[PLAY] Noirceur World Chronicle

BoSs-KuNg~

ชิกิกระโดดถอยหลังออกห่างจากปีศาจสีดำตรงหน้า ก่อนจะใช้มือกุมไหล่ที่ได้รับบาดดเจ็บเอาไว้

'เร็ว ถ้าสู้กันตรงๆเราคงตามมันไม่ทันแน่. . . ถ้างั้น' ไวเท่าความคิด ชิกิละมือออกจากบาดแผลของเขาคลำหาอาวุธคู่ใจที่ซ่อนเอาไว้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่มีอะไรในกอไผ่ซะแล้ว

". . . . ." เหงื่อเม็ดโตๆผุดขึ้นเต็มใบหน้าของเด็กหนุ่ม ในที่สุดเขาก็นึกออกว่าเกิดอะไรขึ้น สมองซีกซ้ายเริ่มย้อนรอยอดีตที่เกิดขึ้นในวันนี้ และนั่นทำให้ชิกิรู้ว่า อาวุธคู่ใจของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่

-ฟุ่บ-

แต่นั่นหาได้ทำให้เด็กหนุ่มหวั่นไหวไม่ เขาพุ่งตัวต่ำจนแทบจะแนบชิดกับพื้นหญ้า มือทั้งสองคว้าเอาอะไรบางอย่างตามพื้นดินขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

-ฉึบ-

วัตถุเล็กๆบางอย่างพุ่งเข้าไส่ปีศาจสีดำราวกับจรวดขีปนาวุธ ครั้งแรกมันพุ่งเฉียดเจ้าปีศาจไปราวกับจะทดสอบปฏิกริยาของมัน

"หึ" ชิิกิแสยะยิ้ม ในความมืดแบบนี้ต่อให้เก่งแค่ไหนก็ไม่มีทางมองเห็นวัตถุเล็กๆแบบนี้ได้ชัดเจนอย่างแน่นอน เด็กหนุ่มยกมือขวาขึ้นเล็งไปยังปีศาจสีดำ ก่อนที่อาวุธที่เขาใช้ในการโจมตีเมื่อครู่จะปรากฏให้เห็น

ก้อนหินก้อนกระจ้อยถูกดันขึ้นมาจากฝ่ามือ ก่อนที่ชิกิจะใช้นิ้วโป้งดีดมันออกไป

-ฉึบๆๆๆ-

รัวเป็นกระสุนปืน ก้อนหินก้อนเล็กๆหลายสิบก้อนกระหน่ำยิงไปจุดนัดพบที่ต่างกัน ไม่ว่าจะเป็นข้อมือที่ถืออาวุณอยู่ของปีศาจ บริเวณที่คาดว่าจะเป็นลูกกระเดือก(ยิงไส่คอ) บริเวณที่คาดว่าจะเป็นดวงตา หัวเข่า ไหปลาร้า

- สถานะ : บาดเจ็บเล็กน้อย
- Hp : ปกติ
- Mp : ปกติ

แกรก เสียงก้อนหินที่ชิกิดีดออกไปนั้กระทบกันทั่วร่างของเป้าหมายด้านหน้า ดูเหมือนว่ามันจะค่อนข้างเข้าเป้าตามที่ชิกิเล็งไว้อยู่อย่างแม่นยำผิดปกติ แต่ดูเหมือนว่าเสียงที่กระแทกไปนั้นจะเหมือนกับกระดูกแข็งๆเสียมากกว่าโดนร่างเนื้อของมันรวมทั้งยังไม่มีเลือดหรือของเหลวหยดลงมาจากตัวปีศาจนั่นอีกด้วย

วูบ !! คมเคียวได้ตวัดผ่านหน้าชิกิไปไม่กี่เซนเท่านั้น และดูเหมือนว่ามันจะตวัดมาที่รอบสองด้วยความเร็วสูงอีกครั้งด้วย !!

"!!!!" ชิกิกลิ้งตัวไปด้านหลังอย่างทุลักทุเล ร่างกายของเขาไม่ได้เหนือมนุษย์หรือถูกฝึกมาให้เป็นนักสู้ เด็กหนุ่มใช้แค่ปฏิกริยาตอบสนองเท่านั้นในการหลบหลีก

'จุดที่โดนโจมตีเมื่อกี้ ต่อให้ร่างกายแข็งแกร่งแค่ไหนก็ต้องชะงักบ้างสิ เจ้านี่มันตัวอะไรกันแน่ ?' เด็กหนุ่มเริ่มออกวิ่งอีกครั้ง เพราะความเร็วของชิกิไม่ได้สูงนัก ทำให้เขาต้องอาศัยความมืดและมุมอับสายตาในการเคลื่นที่

-ฉึบๆๆ-

ก้อนหินถูกยิงออกไปอีกสามก้อน โดยเด็กหนุ่มเล็งที่มุมอับในการมองเห็นของปีศาจสีดำ ก่อนจะพยายามวิ่งอ้อมหลังมันไป โดยมีจุดประสงค์บางอย่าง

'อาการปวดหัวขนาดนี้ นี่ต้องไม่ใช่ความฝันแน่ ถ้าเป็นแบบนั้นร่างกายของเราคงจะรับการใช้เนตรแห่งความตายได้อีกแค่ 6 วินาที'

-เพล้ง !!-

ชิกิกระโดดจรเข้ฟาดหาง ไส่หน้าต่างบ้านของเขาเอง จนกระจกแตกกระจาย

"!!!!" ราวกับเวลาหยุดนิ่ง ร่างของเด็กหนุ่มยังลงไม่ถึงพื้น ชิกิหมุนตัวกลางอากาศหยิบเศษกระจกหน้าต่างที่ลอยเคว้ง เขวี้ยงไส่ปีศาจสีดำอย่างรวดเร็ว

-ฟ้าวๆๆๆ-

เศษกระจกบินพุ่งตรงไปยังเป้าหมายกว่าสิบชิ้น แต่นั่นหาใช่จุดประสงค์ที่แท้จริงไม่ !

-เพล้งๆๆๆๆ-

เศษกระจกที่พุ่งออกไปถูกยิงทำลายด้วยก้อนหินก่อนจะถึงส่วนใบหน้าของปีศาจสีดำเพียงไม่กี่เซ็น เศษกระะจกแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนไม่สามารถมองเห็นภาพเบื้องหน้าใดๆได้อีก

"เห็นชัดเจนเลยล่ะพวก "เส้น" ของแกน่ะ" ร่างที่ดูบอบบางราวกับสามัญชนคนธรรมดาของชิกิปรากฏขึ้นจากมุมบอดของปีศาจสีดำ มือขวาง้างเศษกระจกที่รูปร่างใกล้เคียงกับมีดสั้น ชิกิไม่รอช้าเหวี่ยงเศษกระจกนั่นเข้าไส่จุดตายของมันทันที (หัวใจ)

-กึก-

"ดวงตาของชั้น จะทำให้ชีวิตของนายดับสูญไปตลอดกาล" แต่นั่นเป็นแค่การหลอกล่อ เศษกระจกชิ้นสุดท้ายถูกขว้างเข้าไส่ "เส้น" ของเอ็นด้ายเล็กๆที่แทบมองไม่เห็นจากตัวของปีศาจสีดำต่างหาก

"เพียงแค่แค่พริบตาเดียวเท่านั้น. . ." เพราะความมืดทำให้ไม่อาจมองเห็นสีหน้าของเด็กหนุ่มในตอนนี้ได้ มีเพียงประกายแสงชวนขนหัวลุกจากนัยต์ตาต้องสาปของเด็กหนุ่มเท่านั้น ที่สุกสว่างต้องแสงจันทร์ราวกับจะเย้ยหยันตัวตนของทุกสรรพสิ่งที่ถูกมันจ้องมอง. . . .

- สถานะ : บาดเจ็บเล็กน้อย
- Hp : ปกติ
- Mp : ปกติ

คว้าง !! ฝ่ามือของชิกิได้อัดเศษกระจกที่แตกออกมาโดยรอบเข้าที่ปีศาจตรงหน้านั่นอย่างแม่นยำและรุนแรงจนชิกิเองก็ได้ยินเสียงกระดูกนั้นร้าวหักลงไปเลยทีเดียว แต่ว่า !!

กึดดด !! เสียงสายอะไรแปลกๆได้ดังขึ้นเหมือนกับการขาดออกซึ่งดูเหมือนว่าจะมาจากการโจมตีด้วยเศษกระจกของชิกเมื่อครู่นี้นั่นเอง ทว่า !! รอบตัวของปีศาจตนนั้นไม่มีเส้นแห่งชีวิตลอยอยู่เลยแม้แต่น้อยแม้ว่าจะเป็นในระยะที่ใกล้เผาขนกันแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูเหมือนว่าจะมีสิ่งอื่นขาดไปเสียแทน !!

ตูม !! ร่างอันหนึกอึ้งของปีศาจนั่นได้ล้มลงทับร่างของชิกิราวกับโมเดลหุ่นเชิดที่ไร้เส้นด้าย ร่างเปล่าๆที่หนักเกือบตันนั้นที่จริงแล้วมีแต่เศษกระดูกแข็งๆที่หุ้มไปด้วยเวทย์มนต์บางอย่าง ดูเหมือนว่ามันจะเป็นแค่หุ่นเชิดของใครบางคนเท่านั้น !!

วืด !! เสียงเส้นด้ายได้พุ่งเข้ามาใกล้กับชิกิอีกครั้ง แต่จากสภาพของชิกิตอนนี้เขาไม่สามารถจะมองเห็นได้เลยว่ามันมาจากทางไหนกันแน่ !!

"หึ. . ." เด็กหนุ่มแสยะยิ้ม มือเท้าของชิกิด้านชาและไร้เรี่ยวแรง ดวงตาต้องสาปที่เป็นอาวุธทรงพลังเพียงหนึ่งเดียวก็ค่อยๆเริ่มเสื่อมประสิทธิภาพ โลกแห่งเส้น ที่ชิกิมองเห็นกำลังจางหาย บวกกับน้ำหนักของปีศาจสีดำที่ล้มทับลงมาทำให้เด็กหนุ่มวิเคราะห์สถาณการณ์ของตัวเองได้อย่างไม่ยากเย็นนัก เขาค่อยหลับตาลง ยอมรับความปราชัยของตนเอง

"!!!!" อาจเป็นแรงเฮือกสุดท้ายของเด็กหนุ่ม ชิกิกลั้นใจขว้างเศษกระจกเข้าไส่ความมืดมิด แต่ว่านั่นไม่ใช่การโจมตีมั่วๆแต่อย่างใด ชั่วพริบตาก่อนที่พลังเนตรจะหมดลง เด็กหนุ่มได้มองเห็นเส้นแห่งชีวิตของมนุษย์ในความมืด

- สถานะ : บาดเจ็บเล็กน้อย
- Hp : ปานกลาง
- Mp : ปกติ

ฉัวะ !! ด้วยเรี่ยวแรงสุดท้ายที่ชิกิมีอยู่ เขาได้ปาเศษกระจกโจมตีไปยังมุมมืดนั้น !! และดูเหมือนว่ามันจะเข้าไปที่เป้าหมายแต่ทว่าด้วยกายภาพของชายหนุ่มเองทำให้การโจมตีนั้นคลาดเคลื่อนออกไป



? ? ? : . . . . นี่แก ? การโจมตีเมื่อกี้แกทำอะไร

หญิงสาวคนนึงได้เดินออกมาจากเงามืดด้วยแขนที่โชกไปด้วยเลือดแม้จะเป็นแค่เศษกระจกแต่ด้วยพลังแห่งเนตรแล้วก็ทำให้บาดแผลนั้นกลายเป็นแผลฉกรรจ์ได้ไม่ยากนัก

? ? ? : ช่างมันเถอะ . . . ตายซะ !!

เมื่อเอ่ยจบหญิงสาวปริศนาก็ได้ใช้มืออีกข้างกระชากเส้นด้ายขึ้นพร้อมกับเหวี่ยงเคียวเข้าหมายจะกระชากร่างของชิกิให้ขาดเป็นสองท่อนทันที !!

Igor(?) : อย่าน้าาาาา !!!!!

Igor(?) : Reverse Gravity !!

เด็กสาวคนที่ชิกิได้พบในVelve* Room(?)ก่อนหน้านี้ได้วิ่งออกมาจากหน้าประตูบ้านของชิกิและใช้เวทย์มนต์อะไรบางอย่างผ่านดาบของเธอออกมายังจุดที่ชิกินั้นโดนล้มทับอยู่

ฟุ้บ !! เหมือนกับว่าทุกอย่างนั้นไร้น้ำหนักและเบาลงอย่างมาก แรงแขนของหุ่นเชิดตรงหน้าที่อัดมาเต็มแรงได้บิดงอจนหักกลับไปและทำให้เคียวยักษ์ของมันหล่นลงข้างๆของชิกิ รวมทั้งตัวของมันเองที่ได้ทับชิกิอย่างหนักอึ้งนั้นก็เบาลงไปเหมือนกับว่าแรงโน้มถ่วงถูกสลับขั้วเลยทีเดียว !!

"!!!!!" ราวกับถูกไฟฟ้าช็อต ชิกิสปริงตัวขึ้นมาเหมือนกับตุ๊กตาล้มลุก ดวงตาที่ต่างสีของเด็กหนุ่มจ้องมองหุ่นโครงกระดูกราวกับมันเป็นแค่อากาศธาตุ มือคว้าเอาเคียวขนาดใหญ่ของมันขึ้นมาใช้เป็นอาวุธ

-ฉึบ-

ไม่จำเป็นต้องใช้เนตรแห่งความตาย ชิกิผ่าร่างของหุ่นเชิดโครงกระดูกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนจะเหวี่ยงเคียวยักษ์เข้าไส่หญิงสาวปริศนาที่น่าจะเป็นผู้ควบคุมหุ่นเชิด พร้อมกันนั้นชิกิก็อุ้มร่างเล็กๆของ Igor ขึ้นบ่าแล้วออกวิ่งไปด้วยกำลังทั้งหมดที่เขามี

"ยัยบ้า !! ผมบอกให้อยู่ในห้องไม่ใช่รึไง !!?" ชิกิตวาดเสียงดังไส่แม่สาวที่อยู่บนบ่าของเขา เพราะแรงช็อตที่ต้องการจะปกป้องเด็กผู้หญิงทำให้ชิกิลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง แต่มันก็เหมือนกับอาการตกใจเวลาไฟไหม้ ความหนักอึ้งราวกับถูกบดขยี้จากแรงโน้มถ่วงของโลกเริ่มเข้าจู่โจมเด็กหนุ่มอีกครั้ง สิ่งที่คนธรรมดาอย่างเขาจะทำได้ในตอนนี้คือหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้

Igor(?) : กะ . . . ก็ . . .

เด็กสาวได้แต่อึกอักและเงียบลงไปพลางกอดคอของชิกิเอาไว้ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังวิ่งไปยังไร้จุดหมาย

Igor(?) : เรายังต้องมาทำอาหารให้นายพรุ่งนี้อีกนี่นา . . .

-------------------------------------------------------
เรายังต้องมาทำอาหารให้นายพรุ่งนี้อีกนี่นา
เรายังต้องมาพรุ่งนี้อีกนี่นา
เราต้องมาทำให้นายนี่นา
-------------------------------------------------------

"=[]=!!!" แม้จะอยู่ในสภาวะคับขัน แต่ความคิดเจ้ากรรมยังเตลิดเปิดเปิงไปได้ บทพูดที่ถ้าไม่เล่นเกมหรือดูในหนังจะไม่มีทางโผล่ออกมาได้ง่ายๆแบบนี้ทำเอาชิกิถึงกับเสียหลักล้ม

'วิ่งมาไกลขนาดนี้คงจะไม่ไปอะไรแล้วมั้ง' เด็กหนุ่มคิดพลางหันกลับไปมองข้างหลัง แน่นอนว่าไร้วี่แววของผู้ไล่ล่า นั่นทำให้ชิกิโล่งใจไปได้เปราะนึง ก่อนจะอุ้มเด็กสาวชื่อประหลาดเข้าไปหลบในพุ่มไม้ข้างทาง

-ปึก-

ชิกิดึงเศษกระจกที่ติดรองเท้าของเขาออกมาก่อนจะปักมันเข้ากับต้นไม้ใหญ่โดยให้มันสะท้อนภาพข้างหลังเอาไว้ หากผู้ไล่ล่าตามมาจะได้หนีทันท่วงที

"ถึงจะยังไม่ปลอดภัยนัก แต่ก็คงต้องถามเธอให้รู้เรื่องล่ะ"

"ที่นี่มันยังไงกันแน่ ? เธอที่เป็นเด็กผู้หญิงกลับพกอาวุธแบบนั้นเดินไปเดินมาตอนกลางคืน(ถึงจะมาปล้นบ้านตรูก็เหอะ) แถมยังยัยคนเมื่อกี้อีก นี่มันภายในเขตุโรงเรียนไม่ใช่รึไง ?"

Igor(?)ได้นั่งลงข้างๆชิกิพร้อมกับเริ่มตอบคำถามที่ชิกิถามอย่างเบาๆ

Igor(?) : เอ๋ ? นี่นายไม่รู้เรื่องของช่วงเวลานี้หรอกเหรอ ? ตอนนี้คือ Dark hour น่ะ ผู้ที่ต้องการเป็นอิสระจากเวลานี้จะต้องเก็บแต้มจากการฆ่าเป้าหมายหรือมอนสเตอร์ในช่วงเวลานี้ให้ครบ 100 คะแนน โดยจะมีเครื่องจักรแปลกๆคอยให้คะแนน

Igor(?)ได้อธิบายกับชิกิพอสังเขบแต่เธอก็ได้เงียบลงพร้อมกับค่อยๆก้มลงช้าๆ ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้จะยังเดินตามล่าชิกิมาอยู่ แต่ระยะห่างนั้นค่อข้างไกลมากรวมทั้งดูเหมือนว่าแขนของหญิงเชิดหุ่นคนนั้นจะใช้การได้ข้างเดียวอีกด้วย

"ล้อเล่นน่า เกมฆ่าคนงั้นหรอ !!?" ชิกิอุทาน เด็กหนุ่มถึงกับกุมขมับ เขาแค่อยากใช้ชีวิตปกติธรรมดาในรอบรั้วโรงเรียนเพียงเท่านั้น เขาเกลียดดวงตาที่มีไว้เพื่อทำลายล้างชีวิตข้างนี้ เขาคิดเสมอว่าในวันที่เขาถูกช่วงชิงมันไปข้างนึงนั้นคือวันที่พระเจ้าทรงปลดปล่อยเขาจากคำสาปแห่งความตาย ถึงแม้ลึกๆแล้วเด็กหนุ่มอยากจะตามหาคนที่ช่วงชิงดวงตาไปจากเขา แต่จุดประสงค์ก็ไม่มีอะไรเกินกว่าการถามเหตุผลที่มันฆ่าผู้คนมากมายเพื่อดวงตาต้องสาปนี่

"ทั้งๆที่ชั้นตั้งใจจะไปยังสถานที่ ที่ไม่ต้องใช้มันเพื่อทำร้ายใครแท้ๆ แต่สถานที่แห่งนี้ ราวกับจะมีขึ้นเพื่อเชื้อเชิญดวงตาของชั้น. . ." ในที่สุดเด็กหนุ่มก็เข้าใจ ความรู้สึกสะอิดสะเอียนในบรรยากาศของที่นี่ ช่วงเวลาที่มีเพียงความตายเท่านั้นจึงจะหลุดพ้นออกไปได้ ราวกับสิ่งนั้นกำลังกระตุ้นความกระหายเลือดของดวงตาต้องสาปข้างนี้ของเขา

"ถึงจะพูดว่าให้ล่ามอนสเตอร์อะไรก็เถอะ แต่ยัยนั่นก็เป็นคนไม่ใช่รึไง !!? ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ก็จะฆ่าแกงกันได้หน้าตาเฉยรึไำง !!? แล้วก็เธอน่ะ อย่าพูดคำว่าฆ่าออกมาได้อย่างหน้าตาเฉยแบบนั้นอีกนะ !!!" ชิกิตวาดไส่เด็กสาวอีกครั้ง แต่ยิ่งเด็กหนุ่มออกแรงมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทรมาณ ร่างกายของเขามันเกินขีดจำกัดของคนธรรมดามานานแล้ว ขอบตาของเด็กหนุ่มเริ่มม่วงคล้ำ ลมหายใจก็ติดขัดไม่คงที่ แต่นั่นก็ไม่เกี่ยวกับสิ่งที่เขากำลังตัดสินใจ

-ฉึบ-

เด็กหนุ่มออกจากที่ซ่อนเพียงลำพัง เพื่อเผชิญหน้ากับผู้ไล่ล่า เขาเดินเข้าหาเธอโดยไม่หวั่นเกรงอันตรายใดๆ เพราะสภาพร่างกายของทั้งเขาและเธอก็ไม่ได้ต่างกันมากนัก

"ผมอยากให้คุณหยุดทำแบบนี้ซะ !!! มาเข่นฆ่ากันเพราะคำสั่งของไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้แบบนี้ ไม่ว่าใครก็นอนตายตาไม่หลับหรอก !!!" คำพูดที่หนักแน่นและจริงจังดังออกมาจากปากของชิกิ เขาไม่สนว่าวิธีที่จะออกไปจากที่ได้จะต้องฆ่าเป้าหมายหรือปีศาจอะไร แต่เขาจะไม่ยอมฆ่าใครเพราะเหตุผลงี่้เง่าแบบนี้แน่

เสร็จสิ้น

Eureka_GL_World

อะไรกัน ! บ้าเอ๋ย !!! ถ้างั้น !!

