[PLAY] Noirceur World Chronicle

tesstrossa · โพสต์ 2-12-2011 06:16:36

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย tesstrossa เมื่อ 30-11-2012 04:04

-:- กระทู้สำหรับเล่นโรล Noirceur World Chronicle
- คลังแสงข้อมูลโรล "จิ้ม"
- ข้อมูลตัวละครต่างๆ "จิ้ม

-:- Dark hour Score

-:- Calender ( ล่าสุด 12 - Jan / 2012 )

เดือนที่ 1

เดือนที่ 2

เดือนที่ 3

เดือนที่ 4

เดือนที่ 5

-:- ขึ้น Seasons 2

เดือนที่ 6

tesstrossa · โพสต์ 2-12-2011 20:18:04

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย tesstrossa เมื่อ 4-12-2011 08:15

-:- เปิดให้เล่นแล้ว . . .

Noirceur World Chronicle Roleplay

เป็นโรลประเภทแฟนตาซี ผู้เล่นทุกคนจะถูกตรึงไว้กับความมืดมิด
ทุกๆท่านจะเป็นกลุ่มผู้คนที่รับรู้ถึงเหตุการณ์ที่โลกนั้นไม่สามารถรับรู้ได้
พวกท่านจะต้องฝ่าฟันอุปสรรค ความกลัว และ มีชีวิตอยู่ต่อไปจนถึงวาระ
นอกจากไหวพริบ หรือ อาวุธ และ ความสามารถแล้วพวกท่านยังต้องมีสหายที่พึ่งพาได้
หรือ บุคคลที่สามารถใช้งานและเหยียบก้าวไปสู่เป้าหมายของท่านเอง

-:- Prologue

ซ่าๅ เสียงสายฝนสาดเทอย่างโหมกระหน่ำใต้การต่อสู้ของบุรุษสองคนที่กำลังแลกเพลงดาบกันอย่างเอาเป็นเอาตาย บรรยากาศโดยรอบนั้นเหมือนกับว่าพวกเขากำลังยืนอยู่ท่ามกลางโลกเบื้องหน้าที่มีไว้รองรับวิญญาณอีกตนที่กำลังจะไปเยือนเลยเสียทีเดียว
ไม่นานนักผลของการปะดาบก็สรุปผล ฉึก !! เสียงคมเหล็กของชายหนุ่มผมเหลืองได้แทงผ่าทะลุร่างของชายวัยกลางคนในผมสีดำไปพร้อมกับรอยสีแดงที่สะท้อนกับแสงไฟสีเขียวโดยรอบทำให้บรรยากาศนั้นดูวังเวงยิ่งนัก

? ? ? : อึ้ก . . . นี่นายหักหลังพวกเราไปจริงๆเหรอ ? กิล

สิ้นเสียงลมเฮือกสุดท้ายชายผมดำก็ได้ถูกถีบออกไปจากตัวของชายหนุ่มผมเหลืองดิ่งลงสู่พื้นล่างสุดของเมืองที่อยู่ลึกลงไปจนไม่สามารถมองเห็นก้นได้ ชายหนุ่มได้สบัดเลือดที่คมดาบออกพร้อมกับค่อยๆเดินจากหายไปในเงามืดทิ้งไว้แต่เพียงร่องรอยการต่อสู้เท่านั้น

-:- Chapter 00 ~ จุดเริ่มต้นของผู้มาเยือน ~

-:- กลุ่ม { S.E.E.S. }
Specialized Extracurricular Execution Squad

: คุณได้ยืนอยู่หน้าห้องพักพร้อมกับสัมภาระที่ได้ขนย้ายมาจากการเดินทางที่แสนเหน็ดเหนื่อย แต่ถึงยังไงคุณก็รู้สึกว่าจะไม่มีเวลาพักให้เลยแม้กระทั่งตอนที่เพิ่งมาถึงที่พักของตนได้หมาดๆ
ฉึบ คุณได้หยิบแผ่นกระดาษในมือขึ้นมาอ่านและได้ใจความว่า"ภารกิจแรก"ขององค์กร S.E.E.S. นั้นคือการสำรวจตัวโรงเรียนและตัวเมืองเพื่อทำการคุ้นเคย นอกจากนั้นยังมีใบยื่นคำขอเข้าทำการศึกษา ณ โรงเรียนแห่งนึงในเมืองแห่งนี้ด้วย ดูเหมือนว่าคุณจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปแล้วล่ะ

- กลุ่ม { S.E.E.S. } : ได้รับเอกสารยืนยันการมอบตัวเพื่อศึกษาต่อ

-:- กลุ่ม { N.O. }
Noirceur Organization

: คุณได้ลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องนอนของคุณเอง แสงตะวันสาดฟ้าได้ทอผ่านผ้าม่านบางๆในห้องของคุณส่งสัญญาณว่าอรุณรุ่งแล้ว วันนี้เป็นวันแรกที่คุณจะได้เริ่มเดินทางออกไปยังโรงเรียนที่สมัครไว้ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณว่าต้องการจะไปหรือไม่ด้วยเช่นกัน

- กลุ่ม { N.O. } : ได้รับกุญแจห้องพัก

-:- กลุ่ม { T.S. }
Triedge Social

: คุณได้ลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องพักต่างอากาศของคุณ ฝันร้ายของการมองเห็นสิงผิดแปลกในยามค่ำคืนยังคอยตามหลอกหลอนคุณเหมือนกับว่ามันเกิดขึ้นจริง คุณได้พยายามจะลืมมันซะและหยิบบัตรนักเรียนขึ้นมาเก็บใส่กระเป๋า เสียงนกร้องเบาๆพร้อมกับสายลมอ่อนยามเช้าที่ได้พัดใบไม้รอบๆป่าเสียดกันเป็นเสียงธรรมชาติทำให้คุณรู้สึกผ่อนคลายลงบ้าง ตั้งแต่วันนี้ไปตัวตนของผู้ที่รับรู้เรื่องราวต่างมิติจะกลายเป็นอดีตไปและคุณเองก็ได้อ้าแขนรับสิ่งใหม่ๆที่กำลังจะเกิดขึ้น นั่นก็คือการใช้ชีวิตแบบคนธรรมดานั่นเอง แต่มันจะเป็นแบบนั้นรึเปล่านะ ?

กลุ่ม { T.S. } : ได้รับกุญแจห้องพัก

tesstrossa · โพสต์ 4-12-2011 00:20:29

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย tesstrossa เมื่อ 4-12-2011 01:58

ตัวอย่าง

-:- ช่วงเช้า

" เฮ้อ . . . . " ชั้นได้อุทานออกมาเบาๆบนที่นอนที่ยุ่งเหยิง มือข้างซ้ายที่ยังกุมข้างๆใบหน้ากังวลถึงสิ่งที่ผ่านมาในวันวาน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ทำให้ชั้นกังวลมากมายนัก

ฉึบ ชั้นได้เดินไปเปิดผ้าม่านริมหน้าต่างออกรับลมที่สดใสยามเช้าเพื่อให้เรื่องที่รบกวนจิตใจคลายลงไปพร้อมกับหันมาอมยิ้มกับเป้สีดำปริศนาที่ได้จัดวางไว้อย่างเรียบร้อยบนโต๊ะทำงานในห้อง

" วันนี้แล้วสินะ ~ ^^ " ชั้นหัวเราะเบาๆออกมาอย่างอดไม่ได้ก่อนที่จะถือเป้นั้นออกเดินทางไปยังด้านนอกที่พักตนเอง
ใช่แล้วล่ะ . . . ชีวิตในทางเดินสายใหม่ของชั้นกำลังจะเริ่มขึ้น

ชั้นได้เดินผ่านทางเดินจากที่พักเข้ามายังสิ่งก่อสร้างที่โรงเรียนแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีคนเลย หรือว่าเราจะมาเร็วไปกันนะ
~ เช้าๆแบบนี้ไม่ค่อยมีคนเลยแฮะ ไปดูข้อมูลของโรงเรียนและชั้นเรียนก่อนดีกว่า ~

เสร็จสิ้น

nutchsnon · โพสต์ 4-12-2011 00:31:19

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย tesstrossa เมื่อ 6-12-2011 07:05

-:- ช่วงเช้า

'' AiKotoBa~'' เสียงเพลงจากเครื่องเล่น MP3 ดังขึ้นแผ่วเบาตามที่เจ้าของได้เซ็ทไว้แต่ทีแรก ผมลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ พลางมองออกไปนอกหน้าต่างรถประจำทาง ที่กำลังมุ่งหน้า สถานที่ๆ เรากำลังจะไปประจำการที่นั่น ... S.E.E.S

ฝีเท้าของเราหยุดลงช้าๆ พร้อมกับกุญแจห้องในมือและกระเป๋าสัมภาระใบไม่ใหญ่มากนัก พลางหันไปมองซ้ายขวา ก่อนจะใช้กุญแจเปิดประตูเข้าไป ...

หรูกว่าที่คิดไว้ซะอีก? ตัวเราเดินตรงมายังโตะที่มีซองสีขาววางทิ้งเอาไว้ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาและเปิดซองออก

ในนั้นมีเอกสารและลายละเอียดคร่าว พร้อมกับแนบด้วยป้าย '' ภาระกิจ '' หลังจากเปิดอ่านดู

ไม่นานนักหลังจากที่ฮารุได้ยืนมองแผ่นกระดาษขาวอยู่นั้น ก็ได้เห็นเอกสารใบหลังที่ได้ประกอบแผนที่กับการเดินทางไปยังโรงเรียนด้วยรถไฟที่เชื่อมติดอยู่กับที่พักไว้รวมทั้งการเดินทางด้วยทางเท้าด้วยเช่นกัน

ติ๊ด !! เสียงสัญญาณบางอย่างที่ด้านข้างประตูดังขึ้น ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเครื่องตรวจรหัสป้องกันผู้บุกรุกเข้ามาในห้องนี้ โดยดูเหมือนว่าจะสามารถเข้ามาในห้องได้โดยไม่ต้องใช้กุญแจและตั้งรหัสด้วยเสียงหรืออักษรพิมพ์ได้

'' .... ''

''โรงเรียน?'' ... หลังจากนั้นไม่นานก็ได้พับสิ่งนั้นกลับไปไว้ที่เดิม ก่อนจะวางกระเป๋าลง

ให้ตายสิเพิ่งจะมาถึงแท้ๆ ... แต่ช่างเถอะ ... ท่าทางเมืองนี้คงจะสงบพอที่เราจะพักอยู่ได้อีกนาน ...

พอคิดได้ดังนั้น ขาทั้งสองก็ได้พาร่างสูงออกไปจากห้องนั้น ตรงไปยังที่หมายของภาระกิจแรก ก็คือ

'' โรงเรียน ..... '' จากแผนที่ๆ อ่านดูเมื่อกี้ โรงเรียนจะไปทางประตูทางออกทิศตะวันออกสินะ ขาทั้งสองข้างยังคงก้าวเดินต่อไปในความเร็วในการก้าวมากกว่าคนอื่นเล็กน้อย พลางมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง (กำไลอิเล็คทรอนิกซ์)

ยังพอมีเวลาอยู่บ้าง มืออีกข้างที่ว่างอยู่ค่อยๆ ยื่นมาแตะที่จอมอนิเตอร์พลางกดปุ่ม Play เสียงเพลงเบาๆค่อยๆดังออกมาจากหูฟังอันเล็กที่สวมอยู่ในหูไว้อยู่แล้วพร้อมกับก้าวเดินในจังหวะที่ช้าลงไปตามเสียงเพลงที่ฟังให้ใจสงบลงบ้าง

โรงเรียนอย่างนั้นหรอ จะว่าไป ตัวเราเมื่อก่อนนี้เคยได้ไปที่แบบนั้นรึเปล่านะ? ขณะฟังเพลงไปก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแต่ไม่ว่าจะนึกยังไงก็นึกถึงเรื่องสมัยก่อนไม่ออกเลยแม้นิดเดียวก็ตาม ...

ไม่นานนักฮารุก็ได้เดินมาถึงด้านหน้าโรงเรียน ดูเหมือนว่าจะไม่มีคนพลุกพล่านซักเท่าไรนักเนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาที่ค่อนข้างเช้า ประตูโรงเรียนนั้นได้เปิดอ้าไว้ต้อนรับนักเรียนหน้าใหม่ทุกคนที่ได้เข้ามาเยือน
. . . . .

หญิงสาวคนนึงได้เหลียวหลังกลับมามองตรงมายังฮารุที่เพิ่งมาถึง เธอได้จับสายตาที่สั่นคลอนเล็กน้อยของเธอมองฮารุอยู่ซักพักก่อนที่จะวิ่งหายไปด้านในตัวอาคาร

-:- ฮารุเดินทางถึงด้านหน้าโรงเรียนแล้ว

?? ... ขณะที่กำลังเดินผ่านประตูโรงเรียน เรารู้สึกได้ว่ามีใครมองมาทางเราอยู่ แต่เพียงแค่กวาดสายตาไปมองเจ้าของตาคู่นั้นก็หายไปซะแล้ว ... ช่างเถอะ ว่าแต่ว่าโรงเรียนนี่ก็ กว้างดีเหมือนกันนะ ... ขณะที่กำลังเพลินกับการชมด้านหน้าของโรงเรียนก็นึกขึ้นได้พลางเดินตรงเข้าไปยังอาคาร ก่อนจะมองไปรอบๆ

แปลก ? หรือว่าเราจะมาเช้าเกินไป? อืมม ... แต่ก็ีดี ลองแวะไปที่ห้องสมุดซักหน่อยดีกว่า ... อืม ... ผมสีเขียว? ไม่เอาน่ะ ถึงจะรู้ว่าสายตาที่มองเราเมื่อเช้าจะไม่มีแรงกดดันหรือจิตสังหารเลยก็เถอะ ... แต่ทำไมถึงคาใจแบบนี้ ... อ่า เลิกคิดนู่นคิดนี่ซะที ลองเดินดูรอบๆ ดีกว่า?

่ไม่นานนักก็ได้ทอดสายตามองหา ว่าแผนผังโรงเรียนมีอะไรบ้าง ก่อนจะเริ่มจดจำมันเอาไว้

อืม ... ที่หลักๆ ที่เราน่าจะแอบไปนั่งเงียบๆได้ก็คงจะมีห้องสมุดสินะ .... แต่ว่าก่อนอื่นลองเดินดูรอบๆ หามุมนั่งพักเอาไ้ว้ก่อนก็คงไม่เสียเวลาเท่าไหร่? อื้ม เอาตามนั้นก็แล้วกัน ... พอตัดสินใจได้ ก็กลับหลังหันเดินเข้าไปในอาคาร พลางมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อดูว่าพอจะมีมุมหรือ แถบต้นไม้เล็กๆ ให้นั่งอ่านหนังสือหรือเป็นที่พักตอนว่างได้บ้าง

ฮารุได้เดินสำรวจผ่านตัวด้านในของอาคารเรียนไปเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าเขาจะมองเห็นห้องเรียนต่างๆตามทางเดินไปด้วยเช่นกันซึ่งห้องเรียนต่างๆนั้นถูกออกแบบเป็นโต๊ะยาวติดกันพร้อมกับคอมพิวเตอร์หนึ่งเครื่องที่วางไว้ประจำบนโต๊ะทุกโต๊ะ คาดว่าน่าจะเป็นอุปกรณ์การเรียนในเมืองแห่งนี้

ไม่นานนักฮารุก็ได้มองเห็นสถานที่เงียบๆแห่งนึงติดอยู่กับสิ่งก่อสร้างที่เหมือนไม่ได้เปิดใช้มาซักพักแล้ว แต่จากบรรยากาศก็คงจะไม่ค่อยมีคนสนใจนักเนื่องจากมันห่างไกลออกมาจากตัวอาคารเรียนพอสมควรและอยู่ใกล้ๆป่าแปลกๆใกล้ๆโรงเรียนนั่นเอง

หือ? มี ที่แบบนี้ด้วยหรอ? พอเห็นที่ๆน่าจะเป็นที่ๆ สงบได้บ้างและท่าทางจะไม่มีคนใช้จึงโดดออกจากหน้าต่างทางเดินก่อนจะเดินตรงไปยังห้องๆนั้น ล็อคหรือเปล่านะ? แต่ด้วย อ่าถ้าเป็นที่นี่นาจะแว่บมานั่งเงียบๆได้แฮะ เอาไว้ลองถามอาจารย์หรือคนดูแลเอาก็แล้วกัน ตอนนี้นั่งซักหน่อยดีกว่า [ นั่งพักตรงม้านั่งข้างๆตามรูป ]

อื้อ เย็นดีจังเลยนะ ... เราแหงนหน้ามองต้นไม้ที่เป็นร่มเงาให้นั่งพัก พลางนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แต่ก็กลับมาฉุกคิดถึงสายตาเมื่อเช้านี้อีกแล้ว แปลกจัง ทำไมถึงรู้สึกคาใจแบบนี้นะ ... เด็กคนนั้นเป็นใครกัน ... คิดไปพลางก็เอนหลังพิงต้นไม้ก่อนจะถอนหายใจเบาๆและหลี่ตาลงช้าๆ

ยังไม่ทันที่ฮารุจะได้แอบพักผ่อนเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆเหมือนกับมีใครบางคนกำลังเดินมาใกล้ๆเขาขึ้นเรื่อยๆ . . .

? ? ? : มาทำอะไรแถวนี้เหรอครับผม ?

ตาทั้งสองข้างลืมขึ้นช้าๆ เห็นชายหนุ่มร่างเล็ก (?) กำลังคุยกับเราอยู่

'' เปล่า... ไม่มีอะไร '' ด้วยนิสัยของเราจึงตอบกลับไปเรียบๆทั้งอย่างนั้นแต่ก็ยังไม่สนใจเขาอยู่ดี

'' แค่ ... เห็นว่าตรงนี้นั่งแล้วสบายดี ... ก็เท่านั้น ''

เด็กหนุ่มไม่ได้ว่ากล่าวอะไรฮารุที่ได้มาอาศัยม้านั่งในระแวกชั่วคราวพร้อมกับออกสีหน้าเข้าใจในทันทีกับคำตอบ

? ? ? : อย่างนั้นเองหรือครับ . . . ผมนึกว่าคุณจะมาเข้าชมรมชงชาเสียอีก

เขาได้ตอบรับฮารุก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูบ้านหลังที่ติดกับม้านั่งพร้อมกับไขกุญแจออกและเดินเข้าไปด้านในโดยทิ้งให้ชายหนุ่มอยู่ตามลำพัง

.... ชมรมชงชา? ทวนคำพูดเมื่อครู่ก่อนจะส่ายหัีวเบาๆ รับลมเย็นๆต่ออีกเสียหน่อยก่อนจะพยุงตัวขึ้นจากม้านั่งช้าๆ

คงได้เวลาแล้วสินะ ... เราก้าวเดินออกไปแต่ก็ยังไม่วายหันหลังกลับมามองอาคารที่เด็กหนุ่มเมื่อครู่เดินเข้าไป พลางหันหลังเดินกลับมายังตัวอาคารอีกครั้ง

มาที่นี่ครั้งแรกก็เป็นเป้าสายตาถึงสองคนแล้วแฮะ (ก็แค่คนที่ผ่านมาทักตามมารยาทกับคนที่แอบมองมา) อืมมม หรือเพราะสีผมนี่นะ ... ช่างเถอะ ไปรายงานตัวที่ห้อง ผู้อำนวยการก่อนดีกว่า นั่นคือภาระกิจแรกของเรานี่นะ หลังจากที่เดินมานานกว่า 5 นาทีก็ยังไม่ถึงที่หมายเสียที

'' วะ ว่าแต่ ... ห้องผู้อำนวยการ ... อยู่ไหนล่ะ '' ความกังวลเล็กๆเริ่มก่อตัวขึ้น คงเพราะเมื่อกี้ตอนนั่งพักอยู่คิดถึงแต่สายตาคู่นั้นแล้วก็ปล่อยตัวมากไปจนลืมแผนผังโรงเรียนไปแล้วแน่ๆ ทำไงดีล่ะ อีกเดี๋ยวก็จะถึงเวลารายงานตัวแล้วด้วย ทำไงดี!!?

