[ Play ] School Fever : Frist SS >> R.I.P Mode <<

nutchsnon

โรงเรียนมัธยมปลายเฮเซย์

โรงเรียนในย่านศูนย์การค้าของเมือง เป็นโรงเรียนที่รวมเหล่าคุณหนูและผู้มีความสามารถพิเศษในด้านต่างๆ เป็นที่หมายปองของเหล่าหนุ่มสาวที่ต้องการไขว่คว้าโอกาศสำเร็จในด้านการเรียนและอีกทั้งโรงเรียนนี้ยังสนับสนุนในเรื่องความรัก ผอ. ของที่นี่เคยกล่าวไว้ว่า '' ความรักไม่ใช่สิ่งที่กีดขวางการเรียน แต่ความรักคือพลังขับเคลื่อนให้ชีวิตวัยเรียนสดใส'' และนั่นจึงเป็นเรื่องราวความรักเล็กๆ แต่ไม่น้อยของบรรดานักเรียนที่เข้ามาใหม่ในปีนี้

Day 1

ปีหนึ่งห้องเอ :  สาขาวิชาถนัด

ปีหนึ่งห้องบี : สาขากีฬาถนัด

ปีหนึ่งห้องซี :  สาขารวมดาวเด่น

* ชมรม เริ่มเปิดรับสมัคร Day 3

ชมรมการแสดง

ชมรมกรีฑา

ชมรมเคนโด้

ชมรมยิงธนู

ชมรมทำขนม

ชมรมดนตรี

ชมรมประสานเสียง

ชมรมจัดสวน

----------------------------------------------------------------------
ทำการเริ่มขึ้นกระทู้ได้ ทุกคนเริ่มที่บริเวณลานน้ำพุของโรงเรียน สถานที่ๆติดป้ายรายชื่อห้องที่ตัวเองได้ไปอยู่ จะเริ่มมอบทางเลือกให้หลังจากต่อครั้งแรก เพื่อดำเนินตามรูทที่กำหนดไว้ (กำหนดเฉพาะวันแรกเท่านั้น)

------------------------------------------------------------------------

Ch Data

ฮาเนีย

Day 3 Action Coin 15/15
Gold = 600

คะแนนความสัมพันธ์ ฮิบิกิ 11/13
คะแนนความสัมพันธ์ มาโคโตะ 1/13
คะแนนความสัมพันธ์ จิฮายะ 3/13
คะแนนความสัมพันธ์ อาสุมะ 1/13

ไอยะ

Day 3 Action Coin 0/18
Gold = 900

คะแนนความสัมพันธ์ มาโดกะ -4
คะแนนความสัมพันธ์ ชิรายูกิ 8/13
คะแนนความสัมพันธ์ ริน 5/13
คะแนนความสัมพันธ์ จิฮายะ 5/13
คะแนนความสัมพันธ์ ฮารุกะ 1/13
คะแนนความสัมพันธ์ ไอริ 2/20
คะแนนความสัมพันธ์ ริสะ 3/13

ซางาระ

Day 4 Action Coin 15/15
Gold = 1200

คะแนนความสัมพันธ์อาเรีย 2/20

ซายามะ

Day 2 Action Coin 15/15
Gold = 600

คะแนนความสัมพันธ์ริโกะ 2/13

ซายูมิ

Day 2 Action Coin 15/15
Gold = 300

คะแนนความสัมพันธ์ นานะ 2/13

มิซากิ

Day 1 Action Coin 10/15
Gold = 300

คะแนนความสัมพันธ์เลม่อน 1/20

tesstrossa

---

" แย่จริง . . . สาขารวมดาวเด่นเหรอเนี่ย ?! "

เสียงของเด็กสาววัยรุ่นคนนึงอุทานออกมาเบาๆในขณะที่กำลังยืนมองห้องเรียนของตนอยู่ด้วยหน้าตาเอือมโลก ดูเหมือนว่าเธอเองจะไม่ชอบเป็นจุดเด่นหรือต้องการจะรวมกลุ่มการสังสรรค์กับใครเท่าไรนักแต่ดันมาเจอห้องที่อาจจะทำให้ตนต้องสู้ทนกับนิสัยแปลกๆประจำตัวของตัวเองซะอย่างนั้น

" เขาคงรวมแค่คนเด่นๆล่ะมั้ง . . . ถ้าเราไม่เป็นที่รู้จักมากคงไม่มีอะไร "

เด็กสาวคนนั้นได้เอ่ยกับตนเองออกมาเบาๆพร้อมกับหันตัวเดินไปตามเส้นทางที่ป้ายประกาศบอกเพื่อไปยังห้องปีหนึ่งซี . . .

ดูท่าทางตึกของห้องซีจะแยกออกไปอยู่ฝั่งตรงข้ามของตึกเรียนห้องเอและบี หลังจากที่ฮาเนีย เปลี่ยนรองเท้าที่ชั้นเก็บรองเท้าเรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนว่าแม้แต่กระทั่งตู้รองเท้าของเธอหรือของคนอื่นๆยังดูหรูหราประดับไปด้วยชื่อของเจ้าของตู้และมีพลาสติกใสแกสลักเป็นรูปดอกไม้สวยงามตรงชื่อของเธอ

รอบๆกายของเธอเองยังคงมีแต่หนุ่มสาวหน้าตาอยู่ในเกณฑ์ดี ไม่ว่าเธอจะเดินไปตามระเบียงหรือแม้กระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องเรียนนั้น เธอได้พบเห็นหนุ่มสาวหน้าตาน่ารัก หล่อบ้าง หน้าหวานบ้างแบ่งๆกันไป บางครั้งเธออาจจะเดินผ่านไอดอลบางคนไปแล้วก็เป็นได้?

ครืด เสียงประตูถูกเปิดออกด้วยมือเล็กๆของฮาเนีย ภาพที่เธอเห็นก็คือ หญิงสาวที่ท่าทางจะเป็นชาวต่างชาติจากลักษณะที่พบเห็นเป็นครั้งแรก ผมบรอนทองไว้ยาวถึงบ่าพอดูมีสเน่ห์ในแบบฉบับของสาวรุ่น ซึ่ีงจะบอกว่าความสวยของเธอเหมาะที่จะเป็นคุณครูประจำชั้นสาขานี้ก็เป็นไปได้

อาจารย์ : อ้าว สวัสดิ๊ดีจ๊ะ อื้ม น่ารักดีเหมือนกันนี่เราน่ะ ฮิคารุ ฮาเนีย สินะจ๊ะ ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนเฮย์เซย์อีกครั้งนะจ๊ะ - อาจารย์ยิ้มหวานพลางกล่าวทักทายเธอแต่เสียงใสๆของเธอนั้นทำให้นักเรียนที่คุยๆกันอยู่ในห้องนั้น หันมาสนใจหน้าชั้นเรียนแทน
แต่ท่าทางจะไม่ได้รับความสนใจจากนักเรียนส่วนใหญ่ก็เป็นได้ เพราะท่าทางพวกเขาเองยังคงดำเนินบทสนทนาต่อไปอยู่อย่างนั้น

อาจารย์ : เอาล่ะจ๊ะ คราวนี้อาจารย์จะวานฮาเนียจัง~* เรื่องที่นั่งนะจ๊ะ อยากนั่งตรงไหนล่ะ?

[ Action Coin ต้องการ : 1 ]
[ ตัวเลือก : ( 1 ) แถวหน้า ( 2 ) แถวกลาง ( 3 ) ใกล้ๆริมหน้าต่าง ( 4 ) ใกล้ๆประตูทางออก]

" ปีนี้ต้องขอรบกวนด้วยนะคะ " ฮิคารุได้โค้งทำความเคารพกับอาจารย์ที่เจอตรงหน้าพร้อมกับค่อยๆเงยขึ้นมาและมองไปในห้องอย่างช้าๆก่อนที่จะตอบกับอาจารย์คนนั้น

เลือก : ( 4 ) ใกล้ๆประตูทางออก

" ขอเป็นที่นั่งใกล้ๆประตูทางออกแล้วกันค่ะ "

Action Coin 14/15

อาจารย์ : ถ้าอย่งนั้นนเชิญเลยจ๊ะ - อาจารย์สาวขยิบตาให้ พลางโบกมือ เรียก นักเรียนที่นั่งอยู่ใกล้ๆกับที่นั่งของฮาเนีย

อาจารย์ : ฮิบิกิจางงง ฝากฮาเนียด้วยนะจ๊ะ - เธอบอกนักเรียนที่นั่งอยู่ตรงนั้นทันที่เสียงดังไปถึงปฏิกิริยาตอบสนองของนักเรียนที่ถูกเอ่ยชื่อก็ได้ลุกพรวดขึ้นมาทันที



ฮิบิกิ? : โอ้ ไว้ใจได้เลยอาจารย์ เฮาจะดูเป็นที่ดีกับทุกคนเลยค่า! - เสียงใสๆและเปี่ยมด้วยพลัง เรียกเสียงเฮฮาให้กับในห้องสร้างความคึกคัดเป็นอย่างมาก แต่ท่าทางจะคนประเภทตรงข้ามกับฮาเนียเอามากๆเสียด้วย แต่อย่างไรก็ตามเธอคงต้องทนไปก่อนเสียแล้ว?

เมื่อฮาเนียเดินมายังที่นั่งของตัวเอง รอยยิ้มแรกก็ได้ผุดขึ้นมาต้อนรับเธออย่างอบอุ่นทันที

ฮิบิกิ : โอ้ ฮาเนีย ยินดีที่ได้รู้จักนนะ เฮาชื่อ กานาฮะ ฮิบิกิ ฝากตัวด้วยนะ - เธอยิ้มอย่างคนร่าเริงพลางยื่นมือไปขอจับมือกับฮาเรียตามมารยาท

[ Action Coin ต้องการ 4 ] หากไม่ต้องการจ่ายให้ทำทีไม่สนใจฮิบิกิแล้วเธอจะปล่อยให้ฮาเนียนั่งที่ตัวเองอย่างว่าง่าย
[ ตัวเลือก ( 1 ) ยื่นมือไปจับ พลางกล่าวแนะนำตัว ]

Action : 1 ยื่นมือไปจับ

" ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ กานาฮะซัง " เราได้ยื่นมือไปจับทักทายตามมารยาทพร้อมกับนั่งลงเงียบๆข้างๆกับฮิบิกิ

คะแนนความสัมพันธ์ ฮิบิกิ + 1

ฮิบิกิได้ยิ้มใสๆให้กับฮาเนีย แต่จู่ๆหนูแฮมเตอร์ได้กระโดดออกมาจากไหนไม่รู้ แต่ก่อนจะถึงตัวฮาเนียนั้นเอง

ฮิบิกิ : หวา!! แฮมจิ!! - กานาฮะ ร้องออกมาพร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าหนูแฮมเตอร์ตัวนั้นก่อนแต่ว่าเธอกลับเสียหลักจนตัวพาทไปบนตักของฮาเนียอย่างช่วยไม่ได้

ฮิบิกิ : ฮืออ แฮมจิ๊ อย่าโดดออกมาพรวดพลาดแบบนี้จะด้ายม๊าย!? - ฮิบิกิน้ำตาคลอหน่อยๆพลางเอ็ดหนูแฮมเตอร์ตัวนั้นแต่ท่าทางมันจะแสนรู้ล่ะมั้ง มันรีบหนีขึ้นไปแอบอยู่บนหางม้าของฮิบิกิตามเดิม ส่วนฮิบิกิที่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองหันหน้าไปหาฮาเนียก่อนจะยิ้มแห้งๆแก้เขิน

ฮิบิกิ : อ๊ะ แฮะๆ ขอโทษเน้อ

" เพื่อนของคุณน่ารักดีนะคะ " เราได้ยิ้มมุมปากเล็กน้อยให้กับฮิบิกิและเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อให้เธอไม่รู้สึกอึดอัดนักเพราะยังไงซะฮิบิกิก็เป็นเพื่อนคนแรกที่เรารู้จักในโรงเรียนนี้นั่นเอง

ฮิบิกิ : ฮึบ - ฮิบิกิค่อยๆลุกขึ้นจากตักของฮาเนียก่อนจะยิ้มแห้งๆแก้เก้อ ก่อนจะตบมือแสดงคำขอร้อง
ฮิบิกิ : ขอโทษเน้อ รบกวนช่วยปิดเรื่องเฮาเอาแฮมจี้มาโรงเรียนทีนะ พอดี เจ้าตัวนี้มันไม่ค่อยชอบอยู่ห่างจากเฮาเลยอ่า ... - เธอเอ่ยขอร้อง แต่เท่าที่ดูจากเหตุการณ์เมื่อครู่ เธอคงจะลำบากในการดูแลมันอยู่พอสมควร

" ไม่ต้องห่วงหรอก เราสัญญา " เราได้เอ่ยตอบกานาฮะซังเบาๆเพื่อไม่ให้คนอื่นรู้พร้อมกับส่งยิ้มเล็กๆให้กับเธอ

คะแนนความสัมพันธ์ ฮิบิกิ +1

ฮิบิกิ : ขอบคุณเน้อ - เธอร่าเริงขึ้นทันตาเห็น พลางเริ่มชวนฮาเนียคุยบ้าง
ฮิบิกิ : นี่ๆ ขอเรียก ฮาเนียจัง ได้รึเปล่าอ๊ะ?  เรียก เฮาว่าฮิบิกิเฉยๆ ก็ได้เน่อ ยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกันอีกตั้งสามปีแน่ะ สนิทๆกันไว้น้า ฮาเนี๊ยว~  - รอยยิ้มใสๆ ผุดขึ้นพร้อมกับท่านั่งที่เหมือนกับเด็กผู้ชายเสียมากกว่าของเธอ

ฮิบิกิ : นี่ๆ ฮาเนี๊ยว~ ชอบพวกงานแสดงหรือพวกคอนเสริทไหมอ๊ะ? - เธอยกนิ้วขึ้นมาประกอบกับพูดถามความเห็นฮาเนีย

" ได้สิ ฮิบิกิ "

เราได้นั่งเงียบๆฟังฮิบิกิที่คุยด้วยอย่างให้ความสนใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากนักนอกเสียจากการตอบต่อประโยคเสียมากกว่า

" เราไม่ชอบงานแสดงเท่าไรนะ เราค่อนข้างสันโดดน่ะ "

เราได้ตอบฮิบิกิออกไปตามตรงถึงบุคคลิกส่วนตัวของเราเอง

ฮิบิกิ : เอ๋? อย่างนั้นหรอกหรอ? ถ้างั้นผู้อำนวยการคงคิดจะทำอะไรซักอย่างแน่ๆเลยสินะ? ... - เธอพูดพลางชี้นิ้วไปหาเด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่นั่งอยู่ห่างจากพวกเธอไม่ไกลนัก



ฮิบิกิ : อย่างเด็กคนนั้นเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องการแสดงเอาซะเลย แต่กลับถูกคัดมาอยู่ที่ห้องนี้ซะงั้นอ๊ะ - ฮิบิกิพูดก่อนตีสีหน้าสงสัย

ฮิบิกิ : เห น่าเสียดายน้า ฮาเนี๊ยวน่ารักพอๆกับ จิฮายะจังเลยอ๊ะ ถ้าเข้าชมรมพวกการแสดงอาจจะรุ่งก็ได้ - เธอลองเสนอความคิดให้ฮาเนียได้รับฟังด้วยท่าทางตื่นเต้น

" เราจะเก็บไปคิดดูนะ "

เราได้ยิ้มขอบคุณฮิบิกิเล็กน้อยสำหรับคำแนะนำ

ฮิบิกิ : อื้อๆ ว่าแต่ว่าจะลองมาเยี่ยมชมรมของพวกเราหน่อยมั้ยล่ะ? ชมรมประสานเสียงน่ะ ตอนนี้มีสมาชิกตั้ง 13 คนเน้อ ถ้าฮาเนี๊ยวไปเยี่ยมล่ะก็ ทุกคนต้องดีใจแน่ๆเลย - ฮิบิกิเริ่มเชิญชวนฮาเนียเมื่อมีโอกาสทันที

ตุบ เสียงหนังสือเล่มบางเคาบนหัวของฮิบิกิเบา

??? : เดี๋ยวเถอะ ฮิบิกิ อย่าไปบังคับเด็กคนนั้นสิ



เด็กผู้ชายเจ้าของหนังสือเล่มนั้นดุฮิบิกิ ฮิบิกิตกใจเล็กน้อยก่อนจะเอามือแตะตรงจุดที่ถูกเคาะไป

ฮิบิกิ : อูยยย มาโคะจิ๊ อ๊ะ

มาโคจิ๊? : มาโคโตะต่างหากล่ะ อย่าเปลี่ยนชื่อของผมไปเรียกชื่อแปลกๆแบบนั้นซะทีเถอะ ... - เขาพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย แต่ท่าทางจะเอาใจใส่กับฮิบิกิเสียด้วย ( หากดูจากพฤติกรรมของเขาแล้ว )

มาโคโตะ : อ้อ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ผมชื่อ คิคูจิ มาโคโตะ นะ - เขากล่าวทักทายฮาเนีย ก่อนจะพับหนังสือและถือไว้

" ฮิคารุ ฮาเนีย ค่ะ "

เราได้ทักทายสั้นๆพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆให้กับมาโคโตะที่เข้ามาทักทาย

ฮิบิกิ : บู่ววววว มาโคโตะจิ๊ใจร้าย - ฮิบิกิงอนพลางบนอุบอิบใส่มาโคโตะที่อยู่ใกล้ๆ

มาโคโตะ : เฮ้อ ให้ตายสิ ขอโทษนะฮิคารุซัง พอดีตอนนี้เรากำลังหาสมาชิกเพิ่มน่ะ ยัยนี่ก็เลยเผลอไปยัดเยียดให้ซะได้ ขอโทษจริงๆนะ - มาโคโตะ กล่าวขอโทษพลางแสดงสีหน้าสำนึกผิดต่อฮาเนีย

ฮิบิกิ : อะไรอ๊ะ เฮาไม่ได้ชวนฮาเนี๊ยวเพราะหน้าที่ซะหน่อย แต่อยากให้ฮาเนี๊ยวเข้าชมรมจากใจจริงนะ - ฮิบิกิเริ่มวีนใส่มาโคโตะพลางแก้มป่อง

ฮิบิกิ : นี่ ฮาเนี๊ยวก็จะไปดูชมรมของเฮาใช่ม้า? - เธอเริ่มขอความเห็นใจจากฮาเนียซะแล้วสิ?

[ Action Coin ต้องการ 2 ]*
[ ตัวเลือก ( 1 )* ตกลงกับฮิบิกิ ( 2 ) ปฏิเสธฮิบิกิ ( 3 ) สัญญาว่าจะไปดู ]

Action : 1 ตกลงกับฮิบิกิ

" ถ้าแค่ไปดูก็ได้นะ "

เราได้ตอบตกลงกับฮิบิกิว่าจะไปดูชมรมของเธอ

Action Coin 8/15

คะแนนความสัมพันธ์ ฮิบิกิ + 1

ฮิบิกิ : เห็นม๊าาา เฮาบอกแล้วว่าฮาเนี๊ยวก็สนใจชมรมของเราอยู่

มาโคโตะ : เฮ้อออ ชั้นล่ะยอมแพ้เธอจริงๆนะ ฮิบิกิ ฮิคารุซังเองก็เถอะ อย่าเอาใจยัยนี่นักสิ ฮิบิกิยิ่งชอบเอาแต่ใจตัวเองอยู่ด้วย - มาโคโตะกุมหน้าผากของตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะหันมาคุยกับฮาเนีย

" แค่ไปดูเฉยๆก่อนคงไม่เป็นอะไรกระมังคะ ? "

เราได้ยิ้มเล็กๆให้กับคิคูจิซังพร้อมกับแสดงความเห็น

มาโคโตะได้ยินแบบนั้นพลางยิ้มก่อนจะเหล่ตามองมาที่ฮิบิกิ

มาโคโตะ : นั่นสินะ แค่ไปดู '' เฉยๆ '' นี่เนอะ?
ฮิบิกิ : อะไรล่ะ มาโคโตะจี๊  - ฮิบิกิรับรู้ได้ว่าตัวเองกำลังถูกแซวอยู่จึงค้อนใส่มาโคโตะทันที
มาโคโตะ : ฮะๆๆ โทษทีๆ  ถ้าอย่างนั้น เอาเป็นว่าพวกเราก็ไปที่ชมรมกันเลยมั้ย? - มาโคโตะเสนอก่อนจะหันมาเอ็ดฮิบิกิ

มาโคโตะ : แล้วก็นะฮิบิกิ เธอยังไม่ได้ซ้อมเต้นเพลง Next Life เลยไม่ใช่รึไง?

ฮิบิกิ : รู้แล้วน่าเดี๋ยวก็ไปซ้อมเองแหละ

มาโคโตะ : ให้ตายสิ ...

ฮิบิกิ : ถ้างั้นพวกเราไปกันเถอะ ฮาเนี๊ยว - ฮิบิกิ รีบลุกขึ้นเร่งฮาเนียให้ไปกับเธอด้วยท่าทีตื่นเต้น

อาจารย์ : ฮิบิกิจะไปเข้าชมรมสินะจ๊ะ? ถ้างั้นอย่าลืมอ่านชีทที่อาจารย์เตรียมไว้ให้นะ

ฮิบิกิ : โอ้ เฮาจะอ่านให้ละเอียดเลยเน่อ ขอบคุณนะมาเรียจัง , เอาล่ะพวกเฮาก็ไปเข้าชมรมกันเถอะ ฮาเนี๊ยว > w <~

เราได้โค้งเล็กๆให้กับอาจารย์มาเรียและเดินตามฮิบิกิไปที่ชมรม

เมื่อทั้งสามคนเดินขึ้นมายังชั้นสองของอาคารเรียน ก็ได้มาหยุดตรงหน้าห้องๆหนึ่งที่มีป๊ายเขียนเอาไว้ว่า

'' ชมรมประสานเสียง '' แต่ดูจากสภาพประตูแล้วมันออกจะหรูหราเกินไปสำหรับชมรมธรรมดาๆล่ะมั้ง?

ฮิบิกิ : เอาล่ะไปเข้าไปข้างในกันเถอะ~ - ฮิบิกิ เริงร่าพร้อมกับจูงมือฮาเนียเข้ามายังด้านใน

ด้านในห้องค่อนข้างกว้างขวางกว่าห้องเรียนมาก ดูแล้วความกว้างยาวพอๆกับห้องเรียนสองห้องติดกันเลยก็ว่าได้ แต่ละส่วนตกแต่งเรียบๆแต่สวยงาม มีการแบ่งโซนสำหรับโตะเครื่องแป้ง จุดเก็บเครื่องดนตรี คอมพิวเตอร์ต่อแอมทิ้งเอาไว้ หรือแม้กระทั่ง ราวเสื้อที่มีชุดสวยๆ ที่คล้ายกันเหมือนจะเป็นชุดแสดงชุดเดียวกันถูกแขวนเรียงเอาไว้ ทั้งแบบของผู้ชายและผู้หญิง

มาโคโตะ : ยินดีต้อนรับสู่ ชมรมของเรานะ ฮิคารุซัง - มาโคโตะกล่าวต้อนรับอย่างเป็นทางการอีกครั้งพร้อมกับยิ้มหวานให้ฮาเนีย

" ขอบคุณค่ะ "

เราได้ยิ้มมุมปากเล็กๆขอบคุณสำหรับการต้อนรับจากคิคูจิซังและมองไปรอบๆห้อง

" ถ้าอย่างนั้นวันนี้เราขอลองทำความรู้จักกับชมรมดูก่อนนะคะ "

เราได้เอ่ยบอกฮิบิกิและคิคูจิไว้เสียก่อนเพื่อไม่ให้ทั้งสองตั้งความหวังไว้มากนัก

แกร๊ก เสียงประตูดังขึ้นและถูกเปิดออก ร่างสูงของชายหนุ่มหน้าสวยสองคนปรากฏต่อหน้าคนที่อยู่ในห้องนี้ ท่าทางพวกเขาเองก็คงจะเป็นสมาชิกของชมรมนี้ด้วยเหมือนกัน



??? :  อ้าว ฮิบิกิ? มาโคโตะ พวกเธอมาซ้อมเต้นกันหรอ? - ชายหนุ่มหน้าหวานมันหางม้าเล็กๆเอาไว้หลังศรีษะของตัวเอง กล่าวทักทาง

??? : เฮ้ มาโคโตะ นี่เธอโดนจับให้ใส่ชุดผู้ชายอีกแล้วรึ น่าเศร้านะที่ดันมีร่างกายเหมือนผู้ชายเปี๊ยบแบบนี้ ถ้าเธอสูงประมาณนี้ล่ะก็คงถูกคิดว่าเป็นผู้ชายแหงแซะ - ชายหนุ่มหน้าหล่อที่เดินตามหลังเข้ามาได้กล่าวเสียดแทงมาโคโตะเป็นชุดเสียจนทำให้ มาโคโตะนั้นขบริมฝีปากตัวเองด้วยความหมั่นไส้

มาโคโตะ : อะไรเล่า ผมเองก็ไม่ได้อยากจะเหมือนนักหรอกนะ

ฮิบิกิ : นะน่าๆ มาโคโตะใจเย็นๆเอาไว้ก่อนเน้อ แล้วก็ เรย์จี้ ก็อย่าแกล้งมาโคโตะนักซิ

เรย์ : เหอะ - ชายหน่มสบัดหน้าหนีมาเจอกับฮาเนียเขา เขากดคิ้วลงเล็กน้อยก่อนหันมาถามฮิบิกิ

เรย์ : แล้วนี่ใคร?