" ย๊ากกกกกกกกกกกก !!!!!!!!!!!! "

ชั้นรวบรวมพลังไว้ที่มือที่คาอยู่ที่เดิม แล้วใส่แล้วพุ่งต่อยอีกเดิมอีกหลาย ๆ ครั้ง

อย่างรุนแรง

- สถานะ : ปกติ
- Hp : ปกติ
- Mp : ปานกลาง / ลดลงปานกลาง

ก๊าซซ!! เสียงปีศาจตรงหน้าร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด แต่กระนั้นมันก็ยังไม่ยอมอยู่เฉยๆและกดหัวที่เหลืองของมันลงมาโจมตียูเรก้าไปพร้อมๆกับการกัดตัวเองเพื่อหมายจะให้ฝ่ายใดฝ่ายนึงต้องสลายไปเลยทีเดียว !!

กรอดดด !! ฟันของมันได้กัดค้างไว้ที่กำแพงล่องหนรอบๆตัวของยูเรก้า ดูเหมือนว่าจะเป็นชายหนุ่มปริศนานั่นเองที่ได้ซัพพอตยูเรก้าเอาไว้ได้ทัน

? ? ? : Soul Barrier !! ระวังด้วยนะ !! แม้แต่การกัดธรรมดาของพวกมันก็เป็นธาตุพิษด้วย !!

ชายหนุ่มได้ร้องเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิงหัวของปีศษจพวกนั้นออกไปและเปิดทางโจมตีต่อไปให้กับยูเรก้า !!

" ขอบคุณมากนะ !! "

ชั้นที่รอดจากการกัดของเจ้ามังกรได้ ก็ได้ลอยลงมาถีบหัวอีกหัวของเจ้ามังกรแล้วใช้หัวของมันเป็นแรงส่ง

กระโดดขึ้นไปต่อยที่จุดอ่อนของมันอีกครั้ง ด้วยความรุนแรงกว่าครั้งก่อน

- สถานะ : ปกติ
- Hp : ปกติ
- Mp : ปานกลาง

ตูม !!! ฝ่ามือของยูเรก้าได้กระทบลงบนลำตัวที่ไร้การป้องกันของปีศาจนั่นอย่างรุนแรงจนตัวของเขาได้หลุดเข้าไปยังด้านในผ่านช่องแผลเปิดนั่น !!!

? ? ? : . . . จะทำยังไงดีล่ะ

ชายหนุ่มปริศนาทีได้คอยช่วยเหลือยูเรก้าด้านการต่อศู้ได้แต่ยืนมองด้วยความสับสน เพราะว่าจู่ๆยูเรก้าก็ได้หายไปจากการต่อสู้เสียอย่างนั้น !!

-:- ยูเรก้า ถูกย้ายมายังช่วงหลอดลมของปีศาจ

" เฮ้ย นายน่ะ !!! คอยยิงสนับสนุนจากด้านนอกไปนะ "

ถ้าด้านนอกมันแข็งซะขนาดนั้น ก็เล่นมันจากด้านในนิล่ะ คงต้องไปตามหา " หัวใจ " ของมันแล้วล่ะ !!!

ชั้นตั้งสมาธิเพื่อจับกระแสพลังภายในตัวมัน แล้วพุ่งไปยังจุดที่น่าจะเป็นหัวใจของมัน

? ? ? : เมื่อกี้นายนั่นพูดอะไรรึเปล่าหว่า . . .

ชายหนุ่มปริศนาได้ยิงโจมตีอยู่ด้านนอกอย่างต่อเนื่องเพื่อรบกวนปีศาจตัวนี้ แต่ดูเหมือนว่าเสียงจากด้านในของยูเรก้านั่นจะส่งมาไม่ถึงด้านนอก

- สถานะ : ปกติ
- Hp : ปกติ
- Mp : เหลือน้อย

แหมะ . . . หยดน้ำลายของปีศาจได้ไหลลงมาเปรอะที่เสื้อช่วงไหล่ของยูเรก้าเล็กน้อย รวมทั้งกรัดกร่อนจนเสื้อผ้าและผิวของเขาด่างเล็กน้อย ดูเหมือนว่าการอยู่กับที่เฉยๆจะไม่เป็นผลดีมากนัก

ครืน . . . กระแสเลือดจากพลัง Ki ของยูเรก้าได้บ่งบอกถึงทิศทางที่ได้ไหลเวียน ซึ่งดูเหมือนว่านอกจากเลือดแล้วอวัยวะต่างๆยังคล้ายคลึงเหมือนกับของมนุษย์อีกด้วย !!

หึถ้าทุกอย่างเหมือนกับมนุษย์ล่ะก็ ถ้างั้นแกตาย !!!!!

ชั้นลอยตัวรวบรวมพลังทั้งหมดของชั้นให้กระจายไปทั่วร่างของมังกรตัวนี้

ต้องรีบแล้ว ถ้าไม่รีบล่ะก็ กลายเป็นไอติมแน่ ๆ ชั้น ถ้าไอมังกรตัวนี้มันไม่ตัวใหญ่นะ มันตายไปแล้ว !!!

ชั้นพยายามกระจายพลังทั้งหมดไปทําให้ผนังหลอดเลือดขยายตัวหนาขึ้นทำให้หลอดเลือดมีขนาดแคบลง

เพื่อทําให้เกิดอาการที่เรียกว่า " ความดันโลหิตสูง "

เร็นนิน เกิดการเพิ่มความดันในเลือดให้สูงขึ้น รู้สึกได้...

ถ้าทําแบบนี้ไปเรื่อย ๆ เส้นเลือดในสมองของมันจะแตก สมองจะฉีดขาด แล้วตาย !!!

เพราะงั้น เร็ว ๆ เข้าหน่อยพลังของชั้น !!!!!!!!!!!

ปึด !! เสียงสายเลือดที่เริ่มตีบตันได้ดังขึ้นเป็นจุดๆพร้อมกับหยดเลือดที่เริ่มไหลออกมาตามเส้นเลือดฝอยภายใน ดูเหมือนว่ามันจะได้ผลตามที่ยูเรก้าได้เล็งไว้ หากแต่ว่า . . .

ซ่า !! หยดเลือดที่หลุดออกมานั้นเป็นพิษนั่นเอง !! นอกจากมันจะกรัดกร่อนภายในลำตัวมันเองแล้ว ยังเป็นผลโบนัสแถมมาให้ยูเรก้าเองอีกด้วย

เลือดกรัดกร่อนตัวมันเองอย่างงั้นเหรอ !?

ถ้างั้นแค่นี้ก็คงพอแล้วล่ะ ภายในบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ตัวมันคงไม่ไหวแล้วล่ะ หาทางออกจากที่นี้ดีกว่า

ชั้นยอมเจ็บขาเล็กน้อยเหยียบลําตัวของมันเป็นแรงส่งเพื่อลอยไปยังทางที่เข้ามาตอนแรก

- สถานะ : ปกติ / เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง
- Hp : ปกติ
- Mp : เหลือน้อย

ยูเกร้าได้พุ่งตัวขึ้นจากขอบผนังภายในลำตัวนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นแสงสว่างรำไรจากด้านบนอยู่ไม่ไกลนัก คาดว่าเขาคงออกไปจากลำตัวนี้ได้อย่างไม่ยากนัก . . .

ตึง . . . ช่องที่มีแสงลอดเข้ามานั้นได้ถูกปิดลง ดูเหมือนว่าปีศาจตัวนี้จะใจเสาะกว่าที่คิดและปิดปากของมันลงก่อนที่จะทิ้งตัวลงอย่างช้าๆและขึ้นอืดทำให้ร่างเน่าของมันกลายเป็นแหล่งรวมพิษขนาดใหญ่ที่ห่อหุ้มยูเรก้าไว้เสียแทน !!

ไอบ้าเอ๋ย จะตายอยู่แล้วยังทําเรื่องมากอีก !!!

ดูจากกระแสพลังที่รู้สึกได้ตอนนี้ พลังของเราคงเหลือไม่มากแล้ว

ถ้างั้นขอให้พลังชุดสุดท้ายนี้แหละ เป็นตัวตัดสินกันไปเลย !!!!

ชั้นรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีอยู่ตอนนี้ไว้ที่มือขวา เล็งไปที่จุดที่เพิ่งถูกปิดไปเมื่อสักครู่

" ไปเลย !!! หมัดของชั้นทะลวงออกไปเลย !!!! "

และชั้นก็ปล่อยหมัดแรงเฮือกสุดท้ายออกไป

- สถานะ : ปกติ / เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง
- Hp : ปกติ
- Mp : หมดบริบูรณ์

ตูม !!! ยูเรก้าได้ต่อยทะลวงฟันซีหน้าของปีศาจตนนี้ออกมาจนเป็นท่าเก๊กชูริเคนกลางอากาศโดยทิ้งร่างของปีศาจมังกรตัวนี้ให้เป็นภาพเบื้องหลังฉาก

ตึก . . . ยูเรก้าได้แลนดิ้งลงสู่พื้นอย่างสง่างามพร้อมกับชัยชนะ แต่ดูเหมือนว่าเสื้อผ้าสุดหรูที่ใส่มาตั้งแต่แรกของเขาจะเละไม่เหลือชิ้นดีเสียแล้ว . . .

ฟุ้บ !! บอลสีดำที่คุ้นหน้าคุ้นตาได้โผล่ขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับคะแนนที่เพิ่มขึ้นใต้ชื่อของยูเรก้า

Player : ยูเรก้า ได้รับ 30 คะแนน เหลืออีก 70 คะแนน

? ? ? : นี่มันอะไรล่ะเนี่ย ?

ชายหนุ่มปริศนาได้ยื่นหน้ามามองลูกบอลประหลาดที่ปรากฏขึ้นมาข้างๆยูเรก้าพร้อมกับเก็บปืนของเขาลง

? ? ? : คุณเองก็ทนตายยากใช่เล่นนะเนี่ย ถ้าหมดธุระที่นี่แล้ว จะให้ผมนำทางออกไปดีไม๊ล่ะครับ ?

" ชั้นกําลังตาม...หาคน...อยู่... "

อะไรกันเหนื่อยเหลือเกิน... ไม่เคยเหนื่อยแบบนี้มาก่อน...

ทุกอย่างหมุนไปหมด ไม่รู้เรื่องเลย... ไม่ได้ยินอะไรเลยด้วย... สงสัยแบตหมดแล้วล่ะมั้งเรา...

ชั้นทรุดตัวลงไปนอนกับพื้นด้วยความเหนื่อยจัด รู้สึกว่าตัวชั้นในตอนนี้พลังในตัวหมดจนขยับไม่ได้เลย

- เริ่ม Main story -

~ DAY 1 ~

-:- ช่วงเช้า

ดูเหมือนว่ายูเรก้าจะได้สลบไปจากความเหนื่อยอ่อนเมื่อคืนนี้ เขาได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งนึงในสถานที่ที่ไม่คุ้นตาซึ่งคาดว่าน่าจะเป็น T.S. Base นั่นเอง

- นั่งรอบนเตียง
- ไปยัง ( กำหนดสถานที่ )
- อื่นๆโปรดระบุ

- นั่งรอบนเตียง

ยังรู้สึกเหนื่อย ๆ อยู่เลยแฮะ เอาไว้ถ้าหายดีเมื่อไหร่ค่อยว่ากันล่ะกันนะ

ตอนนี้ขอพักผ่อนก่อนดีกว่า

เมื่อตัดสินใจได้แบบนั้นชั้นก็ฟลุบตัวลงไปแผ่บนเตียงอีกครั้ง

- พบ Shien Seru -

? ? ? : ตื่นแล้วเหรอครับ ?

ชายหนุ่มคนเมื่อคืนนั้นได้เดินเข้ามาภายในห้องพร้อมกับวางชุดแฮปปี้มีลจากแมคโดนอลไว้ข้างๆเตียงยูเรก้า

? ? ? : ผมเพิ่งจะรู้ว่าคุณอยู่ในกลุ่ม N.O. ด้วยนะครับเนี่ย . . . . แต่ว่ากลุ่มนี้มักจะทำอะไรตามที่ตัวเองต้องการอยู่แล้ว เพียงแต่คนอื่นๆในกลุ่ม S.E.E.S. คงจะไม่แบ่งแยกหรือเข้าใจนัก ระวังๆตัวไว้หน่อยล่ะครับ

" ชั้นไม่สนใจ สายตาของคนอื่นอยู่แล้ว อีกอย่างชั้นไม่ใส่ชุดบ้านั้นเด็ดขาด "

ชั้นชี้ไปที่ชุดที่ผู้ชายคนนั้นหยิบมาวางไว้

" จริงสิ บอกชื่อของนายมาหน่อยสิ แล้วก็พาชั้นเดินชมที่นี้ด้วยก็ดีชั้นชื่อ EurekaGLWorld เรียก ยูเรก้า ก็ได้ง่ายดี "

? ? ? : อะ . . . เอ๋ ? น่าเสียดายจริงๆ ผมคิดว่ามันช่วยพรางตัวไม่ให้คนอื่นสงสัยได้นะครับ

ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทางเสียดายกับชุดที่เขาอุส่าห์นำมาให้

ชิเอ็น เซรุ : ผมชื่อ ชิเอ็น เซรุ ครับ ที่นี่คงไม่มีอะไรน่าสนใจเท่าไร ถ้าหากคุณต้องการเดินดูภายในเมืองล่ะก็ไปนั่งวางแผนกันก่อนที่คาเฟเทเรียจะดีไหมครับ ?

เซรุเสนอความเห็นขึ้น เพราะดูเหมือนว่ายูเรก้าที่ไม่ได้ทานอะไรเลยมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วคงจะหิวน่าดูเลยทีเดียว

" อ่า แบบนั้นก็ได้ ชั้นก็หิวอยู่จริง ๆ ล่ะ อยากกินอะไรหวาน ๆ ด้วย "

ชั้นพูดไปแล้วลูบไปที่ท้องของตัวเองเบา ๆ

" แล้วก็ ชิเอ็น เอาชุดดี ๆ มาให้ชั้นใส่ซะ ชั้นไม่สนเรื่องพลางตัวอะไรนั้นหรอก เพราะงั้นรีบ ๆ ซะ ชั้นหิวแล้ว "

ชิเอ็น เซรุ : ค . . . ครับ

เซรุได้เก็บชุดลายแดงส้มที่นำมาให้ยูเรก้าลงและหยิบเสื้อสูทสีดำทั่วไปขึ้นมาแทน

ชิเอ็น เซรุ : งั้นใช้เป็นแบบนี้แทนไปก่อนแล้วกันนะครับ

เซรุได้อยู่รอยูเรก้าที่ด้านนอกจนยูเรก้าเปลี่ยนชุดเสร็จ เซรุก็ได้นำทางยูเรก้าไปยังคาเฟเทเรียภายในเมือง

ขณะเดียวกันระหว่างทางเดินที่ยูเรก้ากำลังเดินทางไปนั้นเขาก็ได้ยินผู้คนในเมืองที่สนทนากันอยู่

" ที่โรงเรียนได้เปิดวันแรกอย่างเป็นทางการแล้วล่ะนะ ดูเหมือนว่าชมรมต่างๆจะเริ่มเปิดรับสมัครวันนี้ด้วยเหมือนกันนะ แต่ดูเหมือนว่าจะต้องอยู่ชมรม ชมรมเดียวไปจนกว่าจะจบคอสด้วยล่ะถึงจะสามารถย้ายชมรมได้ "

" ชั้นไม่สนใจชมรมหรอก ชั้นสนใจงาน Part time ในเมืองมากกว่าเพราะนอกจากจะช่วยฝึกฝนบุคลิกแล้วยังได้เงินอีกด้วยล่ะ "

-:- ยูเรก้า : ย้ายมาที่คาเฟเทเรีย

ชิเอ็น เซรุ : ถึงแล้วล่ะครับ

เซรุได้นำทางยูเรก้าเข้ามาด้านในและนั่งโต๊ะที่ติดหน้าต่างซึ่งสามารถมองออกไปยังตัวเมืองจากด้านบนนี้ได้

ชิเอ็น เซรุ : ว่าแต่คุณยูเรก้าสนใจจะสำรวจสถานที่แบบไหนเหรอครับ ?

" ก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษหรอก... ขอโซดาครีมแก้วครับ เก็บเงินกับคนนี้นะครับ "

ชั้นยกมือเรียกพนักงานเพื่อสั่งอาหาร

" ชั้นไม่สนอะไรอยู่แล้ว ก็แค่อยากร้องเพลงก็เท่านั้น มีอะไรแนะนําไหมล่ะ "

เซรุตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินยูเรก้าบอกให้เก็บเงินที่เขา แต่เขาเองก็ไม่ได้ว่าอะไรและเริ่มอธิบายสถานที่ที่ยูเรก้าน่าจะสนใจขณะที่โซดาได้เสิร์ฟบนโต๊ะ



ชิเอ็น เซรุ : ในตอนนี้คงจะมีแค่ชมรมดนตรีภายในโรงเรียนน่ะครับ ถ้าเป็นภายในเมืองนั้นจะมีสตูดิโอและร้านขายเครื่องเสียงเปิดในอีกไม่นานนัก

" งั้นไปกันเลย พาชั้นไปโลด "

ชั้นค่อย ๆ ดื่มโซดาอย่างช้า ๆ

" พนักงานคร้าบ ขอเค้กสตอเบอร์รี่ชิ้นนึงครับ "

ผมชูมือสั่งพนักงานอีกครั้งนึง

ยูเรก้า : ได้รับเค้ก * 1 ชิ้น

ไม่นานนักยูเรก้ากับเซรุก็ได้เดินทางมาถึงหน้าร้านสตูดิโอภายในเมือง เซรุได้แสดงบัตรประจำตัวของเขาและพายูเรก้าเข้าไปยังด้านใน ซึ่งดูเหมือนว่าตอนนี้จะเพิ่งเปิดเลยไม่มีคนเลยนั่นเอง



ชิเอ็น เซรุ : ที่นี่ล่ะครับ

" ขอบคุณมากนะ เซรุ "

ผมเดินไปที่เปียโน ที่อยู่ในสตูดิโอ จากนั้นก็เริ่มบรรเลงเพลง Ai kotoba ที่ชั้นเคยร้องลงอินเตอร์เน็ตไปเมื่อครั้งก่อน

พร้อมกับร้องตามเพลงที่ตัวเองเล่นไปด้วย...

" จะสมัครเข้าที่นี้ยังไงรึ เซรุ ... ไม่เอาดีกว่า นายจัดการให้ชั้นด้วยก็แล้วกัน "

ชิเอ็น เซรุ : อ่า . . . คือว่าที่นี่เปิดให้เช่าซ้อมเฉยๆน่ะครับ ชมรมที่ว่าอยู่ในตัวโรงเรียนอีกทีนึง

เซรุได้อธิบายพลางเกาหัวตัวเองเบาๆ

ชิเอ็น เซรุ : ถ้าอย่างนั้นผมจะลงชื่อคุณให้กับชมรมดนตรีภายในโรงเรียนเลยนะครับ แล้วก็ผมมีอะไรต้องไปทำนิดหน่อยคงต้องขอตัวก่อนนะครับ

เมื่อเซรุเอ่ยจบแล้วเขาก็ได้ก้มหัวให้ยูเรก้าเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกไปเพียงลำพัง

ไปซะแล้ว... เบ๊ของชั้น... ถ้างั้น...

ไปโรงเรียนดีกว่า

เมื่อคิดได้แบบนั้นชั้นก็ออกเดินทางไปยังโรงเรียนทันที

ไม่รู้หรอกนะว่า ตอนนี้เรียนกันอยู่รึเปล่า ก็แค่รู้สึกว่าอยากไปก็คือต้องไปล่ะนะ

ขอให้ระหว่างทางไม่เกิดบ้าอะไรขึ้นเหมือนเมื่อวานนะเฟ้ย

ดูเหมือนว่าบรรยากาศรอบๆจะดูแปลกๆไปจากตอนที่เขาเดินมากับเซรุเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ได้เกิดอะไรขึ้นในตอนนี้ ดูเหมือนการเดินกลับทางเก่าในช่วงเย็นฝนวันนี้จะไม่ใช่ความคิดที่ดีเสียแล้ว ยูเรก้าได้ตัดสินใจรุดหน้าต่อไปจนถึงโรงเรียน

-:- ตัดมาช่วงกลางวัน

ยูเรก้าได้เดินทางมาถึงหน้าประตูโรงเรียนช่วงกลางวัน ด้านในรั้วนั้นมีนักเรียนเดินไปมาอย่างเห็นได้ชัดซึ่งดูเหมือนว่าพวกเขาจะกำลังไปที่โรงอาหารกันอยู่นั่นเอง

- ไปยังโรงอาหาร
- ไปยัง ( โปรดระบุ )
- กลับไปในภายเมือง
- อื่นๆโปรดระบุ

ไอบรรยากาศเมื่อกี้นิมัน ถ้าเดินกลับไปล่ะก็ยุ่งแน่ ความรู้สึกมันบอก

ถ้างั้าบุกมันที่ห้องเรียนประจําของเรานิล่ะ !!

หวังว่าคงจะเหลือที่นั่งติดหน้าต่างไว้นะ

ชั้นวิ่งขึ้นไปยังห้องประจําของตัวเองทันที

" ... "

แล้วห้องตูห้องอะไรฟระ...

เสร็จสิ้น

BoSs-KuNg~

Igor(?) : ไม่ใช่แบบนั้นนะ !! คนๆนั้นน่ะ . . .