ฮารุได้เดินหลงทางในโรงเรียนอยู่พักนึงเขาก็ได้พบกับแผนผังภายในอาคารเรียน ซึ่งดูเหมือนว่าห้องของผู้อำนวยการนั้นจะอยู่ไม่ไกลจากจุดแผนผังนัก ฮารุได้เดินตามทางเรื่อยๆจนมาถึงหน้าห้องผู้อำนวยการของโรงเรียน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะสัมผัสได้ถึงออร่าแปลกๆออกมาจากห้องนั้น . . .

เฮ้อ นึกว่าจะแย่ซะแล้ว ... ถอนหายใจเบาๆ ตรงหน้าประตูห้องผู้อำนวยการ จะเป็นคนแบบไหนกันนะ ... แต่พอเอื้อมมือจะไปบิดลูกบิดเท่านั้น ก็เกิดรู้สึกแปลกๆหลังบานประตูบานนี้ ? คิดไปเอง? ... เอาเถอะ อย่างน้อยๆก็ทำตามกำหนดการไปก่อน ...

[ ยื่นมือไปเคาะประตูตามมารยาท ] '' ขออนุญาติ ไซออนจิ B. ฮารุ มารายงานตัวครับ ...'' หลังจากพูดจบเราก็คงทำได้แต่รอให้คนข้างในมาเปิดให้หรือไม่ก็เปิดเองหลังจากได้รับอนุญาติให้เข้าไปล่ะนะ

ไม่มีเสียงอนุญาติใดๆตอบกลับมา แต่เป็นประตูด้านหน้าที่อ้าออกอย่างรวดเร็วแทนพร้อมกับใบหน้าที่ ( อธิบายยาก ) ได้โผล่ออกมาให้ฮารุเห็น

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : ยินดีต้อนรับ !! มาสมัครเรียนงั้นรึ !!

ฮารุ : ? อ้อ ครับ... พอดี ได้รับคำแนะนำให้มาพบกับผู้อำนวยการที่นี่ ... - เสียงตอบเรียบๆ พลางเดินเข้ามาด้านในห้องและปิดประตูช้าๆ สายตาเรามองใบหน้าที่ดูจะเข้าใจยากเสียหน่อยว่าผู้หญิงคนนี้ยิ้มอะไรอยู่ แต่ก็ช่างเถอะ แต่คนคงมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองสินะ (รวมถึงคนๆนี้ด้วย)

ฮารุ : ไซออนจิ B. ฮารุ ครับ ... - เราเอ่ยแนะนำตัวเองอีกครั้ง

หน้าตาแปลกๆของผู้ช่วยผู้อำนวยการยังคงส่งรอยยิ้มที่อธิบายไม่ถูกออกมาและนั่งลงเช็คประวัติในคอมพิวเตอร์พร้อมกับรับใบสมัครจากฮารุ
มากรอกลง

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : เรียบร้อย !! นายสามารถเริ่มเรียนและดาวน์โหลดวิชาต่างๆลงบนคอมพิวเตอร์ส่วนตัวได้ !!

เธออธิบายพร้อมกับส่งใบสมัครและบัตรนักเรียนคืนฮารุมา

-:- ฮารุได้รับบัตรนักเรียน

ฮารุ : ขอบคุณ .... - เรายื่นมือไปรับบัตรนักเรียน พลางเก็บไว้ในสมุดบันทึกเล่มเล็กของตัวเองก่อนจะเก็บใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ แต่ถึงอย่างนั้นผู้หญิงคนนี้ก็ไม่บอกแม้กระทั่งชื่อตัวเองเลยแฮะ [ จริงๆแล้วไม่ถูกกับของใช้อิเล็กทรอนิกซ์เลยไม่รู้ว่ามันอยู่ในนี้]

ฮารุ : เท่านี้ก็เรียบร้อยแล้วสินะครับ? ถ้าอย่างนั้นขอตัว - เราโค้งให้ตามมารยาท พร้อมกับหันหลังเปิดประตูออกไป ก่อนจะหยิบสมุดขึ้นมาเปิดดูบัตรนักเรียนของตัวเองอีกครั้ง

'' แล้วมันใช้ยังไงล่ะนี่? '' คำถามเข้ามาในหัวอีกครั้ง แต่ก็คงหาคำตอบไม่ได้สำหรับคนที่ไม่ถูกกับเครื่องซับซ้อนพวกนี้ เห็นทีคงต้องไปหาวิธีใช้จากห้องสมุดล่ะมั้ง [ แถมหัวโบราณอีก ]

- มุ่งหน้าไปยังห้องสมุด -

-:- ช่วงกลางวัน

ไม่นานนักฮารุก็ได้มาถึงห้องสมุดของโรงเรียน ดูเหมือนว่าเวลาจะล่วงเลยมาซักพักแล้วทำให้ชายหนุ่มได้ยินเสียงผู้คนภายนอกที่เริ่มเข้ามาที่โรงเรียนพลุ่งพล่านบ้างเล็กน้อย

ประตูห้องสมุดได้เปิดต้อนรับไว้แต่ดูเหมือนจะไม่มีบรรณารักษ์หรือผู้ดูแลอยู่เลย เมื่อฮารุได้เข้ามาด้านในก็ได้พบกับชายคนหนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างเงียบๆในห้องซึ่งสัมผัสของเขานั้นค่อนข้างเบาบางเหมือนกับว่าเขาไม่มีตัวตนอญู่ตรงนั้นเลย

?? มีคนอยู่ด้วยรึ? ช่างเถอะ อย่าไปสนใจดีกว่า ... ผมเดินตรงมายังชั้นหนังสือหลังเล็กๆ ที่สูงกว่าตัวเองไม่มากนัก - หัวข้อ ประวัติศาสตร์โลก - อืม ... มือเรียวบางค่อยๆไล่ไปตามรายชื่อหนังสือช้าๆา สายตามองหาประวัติที่น่าสนใจของเมืองนี้ ก่อนจะไล่ไปเจอหนังสือ ลายน่ารักๆเล่มหนึ่งเข้า มือของผมหยุดลงก่อนจะหยิบหนังสือเล่มนั้นออกมาอ่านปก - มารู้จัก Summon & Monster กันเถอะ - นะนี่มัน สมุดภาพหรอ? มือที่จับหนังสือเริ่มสั่นนิดๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับหน้ากระดาษแล้วเปิดออกเบาๆ ก่อนจะรีบปิดและเก็บกลับที่เดิม

... อะแฮ่ม กะก็น่าารักดีอยู่หรอก ตะแต่ว่า ... ช่างเถอะ หาอย่างอื่น ที่มันพอจะเป็นข้อมูลของที่นี่ซะหน่อยดีกว่า ?? หือ? จู่ๆสายตาก็เหลือบไปเห็นหนังสือเก่าๆสีดำสนิทเล่มหนึ่ง มือของเราเอื้อมไปหยิบมันออกมาจากชั้น พลางอ่านปกของมัน แต่ดูท่ามันจะไม่มีอะไรเขียนไว้อยู่เลย จึงลองพลิกอ่านดู ข้างในก็ว่างเปล่าเหมือนกัน ไม่มีอะไรถูกบันทึกไว้เลยแม้แต่น้อย

อะไรกันน่ะหนังสือเล่มนี้? ยังเรียกว่าหนังสือได้อีกหรอ? ผมพับมันลงพลางเอากลับไปเก็บที่เดิมอีกครั้ง จริงสิ ... เกือบลืมเลยว่ามาที่นี่เพื่อมาขอวิธีการใช้งานนี่นา ... ถ้าอย่างนั้น ก็ต้องหาร ระเบียบการของโรงเรียนนี้สินะ เอ ... อยู่ไหนนะ คู่มือการใช้เบื้องต้น อ๊ะ เจอแล้ว แต่เมื่อเปิดดูด้านใน แสงสว่างก็ได้ทิ่มออกมาแยงตาของผมทันที ข้อความชวนให้ไม่เข้าใจและซับซ้อนมากมายประดับอยู่ในหนังสือเล่มนี้ ถึงเราจะอ่านออกแต่ว่าไอ้ศัพท์เฉพาะมากมายนี่มันอะไรกัน? Download? Install? เอะๆ ? อะไรน่ะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย!!!?

... อื้อ ..... คงต้องเอามาอ่านให้เข้าใจก่อนที่จะลงทะเบียนไม่ทันล่ะนะ - เราส่ายหัวเบาๆด้วยความหมดอาลัย แต่ก็ต้องเอาหนังสือเล่มนั้น ไปยืนพิงกำแพงข้างๆหน้าต่างอ่านเงียบๆ คิ้วของผมค่อยๆกดลงช้าๆ เพื่อเริ่มอ่านต่อจากที่อ่านคำนำไปได้ครู่หนึ่ง ...

ฮารุได้ยืนพิงกำแพงและพยายามทำความเข้าใจกับหันงสือ แต่ดูเหมือนว่าฮารุจะไม่สามารถทำความเข้าใจกับเทคโนโลยีได้เลยแม้ว่าจะอ่านออกก็ตาม

? ? ? : อาโน . . .

เสียงเล็กๆปนเกรงใจได้เอ่ยเรียกฮารุเบาๆใกล้ๆกับตัวเขา

? ? ? : เราขออนุญาติหยิบหนังสือตรงนี้หน่อยนะคะ ?

เต็มแล้วขึ้นใหม่เลยจ้า

melontaro · โพสต์ 4-12-2011 05:38:01

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย tesstrossa เมื่อ 6-12-2011 08:00

-:- ช่วงเช้า

ในวันอาทิตย์ที่แสงอาทิตย์นั้นร้อนระอุแดดทะลุข้ามผ้าม่านกําลังค่อยๆกดกร่อนๆสิ่งภายใน

หญิงสาวตื่นขึ้นมาในที่พักแห่งนึง พลางบ่นว่าร้อนในเสื้อน้อยชิน และได้ลุกขึ้นไปล้างหน้า

ที่ห้องนํ้าและออกมาสู่พื้นที่นอกห้องที่พักอาศัยของตัวเองและมองรอบๆ ....

ด้านนอกห้องของชานเป็นทางเดินเรียบๆซึ่งมีห้องอื่นๆติดขนาบยาวเต็มไปหมดเหมือนอาพาร์ตเมนท์ทั่วๆไป เวลาเช้าๆแบบนี้เหมือนว่าคนอื่นๆจะยังไม่ตื่นกันทำให้บรรยากาศภายนอกเงียบสงัดเหมือนเมืองร้างเลยทีเดียว

อืมเวลาเช้าๆแบบนี้คงออกไปทํางานหามรุ่งหามคํ่ากันละมั้ง จากความคิดที่ผิดแปลกไป จึงได้เอื้อมมือไปจับลูกบิด ที่ประตูห้องข้างๆ

และเริ่มหมุน ลูกบิดประตู เพื่อพร้อมจะเปิด ......

เมื่อเธอได้บิดกลอนลงแล้วดูเหมือนว่ามันจะล้อคไว้อยู่ ซึ่งไม่น่าจะแปลกอะไรนัก แต่ยังไม่ทันที่ชานจะขยับตัวออกไปประตูนั้นก็ได้เปิดออกพร้อมกับผู้หญิงผมสีเงินคนนึงที่ได้มองกลับมาที่เธอ

? ? ? : . . . . .

ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆไปครู่หนึ่ง แก้มของเธอได้อมชมพูนิดๆด้วยใบหน้าที่เหม่อลอย จนกระทั่งหญิงสาวตรงหน้าของชานเรียกสติกลับมาได้ เธอได้ใช้มือกุมปิดระดับปากเล็กน้อยและกระแอมออกมาเพื่อขัดบรรยากาศแปลกๆตรงหน้าออก

? ? ? : เอิ่ม . . . คือ . . . .

ท่าทางของเธอตะกุกตะกักเล็กน้อยเหมือนกับเอินอายอะไรซักอย่าง

? ? ? : มีธุระอะไรรึเปล่า . . . แม่หนูน้อย ?

ชานเอื้อมมือไปกุมมือของ สาวปริศนา ขึ้นมาจับไว้ด้วยสองมือ และเอ่ยถาม เธอผู้มีประกายผมสีเทา แก้มที่อมชมพูนิดๆ

จะช่วยพาฉัน เที่ยวชมสถานที่แห่งนี้ได้มั้ย ชานเอ่ยถามคําถามขึ้นกับ สาวปริศนา ...

หญิงสาวซะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะเผลอตัวจับมือของชานไว้เช่นกัน แต่แล้วเธอก็ได้ปล่อยออกด้วยความเขินอาย

? ? ? : อย่างน้อยๆก็บอกชื่อของเธอให้เรารู้ก่อนสิ . . .

เธอได้เอ่ยขึ้นมาเบาๆพร้อมกับเดินออกมาและปิดประตูห้องลงอย่างช้าๆ

ชิโระ ชี : เราชื่อ ชิโระ ชี นะ . . . จะเรียกว่า . . . . . ช่างมันเถอะนะ

หญิงสาวได้หันกลับมาหาชานหลังจากล้อคกุญแจห้องเรียบร้อยแล้วพร้อมกับมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองและได้เดินนำชานไปยังด้านนอกของบริเวณอาพาร์ตเมนท์

Social Link : 1 ~ คำแทนตัวตน ~
1) โอเน๊ซามะ
2) คุณชี
3) คุณชิโระ
4) อื่นๆ โปรดระบุ

ขนาดที่ ชิโระกําลังนําพา ชาน เดินออกไปข้างนอก ชานก็ได้เอ่ยแนะนําตัวเองให้กับชิโระ ฉันน่ะชื่อว่า ชาน

ชาน ดาร์ก เรียกว่า ชาน เฉยๆก็ได้นะ ชานหันไปยิ้มให้กับชิโระ แล้วชานก็ได้เอ่ยขึ้นต่อหลังจากแนะนําตัว

ของฉันเรียกเธอว่า ชิโระจัง นะ ชานพูดกับชิโระพร้อมด้วยรอยยิ้ม

ชีได้กระตุกเล็กน้อยระหว่างเดินนำหน้าอยู่แต่เธอก็ไม่ได้หันกลับมาตรงๆซะทีเดียวเพื่อปกปิดใบหน้าของเธอไว้

ชิโระ ชี : อะ . . . อื้อ เรียกเราว่าชิโระจังก็ได้นะ . . . แล้วก็ . . ขอเราเรียกเธอว่าชานของชั้น . . .

หญิงสาวได้นิ่งเงียบไปซักพักก่อนที่จะสะบัดหน้าของเธอไปมาและหันมายิ้มกลบเกลื่อนพร้อมกับพูดต่อไป

ชิโระ ชี : เราหมายถึงชานจังน่ะ . . . แหะๆๆๆ

ชีได้เดินนำชานไปซักพักจนถึงห้องนั่งเล่นของตัวเมือง เธอได้พาชานเข้าไปในร้านพร้อมกับเลือกนั่งมุมในสุดที่ค่อนข้างอับสายตาคน

ชิโระ ชี : ตามสบายนะ . . . ชานจัง ถ้าอยากสั่งอะไรเพิ่มเติมก็บอกได้นะ

เธอได้เอ่ยบอกชานและสั่งของหวานสองอย่างมาทานด้วยในระหว่างที่นั่งคุยกัน

-:- ชานอยู่ที่ Cafeteria

ชานเริ่มใช้ช้อนตักเข้าไปที่เค้ก และตักเข้าใส่ปากตัวเองเพื่อชิม และออกอาการที่แสดงว่ามันหวานอร่อย หลังจากนั้น

ชานจึงเริ่มตักเค้กอีกครั้งแล้วยื่นไปให้ทาง ชิโระ ชานทักชิโระขึ้นว่า ชิโระจังก็ทานบ้างสิ

ชีได้นิ่งไปครู่หนึ่งใบหน้าของเธอจะค่อนข้างแดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่เธอก็ได้อ้าปากรับประทานของหวานที่ชานได้ป้อนให้อย่างช้าๆ

ชิโระ ชี : อาๅ . . . มีความสุขจังเลย

ชีได้พูดเบาๆออกมาก่อนที่จะรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้ชานตรงหน้าเธอแปลกใจในท่าทางของเธอ

ชิโระ ชี : ชานจัง สนใจสถานที่แบบไหนเหรอ ? เราจะได้พาไปเดินดูถูกน่ะ

ชานนึกขึ้น สนใจสถานที่แบบไหนน่ะเหรอ ฉันชอบสถานที่ปลอดโปร่ง ไม่ค่อยมีผู้คน เงียบๆ เป็นธรรมชาติน่ะ ...

ชิโระ ชี : งั้นเอาเป็นที่สวนสาธารณะแล้วกันนะ

หลังจากที่นั่งทานของหวานกันจนหมดแล้วชีก็ได้จ่ายเงินและพาชานไปยังสวนสาธารณะภายในเขตุเมืองนี้ทันที

ชิโระ ชี : ที่นี่ล่ะจ๊ะ

ชีได้เอ่ยบอกชานและยืนมองเด็กสาวอย่างใกล้ชิด

-:- ชานอยู่ที่ Garden

ชานทักชิโระขึ้น ชิโระจังที่นี่ ร่มรื่นดีนะ พร้อมด้วยรอยยิ้มไปทาง ชิโระ ชานได้เอ่ยปากถามชิโระขึ้นอีก 1 คําถาม

ปกติ ชิโระจัง ทําอะไรบ้างหรอ ฉันเพิ่งย้ายมาที่นี่เมื่อไม่กี่วันนี้เอง ไม่ค่อยรู้ว่าจะทําอะไรยามว่างดีน่ะ

ชีได้นิ่งไปซักพักนึงเมื่อเห็นรอยยิ้มของชานที่ส่งตรงมายังเธอ แต่แล้วเธอก็ได้เรียกสติกลับมาเมื่อชานได้เอ่ยถามคำถามขึ้น

ชิโระ ชี : เรามีภาระกิจที่ต้องทำน่ะ แล้วก็มีงานล่วงเวลาทำด้วยเลยไม่ค่อยว่างซักเท่าไร แต่ว่าชานยังเด็กอยู่เลย ถ้าไปที่โรงเรียนก็คงจะได้ล่ะนะ ที่นั่นมีกิจกรรมให้ทำหลากหลายอยู่ด้วยแล้วก็ไม่มีอาจารย์คอยสอน คงไม่น่าเบื่อเท่าไรหรอกจ๊ะ

ชีได้เอ่ยอธิบายบอกชานถึงคำถามที่ชานได้ถามมาพร้อมกับคอยเดินอยู่ไม่ห่างจากชานเลย

ชานเริ่มหน้ามืดจึงพยายามๆหาที่พักและจับที่หน้าผากของตน และนั่งลงใกล้ๆม้านั่ง

ชีได้เดินเข้ามาบังแสงแดดที่ส่องลงมายังตัวของชานและมองด้วยสีหน้าที่กังวล

ชิโระ ชี : เป็นอะไรรึเปล่า ? ชานจัง ให้เราพากลับก่อนดีไม๊ ?

