[PLAY] Noirceur World Chronicle

BoSs-KuNg~

-:- ช่วงเย็น

? ? ? : . . . .

หญิงสาวตรงหน้าของเขายังคงมองชิกิที่ก้มตัวกลมอยู่ตรงนั้นด้วยท่าที่หงุดหงิดเล็กน้อยก่อนที่จะใช้มือทั้งสองข้างของเธอท้าวสะเอวเล็กน้อยและตะโกนตอบชิกิ

? ? ? : ชั้นไม่ให้อภัยนายง่ายๆหรอก !!

เธอได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจเล็กน้อยก่อนที่จะชูนิ้วเรียวยาวของเธอมาตรงหน้าของชิกิและพูดต่อไปว่า

? ? ? : นายจะต้องรับผิดชอบ !! ต่อไปนี้นายเป็นทาศของชั้น !!

Social Link : 1 ~ รักแรกพบ(?) ~
เป้าหมาย : ตอบรับข้อเสนอ NPC แบบใดก็ได้โดยให้เธอพอใจ

'ทาส !!!!? นี่ตรูกำลังเข้าใจอะไรผิดไปรึปล่าวเนี่ย ดะ. . . เดี๋ยวก่อนนะ ขอเรียบเรียงเหตุการณ์ซักนิดนึง ผมไปตามหาสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ แต่โดนแทรปจนเกือบตาย พอฟื้นขึ้นมาก็โดนแม่สาวพลังช้างซัดเอาจนเกือบตายอีก แล้วคราวนี้แม่สาวคนที่จะฆ่าผม มาบอกให้ผมไปเป็นทาสของเธองั้นหรอ ?' ชิกิค่อยๆเงยหน้าขึ้นแต่ก็ยังไม่ได้มองแม่สาวจอมพลังคนนี้ตรงๆอยู่ดี เหงื่อกาฬยังคงไหลทะลักออกมาอย่างต่อเนือง ในหนังดราม่า หรือ อนิเมะครอบครัวที่เคยดู เขาว่าเพศผู้คือเพศที่ด้อยกว่ามันเป็นเช่นนี้เองรึ ?

'มะ. . . ไม่สิ ยัยนี่อาจจะกำลังโกรธมากอยู่เลยไม่เข้าใจความหมายที่พูดออกมาก็ได้ บางทีคงอยากจะให้ผมรับผิดชอบที่ไปจับหน้าอกของเธอเข้าล่ะมั้ง ? แถมดูๆไปแล้วยัยนี่ เด็กม.ต้นงั้นหรอ ?'

"อาโหน. . . . คะ. . . คือผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอกนะ แต่ว่าผมเองก็เป็นลูกผู้ชายคนนึงเหมือนกัน" ชิกิค่อยๆลุกขึ้นนั่งชันเข่าพร้อมกับยื่นไปจับมือเล็กๆของหญิงสาวตรงหน้า

'นี่อาจจะเป็น อีเวนท์หลัก อีเวนท์นึงก็ได้ อีกอย่างในฐานะลูกผู้ชายคนนึงที่จะมาสร้างฮาเร็มในโรงเรียนนี้ จะให้ชีวิตมายึดติดกับผู้หญิงคนเดียวไม่ได้ !!!'

"ผมจะรับผิดชอบคุณเอง ต่อจากนี้ไปผมจะเป็นของคุณ. . ." แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องลอดผ้าม่านเข้ามาเป็นฉากหลัง ใบหน้าของเด็กหนุ่มแลดูสงบนิ่ง และจริงจังในเวลาเดียวกัน สำหรับเขาแล้ว เป้าหมายในชีวิต(?)ยังอีกไกลนัก จะอะไรก็ช่างถ้าผู้หญิงคนนี้เรียกร้อง เขาก็ยินดีจะชดใช้เพื่อไม่ให้ยึดติดกับเธอ ชิกิที่ได้คิดและไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนจึงได้ตัดสินใจ เขายกมือเรียวเล็กของหญิงสาวขึ้นเหนือหัวเป็นการสาบาน

'สมบูรณ์แบบ !! เอาล่ะยัยพลังช้าง พอใจแล้วสินะ จะได้จบๆเรื่องซักที ^^'

แต่ดูเหมือนความคิดอันสมบูรณ์แบบและคำพูดที่เขาใช้นั้น จะทำให้สถาณการณ์มันชวนเข้าใจผิดจนยิ่งเลยเถิดไปเสียแล้ว. . . .

บรรยากาศภายในห้องส่งเงียบเชียบหรือนี่อาจจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าพรมหลิขิตของชิกิก็เป็นได้ !!

ฉึบ ~หญิงสาวได้รีบดึงมือออกจากชิกิอย่างรวดเร็วก่อนที่จะกอดอกขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับหันหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว

? ? ? : ยะ อย่าเข้าใจอะไรผิดนะ !! นายน่ะเป็นแค่ทาศของชั้นเท่านั้นแหละ !!

หญิงสาวได้พูดตอบกลับมายังชิกิพร้อมกับค่อยๆหันกลับมาและเดินออกจากห้องพยาบาลไป

? ? ? : ถ้านายไม่ทำตามที่ชั้นบอกล่ะก็ ชั้นจะจับนายมัดทิ้งไว้กลางเมืองแล้วแยกชิ้นส่วนออกทีล่ะชิ้นเลยคอยดูเถอะ !!

เธอได้พูดทิ้งท้ายไว้เล็กน้อยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนที่จะรีบเดินหนีออกไป

"อืม. . . . เหมือนจะเคยเห็นผู้หญิงแนวๆนี้จากที่ไหนซักแห่งแฮะ แต่ก็เอาเถอะ ดูท่าผมจะรับผิดชอบยัยนั่นเรียบร้อยแล้วสินะ(?) อืม อืม ~" ชิกิพูดพลางเอามือลูบคางของตน ดูเหมือนว่าเขากับเธอจะไม่มีอะไรผูกมัดกันแล้ว(?) นั่นทำให้เด็กหนุ่มร่าเริงขึ้นมาทันที ถึงแม้เป้าหมายทั้งหมดของวันนี้จะพังไม่เป็นท่า แต่เด็กหนุ่มกลับรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด

"จริงด้วย วันนี้ผมตั้งใจจะมาลงทะเบียนเรียนนี่นา(นี่คือความตั้งใจจริงๆหรอกเรอะ)" ชิกิทุบกำปั้นลงบนมืออีกข้างนึงเบาๆก่อนจะพูดขึ้น

"อาจจะยังทันก็ได้ ทำวันนี้ให้เสร็จๆไปเลยดีกว่า ~"หลังจากมองนาฬิกาแล้วเด็กหนุ่มก็บิดขี้เกียจไปพลางๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องพยาบาล โดยมีจุดมุ่งหมายใหม่คือห้องผู้อำนวยการนั่นเอง

ถึงแม้ว่าเวลาจะตกเย็นแล้ว แต่ชิกิที่เป็นเด็กเรียน ขยัน และซื่อตรง ก็ยังมีความมุมานะที่จะขยันเล่าเรียน เขาได้มุ่งตรงมายังห้องผู้อำนวยการพร้อมกับตัวและหัวใจที่เต็มไปด้วยสปิริตนักศึกษาแนวหน้าระดับประเทศ ไม่นานนักชิกิก็ได้เดินมั่วมาจนถึงด้านหน้าของห้องผู้อำนวยการ

ชิกิสูดลมหายใจเข้าปอดจนท้องพอง

'อีกฝ่ายเป็นถึงผู้อำนวยการ ความประทับใจครั้งแรกที่ได้พบกันก็ถือว่าสำคัญยิ่งไม่แพ้การทำคะแนนกับสาวๆ ผมต้องทำให้มันสมบูรณ์แบบสุดๆ !!' เด็กหนุ่มพนักหน้าหงึกหงักไปพลางใช้ความคิดไปพลางก่อนจะตัดสินใจ เปิดประตูห้องเข้าไปด้วยความมั่นใจ

-ตึง-

ถึงแม้ร่างกายท่อนบนจะเก๊กหน้าเข้มไว้อย่างเป็นธรรมชาติ แต่เพราะเบ่งพลังไปเก๊กด้านบนมากเกินไป ทำให้ท่อนล่างโดนตะคริวเอาไปรับประทานซะแล้ว

-โครมมมม-

ความประทับใจครั้งแรกที่เด็กหนุ่มหมายมั่น กลับอยู่ในสภาพที่ตัวเขาล้มหัวทิ่มลงกับพื้นไปเสียแล้ว. . .

ชิกิได้เสียหลักล้มลงอย่างมาดเข้มกับพื้นกระเบื้องในห้องผู้อำนวยการอย่างเปิดเผย แต่ดูเหมือนว่าจะผิดคาดไปเสียหน่อยเนื่องจากคนที่เขาพบนั้นดันเป็นคุณป้าท่าทางโรคจิตอย่างหาที่เปรียบไม่ได้เสียแทนนั่นเอง

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ(Bakara Tiana) : หืม !! นั่นใครน่ะ ?! พวกหน้าใหม่งั้นเหรอ !!

"เหวอออ ขอโทษด้วยครับ กระผมเป็นนักเรียนย้ายมาใหม่ ชื่อนารุคามิ ชิกิ ปีนี้อายุก็ย่าง 17 ปีแล้ว แล้วๆๆๆ" เด็กหนุ่มรีบสปริงตัวขึ้นมาแนะนำตัวเป็นพัลวัน แต่ก็ถึงกับกลืนน้ำลายทันทีที่เห็นผู้อำนวยการสาว(?)ตรงหน้า

"อะโหน. . .  คุณป้าคือผู้อำนวยการของที่นี่งั้นหรือขรับ. . ." และเป็นอีกครั้งที่คำพูดของชิกิอาจทำให้ชีวิตของเขาสั้นลงไปอีก. . .

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : ว่าใครป้าห๊ะ !! ชั้นเพิ่งจะ 47 เอง !!

ป้าวัยกลางคนได้รีบตอบหุนหันพันแล่นพร้อมกับยื่นมือมาด้านหน้าของชิกิ

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : เอกสารการมอบตัวล่ะ ?

'47 เอง ? พูดออกมาได้ไงเนี่ย. . .'

"อะ. . . เอ้อ จริงด้วยๆ ขอโทษด้วยครับ เอกสารมอบตัวๆๆ. . . . ." ชิกิพยายามจะถอดกระเป๋าเป้ที่สะพายออก แต่มันกลับว่างปล่าว ใช่ อย่าว่าแต่กระเป๋าเป้เลย ในตัวของเขาไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ

". . . . . . . . " เด็กหนุ่มหน้าซีดเป็นไก่ต้ม ดูเหมือนเขาจะรู้ตัวแล้วว่า ตัวเองได้ลืมสิ่งที่สำคัญเข้าให้แล้ว

"เอ่อ. . . . จะเกิดอะไรขึ้นหรอครับ ถ้าผมไม่มีเอกสารพวกนั้นเลย. . . ."

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แค่นายสมัครเข้าโรงเรียนนี้ไม่ได้เอง ฮ่า ๅ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เสียงหัวเราะกวนผ้าใบของป้าในชุดม่วงดังขึ้นเยาะเย้ยชิกิเล็กน้อยก่อนที่เธอจะหยิบเครื่องสแกนนิ้วมือออกมา

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : ที่พูดมาเมื่อครู่นี้เป็นการล้อเล่น สมัครผ่านรอยนิ้วมือนี้ก็ได้

ว่าแล้วเธอก็ได้จับนิ้วโป้งของชิกิมาทาบอยู่ครู่หนึ่ง และได้หยิบบัตรนักเรียนส่งให้กับชิกิ

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : เสร็จแล้ว !! เจ้าหน้าใหม่ !!

"โอ้ ~ ช่วยได้มากเลยครับป้า คิดว่าจะแย่แล้วซะอีก แหะๆๆ" เด็กหนุ่มลูบหัวตัวเองเบาๆพร้อมกับหัวเราะแห้งๆไปด้วย

"แล้ว. . . เรื่องที่พักล่ะครับ ~"

ป้าม่วงได้ยื่นเสื่อผืนนึงให้กับชิกิพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยท่าทางกวนแผ่นหนังรองพื้นอีกรอบนึง

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : หาที่ว่างๆแถวๆโรงเรียนแล้วปูเสื่อนอนเอานะ

". . . . ."

'อะ เอาจริงดิ !? คืนแรกในรั้วโรงเรียนของผมคือแบบนี้งั้นหรอ !?' ชิกิคิดพร้อมกับรับเอาเสื่อจากมือของป้าม่วง

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"อร๊างงงง ~ นายท่านคะ ตรงนั้นไม่ได้นะคะ อ๊ายยย ~"

"หึ หึ หึ. . . ซึนซะน่ารักเลยนะ ทั้งๆที่ชอบมากจนเปียกขนาดนี้แท้ๆ ~"

"ว้ายยย !! หยะ. . . อย่ามองนะคะ อ๊ะ !! มะ ไม่นะคะนายท่าน อร๊างงง ~"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"มันควรจะเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอ !!!!!!!!" ชิกิฉีกภาพความคิดของตัวเองทิ้งทั้งน้ำตา ก่อนจะพุ่งพรวดเข้าไปคว้าคอเสื้อของป้าม่วงเอาไว้

"นี่ป้า !!! แบบนี้มันไม่ถูกต้องนะครับ !!! ถ้าไม่ได้นอนหอรวมชายหญิง แล้วฮาเร็มของผมจะเป็นยังไงกันเล่า  ห๊าาา !!!" ชิกิคร่ำครวญน้ำตาไหลพราก (ทำหน้าโอนิสึกะ) แถมยังเริ่มเขย่าคอเสื้อป้าม่วงไปมาแล้วด้วย

ป้าผู้ช่วยได้จับแขนของชิกิที่พยายามเช้กบอดี้กับเธอออก

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : อะไรของเจ้า !! ฮารง ฮาเร็ม อะไรไม่มีหรอก มีแต่ฮานามิจะเอามะ

ป้าม่วงได้ยื่นถุงขนมข้าวเกรียบให้กับชิกิพร้อมกับหัวเราะออกมาด้วยท่าทีกวนส่วนล่างเป็นครั้งที่สาม

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : แต่ในข้อมูลนายก็มีที่พักอยู่ที่ T.S. Base ไม่ใช่เหรอ ? เรื่องที่พักคงไม่ใช่ปัญหาหรอกมั้ง . . .

ผู้ช่วยผู้อำนวยการได้อธิบายพร้อมกับเปิดแผงผังภาพให้ชิกิดูที่อยู่ตัวเอง จากนั้นเธอก็ได้ขยับแว่นตาขึ้นและชี้นิ้วมายังชิกิโดยมิดได้นัดหมาย

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : ถ้านายต้องการเปิดฮาเร็มล่ะก็ !!! ชั้นมีทีเด็ดแนะนำ !!!

Social Link 1 ~ เส้นทางสู่ True Ending !! ~ ( ไม่ใช่ S Link ของ ป้าม่วง แต่เป็นของ NPC อีกคนที่มีความสัมพันธ์กัน )

เป้าหมาย : ล้วงข้อมูลสู่ฮาเร็มจากป้าม่วง หรือ ข้อมูลอื่นๆ

ชิกิแสดงอาการตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าคุณป้าม่วงมีทีเด็ดจะแนะนำให้เขาก่อนที่เด็กหนุ่มจะก้มหน้าลงจนผมปรกดวงตา

"ขอโทษด้วยนะครับคุณป้า. . ." เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นช้าๆ สีหน้าและแววตาของเขามุ่งมั่นแต่ยังคงมีรอยยิ้มให้เห็นชัดเจน

"ฮาเร็มของลูกผู้ชายน่ะนะ ถ้าไม่สร้างมันขึ้นมาด้วยตัวเองมันก็ไม่มีความหมายหรอกครับ" ชิกิพูดขึ้นพลางฉีกปากถุงขนมข้าวเกรียบของป้าม่วง

"ฮาเร็มของผม ทุกคนที่เป็นส่วนหนึ่งในนั้นจะต้องมีความสุข และคนที่จะสร้างความสุขเหล่านั้นให้พวกเธอก็คือผม. . ." เด็กหนุ่มเว้นช่วงเล็กน้อยก่อนจะหันหลังให้ป้าม่วง

"ถ้าหากผมฟังคำแนะนำจากคนอื่นแล้วนำไปปฏิบัติกับพวกเธอเหล่านั้น ความสุขที่พวกเธอได้รับมันก็จะไม่ได้มาจากผมอีกต่อไป ซึ่งนั่น ไม่ใช่ภารกิจของลูกผู้ชายหรอกครับ" ชิกิหันหน้ากลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม เด็กหนุ่มหยิบเอาขนมเข้าเกรียบโยนเข้าปากหนึ่งชิ้นก่อนจะโค้งให้ป้าม่วงเล็กน้อยและเดินออกจากห้องไป

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : เอ่อ . . . ไม่ใช่แบบนั้น ที่ชั้นจะแนะนำมันคือ ชมร . . . อะ . . อ่าว ไปซะแล้ว . .

ก้าวแรกของเด็กหนุ่มวัย 17 ปี ผู้มีความฝันอันยิ่งใหญ่ เริ่มออกเดินแล้ว หนทางข้างหน้ายังคงอีกยาวไกล แม้วันนี้จะเกิดเรื่องขึ้นมากมายแต่เขาก็ยังคงมุ่งมั่น เสียงเคี้ยวขนมข้าวเกรียบดังกรุบกริบท่ามกลางความเงียบสงัดของโรงเรียนที่กำลังจะเข้าสู่ยามวิกาล ชิกิแหงมหน้ามองดวงอาทิตย์สีส้มที่กำลังจะลับขอบฟ้าด้วยรอย ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างออก

"ลืมถามสถานที่ตั้งของกลุ่ม T.S. Base ไปเลยแฮะ. . ."

ชิกิได้แต่ยืนแหงนมองท้องฟ้าในยามอาทิตย์ใกล้จะตกดินพร้อมกับตัวเปล่าๆ เสื่อนอน และข้าวเกรียบอีกหนึ่งถุง ดูเหมือนว่าเขาอาจจะหลงทางตั้งแต่หน้าโรงเรียนนี้ไปก็เป็นได้ แต่ยังไงก็แล้วแต่ชีวิตของเด็กหนุ่มวัน 17 ปีคงจะไม่ต้องมาพบกับจุดจบที่น่ารันทดอย่างการหิวเพราะหลงทางตายอย่างแน่นอน !!

แต่ยังไม่ทันที่ชิกิจะก้าวขาเดินไปไหนทั้งนั้นเขาก็ได้พบเด็กนักเรียนคนนึงเดินกลับออกมาจากโรงเรียนเช่นกัน

( พบ Nana valen )

"OMG !!! ชีวิตมันช่างสดใสจริงๆ !!" เด็กหนุ่มกำหมัด สายตาจับจ้องไปที่เด็กสาวคนนั้น พร้อมกับเริ่มใช้ความคิด

'หน้าตาน่ารักขนาดนั้น จะต้องเป็นสาวน้อยใจดีที่เห็นคนเดือดร้อนไม่ได้เป็นแน่ สภาพของผมตอนนี้ใกล้เคียงกับคำว่าอนาถาซะด้วย ดีล่ะ !!'

"ขอโทษด้วยนะคร้าบบบบ ผมหลงทางคร้าบบบบ ~" คิดได้ดังนั้น ชิกิไม่รอช้าเขาพรุ่งพรวดเข้าไส่เด็กสาวตรงหน้าทันที (หน้าโอนิสึกะ)

เด็กสาว : วะ . . หวา !!

เด็กสาวได้ตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นชิกิพุ่งพรวดเข้ามาถามทางเธอ แต่ว่าเธอก็ได้มองชิกิอย่างเห็นใจเมื่อเห็นใบหน้าอันน่าเห็นใจแบบแปลกๆนั้น

เด็กสาว : ใช้บัตรนักเรียนหาที่อยู่ได้นะคะ คุณไม่ใช่นักเรียนของที่นี่เหรอ ?

ชิกิตีหน้าเศร้าอย่างน่าสังเวศสุดๆก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทาราวกับจะร้องไห้
"ที่จริงแล้วผมเป็นพวกอ่อนเทคโนโลยีน่ะครับ บัตรอะไรนั่นผมใช้อย่างอื่นนอกจากติดอกเสื้อไม่เป็นหรอกฮับ ~"

'หึ หึ หึ ทำตัวน่าสงสารขนาดนี้ ไม่มีทางที่เจ้าหล่อนจะนิ่งดูดายแน่'

"อย่างน้อยๆช่วยนำทางผมไปที่พักของกลุ่ม T.S. Base จะได้ไหมครับ เพราะถ้ายังเป็นแบบนี้ผมคงได้ปูเสื่อนอนแถวๆนี้แน่เลย" เด็กหนุ่มปั้นหน้าแบ๊วสุดขีด ทำตากลมบ๊อกเหมือนการตูนผู้หญิงยังไงอย่างงั้น แบบนี้แล้ว คำตอบของอีกฝ่ายล่ะ ?

เมื่อเด็กสาวได้เห็นชิกิทำหน้าตาสุดแบ๊วและสะอึกสะอื้นเสียขนาดนั้น เธอเองก็ไม่สามารถที่จะปฏิเสธคนที่ตกระกำลำบากได้ลงอย่างแน่นอน

เด็กสาว : ก็ได้นะคะ . . . ยังไงเราก็ผ่านทางนั้นอยู่แล้วด้วย

เมื่อเอ่ยจบเธอก็ได้เดินนำชิกิไปยังทางด้านฐาน T.S. Base ทันที

จะเต็มแล้วขึ้นใหม่เลยจ้า

Eureka_GL_World

ชั้นยังไม่พูดอะไรกลับไปทันที แต่ชั้นก้มตัวลงเก็บช้อคที่ยัยหัวชมพูปามาก่อน จากนั้นชั้นก็ง้างท่าปาลูกเบสบอลปาช้อคใส่หล่อน

ด้วยกําลังทั้งหมดที่มีอยู่

" ทําของตกครับ !!! ไอคุณคนรับใช้ !!!!!! "

หวังว่าำไอหน่อนี้จะเป็นตัวจริงนะ

" อย่ามา้เรียกชั้นว่าคุณหนูนะเฟ้ย ชั้นมีชื่อนะเฟ้ย เรียกชื่อสิฟะ ยูเรก้า น่ะ ยูเรก้า !!! ยัยหัวชมพูงี่เง่า อกไข่ดาว "

โป้ก!! เสียงช้อคกระทบหน้าผากของผู้หญิงสีชมพูตรงหน้าของเขาเข้าอย่างจัง เธอได้หันกลับมาพร้อมกับปาคืนใส่ยูเรก้าอีกครั้งแต่ดูเหมือนว่าคราวนี้จะไม่โดนซะแล้วเพราะการปามั่วของเธอนั่นเอง

? ? ? : ว่าไงนะ !! เจ้าคุณหนู หน้าตาแร้นแค้น !! ชั้นไม่เรียกชื่อนายหรอก !! แล้วชั้นก็ไม่มีวันบอกชื่อนายด้วย !!

หญิงสาวผมชมพูได้ตะโกนว่ายูเรก้าและหยิบเศษเหล็กแถวนั้นปาใส่ชายหนุ่มแทนช้อคอีกรอบแทน

ทางด้านไอกิสเหมือนว่าจะยังคงทำการต่อสู้กับอีกด้านนึงอยู่ แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้ร่างทั้งสองด้านจะไม่หายไปเร็วเหมือนกับครั้งที่ผ่านๆมา

" ว่้าไงนะ !! หน้าตาชั้นไม่ได้แร้นแค้นนะเฟ้ย ชั้นน่ะเป็นถึงเน็ตไอดอลเลยนะเฟ้ย !!! โวยยย ไม่สนแล้ว !! "

ชั้นคอยหลบของต่างชนิดทั้งหลายทั้วปวงที่ยัยนั้นปามา พร้อมกับหาหยิบของแถว ๆ นั้นปาสวนคืนไปเช่นเดียวกัน

" ยัยผมชมพู เตรียมใจไว้เถอะ วันนีุ้ถ้าพ่อไม่ได้เตะก้นหล่อน พ่อนอนไม่หลบแน่ ๆ "

เมื่อลั่นวาจาจบ ชั้นก็พุ่งตัวเข้าไปหายัยชมพูทันที

" อย่างงี้ต้องซัดท้องให้สลบก่อนสินะ ไม่งั้นเดี๋ยวแตกหน่อออกมาอีกมันน่ารําคาญ !!! "

ยูเรก้าได้พุ่งตัวเข้าหาเป้าหมายอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อยูเรก้าได้ออกตัววิ่งแล้วหญิงสาวผมชมพูคนนั้นก็ได้เตะฝุ่นเหล็กผงที่ได้ตกอยู่ในบริเวณโดยรอบกระจายออกเข้ายังบริเวณใบหน้าของยูเรก้าเสียแทน

? ? ? : ฝันไปเถอะย่ะ !! ชั้นไม่ให้นายแตะตัวชั้นง่ายๆหรอก !!

ชั้นตวัดมือเล็กน้อย เศษฝุ่นทั้งหลายก็กระจายออกไปยังจุดอื่น อย่างน่าประหลาด

" หล่อน... บังอาจมาก นิหล่อนคิดจะเอาเศษฝุ่นชั้นตํ่านั้นมาโดนหน้าชั้นงั้นเหรอ !!! "

ชั้นค่อยเดิน ๆ เข้าไปหายัยผู้หญิงผมชมพูนั้นอย่างช้า ๆ

" ต้องลงโทษ ลงโทษ ลงโทษ ลงโทษ ลงโทษ ลงโทษ ลงโทษ !!!! "

ตัวของชั้นก็กระโจนพุ่งเข้าหาตัวยัยหัวชมพูทันที ด้วยความเร็วทั้งหมดที่มี

? ? ? : อย่าเข้ามานะ !! เจ้าคุณหนูจอมตื้อ !!