Igor(?)ได้พยายามที่จะบอกอะไรชิกิแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้ว ชายหนุ่มได้เดินดุ่มๆออกไปเพื่อหาหญิงสาวที่หมายจะเอาชีวิตของพวกเค้าไปอย่างไร้การป้องกันพร้อมกับบอกเหตุผลของเขาออกมา

ฉัวะ !! เส้นด้ายจากนิ้วชี้ของหญิงสาวปริศนานั้นได้พุ่งผ่าตัดกลางหน้าผากของชิกิเป็นเส้นตรงทะลุท้ายทอยของชิกิออกไปพร้อมกับหยุดเลือดเล็กๆที่ไหลออกมาจากปากแผลหยดลงที่เบ้าตาของชิกิเอง

? ? ? : นี่มันเป็นเกมส์ของชั้นต่างหากล่ะ

หญิงสาวคนนั้นได้ตอบกลับมาที่ชิกิสั้นๆก่อนที่ภาพเบื้องหน้าของชายหนุ่มจะได้เลือนลางและปิดมืดไป . . . .

- เริ่ม Main story -

~ DAY 1 ~

-:- ช่วงเช้า

ชิกิได้ตื่นขึ้นมาในห้องพยาบาลที่โรงเรียนพร้อมกับอาการปวดหัวค่อนข้างมากเหมือนกับว่าเพิ่งถูกผ่าตัดเปลี่ยนใหม่ไปทั้งช่วงหัวไปถึงคอเลยทีเดียว ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับการรักษาจากใครบางคนแล้วเช่นกัน ทันทีที่เขาลืมตาตื่นขึ้นมาเขาก็ได้พบกับหญิงสาวที่คุ้นหน้าคุ้นตาคนนึงที่นั่งมองเขาอยู่ข้างๆเตียงพัก

- พบ Tsubasa Akari -

? ? ? : . . . .

". . . . ." ความเจ็บปวดยังคงแผ่ซ่านไปทั้งช่วงหัวถึงคอของเด็กหนุ่ม ทำให้เขายังไม่สามารถขยับเขยื้อนมันได้สะดวกนัก

"!!!!!" อาการบาดเจ็บทำให้เด็กหนุ่มนึกออก ใช่แล้ว เมื่อกี้เขาถูกผู้หญิงคนนั้นเล่นงาน ชิกิลุกพรวดขึ้นแต่ก็แทบจะล้มพับลงไปกองแทบจะในทันที

"แล้วเด็กผู้หญิงที่อยู่กับชั้นล่ะ !! เธออยู่ที่ไหน !!?" เขาไม่แม้แต่จะคิดว่าเขานอนสิ้นสภาพอยู่ที่ไหน และใครเป็นคนพาเขามา หรือเขาอาจจะถูกองกรชั่วร้ายดัดแปลงร่างกายให้กลายเป็นมนุษย์ดัดแปลงระหว่างที่ไม่ได้สติ เขาไม่ได้รู้สึกโล่งใจที่ยังคงมองเห็นสิ่งต่างๆเป็นปกติ แต่ความกระวนกระวายใจนี้ มันมาจากสิ่งที่เขามองไม่เห็น คนที่ควรจะอยู่กับเขา เด็กสาวผู้บุกรุกผู้มีชื่อแปลกประหลาดนั้น ไม่ได้อยู่ที่นี่ !!?

? ? ? : ตั้งสติก่อนสิ ทาศคุง เดี๋ยวจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้นะ

หญิงสาวได้แตะที่หน้าอกของชิกิเบาๆเพื่อให้เขานอนลงไปเสียก่อนพร้อมกับอธิบายต่อไป

? ? ? : เราเจอนายนอนบาดเจ็บอยู่คนเดียวที่สวนด้านในของโรงเรียน ไม่เห็นใครอื่นนอกจากนั้นเลย

"มันจะเป็นแบบนั้นได้ไง !! ก็ยัยนั่นอยู่กับชั้นทั้งคืนจนถึงเมื่อกี้นี่เองนะ !!!" สภาพของชิกิตอนนี้ทำให้เด็กหนุ่มสูญเสียความเยือกเย็นไปจนหมดสิ้น การตัดสินใจของเขานั้นอาจทำให้ Igor(?) ต้องตกอยู่ในอันตรายก็ได้

"!!!!?"

ทั้งๆที่สถาณการณ์ตึงเครียจแบบนี้ แต่ชิกิกับรู้สึกถึงรังสีอำมหิตมหาศาลจากที่ไม่ไกล้ไม่ไกลจากตัวของเขานัก เด็กหนุ่มที่พูดออกไปเพราะความตระหนกไม่ได้รู้เลยว่า ประโยคที่ออกมาจากปากของเขานั้น เป็นคำพูดที่คนทั้งโลกชวนเข้าใจผิดได้อย่างง่ายดาย. . .

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมาจากหญิงสาวตรงหน้าของชิกิ เธอได้นั่งจ้องชิกิตาเขม็งอยู่พักใหญ่พร้อมกับหยิบหนังสือแปลกๆขึ้นมาเปิดดู

? ? ? : . . . .

เมื่อชิกิได้สังเกตุดูดีๆแล้วดูเหมือนว่าชื่อหนังสือนั้นจะเป็นมังงะอนิเมะชื่อดัง Torador* นั่นเอง และจุดประสงค์ที่เธอคนนี้ได้หยิบขึ้นมาอ่านนั้นก็คือ !!

? ? ? : เจ้าหมาหื่นกามมมมมม !!!

เมื่อเอ่ยจบแล้วหญิงสาวตรงหน้าก็ได้ฟาดฝ่ามือแบบคาราเตะลงมาที่กลางหน้าของชิกิให้เขาลงไปนับดาวเล่นต่ออีกทันทีพร้อมกับเดินออกไปจากห้องโดยทิ้งหนังสือมังงะเล่มเดิมไว้เป็นของต่างหน้า . . . .

ชิกิใช้เวลาฟื้นฟู Hp ของตัวเองอยู่พักใหญ่ๆ กว่าที่เขาจะลุกขึ้นมาจากเตียงได้

"อะไรกันยัยนั่น เรียกคนอื่นว่าทาสไม่พอ ยังจะมาทำร้ายร่างกายกันอีก ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงชั้น. . . แจ้งตำรวจไปแล้ว" บ่นพึมพำอีกซักพักก่อนจะออกจากห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อไป ทั้งๆที่พึ่งย้ายมาได้แค่สองวันแต่เวลาส่วนใหญ่กลับหมดไปกับห้องพยาบาลซะนี่ ชิกิที่คิดแบบนั้นก็ไม่วายจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

"ยังไงซะก็ต้องตามหายัยเด็กอีกอร์นั่นซะก่อน ส่วนยัยสาวเถื่อนโอตาคุไว้ค่อยคิดบัญชีกันทีหลัง. . ."ชิกิกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามทางเดินที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ในมือถือหนังสือการ์ตูนที่พึ่งจะถูกใช้เป็นเครื่องมือในการด่าทอเขาเอาไว้

"!!!" เหมือนสายฟ้าแล่นผ่านหัวของเขาไป ใช่แล้วบางทีถ้ากลับไปที่บ้าน เด็กคนนั้นอาจจะอยู่ที่นั่นก็เป็นได้ คิดได้ดังนั้นชิกิก็วิ่งกลับไปยังที่พักของเขาทันที โดยทิ้งเสียงสัญญาณออดเข้าห้องเรียนไว้เบื้องหลัง

-:- ย้ายชิกิมายัง T.S. Base

ชิกิได้วิ่งหวนกลับมาตามทางจนกระทั่งถึงสถานที่ตั้งบ้านของเขาเอง บริเวณโดยรอบนั้นยังคงเหลือซากการต่อสู้อยู่เล็กน้อย แต่ดูเหมือนว่าจะต้องสังเกตุละเอียดระดับนึงเพื่อมองสถานที่ ดูเหมือนว่ามันจะเป็นภาพซ้อนกับภาพสถานที่ความจริงเสียมากกว่า

ชิกิได้รุดหน้าอย่างรวดเร็วกลับมาที่บ้านพักของเขา ซึ่งดูเหมือนว่าสภาพทุกอย่างจะกลับกลายเป็นเหมือนเดิมไม่เหมือนกับสภาพพื้นที่การต่อสู้ด้านนอก แต่เขาก็ไม่ได้พบวี่แววของเด็กสาวอีกอร์คนนั้นแต่อย่างใด

- พบ Furizu Andre -

? ? ? : เอ่อ . . . คุณ ? ที่ย้ายเข้ามาใหม่สินะครับ ?

ดูเหมือนว่าจะมีชายหนุ่มคนนึงเดินผ่านมาที่หน้าบ้านของชิกิพร้อมกับหยุดทักทายชิกิขึ้น

"ครับ ผมพึ่งย้ายมาใหม่ นารุคามิ ชิกิ ครับ" ชิกิแนะนำตัวพร้อมกับโค้งน้อยๆพอเป็นพิธี แต่การทักทายของเพื่อนบ้านไม่สำคัญนักในตอนนี้ ร่องรอยจากการต่อสู้เมื่อคืนยังคงหลงเหลืออยู่ แบบนี้ก็ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มมั่นใจ อีกอร์จะต้องอยู่ที่ไหนซักแห่งในโรงเรียนนี้แน่ๆ ตอนนี้เขาทำได้เพียงภาวนาให้เธอปลอดภัย และออกตามหาเท่านั้น

'บ้าจริง ยัยเด็กอีกอร์นั่น ไปอยู่ที่ไหนของมันเนี่ย !!?' ยิ่งครุ่นคิดก็ยิ่งปวดสมอง ชิกิตัดสินใจย้อนกลับไปยังที่สุดท้ายที่เขาถูกเล่นงาน เผื่อจะเจอร่องรอยอะไรบ้าง

? ? ? : เอ่อ . . คือว่า . . .

ชายหนุ่มได้เรียกชิกิไว้พร้อมกับรีบเอ่ยคำพูดของเขาต่อไปเพื่อไม่ให้เป็ฯการเสียเวลา

? ? ? : เมื่อคืนคุณอยู่ที่โลกด้านนั้นด้วยสินะครับ ? ถ้าเกิดว่ามีอะไรเกี่ยวกันล่ะก็ผมจะช่วยเหลือคุณก็ได้นะครับ

ชายหนุ่มได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับเอ่ยปากช่วยเหลือชิกิเมื่อเห็นชิกิอยู่ในท่าทางรีบร้อน ดูเหมือนว่ามันจะเป็นปัญหาที่ชิกิเองก็ไม่น่าจะสามารถปรึกษกับคนทั่วๆไปได้

'เฮ้ๆๆๆ ทำไมไอ้เรื่องเมื่อคืนนี้ถึงได้มีคนรู้เรื่องเยอะจังล่ะเนี่ย เห็นเกมไล่ฆ่ากันเป็นเรื่องสนุกอยู่รึไง ?'

"นี่นาย ไอ้โลกฝั่งนั้นที่ว่า คนที่อยู่ในโรงเรียนนี้ เกี่ยวข้องกับมันทุกคนเลยรึปล่าว ?" ถึงใบหน้าจะยังคงนิ่งเฉย แต่ในใจของชิกินั้นกำลังกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่มีทางให้อภัยคนที่บงการเกมนี้ รวมถึงคนที่ทำเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องสนุกสนานอย่างแน่นอน

? ? ? : ผมเองก็ไม่ทราบว่าทุกคนรึเปล่านะครับ แต่ถ้าพูดว่าเกี่ยวข้องล่ะก็ทุกๆคนในเมืองนี้นั้นน่าจะเกี่ยวด้วยอยู่แล้ว

ชายหนุ่มได้บอกชิกิพลางถอนหายใจเนือยๆออกมา

? ? ? : คนธรรมดาที่ไม่รู้เรื่องจะถูกดึงเข้าไปยังสถานที่อันตรายนั้นและไม่มีวันกลับออกมา

ชายหนุ่มได้อธิบายขึ้นและตัดมาแนะนำตัวเองขึ้น

ฟุริสึ อันเดร์ : ผมชื่อ ฟุริสึ อันเดร์ เป็นสมาชิกของกลุ่ม T.S. ครับ

"งั้นก็กลุ่มเดียวกับผมน่ะสิ ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ชิกิจับมือทักทายกับเพื่อนบ้านคนแรกพอเป็นพิธี แต่ถึงอย่างนั้นบรรยากาศตึงเครียจรอบๆตัวของชิกิก็ยังไม่ได้หายไปแต่อย่างใด ยิ่งจากคำำพูดของฟุริสึยิ่งทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกสะอิดสะเอียนในสถานที่แห่งนี้มากยิ่งขึ้น

"ถ้านายจะช่วยเหลือผมล่ะก็ แค่บอกวิธีเข้าออกโลกฝั่งนั้นให้กับผมก็พอ เมื่อวานนี้เด็กผู้หญิงที่ผมเจอที่นั่นหายตัวไปหลังจากที่ผมถูกทำร้าย ผมจะต้องตามหาเด็กคนนั้น" เด็กหนุ่มพูด สีหน้าจริงจัง ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับยัยเด็ก Igor เขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองไปชั่วชีวิต การตัดสินใจของเขาทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง ชิกิได้แต่ภาวนาให้เธอปลอดภัยจนกว่าเขาจะหาเธอพบ. . . .

ฟุริสึ อันเดร์ : ผมไม่อยากจะขัดจังหวะเท่าไรนะครับ . . . แต่ว่าเวลาภายในช่วงนั้นมันต่างกับโลกภายนอกอยู่นิดหน่อยเหมือนกัน ผมก็ไม่รู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นจะยังมีชีวิตอญู่รึเปล่า

อันเดร์ได้เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าตึงเครียดและหดหู่ แต่เขาก็ยังเอ่ยถึงวิธีการควบคุมวิธีการเข้าออกโลกนั้นต่อไปอยู่ดี

ฟุริสึ อันเดร์ : โลกฝั่งนั้นจะเปิดขึ้นหลังช่วงเวลากลางคืน พวกเราเรียกช่วงเวลานั้นว่า Dark hour จะสามารถเข้าไปได้ในช่วงเวลาที่กำหนดไว้เท่านั้น ซึ่งพวกเรากลุ่ม T.S. มีพลังติดตัวมาตั้งแต่กำเนิดในการเข้าหรือออกมายังช่วงเวลานั้นได้น่ะครับ

"ต้องรอจนกว่าจะมืดเลยงั้นหรอ !! แบบนั้นก็ยิ่งทำอะไรไม่ได้กันพอดีน่ะสิ !!?" ชิกิฉุนขาด เวลาเร่งด่วนที่ต้องการจะช่วยใครซักคน แต่กลับทำได้แค่รอแบบนี้

"บ้าจริงๆ ชั้นจะไปหาผู้อำนวยการโรงเรียนนี้ คนระดับนั้นต้องมีวิธีอื่นแน่ๆ" เด็กหนุ่มรู้สึกว่าต้องทำอะไรซักอย่าง แม้จะต้องยืมพลังของคนอื่น เพราะตัวเขานั้นมีขีดจำกัด ถ้าเนตรแห่งความตายของเขาสามารถทำลายดวงอาทิตย์เพื่อให้ถึงเวลากลางคืนได้ เขาคงจะทำไปแล้ว. . .

ฟุริสึ อันเดร์ : ผู้อำนวยการโรงเรียนเองอาจจะไม่รู้เรื่องก็ได้นะครับ . . . ยังไงซะเขาก็ยังเป็นคนธรรมดาอยู่ดี

อันเดร์ได้เอ่ยรั้งชิกิไว้พร้อมกับแตะที่ไหล่ของชิกิเบาๆ

ฟุริสึ อันเดร์ : ตอนนี้รีบร้อนไปก็คงไม่ช่วยอะไรขึ้นมาหรอกนะครับ

"เด็กผู้หญิงตัวเท่าอกชั้นอาจจะกำลังตกอยู่ในอันตราย นายจะบอกให้ชั้นรออย่างงั้นหรอ !!?" ชิกิขึ้นเสียงพร้อมกับปัดมือของฟุริสึออก เด็กหนุ่มรู้ดี ว่าตัวเขาตอนนี้ดูไม่เป็นผู้ใหญ่เอาเสียเลย แต่สถาณการณ์ตอนนี้มันเกิดขึ้นจากการตัดสินใจของเขา จิตใต้สำนึกของเด็กหนุ่มได้แต่ร่ำร้องสำนึกผิด

"ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ ถึงจะพลาดแต่ก็ยังดีกว่าอยู่เฉยๆ นายไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อยู่แล้วนี่ ไม่เห็นจะต้องเดือดร้อนอะไรเลย" ชิกิพูด ก่อนจะออกวิ่งไปยัังตึกเรียนใหญ่ โดยมีเป้าหมายคือการถามวิธีที่จะเข้าสู่ Dark hour จากผู้อำนวยการโรงเรียน

ชิกิได้รุดหน้ามายังห้องผู้อำนวยการโรงเรียนอย่างรวดเร็วและดูเหมือนว่าโชคยังเข้าข้างเขาอยู่บ้าง

- พบ Meister Xerxes -

? ? ? : ยินดีต้อนรับค่ะ มีธุระอะไรเร่งด่วยรึเปล่าค่ะ ?

"คุณคือผู้อำนวยการสินะ. . ." เด็กหนุ่มหายใจหอบระรัว เม็ดเหงื่อไหลรินทั่วทั้งใบหน้า ผมเผ้าก็กระเซอะกระเซิงไม่แพ้กัน สภาพของชิกิตอนนี้คงดูไม่จืดนักจากการวิ่งเต็มสปีดโดยไม่ชินกับเส้นทางในโรงเรียนจนมาถึงที่นี่

"ไม่ต้องพูดอ้อมค้อมหรืออธิบายอะไรให้มากความ สิ่งที่ผมต้องการจากคุณมีแค่อย่างเดียว. . . ." เม็ดเหงื่อนับสิบๆหยดลงอยู่พรมอย่างดีบนพื้นห้อง จากสภาพของชิกิตอนนี้ถ้ามองจากสายตาของคนทั่วไป ควรจะให้เขานั่งพักหายใจซักหน่อย จะมีก็แต่เพียงแววตาเท่านั้นที่ยังคงเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น

"บอกวิธีการเข้าไปยัง Dark hour ที่นี่ เดี๋ยวนี้ !!!"

ผู้อำนวยการโรงเรียน : เอ๋ !? Dark hour . . . ?

เธอได้สับสนกับคำถามของชิกิพลางทำหน้าสงสัยขึ้น ดูเหมือนว่าเธอคงจะไม่รู้ว่าชิกิกำลังหมายถึงอะไรอยู่

จะเต็มแล้วขึ้นใหม่เลยจ้า

nutchsnon

.... เรามองเห็นทางเวทย์ที่ซัดมาหา จึงเอี้ยวตัวหลบด้วยความเร็วให้เวทย์มนต์นั้นผ่านไปอย่างว่าง่าย

!!! สัมผัสอันตรายนั้นยังไ่ม่หายไปซะทีเดียวเมื่อรู้ว่า เวทย์มนต์นั้นย้อนกลับมาทำร้ายเราจากด้านหลังได้นะนี่มัน? ติดตามเป้าหมายได้ด้วยหรอ!?

เราตีลังกาหลังหลบเวทย์มนต์นั้นพลางก้มตัวลงก่อนจะใช้ดาบฟาดให้เบี่ยงทางให้ขึ้นไปบนเพดานแทน

หมอนั่นก็ใช้ดาบเหมือนกันสินะ แต่ไม่เห็นถือไว้ในมือเลย เอาออกมาได้ยังไงกัน?

'' นี่นาย ... เป็นใครกัน จู่ๆถึงซัดของอันตรายแบบนี้มาได้ ... ''  เราเอี้ยวตัวหลบเวทย์มนต์ที่พุ่งมาจากด้านหลัง ก่อนจะเริ่มวิ่งด้วยความเร็วไปหาชายที่ซัดมนนั้นเข้ามา

'' แต่ถึงกับจะฆ่ากันเลยแบบนี้ ทางนี้เองคงจะอยู่เฉยๆไม่ได้หรอกนะ! '' เราควักปืนออกมาพลางเล็งและเสี้ยววินาทีนั้นสายตาของเราจับจ้องการเคลื่อนไหวของหมอนั่นด้วยสมาธิที่มั่นคง

'' Lock...on...'' ปังๆ!! กระสุนสองนัดถูกซัดออกไปบริเวณขาของเขา แต่เรารู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าของแบบนั้นทำอะไรผู้ใช้เวทย์ไม่ได้หรอก  

จังหวะที่เราอยู่ใกล้พอที่จะใช้พลัง KI เราเสี่ยงครอบคุมบริเวณของหมอนั่นให้ช้าลง

ตึกๆ!! อึ่ก!!

เราหลี่ตาลงพลางก้าวสเต็ปเดียวไปประชิดร่างของหมอนั่งพลางจี้ดาบตรงคอหอยของเขา

'' แฮก ... นายเป็นใครกันแน่ ? แฮก ... ไม่เคยเห็นในฐานข้อมูลของ S.E.E.S มาก่อน ....''

-:- Fiend Link 1 ~ เป้าหมายที่แตกต่าง ~

เป้าหมาย : ขัดขวางชายหนุ่มผมเหลืองในคืนนี้

? ? ? : หึ . . . ความสามารถของ Ki นายมันน่ารำคาญจริงๆเลยนะ

ชายหนุ่มผมเหลืองได้นิ่งเฉยขณะที่โดนจ่อประชิดตัว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะสงบนิ่งและใจเย็นเป็นอย่างมาก คาดว่าสกิลที่เขาใช้โจมตีฮารุเมื่อครู่นี้จะเป็น Catastrophic Darkness อย่างแน่นอน . . .