กว่าชีจะทักถามชาน ชานก็ได้สลบลงไปบนม้านั่งแล้ว ร่างกายมีสภาพตัวร้อน และเริ่มมีเหงื่อออกเป็นจํานวนมาก

ไม่มีเสียงใดๆออกมาจากปากของชี ในระหว่างที่ชานกำลังจะหลับไปนั้นก็รู้สึกได้ว่าเหมือนตัวเองกำลังถูกเคลื่อนย้ายไปยังสถานที่แห่งหนึ่งก่อนที่จะหมดสติไป

-:- ช่วงกลางวัน

ชานได้ตื่นขึ้นมาในห้องพยาบาลแห่งนึง อากาศในห้องค่อนข้างโปร่งสบาย ลมได้พัดผ่านเข้า-ออกอ่อนๆจากหน้าต่างด้านตรงข้ามเตียงของชาน ยังไม่ทันที่เธอจะลุกขึ้นก็ได้เห็นชายหนุ่มคนนึงนั่งอญู่ที่โต๊ะทำงานภายในห้องนี้

? ? ? : อ๊ะ !! ตื่นแล้วเหรอ ?

เขาได้เดินเข้ามาใกล้ๆชานก่อนที่จะหยิบยาเม็ดสีขาวๆ1เม็ดให้กับแก้วน้ำแก้วหนึ่ง

? ? ? : กินยาซะก่อนสิ

ชานตื่นขึ้นมาด้วยหน้าสงสัยแต่ก็หยิบ ยาเม็ดสีขาวขึ้นมาทานพร้อมกับนํ้า1แก้ว และถามขึ้น ที่นี่ที่ไหนกัน ?

แล้วนายคือใครน่ะชานถามไปด้วยความสงสัย เพราะตื่นขึ้นมาในสถานที่แปลกตา

ชายหนุ่มแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นชานหยิบยาที่คนแปลกหน้าให้และกินอย่างหน้าตาเฉยแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ว่าอะไร ระหว่างที่ชานกำลังดื่มน้ำนั่นเอง ด้วยความที่เธอมีร่างกายอ่อนแอกว่าปกติจึงทำให้เธอเผลอทำแก้วน้ำตกลงไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ฉึบ !! ชายหนุ่มปริศนาได้รีบรับแก้วน้ำนั้นไว้พร้อมกับค่อยๆยืนตัวขึ้นมาพร้อมกับปาดหน้าผากเล็กน้อย

? ? ? : เกือบไปแล้ว . . .

เข้าได้บ่นออกมาเบาๆพร้อมกับวางแก้วไว้ในอ่างภายในห้องและลากเก้าอี้จากโต๊ะทำงานมานั่งข้างๆชานพร้อมกับอธิบาย

เมกาเนะ ฮุโจ : ชั้นชื่อ เมกาเนะ ฮุโจ เป็นคนที่ประจำการห้องพยาบาลของโรงเรียนนี้น่ะ

ชายหนุ่มได้แนะนำตัวของเขาก่อนที่จะถามกลับไปยังชาน

เมกาเนะ ฮุโจ : แล้วเธอล่ะ ? เหมือนว่าเธอเพิ่งจะสมัครเข้าเรียนได้ไม่นานด้วยนี่นา

ฮุโจได้เอ่ยถามชานขึ้นในขณะที่นั่งพิงเก้าอี้เลื่อนอยู่ใกล้ๆ

ชาน ตอบกลับ ฉันชื่อ ชาน ค่ะ ชาน ดาร์ก เพิ่งย้ายมาที่โรงเรียนนี้ไม่นานพักอยู่ที่หอพักไม่ไกลจากที่นี่

เพิ่งย้ายมาไม่นานนี้เอง แล้วถ้าที่นี่เป็นห้องพยาบาล คนที่พาฉันมาที่นี่ล่ะค่ะ ? ชานถามคําถามกับ ฮุโจ

ฮุโจได้ยิ้มเล็กๆขณะที่นั่งฟังชานเล่าเรื่องของตนเอง

เมกาเนะ ฮุโจ : ชื่อของเธอน่ารักจังเลยนะ ^^

ฮุโจได้เอ่ยออกมาหลังจากได้ยินชื่อของเด็กสาว พร้อมกับตอบคำถามของชานต่อไป

เมกาเนะ ฮุโจ : ผมบอกว่าให้เขากลับไปก่อนน่ะ เพราะผมยังนั่งดูแลคนไข้ต่อให้แทนได้

ฮุโจได้ขยับแว่นเล็กน้อยก่อนที่จะลากเก้าอี้เขากลับไปนั่งทำงานที่โต๊ะต่อ

เมกาเนะ ฮุโจ : ถ้ารู้สึกดีขึ้นแล้วจะเดินดูโรงเรียนก่อนก็ได้นะ พึ่งมาถึงเองนี่นา ^^

อืม งั้นขอเรียกว่า ฮุโจเซนเซย์ นะค่ะ ชานพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มถึงแม้ว่าจะป่วยอยู่ ไม่ทราบว่า ฮุโจเซนเซย์

ว่างที่จะพาฉันเที่ยวชมดูโรงเรียนหรือเปล่าค่ะ ยังไงตอนนี้ก็อยากได้คนช่วยดูแลด้วยยิ่งเป็น อาจารย์ห้องพยาบาลแล้ว ...

ชายหนุ่มตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะอ้ำๆอึ้งๆตอบไปซะแบบนั้น

เมกาเนะ ฮุโจ : อะ เอ๋ !! ดะ เดี๋ยว เขาก็เข้าใจผิดกันทั้งโรงเรียนหรอก !! อะ อีกอย่าง ผะ ผม ต้องประจำที่นี่ด้วย

ฮุโจปฏิเสธเล็กน้อยพร้อมกับสะบัดหน้าไปมาระหว่างพูด

เข้าใจผิดเรื่องอะไรหรอค่ะ ฮุโจเซนเซย์ ชานถามไปด้วยสีหน้าสงสัยขนาดที่ยังนั่งอยู่บนเตียงในห้องพยาบาล

ฮุโจเหงื่อแตกผลั้กพร้อมกับตอบคำถามเด็กสาวที่ถามมาอย่างไม่ถูกก่อนที่จะตอบกลับไปอย่างบ่ายเบี่ยง

เมกาเนะ ฮุโจ : เอ่อ . . . ผะ ผม หมายถึง ถ้ามีใครเข้ามาแล้วไม่เจออาจารย์ประจำห้องพยาบาลจะเข้าใจผิดว่าเป็นห้องเรียนน่ะครับ !!

ฮุโจได้รีบตอบกลับมาอย่างตื่นตัวพร้อมกับอธิบายเหตุผลออกทะเล แต่ยังไม่ทันที่ชานจะถามต่อเขาก็ได้รีบวิ่งไปหยิบตัวเด็กสาวคนนึงเข้ามาแทน

เมกาเนะ ฮุโจ : นานะซัง รบกวนดูแลหนูชานให้หน่อยนะ

? ? ? : เอ๋ ? แต่ว่า อาจารย์คะ . . .

ยังไม่ทันที่เด็กสาวจะพูดจบฮุโจก็ได้รีบวิ่งเผ่นแน้บออกไปทันที

นานะ วาเลน : อ่า คืออาจารย์ก็เป็นคนแบบนั้น บางครั้งก็อย่าไปใส่ใจเขามากเลยนะคะ เราชื่อ นานะ วาเลน เป็นนักเรียนผู้ช่วยห้องพยาบาลน่ะค่ะ

เด็กสาวได้แนะนำตัวพร้อมกับยืนมองชานและสถานการณ์ทีเกิดขึ้นแบบงงๆ

ชานทักทายกลับ ฉันชื่อ ชาน ชาน ดาร์ก ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ นานะซัง ว่าแต่อาจารย์ฮุโจเป็นอะไรมากหรือเปล่าค่ะ

เห็นก่อนจะออกไปเหงื่อแตกผลั้กเลย ไม่รู้ว่าติดหวัดจากฉันหรือเปล่า ชานทําสีหน้าซึมนิดหนึ่ง ...

เมื่อนานะเห็นดังนั้นเธอก็ได้รีบวิ่งเข้ามาหาชานพร้อมกับกุมมือของเด็กสาวไว้พร้อมกับพูดให้กำลังใจชาน

นานะ วาเลน : ไม่หรอกอาจารย์เขาเป็นคนแปลกๆบางครั้งก็ไม่มีใครเข้าใจเหมือนกันน่ะ อย่าคิดมากไปเลย

ว่าแล้วนานะก็ได้ถอยหลังมาก้าวนึงข้างๆเตียงนอนเพื่อรอให้ชานลุกขึ้นมาเอง

นานะ วาเลน : ไหวรึเปล่าเอ่ย ชานจัง ? เราจะพาเธอเดินดูรอบๆสถานที่แทนอาจารย์ฮุโจให้เองแล้วกันนะ

ชานพูดแสดงความขอบคุณกับนานะ ขอบคุณนะนานะจัง ชานลุกขึ้นจากเตียง แล้วหันมาพูดกับนานะจัง

ไปกันเถอะ นานะจัง ชานกลับมาพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้มเหมือนปกติ ...

นานะ วาเลน : อื้ม

นานะได้เดินข้างๆชานพร้อมกับนำทางชานไปรับบัตรนักเรียนก่อนเพื่อเป็นการสะดวกในการอธิบาย

นานะ วาเลน : รออยู่ข้างนอกแปปนึงนะชานจัง

นานะได้กดชัตเตอร์ถ่ายรูปของชานและเดินเข้าไปในห้องผู้อำนวยการ ไม่นานนักเธอก็เดินออกมาพร้อมกับบัตรนักเรียนของชาน

นานะ วาเลน : นี่จ้า ชานจัง

นานะได้ยื่นการ์ดให้ชานรับไว้และได้เดินนำทางชานไปยังห้องเรียนต่อทันที

นานะ วาเลน : ถึงจะเป็นห้องเรียนก็เถอะนะ แต่จริงๆแล้วมีไว้แค่รับงานเท่านั้นล่ะ

นานะอธิบายพร้อมกับเลือกที่นั่งริมหน้าต่างด้านหลังสุดให้กับชานพร้อมทั้งใช้บัตรนักเรียนของชานเชื่อมต่อกับคอมพิวเตอร์

นานะ วาเลน : แค่นี้ก็เป็นการเลือกที่นั่งพร้อมทั้งโหลดการบ้านแล้วล่ะ ต่อไปก็แค่เอาบัตรนักเรียนไปเปิดข้อมูลดูที่บ้านก็ได้ ยกเว้นว่าจะมีการบ้านใหม่ก็ต้องมาโหลดใหม่อีกทีล่ะนะ

นานะได้อธิบายให้ชานฟัง

ปิ๊ง ~ เสียงอุปกรณ์โฮโลแกรมภายในห้องเรียนทำงานพร้อมกับปรากฏร่างของทูติตัวเล็กๆตนนึง

นานะ วาเลน : อ๊ะ !! โฮโลแกรมตัวแทนผู้สอนนี่นา

นานะได้หันไปมองทูติตนนั้นพร้อมกับชี้ให้ชานเห็น

นานะ วาเลน : ทูติ Replica จะทำหน้าที่เหมือนคอมพิวเตอร์เคลื่อนที่ในเมืองนี้นะ ถ้าเห็นเข้าล่ะก็สามารถใช้งานแทนคอมพิวเตอร์ได้ด้วยล่ะ

นานะได้อธิบายคุณสมบัติของทูติโฮโลแกรมและโหลดการบ้านของตัวเองบ้าง

นานะ วาเลน : ช่วงที่ว่างในโรงเรียนก็คงต้องหาชมรมเข้าล่ะนะ ชานจังมีชมรมไหนไว้ในใจแล้วรึยังล่ะ ?

เต็มแล้วขึ้นใหม่เลยจ้า

clubtime · โพสต์ 4-12-2011 09:04:38

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย tesstrossa เมื่อ 20-12-2011 11:33

-:- ช่วงเช้า

ในเมืองที่ล้มสลายแห่งหนึ่ง
มีเด็กผู้ชาย กับ เด็กผู้หญิงคนนึงเดินอยู่ท่ามกลางเมืองที่ไม่มีผู้คน เด็กชายดูท่าทางแก่กว่าไม่กี่ปี
แล้วเด็กชายคนนั้นก็พูดว่า "รออยู่นี่นะ Stela" แล้วเด็กชายคนนั้นก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว
"โอนี่จัง . . . อย่าทิ้งเราไป" เสียงของเด็กผู้หญิงที่เบาไม่สามารถสื่อไปถึงเด็กชายคนนั้นได้
"โอนี่จัง !!!!!!!"

"จิ๊บ จิ๊บ" เสียงนกยามเช้าร้อง แสงอาทิตย์ส่ิองมาภายในห้องที่ไม่มีอะไร
" อะ . . . โอนี่จัง " เด็กสาวพึมพำก่อนที่จะตกใจตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย "ฝันร้ายสินะ . . ." เด็กสาวพึมพำก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วลุกไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ แล้วเด็กสาวก็หยิบเสื้อหนังสีดำที่แขวนอยู่มาใส่แล้วก็เดินออกจากห้องพักเพื่อที่จะเดินทางไป โรงเรียน
เด็กสาวเดินออกจากห้องพักพลางมองไปรอบๆ "หวังว่าคนคงจะไม่เยอะนะ . . ." เด็กสาวพูดระหว่างเดิน

สเตล่าได้เดินเท้าออกจากที่พักของตนเองไปยังที่หมายในใจแห่งแรก ดูเหมือนว่าช่วงเวลานี้จะยังเช้าตรู่อยู่จึงไม่มีผู้คนมากมายนักตามเส้นทางที่สเตล่าได้เลือก เนื่องจากที่พักของสเตล่าเองตั้งอยู่ใกล้กับบริเวณโรงเรียนจึงทำให้เธอมาถึงค่อนข้างจะเร็วกว่านักเรียนคนอื่นๆ

-:- สเตล่าเดินทางถึงโรงเรียน

" ดูเหมือนเราจะมาเร็วไป . . . สินะ " สเตล่าพูดพลางเดินเข้าไปในอาคารเรียนทั้งที่ตัวเองไม่รู้ทางใน โรงเรียนเลยซักนิด
" . . . " ดูเหมือนว่าเด็กสาวจะได้หลงทางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และเธอก็ไม่รู้จะไปถามทางจากใครเพราะนั่นคือเวลาช่วงเช้า
สเตล่าจึงได้มองหาที่นั่งแถวนั้น แล้วนั่งมองท้องฟ้าจากภายในอาคารเงียบๆคนเดียว

สเตล่าได้นั่งลงที่ม้านั่งด้านหน้าสิ่งก่อสร้างแห่งหนึ่งในบริเวณโรงเรียน ซึ่งดูเหมือนว่าจะถูกเปิดใช้งานแล้วได้ไม่นานนัก ด้วยสภาพที่ค่อนข้างใหม่ฝุ่นไม่จับ

ไม่นานนักประตูของบ้านด้านในรั้วไผ่นั้นก็ได้เลื่อนออกพร้อมกับผู้หญิงคนนึงที่หิ้วธนูใส่หลังเดินออกมา หญิงสาวได้เอะใจเล็กน้อยเมื่อเห็นสเตล่านั่งแหงนมองฟ้าอย่างเหม่อลอยตรงด้านหน้านั้น

? ? ? : เหมือนเธอจะไม่ได้มาเข้าชมรมยิงธนูนะ . . . หลงทางเหรอ ?

สเตล่าก็ยังนั่งมองฟ้าเหมือนไม่ได้ยินเสียงของหญิงสาวถือธนูซักแปบนึงแล้วถึงจะรู้สึกตัวว่ามีคนมาทัก
" อะ . . . อืม " สเตล่าก้มหน้าลง

แล้วพูดกับหญิงสาวคนนั้น
" เราไม่รู้ว่าห้องเรียนไปทางไหนนะ . . . " สเตล่าคุยกับหญิงสาวคนนั้นด้วยหน้าตาที่นิ่งไร้อารมณ์

? ? ? : ไม่น่าแปลกใจหรอก ก็โรงเรียนนี้มันใหญ่แล้วก็ยังไม่ได้คลุมเขตุโรงเรียนอย่างเป็นทางการด้วยน่ะ

หญิงสาวอธิบายพร้อมกับชี้นิ้วไปด้านในอาคารยังจุดๆหนึ่ง

? ? ? : ตรงนั้นเป็นห้องผู้อำนวยการน่ะ หลังจากที่เธอได้บัตรนักเรียนมาแล้วน่าจะเข้าใจสถานที่ได้ดีขึ้นนะ

" . . . ขอบคุณ " สเตล่าพูดขอบคุณกับหญิงสาวคนนั้นแล้วลุกเดินตรงไปทางห้องผู้อำนวยการตามที่หญิงสาวคนนั้นแนะนำ
" . . . " ก่อนที่จะเดินไปสเตล่าได้ถามชื่อกับหญิงสาวถือธนู " เธอ . . . ชื่ออะไร "

เชสต้า นานาเลีย : เชสต้านานาเลียน่ะ

เธอได้ตอบกลับพร้อมกับโบกมือลาสเตล่าที่ได้ออกเดินเท้ากลับไปเขตุอาคารเรียน

ไม่นานนักสเตลล่าก็ได้เข้ามาถึงห้องผู้อำนวยการ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะพบผู้ช่วยผู้อำนวยการแทน ซึ่งดูจากท่าทางแล้วเหมือนกับว่าเธอเป็นคนไม่ปกติเล็กน้อยถึงขั้นหนัก

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : ห๊าๅ ~ สมัครไว้ล่วงหน้าแล้วไม่ใช่เหรอ !!

เธอได้ยื่นบัตรนักเรียนให้กับสเตล่าพร้อมกับหันกลับไปหน้าคอมพิวเตอร์ต่อ

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : เรียบร้อย !! จะไปไหนก็ไปได้ !!

สเตล่าได้บัตรนักเรียนมาแล้วยืนนิ่งมองบัตรที่ได้มาอยู่ตรงนั้นซักครู่ " . . .

" แล้วสเตล่าก็เดินออกจากห้องผู้อำนวยการ แล้วก็เดินตรงไปยังห้องเรียนตามที่เขียนไว้ในบัตร

ไม่นานนักสเตล่าเองก็ได้เดินมาถึงห้องเรียนของโรงเรียนแห่งนี้ ดูเหมือนว่าที่นั่งจะเป็นแบบเจาะจงตำแหน่งและใช้หลักสูตรการสอนผ่านบัตรนักเรียนที่นักเรียนทุกคนถืออยู่เท่านั้น

ดูเหมือนในห้องจะมีโฮโลแกรมมตัวแทนอาจารย์อยู่ด้วย จากข้อมูลในบัตรนักเรียนแล้วดูเหมือนว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์โฮโลแกรมที่สามารถตอบคำถามทั่วๆไปในโรงเรียนนี้ได้

CHAIN LINK : พบผู้เล่น 2 คนในห้องเรียน

สเตล่าเดินเข้าไปในห้องได้เห็นห้องเรียนที่ดูทันสมัย แล้วก็เห็นผู้หญิงอยู่อีก 2 คน คนนึงผมสีเขียว
อีกคนนึงดูท่าทางไม่น่าไว้ใจใส่หน้ากากแปลกๆ " . . .