หญิงสาวผมชมพูได้ยกเท้าเตะขึ้นไปยังยูเรก้าที่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงแต่ดูเหมือนว่าเธอจะเตะพลาดไปพร้อมกับทำให้ขาของเธอไปขัดเข้ากับยูเรก้าที่ดับเครื่องวิ่งมาอย่างจัง

โครม !! ยูเรก้าได้สะดุดลงและเสียหลักล้มใส่หญิงสาวผมชมพูคนนั้นเต็มๆ เมื่อเขารู้สึกตัวก็พบว่าตัวของเขาได้คร่อมอยู่ด้านบนของเธอและใบหน้าของทั้งคู่ที่อยู่ใกล้ชิดกันในระยะไม่ถึงเซนติเมตร

บรรยากาศโดยรอบได้เงียบลงอย่างมิดได้นัดหมาย แววตาของหญิงสาวผมชมพูคนนั้นได้เบิกกว้างออกด้วยความตกใจพร้อมกับจับจ้องมายังดวงตาของยูเรก้าที่เกือบจะชนกับเธอแล้ว ใบหน้าของเธอได้แดงขึ้นเล็กน้อยและดูเหมือนว่าจะไม่มีเสียงใดๆเล็ดรอดออกมาจากปากของเธอเลยทีเดียว

Social Link 1 ~ อุบัติเหตุ(?) ~
1) นิ่งอยู่กับที่เหมือนเดิม
2) พูดอะไรบางอย่างออกมา
3) เงียบกลับและจูบ
4) อื่นๆโปรดระบุ

2) พูดอะไรบางอย่างออกมา

" หึ พอมองหน้าใกล้ ๆ แบบนี้แล้ว เธอก็น่ารักดีนิ "

ตัวชั้นยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะใช้หลังมือขวาลูบไปที่หน้าของหล่อนเบา ๆ ที่แก้ม

" ผิดกับนิสัยบ้า ๆ งี่เง่า ๆ ของเธอเลยนะ หน้าตาน่ะ ฮะฮะฮะ ! "

หญิงสาวผมชมพูได้หลบสายตาออกจากยูเรก้าพร้อมกับยกมือขึ้นดันตรงหน้าอกของชายหนุ่มไว้เบาๆอย่างสั่นคลอน

? ? ? : ละ . . แล้วทำไมเล่า จะ . . . เจ้าคุณหนูจอมตื้อ . .

เสียงของเธอพูดตะกุกตะกักลงและค่อยๆหันกลับมามองสบตาที่ยูเรก้าอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเธอต้องการจะพูดอะไรซักอย่างแต่ว่า . . .

ตึก !! เสียงฝีเท้าของใครคนนึงลงมาทำลายบรรยากาศลงพร้อมกับเสียงถ่ายรูปดังแชะที่ตามมาอย่างรวดเร็วนัก

ชายหนุ่มผมเหลือง : อะ ฮะๆๆ ชอทแบบนี้หาดูได้ยากนะเนี่ย

ชายหนุ่มผมเหลืองที่ยืนเหม่อลอยอยู่ที่ปลายสะพานตอนแรกนั่นเอง เขาได้เก็บกล้องถ่ายรูปของเขาลงพร้อมกับค่อยๆเดินเข้ามาทางยูเรก้าและหญิงสาวผมชมพูเล็กน้อย

ชายหนุ่มผมเหลือง : เวลาเล่นหมดแล้วล่ะครับ ผมมารับตัวเธอคนนั้นกลับฐาน ถ้าคุณจะไม่ว่าอะไรผมนะ ?

ดูเหมือนว่าในขณะที่ยูเรก้ากำลังสนทนากับชายหนุ่มผมเหลืองคนนี้นั้น สเกาเตอร์ที่ไอกิสได้ให้เขาไว้ก็ดับวูบลงไปเช่นกัน จะเกิดอะไรขึ้นที่อีกฝั่งกันนะ

" หึ นายน่ะหัดสั่งสอนยัยนี้ซะบ้างนะเฟ้ย "

ชั้นค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ตอนนี้ผมติดใจอยู่ที่สเกาเตอร์มากกว่า ทําไมอยู่ ๆ ถึงดับไป... ไอกีสจะเป็นอะไรรึเปล่า

" ยัยหัวชมพู ตามสัญญาชั้นพาเธอมาส่งแล้ว ไอหมอนี้คงพาเธอออกไปได้ล่ะมั้ง เพราะงั้นชั้นไปล่ะ "

ไอกีส ! จะเป็นอะไรรึเปล่านะ เมื่อคิดได้แบบนั้นชั้นก็รีบวิ่งตรงไปที่จุดที่ไอกีสทําการต่อสู้อยู่ทันที

ผู้หญิงผมชมพู : ชั้นไม่ขอบคุณนายหรอกนะ

ชายหนุ่มผมเหลือง : คร้าบผม ~ ผมจะคอยสอนเธอให้มากขึ้นเพื่อคุณเองคร้าบ

ชายหนุ่มผมเหลืองได้ตอบรับยูเรก้าพร้อมกับก้มหัวส่งยูเรก้าที่เดินผ่านเขาไปอีกด้านเพื่อไปหาไอกิส

แกรก ๆ เศษหินและเหล็กตามกำแพงได้ทรุดลงเล็กน้อยและกลิ้งส่งเสียงกระทบพื้นตามข้างทางที่ยูเรก้าเดินกลับมา สภาพพื้นที่ด้านหน้าของเขานั้นพังไม่เหลือชิ้นดีรวมทั้งยังมีหลุมที่เหมือนกับจะระเบิดออกตามจุดต่างๆบนพื้นด้วยเช่นกัน ดูเหมือนว่าทั้งไอกิสและชายหนุ่มผมขาวที่ยูเรก้าเจอในตอนแรกจะไม่อยู่ในบริเวณนี้เสียแล้วซะด้วย

ไม่ไกลจากที่เกิดเหตุนักยูเรก้าก็ได้สังเกตุเห็นหญิงสาวผมสีเทาคนนึงดูเหมือนว่าเธอจะกำลังสำรวจสถานที่อยู่ แต่เมื่อยูเรก้าได้เดินเข้ามายังบริเวณนั้นเธอก็ได้หันตัวกลับมาและเดินเข้ามาหายูเรก้าทันที



โซจิ เซโกะ : คุณคือคนที่ติดมากับไอกิสสินะคะ ? ชั้นชื่อ โซจิ เซโกะ เป็นสมาชิกในกลุ่มเดียวกับไอกิส เธอได้ขอร้องให้ชั้นมาช่วยเหลือคุณออกไปโดยปลอดภัยน่ะค่ะ

หญิงสาวได้อธิบายขึ้นพร้อมกับแนะนำตัวเองไปด้วยและยื่นมือมาเพื่อจะจับทักทายยูเรก้า ทันใดนั้นเอง !! ก็ได้มีสิ่งมีชีวิตประหลาดพุ่งพรวดออกมาจากตรงกลางลานต่อสู้เมื่อครู่นี้และดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้มาดีเสียด้วย



โซจิ เซโกะ : คุณน่ะ !! รีบวิ่งออกไปยังทางออกด้านบนก่อนนะคะ ชั้นจะลองต้านมันไว้ก่อนดู

" ชั้นจะไม่ไปไหนทั้งนั้น !! "

ชั้นตะโกนขึ้น พร้อมกับเดินไปใกล้ ๆ กับหญิงสาวผมเทาคนนั้น

" ชั้นชื่อ ยูเรก้า จีแอล เวิร์ด !!! จะให้ทิ้งใครสักคนให้ตกอยู่ในอัตราย โดยตัวเองหนีไปน่ะ ทําไม่ได้หรอกเฟ้ย !!! "

ชั้นตะโกนอีกรอบ แล้วชี้นิ้วกลางขวาใส่เจ้าตัวประหลาดนั้น

Social Link 1 ~ สนามรบที่ไม่โดดเดียว ~

เป้าหมาย : เสร็จสิ้น

โซจิ เซโกะ : งั้นรบกวนด้วยนะคะ คุณยูเรก้า

เซโกะได้ยิ้มรับพร้อมกับกระชับดาบของเธอขึ้นมาแน่น ดูเหมือนว่าสไตล์การต่อสู้ของเธอจะเป็นการตั้งรับและเรียนรู้การโจมตีของเป้าหมายเสียก่อนที่จะโจมตีออกไป เธอจึงไม่ได้ขยับตัวเลยแม้แต่น้อยในตอนนี้

ซูม !! สิ่งมีชีวิตประหลาดนั้นได้สะบัดตัวมันลงมายังด้านหน้าทั้งคู่โดยดูเหมือนว่ามันจะปาดตัวของมันลงโจมตีแบบสัตว์ประหลาดทั่วๆไป

ฟึ้บ !! เซโกะได้โผล่ตัวออกมาจากหมอกควัญบนสนามรบและวิ่งลากดาบยาวไปบนตัวของมอนสเตอร์นั้นในจังหวะที่มันได้ฟาดระนาบกับพื้นและกระโดดดีดตัวเองออกมาก่อนที่มันจะกลับตัวขึ้นไปเหมือนเคยและฟาดลงมาอีกครั้งนึง

โซจิ เซโกะ : เหมือนว่ามันจะมีการโจมตีรูปแบบเดียวล่ะมั้ง . . . .

ไม่รู้หรอกนะ ว่าความคิดของเราเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงจะน่ารําคาญก็เถอะ

สงสัยโรงเรียนคงจะไปสายแน่ ๆ แต่ถ้าแค่ไปโรงเรียนสายแลกกับการช่วยชีวิตคนถึง 3 คนละก็ มันช่างคุ้มค่านัก

ยัยหัวชมพู ถึงชั้นจะไม่ใช่คนพาเธอออกไปเอง แต่แค่เธอปลอดภัย ก็คงหมายว่าชั้นได้ช่วยเธอตามที่เธอข้อร้องแล้วสินะ

ไอกิส ถ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ อย่าทําให้เป็นห่วงนักสิ ถ้าเจอพ่อจะจับตีก้นซะให้เข็ด

เซโกะ เพราะงั้นเธอต้องปลอดภัยด้วยเหมือนกัน

ตึ ก ตึ ก !!

S.LINK 1 // Use of KI

อะไรกัน... เสียงหัวใจของชั้น ! ... อยู่ ๆ หัวใจของชั้นก็เต้นช้าลงและดังขึ้น จนผมรู้สึกได้ รู้สึกหนักมาก เหมือนกําลังถูกบดขยี้

แต่สักพักความหนักนั้นก็หายไป มีความเบาบางเหมือนตัวเราลอยอยู่ในจักรวาลเข้ามาแทนที่

เสียงหัวใจยังคงเต้นอย่างช้า ๆ และดังสนั่นไปทั่วทั้งหูของชั้น และเมื่อรู้สึกตัวอีกที

ทุกอย่างรอบ ๆ ตัวของชั้นมันเหมือนเคลื่อนไหวช้าลงตามการเต้นของหัวใจของชั้น...

ตอนนี้ชั้นรู้สึกได้ ถึงทุกอย่าง... เสียงหัวใจของเซโกะ ฝุ่นละอองทั้งหลาย การไหลเวียนของกระแสลม

แรง และการเคลื่อนที่ต่าง ๆ ชั้นรู้สึกได้ถึงมันหมด มันทําให้ชั้นรู้สึกว่า สามารถเปลี่ยนแปลงกระแสทางต่าง ๆ ได้หมด

ใช่ชั้นรู้สึกได้

กริ๊ง ! !   

เสียงกระดิ่งดังขึ้น โลกภายนอกตอนนี้ได้ยินเสียงหัวใจของชั้นเหมือนเป็นกระดิ่ง

รอบ ๆ ตัวของชั้นเหมือนมีกระแสลมบางอย่างมาอัดแน่นรวมกัน

หลังมือขวาและมีซ้ายของชั้น มีเครื่องหมายรูปกระดิ่งส่องแสงขึ้น

" ทําไมรู้สึกสงบอย่างงี้นะ ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน "

ตัวชั้นตอนนี้ไม่มีอารมณ์แบบปกติ ทั้งความรําคาญ ความหงุดหงิด ทุกอย่างหายไปหมด

ในหัวของชั้นตอนนี้มันขาวไปหมด ไม่มีอะไรอยู่ในความคิดของผมเลยสักนิด รึนิืคือ " จิตปล่อยวาง " ที่ลือกัน ?

ชั้นค่อย ๆ มองไปทางขวาเห็นเศษหินเล็ก ๆ กําลังลอยมาที่ตัวของชั้น ในสายตาของชั้นตอนนี้

รู้สึกเหมือนมันช้ามา ชั้นค่อย ๆ ยกมือขวาขึ้นและใช้นิ้วชี้จิ่มไปที่ก้อนหินเล็ก ๆ ก้อนนั้น

ตอนนั้นชั้นรู้สึกได้ถึงการไหลเวียน และัทิศทาง ความแรงของมัน ชั้นลองปล่อยกระแสพลังที่วนอยู่รอบ ๆ ตัว

เข้าไปเปลี่ยนแปลง ทั้งการไหลเวียนของกระแสต่าง ๆ ทิศทาง ความแรง เมื่อทําการปรับเปลี่ยนแล้ว

เศษหินก้อนนั้นก็พุ่งกลับไปทางที่มันลอยมาด้วยความเร็วสูง จนมันกระทบเข้าไปพนังจนเกิดการระเบิด !!!

" .... "

สุดยอดเลยแฮะ ชั้นคิดแบบนั้นก่อนที่จะหันไปจ้องมองตัวประหลาดที่อยู่เบื้องหน้า

ยูเรก้า : เรียนรู้และใช้งาน Use of KI

สายพลัง Use of KI : ควบคุมเว็คเตอร์ของวัตถุที่ตนรู้จักและสัมผัสได้

โซจิ เซโกะ : ว้าว . . . คุณยูเรก้า . . . .

เซโกะได้แต่ตกตะลึงในพลังของยูเรก้าที่ได้แสดงผลออกมา ดูเหมือนว่าแม้แต่กระแสลมรอบด้านยังหมุนเวียนกระแสเดียวดังใจของยูเรก้าด้วยเช่นกัน

" เซโกะ รีบ ๆ จัดการกันเถอะ รู้สึกชั้นจะคงอยู่ในสภาพนี้ได้ไม่นาน "

เมื่อพูดจบ ชั้นก็คอยเตะเศษหินแถวนั้นใส่เจ้าตัวประหลาดนั้นทันที

ความเร็วและความแรงของก้อนหินพวกนั้น ไม่ต่างอะไรก้อนหินขนาดใหญ่ที่ถูกโยนลงจากที่สูงและกระทบพื้นอย่างรุนแรง

โซจิ เซโกะ : ค่ะ !!

เซโกะได้ขานรับยูเรก้าพร้อมกับเริ่มโจมตีเป้าหมายในจังหวะที่มันฟาดลงพื้นมาเพื่อให้มีความปลอดภัยสูงในการตั้งรับ

บึ้ก !! เสียงก้อนหินที่พุ่งออกไปด้วยความเร็วสูงของยูเรก้าพุ่งชนร่างสัตว์ประหลาดนั่นจนเป็นหลุมเป็นบ่อไปทั่วร่าง ดูเหมือนว่าการเคลื่อนไหวของมันจะค่อยๆช้าลงเรื่อยๆด้วยเช่นกันจากความเจ็บปวดนั่น

ฉัวะ !! เซโกะได้ใช้ดาบคาตานะของเธอฟันผ่านร่างยักษ์นั่นเข้าไปได้หนึ่งแผลแต่ที่น่าแปลกใจก็คือไม่มีหยดเลือดหรือของเหลวกระเซ็นออกมาเลย

เจ้านี้มันคือตัวอะไรกันแน่ แต่ช่างมันเถอะ ถึงจะรู้ไปเราก็ต้องจัดการมันอยู่ดี

ปรับแรงส่งที่ขาทําให้พุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง

ชั้นพุ่งตัวเข้าประชิดตัวประหลาดนั้นด้วยความเร็วสูงมาก เมื่อชั้นอยู่ใกล้ตัวของมัน

ชั้นก็ยกนิ้วชี้ขวาของชั้นจิ่มไปที่ตัวมันเบา ๆ แต่กระนั้นชั้นก็ได้ปรับเปลี่ยนกระแสพลังการไหลเวียน

ทําให้นิ้วชี้ที่ชั้นแตะเจ้าตัวประหลาดนั้นมีความรุนแรงเฉกเช่นระเบิดปรมาณูขนาดกลางเลยทีเดียว

เสร็จสิ้น

nutchsnon

'' อืมมมม .... ''  เสียงตอบไม่ค่อยจะเป็นที่เข้าใจซักเท่าไหร่ แต่ตัวเราก็พยายามจะทำความเข้าใจในสิ่งที่เธอสอน แต่ว่า ก็ไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดีอ๊ะ

'' ฮะๆๆๆ น่าขายหน้าจริงๆ ทั้งๆที่ ฮัตซึเนะซัง ตั้งใจสอนให้แท้ๆ แต่ท่าทางชั้นจะไม่ค่อยเข้าใจมักซักเท่าไหร่เลย ... '' เราที่พูดกลั้วถอนหายใจอย่างท้อแท้ กับแอนตี้อิเล็คทรอนิคของตัวเอง

'' อืม ... เปลี่ยนเรื่องบ้างดีกว่า เห็นโน็ตเพลงเต็มไปหมดเลย ท่าทางฮัตซึเนะซังจะชอบร้องเพลงมากๆเลยนะ?'' เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง เราก็ได้ดึงสายหูฟังออกมาจากกำไลข้อมือ ก่อนจะเอียงคอเล็กน้อย

'' ชั้นก็ชอบฟังเพลงเหมือนกัน แต่ท่าทางเธอจะชอบร้องเพลงสินะ ฮัตซึเนะซัง?''

มิกุเห็นดังนั้นก็ได้หัวเราะเบาๆออกมาพร้อมกับเปลี่ยนเรื่องคุยกับฮารุด้วยเช่นกัน

ฮัตสึเนะ มิกุ : เราเองชอบเสียงเพลงมากๆเลยน่ะค่ะ เราชอบร้องเพลงและฟังเสียงของเครื่องดนตรีทุกชนิด มันเป็นเหมือนความสุขและความฝันของเราที่ได้ทำสิ่งที่มีส่วนร่วมกับสิ่งที่ตัวเองรักค่ะ

มิกุได้เอ่ยตอบฮารุพร้อมกับเปิดหนังสือเล่มที่ฮารุได้นำมาคืนให้นั่งดูเนื้อเพลงต่างๆในนั้น

ฮัตสึเนะ มิกุ : แล้วคุณไซออนจิล่ะคะ ?

'' ... '' เราเผลอปล่อยตัวมองใบหน้านั้นแว่บหนึ่งพลางได้ยินเสียงต่างๆที่เราไม่รู้จักเข้ามาในหัว

'' เสียงน่ะ ... '' คำตอบสั้นๆและแผ่วเบาก่อนที่จะเม็มปากตัวเองเล็กน้อย

'' ชั้นชอบเสียงของคนร้องเพลง เสียงดนตรีเบาๆก็ชอบนะ แต่ว่าที่ชอบเสียงของคนร้องเพลง ก็เพราะชั้นจำอะไรไม่ได้เลยและยิ่งจำใครไม่ได้เลยทำให้กลัวที่จะเข้าใกล้ผู้คนน่ะ แต่อย่างน้อยเสียงขับร้องก็ยังทำให้ชั้นรู้สึกว่า ชั้นไม่ได้ลืม คนเหล่านั้นไป แต่ก็แค่นึกชื่อของพวกเขาไม่ออกเท่านั้น อาจจะฟังดูแปลก แต่นั่งคงเป็นเหตุผลที่ชอบเสียงเพลง ล่ะมั้ง? ''  เราพูดน้ำเสียงขุ่นมัว แต่ก็พยายามกลบมันไว้ ก่อนจะหันกลับมาหามิกุ

'' .... แต่ตอนนี้ .... ยังไงดีล่ะ ถ้าฮัตซึเนะซังบอกว่าชอบร้องเพลง ชั้นเองก็รู้สึกว่า อยากจะฟังฮัตซึเนะซังร้องให้ฟังซักครั้งนึง... จะได้รึเปล่านะ ?  ''

ฮัตสึเนะ มิกุ : ได้สิคะ !! เรากำลังจะฝึกร้องเพลงอยู่เลย

มิกุได้พาฮารุเข้ามายังห้องอัดเสียงซึ่งมีอุปกรณ์การดนตรีหลายๆอย่างที่ฮารุไม่รู้จักซักเท่าไรนัก มิกุได้นั่งลงตั้งค่าอะไรบางอย่างบนอุปกรณ์ด้านหน้ากระจก(มิกเซอร์)ก่อนที่จะให้ฮารุมานั่งลงและใส่หูฟังไว้เพื่อที่จะได้ยินเสียงของเธอจากห้องส่ง ไม่นานนักมิกุเองก็ได้เข้าไปยังด้านในห้องส่งและทดสอบไมค์ด้วยการฮำเพลงอยู่ซักพักนึง และไม่นานนักเธอก็ได้เริ่มร้องเพลงออกมา

♫ ฮัตสึเนะ มิกุ ♫

ยามเช้าพยายามปลุกตัวเองให้ตื่น ~ ♪

สิ่งเดียวที่ชั้นนึกได้ทันทีก็คือใบหน้าของเธอ ~ ♪

ตัดสินใจตัดผมเปลี่ยนทรงเพื่อให้เธอสนใจและถามว่าไปทำอะไรมา ~ ♪

หยิบกระโปรงสีชมพูนั้นออกมาสวมกับหมวกลายดอกไม้ ~ ♪

เสร็จแล้วล่ะ !! กับการเตรียมตัวก้าวออกไป ~ ♪

คงเป็นตัวชั้นที่ดูน่ารักกว่าใครสินะ ~ ♪

Melt ~ ♥ ใจชั้นจะละลายอยู่แล้ว ~ ♪

แม้ว่าชั้นจะบอกชอบเธอไม่ได้ก็ตามที แต่ว่า ~ ♪

Melt ~ ♥ สายตาของเรานั้นเกือบจะสบกันอีกแล้วนะ ~ ♪

เรื่องหัวใจแล้วจริงๆชั้นไม่เคยจะคิดอะไรเลย ~ ♪

เพียงแต่ชั้นชอบเธอเข้าแล้วสิ ~ ♪

เมื่อสิ้นเสียงเพลงแล้วมิกุก็ได้หยุดร้องลงและถามฮารุผ่านไมค์มายังด้านในห้องส่ง

ฮัตสึเนะ มิกุ : เป็นยังไงบ้างคะ ? คุณไซออนจิ

''' อ่ะ อื้ม !!!  อ่ะ ...'' ตายล่ะเพลอเพลินไปกับเพลงซะได้ แต่ก็ ยอดไปเลยนะ เสียงที่เปร่งออกมาทำให้บรรยากาศรอบๆ ปลอดโปร่งไปหมด ... ถึงจะเป็นเพลงที่โหยหาความรักจากเขาคนนั้นแต่ก็รู้สึกได้ถึงความเข็มแข็งผ่านเสียงเพลง ...

ถ้าหากว่า ... ฮะๆ ไม่เอาน่ะ

'' ยอดไปเลยล่ะ มิกุซัง เพิ่งเคยได้ยินเสียงร้องที่ใสแล้วก็มีชีวิตชีวาขนาดนี้เป็นครั้งแรก'' เรากล่าวชมตามมารยาทพลางเอียงคอให้เล็กน้อยเพื่อให้คมชมนั้นดูมีน้ำหนักขึ้น

'' อ๊ะ จริงสิ ไหนๆก็อยู่ในห้องส่งแล้ว ลองเล่นเป็น DJ ออกอากาศวิทยุกันหน่อยไหม? '' เราเผลอยิ้มพลางเสนอไอเดียเล็กๆน้อยๆเพราะจะรีบออกไปจากห้องก็คงเสียดายแย่

'' ถ้าอย่างนั้นก่อนอื่นก็ ขอบคุณนะมิกุซัง ที่ให้พวกเราได้ฟังเพลงดีๆแบบนี้ ท่านผู้ฟังคงจะยิ้มกริ่มเลยสินะ ถ้าอย่างนั้นเรามาสัมภาษณ์ นักร้องสาวเสียงใสคนนี้ซักหน่อยดีกว่า เอ . . . ก่อนอื่นก็ต้องเริ่มจากทักทาย คุณผู้ฟังก่อนสินะครับ มิกุซัง? ''

จะว่ายังไงดีล่ะ ไหงเราคิดเรื่องแบบนี้ออกมาได้นะ แต่ลึกๆ คงอยากจะรู้จักเด็กคนนี้ให้มากกว่านี้ ... แต่ว่าเราชักจะหลงไหลเสียงของเด็กคนนี้เข้าให้แล้วสิ แล้วไหนจะรอยยิ้มนั่นอีก อ่า ... เราคงจะบ้าไปแล้วสินะ... ไม่หรอกๆ เราก็แค่เล่นกันสนุกๆเท่านั้นแหละ แค่แป๊บเดียวเท่านั้น

-:- เวลากลางวัน

มิกุเองก็ดูเหมือนจะทำท่าดีใจออกมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินฮารุเอ่ยชมเธอ แต่พอได้ยินฮารุเอ่ยชวนเล่นไมค์ออกอากาศแล้วเธอก็ได้แสดงสีหน้างุนงงเล็กน้อย

ฮัตสึเนะ มิกุ : เอ๋ . . . ? ออกอากาศ DJ อะไรเนี่ย มันทำยังไงเหรอคะ ?

