[ Play ] School Fever : Frist SS >> R.I.P Mode <<

Eureka_GL_World

แกร๊ก เสียงประตูค่อยๆแง้มออกเบาๆ และมีเสียงเพลง Heart of marionette ที่เป็นเพลงเปิดของงานแสดงที่จะถึงนี้ (วันอาทิตย์)

ดูเหมือนว่าด้านในห้องนั้นจะมีสมาชิกคนอื่นที่ไม่ใช่ยูนิตเดียวกันด้วย

[ พบ ฮารุกะ ชิบุยะ ริน , มิกิ จิฮายะ ]

ดูเหมือนว่าจะมีเด็กผู้หญิงผมสีบลอนยาว จะเต็นนำให้กับทั้งสามคนที่คอยเต้นตามอยู่ ดูจากความพริ้วไหวของเด็กคนนี้ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียวสำหรับไอดอลหน้าใหม่? หรือว่าเด็กคนนี้อยู๋ในวงการอยู่แล้วกันแน่นะ

มิกิ : เป็นไงบ้าง มิกิมิกิ เต้นนำให้แล้วเป็นไงมั่งๆ? - ท่าทางกระตือรือล้นของมิกิทำเอาสามคนที่นั่งพักด้วยความเหนื่อยจนพลอยยิ้มแห้งๆไปด้วย

สุดยอด เด็กคนนี้เต้นเหงื่อแทบไม่ออกเลย ถ้าเทียบกับ สามคนนั้นแล้ว

ฮารุกะ : อ่ะฮะๆๆ มิกิจังเก่งเกินไปแล้วนะ ชั้นยังตามไม่ค่อยทันเลย

มิกิ : อื้อ ๆ ไม่เป็นไรหรอก ฮารุกะแค่พยายามซ้อมบ่อยๆเดี๋ยวก็ได้เองแหละ มิกิมิกิมั่นใจได้เลย

ริน : . . . - รินหอบหายใจเบาๆก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมาช้าๆ

ริน : ขออีกรอบซิ คราวนี้จะตามให้ทันให้ได้เลย - รินปาดเหงื่อสยายผมเบาๆก่อนจะขอให้มิกิเต้นนำให้ต่อ

มิกิ : เอ๋? แต่ว่าพวกเราซ้อมกันมาตั้งกะเช้าแล้วนะ แล้วดูท่าทางเธอจะเหนื่อยมากด้วย มิกิมิกิว่านั่งพักกันก่อนก็ได้มั้ง?

มิกิพยายามคัดค้านด้วยสีหน้าที่ไม่เห็นด้วยสักเท่าไหร่นัก

ส่วนทางด้านจิฮายะเองที่นั่งกอดเข่าด้วยความเหนื่อยนั้นก็ได้สูดหายใจเล็กๆก่อนจะลุกขึ้นมายืนข้างๆรินเช่นกัน

จิฮายะ : เวลาของพวกเราไม่ค่อยมีแล้วล่ะ ขอร้องล่ะ ช่วยเต้นนำให้ทีนะ - จิฮายะเองก็พูดทำนองเดียวกันกับรินเมื่อครู่

มิกิ : เอ๋ ? จิฮายะก็ด้วยหรอ? เอะ ฮารุกะ? - ไม่ทันที่มิกิจะพูดจบ ฮารุกะเองก็ได้ค่อยๆลุกขึ้นมาทั้งยับหอบเบาๆอยู่แบบนั้น แต่เธอก็ยังคงไม่ทิ้งรอยยิ้มออกจากใบหน้านั้นเลย

ฮารุกะ :  แฮะๆ จิฮายะจังกับรินจังขยันกันซะขนาดนี้ ชั้นจะยอมแพ้ได้ยังไงล่ะ - เธอพูดปลุกใจพร้อมกับรอยยิ้มนั้นก่อนที่มิกิจะยิ้มบางๆยอมแพ้กับความยายามนั้น ก่อนจะปลุกใจตัวเองอย่างร่าเริงบ้าง

มิกิ : อื้ม งั้น ระวังให้ดีน้าา มิกิมิกิจะเต้นนำริ่วไปก่อนเลยตามมาให้ทันล่ะ - และเพลงก็เริ่มบรรเลงต่อไปจนจบอีกครั้ง

คราวนี้ดูเหมือนว่ารินจะเป็นคนเดียวที่พอจะเต้นตามจังหวะได้ทันแต่ก็ยังไม่แข็งแรงและพร้อมเพรียงกันเท่าไหร่นัก

ทางด้านจิฮายะเองยังคงเต้นแข็งๆ และตามจังหวะที่ขยับขาและเปลี่ยนจุดยืนเร็วๆไม่ทัน

ทางด้านฮารุกะนั้นยังคงเต้นผิดบ้าง ขยับไปยังจุดที่ต้องไปไม่ถูกบ้าง ยังถือว่าไม่ก้าวหน้าซักเท่าไหน่นัก

ผมค่อย ๆ นั่งลงจากอีกฝั่งของประตู

" ต้องอย่างนั้นสิ... พวกเธอนิไม่ทําให้ชั้นผิดหวังจริง ๆ นะ... "

ผมบ่นกับตัวเองพลางแอบมองทุกพวกเธอที่กําลังพยายามอย่างหนักอย่างมีความสุข

" อย่าเพิ่งเข้าไปเลยดีกว่ามั้ง... "

ฮารุกะ : เหนื่อยจังเลย . . . - ฮารุกะทิ้งตัวนอนแผ่บนพื้นอย่างเหนื่อยหอบก่อนพร้อมกับรอยยิ้มอย่างสนุกสนานหลังจากได้เต็นอย่างเต็มที่

มิกิ : อื้ม เหนื่อยหน่อยนะ ฮารุกะ  - มิกิเดินมายิ้มให้ฮารุกะพร้อมกับยื่นน้ำดื่มขวดเล็กให้

ฮารุกะ : ขอบใจจ๊ะ - ฮารุกะยื่นมือไปรับพลากล่าวขอบคุณก่อนจะกุมไว้ที่ท้องของตัวเองแล้วค่อยๆสูดหายใจเข้าออกช้าๆ

ริน : จริงๆชั้นว่าน่าจะให้โปรดิวเซอร์มาดูเราซ้อมด้วยนะ อย่างน้อยมันก็น่าจะมีประโยชน์กว่ามาซ้อมกันเองแบบนี้น่ะ

จิฮายะ : . . . ไม่เป็นหรอก . . . - จิฮายะพูดขึ้นทันทีที่รินพูดจบ ก่อนจะมองมาที่รินด้วยสายตาจริงจัง

จิฮายะ : ถึงเขาจะไม่มาดูพวกเราซ้อมแต่ถ้าพวกเราพยายามแล้วก็ตั้งใจซ้อมให้เต็มที่ ต้องทำได้อย่างแน่นอน

ริน : จ้าๆ เธอพูดอะไรทำนองนั้นมาหลายรอบจนชั้นจะจำได้ขึ้นใจแล้วนะ ชั้นหมายถึงอย่างน้อยก็น่าจะแบ่งเวลามาดูพวกเราบ้างนี่?

ฮารุกะ : แต่ไอยะ . . . โปรดิวเซอร์เขาเป็นนักเรียนหลักสูตรสามนี่สิ กว่าจะได้เจอกันทีคงต้องรอให้คาฉะจังปล่อยตัวมาแหละนะ

มิกิ : เอ๋ โปรดิวเซอร์ของเธอเป็นพ่อบ้านของคาฉะคนนั้นน่ะหรอ!? หวา . .  - มิกิตื่นตกใจเล็กน้อยพลางเอามือปิดปาก

ได้ยินหมดแล้วล่ะ... ที่พวกเธอพูดกันน่ะ... โดนนินทาระยะเผาขนชัด ๆ เลย

อย่าพูดว่า " ต้องรอให้คาฉะจัดปล่อยตัว " อะไรแบบนั้นสิ ชั้นน่ะยอมเป็นพ่อบ้านให้ยัยนั้นเพราะพวกเธอเลยนะเฟ้ย

แล้วอีกอย่าง.. คาฉะนิดังขนาดนั้นเลยรึยังไง... ชั้นแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกะยัยนั้นเลยสักนิด..

แต่ก็เอาเถอะ ยังไงซะก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก... จิฮายะก็ดี รินก็ดี ฮารุกะก็ดี พวกเธอยังคงพยายามต่อไป

หวังว่าพวกเธอจะทําได้ดีในงานที่ใกล้จะมาถึงนิล่ะนะ

ขณะที่ไอยะกำลังแอบมองเหล่าไอดอลของตัวเองอยู่อย่างพึงพอใจ ดูเหมือนว่าจะมีสายตา สองคู่กำลังจับจ้องเขาอยู่ด้านหลัง และใกล้มากๆเสียด้วย

??? : นี่ๆ นายมาทำอะไรตรงนี้หรอ?

??? : นั่นสิๆ แอบมามองดูพวกฮารุกะจังแบบนี้ อ่ะ หรือว่าจะเป็นคุณสโตกเกอร์สินะ!? - เสียงเด็กผู้หญิงโพล่งขึ้นมาจากด้านหลังของไอยะ

??? : เกิดคดีแล้วล่ะ อามิจัง

??? : อือ ได้เวลาของ ฝาแฝดยอดนักสืบอามิ มามิแล้วล่ะ! - การเปิดตัวพร้อมกับเสื้อผ้าชุดนักสืบครบชุด? ที่ดูใส่ในที่นี่น่าจะดูอึดอัดไม่หยอกเลยก็ว่าได้

เอาแล้วสิท่าจะยุ่งซะแล้ว

รู้สึกว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้ คุณเธอทั้งคู่คงเสียงดังจน คนด้านในออกมาแน่ ๆ นั้นคือสิ่งที่ตัวกระผมไม่ต้องการแม้แต่น้อย

เล่นด้วยหน่อยก็แล้วกันนะ

" ชู่วววว เข้าใจผิดแล้ว ชั้นเป็นนักสืบเหมือนกัน... ชั้นได้รับมอบหมายให้มาจับตาดูผู้หญิงกลุ่มนี้น่ะ เพราะงั้นเงียบ ๆ เดี่ยวพวกเธอจะรู้ตัวเข้า ! "

ทั้งชีวิตไม่เคยคิดจะได้เล่นอะไรแบบนี้เลยสักครั้ง ถือเป็นประสบการ์๊ณอันมีค่ามาก ๆ ในชีิวิตเลยล่ะ

" แล้วพวกเธอเป็นใครกัน เป็นกําลังเสริมจากหน่วยไหนล่ะ "

ตอแหลได้สุดยอดมากเลยชั้น ชักเริ่มอยากตายขึ้นมาแล้วสิ

อามิ : ฮึฮู่ พี่ชายคิดหรอว่าจะหลอกพวกเราได้น่ะ

มามิ : ใช่แล้ว แผนเนียนเป็นพวกเดียวกันใช้ไม่ได้ผลหรอกนะ ทำไมน่ะหรอ?

อามิ มามิ : ก็เพราะชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าคู่แฝด เพราะอย่างนั้น สำนักงานของพวกเราเลยมีแค่เราสองคนอามิมามิจังเท่านั้นยังไงล่ะ! - สิ้นสุดการแนะนำตัวได้ไม่นานเท่าไหร่  เสียงประตูจากด้านหลังของไอยะก็ได้เปิดกว้างจนแสงสว่างส่องทางเดินมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

มิกิ : อามิจัง มามิจัง เสียงดังจนเข้าไปถึงข้างในห้องเลย มาทำอะไร? . . . - เด็กสาวผมบลอนยาวเดินออกมาพลางพูดถึงสองคนตรงหน้าไอยะแล้วชะงักทันทีเดินมาจนขาของเธอชนหลังของไอยะเบาๆ เธอมองลงมาช้าๆ อย่างแปลกใจ

มิกิ : เอ แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่หรอ? อ๊ะ หรือว่าเป็นแฟนคลับของมิกิมิกิ? ดีใจจัง! - มิกิ คว้าแขนไอยะขึ้นมาพลางฉุดเขาให้ลุกขึ้นก่อนจะกอดไอยะเบาๆ เพราะร่างเล็กๆนั้น เลยแทบจะลอยได้เลยรึเปล่าอันนี้ไม่แน่ใจ

จิฮายะ : มีอะไรกันหรอ? - จิฮายะเดินเข้ามาพอดี เลยได้เห็นไอยะกำลังถูกมิกิคลอเคลียอยู่เฉยเลยเงียบไปไม่ทักอะไรตอบแล้วยืนมองเงียบๆ

" นิเธอปล่อยชั้นนะ ! "

ผมพยายามพลัดมิกิออกไปห่าง ๆ ตัวผม ( ผมสูง 166 นะเหวยย )

จะบ้าตายนิมันอะไรกันเนี้ย ทั้งเจ้าเด็กแฝดนั้น และผู้หญิงคนนี้

ผมที่พยายามสบัดตัวของเด็กสาวที่มาเกาะแกะผม ก็บังเอิญไปเห็นจิฮายะ ที่ยืนอยู่ที่ประตู

ทุกการกระทําของผมก็หยุดลงทันที ในทันใด

" อ๊ะ... "

ผมอุทานเสียงอ่อย ๆ ออกมาเล็ก ๆ เมื่อเห็นจิฮายะที่ยืนดูผมทําตัวรั่ว ๆ อย่างเงียบ ๆ

เสร็จกันฟอร์มที่อุส่าสร้างมา !

เดี๋ยว ! มันไม่ใช่ปัญหา ปัญหาอยู่ที่ว่า... ความแตกซะแล้ว...

หลังจากที่ไอยะนิ่งไป ฮารุกะเองก็เดินตามต้นเสียงมาพร้อมทำหน้าสงสัย

ฮารุกะ : มีอะไรงั้นหรอมิกิจัง? อ้าว ไอยะคุง? - ฮารุกะกล่าวด้วยความแปลกใจที่เห็นไอยะอยู่ที่นี่ แต่ดูจากกิริยาแล้วเธอจะไม่ได้มีรีแอ็คชั่นอะไรเมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังถูกมิกิคลอเคลียอยู๋

มิกิ : นี่ๆ ฮารุกะ มีแฟนคลับของมิกิมิกิ แอบมาให้กำลังใจถึงนี่ด้วยล่ะ แถมน่ารักด้วย จะทำยังไงดีอ่ะ ชักติดใจแล้วสิ ฮะๆๆ - มิกิพูดด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงร่าเริงเอามากๆ

ฮารุกะ : อ่า คือว่า ไอยะคุงเขาเป็นโปรดิวเซอร์ของพวกเราเองแหละนะมิกิจัง - ฮารุกะอธิบายพางยิ้มแห้งๆให้มิกิ

มิกิได้นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะกันมามองไอยะด้วยสีหน้าแปลกใจจนสังเกตุได้

มิกิ : ว้าว เป็นถึงโปรดิวเซอร์ของยูนิตของฮารุกะเลยหรอ เก่งจังเลยน้า  - ดูท่าคำอธิบายของฮารุกะจะไม่ได้ช่วยอะไรไอยะมากเลยนะ

ริน : นี่พวกเธอน่ะ ทำอะไรกันอยู่ ได้เวลา . . . แล้วนายไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ? - รินที่เดินมาคนสุดท้ายจากการรอทั้งสามคนที่ออกมายืนออกันตรงหน้าประตูก่อนจะทำหน้าประมาณว่ารับไม่ได้ใส่ไอยะ

อามิ มามิ : พวกเราจับคุณสโตเกอร์ที่มาแอบมองได้ล่ะ!? - อามิ มามิเสนอให้ริน

ริน : . . . โรคจิต . . . จะมาดูพวกชั้นเต้นทำไมต้องแอบมองด้วยล่ะนั่น . . . ?

" หนวกหูน่ะ ชั้นจะทําอะไรก็เรื่องของชั้น "

ก็เห็นว่าพวกเธอกําลังพยายามกันอย่างดี แล้วสนุกไปกับมันอยู่ เลยไม่อยากรบกวนเท่านั้นแหละ

ผมกลัวว่าถ้าผมเข้าไป อาจจะไปทําลายบรรยากาศก็เป็นได้

" ดูเหมือนพวกเธอกําลังไปได้สวยนะ... พยายามเข้าล่ะกัน แล้วชั้นจะคอยดู "

การรักษาฟอร์มให้ดูน่าเชื่อถือนิ มันน่ารําคาญชะมัด แต่ก็เอาเถอะ เพื่อตัวของเราเองด้วย

" แล้วก็เธอ... เอ่อ... ชื่อ มิกิ สินะ... จะปล่อยชั้นได้รึยัง "

มิกิ : อื้ม ! ได้สิ

มิกิปล่อยแขนของไอยะอย่างว่าง่ายก่อนที่จะวิ่งถลามาหาจิฮายะแทน

ตุบ เสียงหน้าผากของมิกิแตะที่ไหล่ของจิฮายะพลางกอดไม่ทันให้เจ้าตัวตั้งตัวเลยซักนิด

จิฮายะ : แล้วทำไมเธอต้องมาคลอเคลียชั้นแทนล่ะ ปล่อยนะ! ( นึกภาพอาฟุแกล้งจิเฮย์ )

มิกิ : ก็มิกิชอบแกล้งจิฮายะนิ งือๆๆ - เธอมุดหน้าลงไปพลางส่ายหัวไปมาอย่างพอใจ

จิฮายะ : โถ่ ถ้า ยังทำอะไรบ้าๆแบบนี้ ชั้นจะโกรธจริงๆล่ะนะ มิกิ!

มิกิ : ( ปล่อย )

จิฮายะ : เอะ?

มิกิ : คิกๆ

จิฮายะ : มิกิ . . .

ริน : จ้าๆ เลิกเล่นกันได้แล้ว แล้วก็รีบๆเข้ามาในห้องเถอะ เปิดทิ้งไว้นานแอร์จะหายเย็นเอานะ?

รินเสนอให้มาคุยกันข้างในห้องจะดีกว่า ก่อนที่ทั้งหกคนจะเข้ามายังในห้อง

อามิ : ว่าแต่ไหงเด็กตัวแค่นี้ถึงได้มาเป็นโปรดิวเซอร์ได้ล่ะ?

มามิ : แน่ใจหรอนี่ว่าอายุพอๆกับพวกเราน่ะ? . . .- ทั้งสองคนจับจ้องไอยะไปทั่วทิศอย่างสงสัยในเรื่องไม่เป็นเรื่อง

" คืออย่างว่า ยังไงชั้นก็สูงกว่าำพวกเธอเยอะนะเฟ้ย "

ผมล่ะเบื่อพวกชอบพูดถึงความสูงของผมเหลือเกิน

มันไม่ได้ตัดสินทุกอย่างซะหน่อย

" เอาเถอะ พวกเธอจะเข้าไปดูรึเปล่า... ชั้นก็ดูอยู่ตรงนี้ดีกว่า "

  ริน : . . . ยังจะออกไปแอบดูอยู่ข้างนอกอีกหรอ? แปลกคนชะมัด . . . - รินเอ่ยขึ้น

ฮารุกะ : ไหนๆ ก็มาแล้ว อามิจัง มามิจัง ช่วยดูพวกเราซ้อมหน่อยจะได้รึเปล่า?

อามิ : อื้อ ถ้าฮารุกะจังขอมา พวกเราจะอยู่ดูด้วยก็แล้วกัน - ดูท่าทางฮารุกะจะถนัดเรื่องชักจูงคนด้วยรอยยิ้มหวานนั่นจริงๆนะ จากที่กำลังโดนสงสัยอยู่กลายเป็นโดนเปลี่ยนท็อปปิคไปได้ง่ายๆด้วยรอยยิ้มของฮารุกะเลยทีเดียว

ฮารุกะ : แล้วโปรดิวเซอร์จะไม่อยู่ดูพวกชั้นซ้อมจริงๆหรอคะ?  

" .... "

ผมนิ่งเงียบไปสักเมื่อได้ยินคําถามของฮารุกะ ผมเงยหน้ามองไปรอบ ๆ

ที่ก่อนที่จะตัดสินใจได้

" เฮ่อ... ข้างนอกนิมันร้อนชะมัด... ขอเข้าไปพักร้อนในห้องแอร์เย็น ๆ กันแปปก็แล้วกัน "

ผมพูดออกไปอย่างงั้น ก่อนที่เดินเข้าไปตบบ่าของฮารุกะ แล้วเดินเข้าไปในห้อง

- ตัดมายังช่วงพักกลางวัน -

หลังจากซ้อมกันในตอนเช้าเป็นที่เรียบร้อยดูเหมือนว่า ความคืบหน้าจะเป็นไปอย่างค่อยเป็นค่อยไปเสียมากกว่า



??? : นี่พวกเธอน่ะ จะใช้ห้องนี้อีกนานมั้ย คนอื่นๆ เขาก็จะใช้เหมือนกันนะ!? - เสียงของหญิงสาวสวมแว่นท่าทางกำลังหงุดหงิดได้ที่ตะโกนเข้ามายังด้านใน

มิกิ : อ๊ะ ริทซึโกะล่ะ - แต่มิกิดันยกมือโบกไปมาทักทายด้วยท่าทางระรื่นแบบนั้นกลับไป

ริทซึโกะ : ใช่เวลามาทักกลับที่ไหนล่ะ มิกิ แล้วก็อามิด้วย ไหงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะเนี่ย?

อามิ : เอ๋ ก็อามิจังเจอผู้ต้องสงสัยนี่นา ก็เลยมาตามจับกุมเฉยๆอ่ะ

ริทซึโกะ : หาผู้ต้องสงสัย? - ริทซึโกะทำท่าดุใส่อามิพลางจ้องไปยังมือที่อามิชี้ไปที่ไอยะ

ริทซึโกะ : อ้อ โปรดิวเซอร์ของยูนิตใหม่นี่เองสินะ?...

" ..... "

ผมยังคงนิ่งเงียบ ไม่ได้สนใจอะไรมากนักสักเท่าไหร่

" เอาเถอะ... พวกเธอก็ควรจะพักกันได้แล้ว  ไปพักกันก่อนเถอะ... ซ้อมมาก ๆ มีแต่จะทําร้ายตัวเอง"

ผมพูดขึ้นด้วยนํ้าเสียงเรียบ ๆ

" งั้นชั้นขอไปหาอะไรกินก่อนล่ะกัน "

ริทซึโกะ : เดี๋ยวสิ . . . - ริทซึโกะซังจับไหล่ของไอยะเอาไว้ก่อน

ริทซึโกะ : ไอ้ท่าทีเย็นชาแบบนั้นมันไม่ดีต่อการปฏิสัมพันธ์กับไอดอลของพวกเธอไม่ใช่หรอ? ก็รู้อยู่แล้วนี่?

อามิ : ริทจังโหมดคุณครูเริ่มแล้ว!?

ริทซึโกะ : ให้ตายสิ โคโทริบอกว่าเป็นเด็กน่ารักๆที่รู้จักก็เลยฝากชั้นมาดูแล ไหงกลายเป็นโปรดิวเซอร์มือใหม่แบบนี้ล่ะเนี่ย?

Eureka_GL_World

" หนวกหูน่า... "

ผมดูด้วยนํ้าเสียงเรียบ ๆ ก่อนที่จะปัดแขนของริทสึโกะออก

" ชั้นรู้... ว่าชั้นต้องทําอะไรบ้าง... "

ถึงนิสัยของผมจะเริ่มดีขึ้นแล้วก็จริง... แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด

การที่จะพูดคุยและทําความรู้จักกับบุคคลต่าง ๆ ก็ยังคงเป็นเรื่องยากสําหรับผมอยู่ดี

ถ้าไม่มีธุระเชิงการงานล่ะก็ ผมก็ยังคงดูเป็นคนคุยยากเหมือนเดิม

" สิ่งที่ั้ชั้นต้องทําตอนนี้ก็เพีัยงเท่านี้... "

ริทซึโกะ : เธอเนี่ยมันไม่น่ารักอย่างที่โคโทริการันตรีไว้เลยนะ! . . . - ริทซึโกะหยิกแก้มไอยะเบาๆ ก่อนจะลากเขามาหาพวกจิฮายะ

ริทซึโกะ : เอ้า เธอมีอะไรจะพูดกับสามคนนี้ ก่อนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อนไม่ใช่รึไง?

ริทซึโกะถามไอยะซ้ำ ครืนน และมีรังสีอาฆาตแผ่ผ่านแผ่นหลังไอยะมาทำเอาบรรยากาศดูตรึงเครียดขึ้นมาเลยทีเดียว

"... น่ารําคาญชะมัด ... "

ผมเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบา ๆ ก่อนที่จะถอดหายใจลึก ๆ

" สู้ ๆ "

ผมพูดแบบไม่ได้ใส่ใจออกไปพลางหันมามองริทสึโกะด้วยสีหน้าประมาณ " พอใจยัง ? "

ดูเหมือนว่า ทั้งสามคนจะแสดงสีหน้าพึงพอใจบวกกับเก็บอาการหัวเราะเอาไว้นิดหน่อยกับคำพูดแข็งๆ นั้น

ริทซึโกะเองก็ดูท่าจะเลิกแผ่รังสีอาฆาตออกมาเช่นเดียวกัน

ริทซึโกะ : อืม บทจะทำก็ทำได้นี่ ถ้าอย่างนั้นพวกเธอสี่คนไปใช้ห้องอาบน้ำได้แล้วล่ะ ส่วนเรื่องเวลาพักชั้นจะทำเรื่องขอยืดเวลาให้เอง ส่วนเธอ ไอยะ พักกลางวันแล้ว เธอคงต้องไปหาคาฉะสินะ เดี๋ยวชั้นจะคอยดูแลต่อให้อีกที รีบไปได้แล้ว

" ไม่บอกก็รู้น่า อีกอย่างถ้ายัยนั้นไม่เรียกชั้นก็ไม่ไปหรอก "

ผมพูดกับริทสึโกะด้วยนํ้าเสียงเคือง ๆ เดิมทีตัวผมไม่ชอบให้ใครมาบังคับอะไรเท่าไหร่อยู่แล้ว

" ชิ "

ผมเดินออกจากห้องไปในทันทีด้วยอารมณ์หงุดหงิด แล้วมุ่งตรงไปโรงอาหารทันที

ริทซึโกะ : ให้ตายสิน่า เป็นเด็กไม่น่ารักจริงๆด้วย

ฮารุกะ : อ่ะฮะๆๆ ไอยะคุงคงเป็นแบบนี้อยู่แล้วล่ะค่ะ

ริทซึโกะ : เอาะเถอะ ไปพักผ่อนกันได้แล้วจ๊ะ

สาวๆ : ฮายยย

- ย้ายมายังโรงอาหาร -

ดูเหมือนว่าโรงอาหารยังคงมีแต่นักเรียนเดินกันพรุกพล่านอยู่พอสมควรซึ่งไม่ได้ต่างไปจากวันก่อนๆเลยแม้แต่น้อย

คนเยอะจริง ๆ แฮะ... แต่เอาเถอะ... รู้สึกจะได้ที่กินอาหารดี ๆ แล้วล่ะนะ

ผมเดินเข้าไปซื้อขนมปังกับนมตามระเบียบ ก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนด่านฟ้าโรงเรียน

อยู่แถวนี้แล้วค่อยสบายใจหน่อย อีกที่ก็คงเป็นสวนหลังเวทีนั้นล่ะนะ

ติกๆ ติกๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของไอยะดังขึ้น เป็นข้อความที่ถูกส่งมา เมื่อเขาหยิบมันขึ้นมาเปิดดู ดูเหมือนว่าจะเป็นข้อความจาก ไอริ

From ไอริ

ย๊ะโฮ เป็นยังไงบ้างกับงานพ่อบ้านวันแรก?

ตอนนี้ทั้งริสะทั้งพี่กำลังจิบน้ำชากันอยู่ที่ห้องชมรมดนตรีล่ะ จะมาร่วมด้วยกันมั้ย? ^ 0 ^/

[ ต้องการ AC 5 ]
[ ตัวเลือก [ 1 ] ไปหาไอริ [ 2 ] ขออยุ่ข้างบนนี้เงียบๆดีกว่า [ 3 ] อื่นๆ ]

[ 1 ] ไปหาไอริ

ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เจอกันแค่แปปเดียวแท้ ๆ แต่รู้สึกไม่ได้เกิด 2 คนนี้มานานเลยแฮะ

ลงไปหาหน่อยดีกว่า

ผมตัดสินลงไปหาทั้งคู่ที่ห้องดนตรี พลางเก็บขนมปังกับนมที่กําลังทานไว้ก่อน

เพราะผมคิดว่าน่าจะไปทานกับพวกรุ่นพี่ดีกว่า

Encounter route

ติกๆ ยังไม่ทันที่ไอยะจะเดินลงจากดาดฟ้า ดูเหมือนว่าจะมีข้อความจากคาฉะถูกส่งเข้ามาในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน

From : คาฉะ

'' ทำอะไรอยู่ พักกลางวันแล้วนะ ชั้นอยากกินข้าวแกกะหรี่มายองเนสหวาน รีบกลับบ้านไปทำกันเถอะ

รีบมาด้วยนะ ให้เวลามาหาชั้นแค่ 5 นาที ชั้นรออยู่ที่ประตูหน้าโรงเรียนแล้ว ''

[มีผลอย่างมากในการดำเนินเรื่อง]
[ ตัวเลือก ]
[ [ 1 ] คาฉะ [ 2 ] ไอริ ]

[ 1 ] คาฉะ

เฮ่อ... เอาเถอะอย่างน้อยชั้นคงต้องทํางานซะก่อนล่ะนะ... ไม่งั้นเดี๋ยวจะยุ่งไปเปล่า ๆ

ประธานคงไม่ชอบใจแน่ที่ผมโดดหน้าที่ ไปหาเธอ...

ผมเปิดโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นส่งเมล์ไปหาประธาน

To : ประธาน

ขอโทษนะครับ... รู้สึกว่าคาฉะจะเรียกผมไปทําอาหารน่ะ...

ไว้คราวหลังนะครับ

                                 รักและคิดถึง

ส่ง.... โอเคเรียบร้อย

จากนั้นผมก็เดินไปหาคาฉะที่หน้าประตูโรงเรียนทันที

" โย่ว "

ดูเหมือนว่าคาฉะจะยืนมองดูนาฬิกาอยู่ขณะที่ยืนรอไอยะพร้อมกับพ่อบ้านที่ยืนกางร่มให้เธอ

กริ๊ก หญิงสาวหลับตาเบาๆก่อนจะหันมามองไอยะตาขวาง

'' มาช้านะ ถ้าชั้นคนนี้เรียกให้แกมาก็ต้องรีบมาก่อนจะครบห้านาทีสิ ''

คาฉะบ่นใส่ไอยะทั้งๆไอยะใช้เวลายังไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ

'' แต่ช่างเถอะมาก็ดีแล้ว ขึ้นมาสิ '' คาฉะพูดปัดประเด็นก่อนจะเดินขึ้นรถไป

หลังจากที่รถออกได้ไม่นาน คาฉะเอาแต่มองดูเมนูอาหารในนิตยสารเงียบๆ

" ..... "

ผมนั่งจ้องคาฉะ เงียบ ๆ โดยไม่ได้สนใจอะไรมากมายนัก

พลางมองวิวผ่านทางหน้าต่างรถไปเคลื่อนไปเรื่อย ๆ

เฮ่อ... แล้วตอนเย็นผมคงต้องกลับมาที่โรงเรียนนี้อีกเป็นแน่แท้

จะขอยืมรถรึอะไรของนี้จากคุณเธอได้รึเปล่ากันนะ

" ปกติ... เธอไม่ชอบกินอะไรที่โรงเรียนอย่างงั้นเหรอ ? "

ผมเอ่ยขึ้น เพื่อหาเรื่องชวนคุยทําลายบรรยากาศเงียบ ๆ ตรงนี้

คาฉะ : อืม พอดีชั้นไม่ค่อยชอบอาหารของเจ้าคนอวดดีนั่นเฉยๆน่ะ อาหารในโรงเรียนส่วนใหญ่หมอนั่นเป็นคนทำออกมาเกือบทั้งหมด ก็เลยไม่ชอบเท่าไหร่ . . .

คาฉะพูดขึ้นเสียงเรียบๆก่อนจะค่อยๆเปิดนิตยสารไปทีละหน้าเงียบๆ

คาฉะ : อืม ชั้นว่าเมนูนี้ล่ะเหมาะแล้ว แกพอจะทำได้มั้ย?

คาฉะเอ่ยถามไอยะพลางยื่นนิตยสารให้เขาดู สูตรข้าวแกกระหรี่มายองเนส แบบง่าย ดูไม่หรูหราหากไม่ตกแต่งเพิ่มเติม ซึ่งไม่ค่อยจะเหมาะกับคาแร็คเตอร์คุณหนูผู้สูงส่งเท่าไหร่นะ

" ก็ได้ล่ะ... ไม่ได้ยากขนาดนั้น... "

ผมตอบส่ง ๆ ไปตามประสานิสัยส่วนบุคคล

แล้วพูดถึงคน ๆ นั้นที่ว่า... ใครกันนะ... แต่ช่างเถอะ...

" ชอบแกงกระหรี่ซะจริงนะ... เธอน่ะ... "

ผมพูดขึ้นลอย ๆ อีกครั้งก่อนที่หันออกไปดูวิวทางกระจกรถต่อ

คาฉะ : อื้อ แน่นอนสิ ทั้งเนื้อนุ่มๆ ทั้งมันฝรั่งเอย ทั้งเครื่องเทศเอยความนุ่มละมุนผสมกับเนื้อนุ่มๆมันทำให้ชั้นคนนี้มีความสุขเวลาได้กินนะ - คาฉะอธิบายพลางทำสีหน้าภูมิใจกับอาหารที่เธอชอบ

คาฉะ : เฮ้อ แกเนี่ยรู้ใจจริงๆนะ ชั้นกำลังหมองๆแต่กลับเอาเรื่องอาหารที่ชอบมาเป็นหัวข้อสนทนาด้วย อื้อ ใช้ได้ๆ - เธอพูดพลางพยักหน้าเบาๆ

คาฉะ : แต่ก็อย่าลืมทำเผื่อพวกน้องสาวของชั้นล่ะ ชั้นบอกให้ทั้งสี่คนมารวมตัวกันที่บ้านแล้ว เพราะงั้นทำให้สุดฝีมือเลยนะ

" ไม่รับประกัน... ชั้นจะทําแบบที่ชั้นทํากินเองเสมอนั้นแหละ... "

ถ้ามุ่งมั่นเกินไปเดี๋ยวจะแย่ซะเปล่า ๆ

" แต่ก็คง... ไม่ถึงขั้นกินกันไม่ได้หรอก "

ผมหันมายิ้มให้คาฉะเล็กน้อย ก่อนที่จะลูบหัวเธอ

" ไม่ต้องห่วง "

คาฉะ : โม่ แกเนี่ย ทำไมถึงชอบลูบผมของชั้นนักนะ - คาฉะหลับตาปี๋เมื่อมือของไอยะแตะที่หัวของเธอ

ก่อนที่รถจะพาทั้งสองคนกลับมายังบ้านพัก

กึก คาฉะลงจากรถพลางยื่นกระเป๋าให้เมดที่ยืนรอรับเธอพลางเดินเข้ามายังด้านใน

เซบัสเตียน : ถ้าอย่างนั้น ไอยะ เชิญทางนี้เลย ห้องครัวอยู่ทางนี้ - หัวหน้าพ่อบ้านกล่าวพลางเดินนำไอยะมายังห้องเก็บอุปกรณ์ครัวเรือนและวัตถุดิบ

เซบัสเตียน : เชิญเลือกวัตถุดิบตามที่การได้เลย แต่ให้เพียงพอสำหรับคุณหนูทั้ง 5 คนนะ

พอมาเห็นแบบนี้แล้ว จะว่ายัยนี้มันเพี๊ยนรึไง...

มีหัวหน้าเซฟซะขนาดนี้ ไหงถึงอยากให้ชั้นมาทําอาหารพื้น ๆ พันนี้

ผมเลือกหยิบวัตถุดิบธรรมดา ๆ สําหรับแกงกระหรี่ มันฝรั่ง หัวหอม หมู

แล้วผมก็นึกถึงสิ่งที่คาฮะโชว์ให้ผมดูได้... เอาเป็นนั้นก็แล้วกันนะ...

จากนั้น... ผมก็เริ่มลงมือปรุงแต่งอาหารตามแบบเดิม ๆ ที่ผมทําอยู่เป็นประจํา

หลังจากนั้น 30นาที

หลังจากที่ไอยะทำน้ำแกงกระหรี่เสร็จ ชายหนุ่มได้ยกออกมาตั้งไว้ให้เย็นก่อนจะเดินมาดูข้าวที่เพิ่งหุงเสร็จใหม่ๆ จนพร้อม

ก็ได้มีเด็กผู้หญิงท่าทางเป็นมิตรรู้สึกจะชื่อคุณหนูซานะที่เคยช่วยเขาเช็ดโต๊ะเมื่อวานนั่นเอง

ซานะ : ได้เจอกันอีกแล้วนะคะ ไอยะซัง อื้ม หอมดีจัง ท่าาทงน่าอร่อยนะ? - ซานะพูดอย่างเป็นมิตรพลางยิ้มหวานในแบบฉบับของเธอประกอบบทสนทนา

" .... "

ผมจ้องเด็กผู้หญิงตัวน้อย ๆ ตัวนั้น... ถึงจะมีสีผมที่เหมือนคาฉะก็เถอะ... แต่นิสัยต่างกันโดยสิ้นเชิงเลยล่ะมั้ง

ผมเผลอเอามือไปลูบหัวของเธอเบา ๆ พลางก้มตัวลงให้สายตาของผมอยู่ในระดับเดียวกับเธอ

" .... "

ซานะ : !!!? - ซานะรีบ ถอยห่างออกจากไอยะทันทีด้วยความตกใจที่จู่ๆ ไอยะมาลูบผมของเธอเข้า

ซานะ : อะ อะไรหรอคะ บะบนหัวของหนูมีอะไรติดอยู่สินะ ฮะๆๆ - ซานะแสดงอาการตื่นตนกเล็กน้อยกับเหตุการที่เกิดขึ้นก่อนจะค่อยๆหายใจเข้าออกช้าๆและยิ้มแก้เก้อแทน

ซานะ : ถะถ้าอย่างนั้นหนูขอไปเตรียมจานกับช้อนส้อมก่อนแล้วกันนะคะ - เธอรีบพูดก่อนจะเดินออกไปจากครัวในทันที

" ..... "

ผมจ้องเด็กน้อยคนนั้นด้วยท่าทีเรียบ ๆ ของผมเอง ก่อนที่จะเริ่มจัดการส่วนที่เหลือของแกงกระหรี่

เพื่อเตรียมเสริฟ เมื่อเด็กผู้หญิงคนทองคนนี้เตรียมจานให้ผมเรียบร้อย ผมก็ทําเสร็จพอดี

จนพร้อมที่จะให้ทุกคนทานได้แล้ว

" เรียบร้อย.. "

ดูเหมือนว่าเหล่าบรรดาครอบครัว มิคาซุกิ ก็ได้มานั่งประจำที่กันพร้อมหน้าและท่าทางจะสนุกสนานกับการพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดขณะรออาหารมาเสริฟด้วย

คาฉะ : โอ้ เสร็จซะทีนะ ปล่อยให้รอซะนานเชียว - คาฉะเห็นไอยะเข็นหม้อแกงกระหรี่กับหม้อข้าวมาพลางทัก และมีเมดมาช่วยไอยะอีกสองคนได้เดินไปหาเขาและช่วยกันจัดแจงข้าวและราดน้ำแกงกระหรี่ให้เสร็จสรรพ

" .... "

ทุำกอย่างดูจะเข้าที่และเรียบร้อยไปหมด จนผมรู้สึกว่าจะมีผมไปเพื่ออะไร

มีทั้งพ่อครัวชั้นยอด และเมดทั้งหลายคน ไม่เข้าใจพวกคนรวยเลยจริง ๆ ให้ตายเถอะ

เมื่อผมรู้สึกว่าตัวเองหมดหน้าที่แล้ว ผมจึงตัดสินใจเดินไปหลังครัวเพื่อทานขนมปังและนม ที่ซื้อ

หลังจากที่ไอยะแอบหลบมาหลังครัว ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่ตรงส่วนนี้เลย ท่าทางที่แห่งนี้จะวุ่นๆ เฉพาะตอนทำอาหารแต่ไม่วุ่นคงเพราะไอยะเป็นคนดูแลตรงส่วนนี้ทั้งหมดในช่วงนี้เป็นแน่

ติกๆ เสียงข้อความจากโทรศัพท์ของไอยะดังขึ้น เมื่อเปิดออกดูข้อความที่เข้ามา จะเป็นของรุ่นพี่ไอริ

From : ไอริ

ฮะๆๆๆ อะไรน่ะ รักแล้วคิดถึง ทำเป็นตาแก่หัดแชทไปได้ >  o < '''

เอาเถอะถึงจะน่าเสียดาย งั้นพวกพี่แว่บไปจัดการเรื่องของชมรมต่อล่ะ

โชคดีนะ

" ขอโทษล่ะกัน... ที่เป็นพวกหัวโบราณน่ะ... "

ผมบ่นเล็กน้อย ก่อนที่เริ่มทานขนมปังกับนมต่อจนหมด

" .... "

เรื่องที่เราต้องทําก็หมดแล้ว...

แล้วต่อจากนี้ต้องทําอะไรต่อล่ะ...

ผมเริ่มขึ้นวนไปวนมา สงสัยเพราะเกิดจากความว่างเป็นแน่ ถึงได้คิดไปร้อยแปด

ผมตัดสินใจแอบดูทุกคนที่กําลังทานอาหารกันอยู่โดยไม่ให้ใครเห็น

เพราะผมไม่ชอบความวุ่ยวายซักเท่าไหร่นัก ยิ่งเป็นครอบครัวแบบนี้ด้วยแล้ว

ผมล่ะไม่ชอบเข้าไปแทรกเลย

ดูเหมือนว่าบรรยากาศบนโต๊ะอาหารจะเป็นไปอย่างราบเรียบและดูคึกคักดี จะแปลกก็ตรงที่คาฉะที่น่าจะดูดีใจและมีความสุขกับข้าวแกงกระหรี่กว่าใครๆกับทำสีหน้าเรียบเฉยและค่อยๆทานข้าวของตัวเองไปเงียบๆอยู่แบบนั้น ซึ่งดูแล้ว ซานะเองก็คงจะสังเกตุเห็นเหมือนกันเมื่อไอยะเห็นเธอมองดูพี่สาวของตัวเองอยู่เงียบๆไปครู่หนึ่ง

เกิดอะไรขึ้น?

" .... "

ผมเดินไปหาคาฉะทันที โดยไม่สนใจบรรยากาศรอบด้าน มันคงเป็นนิสัยที่แก้ไขไม่ได้แล้วของผมแล้วล่ะ

เมื่อมาถึงผมก็จับไปหัวของคาฉะและออกแรงเล็กน้อยหันหัวของเธอที่มองไปที่จานอาหารมามองที่หน้าของผม

" ไม่ถูกปากเหรอ.. "

ผมเอ๋ยถามอย่างนิ่งเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทั้งโต๊ะอาหารเงียบลงทันทีที่มือของไอยะแตะที่ศรีษะของคาฉะ รู้สึกว่าเหตุการณ์นี้คงจะเป็นอะไรที่แปลกตาสำหรับบ้านนี้จนทำให้อึ้งกันหมดเลยสินะ?

คาฉะ : . . . - คาฉะเลื่อนมือไปปัดมือของไอยะออก

คาฉะ : อาหารอร่อยมากเลย แต่ชั้นอิ่มแล้วล่ะ - คาฉะพูดเสียงเรียบก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่มาแตะริมฝีปากของตัวเองเบาๆ ( เอาเข้าจริงๆเธอยังกินได้ไม่ถึงครึ่งจานเลยก็ว่าได้ ไม่เหมือนกับตอนที่ไอยะทำให้ในตอนแรก

ซานะ : . . .

เซนะ : . . .

" .... "

ผมนิ่งเงียบกับท่าทีของคาฉะ โดยไม่ได้พูดอะไรต่อ

ผมลูบหัวคาฉะอีกหนึ่งที โดยไม่สนว่าเธอจะชอบรึเปล่า

" ถ้าเธอไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก... ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ค่อยบอก... "

จากนั้นผมก็หันหลังกลับเข้าไปในครัวตามเดิม

หลังจากทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนว่ามื้ออาหารมื้อนี้จะเป็นไปด้วยความสงบเงียบมากกว่าตอนแรก

คาฉะและไอยะได้เดินออกมาจากบ้านพลางกลับมาขึ้นรถและถูกส่งมาถึงโรงเรียน

- ย้ายมายังโรงเรียน -

คาฉะลงมาจากรถพลางหยิบกระเป๋าถือจากคนขับรถที่ออกมารับเธอพลางยืนรอไอยะลงมาและเดินนำเข้าไปก่อนเงียบๆแบบนั้น

คาฉะ : คาบต่อไปชั้นจะไปเรียนที่ห้องวิทยาศาสตร์ แกจะตามมาด้วยมั้ย? - เธอถามไอยะแต่ก็ไม่ได้หันมาคุยกับเขา

" .... "

ผมไม่ได้ตอบอะไรเธอ...

แต่ผมก็ยังเดินตามเธอไปเรื่อย ๆ จนถึงห้องเรียนของเธอ

ตอนนี้ผมรู้สึกยัยนี้มากกว่ายูนิตของผมตอนนี้ซะอีก

เสร็จสิ้น

Blue_Moon

ทากะผู้ซึ่งไม่สนใจคาบเรียนก็ได้เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่สนใจอะไร
มือขวาของเขา ควงปากกา ไปเรื่อย
" เมื่อไรจะหมดวันเนี่ย . . . " ทากะพูดเบาๆก่อนที่จะพล่อยหลับไป

คาบเรียนที่แสนจะน่าเบื่อสำหรับเด็กหนุ่มค่อยๆผ่านไปเรื่อยๆอีกทั้งยังมีสายตาของใครบางคนมองดูกิริยาเหม่อลอยนั้นเงียบๆ

ครืด ไม่นานนักเสียงประตูเลื่อนได้เปิดออกมาพร้อมกับ เนียรุโกะในสภาพสบักสบอมอยู่ไม่น้อย

เนียรุโกะ : นะเนียรุโกะกลับมาเข้าเรียนแล้วค่า . . .

อาจารย์ : เหวอ !? นี่เธอไปทำอะไรมาล่ะเนี่ย?

นักเรียนชาย : ก็ผมบอกแล้วว่าเธอเพิ่งลงทางด่วนไปห้องพยาบาลมาไงฮะอาจารย์

ดูท่าว่าจะกลายเป็นโจ๊กในห้องไปซะแล้วกับเหตุการเมื่อครู่นี้

เนียรุโกะเองก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะค่อยๆเดินกลับมานั่งที่เดิมของตัวเองเงียบๆ

เนียรุโกะ : . . .  - หญิงสาวไม่ได้พูดอะไรแต่เป็นการแอบชำเลืองมองทากะ แต่ดูท่าชายหนุ่มเองจะไม่ได้สนใจใยดีอะไรด้วยเธอจึงแค่หยิบหนังสือของตัวเองขึ้นมาแล้วจดต่อไปแบบนั้น

คานาเดะ : . . .

- ตัดมาช่วงเย็น -

ดูเหมือนว่าคาบเรียนของวันนี้จะหมดลงพร้อมกับเสียงออดให้สัญญาณกลับบ้าน หมดไปอีกหนึ่งวันอันแสนวุ่นวาย แต่ดูท่าเจ้าตัวที่ทำเรื่องวุ่นๆอยู่ตลอดเวลาจะยังดูซึมๆ ไปเลยก็ว่าได้จากกิริยาบทที่เย็นชาของทากะ

เนียรุโกะ : . . .  - หญิงสาวสูดหายใจลึกๆ พลางผละตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะหันมาหาทากะ

เนี๊ยรุโกะ : เย้ ได้เวลากลับบ้านแล้วนะคะ ทากะซัง กลับด้วยกันเถอะนะ นะนะนะ

ทากะมองไปยังคานาเดะซักพักก่อนที่จะหันมาทางเนียรุโกะ . . . .

ทากะเดินไปจากห้องอย่างไม่เร่งรีบนัก "จะไปกันยังละ !~" ทากะหันมาเรียกเนียรุโกะ
" เหอะๆ . . . เฮ้อ  วันนี้ยอมให้สักครั้งก็ได้ฟระ . . ." ทากะพูดเบาๆเหมือนเค้าจะเหนื่อยๆ ดูเหมือนเค้าจะยอมกลับบ้านพร้อมกันเพราะขี้เกียจที่จะเถียงหรือวิ่งหนีหล่อน

เนียรุโกะนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหน้าแดงขึ้นมาเล็กแล้วรีบพยักหน้าก่อนจะรีบวิ่งตามทากะไป

เนียรุโกะ : อ๊าาา รอด้วยสิคะทากะซัง! . . .  - หญิงสาวรีบวิ่งมาเดินข้างๆทากะด้วยอารมณ์เริงร่าดูท่าเธอจะมีความสุขนะที่ทากะยอมให้เธอเดินกลับบ้านด้วยกันแล้ว

เนียรุโกะ : อีย้า คิดว่าจะโดนทากะซังเกลียดแล้วซะอีก เล่นทำเอาจิตตกไม่เป็นอันเรียนเลยนะคะเนี่ยวันนี้ - เนียรุโกะหัวเราะแห้งๆไประบายความในใจออกไป

" ก็โดนเกลียดจริงๆแหละ . . . . " ทากะตอบด้วยท่าทางเย็นชาเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไร
ทากะเดินนิ่งๆไปซักพัก ก่อนที่จะหันไปลูบหัวเนียรุโกะ
" ล้อเล่นนะ ~ " ทากะยิ้มให้เธอเล็กน้อย

" ใครมันจะไปเกลียดคนน่ารักแบบนี้ได้ลงคอละ ~ " ทากะกล่าวเหมือนให้ความหวังแก่หญิงสาว
" ตะกี้โกหกนะ . . . " ทากะกล่าวแล้วเดินต่อไป

เนียรุโกะ : ฮ๊าาาา กะแล้วเชียว ทากะซังไม่มีทางเกลียดชั้นได้หรอกเน้อออ - เนียรุโกะตีโพยตีพายไปเองด้วยรอยยิ้มหวานชื่นก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินตามทากะไป

เนียรุโกะ : เน่ๆ ทากะซัง ชั้นอยากลองทานไอศครีมตรงสามแยกใกล้ๆนี้หน่อยน่ะค่ะ ไปทานด้วยกันมั้ย เห็นเขาว่าอร่อยมากๆเลยนะ - เนียรุโกะเดินนำทากะไปพลางหันหลังมาคุยกับชายหนุ่มไปพลางอย่างสนุกสนาน ดูท่าเธอจะไม่คิดมากกับคำพูดกลับกรอกของทากะเลยแม้แต่น้อย

" ของหวาน !!! " ทากะคิดอยู่ในใจแต่ตาของเขาส่องประกายเล็กหน่อย
" เหอะ . . . . ถ้าเนียรุโกะอยากกินละก็แวะหน่อยก็ได้" ทากะกล่าวด้วยท่าทีที่เย็นชา ตรงข้ามกับแววตาของเขา

เนียรุโกะได้ยินเช่นนั้นตาของเธอก็เป็นประกายในทันที

เนียรุโกะ : อู เย้ยยยย ถ้างั้นรีบไปกันเถอะคร๊าาา!!! - เนียรุโกะเรียบคล้องแขนของทากะวิ่งปรี่ตรงไปยังร้านเป้าหมายในแทบจะทันที

คานาเดะ : . . .  

ไม่นานนักทั้งสองคนได้มาหยุดอยู่หน้าร้านพาเฟ่แห่งหนึ่งไม่ไกลจากตัวโรงเรียนเท่าไหร่  เมื่อเข้าไปในร้านรู้สึกว่าจะมีลูกค้าที่เป็นผู้หญิงซะเป็นส่วนใหญ่

พนักงานต้อนรับ : สวัสดีค่ะ สองท่านนะคะ ต้องการนั่งตรงมุมไหนดีคะ? - พนักงานต้อนรับสาวในชุดเมดสีฟ้าเขียวอ่อนเดินมาต้อนรับก่อนจะยื่นสมุดมุมนั่งให้เนียรุโกะ

เนียรุโกะมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยื่นหน้าไปกระซิบใกล้ๆพนักงานต้อนรับให้อมยิ้มเบาๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ

พนักงานต้อนรับ : เข้าใจแล้วค่ะ เชิญทางนี้

" ! ! ! ! ! "ทากะรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ เหมือนว่ามีใครมองเค้าอยู่

"เนียรุโกะ . . . เดี่ยวมานะไปรออยู่ที่ๆ โต๊ะก่อนเลยแล้วกันนะ ~ " ทากะกล่าวกับเนียรุโกะพล่างลูบหัว
"ถ้าแอบตามมาละก็เดี่ยวจะไม่เซอร์ไพรส์เอานะ ~ "ทากะพูดพล่างเดินออกไปนอกนอกร้าน

ทากะลองมองไปรอบๆตัวเพื่อหาว่ามีใครแอบตามเค้ามาหรือเปล่า

?? : อ่ะ . . .

ทันทีที่ทากะเดินออกมายังด้านนอกทั้งเขาและคนที่กำลังเดินเข้าไปในร้านต่างชะงักทั้งคู่ พอทากะมองดีๆ ดูเหมือนว่าจะเป็นเด็กผู้หญิงผมสีแดงที่เคยไล่ตามเนียรุโกะเมื่อตอนกลางวัน

คูโกะ : โอ้ เจ้าหนุ่ม นายมาทำงานที่ร้านนี้เหมือนกันหรอ?

คูโกะเงยหน้าถามทากะพลางเอียงคอด้วยความสงสัย

"สวัสดีครับ ผมไม่ได้ทำงานที่ร้านนี้หรอกครับ " ทากะตอบไปตามตรง
" ว่าแต่คุณคูโกะทำงานที่นี้หรอครับ ร้านนี้ยังรับสมัครพนักงานทำงานพิเศษอยู่มั้ยครับ ? "ทากะลองถามหญิงสาวตรงหน้า

" กำลังหางานพิเศษทำอยู่น่ะครับ . . . " ทากะพูดเสริม

คูโกะ : ร้านนี้เขารับแต่ผู้หญิงนะ . . . - คูโกะตอบทากะไปตามตรง

คูโกะ : นายไม่รู้หรอกหรอ? ดูในร้านสิ ที่เห็นก็มีแต่พนักงานผู้หญิงกันหมดเลยใช่มั้ย? - คูโกะพูดพลางชี้นิ้วตรงไปยังด้านในร้านให้ทากะเห็น

คูโกะ : เข้าไปข้างในก่อนเถอะ เดี๋ยวชั้นจะตอกบัตรช้า . . . - คูโกะพูดพลางเสนอให้ไปคุยกันด้านในร้านจะดีกว่าขวางทางเข้าออกแบบนี้

ทากะถึงกับเงิบเล็กน้อยกับคำตอบเพราะถ้าแม้เขาจะไม่ได้สังเกตแต่เขาก็สังหรณ์ใจว่าจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว

" . . . อืม " ทากะตอบสั้นๆแล้วเดินตามคูโกะเข้าไปในร้าน
" แล้วมีใครในห้อง 1-A ทำงานในร้านนี้หรือเปล่า ? " ทากะลองถามตามลางสังหรณ์

คูโกะ : ทำไมถึงถามเจาะจงแบบนั้นล่ะ? ชั้นเองก็ไม่แน่ใจนะ แต่รู้สึกว่าจะมีนักเรียนโรงเรียนเรามาทำงานที่ร้านนี้เหมือนกัน หมายถึงนอกจากชั้นน่ะนะ

คูโกะตอบทากะพลางเดินมาที่เคาร์เตอร์เพื่อตอกบัตรเข้าทำงาน

คูโกะ : อีกเดี๋ยวก็คงจะมาแล้วล่ะมั้ง ชั้นขอไปเปลี่ยนชุดก่อนล่ะ - คูโกะบอกทากะก่อนจะเดินเข้าไปด้านในร้านปล่อยให้ทากะอยู่ด้านนอกเคาท์เตอร์แทน

ดูเหมือนว่าเขาจะทิ้งเนียรุโกะไว้ด้านในร้านมาพักหนึ่งแล้วเขาคงต้องกลับไปหาเพื่อสั่งอาหารได้แล้วกระมั้ง?

" เดี่ยวก่อน . . . " ทากะเรียกหญิงสาวแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้ว

" . . . กะว่าจะให้ไปเซอร์ไพรส์เนียรุโกะซักหน่อย . . . " ทากะบ่นเล็กน้อย
แต่ไม่ว่ายังไงลางสังหรณ์ของทากะก็ยังคงเตือนเขาไม่ให้กลับไปที่โต๊ะ . . . ทากะเดินไปหาพนักงานที่เคาร์เตอร์
"ฝากบอกพนักงานที่ชื่อคูโกะหน่อยนะครับ ว่าคนที่โต๊ะตรงนู้นเรียกหาครับ " ทากะพูดพล่างชี้ไปทางเนียรุโกะ
"ฝากด้วยนะครับ ขอบคุณครับ" ทากะกล่าวอย่างน้อบน้อมแล้วเดินออกจากร้าน

"สำหรับคูโกะถึงว่าเป็นของตอบแทนสำหรับข้อมูล แล้วสำหรับเนียรุโกะถือว่าเป็นของเซอร์ไพรส์ตามสัญญา . . . "ทากะคิดอยู่ในใจแล้วลองออกเดินตามหาร้านที่จะสมัครทำงานพิเศษดู

เมื่อทากะเดินออกมาจากร้านพาเฟ่ ดูเหมือนว่าด้านนอกจะมีแต่นักเรียนเดินผ่านร้านนี้พากันไปขึ้นสถานีรถไฟฟ้าใกล้ๆแยกทางเดิน

ดูท่าว่าใกล้ๆนี้จะมีร้านขาย CD และร้านหนังสืออยู๋ใกล้ๆนี้

ถ้าหากลองเข้าไปถามดูน่าจะได้เรื่องมากกว่าร้านพาเฟ่ที่เพิ่งเดินออกมา

?? : . . .

ทากะเดินตรงไปที่ร้าน CD

" รับสมัครพนักงานทำงานพิเศษมั้ยครับ ? " ทากะลองถามเจ้าของร้านดู
ทากะยังคงหวังว่าจะให้เจ้าของร้านรับเข้าทำงาน เพราะเขาขี้เกียจเดินไปถามร้านอื่น . . .

  เจ้าของร้านซีดี : หือ? โอ้เธอมาจากโรงเรียนเฮเซย์ฯ อยากทำงานพาร์ททามงั้นหรอ? - เจ้าของร้านเอ่ยถาม

เจ้าของร้านซีดี : ก็นะที่นี่ยังรับอยู่เหมือนกัน แต่ว่า เธอจะต้องแลกกับช่วงเย็นไปในช่วงวันปรกติและวันอาทิตย์ทั้งวัน ในอัตราจ้างวันละ 500 เยน / 1500 เยน รึเปล่า?  

"ใช่ครับ . . . " ทากะตอบคำถามแรก
ก่อนที่จะคำนวณความคุ้มค่า ผลลัพธ์จากการคำนวณของเค้าก็คือ
" ครับ ~ ตกลงครับ แล้วเริ่มทำงานวันนี้เลยได้มั้ยครับ ? " ทากะตอบเจ้าของร้าน

เจ้าของร้าน : อืม ถ้างั้นเป็นอันตกลงนะ ว่าแต่เธอจะเริ่มงานวันนี้เลยหรอ? - เจ้าของร้านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจที่รีบเสนอตัวเข้าทำงานไวเกินไป

เจ้าของร้าน : ไม่ต้องรีบร้อนก็ได้นา เดี๋ยวชั้นจะส่งชุดกับตารางงานไปให้เธออีกทีก็ได้ กรอกที่อยู่ตรงนี้สิ

( กรอกเสร็จเรียบร้อย )

เจ้าของร้าน : ดี เอาล่ะ ทีนี้ก็กลับไปพักผ่อนก่อนก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยเริ่มงานก็แล้วกัน?

" ครับ . . . งั้นเริ่มงานวันอาทิตย์เลยสิครับ" ทากะกล่าวก่อนเดินออกจากร้านไป

" . . . ย้อนกลับไปที่ร้านดีมั้ยเนี่ย เนียรุโกะจะกลับไปยังหว่า " ทากะคิดอยู่ในใจก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปที่ร้าน
ทากะมองดูจากข้างนอกว่าเนียรุโกะยังนั่งอยู่มั้ย

เนียรุโกะ : อ๊ากกก ปล่อยชั้นนะคูโกะ อยู่จะมาเปลื้องผ้าชั้นทำม๊ายย!! - เสียงเนียรุโกะดังมาจากด้านใน พลางพยายามเอาเป็นเอาตายเพื่อปละให้คูโกะที่พยายามจะเปลื้องผ้าเธอออก และยังกอดเอวของเนียรุโกะไว้แน่น

คูโกะ : น่านะเนียรุโกะ อุส่ามาอยู่ในรูมเซอร์วิสรอเค้าแบบนี้แสดงว่าพร้อมจะมอบร่างกายนั้นให้เค้าแล้วใช่ม้า อย่าขัดขืนเลยน้า

เนียรุโกะ : จะบ้ารึไง ใครจะไปอยากอยู่กับหล่อนกันเล่า ปล่อย ปล่อยนะ ชั้นแค่จะมากินไอติมกับทากะซังเท่านั้นเอง! - ในที่สุดเธอก็ได้ดีดคูโกะออกได้สำเร็จแต่ดูท่าคูโกะจะเจ็บตัวน่าดูนะ

คูโกะ : ฮือออ เนียรุโกะใจร้าย . . . '' ซิกๆ ''

เนียรุโกะ : ไม่ต้องมาอ่อยเลย!!!

ในขณะที่กำลังวุ่นวายกันอยู่นั้นเองดูเหมือนว่าจะมีใครยืนอยู่ข้างหลังทากะด้วย

คานาเดะ : มีอะไรให้ช่วยมั้ย?. . . คะ . . . - เสียงโทนเรียบๆที่คุ้นเคย คานาเดะได้มายืนอยู่ด้านหลังทากะในชุดพนักงานต้อนรับ ดูท่าว่าจะเป็นเธอที่คูโกะพูดถึงเมื่อครู่

" . . . อ่าว . . . ไม่ต้องไปทำงานหรอ ? " ทากะแปลกใจเล็กน้อยว่าทำไมเธอถึงมาอยู่นอกร้านได้

" แล้วก็กำลังเข้าไปกินไอตินข้างในพอดีหน่ะ . . . " ทากะพูดก่อนที่จะเดินเข้าร้านไปอย่างช้าๆ

คานาเดะ : ชั้นกวาดพื้นอยู่หน้าร้านได้ซักพักแล้วนะ. . . - คานาเดะพูดมองดีๆเธอถือไม้กวาดอยู่จริงๆ ท่าทางทากะจะรีบมองหาเนียรุโกะจนลืมมองคนที่ยืนต้อนรับอยู่หน้าร้านไปซะแล้ว คานาเดะวางไม้กวาดพิงใกล้ๆพุ่มไม้ก่อนจะเปิดประตูให้

คานาเดะ : เชิญค่ะ . . .

"ขอโทษทีไม่ได้สนใจเมื่อตะกี้ครับ . . ." ทากะขอโทษหญิงสาวเนื่องจากได้ทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน
เมื่อทากะเดินเข้ามาในร้าน บรรยากาศช่างดูกดดันยิ่งนักเพราะของในนั้นเหมือนจะมีแต่หญิงสาว แล้วเค้าซึ่งเป็นผผู้ชายกลับหลงเข้ามาได้อย่างไร
" . . . เอาไงดีเนี่ย . . . "ทากะคิดในใจ
" . . . . . . แล้วต้องทำยังไงต่ออะ . . . " ทากะหันไปถามคานาเดะดูเหมือนว่าเขาจะตื่นเต้นไปหมดแล้ว

คานาเดะ : ก็ ทำตัวเหมือนปรกติไปก็ได้ไม่ใช่หรอ? - คานาเดะถามด้วยความแปลกใจ

คานาเดะ : อย่าง สั่งไอศครีมกับชั้น . .. แล้วไปนั่งคอยกับเนียรุโกะซัง . . . - เธอพูดพลางมองตรงไปที่โต๊ะที่เนียรุโกะยังวุ่นวายกับคูโกะอยู่

แล้วเมนูละ . . . ช่างมัน สั่งเลยแล้วกันไม่ต้องดูเมนู . . . ทากะคิดในใจ
". . . . ถ้าอย่างนั้นก็สั่งเลยแล้วกัน Chocolate sunday . . . " เขาลองสั่งเมนูสุดพื้นฐานเพื่อลดโอกาศการหน้าแหลกหากไม่มีอยู่ในเมนู

" ส่วนโต๊ะขอนั่งตรงนั้นแทนแล้วกันนะครับคุณคานาเดะ " ทากะพูดพล่างชี้ไปยังโต๊ะที่ว่างอยู่และเป็นจุดที่เนียรุโกะจะเห็นเค้าได้ยากที่สุด

คานาเดะเอียคอเล็กน้อยกับประโยคหลังของทากะแต่คงซักถามอะไรมากไม่ได้เพราะไม่ใช่หน้าที่ของเธอ

คานาเดะ : เข้าใจแล้วค่ะ . . . กรุณารอซักครู่นะคะ

คานาเดะโค้งให้เล็กน้อยก่อนจะเดินตรงไปที่เคาท์เตอร์

ส่วนทางด้านเนียรุโกะเองก็ถูกดึงให้ลงไปพ้นตาคนเสียแล้วดูท่าเธอจะรับมือยากน่าดู  

" . . . ดูเหมือนว่าจะเป็นไปตามการคำนวณสินะ สมเป็นเมนูพื้นฐานจริงๆ . . . " ทากะคิดในใจ
เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะ สายตาของเขาดูแวววาว และรอคอยไอศครีมอย่างใจเย็น

ในขณะที่รอทากะก็ได้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย . .

ในขณะที่ทากะกำลังคิดอะไรไปเพลินดูเหมือนว่าข้างในจะชุลมุนวุ่นวายอยู่บ้างแต่เพราะเขาไม่สนใจอะไรก็เลยไม่ได้ยินไปซะอย่างงั้น

เนียรุโกะ : อ่อย ทะ ทากะซังงงง - เนียรุโกะค่อยๆยื่นมือขึ้นมาจับโต๊ะที่ทากะนั่งก่อนจะดึงตัวเองขึ้นมานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยอยู่พอสมควร

" . . . . เนียรุโกะซัง ? ? " ทากะพูดด้วยนํ้าเสียงแปลกใจเล็กน้อย
" ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนเถอะครับ . . . " ทากะพูดด้วยนํ้าเสียงเรียบๆพล่างชี้ไปยังเนียรุโกะ
ทากะยังคงสีหน้าเฉยๆแลดูเหม่อลอย ดูเหมือนเค้าจะรอให้เนียรุโกะจัดชุดให้เรียบร้อย หรือไม่ก็รอให้คูโกะมาจัดการอีกรอบ

Melonpang

ชินลืมตาขึ้นมาได้อย่างไม่ยากเย็นนักในเช้านี้ ก่อนที่จะล้างหน้าแต่งตัวอย่างรวดเร็วพร้อมกับเดินออกไปหาเซบัสเตียน

" อรุณสวัสดิ์ครับ "

เซบัสเตียนโค้งให้อย่างสุภาพก่อนจะเดินมากับเมดอีกสองคนที่เข็ดรถเข็นมาหาชินด้วย

เซบัสเตียน : คุณหนูเซนะบอกให้ผมนำชุดพ่อบ้านมาให้ แล้วก็วันนี้เป็นวันที่ ชินซามะต้องไปปรณิบัติ คุณหนูยามิด้วย

เซบัสเตียนอธิบายก่อนที่เมดอีกสองคนจะเดินมาหาชินแล้วพยายามประคองให้เขาลุกขึ้นแล้วเปลี่ยนชุด ณ ตรงนั้น

" อะ..งั้นเหรอครับ.. เอ๊ย ? เดียวๆ ! ผมเปลี่ยนเองได้ครับ "

ชินลนลานทันที ยังไงก็ไม่ชิน

แต่สุดท้ายก็โดนเปลี่ยนชุดให้จนได้..

' อา.. โดนดาเมจ*แต่เช้าเลยแฮะ '

" จะว่าไป... วันนี้เป็นวันทำงานวันแรก.. ต้องพยายามให้ดีที่สุดละ ! "

เซบัสเตียน : ได้ยินแบบนั้นผมก็ค่อยเบาใจลงหน่อย ถ้าอย่างนั้นนี่ครับ . . . - เซบัสเตียนถอยออกมาให้ชินเห็นถาดที่ที่ถูกเปิดออกเป็นไทยากิจำนวน 6 ชิ้นที่ดูเหมือนว่าจะเพิ่งอบเสร็จใหม่ๆกำลังหอมกรุ่นรับยามเช้าเลยก็ว่าไดไ้

เซบัสเตียน : คุณหนูยามิค่อนข้างชอบขนมประเภทนี้มาก หากเธอไม่ยอมเปิดประตูห้องให้ กรุณาใช้สิ่งนี้พาเธอออกมาทำกิจวัตรประจำวันด้วย

" อ..เอาขนมล่อเหรอครับ "

ชินยิ้มแหย่ๆแต่ก็รับมาแต่โดยดี จะว่าไปเมื่อวานก็เห็นพูดถึงไทยากินี่นะ

" รับทราบครับ "

ชินรับคำอย่างแข็งขัน จากนั้นก็เดินตรงไปที่ห้องของยามิ แล้วก็เคาะประตู

" ขอโทษครับ ยา.... คุณหนูยามิ เช้าแล้วนะครับ "

. . . . ดูเหมือนจะไม่มีการตอบรับใดๆ ออกมาจากห้องนั้นเลย

พอดูจากพื้นใต้ประตูดูท่าเธอจะยังไม่ตื่นเสียด้วยซ้ำเพราะไม่มีแสงแดดส่องลอดผ่านบานประตูออกมาเลยแม้แต่น้อย

" หืมม ~ "

พอไม่มีเสียงตอบรับอย่างที่คาด ชินก็คิดแผนต่อไปทันที

" คุณหนูยามิคร้าบ(ลากเสียง) ของหวานเช้านี้มีไทยากิเพียบเลยนะคร้าบ(ลากเสียง) "

" มันกำลังร้อนอยู่ด้วย.. อ๊า ถ้าต้องปล่อยให้เย็นไปแบบนี้ละก็ น่าเสียดายน่าดูเลยนะคร้าบ(ลากเสียง) "

. . . ยังคงไม่มีเสียงตอบกลับมาครู่หนึ่ง แต่จู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออกช้าๆ พร้อมกับ คุณหนูขี้เซาที่จ้องชินมาด้วยสายตาสลึมสะลือ

ยามิ : อืมมม . . . ตื่นแล้ว . . . - เธอตอบเบาๆ ทั้งยังแอบขยี้ตาเบาๆ  พลางหลับตาลงอยู๋ครู่หนึ่ง

ยามิ : ขี้โกง . . . -  เสียเล็กๆนั้นดังออกมาจากปากของคุณหนูยามิพลางจ้องชิน - เซบัสเตียนเป็นคนบอกวิธีปลุกชั้นสินะ. . .

" รู้แล้วแต่ก็ยังตื่นนิน่า "

ชินพึมพำเบาๆโดยไม่ให้คนตรงหน้าได้ยิน จากนั้นก็บอกต่อไปว่า

" วันนี้ผมมีหน้าที่ต้องดูแลคุณหนูยามิครับ เพราะงั้นถ้าต้องการอะไรก็บอกได้เลย "

" แต่ตอนนี้ล้างหน้าแล้วลงไปทานข้าวก่อนจะดีกว่านะครับ "

ยามิ : . . . - คุณหนูยามิเงียบไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเธอยังคงจ้องมองมาที่จานบนมือของชินไม่ละสายตา แม้ว่าเขาจะขยับมันไปมาเธอก็หันไปมองตามจุดที่ขยับไปไม่เว้นแม้แต่วินาทีเดียว

ยามิ : ไทยากิ . . .

" อ..ไม่ได้ครับ นี่หลังข้าวเช้า "

ชินพูดพลางหันถาดไปเหนือหัวทันที

ยามิ : อืมม . . . - ยามิทำหน้าดุๆ ปนงอนใส่ชินก่อนจะปิดประตูเบาๆ และหายไปครู่หนึ่งก่อนจะเปิดประตูออกมาในชุดนักเรียน

ยามิ : แต่งตัวเสร็จแล้ว . . . - เธอตอบด้วยท่าทางงอนๆชินอยู่แบบนั้นแต่ดูแล้วเธอยังไม่ทันได้มัดผมหรือแม้แต่จะหวีด้วยซ้ำล่ะมั้ง?

ยามิ : ขอไทยากิให้ชั้น ได้หรือยัง . . .

" ฮืม.. "

ชินยิ้มเล็กๆก่อนที่จะยืนไทยากิให้กับยามิ

" ถ้าต้องการก็ต้องได้สิครับ "

" วันนี้ผมต้องทำทุกอย่างที่คุณหนูยามิต้องการนี่ "

ยามิยื่นมือออกไปทำท่าจะหยิบไทยากิจากมือของชิน

[ 1 ] ดึงจานหลบ [ 2 ] ยอมให้เธอดีๆ

[ 1 ]

" เอ้า ฮึบ "

ชินยกถาดขึ้นเหนือหัว จนยามิหยิบพลาด.. เค้ามองเด็กสาวปนขำนิดๆก่อนที่จะบอกต่อว่า

" ถึงผมจะบอกแบบนั้น..แต่รู้สึกจะโดนกำชับมาว่าหลังข้าวเช้าน่ะครับ "

ชินยิ้มให้ยามิจากนั้นก็บอกกับเธอว่า

" งั้นไปรับประทานอาหารเช้าก่อนดีไหมครับ ? "

ยามิ : อืมมมม . . . - ยามิพยายามเขย่งเพื่อคว้าจานลงมาแต่ไม่เป็นผลดูเหมือนว่าความสูงของเธอกับชินจะต่างกันเกินไป

ยามิ : . . . - คุณหนูยามิแอบทำเสียงไม่พอใจพลางกดคิ้วตัวเองลงขณะหลับตาก่อนจะเดินผ่านชินลงไปยังด้านล่างแทน

หลังจากแหย่ยามิเล็กน้อยแล้วชินก็เดินตามยามิลงไป

' นึกว่าจะตวาดมาเลยซะอีก จะว่าไปคนในบ้านนี้นิสัยไปกันคนละทางเลยนี่นะ '

' วันนี้ต้องดูแลเด็กคนนั้น เพราะงั้นต้องพยายามหน่อยละ ! '

ชินตาเป็นประกายระหว่างเดินตามลงไป เพราะเค้ารู้สึกว่าน่าจะเข้ากับยามิได้เพราะเราก็ชอบหนังสือเหมือนกัน...
แม้มันจะยากระดับ Max ก็เถอะ

- ย้ายลงมายังห้องอาหาร -

เมื่อทั้งสองคนเดินลงมายังด้านล่างและตรงมายังห้องอาหารดูเหมือนว่าจะมีซานะและพ่อบ้านอีกคนหนึ่งกำลังทำอาหารเช้าอยู่

คาฉะ : โอ้ ตื่นแล้วหรอยามิ - คุณหนูคาฉะทักทายยามิพลางยิ้มบางๆให้

ยามิ : อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านพี่ - ยามิตอบคาฉะเบาๆก่อนจะเดินมานั่งตรงเก้าอี้

คาฉะเองก็มองตามเธอไปจนกระทั่งเธอนั่งลงแฮะจับสังเกตุที่ชินได้

คาฉะ : ยามิ วันนี้พ่อบ้านคนนั้นเป็นของเธอสินะ อย่าลืมเลื่อนกระดิ่งไปที่สีของตัวเองสิ - คุณหนูคาฉะพูดพลางชี้ไปที่กระดิ่งของชินที่ยังเป็นสีของเซนะอยู่

ยามิหันมามองมันแล้วชะงักครู่หนึ่งก่อนจะเห็นว่าข้างที่ชินถือถาดดันเป็นข้างเดียวกับกระดิ่งที่ผูกเอาไว้

ยามิ : ยื่นมือลงมาหน่อยสิ. . . - ยามิบอกชินเลาๆ พลางยกมือขึ้นไปหาชิน

ชินได้ยินดังนั้นจึงยื่นมือลงมา...

แต่นึกขึ้นได้เลยเปลี่ยนไปถือถาดอีกมือนึงแล้ววางข้างที่ผูกกระดิ่งลงมาแทน

ยามิ : . . . - ยามิแสดงอาการงอนของขึ้นทันทีที่ชินไหวตัวทันก่อนจะขยับกระดิ่งมาที่สีของตัวเอง

ยามิ : . . . เรียบร้อยแล้วค่ะ ท่านพี่ . . . -  ยามิหันมาตอบคาฉะด้วยสีหน้านั้น

คาฉะเองก็ดูท่าจะดูออกคร่าวๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะยกแก้วนมร้อนขึ้นจบเบาๆ

ซานะ : อ๊ะ พี่ยามิ รุ่นพี่ชิน อรุณสวัสดิ์ค่า - เสียงซานะทักทั้งสองคนที่เข้ามาใหม่พร้อมกับหม้อกระเบื้องสีสวย

ซานะ : หืม? แล้วพี่เซนะกับพี่คิริโนะล่ะคะ?

คาฉะ : อ้อ สองคนนั้นหรอ? . . . - คุณหนูคาฉาะละแก้วลงก่อนจะดีดนิ้ว

คาฉะ : ไอยะ . . . - คาฉะที่เรียกพ่อบ้านที่อยู่ในครัวให้ออกมา

คาฉะ : ไปปลุกคิริโนะกับเซนะให้ที - คาฉะบอกก่อนจะจิบนมร้อนต่อ ส่วนพ่อบ้านที่ถูกเรียกได้เดินผ่านคาฉะไปเงียบๆแบบนั้น

ชินก้มหัวให้ซานะเล็กน้อยกับคำทักทายนั้น ก่อนที่จะหันมาทางเดิม

' ไอยะ ? ไม่เคยเห็นคนๆนี้เลยแฮะ '

ชินมองพ่อบ้านท่าทางจะมือโปร แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากแล้วยืนเฉยๆพลางมองไปที่ยามิเล็กน้อย

' ทางนี้สิ ท่าจะอยากทานมากจริงๆแฮะ.. '

ชินมองไปที่ยามิที่อารมณ์ท่าจะบูดได้ที่(แถมยังออกทางสีหน้า)

แกร๊ก! - เสียงแก้วใบเล็กวางดังกว่าปรกตินิดหน่อยของคาฉะพลางจ้องชินด้วยใบหน้ายิ้มเรียบๆแผ่ออร่ากดดันชินจะบอกประมาณว่า [ นายแกล้งน้องสาวของชั้นมากเกินไปแล้วย่ะ ] อย่างนั้น

คาฉะ : ยามิ ชินเขาจะวางจานไทยากิให้น่ะ หลบให้เขานิดนึงสิ - คาฉะพูดพลางยิ้มให้ยามิก่อนจะมองชินเหมือนบอกว่าให้ทำตามที่เธอบอก

ยามิ : ! . . . - ยามิได้ยินแบบนั้นก็ได้ค่อยๆเขยิบให้ชินเหมือนกะจะทำเนียนเป็นไม่สนใจอะไรแบบนั้นล่ะมั้ง

" . . . . . . . . "

' คำสั่งแฮะ ช่วยไม่ได้ '

ชินก้มหัวเล็กน้อยก่อนที่จะเดินมาวางถาดไทยากิลงตามที่ยาฉะสั่ง ว่าแต่มันยังร้อนอยู่แฮะ ใช้แป้งอะไรเนี่ย..

ทันทีที่จานไทยากิวางตรงหน้าของยามิ เธอได้ค่อยขยับตัวกลับมาแล้วค่อยๆเอื้อมมือหยิบไปก่อนหนึ่งชิ้นก่อนจะกุมเอาไว้ที่มือทั้งสองข้างก่อนจะค่อยๆกันเล็มเบาๆที่หัวปลาช้าๆ

ซานะ : อ่าาาา รุ่นพี่ชิน ไม่ได้นะคะ ไหงให้พี่ยามิกินไทยากิก่อนข้าวล่ะ . . . - ซานะโผล่งขึ้นก่อนจะให้เมดช่วยจัดแจงจานให้

ยามิ : ก็หิวนี่นา . . . ( งับ ) - ยามิตอบน้องสาวของเธอเบาๆก่อนจะเล็มไทยยากิอีกชิ้น

ซานะ : หนูบอกแล้วนี่นาว่าให้ทานของคาวก่อนค่อยทานของหวานน่ะ

คาฉะ :ฮึๆ น่าๆซานะ ให้ยามิทานไปเถอะ แต่แค่ชิ้นเดียวนะตกลงมั้ย?ยามิ

ยามิพยักหน้ารับคำ ส่วนซานะก็คงได้แต่ถอนหายใจเบาๆอย่างยอมแพ้

ซานะ : เข้าใจแล้วค่ะ แค่ชิ้นเดียวจริงๆนะคะ พี่ยามิ

ยามิ : อื้อ ( พยักหน้า )

' พี่เปล่านา.. '

ชินค้านซานะนิดๆในใจถึงเมื่อกี้จะอยากแอบเนียนให้นิดๆเหมือนกันก็เถอะ

' อืม.. จะว่าไป รอคำสั่งก็พอสินะ พ่อบ้านส่วนตัวเนี่ย '

พอคิดดังนั้น เค้าจึงยืนเฉยๆอยู่ห่างๆจากโต๊ะกินข้าว

ซานะ : ?? รุ่นพี่ชินไม่ทานมื้อเช้าด้วยกันหรอคะ? - ซานะเอ่ยถามชินด้วยความสงสัย

ซานะ : ไม่ต้องพิธีรีตรองมากก็ได้ค่ะ รุ่นพี่ชินเป็นแขกของบ้านนี้ด้วย เพราะงั้นเลยพิเศษกว่าพ่อบ้านคนอื่น เพราะงั้นมาทานโจ๊ก ฝีมือรุ่นพี่ไอยะกันเถอะค่ะ - ซานะพูดพร้อมกับรอยยิ้มดูท่าทางตื่นเต้นไม่น้อย

" เอ่อ.. "

' แบบนั้นก็ไม่ต่างจากเดิมน่ะสิ.. '

เดิมทีเค้าแค่อยากได้ประสบการณ์การทำงานเฉยๆก็จริง แต่ในเมื่อเป็นพ่อบ้านแล้วการทานข้าวพร้อมเจ้านายเลยมันก็ไม่เหมาะ

' แต่ก็หิวแฮะ.. '

ชินเหลือบมองไปที่สีกระดิ่งของตนเองเล็กน้อย ก่อนที่จะยิ้มบอกกับซานะไปว่า

" ผมยังไม่ค่อยหิว ขอทานทีหลังดีกว่าครับ "

ซานะ : ถ้ารุ่นพี่ว่าแบบนั้นก็ตามใจค่ะ - ซานะตอบก่อนจะนั่งลงก่อนจะเริ่มรับประทานอาหารบ้าง

ไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดออก พร้อมกับ คิริโนะและเซนะก็ได้เดินเข้ามาด้านใน

แต่ดูๆแล้ว ดูเหมือนว่ารุ่นพี่เซนะจะโบะหน้ามาแรงกว่าเมื่อก่อน ผิดกับคิริโนะที่แต่งหน้ามาแค่อ่อนๆเท่านั้น?

" หวา.. "

ชินมองผู้มาใหม่ทั้งสองที่พาความแปลกใหม่ตามมาด้วย แต่เค้าก็ไม่ได้ติดใจอะไรนัก.. มั้ง?

เซนะ : อรุณสวัสดิ์ ชินคุง ซานะจัง ยามิจังแล้วก็ คาฉะจัง ตื่นเช้ากันจังเลยนะ~ . . . - เซนะพูดเสียงอ่อยๆ เหมือนคนอดนอน ให้เดาเลยว่าที่เธอแต่งหน้าหนามาแบบนี้อาจจะเพราะนอนไม่พอและปกปิดรอยคล้ำบนตา

คิริโนะ : อรุณสวัสดิ์ค่ะ . . . - กลับกันคิริโนะกับกล่าวทักทายอย่างเย็นชาและเดินดุ่มๆมานั่งข้างๆคุณหนูคาฉะแทน

คาฉะ : ท่าทางจะโดนพ่อบ้านของชั้นกวนใจมาสินะ คิริโนะ ? หน้าบึ้งลงมาเชียว?

คิริโนะ : เรื่องของหนูน่ะ . . . - คิริโนะฮึดฮํดเบาๆก่อนจะเริ่มทานอาหารที่เมดจัดให้เธอ

ส่วนพ่อบ้านที่ไปตามมาก็ได้มาหยุดยืนอยู่ตรงด้านหลังของคาฉะ

" . . . . . "

ชินมองคิริโนะที่เพิ่งเข้ามา ..

' ไม่รู้สึกแปลกตาเลยแฮะ คิริโนะนี่จะอารมณ์ดีเฉพาะตอนดูอนิเมะละมั้ง ? '

ชินนึกขำๆ แต่ดีที่ยังไม่หลุดขำ ก่อนที่จะยิ้มบางๆไปทางคิริโนะ

คิริโนะ : . . .  ยิ้มอะไรของนายยะ? - คิริโนะหันมาแขวะชินด้วยสายตารำคาญใส่เขา ดูท่าคิริโนะจะไม่เคยชินกับการถูกใครยิ้มให้อย่างเป็นมิตร หรือ แสดงอารมณืที่เกี่ยวกับตัวเธอ

คาฉะ : แหม อย่าเย็นชากับพี่นักสิ

คิริโนะ : ฮึ . . .

ถึงบรรยากาศจะดูยุ่งเหยิง? แต่ก็ดูเป็นปรกติสุขกันดีสมกับเป็นครอบครัวที่แต่ละคนมีนิสัยกระเด็นกันไปคนละทางเลยก็ว่าได้

ซานะที่เดินมานั่งข้างๆกับยามิ ได้ยื่นกระดาษทิชชู่ให้พี่สาวก่อนที่ยามิจะรับไว้และแตะริมฝีปากของตัวเอง

ซานะ : ว่าแต่วันนี้พี่ยามิมีเรียนสินะคะ? จะกลับช้ารึเปล่า?

ยามิ : . . . อืมมมม . . ..  - ยามินึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันมาหาชินที่ยืนอยู่ข้างๆ

ยามิ : พวกเราเลิกเรียนกี่โมงหรอ?

' ฮะฮะฮะ.. '

พอได้เห็นท่าทางอย่างที่คาดกลับมาแล้วทำให้ชินรู้สึกว่าวันนี้คิริโนะก็สดชื่น(?)เหมือนปกติ ก่อนที่จะรู้สึกว่ายามิมองเค้าอยู่

' ถามผมแล้วผมจะไปรู้เวลาเลิกของเธอได้ไงละครับ.. '

ชินคิดในใจ ก่อนจะลองนึกอีกครั้ง

' จะว่าไป เมื่อวานก็เห็นอ่านหนังสือทั้งวันเลยนิน่า น่าจะช้ากว่าเราสักหน่อยละมั้ง แต่เราเป็นพ่อบ้าน ตอบแบบคาดคะเนก็.. '

อืม...

" ราวๆ 4 โมงเย็นครับ ถ้าไม่มีเหตุการณ์ไม่คาดฝัน(?)เกิดขึ้นน่ะ "

  
ยามิ : อื้อก็คงอย่างที่ชินว่าแหละ

ซานะ : อย่านั้นหรอคะ ท่าทางน่าสนุกจังเลยน้า  -  ซานะยิ้มไปคุยไปด้วยท่าทางสนุกสนานของเธอ ก่อนจะเริ่มทานอาหารบ้าง

ซานะ : อื้ม! ข้าวแกงกระหรี่ของไอยะซังอร่อยดีนะคะ

คาฉะ : อึ้ม! อาหารของสามัญชนก็อร่อยแล้วก็ประหยัดแบบนี้ล่ะ - คุณหนูคาฉะคุยอวดนิดหน่อย

คาฉะ : ถ้าซานะอยากรู้วิธีทำล่ะก็เดี๋ยวจะให้ยืมหมอนี่ไปสอนให้ก็ได้นะ

ซานะ : จริงหรอคะ ถ้างั้นรบกวนด้วยน้า - ซานะได้ยินแบบนั้นก่อนจะยิ้มออกมาอย่างร่าเริง

' ข้าวแกงงั้นหรือ... ธรรมดากว่าที่คิดแฮะ นึกว่าพ่อบ้านจะทำอาหารแปลกตากว่านี้ซะอีก '

' อุก.. คิดเรื่องข้าวมันก็ยิ่งหิวแฮะ '

ชินยังยืนนิ่งๆหลังยามิโดยไม่แสดงออกทางสีหน้า

คาฉะ : เอาล่ะๆ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนก็แล้วกัน

คุณหนูคาฉะยกมือขึ้นหยุดการสนทนาก่อนจะเริ่มรับประทานอาหารมื้อเช้าต่อ

ไม่นานนักมื้อเช้าก็เสร็จเรียบร้อย

ยามิและชินได้ถูกส่งมายังโรงเรียนและดูเหมือนว่ายามิจะยังคงดูเหม่อๆอยู่บ้าง

tesstrossa

---

" ช- ใช่ค่ะ !! แค่สถานที่ทั่วๆไปก็พอแล้วล่ะค่ะ "

เราได้รีบบอกรุ่นพี่พลางเอาขนมปังในมอของฮิบิกิยัดปากของเธอก่อนที่จะแซวเรามากไปกว่านี้

ฮิบิกิ : อุ๊ก!!? ฮะฮือฮิ้ว!? - ฮิบิกิตกใจที่ขนมปังไม่พึงประสงค์ถูกยัดเยียดเข้าปากของเธอก่อนจะหันหน้าหนีไปพลางเคี้ยวมันช้าๆ

ฮิบิกิ : แค่กๆ ฮาเนี๊ยวใจร้ายอ๊าาา นึกว่าจะตายจริงๆแล้วซะอีก - ฮิบิกิพูดกลั้วไอไปพลางน้ำตาคลอเบ้าจากการขาดอากาศหายใจครู่หนึ่ง

คาซึมะ : อ่ะฮะๆๆ พวกเธอสองคนตลกดีจัง - รุ่นพี่คาซึมะที่ยืนมองทั้งคู่อยู่ได้หัวเราะออกมาเบาๆ

คาซึมะ : ถ้าอย่างนั้น ฮาเนียจังสะดวกวันไหนก็ลองมาถามพี่ก็แล้วกันนะ เอาไว้จะจัดเวลาหยุดงานพาไปเดินชมเมืองให้

" คงจะเป็นวันหยุดปลายสัปดาห์ล่ะค่ะ "

เราได้ตอบรุ่นพี่พลางหันกลับมาหัวเราะเบาๆกับฮิบิกิที่เราได้แกล้งไปเมื่อครู่นี้

คาซึมะ : Day8 สินะ อืม น่าจะขอหยุดได้ล่ะนะ เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น ยื่นมือถือมาหน่อยสิ - คาซึมะ พูดพลางยิ้มบางๆแล้วยื่นมือออกมาหาฮาเนีย

" ค- ค่ะ . . . "

เราได้ค่อยๆส่งมือของเราไปหารุ่นพี่คาซึมะอย่างช้าๆ . . .

. . . ไม่แน่ใจว่าฮาเนียเล่นมุขหรือเปล่า แต่ก็ทำให้คนที่อยู่บริเวณนี้ นิ่งสนิทไปเลยทีเดียว

'' อย่างกะลูกหมาให้มือเจ้านายอ่ะ!!? น่ารัก!? '' มั่นใจว่าทุกคนคงจะคิดแบบนี้

คาซึมะเกาแก้มของตัวเองพลางยิ้มแห้งก่อนจะพูด

คาซึมะ : อ่อ ฮาเนีย พี่หมายถึง ขอยืมโทรศัพท์มือถือของเธอหน่อยนะ ไม่ใช่ว่าพี่ขอยืมมือของเธอนะ . . .

" อ๊ะ . . . ข- ขอโทษค่ะ !!

เราได้รีบดึงมือกลับอย่างเขินอายก่อนที่จะค่อยๆหยิบมือถือจากทีเก็บค่อยๆก้มหน้านิ่งพร้อมๆกับส่งให้กับรุ่นพี่อย่างเขินอายที่เผลอเหม่อลอยไปกับเสียงของรุ่นพี่จนไม่ได้ฟังให้ชัดถ้อยชัดคำ

ได้เม็มเบอร์โทรศัพท์ของ คาซึมะ ไว้แล้ว

รุ่นพี่คาซึมะรับโทรศัพท์จากฮาเนียก่อนจะค่อยๆเม็มหมายเลขและอีกเมลของตัวเองลงไปก่อนจะส่งกลับคืนเจ้าของ

คาซึมะ : เรียบร้อยแล้วล่ะ

ฮิบิกิ : ว่าแต่ รุ่นพี่คาซึมะแล้วแขนเป็นแบบนั้นจะไปทำงานพิเศษที่ร้านได้หรอ? - ฮิบิกิ เอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

คาซึมะ : อ้อ เรื่องนั้นคงไม่เป็นอะไรหรอก อาจจะไม่ได้อบขนมคงจะแค่ขายของไปก่อนจะกว่าจะหายล่ะนะ - คาซึมะยิ้มก่อนจะตอบฮิบิกิอีก

คาซึมะ : ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่เรียกเพื่อนพี่มาช่วยเรื่องนี้ด้วย แต่เดี๋ยวก็คงจะมาแล้วเหมือนกันแหละนะ

คาซึมะบอกไม่ช้าเสียงประตูก็ได้ดังขึ้นพร้อมกับรุ่นพี่ฮารุและอิลเน่ ได้เดินเข้ามาด้านในห้องชมรม

อิลเน่ : คาซึมะ!? - รุ่นพี่อิลเน่อุธานขึ้นมาด้วยความตกใจก่อนจะรีบเดินมาหาคาซึมะ

อิลเน่ : เป็นยังไงบ้าง แขนของเธอมัน?

คาซึมะ : อื้ม แค่นี้สบายมาก ได้น้องๆช่วยกันทำอาหารจนออกขายทันแล้วด้วยเพราะงั้นไม่ต้องห่วงนะ - รุ่นพี่คาสิมะยิ้มตอบพลางรีบบอกปัดก่อน

ฮารุ : ท่าทางจะวุ่นๆกันอยู่สินะ? - รุ่นพี่ฮารุพูดขึ้นก่อนจะเดินมาหาฮิบิกิ

คาซึมะ : เอ้อ นิดหน่อยน่ะ โทษทีนะที่รบกวนให้ตามอิลเน่มา - รุ่นพี่คาซึมะหันมาตอบรุ่นพี่ฮารุด้วยความขอบคุณ

ฮารุ : ไม่เป็นไร ชั้นเองก็มีธุระเหมือนกันเลยตามลงมาได้น่ะ - รุ่นพี่ฮารุมองฮิบิกิไปตอบรุ่นพี่คาซึมะไปด้วยสีหน้าเหมือนกำลังจะโกรธอยู่

ฮิบิกิเองก็ดูท่าจะนึกออกแล้ว ก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ พลางเกาหัวเล็กน้อย

ฮิบิกิ : อ่ะ ฮ่าๆๆๆ คะเค้าเปล่าลืมน่อ

ฮารุ : . . . ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย ฮิบิกิ พรุ่งนี้เช้าให้มาหาพี่ด้วย เรามีเรื่องต้องคุยกัน . . . - รุ่นพี่ฮารุบอกก่อนจะหันมามองฮาเนียครู่หนึ่งพลางเบนสายตาตัวเองกลับมาหาฮิบิกิเหมือนเดิม

ฮารุ : เรื่องดูแลนักเรียนแลกเปลี่ยนพี่ไม่ว่าหรอกนะ แต่อย่างน้อยก็อย่าทำให้คนในยูนิตของเธอต้องเดือดร้อนด้วย

คาซึมะ : น่าๆ ฮารุ น้องเขาอุส่ามาช่วยชั้นทำธุระให้ยันเสร็จเพราะงั้นถือซะว่าชั้นขอโทษแทนน้องเขาก็แล้วกัน

ฮารุ : . . . เฮ้อ เอาอย่างนั้นได้ เห็นแก่นายแล้วกัน . . .

เราเองก็ได้หันไปทางรุ่นพี่คนนึงที่น่าจะชื่อฮารุพร้อมกับได้กล่าวขอโทษแทนฮิบิกิด้วยเช่นกัน

" ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่เราดึงตัวฮิบิกิมาโดยพละการแบบนี้ "

เราได้ก้มขอโทษรุ่นพี่เล็กน้อยก่อนที่จะได้เงยขึ้นมาปกติพลางถามขึ้นต่ออย่างสงสัย

" แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องที่สำคัญต่อชมรมมากเลยนะคะ ถ้าไม่รังเกียจจะสามารถบอกเราได้รึเปล่าคะ ? "

ฮิบิกิ : ฮาเนี๊ยวไม่ผิดซะหน่อยไม่เห็นจะต้องขอโทษเลยนี่ เค้าต่างหากที่ตามฮาเนี๊ยวตลอดน่ะ - ฮิบิกิแก้ต่างให้ฮาเนียแทน ก่อนจะหันมาหารุ่นพี่ฮารุ

ฮิบิกิ : เฮารู้แล้วล่ะว่า เฮาเผลอโดดซ้อมไปแค่สองสามครั้งเอง แต่เฮาก็อยากพักบ้างนี่นา - ฮิบิกิ แสดงกิริยางอแงประกอบกับคำพูดไปพลางจ้องฮารุด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่นัก

รุ่นพี่ฮารุ : . . . - รุ่นพี่ฮารุเงียบไปครู่หนึ่งแต่เปลี่ยนเป็นสายตาเย็นชาใส่แทนจนทำให้ฮิบิกิสะดุ้งเล็กน้อย

รุ่นพี่ฮารุ : เข้าใจแล้ว ถ้าเธอบอกว่าอยากพัก พี่จะให้เธอพักก่อนก็ได้ . . . - รุ่นพี่ฮารุ ตอบขึ้นด้วยเสียงเรียบๆ

คาซึมะ : นี่ฮิบิกิ ขอโทษฮารุเดี๋ยวนี้นะ! - รุ่นพี่คาซึมะรีบเดินมาหาทั้งสองคนก่อนจะหันมาหารุ่นพี่ฮารุ

คาซึมะ : เอาน่าๆ ฮารุอย่าเย็นชาใส่น้องเลย  ถือซะว่าเมื่อกี้น้องเขาแค่บ่นเพราะเหนื่อยไปแล้วกัน นะ?. . .

รุ่นพี่ฮารุ : . . . - รุ่นพี่ฮารุไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะได้ยินคำถามจากฮาเนียอีกครั้ง

รุ่นพี่ฮารุ : ไม่ได้สำคัญอะไรมากนักหรอก เพราะเจ้าตัวเขาก็จะขอหยุดพักชั่วคราวอยู่แล้ว - เสียงที่เรียบแทบจะเป็นโทนเดียวกันฟังดูเย็นชากว่าตอนที่เขาคุยตอนแรกมากของรุ่นพี่ทำเอา คนที่อยู่รอบๆ ตัวเขาต่างเงียบไปด้วย

รุ่นพี่ฮารุ : เอาเป็นว่า พี่จะให้ฮิบิกิหยุดพักผ่อนตามที่ขอไว้ก็แล้วกัน ขอตัวกลับก่อนล่ะ มีเอกสารที่ต้องไปเคลียอีก - รุ่นพี่ฮารุพูดต่อโดยไม่สนใจมองมาที่ฮาเนียหรือใครเลย เดินออกไปจากห้องชมรมทั้งแบบนั้น

ฮิบิกิ : ฮึ แค่ขอทำตามใจตัวเองบ้างนิดหน่อยเอง ทำเป็นโกรธไปได้ . . . - ฮิบิกิ บ่นอุบอิบอยู่ข้างๆฮาเนียพลางกอดอกแก้มป่อง

" อย่าคิดแบบนั้นสิฮิบิกิ รุ่นพี่คนนั้นเขาอาจจะทุ่มเทกับชมรมอย่างจริงจังมากๆก็ได้ . . . "

เราได้ปรามๆฮิบิกิไว้บ้างเพื่อไม่ให้เธอมีเรื่องกับที่ชมรมมากไปกว่านี้

" . . . แต่เราก็ไม่ได้เข้าข้างเขาหรอกนะ ทั้งๆที่เป็นผู้นำแท้ๆ . . . "

เราได้เอ่ยประโยคหลังเล็ดออกมาเบาๆอย่างเสียใจและหันกลับไปลารุ่นพี่อาสึมะเสียก่อนที่จะออกไปยังโรงอาหารกับฮิบิกิ

ย้ายมายังโรงอาหาร

หลังจากที่ทั้งสองคนได้มานั่งแหมะกันอยู่ที่โรงอาหารพร้อมกับมาโคโตะที่ปั้นหน้ายักใส่ฮิบิกิอยู่ตอนนี้

แต่ดูเหมือนว่าทางมาโคโตะเองก็พอจะเข้าใจสถานการณ์อยู่บ้างแล้ว

มาโคโตะ : จริงๆเลยน้า เธอเนี่ย ดันไปมีปัญหากับประธานชมรมแบบนั้น เธอคิดอะไรอยู่นิ

ฮิบิกิ : ฮึ ไม่รู้ไม่ชี้หรอก เค้าก็แค่ขอทำตามใจตัวเองบ้างนิดหน่อยเองนะ

มาโคโตะ : เล่นโดดร่มไปดื้อๆ แถมให้ชั้นแก้ต่างให้แทนเนี่ยนะ ให้มันได้แบบนี้สิเธอน่ะ

ฮิบิกิ : งะเงียบน่า ก็ไม่เห็นจะต้องเย็นชาใส่กันแบบนั้นเลยนี่

มาโคโตะ : เฮ้ออออ ไม่ไหวๆ ขอโทษนะฮาเนีย ยัยฮิบิกิดันพาให้เห็นภาพแย่ๆแบบนั้นซะได้ - มาโคโตะส่ายหน้าเบาๆก่อนจะหันมากล่าวขอโทษแทนฮิบิกิ

" ไม่เป็นไรหรอก คิคุจิซัง ว่าแต่จริงๆแล้วมันเรื่องอะไรเหรอ ? "

เราได้ถามคิคูจิซังขึ้นด้วยความสงสัย

มาโคโตะลังเลอยู่นิดหน่อยก่อนจะบอกกับฮาเนียตรงๆ

มาโคโตะ : จริงๆแล้วเมื่อวันก่อน ฮิบิกิ ดันโดดซ้อมกลางคันน่ะ เห็นบอกว่ามีธุระด่วน แล้วบังเอิญตอนนั้นผมดันเดินออกมาเห็นยัยนี่วิ่งออกมาจากตัวอาคารมาหาฮาเนียแล้วก็เมื่อวานนี้ก็ด้วย เห็นว่ารุ่นพี่ฮารุจะให้ซ้อมยูนิตก่อนจะไปขึ้นแสดงแต่ยัยนี่ก็ดันหายไปไม่บอกไม่กล่าวทำเอาพี่ฮารุต้องมาคอยกำกับแล้วก็ให้พี่ทาคาเนะกับมิกิคอยช่วยซ้อมให้น่ะ

มาโคโตะอธิบายไปพลางเหล่ตาไปหาเจ้าตัวที่อยู่ใกล้ๆกับฮาเนียและดูท่าจะไม่ยอมหันหน้ามามองมาโคโตะเลยเสียด้วยซ้ำ (หลบตา)

" ถึงจะเป็นเรื่องหน้าที่ชมรมก็เถอะ . . . แต่พวกเธอเคยเข้าใจรึเปล่าว่าทำไมฮิบิกิถึงเป็นแบบนั้นน่ะ ? "

เราได้ถามขึ้นมาขัดคิคูจิซังเสียก่อนพร้อมกับรอฟังเหตุผลของทางชมรม

มาโคโตะ อึ้งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง

มาโคโตะ : อืมม ปรกติยัยนี่ก็ดื้ออยู่แล้ว ล่ะนะแต่ก็ยังพอควบคุมได้อยู่ แต่พอ . . . - มาคาโตะหยุดพำพัมกับตัวเองทันที่เห็นรีแอ็คชั่นตาเป็นประกายเหมือนมีคนเข้าใจเธอของฮิบิกิ

มาโคโตะ : เอ้ออ เรื่องสาเหตุก็พอจะรู้อยู่บ้างแหละนะ

ฮิบิกิ : ฮาเนี๊ยววว . . .

มาโคโตะ : ฮึม . . .  ม๊ะ เดี๋ยวรุ่นพี่ฮารุเขาคงจัดการเรื่องนี้เองล่ะนะ  - มาโคโตะเปลี่ยนเรื่องคุยของตัวเองก่อนจะดื่มนมกล่องช้าๆ

ทางเราเองนั้นก็ได้แต่นั่งโดยไม่ได้พูดอะไรที่เกี่ยวกับเรื่องนี้มากนักเพราะกลัวว่าความหลังเดิมจะแตกออกมา พร้อมกับทานอาหารกลางวันกับฮิบิกิและคิคูจิซังจนเสร็จ

หลังจากทานมื้อกลางวันกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว

มาโคโตะ : อืมม ขอบคุณสำหรับอาหารคร๊าบ - มาโคโตะปรบมือเบาๆอย่างมีมารยาทก่อนจะหันมาหาทั้งสองคน

มาโคโตะ : เอาล่ะ ผมกลับไปทำธุระซะหน่อยดีกว่า - มาโคโตะยืดแขนของตัวเองเบาๆก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ ดูๆแล้วเธอคงจะไม่อยากทำให้ฮิบิกิทำท่าทางไม่พอใจไปมากกว่านี้เลยพูดกำกวมไปแบบนั้น

มาโคโตะ : ฝากดูฮิบิกิซักเดี๋ยวละกันนะ ฮาเนียจัง งั้น ไว้เจอกันที่ห้องเรียนนะ - ว่าแล้วมาโคโตะก็ได้โบกมือให้ทั้งสองคนแล้วเดินจากไป

ฮิบิกิ : ฮ๊าาา ขอบคุณนะฮาเนี๊ยะที่เข้าใจเค้าาา - ฮิบิกิโผกอดฮาเนียเบาๆดูเหมือนว่าเธอจะอยากกอดหญิงสาวที่นั่งใกล้ๆตั้งแต่ตะกี้แล้วแต่คงเพราะมาโคโตะอยู่คงจะกลัวโดนดุอีกสินะ

" ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ~ ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา "

เราได้ยิ้มรับฮิบิกิก่อนที่จะได้ช่วยกันทำความสะอาดบริเวณที่ได้นั่งทานกันและกลับไปยังห้องเรียน

เสร็จสิ้น

Blue_Moon

เนียรุโกะ : จะจัดให้เดี๋ยวนี้เลยค่า! - เนียรุโกะตอบก่อนจะรีบจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เป็นระเบียบเหมือนเดิมพร้อมกับปัดฝุ่นจัดผมใหม่จนเรียบร้อยสวยวิ้งในเวลาไม่กี่วินาที (เร็วโครต)

พนักงานสาว : ว๊ายย!? คูโกะ ทำไมเธออยู่ในสภาพแบบนั้นล่ะเนี่ย!? - เสียงตกใจของพนักงานสาวที่เดินไปเก็บโต๊ะดังออกมาจากด้านใน พร้อมกับสภาพคูโกะที่ถูกมัดทั้งแขนขาแนบชิดติดกันในผ้าห่ม (ฝูก?) อีกทั้งยังมีเทปอันใหญ่ปิดปากคงกะไม่ให้เจ้าตัวเปร่งเสียงออกมาแน่ๆ

เนียรุโกะ : อีย๊าา ชักหิวแล้วซิ ไหนๆ ดูเมนูหน่อยนะค้า - เนียรุโกะเปลี่ยนเรื่องไม่สนใจทางคูโกะก่อนจะมองดูชุดเมนูและทำท่าจะสั่งบ้าง

เนียรุโกะ : ทากะซังสั่งไปแล้วหรือยังคะ?

" . . . . สั่งไปแล้วละ . . . ลองทายดูสิว่าผมสั่งอะไรไป ~ " ทากะพูดแหย่เนียรุโกะเล่นๆโดยไม่คิดอะไร ในขณะที่เอามือเท้าคางอยู่
" ถ้าจะสั่งหรือทายก็รีบๆหน่อยแล้วกันนะ ถ้าไม่รีบระวังของเซอร์ไพรส์จะมานะ ~ " ทากะพูดพล่างชี้ไปยังคูโกะ

ทากะยังคงหวังว่าคูโกะจะลากเนียรุโกะไปเร็วๆ

เนียรุโกะ : จะคิดไตร่ตรงให้ดีเลยเจ้าค่ะ! - เนียรุโกะพูดด้วยน้ำเสียงขึ้งขังก่อนจะหยิบบางอย่างขึ้นมาจากกระเป๋าของเธอ

มันคือปากกา หญิงสาวเอามือทาบไว้กับเมนูสุดพิเศษและเป็นที่นิยมห้าอย่างในเมนูก่อนจะง้างมันขึ้นฟ้านิดหน่อย

เนียรุโกะ : โหมดสุ่มจิ้มรัวๆ ทำงานล่ะน้า!!! - ผั้วๆๆๆๆๆๆ (เสียงปลายปากกาแทงกระดาษ) เนียรุโกะไล่วันเกิดกับเดินเกิดของใครซักคนอย่างเร็วก่อนจะหยุดเบรกอยู่ตรงเมนูหนึ่ง

เนียรุโกะ : สตอเบอรรี่ซันเดย์สินะคะ!!? - ก่อนจะชี้ปากกานั่นมาทางทากะพลางตอบ

" ไม่รู้สิรอดูเองแล้วกัน ~ " ทากะพูดอย่างใจเย็นแลดูไม่เร่งรีบเท่าไร
ดูเหมือนเค้าจะถ้วงเวลารอให้คูโกะมา
" ว่าแต่ . . . การซุ่มนั้นคือการไตร่ตรองของเธอหรอ . . . " ทากะกล่าวด้วยนํ้าเสียงแอบสงสัย

เนียรุโกะ : ฮึๆๆ เสียมารยาทจังเลยนะคะทากะซัง การทำแบบนี้น่ะ มันคือการชักนำของพรมลิขิตต่างหากล่ะคะ (แถสด) หากเมนูไหนที่จิ้มลงไปแล้ว ไม่ถูกนิ้วหรือแม้แต่เล็บของอิชั้นเลยซักครั้งเดียวและตกลงบนวันเกิดของทากะซังพอดี นั่นแหละค่ะ คือคำตอบจากพรมลิขิตของชั้น (แถไฟไหม้)

เนียรุโกะตอบออกมาอย่างมั่นใจและทรงพลังเสียงของตัวเองด้วย (แม้จะเป็นการตอบแบบเสียงปรกติก็เถอะ )

เนียรุโกะ : และเมนูนั้นก็ตรงกับเงื่อนไขทั้งหมด เพราะงั้นมันถึงได้เป็นเมนูที่ทากะสังสั่งไปยังไงล่ะคะ! ( แถน้ำร้อนลวก ) (มือ พุพองเป็นหนอง ไม่ใช่ล่ะ )

เนียรุโกะ : เอ่อ ขอเป็นบานาน่าสปริท หนึ่งที่ค่ะ - แอบสั่งเนียนๆ

" . . . งั้นคงต้องบอกตามตรงเลยว่าผิด . . . " ทากะพูดด้วยนํ้าเสียงเรียบในขณะที่ทำหน้าเฉยๆ

" แล้วผมไปตั้งนานนี้ยังไม่ได้สั่งไอติมมากินอีกหรอครับ ? . . . งั้นแสดงว่าของขวัญที่ผมเรียกมาเซอร์ไพรส์คงจะช่วยฆ่าเวลาได้ดีเลยสินะครับ  " ทากะพูดไปโดยพยายามกั้นไม่ให้หัวเราะด้วยความสะใจ ริมฝีปากของเขามีรอยยิ้มเล็กๆอยู่ด้วย

" แล้วจะว่าไปคูโกะหายไปไหนแล้วละ ? ตะกี้ยังเห็นอยู่ตรงนั้นอยู่เลย . . . " ดูเหมือนทากะจะสงสัยว่าทำไมคูโกะถึงหายไปนาน โดยไม่ลากเนียรุโกะไปเก็บซะที

เนียรุโกะ : [ ก้อง ]  -เสียงซาวเอฟเฟ็คดังขึ้นมาพร้อมกับท่าทางแข็งเป็นหินสุดช็อคของเนียรุโกะ

เนียรุโกะ : อึ่ก ยัยคูโกะในชุดวันเกิดนั่นน่ะหรอคะของขวัญสุดเซอร์ไพรส์ - เนียรุโกะฟื้นตัวทันทีที่ได้ยินของขวัญสุดสยองที่เธอเพิ่งเคยได้รับมาครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้

เนียรุโกะ : ยัยนั่นจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะค่ะ ก็แค่ยัยหื่นกามฯผิดเพศเท่านั้นเอง อย่าไปสนใจเลยดีกว่าเน้อ?

แต่ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอย่างถูกคอ? คานาเดะก็ได้เดินมาพร้อมกับถือถาดไอศครีมที่ทากะสั่งไปเมื่อครู่

คานาดะ : ได้แล้วค่ะ . . .

เนียรุโกะ : [ ก้อง ] - มาอีกครั้งกับเอฟเฟ็คนี้

เนียรุโกะ : ทะ ทะ ทะ ทะ ทาจิบานะซัง?

หน้าของทากะเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเดียวกับสีผมของเขา เหตุผลนั้นคงเป็นเรื่องที่เขาคิดก่อนที่เนียรุโกะจะมา
" ขอบคุณครับคุณคานาเดะ ~ " ทากะพูดในขณะที่กำลังเก็บความประหม่าไม่ให้แสดงออกมาถึงแม้ว่ามันจะปิดไม่หมดก็เถอะ

" แล้วก็เนียรุโกะเค้าบอกอย่างได้ เซอร์วิสพิเศษจากคูโกะครับ ช่วยจัดให้เธอหน่อยได้มั้ยครับ ? " ทากะพูดกับคานาเดะพล่างยิ้มเล็กน้อย

คานาเดะ : . . . - คานาเดะค่อยๆวางถ้วยไอศครีมลงตรงหน้าของทากะ พลางวางช้อนและแก้วน้ำใสลงเรียงกันพอดูเป็นมารยาท ก่อนจะกุมถาดเอาไว้ข้างกายของเธอพลางรับฟังคำขอของทากะและหันมาหาเนียรุโกะแทน

คานาเดะ : เข้าใจแล้วค่ะ

เนียรุโกะ : หนานี้!!!? ทะทากะซัง เล่นมุขแบบนี้ อิชั้นขำไม่ออกหรอกนะคร๊าาาาาา!!! - เนียรุโกะร้องเหวอออกมาพลางรีบหันมาหาคานาเดะแทน

เนียรุโกะ : คานาเดะซัง ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ พอดีชั้นสั่งออเดอร์ไปแบบจัมโบ้พิเศษน่ะค่ะ ไม่เคยคิดอยากจะชิดเชื้อใกล้ชิดหรือเซอร์วิสอะไรจากยัยบ้าหื่นกามคูโกะเลยซักกะนิ๊สสสสส เดียววว

คานาเดะ : . . .

" หืมมมมม ~ ถ้าไม่จริงก็ไม่เห็นต้องร้อนตัวขนาดนั้นเลยนิ ~ เนอะ . . . เนียรุโกะ " ทากะพูดในขณะที่ยังคงปกปิดความประหม่าไว้
" เอ๋ แต่ถ้าเนียรุโกะบอกอย่างนั้น งั้นก็ฝากคุณคานาเดะบอกคูโกะว่าเนียรุโกะนั่งอยู่โต๊ะนี้ แค่นั้นก็พอครับ ~ " ทากะพูกับคานาเดะก่อนที่จะกล่าวเสริม " ไม่ต้องบอกว่าให้มาเซอร์วิสหรืออะไรประมาณนั้นนะครับ แค่บอกฝากบอกเพื่อนร่วมชั้นปีแค่นั้นคงจะไม่มีปัญหาสินะครับ ~ "
ทากะแอบยิ้มเล็กน้อยเพราะความสะใจที่ได้ปั่นหัวเนียรุโกะเล่น

เนียรุโกะ : ทากะซัง!? - เนียรุโกะร้องอีกครั้งด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะมายิ้มแห้งๆให้คานาเดะ

คานาเดะ : . . . สนิทกันดีนะ . . . นี่สินะที่เขาเรียกว่าการหยอกล้อของคนรักกันน่ะ? - คานาเดะตอบตามสิ่้งที่ตัวเห็นอยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยเป็นปรกตินั้น จนทำให้เนียรุโกะตาเป็นประกายขึ้นมาทันที

เนียรุโกะ : หมะแหม คานาเดะซังล่ะก็ พูดอะไรก็ไม่รู้ เค้าเขินน๊ะ อ๊ายยย - เนียรุโกะบิดไปบิดมาด้วยความอายและจิ้นอะไรไปต่างๆนาๆ

" . . . คานาเดะ . . . " ทากะพูดด้วยนํ้าเสียงขุ่นๆแสดงถึงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
" . . . เห็นผมกับยัยนี้เป็นคนรักกันเนี่ยนะ . . . ฮ่ะๆๆๆ ผมว่าคุณคานาเดะนี้ไม่มีเซนต์ด้านความรักจริงๆแฮะ . . . " ทากะพูดพล่างชี้ไปที่เนียรุโกะ " . . . เรื่องแบบนั้น ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอนครับ . . . "
ทากะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

" . . แล้วตัวนั้นจะทำท่าทางให้เข้าใจผิดแบบนั้นทำไมฟระ !!! " ทากะพูดก่อนปาส้อมปักกระบานเนียรุโกะ

คานาเดะ : อื้ม . . . - คานาเดะหลี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะพูดประโยคต่อไป

คานาเดะ : ชั้นไม่เข้าใจหรอกว่าความรักคืออะไร . . . - เธอตอบทากะไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆเหมือนอย่างเคย

เนียรุโกะ : แหมทากะซังล่ะก็ อย่าเขิลอายไป . . . อ๊ากกกกก!!!? - ไม่ทันที่เนียรุโกะจะหยอกล้อทากะคืนส้อมก็ปักมาที่กลางหัวของเธอเสียแล้ว (ไม่เป็นอะไรแน่หรอ?)

เนียรุโกะ : ฮือออออ ทากะซังใจร้าย . . . - เนียรุโกะเป็นศพนอนนาบกับพื้นโต๊ะพลางน้ำตาไหลเป็นรีแอ็คชั่น ไม่นานนักคูโกะก็มาหยุดอยู่หน้าโตะของทั้งสามคน

คูโกะ : เนียรุโกะ บานาน่าสปริทคูโกะได้แล้วนะ - คูโกะพูดน้ำเสียงหวานเยิ้มทำเอาเนียรุโกะสะดุ้งโหยง

เนียรุโกะ : ฮี้!!? ชั้นสั่งไอติมไม่ได้สั่งให้เอาวิปครีบโรยตัวหล่อนซะหน่อย ออกป๊ายยยย!!! - ( ติดเรทนิดๆ ไปจิ้นเอาเอง )

" . . . นั้นสินะ ความรักคืออะไรกันแน่ . . . " ทากะเอ๋ยเบาๆ ถึงคำพูดของคานาเดะ โดยเกิดอาการน่าแดงเล็กน้อย
ก่อนที่เขาจะมองไปที่ เนียรุโกะกับคูโกะ
" พวกเธอ . . . ทำอะไรกันกลางร้านเนี่ย . . . แต่ก็ช่างมันเถอะ" ทากะพูดด้วยเสียงเรียบแบบคานาเดะก่อนที่จะกลับมามองคานาเดะอีกครั้ง " ว่าแต่ ปกติวันเสาร์เค้าจะทำอะไรกันหรอ ? ? ? " ทากะถามออกไปถึงแม้มันจะดูแปลก แต่คงเป็นเพราะเค้าไม่รู้เลยว่าพรุ่งนี้จะทำอะไรดี

คานาเดะ : หมายถึงที่โรงเรียนสินะ ที่โรงเรียนจะมีเรียนวันเสาท์ก็แค่วันนี้แหละ เห็นเพราะว่ามีนักเรียนแลกเปลี่ยนมาก็เลยจะให้ทำความคุ้นเคยกับตารางเรียนแล้วก็เพื่อนในห้องก่อน เห็นประธานนักเรียนบอกมาแบบนั้นน่ะ . . .

คานาเดะ : ส่วนถ้าถามว่าที่ร้านนี้ทำอะไรในวันเสาท์หรอ ? ก็ ขายไอศครีม เครื่องดื่ม เป็นส่วนใหญ่ . ..  - และคานาเดะก็ตอบในเชิงวิชาการจนได้

คูโกะ : เนียรุโกะขาาา

เนียรุโกะ : ฮว๊ากกกก คานาเดะซังเอายัยนี่ออกไปที!!  - เนียรุโกะร้องขอความช่วยเหลือจากคานาเดะ ส่วนเจ้าตัวเองก็หันมาหาเนียรุโกะก่อนจะพยักหน้าให้แล้วเดินมาอยู่ด้านหลังของคูโกะ

คูโกะ : เนียรุโก- - ไม่ทันที่จะสานฝันต่อ ร่างของคูโกะก็ถูกยกขึ้นโดยคานาเดะ

คานาเดะ : รบกวนลูกค้าไม่ดีนะ . . .

คูโกะ : ฮือออออ . . .

"สรุปว่าพรุ่งนี้มีเรียนสินะ . . . เฮ้อ " ทากะพูดด้วยอารมณ์เซงๆก่อนจะถอนหายใจ
ก่อนที่จะตักไอศครีมเข้าปาก
" แต่ว่า . . . ตอบผิดประเด็นนะคุณคานาเดะ . . . " ทากะกล่าวในขณะที่ช้อนอยู่ในปาก " ผมหมายถึงว่าโดยทั่วไปแล้ววันเสาร์นักเรียนจะไปทำอะไรกันหรอครับ " ทากะอธิบายคำถามของเขาเพิ่มก่อนที่จะตักไอศครีมต่อ

คานาเดะ : ? ไม่ใช่ว่าเธอถามชั้นหรอว่าชั้นทำอะไรในวันเสาท์ หรือ วันพรุ่งนี้น่ะ? - คานาเดะเหลือมองด้านบนก่อนจะละสายตากลับมาสนทนากับทากะต่อ

เนียรุโกะ : . ..  - เนียรุโกะเห็นท่าทีว่าจะไม่ค่อยดีต่อตัวเองซักเท่าไหร่ เลยลองหาเรื่องคุยบ้าง

เนียรุโกะ : อ๊าาา จริงสิทากะซัง วันเสาท์นี้ เราออกไปเดินเล่นกันมั้ยคะ? - เนียรุโกะสอดสายตาอ้อนสุดแรงให้กับทากะหวังให้ชายหนุ่มสนใจเธอบ้าง

" อืม . . . จะสรุปว่างั้นก็ไม่เชิงนะ . . .เพราะฉันถามถึงนักเรียนเธอเองก็เป็นนักเรียนดังนั้นจะตอบของตัวเองก็คงไม่ผิดอะไร . . . " ทากะตอบไปตามตรง " แต่ยังไงผมก็คงไม่ได้ถามถึงกำหนดการของวันพรุ่งนี้หรอกเพราะ เธอเองก็เพิ่งบอกเองไม่ใช่หรือว่าพรุ่งนี้มีเรียน . . . "

" แต่ดูเหมือนเนียรุโกะจะว่างสินะ งั้นคูโกะช่วยไปเดินเล่นกับเนียรุโกะหน่อยนะ ~ " ทากะพูดพล่างยิ้มให้คูโกะ

คานาเดะ : นี่ชั้นพูดอะไรผิดไปรึเปล่า? . ..  - คานาเดะถามออกมา ดูเหมือนว่าเธอจะพูดอะไรแปลกๆออกไปรึเปล่าซึ่งตัวเธอเองคงจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

ส่วนทางด้านคูโกะได้ยินแบบนั้นเธอถึงกับทำสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที

คูโกะ : จะพาเดินเล่นให้หายเบื่อเลย

เนียรุโกะ : หนานี้!!!?

" . . . เปล่านิ แค่เป็นคำพูดมันดูไม่ค่อยสมเป็นเธอน่ะ . . . แล้วก็อย่าถามนะว่าต้องพูดแบบไหนถึงเป็นตัวเธอ . . ." ทากะตอบคานาเดะไปตรงๆ แล้วดักคำถามไว้ก่อนด้วย
"ส่วนด้านนั้นก็ตามสบายเลยนะ . . ." ทากะพยายามสนับสนุนคูโกะเต็มที่

คานาเดะ : อึก . . . - คานาเดะก้มหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป ส่วนคูโกะท่าทางเธอจะไม่อยากจะทำงานแล้วมั้งวันนี้ (เกาะแกะแต่กับเนียรุโกะ)

เนียรุโกะ : ง๊าาาาา ทากะซังงง ฮืออออ ทำไมถึงทำเย็นชากับอิชั้นแบบนี้ล่ะเจ้าค้าาาา - เนียรุโกะโอดครวญออกมาดูเหมือนว่าเธอจะกลับมาเป็นปรกติแล้วสินะ?

" . . . " ทากะไม่ตอบอะไรเนียรุโกะ แล้วกินไอศครีมต่อไป
ทากะเงียบไปซักพักก่อนจะตอบที่เนียรุโกะถามว่าทำไม
" ก็ปกตินิ . . . . " ทากะตอบด้วยเสียงเรียบเฉย

เนียรุโกะ : อีย๊า แต่ก็เย็นชาแบบนี้ก็ดูดีนะคะ เหมาะกับเป็นคู่ SM ดี~ - เนียรุโกะร่ายเสน่ พลางค่อยๆตักไอศครีมทานบ้าง

คูโกะ : เนียรุโกะ เซ็กซี่ . . . แฮกๆ .  . .

" . . . " ทากะค่อยๆกินไอศครีมจนหมดไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆกลับเนียรุโกะ
ฟ้าว ช้อนที่กินไอศครีมบินเข้าสู่หัวของเนียรุโกะอย่างแรง
" . . . . HEAD SHOT ! ! ! " ทากะพูดเบาๆขณะลุกขึ้นยืน

" ใครจะไปบ้าเล่นแบบนั้นกันฟระ . . "ทากะหันมาพูดก่อนที่จะเดินไปจ่ายเงิน

NICE EVENT

คะแนนความสัมพันธ์ คานาเดะ(เทนชิ) +5
คะแนนความสัมพันธ์ เนียรุโกะ + 2
คะแนนความสัมพันธ์ คูโกะ + 1

เนียรุโกะ : ฮว๊ากกกกกกก อีกแล้วหรอค้าาาาา!!! - เนียรุโกะร้องลั่นก่อนจะรีบดึงช้อนปักหัวออกด้วยสีหน้าซีดๆ

เนียรุโกะ : อ๊ะ รอด้วยค่า ทากะซัง - เนียรุโกะไม่รอช้ารีบวิ่งตามทากะไปในทันที

" คูโกะฝากด้วย . . . " ทากะผลักเนียรุโกะไปหาคูโกะอย่างแรง

ทากะเดินออกจากร้านไปด้วยความเร็วสูง
" . . . ไปไหนดีเนีย . . . " ทากะเดินไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย
โดยหวังให้โชคชะตาพาเขาไปถึงที่ๆเค้าควรไปที่ไม่ใช้ที่ๆเนียรุโกะอยู่

- ย้ายมายังร้านเบเกอร์รี่ -

ดูเหมือนว่าทากะจะเดินหนีเนียรุโกะมาไกลจนเลยป้ายสถานีหลักๆ มาถึง 1 ป้ายมาหยุดอยู่ตรงร้านเบเกอร์รี่แห่งหนึ่งใกล้ๆ แถวนั้น



??? : อ่ะ ยินดีต้อนรับครับ หืม? - ชายหนุ่มคนหนึ่งที่สวมชุดเอี้ยมชื่อเดียวกับร้านยืนกวาดพื้นตรงหน้าร้านกล่าวทักทายทากะที่เดินมาแถวๆระแวกนั้นและเขาทำท่าคิดเล็กน้อยเมือ่เห็นเครื่องแบบของทากะ

??? : อ๋อ เธอเป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกับพี่นี่ อยู่ปีหนึ่งสินะ? - เขาบอกพร้อมกับทำท่านึกออกด้วยกิริยาเป็นมิตร

??? : มองหาร้านขนมอยู่รึเปล่า ลองซื้อขนมปังร้านพี่ไปทานดูมั้ย?

Eureka_GL_World

คาฉะ : . . . - คาฉะหยุดเดินแล้วหันมาหาไอยะ

คาฉะ : ถึงห้องแล้ว เหม่ออะไรอยู่? - คาฉะบอกไอยะพลางชี้นิ้วโป้งไปที่ป้ายห้องวิทยาศาสตร์ นี่ไอยะเดินตามมาอย่างเดียวจนถึงนี่เลยหรอ?

คาฉะ : จะเข้าไปล่ะนะ? จะตามมามั้ย?

[ ตัวเลือก ]
[ [ 1 ] ตามคาฉะเข้าไปในห้องด้วย [ 2 ] อื่นๆ ]

[ 1 ] ตามคาฉะเข้าไปในห้องด้วย

" .... "

ผมเดินเข้าห้องไปโดยไม่ได้พูดอะไรกับคาฉะเลยแม้แต่น้อย

จนกระทั่งเวลาเรียนเริ่มขึ้น

ผมอยากให้เธอบอกว่าเธอรู้สึกยังไงตอนนี้ แล้วเกิดอะไรขึ้นตอนอาหารมื้อนั้น...

ผมอยากรู้แต่ไม่อยากถาม... รอเจ้าตัวบอกเองดีกว่า...

นิคงเป็นความรู้สึกของพี่ชายที่ห่วงน้องสาวอะไรแบบนั้นล่ะมั้ง

แล้วเวลาเรียนก็เริ่มขึ้นดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นงานกลุ่มเสียด้วย แต่พอสังเกตุดีๆกลับไม่มีนักเรียนคนไหนในห้อง มานั่งโต๊ะเดียวกับคาฉะเลย เลยทำให้โต๊ะวิทยาศาสต์ที่นั่งได้ หกคนดูกว้างขึ้นพิกล

คาฉะ : . . . - คาฉะได้ยื่นมือไปหยิบบิกเกอร์ก่อนจะลุกเดินไปหยิบสารเคมีในตู้ตามที่อาจารย์สั่ง

ถึงแม้เธอจะทำด้วยตัวเองหมดแต่ก็ถือว่าทำได้ดีและถูกหมดแม้กระทั่งตอบโจทย์บนไวท์บอร์ดที่อาจารย์ถาม

แต่บรรยากาศในห้องเรียนนี้มันก็ดูหางเหินกันพิกลๆอยู่และท่าทางคาฉะจะไม่ได้สนใจอะไรมากกับบรรยากาศนี้ด้วยซ้ำ

ไม่ช้าชั่วโมงเรียนก็ได้จบลง พร้อมกับคาฉะที่ลุกขึ้นยืน

คาฉะ : ไปเถอะ คาบบังคับของวันนี้หมดแล้ว . . . - คาฉะพูดพลางเดินนำไอยะออกไปจากห้องวิทยาศาสตร์

เหมือนกันเลย... ยัยนี้... เหมือนผมเลย... เลือกที่จะไม่อยู่กับใครในห้อง...

นิคือสิ่งที่เธอต้องการเองรึเปล่า... ถ้าเธอต้องการเองแบบผมล่ะก็... ก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งอะไรด้วย

แต่ถ้าหาก....

" คาฉะ... เธอชอบเหรอ ที่เป็นอยู่แบบนี้ "

ระหว่างที่เดินตามเธอไป ผมก็ถามขึ้นมา

คาฉะ : '' ไม่มีมนุษย์คนไหน ชอบที่จะอยู่คนเดียวหรอกนะ '' แกก็น่าจะเคยได้ยินนี่ - คาฉะตอบไอยะแต่ก็ยังคงเดินต่อไป

แต่มนุษย์คนนั้นอาจจะอยู่ใกล้เธอว่าที่คิดก็ได้นะ...

ถึงเราจะเปลี่ยนแปลงไปบ้างแล้วก็เถอะ...

" แล้วเกิดอะไรขึ้นล่ะ... "

ผมถามออกไปตรง ๆ

คาฉะ : มันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายหรอก ก็แค่ชั้นคนนี้เป็นเจ้าบ้านของตระกูลใหญ่ แต่เรื่องมันก็ยาวล่ะนะ อย่าไปท้าวความถึงมันหรอก - คาฉะตอบไอยะก่อนจะเดินมาหยุดที่ห้องสมุด

คาฉะ : ชั้นว่าจะเข้าไปอ่านหนังสือเงียบๆซะหน่อย วันนี้แกอยากทำอะไรก็ไปทำเถอะ ไว้ระฆังเลิกเรียนเมื่อไหร่ เดี๋ยวชั้นจะเรียกแกอีกที - คาฉะบอกไอยะก่อนจะยื่นมือเรียวเปิดประตูเข้าไปก่อน

" ตามใจ... บอกไว้ก่อน... ชั้นน่ะ... ไม่ทําตามคําสั่งเธอหรอกนะ... ถ้าหากชั้นไม่อยาก... แล้วก็ "

ผมเดินเข้าไปก้มตัวให้ระดับสายตาอยู่ในระดับเดียวกับคาฉะ

" ชั้นจะรอ... วันที่เธอพร้อมจะบอกอะไรหลาย ๆ กับชั้น "

ผมลูบหัวคาฉะเบา ๆ ก่อนที่จะเดินจากเธอไป...

คาฉะ : . . .  - คาฉะมองไอยะนิ่งๆ ก่อนจะเอามือของเธอปัดมือของไอยะออก

คาฉะ : อย่าสำคัญตัวเองผิดไปนัก .  . . . - คาฉะพูดเสียงเรียบก่อนจะเดินตรงไปที่ตู้หนังสือก่อนจะเลือกหยิบออกมา

" ถ้าวันไหน อยากได้คนระบายล่ะก็... ชั้นว่างเสมอนะ... "

ผมบอกกับเธออีกครั้งนึง จากนั้นผมก็เดินออกจากห้องสมุด

เพื่อที่จะไปดูยูนิตของผมอีกครั้งนึง พวกเธอทําอะไรกันอยู่นะ...

ผมจึงเดินกลับไปที่สตูดิโอที่เดิมที่พวกเธออยู่..

- ย้ายมายังสตูดิโอ -

มิกิ : อ๊ะ โปรดิวเซอร์ของฮารุกะซัง? - เสียงของมิกิกล่าวทักทายไอยะทันทีที่เห็นเขาเปิดประตูเข้ามา

มิกิ : พวกฮารุกะจังไม่อยู่หรอกนะ ตอนนี้คงไปหาอะไรกินกันอยู่ - มิกิบอกพลางเดินมาหาไอยะ

มิกิ : นี่ๆ มิกิกำลังจะลองซ้อมเพลงที่จะไปใช้แสดงล่ะ ช่วยดูแล้วพิจารณาให้หน่อยสิ

ถึงจะไม่ใช่ธุระกงการอะไรของชั้นซะหน่อย...

ก็อยากพูดไปแบบนี้อยู่หรอก แต่ว่านะ... ดูจากนิสัยแ้ล้วคงยากที่จะปฏิเสธ...

" ก็ได้... มาสิ... "

คะแนนความสัมพันธ์ มิกิ +2

มิกิ : เย้ ขอบคุณนะ - มิกิยกมือสูงอย่างดีใจก่อนจะดันหลังไอยะให้ถอยออกห่างจากกระจกเงาเล็กน้อยก่อนจะมายืนตรงหน้าเขาในระยะห่างพอสมควร

มิกิ : ถ้าอย่างนั้น จะเริ่มล่ะน้า - มิกิบอกก่อนจะกดรีโมทและเพลงจึงเริ่มบรรเลง

[ เพลง Marionette no Kokoro ]

มิกิเริ่มเต้นออกมาบรรยากาศดูผิดไปจากความร่าเริงเมื่อครู่นี้อย่างเห็นได้ชัด

เธอค่อยๆขยับร่างกายไปตามจังหวะเพลงที่พอดีและดูเป็นอิสระมากอีกทั้งน้ำเสียงที่คงที่ไม่มีแผ่วหรือสะดุดขณะขยับร่างกายเลยแม้แต่น้อย แสดงได้ถึงความเป็นมืออาชีพของเธอได้เป็นอย่างดี แต่ว่า เด็กคนนี้ก็อายุพอๆกับพวกจิฮายะนี่นา?

ไม่นานนักเพลงก็ได้จบลง ดูเหมือนว่ามิกิจะมีเหงื่อออกมาอยู่เล็กน้อย หญิงสาวหอบเบาๆก่อนจะเดินมาหาไอยะ

มิกิ : เป็นไงบ้าง? มิกิเต้นดีรึเปล่า?

" ให้ตายสิ ถึงปกติเธอจะเป็นซะแบบนี้ "

ผมหัวเราะในลําคอเล็ก ๆ

" แต่ชั้นรับรองเลย ถ้าเธอยืนอยู่บนเวทีล่ะก็... เธอจะต้องเปล่งประกายแน่ "

ผมพูด ๆ บ่น ๆ ก็ไม่ได้หวังให้ผู้หญิงตรงหน้าผมเข้าใจหรอกนะ

" ทั้งการเต้น ทั้งการร้อง เธอทําได้ดีมาก ชั้นประทับใจเลยล่ะ "

ผมเอ๋ยชม พลางยิ้มเล็ก ๆ ให้

สําหรับผมตอนนี้คงเป็นการแสดงความรู้สึกที่ดีที่สุดแล้วล่ะ ก็นะพยายามสุด ๆ แล้วล่ะ

มิกิ : อย่างนั้นหรอ ถ้าได้เต้นบนเวที มิกิมิกิจะ เปร่งประกายเลยสินะ อื้อๆ เข้าใจล่ะ  - มิกิยิ้มพลางพยักหน้าอย่างงเข้าใจก่อนจะถอยออกมาห่างไอยะ

มิกิ : อืมมม งั้นมิกิขอตัวไปหาฮันนี่ก่อนแล้วกันนะ - มิกิบอกไอยะก่อนจะเดินมาหยิบเสื้อของตัวเองและสวมมันไว้แค่พอเป็นพิธี

เธอค่อยๆหยิบเนคไทใส่กระเป๋าและนำแผ่นเพลงออกมาและเก็บไว้ใส่กล่องเหมอืนเดิม

ผมมองดูเธอที่เดินต้อย ๆ ออกไป ก่อนที่จะถอนหายในเบา ๆ

แล้วหาที่นั่งแถว ๆ นั้นนั่งพัก

" วุ่ยวายชะมัด... วันนี้น่ะ "

ผมบ่นเล็กน้อยพลางหลับตาลง ตอนนี้ที่นี้ไม่มีใครอยู่เลย

ของีบสักนิดล่ะกันนะ...

- ช่วงเย็น -

ดูเหมือนว่าไอยะจะได้ยินเสียงเพลงดังแผ่วๆ มาในหูของเขาและเป็นเสียงของผู้ชายอีกด้วย

เมื่อไอยะลืมตาตื่นขึ้นมา เขาได้เห็นกลุ่มคนอยู่ สี่ห้าคนกำลังจับกลุ่มกันอยู่

ฮารุ : Moikai Moikai Watashi . . .  - เมื่อไอยะลืมเต็มตาก็ได้เห็นรุ่นพี่ฮารุกำลังร้องเพลงอยู่โดยมี มิกิและรุ่นพี่อาสึสะกำลังเต้นอยู่

พอมองดูไปรอบๆ ก็มีฮารุกะ อามิมามิ และ จิฮายะนั่งดูการแสดงอยู่ โดยที่ไม่มีริน

และท่าทางจะเป็นการสาธิตการเต้นให้กับยูนิตของเขาเองรึเปล่านะ

" .... "

ผมขยี้ตาเล็กน้อย ด้วยความมึนงงเล็กน้อยในตัวของผม

ทําให้ตอนนี้ผมนั้นไม่ได้ขยับไปไหนแม้แต่น้อย และมีประสาทในการรับรู้โลกภายนอกที่น้อยลงไปอีก

"...เกิด... อะไรขึ้น... "

ฮารุกะ :  อ้า ตื่นแล้วหรอ ไอยะคุง - ฮารุกะได้ยินเสียงก่อนจะหันมาหาไอยะ

ฮารุกะ : พอดีพวกเราขอให้มิกิกับพี่ฮารุที่ว่างอยู่มาลองเต้นกับร้องให้ฟังน่ะ

ฮารุกะ : แล้วก็นะ รุ่นพี่ฮารุไม่ใช่ยูนิตเดียวกับพวกมิกิจังหรอกนะ พี่เขาแค่มาร้องเพลงให้เฉยๆน่ะ

" .... "

ก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก... ก็อย่างที่บอกผมน่ะไม่ค่อยชอบคนที่ชื่อ " ฮารุ " เท่าไหร่นัก

จะเป็นจะตาย จะทําอะไรยังไงก็ไม่เกี่ยวกับผมอยู่แล้ว

" แล้วรินล่ะ "

ผมถามฮารุกะ ด้วยเสียงเบลอ ๆ เล็กน้อย

ฮารุกะ : อยู่กับพวกโครเซ่ซังข้างนอกน่ะ ให้โครเซ่ซังช่วยฝึกออกเสียงน่ะ - ฮารุกะอธิบาย

ฮารุกะ : ว่าแต่ทำไมถึงมานอนที่ห้องนี้ล่ะ ตอนมาเจอยังตกใจเลยนะ?

" โทษที... พอดีเมื่อกี้ ไม่สิ... พอดีล่าสุดผู้หญิงคนนั้นมาเต้นโชว์ชั้นที่นี้น่ะ "

ผมชี้ไปที่ผู้หญิงทองตรงนั้น น่าจะชื่อมิกิ นั้นแหละ

" แล้วพอผู้หญิงคนนั้นออกไป ชั้นก็รู้สึกเหนื่อย ๆ พร้อมกับแอร์เย็น ๆ เลยของีบสักหน่อยน่ะ "

ฮารุกะ : เอ๋ มิกิจังน่ะหรอคะ? - ฮารุกะอึ้งเล็กน้อยก่อนจะมองไอยะด้วยสายตานิ่งๆ

ฮารุกะ : ท่าทางจะเหนื่อยน่าดูเลยนะคะ ไหนจะต้องดูแลคุณหนูทากะไหนจะต้องมาคอยดูพวกเราอีก?

ฮารุกะพูดขึ้นลอยๆก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า

ฮารุกะ : นี่ค่ะ - ฮารุกะ ยื่นมือมาหาไไอยะพร้อมกับกำบางอย่างไว้

[ ตัวเลือก ]
[ 1 ] รับสิ่งนั้นไว้ [ 2 ] ไม่รับสิ่งนั้นไว้

[ 1 ] รับสิ่งนั้นไว้

ผมยื่นมือของผมรับไว้ทันที

" อะไรเหรอ ? "

ผมถามขึ้นสั้น ๆ

คะแนนความสัมพันธ์ ฮารุกะ +1

แกร๊บ พอฮารุกะแบมือออกจากมือไอยะดูเหมือนว่าจะเป็นห่อของลูกกวาดน้ำตาลธรรมดาๆเม็ดหนึ่ง

ฮารุกะ : เวลาเหนื่อยๆ ของหวานช่วยให้สมองกระปรี้กระเป่าขึ้นนะคะ - เธอตอบสั้นๆพลางยิ้มให้

ผมแกะห่อลูกกวาดนั้นโยนเข้าปากทันที

" ขอบคุณนะ... ชั้นน่ะ... ชอบของหวานมากเลยล่ะ "

ผมยิ้มตอบเป็นคําขอบคุณ

" ไว้คราวหน้า.. ชั้นจะหาอะไรมาตอบแทนนะ "

ฮารุกะ : ฮิๆ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่ไอยะคุงคอยดูแลพวกเราต่อไปเรื่อยๆก็พอแล้วล่ะ

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ดูเหมือนว่าจิฮายะเองก็สังเกตุเห็นไอยะตื่นแล้วเหมือนกันแต่เธอไม่ได้ชวนคุยอะไรนอกจากมองทั้งสองคนเงียบๆแล้วหันกลับไปดูมิกิเต้นต่อไป

ไม่ช้าการแสดงก็จบลงพร้อมกับความฮือฮาของเหล่าผู้ชม

จิฮายะ : จบแล้วนะฮารุกะ

ฮารุกะ : เอ๋?

จิฮายะ : โม่ หรือว่าเธอไม่ได้ดูที่รุ่นพี่ฮารุสาธิตให้เราดูเลยหรอ?

ฮารุกะ : อ้า ฮะๆๆ ขอโทษนะ พอดีคุยกับไอยะคุงเพลินไปหน่อยน่ะ

" อ่ะ.. ขอโทษที.. "

ผมกล่าวขอโทษขึ้น... ฮารุกะ เธอนิ... เป็นคนที่ทําให้ผมแสดงความรู้สึกออกมาได้อย่างง่ายดายเลยนะ

เพราะรอยยิ้มที่ไม่เสแสร้งนั้น รอยยิ้มของเธอดึงเอาตัวตนของผมออกมา

แต่ว่า... จะให้เป็นแบบนี้ไม่ได้

" งั้นชั้นไม่กวนล่ะ... ถ้าชั้นอยู่ต่อไปคงไม่ดีแน่... สําหรับตอนนี้ "

ผมเอ๋ยขึ้น พร้อมลุกขึ้นยีนด้วยท่าทีมึน ๆ เล็กน้อย แต่ก็ยังพอรับรู้ได้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร

จิฮายะ : เป็นโปรดิวเซอร์แท้ๆ คุณน่าจะให้ความสำคัญกับสุขภาพของตัวเองด้วยนะ? - จิฮายะพูดพลางมองไอยะด้วยสายตาจับผิด

จิฮายะ : กลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ หรือไม่ก็ให้คุณคาฉะมารับคุณกลับไปพักผ่อนก็ได้ เดินไปเองมันอันตรายด้วย

ฮารุกะ : ถ้างั้นเดี๋ยวชั้นพาไอยะคุงไปหาคุณหนูคาฉะนะ - ฮารุกะเสนอตัวก่อนจะยืนขึ้นประคองไอไยะ

ฮารุ : หือ? มีอะไรกันหรอ? - รุ่นพี่ฮารุสังเกตุเห็นจากด้านหลังของทั้งสามคนก่อนจะเดินมาหาจิฮายะแล้วถามเธอ

จิฮายะ : พอดีไอยะเขาท่าทางไม่สบายน่ะ หนูเลยบอกให้เขาไปพักผ่อนเฉยๆค่ะรุ่นพี่

ฮารุ : อืมฮึ? ถ้าอย่างนั้นฮารุกะ พี่ฝาก เธอด้วยแล้วกันนะ ส่วนเรื่องห้องเดี๋ยวพี่จะจัดการให้เอง

ฮารุกะ : เข้าใจแล้วค่ะ

จิฮายะ : แล้วอย่ากลับมาช้าล่ะ วันนี้เราต้องไปซ้อมร้องเพลงกับพี่โครเซ่ต่อ

" ไม่เป็นไร... "

ผมพูดขึ้นมาเพื่อปฏิเสธความช่วยเหลือจากฮารุกะ

" แค่ลูกกวาดนี้ก็เยี่ยมมากแล้ว.. ชั้นเพิ่งตื่นเลยเมา ๆ หน่อยเท่านั้นเอง... เดี๋ยวอีกสักพักก็เป็นปกติ "

ผมตบบ่าฮารุกะเบา ๆ

" ไม่ต้องห่วง.. พวกเธอห่วงเรื่องเวลาซ้อมที่ใกล้จะหมดไปก่อนดีกว่า.. อย่าเสียเวลาเปล่าเลย "

หลังจากผมพูดจบไป ผมก็โบกมือเบา ๆ เป็นการแสดงอําลา ก่อนที่จะเดินออกจากห้องนั้นไป

ไปยังที่สวนหลังเวทีสถานที่เงียบสงบสําหรับผมอีกทีนึง

?? : เฮ้ มานอนอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะเนี่ย? นี่ ตื่นสิ เฮ้ นอนอยู่ตรงนี้นานๆ เดี๋ยวหวัดก็ได้ถามหาหรอกนะ เฮ้?  ( เสียงที่คุ้นเคยดังออกมาผ่านหูชายหนุ่มเพียงแผ่วเบา )

?? : ให้ได้อย่างนี้สิ ไหงมานอนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะเนี่ย

[ ตัวเลือก ]
[ 1 ] ลืมตาตื่น [ 2 ] หลับต่อไป

[ 1 ] ลืมตาตื่น

" .... "

ผมลืมตาขึ้นมองต้นเสียง

ใครกัน... อาการมึนหลังตื่นของผมยังคงเกิดผล

อยากล้างหน้าชะมัด มองเห็นไม่ถนัดเลย

" ใครน่ะ... "

?? : ถามมาได้ไงเนี่ยว่าใคร ชั้นก็อยู่ที่บ้านที่ๆนายทำงานอยู่ยังไงเล่า!? เอ้าลุกได้แล้ว! - เสียงวีนกระแทกหูไอยะเข้าไปในทันที

พอลืมตาตื่นดีๆ คนที่มาปลุกเขาก็คือ คุณหนูคิริโนะ ลูกสาวคนรองของคาฉะนี่เอง

คิริโนะ : ให้ตายสิ จะทำเป็นไม่เห็นก็ไม่ได้เกินนายเป็นหวัดขึ้นมาแล้วพี่คาฉะรู้ว่าชั้นอยู่ด้วยแล้วจะเป็นยังไงบ้างล่ะเนี่ย - เธอบ่นอุบอิบไปพลางก่อนจะหันมาหาไอยะ

คิริโนะ : แล้วนายไม่ได้อยู่กับพี่คาฉะหรือไง? ไหงมาอยู่คนเดียวล่ะเนี่ย? พี่คาฉะเขายังไม่กลับบ้านหรือว่าไม่ได้เรียกน่ะห๊ะ?

" พอดีว่าชั้นไม่อยากผูกมัดน่ะ.. เป็นพ่อบ้านแต่ก็ไม่ได้เป็น นั้นแหละคือตัวชั้นล่ะ "

ผมลุกขึ้น ยืดเ้ส้นยืดสายเล็กน้อย

" แล้วเธอล่ะ... ไม่กลับรึไง "

คิริโนะ : เดี๋ยวก็กลับย่ะ - คิริโนะตอบทันทีด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก ( ฟังจากน้ำเสียง )

คิริโนะ : ชั้นมีเรื่องที่ต้องรีบกลับไปทำตั้งเยอะ แต่ดันมาเห็นนายนอนอยู่ตรงนี้ก็เลยมาปลุกนี่ไงล่ะ ให้ตายสิ ผู้ชายเป็นอย่างงี้กันหมดเลยรึไงนะ! . . . - คิริโนะบ่นไปพลางเดินดุ่มๆจากไอยะไปซะเฉยๆตรงดิ่งไปยังทางออกโรงเรียนที่มีรถสีคุ้นตาจอดรออยู่

" .... "

จะว่าไป... ไปหารุ่นพี่ริสะ กับ ประธานดีกว่า...

งั้นไปห้องประธานนักเรียนก่อนล่ะกัน...

ผมตัดสินใจเดินแยกกับผู้หญิงคนนั้นไปหาประธาน

รู้สึกเหมือนไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว รุ่นพี่ริสะก็ด้วย

ไปพบสักหน่อยดีกว่า

Blue_Moon

ทากะทำท่าทางเมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่  " . . . . . อยู่โรงเรียนเดี่ยวกัน ? ? ? . . . . . . . . .แต่นั้นไม่ใช่ประเด็นหลักอยู่ที่ . . . ขนม!!! "ทากะคิดอยู่ในใจ " แต่ว่าวันนี้ก็กินไอศครีมไปแล้วนิ . . . เดี่ยวกินอีกก็ได้จุกกันพอดี . . . แต่ว่าขนม . . . " ทากะลังเลอยู่เล็กน้อยก่อนที่จะตัดสินใจ

" ครับ . . . งั้นขอลองเข้าไปเลือกดูก่อนแล้วกันครับ . . . " ทากะพูดพล่างเดินเข้าไปเลือกดูขนมปัง

ชายหนุ่มบริกรยิ้มรับก่อนจะพาทากะเข้ามายังด้านในของร้าน มีกลิ่มขนมปังอบใหม่ๆโอบอวลในร้านและยังมีพวกพาร์ตของหวานต่างๆจัดเรียงรายอยู่เต็มไปหมด

อาซึมะ : พี่ชื่อ คาซึมะ อาซึมะ เรียกเป็นรุ่นพี่ของเธออยู่ปีสามน่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก - ชายหนุ่มพูดพลางเดินตรงไปที่เคาท์เตอร์ ดูเหมือนว่าแขนซ้ายของเขาจะมีบาดแผลอยู่ด้วยนะ

" ชิโนมิยะ ทากะครับ . . . อยู่ปี 1-A ครับยินดีที่ได้รู้จัก " ทากะกล่าวแนะนำตัวตอบ

เขามองไปรอบๆตัว กลิ่นที่หอมหวานของขนมปังได้ยั่วหยวนเขา
ทากะพิจารณาขนมหวานที่อยู่ตรงหน้าซักพักใหญ่ก่อนที่จะเลือก " Strawberry shortcake 2 lb"

เขาเลือกแล้วจึงนำไปจ่ายเงิน ระหว่างที่คิดเงินเขาก็สังเกตเห็นแผลของชายหนุ่ม
ทากะ : " แขนรุ่นพี่ไปโดนอะไรมาหรอครับ ? ? ? "

อาซึมะ : รับทราบครับ - รุ่นพี่ยิ้มบางๆก่อนจะก้มลงไปหยิบที่คีบและค่อยๆหยิบออกมาใส่กล่องให้ทากะตามที่สั่งไว้

อาซึมะ : ลดให้พิเศษเป็น 800 เยนจากปรกติ 1000 เยนแล้วกันนะ ถือซะว่าเป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกันแล้วก็โปรโมทร้านไปด้วย - เขาบอกพลางรับเงินจากทากะก่อนจะถูกถามเรื่องแผลที่แขน

อาซึมะ : อ๋อ โดนลวกน่ะ พอดีเกิดอุบัติเหตุที่โรงเรียน แล้วแขนพี่ไปทาบกับเตาอบขนมปังตอนอบร้อนๆเสร็จใหม่ๆน่ะ

" . . . อ๋อครับ " ทากะตอบรับชายหนุ่มก่อนที่จะเดินออกไปจากร้าน
'แล้วจะไปไหนต่อดีเนี่ย . . .' ทากะคิดในใจขณะที่เดินไปเรื่อยเปื่อย
'กลับบ้านไปกินเค้กแล้วกัน 'ทากะคิดได้อย่างนั้นก็เดินตรงกลับไปยังบ้านของตัวเอง

เมื่อทากะกลับมาถึงบ้าน ดูเหมือนว่าวันที่แสนจะวุ่นวายนำโดยเนียรุโกะอีกแล้วที่เป็นคนเปิดฉากความวุ่นวายนั้น แต่ก็คงไม่เลวร้ายเท่าไหร่กับการได้เห็นคุณหัวหน้าห้องในชุดบริกรสาวสุดน่ารักคู่กับคูโกะหรอกมั้งนะ

เลือกรูทในวันถัดไป

ติกๆๆ ดูเหมือนว่าจะมีอีเมลมาจากเบอร์ที่ไม่รู้จักอยู่ด้วย

ได้รับเบอร์ติดต่อของ ประธานนักเรียน

[ From ประธานนักเรียน

สวัสดียามเย็นจ้า เป็นยังไงบ้างกับชีวิตใหม่ในโรงเรียน ถ้าเกิดว่างล่ะก็ พรุ่งนี้ที่โรงเรียนมีเปิดติวเตอร์กระชับมิดของเหล่าตัวแทนห้องด้วยนะ จะมาเข้าร่วมหรือไม่ก็ได้ตามแต่สะดวก

เพราะงั้นในฐานะประธานนักเรียนเลยมาแจ้งให้ทราบ เอาไว้พบกันน้า ]

[ ตัวเลือก ]
[ 1 ] เข้าร่วม
[ 2 ] ไม่เข้าร่วม

[ 1 ] เข้าร่วม

ทากะตัดสินใจเข้าร่วมเพราะคานาเดะบอกให้เขาเข้าร่วม ถึงแม้จริงๆแล้วเขาจะไม่ค่อยอยากก็เถอะ
" . . . ง่วงจังแฮะ . . . " ทากะพูดแล้วไปอาบนํ้านอนทันที

DAY 7

Action Coin 15/15

เช้าวันใหม่ได้มาถึง แสงแดดอ่อนๆ ของวัดหยุดสาดส่องเข้ามายังในห้องให้สว่างสลัวๆ เป็นสัญญาณบอกให้เขาลุกขึ้นจากเตียงมารับวันหยุดวันแรกที่กำลังจะมาถึง

ทากะหยิบนฬิกาข้างเตียงเค้าปาไปข้างหน้าเหมือนจะเอาให้โดนคนพากษ์
" วันหยุดที่ไหนฟระ . . . " ทากะพูดพล่างขณะงังเงียราวกับว่าเค้ารู้ว่ามีการบรรยายสถาานการณ์

ทากะลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจแล้วเดินไปอาบนํ้าแต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วจึงทำอาหารเช้าและข้าวกล่องไว้กินเป็นอาหารกลางวันดูเหมือนเค้าเตรียมอาหารไว้2กล่องที่มีรสชาติต่างกันสุดขึ้น(หวานสุดๆกับเผ็ดสุดๆ)ก่อนที่จะไปโรงเรียน

- ย้ายมายังโรงเรียน -

ดูเหมือนว่าโรงเรียนในวันหยุด ( หยุดจริงๆนะ ) นั้นมีเพียงนักเรียนบางส่วนที่มาโรงเรียนเท่านั้น อาธิพวกนักกีฬาและพวกกรรมการนักเรียนที่มีปลอกแขนผูกเอาไว้อยู่

ทากะเดินตรงมายังด้านในก็ได้เห็นบอร์ด กิจกรรมใกล้ๆมีโปสเตอร์ติดไว้บอกข่าวสาร

[ นักเรียนที่จะเข้าร่วมเรียนเสริมกระชับมิตรของนักเรียนแลกเปลี่ยน เจอกันที่ [ ห้องสมุด ตึกเรียน C ] เวลา 8.30 นะค้า

ดูจากป้ายและเวลาแล้วทากะยังพอมีเวลาอยู่ประมาณ ครึ่งชั่วโมงก่อนจะแวะไปที่หมายได้

[ ตัวเลือก ]
[ 1 ] ตรงดิ่งไปยังที่หมาย [ ห้องสมุด ตึกเรียน C ]
[ 2 ] แวะไปที่ห้องเรียนก่อน
[ 3 ] อื่นๆ

[ 3 ] อื่นๆ  แวะห้องดนตรี
ชายหนุ่มมองไปยังนาฬิกาแล้วคิดว่าเวลายังเหลือเฟือกับการทำอะไรอีกหลายๆอย่าง
ทากะเดินไปยังห้องดนตรี เค้าคิดว่าตอนนี้น่าจะไม่มีคนอยู่ ซึ่งเค้าก็จะได้ฝึกซ้อมเปียโน/กีต้าร์ที่เค้าเคยเล่น

- ห้องดนตรี ตึก B -

ดูเหมือนว่าประตูห้องดนตรีจะล็อคไว้อยู่ คงต้องไปขอกุญแจห้องจาก หัวหน้าชมรมดนตรี หรือที่ห้องพักครูเสียแล้ว?

[ ตัวเลือก ]
[ 1 ] ยืนยัันจะเข้าไป
[ 2 ] แวะไปที่ห้องพักครูก่อน
[ 3 ] ย้อนกลับไปเลือกข้อหลัก

[ 3 ] ย้อนกลับไปเลือกข้อหลัก
[ 3 ] อื่นๆ
ทากะไม่แปลกใจที่มันจะล็อคในตอนนี้
เขาตัดสินใจเดินไปเรื่อยเปื่อยไปบริเวณโดยรอบๆของตึก เพื่อสำรวจเส้นทาง
เพราะดูเหมือนว่าตั้งแต่เข้าโรงเรียนมาเขายังไม่ได้สำรวจโรงเรียนโดยรอบ

ถึงจะบอกว่าสำรวจโรงเรียนก็เถอะเน่อ แต่เมื่อวานก่อนเล่นวิ่งหนีเนียรุโกะซะแทบทั่วโรงเรียนเลยไม่ใช่เร้อ ทากะซัง

ชายหนุ่มเดินไปรอบๆตัวตึก B นั้นบริเวณชั้นนี้จะมีห้องชมรมจำพวกศิลปะซะเป็นส่วนใหญ่ และทางกระจกด้านล่างยังส่งลงไปเห็นสนามกีฬาอีกด้วย

ทากะยังคงเดินดูไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาอยู่ใกล้ๆกับทางเชื่อมระหว่างตึก B และ C

แผนผังที่อยู่ใกล้ๆ บอกว่าหากตรงไปอีกไม่ไกลนักก็จะพบกับ ห้องสมุด ตึก C แล้ว

[ ตัวเลือก ]
[ 1 ] เดินตรงไปห้องสมุดตึก C
[ 2 ] เดินดูรอบๆอีกซักหน่อย
[ 3 ] อื่นๆ

[ 3 ] อื่นๆ เดินสำรวจรอบๆตึก C
" . . . . " ทากะลองเดินไปรอบๆตึกอย่างเงียบ

- บริเวณทางเดิน ตึก C -



ในขณะที่ทากะกำลังเดินไปเดินมาอยู่บริเวณรอบๆนั้น เขาได้เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาที่เขาพร้อมกับหนังสือนิตยสาร ซึ่งดูเผินๆน่าจะเป็น มังงะแม็กกาซีนรึเปล่า แต่ดูท่าเธอจะเดินตรงมาหาทากะโดยไม่ได้สังเกตุด้านหน้าของตัวเองเลย

" . . . " ทากะสังเกตถึงสิ่งที่กำลังพุ่งตรงมาหาเขา
Passive skill :: Hyper Reaction !
ทากะเบี่ยงตัวหลบหญิงสาวที่กำลังจะชนอย่างงดงาม

ก่อนที่จะหันไปสะกิดหญิงสาว และทากะก็พร้อมจะหลบการโจมตีที่อาจจะขึ้น
" เอ่อ . . . ห้องสมุดตึกนี้อยู่ไหนครับ ? " ทากะถามไป

หญิงสาวที่เดินผ่านไปนั้นได้หยุดยืนอยู่กับที่ก่อนจะค่อยๆหันมาหาทากะ

?? : เดินตรงไปสองห้อง ก็จะถึงแล้ว  - เธอชี้นิ้วตรงไปด้านหลังของเขา

วิ๊ง พริบตาที่ทากะได้ยินเสียงของหญิงสาวคนนั้น ลางสังหรณ์ของเขาก็ทำให้เขารู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่แปลกไปจากคนปกติทั่วไป ความรู้สึกนั้นคล้ายๆกับที่รู้สึกได้จาก เนียรุโกะ และ คูโกะ เมื่อลางสังหรณ์บอกเขาแบบนั้นสัญชาตญาณของชายหนุ่มจึงตอบโต้โดยการพยายามออกห่างให้มากที่สุด

" ขอบคุณครับ ~ " ทากะพูดอย่างสุภาพ โดยไม่แสดงอาการที่ผิดแปลกออกมาเสียเท่าไร ก่อนที่จะหันหลังเดินไปทางห้องสมุด
แต่เมื่อเค้าเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หันหลังกลับมาดูหญิงสาวอีกครั้ง เพราะดูว่าลางสังหรณ์เขาถูกหรือไม่

?? : อื้อ . . . - เธอพยักหน้าตอบก่อนจะเดินลงบรรไดที่อยู่ไม่ไกลนักไป

ส่วนทางด้านทากะเอง คงต้องเข้าไปรายงานตัวในห้องนั้น

ถ้ามองจ้ากระจกเล็กๆตรงประตูก็เห็นผู้หญิงผมเงินคนหนึ่งที่เปร่งออร่าผู้นำให้รับรู้ทันทีที่เจอกำลังยืนกล่าวอะไรบางอย่างอยู่

ตึกๆ เสียของบางอย่างมาแตะที่ด้านหลังของทากะ และตามมาด้วยเสียงเล็กๆจากด้านหลังเขา

( พบ มาโดกะ )

??? : ไม่เข้าไปหรอคะ?

ทากะหันมาหาต้นเสียงนั้น
" . . . . . "
' คุ้นๆแหะ . . . ' ทากะรู้สึกเหมือนเคยเห็นคนๆนี้มาก่อน
ชายหนุ่มยืนนิ่งสักพัก ' มาโดกะ ที่อยู่ห้องเดียวกันนิ . . . '

" ตะกี้แค่เหม่อนิดหน่อยน่ะครับ . . . ถ้าอย่างนั้นก็คุณมาโดกะก็เข้าพร้อมกันเลยนะครับ " ทากะพูดพล่างยิ้มให้เล็กน้อยก่อนที่จะ
เอื้อมมือไปเปิดประตู

เมื่อเข้ามายังด้านในห้อง คนที่อยู่ด้านในต่างหันมามองทั้งสองคนในทันที

มาโดกะ : อรุณสวัสดิ์ค่ะ  - เธอกล่าวทักทายคนด้านในด้วยรอยยิ้มใสๆนั้น

( พบ ไอริ ( ประธานนักเรียน ))

ไอริ : โอะ มากันแล้วหรอ? มาโดกะซังแล้วก็ ทากะคุงสินะ ซีเรียสรึเปล่าถ้าชั้นขอเรียกแบบนี้น่ะ?

มาโดกะ : ค่ะ แล้วแต่รุ่นพี่เลยก็ได้ค่ะ

" อรุณสวัสดิ์ครับ . . .  " ทากะพูดก่อนเดินเข้าไปในห้อง

" เรียกได้ ตามแต่ความสะดวกเลยครับ ~ " ทากะตอบหญิงสาวที่น่าจะเป็นประธานนักเรียน
ทากะมองไปรอบๆเพื่อดูว่ามีคนรู้จักอยู่ในห้องนี้ด้วยหรือเปล่า

แน่นอนว่าต้อง มี แน่นอนอยู่แล้ว

เนียรุโกะ : ทากะซางงงงงง - เสียงของเนียรุโกะดังต้อนรับทั้งสองคน? ขึ้นมาในทันที

มาโดกะ : อ่ะ เนียรุโกะซัง อรุณสวัสดิ๊ค่ะ - เธอยิ้มให้ก่อนจะเดินมาหาเนียรุโกะแล้วนั่งลงใกล้ๆ

เนียรุโกะ : อือ อรุณสวัสดิ์ ขอบคุณนะที่พาทากะซังมาถูกห้องน่ะ

มาโดกะ : เอ้ เขาก็ไม่ได้หลงทางหรอกนะคะ ตอนเราเจอกันเขาก็มาอยู่หน้าห้องแล้วน่ะ

" ! ! ! " หน้าของทากะเริ่มซีด
' ปกติต้องทักตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้ามาแล้วนิ . . . ถ้าแบบนั้นก็จะได้แกล้งเป็นลมแล้วชิงเลยทันที่แต่นี้มีการหลอกให้ดีใจก่อนชั่วขณะด้วยหรอ . . . พัฒนาขึ้นนะ . . . '
" อรุณสวัสดิ์ครับ คุณเนียรุโกะ ~ " ด้วยสีหน้าปกติ ทั้งที่ในใจจะทำหน้าแหย้งก็ตาม
ทากะเดินไปนั่งที่ๆห่างจากเนียรุโกะที่สุด

เนียรุโกะ : ไฮน่า อรุณสวัสดิ์ค่าทากะซัง อุแหม่! - หญิงสาวยื่นมือไปลากทากะให้มานั่งใกล้ๆด้วยท่าทางระรื่นรับยามเช้าพลางยิ้มร่า

เนียรุโกะ : ไม่เห็นจะต้องหลบไปนั่งโซนของห้องอื่นเลยนี่ค้า ห้องเราอยู่แถวนี้ก็ใกล้ ชิด กัน ไว้ นะคะ

' รู้ว่าเราหลบแล้วยังจะลากมาอีกเนี่ยนะ . . . ผู้หญิงนี้ช่างเป็นสิ่งที่เข้าใจยากเสียจริงๆ '
" เฮ้อ ~ " ชายหนุ่มถอนหายใจ แล้วนั่งเท้าคางโดยที่มองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนที่เค้าทำตามปกติในห้องเรียน

ดูท่าทางทากะจะไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมกับกิจกรรมเสียเท่าไหร่นัก ส่วนเนียรุโกะเองก็รู้ว่าเขาชอบแบบนั้นก็เลยแค่นั่งคลอเคลียทากะอยู่ใกล้ๆ จนกระทั่ง พระอาทิตย์ค่อยๆตกลงช้าๆ

ประธานนักเรียน : เอาล่ะ มีตติ้งนักเรียนแลกเปลี่ยนคงต้องพักไว้เท่านี้ก่อน ส่วนคู่ไหนจะไปกันต่อล่ะก็อย่ากลับบ้านดึกนักล่ะเข้าใจนะ?

ประธานนักเรียนที่ยืนอยู่หน้าห้องได้กล่าวเลิกงานพลางปล่อยให้นักเรียนที่เข้าร่วมพากันเดินออกไปจากห้อง มาโดกะเองก็ไปกับกลุ่มของเด็กผู้หญิงที่เขาเจอก่อนจะเข้ามาที่ห้องนี้เหมือนกัน เหลือก็แต่บางส่วนและเนียรุโกะที่นั่งข้างๆเขา

เนียรุโกะ : ฮายยย ไม่กลับดึกมากหรอกค่า  - เนียรุโกะรับคำจากประธานนักเรียน ก่อนที่จะหันมาเขย่าทากะเบาๆ

เนียรุโกะ : ทากะซัง พวกเราก็กลับบ้านด้วยกันเถอะนะ

" . . . . สรุปวันนี้มาทำอะไรกันเนี่ย . . . " ทากะรู้สึกงงเล็กน้อย เพราะดูเหมือนเขาจะยังไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกว่าชีวิตของเขาอาจจะดูเป็นสีเทาไปแล้วก็ได้

ทากะลองมองดูรอบๆตัวของเขาอีกครั้งเพื่อดูว่ายังมีใครในห้องที่เขารู้จักอยู่อีกหรือไม่ นอกจากเนียรุโกะอะน่ะ . . .

เมื่อทากะลองมองดูรอบๆห้อง เขาเห็น ประธานนักเรียนและเพื่อนของเธอยืนอยู่หน้าห้อง ส่วนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามดูเหมือนจะมีเด็กผู้หญิงรุ่นเดียวกับเขา กำลังนั่งคุยอยู่กับเด็กผู้หญิงผมสีดำเงา อยู่ แต่ดูเหมือนว่าพวกเธอจะคุยปนชวนทะเลาะกันอยู่รึเปล่า และข้างๆเขาเองก็มีเนียรุโกะนั่งอยู่ไม่ถอยห่างไปไหนเลยแม้แต่น้อย

เนียรุโกะ : ทากะซัง? - เธอถามพลางเอียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัย? พลางมองไปทางเดียวกับทากะอยู่ตลอด

Eureka_GL_World

- ย้ายมายังห้องประธานนักเรียน -

เมื่อไอยะเดินมายังห้องประธานนักเรียน ดูเหมือนว่าจะดูเงียๆบอยู่ พอเขาจะเปิดประตูเข้าไป ประตูตรงหน้าได้ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของรุ่นพี่โทโมโยะกำลังใส่แว่นและถือสมุดเล่มหนาไว้อยู่

โทโมโยะ : อ้าว? ไอยะ มีธุระอะไรรึเปล่า?

" ประธาน ไม่อยู่เหรอ ?? "

ผมหันมองซ้ายมองขวา หาดูประธานรอบ ๆ จนตัดสินใจได้เองว่า ประธานไม่อยู่...

" งั้นเหรอ... งั้นผมไปก็ได้ "

ผมเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้รอฟังคําตอบ ถ้าหากประธานอยู่ในห้องขึ้นมาล่ะก็... คงหน้าแตกไม่ใช่ย่อม

ไปไหนดีนะ... ???

เป็นคําถามที่โผล่ขึ้นมาในหัวของผมน่ะขนาดนั้น เพราะความว่างของการเป็นพ่อบ้านนิล่ะ

อยากแวะกลับไปที่ห้องเรียนก็เถอะ... แต่... ไม่อยากเจอหน้าเจ้านั้นเลย...

" งั้นกลับไปที่หลังเวทีล่ะกัน... ยังไงซะต้องรอคาฉะอยู่แล้ว... "

ในขณะที่ไอยะกำลังเดินลงมายังด้านล่างเพื่อตรงไปตามทางเดิน ขาของเขาก็แทบจะหยุดในทันทีที่เดินมาถึงสามแยกเพราะมีคนเดินออกมาจากตรงนั้นพอดี ทั้งคู่ชะงักพร้อมกันด้วยความตกใจ

มาโดกะ : ว๊าย!? - นั่นคือมาโดกะ เธอแทบจะถอยหลังจนเกือบล้มเลยทีเดียว

มาโดกะ : อะ ไอไยะคุง? - เธอเอ่ยชื่อของไอยะก่อนจะมองชายหนุ่มตรงๆ

" ... เป็นอะไรรึเปล่า ... "

ผมเอ๋ยถามผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เพราะท่าทีของเธอเหมือนกําลังพูดคุยกับผีอยู่อย่างไงอย่างงั้น

" ถ้าเธอมาอยู่นี้... เจ้านั้นก็ต้องอยู่แถว ๆ นี้ด้วยสินะ... "

ผมพูดลอย ๆ ขึ้นพลางมองซ้ายมองขวา

" ไม่อยากเห็นหน้าซะด้วย งั้นชั้นไปล่ะ "

ผมหันมาบอกมาโดกะทันที โดยที่ไม่ได้คุยเรื่องอื่นเลย

มาโดกะ : อ๊ะ ! - มาโดกะทำท่าเหมือนจะเรียกไอยะไว้แต่ไม่ทันไรเสียงเรียกที่ไอยะรู้สึกไม่อยากจะได้ยินก็ดังแทรกขึ้นมาทันที

ชุน : คุณหนูมาโดกะ อย่าเดินเร็วแบบนั้นสิครับ? หือ? - ชุนวิ่งตามมาโดกะมาแบบสบายๆก่อนจะทำหน้าสงสัย

ชุน : กำลังทำอะไรอยู่น่ะครับ? ลืมของไว้ไม่ใช่หรอ?

มาโดกะหันไปมองทั้งไอยะทั้งชุนสลับกันอยู่แว่บหนึ่งก่อนที่มาโดกะจะยิ้มแห้งๆ ให้ชุนแล้วเดินมาหาเขาแทน

มาโดกะ : อ่ะฮะๆ พอดียืนคิดอะไรอยู่นิดหน่อยน่ะว่าลืมอะไรอีกรึเปล่า

ชุน : โถ่ ไม่ไหวเลยน้าครับคุณหนูเนี่ย - ชุนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะลูบหัวของเธอเบาๆ

ตัวเลือก
[ 1 ] แสดงตัว
[ 2 ] ไปที่อื่นซะ ( ระบุ )

[ 2 ] ไปที่อื่นซะ

แค่ได้ยินเสียงก็หงุดหงิดสุด ๆ แล้วล่ะ

ขอไปสงบสติอารมณ์ที่เดิมดีกว่า

ผมเดินไปยังสวนหลังเวที ที่เคยไปนั่งเล่นกีต้าร์และนั่งหลับ

มันกลายเป็นพื้นที่ส่วนตัวไปซะแล้วสําหรับผม

เมื่อถึงผมก็นั่งพิงกับต้นไม้ แล้วฮัมเพลงไปตามอารมณ์รอการติดต่อจากคาฉะ

ดูเหมือนว่า ชายหนุ่มจะปล่อยเวลาผ่านไปกับการฮัมเพลงรับลมไปอยู่เรื่อยไป

จนกระทั่งผ่านไปพักใหญ่ๆ เสียงโทรศัพท์ของเขาได้ดังขึ้น

ติกๆ เสียงโทรศัพท์ของไอยะได้ดังขึ้น

เมื่อเขาเปิดดู ดูเหมือนว่าคาฉะจะเรียกเขาแล้ว

" ... "

เอาล่ะ... หมดเวลาพักซะแล้ว

ผมลุกจากการพักผ่อน

เพื่อเดินไปหาคาฉะทันที ผมรู้สึกเบื่อเล็กน้อย...กับการไม่มีอะไรทํา

ผมเลยรู้สึกดีใจเล็ก ๆ

คาฉะ : . . . - คาฉะจ้องไอยะที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่พักหนึ่งก่อนจะถามชายตรงหน้า

คาฉะ : นี่แกเป็นอะไรมากรึเปล่า? ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ซะจนน่าขนลุก . . .  

" อันนี้มันก็สิทธิ์ของชั้น "

ผมตอบคาฉะกลับไป

" เอาล่ะ กลับกันได้รึยังล่ะคุณหนูตัวน้อย "

ผมก้มตัวลงให้ระดับสายตาผมเท่ากับเด็กสาวผมทองตรงหน้า

คาฉะ : . . . สูงกว่าชั้นแค่ไม่กี่เซนอย่ามาทำเป็นพูดดีหน่อยเลยน่า . ..  - คาฉะฮึดฮัดเบาๆก่อนจะเชิดหน้าหนีไอยะแล้วเดินผ่านเขาไป

คาฉะ : พูดเก่งแบบนี้กลับไปต้องใช้งานซะให้หนักๆเลยคอยดู - เธอพูดขึ้นลอยๆก่อนจะเข้าไปในรถรับส่งที่จอดรออยู่

" ถ้างั้นไม่อยากทํา ก็ไม่ทําให้หรอก "

ผมตอบกลับคาฉะ พลางขึ้นรถไปด้วย

เมื่อขึ้นมาในรถผมก็บ่น เล็ก ๆ น้อย ๆ

" วันนี้เหนื่อยทั้งกายและใจเลยแฮะ... ก็งีบอีกสักแปปล่ะกัน "

รู้สึกตัวผมในวันนี้จะนอนมากกว่าปกติ สงสัยเป็นเพราะพลังงานที่ใช้ไปช่างมากมายนัก

เหตุการ์ณที่เกิดขึ้นวันนี้ เหมือนมันนานมาก เหมือนผมติดอยู่ในวันนี้เป็นเดือน ๆ

เหนื่อยชะมัด...

แล้วผมก็งีบหลับไป จนกระทั่งถึงบ้านของคาฉะ

ย้ายมายังคฤหาสน์

เมื่อไอยะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่หัวหน้าพ่อบ้านมาสะกิดเขาในรถแล้ว เมื่่องมองไปรอบๆ ดูเหมือนว่าคาฉะจะล่วงหน้าเข้าบ้านไปก่อน ปล่อยให้เขาหลับคารถอยู่แบบนั้น

ใจร้ายชะมัดเลย ยัยนั้น อยู่ ๆ เป็นอะไรของเขา...

ผมบ่นในใจเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวขอบคุณพ่อบ้านเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไปในคฤหาสน์

ยังไม่ชินกับบ้านหลังใหญ่ ๆ แบบนี้ซะทีแฮะ...

จะว่าไปห้องของชั้นมันอยู่ตรงไหนกันล่ะนิ.....

เมื่อไอยะเดินตรงมายังด้านในดูเหมือนว่าเขาจะเดินมาเจอกับคิริโนะที่เพิ่งปลุกเขาตื่นเมื่อเย็นนี้พร้อมกับเมดอีกคนหนึ่ง

คิริโนะ : ? . . . ไหงนายมาเดินเพ่นพ่านอยู่คนเดียวล่ะเนี่ย ไม่ได้อยู่กับพี่คาฉะรึไง? - คิริโนะพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ พลางมองไอยะด้วยสายตาไม่พึงพอใจอะไรซักเท่าไหร่นัก

คิริโนะ : อย่าบอกนะว่าหลงทางในบ้านหลังแค่นี้น่ะ? - ห่ะ แค่นี้ เธอบอกว่าแค่นี้งั้นหรอ!?

" ใช่ ชั้นมาที่นี้ 3 ครั้ง และที่ชั้นรู้มีเพียงอย่างเดียวคือ ห้องครัว อย่างอื่นไม่รู้หรอก "

ผมเกาหัวเล็กน้อย ก่อนตอบเด็กสาวคนนั้นไปตามตรง

" เห็นคาฉะบอกว่าจะจัดการเรื่องห้องของชั้นให้ เธอรู้รึเปล่าว่าห้องชั้นอยู่ไหน พาชั้นไปหน่อยสิ "

ผมพูดห้วน ๆ แบบไม่ดูฐานะเลยสักนิด ว่าตอนนี้ตัวผมเป็นพ่อบ้านของบ้านหลังนี้

คิริโนะ : หืม?. . . - คิริโนะมองไอไยะอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันมาหาเมดที่อยู่ข้างๆเธอ

คิริโนะ : นี่ เซบัสเตียน ได้จัดการเรื่องที่พักให้หมอนี่รึเปล่า?

เมด : ค่ะ รู้สึกว่าจะได้อยู่ห้องข้างๆกับท่านคาฉะด้วย - เมดโค้งให้ก่อนจะตอบคิริโนะอย่างนั้น

คิริโนะ : เฮ้อ ให้ตายสิ มีแต่คนเอาคนนอกมาเป็นพ่อบ้านตามใจชอบทั้งนั้น . . . - เธอบ่นอุบอิบก่อนจะเดินมาหาไอยะแล้วจับกระดิ่งของเขาเลื่อนมาที่สีของตัวเอง

คิริโนะ : เอ้า เดี๋ยวชั้นจะพาไปที่ห้องของนายให้แล้วกัน คงไม่มีปัญหาใช่มะ?

" ไม่มีอยู่แล้ว "

เมื่อกี้ ผู้หญิงคนนั้นทําอะไรกับกระดิ่งกัน... ?

เปลี่ยนสีด้วยแฮะ... กระดิ่งนี้มันมีไว้ทําอะไรกันแน่นะ แต่ก็ช่างเถอะ...

ผมเดินตามผู้หญิงคนนั้นไป โดยจ้องไปที่กระดิ่งที่ข้อมือของผมเอง

หลังจากเดินตามคิริโนะไปได้พักหนึ่งดูเหมือนว่าที่พักของคาฉะจะเป็นห้องที่อยู่ลึกเข้าไปในตัวคฤหาสน์พอสมควรและพอเดินไปเรื่อยๆรู้สึกว่าประตูจะมีน้อยลงทุกทีจนกระทั่งคิริโนะหยุดลง

คิริโนะ : อืม ห้องนี้ใช่มั้ย? - เธอหันมาถามเมดเพื่อความแน่ใจ

เมด : ค่ะ คุณหนู

คิริโนะ : ดีงั้นก็แยกกันตรงนี้แล้วกัน  - เธอพูดพลางเดินมาหาไอยะอีกครั้ง

คิริโนะ : ทำหน้าแบบนั้นทำไมชั้นจะเลื่อนกระดิ่งกลับไปที่เดิม ยื่นมือมาซิ?

ผมยื่นมือให้เด็กคนนั้นด้วยท่าทีงง ๆ

" นิเธอ ไอกระดิ่งนี้มันมีไว้ทําอะไรน่ะ แล้วทําไมต้องเปลี่ยนด้วย "

ผมใช้มือที่ข้างที่เว้นว่างอยู่เกาหัวตัวเองเบา ๆ

" แล้วก็นะ เธอชื่ออะไร.. ชั้นชื่อไอยะ "

คิริโนะได้ยินคำถามนั้นก็ได้กดคิ้วลงมาช้าๆ ด้วยความไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่

คิริโนะ : นี่นายไม่รู้ความหมายของกระดิ่งนี้หรอ? . . . โห .. ..  - เ ธอลากเสียงยาวก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

คิริโนะ : กระดิ่งนี้อ่ะนะ เอาไว้สำหรับพ่อบ้านส่วนตัวที่ถูกจ้างมารับใช้ใกล้ชิดกับพวกชั้น หรือก็คือเป็นพ่อบ้าน VIP อะไรประมาณนี้แหละ

แล้วเจ้ากระดิ่งนี่ก็จะมีสีแต่ละสีอยู่ใช่มะ มันจะเปลี่ยนสีทันทีเมื่อไปอยู่ตรงจุดต่างๆ เป็นการบอกว่าตอนนี้นายกำลังรับหน้าที่ดูแลใครอยู่ซึ่งเจ้านี่จะสามารถเปลี่ยนสายได้ด้วยนิ้วมือของพวกชั้นเท่านั้น หรือในบรรดาพี่น้องของชั้น สามารถจับนายมาเป็นข้ารับใช้เมื่อไหร่ก็ได้แล้วนายก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้ด้วย มันคือกฏเหล็กของที่นี่ เข้าใจใช่มะ?

- เธออธิบายลากยาวมาก่อนจะได้ยินคำถามที่สองยิ่งทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดไปอีกนิดหน่อย

คิริโนะ : นี่นาย. . . ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อชั้นเลยอย่างนั้นหรอ . . . - เธอกำมือแน่นก่อนจะชี้นิ้วชี้ไปที่หน้าของไอยะ

คิริโนะ : ชั้นชื่อคิริโนะ เป็นลูกสาวคนที่สามของบ้านหลังนี้ จำใส่หัวไว้ด้วย ไอ้เจ้าพ่อบ้านสมองกลวง!

" เฮ่อออ "

ผมถอนหายใจยาววว แลดูเหมือนเป็นการกวนประสาท

แล้วเดินไปที่หน้าประตูห้องของผมทันทีโดยไม่ได้ใส่ใจท่าทีของ คิริโนะ ซักเท่าไหร่นัก

แต่ก่อนที่ผมจะเดินประตูเข้าไปในห้อง ผมคงต้องพูดอะไรนิดหน่อยซะล่ะมั้ง เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่มีมารยาท

" ชั้นก็ไม่ได้เกรียดไอท่าที และเสียงโวยวายแบบนั้นหรอกนะ ขอบคุณนะ คิริโนะ ที่พาชั้นมาส่งที่ห้องน่ะ "

คิริโนะ : ฮึ - เธอเชิดใส่ไอยะก่อนจะเดินจากไป ไม่ช้า คาฉะก็ได้เดินสวนกับคิริโนะมาหาไอยะ

คาฉะ : โอ้ ท่าทางจะสนิทกับคิริโนะแล้วสินะ? เป็นไงบ้างล่ะ น้องสาวนิสัยซึนฯๆ แบบนั้นน่ะ? - เธอถามด้วยน้ำเสียงยั่วยวนนิดๆ ผิดจากเมื่อกี้นี้ ดูเหมือนว่าที่เครียดๆตอนนั่งอยู่บนรถโดนระบายออกไปหมดแล้ว? รึเปล่านะ?

" ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรเท่าไหร่หรอก "

ผมตอบไปทันที โดยไม่ได้คิดอะไรในหัวเลย ตอนนี้ผมสงสัยถึงท่าทีของคาฉะในตอนนี้มากกว่า

" หายงอลแล้วรึไงเธอน่ะ "

คาฉะ : ชั้นอุส่าได้น้องสาวช่วยระบายไอ้ที่นายกวนประสาทชั้นคนนี้ไว้แล้วนะ . . . - เธอเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่ไอยะยิ่งคำถามกลับมา

คาฉะ : ฮึ ชั้นคนนี้จะไปงอลอะไรพ่อบ้านอย่างแกกัน ก็แค่อารมณ์ตอนนั้นมันขุ่นๆแล้วแกยังมาสายอีกก็เลยหงุดหงิดนิดหน่อยเท่านั้นเอง อย่าได้ใจไปนักสิแกน่ะ . . .

" ก็แค่เป็นห่วง ในฐานะ ไอยะ ไม่ใช่ พ่อบ้าน "

ผมตอบกลับคาฉะไปอย่างงั้น และผมไม่คิดจะฟังคําใด ๆ ต่อ

ผมจึงตัดสินใจเข้าไปในห้องของผมเพื่อดูสภาพภายใน

รู้สึกเหมือนทุกอย่างในห้องเล็ก ๆ ห้องนั้นจะถูกย้ายมาอยู่ห้องใหญ่ ๆ ห้องนี้จนหมด

ของที่ดูเยอะมากตอนนั้น ตอนนี้กลายเป็นว่าแทบจะไม่มีอะไรเลย

" เอาเถอะ... แค่กีต้าร์ก็เหลือแล้ว "

กริีกๆ เสียงข้อความดังขึ้น ดูเหมือนว่าคาฉะจะส่งมาหาเขา

[ เป็นไงบ้างในห้อง มีอะไรขาดเหลือรึเปล่า? ชั้นสั่งให้ขนมาหมดแทบจะหมดทุกอย่างแล้ว จะเหลือก็แต่หนังสือไม่พึงประสงบางเล่มล่ะนะ ]

" ล้อชั้นเล่นรึเปล่า ชั้นไม่มีหนังสือพันนั้นหรอก "

ผมบ่นเล็กน้อย ก่อนที่จะหยิบกีต้าร์ขึ้นมา

" คิดถึงแกจัง... ขอเล่นให้หายคิดถึงหน่อยเถอะ "

แล้วผมก็เริ่มบรรเลงเพลงตามจังหวะเบา ๆ ไปตามอารมณ์

ดูเหมือนว่าไอยะจะเล่นเพลงไปเรื่อยๆ ตามใจที่เขาเล่นซึ่งเนื้อเพลงดูออกเศร้าๆและโหยหาอยู่บ้าง แต่คงเพราะกำแพงนั้นถูกทำออกมาดีทำให้ไอยะรู้สึกได้ว่า เสียงเพลงด้านในก้องและทำให้รู้สึกว่าเสียงมันนุ่มกว่าเล่นที่ห้องของเขา



หลังจากที่เขาเล่นเพลงไปได้ซักพักพอมองออกไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ ดูเหมือนว่าจะเย็นมากแล้ว อาจจะได้เวลาอาหารเย็นแล้วก็ได้

เอาล่ะ พอล่ะ...

ผมเดินออกจากห้องไปยังห้องอาหารทันที

รู้สึกผมยังไม่ค่อยรู้สึกคุ้นเคยกับที่นี้เลย

" เฮ่อ... เอาเถอะ "

ผมเดินอย่างช้า ๆ จนมาถึงห้องอาหารจนได้

เสร็จสิ้น

tesstrossa

---

ย้ายมายังห้องเรียน

ฮินะงิกุ : ขออนุญาติค่ะ . . . -  ฮินะงิกุเปิดประตูก่อนจะกล่าวขอเข้าห้องเรียน ซึ่งดูเหมือนว่าอาจารย์จะเพิ่งเข้ามาไดไม่นานนัก ก่อนที่จะได้รับอนุญาติเข้าห้องเรียนและทั้งคู่กลับมานั่งประจำที่ของตัวเอง

ฮินะงิกุ : เฮ้อ นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว . ..  - เธอถอนหายใจเบาๆก่อนจะหยิบหนังสือออกมาพร้อมกับเลื่อโต๊ะมาอยู่ข้างเซเบอร์

แต่ว่าตอนนี้รู้สึกว่าชุดของเซเบอร์จะดูสะดุดตาน่าดูเพราะตอนแรกเธอใส่ชุดสูทรเข้ามาในโรงเรียน แต่มาคราวนี้กลับเปลี่ยนชุดเข้ามาจนทำให้หลายคนคิดว่าเธอใส่ชุดคลอสเพลย์เข้ามาในห้องเรียน

แต่ดูท่าทางอาจารย์จะไม่ได้ว่าอะไรนอกจากจะเริ่มทำการสอนต่อไป

'' . . . ''

- ช่วงเย็น -

กิ๊งก่อง เสียงระฆังดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่าหมดเวลาเรียนของวันนี้แล้ว

และแน่นอนว่าหลังจากที่เสียงนี้ดังขึ้น เหล่านักเรียนก็ต่างพากันมารุมที่เซเบอร์ในทันที

[ เซเบอร์เป็นผู้หญิงอย่างนั้นหรอ ] [ ชุดนี้สวยดีนะ คลอสเพลย์หรอ? ] [ เซเบอร์ชอบอนิเมะเรื่องอะไร ] บลาๆ คำถามเหล่านี้ต่างพากันยิงเข้ามาแทบไม่หยุดจนกระทั่ง

ฮินะงิกุ : ทุกคนจ๊ะ! . . . - ฮินะงิกุพูดเสียงดังพร้อมกับทำให้ทุกคนต่างพากันเงียบ

ฮินะงิกุ : เล่นมารุมถามกันกระทันหันแบบนี้มันรบกวนเซเบอร์ซังไม่ใช่หรอ เอาไว้ค่อยถามตอนที่เธอสะดวกแล้วกันนะ ตอนนี้พวกเราขอไปทำธุระก่อน

เธอขยิบตาให้เซเบอร์ก่อนจะพาเซเบอร์เดินออกมาจากห้องเรียน

ฮินะงิกุ : เฮ้อ เกือบไปแล้ว . . . ทุกคนนี่รับมือยากจังเลยนะ . . . - เธอถอนหายไประหว่างเดิน

" อืม . . . คอสเพล์มันคืออะไรเหรอครับ ? แล้วอนิเมะอะไรพวกนี้มันคืออะไรอย่างนั้นเหรอครับ ? "

เราได้เอ่ยถามฮินะงิกุขึ้นระหว่างเดินไปด้วยกัน

ฮินะงิกุ : อืมม  ถ้าอย่างนั้นแวะไปที่ห้องสมุดกันก่อนมั้ย ที่นั่น น่าจะมีนิตยสาร เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อยู่บ้าง - ฮินะงิกุเสนอเซเบอร์ก่อนจะหยุดอยู่ตรงแยกทางเดิน

ตัวเลือก

[ 1 ] ไปที่ห้องสมุด
[ 2 ] กลับไปจัดการเรื่องที่พักกับฮินะงิกุดีกว่า
[ 3 ] อื่นๆ

เลือก : 1 ไปที่ห้องสมุด

เราได้ตอบตกลงกับฮินะงิกุและเดินตามเธอไปยังห้องสมุดของโรงเรียน

- ย้ายมายังห้องสมุด -

ทั้งสองคนเดินมายังห้องสมุดที่มีนักเรียนอยู่จำนวนหนึ่งที่แวะมาหาอะไรอ่านก่อนกลับบ้าน

ฮินะงิกุ : อืมม ถ้าจำผิด หวมดนิตยาสาร - ฮินะงิกุเดินนำมายังมุมนิตยาสารรายสัปดาห์ ก่อนจะลองเลือกหาดูตามที่จัดลำดับเก่า ใหม่ไว้

ฮินะงิกุ : Cosmode น่าจะเล่มนี้แหละนะ - ท่าทางเธอจะหาเจอแล้วก่อนจะยื่นมาให้เซเบอร์ดู

ฮินะงิกุ : ก่อนอื่นเนี่ยแหละจ๊ะการแต่งคอสเพลย์  เป็นการแต่งตัวเลียนแบบตัวละครใน อนิเมะที่คนๆชื่นชอบน่ะ - เธอบอกก่อนจะยื่นมือไปหยิบนิตยาสารเกี่ยวกับอนิเมะรายสัปดาก่อนจะเปิดหาตัวละครที่มีชุดใกล้เคียงกับคนที่แต่งตัว แล้วยื่นมาให้เซเบอร์ดู

ฮินะงิกุ : ซึ่งอนิเมะก็คือการ์ตูนนั่นแหละนะ หรือก็คือสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อความบันเทิง แล้วผู้คนที่ชื่นชอบตัวละครในอนิเมะนั้นๆก็ได้ นำชุดของตัวละครนั้นๆมาสวมใส่หรือก็คือ ชุดคอสเพลย์ล่ะจ๊ะ

" อย่างนั้นเองหรือครับ . . . "

เราได้ค่อยๆเปิดดูก่อนที่จะได้เปิดมาด้านหน้าสุดและชูขึ้นให้ฮินะงิกุได้เห็น

" มีคนแต่งตัวคล้ายๆกับผมด้วยล่ะครับ ฮินะ-โดโนะ "

เราได้เอ่ยขึ้นพลางแสดงภาพบนหนังสือให้เธอได้เห็น

" แปลกจังเลยนะครับ Fate/stay night อะไรเนี่ย "

ฮินะงิกุ : เซเบอร์จังเองก็รูปร่างแล้วก็ชุดคล้ายๆ ดีนะ ชั้นเลยทักไงล่ะว่าแต่งคอสเพลย์มารึเปล่า - ฮินะงิกุหัวเราะเบาๆตามเซเบอร์ไป

ฮินะงิกุ : แต่ก็นะ มันยังมีคำศัพท์เฉพาะอยู่อีก ชั้นเองก็ไม่ค่อยรู้มากนักหรอก เอาไว้ถ้าเกิดอยากรู้จะหาข้อมูลมาอธิบายให้ฟังแล้วกัน  ฮึบ - ฮินะงิกุค่อยๆยื่นหนังสือเสียบไว้ที่เดิมก่อนจะเดินมาหาเซเบอร์

ฮินะงิกุ : ถ้างั้นเรากลับบ้านกันเถอะนะ

" ครับ ฮินะ-โดโนะ "

เราได้ตอบฮินะงิกุสั้นๆก่อนที่จะเดินตามเธอไป

ระหว่างทางเดินกลับบ้านทั้งสองคนได้ผ่านหน้าสถานีที่มีร้านพาเฟ่และร้านหนังสืออยู่ใกล้ๆ ซึ่งระแวกนี้มีนักเรียนต่างพากันแวะทานไอศครีมและซื้อหนังสือกันอยู่เป็นจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว

ฮินะงิกุ : แล้วก็นะเซเบอร์จัง ที่บ้านของชั้นเองก็มีโรงฝึกเล็กๆเหมือนกัน เอาไว้พวกเราลองซ้อมตอนเช้ากันดีมั้ย? - ฮินะงิกุยังคงชวนเซเบอร์คุยอยู่ตลอดทางเพื่อไม่ให้ตัวเธอเองเครียดกับบรรยากาศเงียบๆ เพราะระหว่างทางเดินมาเซเบอร์เองก็แทบจะไม่พูดอะไรเลยก็ว่าได้

" แบบนั้นก็ดีน่ะสิครับ !! ผมเองจะได้ฝึกซ้อมทุกๆวันไม่ให้ขาดช่วงไปด้วย "

เราได้ตอบฮินะงิกุด้วยท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อยขณะที่กำลังเดินตามหญิงสาวไป แต่ดูเหมือนว่าส่วนใหญ่เราจะเป็นฝ่ายตอบเสียมากกว่าเนื่องจากนิสัยพูดน้อยของเรานั่นเอง

ฮินะงิกุ : อ่ะฮะๆ ถ้าเป็นเรื่องดาบ หรือเคนโด้แล้วเธอจะกระตือรือล้นขึ้นมาทันทีจริงๆสินะเซเบอร์จัง - เธอขำคิกๆในลำคอก่อนจะพาเซเบอร์เดินผ่านสถานีรถไฟฟ้าไปอีกหน่อย ก็มาถึงเขตบ้านเดี่ยวในระแวกนี้

ฮินะงิกุ : อาจจะเล็กไปหน่อย แต่ก็ยินดีต้อนรับนะ - หญิงสาวกล่าวต้อนรับเซเบอร์เป็นทางการนิดหน่อย แต่พอดูๆไปบ้านก็แลดูใหญ่อยู่พอสมควร ถ้าสำหรับครอบครัวเล็กๆมาอยู่ล่ะนะ อีกทั้งด้านหลังเหมือนจะทอดยาวไปอีกหน่อยด้วย

" ครับ !! ฮินะ-โดโนะ จากนี้ไปก็คงต้องขอฝากตัวด้วยนะครับ !! "

เราได้ยิ้มรับก่อนที่จะได้เดินตามฮินะงิกุเข้าไปยังด้านใน

เมื่อเข้ามายังด้านในของบ้าน ได้มีผู้หญิงวัยกลางคนดูๆแล้วน่าจะเป็นคุณแม่ของฮินะงิกุแน่ๆ

ฮินะงิกุ : กลับมาแล้วค่ะแม่ - เธอกล่าวทักทายคนที่เดินมารับเธอ

แม่ของฮินะงิกุ : กลับมาแล้วหรอจ๊ะ อ้าว พาเพื่อนมาด้วยหรอ?- คุณแม่ยิ้มหวานให้ก่อนจะมองมาเห็นเซเบอร์ที่อยู่ด้านหลัง

แม่ : สวัสดีจ๊ะ หนูเป็นเพื่อนของฮินะจังสินะ ทำตัวตามสะบายเหมือนอยู่บ้านตัวเองได้เลยนะ

" เป็นเกียรติที่ได้พบครับมาดาม กระผมคงต้องขอรบกวนด้วยนะครับ "

เราได้เอ่ยัทกทายอย่างสุภาพก่อนที่จะได้ทาบฝ่ามือไว้ที่ช่วงอกและก้มโค้งลงทักทายอย่างอ่อนน้อม . . . . แต่เหมือนว่ามันจะไม่ใช่วิธีการทักทายแบบของผู้หญิงนะ . . .

แม่ของฮินะงิกุ : อาร่ะ มารยาทดีเหมือนพวกคุณหนูเลยนะ มีเพื่อนน่ารักดีนะฮินะจัง

ฮินะงิกุ : เอ่อ คือแม่คะ พอดีเซเบอร์เค้ามีปัญหาเรื่องที่พักน่ะค่ะ จะเป็นอะไรมั้ยถ้าจะให้เธอมาค้างที่บ้านซักระยะ?

แม่ของฮินะงิกุ : ตายจริง แบบนั้นก็แย่น่ะสิจ๊ะ เซเบอร์จังจะมาพักที่นี่ก่อนก็ได้นะ น้ายินดีช่วยเหลือหนูเสมอจ๊ะ - คุณแม่จับแก้มของตัวเองด้วยความตกใจเล็กน้อยก่อนจะหันมายิ้มต้อนรับเซเบอร์อย่างยินดี

" ต้องขอขอบพระคุณมาดามและฮินะ-โดโนะมากเลยนะครับ ที่อุส่าห์กรุณาช่วยเหลือผมถึงขนาดนี้ "

เราได้กล่าวขอบคุณอีกครั้งด้วยความเกรงใจเล็กๆ

แม่ของฮินะงิกุ : ถ้าอย่างนั้นหนูนอยากนอนพักแบบไหนดีล่ะจ๊ะ? เอาเป็นห้องเดี่ยวหรือว่าจะนอนห้องเดียวกับฮินะจังดี?

ฮินะงิกุ : อืม แบบนั้นก็ไม่ขัดหรอกนะคะ แต่ถ้าเป็นห้องที่ว่างอยู่ เซเบอร์จังน่าจะได้รับความเป็นส่วนตัวมากกว่า คิดว่าไงล่ะ เซเบอร์จัง? - เธอหันมาถามความเห็นจากเซเบอร์

" ผมเองก็คิดว่าอาจจะทำให้ฮินะ-โดโนะไม่มีเวลาความเป็นส่วนตัวเช่นกันน่ะครับ ถ้าไม่ลำบากเกินไปล่ะก็ผมขอแยกอยู่อีกห้องที่ยังว่างอยู่แลกันครับ "

เราได้ตอบฮินะงิกุและคุณแม่ของเธอพร้อมกับอธิบายเหตุผลขึ้นประกอบ

แม่ของฮินะงิกุ : เข้าใจแล้วจ๊ะ ถ้าอย่างนั้น ฮินะจังพาเซเบอร์จังเดินเล่นหรือทำอะไรไปก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวแม่จะให้แม่บ้านจัดการเรื่องห้องของเซเบอร์จังให้ ว่าแต่ ขอเรียก เซย์จังได้รึเปล่าจ๊ะ ? - คุณแม่ถามด้วยความเคยชิน ดูเหมือนว่าเธอจะชอบเรียกชื่อย่อน่ารักๆ เสียมากกว่าเรียกชื่อเต็มสินะ?

ฮินะงิกุ : คุณแม่คะ เอาอีกแล้วนะคะ ตั้งแต่ชื่อเล่นแปลกๆให้คนอื่นตลอดเลย

แม่ของฮินะงิกุ : ตายจริง ก็เรียกแบบนั้นน่ารักกว่านี่นา เนอะฮินะจัง

ฮินะงิกุ : ต่อหน้าแขกกรุณาอย่าเรียกชื่อเล่นแบบนั้นด้วยค่ะ โถ่!

" ด- ได้สิครับมาดาม งั้นกระผมจะขออนุญาติใช้ชื่อ " เซย์จัง " เฉพาะสำหรับสถานที่นี้แล้วกันนะครับ "

เราได้ยิ้มรับอย่างเอียงอายและมีความสุขเล็กน้อยเนื่องจากบรรยากาศที่อบอุ่นของครอบครัวของฮินะงิกุนั้นทำให้เราลืมเรื่องต่างๆที่ทำให้หนักใจได้ไปจนหมดสิ้นชั่วขณะนึงเลยทีเดียว

" ถ้าอย่างนั้นผมจะเรียก ฮินะ-โดโนะ ว่า " ฮินะจัง " เฉพาะที่บ้านแล้วกันนะครับ "

ฮินะงิกุ : เอ๋!? เซเบอร์จังก็ด้วยงั้นหรอ!? - ฮินะงิกุร้องเสียงหลงพลางหันมามองเซเบอร์ ก่อนจะคอตกอย่างช่วยไม่ได้

แม่ของฮินะงิกุ : ก็ตามนั้นแหละนะจ๊ะ เอาล่ะ สาวๆ ไปนั่งเล่นกันที่ห้องนั่งเล่นกันก่อนแล้วกันนะเดี๋ยวแม่จะเอาขนมไปให้

ฮินะงิกุ : ค่า . . . - ฮินะงิกุเดินมานำเซเบอร์เข้ามาด้านในตัวบ้าน ก่อนจะเดินมานั่งตรงโซฟาหลังใกล้ๆ

ฮินะงิกุ : เฮ้อ ทำกันได้ลงนะคุณแม่ . . .

" ผมว่าน่ารักเหมาะกับฮินะ-โดโนะดีนะครับผม "

เราได้พยายามเอ่ยปลอบใจ(?)ฮินะงิกุก่อนที่จะได้นั่งลงที่ข้างๆกับเธอ

ดูเหมือนว่าคำปลอบของเซเบอร์จะไม่ค่อยช่วยอะไรเธอได้ซะเท่าไหร่กลับทำให้เธอถอนหายใจยาวขึ้นเล็กๆ

ฮินะงิกุ : เฮ้อ น่าอายจะตาย เล่นตั้งชื่อแปลกๆให้แขกได้ยินแบบนี้น่ะ . . . แต่ว่าขอบใจนะที่บอกว่าเหมาะน่ะ . . .

ฮินะงิกุ : ว่าแต่เซเบอร์จัง มีเสื้อผ้าเปลี่ยน รึเปล่าน่ะ? - เธอถามหาสัมพาระของเซเบอร์เพราะว่าเธอไม่เห็นเซเบอร์ถืออะไรมาด้วยเลยแม้แต่หนังสือเรียน  . . .

" ปกติแล้ว . . . ผมใช้ของมาสเตอร์น่ะครับ . . . "

เราได้เอ่ยบอกฮินะงิกุด้วยเสียงค่อย ซึ่งแปลว่าเราไม่มีอะไรติดตัวมาเลยนอกจากบัตรเครดิต จดหมาย มอเตอร์ไซค์(ที่น่าจะลืมทิ้งไว้ที่โรงเรียน) และ หัวใจเท่านั้นเอง

ฮินะงิกุ : วะวะวะวะ ว่ายังไงนะ !? ชะชุด ทะทะทะทะทะทั้ง . . . ก็เป็นของมะมาสเตอร์หมดเลยงั้นหรอ? - เนื่องจากในตอนแรกที่พบกันเซเบอร์เล่นแต่งชุดสูทของผู้ชายมาเต็มยศเลยไม่แปลกว่าเธอจะเข้าใจไปว่ามาสเตอร์ของเธออาจจะเป็นผู้ชายก็เป็นไปได้

เล่นเอาฮินะงิกุพูดลิ้นพันและหน้าเริ่มแดงเล็กน้อย

" ก็ . . . มาสเตอร์ซื้อชุดแบบเดียวมาเก็บไว้น่ะครับ ผมเองก็เลยแต่งแบบนั้นด้วย แต่ว่าชุดที่ใส่อยู่ตอนนี้เป็นของผมเองน่ะครับ "

เราได้อธิบายขยายความกับฮินะงิกุขึ้น

ฮินะงิกุ : อ่ะ อ่ะอ่ะ . . . - เธออ้าปากพะงาบๆก่อนจะแก้ฟอร์มตัวเองกลับมาสงบเหมือนเดิม

ฮินะงิกุ : ฮะแฮ่ม โถ่ ช่วยบอกให้ละเอียดก่อนสิ . . . - เธอบ่อนอุบอิบแก้เก้อ

แม่ของฮินะงิกุ : ของว่างมาแล้วจ้า - เสียงของคุณแม่เดินถือถาดมาหาสองสาวก่อนจะวางถ้วยชาและคุกกี้ช็อคโก้แล็ตให้ทั้งสองคน

แม่ของฮินะงิกุ : หือ อะไรหรอๆ แม่พลาดอะไรไปรึเปล่าจ๊ะ?

ฮินะงิกุ : ไม่ มี อะ ไร ค่ะ