"
สเตล่าได้มองรอบๆซักครู่นึงก่อนที่จะเดินไปยังที่นั่งของตัวเอง โดยที่ไม่สนใจจะทักทายเพื่อนร่วมห้องเลย

สเตล่าได้นั่งลงที่โต๊ะตัวนึงในห้องและจับจองที่นั่งของตัวเอง ไม่นานนักเมื่อเธอนั่งมองที่โต๊ะเรียนอยู่นั้นก็พบว่ามีคอมพิวเตอร์วางอยู่ตัวเดียวเท่านั้น ดูเหมือนว่าโรงเรียนนี้จะเป็นระบบการเรียนด้วยตัวเองโดยการดาวน์โหลดข้อมูลงานต่างๆจากเครื่องคอมพิวเตอร์นั่นเอง

แล้วสเตล่าก็ได้นำบัตรมาดูเพื่อที่จะล็อคอินเข้าระบบ เพื่อที่จะดูงานต่างๆในวันแแรก แต่สเตล่าก็รู้สึกได้ว่ามีใครบางคนมองเธออยู่

ดูเหมือนว่างานต่างๆในวันแรกนั้นจะไม่มีอะไรมากนอกจากการบ้านและแผนที่อั้พเดทในเขตุโรงเรียนรวมทั้งชมรมที่น่าสนใจด้วย นอกจากนี้ยังมีตารางกิจกรรมในวันข้างหน้าล่วงหน้าบอกมาอีกด้วยในข้อมูล

Chain Link : การทักทายของผู้เล่นใต้หน้ากาก

หลงฟา :
เมื่อเธอได้เดินเข้าไปในห้อง  แล้วเห็นสิ่งมีชีวิตอยู่ในห้อง 2 หน่อ หนึ่งเป็นสาวผมเขียว อีก 1 สาวน้อยชุดดำ ท่าทางอืมครึม เจอจึงเข้าไปทักสาวผมเขียวก่อน
หลงฟา : เอ่อ ... สวัสดีค่ะ  เรา หลงฟา พึ่งมาวันแรก ยังไม่ค่อยรู้อ่ะไร ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ
เธอทักทายเสร็จแล้วเธอก็นั่งลงบนโต๊ะเธอ แล้วหันมายิ้มให้ สาวน้อยชุดดำ (ยิ้มทั้ง ๆ ที่ใส่หน้ากากอยู่ = = " )
หลงฟา : ดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก เธอชื่อไรหรอ
พลางนำบัตรนักเรียนล๊อกอินเข้าระบบ

" . . . สวัสดี " สเตล่าได้พูดทักทายหญิงสาวสวมหน้ากาก แล้วสเตล่าก็คิดว่าคนที่มองเธอคงจะเป็นหญิงสาวคนนี้แน่แท้
" เราชื่อ . . . สเตล่า . . . " สเตล่าได้บอกชื่อตัวเองกับหญิงสาวสวมหน้ากากพลางดูงานที่อยู่ตรงหน้าจอคอม แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจกับคนที่มาทักทายด้วยนักเท่าไหร่

ภายในคอมพิวเตอร์บนโต๊ะที่สเตลล่าเปิดดูนั้นดูเหมือนว่านอกจากข้อมูลพื้นฐานภายในโรงเรียนจะไม่มีข้อมูลอื่นๆที่น่าสนใจไปมากกว่านั้นอีกแล้ว

สเตล่าได้โหลดข้อมูลสถานที่ในโรงเรียนลงในบัตรนักเรียน สเตล่าได้ลุกจากที่นั่งแล้วเดินออกจากห้องเรียน
" . . . ไปดาดฟ้าดีกว่า" แล้วสเตล่าก็เปิดแผนที่แล้วเดินไปยังดาดฟ้าของโรงเรียน

ไม่นานนักสเตลล่าก็ไดเเดินทางมาถึงด่านฟ้าของโรงเรียน ดูเหมือนว่าจะมีสวนเล็กๆและชมรมต่างๆอยู่บนนี้ด้วยเช่นกัน แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้มันจะสงบเงียบน่าพักผ่อนเสียมากกว่า

สเตล่าได้เดินดูรอบๆ ซักครู่นึง แต่รู้สึกว่าจะไม่มีชมรมไหนเปิดในช่วงเวลานี้เลย แล้วสเตล่าก็ได้หาที่นั่งแถวๆนั่นนั่งมองรอบๆไปเรื่อยๆ

? ? ? : มาทำอะไรแถวนี้เหรอคะ ?

เสียงเล็กๆของเด็กสาวคนนึงได้ถามสเตลล่าขึ้นขณะที่เธอกำลังนั่งมองไปรอบๆบริเวณนั้น

" เราก็แค่มานั่งเล่น . . . " สเตล่าได้พูดกับเด็กสาวคนนั้นแล้วสเตล่าก็นั่งมองหน้าเด็กสาวคนแปบนึงก่อนที่จะหยิบรูปพี่ชายออกมาให้เด็กสาวคนนั้นดู แต่รูปนั้นก็ดูเก่ามากแล้ว
" . . . เธอเคยเห็นคนนี้บ้างมั้ย " สเตล่ายื่นรูปให้เด็กสาวคนนั้นดูแล้วก็นั่งรอคำตอบจากเด็กสาวคนนั้น

เด็กสาวได้มองรูปที่สเตล่ายื่นให้ซักพักก่อนที่จะทำหน้าเหมือนรู้อะไรซักอย่าง

? ? ? : เหมือนเมื่อเช้าจะเห็นเขาคนนี้เดินอยู่แถวๆชมรมดนตรีนะคะ

สเตล่าทำหน้าตกใจเล็กน้อย ไม่นึกว่าพี่ชายจะมาอยู่ที่นี่ได้
" โอนี่จัง . . . " สเตล่าได้พูดออกมาเบาๆแล้วก็พูดขอบคุณเด็กสาวคนนั้นแล้วรีบวิ่งไปที่ชมรมดนตรี

-:- ช่วงกลางวัน

ดูเหมือนว่าสเตล่าจะมาช้าไปเสียหน่อย เพราะดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่ที่ชมรมดนตีแล้วในขณะนี้ ขณะที่สเตล่ากำลังจะกลับนั้นเธอก็ได้พบกับผู้หญิงคนนึงที่เดินออกมา

( พบ Oaerba Vanille )

สเตล่าได้เดินหารอบๆ อย่างรีบร้อนจึงไปชนกับหญิงสาวที่เดินออกมาจนล้มลงไปที่พื้นแล้วรูปของพี่ชายก็ตกลงไปตรงหน้าหญิงสาวคนนั้น
" ขอโทษพอดีเรารีบไปหน่อย . . . "

สเตล่าได้ลุกขึ้นมาแล้วขอโทษหญิงสาวคนนั้นทันที

? ? ? : ไม่เป็นไรค่ะ

หญิงสาวได้รีบปัดกระโปรงของตัวเองพร้อมกับหยิบภาพที่สเตล่าทำตกขึ้นมาคืนให้กับสเตล่าด้วยรอยยิ้ม

? ? ? : มาหาคนเหรอคะ ? เมื่อกี้เขาเพิ่งออกไปทางด้านหน้าโรงเรียนเอง เหมือนว่าจะรีบไปทำอะไรซักอย่างน่ะค่ะ

สเตล่าได้ยื่นมือไปรับรูปจากหญิงสาวแล้วก็พูด " . . . ขอบคุณ "

แล้วก็เงยหน้าขึ้นพูดต่อว่า " เรากำลังหาคนในรูปนี่อยู่ . . . " พอสเตล่าได้ยินที่หญิงสาวพูดว่าเพิ่งออกไปด้านหน้าโรงเรียน สเตล่าจึงรีบวิ่งไปทันทีทันใด อาจจะทำให้หญิงสาวคนนั้นงงเล็กน้อย

สเตล่าได้ออกตัววิ่งมาจากโรงเรียนแต่ดูเหมือนว่าเธอยังไม่เจอร่องรอยใดๆของพี่ชายของเธอเลย เมื่อสเตล่าได้วิ่งออกไปซักพักจนถึง S.E.E.S. Base สเตลล่าก็ได้พบกับกลุ่มคนจำนวนหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะอาศัยอยู่ที่นี่กันทุกคนเลยที่เดียว ดูเหมือนว่าจะมีคนบาดเจ็บจำนวนหนึ่งพร้อมกับกลุ่มคนอีกกลุ่มที่คอยช่วยปฐมพยาบาลและยืนรออยู่หน้าทางเข้าสถานที่แปลกๆในบริเวณนั้น

สเตล่าได้เดินเข้าไปมองรอบๆ แล้วก็ถามคนแถวนั้น " มีอะไรเกิดขึ้นหรอ . . . คะ "

สเตล่าแปลกใจที่ทำไมถึงมีคนบาดเจ็บแถวนี้ได้ ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้สเตล่านึกถึงเรื่องเก่าๆที่เกิดขึ้นในตอนเด็กๆ

( พบ Minako Arisato )

? ? ? : เป็นภารกิจของในกลุ่ม S.E.E.S. อย่างพวกเราน่ะค่ะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆที่บอกรายละเอียดไม่ได้ แต่ว่าเราไม่สามารถอนุญาติให้คนนอกมายุ่งเกี่ยวกับอันตรายได้น่ะค่ะ

หญิงสาวคนนึงได้เดินเข้ามาตอบสเตล่าพร้อมกับอธิบายเหตุผลของเธอพลางกับขอโทษไปด้วย

? ? ? : ว่าแต่เธอเองมีธุระอะไรสำคัญอะไรรึเปล่า ? ถ้าหากว่าไม่เกี่ยวข้องกับภารกิจของพวกเราชั้นจะลองช่วยดูนะ

" . . . อืม " แล้วสเตล่าได้ยื่นรูปพี่ชายให้หญิงสาวคนนั้นดู พร้อมบอกว่า " เรากำลังตามหาคนนี้อยู่ . . . " แล้วสเตล่าก็ได้มองไปรอบๆอีกทีเพื่อความแน่ใจว่าไม่มีพี่ชายอยู่แถวนั้น แล้วสเตล่าก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติจากด้านในฐานของ S.E.E.S.

? ? ? : นี่มันคุณฮารุนี่นา ?

ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับชายหนุ่มในภาพที่สเตล่ายื่นให้เธอดู

? ? ? : ตอนนี้เขาพักฟื้นอยู่ในที่พักน่ะค่ะ อย่าพึ่งไปรบกวนจะดีกว่า เดี๋ยวพอหัวค่ำพวกเราจะรวมตัวกันอีกทีที่นี่เธอน่าจะได้เจอเขานะ

" อะ . . . อืม " สเตล่าตอบแบบไม่เต็มใจซักเท่าไหร่ เพราะรู้สึกไม่ค่อยดีกับบรรยากาศด้านใน สเตล่าได้เดินออกจากกลุ่มด้านหน้า S.E.E.S. แล้วได้เดินไปยังกำแพงด้านข้างที่ลับตาคน
" Black Rock Shooter " สเตล่าได้พูดคำนึงออกมาแล้วก็มีไฟสีฟ้าขึ้นมาที่ตาด้านซ้าย
สเตล่าได้กระโดดข้ามกำแพงของฐาน S.E.E.S. แล้วก็วิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็วตามความรู้สึกที่รับได้จากด้านหน้าประตูทางเข้า

-:- ช่วงกลางคืน

-:- ย้ายมายัง "เมืองแห่งเครื่องจักรที่ถูกลืม" [ Noirceur ]

ฟุ้บ !! ดูเหมือนว่าสเตล่าจะลักลอบเข้ามายังดันเจี้ยนแห่งนี้ผ่านทางเส้นทางลับของกลุ่ม S.E.E.S. ได้โดยไม่มีใครพบเห็น ด้านในนั้นค่อนข้างมืดสลัวลงแล้วในตอนนี้ทำให้มองภาพข้างหน้าได้ไม่ชัดเจนเท่าไรนัก

แว้บแรกที่สเตล่าเข้ามาเธอก็ได้เห็นฉากต่อสู้เก่าที่ยังมีร่องรอยกระจัดกระจายเต็มไปหมดอยู่ในบริเวณหน้าทางเข้าอีกด้วย

เต็มแล้วขึ้นใหม่เลยจ้า

tourt0ur · โพสต์ 4-12-2011 09:46:55

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย tesstrossa เมื่อ 20-12-2011 08:24

-:- ช่วงเช้า

เคร้ง!! เสียงอาวุธกระทบกันอย่างแรง มันเป็นการต่อสู้ของ หลงฟา กะ คน ๆ หนึ่ง ที่ดูแล้ว หลงฟาแทบทำอะไรไม่ได้เลย จนพลาดท่าล้มลง
หลงฟา : ............
เธอถูกดาบจ่อคอหอยไว้
??? : เลิกซะเถอะ เธอน่ะ สู้เราไม่ได้หรอก
คนดังกล่าวพูดพลางลดดาบลง
หลงฟา : ซักวัน.....ชั้นต้องฆ่าแกให้ได้
เธอพูดด้วยความโกรธ
??? : ตามหาเราให้เจอล่ะกัน เพราะต่อจากนี้เราจะเดินทางไปยังที่อันไกลแสนไกล
เมื่อสิ้นเสียง ร่างนั้นก็หายไปราวกับสายลม
.
.
.
หลงฟาลืมตาตื่นขึ้นบนเตียงในอพาตเมนท์ที่เธอได้กุญแจมา เธอลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วไม่ลืมที่จะหยิบหน้ากากมาใส่ เอาอาวุธคู่แหนบไว้ที่หลัง
หลงฟา : ที่เมืองนี้จะเจอ"มัน"หรือป่าว
เธอบ่นออกมาลอย ๆ ระหว่างเดินออกจากห้องลงมาข้างล่าง
หลงฟา : !!!! ความรู้สึกนี้มัน...
เธอรู้สึกถึงจิตขิงคนที่ตนกำลังตามหา มาจากทางโรงเรียน เธอจึงเดินทางไปทางโรงเรียน
หลงฟา : ดูเหมือนต้องผ่านตัวเมืองไปซินะ ไม่ใช่ใกล้ ๆ เลย
เธอเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งไปทางโรงเรียนทันที

หลงฟาได้ออกเดินทางมาตามแรงจิตสังหารของเธอ บรรยากาศยามเช้าๆแบบนี้จึงไม่มีคนพลุ่งพล่านนักจึงทำให้การออกตัวของหลงฟาที่เหมือนนักฆ่านั้นไม่เป็นที่สังเกตุ ด้วยความเร่งรีบและแรงอันน้อยนิดของตัวเองทำให้เธอมาหยุดหอบด้วยความเหนื่อยหน้าโรงเรียน

-:- หลงฟาเดินทางถึงโรงเรียน

หลงฟา : อ่าว .... หายไป .... ไหนแล้ว
เธอบ่นตะกุกตะกักเพราะเหนื่อย เธอรู้สึกเซงที่ความรู้สึกที่ว่าหายไปเฉย ๆ เธอนั่งลงเพื่อพักเหนื่อยซักพัก
หลงฟา : ไหน ๆ ก้อมาแล้ว ลองเดินสำรวจดูดีกว่า
คิดได้ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในอาคารเรียน

ดูเหมือนว่าหลงฟาจะหลงมาโรงเรียนหลงเวลาไปเสียหน่อย จึงทำให้ยังไม่มีผู้คนที่โรงเรียนมากมายนักแต่ก็เป็นการเหมาะสำหรับการเดินสำรวจและลงสมัครชื่อเข้าโรงเรียนเสียก่อนในช่วงที่คนไม่แออัดเช่นนี้

เธอเดินสำรวจไปเรื่อย ๆ จนเจอกับบอร์ดประกาศ
หลงฟา : หือ... รับสมัครนักเรียน ลองสมัครดูดีกว่า เผื่อจะได้ข้อมูลอะไรดีดี
ว่าแล้วเธอก็เดินไปห้องรับสมัครที่เขียนไว้ในใบประกาศ
หลงฟา : มาสมัครเรียน......ค่ะ

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ(bakara tiana) : มาสมัครเรียนงั้นเหรอ !!!

หญิงสาวรรุ่นป้าได้ยิ้มออกอาการอย่างไม่ปกติพร้อมกับต้อนรับหลงฟาด้วยรอยยิ้มสุดแสนที่จะบรรยายได้ เธอได้หยิบข้อมูลของหลงฟามานั่งเช็คอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะยื่นบัตรนักเรียนคืนให้

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : เสร็จแล้ว !! เจ้าหน้าใหม่ !!

หลงฟา : (จะ ... เจ้าหน้าใหม่) ค่ะ ละ แล้ว งั้ยยังต่อคะเนี๊ยะ ต้องไปไหนต่อคะ?
เธอถามด้วยสำเนียงที่อ่อนหวาน ทั้ง ๆ ที่ในใจตะหงิด ๆ กับคำว่า "เจ้าหน้าใหม่" จนอยากจะเอามีดคู่เสียบคอหอยยัยป้านี่ซะตรงนี้เลย

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : แล้วแต่เธอ(ว์)สิ จะทำอะไรในโรงเรียนก็ไปทำซะ

เธอได้ตอบกลับมาอย่างกวนๆเล็กน้อยก่อนที่คุณเธอจะหันกลับไปหน้าคอมพ์เหมือนเคยโดยทิ้งให้หลงฟายืนมึนกับคำตอบ

เธอได้แต่หัวเราะเสื่อม ๆ ให้กับตัวเองแล้วเดินออกมา
หลงฟา : ลองไปห้องเรียนดีกว่า
ว่าแล้วเธอก็เดินไปเรื่อย ๆ จนถึงห้อง ๆ หนึ่งที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นห้องเรียน ว่าแล้วก็เปิดประตูเข้าไป

หลงฟาได้หักห้ามใจตัวเองไม่ฆาตกรรมผู้ช่วยผู้อำนวยการและรีบเดินออกจากห้องผู้อำนวยการทันทีก่อนจะมีการนองเลือดเกิดขึ้น

ค่า Courage กำลังเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

หลงฟาได้เปิดประตูเลื่อนที่ห้องเรียนออกและเดินเข้าไปยังภายใน ดูเหมือนว่าห้องเรียนนี้จะมีไว้สำหรับการรับการบ้านและข้อมูลต่างๆในโรงเรียนกลับมาทำเองทั้งสิ้น โดยผ่านทางคอมพิวเตอร์บนโต๊ะประจำตัวนักเรียนของแต่ล่ะคนลงบนบัตรประจำตัวนักเรียน

ดูเหมือนในห้องจะมีโฮโลแกรมมตัวแทนอาจารย์อยู่ด้วย จากข้อมูลในบัตรนักเรียนแล้วดูเหมือนว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์โฮโลแกรมที่สามารถตอบคำถามทั่วๆไปในโรงเรียนนี้ได้

CHAIN LINK : พบผู้เล่น 2 คน

เมื่อเธอได้เดินเข้าไปในห้อง  แล้วเห็นสิ่งมีชีวิตอยู่ในห้อง 2 หน่อ หนึ่งเป็นสาวผมเขียว อีก 1 สาวน้อยชุดดำ ท่าทางอืมครึม เจอจึงเข้าไปทักสาวผมเขียวก่อน
หลงฟา : เอ่อ ... สวัสดีค่ะ  เรา หลงฟา พึ่งมาวันแรก ยังไม่ค่อยรู้อ่ะไร ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ
เธอทักทายเสร็จแล้วเธอก็นั่งลงบนโต๊ะเธอ แล้วหันมายิ้มให้ สาวน้อยชุดดำ (ยิ้มทั้ง ๆ ที่ใส่หน้ากากอยู่ = = " )
หลงฟา : ดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก เธอชื่อไรหรอ
พลางนำบัตรนักเรียนล๊อกอินเข้าระบบ

CHAIN LINK : การทักทายของผู้เล่นหญิงสาวผมสีเขียว

ดูเหมือนว่าสาวน้อยในชุดดำจะยังไม่ได้หันมาทักทายหลงฟาในทันที ( ยังไม่ได้ต่อ )

หญิงสาวผมสีเขียว : สะ . . . สวัสดีค่ะ . . . ระ เรา ชะ ชื่อ . . . มะ . . . มิยะ . . . ยาโนะ ซู . . . ซูมุ ค่ะ