'' อื้ม ~ นั่นสินะ ถ้าจำไม่ผิด DJ ที่ประจำรายการจะสัมภาษณ์นักร้องที่เป็นดารารับเชิญ ให้ผู้ฟังวิทยุคลื่นนี้ได้รู้จักเธอน่ะ ก็ไม่ได้ยากเท่าไหร่ ประมาณว่า DJ ถามมาก็ตอบไป หรือเรียกว่าสนทนากันสองคนแต่ให้คนฟังที่เป็นแฟนฯหรือคนที่กำลังฟังเราอยู่ได้รับฟังด้วย ... อืม อธิบายง่ายๆก็ เหมือนกับว่าตอนนี้มิกุซังกำลังเป็นไอดอลชื่อดังแล้วได้ให้เกียรติรายการวิทยุของชั้น บอกเล่าสิ่งต่างๆของตัวเองให้แฟนๆที่คอยให้กำลังใจมิกุซังได้รู้น่ะ '' เราอธิบายออกไปด้วยน้ำเสียงสบายๆและตื่นเต้น ถึงจะผิดคาดไปบ้างที่เธอชอบร้องเพลงแต่ไม่รู้เรื่องพวกนี้ แสดงว่าเธอคงไม่ได้ตั้งใจจะเป็นดาราหรือพวกวงการบันเทิงสินะ ...  ถึงจะไม่รู้แน่ชัดนักแต่ก็หากเป็นแบบนั้นจริงๆเรากลับรู้สึกว่าดีใจกับเรื่องนั้นเหมือนกัน อ๊ะ คิดอะไรออกไปเนี่ย = x ='''

'' แต่อย่างน้อยตอนนี้ชั้นก็เป็นแฟนคลับเพลงของเธอแล้วนะฮัตซึเนะซัง~ ''

มิกุได้เงียบลงไปครู่นึงก่อนที่จะก้มสายตาของเธอลงคิดอะไรที่กังวลใจอยู่ชั่วขณะ แต่ไม่นานนักเธอก็ได้หันกลับมาตอบฮารุด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเช่นเดิม

ฮัตสึเนะ มิกุ : ขอบคุณนะคะคุณไซออนจิ

ติ้กๆ ~ เสียงเข็มนาฬิกาตีลงที่เลข 1 บ่งบอกว่าเวลาบ่ายแล้ว ดูเหมือนว่าฮารุจะใช้เวลาอยู่ที่ชมรมนี้พอสมควรเลยทีเดียว

ฮัตสึเนะ มิกุ : อ๊ะ !! สายขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย . . . เราขอตัวไปที่โรงอาหารก่อนนะคะ

'' อื้ม ... '' เราได้แต่พยักหน้าให้เล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองห้องส่งด้านใน ... อ่า ถ้าเป็นเราจะพอร้องเพลงนั้นได้หรือเปล่านะ? ถึงจะคิดแบบนั้นแต่สายตาของเราก็จับจ้องอยู่ที่กำไลข้อมือซะแล้ว ติ๊ดๆ นิ้วมือของเราค่อยๆ แตะที่หน้าจอของมันช้าๆ พลางลื่นไปยังเพลงที่เราหลงไหลมากที่สุดจนคิดว่าน่าจะพอร้องได้และก็ไม่ผิดคีย์ด้วย

'' ... ไหนๆ ก็เข้ามาทั้งที ขอยืมใช้ซักหน่อยก็แล้วกันนะ ... '' เสียงถอนหายใจเบาๆ อย่างสบายใจและความคิดสนุกเล็กๆ พาร่างของเราเข้าไปยังห้องส่งที่ฮัตซึเนะซังได้ออกมาเมื่อครู่ ก่อนจะดึงสายหูฟังออกมาติดไว้ที่หู

'' อืม ... ไม่ได้ไปแตะมัน(แผงควบคุม) คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง? '' เรากังวลนิดหน่อยกลัวว่าถ้าเกิดใช้เจ้าไมค์นี่ขึ้นมาแล้วเครื่องมันอัดหรือทำให้เสียล่ะก็คงวุ่นหน้าดู แต่เราก็ไม่ได้แตะอะไรมันนอกจาก หูฟังที่ใส่ล่ะนะ คงไม่ผิดหรอก

'' ... '' เราสำรวมตัวเองก่อนจะหายใจลึกๆ และกดปุ่มเล่นดนตรีจากกำไรข้อมือ เสียงเพลงเบาๆค่อยๆ ดังออกมาเป็นเสียงเปียโนที่บรรเลงบทเพลงเศร้าๆ เหมาะกับบรรยากาศที่ไม่มีใครเสียจนน่าแปลก ดวงตาที่ค่อยๆหลี่ลงช้าๆ พร้อมกับการสูดหายใจเล็กๆ และเปร่งเสียงออกมาตามคีย์เสียง

'' ทอดมอง ดวงไฟ เริงล้อ ราตรี    เมืองใหญ่เต็มไปด้วยคน มองฉันสายตาแสนเย็นชา

ตีสอง คืนนี้ ตัวฉันก็ยังไม่อาจหลับตา  สิ่งสรรค์ ทุกอย่างผันไปอย่างรวดเร็ว

ไฟแช็กที่มันไม่อาจจุดติดต่อไป...ในท้องราวไฟร้อนแรงคอยแผดเผาให้ต้องทน

หากทุกๆสิ่ง เป็นดังใจคงสุขล้น....สิ่งที่มืดมน และแล้วจนสุดท้ายแค่คำลวง

ฉันฝันว่าใน มือนี้บีบรัดไว้ซึ่งคอที่บอบบาง  ท่ามกลางกลิ่นไอ ของแดดอ่อนๆไล้ในยามบ่ายนี้

น้ำตาของเธอ ล้นไหลเอ่อราวกับจะขอและอ้อนวอน

ด้วยเสียงที่มัน บางแผ่วจนเลือนหายและลับไป

หลอมละลายจิตใจและกายของฉัน  เตาร้อนที่มันแผดเผาหมดไป

อุ้มโอบไว้ ด้วยแสงไฟสด หมดจดเรืองด้วยสีฟ้างดงาม  หลอมลงไปหมดใจและกายของฉัน

เตาร้อนที่มันแผดเผาหมดไป ซึ่งบาปที่ใจไม่ลืม  ทุกอย่างนั้น จะได้รับการ ปลดปล่อย และไม่ต้องหวนคืนมา

ฉันฝันว่าเดิน ไปที่ไม่มีใครเคียงกายเลยสักคน

ทิ้งความหวาดกลัว ว่างเปล่าไว้ให้ฉัน และมันกดทับลงมา ในใจยิ่งไหวสั่นไม่อยากมองไปรอบๆกาย และแล้วตัวฉัน ก็ไม่อาจจะหายใจได้อีก

ฉันควรจะละลายหมดกายของฉัน~!

เตาร้อนที่มันจะเผาหมดไป~!

ฉันก็รู้ว่าต้องหายไป ตัวฉันจึงจะหลับใหลได้อีก~!

เช้าที่ไม่ต้องทนอยู่บนโลกนี้ คงแสนวิเศษจนไม่อาจลืม~!

ไม่ต้องฝืนทนเช่นเคย ทุกอย่างนั้นจะดำเนินต่อ~!

ไม่มีตำหนิไหนๆให้กวนใจ

โลกที่ฉันรอ เฝ้าคอยเรื่อยมา !!! โลกที่ มีเธอ~~ !! ...'' .... แปะ ... เสียงหยดน้ำร่วงหล่นลงพื้น เป็นเรื่องแปลกที่ไม่ว่าจะฟังเพลงนี้ซักกี่ครั้ง เรากลับร้องไห้ออกมา เหมือนกับว่าเข้าใจว่าคนที่ร้องเพลงนี้และเขียนเพลงนี้ขึ้นมา ไม่อยากจะมีตัวตนในโลกที่ตัวเองอยู่เลย การได้อยู่คนเดียว โลกที่ไม่มีสายตาที่อ่อนโยนแลมองตัวเอง การต้องใช้ชีวิตแบบนั้นเพียงลำพัง โดดเดี่ยว นั่นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้เราชอบเพลงนี้สินะ ก็เพราะมันตรงกับตัวเองมากซะขนาดนั้นนี่

''หากตัวเราเหมือนกับในเพลงที่ร้องออกมาคงจะน่าสงสารน่าดู'' เสียงลึกในใจค่อยๆเอ่ยออกมาบางเบา แต่ก็แค่เอ่ยออกมาลอยๆตามอารมณ์ของเพลงเท่านั้นเพราะตอนนี้มีแค่เราคนเดียวนี่นะ ...

ฮารุได้นั่งแหงนหน้ามองเพดานในห้องส่งที่สงบอย่างเหม่อลอย ดูเหมือนว่ามันอาจจะมีเขาอยู่คนเดียวจริงๆก็ได้ในตอนนี้

แกร้ก!! เสียงกลอนประตูในห้องอัดเสียงข้างๆถูกเปิดขึ้นพร้อมกับผู้หญิงคนนึงที่เดินออกมาจากห้องนั้น เธอได้หันมามองฮารุนิ่งๆซักพักก่อนที่จะเดินอมยิ้มออกไป

เมื่อมีเสียงลูกบิดดังขึ้นทำให้คอของเราหันไปหาต้นเสียงอย่างช่วยไม่ได้ แต่ว่าที่แย่ไปกว่านั้นคือดันไปสบตากับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเข้า แถมเธอยังอมยิ้มให้ก่อนจะออกไปจากห้อง . . .

เดี๋ยวก่อนสิ!!!? ออกไปจากห้อง นี่หล่อนเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่? มาตอนไหนล่ะเนี่ย เมื่อกี้ดันอินกับเพลงมากไปหน่อยด้วย ตายล่ะ เกิดได้ยินเสียงน่าอายแบบนั้นขึ้นมาจริงๆล่ะก็ ชั้นอยากจะแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ!!

'' ต้องถาม! '' ใช่ ต้องไปหาแล้วถามให้รู้เรื่องแล้ว เราต้องทำหน้าแปลกๆ ตอนร้องเพลงแน่ๆ ยังไงซะต้องไปถามเธอก่อนว่าเข้ามาตอนไหนได้ยินอะไรบ้าง เมื่อคิดได้ดังนั้นเลยรีบเดินออกจากห้องส่งทันที

เมื่อฮารุได้เดินออกมาด้านนอกชมรมก็พบว่าเธอคนนั้นได้หายไปไหนเสียแล้วก็ไม่รู้ ดูเหมือนว่าเธออาจจะออกนอกโรงเรียนไปแล้วก็เป็นได้

'' เอ๋? หายไปไหนแล้ว? ... '' เราหันมองซ้ายขวา ระเร็วชะมัด?  หายไปไหนแล้วนะ ... หรือว่าจะออกไปข้างนอกแล้ว ... ใจจริงไม่อยากรีบออกไปจากที่นี่เลยแฮะ ยังอยากอยู่รอฮัตซึเนะซังกลับมาจากทานอาหารกลางวัน เฮือก แล้วไหงความคิดแบบนั้นถึงผุดขึ้นมาในหัวได้ล่ะเนี่ย ...

ไม่เอาดีกว่า เรื่องตามหาคงไม่จำเป็นเท่าไหร่ จากที่ดู ห้องนั้นคงจะเข้าได้เฉพาะคนในชมรมนี้ซะด้วย ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นสมาชิกชมรมฯนี้งั้นหรอ? มานั่งนึกแบบนี้จะไปได้อะไร ลองถามสามคนตรงนั้นดีไหมนะ? อ๊ะ ว่าแต่หายไปไหนกันหมดแล้วเนี่ย ...

ในห้องชมรมที่มีเราอยู่คนเดียว (อีกแล้ว) ความเงียบเริ่มปกคลุมอีกครั้ง เฮ้อ ให้ตายสิ ... เราถอนหายใจพลางเดินมานั่งที่โต๊ะตัวเดิม พลางนั่งมองชีทเพลงและเหลือบไปเห็นหนังสือที่ฮัตซึเนะซังยืมมาจากห้องสมุด ... ขอยืมอ่านซักหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง?

พอคิดได้แบบนั้นมือของเราค่อยเอื้อมไปหยิบหนังสือเล่มนั้นช้าๆ ก่อนจะเริ่มอ่านตัวอักศรที่ถูกเขียนไว้ในหนังสือเล่มนั้นช้าๆ ทีละหน้าๆ เฝ้าคอยเด็กสาวที่ร้องเพลงให้เราฟังเมื่อครู่ กลับมาที่นี่อีกครั้ง

ในขณะที่ฮารุกำลังนั่งอ่านหนังสือเพลงอยู่คนเดียวนั้น เสียงสัญญาณจากบัตรนักเรียนของเขาก็ได้ดังขึ้น แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นระบบที่ต่างจากข้อมูลนักเรียนทั่วไปอยู่เล็กน้อย

Urgent : ถึงสมาชิก S.E.E.S. ฮารุ ให้ไปสมทบกับคนอื่นๆที่ดันเจี้ยน "เมืองแห่งเครื่องจักรที่ถูกลืม" [ Noirceur ]โดยเร็วที่สุด
Detail : ปีศาจจากส่วนลึกของดันเจี้ยนได้หลุดออกมายังด้านหน้าและทำการต่อสู้กับใครบางคนรวมทั้งสมาชิก S.E.E.S. อยู่ มีแนวโน้มสูงที่มันอาจจะออกมาด้านนอกได้สูง

เสร็จสิ้น

Blue_Moon

"เอ๋? ไม่ต้องเลี้ยงเราก็ได้ เกรงใจอะ ขอรับไว้แค่นํ้าใจก็พอจ๊ะ~"
"ว่าแต่เอาอะไรดีน้า~" เวนโทร่าพูดพร้อมทำท่าเหมือนมันเป็นปัญหาที่สำคัญมาก
เธอหันไปหาผู้ชายเพียงคนเดี่ยวในกลุ่ม "ไคโตะคุง มีเมนูอะไรแนะนำมั้ยอะ ???"
เธอพูดพล่างยิ้มให้เล็กน้อย

ชายหนุ่มได้แต่อ้ำอึ้งและพันผมเล่นไปมาพลางคิดไปด้วยแต่ดูเหมือนว่าเขาจะได้เวลาที่ยากกับการคิดคำตอบเหลือเกิน

คิชิ ไคโตะ : ปกติแล้วผมไม่่อยกินอาหารในโรงเรียนเท่าไรน่ะครับ ผมชอบราเมงด้านนอกมากกว่า แต่ว่าถ้าเป็นลิสวันนี้ผมคงเลือกราเมงเย็นล่ะมั้งครับ

ชายหนุ่มได้พยายามตอบเวนโทร่าพร้อมกับหันมายิ้มเอียงๆให้

คิอูอิ ลูกะ : นั่นสินะ ไคโตะ เองคงชอบแต่ราเม็งล่ะมั้ง งั้นชั้นเลือกก่อนแล้วกันน้า ~

ว่าแล้วลูกะก็ได้สอดบัตรนักเรียนเข้าไปที่ตู้และเลือกข้าวแกงกระหรี่ออกมาก่อนทันที

"งั้นเอา ราเม็งเย็นตามที่ไคโตะบอกแล้วกัน~" เวนโทร่าพูด พร้อมสอดบัตรนักเรียนเข้าไปที่ตู้ตามที่ลูกะทำ
(ทำไม่เป็นแต่ไม่กล้าบอกกลัวเสียหน้า...เลยลองทำตามที่ลูกะทำ)

กริ๊ก!! เวนโทร่าได้ลองทำตามลูกะดูและเลือกรายการอาหาร ดูเหมือนว่าเวนโทร่าจะสามารถเลือกอาหารได้ถูกเมนูด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้เธอได้รับราเมงเย็นที่ยื่นออกมาจากตู้อาหารนั้น

หลังจากที่ได้รับอาหารกันแล้วลูกะก็ได้ได้พาทั้งสองไปนั่งที่โต๊ะภายในห้องอาหาร ดูเหมือนว่าห้องอาหารนี้จะเงียบๆสงัดไม่เหมือนที่โรงเรียนทั่วๆไปเท่าไรนัก

คิอูอิ ลูกะ : เวนโทร่า ย้ายมาที่เมืองนี้คนเดียวเหรอ ~

ลูกะได้เอ่ยถามขึ้นขณะนั่งรับประทานอาหาร ดูเหมือนว่าเธอจะอยากรู้อยากเห็นเรื่องราวของเวนโทร่าอยู่นิดหน่อยเช่นกัน

"เอ๊ะ ?" เวนโทร่า อุทาน ด้วยความประหลาดใจ เพราะว่าไม่เคยคิดว่าจะมีใครมาถามเรื่องนี้

" อืม ฉันย้ายมาคนเดี่ยวละ ครอบครัวฉันอยู่ต่างประเทศกันหมดเลยอะ
ที่ฉันย้ายออกมาก็เพราะ อยากจะทำในสิ่งต่างๆที่อยากจะทำ แต่ยังไงสิ่งที่อยากเป็นมากที่สุดก็คือนักดนตรีนั้นแหละนะ ~"
เวนโทร่าพูดเรื่องของตัวเองด้วยรอยยิ้มแย้ม ราวกับชีวิตไม่เคยผ่านอุปสรรคมาเลย

หลังจากพูดเสร็จเวนโทร่าก็เริ่มกิน ราเมงเย็น
"อืม~ อร่อยดีแฮะ" เวนโทร่าพูดวิจารณ์พอเป็นพิธี

คิอูอิ ลูกะ : เอ๋ ? เวนโทร่า อยากเป็นนักดนตรีเหรอเนี่ย !? บังเอิญจังเลยนะ ~ พวกเราก็เหมือนกันล่ะ แต่ดูเหมือนว่ายังคงต้องฝึกกันอีกไกลแหละ แหะๆๆ

ลูกะได้หัวเราะแห้งๆออกมาพร้อมกับแอบกินราเมงเย็นในตะเกียบของเวนโทร่าขณะที่เวนโทร่ากำลังคีบกินอยู่

คิอูอิ ลูกะ : ก็ใช้ได้นะเนี่ย ♥ ชั้นเองก็ไม่เคยลองกินราเมงที่โรงเรียนเลย

ทางด้านไคโตะได้แต่นั่งกินเงียบๆพร้อมกับนั่งมองสองสาวนั่งคุยกันขณะทาน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะชอบนั่งมองเวนโทร่าอย่างเงียบๆเสียมากกว่า
า
คิอูอิ ลูกะ : แล้ว ~ เวนโทร่าจะไปทำอะไรต่อเหรอจ๊ะ ? ถ้าวันนี้ยังว่างละก็กลับไปซ้อมเพลงกันอีกซักพักพอเย็นแล้วเข้าไปเดินเล่นในเมืองกันดีไม๊ล่ะ ~ ♥

...
เวนโทร่ากินเส้นราเมงในปากให้หมดก่อนจึงตอบ
"ก็ดีนะ เอาตามนั้นเลยแล้วกัน~"
เวนโทร่าพูดเสร็จก็เช็ดปาก แล้วรอลูกะกับไคโตะกินเสร็จ
"อิ่มแล้วค่ะ~" เธอพูดทั้งที่เส้นยังเหลือประมาณ1/4ของจาน

คิอูอิ ลูกะ : อื้ม ~ ♥ งั้นเรากลับไปที่ชมรมกันดีกว่านะ

ลูกะได้ลุกขึ้นเก็บจานก่อนพร้อมกับหันมารอเวนโทร่า แต่ดูเหมือนว่าเวนโทร่าคงจะไม่ได้ย้อนกลับไปที่ชมรมเสียแล้ว

ติ้ดด !! เหมือนว่าจะมีข้อความบางอย่างส่งมาถึงเวนโทร่า เมื่อเธอเปิดขึ้นมาก็พบกับภารกิจแรกของกลุ่ม S.E.E.S. ที่ได้มอบหมายมาให้เธอนั่นเอง

Urgent : ถึงสมาชิก S.E.E.S. เวนโทร่า ให้ไปสมทบกับคนอื่นในกลุ่ม S.E.E.S. ที่ฐานทัพหลักของ S.E.E.S. โดยเร็วที่สุด

Detail : ตอนนี้กลุ่มของ S.E.E.S. กำลังเผชิญหน้ากับปีศาจตนนึงในดันเจี้ยน"เมืองแห่งเครื่องจักรที่ถูกลืม" [ Noirceur ] สถานการณ์ภายในนั้นอันตรายมากจึงต้องการกำลังเสริม ให้รออยู่ภายนอกกับคนอื่นจนกว่าจะได้รับคำสั่งต่อไป

"......ภารกิจ? โดยเร็วที่สุด? ตอนนี้เนี่ยนะ!!!!! " เวนโทร่าคิดในใจ  "อยากอยู่ชมรมต่ออะจะไปดีมั้ยเนี่ย"
เวนโทร่า เดินไปเก็บจาน พร้อมขอโทษ ลูกะ กับ ไคโตะ "ขอโทษนะ คือมีธุระด่วนเข้ามาอะ คงไปซ้อมไม่ได้แล้วอะ"
"แล้วเดี่ยวจะซ้อมเสร็จประมาณกี่โมงอะ จะพยายามกลับมาให้ทันนะ นี่เบอร์เรานะ " เวนโทร่าจดเบอร์ให้ลูกะและไคโตะ
"ถ้าเรากลับมาช้าจนรอไม่ไหวก็โทรตามเลยนะ แล้วไปเดินเล่นในเมืองกันนะลูกะ~"

ลูกะและไคโตะได้ทำท่าสงสัยเล็กน้อยแต่พวกเขาก็ไม่ได้ห้ามหรือว่าอะไรเวนโทร่าออกมา

คิอูอิ ลูกะ : ไม่เป็นไรหรอกจ้า ~ ♥ ถ้าเป็นเรื่องด่วนไปจัดการก่อนก็ได้ พวกเราจะรออยู่ที่น่าโรงเรียนช่วงเย็นๆแล้วกันจ้า

คิชิ ไคโตะ : ก็ตามที่คุณลูกะพูดแล้วกันนะ ครับ แหะๆ

"งั้นไปก่อนน้าาาาา~" เวนโทร่าพูดพร้อมวิ่งออกไป
เมื่อวิ่งออกไปซักพัก เวนโทร่าก็นึกถึงบางสิ่งได้ "ว่าแต่ ดันเจี้ยน"เมืองแห่งเครื่องจักรที่ถูกลืม" [ Noirceur ] มันอยู่ที่ไหนเนี่ย"
เวนโท่ราวิ่งไปอย่างไรุ้ดหมายพร้อมคิดถึงแผนที่ ที่เคยเห็นมาคร่าวๆ "ถ้าจำไม่ผิดต้องวิ่งผ่านเมืองไป แถวๆนั้นสินะ"

ดูเหมือนว่าคราวนี้เวนโทร่าจะไม่ได้หลงทางแต่อย่างใด เธอได้วิ่งมาจนถึงง S.E.E.S. Base อย่างทันเวลา รวมทั้งดูเหมือนว่าจะมีคนอยู่กลุ่มนึงที่ยืนรอด้านนอกด้วยเช่นกัน

เมื่อเวนโทร่าได้เข้ามายังบริเวณในเขตุสายตาแล้วก็ได้มีชายหนุ่มคนนึงเดินเข้ามาหาเธอด้วยท่าทางรีบเร่งทันที



? ? ? : เธอก็อยู่กลุ่ม S.E.E.S. งั้นเหรอ ?

ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยท่าทางสงสัยก่อนที่จะยื่นเอกสารบางอย่างให้กับเวนโทร่า

" ใช่ค่ะ ฉันอยู่กลุ่ม S.E.E.S. ค่ะ ว่าแต่ภารกิจครั้งนี้มันเป็นเรื่องอะไรหรอค่ะ??"
เวนโทร่ารับเอกสารจากชายคนนั้น แล้วเปิดอ่านทันที

ชายหนุ่มตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าเวนโทร่าอยู่กลุ่ม S.E.E.S. จริงๆแต่เขาก็ไม่ได้กล่าวอะไรต่อไป พร้อมกับเริ่มอธิบายภารกิจเสียก่อน

ชิเอ็น เซรุ : ผมชื่อ ชิเอน เซรุ เป็นส่วนนึงของกลุ่ม S.E.E.S. ที่เข้าร่วมภารกิจนี้ล่ะครับ ภารกิจของพวกเราคือค้นหาบุคคลที่หลุดเข้าไปในเมืองแห่งเครื่องจักรนี้พร้อมกับช่วยเหลือพวกเขาออกมาด้วยความปลอดภัยให้ได้

เซรุได้แสดงโฉมหน้าของผู้ที่ติดร่างแหด้านในขึ้นมาที่จะต้องช่วยเหลือในภารกิจนี้







ชิเอ็น เซรุ : ตอนนี้ใกล้ช่วง Dark hour แล้วถ้าเป็นไปได้รีบช่วยออกมาก่อนที่จะถึงเวลานั้นนะครับ

เมื่อเอ่ยจบแล้วเซรุก็ได้ส่งข้อมูลแผนที่ภายในดันเจี้ยนให้กับเวนโทร่าพร้อมกับวิ่งนำเข้าไปล่วงหน้าก่อนทันที

"คนผมส้มคนนั้นที่เจอที่ชมรมนิ? เขาไม่ได้เป็นสมาชิกของS.E.E.Sหรอ??"
"ต้องช่วยคนเยอะ ขนาดนี้ตั้งแต่ภารกิจแรกเนี่ยนะ เฮ้อ~ " เวนโทร่าแอบบ่นอุบอิบ
แล้วรีบวิ่งตามชายหนุ่มคนนั้นไป
เวนโทร่ารีบวิ่งตามชายหนุ่มคนนั้นไป

ชิเอ็น เซรุ : ทางของผมอาจจะอันตรายซักหน่อย แต่ผมจะคอยดูแลคุณไว้แล้วกันนะครับ

เซรุได้เอ่ยบอกพร้อมกับมุ่งหน้าไปยังด้านล่างของสถานที่ ดูเหมือนว่าฉากหลังการต่อสู้นั้นจะเละเทะไม่เป็นท่าเลย ถ้าเป็นคนธรรมดาอาจจะตายไปแล้วก็ได้

ชิเอ็น เซรุ : ตอนนี้ยังปลอดภัยอยู่น่ะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก

เซรุได้พูดออกมาอย่างกับว่ามันเป็นเรื่องปกติไปแล้วสำหรับเขาก่อนที่จะรีบเดินทางลงชั้นล่างอีกต่อไป ไม่นานนักทั้งสองก็ได้พบกับหญิงสาวผมเขียวในรูป

CHAIN LINK : พบผู้เล่น 1 คน



? ? ? : พะ . . พวก ค คุณ เป็น ค ใคร คะ ?

เธอได้ถามขึ้นด้วยท่าทางประหม่าค่อนข้างหนัก แต่ดูจากภายนอกแล้วเหมือนว่าเธอจะอยู่ในเหตุการณ์ต่อสู้เมื่อครู่ที่แล้วด้วยเมื่อตัดสินด้วยสภาพเสื้อผ้าภายนอกของเธอที่ขาดเป็นจุดๆและมอมแมม

ชิเอ็น เซรุ : อย่าขยับจากตรงนั้นนะ !! เดี๋ยวชั้นจะเข้าไปช่วยเดี๋ยวนี้ล่ะ !!

เซรุได้ตะโกนบอกหญิงสาวผมเขียวคนนั้นแต่ดูเหมือนว่ามันจะยิ่งทำให้คนขี้กลัวอย่างเธอรู้สึกกลัวและระแวงมากขึ้นไปใหญ่เสียแทน

Social Link 1 ~ คำแนะนำ ~

เป้าหมาย : ช่วยเซรุพูดกับหญิงสาวผมเขียวคนนั้นและพาเธอออกจากสถานที่นี้

"ดีจ๊ะ ~ พวกเรามาเพื่อช่วยเธอน้า "เวนโทร่ายิ้มพร้อมยื่นมือ ออกไป
-:- upskill :: Healing Light
"ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ ลงมาสิเดี่ยวฉันจะได้รักษาเธอยังไงละ~"

? ? ? : อะ . . . อื้อ

หญิงสาวผมสีเขียวได้ค่อยๆลงมาหาเวนโทร่าอย่างช้าๆและเธอก็ได้เดินมาล้มลงมาซุกบนตัวของเวนโทร่า

ชิเอ็น เซรุ : อะ . . . เอ่อ ขอบคุณนะ ถ้าไม่มีเธออยู่ด้วยชั้นคงไม่รู้จะทำยังไง เหมือนว่าตอนนี้จะมีคนช่วยผู้ชายผมสีส้มแล้ว รบกวนเธอพาผู้หญิงคนนี้ออกไปก่อนเถอะ ชั้นจะดำเนินภารกิจต่อเอง

เซรุได้กล่าวขอบคุณเวนโทร่าและรีบรุดหน้าไปทางข้างหน้าทันที

เวนโทร่า: ค่ะ~
(เวนโทร่าโอบกอดผู้หญิงผมเขียว)
-:-  use skill :: Healing Light
"ฉันรักษา แผลให้แล้วนะจ๊ะ" เธอยิ้มให้กับผู้หญิงคนนั้น
"ยังพอมีแรงเดินออกไปข้างนอกมั้ยอะ?" เธอพูดกับผู้หญิงคนนั้น

? ? ? : ค่ะ . . .

หญิงสาวผมเขียวได้ซบอกของเวนโทร่าและกอดแขนแวนโทร่าไว้แน่นไม่นานนักเธอก็ได้ถอยห่างออกมาเล็กน้อยและพูดกับเวนโทร่าต่อ

? ? ? : คืนนี้จะอันตรายมาก อย่ามาที่นี่อีกนะคะ . . . แค่คืนนี้เท่านั้น

หญิงสาวผมเขียวได้เอ่ยเตือนเวนโทร่าไว้ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งออกไปตามทาง

เวนโทร่า : "......อันตราย ??? ชักรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีแล้วสิ ไปออกดีมั้ยเนี่ย..."
"ว่าแต่ถ้าออกมันออกทางไหนเนี่ย ยิ่งจำทางไม่ค่อยได้อยู่ด้วย งั้นรออยู่ตรงนี้แล้วกัน"

เวนโทร่าได้หยุดรออยู่ระหว่างทางซักพักนึงไม่นานนักก็ได้มีสมาชิกในกลุ่มติดต่อเข้ามาที่เวนโทร่า

( Arisato Minako ติดต่อเข้ามา )

? ? ? : ทำอะไรอยู่ตรงนั้นเหรอคะ ? อย่าหยุดนิ่งนานนักล่ะ เดี๋ยวพอเข้า Dark hour แล้วจะอันตรายนะคะ เอ . . . จะว่าไปคุณคงยังไม่รู้วิธีสื่อสารผ่านบัตรสินะ แค่กดปุ่มในบัตรนั้นก็จะสามารสื่อสารกันได้แล้วล่ะค่ะ

"เอ๊ะ? dark hour มันคืออะไรหรอค่ะ? " เวนโทร่าเอ๋ยถาม  พร้อมเดินไปทางตามทางที่ ชิเอ็น เซรุ เดินไป

? ? ? : เอ๋ !?

หญิงสาวที่พูดคุยกับเวนโทร่าผ่านบัตรสื่อสารได้ตกใจเล็กน้อยพร้อมกับรีบพูดต่อไปในทันที

? ? ? : สงสัยคุณคงจะโดนเรียกตัวฉุกเฉินมาครั้งแรกสินะคะ เดี๋ยวซักพักเราจะไปยังตำแหน่งคุณเอง พยายามอย่าอยู่ในที่โล่งนักนะคะ เดี๋ยวจะตกเป็นเป้าหมายเอาเสียก่อน

เมื่อเธอเอ่ยจบแล้วเธอก็ได้ตัดการติดต่อกับเวนโทร่าไปอย่างรวดเร็ว

(//รับสายการติดต่อของ  Arisato Minako )

เวนโทร่า: สวัสดีค่ะ .. มีอะไรหรือค่ะ??

ติ้ด !! หญิงสาวได้เปลี่ยนสัญญาณและรับสายจากเวนโทร่าผ่านบัตร

? ? ? : ภารกิจน่ะค่ะ หลังจากเสร็จสิ้นแล้วเราจะตอบคำถามทั้งหมดเองแต่ว่าตอนนี้ระวังตัวไว้ด้วยนะคะ

ตึง !! ยังไม่ทันที่มินาโกะจะเอ่ยจบก็ได้มีร่างของปีศาจตนนึงตกลงมาจากที่สูง ดูเหมือนว่ามันจะบาดเจ็บสาหัสและค่อยๆหายไปอย่างช้าๆ เวนโทร่าไม่จำเป็นที่จำต้องกังวลกับมันมากนัก



? ? ? : !! เป็นอะไรรึเปล่าคะ ?

เสียงของหญิงสาวที่ติดต่อกับเวนโทร่าผ่านบัตรสมาชิกนั้นได้เอ่ยถามขึ้น คงจะเป็นเพราะเสียงของมอนสเตอร์ที่ตกสู่พื้นเมื่อกี้นี้เองที่ทำให้เกิดเสียงขึ้นมา

"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เวนโทร่าตกใจจนอุทานไม่ออก เธอพยายามรวบรวมสติขึ้นมา
แล้วตอบกลับหญิงสาวที่ติดต่อด้วยว่า"ไม่เป็นไรค่ะ"เธอตอบหญิงสาวกลับด้วยใจหวั่นกลัวสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
เธอค่อยๆเดินเข้าไปหาร่างของปีศาจนั้นด้วยท่าทางเหมือนกับหากมันทำท่าจะตีก็จะ....วิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิต
แต่ดูเหมือนมันบาดเจ็บจนไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ พอจะมีทางที่จะช่วยมันได้มั้ยเนี่ย.... เวนโทร่าคิดอยู่ภายในใจ
-:-  use skill :: Healing Light
ถึงจะไม่รู้ว่าสกิลนี่มีผลมั้ยแต่จะลองดูก็ไม่เสียหายนิ เวนโทร่าลองรักษาปีศาจนั้น

ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บของปีศาจนั่นจะเกินเยียวยา ร่างของมันได้ค่อยๆสลายกลายเป็นผงทุลีย์และลอยไปกับอากาศอย่างช้าๆจนหมดสิ้น

ฟุ้บ !! ไม่นานนักหญิงสาวที่ได้ติดต่อกับเวนโทร่าก็ได้ปรากฏออกมายืนด้านข้างเธอ

อาริซาโตะ มินาโกะ : คุณเวนโทร่าสินะคะ ? เราคือคนที่ติดต่อกับคุณระหว่างทาง อาริซาโตะ มินาโกะ ตอนนี้เราอยู่ในมิชชั่นช่วยเหลือน่ะค่ะด้านอื่นๆเหมือนจะกำลังต่อสู้อยู่

เต็มแล้วขึ้นใหม่ด้วยจ้า

robomaru

หญิงสาวได้หยุดลงและหันมาทักทายซาร์ลอสด้วยรอยยิ้มแต่ดูเหมือนว่าเธอเองนั้นจะเอะใจกับหน้ากากของซาร์ลอสเล็กน้อย

? ? ? : ถ้าเดินตรงไปเรื่อยๆอีกหน่อยก็จะถึงค่ะ แต่ตอนนี้ผู้อำนวยการคงไม่อยู่ที่ห้อง คุณอาจจะพบกับผู้ช่วยของผู้อำนวยการแทนนะคะ

หญิงสาวได้เปิดแผนที่ผ่านบัตรประจำตัวของโรงเรียนนี้ให้ซาร์ลอสดูทางเดิน

? ? ? : ว่าแต่คุณมีธุระอะไรด่วนกับผู้อำนวยการโรงเรียนรึเปล่าคะ ?

"เอ่อ...คือ ไม่ใช่เรื่องด่วนอะไรหรอกครับ ผมเพียงแค่จะมายื่นเอกสารมอบตัวกับรับบัตรนักเรียนน่ะครับ"  ซาร์ลอสพูดด้วยเสียงนุ่มนวล
พลางเกาศรีษะเบาๆ

'...แปลก...ทั้งการพูด...การวางตัว...ดูไม่น่าใช่นักเรียน...' ซาร์ลอสคิดในใจพลางมองหญิงสาวตรงหน้า

'...แล้วบัตรนั่น...ดูแปลกๆ...เหมือนไม่ใช่ของนักเรียน...' ซาร์ลอสคิดพลางหยิบแผ่นสี่เหลี่ยมใสออกจากกระเป๋า พร้อมกับเอามา
วาดแผนที่ ที่หญิงสาวตรงหน้าเปิดให้ดูลงไป

'...หรือจะเป็น...พวกนั้น...คงต้องลองเสี่ยงดู...'  ซาร์ลอสคิดขณะที่วาดแผนที่เสร็จ แล้วเก้บจอสี่เหลี่ยมนั่นใส่ลงกระเป๋าตามเดิม

"ขอบคุณมากนะครับ  ช่วยผมได้มากเลยทีเดียว ขอบคุณครับ"  ซาร์ลอสพูดขอบคุณแล้วก้มหัวให้เล็กน้อย ก่อนจะหันหลังกลับไปทางที่
จะไปห้องผู้อำนวยการ

"...แล้วก็...ดูท่าคุณคง...ไม่ใช่นักเรียน...สิ่นะครับ...คุณผู้หญิง..."  ซาร์ลอสพูดขึ้นด้วยเสียงเยียบเย็น พร้อมกับความรู้สึกที่ชวน
ขนลุกแผ่กระจายออกมา ต่างกับก่อนหน้านี้เป็นคนละคน

? ? ? : เราไม่ใช่นักเรียนหรอกคะ

หญิงสาวได้ยิ้มตอบซาร์ลอสพร้อมกับเก็บบัตรของเธอลง

? ? ? : ถ้าไม่มีอะไรแล้วเราขอตัวกลับก่อนล่ะนะคะ นี่ก็เย็นแล้วด้วย

เมื่อเอ่ยจบหญิงสาวก็ได้เดินจากซาร์ลอสไปทางหน้าทางเข้าโรงเรียนทันที

'...ไม่น่าใช่พวกนั้น...'  ซาร์ลอสคิดพลางมองหญิงสาวที่กำลังเดินห่างออกไปเรื่อยๆ

"...จะว่าไป...เราคงต้องรีบแล้วสิ่..."  ซาร์ลอสพูดพลางกระชับโล่ที่สะพายอยุ่บนหลังก่อนจะก้าวเท้าเดินออกไปตามทางบนแผนที่

แสงสีส้มสาดส่องไปทั่วทางเดินที่เงียบสงัดและไม่มีผู้คนเดินผ่านมาเลยแม้แต่คนเดียว  เสียงลมอ่อนๆที่พัดกิ่งไม้ด้านนอก ดังลอด
ผ่านหน้าต่างเข้ามายังทางเดิน ซาร์ลอสยังคงเดินตามแผนที่ในมือต่อไป จนมาถึงห้องๆหนึ่ง ที่มีป้ายติดเอาไว้ว่า "ห้องผู้อำนวยการ"

"...ที่นี่...สิ่นะ..."  ซาร์ลอสพูดขณะยืนอยู่ที่หน้าประตู  แล้วเอื้อมมือข้างหนึ่งเข้าไปใกล้ประตูนั่น

"ก๊อก...ก๊อก"  เสียงเคาะประตูดังขึ้น โดยชายสวมหน้ากากที่อยู่หน้าห้อง. . .

( พบ Bakara Tiana )

เมื่อซาร์ลอสได้เปิดประตูเข้ามายังด้านในเขาก็ได้พบกับผู้หญิงคนนึงในหน้าตาที่ประกอบไปด้วยรอยยิ้มประหลาด

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : ยินดีต้อนรับเจ้าหนู มีอะไรงั้นรึ ?

"สวัสดีครับ  ผมมายื่นเอกสารมอบตัวพร้อมกับมารับบัตรนักเรียนครับ"  ซาร์ลอสพูดด้วยเสียงนุ่มนวลต่างจากปกติ  พร้อมก้มโค้งเป็นการ
แสดงความเคารพ

"คุณคือรองผู้อำนวยการโรงเรียนสิ่นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผม ซาร์ลอส ดี.เซเรนทีร่า ครับ"  ซาร์ลอสพูดพร้อมแนะนำตัว

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : โฮ่ !! ไม่เหมือนนักเรียนคนอื่นเลยนะ

ผู้ช่วยผู้อำนวยการได้เอ่ยออกมาอย่างประหลาดใจพร้อมกับหยิบใบรับสมัครของซาร์ลอสมา ไม่นานนักเธอก็ได้ยื่นบัตรนักเรียนมาให้กับซาร์ลอส

ผู้ช่วยผู้อำนวยการ : เสร็จแล้ว !! จะไหนก็ไปได้ !!

ซาร์ลอสรับบัตรนั้นมาไว้ในมือก่อนจะเดินที่ไปประตูห้อง  เขาหันมาก้มโค้งให้คนๆนั้นก่อนจะเปิดประตูห้องแล้วเดินออกไป

"...อืม...ที่ต้องทำวันนี้...มีแค่นี้สิ่นะ..."  ซาร์ลอสพูดขึ้นกับตัวเองเบาๆ ขณะที่เดินอยุ่บนทางเดินในโรงเรียนหลังจากที่ออกจากห้อง
ผู้อำนวยการมา

"...ยังไม่มืดเท่าไหร่...คงพอมีเวลา...ที่จะไปเดินสำรวจเมือง..."  ซาร์ลอสพูดขึ้นพลางหยิบจอสี่เหลี่ยมใสขนาดเท่าบัตรนักเรียนจาก
กระเป๋ากางเกงออกมา  

เขาจับมุมด้านหนึ่งของจอนั่นก่อนจะดึงมันออก  จอสี่เหลี่ยมใสนั่นขยายขนาดออกตามแรงดึงของเขา  เมื่อได้ขนาดที่พอดีแล้วซาร์ลอส
ก็รัวนิ้วลงบนจอนั่นไปมา  แล้วที่จอนั่นก็ปรากฏแผนที่ภายในโรงเรียนขึ้นมา  พร้อมกับมีจุดสีแดงเล็กๆกระพริบช้าๆอยู่บนส่วนหนึ่ง
ของทางเดินในโรงเรียน ตำแหน่งเดียวกับที่ซาร์ลอสยืนอยู่นั่นเอง  และเมื่อซาร์ลอสก้าวเท้าเดินออกไป  จุดสีแดงนั่นก็เคลื่อนที่ตาม

"...เชื่อมต่อ...จุดบอกตำแหน่ง...เรียบร้อย..."  ซาร์ลอสพูดเบาๆพร้อมกับรัวนิ้วลงบนจอนั่นอีกครั้ง  แล้วภาพแผนที่บนจอนั้นก็ดับไป

"...โอนถ่ายแผนที่...เข้าหมวกเรียบร้อย..."  ซาร์ลอสพูดขึ้นพลางมองภาพแผนที่ ที่ปรากฏขึ้นภายในหน้ากากของเขา  พร้อมกับจัดการ
จอใสในมือให้มีขนาดเท่าบัตรนักเรียนตามเดิมก่อนจะเก้บมันลงในกระเป๋ากางเกง

"...อืม...ทางที่จะไปตัวเมือง...ดูเหมือนจะผ่าน...ฐานที่พัก...ของกลุ่มเราด้วยสิ่นะ..."  ซาร์ลอสพูดขึ้นเบาๆ พลางวางเป้สัมภาระลงบนพื้น
แล้วมองเป้นั้นอย่างเนือยๆ

"...แวะที่พัก...แล้วเก้บสัมภาระก่อน...คงจะดีกว่า..."  ซาร์ลอสพูดพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยกเป้ที่ขนาดไม่เล็กนั่นขึ้นสะพายอีก
ครั้งพร้อมกับมีเสียงคล้ายโลหะกระทบกันดังมาจากข้างในเป้นั่นตอนที่เขายกขึ้น  ทำให้รู้ได้อย่างหนึ่งว่า เป้นั่นคงไม่ใช่เบาๆเป็นแน่. . .

-:- ช่วงกลางคืน

ซาร์ลอสได้เดินทางมาถึงฐานทัพ T.S. ซึ่งเป็นที่พักของตนด้วยเช่นกันจากใบเอกสารการย้ายเข้าเมือง ทันทีที่ซาร์ลอสมาถึงก็ได้พบผู้ชายคนนึงซึ่งยืนอยู่ในบริเวณนั้นเข้าทันที



? ? ? : สวัสดีครับ เดินทางมาไกลคงจะเหนื่อยสินะ ตอนนี้ก็มืดค่ำเต็มทีแล้วเดี๋ยวผมจะนำทางคุณไปยังที่พักเอง ขอเอกสารย้ายเข้าด้วยนะครับ

ชายหนุ่มคนนั้นได้ทักทายซาร์ลอสด้วยท่าทีเป็นมิตร

ซาร์ลอสมองชายตรงหน้าอย่างพินิจ ด้วยความระมัดระวัง พร้อมกับหยิบเอกสารย้ายเข้าออกมาจากเป้แล้วยื่นให้ชายตรงหน้า

"รบกวนด้วยนะครับ" เสียงนุ่มนวลดังขึ้นเหมือนทุกครั้งที่ต้องการปิดบังตัวตนของตัวเอง  ซาร์ลอสพูดพร้อมโค้งให้ชายตรงหน้าน้อยๆ

? ? ? : ม . . . ไม่ต้องก้มหรอกครับ !! พวกเราก็เป็นคนกันเองทั้งนั้น ไม่ต้องเกรงใจไปหรอกครับ

ชายหนุ่มได้รีบบอกวาร์ลอสพร้อมกับแนะนำตัวเองระหว่างพาซาร์ลอสเดินไปที่บ้านพักตัวเอง

ฟูริสึ อันเดร์ : ผมชื่อ ฟูริสึ อันเดร์ เป็นผู้อาศัยอยู่ที่นี่น่ะครับ ส่วนใหญ่ที่นี่จะไม่ค่อยมีอะไรอยู่แล้วและค่อนข้างเงียบสงบ หวังว่าคุณจะชอบที่นี่นะครับ

ไม่นานนักอันเดร์ก็ได้พาซาร์ลอสมาถึงบ้านพักของซาร์ลอสเอง

ฟูริสึ อันเดร์ : ที่นี่ล่ะครับ กุญแจที่พักคุณน่าจะได้ไปแล้วพร้อมๆกับเอกสารที่ได้รับไปก่อนหน้าที่จะย้ายเข้ามา ถ้ามีอะไรสงสัยล่ะก็ถามผมได้เลยนะครับ

"ขอบคุณมากครับที่มาส่ง"  ซาร์ลอสพูดพลางก้มหัวให้น้อยๆ

"ถ้างั้นผมขอตัวไปพักก่อนนะครับ พอดีระหว่างทางมาเจอเรื่องยุ่งๆมาเยอะเลยเพลียๆ  ขอบคุณมากครับ"  ซาร์ลอสพูดพลางหยิบกุญ
แจจากกระเป๋ากางเกงมาไขห้องพัก แต่พอเปิดประตูห้องออกมา ภาพที่เห้นก็ทำให้เขาชะงักไป

"เอ่อ. . .ผมเลือกไม่เอารูมเมทได้มั้ยครับ"  ซาร์ลอสหันมาหา อันเดร์ พร้อมกับถามขึ้นเมื่อเห็นเตียงสองเตียงในห้องพัก

ฟูริสึ อันเดร์ : ไม่ต้องห่วงครับผม ถึงภายในจะมีสองเตียงแบบนั้น แต่เราก็ได้แบ่งไว้ให้พักคนล่ะหลังอยู่แล้วล่ะครับ

อันเดร์ได้เอ่ยบอกซาร์ลอสขึ้นพร้อมกับก้มลาซาร์ลอสด้วยเช่นกันเพื่อให้ซาร์ลอสได้พักผ่อน

หลังจากที่อันเดร์เดินจากไป ซาร์ลอสก็ได้เข้ามาในห้องพร้อมกับเอาเป้สัมภาระไปวางยังเตียงอีกด้านหนึ่ง ก่อนจะกลับมานั่งที่เตียงอีก
ฝั่ง  แสงอาทิตย์ยามเย็นที่ลอดผ่านหน้าต่างมาเริ่มจางลง  บอกให้รุ้ถึงเวลาใกล้ค่ำที่กำลังจะเข้ามาเยือนแทนที่

"...อืม...ช่วงกลางคืน...เหมาะแก่การเดินสำรวจ...ตัวเมืองอยู่ไม่น้อย..."  ซาร์ลอสพูดขึ้นเบาๆขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง

เขาใช้นิ้วแตะเบาๆที่ข้างหน้ากาก  แล้วภาพแผนที่ก้ปรากฏขึ้นภายในหน้ากากนั้นทันที  ซาร์ลอสลุกขึ้นจากเตียงช้าๆแล้วเดินไปยังประตู
ห้อง มือขวาเอื้อมมาเปิดประตูตรงหน้าออก  ท้องฟ้าภายนอกที่ปรากฏขึ้นในสายตานั้นเริ่มปกคุลมด้วยความมืดของยามค่ำคืนแทนที่แสง
อาทิตย์สีส้มทอง

"...ตัวเมือง...ทางนี้สิ่นะ..."  ซาร์ลอสพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะปิดประตูห้องพักแล้วล็อคห้องก่อนจะเดินออกไป โดยมีจุดหมายคือตัวเมือง

ยามค่ำคืนดึกดื่นซาร์ลอสได้เดินทางเข้ามาภายในตัวเมืองเพียงลำพัง ดูเหมือนว่าสภาพเมืองนั้นจะเงียบมากรวมทั้งไม่มีผู้ตรวจตราภายในเมืองด้วย คาดว่าพื้นฐานเมืองนี้จะค่อนข้างสงบมาก

? ? ? : มีคนในเมืองยามวิกาลเช่นนี้ด้วยเหรอเนี่ย ?

เสียงเสียงนึงดังขึ้นจากด้านบนของซาร์ลอส เมื่อซาร์ลอสได้เช็คมองตำแหน่งจากด้านบนผ่านหน้ากากของเขาก็ได้พบกับชายหนุ่มในชุดโจรสลัดคนนึงพร้อมกับนกแก้วบนบ่าของเขา



? ? ? : ออกมาหาสมบัติรึ ?

แกร๊ก!!!  
เสียงไกปืนถูกกดลงเล็กน้อยพร้อมกับฝาโล่ที่เปิดออกให้เห็นลำกล้องขนาดใหญ่ ชี้ไปทางชายเจ้าของเสียงนั่น

"...จะว่างั้น...ก็คงไม่ผิด...ล่ะมั้ง..."  ซาร์ลอสพูดขึ้นเสียงเรียบขณะที่ใบหน้ายังคงอยู่ที่เดิมไม่ได้หันไปมองชายเจ้าของเสียงนั่น

"...บอกอะไรไว้อย่าง...ชั้นชอบ...ยิงก่อน...ถามทีหลังนะ..."  ซาร์ลอสพูดเสียงเรียบขณะเงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้น พร้อมกับฝา
บนโล่อีกสามอันได้ถูกเปิดออก เผยให้เห็นลำกล้องขนาดใหญ่อีกสามอันที่ซ่อนอยู่ภายใน

"...ถ้าไม่ลงมา...คุยดีๆ...ชั้นจะสอยให้ร่วง...แล้วค่อยคุยกับศพนายแทน..."  สิ้นเสียงสัญลักษณ์ประหลาดบนหน้ากากก็สว่างวาบ
เป็นสีแดงสด...

ชายหนุ่มในชุดโจรสลัดนั้นได้แต่ยืนสงบนิ่งด้านบนและมองซาร์ลอสลงมาจากที่สูง

? ? ? : นายยิงชั้นไม่โดนหรอก

ชายหนุ่มปริศนาได้ยิ้มออกมาเหมือนกับรู้ตัวว่าเขาได้เปรียบอะไรบางอย่างในตอนนี้และไม่ลงมายังด้านล่าง

? ? ? : อีกอย่างชั้นไม่ต้องการคำตอบจากนายหรอกยังไงซะพื้นที่ตอนกลางคืนมันก็เป็นถิ่นชั้นอยู่แล้ว

"...ชั้น...ก็ว่างั้น..."  ซาร์ลอสพูดเสียงเรียบพลางเก็บโล่มาสบายหลังไว้ตามเดิม

"...งั้นคงไม่มี...ธุระอะไรแล้วสิ่นะ..."  ซาร์ลอสพูดก่อนจะเดินไปตามถนน โดยไม่สนใจชายคนนั้นอีกเลย

เสร็จสิ้น

Eureka_GL_World

ยูเรก้า : Mp ลดลงเล็กน้อย

ซูม!! ดูเหมือนว่าเนื้อเยื้อหุ้มร่างของมันจะเป็นแบบเดียวกับมนุษย์ทำให้ยูเรก้าสามารถปรับเวียนกระแสได้อย่างไม่ยากเย็นนัก เนื้อเยื่อของมันได้บิดขาดสะบั้นออกและกระจายไปทั่วแผนที่ แต่ดูเหมือนว่าแม้ร่างของมันจะขาดสะบั้นจากกันแล้ว ก็ยังไม่มีของเหลวใดๆไหลออกมาเลย

ฉัวะ !! เลือดสีแดงสดได้กระจายออกตรงหน้าของยูเรก้า แต่ดูเหมือนว่านั่นจะไม่ใช่เลือดของยูเรก้าเอง ในชั่วพริบตาเดียวนั้นแสงเลเซอร์ประหลาดก็ได้ปาดผ่านหน้าของยูเรก้าและเส้นผมของเขาไปแบบฉิวเฉียดพร้อมกับตัวเขาที่กำลังเอนล้มลงไปด้านหลัง

เซโกะ : Free Motion + Air Screen
เซโกะ : HP บาดเจ็บสาหัส

โซจิ เซโกะ : อึ้ก !! คุณยูเรก้า ไม่เป็นไรนะคะ

เซโกะได้ใช้มือขวาของตนกำบาดแผลที่ช่วงท้องไว้ ดูเหมือนว่ากลางลำตัวเธอจะแหว่งเหมือนโดนอะไรซักอย่างตัดเฉียดไป เซโกะได้กัดแขนเสื้อตัวเองเอาไว้พร้อมกับดึงผ้าพันแผลออกมาจากกระเป๋าสำรองของเธอและมัดช่วงตัวเธอไว้เพื่อห้ามเลือดชั่วคราวเสียก่อน ดูเหมือนว่าอาวุธของเธอจะหักลงครึ่งนึงจากการป้องกันการโจมตีเมื่อครู่นี้ด้วยเช่นกัน

วูบ ~ ร่างของสัตว์ประหลาดแปลกๆนั้นได้ค่อยๆเชื่อมต่อกันเหมือนเดิมแต่ดูเหมือนว่ามันจะกำลังถอยร่างของมันไปทีล่ะนิดๆไปในความมืด รวมทั้งบรรยากาศโดยรอบนั้นได้เปลี่ยนไปเรื่อยๆเช่นกัน

พื้นที่โดยรอบได้จับเกาะด้วยคราบเลือดแห้งพร้อมกับท้องฟ้าที่เปลี่ยนเป็นสีเขียว-เหลืองปนไปทั่ว บรรยากาศในตอนนี้เปลี่ยนไปต่างกับสถานที่เมื่อเช้าที่ยูเรก้าได้เข้ามาแม้ว่ามันจะยังเป็นที่เดียวกันก็ตาม

" เซโกะ ! เธอนั้นแหละเป็นอะไรรึเปล่า "

แย่แล้ว ! ตัวมันที่โจมตีกี่ครั้งก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ถ้ายังไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไรกันแน่จุดอ่อนของมันคืออะไร

ก็ไม่มีทางที่จะชนะมันได้รึยังไงกัน ! แล้วก็เซโกะตอนนี้น่ะอัตรายเกินไป

" เซโกะ ชั้นน่ะจะปกป้องเธอเอง ! "

ชั้นรีบวิ่งเข้าไปใกล้ ๆ เซโกะแล้วยืนรวบรวมสมาธิหาจุดของศัตรู

โซจิ เซโกะ : เราไม่เป็นไรหรอกค่ะ

เซโกะได้พยายามลุกขึ้นพร้อมกับกุมกดที่บาดแผลเอาไว้ แต่ดูเหมือนว่าเลือดจากบาดแผลของเธอจะไหลไม่หยุดเลย

ไม่นานนักตัวประหลาดนั่นก็ได้โผล่ขึ้นมาอีกรอบพร้อมกับตัวประหลาดอีกตนนึง



? ? ? : Thouได้ข้ามเส้นแบ่งโลกเบื้องหลัง Thouจะไม่ได้รับสิทธิให้เป็นอิสระ Thouจะต้องเอาชนะและออกไปด้วยพลังตัวเอง โดยTheeจะเป็นตัวให้โอกาศนั้น

แซบบบ!! เลเซอร์จำนวนนับไม่ถ้วนได้ยิงออกมารอบบิรเวณแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ยิงมาตรงๆที่ยูเรก้า แต่เป็นการยิงล้อมรอบบิรเวณเพื่อปิดทางหลบหนีเสียแทน

เซโกะ : Free Motion + Air Screen
เซโกะ : Mp ลดลงปานกลาง
เซโกะ : ติดสภาพ Bleeding
ยูเรก้า : ได้รับ Free Motion + Air Screen

" หนวกหูน่ะยัยบ้า !!! "

ชั้นรีบเข้าไปโอบร่างของเซโกะไว้ เพื่อไม่ให้เธอเคลื่อนไหวจนเสียเลือดมากไปกว่านี้

เลวร้ายที่สุด ทําไงดี ทําไงดี ทําไงดี ทําไงดี ทําไงดี

คิดสิ คิดสิ คิดสิ คิดสิ เร็วเข้า คิดสิ !!!!

กระแสพลังที่ไหลเวียนอยู่ในบริเวณนี้ปั่นป่วนไปหมด อาจจะเป็นเพราะตอนนี้ชั้นสมาธิกระเจิงอยู่แน่ ๆ

ใจเย็น ใจเย็น ใจเย็น ใจเย็น รวมพลังการไหลเวียน มองไปที่ตัวมัน วิเคราะห์ และทําความเข้าใจ

ตอนนี้ที่ชั้นทําได้ก็มีแต่ต้องสู้ เพื่อ ปกป้อง ต้องเก่งขึ้น เก่งขึ้น เก่งขึ้น

" ย๊าาาาาา !!!!! "

กระแสลมรอบ ๆ เริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ ตามพลังสมาธิของชั้นที่พุ่งเข้าไปหาศัตรูที่เพิ่งโผล่ออกมา

S.LINK 2 // KI Control

โซจิ เซโกะ : ค . . . ค่ะ ถ้าอย่างนั้นรบกวนด้วยนะคะ

เซโกะได้ตกใจขณะที่ยูเรก้าได้ตะโกนออกมาตอนนั้น แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เพราะเธอตกใจหรือกลัวเสียงของยูเรก้าเลย เซโกะได้ปล่อยให้ยูเรก้าโอบพยุงร่างของเธอไว้

ฟ้าว ~ กระแสลมของยูเรก้าได้พัดกระทบร่างขนาดใหญ่ของเจ้าปีศาจหน้าใหม่นั่นไปทำให้มันชะงักลงเล็กน้อยแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับความเสียหายใดๆเลย

CHAIN LINK : พบผู้เล่น 1 คน



ผู้หญิงผมเขียว : Induce Calm
สัตว์ประหลาดตัวแรก : หยุดการโจมตีลง

ผู้หญิงผมเขียว : คะ . . คุณ ตะ . . ตรง . . . . นะ นั้น น . . . น่ะ

หญิงสาวผมเขียวได้เรียกยูเรก้าขึ้นด้วยเสียงสั่นๆจากด้านบนสะพาน ดูเหมือนว่าจะมีแต่เสียงกับท่าทีของเธอเท่านั้นที่ค่อนข้างจะประหม่าคนแปลกหน้า แต่มือของเธอไม่ได้สั่นเลยแม้แต่น้อยเธอได้เล็งลูกธนูไปที่ศัตรูตัวใหญ่นั่นและยิงโจมตีไปทันที !!

แซบบบ !! เสียงสายเลเซอร์ได้ยิงขึ้นมาทางสะพานและตัดลูกธนูนั้นออกเป็นสองซีก

ตูมมม !! เสียงสะพานตรงนั้นได้ขาดและหักถล่มลงในทันทีที่เลเซอร์นั้นได้ผ่านไป หมอกควัญจากการถล่มของปูนและเหล็กได้ปกครุมโดยรอบทำให้ยากต่อการมองเห็นเล็กน้อย

ผู้หญิงผมเขียว : ตะ . . ใต้ ส . . . สะพาน มะ มี อ . . อุโมงค์ ยะ . . . . อยู่ ค่ะ

ดูเหมือนว่าหญิงสาวผมเขียวจะได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยจากการตกจากที่สูงเมื่อครู่แต่ว่าตัวเธอไม่ได้โดนเลเซอร์นั่นแต่อย่างใด

CHAIN LINK : ผู้เล่นได้ทำการติดต่อเข้ามา



? ? ? (Haru) : คนที่อยู่ตรงนั้นได้ยินรึเปล่า? ถ้าได้ยินแล้วตอบด้วย ทางนี้กำลังมุ่งหน้าไปที่นั่น '

โซจิ เซโกะ : รับทราบค่ะ แต่ดูเหมือนว่าเป้าหมายจะอันตรายเกินไป เราจึงอยากให้คุณช่วยเรื่องการหลบหนีก่อนจะเป็นไปได้หรือไม่คะ ?

? ? ? (Haru) : รับทราบ จะเข้าไปล่ะนะ ' เมื่อวิ่งมาถึงจุดหมายก็เห็นว่า สภาพตรงหน้านั้นเละเทะกว่าที่คิดไว้เยอะ แสดงว่าเรื่องที่เตือนคงจะเป็นอย่างที่ว่าไว้ซะแล้ว เรายืนดูจากที่สูงก่อนจะเห็นคนสองคนกำลังประคองกันออกมา

ชั้นรีบพยุงตัวเซโกะพุ่งไปที่อุโมงค์ใต้สะพานทันที ก่อนที่จะค่อย ๆ วางร่างของเธอพิงกับพนังอย่างเบา ๆ

" เธอน่ะ รออยู่นี้นะ ไม่สิถ้ายังเดินไหวล่ะก็หนีไปเลย !! "

ชั้นพูดอย่างเร่งรีบ ก่อนที่จะพุ่งตัวกลับไปยังที่เดิม

" นายหัวส้ม ! เอายังไงดีล่ะ จะสู้มันไหวไหม !! "

โซจิ เซโกะ : คุณยูเรก้า !!

เซโกะได้แต่เรียกชื่อชายหนุ่มขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล แต่เธอก็ได้เงียบลงและมองแผ่นหลังนั้นวิ่งออกไปยังด้านนอก . . .

ดูเหมือนว่าจากการต่อสู้ทางกายภาพแล้ว ลำพังพลังโจมตีของชายหนุ่มผมส้มคนเดียวจะไม่สามารถทะลวงผ่านร่างของปีศาจตนนั้นไปได้เลย

แซบบบ !! เสียงเลเซอร์ยิงตัดผ่านไปรอบบริเวณ แต่ดูเหมือนว่าด้วยความเร็วของยูเรก้าเองนั้นจะสามารถหลบออกได้อย่างฉิวเฉียดเผาขนเลยทีเดียว

CHAIN LINK : บทสนทนาผู้ชายผมส้ม

? ? ? ( ฮารุ )

'' ฟังให้ดี อาจจะเสี่ยงซักหน่อย แต่อย่าให้พลาดล่ะ ... ''

'' ชั้นจะเข้าไปล่อมันไว้เหมือนเดิม ดูจากความเร็วของนายแล้วคงไม่น่าห่วงเท่าไหร่ พาคนที่ข้างในนั่นออกไปจากที่นี่ซะ ... ''

'' ไม่รับประกันว่าชั้นจะซื้อเวลาได้นานแค่ไหน แต่พอพวกนายออกไปจากที่นี่ได้แล้ว ชั้นจะล่อให้มันยิงเลเซอร์นั่นใส่ตัวเองซะ ... หนามยอกก็ต้องเอาหนามบ่ง ...''

'' ขอบอกอีกครั้งว่าชั้นไม่รับฟังความเห็นอะไรจากนายทั้งนั้น หน้าที่ของชั้นคือพาคนที่อยู่ในนี้ออกไปจากที่นี่ทุกคน ... '' เราพูดขึ้นมาลอยๆ พลางมองเขาด้วยหางตาอีกครั้ง ก่อนจะหันมาจ้องปีศาจตรงหน้า

" ก็ได้ ! ไว้ช่วยเธอคนนั้นก่อน แล้วค่อยมาดูอีกทีก็ได้ฟระ !!! "

น่าเจ็บใจนัก ถึงจะสามารถปรับกระแสทิศทางของพลังได้ แต่การสะท้อนเลเซอร์น่ะ มันยากเกินไป

ชั้นพุ่งตัวเข้าไปหาจุดทีั่ผู้หญิงผมเขียวคนนั้นอยู่ด้วยความเร็วสูง

" ฝากด้วยนะ หัวส้ม !!! "

แต่ถึงอย่างงั้นเลเซอร์นั้นแหละ ก่อนจะยิงจะมีอนุภาดของพลังที่มารวมตัวกันจนรู้สึกได้ชัด

ก็คงจะพอหลบได้เรื่อย ๆ ถ้ามันไม่ยิงรัว ๆ ล่ะนะ

ในจังหวะที่ หัวส้มกําลังล่อมันอยู่ ชั้นก็พุ่งเข้ามาถึงจุดที่ผู้หญิงผมเขียวนั้นแล้ว

" นิไม่เป็นไรนะ ชั้นมาช่วยเธอแล้ว เร็วเข้าเวลาน่ะไม่มีแล้ว !! "

เมื่อมาถึงชั้นไม่รอช้าที่จะยื้อมือขวาไปทางผู้หญิงคนนั้น พร้อมพูดกับเธอด้วยท่าทีเร่งรีบ

หญิงสาวผมเขียวได้รีบลุกขึ้นพร้อมกับเล็งลูกธนูของเธอขึ้นพร้อมกับพูดสนทนาออกมาเพื่อให้ทุกคนได้ยิน

หญิงสาวผมเขียว : มะ . . . ไม่ได้นะคะ !! ถ . . ถ้า เกิด ว. . . ว่า เจ้านี่ยังอยู่แถวๆนี้ล่ะก็ . . . . ไม่เกิน ทะ . . .เที่ยงคืนนี้มันจะออกไปสู่โลก ด . . ด้านนอกนะ !!

หญิงสาวผมเขียวได้อธิบายก่อนที่จะแผลงศรเธอออกไปอีกดอกนึง แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่กระทบปีศาจตนนั้นเลยถ้าเธอไม่ใช้เวทย์มนต์ร่วมด้วย

หญิงสาวผมเขียว : เราไม่อยากให้ใครต้องตายอีกแล้ว . . .

" หนวกหูน่า !!!! ไอหัวเขียวงี่เง่า !!!!!! "

ชั้นตะคอกใส่หล่อน ทั้ง ๆ ที่ยังยื้นมืออยู่แบบนั้น

" เธอไม่อยากให้ใครตายอีกแล้วใช่ไหม ชั้นก็เหมือนกัน ! เพราะงั้นเธอจึงต้องไปกับชั้น เธอไม่มีสิทธิ์เลือก นี้เป็นคําสั่ง !!! "

เมื่อชั้นตะคอกจบ ชั้นก็พูดต่ออย่างอ่อนโยนไปว่า

" ถ้าเธอมาตายซะตรงนี้ แล้วเธอจะปกป้องใครได้อีกล่ะ "

หญิงสาวผมเขียวได้ตกใจเล็กน้อยเมื่อยูเรก้าตะวาดใส่เธอ แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ว่าอะไรกลับมาพลางหันกลับไปทางสนามรบ

หญิงสาวผมเขียว : คุณจะช่วยทุกคนไม่ได้หรอกนะ ถ้าเราออกจากสนามรบไปปีศาจอีกตัวที่อยู่ข้างๆก็จะเริ่มโจมตีอีกครั้ง ถึงตอนนั้นถ้าพวกคุณยังปราบมันไม่ได้ เป้าหมายต่อไปก็จะเป็นด้านนอก ถึงตอนนั้นเราคนเดียวคงมีโอกาศน้อยกว่าตอนนี้ ถ้าเราตายไปแล้วช่วยคนอีกนับสิบ ร้อยได้เราก็จะยอมตายที่นี่ล่ะ

หญิงสาวผมเขียวได้ตอบกับยูเรก้าด้วยน้ำเสียงแน่นิ่ง แต่ถึงกระนั้นเธอเองก็ไม่มั่นใจว่าจะสามารถเอาชนะพวกปีศาจทั้งสองตรงหน้านี้ได้

CHAIN LINK : บทพูด ฮารุ

'' เฮ้ !!! ยังไม่ออกมากันอีกหรือไง!? ก่อนที่จะ ไปเคลียอีกตัว พวกเธอออกมาจากที่ตรงนั้นก่อนเถอะน่า!!''

'' พอได้แล้ว ไอ้สายตาที่เหมือนคนอ่อนแอแบบนั้นน่ะ!!! ฉันได้รับคำสั่งว่าให้มาช่วยพวกเธอออกไปให้ได้ เพราะงั้น ไอ้ตัวพรรคนี้น่ะ!!! ชั้นจะฆ่ามันให้หมดเอง แล้วก็จะไม่ยอมให้ใครตายด้วย!! ถ้าเข้าใจล่ะก็เลิกงอแงแล้วออกมาจากตรงนั้นซะ!! ''

ผู้หญิงผมเขียว : Induce Calm
ผู้หญิงผมเขียว : MP ลดลงปานกลาง
สัตว์ประหลาดตัวแรก : หยุดการโจมตีต่อเนื่อง

เสร็จสิ้น

" ถ้างั้นชั้นจะตายกับเธอเอง !!! แต่ถ้ามันตายก่อนล่ะก็ เธอต้องเลี้ยงของหวานชั้นนะ "

ชั้นยิ้มเล็กน้อย แล้วไม่สนอะไรอีกแล้ว ไม่อยากรู้แล้วว่าเธอจะอยากไปรึไม่ไป

ชั้นอุ้มตัวเธอขึ้นและพุ่งออกมาจากตรงนั้นทันที

" ขอโทษที่ช้านะ หัวส้ม รู้สึกว่าชั้นต้องฆ่าเจ้าสองตัวนี้ให้ได้ซะแล้ว "

เมื่อยูเรก้าได้เข้ามาที่สนามรบแล้วผู้หญิงผมเขียวก็ได้กระโดดผละจากยูเรก้าพร้อมกับลงมาเตรียมตัวต่อสู้ทันที แต่ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้เริ่มโจมตีใดๆ ชายหนุ่มผมส้มก็ได้มีความคิดขึ้นมาและขอความร่วมมือของทั้งคู่ด้วย

CHAIN LINK : บทพูดของ ฮารุ

'' แฮ่ก ... ดูท่าทางพวกเธอคงจะไม่ยอมออกมากันง่ายๆสินะ แฮก ... ถ้าอย่างนั้นฟังให้ดี ... ชั้นจะบุกเข้าไปสู้กับมันอีกครั้ง ... ถ้าชั้นให้สัญญาณเมื่อไหร่ ... ช่วยขว้างดาบกับศรนั่นมาทางชั้นทีจะได้มั้ย? ''

'' เรื่องศรแห่งแสงไม่ต้องห่วง ถุงมือของชั้นมันหนาพอที่จะจับมันได้ล่ะนะ . . . ไม่ต้องลังเลแล้วยิงใส่เข้ามาทางชั้นได้เลย ''

ดาบงั้นเหรอ ถ้าไม่ชักคงไม่เป็นไร...

" ก็ได้ !!! "

ชั้นยกมือขึ้นพุ่งไปข้างหน้า และมือของชั้นก็หายไปในช่องว่างมิติที่อยู่ ๆ ก็แตกเป็นรูเล็ก ๆ

ชั้นค่อย ๆ ดึงมันออกมาช้า ๆ นั้นก็คือดาบที่อยู่ในฝักนั้นเอง

" พร้อมนะหัวเขียว พร้อมนะหัวส้ม !! โอกาศมีแค่ครั้งเดียว ถ้าดาบเล่มนี้มันอยู่ห่างจากมือชั้นเกิน 66 วิ มันจะกลับเข้าช่องมิติเหมือนเดิม "

ชั้นตั้งท่าเตรียมปาดาบไปทั้งฝัก เพราะถ้าไม่จําเป็นจริง ๆ ชั้นก็ไม่อยากชักมันออกมา

" ชั้นพร้อมแล้ว ! ... นิยัยหัวเขียวขอยืมพลังเธอหน่อยนะ... และชั้นก็จะให้เธอยืมพลังของชั้นเหมือนกัน ! "

CHAIN LINK : บทสนทนาของผู้หญิงผมเขียว

" ระ . . เราชื่อ มิยาโนะ ซูซูมุ ค่ะ " ดูเหมือนว่าซูซูมุจะกลับไปพูดตะกุกตะกักแบบเดิมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมื่อเธอได้ยินยูเรก้าดังนั้นเธอก็ได้พยักหน้าให้ทันที

CHAIN LINK : บทสนทนาของผู้ชายผมส้ม

'' ซัดมาให้เต็มแรงเลยนะ ทั้งสองคน ... ''

BATTLE PHASE

มิยาโนะ ซูซูมุ : Light Beam !!

แว้บ !! ซูซูมุได้แผลงศรของเธอเข้าไปยังจุดเดียวกับที่ชายหนุ่มผมส้มโจมตีชุดหนักเข้าไปนั้น แต่ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่พอที่จะทำให้เกิดรอยขีดข่วนบนตัวของศัตรูนั่นได้เลย !!

" ยัยหัวเขียว ฟังนะยิงศรแสงนั้นตามดาบของชั้นไปเลยนะ !!! เจ้าหัวส้มรับด้วยล่ะ ฟังให้ดีห้ามชักมันเด็ดขาด !! "

คํานวนกระแสต่าง ๆ แล้ว ใส่พลังประมาณนี้ก็แล้วกัน น่าจะทําให้เกราะมันแตกได้ล่ะนะ

ชั้นปาดาบของชั้นไปด้วยความเร็วระดับความเร็วเสียง มันพุ่งตรงไปที่เจ้าหัวส้มอย่างรวดเร็ว

" ฝากด้วยนะเฟ้ย !!! หัวส้ม ! "

ซูซูมุไม่ได้ตอบอะไรกลับมาพร้อมกับยิงศรแสงของเธอออกไปยังเป้าหมายพร้อมๆกับดาบของยูเรก้าที่ส่งออกไป ดูเหมือนว่าที่ยูเรก้าทำได้ตอนนี้คงต้องรอภาวนาจากชายหนุ่มผมส้มคนนั้นเท่านั้น

เต็มว่ะครับขึ้นใหม่ล่ะกัน

nutchsnon

'' ? ... เมืองแห่งเครื่องจักรที่ถูกลืม ? '' สายตาของเราหลี่ลงทันทีพลางอ่านลายละเอียดและแผนที่บอกพิกัดของดันเจี้ยน

ไกลจากที่นี่พอควรเลย ... ร่างของเราลุกขึ้นจากเก้าอี้พลางวางหนังสือเล่มนั้นลงพับเก็บเรียบร้อยแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องชมรมนี้ทันที

'' ถึงจะใช้ยาก แต่ถ้าแค่พิมพ์คงไม่มีปัญหาหรอกมั้ง? ''

' RE-haru : รับทราบ กำลังมุ่งหน้าไปยังพิกัดที่ส่งมาให้ '

ปี๊บ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ จากระยะทางขนาดนี้ คงใช้เวลาไม่น้อยกว่าจะไปถึงที่นั่น คงต้องขึ้นรถไฟฟ้านั่งข้ามไปที่นั่นแล้วสิ

ร่างสูงรีบวิ่งตรงเข้าไปยังสถานีก่อนจะใช้บัตรนักเรียนสแกนผ่านเข้าไปใช้บริการ โชคดีที่รถไฟนั้นได้จอดเทียบท่าพอดี จึงไม่เสียเวลาคอยซักเท่าไหร่

ดีล่ะ แบบนี้อีกไม่ถึง 10 นาทีเราคงไปถึงที่นั่น . . . ว่าแต่ใครกันนะ ที่กำลังสู้อยู่ . . .

ไม่นานนักประตูรถไฟค่อยๆเปิดออกเมื่อเทียบท่า [ Town ] ไม่รอช้าเรารีบเดินออกจากตัวรถไฟลงมายังถนนด้านล่างก่อนจะเริ่มวิ่ง ผ่าน [ Graden ] และมุ่งตรงไปยัง [ Noirceur ]

[ Use Skill Point for learn Use of Ki ]

สกิลของเรายังมีไม่มากนัก ถ้าหากเป็นปีศาจคงต้องหลีกเลี่ยงการสัมผัสมันตรงๆ  เมื่อวิ่งมาถึง [ Noirceur ] ระหว่างทางเราได้ถีบตัวเองขึ้นมายังที่สูงแทนการวิ่งบนทางเดิน เพื่อวิสัยการมองให้กว้างขึ้น ก่อนจะหยิบบัตรของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง

มีสัญญาณ ของใครบางคนอยู่? ต้องติดต่อแล้วล่ะ

' Haru : คนที่อยู่ตรงนั้นได้ยินรึเปล่า? ถ้าได้ยินแล้วตอบด้วย ทางนี้กำลังมุ่งหน้าไปที่นั่น '

ฮึบ! เรากระโดดข้ามสิ่งกีดขวางก่อนจะลงสู่พื้นแล้ววิ่งตรงมายังที่หมาย

-:- เวลาเย็น

Use of KI : เปลี่ยนแปลงการไหลเวียนของมวลสสารให้ช้าลงหรือเร็วขึ้นได้ แต่ว่ามวลสสารอื่นๆจะเป็นไปตามกฏธรรมชาติ (เช่นการทำงานของอวัยวะภายใน เป็นต้น) ยกเว้นการเคลื่อนไหวของตัวละคร

ฟุ้บ !! มวลสสารรอบด้านของฮารุได้ช้าลงในขณะที่เขากำลังวิ่งไปข้างหน้าอยู่ชั่วขณะ ไม่นานนักสิ่งของรอบๆด้านก็ได้ลอยไปตามปกติเช่นเดิมหลังจากที่ฮารุวิ่งผ่านไป

ติ้ด ~ สัญญาณติดต่อกลับจากกลุ่ม S.E.E.S. เดียวกันได้ดังขึ้นทางบัตรของฮารุ ดูเหมือนว่าจะเป็นหญิงสาวคนนึงซึ่งกำลังต่อสู้อยู่กับปีศาจแปลกๆ ด้านข้างๆของเธอนั้นมีชายหนุ่มคนนึงอยู่ในสนามรบและกำลังช่วยพยุงเธออยู่ ซึ่งดูเหมือนว่าสถานการณ์ด้านหน้านั้นจะไม่ค่อยสู้ดีนัก

? ? ? (Souji Seko) : รับทราบค่ะ แต่ดูเหมือนว่าเป้าหมายจะอันตรายเกินไป เราจึงอยากให้คุณช่วยเรื่องการหลบหนีก่อนจะเป็นไปได้หรือไม่คะ ?

หญิงสาวผมสีเทาได้อธิบายสถานการณ์กับฮารุพร้อมกับส่งภาพฉายเหตุการณ์จริงผ่านมาทางบัตร ซึ่งดูเหมือนว่าบรรยากาศในระแวกนั้นจะแปลกไปจากบริเวณที่ฮารุอยู่เหมือนกับคนล่ะโลกกันเลยทีเดียว ดูเหมือนว่าสนามรบนั้นจะพังถล่มจนเกือบไม่เหลือชิ้นดีแล้วรวมทั้งการโจมตีของเป้าหมายยังรุนแรง ขนาดที่ว่าเฉี่ยวไปเท่านั้นก็สามารถทำให้สะพานเหล็กกล้าขาดลงมาได้รวมทั้งยังเป็นวงกว้างอีกด้วย

' Haru : รับทราบ จะเข้าไปล่ะนะ ' เมื่อวิ่งมาถึงจุดหมายก็เห็นว่า สภาพตรงหน้านั้นเละเทะกว่าที่คิดไว้เยอะ แสดงว่าเรื่องที่เตือนคงจะเป็นอย่างที่ว่าไว้ซะแล้ว เรายืนดูจากที่สูงก่อนจะเห็นคนสองคนกำลังประคองกันออกมา

อะไรน่ะมีคนเจ็บด้วยหรอ? เอะ เดี๋ยวก่อน พวกเขาก็ออกมากันได้แล้วนี่ แล้วไหงยังบอกว่าแผนช่วยหลบหนี หรือว่า?

' Haru : ทางนี้เห็นพวกคุณแล้ว ข้างในนั้นยังมีคนอยู่อีกหรอ!? '

? ? ? (Souji Seko) : เหมือนว่าจะมีหญิงสาวผมสีเขียวคนนึงมาช่วยพวกเราไว้เมื่อครู่นะคะ

CHAIN LINK : พบผู้เล่นอีก 1 คน

ยังมีคนอยู่ในที่บ้าๆ แบบนี้อีกหรอเนี่ย?

' ฮารุ : เข้าใจแล้ว จะถ่วงเวลาให้ พยายามเข้าล่ะ! ' เรารีบเก็บการ์ดก่อนจะเพ่งสายตามองเส้นทางที่จะไปถึงตัวไอ้ปีศาจตนนั้นให้เร็วที่สุด

' Lock .. on! ..' ขาตั้งสองข้างถีบตัวเองลอยขึ้นฟ้าก่อนจะวิ่งไต่ราวสะพานด้านบนมุ่งหน้าไปยัง กลุ่มคนทั้งสองที่กำลังพยายามหลบหนีปีศาจตนนั้นอยู่ ก่อนจะสุดปลายสะพานเราย่อตัวลงเล็กน้อยก่อนจะหมุนเกรียวตัวเพื่อสร้างแรงเหวี่ยงให้กับตัวเองพร้อมกับเปิด Battle Suit ครอบกถุงมือและเท้าไว้ ก่อนจะพุ่งตัวถีบ (นึกไม่ออกให้นึกคำว่า Rider Kick!! ไว้ )

ผั้วะ!!! อึ่ก!! แข็ง!!? เรารีบเกาะเตะสั่นหัวของมันอีกครั้งเพื่อล่อให้มันมาสนใจที่เราแทน พลางหลบดาบที่พยายามเวี่ยงเข้ามาและเป้าพลังงานสีแดงที่มืออีกข้าง ถึง Ki ของเราจะทำให้มวลสารช้าลงได้ แต่คงไม่ทั้งหมด คงต้องเคลื่อนไหวให้รัดกุมเข้าไว้

เราพยายามถีบตัวจากส่วนเกราะของมัน วนไปจากด้านหลังและต่อยหลังกระโหลกของมันเข้าให้อย่างจัง!

ฮารุ : ไปซะ!!! ทางนี้จะรับมือไว้เอง!! ฮึ่ย!  - เราตะโกนบอกให้ทั้งคู่รีบหนีไปทางสะพาน พลางล่อให้มันหันมาหาฝั่งตรงข้ามทางหลบหนี พร้อมกับหลบดาบที่ฟาดลงมาอย่างแรงนั่น อึ่ก รุนแรงเป็นบ้าเลย!! เรารีบไต่ไปตามกำแพงซ้ายขวาแล้วใช้หมัดต่อยร่างของมันอีกครั้ง พร้อมกับล่อให้มันมาทางเราจนกว่าทั้งสองจะหนีพ้น

อีกนิดเดียว มาสิ!! เรากระโดดหลบดาบอีกครั้งพลางวิ่งไปบนดาบของมันก่อนจะกระโดดถีบอีกครา ชิ! ไม่สะทกสะท้านเลย เรารีบถอยเว้นระยะห่างจากดาบและพยายามล่อให้มันยิงลำแสงขึ้นเพดานให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

? ? ? : ทำไมThouถึงเลือกที่จะตาย ?

ปีศาจตนนั้นได้ตั้งคำถามขึ้นกับฮารุพร้อมกับยิงเลเซอร์โจมตีสวนกลับมา แต่ด้วยความเร็วของฮารุนั้นดูเหมือนว่าจะหลบได้ไม่ยากเย็นนัก แต่จังหวะในการสวนกลับไปนั้นก็ได้ลดลงมากเช่นกันเพราะว่าฮารุจำเป็นที่จะต้องตั้งสมาธิกับการหลบการโจมตีของปีศาจตนนั้นอย่างมากเลยทีเดียว

ผู้หญิงผมเขียว : Light Beam !!

หญิงสาวผมเขียวได้ยิงลูกธนูของเธอออกไปซึ่งแฝงไปด้วยพลังเวทย์ธาตุแสงแต่ดูเหมือนว่ามันจะยังทำอันตรายใดๆปีศาจตนนั้นไม่ได้มากนัก

'' เหะ? พูดได้ด้วย? อึ่ก!! ''  เราพยายามใช้แรงเหวี่่ยงตัวหลบดาบอันทรงพลังนั้น พลางถีบที่หัวของมันอีกครั้ง โถ่เว้ย ไม่ได้ผลอยู่ดี

'' เล่นถามคำถามที่ไม่รู้จะตอบยังไงมา แถมยังไล่เหวี่ยงดาบใส่คนอื่นอีก ช่างไม่มีสามัญสำนึกเอาซะเลยนะ!! ''  เฟี้ยว!

เอะ? ลำแสงนี่? จังหวะที่กลับตัวอยู่บนร่างของปีศาจตนนั้นเราหันไปมองทิศที่ลูกศรแสงพุ่งมา

ตาคู่นั้น? !! ฮึ่ย!!  เรารีบทิ้งน้ำหนักทั้งหมดเพื่อให้ลงสู่พื้นอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบวิ่งไต่ตัวของปีศาจพลางขึ้นไปกลับตัวเตะอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่เข้าเกราะของมันอยู่ดี

ชิส์ ..! ขืนเป็นแบบนี้พื้นที่ตรงนี้คงได้พังทลายลงมาแน่ ทำยังไงดีคิดซิ ฮารุ ในขณะที่พยายามคิดไป ร่างของเราก็รีบหลบการโจมตีที่กำลังจะเข้ามาไปพลางเบี่ยงเบนความสนใจไม่ให้คนที่อยู่ข้างล่างต้องพลอยโดนลูกหลงไปด้วย

? ? ? (ยูเรก้า) : " นายหัวส้ม ! เอายังไงดีล่ะ จะสู้มันไหวไหม !! "

ดูเหมือนว่าจากการต่อสู้ทางกายภาพแล้ว ลำพังพลังโจมตีของฮารุคนเดียวจะไม่สามารถทะลวงผ่านร่างของปีศาจตนนั้นไปได้เลย

ซูม !! เสียงดาบโบกแหวกกระแสลมข้างๆให้พัดไปพร้อมกับแรงของมัน รวมทั้งสายเลเซอร์ที่พุ่งออกมาเป็นช่วงๆเพื่อรบกวนการเคลื่อนไหวของฮารุ ดูเหมือนว่าการต่อสู้ระยะประชิดจะทำได้ยากแต่ปลอดภัยกว่าตั้งรับเลเซอร์จากระยะไกลอยู่เล็กน้อยเท่านั้น

กึกๆ เราตีลังกาถอยออกห่างมาหยุดข้างๆ เขา พลางมองด้วยหางตาก่อนจะหันไปมองเจ้าปีศาจนั่นอีกครั้ง

'' อ่า ... โชคร้ายนะ ที่หมัดของฉันทำอะไรเกราะของมันไม่ได้เลย ... '' เรากำหมัดของตัวเองแน่น

'' ฟังให้ดี อาจจะเสี่ยงซักหน่อย แต่อย่าให้พลาดล่ะ ... '' เราเว้นช่วงเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

'' ชั้นจะเข้าไปล่อมันไว้เหมือนเดิม ดูจากความเร็วของนายแล้วคงไม่น่าห่วงเท่าไหร่ พาคนที่ข้างในนั่นออกไปจากที่นี่ซะ ... '' ของเรายังคงเพ่งเล็งไปที่แขนที่ปล่อยเลเซอร์สีแดงนั่น

'' ไม่รับประกันว่าชั้นจะซื้อเวลาได้นานแค่ไหน แต่พอพวกนายออกไปจากที่นี่ได้แล้ว ชั้นจะล่อให้มันยิงเลเซอร์นั่นใส่ตัวเองซะ ... หนามยอกก็ต้องเอาหนามบ่ง ...''

'' ขอบอกอีกครั้งว่าชั้นไม่รับฟังความเห็นอะไรจากนายทั้งนั้น หน้าที่ของชั้นคือพาคนที่อยู่ในนี้ออกไปจากที่นี่ทุกคน ... '' เราพูดขึ้นมาลอยๆ พลางมองเขาด้วยหางตาอีกครั้ง ก่อนจะหันมาจ้องปีศาจตรงหน้า

CHAIN LINK : บทสนทนาผู้เล่นผมแดง

? ? ? ( ยูเรก้า )

" ฝากด้วยนะ หัวส้ม !!! "

หญิงสาวผมเขียวได้รีบลุกขึ้นพร้อมกับเล็งลูกธนูของเธอขึ้นพร้อมกับพูดสนทนาออกมาเพื่อให้ทุกคนได้ยิน

หญิงสาวผมเขียว : มะ . . . ไม่ได้นะคะ !! ถ . . ถ้า เกิด ว. . . ว่า เจ้านี่ยังอยู่แถวๆนี้ล่ะก็ . . . . ไม่เกิน ทะ . . .เที่ยงคืนนี้มันจะออกไปสู่โลก ด . . ด้านนอกนะ !!

หญิงสาวผมเขียวได้อธิบายก่อนที่จะแผลงศรเธอออกไปอีกดอกนึง แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่กระทบปีศาจตนนั้นเลยถ้าเธอไม่ใช้เวทย์มนต์ร่วมด้วย

หญิงสาวผมเขียว : เราไม่อยากให้ใครต้องตายอีกแล้ว . . .

'' Open Combat !!...'' เราย่อตัวลงเล็กน้อยก่อนจะวิ่งตรงดิ่งไปหาปีศาจร่างยักก่อนจะกลิ้งตัวหลบดาบและเริ่มกระโดดไต่ไปตามของมันพลางชกไปที่หมวกของมัน พลางกลับตัวเตะซ้ำอีกครั้งก่อนจะถีบตัวเองจากการเตะไปเกาะบนกำแพงแล้วพุ่งกลับมาคลุกวงในต่อทั้งยังระมัดระวังไม่ให้ดาบของมันเหวี่ยงมาในรัศมีการกระโดดของเราและยังคอยเล็งจังหวะการยิงเลเซอร์ด้วย

[เริ่มคำนวนการปล่อยลำแสงและระยะเวลาการร่าย]

ผั้ว!!! เปรี้ยง!! เสียงหมัดและเท้าของเรากระแทกกับหมวกของมันเข้าอย่างแรงและต่อเนื่องซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนั้น ถึงแม้การโจมตีของมันจะตายตัวอยู่บ้างแต่ก็จะประมาทไม่ได้ ฮึบ!! เปรี้ยง!! เราหมุนตัวพลางถีบเข้าอย่างจังก่อนจะดีดตัวเองออกห่างพร้อมกับวิ่งตัดไล่กำแพงกระโดดเตะที่แขนที่มันกำลังจะร่ายมนต์พร้อมจะยิงลำแสงออกมาเพื่อหันเหให้โดนตัวเอง

แต่คงจะไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอกมั้ง . . . ใช่เพราะมันพลาด เรายังรีบร้อนเกินไปทำให้ลำแสงของมันคาดส่วนหัวขึ้นท้องฟ้าไป ไม่รอช้าเราค่อยใช้ฟุตวอร์ค อ้อมไปยังด้านข้างพร้อมกับต่อยเข้าไปเป็นชุดอย่างแรงพลางเตะสูง ในจังหวะที่กำลังกลับตัวจึงดีดตัวขึ้นกลับไปไต่บนตัวของมันอีกครั้ง

'' ฮะๆ ให้ตายสิ แกนี่ทำด้วยอะไรนะ จะต่อยเท่าไหร่ก็ไม่เข้าเลย!! '' เรายิ้วมพลา้งกำมือทั้งสองข้างพลางทุบเข้าอย่างแรง

'' โอ้ อันตรายๆ~ '' เราใช้หมอกของมันเป็นฐานในการกลับตัวด้วยมือก่อนจะใช้เข่ากระแทกที่ส่วนหัวอีกครั้ง

[ ปรับสภาพการเคลื่อนไหว]

เอาล่ะ วอร์มได้ที่แล้ว~  แต่สองคนนั้นยังไม่ออกมาจากตรงนั้นอีกหรอ? ใช้เวลามากเกินไปแล้วนะ!?

เราก้าวถอยข้างเล็กน้อยพลางกระโดดออกมาก่อนจะพุ่งตัวขึ้นมาเหยียบบนไหล่ของมันพลางตะโกนไปหาสองคนที่ยังอยู่ด้านใน

'' เฮ้ !!! ยังไม่ออกมากันอีกหรือไง!? ก่อนที่จะ ไปเคลียอีกตัว พวกเธอออกมาจากที่ตรงนั้นก่อนเถอะน่า!!'' ขณะที่กำลังพูดชั้นทิ้งตัวลงมายังด้านล่างเพื่อหลบการเหวี่ยงดาบก่อนะจะใช้หมัดต่อยไปที่ข้อต่อส่วนแขนของมัน

'' พอได้แล้ว ไอ้สายตาที่เหมือนคนอ่อนแอแบบนั้นน่ะ!!! ฉันได้รับคำสั่งว่าให้มาช่วยพวกเธอออกไปให้ได้ เพราะงั้น ไอ้ตัวพรรคนี้น่ะ!!! ชั้นจะฆ่ามันให้หมดเอง แล้วก็จะไม่ยอมให้ใครตายด้วย!! ถ้าเข้าใจล่ะก็เลิกงอแงแล้วออกมาจากตรงนั้นซะ!! '' ชั้นพูดพลางระดมต่อยร่างที่ไม่มีเสื้อเกราะของมันไปเรื่อยๆพลางกระโดดหลบการโจมตีเหล่านั้น

[เริ่มรอจังหวะการชาจยิงเลเซอร์]

วาบบบ!! แสงเลเซอร์ได้พุ่งโจมตีผ่านฮารุไปอย่างหวุดหวิด ดูเหมือนว่าฮารุเองจะรับรู้การโจมตีของเลเซอร์ได้บ้างแล้ว

กึก !! จู่ๆฮารุก็เกิดอาการหน้ามืดขึ้นมาชั่วขณะอย่างกระทันหัน ดูเหมือนว่าปีศาจตนนั้นจะสามารถใช้เวทย์มนต์ศาสตร์มืดได้ด้วย !!

ปีศาจในชุดเกราะ : Drain Life
ฮารุ : HP ลดลงปานกลาง
ปีศาจในชุดเกราะ : HP เพิ่มขึ้นเล็กน้อย

จะเต็มแล้วขึ้นใหม่เลยจ้า

justicegun

ตาที่พร่ามัวของไฮเน่มองเห็นคน3กและอัศวินชุดเกราะสีหม่น ต่อสู้กันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก
" อะไร..."  เขาเริ่มเห็นภาพชัดขึ้น เลือดหลุดไหว บาดแผลเริ่มหายเป็นปกติอีกครั้ง
" จะเอาไงก็เอาซักอย่างสิวะ "  เขาพูดขึ้นมาราวกับว่าจะประชดร่างกายที่ไม่แน่ไม่นอนของตัวเอง

"โห... ดูท่าททางน่าสนุกนะ แกไม่ไปร่วมงานเลี้ยงกับพวกนั้นหน่อยเหรอ"  เสียงของเขาก้องกังวาลอยู่ในหัว
"หุบปากไปเลยไป"

ไฮเน่ยื่นขึ้นมาหยิบปืนออกจากซองเก็บพร้อมบรรจุแมกกาซีน เตรียมพร้อมกับสิ่งที่เขาคาดว่ากำลังจะเกิดขึ้น

ซูมมม!! เสียงสายเลเซอร์ตัดอากาศผ่านไปด้านข้างๆของไฮเน่ ดูเหมือนว่าปีศาจทั้งสองตัวนนั้นจะยังไม่รู้ว่าไฮเน่มาอยู่ในสถานที่แห่งนี้แล้ว แต่ดูเหมือนว่าสถานการณ์บนสนามรบจะค่อนข้างวุ่นวายอยู่เล็กน้อยด้วยเช่นกัน

เขายังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหนแม้จะมีลูกหลงจากการต่อสู้ตรงหน้าลอยมาหาเขาก็ตาม

ตูม !! พื้นที่โดยรอบได้กระจายระเนระนาดไปกับการต่อสู้แต่ดูเหมือนว่ายังไม่มีลูกหลงใดๆหลุดมาทางไฮเน่เลยแม้แต่น้อย รวมทั้งดูเหมือนว่าจะไม่มีใครมองเห็นเขาเลยด้วยเช่นกัน

"รุนแรงกันจริง" ไฮเน่พูดขึ้นมาลอยๆ ก่อนที่เขาจะเล็งปืนที่ถืออยู่ไปยังนักรับชุดเกราะนั่น
"... " เขาคิดอะไรได้บางอย่างและเลิกเล็งปืน
"ใส่เกราะแบบนั้นลูกปืยมันจะไปยิงเข้าได้ไง.."

ยังไม่ทันที่ไฮเน่จะทำอะไรต่อไป พื้นที่ที่เขายืนอยู่ก็ได้แตกพังทะลายลง ดูเหมือนว่ามันจะเป็นผลกระทบจากการต่อสู้ทำให้เขาตกลงไปด้านล่างของแผนที่ทันที !! รวมทั้งดูเหมือนว่าปีศาจตนนั้นจะตกลงมาด้านเขาด้วย !!



ดูเหมือนว่าเกราะบนตัวของมันจะเริ่มร้าวจากการตกจากที่สูงรวมทั้งเกราะที่แขนและขาได้พังออกยับเยินไม่มีชิ้นดีแล้วเสียด้วย

"อะไรวะเนี้ย.." ไฮเน่อุทานออกมาหลังจากที่เขาลุกขึ้นยืนและพบกับปีศาจตรงหน้า เขารีบกระโจนตัวออกให้ห่างจากปีศาจตนนั้นเพื่อความได้เปรียบของอาวุธของเขา  
ปัง !
เสียงกระสุนปืนถูกยิงออกจากปากกระบอกปืนทั้ง2กระบอก ไปกระทบกระเกราะของปีศาจตนนั้น  
กึก
เสียงแม๊กกาซีนกระสุนตกจากระเป๋ากางเกงของไฮเน่ แต่เพราะว่าเขากำลังกระโจนหลบหนีอยู่จึงไม่สามารถเก็ฐมันขึ้นมาได้

เปรี้ยง !! กระสนุของไฮเน่ได้เจาะเกราะที่แตกร้าวนั่นหักเป็นเสี่ยงๆในจุดที่ไฮเน่ได้ยิงเข้าไป

? ? ?  : เจ้าพวกมนุษย์ !!

ปีศาจตนนั้นได้โมโหขาดสติอย่างควบคุมไม่ได้ มันได้เดินดุ่มๆและเตะแมกกาซีนของไฮเน่ทิ้งออกไปข้างทางพร้อมกับแกว่งดาบไปด้านหน้าตัวมันเองอย่างบ้าคลั่ง

แขวก เสื้อของไฮเน่โดนคมดาบจนขาดเขายังคงยิงแล้วกระโจนออกไปเรื่อยๆ

" มันว่าแกเป็ฯมนุษย์แน่ะ " เสียงของตัวเขาอีกคนดังขึ้นมาในหัว
"หุบปากโว้ย" ไฮเน่ระดมยิงปืนใส่ปีศาจตนนั้นที่บริเวณขา

- สถานะ : ปกติ
- Hp : ลดลงปานกลาง
- Mp : ปกติ

เปรี้ยง !! กระสุนของไฮเน่ได้ยิงกระหน่ำลงที่ขาของปีศาจตนนั้นจนขาของมันหลุดขาดกระเซ็นเลือดนองไปทั่ว แต่ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่ตายลงแต่อย่างใดพร้อมกับโจมตีไฮเน่กลับมา !!

วูบ !! ดูเหมือนว่าเวทย์มนต์ความมืดของมันจะทำให้ไฮเน่หน้ามืดลงไปชั่วขณะเลยทีเดียว !! คาดว่าถ้าไฮเน่ไม่ตั้งใจจะฆ่ามันจริงๆละก็ไฮเน่อาจจะได้จบชีวิตลงที่นี่เป็นแน่ !!

" อะ.. อ่อก ! " จู่ๆเขาก็เกิดอาการหน้ามืด พร้อมๆกับกระอักเลือดออกมา  
"แก.."  ไฮเน่ค่อยยืนขึ้นพร้อมๆกับยกปืนทั้ง2กระบอกเล็งไปที่ปีศาจตนนั้น
" อย่างแกน่ะ ฆ่ามันไม่ลงหรอก "  "แกน่ะ มันอ่อนแอ "
"ถ้าแกไม่หุบปาก ชั้นจะฆ่าแกก่อนมันเลย"
" ก็เอาซี่... แกกับชั้นจะได้ตายไปพร้อมๆกันไง"
ผ้าพันแผลที่คอของเขาหลุดออก เผยให้เห็ยแผ่นเหล็กที่ฝังอยู่บนท้ายทอยเขา

ปัง ปัง !!
เสียงปืนดังขึ้นพร้อมๆกับลูกกระสุนที่วิ่งเข้าไปยังตัวของปีศาจตนนั้น

- สถานะ : ปกติ // มึนงงเล็กน้อย
- Hp : บาดเจ็บภายในปานกลาง // ลดลงปานกลาง
- Mp : ปกติ

? ? ? : อ้าก !!

ปีศาจตนนั้นได้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่มันก็ยังจะโจมตีไฮเน่ไปด้วยพร้อมกันอย่างไม่เลิกรา

? ? ? : ข้าไม่ยอมตายตนเดียวหรอก !! เจ้าต้องตายไปกับข้าด้วย !!

วูบ !! ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเวทย์มนต์แขนงเดิม แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าไฮเน่จะไม่ได้แค่หน้ามืดลงไปแล้ว แต่ตัวของเขานั้นยังถึงกับทรุดลงเองด้วยเช่นกัน

" อะ อ่อก ... " ไฮเน่กระอักเลือดออกมามากกว่าเดิม

" ที่นี่มัน... " ร่างของไฮเน่ลอยอยู่าในห้วงมิติอันมืดมิด
" ดูไม่จืดเลยนะแก "  " บอกแล้วไง อย่างแกน่ะ ไม่ไหวหรอก " เสียงของตัวเขาอีกคนดังขึ้น
" หนวกหูน่า..."
" หึหึ โทษทีว่ะ ชั้นยังไม่ตาย โดยเฉพาะตายพร้อมๆกับแก "  
"เอาล่ะ ตาชั้นบ้างล่ะนะ " จู่ๆก็มีมือ2ข้างปรากฏขึ้นเหนือหัวเขา มันแกะผ้าพันแผลที่คอของเขาออก

USE 1 SKILL POINT FOR Transmigrate Soul

แผล่บ  ไฮเน่เลียเลือดที่เปราะรอบๆปากของเขา

ปัง ปัง ปัง ปัง เสียงรัวปืนดังขึ้นเนื่องจากการเหนี่ยวกของเขา ลูกปืนนั้นไม่ถูกปีศาจตนนั้นเลยบแม้แต่น้อย มันตกกระทบด้านหน้าเท้าของปีศาจนั่นทั้งหมด
" ปืนแกนี่ใช้ยากซะจริง " ไฮเน่รีบเปลีร่ยนแม๊กกาซีนทันที และเขาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง มันคือแม๊กกาซศนกระสุนที่เขาทำตกไว้ก่อนหน้านี้
"หึหึหึหึ " ไฮเน่โยนแม๊กกาซีนกระสุนไปข้างหน้า และยิงใส่แม๊กกาซีนที่โยนไปทันทีที่มันใกล้จะถึงตัวปีศาจตนนั้น

ตูม !

แม๊กกาซีนระเบิด ทำให้เกิดควันฟุ้งไปทั่ว  ไฮเน่กระโจนออกมาจากกลุ่มควันนั้นใส่ปีศาจตนนั้นพร้อมๆกับลั่นไกปืนไม่ยั้ง

- สถานะ : ปกติ
- Hp : บาดเจ็บภายในปานกลาง
- Mp : ปกติ

ปัง !! เสียงกระสุนปืนนัดสุดท้ายของไฮเน่ได้ยิงลงบนร่างของปีศาจในสภาพเกราะเละแหลกตัวนั้น แต่ทว่ามันยังไม่หมดลมและค่อยๆคลานเข้ามาที่ไฮเน่พร้อมกับจับขาของชายหนุ่มไว้ !!

? ? ? : Thou . . . Thou ต้องตายไปกับ Thee . . .!!

? ? ? : Life Perversion !!

กึก !! ขาข้างที่ไฮเน่ได้ถูกมือของปีศาจตนนั้นจับไว้ได้เกิดอาการชาเหมือนกับว่าขาข้างนั้นของเขาพิการขึ้นมาชั่วขณะ !! ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นการดีแน่ถ้าหากว่าปีศาจตนนั้นจับส่วนอื่นของเขาไปมากกว่านี้

ขาของไฮเน่ดูเหมือนจะใช้การไม่ได้ แต่เขาไม่สนใจ ไฮเน่ยังคงลั่นไกปืนใส่ปีศาจที่คลานอยู่เบื้องหฟน้าไม่ยั้ง
"ตายซะทีสิเฟ้ย ไอ้เศษเหล็กเอ้ย! "
ตูม !
ไฮเน่ยิงใส่แม๊กกาซุนที่เขาทำตกไว้ต้งแต่เริ่มการต่อสู้ มันระเบิดข้างๆปีศาจตนนั้น

// Transmigrate Soul เป็นสกิลของสาย Essence อาชีพ Necromancer ไม่สามารถเรียนรู้ได้

ดูเหมือนว่าระเบิดจากแมกกาซีนของไฮเน่จะยังไม่พอที่จะปลิดชีพของปีศาจตรงหน้าของเขาลง มือของปีศาจนั่นได้ค่อยๆขยับขึ้นมาจากด้านล่างของไฮเน่เรื่อยๆมันได้กำมือไว้แน่นก่อนที่ร่างและมือนั้นจะได้ทิ้งน้ำหนักและลงไปแน่นิ่งกับพื้นด้านหน้าของไฮเน่ . . .

กึก !! เรี่ยวแรงที่มีอยู่ทั้งหมดสุดท้ายของปีศาจตนนั้นได้จับปลายเท้าของไฮเน่ไว้ก่อนที่จะค่อยๆหายไปอย่างช้าๆ

? ? ? : Thee จะขอสาป Thou. . . ให้ไม่มีวันได้ใช้ชีวิตปกติอีกต่อไป !!

เมื่อปีศาจตนนั้นได้กล่าวจบก่อนที่มันจะหายไปแล้ว ก็ดูเหมือนว่าที่ฝ่ามือข้างซ้ายของไฮเน่จะมีรูปสัญลักษณ์อะไรแปลกๆขึ้นมา

-:- ไฮเน่จะถุกบังคับให้เข้ามายัง Dark hour ทุกๆคืนจนกว่าคำสาปจะหายไป

" เฮ้ย ปล่อยนะเว้ย ! "   ปัง ! ไปที่ปีศาจตนทั้งอีก 1 นัด ก่อนที่มันจะหายไป
ซักพักหนึ่งเขาก็ทุดตัวลงไป เสียงลมหายใจหอบ แฮ่ก แฮ่ก ดังออกมา บาดแผลที่ไหล่ซ้ายหายสนิท บนตัวเขาไม่มีบาดแผลใดๆเลย มีเพลงแค่รูขาดบนเสื้อที่เกิดจากการต่อสู้เท่านั้น
ไฮเน่เหมือบไปมองเห็นสัญลักษณ์ประหลาดที่มืดของเขา
"ไอ้นี่อะไรเนี่ย"   เขาลองเอามือไปแตะมัน

ดูเหมือนว่าจะเป็นรอยสักธรรมดาๆทั่วไป แต่ว่าไฮเน่สามารถสัมผัสถึงพลังความมืดที่พุ่งออกมาจากมันได้ด้วยเช่นกัน

วืด ~ มีข้อความแปลกประหลาดค่อยๆปรากฏขึ้นช้าๆจากควัญจากร่างของปีศาจในเกราะที่ไฮเน่ยิงตายไปเมื่อครู่นี้

~ Congratulation !! 50 p rewards ~

ฟุ้บ !! บอลสีดำขนาดกลางๆได้ผุดขึ้นมาจากใต้พื้นดินตรงหน้าไฮเน่พร้อมกับขึ้นข้อความอะไรบางอย่างบอกกับเขา



Player : Haine Rammsteiner ได้รับ 50 แต้ม

ทำต่อไปและเก็บให้ครบ 100 แต้มล่ะ !!

" อะไรฟะเนี้ย"   ไฮเน่งุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"ไงก็กลับไปเปลี่ยนชุดก่อนก็แล้วกัน" ตามเสื้อของไฮเน่มีแต่รอยขาดที่เกิดจากการต่อสู้  เขาหันหลังและหยุดอยู่ตรงนั้นไม่เดินไปไหน
สิ่งที่ทำให้เขาไม่ขยับเดินนั้นคือ ทิวทัศน์ ที่ไม่คุ้นเคยและดูอึมครึมอึดอัด
"ว่าแต่ที่นี่มันที่ไหน..."

ดูเหมือนว่าไฮเน่เองจะจำความได้ว่าเขาถูกย้ายมาแบบไม่รู้ตัวจากสวนที่โรงเรียนตอนกลางคืนนั่น รวมทั้งบรรยากาศโดยรอบก็ไม่คุ้นชวนหลงเอาเสียเป็นอย่างมาก

แกรก ๆ เสียงเศษก้อนหินจากด้านบนตกหล่นลงเบาๆจากการต่อสู้ ดูเหมือนว่าด้านบนนั้นจะมีทางออกไปสู่ด้านนอกอยู่

"จะขึ้นไปยังไงล่ะเนี่ย"
"หืม" ไฮเน่เห็นว่าบริเวณที่เขายืนอยู่ยังมีทางอื่นให้เดินไป แต่ตามทางนั้นมืดมิดและชวนขนลุกเสียอย่างมาก
เขาก้าวเท้าออกเดินไปตามทางอันมืดมิดนั้น

ไฮเน่ได้ตัดสินใจที่จะมองข้ามทางด้านบนและเบนตัวออกไปตามทางที่มืดมิดที่เขาได้พบเห็น ระหว่างทางนั้นเขาได้รู้สึกเหมือนกับว่าสายตาของอะไรบางอย่างได้จับจ้องมายังเขาตลอดเวลา ไฮเน่ได้เดินเท้าไปจนสุดทางเดินเขาก็ได้พบกับสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งมันไม่น่าจะมาตั้งอยู่ในที่แห่งนี้ได้

เสร็จสิ้น

nutchsnon

'' !! '' ตาของเราหลี่ลงกระทันหันพลางถีบร่างของตัวเองออกห่างจากไอความมืดนั่น

แค่กๆ! อึ่ก ... นี่มันเวทย์มนต์แบบไหนกัน? เสียงหอบของเราเริ่มแรงขึ้น พลางกุมมือที่เริ่มมีเลือดซึมออกมาช้าๆ ท่าทางพลังหมัดของเราคงจะมีไม่มากพอที่จะอัดให้เกราะมันแตกได้ง่ายๆ แต่ถึง อย่างนั้นก็เถอะ ... สายตาของเราจ้องไปที่ศีรษะบริเวทท้ายทอยที่เราโจมตีเข้าไปเป็นพิเศษและพยายามเน้นให้มันเกิดรอยร้าวเข้าไว้ อีกทั้งแถวดวงตาที่ปิดอยู่ทั้งสองข้างก็เช่นกัน

แต่ว่า . . . เรามองดูมือและขาที่เริ่มสั่นคลอนจากการใช้งานอย่างหนักและเป็นเวลาต่อเนื่องเป็นเวลานาน

ศรแสง ถ้าหากเราพยายามทำลายหมวกของมันให้เป็นรูได้ล่ะ ไม่สิต้องทำให้ได้ คงต้องหวังพึ่งศรแสงของเด็กคนนั้น หรือไม่ก็ ทำยังไงก็ได้ให้เลเซอร์นั่นยิงตัวมันเอง เรามองไปยังรอบๆพื้นที่ ถึงมุมมันจะไม่กว้างมากนักก็เถอะ คงพอไหว

บทสนทนาถึง ??? ( Eureka ) & ??? ( หญิงสาวผมเขียว )

'' ได้ยินหรือเปล่าทั้งสองคน ... แฮ่ก ... '' เราต่อสัญญาณสื่อสารไปหาสองคนที่กำลังถ่วงเวลาปีศาจอีกตนนึงอยู่

'' แฮ่ก ... ดูท่าทางพวกเธอคงจะไม่ยอมออกมากันง่ายๆสินะ แฮก ... ถ้าอย่างนั้นฟังให้ดี ... ชั้นจะบุกเข้าไปสู้กับมันอีกครั้ง ... ถ้าชั้นให้สัญญาณเมื่อไหร่ ... ช่วยขว้างดาบกับศรนั่นมาทางชั้นทีจะได้มั้ย? ''

'' เรื่องศรแห่งแสงไม่ต้องห่วง ถุงมือของชั้นมันหนาพอที่จะจับมันได้ล่ะนะ . . . ไม่ต้องลังเลแล้วยิงใส่เข้ามาทางชั้นได้เลย ''

เราสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมา พลางกระโดดหลบดาบที่เหวี่ยงมาหาพร้อมกลับก้าวถอยออกมารอบๆตัวมัน

ทนอีกหน่อยเถอะ ร่างกายของชั้น อย่างน้อย ... ก็ทนจนกว่าจะตัดหัวไอ้ตัวนี้ให้ได้!!!

เราลู่ตัวลงช้าๆ พร้อมที่จะพุ่งเข้าใส่ปีศาจอัศวิน

ไม่นานนักชายหนุ่มผมแดงก็ได้ร่วมเข้าสนามต่อสู้พร้อมกับผู้หญิงผมเขียวคนนั้น ทันทีที่เธอมาถึงสนามรบแล้วเธอก็ได้ง้างธนูออกและยิงส่งมายังฮารุทันที !!

? ? ? : ปล่าวประโยชน์ !! ชะตาของThouได้ขาดสะบั้นไปแล้ว !!

ปีศาจตนนั้นได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับเหวี่ยงดาบของมันสวนมายังฮารุด้านหน้าของมันทันที !!

[ Use of Ki ]

ขณะที่ดาบกำลังจะเข้ามาถึงตัวเรา เราได้ใช้ฟ่ามือกางพลังจิตออกมาเพื่อให้มันช้าลงและเอี้ยวตัวหลบอย่างฉิวเฉียดพร้อมกับกระโดดวิ่งไปตามดาบเล่มนั้น

ถึงแม้พลังความมืดของมันจะออกมาจากตัว แต่คงไม่มีเวลาลังเลแล้ว! เรารีบวิ่งไปตามทางด้วยความเร็วสูงก่อนจะเริ่มใช้หมัดของตัวเองต่อยไปยังจุดๆเดิม สามครั้งอย่างแรงพลางกลับตัวเตะและดีดตัวขึ้นไปยังเพดานพร้อมกับดีดตัวเองลงมาใช้เท้าถีบอีกคราเพื่อเพิ่มความแรงเข้าไปอีก

'' ... ชะตากรรมของ Thou จะเป็นแบบไหน ชั้นไม่สนใจหรอก ... แต่ตอนนี้ ชะตากรรมของแกก็กำลังจะจบลงด้วยเหมือนกัน โอ้ ฮ่าห์!!!!''

ผั้ว!!! หมัดถูกเหนี่ยวลงไปเต็มแรง จนเรารู้สึกได้เลยว่าเกราะที่หนาขนาดนั้นเริ่มเกิดรอยร้าวและแตกออกมา เราหลี่ตาลงช้าๆ ก่อนจะทิ้งตัวเองลอยลงมากลางอากาศ

'' โทษทีนะ ชั้นไม่ยอมตายตอนนี้หรอก  . . .  Lock .... on ... '' สายตาของเราจ้องมองไปที่รูโหว่นั้นพลางยิ้ม

'' ซัดมาให้เต็มแรงเลยนะ ทั้งสองคน ... '' พอให้สัญญาณจบ เรารีบกลับตัวพลางหันไปมอง เด็กผู้หญิงคนนั้น รอให้จังหวะที่เธอแผลงศรเข้ามา

ทางเลือกใช้ดาบผสาน Use of ki ของ Eureka เบี่ยงศรพุ่งตรงไปที่ช่องว่างที่แตกออกของบริเวณท้ายทอย

วาบ !! ดูเหมือนว่าเกราะของมันจะไม่ได้แตกหักลงแต่อย่างใดเลย รวมทั้งยังโจมตีฮารุกลับมาด้วยพลังเวทย์เดิมอีกด้วยเช่นกัน แต่คราวนี้ดูเหมือนว่าฮารุจะไม่ได้รับผลการโจมตีนั้นเสียแล้ว

ผู้หญิงผมเขียว : Armor of light

ในขณะเดียวกันนั้น !! ฮารุที่ไม่ได้รับผลของเวทย์มนต์ดูดวิญญาณก็ได้มองเห็นเป้าหมายเบื้องหน้าอย่างชัดเจน ซึ่งดูเหมือนว่าที่ฝ่ามือของมันได้เผยรูปเนื้ออกมาในจังหวะที่มันได้ร่ายเวทย์ !!

(ในเสี้ยววินาทีนั้น)
บ้าจริง!... ทำอะไรมันไม่ได้เลยอย่างนั้นหรอ?  ร่างของเราค่อยๆล่วงลงมาทั้งแบบนั้นแต่ขณะที่สายตาเริ่มพล่ามัว เรากลับเห็นบางสิ่งที่ดูผิดแปลกไป  ถุงมือเหล็กของมันมีช่องเปิดออกมาด้วยหรอ? . . . ตรงนั้นคงจะเป็นจุดอ่อนสินะ แต่ฮะๆ ตอนนี้จะไปทันอะไรล่ะ

เราขบริมฝีปากของตัวเองด้วยความเจ็บใจเพราะกว่าตัวจะถึงพื้นคงจะไม่ทันที่จะโจมตีมันอีกรอบแล้ว เผลอคงจะโดนเลเซอร์ของมันยิงอัดไปเข้ามาพร้อมกันด้วย

ชั่วขณะนั้นเองเสียงของผู้ชายผมแดงก็ได้ดังลั่นขึ้นพร้อมกับส่งสัญญาณมายังฮารุ

CHAIN LINK : บทพูดของชายหนุ่มผมแดง

" เจ้าหัวส้มรับด้วยล่ะ ฟังให้ดีห้ามชักมันเด็ดขาด !! "

" ฝากด้วยนะเฟ้ย !!! หัวส้ม ! "

ทันใดนั้นเองดาบพร้อมฝักก็ได้โยนตรงมายังฮารุพร้อมกับควาามหวัง !!

วูบ !! ศรแสงดอกนึงได้ยิงเบิกทางผ่านหน้าฮารุไปยังเป้าหมายด้านหน้านั้น แต่ดูเหมือนว่าปีศาจตนนั้นจะปัดออกไปได้พร้อมกับเริ่มร่ายเวทย์บทเดิมมาที่ฮารุทันที !!

เอะ !! แกร๊ก!!! เราเอามือรับดาบของชายคนนั้นไว้พลางกำมันไว้แน่น

!!

เรารีบกลับตัวด้วยน้ำหนักของดาบก่อนจะเอาไว้ก่อนจะเหยียบด้ามดาบของมันเพื่อให้ตัวเองลงสู่พื้นไวขึ้นก่อนจะถีบตัวเองขึ้นไปอย่างแรง พลางเอื้อมมือไปด้านข้าง ขณะที่ศรแสงกำลังตรงมาที่เรา

ต้องจับได้สิ ต้องทำได้สิ !!! เราเอามือขว้าลูกศรด้วยมือเปล่าพลังเวทย์ค่อยๆเข้ามาทำลายมือของเราช้าๆ แต่ช่างมันสิ ในความเร็วที่ดีดตัวไปยังอุ้งมือยักนั่น เราใช้แรงเหวี่ยงของหัวไหล่ทั้งหมดอัดไปที่ก้อนเนื้อที่โผล่ออกมาพร้อมกับศรแสง

'' ทะลุไปเลย!!!!! '' เปรี้ยง!!! มือของเรากระแทกกับมือนั้นอย่างแรง กระแสพลังแสงและความมืดเข้าปะทะกันอย่างแรง เราไม่รอช้ารีบชักมือออกก่อนจะกลับตัวก่อนจะถีบอัดตรงๆศรแสงนั่น

'' ท่าไม้ตาย!!! ลูกเตะทะลายนภา!!!! '' ผั้วะ!!!!!

'' เฮอร์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! '' เปรี๊ยะๆ !! ลูกเตะที่ใช้กำลังทุกส่วนของร่างถ่ายไปยังจุดๆเดียวอัดเข้าไปอย่างจังพร้อมกับฝังศรแห่งแสงนั่นเข้าไปจนมิด บรึ้ม!!!! เกิดแรงระเบิดขึ้นผลักให้ร่างของเรากระเด็นกลิ้งคลุกไปกับพื้นมาหยุดอยู่ข้างๆ ชายผมแดงและเด็กสาวผมสีเขียว

'' อึ่ก อ่ะ .... ''  ถุงมือข้างขวาที่ขาดออกและเท้าซ้าย ไม่อาจจะซ่อมแซมตัวเองได้หรอนี่ . . . แย่จริง ...

? ? ? : !!!!

ไม่มีเสียงพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของมัน ปีศาจนั่นได้หดมือหลบออกในขณะที่ฮารุได้โจมตีในระยะเผาขน แต่ดูเหมือนว่ามันจะหลบการโจมตีทั้งหมดนั่นไม่ได้ทัน ดูเหมือนว่าการโจมตีเมื่อครู่จะเกือบเข้าเป้าหมายไปเต็มๆเลยทีเดียว !!

? ? ? : โฮก !!

ปีศาจในชุดเกราะได้คำรามลั่นก่อนที่มันจะกระชากปีศาจตัวข้างๆขึ้นมาเป็นฐานอาวุธและทุบลงที่พื้นที่ ที่ทั้ง3ยืนอยู่อย่างรุ่นแรง !!

ตูม !! พื้นที่โดยรอบนั้นได้ถล่มลงรวมทั้งที่มันยืนอยู่ด้วยทำให้ทั้งสามได้ตกลงไปยังด้านล่างของดันเจี้ยนแห่งนี้ แต่ดูเหมือนว่าทั้งสามจะถูกแยกจากกันเสียแล้ว เนื่องจากการตกจากที่สูงเมื่อครู่นี้นั่นเอง

!!! บ้าจริง!!! เราใช้มือของตัวเองชะลอให้เศษหินที่ใหญ่พอที่จะเป็นฐานให้ยืนได้ให้เคลื่อนที่ช้าลงก่อนจะขึ้นไปเหยียบมันพลางใช้เป็นบอร์ดลอยฟ้าสบัดให้ปลายหินขูดรูดลงไปยังด้านล่าง เพื่อชะลอไม่ให้ตัวเรากระแทกพื้นอย่างแรง

ครึ่กๆๆๆ แฮกๆๆ . . . สายตาเรามองดูไปรอบๆ นี่มันทีไ่หน? เรายังคงกวาดสายตามองดูไปรอบ เพื่อมองหาชายผมแดงและเด็กสาวผมเขียวเมื่อครู่นี้

บ้าจริงคลาดกันซะได้!! อึ่ก!! เรากุมแขนของตัวเองไว้แน่นพลางกระตุกอย่างแรงเพื่อให้กระดูกกลับมาต่อเหมือนเดินพลางค่อยๆขยับช้าๆ

พะพอไหวล่ะน่ะ เราจ้องมองมือของตัวเองที่ค่อยๆปรับสภาพให้กลับไปอยู่ในถุงมือเหมือนเดิม

จะยังไงก็เถอะ ต้องทำภาระกิจให้ลุล่วงให้ได้ ! ... เราขบฟันเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเดินเกาะกำแพงทั้งบาดแผลที่มือขวาทั้งอย่างนั้น

ฮารุ HP : ลดลงปานกลาง
ฮารุ MP : ลดลงเล็กน้อย
ฮารุ สถานะ : ปกติ

ดูเหมือนว่าฮารุจะคลาดสายตาจากทั้งสองคนนั้นจริงๆเสียแล้ว แต่ยังไงก็ตามดูเหมือนว่าเขาจะคลาดสายตาจากปีศาจในชุดเกราะนั่นด้วยเช่นกัน แต่ดูเหมือนว่าบรรยากาศรอบๆตัวเขาได้เริ่มมีสัมผัสแปลกๆออกมา ถ้าฮารุยังไม่สามารถออกจากที่นี่ได้ทันเวลาล่ะก็อาจจะมีอะไรที่อันตรายมากกว่าเดิมเกิดขึ้นก็ได้

ติ้ด !! ดูเหมือนว่าฮารุจะได้รับข้อความใหม่จากกลุ่ม S.E.E.S. พร้อมกับแผนที่ดันเจี้ยนด้วยเช่นกัน ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะอยู่ระหว่างช่วงต่อของชั้นบนและชั้นล่างของสถานที่นี้

Urgent : ถึงสมาชิก S.E.E.S. ตอนนี้เป็นช่วงเวลาใกล้กับ Dark hour เต็มทีแล้ว ผู้ที่ยังอยู่ในดันเจี้ยนให้ระวังตัวเพิ่มขึ้นเป็นพิเศษ และ อยู่ใน Condition Red ตลอดเวลา ถ้าเกิดว่ามีเหตุคับขันให้กดปุ่มขอความช่วยเหลือฉุกเฉินผ่านบัตรทันทีทุกเมื่อ . . .

ฮารุ : . . . ฮารุ รับทราบ . . .

ปี๊บ ... Dark hour เราเกิดสงสัยกับคำๆนี้เล็กน้อยพลางจิ้มไฟล์แนบก่อนหน้านี้เกี่ยวกับคำอธิบายของช่วงเวลานี้

!! นะนี่สินะ สิ่งที่เด็กคนนั้นกลัวน่ะ ช่วงเวลาแห่งความมืด . . . แย่ล่ะ

ไหนดูสิ เจ้าหน้าที่ S.E.E.S ที่หนีออกไปก่อนหน้านี้?

เรามองหาจากรายชื่อของเจ้าหน้าที่ S.E.E.S พลางรีบต่อสายทันที

ฮารุ : ฮารุ เรียกคนที่อยู่ข้างบน ได้ยินทางนี้ไหม? นี่ฮารุ เจ้าหน้าที่ โชจิ เซโกะ? ถ้าได้ยินแล้วตอบด้วย . . .

อึ่ก!!! บ้าจริง แผลที่ขามัน! ... เรากุมเท้าขวาของตัีวเองพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าห้ามเลือดเอาไว้ก่อน

แย่ชะมัด ต้องรีบหาเจ้าพวกนั้นให้เจอ แล้วก็รีบๆ จัดการไอ้พวกนั้นให้สิ้นซากโดยเร็วซะแล้วสิ

เราคิดในใจพลางรีบเร่งเดินหาทางขึ้นไปยังพื้นผิวด้านบน ส่วนมือนั้นยังคงคาไว้ที่การ์ดและปุ่มขอความช่วยเหลือฉุกเฉินอยู่

( พบ Arisato Minato ผ่านทางการติดต่อด้วยบัตร )

อาริซาโตะ มินาโตะ : สวัสดีครับคุณฮารุ ผมอาริซาโตะ มินาโตะ จะมาช่วยเหลือพาคุณออกไปล่ะนะครับ

เมื่อสิ้นเสียงการติดต่อมินาโตะก็ได้ลงมาโผล่ตรงด้านหน้าของฮารุพร้อมกับอุ้มฮารุขึ้นด้วยท่าทีเหมือนกับว่าไม่สนใจประเพณีเอาเสียเลย

อาริซาโตะ มินาโตะ : ภารกิจที่เหลือเดี๋ยวพวกเราจะดำเนินต่อเองตอนนี้ผมจะพาคุณฮารุออกไปยังด้านนอกก่อนนะครับ

. . .

'' ขอบใจในความหวังดีนะ แต่ว่าถ้าไม่อยากโดนชั้นฆ่าใน 5 วิ ก็วางชั้นลงซะ อาริซาโตะซัง ...'' เราตอบเสียงเรียบพลางจ้องมินาโตะเขม็งและสายตาไม่เป็นมิตรเอาเสียเลยจากการกระทำของเขา

อาริซาโตะ มินาโตะ : . . . . .

ชายหนุ่มได้มองหน้าฮารุด้วยหน้าตานิ่งเฉยและอินโนเซ้นเหมือนกับว่าเขาไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้

อาริซาโตะ มินาโตะ : แว้ก !! ขอโทษครับ !!

ชายหนุ่มได้ค่อยๆวางฮารุลงกับพื้นพร้อมกับเปิดแผนผังของแผนการคืนนี้ให้ดู

อาริซาโตะ มินาโตะ : ถึงจะเหนื่อยหน่อยแต่เดี๋ยวคืนนี้จะมีภารกิจตอนกลางคืนอีกครั้งนะครับผม ผมจะนำทางคุณฮารุออกไปที่พักฟื้นภายนอกเองนะครับ

. . .

'' อืม เข้าใจแล้ว ขอบคุณที่มาช่วย ยังไงก็ฝากด้วยก็แล้วกัน ''  หลังจากนั้นไม่นานนักเราได้กลับมายังฐานหลักเพื่อมาทำแผลเบื้องต้นให้เรียบร้อย . . .

'' ยังไงก็ไม่สบอารมณ์อยู่ดี . . .'' โถ่เอ้ย ใจไม่สงบเอาซะเลยแฮะ ทำไมไอ้ปีศาจตัวนั้นถึงร้ายกาจแบบนี้ ... นี่หมัดของเราไม่สะทกสะท้านผิวหนังมันเลยรึ? สายตาที่จ้องมองมือที่ถลอกก่อนจะผันผ้าให้เรียบร้อยนั้นไม่ ภาพที่มือของเราต่อยสะท้ายเข้าไปตรงเกราะอันแข็งแกร่งนั่นยังติดมือมาอยู่เลย ถ้าหากเราไม่ได้ศรแสงของเด็กคนนั้นคงทำอะไรมันไม่ได้เลยล่ะสิ . . . ปึด . . . ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องแบบนี้

'' อาริซาโตะซัง ขอรายละเอียด แผนของคืนนี้ที ทางนี้ใกล้จะทำแผลเสร็จแล้ว อีก 5 นาทีจะตามไปสมทบด้วย ระหว่างนั้นช่วยส่งรายละเอียดมาให้ทางนี้ด้วย'' ระหว่างนั้นเราได้ติดต่อกับมินาโตะเพื่อทำความเข้าใจแผนในคืนนี้

เพราะท่าทางคืนนี้คงจะยาวนานแล้วก็ยากลำบากสำหรับเราเป็นแน่

อาริซาโตะ มินาโตะ : อย่ากังวลไปเลยครับคุณฮารุ ปีศาจเมื่อกี้เป็นระดับสูงอยู่ค่อนข้างมากเช่นกัน ทางกลุ่มเรายังต้องใช้ถึง4คนในการรับมือกับมันเลย

มินาโตะได้อธิบายขึ้นพร้อมกับแสดงแผนที่ให้ฮารุได้เห็นซึ่งดูเหมือนว่าภารกิจจะเป็นการไล่ต้อนพวกมอนสเตอร์ที่ออกมาไกลจากเขตุภายในให้ไม่สามารถออกมาภายนอกได้นั่นเอง

อาริซาโตะ มินาโตะ : นอกจากภารกิจมีคำถามอะไรอีกเหรือไม่ครับ ?

'' . . . มีอยู่เหมือนกัน มีรายงานมาเข้ามาบ้างไหมว่าบริเวณที่ชั้นตกลงไป มีพลเรือนอีกสองคนอยู่ที่นั่นน่ะ? พอดีตอนเข้าปะทะกับปีศาจตนนั้น พวกเราคาดกัน '' เราถามพลางเปลี่ยนเสื้อออกช้าๆ ก่อนจะก้มลงทำแผลที่ขาบ้าง

อาริซาโตะ มินาโตะ : ดูเหมือนว่ามีชายหนุ่มคนนึงที่พวกเรายังไม่ทันช่วยออกมาแต่ตำแหน่งหายไปก่อนนะ แต่หญิงสาวอีกคนพกวเราได้ช่วยออกมาแล้วล่ะ

มินาโตะได้อธิบายพร้อมกับเก็บบัตรประจำตัวลงและเดินออกไปด้านนอก

อาริซาโตะ มินาโตะ : ถ้าพร้อมแล้วให้มาบอกชั้นล่ะ

เต็มแล้วขึ้นใหม่ดีกว่า

g-zero

'แง ทำไมมีแค่นี้ล่ะเนี่ย มันต้องมีอีกซิ ลองหาดูก่อน' ริเอน่าเดินวนสำรวจไปทั่วตึกเท่าที่หาได้ แต่สุดท้ายก็หาไม่เจอ และตอนนี้เด็กสาวจึงต้องมานั่งหอบอยู่

'หรือว่าจะอยู่นอกอาคารมั้ง แต่โรงเรียนมัน.....กว้างจัง' ริเอน่ามองออกไปข้างนอกถึงกับท้อเล็กน้อยเพราะโรงเรียนก็ค่อนข้างมีอาณาเขตที่ใหญ่พอสมควร

'ลองถามรุ่นพี่หรืออาจารย์ที่อยู่แถวนี้ดีกว่า' ริเอน่าลุกขึ้นและเดินไปสักพักก็เจอกับรุ่นพี่คนหนึ่งจึงเดินเข้าไปหา พอเทียบความสูงกันใกล้ๆแล้ว เป็นที่ชัดเจนว่า ริเอน่าตัวเล็กขนาดไหน

"ขอโทษค่ะรุ่นพี่ คือว่าโรงเรียนมีชมรมเคนโด้ หรือไม่ก็ชมรมกีฬาอะไรบ้างค่ะ" ริเอน่าโค้งให้รุ่นพี่อย่างสวยงาม และถามอย่างมีมารยาท

? ? ? : คะ . . . ครับ ?



ชายหนุ่มที่ริเอน่าได้ทักทายได้หันกลับมามองริเอน่า ดูเหมือนว่าเขาจะเหม่อลอยไปซักพักก่อนที่จะตอบกลับมา

? ? ? : อะ อ้อ !! ชมรมกีฬาที่นี่จะเล่นแบบรวมกีฬาน่ะครับ แต่ล่ะวันจะได้ซ้อมแตกต่างกันไป ส่วนชมรมเคนโด้จะเปิดอยู่กับชมรมยิงธนูที่โดโจด้านนู้นน่ะครับ

ชายหนุ่มได้ชี้นิ้วออกไปเพื่อบ่งบอกทิศทางกับริเอน่า

"ขอบคุณมากค่ะ" ริเอน่าเตรียมออกตัวไปตามทิศทางแต่ก็ชะงักขึ้นมา และคิดได้ว่า

'แล้วถ้าเกิดว่าเราหลงทางอีกล่ะ' คิดได้ดังนั้น ริเอน่าก็มีเหงื่อผุดขึ้นมา เพราะถึงจะบอกคร่าวๆแล้วแต่เจ้าตัวก็ยังสามารถโชว์เหนือในการหลงทิศได้อยู่ จากนั้นเด็กสาวกลับหลังหันมาทางรุ่นพี่

"เอ่อ รุ่นพี่ค่ะ ช่วยนำทางไปให้หน่อยได้ไหมค่ะ พอดีหนูหลงทางง่ายน่ะ" ริเอน่าบอกขอความช่วยเหลือแบบอายๆ

? ? ? : ชมรมเคนโด้สินะครับ ?

ชายหนุ่มได้เอ่ยถามริเอน่าด้วยท่าทางยิ้มแย้มก่อนที่จะเดินนำริเอน่าไปยังชมรมเคนโด้ที่ตั้งอยู่หลังรั้วไผ่

? ? ? : ที่นี่ล่ะครับ แต่วันนี้เป็นวันอาทิตย์อาจจะไม่ค่อยมีคนภายในชมรมนักนะครับ

'บรรยากาศรอบๆดีจัง' ริเอน่าสูดอากาศหายใจเข้าเต็มปอด จนรู้สึกสดชื่นมาก เพราะรอบๆก็มีต้นไม้ให้ความร่มรื่นย์อยู่พอสมควร

"อ้าแถวนี้ อากาศดีจังเลยน่ะค่ะ" ริเอน่าบิดร่างกายไปพลางและมองดูรอบๆไปพลาง ที่นี่ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย

"แล้วก็ ขอบคุณมากน่ะค่ะที่นำทางมาให้" ริเอน่าไม่ลืมที่จะหันกลับไปขอบคุณชายหนุ่ม และเดินเล่นดูบรรยากาศรอบๆต่อ แต่แล้ว

"ว้าย!!!" พลั่ก!! เด็กสาวลื่นสะดุดล้มทั้งๆที่พื้นตรงนั้นไม่มีอะไรเลย

"อูย เจ็บจัง..." เด็กสาวที่ล้มนอนคว่ำอยู่หันกลับมามองหลังของตนพบว่า กระโปรงของเธอเปิดขึ้นมาให้เห็น ลายน้องกระต่ายสีชมพูหราต่อหน้าชายหนุ่ม เด็กสาวหน้าแดงแจ๋รีบเปลี่ยนท่ามาเป็นท่านั่งคุกเข่าและปิดกระโปรงของตนไว้

"เอ่อ...คือ...เอ่อ...เมื่อกี้...คือ..." ริเอน่าหน้าแดงจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ก้มหน้าแดงๆหลบสายตาชายหนุ่ม

ชายหนุ่มได้แต่ปิดหน้าของเขา ( แต่นิ้วกางออกตรงลูกตา ) พร้อมกับหน้าแดงไปด้วยพร้อมๆกับตาของเขาที่เหลือกจนเห็นเส้นเลือด แต่ชายหนุ่มก็ได้ส่ายหัวไปมาพร้อมกับหลบสายตาจากริเอน่าไป

? ? ? : คะ . . คือ ผมไม่เห็นอะไรหรอกนะ . . . ครับ ไม่ต้องกังวลไปหรอก . . .

Social Link 1 ~ เซอร์วิส (?) ~

เป้าหมาย : สำเร็จแล้ว

'ไม่จริงๆๆๆๆๆ เมื่อกี้มองเห็นๆถึงเอามือปิดหน้าแต่กางนิ้วเห็นเต็มๆแน่ ทำยังไงดี เค้าจะเอาไปบอกใครไหมเนี่ย รึว่าจะไว้แบล็คเมล์แล้วหาเรื่องทำมิดีมิร้ายกับเรา' สมองริเอน่าเริ่มมั่วซั่วไปไกลอีกรอบแล้ว ก่อนจะตั้งสติใหม่

'ยังไงก็คงต้องคุยกับเค้าก่อนล่ะ' ริเอน่ารวบรวมสติแล้วลุกขึ้นมาเดินเข้าหาชายหนุ่มในระยะนึง

"ถ้าไม่เห็นแล้ว...ทำไมนิ้วยังกางอยู่ละค่ะ...แบบนี้มันก็...เห็นกะ..กางเกง...นะ...หนูหมดสิค่ะ" ริเอน่าพยายามจะพูดแต่ความอายเมื่อกี้ยังทำให้พูดตะกุกตะกักอยู่ และหน้ากลับแดงยิ่งกว่า

"รุ่นพี่ค่ะ...เอ่อ...อย่าเอา...ไป...บอกใครน่ะค่ะว่าหนู...ยังใส่ลายเด็กๆแบบนี้่" ก่อนที่จะได้พูดอะไรต่อ ริเอน่าแทบอยากเอาหัวตัวเองไปฟาดอะไรสักอย่างกับความผิดพลาดเมื่อกี้อย่างแรง และหน้าก็แดงแบบสุดขีดแล้ว

'แล้วนี่เราจะไปบอกเค้าเพิ่มทำไมล่ะเนี่ย!!!! ตอนนี้ทำไงดีๆ' ในหัวริเอน่าเริ่มกระวนกระวายกว่าเก่า

'เออ ยังไม่ได้ถามชื่อเค้าเลยนี่นา ต้องถามไว้ก่อนเดี๋ยวเค้าไปแฉเรื่องของเราเดี๋ยวตามตัวไม่ได้อีก' การประมาลผลแบบมึนๆแบบด่วนจี๋ของริเอน่าก็ลงเอยด้วยประการฉะนี้ และเด็กสาวก็หันไปสบตากับชายหนุ่มอีกครั้ง

"เอ่อ หนูชื่อ ริเอน่า กราฟอร์ด แล้วรุ่นพี่ละค่ะ" ริเอน่าพูดถามไปตรงๆ

? ? ? : ไม่ต้องห่วงหรอกครับ !! ผมไม่เอาไปบอกใครหรอก จริงๆแล้วมันก็น่ารักดี . . . เอ้ยไม่ใช่ !!!

ชายหนุ่มได้รีบปัดมือไปมาพร้อมกับเปลี่ยนเรื่องตามริเอน่าทันที

คันอาริ บูรูมิ : ผมชื่อ คันอาริ บูรูมิ ครับ ส่วนใหญ่จะประจำอยู่ที่ชมรมกีฬา . . . . ตะ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ !! เมื่อกี้ผมไม่เห็นอะไรเลย !! ไม่ต้องกังวลนะครับ !!

ชายหนุ่มรีบแก้ตัวหลังแนะนำตัวเสร็จด้วยหน้าตาที่โกหกไม่ขึ้นของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนที่โกหกไม่เก่งเท่าไรนัก

ริเอน่าจ้องใส่ คันอาริ แบบตาเขม็ง แต่หน้าของเด็กสาวก็ยังแดงอยู่แต่ลดลงมาแล้ว ก่อนจะคิดอะไรได้แบบพูดขึ้นมา

"เอ่อ รุ่นพี่คันอาริค่ะ คือว่า พรากผู้เยาว์มันผิดกฏหมายน่ะค่ะ" คันอาริทำหน้าใส่ริเอน่าประมาณว่า นี่แค่เห็นน้องกระต่ายยังขนาดนี้ ถ้าไปเห็นตอนอาบน้ำไม่โทษประหารเลยเรอะ

"เพื่อเป็นการขอโทษที่เห็นไปต้องเข้าห้องชมรมเป็นเพื่อนหนูและเลี้ยงข้าวเย็นให้ได้ไหมค่ะ" ริเอน่าตั้งขอเสนอและคว้าแขนคันอาริเข้าไปในห้องชมรมเคนโด้โดยไม่ได้ถามความสมัครใจก่อน ส่วนคันอาริก็ทำท่าถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะยอมตามๆเด็กสาวที่คิดอะไรไปมั่วซั่วแบบกู่ไม่กลับเข้าห้องชมรมไป

"ขอสมัครเข้าชมรมด้วยค่า" ริเอน่าที่เปิดประตูเข้ามายังไม่มองไปรอบๆด้วยซ้ำก็พูดประกาศดังไปทั่วห้อง

คันอาริ บูรูมิ : ตะ . . . แต่ว่า ผมอยู่ชมรมกีฬาแล้วนะครับ เรื่องเลี้ยงข้าวเย็นคงจะโอเคอยู่แต่ผมคงย้ายชมรมกลางคันไม่ได้หรอกครับ

ชายหนุ่มได้แต่ตะกุกตะกักอธิบายเหตุผลกับริเอน่าแต่ยังไงก็ยังตามริเอน่าเข้าไปยังด้านในชมรมเคนโด้อยู่ดี

( พบ Yukan kyouryu ภายในชมรมเคนโด้ )

เมื่อทั้งสองได้เข้ามาภายในชมรมแล้ว ทั้งคู่ก็ได้สดุดตาไปที่ชายหนุ่มคนนึงที่นั่งอยู่กลางโดโจนี้

? ? ? : นี่เป็นสนามรบอันศักสิทธิ์ !! ไม่ใช่ที่คู่รักหนุ่มสาวอย่างพวกเจ้าจะมาเดินจีบกันนะ !!

ชายหนุ่มปริศนาได้เอ่ยขึ้นขัดเสียก่อน แต่ดูเหมือนว่าคันอาริเองจะได้แต่หน้าแดงรวมทั้งหลบสายตาของริเอน่าและไม่ได้ตอบอะไรออกมาเลย

ริเอน่าได้ยินดังนั้นแล้วรีบปล่อยแขนของค้นอาริอย่างรวดเร็ว และโค้งให้กับชายที่นั่งอยู่กลางโดโจ

"ขออภัยค่ะ คือไม่ใช่อย่างที่รุ่นพี่คิดน่ะค่ะ เข้าใจผิดกันไปหน่อย พอดีว่าหนูพึ่งย้ายมาใหม่เลยให้รุ่นพี่คันอารินำทางมาน่ะค่ะ" ริเอน่าอธิบายแบบไม่ลนลานอะไร

"ถ้าไม่รบกวนอะไรก็รับหนูเข้าชมรมด้วยค่ะ หนูชื่อ ริเอน่า กราฟอร์ด ค่ะ" ริเอน่าโค้งและกล่าวแนะนำตัวอย่างสุภาพ

"แต่ว่าถ้ารุ่นพี่ไม่พอใจหรือคาดว่าหนูไม่เหมาะสมก็เข้ามาทดสอบได้เลยค่ะ" ริเอน่าหยิบดาบไม้ออกมาตั้งท่าไว้ และมีพลังปริศนาอะไรบางอย่างแผ่ออกมาเล็กน้อย แต่คันอาริไม่สามารถรับรู้ได้แต่ก็เห็นว่าท่าทีของเด็กสาวเปลี่ยนไปจากเมื่อกี้แบบชัดเจน ตอนนี้ริเอน่ามีท่าทีที่ดูสงบและมีสมาธิมาก แม้จะตั้งท่าแบบง่ายๆแต่ก็ไม่ให้ความรู้สึกมีช่องโหว่

"หนูขอแสดงให้เห็นแล้วกันน่ะค่ะว่าหนูตั้งใจจริงที่จะเข้าชมรม" ริเอน่าตั้งท่าเตรียมพร้อมรอให้รุ่นพี่ที่นั่งอยู่ตั้งท่าขึ้นมา

เมื่อได้ยินดังนักนชายหนุ่มในชุดกึ่งซามูไรก็ได้ลุกขึ้นพร้อมกับหยิบดาบไม้ของเขาขึ้นมาทันที ดูเหมือนว่าบรรยากาศภายในโดโจจะเปลี่ยนเป็นฉากการต่อสู้เพื่อการทดสอบเสียแล้ว

? ? ? : หึหึ !! ดีมาก !! งั้นข้าจะขอทดสอบเจ้าเสียก่อนแล้วกัน !!

เมื่อเอ่ยจบชายหนุ่มก็ได้พุ่งเข้ามาปะดาบกับริเอน่าตรงๆทางด้านหน้าทันที !!

ริเอน่าที่เห็นชายเบื้องหน้าพุ่งเข้ามาก็ไม่ได้หลบหลีกแต่อย่างใดแต่รับการโจมตีของชายหนุ่มไว้แบบตรงๆ

"ผิดคาดน่ะเนี่ย" ชายหนุ่มเบื้องหน้าพูดพร้อมกดดาบลงมาใส่ริเอน่า

"การต่อสู้ของนักดาบไม่ควรจะหลบหลีกคู่ต่อสู้นี่ค่ะ ต้องกล้าที่จะเผชิญหน้าตรงๆกับคู่ต่อสู้" ริเอน่าย่อตัวลงแล้วสปริงตัวปัดดาบของอีกฝ่ายออกมาแล้วเริ่มเข้าจู่โจมตรงๆแต่ก็รวดเร็ว

"ใช้ได้...แต่ว่า" แกร็ก! ดาบของริเอน่าโดนสกัดเอาไว้ได้ และโดนปัดออกมา ริเอน่าจะเสียเปรียบเล็กน้อยเพราะว่าเป็นผู้หญิงและเป็นเด็ก ม.ต้น ตัวเลยเล็กกว่าด้วยแต่เพราะแบบนี้ริเอน่าเลยเบี่ยงตัวแล้วรับดาบได้ง่ายกว่าอีกฝ่าย

'รุ่นพี่เก่งจริงๆแฮะ แต่ว่าไม่ยอมหรอก' สภาพโดยรวมริเอน่าเป็นฝ่ายตั้งรับส่วนใหญ่ ความสามารถของรุ่นพี่คนนี้นับว่าเป็นของจริง แต่ริเอน่าเองก็ไม่คิดจะยอมแพ้เพราะเรื่องแค่นี้ หลังจากปะทะกันไปได้สักระยะริเอน่าก็เผลอเปิดช่องว่างจนโดนฟาดกระเด็นไปชนผนัง และล้มลงไป

"จบแล้วรึ" ชายหนุ่มเตรียมเก็บดาบแต่แล้วก็มีความรู้สึกแล่นแปลบมาที่แขนซ้าย พอเขาเช็คดูก็พบรอยฟาดแดงๆอยู่

"คงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกค่ะ หนูยังสู้ได้อยู่น่ะ" ริเอน่าค่อยๆพยุงตัวขึ้นมา และกลับมาตั้งท่าอีกครั้ง

'เจ็บจัง แต่รุ่นพี่คนนี้สุดยอดจริงๆโจมตีโดนเราครั้งเดียวได้รุนแรงขนาดนี้ แต่ว่าเค้าคงยังไม่ได้เอาจริงหรอกมั้งเนี่ย' ริเอน่าตั้งท่าอย่างไม่ประมาทเพราะคาดไว้ว่าชายที่อยู่เบื้องหน้าต้องมีท่าอะไรซ่อนอยู่แน่

กึก !! เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มได้หลบออกด้านข้างพร้อมกับฟันดาบตรงมาที่ริเอน่าอย่างรวดเร็วทันที !! แต่ดูเหมือนว่าดาบนั้นจะแยกออกเป็นสองเล่มจากอีกด้านนึงและดูเหมือนว่ามันจะเร็วมากจนทวีเพิ่มเป็นภาพซ้อนทั้งหมดสี่คมด้วยกัน !!

คันอาริ บูรูมิ : ระวังข้างหน้านะ !!

คันอาริได้เผลอตัวตะโกนออกมาพร้อมกับจับจ้องสายตามองมาที่สนามประลองในตอนนี้อย่างจดจ่อ

'อึก ดาบแยกได้งั้นรึ ใจเย็นอย่าพึ่งเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นต้องใช้สัมผัสทั้งหมดในการรับรู้' ริเอน่าไม่ขยับหนีไปไหนแต่กลับหลับตาลง ปิดการรับรู้ทางสายตา

'ในเมื่อมองด้วยตาจะโดนลวงได้ ต้องใช้สัมผัสที่เหลือในการรับรู้' พลังปริศนาที่ห่อหุ้มร่างริเอน่าไว้เริ่่มขยายตัวขึ้นมาเรื่อยๆ

'การเคลื่อนไหวของกระแสลม เสียงของลม กลิ่นที่พัดลอยมา' แม้ว่าจะเป็นช่วงเสี้ยววินาทีแต่ริเอน่าก็สามารถตั้งสติและจับทางเอาไว้ได้

'จับทิศทางได้แล้วตอนนี้ต้องรอจังหวะ รอจังหวะที่สัมผัสการเคลื่อนไหวเกิดการเปลี่ยนแปลง.......... ตรงนั้นแหละ' ริเอน่าเตรียมตั้งรับในแนวรัศมีที่คาดการณ์ไว้ว่าอีกฝ่ายจะพุ่งเข้ามาในแนวนี่อย่างแน่นอน

เปรี้ยง !! เสียงดาบไม้ของรุ่นพี่ชมรมเคนโด้ฟันกระทบกับดาบไม้ที่ริเอน่าตั้งรับไว้อย่างจัง แต่ดูเหมือนว่าเพลงดาบนั้นจะไม่จบลงแค่นั้น

วูบ !! ตัวดาบไม้ได้แทงผ่านด้านข้างใบหน้าของริเอน่าไปอย่างฉิวเฉียดและในจังหวะนั้นเองรุ่นพี่คนนั้นก็ได้หยุดเพลงดาบของเขาลง ดูเหมือนว่าความเร็วของริเอน่าจะยังไม่พอที่จะรับการโจมตีทั้งหมดได้แม้ว่าเธอจะเห็นมันก็ตาม

? ? ? : ช่างเป็นดอกไม้บนสนามรบที่สวยงามจริงๆ . . . .

รุ่นพี่ชมรมเคนโด้ได้เอ่ยชมริเอน่าก่อนที่จะหยิบยาสมุนไพรกระปุกขึ้นมาพร้อมกับยื่นให้ริเอน่า

? ? ? : ถ้าหากว่าเจ้าเร็วกว่านี้ล่ะก็ ข้าอาจจะเป็นฝ่ายแพ้ก็ได้ ใช้นวดที่ฝ่ามือของเจ้าซะก่อนสิ แล้วเล่ารายละเอียดที่เจ้ามาที่นี่มาให้ข้าฟัง

"ขอบคุณค่ะ" ริเอน่ารับยาสมุนไพรมาและนวดที่ฝ่ามือตามที่บอก

"คือว่าหนูอยากจะสมัครเข้าชมรมน่ะ พอดีที่เข้ามากับรุ่นพี่คนนั้นมัน ประมาณว่าอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะค่ะ"

"ที่อยากสมัครเข้าชมรมก็เพราะว่าอยากเข้มแข็งพอที่จะปกป้องตัวเองและคนรอบตัวได้น่ะค่ะ ไม่ใช่ฝึกเพื่อชนะคู่ต่อสู้แต่เพื่อไม่ให้มีใครได้รับอันตรายมากกว่าน่ะค่ะ" ที่คิดแบบนี้เพราะตอนเด็กๆริเอน่าได้เสียพ่อแม่ไปเลยกลายเป็นเด็กที่ไม่ต้องการให้มีใครได้รับอันตราย และตอนที่ริเอน่าพูดออกมาก็แสดงท่าทีเศร้าๆออกมาเล็กน้อย

"ก็เลยอยากมีคนช่วยฝึกฝนให้หนูด้วยน่ะค่ะ เอ่อ ถ้าไม่รบกวนอะไรรุ่นพี่จะเป็นคนคอยฝึกให้หนูหน่อยได้ไหมค่ะ" ริเอน่าสบตารุ่นพี่รอคำตอบ

? ? ? : ได้ !! ข้าจะรับเจ้าไว้เป็นศิทย์ . . . เอ่อ ไม่ใช่ๆ เป็นสมาชิกของชมรมเอง !!

ชายหนุ่มได้จับไหล่ทั้งสองด้านของริเอน่าพร้อมกับทำสีหน้าจริงจังกับการรับริเอน่าเข้าร่วมชมรมแห่งนี้

ยูว์กัน เคียวริว : ข้าชื่อ ยูว์กัน เคียวริว เป็นประธานชมรมเคนโด้แห่งนี้ ที่ชมรมจะมีซ้อมทุกๆวันช่วงกลางวันนะ

เคียวริวได้แนะนำตัวพร้อมกับหยิบใบสมัครเข้าชมรมขึ้นมา เคียวริวได้ยืมบัตรนักเรียนของริเอน่ามาครู่นึงก่อนที่จะค่อยๆคืนให้กับเธอ

คันอาริ บูรูมิ : อ่า . . . เรียบร้อยแล้วสินะ งั้นชั้นไปก่อนล่ะนะ

คันอาริได้เอ่ยบอกริเอน่าพร้อมกับเดินกลับออกไป

เต็มแล้ว