? ? ? : Shadow Traveller !!!

ชายหนุ่มผมเหลืองได้ย้ายตำแหน่งของตนไปโผล่ที่เงาด้านหลังของฮารุพร้อมกับโจมตีเข้ามาอย่างรวดเร็วด้วยการแทงด้วย Rapier ของเขาด้วยความเร็วสูง !!

!!!  อ่ะ ผู้ใช้เวทย์เงา!!?

เรารีบกาง Ki มารอบตัวเองทันที  ก่อนจะรีบกว้างตัวออกไปด้านข้างพลางวาดดาบปัดเรเปียอย่างแรง

ตึก!! คึ่!!

แต่ท่าทางตอนที่กำลังเบี่ยงตัวหลบเราเกิดปวดหัวขึ้นมากระทันหันจนทำให้จังหวะการหลบนั้นช้าไปก้าวหนึ่งจนเรเปียแฉลบเอวของเราไป

'' บอกจุดประสงของนายมาซะ นายต้องการอะไรกันแน่!!? '' เราดาบขึ้นพลางฟาดใส่เขาอย่างแรงและเร็ว

ชายหนุ่มผมเหลืองได้แต่ตอบบ่ายเบี่ยงถึงเรื่องอื่นกับฮารุพร้อมกับโจมตีเข้ามาอย่างไม่เปิดช่องว่าง

? ? ? : Dark Sphere !!!

ลูกบอลพลังจิตสีดำทมิฬได้ลอยขึ้นมาโดยรอบบริเวณของชายหนุ่มผมเหลืองและประจุไปด้วยพลังเวทย์มหาศาลภายใน

? ? ? : ลาก่อนนะ !! เจ้าสุนัขรับใช้ S.E.E.S. !!

เมื่อเขาเอ่ยจบบอลสเฟียร์ก็ได้แตกกระจายออกพร้อมกับแรงระเบิดเวทย์อย่างรุนแรงโดยรอบบริเวณแห่งนี้ !!!

ฟุ้บ !! แรงระเบิดต่างๆได้กระจายออกไปจนเหลือแต่กลุ่มควัญที่อัดไปด้วยแรงลมสะท้อนพัดผ่านหน้าของฮารุไปอย่างฉิวเฉียด พร้อมๆกับรอบๆด้านที่กลายเป็นแสงสว่างขึ้นมารวมทั้งพื้นที่รอบๆที่ฮารุได้ยืนอยู่นั้นได้เปลี่ยนสภาพจาก Dark hour เป็นพื้นที่ปกติเหมือนที่เขาเขามาในตอนแรกด้วย !!

? ? ? : นั่นใคร !!!

ชายหนุ่มปริศนาได้ชี้ดาบของเขามาด้านหน้ามองควัญจุดที่ฮารุยืนอยู่พร้อมกับเตรียมการโจมตีในครั้งต่อไป ทว่า !! เขาก็ได้นิ่งลงไปพร้อมกับกางโล่เวทย์มนต์ขึ้นมาแทน !!

หญิงสาวปริศนา : ระวังนะ !!

เสียงผู้หญิงคนนึงได้โผล่ขึ้นมาระหว่างสนามรบพร้อมกับดึงฮารุหลบออกมาด้านข้างภายใต้หมอกนั้น

ตูม !!! พลังเวทย์โจมตีที่ได้เข้าไปยังชายหนุ่มปริศนานั้นได้ถูกสะท้อนออกมาโดยทิศทางนั้นได้เบียงสะเปะสปะไปหมด จากแรงปะทะนั้นทำให้หมอกควัญจากการต่อสู้นั้นกระจายตัวออกไปจนเห็นสนามต่อศู้ได้ชัดตาอีกครั้ง



หญิงสาวปริศนา : Share Senses !!

ดูเหมือนว่าฮารุจะได้รับพลังอะไรบางอย่างจากหญิงสาวปริศนาที๋โผล่มาเมื่อครู่นี้ ยังไงก็ตามดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้เป็นศัตรูของฮารุเสียทีเดียวนัก

ฮารุ : สามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นแบบเดียวกับ หญิงสาวปริศนา ได้

หญิงสาวปริศนา : Shield Area !!

วืดดด ความมืดมิดโดยรอบได้กระจายหายไปโดยสิ้นเชิง ดูเหมือนว่ารอบๆพื้นที่นี้ธาตุความมืดจะถูกปิดตายลงไปเสียแล้ว !!

แสงสว่าง?  เรามองเห็นความมืดที่อยู่ตรงหน้าชัดเจน กระแสการรวมตัวของความมืดก็เห็นชัดด้วย ... ดีล่ะ ลองดูซักตั้งก็แล้วกัน ...

'' กรุณาซัพพ็อตเราด้วย ...'' เราพูดก่อนจะลู่ดาบลงพลางตั้งสมาธิ เพื่อคำนวนการไหลเวียนและความเร็วในการร่ายเวทย์ของชายผมเหลืองคนนั้นช้าๆและรอบคอบที่สุด ... เข้าใจแล้่ว ...  สายตาคมของเราลืมตื่นขึ้น  ก่อนจะเริ่ม ใช้ดวงตาของเรามองกระแสพลังต่างๆที่อยู่รอบๆ พร้อมกับใช้ดาบในมือ ฟาดฟันและปัดลูกบอลความมืดที่ชายคนนั้นสร้างขึ้นให้ออกรัศมีของเราไป ไม่นานนักเราจึงได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าของเขา ปืนของเราจ่อที่ปลายคางของเขาอย่างรวดเร็ว และเราใช้แสงสว่างที่ใช้แสงที่ติดอยู่กับดาบมาปักตรงข้างหลังของเราไว้ไม่ให้เกิดเงาขึ้นมาถูกเล่นลูกไม้เดิมๆอีก

'' โทษทีนะ จะยอมแพ้แล้วได้หรือยัง?''

? ? ? : . . .  ชิ

ชายหนุ่มผมเหลืองได้สบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์พร้อมๆกับทิ้งดาบ Rapier ของเขาลงกับพื้น

? ? ? : ถึงชั้นจะยอมแพ้พวกนาย พวกนายก็ไม่ได้คำตอบอะไรจากชั้นหรอกหน่า

ชายหนุ่มผมเหลืองได้ยิ้มหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับหลับตายิ้มกริ่มพูดออกมา

'' .... อย่างนั้นรึ ?  ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยไม่ได้นะ '' เราพูดสั้นๆ พลางหลี่ตาลงและชักปืนลงมายินอัดที่ขาทั้งสองข้างของเขาอย่างไม่ใยดี

เมื่อร่างของชายหนุ่มผมเหลืองล้มลงปืนของเราก็จ่อที่หัวเขาแล้ว

'' ต้องขอโทษด้วยเผื่อกันเอาไว้ก่อน '' ปังๆ!! ปืนของเราอัดกระสุนไปยังมือทั้งสองข้างของชายคนนั้นอีกครั้งเพื่อป้องกันไม่ให้เขาร่ายเวทย์ได้อีก ถึงจะดูโหดเหี้ยมไปบ้าง แต่เราเองก็จะประมาทไม่ได้

'' ทีนี้คงจะพอคุยกันรู้เรื่องแล้วสินะ? ''

? ? ? : อ้ากกก !!

ชายหนุ่มปริศนาได้ร้องโอครวญออกมาก่อนที่จะหายใจเข้าไปลึกๆพร้อมกับคุกเข่าก้มหน้าอยู่ด้านหน้าของฮารุ

หญิงสาวปริศนา : เพื่อความปลอดภัยของพวกเราเองด้วยล่ะนะ . . .

หญิงสาวปริศนาได้พูดอ่อยเสียงลงเล็กน้อยพร้อมกับค่อยๆก้มหน้าลง ดูเหมือนว่าเธอจะเคยเห็นการกระทำแบบนี้มาบ้างแล้วจึงไม่ได้ตกใจอะไรมากนัก

? ? ? : อา . . . หึหึหึ . . . . ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ

ชายหนุ่มผมเหลืองได้หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งก่อนที่จะหยุดนิ่งและก้มหน้าลงไป

? ? ? : Enrage !!

ในขณะที่เขากำลังคลุ้มคลั่งอยู่นั้นเขาก็ได้ใช้ทักษะจิตเพื่อควบคุมจิตใจของตนเองให้ทำตามคำสั่งเพื่อต่อสู้ต่อแม้ว่าจะบาดเจ็บอยู่สาหัสก็ตาม !!!

? ? ? : Bonds of darkness !!

ชายหนุ่มผมเหลืองนั้นได้ยกมือขึ้นร่ายเวทย์พันธนาการฮารุไว้เหมือนกับร่างของเขาไม่มีบาดแผล เลือดได้ค่อยๆหยดออกจากบาดแผลนั้นเป็นทางยาวและมากขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับแววตาที่ว่างเปล่าดั่งคนถูกสะกดจิตเพื่อที่จะเป็นหุ่นเชิดต่อสู้เท่านั้น !!

หญิงสาวปริศนา : Natural Affinity !!

ทันใดนั้นเองความมืดพันธนาการของชายหนุ่มปริศนาที่ตั้งใจจะจับฮารุนั้นก็ได้กลายเป็นโซ่มัดตัวของเขาเสียเอง

? ? ? : ฮึ่ม . . . ยังไงซะชั้นก็ต้องไม่ตาย !! Induce Fear !!

ชายหนุ่มได้ใช้เรี่ยวแรงที่เหลือจากคำสาปสั่งตัวเองนั้นร่ายเวทย์แปลกๆใส่ฮารุทำให้ฮารุนั้นเห็นภาพหลอนที่ได้ดึงสติของฮารุจากความจริงออกไปอย่างหมดสิ้น แต่เขาเองก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าฮารุเองนั้นจะมองเห็นอะไร . . .

หญิงสาวปริศนา : !!!

หญิงสาวปริศนาได้รีบปลดระวางจากการร่ายเวทย์ของเธอและวิ่งเข้ามาหาฮารุพร้อมกับรีบเขย่าตัวฮารุอย่างเร็วทันที !!

หญิงสาวปริศนา : ตั้งสติไว้ก่อน !! ทำใจดีๆไว้นะ พวกนั้นมันเป็นแค่ภาพลวงตาเท่านั้น !!

ในจังหวะนี้เองชายหนุ่มปริศนาคนนั้นก็ได้เตะ Rapier ที่เขาทิ้งไว้มารบกวนทั้งสองพร้อมกับทิ้งอาวุธของเขาและหนีไปจากการต่อสู้

คึ่ก!!! ภะภาพลวงตา!! อึ่ก!!! สมาธิของเราถูกรบกวนจากเวทย์ที่ชายผมเหลือร่ายใส่เราที่ไม่ทันระวัง

ภาพที่เราไม่รู้จักแต่เหมือนว่าเราเคยผ่านช่วงเวลานั้นมาก่อนผุดขึ้นมา ในหัว ในมือของเรานั้นถือบางอย่างเอาไว้ บางอย่างที่เราคุ้นเคยแต่เรากลับมองไม่ออกว่ามันคืออะไร ภาพที่เราใช้สิ่งนั้นทำร้ายใครซักคนหนึ่งอยู่ แต่ทำไมพอเราทำร้ายคนๆนี้เรากับรู้สึกเจ็บปวดเอามากๆ?

[ ติกๆๆ Warning!! ระบบความทรงจำเริ่มแปรปรวน ... เริ่มทำการซ่อมแซมใหม่อีกครั้ง ]

เปรี๊ียะ!!

ไม่นานนัก หญิงสาวที่ช่วยเหลือเราเมื่อครู่ตะโกนจนเราได้ยินเสียงและเรียกสติคืนมาได้ เราส่ายหน้าอย่างแรงเพื่อไล่ความคิดฟุ่งซ่านนั้นออกไป ก่อนจะจับแขนของหญิงสาวให้ถอยออกมาจากตัวเรา

'' หนอย!! ไม่ให้หนีไปได้หรอก!! '' เรากระืทืบเท้าลงบนปลายดาบเปียร์ให้ลอยขึ้น ก่อนจะจับที่จับดาบไว้ พลางครอบพลัง Ki บริเวณทางยาวและใช้จับจ้องการเคลื่อนไหวของขาของชายหนุ่มผมเหลือง

'' Lock ... On!!!'' เฟี้ยว!! เราขว้างเรเปียร์ใส่ขาของเขาอย่างแรง ความเร็วที่เพิ่มขึ้นจากเขตพลัง Ki ของเรา ทำให้เรเปียร์พุ่งไปเร็วมากแค่เพียงไม่กี่วินาทีก็ถึงตัวเป้าหมายในระยะไกลแล้ว

ฉึก!!!! เรเปียร์พุ่งทะลุขาซ้ายของชายผมเหลืองจนเขาล้มลง เรารีบเดินมาหาร่างของชายคนนั้นก่อนจะเดินไปหาช้าๆเมื่อใกล้ถึงตัว

'' ผมไม่เข้าใจหรอกนะว่า ทำไมคนที่เปิดศึกโจมตีก่อนอย่างคุณถึงได้พยายามหนีผมและที่สำคัญท่าทางคุณเองก็คงจะรู้จักผมสินะ? จะตอบได้หรือยังว่าคุณเป็นใครกันแน่ ต้องการอะไรจากผมถึงได้กะฆ่ากันแบบนี้?  '' เราตอบพลางดึงเรเปียที่ปักขาเขาไว้อยู่ออกมาอย่างแรงเลือดกระเซ็นจากปากแผลค่อยๆเปรอะขากางเกงของเรา แต่เรายังคงถือดาบทั้งสองเล่มไว้อยู่ในมือ

'' ขอเตือนไว้ก่อนว่าถ้าคุณยังพยายามจะหนีผมอีก ผมคงต้องทำให้คุณหมดสติและพากลับไปที่ฐาน ... ถึงตอนนั้นคุณคงจะโดนสอบสวนกันยาวเชียวล่ะ เอาล่ะ บอกมาได้แล้ว ว่าคุณคือใคร? ''

? ? ? : หึ . . .

ชายหนุ่มผมเหลืองยังคงเล่นลิ้นและตอบกลับมาสั้นๆ ดูเหมือนยังไงก็ตามเขาก็จะไม่ยอมตอบอะไรฮารุอยู่ดี

? ? ? : นายคิดเหรอว่าชั้นจะยอมตอบง่ายๆ . . . หึหึหึ . . .

ทางด้านหญิงสาวปริศนาเองก็ได้เดินมาหาฮารุข้างๆพร้อมกับมองไปยังชายหนุ่มปริศนาคนนั้น

หญิงสาวปริศนา : เราคิดว่าเขาคงใช้เวทย์มนต์ไม่ได้ไปซักพักล่ะนะ ตอนนี้หมดธุระแล้วเราคงต้องขอตัวไปทำเรื่องของเราต่อนะคะ

หญิงสาวปริศนาได้เอ่ยบอกฮารุสั้นๆก่อนที่เธอจะได้หายไปพร้อมกับแสงสว่างจ้าที่สะท้อนไปทั่วบริเวณ

? ? ? : หึ . . . ถ้ายังคิดจะเล่นเกมส์คำพูดกับผมอีกล่ะก็ระวังจะหาว่าผมไม่เตือนนะครับ . . .

..... ท่าทางจะไม่ยอมบอกง่ายๆสินะ .... ผู้เชี่ยวชาญเวทย์แขนงนี้ ....

เราเดินมาใกล้ๆชายผมเหลืองพลางปากดาบทั้งสองเล่มข้างๆล่างของเขาก่อนจะยื่นหน้าไปใกล้ๆเขาจ้องด้วยสายตาเลือดเย็น

'' เอาไว้ถึงตอนนั้นคุณคิดจะหนีอีก ผมจะตัดขากับมือของคุณก็แล้วกัน '' เราพูดด้วยน้ำเสียบเรียบๆ พลางยืนขึ้นแล้วใช้หางตามองดูพื้นที่รอบๆที่ว่างเปล่านี่ ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้จะหายตัวไปจากที่นี่จริงๆสินะ

เครื่องมือสื่อสารก็ใช้การไม่ได้ แต่กำไรนี่กลับยังทำงานได้เป็นปรกติอยู่ เรามองดูกำไรพลางไปเห็นเลือดที่เริ่มไหลออกมามากจนของชายผมเหลือง ถึงจะไม่โดนจุดสำคัญแต่ก็มีหลายจุดเกินไปสินะ คงต้องห้ามเลือดก่อน

เรานั่งลงอีกครั้งก่อนจะหยิบตะรับ ก่องพยาบาลขั้นต้นขึ้นมาพลางเปิดมันออกและใช้สเปรย์ฉีดไปที่ปากแผลพลางรีบพันห้ามเลือดทั้งสามแผลที่ขาของเขาอย่างรวดเร็ว พลางยื่นมือไปขอมือของชายผมเหลือง

'' ยื่นมือมาสิ จะทำแผลให้ ''

Social Link 1 ~ ศัตรู(?) ~

เป้าหมาย : สำเร็จ

? ? ? : หึ . . . แล้วนายจะต้องเสียใจที่หลัง

ชายหนุ่มผมเหลืองได้ยกแขนของเขาขึ้นมาอย่างลำบากให้กับฮารุพร้อมกับยิ้มกริ่มเหมือนเดิม

'' ... '' เราไม่เอ่ยตอบอะไรพลางเอื้อมมือไปจับแผลของชายคนนั้นพลางฉีดสเปรย์พร้อมกับพันผ้าพันแผลให้เสร็จเรียบร้อยก่อนจะปล่อยมือของเขา

'' เรียบร้อยแล้ว ... ถึงจะทำแผลให้เสร็จแล้วแตุ่คุณเองก็คงจะทำอะไรไม่ค่อยสะดวกไปพักใหญ่ๆล่ะนะ '' เราเอ่ยตอบพลางควักปืนออกมาจ่อหน้าเขาอีกครั้ง

'' แล้วก็ไอ้ความคิดที่จะร่ายมนต์ด้วยความเร็วแบบนั้นน่ะเลิกคิดซะเถอะ เพราะระยะแค่นี้กับพลังไคของผม กระสุนปืนมันคงใช้เวลาไม่ถึงเสี้ยววิที่จะเจาะทะลุหน้าผากของคุณและผมเองก็ไม่ได้รับมอบหมายให้มาฆ่ามนุษย์แต่แรกแล้วด้วย อย่าให้ผมต้องยิงคุณเพื่อป้องกันตัวเลย ''

เราเอ่ยช้าๆชัดๆเพื่อกดดันเขาก่อนจะเก็บปืนเขาซองเหมือนเดิม

'' เปลี่ยนจากเรียงฆ่าแกงกันมาเป็นถามตอบข้อสงสัยของผมเสียหน่อยดีกว่า  ..... ทำไมคุณถึงต้องการจะกำจัดผมนักล่ะ? ทั้งๆที่ผมไม่คิดจะฆ่าคุณเลยเสียด้วยซ้ำ? ''

เสร็จสิ้น

g-zero

- สถานะ : เลือดไหล
- Hp : เหลือปานกลาง
- Mp : เหลือปานกลาง

ฉัวะ !! ฝ่ามือที่ไม่คุ้นตาของริเอน่า(?)ได้ทะลวงผ่านโล่แห่งแสงที่ริเอน่า(?)กางไว้มาได้อย่างง่ายดาย ดูเหมือนว่าค่าพลังเวทย์ของริเอน่า(?)จะยังไม่เพียงพอสำหรับการป้องกันการโจมตีที่รุนแรงนี้ กรงเล็บที่มือนั้นได้ขูดกระชากที่ไหล่ของริเอน่าจนถากเป็นทางและเลือดไหลกระเซ็นออกมาอย่างไม่หยุดพร้อมกับการปรากฏตัวของร่างจริงของวิญญาณตัวนั้น !!

"รีบร้อนไปหน่อยแฮะ พลาดจนได้" ชายหนุ่มบ่นพลางดึงอาการบาดแผลของริเอน่ามาไว้ที่ตัวเอง

'ขืนตื่นมาตอนนี้ได้ยุ่งหนักกว่าเก่าแหงแซะ' ชายหนุ่มบังคับให้ร่างของริเอน่าตั้งท่าอีกครั้ง

เรียนรู้สกิล [Counter]

'ใจเย็นต้องตั้งสมาธิ ลับประสาทสัมผัสให้ถึงขีดสุดแล้วสวนกลับให้ได้ภายในนัดเดียว' ตอนนี้จิตของชายหนุ่มได้สงบลงหยุดการปล่อยจิตคุกคามใส่ศัตรู แล้วตั้งสมาธิรับสัมผัสจากสิ่งรอบข้างได้อย่างละเอียดอ่อน และตั้งท่าเตรียมไว้พร้อมการสวนกลับ

- สถานะ : ปกติ / ร่างวิญญาณรับความบาดเจ็บแทน
- Hp : เหลือปานกลาง
- Mp : เหลือปานกลาง

วูบ !! ผลั้ก !! เสียงฝ่ามือกระชากวิญญาณจากผู้หญิงในชุดกิโมโนตรงหน้าของริเอน่า(?)ได้พุ่งผ่านช่องว่างระหว่างแขนและลำตัวที่ริเอน่าได้หลบออกพร้อมกับสวนการโจมตีเข้าไปที่ร่างนั้นอย่างรุนแรง !!!

? ? ? : อา . . .