ดูเหมือนว่าเธอจะประหม่าค่อนข้างมากและเป็นคนที่กลัวคนแปลกหน้าระดับนึง เมื่อเธอเห็นหน้ากากของหลงฟาแล้วเลยอาจจะทำให้เธอตกใจมากกว่าเดิมก็เป็นได้

หลงฟา : ห๊ะ ?? คุณมิยาโนะใช่มั๊ยคะ ไม่ต้องกลัวเราก็ได้ หน้ากากนี่ใส่เพราะความจำเป็นน่ะ
เธออธิบายให้ฟังด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร เนื่องจากเธอชินแล้วที่คนแปลกหน้าจะตกใจเมื่อเจอหน้ากากที่เธอใส่อยู่
หลงฟา : คุณมิยาโนะมาอยู่ที่เมืองนี้นานยังคะ ขอถามไรหน่อยซิ เคยเจอคนที่คล้าย ๆ ชั้นมั่งป่าวคะ ต่างกันที่ผมสีฟ้าและก็ไม่ใส่หน้ากาก

ซูซูมุได้พยักหน้ารัวไม่เป็นจังหวะพร้อมกับนั่งตัวสั่นไม่เป็นจังหวะ ดูเหมือนว่าเธอจะพยายามทำตัวปกติแล้วแต่ว่ามันก็ยังไม่ชินสำหรับเธออยู่ดี

มิยาโนะ ซูซูมุ : อะ . . . . อ อื้อ ระ . . เรา มะ ม ไม่ได้กลัวหรอกนะ

เธอได้ค่อยๆหยิบบัตรนักเรียนของเธอออกมาอย่างสั่นๆพร้อมกับฉายภาพของคนๆนึงให้หลงฟาเห็น

มิยาโนะ ซูซูมุ : ระ . . . ร . . เรา กะ . . ก็ เพิ่ง จ . . . จะ ยะ . . ย . . . ย้ายมา คะ . . . คน ผมสีฟะ ฟ . . ฟ้า ก้ะ . . ก็ เห็นคนด. . . เดียว

Chain Link : สาวน้อยชุดดำทักทาย

" . . . สวัสดี " สเตล่าได้พูดทักทายหญิงสาวสวมหน้ากาก แล้วสเตล่าก็คิดว่าคนที่มองเธอคงจะเป็นหญิงสาวคนนี้แน่แท้
" เราชื่อ . . . สเตล่า . . . " สเตล่าได้บอกชื่อตัวเองกับหญิงสาวสวมหน้ากากพลางดูงานที่อยู่ตรงหน้าจอคอม แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจกับคนที่มาทักทายด้วยนักเท่าไหร่

หลงฟา : (ไม่ใช่แหะ เอาเถอะ) ไม่ใช่คนที่เราตามหาแหะ แต่ก็ขอบใจนะ ถ้ามีไรที่เราช่วยได้ก็บอกล่ะกันนะคะ
เมื่อทำการขอบคุณเสร็จ หลงฟาก็มาพยักหน้าให้กับ สเตล่า
หลงฟา : จ่ะ
แล้วเธอก็เปิดเมนูคอมพ์ ฯ ขึ้นมา

ดูเหมือนว่าภายในคอมพิวเตอร์จะมีแต่ข้อมูลการบ้านและข้อมูลพื้นฐานต่างๆภายในโรงเรียนรวมถึงวันกิจกรรมต่างๆด้วยเช่นกัน แต่นอกจากนั้นแล้วก็ไม่ได้มีข้อมูลอะไรพิเศษที่น่าสนใจนัก

หลงฟาได้เลือกเข้าไปดูการแนะนำสถานที่ต่าง ๆ ในโรงเรียน และ ดาวโหลดลงบัตรนักเรียน

ดูเหมือนว่าสถานที่แนะนำต่างๆจะเป็นชมรมภายในโรงเรียนนี้ที่กำลังต้องการสมาชิกอยู่นั่นเองแต่ดูเหมือนจะไม่มีชมรมนักฆ่าหรือเชือดนิ่มที่เกี่ยวกับภารกิจหลักของหลงฟานัก ชมรมที่เป็นการต่อสู้จะมีก็แค่ เคนโด้ ยิงธนู และ ยูโด เท่านั้นเอง

เธอตัดสินใจเลือกชมรม เคนโด้ เพราะว่าค่อนข้างเหมาะกับเธอที่สุด ว่าแล้วเธอก็จัดการลงทะเบียน ผ่านทางคอมพ์ฯ แล้วรอรับรายละเอียด

ดูเหมือนว่าชมรมเคนโด้นั้นจะตั้งรวมกับชมรมยิงธนูนั่นเอง โดยสถานที่ได้ตั้งอยู่ไม่ไกลจากเขตุโรงเรียนนัก จากรูปภาพประกอบแล้วน่าจะสังเกตุได้ไม่ยากจากรั้วที่เป็นไม้ไผ่แท้ๆล้อมรอบ ข้อมูลนอกเหนือกจากนี้นั้นเหมือนว่าชมรมจะไม่ได้อั้พไว้ในฐานข้อมูลโรงเรียน หลงฟาคงจะต้องไปสำรวจดูเองเสียแล้ว

เมื่ออดูรายละเอียดเสร็จเธอจึงเดินไปยังสถานที่ดังกล่าว เดินไปเรื่อย ๆ จนเจอ อาคารที่ล้อมด้วยไม้ไผ่ เธอจึงเข้าไปข้างใน
หลงฟา : เอ่อ คือ ...

เมื่อหลงฟาได้เข้ามาด้านในก็ดูเหมือนว่าภายในชมรมนั้นจะยังเงียบๆ อาจจะเป็นเพราะวันหยุดก็เป็นได้ แต่ไม่นานนักหลงฟาก็สัมผัสถึงรังศีการต่อสู้ได้ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มุ่งร้ายมายังเธอโดยตรง คาดว่าจะเป็นปกติของชมรมแบบนี้มากกว่า

? ? ? : สวัสดี . . . เจ้าน่ะ . . . . คงจะมาสมัครเข้าชมรมแห่งนี้สินะ

ชายหนุ่มได้เอ่ยทักทายหลงฟาจากด้านหลังในท่านั่งขัดสมาดของเขาก่อนที่จะลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆและโยนดาบไม้ไผ่ให้กับหลงฟา

? ? ? : เจ้าจะต้องผ่านการทดสอบของข้าเสียก่อน !!

เมื่อเอ่ยจบแล้วชายหนุ่มปริศนาคนนั้นก็ได้วิ่งตรงเข้ามายังหลงฟาทันที !!

หลงฟา : ดะ เด๋วเซ่ ชั้นใช้ไอ่นี่ไม่เป็นนะ เย้ย!!

เธอรับดาบไม้มา ด้วยความเคยชินเธอได้จับแบบ รีเวิส และดูเหมือนเธอจะเปลี่ยนโหมดเป็นนักฆ่าเรียบร้อยไปแล้ว แววตาที่ลอดออกมาจากหน้ากาก จากนัยตาปกติกลายเป็นไร้แวว เธอได้พุ่งหลบชายหนุมนั้นอย่างรวดเร็ว แล้วอ้อมไปทางด้านหลัง แล้วเอามือไม่ได้ถือดาไม้หยิบอาวุดออกมา แต่ดูเหมือนเธอจะนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ได้มาฆ่าคน ๆ นี่ จึงชะงักไป ด้วยความเร็วที่มีอยู่ ทำให้เธอได้เสียหลักล้มคะมำ หน้าปักดิน แถมดาบไม้ยังกระเด็นออกจากมือหล่นใส่หัวเธออีก

หลงฟา : (หมดกัน - - มาดนักฆ่าหายหมด) แหะ ๆ

เธอเงยหน้าขึ้นมายิ้มแห้ง ๆ ให้ชายแปลกหน้า

? ? ? : อะ . . . เอ่อ . .

ชายหนุ่มได้แต่ตกใจและอึ้งเล็กน้อย เขาได้เก็บดาบไม้ลงและยื่นมือมาด้านหน้าของหลงฟา

? ? ? : ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย ข้าลืมนึกไปว่าทุกๆคนก็มีความถนัดต่างกัน

เขาได้เอ่ยขอโทษหลงฟาพร้อมกับช่วยพยุงหญิงสาวขึ้นมา

ยูว์กัน เคียวริว : ข้าชื่อ ยูว์กัน เคียวริว เป็นประธานชมรมเคนโด้ ยินดีต้อนรับนะ

หลงฟา : อู๊ย ขอบคุณค่ะ เราชื่อหลงฟาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก  นายเป็นประธานชมรมหรอ มัยที่นี่ไม่ค่อยมีคนเลยล่ะ
เธอจับมือของชายหนุ่มแล้วลุกขึ้นพลางปัดฝุ่นบนเสื้อผ้าของเธอเอง  แต่การที่เธอล้มแบบไม่ทันตั้งตัวเมื่อกี๊ทำให้ขาเธอเจ็บพอตัว
หลงฟา : อ๊ะ  !!
เธอได้ทรุดลงไปกองกับพื้นอีกรอบ แต่คราวนี้ดูท่าหน้ากากดันหลุด เธอจึงรีบเอาแขนเสื้อมาปิดหน้าทันที

เมื่อเคียวริวเห็นหลงฟาได้ยกแขนเสื้อขึ้นปกปิดใบหน้าอย่างรวดเร็วนั้นเคียวริวก็ได้หันหลังกลับไปด้านตรงข้ามทันที

ยูว์กัน เคียวริว : ข้าจะไปเก็บดาบและลงชื่อเจ้าในแบบฟอร์มสมัครก่อนนะ เจ้าเองก็เตรียมตัวซะให้เรียบร้อยก่อนล่ะ เดี๋ยวข้าจะกลับมา

หลงฟา : เฮ้อ... ดีนะที่ไม่เห็นไม่งั้นคงต้องฆ่าทิ้ง ยิ่งไม่อยากฆ่าคนหล่ออยู่ด้วย
เธอบ่นกะตัวเองเบา ๆ พลางหยิบหน้ากากมาใส่
หลงฟา: อู๊ยยยย ขานี่สงสัยจะแพลงแร้วมั่งนี่
เธอนั่งหักข้อเท้าตัวเองไปมาจนเข้าที่ แล่วไปนั่งรอหัวหน้าชมรม

ไม่นานนักเคียวริวก็ได้เดินกลับมา เคียวริวได้เดินเข้ามาใกล้ๆกับหลงฟาพร้อมกับยื่นบัตรประจำตัวสมาชิกชมรมให้กับเธอ

ยูว์กัน เคียวริว : ที่ชมรมจะมีซ้อมทุกๆวันช่วงกลางวันนะ แต่ไม่จำเป็นที่จะต้องมาทุกครั้งหรอก แค่ซ้อมมือให้วันเทศกาลแข่งลงแข่งได้ก็พอแล้ว

เคียวริวได้บอกหลงฟาพร้อมกับเดินหันหลังกลับไปจัดของในชมรมต่อ

หลงฟา :ค่ะ ขอบคุณค่ะ กัปตัน ...... เอ่อ คือ สอนวิธีเรียนจากพื้นฐานของพื้นฐานก่อนเลยได้มั๊ยคะ เราไม่รู้ไรเกี่ยวกับศิลปะป้องกันตัวประเภทนี้เลยอ่ะค่ะ

เธอรับบัตรมาเก็บไว้

ยูว์กัน เคียวริว : อืม . . . มันก็ไม่ต่างกับอาวุธที่เจ้าใช้อยู่หรอกนะ

เคียวริวได้เอ่ยบอกพร้อมกับเพิ่มดาบไม้ให้หลงฟาอีกเป็นสองเล่ม เพื่อที่เธอจะได้ใช้แบบเดียวกับอาวุธประจำตัวของเธอ

ยูว์กัน เคียวริว : มันอาจจะยาวๆเกะกะไปหน่อย ส่วนวิธีใช้ก็ขึ้นอยู่แต่ล่ะสไตล์และทักษะของแต่ล่ะคนที่เรียนมา แต่โดยเบสิคแล้วเคนโด้จะใช้ดาบไม้เล่มเดียวจับให้ถนัดสองมือและยื่นเท้าข้างที่ถนัดนำหน้า จากในก็ใช้ปลายดาบชี้ตรงไปยังด้านหน้าระดับอก นี่คือท่ายืนพื้นฐานของเคนโด้

เคียวริวได้เริ่มอธิบายให้หลงฟาฟังแต่จากคำอธิบายแล้วดูเหมือนว่าเทศการลงแข่งนั้นจะไม่ได้สู้กับทักษะเคนโด้ด้วยกันอย่างเดียวเป็นแน่

หลงฟารับดาบไม้มาแล้วลองตั้งท่าตามที่บอกดู โดยเอาดาบไม้อีกเล่มเหน็บไว้ที่หลัง
หลงฟา : อืม ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่แต่ก้อพอได้
เธอสูดลมหายใจเข้าแล้วสาวเท้าไปข้างหน้าพร้อมฟาดดาบไม้ ซูม~~~ ด้วยความเร็วที่หลงฟามีติดตัวมาจากการฝึกฝนตั้งแต่เด็กส่งผลให้ดาบไม้แหวกอากาศด้วยความเร็วสูงจนเกิดเสียงดังขึ้น
หลงฟา : เออ กัปตันคะ วันนี้ขอตัวก่อนนะคะ
พอพูดจบเธอก้อโค้งตัว แล้วก้อเดินออกมา
หลงฟา : ไปหาไรกินดีก่าหิวแล้ว
เธอพูดพลางเดินไปโรงอาหาร

ดูเหมือนว่าตอนนี้จะไม่มีคนอยู่ที่ห้องอาหารเลยทำให้ดูเงียบสงบและเป็นส่วนตัวมาก ภายในห้องอาหารเป็นแบบบริการตัวเองซึ่งมีตั้งแต่ช้อนซ่อม ไปถึงตู้ขายอาหารและที่เก็บเมื่อใช้แล้วเรียงรายตามมุมต่างๆ

เสร็จสิ้น

jeloly · โพสต์ 4-12-2011 11:02:26

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย tesstrossa เมื่อ 20-12-2011 08:23

-:- ช่วงเช้า

คัตสึระ ลืมตาตื่นขึ้นมาในยามเช้า เธอ(?)พยายามตั้งสติว่า มาอยู่ในสถานที่แบบนี้ได้อย่างไร

" เฮ้อ ... " คัตสึระอุทานออกมาเบาๆก่อนจะอาบน้ำ แต่งตัวและหยิบอาวุธคู่ใจของเธอ(?)ออกจากห้องพักไป เธอ(?)เดินไปตามทางเรื่อยๆจนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ว่า มีสถานที่ที่เรียกว่าโรงเรียนจะต้องไปอยู่ ซึ่งตัวเธอ(?)เองก็ไม่แน่ใจว่า สถานที่ที่เรียกว่าโรงเรียนมันคืออะไร มันสำคัญอะไรถึงต้องมีคนไปเป็นจำนวนมาก และมันมีไว้สำหรับทำอะไร นั่นเป็นเรื่องใหม่ที่เธอ(?)จะจดจำไว้ในความทรงจำของเธอ(?)

คัตสึระได้ออกเดินทางไปยังโรงเรียนจากที่พักของตัวเอง เวลายามเช้าๆแบบนี้ตัวเมืองนั้นยังเงียบสงบและปลอดคนทำให้มันดูเหมือนเมืองร้างอย่างแปลกๆ ไม่นานนักคัตสึระก็ได้มาหยุดอยู่ที่สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งแปลกตาออกไป ดูเหมือนว่าเธอจะหลงทางเสียแล้ว

-:- คัตสึระ หลงทางมาถึง T.S. Base

เธอ(?)ยืนมองรอบๆตัวเองก่อนจะหาสถานที่ ที่ดูเรียกว่าโรงเรียน และเดินอยู่ภายในเมืองแห่งนั้น

" เมืองร้างแบบนี้ชักรู้สึกแปลกๆขึ้นมาแล้วแหะ ... "

คัตสึระหยิบอาวุธคู่ใจขึ้นมาถือในมือเตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์ที่ไม่คาคดิด

คัตสึระได้ตั้งท่าระวังตัวอยู่ซักพักนึง แต่ดูเหมือนว่าบรรยากาศแถวๆนี้มันจะนิ่งเงียบปกติโดยธรรมชาติ และ เวลายามเช้านั่นเอง

กึก!! เสียงฝีเท้าเล็กๆหยุดสะดุดลงในระแวกใกล้ๆเหมือนกับเบรคกระทันหัน เหมือนว่าจะเป็นเด็กสาวคนนึง เธอได้ค่อยๆย้ายตัวเข้าหลังต้นไม้ในระแวกนั้นและยืนแอบมองคัตสึระด้วยความสงสัย

คัตสึระหันกระบอกปืนเล็งไปทางนั้นทันที ถึงแม้เธอ(?)จะอายุยังน้อยก็ตาม แต่สายตาเธอ(?)นั้นแทบไม่เหลือความเยื่อใยที่เรียกว่า สันติ ไว้เลย

" นั่นใครหนะ ... ถ้ายังไม่อยากจะตายอยู่ตรงนั้น แสดงตัวออกมาซะ !!! "

เธอ(?)ตะโกนออกไปพร้อมกับหันไปทางที่มีเสียงฝีเท้าเล็กๆ

ตุ้บ!! เสียงล้มลงหลังต้นไม้ทางที่คัตสึระได้หันไปดังขึ้นเบาๆ ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นที่แอบคัตสึระอยู่จะเป็นลมช้อคหมดสติไปซะแล้ว

คัตสึระเก็บอาวุธและรีบวิ่งไปดูจุดที่เห็นหญิงคนนั้นล้มลงอยู่ทันที

" นี่เธอ ! ชั้นยังไม่ทันจะทำอะไรเลย ! "

คัตสึระก้มลงหน้าลงไปเรียกหญิงสาวที่เป็นลมอยู่ตรงหน้า เธอ(?)พยายามเรียกหญิงสาวคนนั้นอยู่หลายต่อหลายครั้ง หวังว่าให้หญิงสาวรีบได้สติก่อนจะมีอะไรเกิดขึ้นไปมากกว่านี้

? ? ? : อ๊าๅ ~ ปล่าวนะ ไม่ใช่นะ ชั้นไม่ได้ทำอะไรนะ อย่ากินชั้นเลย

เด็กสาวได้นอนเพ้อนับดาวตาเป็นลูกอมอยู่ซักพักนึง แต่ไม่นานนักเธอได้ได้สติฟื้นขึ้นมา

? ? ? : กรี๊ดดด !! อย่ากินชั้นเลย

เธอได้ถอยหลังพรวดไปยังต้นไม้ต้นเดิมแต่เป็นด้านตรงข้ามกับคัตสึระพร้อมกับเริ่มเพ้ออีกครั้งนึง

" นี่เธอ ... " คัตสึระ กุมขมับก่อนจะตั้งสติและถามหญิงสาวอีกครั้ง

" เธอหนะชื่ออะไร ชั้นไม่สนหรอกนะ แล้วชั้นก็ไม่ใช่ตัวอะไรที่จะมากินมนุษย์พวกเดียวกัน ... ว่าแต่ที่นี่มันมีที่ไหน ... แล้วไอโรงเรียนนี่มันอยู่ที่ไหน ชั้นยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโรงเรียนมันคืออะไรหน้าตาเป็นยังไง "

คัตสึระนั่งลงข้างๆหญิงสาว พร้อมกับยิงคำถามใส่เธอเป็นชุดๆ ก่อนจะหยิบอาวุธคู่ใจมาเช็คสภาพเหมือนทุกๆครั้งที่เธอ(?)เคยทำ

? ? ? : อะ อื้อ!! อื้อ !!