Faterin

-------------------------------------------------------------------

(อากาศร้อนจังเลยนะ...)

เด็กสาวคิดในใจ พลางมองไปที่แผ่นป้ายประกาศที่เต็มไปด้วยเด็กนักเรียน จากนั้นจึงเดินไปนั่งที่ม้านั่งเพื่อนั่งชมบรรยากาศรอบๆโรงเรียน พร้อมกับหยิบขนมปังกับนมที่เอามาจากที่บ้านทานไปเรื่อยๆจนหมด แล้วจึงค่อยๆลุกไปดูประกาศหลังจากนักเรียนกลุ่มใหญ่ค่อยๆแยกย้ายกันไป

"อืม ห้อง A สาขาวิชาถนัด เหรอ บางทีอาจจะเหมาะกับเรามากกว่าที่คิดก็ได้นะ ถึงเราจะไม่ค่อยถนัดเรื่องเรียนยากๆซักเท่าไหร่ แต่ท่าทางเพื่อนๆในห้องนี้จะเป็นคนดี"

หลังจากเสียงพูดกับตัวเองเบาๆจบลง เด็กสาวก็รีบวิ่งเอารองเท้าไปเก็บตู้รองเท้าพร้อมที่จะเริ่มเรียนในคาบแรก หลังจากที่ทุกคนเข้าห้องเรียนไปกันหมดแล้ว

Action Coin : 15/15

ขณะที่ซายูมิเดินทางมายังห้องเรียน ท่าทางช่วงเวลาจะยังเช้าอยู่ ยังพอมีเวลาที่ให้นักเรียนใหม่และนักเรียนปีสองได้มีเวลาทำความรู้จักบ้าง แต่ท่าทางตัวซายูมิเองจะตั้งหน้าตั้งตาเดินทางไปยังห้องเรียนเสียมากกว่า คลืด เมื่อมาถึงห้องเรียน ท่าทางห้องของซายูมิเองจะเป็นห้องของเด็กเรียนอย่างที่ป้ายบอกไว้จริงๆ แต่บรรยากาศไม่เชิงว่าจะมีแต่ความเงียบหรืออย่างไร ทุกคนในห้องเรียนส่วนใหญ่ยังคงหันหน้าคุยกันอยู่บ้างเป็นกลุ่มหรือคู่ แต่เสียงไม่ดังออกมามากนัก

อาจารย์ : อ้าว? อรุณสวัสดิ์ นัตสึกิ ซายูมิ สินะ มาเช้าเหมือนกันนะเรา เอาล่ะ ไหนๆก็มาแล้วคุณครูจะให้เธอเลือกนะ ว่าจะนั่งตรงไหน

[ Action Coin ต้องการ = 1 ]

ตัวเลือก : ( 1 ) ริมหน้าต่าง แถวหน้า ( 2 ) ริมหน้าต่าง ท้ายห้อง ( 3 ) แถวหน้า  ( 4 ) แถวหลัง

( 4 ) แถวหลัง

(รู้สึกเหมือนเป็นเป้าสายตายังไงก็ไม่รู้สิ ไม่น่ามาสายตั้งแต่วันแรกเลยแฮะ...)

"หนูขอเป็นที่นั่งข้างหลังสุดค่ะ"

เด็กสาวเดินตรงไปยังที่นั่งหลังสุดรที่ว่างอยู่อย่างไม่สนใจใคร พร้อมทั้งหยิบหนังสือเรียนวิชาแรกออกมาวางไว้บนโต๊ะ

Action Coin : 14/15

พบ NPC คนแรก



??? : .... เชิญ - หญิงสาวผมยาวเอ่ยบอกพลางหันหน้าใส่หนังสือเรียนของเธอ ดูจากบรรยากาศภายนอกแล้วท่าทางเด็กคนนี้จะเป็นคนเอาจริงเอาจังกับเรื่องเรียนอยู่พอสมควรหากแต่ว่าความเย็นชาที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นั้นคงจะทำให้ซายูมิ อาจจะเข้าหากับเธอลำบากก็เป็นไปได้

แ่ต่ท่าทางเธอจะลำบากอยู่ไม่น้อยเมื่อซายูมิเห็นว่าบนโตะของเธอไม่มียางลบอยู่เลย และท่าทางมือของหญิงสาวนั้นจะสั่นเล็กๆ และพยายามขีดค่าคำผิดออก จากกระดาษสะอาดๆ จึงทำให้ดูเลอะไปเลยทีเดียว


[ Action Coin ต้องการ 4 ] * หากเลือกที่จะทำค่อยจ่าย หากไม่เลือก ให้ดำเนินการเล่นต่อไปได้เลย
[ ตัวเลือก : ( 1 ) พยายามคุยกับเธอ ]

( 1 ) พยายามคุยกับเธอ

เปิดถุงดินสอจากนั้นก็หยิบยางลบขึ้นมา

"ถ้าไม่รังเกียจเราแบ่งกันใช้ก็ได้นะ"

เด็กสาวยื่นให้พร้อมกับใบหน้านิ่ง

[ Action Coin 10/15 ]

??? : อ๊ะ  ...!!  - ปติกิริยาตอบสนองของเธอชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะ มองมาที่กระดาษที่มีคำผิดอยู่พลางหน้าเด็กครือๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบยางลบของซายูมิทันทีที่เธอได้มันมาเธอจึงรีบใช้ยางลบก้อนนั้นลบข้อความที่ผิดนั้นก่อนจะเขียนให้ถูกต้องเรียบร้อย

??? : ขะขอบใจ ... - เธอตอบบางเบา ก่อนจะหันไปก้มหน้าก้มตาเขียนบนกระดานต่อไป

คะแนนความสัมพันธ์ ??? +1

หลังจากจบคาบแรกไป ท่าทางหญิงสาวที่นั่งข้างๆซายูมิจะยังคงง่วนอยู่กับการเขียนบางอยู่ของเธอ ซึ่งดูเหมือนว่าเธอกำลังนั่งเขียนแบบฝึกหัดอยู่ก็เป็นได้ หากแต่งานเหล่านั้นกลับเป็นการบ้านที่พึ่งได้รับจากอาจารย์เมื่อคาบที่แล้ว

บรรยากาศในห้องเรียนเองก็เป็นเหมือนกับสนามหญ้าในตอนนี้ที่ไม่มีใครใช้ ทุกอย่างนั้นเงียบสงบ แต่ละคนต่างก้มหน้าก้มตาเรียนในส่วนของคาบที่สอง แต่จะมีอยู่ก็แค่คนที่นั่งข้างๆเธอเท่านั้น ที่ท่าทางจะไม่ค่อยสนใจวิชาในคาบนี้ซักเท่าไหร่

คาบเรียนที่สอง [ กฏหมาย ]

(ฮ้าวว...)

ง่วงนอนจังเลย สงสัยว่าเมื่อคืนจะอ่านนิยายดึกไปหน่อยนะเรา แต่จะแอบงีบก็กลัวโดนถามซะด้วยสิ เอาเป็นว่าลองชวนคนข้างๆคุยดูก็แล้วกัน

"นี่ เราชื่อซายูมินะ ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วเธอชื่ออะไรหรอ จะว่าไปเรายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลยนี่นะ"

สายตาคมจ้องมายังซายูมิด้วยหางตาพลางหันหน้าไปมองสิ่งที่ตัวเองกำลังเขียนอยู่ครู่หนึ่งพลางพูดประโยคสั้นๆได้จำความตอบกลับซายูมิ

นานะ : นารุโอกิ นานะ ... - เธอตอบสั้นๆเรียบๆ และไม่พูดอะไรต่อยังคงง่วนอยู่กับการจดบางอย่างอยู่บนโต๊ะของเธอซึ่งท่าทางเธอจะให้ความสนใจกับมันมากกว่าการคุยกับคู่สนทนาที่ชวนเธอคุยตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว

(นานะจังงั้นเหรอ เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักดีแฮะ ดูเผินๆไม่ค่อยเหมือนเด็กมอปลายเลย แต่ท่าทางจะคุยยากจัง หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเธอกำลังอายอยู่กันนะ)

เด็กสาวคิดในใจแต่ก็ไม่ได้พูดออกมาพร้อมกับตั้งใจเรียนวิชากฎหมายต่อไปจนจบ ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยเข้าหัวเลยก็เถอะ

สิ้นสุดคาบเรียนที่สอง

หลังจากคาบเรียนสุดหินได้ผ่านพ้นไปเหล่านักเรียนในห้องต่างกันถอนหายใจกันออกมาเฮือกใหญ่ๆ

นักเรียนชาย : โอยยยย กฏหมายยากจริงๆเลยนะว่ามั้ย?
นักเรียนชาย : นั่นดิ ยากเกินไปรึเปล่าเนี่ย แล้วไหนจะหนักสือเล่มหนานี่อีก ...

นานะ : .... - นานะค่อยๆปิดสมุดของตัวเองก่อนจะหยิบมันเก็บลงไปในกระเป๋าตามเดิม แต่จังหวะที่เธอปิดนั้นดันพอดีกับตอนที่นักเรียนที่อยู่ตรงหน้าเธอพูดคุยกันพอดีทำให้ถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ

นานะ : มีอะไร? - เธอตอบเสียงเรียบๆบวกกับสายตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรกันเสียเท่าไหร่นัก

นักเรียนชาย : ปะเปล่า ... - เขาตอบพลางหลบสายตาดุๆนั้น นานะเองก็ได้แต่ถอนหายใจเล็กๆ ก่อนจะจัดการเรื่องกระเป๋าของตัวเองต่อ แต่ขณะนั้น มีชายคนหนึ่งเดินมาพูดคุยกับเธอ



??? : เฮ้ นานะ เธอจะเย็นชาก็กับใครก็ให้มันมีลิมิตหน่อยซี่ - ชายหนุ่มยืนเท้าเอวต่อหน้านานะพลางยิ้มและพูดเตือนนานะอย่างคนสนิท  ดูจากบรรยากาศของนานะที่เปลี่ยนไปแล้วท่าทางทั้งคู่จะรู้จักกันมาก่อน

นานะ : ชิน ... ชั้นจะทำอะไรก็เรื่องของชั้นนี่ นายมาเกี่ยวอะไรด้วย?

ชิน : ห๊ะ? ก็ไม่เชิงหรอกนะว่าจะเกี่ยวน่ะ แต่เธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กของชั้นนา เล่นเย็นชาใส่เพื่อนร่วมห้องตั้งกะวันแรกแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่มีเพื่อนหรอก - ชายหนุ่มพูดพลางถอนหายใจก่อนจะหลี่ตามองนานะ แต่สายตาของเขาก็ได้มาสะดุดกับคนนั่งข้างๆ

ชิน : โอ้ 'หวัดดี ชั้นชื่อ อากิบาระ ชิน ยินดีที่ได้รู้จักนะ - เขาแนะนำตัวกับซายูมิ ก่อนจะหันมาเอ็ดนานะต่อ

ชิน : นี่อย่าบอกนะว่า เธอยังไม่ได้ทำความรู้จักกับคนที่นั่งข้างๆเธอเลยน่ะนานะ?

นานะ : ... ก็แนะนำตัวแล้ว ... ใช่มั้ย? - เธอตอบอย่างลำคาญคนที่เซ็าซี้เธอ พลางหันมามองซายูมิด้วยสายแบบไม่พอใจสุดๆ

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อซายูมิ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ชิน

(เพื่อนสมัยเด็กงั้นเหรอดีจังเลยนะ... เราแทบไม่มีความทรงจำในช่วงเวลาแบบนั้นเลย)

เดี๋ยวสินานะ พักกลางวันนี้พวกเราสามคนไปกินข้าวด้วยกันมั้ย ไปกับชินอีกคนไงนะ ไหนๆก็เป็นวันเปิดเทอมวันแรกทั้งที แล้วก็ไม่มีธุระหรือการบ้านอะไรด้วย ไปกันสามคนต้องสนุกแน่ๆเลยนะ

ชิน : โอ้วววว ไนส์ ไอเดีย เลยล่ะ งั้นตกลงตามนี้นะ นานะ?
นานะ :  ... ว่ายังไงก็ว่าตามกันเถอะ ถึงชั้นปฏิเสธไป เธอก็จะลากชั้นไปด้วยให้ได้เลยใช่มั้ยล่ะ? - เธอค้อนซึนๆออกมา
ชิน : แต่ก็คงต้องวานซายูมิจังช่วยระวังอย่าให้ยัยนี่หนีไปก่อนนะ ยัยนี่เป็นพวกหายไปไหนง่ายๆและเร็วเอาเรื่องเลย เพราะงั้นจับตาเธอให้ดีก่อนที่พักกลางวันจะเริ่มล่ะ  - ชินเอ่ยตอบก่อนจะโบกมือลาเล็กๆ พลางกลับมานั่งที่ของตัวเอง

นานะ : ยุ่งจริงๆเลยนะ ตาบ้านั่น ....

เมื่อการเรียนในช่วงเช้าสิ้นสุดลง
อาจารย์ได้เดินออกไปจากห้องพร้อมกับเสียงนักเรียนที่ดังลั่นเมื่อเข้าสู่ช่วงพักกลางวัน
ถึงแม้จะเป็นวันแรกแต่ก็มีคนที่สนิทสนมกันเยอะพอสมควรเลยทีเดียว
(อาจจะเป็นเพราะเรามาสายก็ได้นะ เลยพลาดโอกาสที่จะได้ทำความรู้จักกับคนอื่นๆในห้อง เพราะปกติแล้วคนที่มาห้องเรียนเช้าในวันแรก มักจะรู้จักกับคนอื่นได้มากกว่าคนที่มาถึงก็เริ่มเรียนเลยสินะ)
เด็กสาวพยายามมองโลกในแง่ดี ไม่อยากคิดไปว่าหรืออาจจะเป็นเพราะตัวเองเข้ากับคนอื่นได้ยาก...

ผู้หญิงในห้องส่วนใหญ่จะพูดคุยถึงเรื่องวิชาการเรียนในช่วงเช้า บ้างก็คุยถึงเรื่องหลังเลิกเรียนจะไปเที่ยวไหนกันต่อ
ส่วนพวกผู้ชายก็นั่งจับกลุ่มแอบซุบซิบถึงเด็กผู้หญิงในห้องว่าคนนู้นคนนี้น่ารักบ้าง

"...................."

(เอ..จะคุยอะไรดีน้า ดูนานะจังเงียบๆเป็นคนเงียบๆจังเลย)

ในขณะที่เด็กสาวกำลังครุ่นคิด ด้วยความที่เป็นคนที่พูดไม่ค่อยเก่งเท่าไรนัก จึงพยายามหาเรื่องที่จะคุยขึ้นมา

(จะว่าไปแล้ว โรงเรียน นี้มีกิจกรรมชมรมที่กำลังจะเปิดรับสมัครด้วยนี่นา)

"นานะจัง เธอสนใจจะเข้าชมรมไหนหรอ เห็นว่าเค้ากำลังจะเปิดรับวันที่ 3 น่ะ ฉันเองก็มีชมรมที่อยากเข้าอยู่ แต่ยังตัดสินใจไม่ได้เลยน่ะ"

เด็กสาวพูดจบพลางคิดในใจว่า

(อยากอยู่ชมรมเดียวกันทั้งสามคนจังเลยน้า มีเรา นานะจัง แล้วก็ชิน คงต้องสนุกมากแน่ๆเลย ถ้าพวกเราได้ทำกิจกรรมร่วมกัน แล้วก็กลับบ้านด้วยกันทุกเย็นน่ะ)

นานะ : ..... - เธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาเบาๆ

นานะ : ไม่รู้ ... - เธอตอบสั้นๆก่อนจะเก็บหนังสือของตัวเองใส่กระเป๋าแล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง ไม่นานนักชินก็ได้เดินมาหาซายูมิก่อนจะเกาหัวของตัวเองด้วยความเบื่อหน่ายในการวางตัวของนานะ

ชิน :  อ่า โทษทีนะซายูมิ ยัยนานะก็เป็นแบบนี้ประจำแหละ ว่าแต่ถามว่ายัยนั่นอยากเข้าชมรมอะไรใช่ม้า? งั้นชั้นมีข้อเสนอดีๆล่ะ - ชินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะถามความเห็นจากซายูมิ

[ Action Coin  ต้องการ 5 ] *หากจ่ายจะข้ามเนื้อเรื่องในช่วงกลางวันไปทันที เนื่องจากใช้ AC เกินกำหนดของช่วงเช้า
[ ตัวเลือก ( 1 )*รับฟังข้อเสนอของชิน ( 2 ) บอกปัดไป ]

( 1 )*รับฟังข้อเสนอของชิน

เนื่องด้วยซายูมิเป็นคนหัวช้า เลยวางตัวไม่ค่อยถูกเมื่อเจอนานะจังวางตัวแบบนี้ จึงยอมตกลงรับฟังข้อเสนอของชิน

"ดูท่าทางนานะจังจะไม่ค่อยสนใจพวกชมรมเท่าไรเลยนะ"

(หรือบางทีสนใจแต่ไม่กล้าบอกพวกเรากันนะ)

บางทีชินอาจจะมีวิธีดีๆที่ทำให้นานะจังพูดออกมาก็ได้ ก็พวกเขาสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วนี่นา...

"แล้วข้อเสนอที่ว่าคืออะไรเหรอ ชินคุง?"

เด็กสาวพูดพลางทำหน้าตาสงสัยแบบสุดๆว่า ชินคุงจะมีวิธีอะไรดีๆที่ทำให้นานะจังบอกออกมาด้วยอย่างนั้นเหรอ

Action Coin 5/15

ชินทำสีหน้าเจ้าเล่ห์เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาจึงเดินมาใกล้ๆซายูมิ

ชิน : ถ้างั้นตามชั้นมาเลย~ - ชายหนุ่มพูดสั้นๆก่อนจะเดินนำซายูมิออกไปจากห้อง ดูเหมือนว่าเขาึจะมีความสุขเอามากๆที่จะได้ทำเรื่องสนุกๆแบบนี้?

ชินพาซายูมิมายังหลังห้องๆหนึ่ง ดูเหมือนว่าห้องนี้จะเป็นห้องชมรมอะไรซักอย่างเสียด้วย เพราะขนาดห้องค่อนข้างกว้างเสียจนแปลกตาเลยก็ว่าได้

ชิน : โอะ เหยื่อมาแล้ว~ - ชินพูดขึ้นมาดูเหมือนว่าเขาจะเห็นใครบางคนเดินมาทางหน้าประตูของชมรมนี้แล้ว เขาจึงได้ให้ซายูมิ มาดูเป้าหมาย

เืมื่อซายูมิมองดูดีๆ คนๆนั้นก็คือนานะนั่นเอง แต่พอมองขึ้นไปข้างบนป้ายชมรมนั้นได้เขียนเอาไว้ว่า '' ชมรมประสานเสียง ''

"เอ๋... เอ๊ะ... หรือว่า......."

"ที่นานะจังรีบหยิบกระเป๋าเดินออกมาแล้วมาที่ชมรมประสานเสียง แสดงว่าเธออยากเข้าชมรมนี้อย่างนั้นเหรอเนี่ย?"

ซายูมิพูดกับชินด้วยท่าทีลนลาน

(ชมรมประสานเสียงงั้นเหรอ เราไม่ค่อยถนัดร้องเพลงซะด้วยสิ ส่วนมากจะเป็นคนเล่นซะมากกว่า

แต่ก็น่าสนใจดีนะ จะได้ถือโอกาสหัดร้องซะด้วย ยังไงก็ดีกว่าร้องเดี่ยวละน่า...)

ซายูมิคิดพลางมองไปที่เงาของนานะจังที่ประตู จากนั้นเธอจึงเอามือไปจับแขนของชินคุงและพูดว่า

"นี่ ชินคุง เดี๋ยวนานะจังก็เปิดมาเจอพวกเราหรอก เดี๋ยวเธอจะโมโหเอานะ"

ซายูมิทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่ในสถาณการณ์ที่บีบคั้นแบบนี้

เป็นเพราะเธอเป็นคนที่คำนึงถึงความรู้สึกของคนอื่นมากพอตัวเลยทีเดียว

ชิน : ฮี่ ไม่ใช่ว่ายัยนั่นอยากจะเข้าชมรมประสานเสียหรอกนะ - ชินยิ้มก่อนจะพูดขึ้นมาอีก

ชิน : ไม่ต้องห่วงน่ายัยนั่นไม่เดินกลับมาทางที่พวกเราแอบดูอยู่หรอก ฮะๆ

ชิน : อันที่จริงแล้วยัยนานะน่ะร้องเพลงไม่ค่อยจะได้เรื่องได้ราวเท่าไหร่หรอกนะ แต่ที่เหตุผลก็ต้องมีอย่างเดียว

ชิน : ยัยนั่นคงจะแอบหลงรักใครซักคนในชมรมนั้นแหงมๆ - ชินพูดพลางทำนิ้วเป็นรูปตัว Okay พร้อมขยิบตาให้ซายูมิ

g-zero

เวลา 0430 (ตี 4ครึ่ง)

ชายหนุ่มคนหนึ่งได้ยืนอยู่หน้าป้ายประกาศห้องเรียนและหารายชื่อของตัวเองอยู่

"แปลกน่าดู ทั้งๆที่มีรายชื่อเยอะขนาดนี้แต่กลับไม่มีนักเรียนเลยสักคน" ชายหนุ่มได้วิเคราะห์ความแปลกประหลาดนี้เพราะว่าทั้งๆที่มีชื่อนักเรียนอยู่มากมายแต่กลับไม่มีนักเรียนอยู่เลยแม้แต่คนเดียว

"ก่อนอื่นต้องตรวจสอบสภาพแวดล้อมโดยรอบของโรงเรียนก่อนสิน่ะ เพื่อความปลอดภัยของทุกคนในโรงเรียน" ชายหนุ่มนึกถึงเรื่องก่อนออกจากบ้านมา

------------------------------------------------------------

เวลา 0400

"คุณซางาระค่ะ การทำเรื่องไปพักร้อนโดยไปโรงเรียนครั้งนี้ก็ขอให้สนุกน่ะค่ะ" เสียงหญิงสาวที่ค่อนข้างเด็กออกมาผ่านเครื่องมือสื่อสารแบบเฉพาะของกองทัพ

"รับทราบครับ ผมจะกำจัดสิ่งที่เป็นอันตรายต่อโรงเรียน และผู้ที่ต้องสงสัยว่าเป็นศัตรูกับ 'มิธริล' แน่นอนครับ" ชายหนุ่มที่ชื่อซางาระ โซสุเกะ พูดตอบไปพลางเช็คสภาพปืนพกของตน และบ้านของเค้านั้นแทบไม่น่าเรียกว่าบ้านเลยเพราะแทนที่ในบ้านจะมีพวกเครื่องอำนวยความสะดวกทั่วไป ของใช้ทั่วไปกลับมีอาวุธสงครามที่เพียงพอจะทำลายกองทหารหมวดเล็กๆได้ในพริบตา

"ชั้นไม่ได้หมายความว่างั้นน่ะค่ะ...ปิ๊บ"

"ผมต้องไปโรงเรียนแล้วขอตัวก่อนน่ะครับ" ชายหนุ่มปิดเครื่องติดต่อสื่อสารแล้วออกไปโรงเรียนอย่างรวดเร็วพร้อมเก็บซ่อนอาวุธไว้ในตัวอย่างดี และดูเหมือนว่าทางกองทัพจะมีเส้นสายในการทำให้โซสุเกะเข้าโรงเรียนนี้ได้

------------------------------------------------------------

เวลา 0530

ชายหนุ่มเริ่มเดินไปทั่วทั้งบริเวณโรงเรียนตรวจเช็คเข้าไปดูห้องต่างๆจนครบและกลับมาที่หน้าลานน้ำพุ

"อืม ทุกอย่างดูไม่มีสิ่งผิดปกติ ไม่มีปัญหา เอาล่ะลองเข้าห้องเรียนของเราดูบ้างแล้วกัน" ชายหนุ่มเดินไปที่ตู้รองเท้าของตนแล้วเปลี่ยนรองเท้ามาใส่พร้อมกับเอาด้ายบางๆที่เห็นยากมาเหน็บไว้ที่ประตูตู้รองเท้าของตน เพื่อที่จะตรวจสอบได้ว่ามีใครมาเปิดตู้รองเท้าของตนหรือไม่ ปล้วค่อยขึ้นไปที่ห้องเรียนของตน

--------------------------------------------------------------

เมื่อซางาระมายังห้องเรียนของตอนทุกคนต้องอึ้งทันทีที่เห็นรอยแผลบนใบหน้าของเขา แต่ถึงอย่างนั้นอาจารย์สาวที่อยู่ตรงหน้าเขาดูท่าจะไม่ค่อยตกใจเท่าไหร่ (อาจเป็นเพราะได้เห็นรายงานใบสมัครแล้วก็เป็นได้

อาจารย์ : สวัสดี ซางาระคุง ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนเฮเซย์นะ ก่อนอื่นครูขอให้เธอเลือกที่นั่งก่อนนะจ๊ะ

อาจารย์สาวยิ้มบางๆให้ซางาระ พลางชี้นิ้วให้ดูที่นั่งที่ว่างอยู่

[ Action Coin ต้องการ 1 ]
[ ตัวเลือก ( 1 ) แถวกลาง ( 2 ) แถวหน้า ( 3 ) ข้างประตูทางออกหลังห้อง ]

เสร็จสิ้น

"รับทราบครับ" ชายหนุ่มตอบรับสั้นๆและมองดูที่นั่งที่ว่างอยู่

'อืม ถ้าจะสามารถดูแลความปลอดภัยของทุกคนได้ก็ต้องนั่งหลังสุดสิน่ะ' คิดได้แล้วชายหนุ่มก็เดินไปนั่งหลังสุดที่ติดกับประตู พร้อมกับจัดของให้เข้าที่เรียบร้อยก่อนจะขยับตามองสอดส่องไปมารอบๆห้องเผื่อว่าจะมีอะไรผิดปกติ

'ทุกอย่างดูไม่มีอันตรายอะไร ไม่มีปัญหา'

Action Coin 14/15

เมื่อซางาระมานั่งที่แล้วดูท่าทางนักเรียนที่นั่งอยู่ข้างๆเขา จะเป็นนักเรียนชายซึ่งมีสีผมแปลกที่สุดในห้องเรียนเลยก็ว่าได้ แต่ดูจากบรรยากาศรอบๆตัวของเขาแล้วนั้น ท่าทางจะเป็นคนเงียบขรึมและแผ่ออร่าแข็งแกร่งออกมาไม่น้อยเลยทีเดียว


[ Action Coin : 4 ต้องการ ] *สามารถจ่ายเมื่อเลือกทำ หากไม่เลือก ให้ดำเนินการเล่นต่อไปได้เลย
[ ตัวเลือก ( 1 ) ทักทาย ]

"..." โซสุเกะมองนักเรียนที่อยู่ข้างๆเขาแล้วก็หันกลับมาแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก และนั่งรอวิชาเรียนแรกอย่างสงบ

Action Coin 14/15

วิชาแรก : คาบเรียนด้วยตัวเอง

ดูเหมือนว่าบรรยากาศในห้องเรียนนั้นจะคึกคักกันซะเป็นส่วนใหญ่ ไม่นานนัก ชายหนุ่มที่นั่งข้างๆซางาระก็ถูกลายล้อมด้วยสาวๆและนักเรียนชาย พากันรุมถามคำถามกับเขาจะมีอยู่ก็แต่มีคนๆหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาพลางพูดจาแปลกๆเหมือนรู้ว่าซางาระมีบรรยากาศแตกต่างไปจากคนอื่น



??? : นี่นายน่ะ? มีกลิ่นดินปืนด้วย นายเป็นใครกันแน่ ? - เสียงแหลมเล็กๆ ดังออกมาจากริมฝีปากเล็กๆนั่น สายตาคมกริบจ้องมองมาที่ซางาระอย่างมีข้อสงสัย แต่ดูแล้วก็ชวนให้หัวเราะเล็กน้อยเพราะเธอนั้นตัวเล็กถึงกับว่าซางาระนั่งอยู่แต่ระดับสายตาของเขาไม่ต้องเปลี่ยนระดับสายตาในการมองเธอเลยแม้แต่น้อย

[ Action Coin ต้องการ 4 ]* จ่ายเมื่อทำ หากไม่ต้องการตอบคำถามของเธอให้ดำเนินการต่อไปได้เลย
[ ตัวเลือก : ( 1 ) ตอบข้อสงสัย ( 2 ) ตอบเฉไฉไปเรื่อย ]

(1)

'คนๆนี้คงไม่ธรรมดา ระวังไว้ก่อนแล้วกัน'

"ซางาระ โซสุเกะ ชั้นคงบอกได้แค่นี้แหละน่ะ ที่เหลือเป็นความลับที่อธิบายไม่ได้หรอกน่ะ แต่ไม่มีปัญหา ชั้นไม่ได้มีเจตนาร้ายหรอก" โซสุเกะตอบไปตรงๆแต่ก็ปิดข้อมูลหลักๆไว้เหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่ก็แอบจับปืนไว้อยู่บ้างเผื่อในกรณีฉุกเฉินเล็กน้อย แต่กระสุนที่โซสุเกะใส่มาในวันนี้เป็นเพียงกระสุนยาง ไม่ทำอันตรายถึงชีวิตแน่นอน

"แล้วเธอล่ะ เธอเป็นใคร สังกัดกองทัพไหน มีจุดประสงค์อะไร" โซสุเกะถามลองเชิงเด็กผู้หญิงเบื้องหน้าของเขา

[ Action Coin : 10/15 ]

??? : ... ถึงกับปิดเป็นความลับกับชั้นคนนี้เลยอย่างนั้นรึ? กล้ามากเลยนะนาย ... ชิส์ ...  - ท่าทางเธอเองจะอารมณ์เสียกับท่าทีทื่อๆตรงๆของซางาระที่เธอได้เกริ่นกดดันเขาให้ทำทีท่าน่าสงสัยแต่กลับไม่ได้ผลเสียอย่างนั้น

อาเรีย : ชื่อของชั้นคือคันซากิ อาเรีย ชั้นไม่รู้หรอกนะว่านายมีจุดประสงฆ์อะไร แต่ถ้านายคิดจะทำอะไรแผลงๆล่ะก็ ชั้นจะยิงให้พรุนเลย - ดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอพูดขู่มานั้นจะไม่ใช่การขู่เฉยๆ เพราะซางาระเองก็ได้สังเหตุเห็นว่าตรงกระโปรงของเธอเหมือนจะมีบางอย่างถูกปิดบังเอาไว้ใต้ร่มผ้านั่น

"ท่าทางเธอเองก็พกของคล้ายๆกับชั้นน่ะ คันซากิ ถ้าเกิดชั้นยืนยันได้แน่นอนว่าเธอสามารถไว้ใจได้ ชั้นก็จะยอมอธิบายเรื่องของชั้นก็ได้" โซสุเกะตอนนี้ได้ปล่อยมือจากปืนของเขา แต่ก็ยังรักษาระดับความระมัดระวังไว้อยู่

'ท่าทางจะมีความสามารถอยู่ระดับหนึ่งด้วยสิน่ะ แต่ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆตอนนี้ก็ไม่มีปัญหาหรอก และต้องตรวจสอบข้อมูลเอาไว้ด้วยสิน่ะ' โซสุเกะวิเคราะห์สถานการณ์เล็กน้อย

"แล้วก็สำหรับตอนนี้ ถ้าปกติคงต้องพูดแบบนี้สิน่ะ" โซสุเกะทำท่าคิดอะไรอยู่สักพักหนึ่ง

"ยินดีที่ได้รู้จัก...สิน่ะ" โซสุเกะยื่นมือออกไปจะจับมือทักทาย พร้อมสีหน้านิ่งไม่เปลี่ยนแปลง

อาเรีย : .... - คิ้วของอาเรียกดลงอย่างเห็นได้ชัดว่าเธอสงสัยกับท่าทีของซางาระเป็นอย่างมาก แต่เธอเองก็รู้ว่าถึงจะเซ้าซี้ไปเขาคงไม่ตอบอะไรมาอยู่ดี นอกจากถอนหายใจเบาๆพลางยื่นมือไปจับมือกับซางาระ

อาเรีย : อืม ยินดีที่ได้รู้จัก ... - ขณะที่มือเรียวเล็กนั้นจับกับมือของซางาระพลางปล่อยมือออกก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่โตะของตัวเอง

[ แต้มความสัมพันธ์ อาเรีย + 1 ]

ดูเหมือนว่าคาบแรกนี้จะเป็นวิชาเรียนของใครของมัน ซึ่งแต่ละคนท่าทางไม่ค่อยจะสนใจตำราเท่าไหร่ แต่กลับตามใจตัวเองพูดคุยและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันให้ควั่ก จะมีก็แต่ซางาระที่นั่งอยู่เฉยๆคนเดียวแบบนั้น

'คาบเรียนอิสระสิน่ะ' โซสุเกะเห็นดังนั้นก็ลองหยิบหนังสือมาอ่านไปเรื่อยเปื่อย แต่ก็คอยสังเกตุรอบๆตลอดเวลาเผื่อว่าจะมีสิ่งผิดปกติ

'ทุกอย่างเป็นปกติ ไม่มีปัญหา...' และแล้วโซสุเกะก็นั่งอ่านหนังสือต่อไปแบบเงียบแม้จะไม่ค่อยเข้าใจในเรื่องที่อ่านเท่าไหร่ก็เถอะ

??? : นี่ๆ  - เสียงทักมาจากตรงหน้าของซางาระ ดูเหมือนว่านักเรียนหญิงสามคนกลุ่มนี้จะทำความรู้จักกับทุกคนในห้องไล่มาจนกระทั่งมาถึงซางาระเป็นคนสุดท้าย

??? : นายชื่อซางาระ โซสุเกะสินะ? นี่พอบอกได้มั้ยน่ะว่ารอยนั่นได้มายังไงหรอ? - น้ำเสียงที่ดูอยากรู้อยากเห็นและใจจดใจจ่อนั้นบ่งบอกว่าพวกเธอเอะใจกับแผลเป็นของซางาระจริงๆ

??? : ว่าแต่ซางาระคุงร่างกายกำยำดีนะ เธอเล่นกีฬาด้วยใช่รึเปล่า? ถนัดอะไรหรอ?

"รอยแผลนี่ได้มาตอนที่ชั้นยังเป็นทหารรับจ้างที่ตะวันออกกลางน่ะ ส่วนร่างกายการเป็นทหารก็ต้องแข็งแรงอยู่แล้ว ทหารที่ไร้พลังก็ไม่มีโอกาสชนะในการรบหรอกน่ะ" โซสุเกะตอบไปแบบตรงๆจนไม่ได้คิดไว้เลยว่าคำถามนี้คนปกติเค้าไม่ตอบแบบนี้แหงๆ แต่เพราะโซสุเกะเป็นคนพูดอะไรตรงๆเยอะผลที่ได้ก็เป็นแบบนี้

??? : อะเอะ? เป็นทหารอย่างนั้นหรอ? จริงอ๊ะ?
??? :  มะไม่เอาน่าซางาระคุงเธอก็อายุพอๆกับพวกเรานี่นา อย่าอำกันแบบนี้สิฮะๆๆ

ดูเหมือนว่าทั้งสามคนจะตะลึงกับสิ่งที่เขาได้เอ่ยบอกตอบกลับมาซึ่งมันคงจะเป็นแบบนั้นจริงๆ แต่สำหรับนักเรียนปรกติแล้วคงจะเชื่อสิ่งที่ซางาระพูดได้อยาก หากแต่ไม่มี่หลักฐานมายืนยันให้เชื่อเสียทีเดียว

"แปลกด้วยหรือ?" โซสุเกะทำหน้าสงสัยเล็กน้อย

'การเป็นทหารมันแปลกด้วยงั้นรึ ทำไมสามคนนี้ต้องแปลกใจด้วย' โซสุเกะวิเคราะห์กับปฏิกิริยาที่เขารู้สึกแปลกจากทั้งสามคน

"พวกเธอไม่เคยสังกัดกองทัพอะไรแบบนี้บ้างรึไง" โซสุเกะถามราวกับว่าการเป็ทหารเป็นเรื่องปกติสุดๆ

??? : มะไม่มีทางหรอกน่า พะพวกทหารน่ะน่ากลัวจะตายเนอะ?
??? : อะอื้อ เห็นว่าฆ่าคนได้อย่างไม่ลังเลยด้วยนี่นา ซางาระคุงคงจะเอาเล่นจริงๆล่ะเนอะ
??? : ระเราเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่านะซางาระคุง ถ้างั้น ซางาระจะเข้าชมรมอะไรหรอจ๊ะ?

ครืด ขณะที่ซางาระกำลังถูกถาม ชายที่นั่งอยู่ข้างๆได้ขยับโตะพลางลุกขึ้นเดินไปหาอาเรียและท่าทางทั้งสองคนจะคุยกันในบรรยากาศที่ไม่เป็นพันธมิตรกันเท่าไหร่นัก ไม่นานนัก ชายคนนั้นได้เดินออกจากห้องไป ส่วนอาเรียเองยังคงนั่งอยู่ที่โตะของตัวเองและนั่งอ่านหนังสือต่อทั้งอย่างนั้น

"ชมรมงั้นหรือ ฟังดูน่าสนใจดีนี่" โซสุเกะแสดงท่าทีสนใจกับเรื่องนี้ขึ้นมาเล็กน้อย

"ถ้าไม่รบกวนอะไร ช่วยพาชั้นไปดูหน่อยได้ไหมว่าพวกชมรมที่พวกเธอพูดถึงมันเป็นยังไง" เพราะโซสุเกะพึีงจะได้พบกับบรรยากาศแบบโรงเรียนครั้งแรกจึงได้สนใจเรื่องชมรมพวกนี้เป็นพิเศษ

ยังไม่ทันที่สาวๆทั้งสามคนจะได้ดีใจ อาเรียก็ได้มาเดินดักตรงหน้าทั้งสามคนแล้ว

อาเรีย : ไม่ได้หรอก หมอนี่ชั้นจองตังแล้วน่ะ - เธอเอ่ยตอบพลางชี้หน้าซางาระหน้าตาเฉยก่อนจะท้าวสะเอวจ้องสาวๆที่เหลือเหมือนการขู่?

??? : อ่ะ เอ๋? อะอาเรียซังหรอ แหม ฮะๆ น่าเสียดายจังเลยนะ ถะถ้างั้นพวกเราไปกันเถอะ - ไม่นานนักกลุ่มก็สลายไปอย่างรวดเร็ว

อาเรีย : โทษทีแล้วกันนะที่ทำลายความนิยมของนายนะ แต่ว่าชั้นยังไม่ไว้ใจนาย ตั้งแต่บอกว่าเป็นทหารแล้ว ชั้นคงต้องคอยจับตาดูนายเอาไว้แล้วล่ะกัน ... - เธอบอกพลางมองซางาระด้วยสายตาสงสัยในตัวชายหนุ่มตรงหน้า

"มันแปลกยังงั้นหรือ" โซสุเกะยังแสดงท่าทางสงสัยต่อไปเกี่ยวกับเรื่องที่โดนไม่ไว้ใจเพราะเป็นทหาร

"แต่ไม่มีปัญหาหรอก ถ้าเธอช่วยอธิบายเกี่ยวกับชมรมต่างๆให้ชั้นน่ะ" ดูเหมือนว่าโซสุเกะไม่ได้สนใจเรื่องความนิยมของตนเองในหมู่สาวๆเลยแม้แต่น้อย

"ช่วยหน่อยน่ะ" โซสุเกะพูดเป็นเชิงขอบคุณล่วงหน้า

อาเรีย : หา? นี่นายบอกว่าตัวเองเป็นทหารแต่ไม่ได้อ่านระเบียบการฯของโรงเรียนเลยหรอ? - เธอหลุดโวยออกมาอย่างช่วยไม่ได้และไม่อยากจะเชื่อว่าหมอนี่เป็นทหารแท้ๆ แต่กลับไม่รู้เรื่องโรงเรียนของตัวเองได้ยังไง

อาเรีย : อ๋าาา โถ่ ก็ได้ จะอธิบายให้ฟังก็ได้ แล้วหัดจำใส่สมองของนายเอาไว้ให้ขึ้นใจเชียวล่ะ - เธอบอกก่อนจะหยิบหนังสือเล่มบางขึ้นมาอธิบายรายละเอียดในโรงเรียนนี้

อาเรีย : ก่อนอื่นเลยลำดับแรก อย่างนายอยากจะเข้าชมรมหรือสนใจอะไรล่ะ แต่บอกไว้ก่อนเลยนะว่ามันไม่มีชมรมพวกบ้าปืนหรือสนามรบหรอกนะจะบอกให้ - เธอพูดดักทางซางาระก่อนจะอธิบายต่อ

อาเรีย : สาขาของเราน่ะจะมุ่งเน้นความสามารถทางกายภาพเป็นหลัก โดยส่วนมากแล้วจะเป็นสายทางเลือกด้านกีฬาและงานศิลปะเสียมากกว่าและถ้านายเก่งถึงขนาดไปแข่งระดับประเทศได้ทางโรงเรียนจะสนับสนุนค่าเล่าเรียนทุกอย่างของนาย

อาเรีย : แต่ว่าไอ้บ้าทหารอย่างนาย คงจะไม่ถนัดกีฬาอะไรเลยล่ะสิท่า?

เสร็จสิ้น

Sayama

"ถึงซะที....เฮ้อ ~เกือบจะไม่ทันแล้วไง " เด็กสาวพูดพลาง หอบไปพลาง ผมเปีย 2 ข้างที่ถักเมื่อเช้าก็ยุ่งพันกันไปหมด

เพราะเธอมัวแต่หลงทาง กว่าจะมาถึงที่โรงเรียนก็สายซะแล้ว ขณะนี้ใกล้เวลาเรียนแล้ว อีกราวๆ 10-15 นาที

เธอจึงไม่รอช้ารีบวิ่งไปดูป้ายที่ประกาศห้อง...

"ห้อง B สาขากีฬาถนัด!!? ..ระรีบขึ้นห้องเรียนก่อนละกันนน"

ว่าแล้วเธอก็เริ่มออกตัววิ่งอีกรอบ ความกังวนเล็กๆ เกี่ยวกับสาขาวิชาปลิวหายไปเมื่อเธอเริ่มวิ่ง เพื่อไปถึงห้องให้เร็วที่สุด ก่อนที่ระฆังจะดังเสียก่อน

'ซะเซฟฟฟฟ ~~' เด็กสาวคิดในใจขณะหยุดยืนหายใจหอบ ถี่ๆ อยุ่ข้างหน้าห้อง  ที่ป้ายด้านบนเขียนว่า ปี1 ห้อง B

ตะตื่นเต้นจัง...เพื่อนๆในห้องจะเป็นยังไงกันนะ?

ครืด~ มือเล็กๆ ที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อเอื้อมไปเปิดประตูห้อง พร้อมกับก้าวเดินเข้าไป

ท่าทาง เธอจะมาเกือบสายจริงๆ เนื่องจากภายในห้องนั้น นักเรียนส่วนใหญ่ได้มานั่งประจำที่ของตัวเองกันหมดแล้ว เหลือเพียงเธอเท่านั้นที่ยังยืนอยู่ตรงประตูทางเข้า อาจารย์สาวที่ยืนอยู่หน้าชั้นเรียนเหลือบมองดูนาฬิกาข้อมืออันน้อยของเธอพลางยิ้มหวานให้กับคนที่เพิ่งเดินทางมาถึง เธอกวักมือเรียกน้อยๆ เรียกให้เธอมาใกล้ๆ

อาจารย์ : ถึงจะเกือบสายก็เถอะนะ แต่ก็ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนเฮย์เซย์นะ ซายามะซัง เอาล่ะจ๊ะ มีที่นั่งเหลืออยู่น่ะ หนูเลือกได้ตามใจชอบเลยนะ

[Action Coin ต้องการ 1 ]
[ ตัวเลือก : ( 1 ) แถวหน้าสุด ( 2 ) แถวหลังสุด ( 3 ) ริมหน้าต่าง ( 4 ) แถวกลางห้องใกล้ๆทางเดินหน้าห้องเรียน ]

"อ่า ขอนั่งริมหน้าต่างละกันค่ะ..." เด็กสาวก้มด้วยความเขินอายเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินไปยังที่นั่งริมหน้าต่างแล้วจัดแจง

นำอุปกรณ์วาดภาพออกมาจากกระเป๋า... เมื่อมือจับดินสอ เด็กสาวก็เริ่มวาดรูปทันที

'ชม.แรกเรานั่งวาดรูปเงียบๆ ไม่กวนใครละกัน... ' เด็กสาวนึกในใจ ในขณะที่สายตามองเส้นที่ตัวเองลากบนกระดาษอย่างไม่ละสายตา

Action Coin 14/15

ขณะที่ซายามะกำลังง่วนอยู่กับการวาดรูปในวิชาว่างของห้องเรียนนี้ มือเล็กๆ ทั้งสองข้างถูกเกยผ่านบ่าของหญิงสาวก่อนจะถูกคล้องคอกอดจากด้านหลังทำให้ซายามะแสดงอาการตกใจเมื่อมีก้นนุ่มๆมาแนบที่หลังของเธอ



??? : ย๊ะโฮ ~ ซายะจังกำลังวาดรูปอยู่หรอ? ริโกะขอดูด้วยคนนะ~?

เสียงใสๆและลมหายใจอุ่นๆทอดผ่านใบหูเล็กๆของซายามะ แต่ท่าทางพฤติกรรมแบบนี้จะไม่ได้มีเจตนาใดๆ อาจเป็นเพราะนิสัยของเธอแล้วก็ได้ จึงถือวิสาสะกอดซายามะไป

??? : อื้ม~~~  ซายะจังชอบวาดรูปสินะ ริโกะชักเริ่มตกหลุมรักลายเส้นของซายะจังแล้วสิ~*

[ Action Coin ต้องการ 4 ] *สามารถจ่ายได้หากเลือกตัวเลือก แต่ถ้าไม่เลือกให้ทำทีเป็นไม่สนใจแล้วเธอจะกลับไปที่ของตัวเอง
[ ตัวเลือก ( 1 ) แสดง Re-action กับริโกะและทำความรู้จักกับเธอ ]

"อะ~! อะเอ่อ ถ้าไม่รังเกียจก็เชิญเลยค่ะ แต่ว่ามันไม่ได้สวยขนาดนั้นหรอกค่ะ " เด็กสาวยืนสมุดสเก็ตภาพให้กับริโกะ อย่าเขินๆ

เด็กสาวไม่ได้รังเกียจที่ริโกะเข้ามาใกล้แต่อย่างใด เธอกลับรู้สึกสึกว่าริโกะนั้นเป็นคนตรงๆ และนิสัยน่ารักดี

จะใจดีจัง เธอเห็นเรานั่งคนเดียวเลยมาทักสินะ โดนเรียกว่า'ซายะจัง' มะมันเขินๆยังไงไม่รู้สิ -/////-""

เด็กสาวคิดในใจก่อนจะเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาบ้าง

"อะเอ่อ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ขอเรียกว่าริโกะซัง ได้ไหมค่ะ พอดีว่าอยากจะถามรายละเอียดเกี่ยวกับห้องสาขากีฬานะค่ะ

ริโกะซังพอจะรู้รายละเอียดบ้างไหมคะ??"

ริโกะ : อื้ม ขอบใจจ้า~ - ริโกะยิ้มร่าก่อนจะเอื้อมมือเล็กๆไปคว้างสมุดรูปจากมือของซายามะและนั่งตรงเก้าอี้ๆใกล้ๆกับเธอ ริโกะให้ความสนใจกับหนังสือสเก็ตนั้นเป็ฯอย่างมาก เธอแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะหันมาตอบซายามะที่ขอเรียกชื่อเธอตรงๆ

ริโกะ : ริโกะ~ เรียกริโกะเฉยๆก็ได้~ เรียกริโกะซังมันออกจะห่างเหินเกินไปอยู่น้า แบบนั้นก็ไม่เหมือนกับพวกเราที่อยู่ใกล้กันขนาดนี้น่ะซี่? - เธอเหล่ตามองคนข้างๆ แต่พอมาดูอีกทีเธอนั่งแทบจะเบียดซายามะเลยก็ว่าได้ ?

ริโกะ : ได้สิ~ ถ้าซายะจังขอมาริโกะก็จะบอกให้ก็ได้นะ~ - เธอพูดประกอบกับยกนิ้วชี้ขึ้นมาชูอย่างมั่นใจก่อนจะเริ่มพูดต่อ - โรงเรียนนี้น่ะแบ่งออกเป็นสามสาขาย่อย หรือก็คือ สาขาวิชาการถนัด สาขานี้จะเป็นหน้าเป็นตาให้กับการเรียนต่อในอนาคตหรือพวกเด็กเรียนอยากเข้ามหาลัยฯดังๆ โรงเรียนจะมีอาจารย์คอยสนับสนุนและผลักดันให้คนพวกนั้นได้เข้ามหาลัยฯดีๆ แต่ก็มากับความโหดของติวเตอร์ล่ะน้า~

ส่วนสาขาที่พวกเราอยู่ก็คือ สาขากีฬาถนัด สาขานี้จะรวมเหล่านักเรียนที่มีพรสวรรค์ในด้านต่างๆ เวลาในคาบเรียนจะมีว่างค่อนข้างเยอะก็เพื่อให้นักเรียนแต่ละคนได้ไปศึกษาวิชาทางเลือกหรือซ้อมกีฬากัน เพื่อเป็นหน้าเป็นตาให้กับโรงเรียน ไปคว้าถ้วยรางวัลต่างๆนาๆ ซึ่งมีความเป็นอิสระมาก แต่ถ้าซายะจังมัวแต่เล่นเกินไประวังจะเหนื่อยทีหลังนะ

แล้วก็ไฮไลท์ของโรงเรียน สาขารวมดาวเด่น สาขานี้ก็อย่างที่บอก รวมพวกคุณหนูหรือดาวรุ่งหน้าตาดีมีความสามารถในการเป็นดารา นักร้อง หรือแม้แต่นักแสดง สาขานี้จะให้อิสระกับพวกนักเรียนมาก แต่ก็มีบทเรียนโหดๆ ให้กับพวกที่ต้องการเรียนด้วยเหมือนกัน แต่สาขานี้ค่อนข้างจะเป็นหน้าเป็นตาให้กับโรงเรียน เพราะความสวยของนักเรียนแต่ละคนน่ะอยู่ในเกรดดีเอามากๆเลยล่ะนะ~

ริโกะ : จริงๆริโกะก็จัดอยู่ในห้องนั้นแหละแต่ริโกะเบื่ออ่ะก็เลยมาอยู่ห้องสาขานี้ดีกว่า แล้วก็มาได้เจอซายะจังนี่ไง~

"อ้อ อื้อ อย่างนี้นี่เอง ขอบคุณมากนะคะ ริโกะ...จัง"เด็กสาวเผลอต่อท้ายคำลงไปด้วยความเคยชิน แต่อาจจะเป็นเพราะความเขินอาย

และยังไม่ค่อยรู้จักริโกะมากนัก ทำให้เรียกชื่อเฉยๆได้ไม่เต็มปาก

แสดงว่าเราก็คงนั่งวาดรูปไปวันๆไม่ได้แล้วแฮะ เด็กสาวครุ่นคิดในคำเตือนของริโกะ แล้วเราถนัดอะไรกันนะ...

นอกจากวาดรูป...วิ่ง?  ว่ายน้ำ?  ปั่นจักรยาน? อืม..

ถ้าเริ่มต้นด้วยไตรกีฬาคงจะไม่เลวนักละมั้ง...มีพื้นฐานมาบ้างแต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ซ้อมเท่าไหร...

"ริโกะจัง...ขอเรียกแบบนี้จนกว่าจะชินไปก่อนนะคะ แหะๆ เรายังไม่ค่อยรู้อะไรมากเกี่ยวกับการเรียนเลยนะคะ

พอดีถนัดแต่ด้านบังเทิงมากกว่าวิชาการซะด้วยสิ อะเอ่อ ถึงมันอาจจะเป็นการรบกวน แต่ก็อยากจะขอเป็นเพื่อนกับริโกะจัง

อยากรู้จักริโกะจังมากกว่านี้นะคะ " เด็กสาวพูดไปตรงๆกับริโกะ เป็นเพราะปกติเธอมักจะไม่กล้าทักหรือคุยกับใครก่อน

เลยไม่ค่อยจะมีเพื่อนกว้างขวางเท่าไหรนัก มีเพื่อนสนิทแค่ไม่กี่คน เมื่อเธอเห็นว่าริโกะมีสิ่งที่ตัวเธอไม่มี เธอก็รู้สึกเคารพขึ้นมา

"ถ้าริโกะจัง มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เสมอเลยนะคะ ถ้าเป็นเรื่องที่ไม่ยากเกินไปเรายินดีช่วยเต็มที่เลยค่ะ "

สิ้นสุดคำสนทนาที่เด็กสาวพูดทิ้งท้าย เพื่อรอคำตอบจากริโกะ...

ริโกะ : อื้ม Non Non ไม่เป็นไรจ๊ะ แค่ซายะจังอยากจะช่วยริโกะก็โอเคแล้ว อ๊ะ ! - ริโกะเหมือนจะนึกอะไรออก เธอได้ล้วงมือเข้าไปในเสื้อต่อหน้าซายามะทั้งแบบนั้นทำให้คนที่อยู่ข้างๆเธอเห็นชุดชั้นในสีฮันนี่โกลเด้น ก่อนที่เธอจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา?

ริโกะ : ก่อนอื่น ขอเมลกับเบอร์ของซายะจังหน่อยสิ ริโกะจะได้คุยกับซายะจังตอนไหนเมื่อไหร่ก็ได้ยังไงล่า - เธอตอบไปยิ้มร่าไปอย่างเคย

"อะ ระริโกะจังใส่มือถือไว้แบบนั้นมันก็ปลอดภัยดีอยู่หรอกนะ อะเอ่อ จะว่ายังไงดีละ...ระวังหน่อยดีกว่านะถือว่าเราเป็นห่วงละกันคะ "

คำเตือน? ที่คนพูดก็ยังเขินๆไปพูดไป 'ริโกะจังเนี่ยดูเป็นผู้ใหญ่จังเลยน้า.... '

เด็กสาวแอบคิดในใจก่อนจะหยิบมือถือของตนออกมาเพื่อเซฟเบอร์ และแลกเมล์กับริโกะ

จะว่าไป ...

"ริโกะจัง เลิกเรียนแล้วเราไปเดินดูชมรมกันนะคะ " รอยยิ้มเล็กๆ เผยขึ้นมาบนใบหน้าของเด็กสาว

เธอคิดว่านี่คงเป็นโอกาสดีที่จะมีเพื่อนมากขึ้น...

ปี๊บๆๆๆ เสียงกดโทรศัพท์อย่างเร็วเสียจนน่าตะลึงของลิโกะไม่กี่วินาทีเมลและเบอร์โทรศัพท์ของซายามะก็ถูกเม็มลงบนเครื่องของเธอเช่นกัน

ริโกะ : ทีนี้ก็เรียบร้อย~ - เธอยิ้มร่าพลางยกมือถือของตัวเองขึ้นแสดงความดีใจของเธอให้ซายามะเห็น
ริโกะ : อื้ม ได้แน่นอนอยู่แล้ว ~ งั้นเดี๋ยวริโกะจะพาซายะจังเดินดูจนกว่าจะเบื่อเลยก็แล้วกัน~ - ริโกะตอบพลางคล้องแขนของซายามาอย่างสนิทสนม

ริโกะ : ถ้างั้นซายะจังก็เป็นของริโกะแล้วสินะ วันนี้น่ะ~* - ริโกะพูดทะเล้น แต่จากท่าทีของเธอท่าทางจะจริงจังกับสิ่งที่ตัวเองพูดซะด้วยสิ?

"อะเอ๋ ขอบคุณนะ  งั้นเดี๋ยวเราไปเดินด้วยกันนะคะ " คำพูดชวนเข้าใจผิดทำให้เด็กสาวรู้สึกจักกะจี้เล็กๆ ซายะไม่มีท่าทีขัดขืนจากอ้อมแขนของริโกะ อาจเป็นเพราะเธอปฎิเสธใครไม่ค่อยเก่งนัก  'เราเองก็คงต้องทำอะไรเพื่อริโกะบ้างแล้วนะเนี่ย ...'

ริโกะ : ฮิๆ ซายะจังน่ารักจังเลยน้า - ริโกะแซว ก่อนจะปล่อยแขนของซายามะ พลางโบกมือน้อยๆ ก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม

[ คะแนนความสัมพันธ์ ริโกะ +1 ]

คาบที่ 2 [ วิชาทางเลือก ]

ดูเหมือนว่าแต่ละคนเองก็ได้เริ่มแยกย้ายกันไปตามวิชาสาขาต่างๆที่ตัวเองเลือก ส่วนริโกะเองท่าทางเธอจะว่างอยู่เหมือนกัน?



??? : ริโกะ? - เสียงของผู้ชายคนหนึ่งในห้องเรียกริโกะพลางเดินมาหาเธอ ดูจากลักษณะภายนอกเขาท่าทางจะไม่มีอะไรโดดเด่นมาก แต่ดูแล้วริโกะเองจะร่าเริงขึ้นมาทันทีที่ได้พบเขา ทั้่งคู่คุยกันอยู่พักหนึ่งก่อนที่ชายคนนั้นจะเดินออกจากห้องไปส่วนริโกะเองก็ได้ลุกขึ้นแล้วโบกมือส่งเขาคนนั้นจนเดินลับหายไปจากห้อง

ริโกะ :  ซายะจางงงง - ไม่นานนักเธอก็เปลี่ยนเป้าหมายมาหาซายามะที่นั่งอยู่ข้างหลังเธอ
ริโกะ : นี่ สองคาบนี้เป็นคาบทางเลือก เราไปเดินดูสาขาวิชาที่ซายะจังถนัดกันไหมจ๊ะ? - เธอเสนอขึ้น

[ Action Coin ต้องการ 5 ] *หากจ่ายจะข้ามช่วงพักกลางวันไปเป็นบทต่อเนื่องไปสู่ช่วงเย็น
[ ตัวเลือก ( 1 )* รับข้อเสนอของริโกะ ( 2 ) ขออยู่บนห้องทำเรื่องส่วนตัว ]

"อะ เอาสิริโกะจัง รบกวนด้วยนะคะ" เด็กสาวตอบอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะเก็บของที่อยู่บนโต๊ะลงกระเป๋าของเธอ

ความสงสัยผุดขึ้นมาในใจของเด็กสาวเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้สะกิดใจอะไร เพราะเธอคิดว่าผู้ชายคนนั้นคงเป็นเพื่อนกับริโกะ

เมื่อริโกะได้ยินเช่นนั้นสาวน้อยรีบเดินมาจับมือของซายากะลุกขึ้นก่อนจะพาเธอออกไปจากห้องเรียน

ริโกะพาซายามะมายังลานน้ำพุของโรงเรียน บรรยากาศรอบๆดูเหมือนว่าจะมีนักเรียนประจำสาขาดาวเด่นและสาขากีฬาถนัดเดินหาชมรมกันอย่างคึกคักทั้งเหล่ารุ่นพี่และนักเรียนรุ่นราวคราวเดียวกันประกาศรับสมาชิกต่างๆ โดยการนำนักเรียนที่มีความสามารถมาแสดงเพื่อดึงดูด

แต่ท่าทางคนที่จะนำทัวร์ในรอบนี้จะไม่ค่อยสนใจพวกชมรมอะไรเท่าไหร่นัก แต่เธอกลับยิ้มออกมาตลอดที่ควงแขนของซายากะอยู่ ซึ่งแน่นอนว่าริโกะเองก็ติดหนึ่งในสาวป็อบของปีหนึ่งด้วย ไม่แปลกเลยที่เวลาเดินผ่านไปไหนมาไหนกับซายามะจะรู้สึกว่าพวกเธอเป็นเป้าสายตาของคนอื่น

ริโกะ : อ๊ะเจอแล้ว ชมรมวาดการ์ตูน - ริโกะชี้นิ้วขึ้นมาทันที ก่อนจะเลื่อนมือไปอีกชมรมหนึ่งที่อยู่ถัดออกไปสองบล็อค

ริโกะ : ส่วนตรงนั้นก็เป็น ชมรมศิลปะ , ชมรม Hand Make เราไปดูอันไหนกันก่อนดี ซายะจัง

"อะ เอ๋ อันไหนก็ได้นะคะ " เด็กสาวตอบอย่างเขินๆ เธอรู้สึกว่าจะตกเป็นเป้าสายตาไม่น้อย

--จะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ดีละเนี่ย  ~  เด็กสาวคิดไม่ตก

แต่แล้วความสนใจของเธอก็ถูกเบนไป เมื่อได้สติกับคำว่า "ชมรมวาดการ์ตูน"

"ดะเดี๋ยวนะคะ ที่นี่มีชมรมวาดการ์ตูนด้วยหรอค่ะ " เด็กสาวรู้สึกกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก

สงสัยว่าเธอจะหยุดความสนใจที่จะเข้าชมรมนี้ไม่ได้ซะแล้ว

--ทะทำยังไงดี ตอนม.ต้น ไม่มีชมรมแบบนี้ซะด้วย อยากเข้าชะมัดเลย...ตะแต่ยังไงก็ต้องไปดูรายละเอียดก่อนสินะ

เด็กสาวดูท่าจะไม่สนใจชมรมอื่นซะแล้ว เธอจับมือของริโกะ แล้วรีบก้าวตรงไปยังบูธของชมรมวาดการ์ตูน อย่างไม่ลังเล

(ออกแนวเดินนำซะอย่างนั้น...)

ริโกะ : ฮ๊ายยยยย ขอรายละเอียดหน่อยค่า~ - ริโกะพูดเสริมรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ตรงซุ้มนั้น

รุ่นพี่ : อะโอ้ ได้สิ - เขาแอบหน้าแดงระรื่อเมื่อเห็นรอยยิ้มของริโกะ เขายื่นรายละเอียดข้อมูลให้

รุ่นพี่ : พวกเธอจะเข้าชมรมของพวกเราสินะ? ดีจัง ทีนี้จะได้ผู้หญิงเพิ่มขึ้นแล้วล่ะพวกเรา - ดูท่าว่าชมรมนี้จะคึกคักขึ้นมาทันทีที่ทั้งสองคนมาขอติดต่อ

รุ่นพี่ : โอ้ ว่ารุริจังน่ารักแล้ว ริโกะจังก็สนใจด้วยหรอเนี่ย สวรรค์แล้วพวก

ริโกะ : แหม ยังไม่ได้บอกซะหน่อยว่าจะเข้าน่ะ แต่ถ้าทำให้ริโกะตื่นเต้นกับชมรมได้ล่ะก็ จะเข้าด้วยละกันน๊ะ~  

Assassin_Nin!

"งื้มมม... "
เด็กสาวพึมพำพลางมองหาชื่อตัวเองจากบอร์ดหน้าลานน้ำพุ
"อ๊ะ!! เจอแล้ว ห้องC สาขารวมดาวเด่น... เฮ้ยยยยย "
มิซากิเผลอตะโกนออกมาเสียงดังจนคนรอบๆข้าง ทำให้เธอนั้นรีบเดินหนีออกมาจากบริเวณนั้น และเริ่มสำรวจหาห้องเรียนของตน ระหว่างทางก็พลางคิดไปว่า ใครกันนะ ช่างจับเธอไปอยู่สาขานี้กันหละเนี่ย? หวังว่าจะไม่เจอพวกประหลาดๆหรอกนะ

ปี 1 ห้อง C
"ฟู่วว~ เอาน่า เปนไงเปนกัน " ว่าแล้วมิซากิก็ตัดสินใจเปิดประตูห้องเข้าไป

Action Coin 15/15

ครืด เสียงประตูถูกเปิดออก เหล่าบรรดานักเรียนที่กำลังนั่งคุยทำความรู้จักกันต่างหันมามอง มิซากิ กันเป็นสายตาเดียวจับจ้องมาที่คนพึ่งมาถึงเสียจนเกือบสาย (แทบเส้นยาแดงเลยก็ว่าได้ )

อาจารย์ : แหม นึกว่าวันนี้มิซากิจังจะขาดเรียนแล้วซะอีก - คนที่คล้ายจะเป็นอาจารย์ประจำชั้นเอ่ยบอก สาวรุ่นผมบลอนยาวสวยออกชาวต่างชาติทักทายมิซากิที่เพิ่งมาถึงพลางกวักมือให้มาซากิมาหาเธอใกล้ๆ

อาจารย์ : เอาล่ะจ๊ะ มิซากิจัง ก่อนอื่นช่วยเลือกที่นั่งที่เหลืออยู่ด้วยนะจ๊ะ - เธอบอกพร้อมกับผายมือให้เห็นที่นั่งที่ว่างอยู่

[ Action Coin ต้องการ 1 ]
[ ตัวเลือก ( 1 ) แถวหน้า ( 2 ) แถวหลังห้อง ( 3 ) ริมหน้าต่างท้ายห้อง

"อ่า เอ่อ... ขอโทดค่ะที่มา(เกือบ)สาย"
มิซากิยิ้มแหะๆให้อาจารย์สาวสุดสวย ก่อนมองไปรอบๆห้องสำรวจเพื่อนแต่ลคน และดูที่นั่งที่ว่างเหลืออยู่
"หนูขอเปนริมหน้าต่างท้ายหลังละกันค่ะ อ้อ อย่าคิดว่าที่หนูเลือกตรงนั้นเพราะจะได้แอบหลับง่ายๆนะคะ ^^" แต่เปนเพราะจะได้มองเหนเพื่อนๆทุกๆคนต่างหากค่ะ" เธอเว้นวรรคนิดนึงแล้วยิ้มกว้างให้เพื่อนๆและเอ่ยต่อ
"ละก็... ขอแนะนำตัวเลย ชั้นชื่อฮาเซกาว่า มิซากิ จ้ะ ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะคะ ^^~"

Action Coin 14/15

ท่าทางการแนะนำตัวของเธอจะได้ผลดีทีเดียว เพราะใบหน้าที่เรียวมนและเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังพอที่จะทำให้หลายๆคนนับถือเธอได้ (หรือก็คือสวยแบบเท่ๆนั่นแหละ)

อาจารย์ : เอาล่ะๆ อย่ามัวแต่เสียงดังกันสิจ๊ะ ส่วนหนูเองก็เดินไปนั่งที่ได้แล้วจ๊ะ- เธอขยิบตาให้ก่อนจะโบกมือเรียกคนที่นั่งข้างๆที่ๆว่างอยู่

อาจารย์ :  เลม่อนจางงง ฝากสาวน้อยคนนี้ด้วยนะจ๊าาา - เธอเอ่ยบอกตามสไตล์ของตัวเองให้นักเรียนที่เหมือนจะสนิทด้วย? (อะไรจะไวขนาดนั้น) ให้หันมาหา



เลม่อน : อืม .... จะดูแลให้ก็ได้ ... - เธอตอบเนือยๆ แต่ใบหน้าอมยิ้มเล็กๆ น่าค้นหา

เมื่อมิซากิมานั่งที่ของตัวเองเรียบร้อย เด็กทวินเทลท่าทางนิ่งๆ ได้ยื่นลูกกวาดสีสวยให้ผู้มาเยือนใหม่

เลม่อน : สวัสดี อามาโนะ เลม่อน ยินดีที่ได้รู้จัก ...

[ Action Coin ต้องการ 4 ] หากไม่ต้องการจ่ายให้ทำทีไม่สนใจ แล้วเธอจะปล่อยให้ผู้เล่นอยู่เฉยๆเอง
[ ตัวเลือก ( 1 ) รับลูกกวาดพลางทักทาย ]

"อื้อ ยินดีที่ได้รู้จักจ้าเลม่อนจัง" มิซากิยิ้มหวาน ส่งสายตาวิ้งๆพลางรับลูกกวาดมา
"ว้าววว น่ากินจัง~ *0* ชั้นชอบมากเลยหละ อะไรที่มันหวานๆเนี่ย อิอิ เลม่อนจังก็ชอบหรอ?"
ละแล้วเธอก็เริ่มชวนเลม่อนคุย...
"แล้วๆ... ชื่อเลม่อนเนี่ยได้มายังไงหรอ? เหมือนของกินเลย ชักอยากจะลองชิมดูซะด้วยสิ คริๆ"
มิซากิลองแกล้งถามเล่นๆ พร้อมกับส่งสายตาหยอกล้อให้กับเลม่อน สาวน้อยผู้น่ารักที่นั่งอยู่ด้วย

Action Coin 10/15

เลม่อน : อืม ... ชอบสิ  ของหวานทำให้เราสดชื่นนะ ... - เลม่อนเอ่ยอธิบายพลางยิ้มบางๆให้กับท่าทีของมิซากิ ท่าทางเมล่อนจะเป็นคนพูดน้อยแต่ได้ใจความถึงจะเสียงเบาและทุ้มไปเสียหน่อยแต่รอยยิ้มของเธอก็น่ารักพอจะบาดใจคนแถวนี้ได้ไม่มากก็น้อยล่ะนะ

เลม่อน : เพราะชั้นกลม ... เหมือนเมล่อน ... ล้อเล่นน่ะ - เธอตอบเนือยๆและแก้มุขของตัวเองทั้งแบบนั้น

เลม่อน : พ่อกับแม่ชอบเลม่อนทั่งคู่น่ะ ... ก็เลยได้ชื่อเมล่อนมา ...

เลม่อน : ว่าแต่ ... มิซากิ จะเลือกชมรม ... ประเภทไหนหรอ? การแสดง? ประสานเสียง? ... หรือว่าจะเป็นพวกเมด?

คะแนนความสัมพันธ์เลม่อน + 1

"แง่ะ เลม่อนจัง เธอพูดผิดอีกแล้วน้า"
มิซากิแซวเลม่อน ทั้งๆที่เธอบอกว่าพ่อแม่ชอบเลม่อน แต่ดันบอกชื่อตัวเองผิดกลายเปน เมล่อน เธอน่ารักจังเลยน้า~
พูดจบเธอก็ทำหน้าครุ่นคิดกับเรื่องชมรม
โรงเรียนนี้มีชมรมพวกสาวเมดด้วยหรอเนี่ย... งื้มม เอายังไงดีนะถ้าเลือกพวกเมดไปความจะแตกมั้ยนะว่าเราทำงานเมดคาเฟ่?
มิซากิตัดสินใจไม่ได้สักที จึงขอคำปรึกษาเพิ่มเติมจากเด็กสาวข้างๆ
"ช่วยให้รายละเอียดกับชมรมต่างๆหน่อยได้มั้ยอ่า? ชั้นยังลังเลอยู่เลย แล้วว่าแต่..เลม่อนจัง อยู่ชมรมไหนหรอ? "

Action Coin 10/15

เลม่อน : อืม ได้สิ ... - เธอตอบพลางหยิบสมุดระเบียบการของโรงเรียนเล่มบางขึ้นมา

เลม่อน : มิซากิ ... เธอคงไม่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้ทั้งหมดเลยสินะ? ... - เธอเอ่ยตอบก่อนจะเปิดมันออกแสดงให้เห็นรายละเอียดต่างๆของชมรมในโรงเรียนนี้

เลม่อน : สาขาของเรา ... มักจะเป็นหน้าเป็นตาให้กับโรงเรียนในด้านการบันเทิง แต่ละชมรมเองก็จะมีหน้าที่แตกต่างกันไป ...

เลม่อน : อย่างชมรมเครื่องดนตรี ... เครื่องสาย ... วงดนตรี ... หรือแม้แต่ชมรมประสานเสียงเองก็จัดมาเพื่อเฟ้นหา ... นักเรียนที่มีพรสวรรค์และพรสแวงเสริมความสามารถให้ออกไปเผชิญกับการแข่งขันเผื่อค้นหาตัวเอง

เลม่อน : แต่สาขาของเราเองก็มี ... ชมรม ไม่สิจะเรียกว่าเป็นระบบของสาขานี้ก็ได้ หรือก็คือ ชมรมเมด&พ่อบ้าน ชมรมนี้จะเป็นการฝึกฝนเหล่านักเรีนยให้มีระเบียบวินัยฯและเอาใจใส่คนรอบข้างและแน่นอนว่าไม่ได้ทำกันแบบฟรีๆหรอกนะ ทางโรงเรียนสนับสนุนให้นักเรียนที่เข้าไปอยู่ในระบบเมดทุกคน ทั้งค่าใช้จ่ายพื้นฐาน ค่าเล่าเรียน ค่าอุปกรณ์หรือแม้กระทั่งหอสำหรับนักเรียนโดยเฉพาะ แต่สาขานี้ก็จัด Rank ของแต่ละคนเอาไว้เหมือนกันนะ - เธออธิบายพลางยิ้มบางๆให้ ก่อนจะเปิดหนังสือไปพลาง

โห... ชมรมเมด&พ่อบ้านของที่นี่จะดีแฮะ เข้าไปยังไงก็ไม่น่าจะเปนที่สะดุดตาอะไรมาก ถ้าเข้าอย่างอื่นนี่สิ อึ๋ย...มีหวังโดนเรียกใช้งานตลอดแน่ๆ มิซากิคิดอยู่สักพักก่อนจะพูดขึ้น
"ชมรมเมดน่าสนใจจัง เอาหละชั้นตัดสินใจได้แล้ว ชั้นจะอยู่ชมรมนี้แหละ ^^~ "
"เอ้อ ว่าแต่เลม่อนจังยังไม่ได้ตอบเลย เธอจะอยู่ชมรมไหนหรอ? เลือกได้หรือยังเอ่ย ถ้าไม่งั้นมาอยู่ด้วยกันสิ" เด็กสาวเอ่ยชวนจากใจจิง ด้วยความที่เหนความน่ารักของเธอ

เลม่อน : หือ~ .... ท่าทางจะชอบงาน ... เมดสินะ? หรือว่า ... ชอบชุดเมดกันเอ่ย? ... - เธอเอ่ยแซวเล็กๆ น้อยๆ  ก่อนจะเก็บหนังสือของตัวเองลง

เลม่อน : ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวพวกเราไปกันเลยมั้ย ...? สาขานี้อิสระในการเข้าเีรียน ... - เธอเอ่ยชวนก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ของตัวเองมาจับมือของมิซากิ

"อ่า อื่อ..." เด็กสาวตอบเบาๆ เธอแอบเขินนิดๆ ไม่รู้เปนเพราะว่าโดนแซวเรื่องชุดเมด หรือเพราะเลม่อนจังกำลังจับมือเธออยู่นั่นเอง
มิซากิค่อยๆลุกตามเลม่อนจังไปแต่โดยดี พลางเหลือบมองคนในอื่นๆในห้อง ระหว่างนั้นก็พึมพำขึ้นเบาๆพอให้ได้ยินกัน2คน
"ชั้นไม่ได้ชอบชุดเมดหรอกนะ... ก็แค่เหนว่างานมันน่าสนุกดี -////-"
มิซากิหน้าแดงและเงียบไปสักพัก ก่อนเอ่ยถาม
"เลม่อนจัง สาขานี้มีอิสระในการเข้าเรียนนี่หมายถึงยังไงหรอคะ?"

เลม่อน : ก็สาขานี้ ... ส่วนใหญ่จะมีดาราในนิตยสารมาเรียนใช่มั้ย? ... แต่ละคนก็จะมีงานของตัวเอง บางที ... ก็อาจจะพลาดเรื่องการเรียนในห้องเรียนได้ ...

เลม่อน : เพราะงั้นสาขานี้ ... เลยมีอิสระในการเข้าเรียน แต่จะตัดสินเกรดเฉลี่ยในชิ้นงานและการสอบแทน - เธออธิบายไปพลางยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของมิซากิก่อนจะชี้นิ้วไปที่เด็กผู้หญิงผมหางม้าคนหนึ่งในห้องเรียน


เลม่อน : ดูอย่างคนๆนั้นก็คือ กานาฮะ ฮิบิกิ ... เป็นไอดอลของบริษัทที่กำลังพัฒนาอยู่น่ะ ทีนี้ ... พอจะเข้าใจแล้วสินะ? - แต่มาลองสังเกตุดูดีๆ มิซากิเห็นว่ามีหลายคนที่เธอเคยเห็นในใบโฆษณาและโปรโมทต่างๆ อยู่หลายคนเลยก็ว่าได้

"อ๋ออออ... อย่างงี้นี่เอง" มิซากิพยักหน้าเข้าใจ
"จะว่าไปเลม่อนจังก็ออกจะน่ารัก ไม่สนใจจะเป็นดารามั่งหรอคะ? "
ระหว่างทางเดินไปที่ชมรม มิซากิก็ชวนคุยกับเพื่อนใหม่คนนี้ไปเรื่อยๆ ไม่รู้ทำไมกันนะถึงรู้สึกถูกชะตากับเด็กสาวคนนี้จัง

เลม่อนเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มบางๆออกมาตอบมิซากิ

เลม่อน : ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่หรอก ... แค่ถูกชวนให้เข้าสาขานี้แล้วก็จะลองดูเฉยๆน่ะ ... ไม่อยากปฏิเสธไปเพราะเขาคนนั้นอุส่าตั้งความหวังเอาไว้ ... - เธอตอบก่อนจะหันไปมองมิซากิ

เลม่อน : นี่จ๊ะ ... อันนี้เป็นใบปลิวภาครวมๆ ของชมรมที่บอกห้องชมรมต่างๆ ชมรมเมด&พ่อบ้านจะอยู่ที่อาคารกลางใกล้ๆโรงอาหาร - เธอแนะนำพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ใบปลิวนั้นประกอบการอธิบายให้เธอเข้าใจมากขึ้น

เขาคนนั้นคือใครกันนะ...? มิซากิคิดสักพักก็สลัดหัวเพื่อไล่ความคิดนั้นออกและหันกลับมาสนใจใบปลิวที่เลม่อนจังส่งมาให้
"ขอบคุณจ้ะ เลม่อนจัง"เด็กสาวเอ่ยก่อนจะเดินนำไปที่อาคารใกล้ๆโรงอาหารเพื่อไปสมัครเข้าชมรมให้เสร็จเรียบร้อย
เมื่อเดินไปถึง...
"อ่า เอ่อ...ขอใบสมัคร2ใบหน่อยได้มั้ยคะ?" มิซากิเอ่ยขึ้น

??? : กลับมาแล้วหรอคะคุณหนู? - สาวเมดที่อยู่ในห้องนั้นเมื่อเห็นมิซากิเข้ามายังในห้องได้พูดต้อนรับเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นรุ่นพี่ของมิซากิมากกว่าจะอยู่ปีเดียวกัน สาวเมดยิ้มบางๆให้ก่อนจะเอียงคอเล็กน้อย

??? : จะสมัครเข้าระบบเมดหรอจ๊ะ? หรือว่าจะเป็นระบบของพ่อบ้าน? - เธอถามเพราะมิซากิบอกว่าขอใบสมัครสองใบ

??? : เข้ามาข้างในก่อนสิ จะได้แนะนำตัวกันด้วย - เธอยิ้มบางๆให้พร้อมกับขยับแว่นและเดินมานั่งตรงโตะทำงาน

??? : ดิชั้นชื่อ อายาโนะ มินามิจ๊ะ เป็นประธานของชมรมเมดคาเฟ่นี้

"ขอบคุณค่ะ ชั้นชื่อ ฮาเซกาว่า มิซากิ"
มิซากิตอบพลางนั่งลงตามคำเชิญของอายาโนะซัง
"เอ.. ถ้าขอเปนระบบเมดผสมพ่อบ้านจะเปนไรมั้ยคะ? 555 อยากลองเปนเมดสักวันสลับกับเปนพ่อบ้านอะไรแบบนี้"
เด็กสาวพูดทีเล่นทีจิง แต่ก็ยังหวังว่าจะทำได้
"แล้วถ้าเลือกไปแล้วสามารถเปลี่ยนไปทำอีกอันได้มั้ยอ่าคะ?"มิซากิถามอายาโนะซัง ก่อนหันมาถามเลม่อนจังต่อ
"เลม่อนจังเลือกอะไรคะ?"

อายาโนะ : อืมม - หญิงสาวทำท่านึกคิดครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา

อายาโนะ : คือว่าจะทำก็ทำได้นะจ๊ะ แต่ว่าเธอต้องสลับหน้าที่ของอีกคนน่ะ หรือก็คือถ้าเธอมีเพื่อนที่อยู่สาขาเดียวกับพ่อบ้านล่ะก็ เธอก็จะสามารถสลับหน้าที่ของเขาได้โดยการแลกเปลี่ยนกันเป็นเมดหรือพ่อบ้าน แต่ว่านะ เมดและพ่อบ้านมีตารางฝึกตารางเรียนที่แตกต่างกันไป และพวกเธอต้องหา '' นายท่าน '' เพื่อปรนนิบัติหนึ่่งคน หรือก็สรุปว่าพวกเธอต้องดูแลนายท่านถึงสองคนในเวลาเดียวกันน่ะ ฟังแล้วอาจจะดูยุ่งยากไปบ้าง แต่ว่านานๆทีก็มีคนมาขอฟังเคสนี้ก็แอบปลื้มอยู่เหมือนกันนะ

เลม่อน : ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ ... แต่ถ้ามิซากิอยากจะให้เป็น นายท่าน ให้ล่ะก็ จะยอมเป็นให้ก็ได้ ... - เธอยิ้มบางๆให้มิซากิ ถึงเธอจะปฏิเสธที่จะเข้าระบบนี้แต่เธอเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรที่จะได้มิซากิมาเป็นเมดประจำตัว

"อาา... ชั้นอยากทำเมดสลับพ่อบ้านจิงๆนะเนี่ย..." มิซากิเอ่ยอย่างออดอ้อน
"งั้นขอให้เลม่อนจังเปน นายท่าน ของชั้นในฐานะที่ชั้นเปนพ่อบ้านละกัน"
"ส่วนในฐานะเมด มีใครพอจะอยากผลัดกันทำกับชั้นมั่งมั้ยหรอคะ อายาโนะซัง"
เธอยิ้มด้วยความจริงใจ และรู้สึกอยากลองทำหน้าที่ต่างๆพวกนี้ดู

อายาโนะ : ส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยอยากจะใส่ชุดเมดกันซักเท่าไหร่หรอกนะ ... ก็ผู้ชายนี่นา - อายาโนะทำท่าครุ่นคิด้วยความหนักใจ เธอลองเปิดดูลิสในมือขึ้น มือเรียวบางนั้นค่อยๆยกขึ้นมาขยับแว่นตาพร้อมกับสายตาที่เพ่งเล็งหารายชื่อต่างๆที่ถูกพลิกไปทีละหน้าๆ

ไม่นานนักอายาโนะได้ขยับแว่นตาของตัวเองและจ้องมองหนังสือนั้นอีกครั้งก่อนจะวางมันลงและหันมายิ้มให้มิซากิ

อายาโนะ : ลองไปหาสามคนนี้ดูแล้วกันนะจ๊ะ -  อายาโนะเอ่ยก่อนจะเขียนชื่อในกระดาษยื่นให้มิซากิ

อายาโนะ : ตรงนั้นมีรายละเอียดของพ่อบ้านที่น่าจะสลับหน้าที่กับเธอได้อยู่บนบอร์ดนะ  - อายาโนะ ชี้ไปที่บอร์ดรายชื่อระดับพ่อบ้านของสาขานี้ แต่มันคงไกลเกินไปถ้าหากเธอไม่เข้าไปดูมันใกล้ๆ

คิคุจิ โนบุระ S Rank ปี 3



อายาซากิ ฮายาเตะ  A Rank ปี 2



โคโคโนเอะ ซึบารุ  A Rank ปี 1



ดูจากรายละเอียดข้างต้นแล้ว แต่ละคนมีหน้าที่รับผิดชอบในส่วนที่แตกต่างกันไป คงต้องเลือกไปคุยกับใครซักคนในสามคนนี้ล่ะนะ

[ Action Coin ต้องการ 5 ]
[ ตัวเลือก ( 1 ) Kikuji Nobura ( 2 ) Ayasaki Hayate ( 3 ) Kokonoe Subaru

เสร็จสิ้น

Eureka_GL_World

" .... "

คนเยอะว่ะ วันแรกก็งี้ รู้สึกว่าห้องที่เราอยู่คือห้อง A กะมั้ง

สาขาวิชาถนัดงั้นเหรอ คงต้องลงดนตรีล่ะมั้ง เอาเถอะ นั่งอยู่แถวนี้จนว่าจะถึงเวลาล่ะกัน

Action Coin 15/15

นักเรียนส่วนใหญ่ได้พากันเดินผ่านไอยะ เข้าไปยังตึกเรียน ดูเหมือนว่าบรรยากาศภายนอกที่คึกคักเพียงแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นทุกอย่างก็เริ่มสงบลง เพราะนักเรียนส่วนใหญ่ได้เข้าไปอยู่ประจำห้องที่ถูกจัดเตรียมไว้ในรายชื่อเป็นทีเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่ไอยะที่ยังคงนั่งลอยชายรอเวลาเข้าเรียน? ที่กำลังใกล้เข้ามาทุกที

ดูเหมือนว่าหากยังคงนั่งอยู่แถวนี้อาจจะทำให้เขาเข้าเรียนสายก็เป็นได้?

" เวลาประมาณนี้ล่ะกัน "

วันแรกไม่ค่อยอยากเป็นเป้าสายตาพวกอาจารย์สักเท่าไหร่แฮะ

ถ้าถูกจดชื่ออยู่ในลิสอะไรพวกนี้ขึ้นมาจะ ใช้ชีวิตได้ไม่สะดวก

เข้าห้องเรียนดีกว่า

เมื่อคิดได้อย่างนั้น ผมก็เดินเข้าไปในตัวอาคารเพื่อไปยังห้องเรียนทันที

Action Coin 15/15

ดูเหมือนว่าระหว่างทางเดินมาไอยะจะกลายเป็นเป้าสายตาด้วยขนาดตัวที่เล็กของเขาทำให้ถูกผู้หญิงหลายๆคนแอบซุบซิบถึงบ้าง ไม่นานนักชายหนุ่มได้มาหยุดตรงหน้าห้อง 1-A พอดี ครืด เสียงประตูถูกเปิดออก อาจารยชายสวมแว่นผมยาวสีน้ำตาลอ่อนดูเป็นผู้ใหญ่สุภาพแบบสุดๆเสียจนไม่น่ามาเป็นครูเพราะเสื้อผ้าของเขาอย่างกับพวกพ่อบ้านเลยก็ว่าได้

อาจารย์ : สวัสดี ไอยะคุงสินะ เธอมาเกือบสายนะ ถึงจะเป็นแรกแต่ก็ให้เป็นวันที่เริ่มต้นที่ดีของเธอด้วยก็แล้วกัน - เขาบอกพลางให้ไอยะมายืนที่หน้าชั้นเรียน

อาจารย์ : เอาล่ะก่อนอื่นช่วยเลือกที่นั่งซักหน่อยนะ

[ Action Coin ต้องการ 1 ]
[ ตัวเลือก ( 1 ) ริมหน้าต่าง ( 2 ) แถวกลาง ( 3 ) แถวหน้าสุด]

( 1 ) ริมหน้าต่าง

" ... "

ผมไม่ได้ตอบรับในสิ่งที่อาจารย์คนนั้นพูด ทําเหมือนเมื่อกี้ไม่มีใครพูดอะไรด้วยเลย

จากนั้นผมก็ค่อย ๆ เดินไปยังโต๊ะที่อยู่ริมหน้าต่าง โยนกระเป๋าของตนขึ้นไปโต๊ะ

แล้วไปนั่งเท้าคางมองไปยังนอกหน้าต่าง อย่างเงียบ ๆ

[ Action Coin 14/15 ]

อาจารย์ : ดะเดี๋ยวสิ ... - ท่าทางเสียงของอาจารย์จะไปไม่ถึง บรรยากาศในห้องเริ่มอึมครึมขึ้นมานิดหน่อยกับท่าทีที่เย็นชาของไอยะ เมือชายหนุ่มนั่งลงบนที่นั่งของตัวเองได้ไม่นานซักเท่าไหร่ บรรยากาศในห้องก็กลับมาเป็นปรกติดั่งเดิม



??? : สวัสดีจ๊ะ ไอยะคุง ชั้นชื่อ คาโน่ มาโดกะ นะจ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จัก - เด็กสาวเอ่ยทักทายเพื่อนใหม่พร้อมกับรอยยิ้มหวานเป็นธรรมชาติ แต่ว่าออร่าที่ออกมาจากเธอคนนี้นั้นท่าทางจะเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่เลยนะ?

[ Action Coin ต้องการ 4 ] * หากไม่ต้องการจ่ายให้ทำทีไม่สนใจแล้วเธอจะไม่คุยกับผู้เล่นในคาบนี้
[ ตัวเลือก ( 1 ) ทักทายและแนะนำตัวกับ คาโน่ มาโดกะ ]

" ชั้นชื่อ ดํารง อยู่เจริญ แจ้งสังขาร วิถีอาลัย สวรรค์รํ่าร้อง แฮ่ โฮ่ง ไอยะ อุลตร้าแมน เรียกว่า ไอยะ ล่ะกัน "

ชั้นตอบกลับผู้หญิงคนนั้นทั้ง ๆ ที่ยังมองออกไปยังนอกหน้าต่าง ด้วยนํ้าเสียงเรียบ ๆ

Action Coin 10/15

มาโดกะ : เป็นนามสกุลที่จำยากเอาเรื่องเลยนะคะ - มาโดกะยิ้มแหยๆ กับนามสกุลที่ยาวจนรู้สึกพิลึก แต่เธอก็ไม่ได้เสียมารายาทอะไร  หญิงสาวยกนิ้วชี้ขึ้นมาประกอบกับคำพูดของตัวเอง

มาโดกะ : ไอยะคุงสนใจเบสบอลหรอ? โรงเรียนของเรามีชมรมเบสบอลด้วยนะ - หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงจากการคาดเดาสายตาของคู่สนทนาก่อนจะเสนอคำแนะนำ แต่ดูๆแล้วเธอเองก็อยากให้ไอยะหันมาคุยด้วยจึงได้พยายามอยู่?

" ไม่ "

ผมตอบกลับง่าย ๆ โดยที่ตัวเองยังคงสังเกตุจุดต่าง ๆ ของโรงเรียนผ่านทางหน้าต่างบานเดิม

ที่จริงก็ไม่ได้เกรียดอะไรหรอกนะเบสบอลน่ะ แต่ถ้าพูดถึงชมรมก็อยากเข้าชมรมดนตรีมากกว่า

มาโดกะ : งะงั้นหรอจ๊ะ?  อ่ะฮะๆๆ ขอโทษนะที่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวน่ะ อืมมม ... - เธอรีบหันกลับมาทันทีอย่างรู้สึกผิดที่ไปวุ่นวายกับไอยะมากเกินไป? เธอเริ่มเบาเสียงของตัวเองลงและก้มหน้าก้มตาที่โตะของตัวเอง ไม่นานนัก ก็มีกลุ่มผู้ชายเดินมาหาเธอ

??? : นี่ คาโน่ซัง ตั้งใจจะเข้าชมรมฯอะไรหรอครับ?
??? : นี่ๆ เธอคงจะเป็นผู้จัดการให้ชมรมกีฬาใช่ม้า?
??? : ไม่สิ คาโน่ซังเหมาะจะเป็นพยาบาลบาลมากกว่า

มาโดกะ : เอ๋? เอ่อ คือว่า ทุกคนคะ - มาโดกะตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆตัวเองกลายเป็นหัวข้อสนทนาของเพื่อนร่วมห้อง เธอพยายามจะดึงทั้งสามคนออกมาจากโลกส่วนตัวแต่ทว่าเสียงของเธอจะไปไม่ถึงเสียแล้ว

"..."

เสียงดังจริง ๆ มันน่ารําคาญนะ ที่นี้ห้องเรียนแท้ ๆ ยังจะมาเอะอะโวยวายกันอีก ถ้างั้น

ตุบ !!

ผมทุบโต๊ะของผมให้ดังพอที่คนทั้งห้องจะได้ยิน พร้อมลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ แล้วก็เดินไปยังกลุ่มที่เป็นต้นเสียง

" หนวกหูชะมัดเลยพวกนาย ที่นี้ห้องเรียนนะเว้ย ถ้าจะหาเสียงหาคนเข้าชมรม ก็รอเวลาพักดิ จะไปตะโกนที่ไหนก็ไป ! "

มาโดกะ : !! - มาโดกะสะดุ้งโหยงทันทีที่ได้ยินเสียงดังจากการทุบของไอยะ เพราะเธออยู่ใกล้กับต้นเสียงนั้นมาก (เพราะมาโดกะนั่งข้างๆไอยะเลย)

นักเรียนชายเอ : หา?? แล้วนายมีปัญหาอะไรงั้นหรอ ชั่วโมงนี้มันคาบว่างนี่หว่า? - หนึ่งในกลุ่มนั้นหันมามองไอยะด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตรเสียเท่าไหร่ส่วนที่เหลือก็หันมามองไอยะเหมือนกัน
นักเรียนชายบี : แล้วก็ พวกชั้นไม่ได้เสียงดังอะไรนักนี่หว่า? ถ้าอยากจะบอกว่ากลุ่มนี้เสียงดัง แกก็บอกทั้งห้องให้หุบปากหรือไม่แกก็ไปอยู่บ้านตัวเองโน่นดีกว่ามั้ย?
นักเรียนชายซี : มะไม่ต้องสนใจหรอกนะครับ คาโน่จัง เดี๋ยวพวกเราก็เคลียกันเสร็จแล้วล่ะนะ

มาโดกะ : อะเอ่อ ไอยะ คุง ... - มาโดกะเองก็พยายามห้ามไม่ให้ทั้งสองฝ่ายเกิดทะเลาะเบาะแว้งกันในห้องและทั้งห้าคนก็กลายเป็นเป้าสายตาของห้องไปในทันที

" ถ้าชั้นได้ยินแล้วแล้วรู้สึกรําคาญ มันก็หนวกหูทั้งนั้น หุบปากกันไปทั้งห้องเลยก็ได้ถ้าชั้นรู้สึกรําคาญ ! "

จากหน้าตาเฉยเมินของผม ตอนนี้คิ้วเปิดอยู่ติดกันแล้ว รู้สึกพวกนี้มันน่าจะตาย ๆ ไปซะให้พ้นโลก

" ตัวชั้นนิล่ะ กฏ เพราะงั้นหยุดมาบ่นซะ !!! "

นักเรียนชายเอ : หา? พล่ามอะไรของมันฟระ? ช่างเถอะแกจะเป็นอะไรก็เรื่องของแกละกัน พวกชั้นไม่สนใจพวกโลกส่วนตัวสูงอย่างแกหรอกนะ? - เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจพลางแสดงกิริยาไล่ไอยะออกไปห่างๆด้วยความรำคาญ
นักเรียนชายบี : เฮ้อ เสียเวลากับมันจริงๆ เอาล่ะมาโดกะจัง เรามาคุยกันต่อเถอะนะครับ
มาโดกะ : อ่ะเอะ? อื้อ ... - มาโดกะทำได้แค่เพียงพยักหน้าตอบพลางก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบตาทั้งไอยะและกลุ่มนักเรียนชายที่เข้ามาคุยกับเธอด้วยความรู้สึกหวาดกลัวเล็กๆจนมือของเธอเริ่มสั่นเทา  

พวกมันเป็นใครว่ะ ? ถึงได้กล้ามาทําเมินชั้นได้ หงุดหงิดชะมัด สงสัยต้องแก้ไขซะแล้วสิ

ผมไปไม่พูดอะไรต่อ แต่พุ่งหมัดขวาตรงไปที่หน้าของไอผู้ชายที่ [ A ] พูดไล่ผมทันที

และด้วยความตกใจของคนในห้อง ทําให้ผมมีโอกาศที่จะต่อยอีกหมัดใส่ผู้ชายอีกคน [ B ] ได้อีก

จากนั้นผมก็เดินไปยกเก้าอี้ของตัวเอง แล้วง้างมันขึ้นเล็กน้อย เป็นท่าเตรียมพร้อมที่ฟาดมันลงใส่เป้าหมาย

" เป็นแค่ตัวประกอบอย่ามาทําซ่านะเว้ย "

ตึง!! เสี้ยงตัวของนายเอล้มลงไปพาดกับเก้าอี้ ถึงแม้ว่าจะไม่บาดเจ็บมากนักแต่เพราะทีเผลอจึงทำให้เกิดอาการมึนๆ ก่อนจะลุกขึ้นมาบาดเลือดตรงมุมปากของตัวเอง

นักเรียนชายเอ : ซ่านักใช่มั้ย!!?
นักเรียนชายซี : เฮ้ย ใจเย็น เอ!
มาโดกะ :  ไม่ได้นะ จะทะเลาะกันไม่ได้น้า!!

??? : คร๊าบๆ เอาล่ะครับๆใจเย็นๆก่อนนะทั้งสองฝ่าย~



เสียงใสๆของชายหนุ่มร่างสูงกว่าไอยะมาก คว้าเก้าอี้จากมือของไอยะ พลางกระตุกออกมาจากมือของเขาด้วยแรงตัวเองก่อนจะโปรยรอยยิ้มสุดหล่อหวานเจี๊ยบเสียจนคนสาวๆในห้องหลงไหลเขาในทันทีเลยก็ว่าได้

นักเรียนชาย : หา? อะไรของแก ไอ้หมอนี่มันมาต่อยชั้นก่อนนะ

??? : ครับผม ผมเห็นแล้วล่ะ เพราะงั้นอย่าได้ต่อยสวนมาเลยนะ ไม่งั้นมันจะกลายเป็นทะเลาะวิวาทกันแทนที่จะเล่นเขาในกระทงทำร้ายร่างกายยังไงล่ะ -  ชายหนุ่มขยิบตาให้ก่อนจะบอกถึงเหตุและผลที่ห้าม

??? : ไม่ไหวเลยนะครับ ไอยะซัง คุณเล่นโวยวายเสียงดังในห้องซะจนคนอื่นตกใจแถมทำร้ายคนอื่นก่อนอีก แบบนี้คุณหนูมาโดกะก็ตกใจแย่สิครับ?

มาโดกะ : ชุนนนน~ - มาโดกะเห็นแสงแห่งความหวัง? ได้เอ่ยเรียกชื่อของใครบางคนที่น่าจะเป็นตัวคนที่ห้ามทั้งสองคนอยู่?

ชุน? : ขอโทษที่ให้รอนานนะฮะ คุณหนูมาโดกะ พอดีผมอยากดูว่าไอยะคุงจะทำอะไรบ้างน่ะก็เลยยังไม่ได้ห้ามในทันที - ชายหนุ่มยิ้มหวานให้มาโดกะพลางเปลี่ยนสีหน้าเป็น แสยะยิ้มอย่างมีเล่นัยมาที่ไอยะ

ชุน? : เอาล่ะครับไอยะซัง จะทำยังไงดีล่ะ ตอนนี้คุณได้เปิดประเด็นทะเลาะวิวาทในวันแรกแบบนี้ ผมกลัวว่าถ้าอาจารย์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าห้องเขาเอาเรื่องขึ้นมาล่ะก็ ชีวิตวัยเรียนของคุณอาจจะจบแค่วันนี้ก็ได้นะครับ?

" ชิ ... หนวกหูน่ะ... "

ผมสบัดหน้าหลบหน้าของผู้ชายที่ถูกมาโดกะเรียกว่า ชุน ก่อนที่จะเดินไปหยิบเก้าอี้มาตั้งไว้ที่เดิม

แล้วนั่งเท้าคางหันหน้าออกนอกหน้าต่าง เหมือนเมื่อครู่ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเลย

ชุน? : ไฮ เอาล่ะครับ ดูเหมือนว่าไอยะซังจะสำนึกผิดแล้ว พวกคุณก็อย่าถือโทษโกรธกันเลยนะครับ แต่ช่วยรบกวนพาเพื่อนไปทำแผลซะหน่อยจะดีกว่านะ  - ชุนเปลี่ยนสีหน้าไปในทันที พลางมาพูดประคองไม่ให้อีกฝ่ายเกิดอารมณ์เสียใส่กันอีกจึงตัดบทไปขอตัวช่วยจากอาจารย์

ชุน? : อาจารย์คร๊าบบบ รบกวนพาพวกเขาไปห้องพยาบาลหน่อยได้หรือเปล่าครับ? พอดีผมเองก็ไม่รู้น่ะว่าห้องพยาบาลอยู่ไหน - ชุนตอบพลางขยิบตาให้มาโดกะ จริงๆแล้วแผนผังในโรงเรียนเขารู้ละเอียดมากพอแล้วต่างหาก

อาจารย์ : เอ้อ ได้สิ งั้นพวกเธอตามครูมานะ เป็นอะไรมากมั้ย  - ไม่นานนักทั้งสี่คนก็ได้เดินออกไปจากห้องเหลือแต่ห้องที่มีบรรยากาศเงียบเชียบและเต็มไปด้วยความกดดันที่เกิดขึ้นกับไอยะ

แปะๆ เสียงตบมือดังขึ้นมาจากชุน ก่อนจะตะโกนออกมาดังลั่น

ชุน? : เอาล่ะคร๊าบ เท่านี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว ทุกอย่างเป็นปรกติดี เลิกแล้วต่อกันนะทุกคน  -  ชุนใช้รอยยิ้มของตัวเองสลายบรรยากาศนั้นไปจนหมด พลางเดินมาหามาโดกะที่ตัวสั่นริกๆด้วยความกลัว

ชุน? : ขอโทษที่มาช้านะครับ คุณหนู
มาโดกะ : อื้อ ไม่เป็นไร แต่ว่า  ...  -  มาโดกะเอ่ยพลางหันมามองไอยะด้วยสายตากังวล
ชุน? : ไม่เป็นไรครับ - ชายหนุ่มกระซิบเบาๆพลางหันมาเดินหยุดตรงหน้าโตะไอยะพอดี

ชุน? : ยินดีที่ได้รู้จักครับ อัทธพาลคุง? - ชายหนุ่มยิ้มพลางพูดกวนประสาทไอยะเข้าให้

" ไอยะต่างหาก เจ้าเล่ห์คุง "

ผมตอบกลับ ทั้ง ๆ ที่ยังมองออกไปนอกหน้าต่าง

" ชั้นไม่อัทธพาลซักหน่อย ชั้นไม่ผิด พวกนั้นต่างหากที่ผิด "

ผมพูดขยายความขึ้นอีกนิด ด้วยท่าท่างที่เหมือนพูดอยู่คนเดียว

ชุน : โห แสดงว่าอารมณ์ดีขึ้นจนหันมาตอบผมได้แล้วสินะ? - ชุนพูดกลับกรอกไปมาก่อนจะเปลี่ยนเรื่องที่ไอยะพูด

ชุน : เรื่องนั้นมันไม่มีใครผิดตั้งแต่ก่อนที่คุณจะลงมือตะบันหน้าเพื่อนร่วมชั้นหรอกนะครับ เล่นต่อยคนอื่นซะแบบนั้น ไม่บอกว่าผิดสิแปลก

" หนวกหูน่ะ กลับไปนั่งที่ซะ ชั้นอยากอยู่เงียบ ๆ "

ผมหันหน้าไปทางชุน แล้วไล่เขาไปด้วยท่าทีหงุดหงิด ก่อนที่จะหันหน้ากลับไปทางเดิม

" นายนิมันน่าลําคาญชะมัด... "

ผมบ่นกับตัวเองเบา ๆ พร้อม ๆ มองซากุไรที่กําลังโปรยปรายอยู่ตามอากาศ

ชุน : คร๊าบๆ ไม่รบกวนคุณแล้วก็ได้ ฮะๆ - ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะแต่นาทีนั้นเขาได้สังเกตุเห็นบางอย่างก่อนจะยิ้มออกมาลอยๆแล้วล่าถอยไปอย่างว่าง่าย

มาโดกะ : เอ่อ ไอยะคุง - เสียงเล็กๆ เอ่ยเรียกไอยะจะด้านหลังจากน้ำเสียงเหมือนเธออยากจะคุยกับไอยะ ทั้งๆที่เธอเองก็พยายามรวบรวมความกล้าไม่แสดงอาการตื่นกลัวมาปะปนในเสียงของเธอ

[ Action Coin ต้องการ 2 ] หากต้องการจ่ายจะถูกตัดข้ามช่วงพักกลางวันไปในทันที เนื่องจากใช้ AC เกินลิมิตช่วงเช้า
[ ตัวเลือก ( 1 ) หันไปคุยกับมาโดกะ  ( 2 ) คุยกับมาโดกะทั้งๆที่หันหน้าหนีเธออยู่ ]

[ หากเลือกแสดงตัวเลือกให้ชัดเจนด้วย ]
[ ใกล้เต็มแล้วขึ้นกระทู้ใหม่ได้เลยง๊าฟ ]

Eureka_GL_World

เหนื่อยชะมัด เมื่อไหร่จะถึงเวลาเลือกชมรมนะ...

ตอนนี้ในหัวของผมคิดแต่เรื่องนี้จนไม่ได้สนใจอะไรภายนอกมากนัก

ท้ายที่สุดผมก็หลับไปทั้ง ๆ ที่ยังนั่งเท้าคางอยู่อย่างนั้น

[ Action Coin 10/15 ]
[ ข้ามคาบเรียนที่ 3 ]
[ คะแนนความสัมพันธ์ มาโดกะ & ชุน - 1

กิ๊ง ก่อง ก๊อง แก่ง เสียงระฆังพักกลางวันดังขึ้น เมื่อไอยะลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่ามาโดกะไม่ได้นั่งอยู่ที่โตะและหายไปจากห้องแล้ว พอลองมองออกไปภายในห้องเองชุนก็ไม่อยู่เช่นกัน

[ Action Coin ต้องการ 2 ]
[ ตัวเลือก ( 1 ) อยู่ในห้องตลอดช่วงพัก ( 2 ) ไปโรงอาหาร ( 3 ) ไปห้องสมุด ( 4 ) ซื้ออาหารกลางวันไปทานบนดาดฟ้า ]

( 1 ) อยู่ในห้องตลอดช่วงพัก

เฮ่อ วันแรกช่างน่าเบื่อจริง ๆ อะไรกันนักกันหนา...

ผมเริ่มหันไปมองรอบ ๆ ห้องว่ามีใครอยู่ไหม ว่างเปล่า... ทุกคนคงออกไปทานอาหารกันหมดแล้ว

วันนี้ขี้เกียจชะมัด ขอไม่ออกไปไหนก็แล้วกัน

เมื่อคิดได้อย่างนั้นผมก็หยิบหูฟังรูปแบบบลูทูธไร้สายขึ้นมาเสียบหูจากนั้นก็เริ่มเปิดเพลง

เท้าคางมองออกไปนอกหน้าต่าง ร้องเพลงตามเสียงเพลงเบา ๆ

" Kowareru hajimaru ... "

ดูเหมือนว่าขณะที่เขากำลังฮัมเพลงอยู่จะมีเด็กผู้หญิงที่ท่าทางจะเป็นเพื่อนในชั้นเรียนของเขาเข้ามาในห้องพอดี

??? : ช่วยกรุณาเงียบๆหน่อยจะได้รึเปล่า ชั้นจะอ่านหนังสือ - เธอตอบเสียงเรียบพลางมองด้วยสายตาลำคาญเสียงเพลงของไอยะ ก่อนที่เธอจะนั่งลงบนเก้าอีก ที่นั่งของเธอจะอยู่ตรงทางออกแถวหลังๆพอดีเสียงของไอยะจึงรบกวนการอ่านหนังสือของเธอก็เป็นได้

??? : ถ้าอยากร้องเพลงที่ลานชมรมดนตรีกำลังรับสมัครคนเข้าอยู่ ไปหาพวกนั้นซะ จะดีกว่ามาสร้างเสียงดังในห้องนะ - เธอเอ่ยบอกอ้างอิงจากที่ไอยะเคยบอกว่าทุกคนในห้องเสียงดังจนน่าลำคาญนั่นเอง

มีคนมาแล้วงั้นเหรอ... ถ้างั้นก็ช่างมันเถอะ...

ที่ลานชมรมตรีกําลังรับสมัครคนอยู่เหรอ... เอาล่ะ !

" โทษที "

ผมดึงหูฟังของตัวเองออกจากหูแล้วเก็บใส่ในกระเป๋า และค่อย ๆ ลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้อง

แต่ก่อนที่จะออกจากห้อง ผมก็นึกขึ้นได้ว่ามีสิ่งที่ต้องทําก่อน ผมหยุดเดินอยู่ที่หน้าประตูห้อง และหันไปหาผู้หญิงคนนั้น

" ขอบคุณ "

ผมยิ้ม และกล่าวออกไปอย่างนั้น ก่อนที่จะเดินออกจากห้องมุ่งไปที่ลาน

เสร็จสิ้น

Action Coin 10/15
ช่วงกลางวัน

จากที่ไอยะเดินผ่านทางเดินมาเรื่อยๆ เขาได้สวนทางกับนักเรียนมากมายที่พากันรับสมัครชมรมต่างๆ ดูเหมือนว่าบรรยากาศจะเป็นไปอย่างคึกคัก เขาได้รับใบปลิวเกี่ยวกับแผนผังโรงเรียนที่บอกสถานที่ต่างๆที่แต่ละชมรมจัดรับสมัครกันเป็นโซนอย่างมีระเบียบ

ไอยะได้เดินมายังจุดที่ใบปลิวบอกว่าเป็นชมรมเกี่ยวกับดนตรี แต่คราวนี้เขาต้องเลือกแล้วล่ะว่าจะติดต่อกับชมรมไหน
[ Action Coin ต้องการ 1 ]
[ ตัวเลือก ( 1 ) ชมรมประสานเสียง ( 2 ) ชมรมเสียงดนตรี ( 3 ) เซอร์เคิ้ล '' จูปิเตอร์ '']

( 2 ) ชมรมเสียงดนตรี

ชมรมดนตรี... ชมรมดนตรี... ชมรมดนตรี...

เจอแล้ว...

" เอ่อ... ขอใบสมัครหน่อย... "

ผมพูดกับคนที่กําลังแจกใบปลิวชมรมอยู่

??? : อ๊ะ ยินดีต้อนรับจ๊ะ เธอปีหนึ่งสินะ? - หญิงสาวที่ท่าทางจะเป็นรุ่นพี่ยิ้มต้อนรับรุ่นน้อง

??? : เธอชื่ออะไรหรอ? แล้วถนัดดนตรีชนิดไหนเอ่ย?

" เรียกไอยะ ก็ได้ครับ ถ้าพูดถึงเครื่องดนตรีที่ผมเล่นได้ก็ ดีต้าร์ เปียโน ไวโอลิน เชลโล่ กลอง เบส แซก บลา ๆ "

ผมยิ้มตอบกลับรุ่นพี่ชมรมดนตรีคนนั้น

" เอ่อ ไม่ทราบว่า รุ่นพี่ชื่ออะไรรึครับ แล้วผมต้องทํายังไงบ้างรึครับ ถึงจะเข้าชมรมได้ "

??? : โห ไอยะคุงถนัดหายอย่างจังเลยนะ? - รุ่นพี่ถึงกับอึ้งไปพักหนึ่งเมื่อได้ยินแบบนั้น เธอจึงลองหยิบไวโอลินขึ้นมาให้ไอยะได้ลองถือ

??? : ถ้าอย่างนั้นลองเล่นให้ฟังหน่อยสิ แลกกับชื่อของพี่ไง - เธอขยิบตาให้ไอยะ ท่าทางจะเป็นรุ่นพี่ขี้เล่นน่าดูเลยนะ?

event

ก็ไม่ได้อยากรู้ชื่ออะไรยังไงเท่าไหร่หรอกนะ แต่ถ้ายื่นเครื่องดนตรีมาให้เล่นล่ะก็ ก็มิอาจปฏิเสธได้หรอก...

" ... "

ผมตั้งท่าเตรียมเล่นไวโอลินตามแบบปกติ จากนั้นก็เริ่มสี

เสียงของไวโอลินก็ดังออกมา

เมื่อเล่นจบผมก็ยื่นไวโอลินคืนให้กับรุ่นพี่คนนั้น

" ก็ประมาณนี้... "

??? : อื้ม ผ่านแบบไม่ต้องสงสัยเลยจ๊ะ - เธอรับไวโอลินคืนก่อนจะเก็บมันใส่ไว้ในกระเป๋าของเธอ แต่ดูท่าทางแล้วไวโอลินอันมื่อครู่จะเป็นของเธอซะด้วย

ริสะ : พี่ชื่อ คามิซากิ ริสะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ แล้วเธอล่ะ น้องใหม่? - เธอทำตามข้อตกลงที่ให้ไว้ก่อนจะถามไอยะกลับ

" เรียก " ไอยะ " นั้นแหละ ชื่อเต็ม ๆ ผมขี้เกียจพูด "

ผมตอบเธอห้วน ๆ ก่อนที่จะก้มหัวลงเล็กน้อยแล้วพูดต่อว่า

" ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ "

แล้วผมก็เงยหน้าขึ้นมาทันทีก่อนที่จะถามต่อ

" ห้องชมรมอยู่ไหนเหรอครับ ? "

ริสะ : หืม ไอยะคุงสินะ อื้อ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยเช่นกันจ้า - เธอยิ้มออกมาพร้อมกับแสดงมารายาทของตัวเองบ้าง

ริสะ : ที่นี่ไงล่ะคือห้องชมรมของเราน่ะ ถึงจะดูเหมือนว่าไม่มีอะไร แต่ที่นี่ก็เคยเป็นห้องซ้อมดนตรีมาก่อนนะ  - เธอพูดพลางหยิบกระเป๋าไวโอลินของตัวเองขึ้นมาไว้บนมือ

ริสะ : จริงๆแล้ว สมาชิกของเราส่วนใหญ่จะไม่ค่อยว่างกันน่ะ ก็เลยมักจะเก็บเครื่องดนตรีไว้ที่ห้องนี้ อย่างที่เธอเห็น จะมีกลองชุดกับแล้วกแจ็คเครื่องเสียงเตรียมไว้ให้แล้ว ส่วนเรื่องอัดเสียงเราจะของยืมสตูดิโอ้ของสาขารวมดาวเด่นในการบันทึกเสียงน่ะนะ ส่วนเครื่องดนตรีเอาอิสระให้นำของๆตัวเองมาใช้ได้จ๊ะ ไอยะคุงชอบเล่นอะไรก็เอามาเล่นได้เสมอ แต่ว่าบางครั้งเราเองก็จำเป็นต้องส่งเธอไปเล่นในงานต่างๆของโรงเรียนด้วยนะ

" เรื่องนั้นไม่ใ่ช่ปัญหา "

ผมตอบรุ่นพี่ริสะห้วน ๆ เหมือนไม่ได้สนใจอะไรเลย แล้วค่อย ๆ เดินสํารวจห้อง และ อุปกรณ์ที่มีอยู่ในห้องนี้

อืม... ก็โอเคแล้วล่ะ ฆ่าเวลาได้เป็นอย่างดีเลย จริงสิ...

" รุ่นพี่ริสะนอกจากไวโอลินแล้ว เล่นเครื่องดนตรีอื่นด้วยไหมครับ "

ริสะ : อืม พี่ชอบไวโอลินน่ะ ก็เลยเล่นแค่ไวโอลินเท่านั้น แต่ว่าเครื่องสายอันอื่นก็เคยลองฝึกๆนะ อย่างกีต้าอะไรแบบนี้น่ะ - เธอยกตัวอย่างพลางยิ้มบางๆให้ไอยะ

ริสะ : แต่ก็แอบอิจฉาไอยะคุงนะ เล่นเป็นหลายอย่างเลย ~

'' ก็ผมเทพอ่ะ ''

ผมตอบรุ่นพี่ไปห้วน ๆ แบบเดิม ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป แต่ก่อนออกผมก็หันมาบอกรุ่นพี่ริสะไว้ว่า

" รุ่นพี่ครับ ผมไปเรียนแล้วนะครับ แล้วเจอกันครับ "

ผมก้มหัวเล็กน้อยก่อนเดินออกไปโดยไม่สนใจอะไร

Action Coin 9/15

ริสะ : อุ๊บ ฮะๆๆๆ มั่นใจตัวเองขนาดนั้นเชียวนะไอยะคุงเนี่ย ตลกจัง ฮะๆๆ - เธอหัวเราะออกมาพร้อมกับเอามือปิดปากเอาไว้ ท่าทางเธอจะเป็นพวกเส้นตื้นรึเปล่า? แต่เมื่อกี้นี้ไอยะเองก็คงไม่ได้ปล่อยมุขออกมาด้วย?

ริส : จ๊ะๆ เอาไว้ว่างๆก็มาเยี่ยมที่ชมรมก่อนก็ได้นะ อีกสองวันใบรับสมัครเข้าชมรมจะออกมาให้กรอกน่ะ - เธอพูดก่อนจะหันหลังไปจัดการกับของที่อยู่บนโตะต่อ

หลังจากที่ไอยะเดินกลับมายังทางเดินนั้น ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งทำท่าลับๆล่อๆ อยู่ตรงลานน้ำพุ เหมือนกับว่าเธอกำลังหาอะไรบางอย่างอยู่แถวๆนั้น

[ Action Coin ต้องการ 2 ]
[ ตัวเลือก ( 1 ) เข้าไปหาผู้หญิงคนนั้น ( 2 ) ไม่สนใจแล้วเดินกลับห้องเรียน ]

( 1 ) เข้าไปหาผู้หญิงคนนั้น

ทําอะไรอยู่กัน...

ใช่ ด้วยความที่ว่าผมเป็นพวกขี้สงสัยและสอดรู้สอดเห็น ถ้าบังเอิญไปเห็นใครทําอะัไรลับ ๆ ล่อ ๆ คงไม่พ้นเข้าไปตรวจสอบอยู่แล้ว

ผมเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้นทันที โดยยังไม่ทันได้คิดอะไรเลย เหมือนตัวมันไปเอง

" ทําอะไรอยู่น่ะ ... "

ผมเข้าไปหาเธอจากทางด้านหลังแล้วก็เอ๋ยถาม

??? : เอะ!!? - รู้สึกว่าไอยะจะทำให้เธอตกใจเข้าให้จนเธอรีบหันมาหาต้นเสียงพร้อมกับท่าทางลุกลี้ลุกลน

??? : อ่ะ เอ่อ ขะขอโทษค่ะ คะคือว่า ชั้น .... - เธอพูดตะกุกตะกักพร้อมกับน้ำตาคลอเหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมาอยู่ นี่เธอกลับไอยะอยู่รึเปล่านะ

แต่พอมามองดูดีๆ ดูเหมือนว่าแขนเสื้อของเธอจะเปียกน้ำเสียด้วย แขนเสื้อที่เปียกของเธอมันชื้นไปยังต้นแขนจนชุ่มไปหมดเลยก็ว่าได้

ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าของผมของให้กับผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า

" ใช้ซะ... "

จากนั้นผมก็เดินออกห่างเธอทันที รู้สึกว่าเธอคงจะกลัวผมเพราะฉะนั้นอย่าไปยุ่งกับเธอจะดีกว่า

กลับห้องเรียนดีกว่า ... แต่เดี๋ยวนะ ...

ลานนํ้าพุ บ่อนํ้า แขนเสื้อที่เปือก... นํ้าตา ... ไม่แน่ รึว่า

ผมหันหลังกลับทันทีที่คิดได้ เธออาจทําของสําคัญสักอย่างตกลงไปในบ่อนั้นก็ได้ เราจะอยู่เฉย ๆ ปล่อยไว้คงไม่ได้

ผมเดินมุ่งตรงไปที่บ่อนํ้าในลานนํ้าพุ พร้อมกระโดดลงไปคลําหาของทันที

??? : ขะขอบคุณ ... - เธอรับผ้าเช็ดหน้ามาไว้ก่อนก่อนจะเช็ดแขนซื้อของเธอเอง แต่ขณะที่เธอกำลังจะหันมาขอบคุณ ไอยะก็ลงไปเสียแล้ว

??? : เอ๋!! เดี๋ยวก่อนค่ะ ทะทะทะทำอะไรน่ะ? - เธอลุกลี้ลุกลนขึ้นมาทันทีที่เห็นไอยะกระโดดลงไปในบ่อนั้น ไอยะพยายามคลำหาบางอย่างที่ตกลงไปในบ่อนั้น ก่อนจะหยิบจี้ห้อยคอขึ้นมาได้เส้นหนึ่ง ลองมองดูดีๆแล้วเหมือนจะเป็นโรซารี่สีฟ้าครามสะท้อนแสงดูสวยงาม สายตาของหญิงสาวดูมีความหวังขึ้นมาจากเมื่อกี้ทันทีที่ไอยะหามันเจอ แต่ว่าไอยะเองก็เปียกไปยังหัวเข่าเลยทีเดียว

??? : คะคือ ขอสร้อย คืนเถอะนะคะ!.. - เธอว่าพร้อมกับวิ่งมาหาไอยะทันที พร้อมกับขอร้องให้มอบสร้อยนั้นคืนให้กับเธอ

" ... "

ก็แหงอยู่แล้วล่ะ ผมลงมาหาให้เธอนะ จะไม่คืนเธอได้ไง

ผมโยนโรซารี่เส้นนั้นให้ผู้หญิงคนนั้น

" ถ้ามันสําคัญมากล่ะก็ หัดระวังซะบ้างสิ "

แปลจริงคือ " คราวหลังรักษาไว้ดี ๆ นะ " แต่ไหงมันดันพูดออกกลายไปเป็นแบบนั้น

เบื่อจริง ๆ ตัวผมที่เป็นแบบนี้เนี้ย

เพื่อพูดจบผมก็เดินออกจากลานนํ้าพุทั้ง ๆ ที่ยังเปือกโชกอยู่อย่างงั้น ขึ้นไปอย่างห้องเรียนทันที

หญิงสาวรีบรับโรซารีเอ้าไว้ในมือ สีหน้าเป็นกังวลเมื่อครู่นี้กลายเป็นรอยยิ้มอย่างโล่งใจ

??? : เฮ้ออออ ดีจังเลย ....

??? : ขอคุณมากค่ะ เอะ ... - แต่พอเธอจะกล่าวขอบคุณไอยะ ก็หันหลังเตรียมเดินกลับไปในอาคาร เธอรีบเดินมาคว้าแขนเสื้อของไอยะเอาไว้

??? : เอ่อ คือว่า ถ้าไม่รังเกียจ อยากจะตอบแทน ... - กล่าวตะกุกตะกะและเบาพอสมควรจนแทบจะไม่ได้ยินเลยก็ว่าได้ เธอตัวสั่นเล็กน้อย ก่อนจะหายใจลึกแล้วพูดออกมาเสียงดัง

??? : คือว่ากรุณาให้ดิฉันได้ตอบแทนคุณด้วยเถอะค่า!! - เสียงของเธอดังพอจนไอยะที่รำคาญเสียงดังๆนั้นเล่นงานเขาได้ง่ายๆเลยก็ว่าได้
แต่คนตะโกนเมื่อกี้กลับหลับตาปี๋และตัวสั่นริกๆ แทน สงสัยเธอยังคงกลัวไอยะอยู่ล่ะมั้ง?

[ คะแนนความสัมพันธ์ ??? + 4 ]
[ Bonus  ตั๋วพาเฟ่ Shop ทานฟรีสำหรับสองคน ( ยังใช้งานไม่ได้ )

เธอคงกลัวผมมากสินะ แต่ก็นะชินแล้วล่ะ ...

เรื่องตอบทงตอบแทนอะไรนั้นน่ะ ไม่จําเป็นหรอก เพราะผมเต็มใจเข้าไปช่วยเอง

แต่ถ้าเธอทําแล้วสบายใจล่ะก็ ผมก็พร้อมที่จะรับไว้นะ

" อยากทําอะไรก็เชิญ... "

นั้นไง กะแล้วเชียวพูดห้วน ๆ แย่ ๆ ไปอีกแล้ว...

แต่ก็เอาเถอะ

เมื่อพูดจบผมก็จับมือของเธอที่กําลังสั่นริก ๆ อยู่นั้นแล้วนํามันออกไปจากแขนเสื้อผม เพื่อไม่ให้มือของเธอเละตามเสื้อ

เมื่อได้ยินดั่งนั้นรอยยิ้มของเธอค่อยๆผุดขึ้นมาบนใบหน้าทันที เธอพยักหน้าเล็กน้อยด้วยความยินดี ก่อนจะยิ้มออกมาโดยไม่ปิดปังอะไร

??? : ดีจัง > x < ''' -  ท่าทางของเธอดูจะเป็นเด็กสาวขี้อายอย่างที่ไอยะเห็น

??? : อ๊ะ คือ ชั้นชื่อ ซายาโนะ ชิรายูกิค่ะ ระเรียกว่า ชิรายูกิ ก็ได้นะคะ คะคือว่าขะขอรู้ชื่อของคุณหน่อยจะได้มั้ย ... คะ? - เธอเอ่ยถามพร้อมกับก้มหน้าก้มตาดูมือของตัวเองที่กุมอยู่ตรงหน้าอกของเธอ พอมองดูดีๆแล้ว ชิรายูกิไม่ได้สวมยูนิฟอร์มนักเรียนนี่นา? ชุดมิโกะ? อย่างนั้นสินะ?

" ไอยะ "

ผมตอบไปห้วน ๆ ตามเดิม ตอนนี้ผมชักรู้สึกอยากขึ้นชั้นเรียนแล้วสิ

มันเริ่มหนาว ๆ แล้วแฮะ... ต้องรีบกลับขึ้นไปบนห้องเรียนแล้ว

เมื่อบอกชื่อของตัวเองแล้ว ผมก็หันกลับมุ่งตรงไปที่ห้องเรียนทันที

ชิรายูกิ : อะเอ่อ คือว่า! - เธอรีบคว้าแขนของไอยะเอาไว้ก่อนจะทำท่าเหมือนจะลากเขาไปไหนซักที่

ชิรายูกิ : ทะทางนี้ค่ะ - เธอพูดก่อนจะพาไอยะมายังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของชมรมบาสเก็ตบอล

ชิรายูกิ : เปลี่ยนชุดนี้ไปก่อนนะคะ น่าจะพอใส่แทนได้ ไม่ต้องห่วงค่ะเป็นชุดของชมรมบาสฯเอาไว้ให้สมาชิกใหม่ใส่ ... - เธอพูดไปพลางหยิบชุดยูนิฟอร์ดสำหรับซ้อมวิ่งทุกสภาพอากาศ (เสื้อโค๊ดกางเกงขายาว)

ชิรายูกิ : เดี๋ยวชิรายูกิจะรอข้างนอกนะคะ ไอยะคุง เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จค่อยตามออกมานะ - เธอพูดพลางยิ้มให้ก่อนจะโค้งให้ไอยะและเดินออกจากห้องไป

" .... ขอบคุณนะ .... "

ผมรับเสื้อโค๊ดของเธอไว้ แล้วก็เมื่อเธอออกไป ผมก็เริ่มจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

เมื่อเสร็จผมก็ออกไปหาเธอข้างนอกทันที แล้วก็เพิ่งมาสังเกตุว่าเธอคนนั้นไม่ได้ใส่ชุดนักเรียน

" นิเธอ... ใส่ชุดนี้มาเรียนเหรอ... ? "

เต็มแล้วขึ้นใหม่ให้ด้วย

g-zero

"พอดีก่อนหน้านี้ ชั้นมีภารกิจเล็กน้อยน่ะ ความจริงก็กะไว้ว่าจะศึกษาไว้ก่อนหรอก แต่ภารกิจกินเวลามากกว่าที่ชั้นคิดไว้น่ะ" โซสุเกะเห็นว่าอาเรียรู้เรื่องนิดหน่อยแล้วเลยยอมอธิบายเล็กน้อย

"แต่เรื่องกีฬาชั้นก็ยอมรับว่าชั้นไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ แต่คิดว่าถ้าได้ศึกษาบ้างแล้วก็ไม่มีปัญหาหรอก" โซสุเกะประเมินแล้วก็ยอมรับจริงๆว่าเขาไม่เคยเล่นกีฬาอะไรเลย แต่ร่างกายที่แข็งแรงอยู่แล้วถ้าได้ศึกษาเกี่ยวกับกีฬาก็ไม่น่ายากสำหรับเขา

"ก่อนหน้านี้เธออุตส่าห์ยอมเป็นคนอธิบายให้เอง ชั้นคงต้องขอรบกวนให้เธอช่วยเกี่ยวกับชมรมหลังจากนี้ด้วยแล้วกันน่ะ" โซสุเกะท่าทางจะตีความสิ่งที่อาเรียพูดผิดไปแน่ๆ

อาเรีย : ฮึ เรื่องนั้นไม่มีปัญหาหรอกนะ ชั้นเองก็ว่างด้วย กว่าจะได้ซ้อมชมรมก็ตั้งฤดูใบไม้ร่วงนู่น ตอนนี้จะเป็นพี่เลี้ยงให้นายไปก่อนก็ได้ - เธอเอ่ยตอบก่อนจะเก็บหนังสือลงกระเป๋าของตัวเอง

อาเรีย : ก่อนอื่นนายสนใจกีฬาหรือชมรมอะไรล่ะ นายยังไม่ตอบชั้นเลยนะ? - เธอยังคงย้ำคำถามเดิม

"ชั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษหรอกน่ะ" โซสุเกะทำท่านั่งคิดแล้วพูดออกมา

"ถ้าเป็นไปได้ เธอลองช่วยคิดให้หน่อยแล้วกันว่าชั้นน่าจะเหมาะกับชมรมอะไร เพราะตอนนี้ชั้นเองก็อยากลองไปหลายๆชมรมดูด้วยแหล่ะน่ะ แต่ว่าถึงชั้นจะไม่มีชมรมอยู่ก็ไม่มีปัญหาหรอก ถ้าเป็นแบบนั้นชั้นก็พอมีเวลาเดินตรวจภายในโรงเรียนมากขึ้นด้วย" โซสุเกะตอบกลับมาเหมือนการเข้าชมรมถึงจะน่าสนใจแต่ก็ไม่ได้สลักสำคัญถึงขั้นยังไงก็จะเข้า

อาเรีย : โอ๊ยยยย น่ารำคาญจริง! - เธอกระทืบเท้าพลางแสดงสีหน้าหงุดหงิด

อาเรีย : ก็ได้ๆ งั้นชั้นจะเลือกให้นายลองไปทดสอบของชมรมดูก็แล้วกัน!! แล้วอย่ามาบ่นล่ะ - เธอชี้หน้าซางาระก่อนจะกระชากแขนของชายหนุ่มให้ลุกขึ้นพลางพาเดินออกมาตรงทางออก

อาเรีย : ให้ตายสิยุ่งยากชะมัดเลย - เธอบ่นอุบอิบขณะที่ทั้งคู๋กำลังเดินออกมาจากห้อง

"ขอบคุณน่ะ คันซากิ ชั้นไม่มีปัญหาอยู่แล้ว" โซสุเกะมั่นใจว่าตัวเองไม่บ่นแน่นอนเพราะเป็นฝ่ายขอให้ช่วยเอง

"ค่อยๆเดินก็ได้เดี๋ยวจะเสียแรงลากแขนชั้นไปโดยเปล่าประโยชน์หรอก" โซสุเกะเห็นว่าอาเรียที่พยายามลากโซสุเกะต้องใช้แรงลากเยอะพอสมควรเพราะตัวของโซสุเกะก็ไม่ได้ลากไปได้ง่าย

"แล้วจะลองไปชมรมอะไรก่อนรึ" โซสุเกะลองถามดู

อาเรีย : อืมมมม ก่อนอื่นคงต้องอันที่ชั้นอยากลองให้นายเข้าไปก่อนล่ะมั้ง? - เด็กสาวนึกอยู่ครู่หนึ่ง

อาเรีย : จริงสิงั้นไปที่นั่นก่อนดีกว่า - เธอว่าพลางลากซางาระมาที่สนามบาสฯ ในโรงยิมขณะที่นักเรียนหลายๆคนยืนเชียร์การแข่งคัดตัวเข้าชมรม

อาเรีย : นี่แหละๆ ก่อนอื่นนายลองไปเล่นไอ้นั่นก่อนเป็นไง ? - เธอเอ่ยถามพลางชี้นิ้วไปที่ชมรมบาส

"แล้วชมรมนี้ต้องทำอะไรยังงั้นรึ คันซากิ" โซสุเกะยืนมองการคัดตัวเข้าชมรมแต่ก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร เลยลองวิเคราะห์ดู

"ดูจากที่เห็นก็คือทำยังไงก็ได้ให้ได้บอลมา แล้วโยนเข้าไปในห่วงฝั่งใดฝั่งหนึ่งสิน่ะ อย่างนี้ก็ง่ายนิดเดียวสิน่ะ ไม่มีปัญหา" โซสุเกะวิ่งเข้าไปกลางสนามแบบไม่ได้ฟังใครแล้วดึงบอลมาจากคนที่ถืออยู่แบบง่ายๆเพราะแรงที่มีมากกว่าจากนั้นก็วิ่งถือบอลมาที่แป้นบาสแล้วกระโดดเกาะแป้นที่อยู่สูงแบบสบายๆพร้อมเอาลูกบาสใส่เข้าไปแบบง่ายๆ แล้วก็เดินกลับมาหาที่อาเรีย โดยไม่ได้รับรู้ถึงสายตาคนรอบข้างเลย

"ก็ไม่ยากเลยนี่ คันซากิ ทำไมทุกคนถึงลำบากกับการเข้าชมรมด้วยล่ะ" โซสุเกะยืนวิเคราะห์อย่างสงสัยเพราะว่าเขาสามารถเอาบอลลงห่วงได้อย่างง่ายดายแต่ทว่าเขาไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย

อาเรีย : จะเจ้าบ้า!! - ผั้วะ!! เสียงใบปลิวในมือของอาเรียตวัดโดนหน้าผากของซางาระอย่างแรง

อาเรีย : นายหน้าด้านไปทำลายเกมส์ของคนอื่นไม่พอแล้วยังมาทำพูดแอ็กหล่อแบบนี้ทันใช้ได้ที่ไหนกันห๊าาา ไปขอโทษพวกนั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ!! - เธอโวยวายเสียดังก่อนจะชี้นิ้วไปที่กลุ่มที่กำลังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตะกี้

"หืม ชั้นทำอะไรผิดตรงไหนยังงั้นหรือ" ดูเหมือนว่าโซสุเกะจะไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรกับการฟาดเต็มเหนี่ยวเมื่อกี้

"วิธีเล่นก็คือทำยังไงก็ได้ให้ได้บอลมาไว้ที่ตัวแล้วก็โยนลงห่วงให้ได้ไม่ใช่รึไง" โซสุเกะทวนสิ่งที่เขาเข้าใจอีกที

"เธอบอกให้ชั้นลองเล่น ชั้นก็ไปลองเล่นตามที่เธอบอกแล้ว ไม่มีตรงไหนผิดพลาดเลยนี่ ทุกอย่างก็น่าจะเป็นไปตามที่เธอคาดการณ์ไว้หมดแล้วไม่ใช่รึไง ไม่มีปัญหาแล้วนี่" แม้คำพูดจะดูเหมือนกวนประสาทแต่อาเรียสังเกตุได้ว่าน้ำเสียงกับการแสดงออกของโซสุเกะนั้นไม่ได้มีเจตนาจะพูดกวนเลยแม้แต่น้อย แค่เขาทำตามที่อาเรียบอกแบบเป๊ะเกินไปหน่อย

"ชมรมนี้อาจจะไม่เหมาะกับชั้นก็ได้ละมั้ง คันซากิ ลองพาชั้นไปชมรมอื่นดูได้ไหม" โซสุเกะยังคงยืนวิเคราะห์ต่อไปโดยไม่ได้เข้าใจเรื่องราวจริงๆเลย

อาเรีย : งึกกๆๆ โอ๊ยยยยย ชั้นหมายถึงให้นายไปลองขอเข้าจัดทีมหรืออะไรที่มันพอเป็นพิธีการบ้างค่อยเริ่มเล่นต่างหากเล่าา!!! แล้วอีกอย่างวิธีเล่นของนายมันมั่วสิ้นดีเลย นายเล่นลับบี้อยู่หรือไงห๊า นี่นายไม่รู้จักกฏกติกาของมันเลยช่ายม๊าย!!! - เธอกระทืบเท้าอย่างอารมร์เสียกับความซื่อของไอ้หมอนี่จนหน้าของเธอเริ่มแดงขึ้นมานิดๆจากความโกรธ

อาเรีย : ไปที่อื่นต่อก็ได้!! - เธอพูดก่อนจะพาซางาระมายังห้องฝึกยูโด

อาเรีย : ถ้าเป็นชมรมยูโดล่ะ? - เธอพูดก่อนจะหันมามองซางาระ

อาเรีย : นายเป็นทหารน่าจะรู้จักศิลปะป้องกันตัวใช่มะ? ชมรมนี้น่าจะเหมาะนะ?

"อืม ก็น่าสนใจอยู่หรอก แต่ว่า..." โซสุเกะมองดูการฝึกของชมรมยูโดแล้วพิจารณา

"การเคลื่อนไหวแบบนั้น มันช้าและเน้นทวงท่ามากเกินไป เอาไปใช้จริงไม่ได้หรอก ถ้าจะรอดในสนามรบได้ต้องมีประสาทสัมผัสที่ไวพอ และสามารถเคลื่อนไหวและป้องกันตัวได้แบบฉับพลัน ถ้ามัวแต่ใช้ท่าแบบนี้ยังไงก็ตายแน่ๆ และไหนจะมีเรื่องการพลางตัว การลอบสังหารอีก..." โซสุเกะวิเคราะห์เกี่ยวกับชมรมยูโด

"คันซากิ ชั้นว่าชมรมนี้คงไม่เหมาะกับชั้นหรอก ถ้าไม่มีชมรมที่เหมาะกับชั้นจริงล่ะก็ชั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกน่ะ ชั้นจะได้มีเวลาเดินตรวจสอบสถานที่ต่างๆภายในโรงเรียนนี้ด้วย อาจเป็นไปได้ว่าจะมีผู้ก่อการร้ายปะปนแล้วก่อความไม่สงบภายในโรงเรียนได้ด้วย เป็นไปได้ว่าอาจมีการวางระเบิดซ่อนไว้ตามจุดต่างๆ ไม่ก็คาร์บอม หรืออาจจะเป็นผู้ก่อการร้ายปลอมเป็นนักเรียนอยู่อีก ส่วนแผนป้องกันชั้นได้เตรียมการไว้หมดแล้วล่ะ" โซสุเกะเริ่มพาออกนอกประเด็นจากเรื่องชมรมไปแล้ว แต่ที่เขาพูดออกมานั้น เขาได้แสดงสีหน้าที่จริงจังมากยิ่งกว่าการเข้าชมรมเสียอีก

อาเรีย : นี่นาย .... รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมาน่ะ? - เธอตัวสั่นริกๆ ด้วยความโมโหก่อนจะเท้าสะเอวแล้วสวดซางาระต่อ

อาเรีย : ถ้านายไม่เข้าชมรม นายจะจบการศึกษาได้มั้ยห๊าาา? - เธอขึ้นเสียงพลางหอบก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ แล้วลองใชฃ้ความคิดดู

อาเรีย : ถ้าอย่างนั้นมาอยู่ชมรมเดียวกับชั้นมา - เธอพูดพลางหยิบใบปลิวชมรมให้ซางาระ

อาเรีย : พวกชั้นกำลังต้องการเบ๊อยู่น่ะ ถ้ายินดีก็มาอยู่ชมรมเดียวกันสิ - เธอยิ้มมีเล่ห์นัยก่อนจะให้ซางาระมองชัดๆ

[ ชมรมที่อาเรียเสนอให้ซางาระเข้าคือ .....

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เชียร์ลีดเดอร์ ]

"..." โซสุเกะหยิบใบปลิวจากมือของอาเรียมาอ่านรายละเอียดก่อน

"ชั้นว่าชั้นคงไม่เหมาะกับพวกชมรมจริงๆล่ะน่ะ แล้วการเชียร์ในรายละเอียดจากใบปลิวมันเอาไปใช้ในการรบไม่ได้หรอกน่ะ" โซสุเกะสรุปแล้วยื่นใบปลิวกลับมาให้อาเรีย

"ไม่ต้องห่วงชั้นหรอก ชั้นไม่มีปัญหาอยู่แล้ว และในโรงเรียนนี้คงมีเรื่องให้ทำอีกเยอะ ขอบคุณน่ะ คันซากิที่คอยช่วยเหลือชั้นเรื่องชมรม" โซสุเกะพูดเสร็จแล้วเดินโดยปล่อยอาเรียไว้ข้างหลัง อย่างรวดเร็ว

'ถ้าจะดูบริเวณรอบโรงเรียนได้ก็ต้อง...' โซสุเกะนึกวิธีตรวจตรารอบๆโรงเรียนได้แล้วจึงเดินไปที่ดาดฟ้าของตึกหมอบลง เอาผ้าสีใกล้เคียงกับพื้นของดาดฟ้าคลุมตัวไว้แล้วตั้งปืนสไนเปอร์พร้อมกับมองสิ่งผิดปกติรอบๆ

วิ้วๆ .... เสียงลมพันผ่านไป ดูเหมือนว่าที่แห่งนี้จะมีแต่นักเรียนธรรมดาๆ ใช้ชีวิตกันปรกติสุขเรื่อยไปและดูเหมือนว่าจะยังไม่มีอันตรายเกินขึ้นเสียด้วย?

"รู้สึกว่าช่วงนี้ทุกอย่างจะเป็นปกติสิน่ะ ไม่มีปัญหา" โซสุเกะลุกขึ้นแล้วเก็บของทั้งหมดก่อนจะมายืนคิดต่อ

'ในเมื่อยังไม่มีผู้ก่อการร้ายเข้ามาก่อนอื่นก็ต้องวางการรักษาความปลอดภัยไว้ก่อนล่ะน่ะ' โซสุเกะเริ่มคิดวางรูปแบบการรักษาความปลอดภัยบริเวณรอบๆโรงเรียน เขาจึงการแผนที่ที่เขียนขึ้นมาคร่าวๆจากการสำรวจโดยรอบแล้วเริ่มเขียนสัญลักษณ์ที่จะสร้างจุดรักษาความปลอดภัย

'บริเวณนี้ควรจะติดตั้งเซนทรี่ (ป้อมปืนอัตโนมัติ) ไว้น่าจะดี ส่วนตรงนี้ถ้าปีนรั้วเข้ามาวางกับระเบิดน่าจะปลอดภัย แล้วก็...' ตอนนี้โซสุเกะกำลังนั่งคิดไปเรื่อยๆว่าตรงไหนควรจะป้องกันแบบไหน

"เอาล่ะทุกอย่างเสร็จสิ้น ไม่มีปัญหา" โซสุเกะลุกขึ้นพร้อมแผนที่ที่เขียนเอาไว้เรียบร้อย แล้วลงไปเตรียมอุปกรณ์ที่ด้านหลังโรงเรียนตรงที่ไม่ค่อยมีคนผ่าน

อาเรีย : นี่นายกำลังทำอะไรอยู่มิทราบ? - เสียงสูงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลังของซางาระ ดูท่าว่าการกระทำที่ออกจะหลุดโลกเกินไปนี้จะถูกอาเรียพบเห็นเข้าซะแล้ว

อาเรีย : นี่นายพกของแบบนั้นมาโรงเรียนด้วยหรอเนี่ย? นายคิดจะทำอะไรกันแน่น่ะ ซางาระ? - ดูเหมือนว่าอาเรียจะเริ่มสงสัยซางาระมากขึ้นทุกทีแล้วเมื่อเธอเห็นอุปกรณ์ที่นักเรียนธรรมดาไม่อาจจะหามาเก็บไว้ในครอบครองได้

อาเรีย : อย่าคิดทำอะไรไม่เข้าท่านะ ไม่งั้นชั้นคงจำเป็นต้องยิงนาย -  เธอตอบพลางเลิกกระโปรงตัวเล็กขึ้นทำให้ซางาระเห็นขาอ่อน ...  ไม่ใช่สิ ซองปืนพกที่ถูกผู้ไว้ใบต้นขาทั้งสองข้างของอาเรีย

"ชั้นกำลังทำาเซนทรี่ กับ กับระเบิดอยู่น่ะ จากการสำรวจบริเวณโดยรอบโรงเรียนอย่างละเอียดแล้ว ชั้นก็คาดการณ์ตำแหน่งที่อาจโดนผู้ก่อการร้ายบุกเข้ามาแล้วป้องกันได้ลำบากน่ะ ถ้าเป็นหน้าโรงเรียนหรือที่เปิดโล่งจะป้องกันได้สะดวกอยู่แล้ว แต่ตำแหน่งมุมอับแบบนี้ถ้าวางพวกนี้ไว้ก็สามารถป้องกันได้ในระดับหนึ่ง ไม่ต้องห่วงหรอกกระสุนในปืนเซนทรี่ชั้นใส่แค่กระสุนยาง ไม่ถึงตายแน่นอน ส่วนกับระเบิดก็แค่อานุภาพทำลายต่ำมากแผลอย่างมากก็แค่แผลถลอกแหละ" โซสุเกะพูดพลางจัดเตรียมอุปกรณ์ต่อแต่ก็ไม่ละสายตาจากอาเรีย และพร้อมหยิบปืนพกออกมาตลอดเวลา

"เธอจะดูแผนที่ก็ได้น่ะ ตำแหน่งที่ชั้นเขียนไว้พอดีแล้วล่ะ" โซสุเกะวางแผนที่ไว้ด้านหน้าของอาเรีย

"ชั้นจะพยายามทำให้โรงเรียนนี้ปลอดภัยที่สุดเท่าที่ชั้นจะทำได้แหละน่ะ ถึงมันจะเป็นเรื่องเล็กน้อยขนาดนี้ แต่กันไว้ดีกว่าแก้ล่ะ ถ้าเธอยอมช่วยติดตั้งอุปกรณ์พวกนี้ ชั้นก็ขอขอบคุณไว้ก่อนน่ะ" โซสุเกะแสดงเจตนาดีที่บริสุทธิ์ใจจริงๆแบบน่าปวดหัวสุดๆออกมา

อาเรีย : หา? นายบอกว่าจะทำให้โรงเรียนปลอดภัยหรอ? ไม่มั้ง ชั้นว่านายจะมาทำให้โรงเรียนของชั้นวุ่นวายเข้าไปใหญ่ต่างหากล่ะ เลิกคิดจะทำอะไรบ้าๆพรรณนั้นซักที แล้วถอดอุปกรณ์ที่นายติดตั้งเอาไว้ในโรงเรียนนี้ให้หมดด้วย นี่คือคำเตือนนะ ... - อาเรียพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและท่าทางเธอจะไม่ได้ขู่ซางาระเฉยๆเสียด้วย เธอจ้องมองซางาระตาไม่กระพริบและดูเหมือนเธอพร้อมที่จะควักปืนสองกระบอกนั้นทุกเมื่อที่ซางาระคิดจะทำอะไรไม่เข้าท่าอีก

จะเต็มแล้วขึ้นใหม่เรยน้า

tesstrossa

---

" เรามาสำรวจดูชมรมน่ะค่ะ เนื่องจากมาเรียนที่นี่ปีแรก "

เราได้ตอบกลับแบบปกตีด้วยใบหน้านิ่งๆ

เรย์ : หือ? มาดูชมรมอย่างนั้นหรอ? ตามสบายก็แล้วกันนะ แต่อย่าส่งเสัยงดังเหมือนยัยไฮเปอร์ที่อยู่ข้างๆเธอเข้าล่ะ มันจะสร้างความลำคาญให้ฉันซะเปล่าๆ - เรย์พูดด้วยน้ำเสียงแบบขอไปทีก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งโซฟาใกล้ๆ ส่วนชายหนุ่มอีกคนก็ได้เดินมาหาฮาเนียด้วยความอยากสนิทสนมด้วย


??? : เห น่ารักจังเลยนะเราเนี่ย พี่ชื่อ โช นะจ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ สาวน้อย? - โชแนะนำตัวเองอย่างสุภาพและใช้รอยยิ้มมัดใจสาวของเขาพยายามล่อลวง(?) ฮาเนียให้หลงเสน่?

" ฮิคารุ ฮาเนียค่ะ "

เราได้ทักทายเขาด้วยท่าทางปกติพร้อมกับหันกลับมาหาฮิบิกิและคิคูจิ

" ฮิบิกิซังเองยังต้องซ้อมเพลง Next Life สินะ ? งั้นเดี๋ยวเราขออยู่ดูอยู่แถวๆนี้ก่อนแล้วกันนะ "

เราได้เอ่ยถามฮิบิกิขึ้น

ฮิบิกิ : โอ้ ถ้าอย่างนั้น ฮาเนี๊ยวนั่งดูเฮาเต้นตรงนั้นก่อนนะ - ฮิบิกิรีบจูงมือฮาเนียมานั่งตรงเก้าอี้หลังห้องนี้ที่มีพื้น กระจกและราวเหล็กไว้สำหรับใช้ฝึกซ้อมเต้น แต่ตอนที่เธอพาฮาเนียมานั่งนั้นเธอได้แอบส่งสายตาเยาะเย้ย โชก่อนจากทำให้ชายหนุ่มแอบหงุดหงิดนิดหน่อย

โช : โถ่ ฮิคารุจังล่ะก็ ใจร้ายจังเลยน้า - ท่าทางโชจะไม่ลดละ ตามมานั่งดูฮิบิกิซ้อมเต้นด้วย แต่เขาเองก็ท่าทางรักษาระยะห่างไม่ให้ฮิคารุเกิดระแวงตัวเองจากประสบการณ์เช่นกัน (นั่งเว้นที่ไว้หนึ่งช่วงไม่ให้ใกล้เกินไป)

โช : ว่าแต่ ฮิคารุจังไม่สนใจจะเข้าชมรมนี้หรอ? ฮิคารุจังน่ารักมากเลยนะ ถ้าร้องเพลงเก่งหรือเต้นได้ด้วยนี่คงวิเศษไปเลย - โชเริ่มชักแม่น้ำมาคุยกับฮาเนีย เพื่อตีสนิทกับเธออีกครั้ง

" จะเก็บไปคิดดูนะคะ "

เราได้ตอบคำถามรุ่นพี่โชสั้นๆพร้อมกับนั่งมองฮิบิกิที่กำลังซ้อมเต้นอยู่

  โชนิ่งไปครู่หนึ่งกับคำตอบแสนกระทัดรัดที่ได้รับมา ก่อนจะใช้ความคิดจนเขายิ้มบางๆออกมา
โช : ฮี่~ ฮิคารุจัง ชอบการเต้นมั้ย?

" เราเองก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะค่ะ "

เราได้ตอบรุ่นพี่โชกลับไปสั้นๆเช่นเดิม

โช : แล้วร้องเพลงล่ะ?
โชเอ่ยถามสั้นๆ ต่อเนื่องเช่นกัน

" เวลาอยู่คนเดียวน่ะค่ะ "

เราได้เอ่ยตอบคำถามรุ่นพี่โชอีกครั้งนึง

โช : อยากฟังจังเลย ร้องให้ฟังหน่อยจิ?

" ไว้เป็นโอกาศหน้าแล้วกันค่ะ "

เราได้เอ่ยตอบรุ่นพี่โชและนั่งดูฮิบิกินั้นซ้อมเต้นไปเรื่อยๆ

โช : ถ้าอย่างนั้น ขอเบอร์โทรศัพท์หน่อยจิ ~ โอกาศหน้าเวลา ฮิคารุจังอยู่คนเดียว พี่จะได้ฟังเพลงของฮิคารุจังได้ยังไงล่ะ~ ^ w ^~

โชพูดขึ้นพร้อมอธิบายเหตุผลพร้อมสรรพ์ โดยที่เขาแทบไม่สนใจการซ้อมเต้นของฮิบิกิเลย

" ไว้เราจะร้องให้ฟังเองแล้วกันนะคะ "

เราได้ปฏิเสธรุ่นพี่โชไปและนั่งมองฮิบิกิซ้อมเต้นเช่นเดิม

ก๊องงงง โชแอบนั่งกอดเขาเสียใจที่เขาไม่อาจโน้มน้าวให้เธอหันมาสนใจได้เลย แต่เขา็ยังไม่ยอมแพ้เช่นกันนะ ไม่นานนักฮิบิกิและมาโคโตะก็ได้กลัีบออกมาจากการฝึกซ้อม ทั้งคู่เดินกลับมาหาฮาเนียเพร้อมกับเหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดขึ้นบนใบหน้า

ฮิบิกิ : เป็นไงมั่งฮาเนี๊ญว ซ้อมครั้งแรกของเฮาผิดแค่จุดสองจุดเองนะ : ฮิบิกิเอ่ยขึ้นพลางเท้าซะเอวโออวดมาโคโตะที่ดื่มน้ำอยู่ข้างๆ

มาโคโตะ : แต่ก็ยังเต้นช้าๆอยู่นะ คราวหน้าฝึกมาเยอะๆด้วยล่ะ

ฮิบิกิ : บู่วมาโคโตะเข็มงวดเกินไปแล้วอ๊ะ - ฮิบิกิบ่นอุบอิบก่อนจะหันมาอ้อนฮาเนีย

ฮิบิกิ : เฮาเต้นดีแล้วเนอะ ฮาเนี้ยว Q x Q

" ยังไงก็ยังต้องฝึกซ้อมนะ ฮิบิกิซัง "

เราได้เอ็ดฮิบิกิเล็กน้อยและให้ความเห็นแนวเดียวกับคิคูจิซังพร้อมกับลุกขึ้นเดินมาหาทั้งสองที่เพิ่งจะซ้อมเสร็จไป

ฮิบิกิ : งื้อออ ฮาเนี๊ยว Q x Q - ฮิบิกิรีบวิ่งมาหาฮาเนียพลางกุมมือทั้งสองข้างของเธอไว้และมีอาการสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่

ฮิบิกิ : มาโคโตะจี้ดุเค้าตั้งเยอะอ๊ะ แค่ผิดนิดผิดหน่อยเอง Q x Q'' เฮาก็เต้นเต็มที่แล้วน้า - เธอแอบฟ้องฮาเนียเหมือนเด็ก ส่วนมาโคโตะนั้นได้ยืดเส้นให้คลายจากการซ้อมเมื่อครู่ พอมองดูดีๆแล้ว มาโคโตะเองก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน (หากแต่ใส่ชุดผู้ชายทีก็ไม่รู้เลยว่าเธอเป็นผู้หญิงเหมือนกันกับฮาเนีย)

เรย์ : โช มานี่เดี๋ยวดิ - เรย์ที่นั่งอยู่ไกลออกไปตะโกนข้ามมาเรียกโชที่กำลังช้ำรักจากฮาเนียให้ฟื้นคืนชีพขึ้น

โช : รู้แล้วๆ กำลังไป ... - โชตอบเนือยๆ พลางจ้องฮาเนียอย่างอาลัยก่อนจะเดินกลับไปหาโช

ดูเหมือนว่าแสงแดดข้างนอกจะบอกเวลาแล้วว่าตอนนี้เข้าสู่ช่วงพักกลางวันและท่าทางจะได้เวลามื้อกลางวันแล้วล่ะ~

ฮิบิกิ : หิวแล้วอ่า ฮาเนี๊ยว ลงไปทานข้าวกลางวันด้วยกันเถอะนะ~ - ฮิบิกิรีบเอ่ยชวนฮาเนียทันทีที่ทั้งสามคนเดินออกมาจากห้องชมรม

" ได้สิ คิคูจิซังจะไปด้วยกันไหมคะ ? "

เราได้ตอบตกลงกับฮิบิกิพลางถามคิคูจิซังด้วยเช่นกัน

มาโคโตะ : โอ้ได้อยู่แล้ว - เธอตอบพร้อมกับยิ้มให้กับฮาเนีย

เอาล่ะคงได้เวลาที่ฮาเนียต้องตัดสินใจแล้วว่าจะทานอาหารกลางวันที่ไหน

[ Action Coin ต้องการ 2 ]
[ ตัวลือก  ( 1 ) โรงอาหาร  ( 2 ) สนามกีฬา  ( 3 ) สวนดอกไม้ ( 4 ) ห้องเรียน

Action : 1 โรงอาหาร

  ดูเหมือนว่าโรงอาหารจะแน่นไปด้วยผู้คนทั้งอาจารย์และนักเรียนปะปนกันไป แต่ท่าทางจะไม่มีปัญหาเท่าไหร่ พอที่ทั้งสามคนยังหาโตะที่ว่างอยู่และต่อแถวซื้อาหารได้

ฮิบิกิ : ฮาเนี๊ยวจาทะอะไรหรอ? เฮาจะทานราเม็งนะ

มาโคโตะ : อืมงั้นเดี๋ยวมานะ จะไปซื้อชุดข้าวปั้นซักหน่อย - มาโคโตะบอกทั้งสองคนพลางเดินไปต่อแถวซื้อของทันที

" เราอยากทานพวกขนมปังน่ะ "

เราได้บอกกับฮิบิกิและมองที่เมนู

ฮิบิกิทำหน้างุนงงกับชนิดอาหารที่ฮาเนียพูดออกมาเธอเกาหัวของตัวเองอย่างงุนงงพลางพูด

ฮิบิกิ : เห? ไหงถึงจะกินขนมปัง หรือพวกเบเกอร์รี่ล่ะฮาเนี้ยว แบบนั้นจะอิ่มหรอ? - ถึงฮิบิกิจะพูดแบบนั้นแต่เธอก็ยังคงหยิบเมนูรายขนมของหวานจำพวกขนมปังและเบเกอร์รี่ให้

[ Action Coin ต้องการ 1 ]
[ ระบุเมนูอาหารที่ต้องการ ]

เราได้เลือกยากิโซบะปังกับนมถั่วเหลืองมานั่งทานที่โต๊ะเดียวกันกับคิคูจิซังและฮิบิกิ

ฮิบิกิ : อ๊ะ ฮาเนี้ยว ทางนี้ !! - เมื่อฮิบิกิมองเห็นฮาเนียอยู่ใกล้ๆแถวที่ตนนั่งจึงลุกขึ้นโบกมือเรียกให้ฮาเนียได้เห็นและเดินมาหา เมื่อฮาเนียมาถึงและนั่งลงบนเก้าอี้เรียบร้อยแล้วดูเหมือนว่าอาหารของฮิบิกินั้นจะเป็น ทงคัตซึราเม็ง ส่วนของ มาโคโตะจะเป็นชีสเบอร์เกอร์และเฟร้นฟราย จะมีก็แต่ของฮาเนียที่ดูเหมือนจะเป็นอาหารเรียบง่ายจริงๆ

มาโคโตะ : เอ่อ ฮาเนีย เธอทานน้อยจังเลยนะ กำลังไดเอ็ดอยู่หรอ? - มาโคโตะเอ่ยถามด้วยความสงสัย ว่าของที่ฮาเนียถืออยู่นั้นจะพอทานเข้าไปแล้วจะอยู่ได้นานจนกว่าจะกลับบ้านเลยหรือ?

ฮิบิกิ : นี่ฮาเนี๊ยว จะอิ่มจริงๆหรอ? กินราเม็งของเฮาด้วยมะ? - ฮิบิกิเป็นห่วงเรื่องอาหารบนโตะของเพื่อนเธอเลยขยับมานั่งใกล้ๆฮาเนียและขยับชามราเม็งของเธอไปใกล้ๆฮาเนีย

" เราทานแบบนี้เป็นปกติน่ะ " เราได้เอ่ยบอกคิคูจิซังและฮิบิกิเพื่อไม่ให้พวกเธอเป็นห่วงและนั่งรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน

ฮิบิกิ&มาโคโตะ : ... - ทั้งสองคนมองหน้ากันพร้อมกับเงียบ แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้อยากเซ้าซี้มากเพราะจะทำให้ฮาเนียลำบากใจและเธอเองก็ยืนยันแล้วว่าทานเท่านี้เพียงพอสำหรับเธอ

ฮิบิกิ&มาโคโตะ : ทานล่ะเน้อ / ฮะ  - ทั้งสองคนแสดงมารายาทก่อนทานอาหารก่อนที่ฮิบิกิจะเริ่มโรยผงพริกป่นลงไปในชามราเม็งของตัวเอง

ส่วนมาโคโตะนั้นกลับไม่เติมอะไรลงไปในอาหารของตัวเองเลยทั้งๆมีซองซอสสองรสอยู่ในถาด

ฮิบิกิ :  อื้มมมม อร่อยยย! - ฮิบิกิจับแก้มตัวเองที่แดงระเรื่อ เพราะความเผ็ดร้อนและความอร่อยที่เธอได้รับ ก่อนจะหันมาสังเกตุฮาเนียที่กำลังทานขนมปังไปเรื่อยๆ

ฮิบิกิ : พอมาดูฮาเนี๊ยวกินขนมนั่นแล้ว ช้กอยากกินบ้างจัง~ - ฮิบิกิยิ้มแยกเขี้ยวอย่างมีความสุข

" จะลองดูก็ได้นะ " เราได้แบ่งขนมปังอีกส่วนตรงด้านที่ยังไม่ได้กัดให้กับฮิบิกิ

ฮิบิกิ : โอ้ ขอบคุณน้า ฮาเนี๊ยว - ฮิบิกิไม่รอช้ารีบยื่นมือไปรับขนมปังที่ฮาเนียยื่นมาให้ก่อนจะทานมันเข้าไป

ฮิบิกิ :.... - ฮิบิกิเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหลับตาพลางค่อยๆเคี้ยวช้าๆ

ฮิบิกิ : .... อืมมมม แป้งนุ่มดีอยู่หรอกอ๊ะ แต่จืดจังเลยเน้อ ..?

มาโคโตะ : ก็เธอกินรสจัดนี่นา? ... - มาโคโตะแย้งขึ้นมาทันที ก่อนที่จะทานแฮมเบอร์เกอร์ต่อไป

ฮิบิกิ : อะไรกัน มาโคโตะจี้กินจืดเกินไปต่างหาก - ฮิบิกิทำแก้มป่องงอลใส่มาโคโตะเรียกเสียงหัวเราะให้กับมาโคโตะ

มาโคโตะ : ว่าแต่ฮาเนีย เธอไม่มีชมรมที่คิดไว้เลยหรอ?

" จริงด้วยสินะ "

เราได้อุทานออกมาเบาๆเมื่อคิคูจิซังได้เอ่ยถามขึ้น

" เราคิดว่าคงจะเข้าชมรมคหกรรมหรือไม่ก็ที่เกี่ยวกับทำขนมน่ะ คิคูจิซัง "

มาโคโตะ : โห? คหกรรมน่ะหรอ? ฮาเนียคงชอบขนมมากเลยสินะ - มาโคโตะหันมาคุยกับฮาเนีย พลางยกแก้วน้ำดื่มตามช้าๆ พลางถือเอาไว้ครู่หนึ่ง

มาโคโตะ : ถ้าอย่างนั้น คงจะได้เจอกับยาโยยจังแล้วก็ชิโอริจังน่ะสิ - มาโคตะพูดพลางหันมาหาฮิบิกิบ้าง

ฮิบิกิ : อื้อ เหม่งๆจังกับยาโยยจังคอยไปช่วยชมรมนั้นบ่อยๆอยู่เหมือนกันเน่อ แต่ว่าประธานชมรมนี่สิ ...

มาโคโตะ : อ่า ฮะๆๆ ... - มาโคโตะหัวเราะแห้งๆออกมาทันทีที่นึกอะไรออก

มาโคโตะ : ม่า ... ดูแล้ว ฮาเนียคงไม่ถูกเขาจีบเหมือนชูหรอกมั้ง ...

" เอ๋ . . . ? "

เราอุทานออกมาเบาๆพร้อมกับยิ้มแห้งๆเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรพวกคิคูจิซังและฮิบิกิเกี่ยวกับประธานชมรมมากนัก

ไม่นานนักเราก็ได้นั่งทานอาหารกลางวันจนเสร็จ

มาโคโตะ : ฮะๆ เอาเถอะ ฮาเนียเองก็ไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้ให้เห็นตอนชูจีบแล้วนี่นา อีกอย่างรสนิยมของประธานคนนั้นเองก็ออกจะแปลกๆด้วยแหละ ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ

ฮิบิกิ : แต่ว่า เฮาสนใจขนมที่ฮิบิกิจังจะทำออกมาเหมือนกันน้าาาา อยากกินจัง

ฮิบิกิ : นี่ๆ ฮาเนี๊ยว เฮาชอบไดฟูกุใส้สตอร์เบอร์รี่กับเกาลัดมากๆเลยล่ะ ถ้าทำเป็นแล้วทำมาแบ่งเฮาบ้างนะ เฮาจะเป็นคนชิมคนแรกเลยยล่ะ! - ฮิบิกิพูดพร้อมกับจับมือฮาเนียเอาไว้ทั้งสองข้างด้วยสายตาเป็นประกายมีความหวัง

มาโคโตะ : น้ำลายๆ ฮิบิกิ - มาโคโตะแซว ก่อนจะเก็บและจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อยบนโต๊ะของตัวเอง ฮิบิกิเองก็เช่นกัน

ฮิบิกิ : ช่วงบ่าย เรียนสองคาบสินะ

มาโคโตะ : อืม แต่ว่าพวกเราต้องไปเตรียมตัวสำหรับออกอากาศพรุ่งนี้ ...

ฮิบิกิ : งื้อออ อยากพาฮาเนี๊ยวไปเดินดูชมรมด้วยอ่ะ ...

" ต่างคนก็ต่างมีหน้าที่นะฮิบิกิไปเตรียมตัวให้พร้อมก่อนเถอะจ๊ะ เราเองก็ยังมีคาบหลังช่วงบ่ายต้องเรียนอีกเหมือนกันนะ "

เราได้บอกกับฮิบิกิที่ดูท่าทางยังไม่อยากจะกลับไปซ้อมซักเท่าไรพร้อมกับหันมาส่งยิ้มมุมปากเป็นสัญญาณบอกคิคูจิซังด้วยเช่นกัน

มาโคโตะ : ถ้างั้น พาฮาเนียไปส่งที่ห้องก่อนแล้วค่อยไปเตรียมตัวกันต่อก็แล้วกันนะฮิบิกิ

ฮิบิกิ : งือออ ไม่เอาอ้าาา เฮาอุส่าสนิทกับฮาเนี๊ยวแล้ว อยากพาฮาเนี้ยวไปดูชมรม อยากกลับบ้านพร้อมฮาเนี๊ยวอ๊ะ! - ฮิบิกิงอแงขึ้นมาทันที แต่มาโคโตะเองก็ไม่ได้เพิกเฉยกับท่าทีนั้น ก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้ๆหูของฮิบิกิ

มาโคโตะ : หุๆ แต่ถ้าดื้อแบบนี้ เดี่ยวฮาเนีย จะโกรธเอานะ - มาโคโตะลากเสียงตั้งแต่คำว่า ฮาเนียขึ้นไปแกล้งขู่ฮิบิกิ พลางเหล่หางตามามองฮาเนีย ให้ช่วยกันหน่อย

" ช . . ใช่แล้วล่ะ !! ฮาเนี๊ยวน่ะไม่ชอบคนที่ละเลยหน้าที่ตัวเองหรอกนะ !! "

เราได้เล่นบทตามที่คิคูจิซังส่งซิกให้

ฮิบิกิ : ก๊องงง!! - ฮิบิกิหน้าซีดไปครู่หนึ่งก่อนจะคอตกอย่างห่อเหี่ยว

ฮิบิกิ : ฮือออ ถ้า ฮาเนี๊ยวพูดถึงขนาดนั้น .... - ฮิบิกิตอบกลับเนือยๆ ก่อนที่ทั้งสามคนจะลุกขึ้นพร้อมกันโดยแน่นอนฮิบิกิยืนขึ้นตามช้าสุดจากอาการห่อเหี่ยวนั่น

ฮาเนีย ฮิบิกิและ มาโคโตะ เดินทางมายังห้องเรียน

เต็มแร้วขึ้นใหม่เรยน้า