เสียงครางเบาๆของวิญญาณในชุดกิโมโนเปื้อนเลือดตรงหน้าดังขึ้น มันได้สลายตัวไปและโผล่ออกมาในระยะที่ห่างจากริเอน่าในด้านหน้า มันได้ยืนนิ่งๆมองหันกลับมาที่ริเอน่า(?)ด้วยสภาพบรรยากาศแปลกๆที่ค่อยๆเปลี่ยนไป ดูเหมือนว่ากำลังจะมีอะไรที่อันตรายเกิดขึ้นในไม่ช้านี้ !!!!

'งานนี้เหนื่อยเอาเรื่องแฮะ....แต่ท่าทางชั้นจะเหนื่อยกว่าเดิมแล้วสิ...ยัยนี่จะตื่นแล้ว...' วิญญาณชายหนุ่มสัมผัสได้ว่าริเอน่ากำลังตื่นจากภวังค์และแล้วเด็กสาวก็ลืมตาขึ้น

"งืม... เอ๊ะ... ที่นี่... ที่ไหนหว่า... เอ๊ะ..." ริเอน่าขยี้ตาแล้วหันไปรอบๆจนเห็นวิญญาณชายหนุ่มเข้า

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ผีหลอกเจ้าค่า!!!!!" ริเอน่าร้องกรี๊ดลั่นชนิดว่าคนที่อยู่ใน T.S.Base ยังไงก็ตื่นแหงแซะ

"ถ้าชั้นเป็นผี ทางนู้นก็ผีน่ะ" วิญญาณชายหนุ่มชี้ไปทางศัตรูเหมือนไม่ยอมเป็นผีคนเดียว พอริเอน่าหันไปก็ได้กรี๊ดลั่นกว่ารอบแรกอีก

"แล้ว... แล้ว คุณผีชื่ออะไรค่ะ" ริเอน่าหันมาถามวิญญาณชายหนุ่ม

"เทพผู้พิทักษ์ประจำตัวเธอเองล่ะ นัวร์" นัวร์ยิ้มให้และพยายามเก็กเล็กน้อย และกลับเข้าปัญหาหลักก่อน

"วิญญาณนั้น... ทำไมเค้ารู้สึกเศร้าอยู่ล่ะ" สิ่งที่ริเอน่าพูดออกมาทำให้นัวร์ประหลาดใจ

'จิตอาฆาตมุ่งร้ายกะฆ่าให้ตายแบบนี้ยัยนี่สัมผัสอีท่าไหนฟร่ะ แต่พูดงี้ทีไรดันแม่นตลอดอีก'

"ทำไมคิดยังงั้นล่ะ" นัวร์ถามขึ้น

"ก็รู้สึกจากส่วนลึกๆของเค้าน่ะ เค้ารู้สึกเศร้าอยู่..." ริเอน่าพูดพลางลดดาบลง

"นี่... พวกเราพอจะคุยกันได้ไหมค่ะ หนูชื่อริเอน่า กราฟอร์ด น่ะค่ะ" ริเอน่าแสดงความเป็นมิตรออกมาแบบจริงใจ

'ยัยบ้า คิดยังไงเนี่ย!!!' นัวร์รีบตั้งสมาธิเตรียมขยับร่างของริเอน่าเวลาฉุกเฉิน โดยรอดูท่าทีของศัตรูเพื่อที่จะได้หลบหรือป้องกันได้ทันท่วงที

? ? ? : Erudition . . .

แว้บ !! ดูเหมือนว่าร่างของริเอน่านั้นจะถูกจับสัมผัสด้วยพลัง Ki ของฝ่ายตรงข้าม การต่อสู้นี้คงจะไม่ปลอดภัยในฐานะฝ่ายรุกเสียแล้ว

ฟุ้บ !! ร่างของวิญญาณตรงหน้าของริเอน่านั้นได้หายไปพร้อมกับมาโผล่ด้านหน้าของริเอน่าตรงๆและโจมตีด้วยฝ่ามือแบบเดิมเข้ามาที่ริเอน่า รวมทั้งดูเหมือนว่ายิ่งป้องกันเท่าไรความรุนแรงของการโจมตีนั้นก็จะเพิ่มขึ้นมากอีกหลายตัวเสียด้วย แต่มีสิ่งที่ริเอน่า(?)นั้นแน่ใจได้ก็คือคู่ต่อสู้ของเขาไม่ได้ใช้เวทย์มนต์นั่นเอง

"เอ๊ะ" ริเอน่าที่กำลังทำอะไรไม่ถูกแต่ว่าได้นัวร์เข้ามาควบคุมร่างแทนชั่วขณะ

'ว่าแล้วเชียว เจ้านี่คงไม่ใช่พวกใฝ่เจรจาหรอก จะป้องกันก็คงไม่ไหวแหงแซะถ้าอย่างงั้น เสี่ยงเป็นเสี่ยงว่ะ'

Counter

'ขอให้สำเร็จทีเถอะ ขอร้องละโว้ย!!!!!' สิ่งที่นัวร์ทำได้ตอนนี้มีเพียงภาวนากับพระเจ้า โดยมีเสียงของริเอน่าพ่วงท้าย

"อย่าใช้ร่างกายคนอื่นตามใจขอบสิค่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!" และค่ำคืนนี้ก็ยังคงมีเสียงริเอน่าก้องกังวานไปทั่ว

[ถ้า Counter สำเร็จซ้ำต่อด้วย Bowling Bash]

- สถานะ : บาดเจ็บสาหัส
- Hp : เหลือเล็กน้อย
- Mp : เหลือปานกลาง

วืด ~ ดูเหมือนว่าความเร็วของร่างกายของริเอน่าจะยังไม่สามารถเทียบเคียงกับวิญญาณตรงหน้าได้เลยนักทำให้ริเอน่า(?)เองเคลื่อนไหวได้ลำบากเล็กน้อยด้วยเมื่อปะทะกันในระยะใกล้

เปรี้ยง !! ฉวกกกกกก !! ปลายดาบไม้ของริเอน่าได้ปาดเข้าเป้าอย่างจัง !! แต่ดูเหมือนว่ามันจะแลกกับฝ่ามือที่พุ่งทะลุช่วงท้องของเด็กสาวไปอย่างเลือดเย็นนั่น ดูเหมือนว่าพลังของริเอน่าจะยังไม่พอที่จะปิดฉากวิญญาณตนนี้ได้ภายในเพลงเดียว

ซวบ . . วิญญาณตนนั้นได้ดึงฝ่ามือตัวเองออกมาพร้อมกับเลือดที่ไหลรินของริเอน่าและร่างที่ค่อยๆล้มลงไปสู่พื้นหญ้า . . .

วิญญาณตนนั้นได้ค่อยๆยกฝ่ามือที่เปื้อนเลือดของตัวเองขึ้นมาอย่างช้าๆ แต่ทันใดนั้นเองมันก็ได้กุมฝ่ามือทั้งสองข้างไว้ที่หัวพร้อมกับสะบัดหน้าไปมาด้วยท่าทางที่สับสนและทรมาณ ไม่นานนักวิญญาณตนนั้นก็ได้ค่อยๆหายไปพร้อมกับหมอกสีแดงและร่างที่บาดเจ็บของริเอน่าที่กำลังหลับตาลงไปอย่างช้าๆ . . .

- เริ่ม Main story -

~ DAY 1 ~

-:- ช่วงเช้า

ริเอน่าได้ตื่นขึ้นยามเช้าในบ้านพักของตัวเอง ดูเหมือนว่าด้วยร่างกายที่ทนผิดปกติของริเอน่านั้นจะทำให้บาดแผลของเธอรักษาตัวได้อย่างรวดเร็วกว่าปกติ

เรื่องการต่อสู้เมื่อตืนนั้นได้ติดคาอยู่จางๆจากความจำของริเอน่าเอง ถึงแม้มันจะน่าสงสัยเท่าไรก็ตามยังไงวันนี้ริเอน่าเองก็ยังมีโรงเรียนที่จะต้องไปอยู่ดี . . .

- นั่งบนเตียงก่อนซักพัก
- ออกจากบ้านพักไปยัง ( กำหนดสภานที่ )
- อื่นๆโปรดระบุ

"ตื่นแล้วรึ ปลอดภัยก็ดีแล้วล่ะ อุ๊ก" นัวร์ทักทายให้ริเอน่าที่เพิ่งตื่นขึ้นมา แต่ท่าทางเค้าจะเก็บอาการบาดเจ็บไม่ไหว

"ไม่เป็นไรน่ะค่ะ" ริเอน่ามองด้วยท่าทีเป็นห่วง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะนัวร์เป็นวิญญาณ

"พอดีชั้นช่วยเธอดูดซับอาการบาดเจ็บและรอยแผลต่างๆให้ตลอดล่ะน่ะ แต่คราวนี้หนักเอาการ นี่ก็ลากร่างเธอมานอนได้ก็จะหมดแรงแล้ว ขอชั้นพักผ่อนบ้างล่ะน่ะ" ริเอน่าก็อยากถามอะไรมากมายนักแต่ว่า นัวร์ก็กลับเข้าดาบไม้ไปจึงไม่คิดจะรบกวนต่อ

"ขอบคุณมากน่ะค่ะ" ริเอน่ายิ้มให้นัวร์ในดาบไม้พร้อมกับลุกไปทำอาหารเช้าแบบง่ายๆพอทานเสร็จก็เช็คสภาพร่างกายพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติเลย จึงมั่นใจได้ว่านัวร์เป็นคนช่วยไว้จริงๆ จากนั้นริเอน่าเห็นว่าเวลายังมีอีกเยอะจึงออกมาเดินเล่นอยู่บริเวณรอบๆที่พักโดยสะพายกระเป๋าและหยิบดาบไม้คู่ใจไปด้วยเลย

ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บบนตัวริเอน่านั้นจะหายไปหมดสิ้นจริงๆ ร่องรอยการต่อสู้ที่ด้านนอกบ้านนั้นยังคงเป็นภาพลางๆซ้อนกับภาพความเป็นจริงให้เห็นได้อย่างไม่ยากนัก แต่ดูเหมือนว่าคนทั่วๆไปจะมองไม่เห็นร่องรอยนี้

- พบ Heisei Kosuki -

ที่ด้านนอกยามเช้านี้นั้นดูเหมือนว่าจะมีผู้หญิงแปลกหน้าคนนึงที่ยืนมองไปยังฐาน T.S. แห่งนี้อยู่ สายตาของเธอนั้นได้แสดงถึงความเศร้าสร้อยและอาลัยอาวรอะไรบางอย่าง แต่ว่าดูเหมือนว่าเธอจะสัมผัสได้ถึงริเอน่าที่ออกมาเดินเล่นด้านนอกจึงได้รีบหันมาด้วยท่าทางตกใจเล็กน้อยเสียแทน

? ? ? : อรุณสวัสดิ์จ๊ะ . . .

หญิงสาวปริศนาได้เอ่ยทักทายริเอน่าขึ้นก่อนอย่างรวดเร็วเมื่อเธอได้มองเห็นริเอน่า

"อ๊ะ อรุณสวัสดิ์ค่า หนูชื่อ ริเอน่า กราฟอร์ด ค่ะ" ริเอน่ายิ้มแย้มสดใสเป็นปกติให้กับหญิงสาวข้างหน้า และเห็นหญิงสาวข้างหน้าแสดงอาการเศร้าสร้อยจึงคิดจะหาวิธีเธอร่าเริงขึ้น

'เอ๊ะ ทำไมเค้าถึงเศร้าแต่เช้าล่ะ สัตว์เลี้ยงที่บ้านตาย? คิดถึงบ้าน? ฝันร้าย? หิวข้าว? อืม..... หิวข้าวแน่เลย!!!' การประมวลผลแบบที่ไอนสไตน์ยังกุมขมับก็เสร็จสิ้น

"เอ่อ มาทานข้าวเช้ากับหนูไหม เอ่อ คุณ เอ่อ" ริเอน่าถามด้วยรอยยิ้มและแววตาที่ใสซื่อแบบไม่ได้คิดอะไรแอบแฝง แค่กลัวว่าเค้าจะหิวข้าว ถึงแม้จะทานไปก่อนแต่เด็กสาวก็ยังสามารถยัดเข้าไปได้อีกอยู่ดี...

เฮเซย์ โคสึกิ : เฮเซย์ โคสึกิ ชื่อของเราน่ะ

โคสึกิได้เดินเข้ามาใกล้ๆกลับริเอน่าพร้อมกับแตะที่แก้มของริเอน่าๆอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะเดินผ่านริเอน่าไป

เฮเซย์ โคสึกิ : ถ้ามีโอกาศคราวหน้าชั้นจะขอมานั่งทานด้วยแล้วกันนะ

เมื่อเอ่ยจบแล้วโคสึกิก็ได้รีบเดินจากไปในทันที

ดูเหมือนว่าริเอน่าจะถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวแบบเดิมอีกเสียแล้ว แต่ดูเหมือนว่าถ้าริเอน่าตามโคสึกิไปนั้นน่าจะยังทันอยู่ก็เป็นได้

- ไปที่โรงเรียน
- ตามโคสึกิไป
- ไปยัง ( ระบุสถานที่ )
- อื่นๆโปรดระบุ

"เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณโคสึกิ" ริเอน่าวิ่งตามโคสึกิพร้อมหยิบของในกระเป๋าออกมา มันคือข้าวกล่องที่เด็กสาวทำเตรียมไว้สำหรับตอนเที่ยง

"ลองเก็บไว้ทานก่อนก็ได้น่ะค่ะ เอ่อ ขอโทษน่ะค่ะ ขอพูดตรงๆเลยแล้วกัน พอดีหนูเห็นคุณโคสึกิดูเศร้าๆน่ะค่ะ เลยคิดว่าถ้าได้ทานขออร่อยๆหรือทานข้าวด้วยกันอาจทำให้คุณโคสึกิอารมณ์ดีขึ้นได้บ้างน่ะค่ะ เพราะเวลาหนูมีเรื่องเศร้าๆได้ทานอะไรอร่อยๆก็ทำให้จิตใจสดชื่นได้บ้างน่ะค่ะ" ริเอน่าแสดงท่าทีเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด และก้มโค้งยื่นข้าวกล่องไปให้

'คิดได้ยังไงเนี่ย...' นัวร์ถึงกับมึนในความคิดของริเอน่า โดยที่ตัวเองก็ยังคงนอนพักฟื้นอยู่ในดาบไม้

เฮเซย์ โคสึกิ : อ๊ะ . . . ขอบคุณมากนะจ๊ะ

โคสึกิได้ยิ้มฝืนๆตอบริเอน่าและรับข้าวกล่องของริเอน่ามาไว้พร้อมกับลูบที่แก้มของริเอน่าเบาๆอย่างอ่อนโยน

เฮเซย์ โคสึกิ : เธอเนี่ยอ่อนโยนจังเลยนะ ชั้นไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ

โคสึกิได้ตอบกลับริเอน่าและหันหลังเดินจากไป

Social Link 1 ~ หญิงสาวที่ลึกลับ ~

เป้าหมาย : สำเร็จ

"แล้วเจอกันใหม่น่ะค่ะ" ริเอน่าโบกมือลาแล้วกลับเข้าบ้านมาทำข้าวกล่องใหม่แล้วก็ออกเดินทางไปโรงเรียน วันนี้ริเอน่ารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเพราะวันนี้เป็นวันที่ไปโรงเรียนจริงๆสักทีหลังจากเมื่อวานพลาดไปแบบมากโข แต่แล้วริเอน่าก็นึกเรื่องที่ลืมไปได้

"เมื่อวานเราลืมไปรายงานตัวที่ห้องครู ผอ นี่นาแย่แล้วววววว" นึกได้แล้วริเอน่าก็รีบวิ่งไปที่โรงเรียนอย่างไวโชคดีที่ว่าออกมายังเช้าอยู่ไม่งั้นได้วิกฤติแน่ จนมาถึงที่โรงเรียน ริเอน่าก็รีบไปที่ห้องอำนวยการอย่างรวดเร็วและมาหยุดที่หน้าประตู

"แฮ่ก แฮ่ก ดันลืมเรื่องสำคัญไปซะได้" ริเอน่าพอได้พักหายใจแล้วก็เคาะประตูแล้วเปิดเข้าห้องไป

"เอ่อ มารายงานตัวนักเรียนที่ย้ายเข้าใหม่ค่ะ" ริเอน่าเข้ามาปิดประตูและโค้งอย่างสุภาพ

- พบ Meister Xerxes -

ผู้อำนวยการโรงเรียน : มาแต่เช้าเลยนะจ๊ะ

ดูเหมือนว่าภายในห้องจะมีหญิงสาวคนนึงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานกลางห้อง คาดว่าจะเป็นผู้อำนวยการของโรงเรียนนี้นี่เอง แต่ภายนอกของเธอยังดูเด็กนักเมื่อเทียบกับตำแหน่งนี้

หญิงสาวได้สแกนรอยนิ้วมือของริเอน่ากับเครื่องอยู่ครู่หนึ่งและยื่นบัตรนักเรียนให้กับริเอน่าในเวลาไม่นานนัก

ผู้อำนวยการโรงเรียน : เสร็จแล้วจ๊ะ

เสร็จสิ้น

melontaro

ชานส่งยิ้มให้กับ นิจิ และเริ่มแนะนําตัวเอง ฉันชื่อ ชาน ดาร์ก ฝากตัวด้วยนะค่ะ ประธานชมรม

ชานเริ่มถามกับ นิจิ ต่อว่าช่วงเช้านี้ว่างมั้ย ?

นิจิ ไอ : แน่นอนสิครับ คุณหนู ไว้คุณเปลี่ยนชุดว่ายน้ำให้เรียบร้อยก่อน แล้วผมจะอยู่ฝึกซ้อมด้วยจนเที่ยงเลยล่ะครับ

นิจิได้เอ่ยบอกชานด้วยท่าทางเป็นมิตรพร้อมกับเดินหวนไปเปลี่ยนชุดว่ายน้ำของตัวเองในห้องเสียก่อน

ชานได้เดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดอีกฝั่งนึงเพื่อเปลี่ยนชุดว่ายนํ้าเช่นกัน ชานได้ใส่ชุดว่ายนํ้าของตนตามปกติ

เหมือนที่เคยใส่ก่อนที่จะเปิดประตูห้องเปลี่ยนชุดออกมา . . . . .

ไม่นานนักนิจิก็ได้เดินย้อนกลับมาจากห้องน้ำชายพร้อมกับชุดว่ายน้ำเตรียมตัวอย่างเรียบร้อย

นิจิ ไอ : ชุดของคุณหนูน่ารักดีนะครับ . . . แต่เหมือนเคยเห็นที่ไหนซักที่ก็ไม่รู้ แหะๆๆ

นิจิได้เอ่ยชมพร้อมกับสงสัยในเวลาเดียวกันกับที่มาของชุดของชาน แต่กระนั้นมันก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรมากนัก

~ ดูเหมือนว่าด้วยเรี่ยวแรงที่น้อยนิดของชานนั้นจะทำให้เธอซ้อมได้ไม่นานเท่าไรก็เหนื่อยเสียแล้ว แต่กระนั้นก็ดูเหมือนว่าร่างกายของเธอจะเรียนรู้ได้ไวกว่าปกติทั่วไป ~

- ได้รับค่าสถานะจากการฝึกซ้อมว่ายน้ำ
Endurance : 1 / 5 // F > E
Diligence : 1 / 20 // B > A

หลังจากที่ชานได้ฝึกซ้อมว่ายน้ำเสร็จแล้ว นิจิกับชานก็ได้ช่วยกันเก็บอุปกรณ์บริเวณสระว่ายน้ำและเปลี่ยนชุดกลับเหมือนเดิม

-:- ตัดมายังเวลากลางวัน

ดาร์ค ชาน : ย้ายมายังตัวโรงเรียน

ดูเหมือนว่าชานจะได้ทำการซ้อมว่ายน้ำจนถึงเวลาพักเที่ยงที่โรงเรียนแล้ว ชานเองยังสามารถเลือกที่จะไปซ้อมต่อจนถึงเย็นได้เช่นกัน แต่ดูเหมือนว่าชานเองก็จะยังมีการบ้านค้างเหลืออยู่ . . .

- ไปที่โรงอาหารก่อน * ยังไม่เลื่อนช่วงเวลาถ้าเลือกข้อนี้
- ไปห้องสมุดทำการบ้าน
- ไปชมรมว่ายน้ำเพื่อทำการซ้อมต่อ
- โดดเรียนไปในเมือง
- เดินสำรวจบริเวณ ( โปรดระบุ ) ของโรงเรียน
- อื่นๆโปรดระบุ

ชานได้เดินครุ่นคิดจนถึงโรงอาหาร ที่นี่น่าจะเจอผู้คนเยอะ และมีของกินล่ะน้า ก่อนที่จะเดินเข้าไปในโรงอาหารตามลําพัง

ชานได้เดินทางมาถึงโรงอาหารภายในโรงเรียน ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีคนค่อนข้างเยอะกว่าเมื่อวานอยู่มากเลยทีเดียว

- พบ Nana Valen -

นานะ วาเลน : อ๊ะ !! ชานจัง ~

นานะได้เดินเข้ามาหาชานอย่างยากลำบากเล็กน้อยเนื่องจากตัวที่เล็กพอๆกันทำให้ยากในการเคลื่อนตัวในสถานที่ที่มีคนเยอะๆเล็กน้อย

นานะ วาเลน : จะไปนั่งทานอาหารเที่ยงด้วยกันไม๊ล่ะ ?

ขณะที่ชานกําลังเดินเข้าใกล้หา นานะ ไปอย่างยากลําบากเรื่อยๆ ชานได้พูดขึ้นว่า อืม ไปทานด้วยกันสิ

ก่อนที่จะล้มลงไปเพราะถูกขัดขาหรืออะไรบางสิ่ง แต่กลับมาตั้งหลักโดยการจับตัวนานะไว้ได้ทัน . . .