เด็กสาวรีบพยักหน้าตอบคัตสึระด้วยท่าทางสั่นกลัว แต่เมื่อได้ยินคำถามของคัตสึระแล้วก็ยิ่งทำให้เธอแปลกใจเข้าไปมากกว่าเดิม

? ? ? : ที่นี่ที่อยู่ของกลุ่มผ้คนที่เรียกตัวเองว่า Triedge social น่ะ เราก็ไม่รู้เรื่องราวนักหรอก แต่เขาบอกกันว่าเป็นกลุ่มคนที่เห็นผีตอนหลังเที่ยงคืนและพยายามหาวิธีกลับเป็นเหมือนเดิมอยู่น่ะ

เธอได้รีบตอบต่อไปทันทีเรื่องโรงเรียนเพื่อไม่ให้โดคัตสึระยิงทิ้งเสียก่อน ( ด้วยความกลัวส่วนตัวของ NPC )

? ? ? : แล้วก็โรงเรียนอยู่ไม่ไกลมาหรอกเดินตรงไปทางทิซตะวันออกเฉียงใต้จากที่นี่อีกไม่ไกลก็ถึงแล้ว

เด็กสาวได้รีบตอบกลับอย่างรวดเร็วและกระชับเพื่อให้คัตสึระแยกตัวออกไปซักที ( กลัวคัตสึระจัด )

" อืม ... " ดูเหมือนคัตสึระ จะไม่เข้าใจเกี่ยวกับกลุ่มที่หญิงสาวกล่าวออกมาเท่่าไหร่ เธอ(?)จับใจความได้แค่ว่า สิ่งที่เรียกว่าโรงเรียนนั้นถ้าเดินไปทางตะวันออกเฉีัยงใต้จะต้องเจออย่างแน่นอนตามคำบอกของเด็กตรงหน้าเธอ(?)

" งั้น ... ชั้นไปนะ ... " คัตสึระลุกขึ้นปัดฝุ่นตามกระโปรงและเสื้อเธอออก และมุ่งสู่ทิศตะวันออกเฉียงใต้ เพื่อมองหาสถานที่ ที่เรียกว่าโรงเรียนทันที ก่อนที่จะเดินจากไปคัตสึระก็หันหน้าไปหาหญิงสาวคนนั้นและกล่าวคำพูดออกมาอีกครั้งหนึ่ง

" ระวังตัวด้วยหละ เธอหนะ ยังเด็กเกินไปที่จะเจอเหตุการณ์แบบนี้ แล้วอย่าเที่ยวออกมาเดินที่แบบนี้อีกหละ !!! "

? ? ? : อะ อื้อ !! เธอเองก็ยังเด็กอยู่ระวังตัวด้วยนะ !!

เด็กสาวได้ตะโกนกลับมายังคัตสึระอย่างลืมตัวเมื่อได้ยินคัตสึระเอ่ยเตือนเธอไว้ ดูเหมือนว่ามันจะเป็นรีแอคชั่นของร่างกายที่เหมือนผู้ใหญ่บอกให้ระวังตัวและเกิดอาการเป็นห่วงจึงบอกในสิ่งเดียวกันออกไป

Social Link 1 ~ ความเป็นห่วง ที่ไร้เดียงสา ~
1) อื้ม . . . .
2) จ้า ~ ♥ ขอบคุณนะ จุ้บๆ
3) เด็กอย่างเธอไม่ต้องมาเตือนชั้น !!
4) อื่นๆโปรดระบุ

4) อื่นๆโปรดระบุ

" เธอหนะอย่ามัวแต่เป็นห่วงคนอื่นดีกว่า จงรักษาชีวิตของตนเองไว้ แล้วเธอจะรู้ในอีกหลายๆสิ่ง หลายๆอย่างที่ในโลกใบนี้จะเกิดขึ้น "

คัตสึระมุ่งตรงไปยังทิศทางที่มีสถานที่ที่เรียกว่าโรงเรียนตั้งอยู่

ไม่นานนักคัตสึระก็ได้เดินทางมาถึงด้านหน้าโรงเรียน ดูเหมือนว่าเธอจะยังมาไม่สายเกินไปทำให้สภาพด้านหน้านั้นโล่งโจ้งปราศจากผู้คน

" ไม่ว่าที่ไหน ก็ปราศจากผู้คนไปหมด ... ว่าแต่สถานที่แบบนี้มันไว้ทำอะไรกันหละ ... "

เธอ(?)ก้าวเดินเข้าไปภายในโรงเรียนและหาสถานที่ขายอาหารในโรงเรียนแห่งนั้น

ดูเหมือนว่าโรงอาหารของโรงเรียนนั้นจะตั้งอยู่ใกล้ๆทางเข้าทำให้สดุดตาของคัตสึริเข้าไม่ยากนัก ไม่นานนักคัตสึริก็ได้เดินทางเข้ามายังด้านในของโรงอาหาร ดูเหมือนว่าสถานที่นี้จะเป็นแบบบริการตัวเอง โดยรอบนั้นมีที่เก็บจานและช้อนซ่อมแยกวางไว้ไม่ไกลจากที่วางแก้วน้ำนัก รวมทั้งยังมีตู้กดอาหารสำเร็จรูปด้วยเช่นกัน

เธอ(?)ยื่นมองตู้กดอาหารสำเร็จรูปอยู่ตรงหน้า พร้อมทำหน้าหนักใจ

" นี่มัน ... อะไรกันเนี่ย ... ช้อน ส้อม จาน แก้วน้ำ ยังพอเข้าใจอยู่นะ แต่ไอตู้นี่มันไว้ทำอะไร ... "

คัตสึระพยายามเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น เพื่อมองดูรายการอาหารบนตู้ใบนั้น

คัตสึระได้เข้ามาใกล้กลับตู้ประหลาดพร้อมกับยืนมอง ดูเหมือนว่าตู้ขายอาหารแปลกๆนี้จะอั้พเดทรายการอาหารเปลี่ยนไปทุกๆวัน

-:- รายการวันนี้
- มาโบโทฟุ : 10 money
- ราเมงเย็น : 10 money
- ข้าวแกงกระหรี่ : 10 money
- เบนโตะเซ็ทเพื่อสุขภาพ : 10 money

ขณะที่คัตสึระกำลังยืนอยู่นั้นก็ได้มีเสียงๆนึงเรียกขึ้นขณะที่กำลังยืนทำหน้ามึนอยู่ที่หน้าตู้ประหลาดนั่น

Replica Ibuki : มีอะไรให้เราช่วยรึเปล่าเอ่ย ?

เสียงคล้ายๆแอนดรอยดังขึ้นพร้อมกับปรากฏภาพโฮโลแกรมของเด็กสาวตัวเล็กๆคนนึงซึ่งดูเหมือนว่าจะโปรแกรมช่วยเหลือซึ่งประจำอยู่ที่โรงอาหารนี้

" ... " คัตสึระยืนช๊อคกำลังบุคคลที่ปรากฏเป็นภาพโฮโลแกรม ซึ่งเป็นอะไรที่ค่อนข้างประหลาดสำหรับเธอ(?) แต่เมื่อเธอ(?)ตั้งสติได้ก็ถามออกไป

" เธอ ... เธอเป็นใคร แล้วทำไมถึงอยู่ดีๆโผล่มาจากตู้นั่นได้หละ ... แล้วไอรายการอาหารบนตู้เนี่ย ชั้นพอจะเข้าใจอยู่แต่ไอตัวเลข 10 money อะไรซักอย่างมันคืออะไร ... ไม่สิชั้นยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอโผล่มาได้ไง !! "

คัตสึระชักปืนออกมาจ่อภาพโฮโลแกรมตรงหน้าทันที

Replica Ibuki : ดะ เดี๋ยว !! ใจเย็นๆสิ เราเป็นแค่ภาพฉาย 3 มิติ ไม่มีตัวตนจับต้องได้หรอก

โฮโรแกรมได้รีบอธิบายคัตสึระที่หยิบปืนมาจ่อและทะลุตัวของโปรแกรมออกไป

Replica Ibuki : 10 money คือเงินที่จะต้องจ่ายเพื่อใช้ซื้ออาหารบนรายการน่ะ โดยเธอสาสามารถใช่จ่ายด้วยบัตรประจำตัวนักเรียนของที่นี่

โฮโรแกรมได้อธิบายคัตสึริและชี้แสดงรูปบัตรนักเรียนตัวอย่างให้เธอดู

คัตสึระลดปืนพร้อมทำหน้างงอยู่ตรงหน้าตู้ขายอาหาร

" ไอเงินที่ว่ามันอยู่บนบัตรประจำตัวนักเรียน แล้วไอบัตรประจำตัวนักเรียนมันคืออะไรหนิ ... ว่าแต่คนอื่นไปไหนหมด ทำไมสถานที่แบบนี้มันไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิตเลยหละ ... "

Replica Ibuki : ก็วันนี้มันวันอาทิตย์นี่นา คนไม่เยอะก็ไม่น่าจะแปลกนะ

โฮโลแกรมอิบูกิได้อธิบายพร้อมกับแสดงเส้นทางเดินจากโรงอาหารนี้ไปถึงห้องผู้อำนวยการของโรงเรียน

Replica Ibuki : ส่วนบัตรนักเรียนก็สามารถรับได้จากห้องผู้อำนวยการนี้นะ แต่ว่าต้องสมัครเป็นนักเรียนของที่นี่ก่อนล่ะถึงจะสามารถรับบัตรมาได้

" อืม ... งั้นชั้นไปก่อนนะ ... " คัตสึระกล่าวลาทันทีที่โฮโลแกรมอธิบายเส้นทางเดินจากโรงอาหารไปยังห้องผู้อำนวยการ

" ชั้นก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่า สถานที่แห่งนี้มีไว้ทำอะไร ... ไว้ถามคนในห้องนั้นดูคงจะรู้เองหละมั้ง ... " เธอ(?)บ่นพึมพำระหว่างเดินทางไปยังห้องผู้อำนวยการ

-:- ช่วงกลางวัน

คัตสึระได้เดินทางมาถึงด้านหน้าห้องผู้อำนวยการโรงเรียน แต่ดูเหมือนว่าจะมีออร่าแปลกๆออกมาจากห้องนั้นซึ่งมันดูไม่อันตรายเท่าไรแต่ก็ไม่น่าไว้ใจเช่นกัน

เธอ(?)เดินพลักประตูเข้าไปทันที โดยไม่สนใจถึงความรู้สึกแปลกที่ออกมาจากห้องแห่งนั้น

ผู้ช่วยผู้อำนวยการโรงเรียน (Bakara Tiana) : หืม ?

หญิงสาววัยป้าได้หันหน้ามามองทางคัตสึริด้วยรอยยิ้มที่เหมือนคนโรคจิต

ผู้ช่วยผู้อำนวยการโรงเรียน : มีธุระอะไรงั้นรึ !!

" นั่นสิ ... " คัตสึระมองป้าแก่ด้วยสายตาอันคมกริบกลับไป

" เจ้าตัวในตู้บอกว่า ให้ชั้นมาเอาบัตรนักเรียนได้ที่นี่ ... แล้วป้าก็อยู่ในห้องนี้พอดี ... เพราะฉะนั้นไม่ต้องพูดมากให้เสียเวลา "

เธอ(?)ยื่นมือไปหาป้าแก่ๆตรงหน้าทันที

ขณะที่คัตสึระได้ยื่นมืออกมาด้านหน้านั้นป้าผู้ช่วยผู้อำนวยการก็ได้หยิบเครื่องสแกนลายนิ้วมือออกมาทาบลงไปทันทีเพื่อที่จะทำบัตรให้ ไม่นานนักบัตรนักเรียนของคัตสึระก็ได้ถูกพิมพ์ออกมาจากเครื่องถ่ายเอกสารด้านหลังของผู้ช่วยผู้อำนวยการ

ผู้ช่วยผู้อำนวยการโรงเรียน : เรียบร้อยแล้ว !! เจ้าหน้าใหม่ !!

คัตสึระหยิบบัตรผลิกไปมา เพื่อสำรวจของเล่นใหม่(?) ก่อนจะหันกลับไปถามผู้อำนวยการโรงเรียนอีกครั้ง

" ป้า ... ที่นี่เรียกว่า โรงเรียนใช่ไม๊ ... ชั้นถามอะไรหน่อยสิ สถานที่แห่งนี้ไว้ใช้ทำอะไรหรอ "

ผู้ช่วยผู้อำนวยการโรงเรียน : หา . . .

ป้าม่วงได้แต่นั่งมองคัตสึระด้วยตาปริปๆซักครู่ก่อนที่จะตอบเธอ(?)กลับมาว่า

ผู้ช่วยผู้อำนวยการโรงเรียน : โรงเรียนก็มีไว้เรียนหนังสืออะสิ . . . ไว้หาความรู้ที่ตนยังไม่รู้จากผู้รู้ . . .

" เรียนหนังสือ ... งั้นชั้นคงไม่มีธุระที่นี่หละ " คัตสึระโยนบัตรนักเรียนที่พึ่งจะขอมาเมื่อตะกี้ ลงบนโต๊ะป้าแก่ จากนั้นก็เดินออกจากห้องนั้นทันที แต่เธอ(?)ก็ไม่ลืมที่จะแสดงความมีน้ำใจออกมาสำหรับผู้ให้คำตอบ

" ขอบคุณนะป้า ... แต่ความรู้บ้าบออะไรนั้นคงไม่จำเป็นสำหรับชั้นหรอก ... เพราะชีวิตชั้นไม่ได้เกิดมาเพื่อจะมานั่งเรียนหนังสือ หาความรู้บ้าบออะไรนั่น เวลาทุกวินาทีของชั้นมีค่ากว่านั้นเยอะ "

ผู้ช่วยผู้อำนวยการโรงเรียนได้แต่นั่งเงียบพร้อมกับทำหน้างุน งง สงสัยกับการมาของคัตสึระ แต่เธอก็ไม่ได้ห้ามอะไรพร้อมกับปล่อยให้คัตสึระเดินออกไปตามทางของเธอ

เธอ(?)เดินเหยียดแขนออก และเดินเล่นอยู่ภายในสถานที่แห่งนั้นก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า อาหารที่จะซื้อได้ต้องใช้บัตรนักเรียน ซึ่งเธอ(?)ก็โยนมันทิ้งไว้ในห้องแล้ว

" อืม ... ชักหิวแล้วแหะ ... ลองกลับไปหาอะไรกินที่หอพักดีกว่า ... "

คัตสึระเดินละลิ่วกลับไปยังสถานที่พักผ่อนในตอนแรกอีกครั้ง

ไม่นานนักคัตสึระก็ไดเดินทางมาถึงเขตุเมืองที่ที่หอพักของเธอตั้งอยู่ ดูเหมือนว่าที่ Cafeteria นั้นจะสามารถรับอาหารทานได้สามมื้อฟรีๆอีกด้วย

คัตสึระไม่พูดอะไรออกมา ค่อยเดินเปิดประตูร้านตรงหน้า แล้วรีบหาที่นั่งในมุมหลืบๆทันที

" เอ่อ ... ขอ ... ขอน้ำส้มแก้วนึง ... ค่ะ " เหมือนกับว่านี่คงเป็นครั้งแรกที่เธอ(?) เข้ามาหาอาหารการกินภายในร้านอาหาร ทำให้คำพูดดูตะกุกตะกักแปลกๆ

? ? ? : น้ำส้มหนึ่งแก้วนะจ๊ะ ♥

หญิงสาวคนนึงได้เดินมารับออเดอร์จากคัตสึระ ไม่นานนักเธอก็ได้ค่อยๆวางแก้วน้ำส้มลงให้กับคัตสึระ

? ? ? : ที่นี่สามารถรับประทานอาหารได้ฟรี 3 ครั้งต่อวันนะ เสร็จแล้วอย่าลืมลงชื่อด้านหน้าด้วยล่ะ

หญิงสาวได้ยิ้มแย้มต้อนรับคัตสึระก่อนที่เธอจะเดินไปเช็คความเรียบร้อยของคาเฟเทเรียแม้ว่าตอนนี้จะไม่มีคนก็ตาม

เสร็จสิ้น

BoSs-KuNg~ · โพสต์ 4-12-2011 11:10:24

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย tesstrossa เมื่อ 9-12-2011 22:09

-:- ช่วงเช้า

'ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง ไม่สามารถจะบอกได้เลยว่ามันง่ายดายขนาดไหน "เส้น" บางๆที่คนธรรมดามองไม่เห็น ใครจะรู้ว่าเพียงแค่ผมกระตุกมันเบาๆ นั่นหมายถึง หนึ่งชีวิตที่ดับสูญไปโดยมิอาจหวนคืนตลอดกาล. . .'

แสงแดดยามเช้าที่เล็ดลอดช่องว่างเล็กน้อยระหว่างผ้าม่านกับหน้าต่าง สิ่งนั้นทำให้เด็กหนุ่มตื่นขึ้นจากภวังค์ เขาต่างจากคนปกติ ไร้ซึ่งอาการ เซื่องซึม จากการตื่นนอนใดๆ สาเหตุเพราะทัศนียภาพที่เด็กหนุ่มมองเห็นนั้น ต่างจากคนทั่วไปนั่นเอง

สิ่งของทั้งหมดในห้องต่างถูกย้อมไปด้วย "เส้น" บางๆขนาดเล็ก ไม่เว้นแม้แต่ผ้าม่านหรือกระดาษหนังสือพิมพ์ แม้ว่าสิ่งนี้จะติดตัวเด็กหนุ่มมาตลอด 17 ปี แต่เขาก็ยังชินกับมันไม่ได้ซักที

เด็กหนุ่มใช้เวลาพักใหญ่ๆ ในการควบคุมพลังเหนือธรรมชาติของตััวเอง ทัศนียภาพของเขากลับมาเป็นปกติพร้อมๆกับสีของดวงตาข้างซ้ายที่กลับมาเป็นสีเทาหม่น

วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ถ้าเป็นในหนังหรืออนิเมที่ดูประจำล่ะก็มันจะต้องเกิดอีเวนท์ ตัวละครชายเดินชนสาวสวยในชุดนักเรียน แล้วเห็นกกน.ชั่วพริบตาโดยมีศิลธรรมบางอย่างปกปิดเป็นแน่

"ฮะๆๆ ถ้าเป็นแบบนั้นจริง เชื่อได้เลยว่ามันต้องเป็นจุดเริ่มต้นของ ฮาเร็มรูทแน่ๆ" เด็กหนุ่มจัดการกับธุระส่วนตัวของตัวเองเสร็จเรียบร้อย แถมยังแต่งหล่อสุดขีด เซ็ตผมอยู่นานจนแน่ใจแล้วว่าใกล้เคียงกับพระเอกฮาเร็ม ก่อนจะออกเดินทาง แต่ความสมบูรณ์แบบที่เขาเตรียมการไว้อย่างดี กลับมีจุดบกพร่องเพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่เด็กหนุ่มไม่ทันรู้ตัว

ทั้งกระเป๋า บัตรประจำตัว เอกสารยืนยัน จดหมายฝากตัวเข้ากลุ่ม DVD ภาพยนต์เรื่องล่าสุดของ จอน วู ดอกไม้ไฟ (?) กระเป๋าตัง ถูกลืมทิ้งเอาไว้ในห้องพักโรงแรมที่เขากำลังจะเช็คเอ้าท์ในอีกไม่กี่นาที

ชิกิได้ออกเดินทางด้วยความมั่นใจที่เต็มเปี่ยมไปสู่โลกกว้างโดยทิ้งของไร้สาระ(?)ไว้ด้านหลังของเขา ชิกิได้ทำการปิดประตูห้องลงโดยไม่ลงกลอนด้วยเหตุผลบางประการและทันทีที่เขาได้ทะยานตัวออกจากที่พักเขาก็รู้สึกตัวว่าเหมือนกับไปชนใครเข้าอย่างจัง หรือว่านี่จะเป็นจุดเริ่มของฮาเร็มรูทที่เขาฝันกลางวันอยู่เมื่อเช้ากันนะ !?

ตุ้บ!! เสียงของชิกิสะดุดล้มลงบนร่างของคนคนนึงตรงหน้าที่พักของเขาแต่ดูเหมือนว่ามันจะผิดคาดไปนิดหน่อยเนื่องจากเธอไม่ได้อยู่ในชุดเซเลอร์นักเรียนแต่เป็นชุดมิโกะเสียแทนจึงทำให้ไม่มีชายกระโปรงให้เซอร์วิส

? ? ? : อูยย . . .

ชิกิได้ล้มทับหญิงสาวในชุดมิโกะขนาดคัพล้น แต่ยังไม่ทันที่ชิกิจะออกปากอธิบายนักเขาเองก็ได้ถูกผละออกอย่างรวดเร็ว

? ? ? : อ๊ๅ !! เราขอโทษด้วยค่ะ ขอโทษด้วยค่ะ ขอโทษด้วยค่ะ เราเผลอซุ่มซ่ามไม่ทันระวังเลยไปชนคุณล้มเข้า เราขอโทษด้วยค่ะ . . .

หญิงสาวปริศนาได้รีบพูดบอกชิกิตรงหน้าอย่างรวดเร็วถึงสามครั้งติดจรวดพร้อมกับก้มคุกเข่าขอคมาชายหนุ่มเป็นพัลวัน

!!!!!!!! 'ไม่น่า้เชื่อ นี่ตรูกำลังฝันไปรึปล่าว ไอ้ฉากที่เหมือนกับหลุดออกมาจากโลก 2D นี่มันอะไรกัน !!?' "ขะ. . ." ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะเปล่งเสียงใดๆมากไปกว่านี้ แม่สาวบอมบาเย่ก็ขอโทษขอโพยเขาซะอย่างกับไปฆ่าคนรู้จักตายเข้าซะงั้น แต่จุดสนใจของเด็กหนุ่มไม่ใช่คำขอโทษของแม่สาวตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย เล่นก้มหัวซะขนาดนั้น มุมกล้องมันก็ต้องไปโฟกัสอยู่ที่ภูเขาไฟสองลูกนั่นอยู่แล้ว

'โอ้ My ก็อต ปฏิกริยาที่หาได้ยากยิ่งในมิติฟากนี้ นี่มันอะไรกัน !!? แถมไอ้กลมๆสองลูกตรงหน้าอกนั่น มันของจริงงั้นหรอ !!? โลก 3D มีของแบบนี้อยู่จริงงั้นหรอ !!!?'

"เอ่อ ไม่ไรหรอกครับ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่ต้องขอโทษขอโภยอะไรปานั้นหรอก" เด็กยกมือปัดส่งสัญญาณว่าไม่เป็นอะไร พร้อมกับเก๊กหน้าหล่อสุดชีวิต 'ใบหน้าตอนพบกันครั้งแรก ต้องทำให้ดูดีที่สุด สาวเจ้าจะได้ประทับใจไม่รู้ลืม อื้มมม~ ตรูนี่มันเมพขริงเหมือนบร๊ะเจ้าบอสคุง(?)ซะจริงๆ'

"แต่ไม่ค่อยได้เห็นกันง่ายๆแล้วนะครับสมัยนี้เนี่ย จะเป็นการเสียมารยาทไปรึปล่าวครับ หากว่าผมจะขอจับหน้าอ... เอ้ย จับมือน่ะครับ เพราะตระกูลผมถือเรื่องการสัมผัสร่างกายของมิโกะถือเป็นศิริมงคลน่ะครับ ~ ^ ^"

มิโกะสาวได้ค่อยๆลุกขึ้นมายืนแบบปกติตรงด้านหน้าชิกิพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อชายหนุ่มไม่ได้ถือสาอะไรเธอ

? ? ? : ขอบคุณมากค่ะ

หญิงสาวได้ตอบกลับพร้อมกับยิ้มแย้มด้วยความโล่งใจพร้อมกับส่งมือของเธอให้กับชิกิ

'TwT นิ่มโคตรๆ 3D ก็แหล่มเหมือนกันไม่ใช่หรอ TwTb'

"ไอ้ย๊ะ !!! เอ้ย ไม่มีอะไรครับ ว่าแต่คุณมิโกะพอจะชำนาญทางแถวนี้บ้างมั้ยครับ ผมกำลังตามหา โรงเรียน อนิม่า อคาเดมี่อยู่น่ะครับ คุณมิโกะพอจะช่วยนำทางให้หน่อยจะได้มั้ยครับ ?" เด็กหนุ่มเอ่ยถามพลางตีหน้าเศร้าสุดชีวิต มันคงจะดีไม่ใช่น้อยหากมีใครรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา เพราะแผนที่เมืองทั้งเมืองมันอยู่ในหัวของเด็กหนุ่มตั้งแต่เมื่อคืนวานแล้ว

'สมบูรณ์แบบ !! ขึ้นชื่อว่าเป็นมิโกะแบบนี้ ยังไงก็ไม่มีทางปล่อยหนุ่มน้อยผู้หลงทางไว้แบบนี้ไม่ได้แน่ๆ แล้วระหว่างทางเราก็จะชวนเจ้าหล่อนพูดคุยไปเรื่อยๆ พร้อมกับเก็บข้อมูลไปด้วย ตรูนี่มันเมพขริงจริงๆ !!'

แน่นอนว่าคุณมิโกะไม่สามารถขนาดอ่านใจคนได้เหมือนเอสเปอร์ เธอจึงตอบรับและให้ความช่วยเหลือกับชิกิ

? ? ? : ได้สิคะ เราจะช่วยนำทางคุณไปเอง คุณ . . . ?

มิโกะสาวได้อ่อยเสียงเงียบลงเล็กน้อยพร้อมกับทำท่าครุ่นคิด

"ผมชื่อโดมครับ. . . ล้อเล่นน่ะครับ ผมชื่อนารุคามิ ชิกิครับผม ^ ^" ชิกิแนะนำตัวกับสาวบอมบาเย่ตรงหน้าอย่างเป็นกันเอง แต่ก็ยังมิวายเก๊กหน้าหล่อสุดขีดเพื่อทำคะแนน

มอโกะสาวนิ่งไปพักนึง ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เข้าใจมุขที่ชิกิพยายามจะสื่อออกมา แต่ก็ได้แนะนำตัวเองไปแบบปกติเช่นกัน

เทียนชู คาสึมิ : เราชื่อ เทียนชู คาสึมิ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ^^ คุณนารุคามิ

หลังจากที่แนะนำตัวกันแล้วคาสึมิก็ได้พาชิกิไปออกเดินเท้าไปยังโรงเรียนโดยผ่านเส้นทางด้านข้างของ T.S. Base ไป

เทียนชู คาสึมิ : ตรงนี้เป็นทางลัดใช้เดินตรงไปยังโรงเรียนได้เลยนะคะ

ไม่นานนักคาสึมิและชิกิก็ได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าโรงเรียน

-:- ชิกิเดินเท้ามาถึงโรงเรียน

'ทำไมรู้สึกเหมือนไม่ค่อยได้คยกับเจ้าหล่อนเลยแฮะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าโลก 3D จะมีเทคนิคร่นระยะเวลาแบบนี้ด้วย แต่ว่า !! ผมยังมีทีเด็ดสุดยอดอยู่ !!'

"แหม ~ ต้องขอบคุณมากๆเลยนะครับเนี่ย ไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไงดีเลย เอาเป็นว่าเราแลกเบอร์โทรกับอีเมลไว้ดีมั้ยครับ เผื่อผมอยากจะตอบแทนคุณมิโกะบ้างซักวันนึง" ชิกิพูดพลางชูนิ้วโป้งพร้อมกับยิงฟันขาวๆสะท้อนแสงเป็นประกาย และก็ยังไม่ลืมที่จะเก๊กท่าเป็นพระเอกมาดเท่ไม่มีหลุด

"อ้อ แล้วก็ตระกูลผมเข้มงวดเรื่องทดแทนบุญคุณมาก ถ้าคุณปฏิเสธล่ะก็ ผมคงจะรู้สึกแย่มากๆเลยล่ะครับ T^T" แค่พริบตา เด็กหนุ่มก็เปลี่ยนมาส่งสายตาออดอ้อนแทนในบัดดล พร้อมกับทำท่าน่าสงสารสุดชีวิต ซึ่งท่ามีคนผ่านไปผ่านมา มาเห็นภาพแบบนี้เข้า คงดูน่าขยะแขยงพิลึก

คาสึมิได้มาส่งชิกิถึงที่โรงเรียน ก่อนที่เธอจะได้แยกตัวกลับนั้นชิกิเองก็ได้ขออนุญาติแลกเปลี่ยนเบอร์โทรกับอีเมล์ของเธอไว้ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เข้าใจพวกอุปกรณ์ที่ชิกิเอ่ยมาก่อนหน้านี้ซักเท่าไรนัก

เทียนชู คาสึมิ : คะ . . คือว่า เบอร์โทรกับอีเมลล์เนี่ยมันคืออะไรเหรอคะ ?

คาสึมิได้ถามกลับด้วยความสงสัยแบบหน้าตายสุดๆ แต่ดูเหมือนว่าคำถามของเธอจะทำให้ชิกิงงไปชั่วขณะเธอจึงได้รีบเปลี่ยนบทสนทนาทันที

Social Link : 1 ~ มิตรภาพของมิโกะ ~

เทียนชู คาสึมิ : เราอาศัยอยู่ที่ T.S. Base ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก ถ้าสะดวกก็รบกวนมาทักทายเราอีกครั้งที่นั่นแทนก็แล้วกันนะคะ คุณชิกิ

1) แน่นอนอยู่แล้วครับผม !!
2) อืม . . . ได้สิ
3) หึหึ . . . เธอน่ะหมดประโยชน์แล้ว!! ใครจะไปหากัน!!
4) อื่นๆโปรดระบุ

-:- ชิกิเดินทางถึงโรงเรียน

'ถามจริง !!! เจ้าหล่อนไม่รู้จักโทรศัพท์กับอีเมลงั้นเรอะ !!! ถ้านี่ไม่ใช่สุภาพสตรีตรูคงตบคว่ำไปแล้ว แต่ท่าทางแบบนั้น อย่าบอกนะว่าไม่รู้จักจริงๆ !!' ชิกิอึ้งไปพักใหญ่กับคำตอบของมิโกะสาวสวยตรงหน้า เขารู้สึกตัวกลับมาจากคำพูดเปลี่ยนเรื่องของแม่สาวบอมบาเย่

1)
"อะ เอ้อ ครับ โอเคเลยเลย แน่นอนอยู่แล้วครับผม !! เพราะผมเองก็กำลังจะเข้าเป็นสมาชิกกลุ่ม T.S. ที่ว่านั่นเหมือนกัน ฮะ ฮะ ฮะ" แต่นั่นก็ทำเด็กหนุ่มถึงกับช็อตไปดื้อๆ คำพูดคำจาติดๆขัดๆ ท่าทางโคตรเท่ที่เก๊กไว้ตลอดก็รั่วไม่เหลือซาก จะเรียกว่าเพราะความอภิมหาดึกดำบรรพ์ของแม่สาวบอมบาเย่นี่ดี หรือเพราะโง่ เซ่อ เอ๋อ แบบสุดจะธรรมชาติดี ก็ตาม

แต่ที่แน่ๆ แผนการเก๊กหล่อสุดชีวิตของเด็กหนุ่มกลับพังยับไม่มีชิ้นดีไปเรียบร้อยแล้ว

เทียนชู คาสึมิ : ขอบคุณนะคะ คุณชิกิ ^^ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วเราขอตัวกลับไปทำความสะอาดลานหน้าศาลเจ้าต่อล่ะนะคะ

คาสึมิได้เอ่ยบอกพร้อมกับเดินถือไม้กวาดกลับทางเดิมเพื่อไปยังศาลเจ้า

ฟิ้ว ~ เสียงสายลมพัดผ่านบ่งบอกว่าชิกินั้นเข้าสู่สถานการณ์ถูกปล่อยเกาะหน้าโรงเรียนแล้ว ดูเหมือนว่าตอนนี้จะมีเขายืนเท่เด่นประกายเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่ริมรั้วประตูโรงเรียน

"หึ. . . ถึงจะผิดไปจากที่คิดเอาไว้ก็ตาม แต่อย่างน้อยๆผมก็ได้รู้ล่ะว่าเราอยู่กลุ่มเดียวกัน ยังไงก็ต้องได้เจออีกแน่นอน อืม อืม ~" ชิกิวิเคราะห์พร้อมกับลูบคางไปด้วย ก่อนจะเริ่มสังเกตุเห็นสถาณการณ์ของตัวเองในตอนนี้

"ตรูถูกทิ้งแล้วสินะ. . ." ไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มมาที่นี่ไวเกินไปรึปล่าว แต่โรงเรียนนี้มันช่างเงียบเหงาเสียเหลือเกิน เขามองซ้ายมองขวา สังเกตุความกว้างขวางสุดลูกหูลูกตาของโรงเรียนนี้อยู่พักใหญ่ๆ

'สถานที่กว้างใหญ่แค่ไหนไม่สำคัญ จุดประสงค์เดียวที่เรามาถึงที่นี่ก็คือ. . .' เมื่อความคิดจบลงพลันสีหน้าของเด็กหนุ่มก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง จากใบหน้าสุดเก๊กแนวพระเอกจ๋าเมื่อครู่ แปรเปลี่ยนไปเป็น สีหน้าจริงจัง แววตามุ่งมั่นจนน่ากลัว ใช่แล้วเด็กหนุ่มไม่ได้มาที่นี่เพื่อเล่นสนุกไปวันๆ แต่เขามีเป้าหมายอย่างหนึ่งที่จะต้องทำให้สำเร็จให้จงได้ และนั่นก็คือ !!

"ชมรมว่ายน้ำยังไงล่ะ !!!! สถานที่แห่งความงดงามที่สุดในช่วงชีวิตที่เรียกว่าวัยเรียน !!!! มนุษย์ทุกคนต่างก็เกิดมาเพื่อสิ่งนี้(?)แหละน่า !!" . . . .ชิกิอุทานด้วยตาเป็นประกายระยิบระยับ เด็กหนุ่มไม่รอช้า เขาออกวิ่งไปด้วยความเร็วแสง เพื่อตามหา เป้าหมายในชีวิต(?) อันสุดแสนจะบรรเจิดของเขา. . .

ชิกิได้ออกตัววิ่งฝ่ากลางอาคารเรียนเพื่อตามหาเป้าหมายสูงสุดในชีวิตของเขาและด้วยความสามารถของชิกินั้นทำให้เขาหลงในโรงเรียนได้อย่างไม่ยากเย็นนัก เมื่อรู้ตัวอีกทีเขาก็ได้ยืนอยู่กลางอาคารเรียนใหญ่ซะแล้ว

"อืม ~ สมกับเป็นสถานที่ศักดิ์สืทธิ์ ค้นพบได้ไม่ง่ายเลยสินะ" ชิกิเริ่มวิเคราะห์(พูดคนเดียว)อีกครั้ง พลางทอดสายตามองไปรอบๆ เขาเห็นห้องเรียนมากมายนับไม่ถ้วน ชั่วพริบตา เด็กหนุ่มก็คิดอะไรบางอย่างออก

'วิธีง่ายๆแบบนี้ทำไมเราถึงคิดไม่ออกได้กันนะ ช่างน่าอับอายซะจริงๆ มีทางแยกไปตามห้องเรียนมากมายขนาดนี้ ถ้าแค่จะหาชมรมว่ายน้ำให้เจอล่ะก็ แค่ใช้วิธีนั้นก็รู้แล้วไม่ใช่หรอ ?' ไวเท่าความคิด เด็กล้วงเอามีดสั้นที่เขาพกติดตัวเอาไว้ตลอดเวลาออกมาจากที่ซ่อน

"ลุยเลย !! ท่าไม้ตายลับเฉพาะประจำตระกูลนารุคามิ ทางเลือกแห่งสรวงสวรรค์ !!!" พลังมากมายเอ่อล้น จนแทบบจะมองเห็นออร่าแห่งความมุ่งมั่นของเด็กหนุ่มได้ด้วยตาปล่าว ชิกิโยนมีดสั้นคู่ใจขึ้นไปบนอากาศพร้อมทั้งเพ่งกระแสจิตแห่งความมุ่งมั่นลงไปเต็มเปี่ยม

มีดสั้นหมุนเคว้งอยู่บนอากาศไม่นานนัก ก็ร่วงลงสู้พื้น ปลายแหลมของมีดชี้ไปทางตะวันออกของอาคารเรียนใหญ่ พร้อมกับที่สายตาอันเร่าร้อนของเด็กหนุ่มจับจ้องไปยังทิศทางเดียวกัน

"สวรรค์ได้เลือกแล้ว !! คราวนี้แหละไม่มีทางพลาดแน่ !!!" สิ้นคำพูดของเด็กหนุ่ม สองเท้าก็พุ่งตัวไปยังทิศทางที่มีดสั้นชี้บอกทันที แต่ดูเหมือนชิกิจะลืมของอีกแล้ว มีดคู่ใจแสนรักของเขายังคงแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น พร้อมสายสายลมเอื่อยๆที่พัดผ่านมา. . .

ด้วยลิขิตในฝืมือการเลือกเดินทางของชิกิ จากการวิ่งหาสถานที่อันศักสิทธิ์นั้นเป็นเวลาหลายร้อยไมล์ข้ามวันข้ามคืน บุกฝ่ากำแพงอาคารเรียนทั้งหลาย ชายหนุ่มก็ได้พบกับประกายน้ำใสสีครามสะท้อนแสงอาทิตย์ให้เห็นตรงหน้า ซึ่งดูเหมือนว่าชมรมว่ายน้ำนี้จะตั้งอยู่ไกลจากอาคารเรียนหลักพอสมควรทำให้ยากแก่การเข้าถึง แต่ยังไงชิกิก็มาถึงสถานที่นั้นแล้ว !!

ฟิ้ว ~ เสียงลมโบกอีกครั้ง ทำให้ชิกิรู้สึกเย็นสบายอย่างเคว้งคว้างอย่างบอกไม่ถูก ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่ที่ชมรมในขณะนี้เลย

แต่แล้ว !! ก็ได้เกิดเสียงประหลาดขึ้นในตึกก่อสร้างข้างๆสถานที่นี้ ซึ่งคาดว่าจะเป็นห้องเปลี่ยนชุด !!

จะเต็มแล้วขึ้นใหม่ได้เลยจ้า

justicegun · โพสต์ 4-12-2011 12:24:20

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย tesstrossa เมื่อ 10-12-2011 00:20

-:- ช่วงเช้า

"ที่นี่มัน.." ไฮเน่ยืนอยู่ในห้องโถงที่ว่างเปล่าไม่มีอะไร มีเพียงแค่แสงไฟสีขาวที่สว่างทั่วทั้งห้อง เขาเหลือบไปเห็นเลือดที่นองอยู่บนพื้น เขาค่อยๆมองตามเลือดนั้นไปก็พบกับศพของกลุ่มเด็กชายหญิงกองอยู่ สภาพศพไม่เหลือชั้นดี อวัยวะภายในทะลักออกมาบนกองศพของเด็กเหล่านั้นเขาเห็นเด็กชายคนหนึ่งยืนบีบหัวเด็กหญิงคนหนึ่งอยู่

โพละ !!