นานะได้ช่วยพยุงชานขึ้นไว้ ดูเหมือนว่าเนื่องจากเธออยู่ที่ชมรมพยาบาลจึงทำให้สามารถรับตัวของชานได้อย่างเชี่ยวชาญ

นานะ วาเลน : ไม่เป็นอะไรนะ ? ชานจัง

นานะได้พยุงชานขึ้นและจูงมือชานเดินผ่านกลุ่มคนที่แออัดไปยังตู้ขายอาหาร

นานะ วาเลน : จะทานอะไรกันดีล่ะ ?

ทานอะไรก็ได้จ้ะ ชานพูดกับนานะ ขนาดที่กําลังเดินตรงไปที่ตู้ขายอาหาร ...

ดูเหมือนว่าจะมีเมนูให้เลือกอยู่ไม่มากนักในวันนี้ แต่ด้วยปริมาณจำนวนคนที่มากล้นและมีท่าทีจะเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกันทำให้วาเลนได้เลือกเมนูเทมปุระ เบนโตะมาสองอันและได้รีบพาชานเลาะทางผู้คนออกไปอย่างรวดเร็ว

นานะ วาเลน : แหะๆ ขอโทษทีนะชานจัง พอดีเราเห็นว่าคนมันเริ่มเยอะแล้วนะเลยรีบแยกตัวออกมาก่อนเสียดีกว่า

-:- ชานถูกย้ายมายังบริเวณสวนภายในโรงเรียน

ไม่เป็นอะไรหรอก นานะ จังแต่โรงอาหารที่โรงเรียนนี้มีนักเรียนเข้ามาใช้หนาแน่นจริงๆนะ

ถ้าเข้าไปช้าก็คงจะอดสินะนี่ ชานพูดพร้อมกับเริ่มจัดแจงโต๊ะให้พร้อมทานอาหาร ...

นานะ วาเลน : คงจะประมาณนั้นแหละ แหะๆๆ ยิ่งของที่เหลือเป็นขนมปังใส้ถั่วแดงที่ไม่มีรสชาติด้วย

นานะได้อธิบายบอกชานพร้อมกับจัดวางกล่องอาหารไว้ทั้งสองฝั่งและนั่งลงทานด้วยกันตอนพักเที่ยง

Social Link 1 ~ โรงอาหารที่แออัด ~

เป้าหมาย : สำเร็จ

นานะ วาเลน : ว่าแต่ชานจังเพิ่งย้ายมาสินะ ? ตอนนี้สนใจอะไรเป็นพิเศษเกี่ยวกับโรงเรียนหรือตัวเมืองรึเปล่าล่ะ ?

นานะได้ชวนชานคุยด้วยในขณะที่ทานอาหารกลางวันกันตามลำพังภายในบริเวณสวนของโรงเรียน

เสร็จสิ้น

nutchsnon

ชายหนุ่มผมเหลืองได้เงียบไปพักใหญ่ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะตกใจกับคำถามของฮารุที่เอ่ยถามขึ้น ชายหนุ่มได้ถอนหายใจเล็กน้อยออกมาพร้อมกับตอบฮารุไปในท่าทีที่เปลี่ยนไป ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มพูดคุยกับฮารุจริงๆจังๆบ้างเล็กน้อยแล้ว

? ? ? : นายไม่รู้เรื่องหรอกเหรอ ? แล้วห้องนั้นล่ะ ว่ายังไง ?

บิงโก ... ท่าทางจะ รีดข้อมูลจากคนๆนี้ได้

'' อ่า ในห้องนั้นบอกมาแค่ว่า คะแนนตอนนี้มีเท่าไหร่ แล้วคะแนนั้นมาจากอะไรเท่านั้น ... '' เราพูด

'' แต่ถ้าจะให้ผมเดา คะแนนพวกนั้นก็คงมาจากการฆ่าคนที่อยู่ที่แห่งนี้ด้วยสินะ? ผมลองเดาจากการกระทำของคุณก่อนหน้านี้ '' เราหลี่ตาลงพลางเอ่ยถาม

? ? ? : พูดแบบนั้นก็เหมือนว่าผมเป็นฆาตกรเลยนะครับ

ชายหนุ่มได้หัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับเล่นคำกับฮารุ

? ? ? : จะว่าคนก็ใช่ดี หรือ จะว่าคนมันก็ไม่ใช่ดี นั่นล่ะนะ ห้องๆนั้น

ชายหนุ่มได้เอ่ยตอบฮารุอย่างชวนน่างสงสัย

'' สิ่งนั้นไม่น่าจะใช่มนุษย์หรอก ... '' เราเอ่ยออกมาลอยๆ

'' ว่าแต่ แต้มของนายคือเท่าไหร่ล่ะ? '' เราถามกลับ

'' ดูเหมือนว่า พวกเราจำเป็นต้องสะสมแต้มเพื่อออกไปจากที่นี่นะ ... ? ''

แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยังรู้สึกสงสัยอยู่ดีว่าทำไมผู้หญิงคนเมื่อกี้หายตัวไปแล้ว แต่ดวงตาของเรายังเห็นอะไรแปลกๆ รอบๆตัวชายคนนี้อยู่? หรือว่าเธอยังอยู่ใกล้ๆแถวนี้?

? ? ? : ไม่ต้องมองหาหรอก เธอคนนั้นคงไปจริงแล้วนั่นล่ะ . . .

ชายหนุ่มได้เอ่ยบอกขึ้นพร้อมกับตอบคภถามของฮารุต่อไป

? ? ? : แต้มของผมน่ะครบ 100 แล้วล่ะ เพียงแต่ผมยังไม่อยากออกไปจากเกมส์นี้เท่านั้นเอง

เขาได้ตอบฮารุกลับมาพร้อมกับเอ่ยต่อไปถึงอีกเรื่องหนึ่ง

? ? ? : พวกนั้นน่ะ จะว่าเป็นมนุษย์ก็ใช่ ไม่ใช่มนุษย์ก็ใช่นะ . . .

'' อย่างนั้นรึ? อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้นล่ะ? '' ชายคนนี้รู้ว่าเรากำลังคิดอะไรอยู่ด้วยหรอ? ...

'' ท่าทางคุณเองก็กำลังหาความหมายของห้องๆนั้นอยู่สินะ?''  แต่เราเองก็คงมีเวลาไม่มากแล้ว ... ต้องรีบสะสมแต้มแล้วสิ ...

? ? ? : ถ้าผมบอกว่าศัตรูของพวกเราที่นี่ เกิดมาจากคนล่ะ

ชายหนุ่มได้เอ่ยอะไรออกมาเป็นนัยๆและลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆพร้อมกับมองออกไปทางด้านขวาของตัวเขาเอง

? ? ? : . . . .

'' . . . . '' เรานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

'' สิ่งที่เกิดมาจากคนอย่างนั้นหรอ? ''  จะว่าไปมอนเตอร์ที่เราเจอก่อนหน้านี้กับพวกสเตล่าเองก็มีลักษณะการเคลื่อนไหวคล้ายครึงกับมนุษย์อยู่เหมือนกัน ไหนจะปีศาจที่เราปกทะด้วยกันครั้งแรกอีก มีอะไรเกี่ยวโยงกับลูกบอลสีดำนั่นรึ?

เราครุ่นคิดอยู่แต่ก็ยังคงจ้องมองชายผมเหลืองอยู่แบบนั้น

วูบ ~ ร่างของชายหนุ่มผมเหลืองนั้นได้ค่อยๆบิดเบี้ยวและเลือนหายไปทีล่ะนิดเหมือนภาพมายา ชายหนุ่มได้ตอบฮษรุทิ้งท้ายไว้ก่อนที่เขาจะหายไป

? ? ? : ใช่แล้ว !! มนุษย์ที่หลุดเข้ามายังโลกนี้และถูกปีศาจครอบงำก็จะกลายสภาพเป็นปีศาจในโลกแห่งนี้ไปชั่วนิรันต์ยังไงล่ะ !!!

ชายหนุ่มได้เอ่ยทิ้งท้ายไว้ก่อนที่เขาจะหายไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้ ดูเหมือนว่าจะมีคนอื่นที่มาช่วยเหลือในการเคลื่อนย้ายชายหนุ่มปริศนาไปด้วยเวทย์มายาโดยทิ้งฮารุไว้ให้อยู่เพียงคนเดียว ดูเหมือนว่าข้อมูลนี้กลุ่ม S.E.E.S. นั้นจะยังไม่ล่วงรู้ถึงเสียด้วย

มันน่าจะเป็นการดีถ้าฮารุสามารถหาข้อมูลได้มากกว่านี้ก่อนที่จะรายงานข้อมูลนี้ในทันทีกับกลุ่ม S.E.E.S.

ก่อนอื่นคงต้องหาทางออกจากที่นี่ซะก่อน

เรามองดูทางเดินที่ทอดยาวออกไปและมีทางแยกซับส้อนอยู่เต็มไปหมด

ถ้าหากชายคนนั้นพูดจริงๆล่ะก็ คงต้องรีบหาทางออกก่อนจะถูกครอบงำซะแล้ว

กริ๊ก เราดึงดาบทั้งสองเล่มขึ้นก่อนะจะเดินตรงไปเรื่อยๆ เพื่อหาทางออกจากที่นี่

บรรยากาศรอบๆตัวยังคงความรู้สึกไม่ค่อยสู้ดีเสียเท่าไหร่ แต่เพราะพลังของหญิงสาวคนนั้นยังหลงเหลืออยู่ในดวงตาของเรา เลยยังพอเดินเลี่ยงออกมาจากจุดที่มีความมืดหนาแน่นไปได้

ฮารุได้เดินเลี่ยงจุดเสี่ยงภายในดันเจี้ยนแปลกๆนั้นออกมาตามลำพัง หลังจากที่ฮารุได้เดินทางออกมาแล้วดูเหมือนว่าเขาจะมาโผล่ที่สวนด่านฟ้าของโรงเรียนนั่นเองซึ่งน่าแปลกใจที่มันสามารถเชื่อมต่อกันได้ แต่ดูเหมือนว่าฮารุจะไม่สามารถกลับไปที่ดันเจี้ยนนั้นจากที่นี่ได้

- เริ่ม Main story -

~ DAY 1 ~

-:- ช่วงเช้า

ฮารุได้ออกมาสู่ด้านโลกเดิม ดูเหมือนว่าตอนนี้จะเป็นเวลาเช้าแล้วนั่นเอง จากเหตุการณ์เมื่อคืนสมาชิกภายในกลุ่ม S.E.E.S. คงจะยังตามหาตัวฮารุอยู่จากภารกิจเดิม ฮารุคงจะต้องกลับไปรายงานสถานะของตัวเองที่ฐานเสียก่อนเพื่อไม่ให้เรื่องราวนั้นวุ่นวายมากขึ้น

วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกด้วยเช่นกัน ฮารุคงจะต้องวางแผนการเดินทางของเขาให้ดีเสียก่อนที่จะเริ่มวันแรก . . .

??? เราเดินออกมายังด้านนอกอย่างไม่รู้ตัว จู่ๆ บรรยากาศชวนอึดอัดนั่นหายไปพร้อมกับแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านมาจากทางออกนั่น

ดาดฟ้าโรงเรียน? พอเราหันหลังกลับไปยังประตูนั่นก็หายไปเสียแล้ว นี่มันอะไรกัน? อย่าบอกนะว่าช่วงเวลาแห่งความมืดมีหน่วยเวลาเทียบกับเวลาของโลก? แล้วไหนจะคะแนนนั่นอีก หมายความว่าตราบใดที่แต้มของเรายังไม่ครบ 100 ก็ยังคงมีความเป็นไปได้ที่จะหลุดไปสถานที่นั้นอีกครั้งสินะ? ไม่แน่อาจจะพบกับชายคนนั้นอีกก็ได้ คราวหน้าคงต้องพาตัวมาสอบปากคำจริงๆซะแล้วสิ

... แต่ถึงอย่างนั้น  ... เราเปิดมอนิเตอร์ขึ้น แสดงให้เห็นว่าสัญญาค้นหาตัวเรานั้น ยังคงดำเนินการอยู่ ท่าทางอาริซาโตะเองคงจะตกใจไม่น้อยแฮะ แล้ว ไหนจะเด็กผู้หญิงคนนั้นอีก ... อาจจะได้เจอกันอีกก็ได้ล่ะมั้ง .... ดีล่ะ ก่อนอื่นคงต้องกลับไปที่ HQ จัดการเรื่องรายงานให้เรียบร้อยก่อนก็แล้วกัน

เช้าๆ แบบนี้ ฮัตซึเนะซังคงยังไม่มา ... อ่ะ ไม่สิๆ ให้ตายเถอะคงเหนื่อยซะแล้วมั้งนี่เรา? (  พูดพลางส่ายหน้าไปมาพร้อมกับเอามือกุมดั้งตัวเอง)

อืม ... เราเองก็ยังไม่ได้พักผ่อนเลยแฮะ รู้สึกล้านิดๆ ... ใช้ทางเดินหนีไฟเดินลงมายังด้านล่างเพื่อไม่ให้นักเรียนคนอื่นเห็นชุดปฏิบัติการของเรา พยายามอย่าทำตัวเด่นเอาไว้จะดีกว่า อย่างน้อยๆก็สะดวกในหลายๆเรื่อง

เอายังไงดี จะกลับไปที่ HQ ก่อนหรือว่าจะเขียนรายงานที่นี่.. เรายังไงสอดสายตาหาที่ๆพอจะเป็นที่ปลอดสายตาคน แต่ข้อมูลที่บันทึกมาแบบนี้ถ้าจะให้นั่งพิมพ์ในไอดีมอนิเตอร์คงใช้เวลานานกว่าแหงๆ แถมข้อความอาจรั่วไหลได้อีก ... ใจจริงก็ไม่อยากจะโดดเรียนวันแรกเหมือนกันนะ แต่คงช่วยไม่ได้ ...

เราเดินทางออกจากโรงเรียนผ่านรั้วกำแพง (กระโดดข้ามออกมายังด้านนอก) พร้อมกับรีบวิ่งมายังสถานีรถไฟ ก่อนจะใช้รถไฟขบวนนั้นมายัง HQ ของ S.E.E.S  เราวิ่งมาที่ประตูหน้าก่อนจะใช้ไอดีการ์ดของตัวเองเปิดประตู พลางเข้ามายังด้านในคุยเจ้าหน้าที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์เพื่อรายงานตัวว่ากลับมาจากการทำภาระกิจแล้วและฝากให้บอกเจ้าหน้าที่อาริซาโตะ มินาโตะ ว่าเรานั้นนั่งเขียนรายงานอยู่ที่ห้องของตัวเอง

ไม่นานนักเรากลับมายังห้องของตัวเอง ดูเหมือนว่า ระบบนั้นร้องเตือนให้เราตั้งรหัสผ่านเข้าห้อง อ่า นั่นสิ เรายังไม่ได้ตั้งมันเลยนี่นา ...
เรายืนใช้ความคิดครู่หนึ่ง เหตุการณ์ค่อยๆผุดขึ้นมาทีละน้อย ทีละน้อย สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่เด็กผู้หญิงที่่เรียกเราว่าพี่ชาย

'' สเตล่า '' เราเผลอเอ่ยขึ้นมาบางเบา แต่ดูเหมือนว่าระบบจะทำการติดตั้งข้อความเสียงไปเรียบร้อยแล้วเสียด้วย ... ช่างเถอะ ก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่นะ

เอาล่ะ คงได้เวลานั่งเขียนรายงาน ... 0625  มีเวลา สามชั่วโมงกับอีกสามสิบห้านาที ก่อนที่คาบสองจะเริ่มสินะ พอคิดได้ดังนั้นเรานั่งบนเก้าอี้พร้อมกับหน้าจอคอมฯที่ถูกเปิดขึ้น ระบบปฏิบัติการ์ S.E.E.S แสดงขึ้นมาบนจอ เราเสียบไอดีการ์ดของตัวเองเข้าไปในสล็อตเครื่องคอมฯพลาง เลือกฟังชั่นเพื่อเขียนรายงาน

บันทึกเหตุการ์ณต่างๆ ถูกถ่ายโอนไปยังเครื่องคอมพิวเตอร์ทั้งเหตุการณ์ต่อสู้และบุคคลที่เราพบเจอ มือของเราบรรจงพิมพ์ข้อความเสริมข้อมูลการรายงานอย่างละเอียด ทั้งเนื้อหาที่กระทัดรัดและชัดเจนอีกทั้งยังแนบรูปของชายผมเหลืองนั้นเข้าไปด้วย

'' รายงานการปฏิบัติการณ์เจ้าหน้าที่ Saionjiha B. Haru - 0625 -

-รายงานการปฏิบัติการ
-รายงานสถานที่ลึกลับ ห้องลึกลับ ลูกบอลสีดำ
-บุคคลต้องสงสัยในที่แห่งนั้น  [ แนบรูปชายผมเหลือง และ เอล์ฟแห่งแสง ] ''

ปิ๊บ มือของเราหยุดลงพร้อมกับเลื่อนไปแตะที่จอมอร์นิเตอร์ยืนยันการส่งรายงาน

ฟู่ว เสร็จซักที เราบิดแขนเล็กน้อยคลายอาการเมื่อยก่อนจะเดินมาเปิดตู้เย็นเพื่อดื่มยาชูกำลังและตามด้วยแค็ปซูลบำรุงกล้ามเนื้อ ร่างกายของเราได้รับภาระหนักมามากเกินไปจริงๆสินะ  แขนและขาค่อนข้างล้าเอาเรื่อง ไหนจะเส้นเลือดที่ผุดออกมาจนน่ากลัวนี่อีก ... แต่ก็สมกับเป็นเราดีเหมือนกัน อาบน้ำซักหน่อยดีกว่า

หลังจากนั้นไม่นานก็อาบเสร็จ เปลี่ยนชุดนักเรียนพร้อมกับเดินมานั่งทำการบ้านของเมื่อวานนี้

เมื่อทำกิจวัตรบางส่วนเสร็จสายตาของเราได้หันเหลือบไปมองนาฬิกา

ดูเหมือนว่าฮารุจะได้รับข้อความตอบกลับจากกลุ่มบุกเบิกของตนเองจากหัวหน้าสมาคมโดยตรง แต่ดูเหมือนว่ายังไม่มีภาพหรือชื่อปรากฏให้เห็นเลย ดูเหมือนว่าจะมีข้อความแนบกับสัญญาณตอบรับนั้นมาด้วยเช่นกัน

" ทำหน้าที่ได้ดีมากเจ้าหน้าที่ฮารุ ช่วงเวลาเย็นนั้นให้มารับของรางวัลจากภารกิจด้วย และ ต่อจากนี้สามารถเลือกรับภารกิจเองได้ในช่วง Dark hour แล้วเช่นกันไม่จำเป็นต้องรออนุมัติจากคนอื่น "

~ ฮารุได้นั่งทำการบ้านจากโรงเรียนที่รับมาอย่างไม่ยากนักด้วยความรู้ประจำตัวที่เขามีอยู่ ไม่นานนักการบ้านส่วนนึงจึงได้ทำเสร็จลงไปจนหมด ~

- ได้รับค่าสถานะจากการทำการบ้านในห้องตัวเอง
Knowledge : 1 / 50 // A > Ex
Diligence : 1 / 15 // D > C

-:- ตัดมายังเวลากลางวัน

ดูเหมือนว่าฮารุจะใช้เวลาภายในห้องตนมากไปเสียหน่อยนัก แสงแดดตอนนี้ได้เริ่มแรงขึ้นแล้วบ่งบอกว่าเป็นเวลาเที่ยง แต่เนื่องจากว่าที่โรงเรียนนั้นไม่มีคาบบังคับนอกจากชมรมและกิจกรรมอื่นๆจึงทำให้ฮารุไม่ต้องกังวลเรื่องการใช้เวลากับโรงเรียนมากนัก แต่มันก็ยังจำเป็นที่จะต้องไปอยู่ดี . . .

- ไปยังโรงเรียน
- ไปในเมือง
- อื่นๆโปรดระบุ

- โรงเรียน < Select

!!! ครืด ตึง!!! เราเผลอลุกขึ้นพรวดพลาดเมื่อเห็นนาฬิกาที่บอกว่าตอนนี้สายเอามากๆแล้วจนหัวเข่าตัวเองกระแทกกับสันโตะ

อูยยย สะสายขนาดนี้แล้วหรอ? แย่ล่ะต้องรีบ ... อ่ะ วืด ?? เอะ? เมื่อครู่เกิดรู้สึกว่าตาของตัวเองพร่ามัวไปครู่หนึ่ง? ไม่สิ ต้องรีบไปแล้ว

เรารีบวิ่งออกมาจากห้องของตัวเองก่อนจะใช้ ID card เปิดประตูทางออกและวิ่งออกมายังทางออกขึ้นรถไฟฟ้ามายังโรงเรียนทันที

ฮารุได้รีบรุดหน้ามายังโรงเรียนอย่างเร่งรีบดูเหมือนว่าเขาจะมาถึงโรงเรียนในเวลาที่ไม่สายเกินไปนักเข็มยาวเพิ่งผ่านเลข12ได้ไม่มากแสดงให้เห็นว่ายังมีเวลาที่จะร่วมกิจกรรมภายในโรงเรียนได้อย่างไม่มีปัญหา

- พบ Oaerba Vanille -

? ? ? : ท่าทางรีบร้อนจังนะคะ ~ จะไปหาใครเหรอ ?

เสียงของหญิงสาวคนนึงได้เอ่ยทักฮารุขึ้น ดูเหมือนว่าเธอก็จะเพิ่งมาถึงโรงเรียนเหมือนกัน

? ? ? : ถ้าจะไปชมรมดนตรี จะเดินไปด้วยกันก็ได้นะคะ

เธอได้หัวเราะออกมาเบาๆและเอ่ยชวนฮารุ

เอะ ? คนๆนี้?

'' เอ่อ คุณคือ? '' ใช่แน่ๆ เราจำได้ว่าเธอมาเห็นเราตอนกำลังร้องเพลงอยู่?

'' อืม เอาแบบนั้นก็ได้'' เราตอบตกลงก่อนจะเดินไปหาเธอ

'' คุณเองก็เป็นสมาชิกชมรมดนตรีเหมือนกันสินะ? ''  เราชวนเธอคุยขณะที่เดินไปยังชมรมด้วยกัน

'' มิน่าตอนนั้นคุณถึงเข้ามาในห้องนั้นตอนที่ .... '' เราแอบเอามือของตัวเองจับจอนผมพล้างขยี้เบาๆด้วยความอายที่ดันไปเห็นตอนที่ใส่อารมณ์ตอนร้องเพลงมาก ...

อัวราบา วานิลเลีย : อัวราบา วานิลเลีย น่ะ เราก็อยู่ชมรมดนตรีเหมือนกัน

เธอได้ยิ้มเล็กๆให้กับฮารุพร้อมกับแนะนำตัวเอง

อัวราบา วานิลเลีย : เราลืมไปหมดแล้วล่ะ

วานิลเลียได้หัวเราะออกมาเบาๆและเดินนำฮารุออกไปเล็กน้อยเมื่อเห็นฮารุทำท่ากังวลจากเรื่องเมื่อวาน

จะเต็มแล้วขึ้นใหม่เลยจ้า

robomaru

ซาร์ลอสได้เดินจากชายหนุ่มในชุดโจรสลัดคนนั้นมาอย่างไม่สนใจและเข้าสู่ตัวเมืองยามค่ำคืน แต่ดูเหมือนว่าภายในตัวเมืองยามวิกาลแบบนี้จะไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิตอยู่เลย

เสร็จสิ้น

g-zero

'เอ๊ะ คนๆนี้เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนรึเนี่ย สวยจังเลย' ริเอน่าจ้องครูใหญ่ของโรงเรียนแบบตาไม่กระพิบจนรู้ตัวว่าเสียมารยาทจึงรีบสะบัดหน้าแล้วโค้งอีกที

"ขอตัวก่อนน่ะค่ะ" ริเอน่าเดินออกมาแล้วปิดประตูอย่างนุ่มนวล จากนั้นริเอน่าก็เดินมาตามทางเดินแบบเรื่อยเปื่อยจนนึกได้

'ต้องไปรายงานตัวกับครูประจำชั้นด้วยนี่นา' ริเอน่าเดินกลับมาเช็ครายชื่อนักเรียนแล้วดูชื่อครูประจำชั้นของตน และเตรียมตัวไปห้องทำงานครูต่อ

ดูเหมือนว่าที่โรงเรียนนี้จะเป็นระบบการศึกษาด้วยตนเอง จึงไม่มีอาจารย์หรือชั้นเรียนประจำ ซึ่งริเอน่าสามารถไปรับการบ้านได้จากการดาวน์โหลดข้อมูลที่คอมพิวเตอร์ในชั้นเรียนรวม นอกจากนี้ริเอน่าเองยังมีชมรมเคนโด้ที่ได้สมัครไว้ด้วย

"ไม่มีห้องเรียนประจำหรอกเหรอเนี่ย" ริเอน่าทำหน้าจ๋อยเพราะเดินเสียเวลาแบบเปล่าประโยชน์

'ยัยเซ่อเอ้ย' เสียงนัวร์ดังขึ้นมาในหัว

"ป่าว เซ่อสักหน่อย" ริเอน่าพูดออกมาจนคนรอบข้างงงๆ

'แค่คิดขึ้นมาในใจชั้นก็รู้แล้ว ไม่ต้องพูดหรอกเดี๋ยวดูเป็นยัยบ้าไปซะเปล่าๆ แล้วก็ขอไปนอนต่อก่อนน่ะ'

'ก็บอกให้เร็วๆหน่อยดิ' ริเอน่าคิดแบบเซ็งๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเรียนแล้วเดินมานั่งที่คอมพิวเตอร์ตัวหนึ่งแล้วเปิดจอขึ้นและเลือกไปที่วิชาประวัติศาสตร์ ริเอน่านั้นไม่ได้ถนัดวิชาอะไรเป็นพิเศษแต่ก็ไม่มีวิชาไหนที่แย่เลยด้วย แต่ท่าทางจะชอบวิชาประวัติศาสตร์เป็นพิเศษเล็กน้อย

"เอาล่ะเริ่มเรียนเลยดีกว่า" และแล้วริเอน่าก็เริ่มนั่งเรียนหน้าจอคอม

~ ริเอน่าได้เริ่มนั่งเรียนวิชาประวัติศาสตร์อยู่คนเดียวเงียบๆภายในห้อง ทำให้สมาธิของริเอน่าเพิ่มขึ้นเล็กน้อย แต่ด้วยความรู้ของริเอน่าในตอนนี้นั้นยังไม่สามารถที่จะเข้าใจเนื้อหาได้อย่างลึกซึ้งนัก แต่ว่าก็ได้ในระดับนึงที่คนทั่วๆไปเขาพอจะเข้าใจกัน ~

- ได้รับค่าสถานะจากการอ่านหนังสือในห้องเรียน
Knowledge : 1 / 20 // C > B
Diligence : 1 / 15 // D > C

ดูเหมือนว่าวันนี้ริเอน่าจะทบทวนวิชาประวัติศาสตร์มามากพอแล้ว ริเอน่าจึงได้ปิดเก็บไว้เพื่อมาอ่านต่อในคราวหลังแทน ดูเหมือนว่าเวลาตอนนี้ก็ใกล้ช่วงพักกลางวันเข้ามาเต็มที่แล้วเช่นกัน . . .

- ไปที่โรงอาหารก่อน * ยังไม่เลื่อนช่วงเวลาถ้าเลือกข้อนี้
- เดินสำรวจภายในโรงเรียน
- เข้าไปภายในตัวเมือง
- หาวิชาอื่นอ่านต่อ
- อื่นๆ โปรดระบุ

"เอาล่ะเตรียมตัวไปกินข้าวดีกว่า" ริเอน่าบิดตัวเล็กน้อยก่อนลุกไปโรงอาหาร

'โรงอาหารที่นี่จะเป็นยังไงน้า' ริเอน่าเดินคิดไปเรื่อยเปื่อยและแล้วริเอน่าก็มาหยุดอยู่ที่.....

ห้องคณะกรรมการนักเรียน...

"เอ๊ะ เดินผิดทางอีกแล้วรึเนี่ย" ริเอน่าเหงื่อตกเล็กน้อยและก็ยังยืนอยู่หน้าห้องนั้นทั้งๆแบบนั้น

ดูเหมือนว่าริเอน่าจะหลงทางมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องคณะกรรมการนักเรียนเสียอย่างนั้น จากมุมของห้องที่อยู่ช่วงกลางของตึกและอยู่บนชั้นสองจึงมีคนเดินผ่านไปมาเป็นช่วงๆเสมอๆ

? ? ? : มีธุระอะไรสำคัญรึเปล่าค่ะ ?



หญิงสาวคนนึงได้เดินเข้ามาที่ด้านหลังริเอน่าและเอ่ยถามขึ้น

"เอ่อ คือว่า..." ริเอน่ายืนเอ๋อไปชั่วขณะ

'แย่แล้วแถวนี้มันแถวไหนอีกล่ะเนี่ย แล้วเราเดินมาได้ยังไงเนี่ย แบบนี้จะได้กินข้าวไหมเนี่ย' ริเอน่าคิดไปเรื่อยเปื่อยก่อนตอบไปว่า

"หนูจะไปโรงอาหารแต่ว่า...หลงทาง ค่ะ เอ่อ"

'ในโลกนี้คงมีไม่กี่คนแล้วมั้งที่หลงทิศได้สุดกู่แบบเธอเนี่ย' นัวร์แอบแซวเล็กน้อยก็เงียบหายไปอีกที

'หนวกหู!!!' ริเอน่าเถียงกลับอยู่ในใจพร้อมกับน้ำตาไหลพรากๆ

หญิงสาวได้อมยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับหยิบบัตรนักเรียนของริเอน่าขึ้นมาเพื่อเปิดแสดงสถานที่ให้กับริเอน่า

? ? ? : ตอนีน้คุณอยู่ที่ชั้น 2 หน้าห้องคณะกรรมการนักเรียน ถ้าเดินตามแผนที่ในบัตรไปล่ะก็จะถึงโรงอาหารของโรงเรียนเองค่ะ

"อ๊ะ เอ่อ ขอบคุณค่ะ" ริเอน่าตอนนี้หน้าแดงแบบสุดขีดเพราะความอายที่ไม่ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับการใช้งานบัตรนักเรียนเลย

'บัตรนักเรียนมันทำแบบนี้ได้ด้วยหรือเนี่ย ไม่น่าเชื่อ'

'นี่เธอจำไม่ได้รึไงว่าเคยอ่านเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปแล้ว' นัวร์ทักขึ้น

'แงะ' ริเอน่าหน้าจ๋อยไปหน่อย

"หนูชื่อ ริเอน่า กราฟอร์ด ค่ะ ขอบคุณมากน่ะค่ะ รุ่นพี่...เอ่อ..อ่า..." ริเอน่าพูดโดยจะเรียกชื่อแต่ลืมไปว่ายังไม่ได้รู้จักกันเลย

แลมเพรู ลูลู่โกะ : เราชื่อ แลมเพรู ลูลู่โกะ น่ะ เป็นประธานคณะกรรมการนักเรียนน่ะ เราจะเริ่มทำงานช่วงกลางวันพอดีเลยมาเจอริเอน่าเข้าที่หน้าห้อง

ลูลู่โกะได้อธิบายและแนะนำตัวเองกับริเอน่า

โคร่กกกกกกก

ท่าทางความหิวจะไม่ปรานีให้ริเอน่าได้ไปโรงอาหารก่อนจะทานข้าวซะแล้ว ตอนนี้ริเอน่าเริ่มหน้าซีดลงนิดๆจึงต้องตัดสินใจออกมา

"รุ่นพี่ลูลูโกะค่ะ คือว่าจะขอรบกวนทานข้าวในห้องได้ไหมค่ะ คือว่าหนู..."

โคร่กกกกกกกกกกกกก

"ก็อย่างที่เห็นล่ะค่ะ" ริเอน่าพูดพลางน้ำตาไหลไปพร้อมๆกัน

แลมเพรู ลูลู่โกะ : อ่า . . . ในห้องคณะกรรมการนักเรียนไม่มีอาหารหรอกนะ มีแต่ขนมกินเล่นน่ะ แหะๆๆ ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็เข้ามาสิ

ลูลู่โกะได้เชิญริเอน่าเข้ามาด้านในและเสิร์ฟขนมเค้กกับน้ำชาให้กับเธอพร้อมกับของทานเล่นที่เหมือนจะเป็นช้อคโกแล้ทหลากสีอีกข้างๆ พร้อมกับได้นั่งลงทำรายงานข้างๆกับริเอน่า

"หนูมีข้าวกล่องมาเองอยู่แล้วค่ะไม่ต้องห่วง" ริเอน่าหยิบข้าวกล่องที่ถือมาด้วยออกมาแล้วเริ่มเปิดฝากล่องมาจัดเรียง ลูลูโกะสังเกตุได้ว่าปริมาณอาหารเที่ยงที่ริเอน่าพกมานั้นเยอะกว่าข้าวกล่องทั่วไปสักเท่าตัวได้ แต่อาหารในข้าวกล่องก็จัดเรียงอย่างสวยงามและน่ารัก และริเอน่าก็เริ่มทานอาหารไปเรื่อยๆจนไม่นานก็หมดอย่างรวดเร็วและไม่มีเศษอาหารหกเลยแม้แต่น้อย และริเอน่าก็เก็บข้าวกล่องของตัวเองเรียบร้อยอย่างรวดเร็ว ตอนนี้บนโต๊ะเหมือนกับว่ามีแค่เค้กกับน้าชามาตั้งแต่แรก

"คณะกรรมการนักเรียนนี่มีเรื่องให้ทำเยอะไหมค่ะ" ริเอน่าเริ่มรู้สึกเงียบๆจึงเริ่มถามหาเรื่องคุย

ลูลู่โกะได้มองค้างอยู่ครู่ใหญ่ เพราะดูเหมือนว่าเธอจะไม่เชื่อสายตาตัวเองที่เด็กสาวตัวเล็กๆเท่านี้จะสามารถทานอาหารขนาดนั้นเข้าไปจนหมดได้อย่างรวดเร็ว แถมมีท่าทีว่ายังไม่เต็มท้องอีกต่างหาก!!

แลมเพรู ลูลู่โกะ : เอ่อ . . . ก็ !! ดูแลกิจกรรมและนักเรียนภายในโรงเรียนน่ะ ว่าพวกเขาต้องการหรือเสนออะไรบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็คงคอยจัดตารางกิจกรรมของโรงเรียนในแต่ล่ะวันล่ะนะ

ลูลู่โกะได้รีบตอบกลับมาเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท แต่ดูเหมือนว่าเธอก็ยังแปลกใจในเรื่องของกระเพราะของริเอน่าอยู่ดี

"เอ่อ แล้วก็ขอบคุณน่ะค่ะที่ให้ใช้ห้องนี้ทานอาหารได้ค่ะ รุ่นพี่ลูลู่โกะ" ริเอน่าลืมขอบคุณเรื่องสำคัญไปเลยทีเดียว

"ว่าแต่ หนูจะพอช่วยอะไรได้บ้างไหมค่ะ" ริเอน่าเห็นว่าลูลู่โกะมีงานเอกสารอยู่เยอะเลยอาสาตัวเองเข้าช่วยด้วยสายตาที่ใสซื่อ(พร้อมความบื้อ)ทั้งๆที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยสักนิด

Social Link 1 ~ อาสา ~

เป้าหมาย : สำเร็จ

แลมเพรู ลูลู่โกะ : ขอบคุณนะจ๊ะ แต่ว่าไม่เป็นไรหรอกเราทำงานของเราแบบนี้จนชินแล้วน่ะ

ลูลู่โกะได้ตอบกลับและขอบคุณในความมีน้ำใจของริเอน่า

-:- ตัดสู่ช่วงกลางวัน

ดูเหมือนว่าริเอน่าจะใช้เวลาที่ห้องคณะกรรมการนักเรียนอยู่นานพอสมควรเลยทีเดียว แต่เวลาพักช่วงกลางวันก็ยังไม่หมดไปมากนัก ริเอน่าคงจะพอมีเวลาอีกซักพักนึงที่จะทำกิจกรรมต่างๆภายในโรงเรียนตอนนี้

"งั้นหรือค่ะ" ริเอน่าก้มหน้าจ๋อยเล็กน้อยแต่แปปเดียวก็เงยขึ้นมา

"งั้นหนูขอตัวก่อนน่ะค่ะ ขอบคุณมากน่ะค่ะที่ให้ทานข้าวในห้องได้" ริเอน่าก้มโค้งขอบคุณอีกทีก่อนจะออกไปจากห้อง

'อือ... ไปที่ไหนดีน้า อ๊ะ ไปห้องชมรมดีกว่า' ริเอน่านึกได้แล้วก็เดินไปที่ชมรมเคนโด้อย่างรวดเร็ว

"ขออนุญาติค่า" ริเอน่าค่อยๆเปิดประตูแล้วพูดอย่างมีมารยาท

ดูเหมือนว่าวันนี้รุ่นพี่เคียวเรียวจะไม่ได้ประจำอยู่ห้องฝึกเสียทุกเวลาเลยทีเดียววันนี้ริเอน่าเองจึงได้เจอกับสมาชิกคนอื่นภายในชมรมแทน

- พบ Strief Cloud -

? ? ? : . . . สวัสดี

'เอ๊ะ ใครหว่าผมแหลมจัง' ริเอน่าจ้องชายที่อยู่ตรงหน้าค้างไปช่วงขณะก่อนที่จะตั้งสติได้ว่ามันเสียมารยาท

"สวัสดีค่ะ หนูชื่อ ริเอน่า กราฟอร์ด เพิ่งเป็นสมาชิกใหม่ของชมรมค่ะ ว่าแต่รุ่นพี่เคียวเรียวไม่อยู่หรือค่ะ" ริเอน่ามองซ้ายมองขวายังไงก็ไม่เจอรุ่นพี่เคียวเรียวเลย

"แล้วรุ่นพี่เองก็เป็นสมาชิกหรือค่ะ ถ้าใช่แล้วขอฝึกซ้อมด้วยคนได้ไหมค่ะ" ริเอน่าอยากมีคนฝึกซ้อมด้วยจึงเริ่มขอแบบตรงๆไปเลย

สตรีฟ คลาวด์ : สตรีฟ คลาวด์ น่ะ . . .

คลาวด์ได้เอ่ยแนะนำตัวกับริเอน่าพร้อมกับยื่นดาบไม้สำหรับฝึกซ้อมให้

สตรีฟ คลาวด์ : วันนี้เคียวเรียวกลับไปฝึกฝนสมาธิที่บ้านของตนเองน่ะ จะซ้อมกับผมก่อนก็ได้

เมื่อกล่าวจบคลาวด์ก็ได้วางดาบยักษ์ที่พาดไว้บนหลังของตนพิงลงกับกำแพงข้างๆห้องฝึกพร้อมกับหยิบดาบไม้ที่เหมือนกับของริเอน่าขึ้นมา

สตรีฟ คลาวด์ : นักดาบเองจะสนิทกันได้มากขึ้นจากการปะดาบกันเช่นกัน  เข้ามาเลย . . .

คลาวด์ได้ตั้งท่ารับมือเพลงดาบของริเอน่าและยืนนิ่งอย่างสงบตรงหน้าของเด็กสาว

แต่ก่อนที่จะได้เริ่มฝึกซ้อมอะไร ตอนนี้ริเอน่าจ้องดาบของคลาวด์แบบตาค้างไปแล้ว

"รุ่นพี่คลาวด์ค่ะ คือว่าดาบนั่นเท่สุดๆไปเลยอ่ะ!!!" ท่าทางริเอน่าจะไม่ได้เห็นดาบใหญ่ๆจึงมีอาการตื่นเต้นมากที่เห็นดาบของคลาวด์เข้าไป ตอนนี้ตาของริเอน่าเป็นประกายแล้วเดินเข้าไปดาบยักษ์แทนตอนนี้ลืมเรื่องที่จะฝึกไปเสียแล้ว

"รุ่นพี่ได้ดาบมายังไงหรือค่ะเนี่ยสุดยอดไปเลย" ริเอน่าทำท่าเหมือนจะแตะดาบแต่ก็ไม่กล้าแตะเพราะเป็นของคนอื่น

สตรีฟ คลาวด์ : อะ . . อือ

คลาวด์ได้ลดดาบลงและเดินตามริเอน่ามายังที่วางดาบของเขาและนั่งลงข้างๆกับริเอน่า

สตรีฟ คลาวด์ : ผมหลอมขึ้นมาเองน่ะ ถ้าสนใจล่ะก็จะลองดูก็ได้นะ

เขาได้บอกกับริเอน่าและปลดล้อคดาบออกมาซึ่งดูเหมือนว่าภายในดาบเล่มใหญ่นี้จะประกอบไปด้วยดาบต่างๆอีก 7 เล่มแยกกันด้วย

"ว้าว สุดยอดไปเลย รุ่นพี่คลาวด์เก่งจังสร้างดาบเจ๋งๆขึ้นมาเองได้ด้วย" ริเอน่าตื่นเต้นหนักเข้าไปใหม่เมื่อเห็นว่าดาบใหญ่สามารถแยกชิ้นส่วนได้อีกที

"อ๊ะ ลืมไปเลยว่าเรามาฝึกซ้อมนี่นา ขอโทษค่ะพอดีหนูตื่นเต้นไปหน่อยน่ะค่ะพอดีว่าดาบของรุ่นพี่คลาวด์สุดยอดจริงๆเดี๋ยวฝึกซ้อมกันดีกว่า แหะๆ" ริเอน่าลืมไปว่าไปขอคลาวด์ให้ฝึกด้วยกันแต่ดันไปตื่นเต้นกับดาบซะเพลิน ริเอน่าเดินไปหยิบดาบฝึกซ้อมขึ้นมาแล้วตั้งท่าขึ้น

"พร้อมแล้วค่ะ รบกวนด้วยน่ะค่ะ" ริเอน่าตั้งท่าเตรียมเอาไว้รอคลาวด์มาตั้งท่าให้พร้อม

สตรีฟ คลาวด์ : วันนี้ผมจะช่วยฝึกอย่างอื่นแทนแล้วกันนะ นอกจากทักษะและพลังแล้วอาวุธคู่กายก็เป็นจิตวิญญาณของนักดาบเหมือนกัน

คลาวด์ได้หยิบดาบไม้ของริเอน่ากลับคืนมาพร้อมกับเก็บลงเสียก่อนที่จะพาริเอน่าไปยังด้านหลังของโดโจ ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นโรงหลอมเหล็กซึ่งสามารถใช้หลอมอาวุธได้นั่นเอง

สตรีฟ คลาวด์ : ริเอน่าสินะ ? เธอเองน่าสนใจดีนะ ไว้คราวหน้าผมจะเป็นคู่ซ้อมดาบให้แล้วกัน

ริเอน่าได้เรียนรู้ทักษะการหลอมเหล็กและดาบในเชิงทฤษฏีเบื้องต้นกับคลาวด์อยู่ภายในห้องจนเย็น จากนั้นทั้งสองก็ได้แยกย้ายกันที่หน้าชมรมเนื่องจากเวลานั้นสายมากแล้วในตอนนี้

- ได้รับสถานะจากการเรียนรู้การหลอมอาวุธและเหล็กกับคลาวด์
Knowledge : 10 / 20 // C > B
Diligence : 10 / 15 // D > C

Social Link 1 ~ วิถีแห่งดาบ ~

เป้าหมาย : สำเร็จ

เสร็จสิ้น

tourt0ur

หลงฟา : อ่าว งั้นถ้าชั้นโจมตีไปมันจะเปงผลเสียต่อเธอมั๊ยเนี๊ย  จะให้ชั้นโจมตีเลยมั๊ย ??
เธอยังไม่ลงมือ ได้แต่หลบไปมา
หลงฟา : (ว่าแต่ทำไมพอมาอยู่ในโลกนี้แล้วเหมือนบรรยากาศมันแปลก ๆ นะ   เหมือนกับ ....) เอางัยอาการิ

สึบาสะ อาการิ : ไม่ต้องห่วงถ้าเกิดว่าเราไม่ได้เป็นคนโจมตีเองก็ไม่เป็นไรหรอก

อาการิได้เอ่ยบอกหลงฟาอีกครั้งพร้อมกับนั่งมองสนามต่อสู้อย่างสงบนิ่ง

หลงฟา : งั้นก็.......
เธอได้หลบการโจมตีครั้งล่าสุด แล้วจึงโจมตีเข้าไปที่ลำคออย่างรุนแรง ต่อด้วยอ้อมก้มต่ำลงมาเฉีอดเอ็นร้อยหวายทั้ง 2 ข้าง แล้วแทงไปที่หน้าอกจากด้านหลัง
หลงฟา : ......

ฉัวะ !! ปลายดาบที่รวดเร็วของหลงฟานั้นได้เฉือนเข้าที่เส้นเอ็นปีกและหลังของเป้าหมายได้ถูกต้องอย่างน่าอัศจรรย์แม้ว่านี่จะเป็นการต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตแปลกใหม่ครั้งแรกของเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะมากับดวงแห่งการต่อสู้เสียจริงๆ

สึบาสะ อาการิ : จริงด้วย . . .

อาการิได้พูดแทรกขึ้นมาระหว่างที่หลงฟาได้ปลิดชีพปีศาจตรงหน้าลงได้อย่างง่ายดายจนน่าแปลกใจ

สึบาสะ อาการิ : ปีศาจนกตัวนี้เมื่อฆ่ามันแล้วจะมีกลิ่นติดบนตัวเพื่อดึงดูดปีศาจตนอื่นมาน่ะ . . .

หลงฟา : หรอ อืม ๆ  ...................... ว่าอะไรน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา  ไม่บอกให้เร็วกว่าล่ะ (ภูมิประเทศแถวนี้ยิ่งไม่เหมาะกับการสู้กับจำนวนมากอยู่)  งั้นเรารีบไปกันเถอะ
ว่าแล้วเธอก็วิ่งไปคว้าอาการิแร้ววิ่ง

หลงฟาได้รีบพาอาการิวิ่งออกมาจากดันเจี้ยนใต้น้ำนั่นอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าความเร็วของเธอจะสามารถพาทั้งคู่ออกมาได้ก่อนที่มอนสเตอร์จะปรากฏตัวออกมา

? ? ? : พวกคุณน่ะ คนไหนเป็นปีศาจกันแน่ !!

หญิงสาวคนนึงได้ปรากฏตัวออกมายืนขวางหลงฟาและอาการิเอาไว้ที่หน้าทางออกของดันเจี้ยนพร้อมกับตั้งท่าร่ายเวทย์มนต์แปลกๆออกมา

หลงฟา : อะไรอีกล่ะเนี๊ยะ (ห๊ะ เวทย์มนต์) เด๋วซิ
หลงฟารีบเข้าไปประชิดตัวหญิงคนนั้นก่อนที่จะร่ายมนต์เสร็จ แล้วเอามือล๊อคมือทั้ง 2 ข้างของหญิงแปลกหน้านั้นไว้
หลงฟา : อยู่ ๆ จะมาโจมตีคนแปลกหน้าทันทีแบบนี้ไม่มีมารยาทเลยนะ

ฟุ้บ !! ดูเหมือนว่าหลงฟาจะไม่สามารถคว้ามือของหญิงสาวที่ปรากฏออกมาตรงหน้าได้ทันไว้ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะพลาดไปแค่นิดเดียวเท่านั้น คาดว่าความเร็วของทั้งคู่น่าจะอยู่ในระดับเดียวกันนั่นเอง

? ? ? : เธอสินะ !!

หญิงสาวปริศนานั้นได้ฟาดดาบ Rapier ของเธอลงมาที่หลงฟาอย่างรวดเร็ว และดูเหมือนว่ามันจะแฝงไปด้วยเวทย์มนต์ธาตุบางอย่างอีกด้วย !!

สึบาสะ อาการิ : Blinding Flash !!

วูบ !! ดูเหมือนว่าอาการิจะชิงลงมือก่อนและทำให้หญิงสาวปริศนานั้นติดสภาพตาบอดชั่วขณะไป แต่ดูเหมือนว่าเพลงดาบที่เธอลงมาครั้งแรกนั้นจะยังตรงมาที่หลงฟาอยู่ดีเนื่องจากอยู่ในระยะที่ใกล้กัน

หลงฟา : ชิร์ !!  ถ้างั้นไม่เกรงใจล่ะ
เธอรีบคว้าอาวุธมากัีนไว้ แล้วโจมตีกลับทันที  โดยอาศัยจังหวะที่คู่ต่อสู้ยังมองไม่เห็นตนเอง

เคร้ง !! คมดาบของทั้งสองปะทะเข้าหากัน แต่ดูเหมือนหลงฟาจะเสียเปรียบด้านระยะของอาวุธและพละกำลังอยุ่เล็กน้อย หยิงสาวปริศนาคนนั้นได้เหวี่ยง Rapier ของเธอพร้อมกับแทงตรงขณะที่กำลังโต้ดาบกันอยู่เพื่อบังคับให้หลงฟาถอยระยะออกไป

? ? ? : พวกเธอทั้งสองคนเป็นปีศาจสินะ !!

เธอได้ถไลออกมาตามแรงโจมตี
หลงฟา : ปิศาจที่ไหนน่ารักขนาดนี้ ป้านั่นแหละเป็นใครกัน มาหาว่าคนอื่นเป็นปิศาจ
เธอพูดพลางตั้งท่าเหมือนจะคอยคุ้มกันอาการิ

? ? ? : ป. . ป้า อะไรกัน !! เรายังไม่ 20 เลยนะเจ้าปีศาจบ้า !!

เธอได้ตะโกนออกมาใส่หลงฟาและหันด้านดาบมายังเธอ ดูเหมือนว่าแม้จะมองไม่เห็นเธอเองก็ยังสามารถจับออร่าได้อยู่

สึบาสะ อาการิ : พวกเราไม่ใช่ปีศาจหรอก แต่เพิ่งต่อสู้มาน่ะกลิ่นเลยยังติดอยู่

อาการิได้พูดบ่ายเบี่ยงออกไปพร้อมกับถอนเวทย์ของเธอออกจากเป้าหมาย

ดูเหมือนว่าการกวนบาทาคนอื่นจะเป็ยงานอดิเรกที่ไม่ดีของหลงฟา ที่ดูยังงัยก็แก้ไม่หาย
หลงฟา : ก็อย่างที่บอกแหละ คุณพี่ พวกเราพึ่งสู้กับปิศาจมา แล้ว คุณพี่ เป็นใครมาจากไหนล่ะ

ดูเหมือนว่าจะได้ผล หญิงสาวปริศนาตรงหน้าของหลงฟาได้ลดท่าลงแต่ก็ยังจับอาวุธไว้ในมืออย่างถนัดอยู่เช่นกัน

โอกามิ โอนิ : เราชื่อ โอกามิ โอนิ เราคอยปราบปีศาจที่หลุดออกมาจากประตูและส่งข้อมูลให้ S.E.E.S. เป็นงานพิเศษน่ะ แต่เราเองก็ไม่ได้อยู่กลุ่มนั้นหรอก

โอกามิได้อธิบายขึ้นโดยยังทิ้งระยะห่างยืนมองพวกหลงฟาอยู่

โอกามิ โอนิ : ว่าแต่พวกเธอเถอะ ? ถ้าไม่ใช่ปีศาจแล้วเป็นใครกัน และ มาที่นี่ทำไม

หลงฟา : S.E.E.S. ??? มีไรแปลก ๆ เยอะแหะเมืองนี้  เรา หลงฟา นี่อาการิ เราพึ่งย้ายมาเมืองนี้เลยมาสำรวจเมืองกับ อาการิน่ะ ถ้าเข้าใจแล้วก็ขอตัวนะ

โอกามิ โอนิ : เดี๋ยวก่อนสิ !!

โอกามิได้เรียกทั้งสองที่ได้โกยแน้บออกไปไว้แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้ว หลงฟาและอาการิได้มุ่งหน้าออกมาอยู่กันที่ใจกลางเมืองอย่างรวดเร็วโดยทิ้งให้ฝูงปีศาจที่กำลังจะตามพวกเธอออกมาไว้ที่ในดันเจี้ยนเดิม

สึบาสะ อาการิ : ใกล้จะเช้าแล้วล่ะ . . .

หลงฟา : วันนี้เลยไม่ค่อยได้สำรวจอะไรเลยอ่ะ เฮ้อออออ
เธอพูดพลางหาวพร้อมบิดตัวไปมา
หลงฟา : เธอจะทำไรต่อหรอ หรือจะกลับไปพักผ่อนที่ดินแดนของเธอ
เธอหยิบขวดน้ำมาล้างหน้าล้างตา

สึบาสะ อาการิ : เราอยู่ที่โลกทางนี้ . . . ไม่ไปไหนหรอก

อาการิได้ตอบกลับหลงฟาก่อนที่เธอจะขโมยจูบจากหลงฟาไปอีกรอบและเดินหวนกลับไปทางโรงเรียน

- เริ่ม Main story -

~ DAY 1 ~

-:- ช่วงเช้า

จากข้อมูลที่หลงฟาได้มานั้น คาดว่าทาง S.E.E.S. น่าจะกุมความลับอะไรบางอย่างไว้ระดับหนึ่งเช่นกัน แต่ทว่าด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานและหลงฟาเองที่ยังไม่ได้พักผ่อนจึงทำให้เกิดอาการอ่อนล้าเล็กน้อย

- กลับห้องเพื่อไปนอนพัก
- แอบไปที่ฐานทัพกลุ่ม S.E.E.S.
- ไปยังโรงเรียน
- อื่นๆโปรดระบุ

เลือก - แอบไปที่ฐานทัพกลุ่ม S.E.E.S.
หลงฟา : ฮ้าว ..... ว ถ้าพวกที่ว่ามีหน้าที่กำจัดปิศาจล่ะก็ อาจจะเกิดอันตรายกับอาการิก็ได้ ลองไปสืบดูดีกว่า แต่ว่า ง่วงชะมัดเลยแหะ รีบ ๆ ไปดูลาดเลาแล้วรีบ ๆ กลับดีกว่า  

เธอได้เดินมาถึงหน้าที่พักที่หน้าจะเป็นฐานของพวก S.E.E.S.

หลงฟาได้เดินทางมาถึงด้านหน้าของฐานทัพของ S.E.E.S. และดูเหมือนว่าสมาชิกในกลุ่ม S.E.E.S. นั้นจะไม่ได้อยู่ที่ฐานกันส่วนใหญ่ในตอนนี้จึงเหมาะกับการลอบเข้าไปเป็นอย่างมาก

- ตึกๆ - เสียงฝ่ามือสกิดไหล่ของหลงฟาเบาๆ หญิงสาวคนนึงได้ปรากฏออกมายืนข้างๆกับหลงฟาพลางชูนิ้วชี้ขึ้นเหมือนกับการบ่งบอกให้เงียบๆไว้ก่อน



? ? ? : โย่ ~ จะลอบเข้าไปเหมือนกันเหรอ ?

หลงฟา : .....  อ่าห๊ะ  ชั้นหลงฟา แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ จะมาจับชั้นหรอ

? ? ? : ปล่าวหรอก ~ ชั้นก็จะลอบเข้าไปเหมือนกัน เลยมาหาแนวร่วมไง

หญิงสาวปริศนาได้ตอบคำถามของหลงฟาและขอร่วมลักลอบเข้าไปด้วยพร้อมๆกัน

เคโกะ ซิกนั่ม : ชั้นชื่อ เคโกะ ซิกนั่ม นะ ยินดีที่ได้พบ โฮ่ ๆ ๆ ๆ

หลงฟา :หวังว่าชั้นจะไม่โดนเหมาว่าเป็นคนร้ายไปด้วยหรอกนะ     ว่าแต่เงียบดีแหะ  เวียบจนผิดปกติ ป่ะไปกันเถอะ
เธอตั้งสมาธิเล็กน้อย แล้วลบจิตสัมผัสของตนเอง ซึ่งเธอจะทำบ่อย ๆ เวลาจะไปลอบสังหารใคร แล้วค่อย ๆ ลอบเร้นเข้าไปในตัวอาคาร

เคโกะ ซิกนั่ม : ไม่ต้องห่วงหรอกถ้ามีอะไรเกิดขึ้นชั้นจะบอกว่าเธอเป็นคนร้ายเอง ~

เคโกะได้ชูนิวโป้งขึ้นมาให้หลงฟาและแอบลักลอบตามหลงฟาเข้ามาด้านใน

ดูเหมือนว่าตอนเช้าๆนี้จะไม่ค่อยมีใครออกมาเดินเพ่นพ่านนักจึงทำให้การลักลอบเข้ามาเป็นไปอย่างง่ายดาย

-:- ตัวเลือกในการลักลอบเข้ามา
- ไปยังตึกใหญ่ๆก่อน
- ไปยังมุมเงียบๆห่างๆจากจุดอื่น
- อื่นๆโปรดระบุ

-ไปยังตึกใหญ่
หลงฟา : ไปตึกนั้นกันเลยดีกว่า  เค...... เคโกะ
ว่าแล้วเธอก็นำหน้าเข้าไปยังอาคารหลังใหญ่สุด

เคโกะ ซิกนั่ม : โฮ่ !! ใหญ่กว่าย่อมมีค่ากว่าสินะ !!

เคโกะได้ทำหน้าเลียนแบบโจรปล้นธนาคารพร้อมกับหยิบแว่นดำ(จากไหนก็ไม่รู้)ขึ้นมาใส่ประกอบ

- หลงฟาย้ายมายังบริเวณตึกใหญ่ภายใน S.E.E.S. Base

ดูเหมือนว่าสถานที่นี้จะเป็นคล้ายๆกับห้องประชุมใหญ่ๆนั่นเองเมื่อดูจากภายนอก เนื่องจากสภาพภายนอกที่ยังสงบเงียบอยู่ตามปกติของเวลาเช้าทำให้หลงฟาไม่สามารถรู้ได้เลยว่าข้างในนั้นจะมีคนอยู่รึเปล่า

เคโกะ ซิกนั่ม : จริงด้วยสิ !! ว่าแต่หลงฟามีเป้าหมายอะไรเหรอ ?

หลงฟา : แว่นนั่น.....   มีอีกอันมั๊ย  เอ้ยไม่ใช่   เป้าหมายหรอ ก็แค่อยากรู้ว่าพวกนี้ค์อใคร ทำอะไร แค่นั้นแหละ  แล้วเธอล่ะ
เธอถามพลางวิ่งไปแอบหลังถังขยะ
หลงฟา : รู้งี๊มาตอนเย็นดีกว่า เงียบ ๆ แบบนี้ไม่หนุกเลย

เคโกะ ซิกนั่ม : ชั้นชอบผจญภัยอยู่แล้วน่ะเพิ่งผ่านมาที่เมืองนี้เมื่อวานก็เลยหาอะไรที่มันขายได้ราคาหน่อย จะได้เอาไปขายหาเงินรอดชีวิตไปซักพัก

เคโกะพูดพลางชูนิ้วโป้งให้กับหลงฟาที่กำลังแอบอยู่ ดูเหมือนว่าเธอน่าจะชอบขโมยของเป็นงานอดิเรกซะด้วย

แอด ~ เสียงประตูเลื่อนอัตโนมัติที่ด้านหน้าตึกได้เปิดออกพร้อมกับผู้หญิงผมบลอนด์เงินที่ได้เดินออกมา ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ทันได้สังเกตุพวกแอนนาที่ซ่อนตัวอยู่

- พบ Souji Seko -

? ? ? : อืม . . . เหมือนงานคืนนี้จะมีอะไรน่าสงสัยอยู่แฮะ คงต้องให้ทุกคนเตรียมตัวกันไว้ก่อนเสียแล้ว . . .

ดูเหมือนว่าเธอจะบ่นอะไรพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว แต่จากที่ได้ยินแล้วสมาชิกภายในกลุ่ม S.E.E.S. คงจะติดธุระกันอีกซักพักนึงซึ่งเปิดโอกาศให้หลงฟาสามารถเข้าไปสำรวจได้อย่างปลอดภัยช่วงเวลาหนึ่ง

- พุ่งเข้าจับตัวหญิงสาวคนนั้น !!
- ลอบบุกเข้าไปในตึกก่อสร้างด้านหน้า
- อื่นโปรดระบุ

- อื่น ๆ แอบตามไปห่าง ๆ
หลงฟา : ชั้นจะตามผู้หญิงคนนั้นไปนะ เคโกะ ไว้เจอกันนะ อย่าโดนจับซะก่อนล่ะ
เธอกระซิบให้ เคโกะ แล้วแอบตาม ไปห่าง ๆ

เคโกะ ซิกนั่ม : ยังไม่ดังเลยจะแยกวงแล้วเหรอ ? เอาเถอะถ้าชั้นได้อะไรล่ะก็ไม่แบ่งหรอกนะ

เคโกะได้ชี้นิ้วมายังหลงฟาก่อนที่จะแอบวิ่งเข้าไปในอาคารใหญ่นั่นเสียก่อนที่คนอื่นจะมาเห็นเข้า

หลงฟาที่ได้แยกตัวมาและแอบตามผู้หญิงผมบลอนด์เงินไปนั้น ดูเหมือนว่าหญิงสาวตรงหน้าจะไม่ได้พูดอะไรออกมานอกจากรุดหน้าเดินตรงไปเรื่อยๆเท่านั้น

หลงฟา : ....................  รู้งี๊ตามเคโกะไปดีกว่า
ถึงจะบ่นนู้นบ่นนี่แต่เธอก็ยังสะกดรอยตามต่อไป

ไม่นานนักหญิงสาวที่หลงฟาได้ตามอยู่นั้นก็ได้หยุดลงและเข้าไปในบ้านพักตัวเอง ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าไปเตรียมสัมภาระอะไรซักอย่างก่อนที่จะเดินออกมาและมุ่งหน้าออกไปจากฐาน S.E.E.S. จากตำแหน่งแล้วคาดว่าเธอคงจะไปยังชาญชลารถไฟฟ้านั่นเอง

เธอได้แอบอยู่ด้านนอกของบ้านพัก
หลงฟา : สงสัยไปโรงเรียนล่ะมั้ง     งั้นกลับไปหาเคโกะดีกว่า
เมื่อเป้าหมายเดินออกไปไกล้พอสมควรแล้ว หลงฟาจึงมุ่งหน้ากลับตึกใหญ่

หลงฟาได้ตามเคโกะเข้ามาด้านในอาคารใหญ่ในตอนแรก ดูเหมือนว่าภายในอาคารนี้จะเป็นศูนย์บัญชาการและฐานข้อฒูลต่างๆของกลุ่ม S.E.E.S. เลยก็ว่าได้ แต่ดูเหมือนว่ายังไม่มีคนภายในกลุ่มเข้ามาใช้งานแต่อย่างใด

ไม่นานนักเมื่อหลงฟาได้ลักลอบเข้ามาถึงห้องส่วนกลางเธอก็ได้พบเคโกะอีกครั้งซึ่งดุเหมือนว่าเคโกะเองนั้นจะกำลังยืนกดคอมพิวเตอร์หลักตรงกลางอย่างชำนาญมากทีเดียวเหมือนกับว่าเธอเป็นแฮคเกอร์เสียเองเลย

แอ้ด . . . เสียงส่งสัญญาณบอกออกมาว่าการป้อนข้อมูลนั้นผิดพลาดทำให้เคโกะไม่สามารถเจาะข้อฒูลเข้าไปได้ เธอได้วางมือช้าๆก่อนที่จะยืนเท้าเองพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ

เคโกะ ซิกนั่ม : เฮ้อ . . . เลียนแบบแค่ท่าทางมันคงทำไม่ได้สินะ . . .

ดูเหมือนว่าภาพรวมจริงๆแล้วนั้นเคโกะเองจะกดมั่วนั่นเอง ไม่ได้เป็นผู้ชำนาญอย่างที่เห็นจากภายนอกเลยแม้แต่น้อย . . .

จะเต็มแล้วขึ้นใหม่เลยจ้า