หัวของเด็กหญิงคนนั้นถูกบีบจนแตก เลือดกระเด็นออกมาพร้อมๆกับสิ่งที่คาดว่าจะเป็นสมอง
ชั้นส่วนของเด็กหญิงค่อยๆร่วงลงสู่พื้นต่อหน้าไฮเน่ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง แต่ไม่มีอาการตกใจใดๆราวกับว่าเคยเห็นมาแล้วจนชิน
เด็กชายคนนั้นค่อยหันมาสบตากับไฮเน่ด้วยใบหน้าที่เปื้อนเลือด ดวงตาราวกับสัตว์ร้าย และแสยะยิ้มด้วยความสนุกสนาน
.
.
.
.
.

ไฮเน่ค่อยลืมตาตื่นมาในห้องพักที่มีบรรยากาศอึมครึมของตน
"อีกแล้วเหรอ" เขาพึมพำออกมาก่อนที่จะลุกขึ้นไปอาบน้ำ แล้วหยิบเสื้อแจคเกตกับกางเกงสีดำ ปืนลูเกอร์ที่มีโว่ติดไว้ตรงด้ามจับ และ ผ้าพันแผลมาพันที่คอ ก่อนที่เขาจะเปิดประตูห้องแล้วเดินออกไปข้างนอก

ไฮเน่ได้เปิดประตูออกมาด้านนอกที่พักของตน รอบๆนั้นมีต้นไม้และบ้านพักต่างอากาศอีกไม่กี่หลังเรียงรายห่างกันอยู่ รอบๆบริเวณนั้นเป็นธรรมชาติที่ให้ความรู้สึกผ่อนคลายและเงียบสงบเป็นอย่างมาก ดูเหมือนว่าจะไม่มีผู้คนรอบๆบริเวณที่ไฮเน่อยู่เลย

-:- ไฮเน่อยู่ในบริเวณ T.S. Base

ไฮเน่ไม่รู้สึกใดๆเลยกับทิวทัศน์ที่เขาพบเห็น เขาเพียงแค่ล๊อคประตูบ้านแล้วเดินเข้าเมืองไปอย่างไม่มีอะไร

@ เมือง
สิ่งที่อยู่ต่อหน้าเขานั้นคือภาพของสิ่งปลูกสร้างสูงเรียว อาคารแต่ละอาคารจะเน้นความสูงเป็นหลักแต่ก็ยังมีอาคารเก่าๆอยู่ บางอาคารลอยได้และมีทางเชื่อมต่อกับอาคารอื่นๆเอาไว้

ไฮเน่เดินเตร่อยู่ในเมืองอย่างไร้จุดหมาย เพียงแค่เดินช้าๆแล้วมองสิ่งที่เห็นรอบๆเท่านั้น

ไฮเน่ได้เดินเอื่อยในเมืองไปเรื่อยๆเพื่อสำรวจรอบๆ ไม่นานนักเขาก็ได้มาหยุดอยู่ที่สถานที่แห่งนึงซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นโบสถ์ ประตูทางเข้านั้นได้เปิดค้างไว้ แม้ด้านในจะไม่มีคนเลยก็ตามในตอนนี้

-:- ไฮเน่พบ Temple ในบริเวณเขตุเมือง

ไฮเน่หยุดอยู่หน้าโบสถ์และแหงนมองขึ้นไปตามความสูงของโบสถ์ก่อนที่จะเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป

??? : " ย้าา กำลังรออยู่เลย ไฮเน่คุง " เสียงของชายที่นั่งอยู่บนม้านั่งในโบสถ์คนหนึ่งดังขึ้นในขณะที่เขาเดินเข้าไป
ไฮเน่มองไปยังชายคนนั้นและเดินไปนั่งที่ม้านั่งตัวข้างๆ
ไฮเน่ : "งานที่จะให้ทำน่ะอะไร"
ชายคนนั้นสไลด์ สมุดเล่มเล็กๆมาที่เท้าของไฮเน่ สมุดนั้นมีรูปถ่ายเหน็บเอาไว้ด้วย เขาเก็บมันขึ้นมาแล้วเปิดดู
??? : ข้อมูลของงานครั้งนี้อยู่ในนั้นหมดแล้ว
ไฮเน่เก็บมันขึ้นมาและเปิดอ่านดู
หลังจากอ่านจนหมดทั้งเล่มเขาก็ไม่พูดอะไรแค่ปิดมันแล้วเดินออกจากโบสถ์ไป
??? : ไปดีมาดีน้าาา

ไฮเน่เดินออกมาจากโบสถ์ เขาหยิบรูปถ่ายของหญิงสาวคนหนึ่งขึ้นมาดูก่อนที่จะเดินทางไปยังโรงเรียน

ไฮเน่ได้ออกเดินทางจากโบสถ์หลังจากที่ได้รับภารกิจจากคนรู้จักเพื่อมุ่งหน้าสู่โรงเรียน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่คุ้นเคยกับเส้นทางใหม่นักจึงทำให้หลงทางไปยังที่แปลกๆเสียแทน

-:- ไฮเน่ถูกย้ายมายังด้านหน้า Noirceur

ไฮเน่เริ่มรู้สึกแปลกๆกับทิวทัศน์รอบๆตัว ที่เขาพบ
ไฮเน่ : ... ผิดทางแล้วมั้ง บิชอปนั่นก็ดนัไม่เขียนแผนที่มาให้อีก
เขาเปิดสมุดนั่นดูในหน้าที่เขียนข้อมูลเกี่ยวกับโรงเรียนเอาไว้ พลางเดินไปเรื่อยๆ
จู่ๆภาพของสวนพุ่มไม้และต้นไม้รอบๆตัวเขากลับเปลี่ยนเป็นเครื่องจักรที่ดูเก่าๆไปเกือบหมด เขารู้สึกตัวขึ้นมาและเก็บสมุดลงไปในกระเป๋าเสื้อ และมองกลับไปตามทางที่เขาเดินมา ปรากฏว่า มันมีแต่เครื่องจักรเต็มไปหมด ทั้งๆที่เขาเพิ่งจะเดินผ่านสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้และต้นไม้มา

ไฮเน่ : ...
ไฮเน่ไม่พูดอะไรสีหน้าเขาเริ่มจริงจรังขึ้นมือข้างขวาจับปืนเอาไว้ตลอดเวลาที่เขาเดินดูรอบๆบริเวณที่เขาอยู่
ไม่นานเขาพบอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่บริเวณที่คาดว่าจะเป็นสะพานเดินไปยังสิ่งก่อสร้างยักษ์ตรงหน้า
เขาค่อยๆย่องเข้าไปอย่างระมัดระวังตัว มือขวาของเขาชักเอาปืนออกมา และไปหลบอยู่ตรงกำแพงใกล้ๆกับเป้าหมายที่เขาต้องการรู้ว่ามันคืออะไร
เขาออกมาจากที่กำบังอย่างรวดเร็วพร้อมกับเล็งปืนจ่อไปที่เป้าหมาย

เนี้ยวว ...

ไฮเน่ : แมวเหรอ ...

ไฮเน่เก็บปืนลงและยืนมองแมวตัวนั้นที่ไม่กระโดนหนีไปไหน สายตาของเขาจ้องเขม็งไปยังแมวตัวนั้นพร้อมกับที่เขาค่อยๆคุกเข่าลงและเอามือไปเล่นกับแมวตัวนั้น

ดูเหมือนว่าแมวตัวนั้นก็จะเชื่องและเล่นกับไฮเน่ด้วยเหมือนกัน ซักพักหนึ่งมันก็ได้กลับตัวขึ้นมายืนและวิ่งผ่านไฮเร่เข้าไปยังด้านในของอาณาจักรเครื่องจักรนี้

ไฮเน่เดินตามแมวตัวนั้นไปยังสิ่งปลูกสร้างที่อยู่อีกฝั่งนึงของสะพานเหล็กที่เขากำลังเดินอยู่แต่เขากลับหยุดอยู่กลางสะพานและมองภาพที่เขาเห็น มันเป็นภาพของเมืองเก่าๆที่สิ่งก่อสร้างส่วนใหญ่เป็นเหล็กแทนที่จะเป็นอาคารก่ออิฐเหมือนปกติ เขาชะโงกมองไปใต้สะพานสิ่งที่เขามองเห็นมีแต่หมอกควันสีขาวที่บัดทัศวิสัยจนไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ข้างหลังมันได้

ซู้มมมเสียงลมพัดตัดหน้าชายหนุ่มไป บ่งบอกถึงสนามการต่อสู้ที่อยู่ในระแวกใกล้ๆกับตัวชายหนุ่มค่อนข้างมาก ยังไม่ทันที่ไฮเน่จะหันตัวกลับมามองเขาก็ได้เห็นประกายคมเหล็กประทะกับสะท้อนกลางอากาศซึ่งดูเหมือนว่าอีกไม่นานคงจะเข้ามาใกล้สะพานที่เขายืนอยู่เป็นแน่

กริ๊ง~เสียงกระดิ่งจากปลอกขาหลังของแมวตัวเมื่อครู่นี้ได้ส่งเสียงมาใกล้ๆตัวไฮเน่ ดูเหมือนว่าแมวตัวเมื่อครู่จะได้วิ่งกลับมาหาไฮเน่และพยายามดึงชายขากางเกงเขาเพื่อให้ออกจากบริเวณนี้เสียก่อน

"อะไรน่ะ?" ไฮเน่เอ่ยขึ้นระหว่างที่เห็นประกายแสงนั่น เขาค่อยหยี่ตาเพื่อที่จะมองมันให้ชัดขึ้น สักครู่หนึ่งเขารู้สึกว่ามีอะไรดึงขากางเกงเขา เมื่อเขาหันไปดูก็พบเจ้า แมวตัวสีขาวที่เดินไปเมื่อครู่กำลังดึงขากางเกงเขาอยู่

ตึง !! เสียงของชายหนุ่มผู้นึงได้ตกลงมายืนอยู่กับดาบขนาดใหญ่ด้านหน้าของไฮเน่ ไม่นานนักถาบอีก 6 เล่มก็ได้ตกเป็นสายฝนปรอยลงมาที่ด้านหน้าของชายหนุ่มปริศนาคนนั้น ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นหนึ่งในบุคคลีท่กำลังทำการต่อสู้เมื่อครู่นี้อยู่

? ? ? : . . . .

ฉึบ !! เสียงหมุนตัวไถลลงสู่พื้นตัดกับชายผ้าคลุมสีดำของชายหนุ่มอีกคนนึงได้ลงมายืนด้านตรงข้ามของไฮเน่และชายหนุ่มปริศนาผมเหลือง พร้อมกับดาบอีก 2 เล่มที่ได้ตกลงมาในสภาพเดียวกัน

Social Link : 1 ~ การต่อสู้ที่สับสน ~
1) ช่วยเหลือ NPC ชายหนุ่มปริศนาผมเหลือง
2) ช่วยเหลือ NPC ชายหนุ่มปริศนาผมขาว
3) อุ้มแมวขึ้นแล้วออกจากการต่อสู้
4) อื่นๆโปรดระบุ

Choose = 4 อื่นๆ : ไฮเน่ยืนอยู่ระหว่างชายทั้ง2ที่ตกจงมาจากฟ้า เขางุนงงกับสิ่งที่เจอสายตาเต็มไปด้วยความสงสัยและเอานิ้วชี้มาเกาเกาแก้มข้างขวา " อะไรล่ะนี่ " เขาคิดในใจ เขายังคงยืนอยู่ตรงกลางทั้ง 2

Social Link : ยังดำเนินต่อ

ชายหนุ่มผมเหลือง : ระวังนะ !!

ชายหนุ่มได้ร้องตะโกนขึ้นเมื่อเห็นไฮเน่ยืนอยู่กลางลานต่อสู้ แต่กลับกันดูเหมือนว่าชายหนุ่มผมขาวจะพุ่งคมดาบเข้ามาหาไฮเน่ก่อนเสียแทน !!

ไฮเน่ได้ยินคำเตือนของชายผมทองนั้น
"หา?" เขาไม่รู้ว่าชายคนนั้นบอกให้ระวังทำไม แต่ทันทีที่ชายผมดำพุ่งดาบเข้ามาใส่ไฮเน่ก่อนที่คมดาจะถึงตัวเขา เขารู้สึกได้ถึงอันตรายที่มาเยือนตัวเขา เขากระโดดหลบคมดาบนั่นได้อย่างฉิวเฉียดและยังอุ้มแมวที่อยู่ตรงขาของเขาหลบออกมาอีกด้วย
"ทำอะไรของแกวะ ? " ไฮเน่ตะโกนถามชายผมพร้อมกับเอามือจับปืนของตัวเองเอาไว้

ชายหนุ่มผมขาวไม่ได้ตอบคำถามใดๆไฮเน่กลับมาพร้อมกับพุ่งตัวลาดในแนวต่ำและตวัดดาบขึ้นหวังจะตัดมือของไฮเน่ที่ถือปืนอยู่ออกทันที แต่ดูเหมือนว่าความเร็วของไฮเน่นั้นจะทำให้ไฮเน่เองหลบมือของตัวเองออกไปด้อย่างหวุดหวิด

ฉัวะ !! เสียงคมดาบตัดผ่านแขนเสื้อของไฮเน่ขาดไปเล็กน้อย ผ้าสีดำได้ปลิวพริ้วไหวบนอากาศอยู่ซักพักก่อนที่ชายหนุ่มปริศนาผมสีขาวจะดึงดาบเล่มที่สองที่ปักคาพื้นของเขามากระชับหมายจะแทงไฮเน่อีกครั้งนึง !!

เคร้ง !! เสียงดาบเล่มยักษ์ของชายหนุ่มผมเหลืองได้มาปัดระยะดาบของชายหนุ่มผมขาวออกไปเล็กน้อย ซึ่งดูเหมือนว่าแรงของชายหนุ่มผมขาวนั้นจะมากกว่าชายหนุ่มผมเหลืองอยู่มากนัก

ชายหนุ่มผมเหลือง : . . . .

ดูเหมือนว่าชายหนุ่มผมเหลืองจะได้หันกลับมามองไฮเน่ด้วยสายตาส่งซิกบางอย่าง ดูเหมือนว่าเขาต้องการให้ไฮเน่ช่วยการต่อสู้ครั้งนี้เพราะดูเหมือนว่าถ้าไม่ร่วมมือกันแล้วจะไม่มีโอกาศชนะได้เลย

ฟุ้บ !! เสียงชายหนุ่มผมขาวพุ่งตัวต่อเนื่องจากการแทงพลาดเมื่อครู่เข้าสู่วงในหมายจะฟันไฮเน่เสียก่อนเนื่องจากอาวุธที่มีระยะโจมตีไกลของไฮเน่

ไฮเน่กระโดดหลบคมบนั้นได้และแผ่นหลังของชายผมขาวแทนพื้นดินเพื่อกระโดดไปยังของเขาที่ถูกปัดให้หลุดออกจากมือเมื่อครู่  หลังจากกระโดดไปที่ปืนไฮเน่กลิ้งตัวปหยิบปืนตามแรงที่กระโดดลงมา เมือหันปืนใส่ชายผมขาวและพร้อมที่จะเหนี่ยวไกปืนทั้ง 2 กระบอก  แต่ยังไม่ทันจะเหนี่ยวไกปืน เขารู้สึกเหมือนถูกไฟ้าช๊อเข้าที่ลำคอ
"อะ อั่กก " เสียงโอดครวนอันรานของไฮเน่ดังขึ้นมาพร้อมกับมือของเขาที่ค่อยๆพยายามไปแกะผ้าพันแผลที่คอออก
ไม่นานผ้าพันแผลถูกแกะของเผยให้เห็นสิ่งที่เรียกว่า "ปลอกคอ" มันเป็นสิ้นส่วนโลหะที่ติดอยู่ท้ายทอยของเขา
ไฮเน่ทรุดตัวลงกับพื้น มือ2ข้างค้ำยันพื้นเอาไว้ สีหน้าทรมานเหมือนกับโดนดาบแทง เสียงโอดครวนดังต่อเนื่อง  สักพักหนึ่งเขาเงียบและค่อยๆยืนขึ้น
สีหน้าปกติที่ดูเรียบๆกับกลายเป็นสีหน้าของคนกระหายเลือด แววตาหายไป ปากแสยะยิ้ม ลิ้นเลียมุมปาก  เสียงหายใจดังดั่งสัตว์ดุร้าย
ไฮเน่พุ่งตัวตรงไปที่ชายผมขาวและใช้ปืนทั้ง2กระบอกระดมยิง

ฟ้าว!! เคร้ง!! เสียงกระสุนของไฮเน่ยิงเฉียดตัวของชายหนุ่มปริศนาผมขาวไปมารวมทั้งกระแทกเฉียดกับคมดาบด้วยเช่นกัน แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มปริศนาผมขาวนั้นจะไม่ได้ออกอาการอะไรกับการเปลี่ยนแปลงไปของไฮเน่นัก

ชายหนุ่มผมเหลือง : เดี๋ยวสิ . . .

ชายหนุ่มปริศนาผมเหลืองได้เอ่ยบอกไฮเน่พร้อมกับเข้าไปโจมตีชายหนุ่มปริศนาผมขาวด้วยในจังว่ะที่ไฮเน่หลบออกมา แต่ดูเหมือนว่าแม้ทั้งสองจะเข้าจู่โจมซึ่งๆหน้าอย่างไม่เปิดโอกาศให้นั้นจะไม่ทำให้ชายหนุ่มปริศนาผมขาวต่อสู้ลำบากขึ้นเลยแม้แต่น้อย

ใบหน้าอันกระหายเลือดขอไฮเน่ยังเปลี่ยนแปลงไป แม้ว่าการโจมตีจะไม่ได้ผล แต่เขายังคงวิ่งเข้าไปซึ่งๆหน้า เหมือนกับไม่รู้สึกตัวว่กำลังจะทำอะไรอยู่

ร่างของไฮเน่ลอยอยู่ในห้วงมิติมืดๆที่ไม่มีอะไร "ที่นี่มัน.. " ไฮเน่รู้สึกตัวขึ้นมาพร้อมมองไปรอบ " .. อีกแล้วเหรอ.." เขามองปยังด้านหน้าของเขา เห็นร่างของชายคนหนึ่งอยู่ข้างหน้า ใบหน้ของายคนนั้นสะท้อนเข้ามาในแววตาของไฮเน่

ในการต่อสู้ระหว่างทั้ง3 ไฮเน่กระโดดใช้พื้นที่รอบๆให้เป็นประโยชน์ เขาวิ่งไต่ขึ้นไปบนสิ่งก่อสร้างใกล้ๆและยิงปืนใส่ชายผมขาวไปด้วย

เคร้ง !! เสียงกระสุนปืนของไฮเน่ที่ถูกฟันออกไปอย่างง่ายดายดังขึ้น ทันทีที่ไฮเน่ได้ก้าวขาขึ้นเหยียบพื้นที่ข้างๆดาบเล่มเรียวยาวของชายผมขาวก็ได้ปักลงที่ขากางเกงของไฮเน่และตรึงตัวชายหนุ่มเอาไว้ !! ชายหนุ่มผมขาวไม่ปล่อยจังหวะให้ขาดไปพร้อมกับพุ่งตัวเข้ามาในระยะตรงกับไฮเน่และหมายจะเสียบกลางร่างให้ทะลุไปเสียทีเดียวเลย !!

โครม !! เสียงคมดาบของชายหนุ่มผมเหลืองได้ฟันสวนกลับไปที่ชายหนุ่มผมขาว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะป้องกันตัวเองไว้ทัน จากนั้นชายหนุ่มผมเหลืองก็ได้ดึงตัวของไฮเน่ออกจากจุดที่โดนดาบตรึงไว้ที่ขอบชายขากางเกงและวางไฮเน่ลงบนพื้นสนามต่อสู้

เสร็จสิ้น

		จำสถานะนี้ไว้ในครั้งหน้า	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครสมาชิก