[ Play ] School Fever : Frist SS >> R.I.P Mode <<

Eureka_GL_World

" ตรงจังนะ...เธอน่ะ... "

ผมยิ้มเล็กน้อยเมื่อรินพูดออกมาแบบนั้น ใช่แล้วล่ะ จริงอย่างที่เธอพูดทุกอย่าง

เพื่อนสักคนยังไม่มีเลย... คนเกรียดยังมากกว่าเลยด้วยซํ้า เอาเถอะ...

เอาเถอะ.... ก็นะ

" สําหรับ " เรา " งั้นเหรอ... " เรา " ที่เธอว่าน่ะ... มี " ชั้น " อยู่ด้วยงั้นเหรอ... "

ผมลุกขึ้นหลังพูดจบแล้วก็หันหน้าไปหาริน

" งั้นขอร้องสักเพลงล่ะกัน... "

ผมเดินไปที่เวทีทันทีเมื่อพูดจบ

ริน : นายนี่ถนัดพูดกลับกลอกหรือไงกันนะ : รินถอนหายใจเบาๆกับคำถามของไอยะ

ริน : คำตอบว่าเรา จะมีนายหรือชั้นอยู่ด้วย คำถามนั้นนายตอบตัวเองเถอะ ถึงแม้วันแรกที่เจอกัน นายอาจจะทำตัวแปลกๆให้รู้สึกไม่อยากเข้าใกล้แถมยังเข้าใจอะไรผิดๆง่ายอีก - รินสานธยายเรื่องราวที่พบกับเธอในครั้งแรกให้ไอยะได้รับรู้

ริน : แต่ชั้นก็ยังไม่ได้พูดซักคำนี่ว่าเกลียดนายน่ะ? ว่ามัย? - รินพูดส่งไปยะก่อนที่เขาจะขึ้นมาร้องเพลง

และตอนนั้นเองก็เป็นคิวร้องของฮารุกะที่ร้องจบพอดี


ฮารุกะ : มีไฟอยากร้องเพลงแล้วสินะคะ ฮิๆ - ฮารุกะเอ่ยถามทั้งรอยยิ้ม ดูเหมือนว่าเธอจะตื่นเต้นที่เห็นไอยะขึ้นเวทีเล็กๆ ของพวกเธอแล้วสินะ

" ก็คงจะเป็นอย่างงั้นล่ะนะ... "

ผมเดินขึ้นเวทีไปจนถึงกลางเวที เมื่อเดินมาถึงขาตั้งไมค์

เพลงล่ะ... ร้องเพลงอะไรล่ะ... ไม่ค่อยถนัดเลยแฮะ...

ถ้างั้นเพลงนี้ล่ะ...

" Mou... anatakara aisareru koto mo... "

เมื่อร้องจบผมก็ยืนนิ่งอยู่บนเวทีสักพักนึง

ดูเหมือนว่าบรรดานักดนตรีทั้งสามคนจะเล่นเพลงตามคีย์ที่ไอยะร้องซะมากกว่าเพราะพวกเขาไม่ได้เตี้ยมกันมาก่อน เสียงเปียโนเบาๆค่อยๆบรรเลงไปพร้อมๆกับเสียงของไอยะที่ร้องออกมา

[ คะแนนความสัมพันธ์ ริน ฮารุกะ +1 ]

เสียงปรบมือเบาๆค่อยๆดังขึ้น

ฮารุกะ : ร้องเพราะจังเลยค่ะ

ฮารุกะเอ่ยชมส่วนรินไม่ได้กล่าวอะไรเธอยังคงดื่มเครื่องดื่มของตัวเองอยู่แบบนั้น หลังจากนั้นไม่นาน ฮารุและจิฮายะ ก็ได้กลับมายังชมรมพร้อมกับใบปลิวหนึ่งปึกเล็กๆ

ฮารุ : อ้าว ฉลองกันแล้วหรอ?

จิฮายะ : ขอโทษที่ให้คอยนานนะ

ทั้งสองคนกล่าวทักท่ายคนในชมรมก่อนจะนำใบปลิวนั้นไปวางไว้บนโต๊ะกระจกใกล้ๆ

ที่เรากําลังทําบ้าอะไรอยู่เนี้ย... ทั้ง ๆ ที่เป็นคนของชมรมดนตรีแท้ ๆ

ไหงถึงเข้ามาปาร์ตี้กับพวกชมรมประสานเสียง ๆ ทั้ง ๆ ที่เมื่อวาน... พวกมันทําให้รุ่นพี่ริสะร้องไห้แท้ ๆ

เหมือนผมจะเพิ่งรู้สึกตัวหลังจากเห็นฮารุเดินเข้ามาภายในห้อง

ผมเดินลงจากเวทีโดยไม่ได้พูดอะไร ไม่ใช่สิ... ไม่ได้ยินอะไรเลยต่างหาก ถึงพูดอะไรไม่ได้

ผมเดินตรงไปยังประตูเพื่อที่จะออกไปจากที่นี้แห่งนี้ ใช่... ผมไม่ควรเดินเข้ามาในนี้แต่แรกแล้ว

จิฮายะที่เห็นไอยะกำลังเดินไปที่ประตูกำลังจะเอ่ยทักไอยะแต่ก็มีเสียงหนึ่งรั้งไอยะไว้

ฮารุ : เดี๋ยวสิ ... - เสียงของฮารุเอ่ยขึ้นพลางหันมาหาไอยะ

ฮารุ : จะรีบกลับทำไมล่ะ ไหนๆก็มาแล้ว ไม่อยู่ฟังจิฮายะร้องเพลงหน่อยหรือไง?

จิฮายะ : เอะ? ฮารุซัง? - จิฮายะหันมาทำท่าลนลานที่ฮารุกล่าวขึ้น แต่ฮารุก็ได้ยิ้มให้จิฮายะเพื่อให้เธอหายเขิน

ผมหยุดอยู่หน้าประตู หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่ผมไม่อยากได้ยินเสียงของมันอีก

ผมหันหลังกลับโดยไม่ชายตามองไปทางฮารุเลยแม้สักนิดเดียว เช่นเดียวกันกับจิฮายะ

เพราะเธอยืนอยู่ข้าง ๆ ฮารุ ผมจึงไม่ได้มองเธอด้วยเช่นกัน

ผมเดินกลับมานั่งข้าง ๆ ริน ที่เดิมที่ผมนั่งตอนแรก

ดูเหมือนว่าฮารุและจิฮายะเองจะไม่ได้พูออะไรไล่หลังไอยะไปเลยแม้แต่น้อย ส่วนทางรินที่นั่งข้างๆไอยะนั้นรู้สึกได้ถึงออร่าแปลกจากตัวชายหนุ่มเลยหลับตาเบาๆแล้วปล่อยให้ไอยะนั่งอยู่แบบนั้น


ริน : นายเป็นพวกอารมณ์แปลปรวนง่ายหรือไงน่ะ? นึกว่าได้เจอจิฮายะแล้วจะดีขึ้นกว่านี้ซะอีก ...

" เจอยัยนั้นแล้วดีขึ้น... เธอคิดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับชั้นกันแน่... "

ทําไมพอทุกคนเห็นเรา ก็ต้องพูดถึงจิฮายะ จิฮายะ... ก็จริงที่ว่าเธอนั้นน่าสนใจที่สุดสําหรับเราในชมรมนี้

แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดว่าเป็นสโต๊กเกอร์ รึเจอหน้าแล้วอารมณ์ฺดีขึ้นทันทีสักหน่อย...

เอาเถอะ ผมอยากฟังเพลงของเธอแล้วจริง ๆ ... นั้นแหละเรื่องจริงที่ผมรู้ ผมชอบเสียงของเธอ

ริน : แหม ก็เห็นนายตาแต่จิฮายะอย่างเดียวเลยนี่นา อย่ามาทำเป็นปากไม่ตรงกับใจหน่อยเลย หรือนายจะเถียงชั้นล่ะว่าก้าวแรกที่นายเดินเข้ามาในห้องนีไม่ได้มีเป้าหมายว่าจะมาหาจิฮายะล่ะ? -  รินพูดเป็นนัยๆ พลางเอื้อมมือไปหยิบไมค์มาถือไว้ดูเหมือนว่าตอนนี้จะเป็นตาเธอร้องเพลงนะ

ริน : จิฮายะ อย่ามัวแต่ยืนอยู่สิ ตรงไอยะว่างอยู่นะ - รินพูดผ่านไมค์บอก

จิฮายะ : เห? - ฮารุหัวเราะในลำคออย่างเข้าใจพลางเดินมานั่งที่ว่างใกล้ๆฮารุกะ ฮารุกะเองก็นอบน้อมฮารุอย่างสุภาพพลางเขยิบให้

ริน : เอาเร็วซิ ...~

จิฮายะ : อืม ... - จิฮายะตอบเบาๆ ก่อนจะเดินผ่านหน้าไอยะพลางมานั่งข้างๆ

อย่าตัดสินใจอะไรเองได้ไหม ... นั้นคือสิ่งที่ผมอยากจะพูดออกไป

แต่ผมพูดออกไปไม่ได้ เพราะจุดประสงค์ที่ผมเดินเข้ามาที่นี้ เพราะอยากฟังเพลงของจิฮายะนั้นเป็นเรื่องจริง

แต่ก็นะ...

" .... "

ผมฟังรินร้องเพลงไปอย่างเงียบ ๆ

แต่ก็เหลียวมองไปหาจิฮายะอย่างช้า ๆ

ผู้หญิงคนนี้... ผู้หญิงผมสีนํ้าเงินคนนี้... ที่มีเสียงอันน่าหลงใหล...

เหมือนผู้หญิงคนนั้นไม่มีผิด... เจ้าหญิงแห่งเมโลดี้ ไอ เพลงแห่งชีวิตของเธอ... ยังคงดังก้องอยู่ในจิตใจของผมตลอดมา

จนกระทั่งผมได้ฟังเสียงเพลงแห่งสัญญาของเธอคนนี้...

จิฮายะ : .... นี่ .... - จิฮายะเอ่ยขึ้นดึงสติของไอยะกลับมา

จิฮายะ : อย่าจ้องกันขนาดนั้นสิ ฉันอายนะ ... - เธอพูดพลางก้มหน้าลงเล็กน้อย

จิฮายะ : เรื่องตอนกลางวันน่ะ ชั้นก็อยากชมนายนะว่านายเล่นเพลงนั้นเพราะมากเลย ...

" ขอโทษ... "

ดันไปมองตอนกําลังคิดถึงเรื่องในอดีตอยู่อีก ทําให้เขารู้ตัวจนได้

" ขอบคุณ... แต่ก็นะ... ถึงจะเล่นดนตรีได้ดีขนาดไหน... ชั้นก็ยังอยู่บนเวทีลําพังอยู่เหมือนเึคย "

ผมตอบจิฮายะ พร้อมบ่นอะไรเล็กน้อย บ่นในสิ่งที่เธอไม่มีทางที่จะเข้าใจ

จิฮายะ : อย่างนั้นหรอ? ถึงชั้นจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องของชมรมพวกนายก็เถอะ แต่ว่า ฮารุซังบอกกับพวกชั้นนะ ว่า ไม่ต้องห่วง ปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปนั่นแหละดีแล้ว ... - จิฮายะพูดลอยๆ พลางเชียร์รินที่หันมามองเธอ

จิฮายะ : แต่ว่านะ สำหรับชั้น ถึงต่อให้จะยืนอยู่คนเีดียวบนเวทีแต่ว่าชั้นยังมีคนที่คอยรับฟังเสียงของชั้นอยู่ มันไม่มีทางรู้สึกเศร้าได้หรอกนะ

" คนฟังน่ะไม่สําคัญสําหรับชั้นเลย... "

ใช่... ผมก็แค่รักที่จะเล่นมัน การได้เล่นดนตรีเป็นความสุขของผม ไม่จําเป็นต้องมีคนมาเห็นมันก็ได้

เล่นคนเดียวก็ได้...

แต่... ไอความรู้นั้นมันหายไป... ผมเลยรู้สึกว่าผมนั้นได้แต่อยู่ลําพัง ขณะเล่นดนตรีก็ยังรู้สึกเหงา

ไม่มีใครเติมเต็มมันได้...

" ชั้นแค่ชอบเล่นดนตรี คนจะฟังรึไม่ฟังก็ไม่เป็นไร... แต่ความรู้สึกมันหายไปแล้ว.. แต่ชั้นยังเลิกเล่นมันไม่ได้ซักที "

จิฮายะ : งั้นหรอ แสดงว่ามุมมองของไอดอลกับนักเล่นดนตรีไม่เหมือนกันสินะ? - จิฮายะพูดลอยๆ เธอเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำที่ฮารุกะรินมาให้รับไว้ก่อนจะกุมไว้ที่ตักของเธอ

จิฮายะ : แต่ว่าการได้เล่นดนตรีหรือร้องเพลงแล้วมีคนรับฟังเพลงๆนั้น ชั้นว่ามันวิเศษกว่ามากเลยนะ ว่างั้นมั้ย?

" นั้นน่ะมันเป็นมุมมองของชั้นคนเดียว... "

ผมตอบเธอทั้ง ๆ ที่ยังดูรินร้องเพลงอยู่

" ชั้นก็ไม่รู้... ว่าอะไรคือความสุขของชั้นกันแน่... "

ผมยังตอบกลับด้วยท่าทีหดหู่

" แต่มีเรื่องนึงที่ชั้นแน่ใจ... "

ผมหันหน้าไปมองหน้าของจิฮายะที่กําัลงดื่มนํ้าอยู่

" การที่ได้ฟังเพลงของเธอ ชั้นว่ามันวิเศษมาก สําหรับชั้นตอนนี้ "

จิฮายะ : ... อย่างนั้นหรอ

คะแนนความสัมพันธ์จิฮายะ + 1

จิฮายะ : สำหรับชั้นการได้ร้องเพลงแล้วมีคนคอยส่งเสียงเชียร์มาให้น่ะ มันวิเศษสุดๆเหมือนกันและยิ่งเสียงเพลงของชั้นทำให้พวกเขามีแรงใจแล้วล่ะก็ชั้นยิ่งรู้สึกว่าอยากจะร้องเพลงให้มากกว่านี้อยากให้คนอื่นได้รู้จักชั้นมากกว่านี้จังเลยนะ ว่าไปนั่น ...

ไม่นานนัก รินได้ร้องเพลงจบลงเธอโค้งให้ก่อนจะเดินมาหาไอยะและจิฮายะ

ริน : เอาล่ะๆ หมดเวลาแล้วๆ เขยิบไปหน่อยสิไอยะ อย่านั่งกินที่นักจะได้มั้ย? - รินเอ็ดไอยะพลางนั่งแทรกระหว่างไอยะและจิฮายะทันที

จิฮายะ : ริน?

ริน : ฮะๆ รบกวนหน่อยนะ~ - รินพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบแล้วก็ตัวเองก่อนจะดูดน้ำจากหลอดช้าๆ

" อะไรของเธอเนี้ย "

อยู่ ๆ ก็ให้มานั่งกับจิฮายะ และอยู่ ๆ ก็มาแซรก ต้องการอะไรกันแน่ล่ะเนี้ย

" ร้องเพลงเพราะดีนะ "

ผมพูดกับรินด้วยนํ้าเสียงกวนประสาทเล็กน้อย

ริน : ขอบคุณ จิฮายุ ขึ้นไปร้องคู่กับฮารุซังสิเหลือแต่เธอกับฮารุซังนะที่ยังไม่ได้ร้อง? - รินเอ่ยเสียงลากสูงยาวนิดหน่อย ดั่งเช่นอยากแซวจิฮายะที่นั่งอยู่ข้างๆ

จิฮายะ : เหะ? มะไม่หรอก ร้องคู่กับฮารุซังอะไรกัน? .... - เธอบินมือเล็กๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาด้วยความเขินอายพลางรีบดื่มน้ำที่ถือกุมไว้นานแล้ว

ริน : ฮะๆ เอ้ารีบๆขึ้นไปร้องได้แล้ว จะให้ฮารุซังหรือจิฮายะร้องก่อนหรือจะร้องพร้อมกันก็ตามใจเลย

ฮารุกะ : ฮิๆ จิฮายะจังไฟโตะ!

จิฮายะ : โม่ ชอบแกล้งกันจังเลยนะพวกเธอเนี่ย - จิฮายะเอ่ยแก้เก้อก่อนจะลุกขึ้นและเดินมายังบนเวที

อะไรกัน ไอท่าทีแบบนั้น มันน่าหงุดหงิดชะมัด...

ยิ่งกับเจ้าฮารุนั้นแล้วยิ่งน่าหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

" เฮอะ "

ผมหงุดหงิดจน ผมเผลออุทานขึ้นมา

ริน : ฮึๆ นายนี่น่าแกล้งจังเลยนะ - เธอเหล่ตามองไอยะพลางหัวเราะเบาๆ

ริน : หรือว่านายอยากร้องเพลงคู่กับจิฮายะล่ะ?~

" ชั้นไม่อยากไปทําให้เสียงของเธอฟังดูไม่ดี เพราะเสียงของชั้นหรอก "

แต่ถ้าหากเธอจะต้องร้องคู่กับไอเจ้าฮารุนั้น ขอตายดีกว่า

วันนี้คงฝันร้ายแน่ ๆ

ผมลุกขึ้นพร้อมกับหยิบไมค์ที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด

" เอาว่ะ ยังดีกว่าต้องฟังเจ้าบ้านั้นล่ะนะ "

ริน : ฮึๆ มีไฟแล้วสินะ ดีล่ะ - รินดึงตัวเองจากการพิงโซฟาพลางหยิบไมค์โครโฟนยื่นให้ไอยะ

จิฮายะ : เอะ? - จิฮายะอึ้งเล็กน้อยเมือเห็นไอยะลุกขึ้นและรินที่เป็นคนยื่นไมค์ให้

ฮารุ :  ... - ฮารุมองไอยะก่อนจะหลี่ตาลงแล้วปรบมือให้ไอยะเพื่อให้คนอื่นๆช่วยกันปรบมือเป็นกำลังใจด้วย

ฮารุกะ : สู้ๆ นะค้า จิฮายะจัง ไอยะคุง

จิฮายะ : โม่ ทุกคนเอาแต่ใจจังเลย แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ - เธอยิ้มบางๆพลางถอนหายใจอย่างโล่งใจดูเหมือนว่าเธอจะไม่เกร็งเพราะเป็นไอยะที่ขึ้นมาร้องเพลงแทนฮารุล่ะนะ

เอาล่ะ ปัญหาเกิด ไอการทําไม่คิดของตัวเองมาล่ะ

แล้วร้องเพลงอะไรล่ะ เพลงที่เธอร้องชั้นจะร้องได้รึเปล่า

จัสง่าวล่ะตู เฮ่อ ~

" ..... "

ผมได้แต่ยืนเงียบอยู่บนเวที รอให้จิฮายะร้องเพลงนํา

จิฮายะ : นี่เพลงที่เธอร้องน่ะชื่อเพลงอะไรหรอ? ที่ร้องบนเวทีตอนนั้นน่ะ? - เธอเอ่ยถามถึงเพลงที่ไอยะได้ร้อง { Aikotoba }

จิฮายะ : ชั้นพอร้องได้บ้างแล้วล่ะ ลองร้องคู่กันดูมั้ย?

" อ่า ถ้างั้นก็ดี "

ผมเริ่มเป็นคนร้องก่อนเป็นคนแรก และก็ตามด้วยจิฮายะสลับกันไปสลับกันมา

บางท่อนก็ร้องพร้อมกันตามความเหมาะสม จนจบเพลง

จิฮายะ : Ai kotoba~ - เสียงของจิฮายะแผ่วเบาลงพร้อมกับเสียงปรบมือ

ฮารุกะ :  ว้าวววว ยอดเลยจิฮายะจัง

ริน : ฮึ จะทำก็ทำได้นี่นะ

ดูเหมือนว่าบรรยากาศจะครึกครื้นขึ้นมาทันทีและหลังจากนั้นไม่นานปาตี้ก็ได้หมดลง ตอนนี้ก็ค่ำมากแล้วคงได้เวลาที่ทุกคนจะต้องกลับไปพักผ่อนแล้วล่ะนะ

คะแนนความสัมพันธ์ จิฮายะ + 2
คะแนนความสัมพันธ์ ริน + 1
คะแนนความสัมพันธ์ ริสะ - 2

" งั้นชั้นไปล่ะ... "

ผมพูดขึ้นกลางวงที่ทุกคนกําลังรวมตัวกันเพื่อพูดคุย

กลับก่อนดีกว่า... ชั้นก็ยังรู้สึกอึุดอัดอยู่ดีันั้นแหละ...

พรุ่งนี้ต้องขอโทษรุ่นพี่ริสะด้วยสิ...

ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีเรื่องราวมากมายทำเอาไอยะเหนื่อยใจไปหลายคราวเลยก็ว่าได้ ชายหนุ่มเดินกลับมายังห้องพักของตัวเอง ท่าทางค่ำคืนนี้อาจจะอีกนาน หากเขายังอยากจะทำอะไรอยู่ก่อนที่เขาจะเข้านอน

" หิวชะมัด... "

ผมบ่นขึ้นมา ก็ใช่น่ะสิ ปกติผมเป็นคนไม่กินอาหารเย็น

แต่อาหารกลางวันของวันนี้ดันเป็นแค่ขนมปังแซสวิน

เพราะงั้น ...

" ออกไปหาอะไรกินดีกว่า "

ผมลุกเดินออกจากห้องพักไปสู่แถว ๆ ชุมชนการค้า

พบ Mareata Kaja



เมื่อไอยะเดินมายังย่านการค้าเพื่อซื้อของทานในร้านสะดวกซื้อ ดูเหมือนว่าไอยะจะพบกับผู้หญิงที่สวมชุดโลลิต้าสีดำสนิทยืนมองดู อุปกรณ์ทำ ข้าวหน้าแกงกระหรี่อยู่ว่าจะเอาแบบเข้มข้นหรือว่าแบบปรกติดี ....

[ Action coin ต้องการ 5 ] หากต้องการจ่ายก็ไปคุยกับเธอซะ

ผู้หญิงคนนั้น... คนของชมรมดนตรี...

ผมเดินเข้าไปด้านหลังเธออย่างเงียบ ๆ แล้วกล่าวทักทาย

" ไม่รู้จักแกงกระหรี่เหรอ "

เสร็จสิ้น

g-zero

"ฟุโมะ!!!" โซสุเกะวิ่งเข้าหาพร้อมหยิบกระบองช็อตออกมา แล้วยิงกระสุนใส่ต่อไปพร้อมเตรียมใช้กระบองช็อตฟาดใส่ตลอดเวลา

'ที่แคบๆแบบนี้น่าเคลื่อนไหวลำบากแหล่ะ'

เรย์กิ : โอะ โอ อันตรายๆ - จู่ๆ วิชั่นของบอนตะคุงที่โฟกัสเรย์กิอยู่ได้หายไปและเสียงของเธอก็ได้มาอยู่ตรงเหนือศรีษะของเขา

ภาพของหญิงสาวกำลังทรงตัวอยู่บนหัวของบอนตะคุงก่อนจะยิงปืนใส่แต่ก็ดูเหมือนว่าจะทำอะไรไม่ได้อีกเช่นกัน

เรย์กิ : ว้า นี่ก็ไม่ได้งั้นหรอ ให้ตายสิเป็นชุดที่แกร่งอะไรแบบนี้นะ ใครผลิตขึ้นล่ะเนี่ย? ... - ดูท่าหญิงสาวจะไม่พอใจอยู่บ้างก่อนจะดีดตัวเองหลบจากการทุ่มของบอนตะคุงได้อย่างฉิวเฉียดเธอกระโดดต่อโตะไปเรื่อยจนมาหยุดอยู่หน้าประตู

เรย์กิ : ปิ๊งป๋อง ถ่วงเวลาเสร็จสิ้น ! - เธอพูดขึ้นก่อนที่เสียงคอมพิวพ์เตอร์จะปิดตัวลง ดูเหมือนว่าเธอจะทำอะไรบางอย่างกับเครื่องคอมจนเสร็จเรียบร้อยแล้วเสียด้วย ดูท่าเธอแค่ต้องการถ่วงเวลาซางาระเท่านั้น

เรย์กิ : เอาเถอะนะ ถึงจะอยากรู้ว่าเป็นชุดจากกองกำลังไหนแต่ว่าเรย์กิเองก็ไม่มีเวลามายุ่งอยู่กับหนูน้อยตัวหนีมากหรอกน๊ะ ถึงจะเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้ก็เถอะ แต่ว่านายน่ะ ... '' คงเป็นคนที่บุกเข้ามาขัดเรย์กิตอนอยู่ที่โรงยิมสินะ'' - เธอพูดทิ้งท้ายก่อนจะเปิดประตูแล้วโบกมือลากลับไปง่ายๆ

กุกๆ เสียงบางอย่างตกลงและกริ้งมาหยุดอยู่ตรงเท้าของบอนตะ ระเบิดแสงได้แตกออกทำให้ภาพตรงหน้าซางาระขาวโพลนไปหมดครู่หนึ่งก่อนจะจางหายไปและไม่เหลือใครอยู่ในห้องนี้อีกเลย

'ชิพลาดไปยังงั้นเรอะ' โซสุเกะเจ็บใจเล็กน้อยก็ต้องยอมไปเพราะชุดบอนตะคุงมันเคลื่อนไหวได้เร็วไม่เท่าคนที่ฝึกฝนมาอย่างดี

'แต่ว่าเราบันทึกภาพที่หน้าจอคอมไว้ทั้งหมดแล้วล่ะน่ะ' โซสุเกะเช็คภาพที่ถ่ายไว้ก็เห็นว่าเก็บรายละเอียดไว้ได้ครบถ้วน

'ลองเช็คที่คอมดีกว่า' โซสุเกะเดินมาที่คอมแต่ก่อนจะกดอะไรนั้นเขาก็กดติดต่อภายนอกด้วยสัญญาณพิเศษ

"อัล ได้ยินไหม"

[ครับท่านสิบโท] อัลตอบรับผ่านเข้ามา

"นายจะพอตรวจสอบคอมพิวเตอร์จากระยะไกลขนาดนี้ไหวหรือเปล่า"

[ขอเรื่องแปลกๆดีน่ะครับ ก็พอช่วยตรวจสอบไหวอยู่ ต่อสายเข้าไปที่เครื่องเลยครับ] จากคำแนะนำของอัล โซสุเกะต่อสายจากบอนตะคุงเชื่อมเข้าไป แล้วโซสุเกะก็เปิดเครื่องโดยมีอัลคอยตรวจสอบระบบที่ป้องกันการเชื่อมต่อเข้าไปแล้วเจาะผ่านระบบมาไม่ให้ระบบป้องกันจับได้และพยายามดึงข้อมูลทั้งหมดออกมา

[ ข้อมูลที่อยู่ในหน้าจอคอมพิวเตอร์เป็นข้อมูลไวรัสและการก็อบปี้ไฟล์ข้อมูลหลายส่วนทั้งรายชื่อ กิจกรรมและตารางเวลาการจัดงานข้อมูลปลีกย่อยเกี่ยวกับการเงินและข้อมูลเพลงที่ใช้เปิดในช่วงเวลาต่างๆ ]

ดูเหมือนว่าข้อมูลส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นข้อมูลทั่วๆไปทั้งนั้นไม่มีข้อมูลอะไรที่เป็นที่น่าสนใจเลยแม้แต่อย่างเดียว? จะมีก็แต่ไวรัสที่ถูกปล่อยเข้าไปในระบบเท่านั้นที่จำเป็นจะต้องตรวจสอบ

[จะให้ทำยังไงต่อครับท่านสิบโท]

"แยกตัวไวรัสออกมาจากโปรแกรมไม่ให้เสียหายแล้วตรวจสอบตัวไวรัสและเป็นไปได้ก็กำจัดทิ้งด้วย แล้วข้อมูลทั้งหมดก็บันทึกเก็บไว้ให้ด้วยน่ะ แล้วเช็คให้ด้วยว่าข้อมูลโดนเปลี่ยนแปลงหรือถูกทำลายไปบ้างหรือเปล่า" โซสุเกะอธิบายอัลอย่างละเอียดแต่ความจริงไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้เพราะอัลก็นับว่าเป็น AI ระดับสูงพอสมควร

ปี๊ดๆ  ติกๆๆๆ  ระบบกำลังทำงานอยู่

ตี๊ด อ็อด อ็อด อ็อด

[ ไม่ไหวครับสิบโท ไวรัสตัวนี้มีตัวแอนตี้ไฟวอร์เสริมทับมาด้วย แต่ไม่ต้องห่วง อาจใช้เวลาประมาณ 6 ชั่วโมงก็คงจะแกะไฟวอร์ออกได้ ]

อันตอบกลับมาทั้งแบบนั้น ดูเหมือนว่านี่คงไม่ใช่โจรกระจอกๆเสียแล้ว อาจจำเป็นจะต้องติดต่อกับอาเรียหรือไม่ก็คินจิ

โรงเรียนตอนนี้ก็มืดเสียแล้วคงต้องปล่อยหน้าที่นี้ไว้ให้อัลก่อนที่ซางาระจะถูกใครพบเข้าอีก

"งั้นเสร็จแล้วส่งข้อมูลมาให้เลยน่ะ ชั้นคงต้องกลับที่พักก่อน" โซสุเกะเซ็ตระบบให้อัลสามารถทำงานระยะไกลกับคอมเครื่องนี้เองได้โดยเข้ารหัสสัญญาณพิเศษ และคอยส่งการประมวลผลมาให้โซสุเกะโดยใช้รหัสสัญญาณพิเศษอีกรูปแบบนึงที่ยุ่งยากซับซ้อนยิ่งกว่าในการตรวจจับ

"ฝากที่เหลือด้วยน่ะ อัล" โซสุเกะในชุดบอนตะคุงก็เตรียมตัวเดินทางกลับบ้านทันที

[ครับท่านสิบโท] อัลตอบรับเสร็จแล้วโซสุเกะก็ออกมานอกห้องแล้วล็อคให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โดยคอมได้ปิดหน้าจอไว้แล้ว และเขาก็ปกปิดแสงไฟที่ออกมาจากคอมทั้งหมดมิดชิด

'คงต้องรอพรุ่งนี้ล่ะน่ะ'

ตัวเลือก [ 1 ] กลับห้องพัก [ 2 ] อื่นๆ

โซสุเกะกลับมายังที่พักของตนแล้วถอดชุดบอนตะคุงออก แล้วชาร์จพลังงานไว้ก่อนจะตั้งระบบรักษาความปลอดภัยรอบที่พักให้ทำงาน จากนั้นเขาก็ทำกิจวัตรส่วนตัวเล็กน้อย แล้วมานั่งอ่านหนังสือต่อไปเรื่อยเปื่อยเล็กน้อยก่อนที่จะถึงเวลานอน

Day 4

Action Coin Recovery 15/15

ปี๊บๆ เสียงเครื่องสื่อสารของซางาระดังขึ้น ดูเหมือนว่าอัลจะทำการเจาะไฟวอร์ของไวรัสตัวนั้นได้แล้ว ข้อมูลของไวรัสได้ถูกส่งมายังชุดบอนตะคุงของซางาระ ดูเหมือนว่ามันจะยากเกินกว่าความเข้าใจของเขาได้

แต่เท่าที่อัลรายงานคร่าวๆจะไม่ส่งผลกระทบอะไรกับระบบของโรงเรียนมาก แต่ถ้าจะให้ลึกซึ้งกว่านี้คงจำเป็นต้องฝากให้เพื่อนร่วมทีมของเขาช่วยและข้อมูลให้ เพราะอัลเองไม่อาจเข้าใจเจตนาของคนร้ายได้

ตัวเลือก [ 1 ] ไปโรงเรียนเช้า [ 2 ] ไปโรงเรียนสาย [ 3 ] โดดเรียน [ 4 ] อื่นๆ

"ช่วยได้มากเลยอัล ขอบใจมาก" โซสุเกะเช็คข้อมูลที่ได้มาแล้วเก็บข้อมูลออกมาจากบอนตะคุงเข้าดิสก์พิเศษแล้วใส่กระเป๋าไว้แต่ก็มีแบ็คอัพข้อมูลอยู่ที่ตัวบอนตะคุงแถมอัลเองก็มีข้อมูลเก็บไว้กับตัวด้วยจากนนั้นก็ออกไปโรงเรียนทันที

"เอาล่ะคงต้องตามหาตัวคันซากิไม่ก็โทยามะก่อนล่ะน่ะ" โซสุเกะมาถึงโรงเรียนแต่เช้ามืดก็เริ่มเดินมองหาอาเรียกับคินจิทันที

อาเรีย : .... จ้องหน้าชั้นเขม็งเชียวนะ .... - อาเรียยืนกอดอกกระดิกเท้ากับท่าทางกวนประสาทของซางาระที่จ้องเธอเหมือนกับว่ากำลังตามหาเธออยู่

อาเรีย : ยังมาเช้าเหมือนเดิมเลยนะ นายนี่เป็นเด็ก ม.ปลายที่ว่างเสียจริงนะยะ

"พอดีมีข้อมูลที่น่าสนใจเข้าน่ะ" โซสุเกะพูดเสียงเบาเข้ามาใกล้ๆอาเรียให้คนรอบๆมองเห็นได้ยากว่ากำลังทำอะไรอยู่ยื่นดิสก์ที่ใส่ข้อมูลของไวรัสและภาพถ่ายวีดีโอเหตุการณ์และที่หน้าจอคอมทั้งหมดที่อัดเอาไว้เมื่อวานให้อาเรีย

"เมื่อวานนี้มีเรื่องนิดหน่อยน่ะชั้นเลยเก็บข้อมูลมาเท่าที่จะทำได้ล่ะน่ะ" โซสุเกะยังคงพูดเสียงเบาโดยที่ไม่ได้คิดเลยว่าหน้าของตนเข้าใกล้แทบจะแนบชิดหน้าของอาเรียเลย

"ลองเอาข้อมูลทั้งหมดไปดูก่อนก็ได้ เดี๋ยวชั้นเดินตรวจตรารอบๆโรงเรียนให้แทนเอง" โซสุเกะเห็นว่าอาเรียคงต้องไปตรวจข้อมูลก่อน จึงอาสาเดินตรวจตราแทน แต่ก่อนจะไปก็นึกอะไรได้แล้วมากระซิบบอกอาเรียอีกที

"แล้วก็คนน่าสงสัยที่ชั้นเจอเมื่อวานรู้สึกว่าจะเป็นคนที่ชื่อเรย์กิน่ะ แต่ไม่แน่ใจว่าตัวจริงรึเปล่าเพราะดูจากนิสัยแล้วชั้นว่าไม่น่าจะใช้คนเดียวกันแต่ระวังไว้ก่อนดีกว่า" โซสุเกะบอกเสร็จแล้วเตรียมตัวจะเดินตรวจตรารอบโรงเรียนต่อ

อาเรีย : หา? เรย์กิอ่ะนะ คือผู้ต้องสงสัย บ้าน่า ก็เมื่อวานเธออยู่กับชั้นในห้องพักตลอดนี่นา? - อาเรียพูดด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ

อาเรีย : คงเป็นตัวปลอมล่ะแสดงว่ามันเองก็เริ่มเคลื่อนไหวแล้วสินะ ขอบใจมากสำหรับข้อมูลเดี๋ยวชั้นจะเอาไปตรวจสอบต่อเอง นายก็ ไปพักผ่อนในโรงเรียนก่อนเถอะ อ้อ แล้วก็เรื่องที่นายเอาชุดตุ๊กตามาใส่ในโรงเรียนน่ะชั้นรู้มาจากรุ่นพี่ไมแล้วนะ

อาเรีย : อย่าใส่ให้ รุ่นพี่โทโมโยะเห็นล่ะ เดี๋ยวจะถูกคุณเธอมากอดนัวเนียจะหาว่าไม่เตือนนะ ... - อาเรียเอ่ยเตือน ถึงความน่ากลัวราวกับว่าตัวเองเพิ่งประสบมามาดๆให้ซางาระได้อ่านสีหน้า

"โทโมโยะ??" โซสุเกะก็ยังคงไม่เข้าใจที่อาเรียพูดอยู่ดี แล้วก็ตัดสินใจเดินตรวจตรารอบๆโรงเรียนไปเรื่อยๆเผื่อมีอะไรที่น่าสงสัย

'ยังสงบดี ไม่มีปัญหา'

ดูๆ ไปแล้วท่าทางจะสงบสุขเพราะยังไม่มีนักเรียนเข้ามาในโรงเรียนมากนัก ดูเหมือนว่า ซางาระเองจะเห็นรุ่นพี่ลูกะมาโรงเรียนแต่เช้าตรู่ กำลังเดินไปที่ห้องชมรม ไปพร้อมๆกับเด็กผู้หญิง ผู้ผมทวิลเทลฝาแฝดที่เจอกันเมื่อวานนี้? ทั้งสามคนมาทำอะไรตอนเช้าแบบนี้นะ?

[ Action Coin ต้องการ 3 ] หากต้องการจ่ายให้ไปที่ห้องชมรมการแสดง

'หืม...' โซสุเกะมองลูกะที่พาเด็กผู้หญิงทั้งสองไปห้องชมรมการแสดงแบบเงียบๆแล้วค่อยเดินตรงไปที่ห้องชมรมการแสดงด้วยอีกคน

"รบกวนด้วยครับ" โซสุเกะเปิดประตูห้องชมรมการแสดงที่พวกลูกะเข้าไปก่อนแล้วแบบไม่ได้เคาะก่อนเลยแม้แต่น้อย

Event

เมื่อซางาระเปิดประตูเข้ามาก็เห็นว่าทั้งสามคนกำลังนั่งดูสมุดภาพกันอยู่ และโน๊ตบุ๊คเครื่องเล็กที่วางบนตักของรุ่นพี่ลูกะอีกด้วย

ลูกะ : อ้าว? อรุณสวัสดิ์ ซางาระคุง - รุ่นพี่ลูกะเอ่ยทักยามเช้ากับซางาระพลางเงยหน้ามาหาเขาพร้อมกับเด็กสาวอีกสองคน

ซากุระ : : ซางาระนี๊ โอฮาโยะ~

ยูกิ : ซางาระซัง อรุณสวัสดิ์ - เด็กสาวเอ่ยทักตามรุ่นพี่ลูกกะก่อนที่ซากุระจะรีบลุกมาพร้อมกับยื่นสมุดภาพให้ซางาระดู

ซากุระ : นี่ๆ อลิสกับชั่วโมงน้ำชา สนุกกว่าเนอะ ซางาระนี๊~! - ซากุระพูดออกมาเชิงหาพวกเข้ากลุ่มตัวเองยูกิเองก็ได้ค้านขึ้นมาทันที

ยูกิ : ต้องปีเตอร์แพนสิสนุกกว่านะ ซากุระจัง ...

'นี่มันอะไรกัน' ท่าทางโซสุเกะจะไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้จนยืนงงๆอยู่

"แล้วที่สนุกกว่าหมายถึงยังไงหรือ" ถามไปแต่โซสุเกะยังไม่รู้จัก อลิสหรือปีเตอร์แพนด้วยซ้ำ

ทั้งสามคนยืนเงียบไปครู่หนึ่ง บรรยากาศเริ่มเงียบพร้อมกับความงุนงงที่เริ่มเข้าครอบงำเด็กสาวทั้งสองคน

แต่ลูกะก็ได้ตบมือเบาๆ สองสามครั้งเพื่อทำลายบรรยากาศนั้น

ลูกะ : ม่าๆ เดี๋ยวพี่ลูกะจะเขียนบทละครทั้งสองเรื่องให้ทั้งสองคนก็แล้วกันนะจ๊ะ อย่าเพิ่งรบกวนพี่ซางาระเลยนะ - เธอพูดเอาใจทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้าเธอจนทั้งคู่มีสีหน้าที่ดีขึ้นด้วยรอยยิ้ม

ซากุระ : ว๊าววว รักพี่ลูกะที่สุดเลย~

ยูกิ : .... - ดูเหมือนว่ายูกิจะไม่ค่อยแสดงออกมาเป็นคำพูดเสียเท่าไหร่แต่เธอก็ได้จ้องลูกะอย่างปลื้มๆพลางนั่งใกล้ๆเธอแบบนั้น

ลูกะ : อ๊ะ จริงสิว่าแต่ซางาระมีอะไรรึเปล่า มาแต่เช้าเชียว?

"ก็เห็นทั้งสามคนนเข้ามาห้องชมรมก็เลยตามเข้ามาดูเฉยๆครับ" โซสุเกะตอบหน้านิ่งตามปกติ

"แล้วทำไมเด็กสองคนนี้ถึงอยู่กับคุณลูกะที่นี่หรือครับ"

ลูกะ : เอ้อ พอดีสองคนนี้เป็นลูกสาวของ ผอ. น่ะ แล้วเป็นคนรู้จักกับพ่อแม่ของพี่ด้วย แฮะๆ สองคนนี้เขาอยากเห็นพี่เขียนบทละครน่ะก็เลยอ้อนให้พี่ยอมให้พวกเธอตามมาที่โรงเรียนด้วย - เธอยิ้มแห้งๆ ก่อนจะลูบศรีษะปลอบซากุระ

ลูกะ : แต่อีกเดี๋ยวเร็นคุงก็คงมารับช่วงต่อแล้วล่ะ ~

ซากุระ : เน่ๆ ลูกะเน่ ซางาระนี่ เล่นเป็นอะไรหรอ ในบทที่จะเขียนน่ะ?

ลูกะ : อืมม ดูจากการแสดงของพี่เขาแล้ว คงต้องเป็น~ ผู้ผดุงความยุติธรรมล่ะมั้งนะ?

ยูกิ : โห พี่ซางาระ เท่จังเลย~ - ยูกิเอ่ยชมพร้อมปล่อยออร่าระยิบระยับของสาวช่างฝัน

ซากุระ : ถ้างั้น กาคุโปะนี่กับไคโตะนี่ก็ต้องเป็นกระสอบทรายใช่มั้ย!?

ลูกะ : เขาเรียกว่าผู้ร้ายจ๊ะ แต่ว่า สำหรับกาคุโปะแล้วน่าจะเหมาะล่ะนะ

'ลูกสาวของ ผอ. งั้นรึ เป็นไปได้ว่าอาจโดนวางแผนลักพาตัวเรียกค่าไถ่ได้อยู่' โซสุเกะเริ่มคิดไปไกลอีกรอบ

"เป็นลูกสาวของ ผอ. ต้องการคนคอยคุ้มกันบ้างรึเปล่าครับ ถึงโอกาสจะไม่มากแต่ก็มีสิทธิโดนลักพาตัวหรือได้รับอันตรายได้ด้วย" โซสุเกะแค่ถามไปตามที่ตัวเองคิดแต่ด้วยบทสนทนาที่กำลังพูดคุยอยู่เหมือนเขากำลังรับมุขที่ลูกะอธิบายว่าโซสุเกะแสดงเป็น ผู้ผดุงความยุติธรรม

ลูกะ : นั่นสินะ ถ้าหากสองคนนี้ดื้อหรือแอบออกไปไหนตอนเร็นคุงไม่อยู่ล่ะก็ คงถูกคุณสัตว์ประหลาดลักพาตัวไปแน่เลย!~ - ลูกะพูดพลางแสดงท่าทางน่ากลัวและข่มขู่ใส่เด็กสาวทั้งสองคนแต่ดูท่าทั้งสองคนจะไม่ได้รับรู้อะไรมากนัก

ยูกิ : สัตว์ประหลาดไม่มีอยู่จริงหรอกค่ะ

ซากุระ : โอ้ หนูจะต่อยสัตว์ประหลาดให้กระเด็นเลย เย้~!

"แต่ถึงโลกนี้ไม่มีสัตว์ประหลาดอยู่จริง แต่ก็ยังมีสิ่งที่น่ากลัวไม่ต่างไปจากสัตว์ประหลาดอยู่หรอกน่ะ" โซสุเกะเริ่มเอาไปเปรียบเทียบกับโลกที่ตัวเองอยู่แล้วซะงั้น

"ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรสิน่ะครับ" โซสุเกะเห็นว่าทุกอย่างก็เป็นปกติเรื่อยๆเลยถามลูกะดูเผื่อจะมีเรื่องอะไร

ลูกะ : อื้มตอนนี้ก็ยังไม่มีอะไรหรอกนะ แต่ว่าอยากลองเขียนบทดูบ้างมั้ยล่ะ? - เธอลองถามซางาระดู

ลูกะ : ไหนๆก็มาแล้วนี่นะ ลองให้ช่วยงานซะเลย~

"ช่วยงาน? ได้ครับ" โซสุเกะตอบรับแบบตรงๆ

""แล้วภารกิจที่ว่ามีรายละเอียดอะไรยังไงบ้างครับ" โซสุเกะเริ่มเข้าโหมดเอาจริงเอาจังเกินเหตุอีกครั้ง

เต็มแล้ว

Eureka_GL_World

หญิงสาวหันมาหาต้นเสียงพลางยิ้มแปลกๆให้ไอยะ

??? : ก็นะ ปรกติทานแต่อาหารเยรมันน่ะ พอดีเห็นในรายการแล้วอยากลองกินดู ชั้นคนนี้เลยถ่อมาซื้ออุปกรณ์ไปทำยังไงล่ะ - ดูท่าทางวิธีการพูดของเธอจะดูแปลกๆ ถ้าให้เดาคงจะคล้ายๆเจ้าหญิงปีศาจอะไรประมาณนี้แหละนะ

??? : ว่าแต่แกเองก็ออกมาซื้อของทำแกงกระหรี่ด้วยใช่มะ? - คำพูดกับน้ำเสียงที่ไปกันคนละทิศคนละทางของเธอเอ่ยถามไอยะตอบกลับ

??? : ช่วยเลือกให้ชั้นคนนี้หน่อยสิว่า แบบไหนอร่อยกว่ากัน? แบบเข้มข้นหรือแบบธรรมดา?

" แกงกระหรี่งั้นเหรอ.... "

อ่าา เอาเป็นอันนี้ก็ได้ล่ะมั้ง ไม่ค่อยเรื่องมากเรื่องกินอยู่แล้ว

" เธอกินเผ็ดได้ไหมล่ะ ? "

ผมถามเธอ

??? : ไม่อ่ะ ... - O w O เธอตอบสั้นๆ ได้ใจความกระชับมิตรมากเลยทีเดียว

ถ้างั้นเป็นเผ็ดปานกลางก็แล้วกัน ...

" ดูท่าเธอยังไม่รู้จักแกงกระหรี่จริง ๆ สินะ "

ผมพูดพลางเอื้อมไปหยิบแกงกระหรี่สําเร็จรูปตรงหน้า

เอาเถอะ ถ้าเป็นสําเร็จรูปล่ะก็ชั้นคนนี้ก็ทําได้ล่ะนะ

" มากินด้วยกันไหมล่ะ เดี๋ยวชั้นทําให้ "

คาจะ : โฮ่ นี่แกเสนอตัวทำ '' แกงกระหรี่'' ให้ท่านคาฉะคนนี้เลยรึ เป็นค่ำคืนดีอะไรแบบนี้จะได้กิน ''แกงกระหรี่'' โดยที่ไม่ต้องทำเอง - เธอพูดด้วยศัพท์ที่สูงอยู่พอสมควรล่ะนะ แต่ดูๆแล้วท่าทางเธอจะจำไอยะไม่ได้ว่าไอยะเองก็เป็นคนของชมรมดนตรีเหมือนกัน

คาฉะ : แล้วแกต้องใช้อะไรอีกบ้างล่ะ? ชั้นคนนี้จะได้เดินไปเลือกซื้อเป็นเพื่อน

ผมเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อยหลังผู้หญิงคนนี้พูดจบ

นิสัยน่ารักดีนะ ผู้หญิงคนนี้เนี้ย


" ถ้าอย่างงั้นเธอไปดูแครอทกับหอมใหญ่ให้ทีล่ะกัน เดี๋ยวชั้นไปซื้อเนื้อกับมันฝรั่งเอง "

ผมมอบหมายงานให้กับเธอ

" เสร็จแล้วก็เจอกันตรงนี้ล่ะกัน "

เมื่อผมพูดจบผมก็เดินหันหลังไปดูเนื้อทันที

ไม่นานนัก คาฉะก็ได้กลับมาพร้อมกับแครอทและหอมใหญ่ตามที่ไอยะได้ขอไว้

คาฉะ : โอ้ ได้มาแล้วนะ ดูนี่ ฝีมือการเลือกผักของชั้นคนนี้ยอดไปเลยใช่มั้ยล่ะ!! - เธอพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจตัวเองสูงแอ็คติ้งคล้ายๆคุณหนูผู้สูงส่งที่ทำอะไรก็สำเร็จไปเสียหมด

พอไอยะดูแครอทกับหอมใหญ่ที่คาฉะเอามานั้นก็จัดได้ว่าเลือกได้ดีเลยก็ว่าได้แต่ ปริมาณที่เธอหยิบมานี่มัน กะจะทำให้คน 10 คนกินกันหรือไงหว่า? แถมในตระกล้ายังมีขวดพริกไทยดำปุ่นและ ยังมีขนมปังยาวอบใหม่ๆห่อกระดาษใสสวยอีกด้วย ดูท่าเธอจะกินทั้งข้าวทั้งขนมปังหรือว่าเธอไม่รู้ว่าแกงกระหรี่กินราดกับข้าวเป็นหลักกันแน่นะ?

" .... "

ตัวผมที่หยิบมาพอกินสําหรับ 2 คนก็ยืนนิ่งจ้องผู้หญิงชุดดําตรงหน้า

" เอาของนอกเหนือจากที่ชั้นสั่งไปเก็บ "

ผมพูดพร้อมเดินไปหยิบแครอทกับหอมใหญ่ที่เธอนํามาด้วยอย่างมหาศาล จนเหลือเพียงแค่พอทาน 2 คน

มาใส่ในตะกล้าของตนเอง

" ชั้นเอาแค่นี้ ที่เหลือเกิน เอาไปเก็บซะ แล้วเจอกันหน้าร้าน "

เมื่อผมพูดจบก็หันหลังเดินไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์ทันที

คาฉะ : เห? ทำไมล่ะ '' แกงกระหรี่ '' มันกินกับขนมปังไม่ได้หรือไงกัน? แล้วพริกไทยดำป่นมันทำให้อาหารร้อนๆ หอมขึ้นด้วยไม่ใช่หรอไง? หวาา ไม่สนใจชั้นคนนี้เลยหรอ!? - หญิงสาวเอียงคอถามด้วยสีหน้างงๆและไม่เข้าใจซักเท่าไหร่แต่ก็รีบเดินมาหาไอยะ

คาฉะ : นี่ แกน่ะ บอกว่าเดี๋ยวก่อนสิ ขนมปังที่ชั้นคนนี้เลือกมามันต้องอร่อยอยู่แล้ว ทำไมต้องเอาไปเก็บด้วยล่ะ? คุณลุงคนนั้นอุส่าแถมมาให้แท้ๆ?

" ถ้างั้นขนมปังเก็บไว้ ที่เหลือไปเก็บ "

ผมยังคงตั้งหน้าตั้งตาเดินไปด้านหน้าและพูดกับเธอแบบไม่ใส่ใจอะไรมากมายนัก

ตัวเราตอนนี้คงเหมือนคุณพี่ชาย อะไรเทือก ๆ นั้นในสายตาคนอื่นแน่ ๆ

คาฉะ : บู่ว.... แกนี่เผด็จการชะมัดเลย ไม่เห็นมีเหตุผลเลยซักกะนิด ... - คาฉะบ่นอุบอิบแต่ก็เอาของที่เกินไปเก็บเหมือนเดิมพลางเดินมาจ่ายเงินกับไอยะที่เคาท์เตอร์

พนักงาน : 1540 เยนค่ะ

คาฉะ : โอ้ ใช้นี่จ่ายได้รึเปล่าน่ะ? - หญิงสาวยื่นบัตรเครดิตให้แต่เมื่อพนักงานเห็นก็ตกใจไม่น้อย

พนักงาน : อะเอ่อ คุณลูกค้าคะ บัตรเครดิตอันนี้มันมาสเตอร์การ์ดนะคะ ยอดชำระขั้นต่ำต้อง หนึ่งหมื่นเยนขึ้นไปถึงจะรับชำระน่ะค่ะ ไม่ทราบว่ามีใบอื่นอีกไหมคะ?

คาฉะ : เห? ยุ่งยากจังเลยน่อ ทั้งๆที่ตอนชั้นคนนี้ไปซื้อเสื้อผ้าพนักงานยังรีบมาต้อนรับแทบไม่ทันแท้ๆ - ก็นี่มันร้านสะดวกซื้อไม่ใช่ห้างฯแถบชิบูยะนะ

" ให้ตายเถอะ... ใครปล่อยเธอหลุดมาได้ล่ะเนี้ย "

ผมบ่นพลางหยิบเงินในกระเป๋าของตนเองให้กับพนักงาน

" นิครับ "

อะไรกันเป็นลูกคุณหนูเต็มขั้นจริง ๆ นะยัยคนนี้

" ไปกันเถอะ "

เมื่อชําระเงินเรียบร้อย ผมก็หยิบข้าวของเดินออกจากห้างทันที

คาฉะ : เป็นผู้ชายที่บ่นเก่งอะไรอย่างนี้? นิสัยยังกะพวกนางร้ายในอนิเมะเลย - เธอเดินกอดอกตามไอยะต้อยๆ ไปเรื่อยๆ

คาฉะ : ชั้นคนนี้ไม่ได้ถูกใครกักขังหรือคุมขังเอาไว้ซักหน่อย ชั้นคนนี้ก็แค่อยากออกมาลองลิ้มรสแกงกระหรี่ทำเองดูก็เท่านั้นแหละ - เธอพูดด้อยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความภูมิใจ

" หึ... "

ผมอุทานไปเหมือนล้อท่าทีของเธอ

" เอาล่ะถึงแล้วนิล่ะ ที่พักของชั้น "

เมื่อมาถึงห้องพักของผม ผมก็เชิญชวนเธอเข้ามาในห้องทันที

ภาพแบบนี้ถ้ามีคนอื่นมาเห็นเข้าคงเข้าใจผิดแน่ ๆ ... คงจะมองเราเป็นคนไม่ดีไปทันที

แต่ก็นะ ... คนคงเห็นเป็นพี่ชายกับน้องสาวมากกว่าล่ะมั้ง

คาฉะ : อืมม เป็นห้องที่ดูเรียบๆ ดีนะ ... - เธอมองไปรอบๆพลางพูดขึ้น ก่อนจะเดินเข้าไปยังด้านใน

คาฉะ : แคบชะมัดเลย ... - เธอบ่นครวญครางกับสภาพบ้านของคนปรกติที่เธอกำลังประสบอยู่ก่อนจะหันมาหาไอยะ

คาฉะ : นี่แกอยู่ที่แคบๆแบบนี้ไม่อึดอัดบ้างหรอ?

พูดแบบนี้แปลว่าบ้านของเธอคงใหญ่น่าดู ไม่แปลกหรอก...

" แล้วเธอล่ะ อยู่บ้านใหญ่ ๆ น่ะ ไม่หลงบ้างเหรอ "

ผมตอบแบบกวน ๆ กลับไป

" นั่งรอไปก่อน เดี๋ยวชั้นจะเคี๊ยวแกงก่อน "

จริงสิ... เธอบอกว่าอยากลองกินแกงกระหรี่ทําเองสินะ...

" สนใจมาช่วยกันบ้างรึเปล่้า ? "

ผมยื่นข้อเสนอให้เธอ

คาฉะ : .... - เธอจ้องไอยะที่พูดกวนๆเงียบๆ พลางสบัดหน้าหนีแล้วมานั่งบนโตะ

คาฉะ : .... - เธอนั่งเงียบๆพลางมองดูรอบๆห้องครัวไปเรื่อยเปื่อย พลางคิ้วกระดิกลงช้าๆเมื่อได้ยินไอยะถาม

คาฉะ : อะไรล่ะ แกเป็นคนเสนอว่าอยากจะทำให้ชั้นคนนี้กินไม่ใช่หรอ ก็ทำไปสิ อ๊ะ แต่ถ้าอยากให้ชั้นคนนี้ช่วยมากนักล่ะก็จะขอเก็บไว้พิจารณาซักสามสิบวิก็ได้นะ

อะไรกัน น่ารักจริง ๆ เด็กคนนี้ ทั้ง ๆ ที่อยากทําอยู่แล้วแท้ ๆ ยังทําเป็นวางมาด

" เชิญใช้เวลาคิดให้เต็มที่ล่ะกัน "

ผมเดินหายลับเข้าไปในครัวพลางพูดบอกเธอไปแบบนั้น

คาฉะ : เดี๋ยวสิ ไอ้ท่าทียะโสแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงน่ะ กล้าเมินชั้นคนนี้อีกแล้วนะ เดี๋ยวก็ลงโทษซะเลยเจ้าบ้า! - หญิงสาวเดินตามไอยะมาด้วยอารมณ์โกรธ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบหัวมันฝรั่งออกมาจากถุง

คาฉะ : โฮ่ ก่อนจะเอาไปทำเป็นอาหารหน้าตามันเป็นแบบนี้เองรึ - เธอมองดูมันอย่างสนใจก่อนจะหันไปเจอมีดเล่มหนึ่งเข้า

คาฉะ : ต้องปลอกเปลือกก่อนสินะ?~

เอ๊ะ คิดอะไรบ้า ๆ ออกแล้วสิเนี้ย

" ใช่.. แต่เดี๋ยวชั้นปลอกเอง เธอเอานี้ไปปลอกดีกว่า "

ผมหยิบมันฝรั่งจากมือเธอกลับมา พร้อมกับให้หอมใหญ่ไปแทน

คาฉะ : โฮะๆ ถ้าพูดถึงขนาดนั้นล่ะก็ ชั้นคนนี้ก็จะทำหน้าที่นั้นเอง - เธอรับเจ้าถุงหอมใหญ่ไปไว้ตรงหน้าก่อนจะนิ่งไปครู่หนึ่ง

คาฉะ : อืมม ... - เธอพิจราณาเจ้าถุงผักตรงหน้าอย่างใจเย็นก่อนจะควักเอาผลหอมใหญ่ขึ้นมาไว้บนมือแล้วจ้องมองมันดูไปรอบๆ

คาฉะ : แกะแบบนี้รึเปล่า? - เธอพึมพำกับตัวเองพลางดึงเปลืองของมันออกมาช้าๆอย่างระมัดระวัง แต่ดูเหมือนว่าเปลือกมันจะไม่หลุดออกมาเสียนี่

ผมกะแล้วว่าเธอต้องเป็นแบบนั้น ผมยืนยิ้มมองเธอ

แต่ก็ไม่ได้เข้าไปช่วยเธอ จนผมหั่นแครอทจนเสร็จ ผมก็ปลอกมันฝรั่งของผมต่อไป

โดยที่ปลอกไปมองเธอไปอย่างสนุกสนาน

ดูเหมือนว่า ทางด้านไอยะจะเรียบร้อยแล้ว แต่ทางด้านของคาฉะเองถึงแม้ว่าจะพอปลอกได้ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะยังไม่เสร็จลูกแรกเลยด้วยซ้ำ

คาฉะ : งึกๆ ... - เธอตัวสั่นนิดๆ พลางพยายามปลอกมันให้ได้

คาฉะ : มองอะไรห๊ะ? - เธอหันมาตะวาดใส่ไอยะเบาๆ ดูท่าเธอจะไม่อยากแ้พ้เจ้าหัวหอบบนมือของเธอนะ

เอาล่ะ เนื้อ แครอท มันฝรั่ง เรียบร้อยหมดแล้วที่เหลือก็ หัวหอมสินะ ...

ผมจ้องเธอที่ยังปลอกหัวหอมลูกแรกอยู่

ผมหยิบหัวหอมอีกลูกมาปลอก เพื่อรอปลอกลูกแรกไปพลาง ๆ

คาฉะ : ..... - เธอเหลือบสายตายไปยังไอยะเพื่อแอบดูวิธีบอกของเขาก่อนจะค่อยๆ ทำตาม ถึงแม้จะดูตะกุกตะกักไปบ้างก็ตาม ไม่ช้า หัวหอมก็ได้ถูกปลอกจนเสร็จเรียบร้อย ( แต่เกือบทั้งหมดไอยะเป็นคนปลอกเปลือกเอง )

คาฉะ : หึๆ ปลอกเจ้าหัวหอมนี่เป็นงานที่ง่ายกว่าที่คิดอีกนะ - เธอหัวเราะในลำคอเบาๆ พลางยิ้มอย่างภูมิใจกับผลงานของตัวเอง

คาฉะ : แล้วต่อไปต้องทำอะไรอีกล่ะ? - เธอหันมาหาไอยะด้วยสายตาที่บอกว่าตัวเองก็ทำอะไรเทือกๆนี้ได้เหมือนกัน

มันก็เสร็จหมดแล้วอ่ะนะ เหลือแค่เคี้ยวเท่านั้นเอง...

" หน้าที่ของเธอน่ะเสร็จแล้ว ที่เหลือก็แค่รอเท่านั้น "

ผมค่อย ๆ ใส่วัถุดิบลงในหม้อไฟเพื่อเคี้ยว

" ไปรอที่ห้องก่อนเถอะ เดี๋ยวชั้นตามไป "

ผมทําไปพูดไปอย่างนั้น

คาฉะ : อืม ... -  เธอตอบด้วยสีหน้าผิดหวังเล็กๆ ก่อนจะหันหลังเดินไปนั่งรอที่โตะ พลางหยิบโทรศัพท์ของเธอมากดเล่นเพื่อรอให้ไอยะทำแกงกระหรี่เสร็จ

คาฉะ : ว่าแต่แกอยู่บ้านคนเดียวอย่างนั้นหรอ? แล้วคนรับใช้หรือพวกแม่บ้านอะไรนี่ไม่อยู่กันหรือไงน่ะ?

" ก็อย่างที่เห็นนั้นแหละ อีกอย่างบ้านแค่นี้ไม่จําเป็นต้องมีพวกแม่บ้านหรอก "

ผมหดหม้อไปพูดไปพลางตักแกงมาชิม

คงอีกสัก 20 นาทีล่ะนะ...

" แล้วก็นะชั้นไม่ค่อยได้อยู่บ้านนาน ๆ หรอก มีเวลาก็ออกไปข้างนอกตลอดกลับมาถึงนี้ก็นอนเลยเสมอนั้นแหละ "

คาฉะ : โฮ่~ - เธอลากเสียยาวแต่สายตายังคงจ้องอยู่กับโทรศัพท์มือถือของตัวเองอยู่อย่างนั้น

คาฉะ :  กิตวัตรของแกนี่เป็นแม่ศรีเรือนที่ดีได้เลยนะนั่น? - เธอเอ่ยแซวไปนั่งกดโทรศัพท์ไปจนกระทั่งมีเสียงข้อความเข้าเธอก็พิมพ์ตอบกลับไปอีก

" ถ้าแบบชั้น ที่เที่ยวเล่นไปวัน ๆ กลับบ้านมานอนเลย เป็นแม่ศรีเรือนล่ะก็นะ ทั้งโลกคงเป็นสุดยอดแม่บ้านแล้วล่ะ "

ผมตอบพลางเคี้ยวแกงจน 20 นาทีผ่านไป

ผมตักแกงราดข้าวตามสูตร 2 จานแล้วยกมาไว้ที่โต๊ะกลางห้อง

" เอ้า กินซะ "

คาฉะ : หา? ชั้นหมายถึงเรื่องทำอาหาร หรือพวกช็อปขากลับเองต่างหาก แกก็คงจัดการเรื่องซักผ้าหรือพวกทำความสะอาดด้วยใช่มั้ยล่ะ? นั่นแหละทีชั้นคนนี้หมายถึงน่ะ .... - เธอหันมาแย้งไอยะหน้าบึ้งเหมือนกับว่าไอยะไม่ตั้งใจจะรับมุขเธอแต่กลับสวนกลับมาซะนี่

คาฉะ : โอ้ ขอบใจ - เธอกล่าวขอบคุณตามมารยาท - ก่อนจะมองดูจากที่วางลง

คาฉะ : โฮ่ อย่างนี้นี่เอง ถึงสีจะต่างจากทีวีที่ดู แต่ก็เป็นแบบนี้สินะ?

" ชั้นไม่ได้ทําให้หรูหราแบบในทีวีหรอกนะ "

ผมพูดพลางตักข้าวขึ้นมาทาน

จะถูกปากเธอรึเปล่านะ... ?

" รีบ ๆ กินซะ ก่อนที่จะเย็นซะก่อน "

คาฉะ : อึ อืม ... - เธอตอบพลางเหงื่อออกเล็กน้อยก่อนจะหันมาจ้องจานข้าวตรงหน้าเธอ เธอพิจารณาหน้าตาของอาหารอย่างลังเลนิดๆก่อนจะค่อยๆใช้ช้อนตักข้าวและเนื้อแกงออกมาคำเล็กๆ พลางค่อยๆ ทานเข้าไปช้าๆ

แต่หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ได้วางลงก่อนจะหันมาหาไอยะ

คาฉะ : อร่อย แต่ จืดไปหน่อยนะ .... - เธอพูดขึ้น

คาฉะ : ในทีวีบอกว่ามันจะต้องมีรสเผ็ดจะทำให้ร่างกายฟื้นจากอาการเหนื่อยเป็นปริดทิ้ง ถ้ากินเลม่อนไอศครีมตามเข้าไปไม่ใช่หรอ? - เธอพูดพลางเปิดโทรศัพท์และยื่นให้ไอยะดูหน้าจอเว็ปไซต์ที่เธอเข้าไปเพื่อแสดงตัวอย่าง

- หัวข้อ แกงกระหรี่สุดจี๊ด กับ ไอศครีมสุดเปรี้ยว ช่วยผ่อนคลายกายสบายชีวี -

- สีแกงกระหรี่แดงแป๊ดมีรสเผ็ด หากทานเข้าไปจะรู้สึกเหงื่อออกและเกิดอาการหงุดหงิดไปบ้าง แต่ทุกอย่างจะสูญสิ้นไปเมื่อคูณได้ทานเลม่อนไอศครีม ของ { ชื่อบริษัท } -

คาฉะ : ....

" งั้นก็เข้าทีวีไปกินซะสิ "

ผมตอบพลางทานอาหารฝีมือตัวเองอย่างปกติ

ที่ชั้นไม่เลือกแบบเผ็ดมาก มาก็เพราะกลัวเธอกินเผ็ดไม่ได้หรอกนะ รู้งี้ถ้าโดนบ่น น่าจะซื้อติดมา

ไอแกงเผ็ดปานกลางนี้ก็โยนทิ้งไป

" มีให้กินแบบนี้ก็กินไปเถอะ... "

คาฉะ : ดะเดี๋ยวสิ อยู่ๆแกโกรธอะไรน่ะ? - เธอล่นปากเบ้ พลางตั้งหน้าตั้งตากินต่อทั้งอย่างนั้น

คาฉะ : ชั้นคนนี้อุส่าชมว่าอร่อยแท้ๆ ดันมาพูดแบบนั้นกับชั้นคนนี้ซะได้ น่าผิดหวังจริงๆ ... - เธอยังคงกินต่อไปทั้งแบบนั้นพลางยื่นมือไปหยิบขนมปังมาแกะออกเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วทานคู่กับข้าวแกงกระหรี่ไป

" ไม่ได้โกรธ อีกอย่างแกงกระหรี่น่ะ ใครทําก็อร่อยทั้งนั้นแหละ "

ผมตอบเธอกลับไปแบบนั้นพลางกินอาหารต่อไปเรื่อย ๆ

" ถ้าไม่อิ่มบอกล่ะกัน ในหม้อยังมีอยู่อีก "

ผมลองลืมหูลืมตามองดูเด็กสาวข้างหน้าที่กําลังกินแกงของผมกับขนมปังของเธอ

น่าลองมั้งแฮะ ขนมปังนั้นน่ะ...

" ขอขนมปังด้วยสิ "

เสร็จสิ้น

g-zero

ลูกะ : อืมม เรื่องรา่ยละเอียดของงานน่ะ ซางาระคุงต้องเป็นคนจัดการเองต่างหาก~ - เธอยิ้มพลางนั่งไขว่ห้างพร้อมกับหยิบสมุดเล่นเล็กและปากกายื่นให้ซางาระ

ลูกะ : ภาระกิจง่ายๆ ก็แค่แต่งฉากละครขึ้นมาหนึ่งฉาก กำหนดเวลาคือก่อนออดช่วงเช้าจะดัง โอเคเนอะ? แล้วก็ให้ตัวเลือก ขอความช่วยเหลือจาก ซากุระจังหรือยูกิจังใครก็ได้ซักคนหนึ่งแล้วกัน - เธอ

"รับทราบ" โซสุเกะรับสมุดกับปากกามาแบบงงๆอยู่

'แต่งฉากละคร...มันคืออะไรกันล่ะ' โซสุเกะเริ่มเหงื่อแตกออกมาเพราะว่าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉากละครหมายถึงอะไร

'หรือว่าให้ลองแต่งเรื่องตามที่ตัวเอต้องการยังงั้นหรือ' โซสุเกะเริ่มวิเคราะห์เอาเองก่อนจะได้ไอเดียแปลกๆและลงมือเขียน

------------------------------

กลางสนามรบที่ตะวันออกกลาง

"ตอนนี้กำลังเราเหลือเท่าไหร่" คนๆหนึ่งที่น่าจะหัวหน้าหน่วยถามกำลังพลของตน

"คงเหลือ 3 นาย และยังบาดเจ็บ 1 นาย ครับ!!!" พลทหารคนหนึ่งกล่าวออกมาอย่างรวดเร็ว

"งั้นหรือท่าทางสนามรบนี้เราเป็นฝ่ายที่ต้องถอยแล้วสิน่ะ" หัวหน้าหน่วยก้มหน้าเศร้าเล็กน้อยยอมรับความเป็นจริง



"ไม่หรอกครับ พวกเรายังสู้ไหวอยู่ เราพร้อมติดตามหัวหน้าไปทุกที่ครับ!!!" พลทหารหนุ่มยังคงมั่นใจว่าสามารถชนะศึกรอบนี้ได้ จนหัวหน้าหน่วยแอบยิ้มกับความกล้าหาญก่อนจะกล่าวต่อ

"ฟังน่ะพลทหาร ถึงแม้เราจะแพ้ในสนามรบนี้แต่เรายังไม่แพ้สงครามหรอก บางทีเราจำเป็นต้องยอมถอยบ้างเพื่อชัยชนะในอนาคต" คำพูดนี้ทำให้พลทหารหนุ่มนั้นใจเย็นลงได้บ้าง

"แต่ว่าเราจะฝ่าวงล้อมศัตรูไปได้ยังไงครับ ตอนนี้เราโดนล้อมรอบทิศทางเลยน่ะครับ"

"ชั้นจะเรียกความสนใจจากศัตรูเอง ส่วนพวกแกรีบกลับไปที่ฐานโดยเร็วเลยน่ะ" หัวหน้าหน่วยหยิบอาวุธของตนขึ้นพร้อมรบและเตรียมตัวจะออก

"หัวหน้าครับ ถ้าเราจะรอดก็ต้องรอดไปด้วยกันสิ"

"คนเป็นหัวหน้าบางทีก็ต้องทำแบบนี้ล่ะน่ะ" และแล้วหัวหน้าก็เดินลับหายไปในสนาบรบ

"หัวหน้า!!!!!!!!!!!!!!!" นี่คือเสียงสุดท้ายที่พลทหารผู้นั้นได้พูดก่อนที่จะหนีออกมาจากสนามรบนั้นได้โดยปลอดภัยด้วยการหลอกล่อศัตรูของหัวหน้าหน่วย

------------------------------

"เสร็จล่ะครับ" โซสุเกะยื่นสมุดคืนให้ลูกะโดยไม่ได้รู้ตังเลยว่าลายมือของเขาไก่เขี่ยมันยังสวยกว่า แต่โซสุเกะก็กล้ายื่นไปแบบภูมิใจ

ลูกะยิ้มพลางยื่นมือไปรับสมุดโน๊ตจากซางาระมาเปิดอ่าน ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ติติงเรื่องรายมือของซางาระซักเท่าไหร่

ลูกะ : Nightmare Dream งั้นหรอ อืมๆ ...

ซากุระ : นี่ๆ พี่ลูกะ พี่ซางาระเขียนอะไรหรอคะ หนูอ่านไม่ค่อยเข้าใจเลยอ่ะ? - ดูเหมือนว่าเนื้อความที่ซางาระแต่งขึ้นนั้นจะล้ำลึก ... เกินกว่าที่เด็กอายุน้อยๆอย่างซากุระและยูกิจะคิดภาพตามได้ แต่ดูๆแล้วทั้งสองคนก็แอบน้อยใจที่ซางาระไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากพวกเธอนะ

ลูกะ : แต่ว่าถึงกับเป็นสงครามเลยสินะ ถ้าจะแสดงจริงๆ คงเหนื่อยเรื่องทำเวทีแหงๆเลย คิกๆ - เธอยิ้มพลางหัวเราะอย่างสนุกสนาน

"อืม ก็จริงครับ พอดีว่าผมเปรียบเทียบกับสถานการณ์จริงอยู่" โซสุเกะฟังแล้วมาพูดวิเคราะห์

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วเดี๋ยวผมขอตัวไปห้องเรียนก่อนน่ะครับ" โซสุเกะเห็นว่าใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว

ลูกะ : จ้า ขอบใจมากนะ - เธอโบกมือลาเบาๆ ก่อนจะเรียกซากุระกับยูกิมานั่งคุยกันต่อ

ลูกะ : อ้อ จริงด้วย ซางาระ ถ้าเจอไคโตะคุงล่ะก็ บอกเขาว่าตอนกลางวันให้มาหาพี่ที่ โรงยิมฯ ด้วยนะ

"รับทราบ" โซสุเกะตอบรับแบบทหารเล็กน้อย

'อุตะอุ อยู่ห้องเดียวกับเราเดี๋ยวก็เจอล่ะน่ะ' โซสุเกะเดินไปยังห้องเรียนทันทีแล้วมองหาไคโตะ

ดูเหมือนว่าด้านในห้องจะเริ่มมีนักเรียนมาบ้างแล้ว แต่เขาเองก็ยังไม่เห็นไคโตะมาที่ห้องเลย ดูท่าวันนี้เขาคงจะมาสายหรือเปล่า?

'ยังไม่มางั้นเหรอ เดี๋ยวก็มาแหละมั้ง ไม่มีปัญหา' โซสุเกะเดินมานั่งที่ของตัวเองก่อนจะหยิบหนังสือมาอ่านฆ่าเวลาไปเรื่อย แต่ก็สอดส่องสายตาสังเกตุรอบๆตลอดเวลา

อย่าที่ซางาระคาดไว้ พักหนึ่งอุตะอุได้เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกล่าวทักทายทุกคนในห้องตามมารยาท แต่ดูเหมือนว่าสาวๆส่วนใหญ่จะแอบปลื้มกับหน้าตาและความสุขุมของเขาอยู่ไม่น้อย

ไคโตะ : อรุณสวัสดิ์ - ชายหนุ่มกล่าวทักทายซางาระก่อนจะนั่งลงบนที่นั่งของตัวเองและเปิดดูหนังสือนิยายที่เขาอ่านค้างไว้

"อ่า อรุณสวัสดิ์" โซสุเกะทักทายตอบตามมารยาท

"อุตะอุ เวลา 1200 ไปหาหัวหน้าชมรมที่โรงยิมด้วยน่ะ" โซสุเกะใช้วิธีบอกเวลาแบบทหารอีกแล้ว

'จะว่าไปแล้ว คันซากิวิเคราะห์ข้อมูลเป็นยังไงบ้างเนี่ย' โซสุเกะเริ่มมองหาอาเรียว่าอยู่ในห้องหรือเปล่า

ไคโตะ : ? 1200? หมายถึงเที่ยงสินะ? เข้าใจแล้วว่าแต่วันนี้นายจะเข้าชมรมหรือเปล่า? - ไคโตะถามต่อในขณะที่ซางาระกำลังมองหาอาเรียอยู่

ไคโตะ : ?? หาใครอยู่หรอ?

"วันนี้ยังไม่แน่ใจล่ะน่ะ"

"มองหาคันซากิอยู่น่ะ พอดีมีธุระจะคุยด้วยเล็กน้อย" โซสุเกะตอบในขณะที่นั่งมองหาอาเรียต่อไป

ไคโตะ : คันซากิ? อ้อเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ปล่อยออร่าเข้าหายากคนนั้นน่ะหรอ? - ชายหนุ่มนั่งคิดก่อนจะหันมาหาซางาระ

ไคโตะ : ถ้าจำไม่ผิดเห็นว่าเธอจะยืนตรวจระเบียบอยู่ตรงประตูทางเข้าของโรงเรียนนะ แต่ว่าเดี๋ยวก็คงกลับมาแล้วล่ะ อีกไม่กี่นาทีก็จะเริ่มโฮมรูมแล้ว - เขาพูดก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบหนังสือออกมาจากกระเป๋าแล้วยัดใส่ไว้ใต้โตะ

ไคโตะ : แต่แปลกดีนะ ที่เด็กคนนั้นจะเข้าคบหากับซางาระซัง - ไคโตะพูดลอยๆไปพร้อมกับอ่านนิยายของเขาต่อ

"คบหา? ไม่ใช่ยังงั้นหรอกแค่มีงานที่ต้องร่วมมือกันเฉยๆเท่านั้นแหละ" โซสุเกะตอบเสียงนิ่งอย่างเป็นธรรมชาติ

"จะบอกว่าเป็นมิตรก็ไม่ถึงกับใช่ล่ะน่ะ" โซสุเกะอธิบายเถรตรงแต่ฟังดูค่อนข้างแปลกเล็กน้อย

ไคโตะ : อย่างนั้นหรอ - ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเปลี่ยนจุดสนใจมาที่นิยายของเขาต่อ

อาเรีย : อรุณสวัสดิ์! - เสียงประตูถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงแหลมเล็กๆของอาเรียกล่าวทักทายทุกคนในห้องพลางเดินมานั่งของตัวเอง ตามมาด้วยคินจิที่เดินตามหลังอาเรียมา

ดูเหมือนว่ายังพอมีเวลาให้ไปคุยกับสองคนได้อยู่บ้าง

"คันซากิ" โซสุเกะเดินเข้ามาใกล้ๆอาเรียแล้วก้มเข้าหาเรียกด้วยเสียงเบาๆ

"ความคืบหน้าเรื่องข้อมูลนั่นเป็นยังไงบ้าง"

อาเรีย : คุยกันตรงนี้ยังไม่สะดวกเท่าไหร่ แต่เอาเป็นว่าพอได้เรื่องได้ราวมาบ้างแล้วล่ะ - อาเรียตอบซางาระเบาๆ ดูเหมือนว่าเธออยากจะคุยเรื่องพวกนี้ในที่ๆไม่มีใครมากกว่านี้นะ

อาเรีย : เอาไว้ตอนพักกลางวันพวกเราค่อยขึ้นไปหารือกันบนดาดฟ้าแล้วกัน อย่ามาสายล่ะ - เธอพูดทิ้งท้ายก่อนจะหยิบสมุดและหนังสือขึ้นมาพร้อมจะเรียนต่อ

"อ่า" โซสุเกะตอบรับแล้วกลับมานั่งที่

'ดาดฟ้าเวลา 1200' โซสุเกะจำเอาไว้ในหัวทันที

กิ๊งก่อง เสียงออดพักกลางวันดังขึ้น ดูเหมือนว่าจะได้เวลาที่กำหนดเอาไว้ให้ไปเจอกันที่ดาดฟ้าแล้ว

ครืดไคโตะลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะหันมาหาซางาระ

ไคโตะ : ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะ แล้วเจอกัน - เขาบอกลาซางาระพลางเดินออกไปจากห้องตามด้วยเด็กผู้หญิงจำนวนหนึ่งวิ่งตามหลังไคโตะไป

อาเรียและคินจิเองก็ลุกขึ้นและแยกกันเดินออกไปจากห้องเช่นเดียวกัน

จุดหมายถือดาดฟ้าของโรงเรียนสินะ

'ได้เวลาแล้วสิน่ะ' โซสุเกะลุกจากที่นั่งของตนแล้วมุ่งหน้าไปยังดาดฟ้าทันที

'หวังว่าจะได้เรื่องได้ราวมากขึ้นล่ะน่ะ' โซสุเกะหวังไว้ว่าจะได้ความคืบหน้าพอสมควร

เมื่อมาถึงที่ดาดฟ้า ดูเหมือนว่าบนดาดฟ้าจะมีออร่าบรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อย และเมื่อเห็นว่าซางาระเดินขึ้นมาแล้ว คินจิก็ได้พาเรย์กิ มาพบกับเขา

เรย์กิ : เมื่อวาน บอกว่าเห็น ชั้นอยู่ที่โรงเรียนสินะ? ขอรายละเอียดหน่อยได้รึเปล่า? - เธอถามขึ้นเรียบๆ แต่น้ำเสียงดูหนักแน่น

"ชั้นแอบถ่ายวีดีโอเหตุการณ์เมื่อวานเอาแล้วน่ะ ที่คันซากิตอนนี้เองก็ไฟล์นั้นอยู่ลองเปิดดูผ่านนี่ก่อนก็ได้แล้วค่อยคุยกันต่อ" โซสุเกะบอกพร้อมหยิบอุปกรณ์สำหรับอ่านไฟล์วีดีโอออกมา

"แล้วคันซากิไม่ได้เปิดให้เธอดูไปก่อนแล้วหรือ" โซสุเกะคาดการณ์ไว้ว่าอาเรียน่าจะให้เรย์กิดูวีดีโอนั้นไปแล้ว

"ถ้าไฟล์ใช้งานไม่ได้ก็ไม่เป็นไรชั้นยังมีแบ็คอัพไว้อยู่"

อาเรีย : เรื่องนั้นชั้นรู้อยู่แล้วน่ะ พอดีเพิ่งเจอกับเรย์กิเมื่อตะกี้นี้เอง ก็เลยกะว่าจะมาถามจากปากนายด้วย ส่วนถ้าจะให้ดูจากวีดีโอที่นายบันทึกมาล่ะก็เอาไว้ค่อยไปยืมคอมฯที่ห้องสมุดก็ได้

คินจิ : สรุปแล้วก็คือเมื่อคืนมีคนปลอมตัวเป็นเรย์กิแล้วเข้าปะทะกับซางาระเมื่อคืนนี้และได้ทำการปล่อยไวรัสรบกวนระบบเล็กๆเอาไว้แค่ถ่วงเวลาให้พวกเราเต้นไปตามเกมส์ของเจ้านั่นสินะ - คินจิบีบดั้งของตัวเองเบาๆดูเหมือนว่าเขาจะนั่งแกะและแก้ไวรัสอยู่ทั้งคืน

เรย์กิ :  ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าคนๆ คงมีรูปร่างคล้ายกับชั้นสินะ ... - เรย์กิสันนิฐานแบบง่ายๆแล้วเงียบลงดูเหมือนว่าเธอคงจะพยายามนึกอะไรบางอย่างอยู่ ซึ่งถ้าเทียบกับรูปลักษณ์ เรย์กิ ที่ซางาระได้พบนั้น รู้สึกว่าคนๆนั้นจะสูงกว่าเรย์กิตัวจริงและสัดส่วนจะต่างออกไปนิดหน่อยเท่านั้น   

"อืม...." โซสุเกะมองและพิจารณาความสูงและสัดส่วนของเรย์กิ

"รู้สึกว่าความสูงกับสัดส่วนร่างกายจะแตกต่างออกไปเล็กน้อยน่ะ แล้วก็วิธีการพูดนี่ต่างกันสิ้นเชิงเลยล่ะ"

เรย์กิ : ... - เรย์กิเลื่อนมือมาปิดหน้าอกของตัวเองจากสายตาของซางาระ ซึ่งชายหนุ่มนั้นคงไม่ได้คิดอะไรมาก แต่กับอาเรียแล้วแน่นอนว่าเธอต้องแวดขึ้นมาอีกแน่ๆ

อาเรีย : นี่แกมองซะละเอียดยิบเลยนะ ... - เธอพูดพลางกระดิกเท้าและปล่อยออร่ามาใส่ซางาระ คินจิก็ได้รีบมาห้ามเอาไว้ก่อน

คินจิ : เอ่อ คือ กลับมาเข้าเรื่องกันก่อนเถอะ

ไม่ช้าสภาวะก็กลับมาเป็นปรกติอีกครั้ง

คินจิ : เอาล่ะ มาคุยกันเรื่องไวรัสก่อนดีกว่า รู้สึกว่าจะเป็นแค่การกลั่นแกล้ง ธรรมดาๆ เฉยๆ เพราะในไฟล์ข้อมูลนั้นเหมือนกับจะบอกใบ้ให้พวกเราน่ะ แล้วพอชั้นพยายามถอดรหัสออกมาก็ได้ข้อความตามนี้ - ชินจิพูดก่อนจะหยิบสมุดพกของเขายื่นมาให้ทั้งสามคนดู

'' วันที่ 6 จะมีการลักพาตัว ผู้อำนวยการโรงเรียน ระวังตัวเอาไว้ให้ดี พวกสุนัขรับใช้ของรัฐฯทั้งหลาย''

อาเรีย : อะไรเนี่ย เล่นบอกเป้าหมายซะโต้งๆแบบนี้ แสดงว่ามั่นใจในฝีมือของตัวเองมากเลยสินะ

คินจิ : แต่ก็ประมาทไม่ได้หรอกนะ ขนาดยังสามารถลักลอบเข้ามาแถมปลอมตัวเป็นเรย์กิอีกทั้งยังหนีรอดการจับกุมของซางาระได้ คงเก่งอยู่พอสมควร

อาเรีย : ฮึ ชั้นไม่กลัวหรอกนะ อีกอย่าง ยังมีนายอยู่ทั้งคน คินจิ โหมดนั้นของนายจะช่วยให้เราจับมันได้สำเร็จแน่นอน

คินจิ : แต่ชั้นเองก็ไม่อยากใช้หรอกนะ โหมดบ้าๆพรรณนั้นน่ะ ถ้าไม่จำเป็นอย่าบังคับให้ชั้นใช้ดีกว่า - คินจิถอนหายใจพลางปิดสมุดพกลง

"ตามจริงเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับชั้นหรอกน่ะ แต่จะให้ช่วยก็ได้" โซสุเกะเสนอตัวช่วยอีกแรง

"งั้นเดี๋ยวชั้นคอยซุ่มจับตาดู ผู้อำนวยการโรงเรียน ตลอด 24 ชั่วโมงก็ได้น่ะ ชั้นมีประสบการณ์ในการทำงานอยู้"

"หรือว่าจะให้ติดกล้องกับเครื่องตรวจจับก็ได้น่ะ ชั้นจะได้ไปติดตั้งไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลย" โซสุเกะเสนอไอเดียมาสองวิธี

อาเรีย : แต่ชั้นว่าแบบนั้นมันก็ออกจะเกินไปหน่อยนะ ถึงมันจะเหมาะสมสำหรับการเฝ้าระวังก็ตามที - อาเรียทำสีหน้าครุ่นคิด พร้อมกับเดินมาหาซางาระ

อาเรีย : แต่ถ้านายสะดวกเรื่องคอยสะกดรอยตามล่ะก็ชั้นก็ไม่ขัดหรอกนะ แต่ว่าจะไหวหรอ คอยดัก 24 ชั่วโมงแบบนั้นเดี๋ยวก็ไม่ได้เรียนกันพอดี เอาแค่พอประมาณดีกว่าน่า?

"ไม่มีปัญหาหรอก ชั้นเคยอยู่กลางสนามรบเป็นเดือนติดต่อกันมาแล้วแค่นี่เรื่องเล็ก งั้นช่วยทำเรื่่ิองขาดเรียนให้ชั้นไว้หน่อยแล้วกัน เดี๋ยวชั้นไปเตรียมการให้พร้อมก่อน" โซสุเกะยืนยันว่าทำงานนี้ไหวแน่ๆ

อาเรีย : ก็ถึงได้บอกไงว่าเอาแค่พอประมาณไง - อาเรียยืนเท้าเอวทำท่าเนือยๆ

อาเรีย : นายกะจะสะกดรอยตาย ผู้อำนวยการจนตกสอบสอบตกเลยหรือไงฮะ?

Eureka_GL_World

คาฉะ : หึๆ เป็นแค่สามัญชนแท้ๆแต่กลับกล้าขอแบ่งขนมปังชั้นเลิศจากชั้นคนนี้เชียวรึ - เธอหัวเราะในลำคอพลางยื่นมือไปปัดผมที่พาดบ่าของตัวเองออกไปด้านหลัง แต่ซักพักเธอค่อยๆยื่นขนมปังไปหาไอยะ

คาฉะ : เอาไปสิ ฮึๆ~

ผมหยิบขนมปังของเธอมาจิ้มกับแกงกระหรี่แล้วรับประทาน

อืม...

" หุ... หึหึหึ "

ผมหัวเราะในลําคอเล็กน้อย ไม่ได้กินข้าวในบ้านแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ

" เธอเีนี้ยน่ารักกว่าที่ชั้นคิดไว้ตอนแรกซะอีกนะ "

เธอช่วยทําให้ผมจําได้ ตั้งแต่อยู่โรงเรียนนี้มา... ผมรู้สึกได้ หัวใจของผมกําลังถูกเติมเต็ม

จากอดีตอันเปล่าเปลี่ยว...

คาฉะ : โฮ่ แน่นอนอยู่แล้ว ชั้นคนความงามของชั้นดุจดั่งคริสตัลสีแดงสดที่เปร่งประกายเสียจนน่าเกรงขาม อีกทั้งยังน่ารักและดูขาวสะอาดดั่งดอกลิลลี่ อย่างที่เจ้าเห็นนั่นแหละ ต้องขอบคุณพระผู้เป็นเจ้านะที่ได้นั่งกินข้าวกับชั้นคนนี้น่ะ - เธอพูดอวยตัวเองอยู่นานก่อนจะยื่นมือออกไปข้างๆ ก่อนจะนิ่งไปครู่หนึ่ง

คาฉะ : ว่าแต่แล้วน้ำดื่มล่ะ ... ?

" ครับ ครับ องค์หญิง "

ผมลุกขึ้นไปหยิบนํ้าในตู้เย็นเล็ก ๆ ของผมที่อยู่ภายในห้อง

ผมหยิบขวดนํ้าเล็ก ๆ ออกมา 2 ขวดก่อนที่จะหยิบขวดนึงไปไว้ข้างจานข้าวของเธอ

แล้วอีกขวดผมเปิดฝาแล้วยกซดเอง

" ถ้าอิ่มแล้วบอกล่ะกัน เดี๋ยวชั้นจะไปส่ง "

คาฉะมองดูไอยะยกซดขวดน้ำอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมองดูขวดน้ำของตัวเองแล้วค่อยๆเปิดฝาออก

เธอมองดูมันอยู่พักใหญ่ๆก่อนจะค่อยๆเลื่อนปากขวดมาแตะที่ริมฝีปากของตัวเองแล้วค่อยๆยกดื่มช้าๆ

แล้วค่อยๆวางลง

คาฉะ : ..... เป็นวิธีการกินที่ลำบากเอาเรื่องสำหรับสามัญชนจริงๆเลยนะ ... - เธอบ่นก่อนจะกินข้าวต่อ

คาฉะ : อ้อไม่เป็นไร ชั้นโทรหาพ่อบ้านให้มารับแล้วล่ะ - เธอบอก ถ้าให้เดาที่เธอกดๆ โทรศัพท์เมื่อครู่คงส่งข้อความไปบอกทางบ้านสินะ

" ขอโทษครับ นี้ล่ะวิธีการดื่มนํ้าของสามัญชนล่ะ "

ผมทานแกงของตัวเองจนหมด

" อิ่มแล้ว ! "

ผมพูดขึ้นหลังทานหมด จากนั้นจึงหยิบจานเดินไปหลังครัวเพื่อล้าง

คาฉะ : แล้วไอศครีมล่ะ? - เธอเอ่้ยขึ้นในเมื่อตัวเองก็ทานอาหารเสร็จแล้วเหมือนกัน

คาฉะ : แล้ว เลม่อนไอศครีม หลังอาหารอย่างในเมนูล่ะ? - เธอเอ่ยย้ำอีกครั้งดูท่าว่าเธอจะยึดมั่นกับเมนูนั้นจริงๆสินะ

" ของแบบนั้นน่ะ ไม่มีหรอก !! น่ารําคาญชะมัด !!! "

ผมตะโกนขึ้นระหว่างที่กําลังล้างจาน จนบรรยากาศรอบ ๆ ห้องเงียบลงไป

ชิ...

ผมล้างจานเสร็จก็เดินไปที่ประตู

" เธอน่ะ รออยู่ที่นี้ก่อน อย่าเพิ่งไปไหนทั้งนั้น รอจนกว่าชั้นจะกลับมา เข้าใจไหม ! "

ผมเปิดประตูออกจากห้องพัก แล้วรีบวิ่งตรงไปที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ ๆ

เพื่อซื้อไอศครีมรศเลม่อน

ยัยบ้านั้นทําชั้นลําบากได้ตลอดตั้งแต่เจอยันจะจากเลยนะเนี้ย

คาฉะ : เป็นสามัญชนที่ขี้โวยวายดีจังเลยนะ - เธอแกว่งขาไปมา อยา่งสบายอารมณ์ก่อนจะเดินไปหาที่นั่งดูวิวข้างนอกได้

ส่วนทางด้านไอยะที่เดินไปที่ร้านขายไอศครีมนั้นเอง ดูเหมือนว่าจะได้ของมาตามที่ต้องการแล้ว

[ Gold ต้องการ 300 ]
[ ตัวเลือก [ 1 ] ต้องการซื้อในรูปแบบ ของขวัญ [ 2 ] ซื้อในรูปแอบอาหาร (ฟรี)]

[ 2 ] ซื้อในรูปแอบอาหาร (ฟรี)]

ผมหยิบไอศรีมนั้นวิ่งกลับมาอย่างห้องพักของตัวเอง

ก่อนที่จะหยุดอยู่หน้าประตู หายใจเข้าลึก ๆ แล้วทําตัวนิ่ง ๆ ให้ดูเหมือนแค่ไปเดินเล่นมา

" กลับมาแล้ว "

ผมเดินเข้ามาในบ้านด้วยท่าทีแบบเดียวกับตอนออกจากบ้าน

ผมไม่รีรอโยนไอศรีมที่ผมซื้อมาให้กับผู้หญิงผมทองตรงหน้า

ก่อนที่จะเดินเข้าครัวไปล้างจานของเธอต่อ

คาฉะ : โอ้ ไวดีนี่ - เธอหันมาพลางเดินมาหยิบถ้วยไศครีมมากุมไว้ในมือ

คาฉะ : ถ้างั้นชั้นคนนี้คงต้องกลับก่อนล่ะ พ่อบ้านมารับแล้ว เอาไว้เจอกันใหม่ก็แล้วกันนะ ... อืม ว่าแต่ยังไม่รู้จักชื่อของแกเลยแฮะ

หญิงสาวทำท่าครุ่นคิดก่อนจะมีเสียงแตรรถยนบีบไล่มาหยิบสาวปล่อยมือออกก่อนจะเดินสวนไอยะออกมา

คาฉะ : ช่างเถอะ ยังไงแกก็เป็นคนที่อยู่โรงเรียนเดียวกับชั้นคนนี้เดี๋ยวก็คงได้เจอกันอีก ขอบใจสำหรับอาหาร - เธอพวดรวบรัดแล้วเดินไปใส่รองเท้าตรงหน้าประตูบ้าน

ผมยืนนิ่งมองดูหญิงสาวเดินออกจากห้องพักของตนเอง

" เฮ่อ... เป็นคืนที่วุ่ยวายจริง ๆ เลยแฮะ "

ผมบ่นกับตัวเองเล็กน้อย ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนบนเตียงของตนเอง

  ตริ๊กๆ ตริ๊กๆ เสียงโทรศัพทของไอยะดังขึ้น ดูเหมือนว่าจะมีคนโทรมาหาเขานะ?

[ ตัวเลือก [ 1 ] รับสาย [ 2 ] ไม่รับสาย ]

[ 1 ] รับสาย

" ฮัลโหล... "

ใครมันโทรมาตอนนี้ ดึกขนาดนี้แล้วแท้ ๆ

ไอริ : โย่ นอนหรือยังน่ะ? โทษทีนะที่โทรมาดึกเอาป่านนี้ - เสียงของประธานนักเรียนดังขึ้นลอดสายมา

ไอริ : เห็นว่าวันนี้เธอเจอคุณหนูคาฉะด้วยสินะ ชั้นได้ยินมาจากพ่อบ้านที่เขาไปรับที่หน้าบ้านเธอแล้วล่ะ คงไม่ได้ทำเรื่องผิดศีลธรรมหรอกใช่มั้ย? ฮะๆ - เธอแซวไอยะขึ้นมาทันทีทันใด  แต่ก่อนจะเงียบไปครู่หนึ่ง

ไอริ : ฮึอึ่ม เข้าเรื่องดีกว่า รู้สึกว่าคุณหนูคาฉะจะถูกใจนายเข้าให้แล้วล่ะนะ ไอยะ เมื่อกี้นี้เธอเพิ่งส่งรายชื่อของนายเข้าไปสมัครอยู่ในหลักสูตรพ่อบ้านด้วย ชั้นเลยมารอรับคำยืนยันน่ะว่านายรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?

" ..... "

เอาไงดีล่ะ อย่างงี้เขาเรียกตาสว่างแบบสายฟ้าแลบเลยล่ะสินะ

" ไม่เห็นรู้เรื่องเลย !!! "

ผมโวยวายผ่านทางโทรศัพท์

" พ่อบ้านอะไรกัน !! "

แค่ชื่อก็ดูยุ่งยากเกินบรรยายแล้ว

" พอจะแก้ไขอะไรได้บ้างไหม ประธาน "

ไอริ : กะแล้วเชียวว่านายต้องไม่รู้เรื่อง - เสียงถอนหายใจอย่างรู้ทันผ่อนเบาๆผ่านสาย

ไอริ : ถ้าถามว่าพอจะแก้ไขอะไรได้มั้ย คงต้องยากน่ะนะ เพราะเธอดันส่งรายชื่อให้กับ ผอ. โดยตรงซะด้วยสิ อีกอย่าง ผอ. โรงเรียนเราก็ดันใจอ่อนง่ายซะเหลือเกินเลยลงอนุมัติให้เธอไปเข้าหลักสูตรพ่อบ้านแล้ว

ไอริ : ถ้าถามว่าจะแก้ปัญหาให้ได้ นายก็ต้องเลือกปรณิบัตรคุณหนูซักคนล่ะนะ อันนั้นก็ในกรณีที่เธอไม่อยากจะเป็นพ่อบ้านให้กับคุณหนูคาฉะ แต่ว่าชั้นว่าเด็กคนนั้นก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่นะ ออกจะเป็นคนตลกๆด้วย

เมื่อคําว่าแก้ไขอะไรไม่ได้ดังขึ้น ผมก็ถอดหายใจอยู่ภายในจิตใจเช่นกัน

นิฉันกลายเป็นตัวอะไรไปแล้วล่ะเนี้ย อยู่ ๆ ก็กลายเป็นพ่อบ้าน ทั้ง ๆ ที่เป็นนักดนตรีอยู่ซะอย่างงั้น

" ให้ตายเถอะ... วุ่ยวายชะมัด "

ถ้างั้น

" เมื่อแก้ไขชื่อพ่อบ้านไม่ได้แบบนี้ งั้นผมเป็นพ่อบ้านให้ประธาน แล้วผมก็ทําตัวตามปกติก็ได้นิ "

ผมเอ่ยขึ้นหยอกเล่นกับประธาน

ไอริ : เอ ... เป็นชั้นจะดีหรอ ชั้นใช้งานหนักนะ ฮะๆๆ

ไอริตอบหยอกๆกลับไปพร้อมเสียงกลั้วหัวเราะ

ไอริ : เอาเป็นว่า เดี๋ยวจะลองคุยกับ ผอ. โดยตรงให้ก็แล้วกัน เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง แต่ว่าไม่รับประกันหรอกนะว่าจะรอดรึเปล่าน่ะ - เธอพูดตอบเสียงสิ้นหวังใส่ไอยะ

" ตามนั้นแหละ งั้นราตรีสวัสดิ์ครับ ฝันดีนะ "

ผมตอบกลับแล้วบอกลาเพื่อเข้านอน

รอคอยคําตอบในวันพรุ่งนี้

ไอริ : OKay โอยาซึมิ - ปิ๊บเสียงตัดสายหลังจากบอกลากันเรียบร้อย ดูท่าทางวันพรุ่งนี้ไอยะคงต้องรีบไปจัดการเรื่องนี้กับคาฉะให้เรียบร้อยซะแล้ว

แต้มคะแนนความสัมพันธ์ คาฉะ + 5
แต้มคะแนนความสัมพันธ์ ไอริ + 1

DAY 4

ดูเหมือนว่าค่ำคืนแห่งความวุ่นวายก็ผ่านพ้นไปอีกครั้งพร้อมกับยามเช้าที่แจ่มใส ถึงท้องฟ้าจะดูครึมๆคล้ายฝนจะตก แต่ก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง?

... ฟ้าแบบนี้ พกร่มไว้ซักหน่อยก็ดีล่ะนะ

ผมมองออกไปด้านนอกผ่านหน้าต่างภายในห้อง ถึงจะไม่รู้แน่ชัดว่าฝนจะตกรึเปล่า

การพกร่มไปไว้ก่อนจะเป็นการป้องกันตัวที่ดีที่สุด และถ้าหากไม่ตกขึ้นมาคงอาจจะถูกล้อบ้างอะไรบ้างก็ไม่เป็นไร

แล้วก็นะ ผมคงไม่มีใครนินทาหรอกล่ะมั้ง จนถึงตอนนี้ผมแทบไม่ได้อยู่เรียนในห้องจนหมดวันซะที

ผมถือร่มเดินออกจากห้องไป มุ่งตรงไปที่โรงเรียน เดินอยู่คนเดียวในบรรยากาศยามเช้าที่ไม่ค่อยน่าชื่นชมสักเท่าไหร่

เมื่อมาถึงโรงเรียน ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรผิดปรกติเท่าไหร่ จะมีก็แต่ลมที่พัดแรงกว่าปรกติ ดูจากสัญญาณแล้ว คงอีกซักพักฝนคงจะเทลงมาแน่ๆ เกิดใครมาสายกว่านี้คงจะเจอกับฝนแน่นอน

ดูเหมือนว่าไอยะ คงต้องไปหาไอริ เพื่อคุยกันเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นซะแล้ว

[ Action Coin  ต้องการ 1 ]
[ ตัวเลือก [ 1 ] ติดต่อกับประธานนักเรียนผ่านทางโทรศัพท์ [ 2 ] ไปหาประธานนักเรียนที่ห้องสภานักเรียน [ 3 ] กลับไปที่ห้องเรียน [ 4 ] ห้องชมรม ( ระบุ ) ]

[ 2 ] ไปหาประธานนักเรียนที่ห้องสภานักเรียน

จริงสิ... ต้องเข้าไปคุยกับประธานเรื่องเมื่อคืนก่อนสินะ...

ผมตัดสินใจเดินไปยังห้องของประธานนักเรียน แล้วก็เปิดเข้าไปทันที

" อรุณสวัสดิ์ "

ดูเหมือนว่าคนที่อยู่ในห้องจะไม่ใช่ไอริ แต่เป็นหญิงสาวรุ่นพี่อีกคน หากดูจากสีริบบิ้นแล้วเธอเองก็อยู่ปีสามเช่นเดียวกัน



??? : อื้อ อรุณสวัสดิ์ มีธุระอะไรกับกรรมการนักเรียนรึเปล่า ปีหนึ่ง?

ฟังจากน้ำเสียงห้าวๆ ที่ผิดกับรูปร่างที่สระสวยของเธอแล้วนั้นช่างไม่คู่กันซะเลย

" ธุระส่วนตัวน่ะ "

ผมตอบไปตามตรงเพราะผมก็ไม่ได้อยากให้ใครรู้เรื่องเมื่อคืนซักเท่าไหร่

ผมเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม ที่ผมเคยนั่งคุยกับประธานบ่อย ๆ

??? : ... ธุระส่วนตัว? กับใครน่ะ ? ประธานหรอ? หรือว่ากรรมการนักเรียนคนอื่น? - เธอเอ่ยถามต่อก่อนจะหันเก้าอี้มาหาไอยะ

" ประธาน "

ผมตอบกลับห้วน ๆ เพราะไม่มีอะไรอย่างอื่นที่ควรพูดต่อได้...

" เพิ่งรู้นะ ว่าโรงเรียนนี้มีกรรมการนักเรียนด้วย วัน ๆ เห็นแต่ประธาน "

ผมพูดลอย ๆ ออกไป ก็ใช่น่ะสิ อยู่มา 3 วันยังไม่เคยเห็นกรรมการนักเรียนเลย

ต้องสงสัยเป็นธรรมดาอยู่แล้ว

??? : อย่างนั้นหรอกหรอ? อ้อ ถ้าเรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกนะ กรรมการนักเรียนแต่ละคน เขาไปคอยช่วยเหลืองานของชมรมต่างๆ ส่วนชมรมดนตรีที่เธออยู่ก็ด้วยนะ ไอยะ ... - เธอเองก็พูดขึ้นลอยๆ เช่นเดียวกัน อีกทั้งสายตายังคงจับจ้องกระดาษ A4 บนมือ

??? : ปรกติ ประธานนักเรียนจะคอยดูแลเรื่องการอนุมัติ งบประมาณ แผนการจัดตั้งชมรม การก่อตั้งชมรมแล้วก็ Event ภายในโรงเรียน ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย ที่เธออาจจะมาที่นี่บ่อยแต่ไม่ค่อยได้เห็นพวกเราเท่าไหร่นัก

??? : ว่าแต่มีธุระอะไรล่ะ ประธานนักเรียนกำลังคุยอยู่กับ ผู้อำนวยการ กว่าจะเสร็จก็คงอีกสักพักนึงล่ะนะ เดี๋ยวออดเข้าเรียนก็ดังก่อนหรอก?

" ผมจะรอ... "

ผมตอบไปง่าย  ๆ โดยไม่มีคําพูดอื่นเอ๋ยขึ้นมาอีก

ถ้าออดดัง ก็เดินไปเข้าห้องเรียนแค่นั้นแหละ ดีซะอีกเข้าไปแล้วก็เรียนเลย

ไม่ต้องคุยกับไอบ้านั้น

แกร๊ก ไม่นานนัก เสียงประตูก็ได้ดังขึ้น พร้อมกับร่างของไอริที่เข้ามายังในห้อง

??? : เหนื่อยหน่อยนะคะ ไอริซัง

ไอริ : อ่ะ จ๊ะ ขอโทษนะที่ฝากเฝ้าห้องให้น่ะ

??? : ไม่เป็นไรค่ะ ทางนั้นเองก็ยุ่งน่าดูเลย แล้วก็มีแขกมาพบคุณด้วยนะ

ไอริ : แขกหรอ ? สายป่านนี้น่ะนะ? - ไอริทำหน้าสงสัยก่อนจะหันมามองที่โซฟาและพบกับไอยะเข้า

ไอริ : กะแล้วเชียวนายจริงๆด้วยไอยะ ...

??? : คนรู้จักสินะคะ?

ไอริ : อื้อ ก็นิดหน่อยน่ะนะ เด็กคนนั้นชื่อไอยะน่ะ เป็นสมาชิกของชมรมดนตรี แล้วก็พอดีมีเรื่องวุ่นๆ กับคุณหนูคาฉะนิดหน่อยก็เลยมาที่นี่ล่ะนะ

??? : กับคุณหนูคาฉะน่ะหรอคะ ลำบากแย่เลยนะคะนั่น? ว่าแต่ไปทำอะไรให้คุณหนูคนนั้นเข้าหรอ?

ไอริ : อ่ะ ฮะๆๆ ไม่รู้สิ แต่ก็นะ อ้อ โทษทีไอยะ คนๆนี้ชื่อ โองามิ โทโมโยะ เป็นรองประธานนักเรียนน่ะ แล้วก็อยู่ห้องเดียวกับชั้นด้วย

โทโมโยะ โค้งเล็กๆ ให้เป็นมารยาท ก่อนจะเก็บแว่นตาของเธอใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อและเดินมาหยิบกระเป๋าของตัวเอง

โทโมโยะ : ถ้าอย่างนั้นชั้นกลับห้องก่อนนะ วันนี้ก็จะเคลียงานที่ห้องสินะ เดี๋ยวจะบอกอาจารย์ให้แล้วกัน

ไอริ : ขอบใจจ้า แล้วเจอกันนะ - ไอริโบกมือให้ก่อนที่โทโมโยะจะออกไปจากห้อง

ไอริ : เอาล่ะต่อไปก็เจ้าปัญหาของเช้านี้ .... - ไอริพูดเสียงเข้มก่อนจะจ้องเขม็งมาที่ไอยะ

" อย่าจ้อง เหมือนผมเป็นคนผิดสิครับ "

ผมตอบกลับประธานด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายเล็กน้อย

" แล้วผมเป็นตัวปัญหาถึงขนาดนั้นเหรอรึไง "

ไอริ : ใช่สิ ตั้งแต่ชั้นรู้จักกับเธอมา เธอสร้างปัญหาให้ตั้งเท่าไหร่แล้วฮึ? ... - หญิงสาวแก้มป่องก่อนจะเดินมานั่งบนเก้าอี้ตรงหัวโตะที่ประจำของตัวเอง

ไอริ : ไหนจะเจ้า ผอ. โรคจิตนั่นอีก เห็นเรื่องลำบากของคนอื่นเป็นสนุกไปซะหมดเลย โม่ .... - เธอจับกระดาษแน่นจนเห็นรอยยับเล็กๆ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยถูกกับโรคกับผู้อำนวยการโรงเรียนซักเท่าไหร่นะ

" นั้นสินะครับ ตั้งแต่มาถึงโรงเรียนนี้ผมยังไม่เจอผอ.เลยนินะ "

ผมยิ้มตอบให้กับท่าท่างเคร่งเครียดของประธาน

" เป็นคนแบบไหนกันเหรอ "

ไอริ : ก็ไม่ได้เป็นคนที่น่าสนใจอะไรมากนักหรอกนะ โฮะๆๆ - ฟังจากน้ำเสียงและบรรยากาศแล้วคงจะเป็นคนที่ทำให้ไอริหงุดหงิดได้ง่ายแหงๆ

เต็มแล้ว

g-zero

"สอบ???" โซสุเกะทำหน้างงใส่อาเรีย

"สอบมันคืออะไรยังงั้นหรือ พวกทดสอบความสามารถร่างกาย ฝึกการรบจำลองประมาณนี้ยังงั้นหรือ ถ้ายังงั้นไม่มีปัญหาหรอก" โซสุเกะตีความของการสอบในโรงเรียนไปไกลโข

"ว่าแต่ทำไมคัดค้านเรื่องตามสะกดรอย ผอ. ตลอดด้วยล่ะน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วน่ะ" โซสุเกะพูดเหมือนจะกวนประสาทแต่นี่คือสิ่งที่เค้าคิดออกมาจริงๆ

คินจิ : คือว่านะ ซางาระ เรื่องการสอบก็คือการสอบด้วยการนำสิ่งที่สอนอยู่ในช่วงโมงเรียนมาเขียนเป็นตัวอักศรในกระดาษให้ถูกต้องน่ะ และถ้าหากว่าสอบตกหรือสอบไม่ผ่าน นายจะต้องไปเรียนเสริม หรือไม่ ก็อาจจะถูกพักการเรียนได้ถ้าหากว่าไม่สนใจขึ้นมาจริงๆ

คินจิ : เอาเป็นว่าอาเรีย พยายามจะบอกให้นายเอาใจใส่เรื่องการเรียนบ้างน่ะ

อาเรีย : หา? ทำไมชั้นด้วยเอาใจใส่หมอนี่ขนาดนั้นด้วยล่ะคินจิ!!

คินจิ : ไฮๆ โทษทีแล้วกันนะ ...

"ยังงั้นหรือ งั้นก็ไม่มีปัญหาหรอก ชั้นแค่ถูกส่งมาให้พักร้อนเฉยๆแหละคงไม่เรียนจริงๆจังๆขนาดนั้นหรอก" ไม่ว่าจะกี่ครั้งโซสุเกะก็ยังพูดแบบเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

"ถ้ายังงั้นคราวนี้ชั้นขอไปเตรียมการจริงๆแล้วล่ะน่ะ ทำเรื่องขาดเรียนไว้ให้ด้วยแล้วกัน" โซสุเกะยังคงพูดยืนยันเหมือนเดิมและเดินออกไป

"เอาล่ะต้องหาตัว ผอ. ก่อน" โซสุเกะลองตามหาตัว ผอ. โรงเรียนดูโดยเริ่มไปดูที่ห้อง ผอ. ก่อนเลย

เมื่อซางาระเดินมายังหน้าห้องผู้อำนวยการ เขาได้เห็นผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งกำลังยืนมองทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างอยู่แบบนั้น

แต่ดูจากชุดของเขาแล้วจะไม่ใช่ยูนิฟอร์มโรงเรียน แต่เป็นเสื้อเชิทสีดำสนิทผูกเน็กไทสีแดงสดกางเกงสแล็กยาวรองเท้าบูท

รอยยิ้มเล็กๆ ผุดบนใบหน้าของเขาก่อนจะละตัวออกมาจากขอบหน้าต่างมาเห็นซางาระเข้า

??? : โอะ? มีธุระอะไรหรอ ปีหนึ่ง?

"เดินดูรอบๆเฉยๆน่ะครับ" โซสุเกะตอบโดยให้คลุมเครือมากที่สุด

"ว่าแต่คุณเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนหรือครับ" เนื่องจากอยู่หน้าห้องผู้อำนวยการจึงสันนิษฐานได้กรณีนึง

ผอ. : โอ้ ดูจากดาต้าเบสของมิททิลก็ไม่น่าจะพลาดนี่นะ? หรือว่ายังไม่ได้ดูไฟล์ประวัติของผมอย่างนั้นหรอ ซางาระ โซสุเกะคุง? - ขายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะพลางขยับแว่นของเขาเบาๆ

คาซุยะ : ผมชื่อ วาคานาเบะ คาซุยะ เป็นผู้อำนวยการของโรงเรียนนี้ ขอบใจที่ดูแลลูกๆ ของผมให้นะ - ชายหนุ่มพูดก่อนจะยกนิ้วชี้พร้อมรอยยิ้มให้เขา

คาซุยะ : ซากุระจังแล้วก็ยูกิจังน่ะ อ้อ จริงสิ เข้ามาข้างในก่อนมั้ย ยืนรอข้างนอกแบบนี้เดี๋ยวประธานนักเรียนมาเห็นเข้าโดนดุกันทั้งคู่จะยุ่งเอานา - ท่าทางเป็นกันเองของเขาดูแปลกไปกว่าผู้ใหญ่คนอื่นๆที่ซางาระเคยผ่านพบมาก่อนแฮะ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้มีการระวังตัวอะไรเลย หรือเพราะว่าเขารู้จักซางาระอยู่แล้ว?

ทั้งคู่ได้เดินเข้ามายังในห้องก่อนที่ คาซุยะจะเดินไปหยิบเหยือกกาแฟและหันมาหาซางาระ

คาซุยะ : น้ำตาลมั้ย?

"แค่โดนส่งมาพักร้อนเฉยๆครับเลยไม่ได้ข้อมูลอะไรมา" โซสุเกะชักจะชินขึ้นเรื่อยๆกับการที่ชาวบ้านชาวช่องชอบมาสืบเรื่องของเขา ทั้งๆที่เขาโดนส่งมาพักร้อนเท่านั้น

"ส่วนกาแฟไม่เป็นไรครับ"

คาซุยะ : เรื่องนั้นรู้แล้วล่ะ แล้วเป็นไงบ้างล่ะ กับชีวิตในวัยเรียน - ชายหนุ่มโยนก้อนน้ำตาลลงในแก้วกาแฟ พลางคนด้วยช้อนคันเล็กช้าๆ

คาซุยะ : เห็นว่าเมื่อก่อนผ่านเรื่องมาเยอะนี่นะ?

"ก็มีแต่คนแปลกๆทั้งนั้นล่ะครับ" โซสุเกะดันเอาไปเปรียบเทียบแปลกๆอีกแล้ว

"เมื่อวานหรือครับ อ๋อ ไม่ใช่งานหนักหนาหรอกครับ" เพราะโซสุเกะผ่านอะไรที่มันนรกกว่านี้มาแล้ว...

"ถ้าอย่างงั้นขอตัวก่อนน่ะครับ" โซสุเกะลุกขึ้นและออกจากห้องมา

คาซุยะ : อ้อ แล้วก็ ... - ผอ. เรียกรั้งซางาระก่อนที่จะเดินไปที่โตะทำงานแล้วหยิบเอกสารบางอย่างให้

คาซุยะ : ฝากเอาไปให้ คันซากิ ซังหน่อยนะ เห็นว่ามีปัญหาเรื่องห้องพักแล้วก็ที่อยู่ ตอนนี้ผมได้จัดการตรงส่วนนั้นแล้ว ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็ย้ายไปอยู่ได้เลย

"รับทราบ" โซสุเกะตอบสั้นๆพร้อมรับเอกสารมา

'อ๊ะ แต่ก่อนอื่น' โซสุเกะขยับตัวสร้างมุมอับไม่ให้ ผอ. เห็นอย่างเป็นธรรมชาติแล้วแอบยิงเครื่องส่งสัญญาณขนาดเล็กมากๆใส่แถวๆขากางเกงก่อนจะรีบเก็บอุปกรณ์

'เอาไปให้คันซากิให้เสร็จๆก่อนเริ่มงานดีกว่า' เพราะวางแผนไว้ว่าจะคอยตามเฝ้า ผอ. โรงเรียนโซสุเกะจึงเดินตามหาอาเรียทั่วโรงเรียน

ดูเหมือนว่าตอนนี้คันซากิจะไม่ได้อยู่ที่ห้อง เมื่อซางาระลองเดินดูบริเวณรอบๆ ก็ได้มาเห็นคันซากิกับคิจจิกำลังคุยอะไรกันอยู่ แต่จะแปลกหน่อยคือคันซากิเปลี่ยนชุดจากชุดนักเรียนเป็นชุดชมรมเชียร์ลีดเดอร์ ซึ่งมันดูวาบหวิวไปหน่อยสำหรับคนตัวเล็กๆอย่างเธอล่ะมั้ง

อาเรีย : อ้าว ซางาระ เป็นไงบ้างเรื่อง ผู้อำนวยการ? - คันซากิหันมาหาซางาระพลางพาดดาบไม้ไว้ที่ไหล่ของตัวเอง? ดาบไม้? เอามาทำอะไรกันน่ะ?

"ผอ. ฝากเอกสารมาน่ะ" โซสุเกะยื่นเอกสารให้อาเรียทันทีที่เจอ

"งั้นชั้นไปก่อนน่ะ" โซสุเกะโบกมือลาอาเรียทันที

'เริ่มทำงานดีกว่า' โซสุเกะเดินไปติดตั้งกล้องขนาดเล็กซ่อนไว้รอบๆโรงเรียน จากนั้นเขาก็แอบออกมามายอกเขตโรงเรียนแล้วขึ้นไปบนดาดฟ้าอาคารทั่วไปที่อยู่ใกล้ๆและตั้งอุปกรณ์รับสัญญาณภาพจากกล้อง และเตรียมปืนสไนเปอร์ออกมาจากนั้นก็หยิบอุปกรณ์รับสัญญาณที่ยิงไว้กับตัว ผอ. หาตำแหน่งทันที

ตำแหน่งเป้าหมาย = ห้องผู้อำนวยการ

ดูเหมือนว่าผู้อำนวยการโรงเรียนจะไม่ได้ออกไปไหนมีแต่ว่าสัญญาณของเขามักจะเดินไปเดินมาในห้องนั้น และมีท่าทีเหมือนกับคุยโทรศัพท์และพิมพ์อะไรบางอย่างบนโน๊ตบุ๊คตลอดเวลา ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนว่าจะยังสงบสุขอยู่

'ยังอยู่ที่เดิมสิน่ะ' เห็นดังนั้นแล้วโซสุเกะก็นอนราบลงแล้วเอาผ้าสีเดียวกับเพดานมาคลุมตัวไว้เพื่อพรางตัว จากนั้นนั้นก็ตั้งปืนสไนเปอร์เล็งเอาไว้ที่ห้องผอ.

'ยืนยันตำแหน่งเสร็จสิ้น เข้าสู่ช่วงเฝ้าระวัง' โซสุเกะคอยเล็งไปที่ห้อง ผอ. สลับกับมองดูมอนิเตอร์ที่ฉายภาพจากกล้องทั่วโรงเรียนสลับไปมาตลอดเวลาไปเรื่อยๆ

ตัดมาช่วงเย็น : ดูเหมือนว่าการเฝ้าระวังของซางาระจะไม่มีอะไรผิดปรกติมากนัก แต่เริ่มเย็นลง เป้าหมายเริ่มจะออกมายังด้านนอกและกล่าวทักทายนักเรียนในชมรมต่างๆ และดุเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันที่ต้องเข้าชมรมการแสดงหรือเปล่าจำไม่ได้?

แต่ท่าทางแรงกดดันบางอย่างจะปกคลุมบริเวณที่เป้าหมายกำลังอยู่ อาจมีอะไรผิดปรกติขึ้นมาก็เป็นได้และสภาพแวดล้อมตอนนี้ก็ยังไม่เหมาะที่จะลอบทำร้ายเป้าหมายเสียเท่าไหร่ด้วย

'เวลาเย็นคนเริ่มน้อยลงแล้ว ต้องระวังให้มากขึ้น' โซสุเกะคอยเช็คตลอดเวลาว่าเครื่องส่งสัญญาณยังติดอยู่ที่ตัว ผอ. หรือไม่และคอยมองกล้องที่ติดไว้รอบโรงเรียนตลอด แต่ก็ไม่ละสายตาจากตัว ผอ. ที่ส่องเล็งผ่านปื่นสไนเปอร์เช่นกัน

'ศัตรูอาจจะปรากฎตัวได้ตลอดเตรียมตัวเคลื่อนไหวไว้ตลอดดีกว่า' โซสุเกะเตรียมพร้อมสำหรับการทิ้งอุปกรณ์ตรงนี้แล้วบุกไปที่เป้าหมายเช่นกัน

ดูเหมือนว่าหลังจากนั้นไม่นาน เป้าหมายจะเดินมายังมุมอับที่ซางาระไม่สามารถมอเห็นเขาได้ด้วยสายตาตัวเองไม่นานนักเป้าหมายก็ได้เดินมายังบริเวณลานจอดรถ? เขาคงกำลังจะกลับบ้านหรือ?เปล่า? คงต้องลองลงไปเช็คเสียหน่อยแล้ว

[ Action coin ต้องการ 0 ]
[ ตัวเลือก ( 1 ) ลงไปเช็ค ( 2 ) เฝ้าระวังต่อไป ]

'รอต่อไปก่อนถ้าเกิดขับรถออกมาก็ยิงเครื่องส่งสัญญาณไว้' โซสุเกะยังไม่รีบลงไปแต่เช็คที่กล้องบริเวณนั้นและตำแหน่งจากเครื่องส่งสัญญาณ

'ถ้าใจร้อนรีบลงไปอาจโดนจับได้ ต้องใจเย็นไว้' แต่ถ้าพูดจริงๆแล้วโซสุเกะไม่ค่อยได้ทำงานพวกนี้เท่าไหร่หรอก แต่ความสามารถมีสูง

เอี๊ยดดด เสียงล้อรถดังขึ้นดูเหมือนว่าเป้าหมายจะเริ่มเคลื่อนไหวแล้วโดยรถสปอร์ทเปิดหลังคาสีดำสนิท

( เลือกจุดที่จะยิงเครื่องสัญญาณไปติดไว้ )

'ดีน่ะถ้าลงไปเมื่อกี้ตามไม่ทันแน่' โซสุเกะใช้ปืนสไนเปอร์ที่ใส่กระสุนสำหรับยิงเครื่องสัญญาณไว้แล้วยิงเข้าไปที่ท้ายอย่างแม่นยำ และเก็บซ่อนอุปกรณ์ทั้งหมดทันทีอย่างมิดชิด

'รีบตามไปดีกว่า' โซสุเกะลงมาข้างล่างแล้วหาเสื้อเชิ้ตทั่วไปมาใส่ทับอีกชั้นยกปกเสื้อปิดรอยแผลเป็นเพื่อให้ดูกลมกลืนพร้อมใส่หมวกกับแว่นดำไว้ด้วย จากนั้นก็หาจังหวะแอบแต๊บจักรยาน(อีกแล้ว)แล้วขี่ตามเครื่องส่งสัญญาณทันที

วิ้ว!! โครม!! เสียงของแข็งหล่นลงมาตรงทางปั่นจักรยานของซางาระ มะเมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้น พอควันที่เกิดจากแรงกระแทกค่อยๆหายไปก็พบกับร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนขวางทางซางาระเอาไว้อยู่



??? : หึ หลบเก่งเหมือนกันนี่ ...~ เห็นแกมายุ่มย่ามกับเหยื่อของชั้นมาทั้งวันแล้วมันน่ารำคาญชะมัดเลย กำจัดทิ้งซะเลยดีกว่า~

หญิงสาววาดมืออกและเกิดซีมูแกรมขึ้นบนมือของเธอปรากฏดาบซามูไรสีดำสนิทออกมา ส่วนอีกด้านก็มีปืน MP7 ขนาดพกพาสร้างขึ้นมาแนบกับขาขวาของเธอเช่นกัน

"เหยื่อ... แปลว่าเป็นพวกที่จะลักพาตัว ผอ. สิน่ะ" โซสุเกะเตรียมปืนพกของตัวเองออกมาทันทีแบบไม่รอช้า

"อย่าขวางน่า" โซสุเกะพละตัวสร้างระยะห่างออกมาแล้วขว้างระเบิดควันสองลูกแล้วสาดกระสุนเข้าใส่ทันทีพร้อมหาที่กำบังไปในตัว แล้วเปลี่ยนซองกระสุนและออกมายิงกับขว้างระเบิดควันพร้อมทิ้งระยะห่างเพิ่มอีก และหาที่กำบังเรื่อยๆ

"ยอมถอนตัวไปดีๆซะเถอะ ไม่งั้นชั้นคงต้องเอาจริงแล้วล่ะน่ะ" โซสุเกะพูดพยายามข่มขวัญอีกฝ่ายไว้ก่อนแม้จะไม่ได้ผล

??? : ฮึ!! เป็นแค่ทหารรับจ้างธรรมดาแล้วจะมาสู้กับข้างั้นรึ!! - ตึง ชั่วพริบตาที่ซางาระขยับตัวหลบเธอก็ได้ผ่านร่างของเขาไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับรอยบาดของ ของมีคมที่แขนขวาเล็กๆของเขา นะนี่มันความเร็วไม่ใช่ระดับมนุษย์จะทำได้แล้ว

??? : โห? หลบได้อย่างนั้นหรอ? ไม่เลวนี่ - เธอพูดทั้งที่ยังหันหลังอยู่ก่อนจะหันมาหาซางาระ - เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ตอนที่เธอก้าวเท้าเหมือนกับว่าอากาศมันพุ่งออกมาตรงหน้าซางาระอย่างไรอย่างนั้น แล้วพริบตานั้นร่างของเธอก็ผ่านซางาระไป? เธอทำความเร็วขนาดนี้ได้ยังไง?

แผลที่เขาได้รับแค่ตื้นๆเท่านั้นจึงยังไม่เป็นปัญหา

'น่าจะเป็นเกราะเสริมความแข็งแกร่งอะไรสักอย่าง ไม่อยากใช้แต่คงต้องใช้แล้วล่ะน่ะ' โซสุเกะหยิบมีดใหญ่เล่มนึงออกมาพร้อมกดสัญญาณเรียกอัลให้มาโดยด่วนพร้อมๆกัน แล้วรอจังหวะที่อีกฝ่ายพุ่งเข้ามาใกล้ แล้วตั้งมีดพุ่งเข้าฟันทันที

'มีดผ่าโมเลกุลเดี่ยวต่อให้เกราะหนาหรือมีฟิลด์ป้องกันอะไรก็ผ่าได้หมดอย่างน้อยต้องมีผลบ้างล่ะน่ะ' โซสุเกะเองก็เตรียมพร้อมที่หลบการโจมตีไว้ตลอดเวลาเหมือนกัน

??? : อ่อนหัด!!! - ผั้ว!! เสียงมีดของซางาระหลุดมือไปติดอยู่ด้านหลังของเขา อีกแล้ว ความเร็วในการวาดดาบเมื่อกี้ ไม่น่าจะใช้การใช้แรงแขนเรียวเล็กนั่นแน่ๆ

??? : มีดโมเลกุลเดี่ยวอย่างนั้นหรอ? หึๆ มีของดีแบบนั้นเหมือนกันสินะ แต่ว่า ก็ไร้ประโยชน์ แกไม่มีทางเอาของพรรณนั้นมาแตะต้องตัวข้าได้หรอกน่า รีบๆ หายไปซะทีเถอะน่า~ - เธอพูดกรั้วหัวเราะก่อนจะลู่ดาบลงและปล่อยจิตสังหารอันแรงกล้ามาที่ซางาระ

"คนที่หายไปคงเป็นเธอมากกว่าล่ะน่ะ" โซสุเกะยิ้มออมาแล้วจู่ๆเขาก็กระโดดขึ้นไปสูงแล้วหาย แต่ความจริงไม่ได้หายไปไหนหรอกแค่อัลได้มาถึงแล้ว ตอนนี้โซสุเกะได้ขึ้นขับอาบาเลสเรียบร้อยแล้ว แค่ว่าอาบาเลสยังอยู่ในโหมด ECS ทำให้ล่องหนอยู่เท่านั้นเอง

"มาเร็วจังน่ะ อัล"

[ก็สังหรณ์ไว้ล่วงหน้าแล้วครับว่าท่านสิบโทคงหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้วได้รับคำสั่งให้มาหลบไม่ไกลจากที่นี่นัก]

"เอาเถอะ ขอบใจมาก ถ้ามีนายอยู่เราก็ไร้เทียมทานแล้วล่ะ" การมาของอัลนั้นทำให้โซสุเกะมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นมากแล้ว

"แลมด้า ไดรเวอร์!!!!" อาบาเลสได้เปิดแลมด้าไดรเวอร์เรียบร้อยแล้ว

"อัล ช่วยเช็คข้อมูลอีกฝ่ายให้หน่อยน่ะอัลในระหว่างที่ชั้นจัดการศัตรูไปด้วย"

[ว่าแต่ทำไมเป้าหมายเล็กจังครับ]

"อีกฝ่ายเหมือนจะไม่ติดอาวุธน่ะแต่ชั้นว่าต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆน่าจะเป็นพวกเกราะเสริมระดับสูง ไม่งั้นชั้นคงจัดการได้ไปแล้ว" โซสุเกะคุยไปพลางแล้วเริ่มใช้กระสุนลูกปลายยิงเข้าใส่เป้าหมายทันที

??? : มาแล้วรึ แรมดร้าไดฟ์? เฮะๆ - เธอพูดก่อนที่ร่างของเธอจะลอยฟ้า? ขึ้นมาอยู่ในระดับคอพพิทของอัลพลางยิ้มด้วยสาตาคมนั้น

??? : อยากรู้จังเลยนะว่าพลังทำลายจะมากเหมือนกับที่เคยได้ยินมาหรือเปล่า~ - เธอพูดก่อนจะก่อนจะกวักมือเรียก

??? : มาซิลองซัดข้าให้กระเด็นซักตั้งดูเป็นไง?

Sayama

เมื่อซายามะเดินกลับมายังห้องเรียน ในขณะที่เธอเดินกลับมานั่งที่ของตัวเองเธอจึงได้เห็นว่าริโกะเองก็มาถึงแล้ว

ริโกะ : โอฮาโยะ~ ซายะจัง - เธอยิ้มร่าพลางสวมกอดซายามะจากด้านหลังเหมือนเมื่อวาน

ริโกะ : โม่ ซายะจังดันตื่นเช้าซะได้ เลยไม่ได้ไปรับเลยง้า~* - เธอคลอเคลียซายามะอย่างสนิทสนมดูเหมือนว่าเธอเองจะชอบแกล้งหรือว่าชอบคลุกคลีกับคนอื่นกันนะ?

ริโกะ : ว่าแต่ทำไมมาเช้าจังเลยล่ะ? มีธุระอะไรหรือเปล่า? อ่ะ หรือว่า กลัวจะเดินหลงเลยมาแต่เช้ากันนะ?

"ระริโกะจัง ..!" ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อริโกะมากอดจากด้านหลัง สัมผัสนุ่มนิ่มที่ได้รับทำเอาคนโดนกอดหน้าแดงไปถึงใบหู

ทันทีที่รู้ว่าริโกะมาถึงก่อน ซายามะก็อดคิดไม่ได้ว่าไม่น่าไปเดินข้างนอกเลย....

"ก็...พอดีตื่นเช้านะคะไม่มีอะไรเป็นพิเศษนักหรอกค่า ละแล้วมะกี้ก็...ละหลงทางนิดหน่อยนะคะ..." ซายามะตอบอย่างเอือมๆตัวเอง

พอนึกถึงเรื่องที่เธอคิดเมื่อเช้า หัวใจมันก็เริ่มจะทำงานผิดปกติ.....

"อะเอ่อริโกะจัง ปะไปนั่งที่กันเถอะคะ" ซายามะเอ่ยเมื่อรู้สึกว่าสายตาในห้องจะจับจ้องมาที่เธอและริโกะ

แต่เธอคิดว่าส่วนใหญ่ก็คงสนใจริโกะกันนั่นแหละนะ..ก็ริโกะจังน่ารักมากๆเลยนี่นา

ริโกะ : O w O แหมๆ หลงทางจริงๆด้วยสินะ ซายะจังเนี่ยเป็นเด็กดีจังเลยน้า - ริโกะเอ่ยแซวพร้อมกับปล่อยคอของหญิงสาวก่อนจะมายืนอยู่ห่างๆเล็กน้อย

ริโกะ : นั่นสินะ อีกแป๊บนึงก็ได้เวลาออดคาบแรกแล้ว งั้นเอาไว้คุยกันตอนพักกลางวันนะ - ริโกะพูดก่อนจะนั่งอยู่ตรงที่นั่งของตัวเอง (ก็ข้างๆซายามะนั่นแหละ)

กิ๊งก่อง เสียงออดดังขึ้นและอาจารย์ก็ได้เข้ามาสอนตามปรกติ

- Event - คาบเรียนที่ สาม - ศิลปะ -

อาจารย์ : อื้อ เดี๋ยววันนี้พวกเราจะไปวาดภาพนอกสถานที่กันนะ เลยทำให้คาบนี้กลายเป็นคาบพักกลางวันของห้องนี้ไป ครูให้เวลาพวกเธอครึ่งชั่วโมงในการเตรียมซื้ออาหารกลางวัน จัดการกันให้เรียนร้อยล่ะ

ริโกะ : ดูเหมือนว่าพวกสาขาวาดเขียนจะต้องไปวาดภาพสินะ? - ริโกะพูดลอยๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋าของตัวเองมาคล้องไหล่ไว้

ริโกะ : ไปซื้อข้าวกลางวันกันเถอะซายะจัง

"อะอื้มม " ซายะรีบเก็บของ แล้วเดินไปโรงอาหารกับริโกะ

เด็กสาวรู้สึกสนใจคาบเรียนที่ 3 เป็นอย่างมาก ถึงเธอจะไม่ได้มีฝีมืออะไร แต่การวาดรูปมันเป็นสิ่งที่เธอรักมากที่สุดเลยก็ว่าได้

"ริโกะจัง..." ซายะเผลอเรียกชื่อริโกะออกมา ทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้มีเจตนาอะไร แค่คิดอะไรอยู่เพลินๆ แล้วรุสึกว่าบรรยากาศมันเงียบไปหน่อย

แต่ในเมื่อเรียกแล้วก็ต้องหาเรื่อง

"อะเอ่อ มื้อเร่งด่วนนี้คงจะเป็นพวกข้าวปั้น หรือขนมปังทำนองนี้สินะ มะมีรสไหนที่ริโกะพอจะแนะนำได้มั้ยคะ"

เด็กสาวเริ่มเป็นฝ่ายชวนคุย

ริโกะ : ไหนดูสิๆ ถ้าเป็นขนมปังไส้ครีม ขนมปังนม แล้วก็โรลช็อคโกแล็ตล่ะก็ อร่อยมากเลยนะ เด็กผู้หญิงชอบซื้อไปทานกันมากเลย แล้วก็ ... - ริโกะหันไปมองที่ร้านขายขนมปังกับฝูงชนที่ลายล้อมไปด้วยนักเรียนชายหญิง

ริโกะ : คนเยอะซะจนแทบจะขายหมดในไม่กี่นาทีเลยล่ะ นี่ขนาดแค่เฉพาะสาขาพวกเรานะนี่ ฮะๆๆ

"โรลชอกโกแลต ~งะงั้นต้องรีบไปซื้อ!!"ไม่ทันได้เอ่ยปากอะไรต่อ เด็กสาวก็คว้ามือริโกะแล้วรีบวิ่งไปต่อแถวซื้อขนมปังทันที

เธอไม่อยากพลาดของโปรดหรอกนะ

"ขอโรลชอกโกแลต 2 อัน แล้วก็ขนมปังไส้ครีม 1 คะ"

เป็นเรื่องที่น่าแปลกที่คนข้างหน้าให้คิวเธอก่อนซะแบบนั้น ไม่นานก็ตาคิวของซายะแบบงงๆ

แต่ซายะก็ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากเรื่องขนมปังละนะ

"เอาละ ~ ต่อไปก็ซื้อนม เอริโกะจัง มันจะมีนมรสกล้วยไหมอ่า" ท่าทางเด็กสาวจะสนุกกับการซื้อกิน

จนเหมือนจะลืมอะไรบางอย่างไป บางอย่างที่คิดจะทำเมื่อวาน เมื่อถึงเวลาพักแบบนี้...

"ฉันชอบนมรสกล้วยมากๆเลยละ แหะๆ" พอพูดถึงเรื่องกินเด็กสาวก็ดูร่าเริงออกหน้าออกตาเลยทีเดียว

"แล้วริโกะจังชอบนมรสไหนหรอ??"

ริโกะ : อื้มม ริโกะได้ยากิโซบะปัง กับ ครีมโรลมาแล้วล่ะนะ - ริโกะบอกซายะก่อนจะเดินมาที่ตู้ขายเครื่องดื่มพลางหยอดเหรียญกด นมสองรสออกมา นั่นก็คือ กล้วย กับ เลม่อน นมเปรี้ยวทั้งสองกล่องค่อยๆตกลงมาจากเครื่องมือเรียวของริโกะก็ได้เอื้อมลงไปหยิบผ่านช่องรับและเงินทอน

ริโกะ : นี่จ๊ะ ของซายะจัง - เธอยิ้มพร้อมกับยื่นนมรสกล้วยให้ซายะจัง

"อะ ขอบคุณจะ นี่ค่านมนะ" เธอยื่นเศษเหรียญพอดีค่านมที่ริโกะจ่ายให้ไป

"คะคนเยอะจัง" เด็กสาวชักอยากจะออกไปจากที่นี่เหลือเกิน

เธอไม่ค่อยชอบที่ๆมีผู้คนเยอะเท่าไหรนัก

"เราไปทานที่อื่นกันดีกว่ามั้ยจะ ? ริโกะอยากไปที่ไหนหรือเปล่า" เด็กสาวเอ่ยถาม เธอยังไม่ค่อยรู้ทางเท่าไหร ถ้าเธอเดินนำคงหลงอีกแน่เลย

ถ้าถามริโกะน่าจะดีกว่านะ  

ริโกะ : นี่ๆ อ้าม~? - ริโกะพูดเสียงลากยาวบอกซายามะ ก่อนที่เธอจะยื่น ลูกอมรสมิ้นใส่ริมฝีปากใสนั่นช้าๆ

ริโกะ : อย่าเพิ่งรีบทานดีกว่านะ เดี๋ยวจะไม่มีอะไรให้กินกันตอนวาดภาพ เอาล่ะกลับไปหาอาจารย์กันเถอะ~

"อะอื้อ" กลิ่นและรสมิ้นดูเหมือนเด็กสาวจะรับรู้ถึงมันไม่ได้เลย...

บะแบบนี้เขินจัง... ก็ไม่มีใครเคยทำแบบนี้กับเธอนี่นา จะไม่ชินก็คงไม่แปลกอะไร???

"อะ..." อาการเขินอาย มันทำให้เธอนึกอะไรบางอย่างที่ต้องทำขึ้นมาได้

"ดะเดี๋ยวฉันขอไปทำธุระแปปนึงนะ ริโกะจังล่วงหน้าไปก่อนเลยจะ" เด็กสาวพูดด้วยท่าทางรีบร้อน

พอบอกริโกะเรียบร้อยเธอก็ตรงไปที่ห้องเรียนของปี 3 ทันที

"ชะอ่าวแล้ว....พี่เขาอยู่ห้องไหนละเนี่ย...B หรือเปล่านะ"

ท่าทางเด็กสาวจะลืมเรื่องสำคัญไปแล้วละสิ

ริโกะ : อ๊ะ เดี๋ยวก่อน ซายะจัง .... - ยังไม่ทันที่ริโกะจะรั้งไว้ซายามะก็ได้วิ่งห่างไปจากเธอซะแล้ว

ริโกะ : จะไหนกันนะ? ท่าทางเร่งรีบแบบนั้น? ....

ตึก B ชั้น สาม หน้าห้อง

ดูเหมือนว่าตอนนี้กำลังอยู่ในชั่วเดียวกับชั้นปีของซายามะที่ยังมีนักเรียนปีสามเดินเข้าออกไปซื้อของว่าและอาหารกลางวันกันอยู่

และดูเหมือนว่าเธอจะสามารถเข้าไปเรียกได้อย่างอิสระเสียด้วย

"อะ พะพี่ไซออนจิเขาอยู่ห้องc นี่นา..." เด็กสาวนึกขึ้นได้ว่าจำสับสนกับรุ่นพี่อีกคนที่เป็นประธานชมรมการตูน

ซายะเดินไปที่ห้อง c แล้วมองหารุ่นพี่ไซออนจิ

ในมือของเธอถือถุงที่ปิดผนึกไว้ ข้างในมีซองเงินที่รุ่นพี่จ่ายให้เมื่อวาน แล้วก็รูปวาดของเธอ

ถึงมันจะไม่ได้สวยอะไรแต่ก็เป็นสิ่งที่เธออยากทำเพื่อตอบแทนให้รุ่นพี่ละนะ

"อะเอ่อ ขอโทษนะคะ จะช่วยบอกรุ่นพี่ไซออนจิให้หน่อยได้มั้ยค่ะ คะคือหนูมีเรื่องจะพูดกับพี่เค้านะคะ "

เด็กสาวเอ่อถามรุ่นพี่ปี 3 ที่เดินออกมาจากห้องนั้นพอดี

รุ่นพี่หญิง : หือ? ไซออนจิคุงน่ะหรอ? อื้อได้สิ - เธอยิ้มบางๆ แต่จะว่าไปดูๆ แล้วเธอเป็นคนสวยมากเลยนะ ถ้าจำไม่ผิดได้ยินมาว่าห้อง C ทุกชั้นปีจะมีคนน่ารักๆและสวยๆรวมกันเต็มไปหมดเลยนี่นา

รุ่นพี่หญิง : ไซออนจิซางง ~ มีรุ่นน้องมาหาแน่ะจ้า - เสียงของเพื่อนร่วมชั้นดังขึ้นทันทีที่ฮารุได้ยินเขาก็ได้หันมาหาต้นเสียง

ฮารุ : ?? - ชายหนุ่มทำหน้างงนิดหน่อยก่อนจะลุกเดินมาหาคนที่เรียก

ฮารุ : มีอะไรหรอ? - ฮารุเอ่ยถามเพื่อนตอนที่เขายังไม่เห็นซายามะ

รุ่นพี่หญิง : เด็กคนนี้มาหาน่ะ~ - เธอเดินถอยมาข้างๆ ซายามะก่อนจะผละให้ซายามะมายืนอยู่ตรงหน้าฮารุพอดีเปะ

รุ่นพี่หญิง : ถ้างั้นคุยกันให้สนุกน้า

ฮารุ : ?? - ฮารุเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะมองลงมาหาซายามะ

ฮารุ : อ้าว? น้องเมื่อตอนเย็นนี่นา? มีธุระอะไรหรอ?

"อะสวัสดีค่ะ รุ่นพี่ไซออนจิ คะคือว่าเรื่องเมื่อเย็นขอบคุณมากเลยนะคะ" พอรุ่นพี่มาอยู่ตรงหน้าแบบนี้แล้วทำเอาเด็กสาวเกร็งพอดูเลยทีเดียว

เด็กสาวรวบรวมความกล้า ก่อนจะยื่นถุงที่เธอเตรียมมาให้รุ่นพี่

"นะนี่คะ เงินที่รุ่นพี่จ่ายให้เมื่อวานแล้วก็ของขอบคุณจากหนูคะ" เด็กสาวรู้สึกว่าการพูดเพียงแค่ไม่กี่ประโยค กับคนตรงหน้า

มันดูเป็นเรื่องยากมาก เสียงหัวใจที่เต้นถี่รัวนี่ เป็นเพราะความตื่นเต้นหรือไงนะ??

"ขะขอบคุณมากๆเลยนะคะ" เด็กสาวกล่าวย้ำ เธอเงยหน้าขึ้น และรอคำตอบจากรุ่นพี่ไซออนจิ

ฮารุ : .... - ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่งพลางมองซายามะด้วยสายตางงๆเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบางๆ ให้เมื่อเธอพูดจบ ก่อนจะยื่นมือรับเงินที่คืนมา

ฮารุ : ไม่เป็นไร ถ้าเป็นเรื่องที่พี่พอช่วยได้ก็ยินดีช่วยนะ - ชายหนุ่มตอบซายามะที่ดูเกร็งๆนั้น

ฮารุ : แต่ว่าไม่ต้องพูดเร็วขนาดนั้นก็ได้นะ พี่ไม่ได้รีบอะไรมากหรอก

ฮารุ : แต่แบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ ฮะๆ - ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะยืนเท้าเอวแล้วยิ้มให้

ฮารุ : แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ สนุกกับโรงเรียนนี้รึเปล่า? มีเพื่อนเยอะมั้ย? - ชายหนุ่มมองดูนาฬิกาข้อมือก่อนจะชวนซายามะคุย คงจะพอมีเวลาให้คุยกับรุ่นน้องล่ะนะ

ระรุ่นพี่รับของแล้ว ชะชมว่าเราน่ารักด้วย...ดะดีใจัง เด็กสาวเงียบไปชั่วครู่เพราะพยายามระงับอารมณ์ตัวเองอยู่นะสิ....

"อะ พะพอดีมันติดนะคะ แหะๆ"  เด็กสาวหัวเราะแก้เขิน ก่อนจะตอบคำถามของรุ่นพี่

"สะสนุกค่ะ ถึงจะเพิ่งย้ายเข้ามา ก็เจอคนดีๆเยอะแยะเลยค่ะ รวมรุ่นพี่ด้วยนะคะ แหะๆ


เรื่องเพื่อนตอนนี้มีเพื่อนน่ารักๆ อยู่คนนึงนะคะ ตะแต่ว่า หนูไม่ถนัดคุยกับใครสักเท่าไหร" เด็กสาวเงียบไป เหมือนเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้

"อะ " เธอต้องรีบกลับไปหาริโกะนี่นา

"ขะขอบคุณมากนะคะรุ่นพี่ พอดีหนูต้องรีบกลับไปเรียนคาบต่อไปนะคะ ขอตัวก่อนนะคะ" เด็กสาวโค้งให้งามๆ

ก่อนจะรีบวิ่ง กลับไปหาริโกะ

"แฮก แฮก ขะขอโทษนะริโกะ รอนานมั้ย...แฮก"  เด็กสาวหยุดพัก เหนื่อยอยู่ตรงหน้าเพื่อนสาว

ฮารุ : อื้อ ได้ยินแบบนั้นก็ดีใจด้วยนะ - รุ่นพี่ตอบกลับก่อนจะยื่นมือเหมือนจะเตือนอะไรบางอย่างก่อนที่เด็กสาวจะวิ่งจากไป

ริโกะ : อ๋าาา โม่ เหงื่อออกหมดแล้วนะ ซายะจัง ... - ริโกะบ่นเบาๆ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดจ้าซับเหงื่อของซายามะช้าๆ

ริโกะ : โม่ไม่ต้องรีบวิ่งขนาดนั้นก็ได้น่าา ริโกะไม่ได้จะหนีไปไหนซะหน่อย ... เหนื่อยรึเปล่า ดื่มน้ำหน่อยมั้ย?

"แฮก.... ขะขอบคุณจะ" ซายะเอื้อมมือหยิบน้ำจากริโกะ

"ฮ่า~ " เธอถอนหายใจก่อนจะปรับให้ตัวเองเริ่มหายใจแบบปกติ

ไม่ได้วิ่งนานแล้วแฮะ....รู้สึกฝีเท้าจะตกไปเยอะเลยละ....


"อะ ริโกะจัง ตอนนี้ทุกคนทำอะไรกันอยู่หรอ" เด็กสาว หันไปถามเหตุการณ์ในห้องกับริโกะ

ริโกะ : ตอนนี้ทุกคนกำลังรวมตัวกันรอไปวาดภาพน่ะ อ๊ะ? - ริโกะอธิบายก่อนจะเห็นเม็ดเหงื่อตรงคอของซายามะ

ริโกะ : อยู่เฉยๆนะ~ - ริโกะบอกซายะแผ่วเบาก่อนจะยื่นหน้าไปใกล้ๆ คอของซายามะแล้วแตะริมฝีปากตรงคอบางๆนั้นเบาๆ

ริโกะ : เรียบร้อย~ - เธอยิ้มร่าออกมาเหมือนว่ามันไม่มีเกิดขึ้นเลยเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา

"วะหวาาา"ซายะร้องเสียงหลง สัมผัสเย็นๆจากริมฝีปากของริโกะ ทำให้เธอร้อนขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

"ทะทำอะไรนะระริโกะจัง" เด็กสาวเอ่ยถามกับริโกะที่ดูเหมือนจะทำตัวเป็นปกติเกิน...จากเหตุการณ์เมื่อกี้ละนะ

ริโกะ ยิ้มๆ อยา่งใสซื่อ ?

ริโกะ : ก็เช็ดเหงื่อให้ซายะจังยังไงล่ะ~ - เธอยิ้มหวาน ดูท่าริโกะจะแกล้งซายามะอีกแล้ว

ริโกะ : ซายะจังน่ารัก~ - เธอรีบอ้อนซายามะก่อนที่ซายามะจะโกรธเธอหรือก็คือชิงอ้อนก่อนนั่นเอง

"งะง่า ..." เห็นท่าทางแบบนั้นจะถามอะไรต่อก็คงใช่เรื่อง

"มะไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกนะคะ แต่ว่าคราวหลังอย่าทำแบบนี้นะคะ...ตกใจหมด" พอนึกถึงเหตการณ์เมื่อครู่ มันก็ยิ่งกว่าตกใจอีกมั้ง

เธอไม่เคยเล่นกะเพื่อนผู้หญิงแบบประชิดตัวแบบนี้นี่นา...

"งะงั้นเราเตรียมไปวาดรูปกันเถอะคะ ริโกะจัง" ซายะเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะหยิบอุปกรณ์วาดรูปในส่วนของตัวเองขึ้นมา

เอาละ ~ อยากรู้จังว่าคาบวาดรูปครั้งแรกจะได้วาดอะไรกันน้า? ~

ไม่นานนักรุ่นพี่รุริที่ซายะเคยพบกับเธอเมื่อตอนเช้าได้เดินมาตรงจุดรวมตัวแล้วส่งยิ้มให้เหล่านักเรียนทุกคนอย่างใสซื่อ

รุริ : เอาล่ะจ๊ะ วันนี้พี่จะมาเป็นคนกำหนดหัวข้อในการวาดรูปในครั้งนี้นะ - รุ่นพี่รุริเดินมาหยิบไวท์บอร์ดพร้อมกับปากกาไวท์บอร์ดเขียนหัวข้าช้าๆ ซึ่งหัวข้อที่เธอเขียนขึ้นมาก็คือ '' เพื่อนใหม่ ''

รุริ : เนื่องด้วยทุกคนเพิ่งเข้ามาโรงเรียนนี้และท่าทางจะวาดรูปกันเป็นทุกคน เพราะงั้นลองใช้วาดรูปเพื่อนใหม่ในโรงเรียนนี้ดูนะ จะวาดเป็นกลุ่มหรือว่าวาดคู่ หรือวาดเดี่ยวก็ได้ เป็นการบ้าน ไว้เก็บคะแนนพิเศษจากพี่ได้เลยนะ

ริโกะ : เห? วาดรูปเพื่อนใหม่หรอ? แต่ว่า ริโกะไม่ได้ชอบวาดรูปด้วยสิ งั้นให้ซายะจังวาดริโกะ - ก็ - แล้ว - กัน - นะ ฮุๆ

"อะเอ๋...พี่ประธาน??" เด็กสาวเกิดอาการงงเล็กน้อยที่รุ่นพี่ประธานชมรมการตูน มาเป็นคนกำหนดหัวข้อในการวาดรูปให้แบบนี้

"อ๋า~บะแบบนั้นมันก็ได้อยู่หรอกนะริโกะจัง " เพื่อนใหม่งั้นหรอ เราก็จะวาดริโกะอยู่แล้วอะนะ

"แต่ว่า....ฉะฉันอยากเห็นริโกะจังวาดรูปฉันนะ" อะ...พะพูดมากไปรึเปล่านะ แต่เราก็อยากเห็นจริงๆนี่นา...


้เสร็จสิ้น



  

tesstrossa

---

" อะไรน้า !!! "

เราได้ตกใจร้องเสียงหลงออกมากับบทสนทนาของโจโนอุจิคุงก่อนที่เขาจะได้ลากเราไปยังตึกฝั่ง C

แต่ว่า . . เขาคงพูดไปอย่างนั้นเองล่ะมั้ง . . .

ความเร็วในการวิ่งค่อยๆลดลง เมื่อเข้ามายังด้านในตึกและดูเหมือนว่าโจโนะอุจิจะปล่อยมือของฮาเนียแทบจะในทันที

โจโนะอุจิ : ขอโทษน้า ที่ลากไปลากมาแบบนี้น่ะ แฮะๆ พอดี โชจังไม่ได้มาด้วย ก็เลยไม่มีใครให้จูงมือแล้วลากไปไหนมาไหนน่ะแฮะๆๆ - โจโนะอุจิบอกพลางยิ้มแห้งๆในความเคยชินของตัวเอง

โจโนะอุจิ : แต่ว่ามือของเด็กผู้หญิงเล็กกว่าโชจังจริงๆนั่นแหละนะ - เขาพูดพลางมองมือของตัวเอง

เราได้จับมือโจโนะอุจิคุงขึ้นพลางเดินนำเขาบ้าง

" พวกเราต้องไปที่ชมรมประสานเสียงนะคะ "

คะแนนความสัมพันธ์ โจโนะอุจิ + 1

โจโนะอุจิ : ฮะ~ - โจโนะอุจิตอบก่อนจะพาฮาเนียมาอยู่ที่ชั้นสามของตึก C ห้องชมรมประสานเสียง หรือก็คือห้องที่เธอเคยมากับฮิบิกิและมาโคโตะนั่นเอง

โจโนะอุจิเปิดประตูออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับเดินเข้ามายังด้านใน

โจโนะอุจิ : เอาขนมกับปิ่นโตมาแล้วล่ะ~!



??? : หือ? โจโนะอุจิ? กับคุณ ...?

โจโนะอุจิ : ฮาเนียจังน่ะ เพื่อนร่วมห้องของผมเอง แล้วก็เป็นสมาชิกของชมรมของคาซึจังด้วยนะ

??? : อย่างนั้นหรอ? ว่าแต่บอกแล้วนี่นาว่าไม่ต้องทำให้พวกเราทุกวันก็ได้ โจโนะอุจิไปขอร้องเขาแบบนั้นมันลำบากนะ

??? : เอ่อ ขอโทษนะ ผมชื่อ ไซออนจิ ฮารุ เป็นที่ปรึกษาของชมรมประสานเสียงแล้วก็เป็นสมาชิกวง Brave Song ขอโทษด้วยที่สมาชิกของเราไปรบกวนทางนั้นบ่อยๆ ... - ฮารุกล่าวขอโทษพลางโค้งเล็กๆให้ฮาเนียประกอบคำพูด



??? : อ้าวฮารุซัง ทำไมถึงก้มหน้าก้มตาแบบนั้นล่ะ? หือ?

ฮารุ : อ่อ เปล่าหรอก พอดี เด็กคนนี้เป็นสมาชิกของชมรมของเพื่อนน่ะ แล้วเขามาส่งข้าวกล่องให้พวกเราก็เลย ... น่ะ - ฮารุยิ้มแห้งพลางเอียงคอเล็กน้อย

โครเซ่ : เห ดีจังเลย รุ่นพี่คาซึมะกับคาเรนจังทำอาหารกับขนมอร่อยทุกอย่างเลย~ อ๊ะ พี่ชื่อโครเซ่ ลาเทลพาลัสทาเรีย นะ

โจโนะอุจิ : เป็นคุณหนูแลกเปลี่ยนจากอิตาลี่น่ะ~

" รุ่นพี่อาสึมะเองเหมือนจะมีความสุขกับการที่ได้ทำข้าวกล่องให้กับพวกคุณนะคะ "

เราได้เอ่ยบอกกับชายหนุ่มที่ชื่อฮารุที่ดูท่าทางไม่ค่อยสบายใจกับการรบกวนชมรมคหกรรมเท่าไรนัก

" Buon giorno , Mi e' un piacere conoscerLa "

เราได้เอ่ยทักทายรุ่นพี่โครเซ่ ลาเทลพาลัสทาเรียเช่นกันตามมารยาท พลางมองไปที่นาฬิกาภายในห้องชมรม

'' โครเซ่ : Come bene , L'Italia può parlare con? Mi piace~  '' โครเซ่ยิ้มรับ พลางพูดภาษาท้องถิ่นของตัวเองเช่นกันทำเอาคนที่ยืนมองอยู่อึ้งไปครู่หนึ่งเลย

โจโนะอุจิ : ยอดเลย! ยอดเลย! ฮาเนียจังคุยกับพี่โครเซ่รู้เรื่องด้วย!! - โจโนะอุจิกุมมือไว้ที่ระดับอกพลางพูดออกมาด้วยสายตาเปร่งประกายและประทับใจ

ฮารุ : เอ่อ ไม่ใช่แล้วโจโนะอุจิ ต้องบอกว่า พูดภาษาของโครเซ่ซังได้ต่างหาก

โครเซ่ : ชักชอบเด็กคนนี้ขึ้นมาแล้วสิ~

Great Greetings

คะแนนความสัมพันธ์โครเซ่ + 3

ดูเหมือนว่าตอนนี้ใกล้ได้เวลาที่จะต้องกลับไปที่ห้องแล้วแต่ท่าทางทั้งสามคนตรงหน้าเธอจะไม่ได้มีท่าทีรีบอะไรนัก

ฮารุ : ใกล้ถึงคาบแรกแล้วนะ โจโนะอุจิ วันนี้ไม่มีอะไรก็ไปเข้าเรียนเถอะ

โจโนะอุจิ : เห? แล้วฮารุจังล่ะ?

ฮารุ : ปีสามไม่ค่อยมีเรียนอะไรมากแล้วล่ะ จะมีก็แค่จะนั่งเคลียพวกเนื้อเพลงกับเอกสารตรงโน้นไหนจะเรื่องงานของพวก ฮารุกะจังอีก

โจโนะอุจิ : งืมมม งั้นก็ อย่าฝืนนักล่ะ~ ไปกันเถอะฮาเนียจัง~

" เราเองก็พูดได้ไม่มากเท่าไรหรอกค่ะ แค่พอได้บ้างเอง "

เราได้ตอบรุ่นพี่ โครเซ่ ลาเทลพาลัสทาเรีย ไปตามตรงก่อนที่จะหันมาทางด้านรุ่นพี่ชายที่น่าจะชื่อฮารุ

" ถ้าว่างล่ะก็ไปหารุ่นพี่อาสึมะบ้างก็ได้นะคะ ~ รุ่นพี่ทั้งสองเป็นเพื่อนกันนี่นา "

เราได้พูดทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะรีบหันกลับไปและตามโจโนะอุจิคุงกลับไปที่ห้องเรียน

ระหว่างทางที่ทั้งสองคนกำลังเดินกลับมายังห้องเรียน โจโนะอุจิที่ร่าเริงกว่าเมื่อตอนเจอกันครั้งแรกก็ได้หันมาหาฮาเนีย

โจโนะอุจิ : นี่ๆ ฮาเนียจัง พูดได้กี่ภาษาหรอ? เมื่อกี้นี้สุดยอดเลยอ่ะ ขนาดฮารุจังว่าเป็นคนหัวดี เรียนเก่งตอนเจอกันครั้งแรกกับรุ่นพี่โครเซ่ยังคุยด้วยภาษาอังกฤษเลย!?

โจโนะอุจิ : อย่างที่คิดเลย ฮาเนียจังเป็นนักเรียน '' แลกเปลี่ยน '' จริงๆด้วยสินะ?

" เอ๋ ? นักเรียกแลกเปลี่ยน ? "

~ ทำไมรู้สึกเหมือนว่ามีคนปล่อยข่าวลือเกี่ยวกับตัวเราทั้งๆที่เราเงียบๆแบบนี้กันนะ ~ เราได้คิดในใจแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักด้วยนิสัยประจำตัวของตัวเอง

" ไม่ใช่หรอกค่ะ เราย้ายมาจากตัวเมืองข้างๆนี้เอง "

เราได้อธิบายบอกโจโนะอุจิคุงก่อนที่จะเข้าไปในห้องเรียน

โจโนะอุจิ : .... อืมมมมม - โจโนะอุจิระแคะระคายใจเรื่องของฮาเนียแต่เขาคงต้องยอมแพ้เพราะมันเป็นมายาทต่อฮาเนียด้วย ทั้งคู่เดินกลับมายังห้องเรียน เมื่อฮาเนียเข้ามาในห้องดูเหมือนว่าฮิบิกิจะยังไม่มานะ? ทั้งๆที่แค่สิบนาทีก็จะเริ่มโฮมรูมแล้วไม่ใช่หรอ?

แต่พอมองไปที่ที่นั่งของมาโคโตะซัง?เองก็ยังไม่มีใครมานั่งเลย หรือว่าสองคนนั้นจะติดงานกันนะ?

แต่ฮิบิกิไม่ได้บอกฮาเนียว่าวันนี้มีงานหรือฝากลานี่นา?

~ รึว่าจะเป็นการเปิดตัววันแรกของชมรมกันนะ ~ เราได้คิดในใจพลางส่งข้อความสั้นๆไปหาฮิบิกิ

Sms.
- ทำอะไรอยู่เหรอ ?

ไม่นานนักเสียงออดโฮมรูมแรกก็ได้ดังขึ้นพร้อมกับอาจารย์สุดสวยคนเดิมมายืนอยู่หน้าห้อง

อาจารย์ : ฮาย~ ทุกคน - เธอกล่าวทักทายนักเรียนทุกคนพลางมองไปเห็นจุดที่ฮาเนียนั่งอยู่

อาจารย์ : อ้าว ฮิบิกิจังกับ มาโคโตะคุงยังไม่มาหรอ?

นักเรียนหญิง : มาโคโตะจังสิครับอาจารย์? เธอเป็นผู้หญิงนะครับ~ - นักเรียนสาว เอ่ยค้านขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะในยามเช้า

อาจารย์ : แหมๆ นึกว่าเป็นเจ้าชายของสาวๆหลายๆคนซะอีกนะ ~ - เธอตบคำรับมุขกันไปตามประสาคนกันเอง

( เสียงข้อความเข้า )

From Hibiki

" อ๋าาาา ฮาเนี๊ยววว ทำไงดีง้าาาา เค้าเผลอนอนเผลินยาวซะแล้วววว ง้าาาา มาโคจี้ ก็กำลังจะมาบุกที่ห้องพักแล้ว โดนดุแน่เลย!! {{ Q w Q }} มี้~~~~~~ ''

ข้อความโอดครวญของฮิิบิกิสั่งตรงถึงที่ นี่เธอเป็นคนนอนยาวขนาดนี้เลยหรอนี่ แล้วปรกติตื่นยังไงนะ ...

~ เอ๋ . . . ~ เราได้อึ้งไปชั่วขณะเมื่อพบว่าฮิบิกิหลับยาวเสียขนาดนั้นก่อนที่จะส่ง SmS กลับไป

Sms.
- บอกคิคูจิซังว่า " รีบไปกันเถอะ " ตอนเจอหน้ากันสิ

เมื่อส่งข้อความกลับไปแล้วเราก็ได้เก็บมือถือและปิดเสียงลงพร้อมกับเข้าเรียนวิชาแรกเสียก่อน

อาจารย์ : อืมมม เอาเถอะ เดี๋ยวก็คงมากันล่ะมั้งนะ ถ้างั้นจะเริ่มเช็คชื่อล่ะนะ - อาจารย์สาวเปิดสมุดของตัวเองก่อนจะเริ่มเรียกชื่อ

( เสียงข้อความเข้า )

From Hibiki

'' ดะโดนมาโคจี้ดุใหญ่เลยง้าาาาา จะโดนฆ่าอยู่แล้ว ฮือออออ TTTT x TTTT

ดะเดี๋ยวเค้ากับมาโคจี้จะนั่งแท็กซี่ยิงยาวไปถึงโรงเรียนเลยน้าาาา ถ้ารถไม่ติดทันคาบแรกแน่นอน!~@ _ @'''

เราได้ยกมือขึ้นขั้นจังหวะอาจารย์เล็กน้อยพร้อมกับพับมือถือลงโดยแอบๆไว้ที่ใต้ลิ้นชัก

" ฮิบิกิซังกับคิคูจิซังกำลังเดินทางมานะคะ เธอบอกว่ารถติดนิดหน่อยไม่นานคงจะมาถึงค่ะ "

เราได้เอ่ยบอกกับอาจารย์โฮมรูมโดยเสริมเหตุการณ์นิดหน่อยเพื่อให้เธอเห็นใจด้วยเช่นกัน

อาจารย์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนที่สมุดจะหลุดมือลงพร้อมกับนักเรียนที่อยู่แถวหน้าในท่าทีตกใจเล็กน้อย

อาจารย์ : อ๊ายยยย ฮาเนียจัง เป็นเด็กดีจังเลยน้าาา เช็คชื่อแทนคุณกานาฮะ กับ คิคุจิด้วย~ น่าร๊ากก

นักเรียนชาย : อะเอ้อ อาจารย์ครับ ใจเย็นก่อน อย่าเพิ่งลอยนะครับ จารย์!!? - นักเรียนชายคนหนึ่งพูดดึงสติให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม

โจโนะอุจิ : อาจารย์เนี่ย ชอบเด็กผุ้หญิงน่ารักๆ จริงเลยนะฮะ~

เสียงหัวเราะสดใสในห้องดังขึ้นเบาๆ และท่าทีของอาจารย์ที่เขินอายพลางจับแก้มที่แดงระรื่อของตัวเองช้าๆก่อนจะกระแอมและหยิบสมุดเช้คชื่อต่อ

ไม่นานนักฮิบิกิและมาโคโตะก็มาถึง

ฮิบิกิ : คะขอโทษค่าาา สายแล้วสิน้า!! Q [ ] Q!!

มาโคโตะ : ขอโทษฮะ เพราะยัยนี่ตื่นสายแท้ๆ พวกผมก็เลย ... - มาโคโตะที่วิ่งตามหลังมาแต่ดูท่าทางเธอจะมีเหงื่อออกน้อยกว่าฮิบิกิเยอะเลย

อาจารย์ : อาร่ะ ไม่เป็นไรจ๊ะ ฮาเนียจังบอกแล้วล่ะ งั้นไปนั่งที่กันได้แล้วล่ะนะ แต่ก็เกือบสายเหมือนกันนะเนี่ย~

ฮิบิกิและมาโคโตะตอบรับพร้อมกับรีบเดินไปนั่งประจำที่ของตัวเอง

ฮิบิกิ : ฮะฮาเนี๊ยวขอบคุณหน้า - ไม่ทันที่เธอจะนั่งก็ได้เดินมาสวมกอดอ้อนฮาเนียที่นั่งอยุ่ข้างๆเธอ

ฮิบิกิ : ถ้าไม่ได้ฮาเนี๊ยวเมลมาปลุกล่ะก็คงโดนมาโคะจิ้ ฆ่าแน่ๆเลย T w T

อาจารย์ : ไฮ ฮาย ตรงนั้นน่ะ แยกจากกันได้แล้วจ้า ได้เวลาเรียนแล้วนะ~

" ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้เข้าเรียนก่อนแล้วกันนะ "

เราได้ยิ้มให้กับฮิบิกิและคิคูจิซังที่รุดหน้าเข้ามาเมื่อครู่นี้หลังจากบอกกับฮิบิกิที่สวมกอดเราอยู่

ฮิบิกิ : อื้อ  - พยักหน้าตอบก่อนจะลุกมานั่งตรงเก้าอี้ของตัวเองและหยิบหนังสือจากใต้โต๊ะออกมา

ทางด้านมาโคโตะที่มีอาการอารมณ์บูดๆ ตั้งแต่เช้าที่ต้องลากฮิบิกิออกมาจากที่นอนจนตัวเองต้องมาสายก็ได้แต่เท้าคางทำหน้าบึ้งๆอยู่แบบนั้น

เล่นเอาบรรยากาศรอบๆ มาคุนิดๆหน่อยๆเลยก็ว่าได้

~ อะ . . . แหะๆๆ สงสัยต้องปล่อยไปซักพักก่อนล่ะมั้ง ~

เราได้หัวเราะแห้งๆออกมาเบาๆก่อนที่จะเริ่มเข้าคาบเรียนที่หนึ่งของวัน

Event

ในขณะที่เริ่มคาบเรียนที่สาม ดูเหมือนว่าคาบนี้จะเป็นคาบว่างสำหรับทำกิจกรรมของเหล่านักเรียนสายนี้ล่ะนะ

ฮิบิกิ : เย้~! หมดคาบเรียนแล้ว ~- ฮิบิกิโผล่งขึ้นมาพร้อมกับรีบเก็บสมุดหนังสือลงใต้โต๊ะอย่างร่าเริง ดูเหมือนว่าเธอจะฟื้นจากอาการกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วสินะ

มาโคโตะ :  . . . - มาโคโตะไม่ได้กล่าวอะไรพลางเก็บของตัวเองลงบนเป้เช่นเดียวกัน

ฮิบิกิ : อ๋า โม่ มาโคจี้ ทำตัวน่ารำคาญจัง - ฮิบิกิ เห็นท่าทีของมาโคโตะแล้วเกิดไม่สบอารมณ์ขึ้นมาแบบนั้นดูท่าเธอจะไม่ชอบท่าทางประชดกับคำพูดของเธอนะ

มาโคโตะ : หา? แล้วมันความผิดใครกันล่ะ ฮึ! ไปก่อนล่ะ วันนี้ผมต้องไปร้องเพลงกับจิฮายะแล้วก็อามิ

ฮิบิกิ : นานี้!? เดี๋ยวสิมาโคะจิ๊! อย่าหนีนะ อ๋าาา โม่ ไม่รู้ด้วยแล้ว!

ฮิบิกิ : ฮาเนี๊ยว พวกเราไปที่ห้องชมรมกันเถอะ

[ Action Coin ต้องการ 5 ]
[ ตัวเลือก ลากฮิบิกิไปขอโทษมาโคโตะ ตามฮิบิกิไปที่ห้องชมรมประสานเสียง พาฮิบิกิไปที่ห้องชมรมคหะกรรม]

. . . . .

Choice : ลากฮิบิกิไปขอโทษมาโคโตะ

" ไม่ได้นะ !! ฮิบิกิ คิคูจิซังเขาอุส่าห์ไปปลุกฮิบิกิถึงที่พักเลยนะ "

" ยังไงก็ยังเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ จะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ "

ถึงแม้ว่าเราอาจจะผิดสัญญากับรุ่นพี่อาสึมะไปแต่เราก็คิดว่าเรื่องๆนี้เราเองก็ไม่สามารถปล่อยเมิญเฉยไว้ได้เหมือนกัน เพราะว่าทั้งสองคนก็ยังเป็น"เพื่อน"ของเราเช่นกัน

ฮิบิกิ : เหหหห ไม่เอาอ้าาา มาโคะจี้ ทำท่าแบบนั้น เค้าไม่อยากคุยด้วยหรอก - ฮิบิกิงอแงที่จะตามมาโคโตะไป แต่ดูๆแล้วท่าทางเธอจะไม่กล้าที่จะขอโทษมาโคโตะตรงๆซะมากกว่า

ฮิบิกิ : ฮึ ... มาโคะจี้แหละผิด ถ้าปล่อยให้เค้ากลับบ้านเร็วๆ ก็จะไม่นอนดึกตื่นสายแบบนี้หรอก มาโคะจี้นั่นแหละผิด

" อย่าพูดแบบนั้นสิ !! ฮิบิกิ "

เราได้เอ่ยพูดกับฮิบิกิขึ้นขณะที่กำลังพาเธอไปหาคิคูจิซัง

" ไม่มีใครผิดหรอกนะ . . . เพียงแต่ว่าทั้งคู่ยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันต่างหาก ถ้าทั้งคู่ยังไม่เข้าใจกันแล้วเมื่อไรจะรับรู้อีกฝ่ายได้ล่ะ "

เสร็จสิ้น

Eureka_GL_World

" พูดแบบนั้น เป็นคนที่น่าสนใจมากแน่ ๆ เลยผู้อํานายการโรงเรียนนี้น่ะ ฮะฮะ ชักอยากรู้จักซะแล้ว "

ผมหัวเราะตามประธานนักเรียนด้วยท่าทางน่าสนใจ

" ไว้มีโอกาศพาผมไปรู้จักด้วยนะครับ ฮะฮะฮะ "

ผมหยุดหัวเราะลงแล้ว เริ่มเข้าประเด็นหลัก

" แล้วธุระของผมล่ะครับ ? "

ไอริ : แต่ชั้นว่าท่าทางของนายตอนนี้คล้ายกับหมอนั่นเลยนะ ... - ไอริบ่นก่อนจะนั่งไขว่ห้าง

ไอริ : อ้อ เรื่องแผนกการเรียนหรอ อืม เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงชั้นไปเคลียมาให้เรียบร้อยแล้วล่ะ

ก็อกๆ ขณะที่ทั้งคู่กำลังคุยกันอยู่เสียงเคาะประตูก็ได้ดังขึ้น

ไอริ : เชิญจ๊ะ?

แกร๊กเมื่อได้ยินเสียงอนุญาติ ร่างเล็กสวมชุดโลลิต้าได้ปรากฏตัวขึ้นมาให้ทั้งคู่เห็นทันที

คาฉะ : โอ้ อรุณสวัสดิ์นะ ท่านประัธานนักเรียนคนดัง - คาฉะกล่าวทักทายไอริก่อนจะยิ้มแบบมีเล่นัยให้ไอยะพลางหันกลับมาหาไอริอีกครั้ง

ไอริ : เอ้อ อรุณสวัสดิ์จ๊ะ คุณหนูคาฉะ ว่าแต่มีธุระอะไรอย่างนั้นหรอคะ มาแต่เช้าเชียว?

" อรุณสวัสดิ์ "

ผมหันไปทักทาย ด้วยท่าทีเหนื่อย ๆ เพราะเธอผู้นี้เป็นคนสร้างปัญหาให้ผมตอนนี้

" มีปัญหาอะไรเหรอ เธอน่ะ ถึงได้เข้ามาที่นี้ "

ผมรู้สึกไม่ดีซะแล้วสิ เลยรีบถาม

คาฉะ : แน่นอน วันนี้ชั้นคนนี้มาเพื่อรับตัวนายไปเป็นข้ารับใช้ประจำตัวน่ะสิ - คาฉะไม่รอช้าที่จะเข้าประเด็นและจุดประสงค์ของตัวเองที่มาที่นี่เลยแม้แต่น้อย และเพียงคำพูดประโยคเดียวทำเอาบรรยากาศห้องเงียบลงทันที

ไอริเองก็ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะทำมือตบมุขไปพร้อมพูด

ไอริ : ก็ตามนั้นแหละ โชคดีนะไอยะคุง ....

ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมคิดว่า ผู้หญิงที่เป็นประธานที่นั่งอยู่ตรงนี้ ไม่สามารถช่วยอะไรผมได้เลยสักนิด

ผมทําหน้าเหนื่อย ๆ แล้วคิดวิธีการหลีกเลี่ยง แต่พอคิดแล้วคิดอีก คงจะหนีคนระดับนี้ไปไม่ได้แหงม ๆ

" ให้ตายเหอะ "

ผมอุทานขึ้นลอย ๆ พร้อมขยี้หัวตัวเองเบา ๆ

คาฉะ : ฮึๆๆ จงยินดีซะนะ แกกำลังจะได้เป็นถึงกับข้ารับใช้ส่วนตัวของชั้นคนนี้ จะได้ปรณิบัติกับชั้นคนนี้ทุกเช้าเย็นเชียวนะ สำนึกขอบคุณเอาไว้ด้วยล่ะ~ - คาฉะเอ่ยอย่างชอบใจแต่ดูจากระดับภาษาแล้วต่างจากเมื่อวานไปลิบลับเลย หรือว่าเพราะไอริจะอยู่ที่นี่ด้วย?

ไอริ : แต่ว่าเรื่องแค่นี้เองไม่เห็นจะต้องมาที่นี่ก็ได้นี่คะ? แล้วรู้ได้ยังไงว่าไอยะอยู่ที่นี่?

คาฉะ : ... - เธอนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดข้อความให้ดูว่า ผู้อำนวยการเป็นคนบอกว่าตอนนี้ไอริกำลังคุยเรื่องของไอยะอยู่เพราะงั้นเขาก็คงอยู่ที่นั่นด้วยแน่ๆ

" แหม ผู้อํานวยการนิ เก่งจังเลยนะครับ ยิ่งอยากรู้จักเข้าไปอีก "

ผมเผลอพูดความคิดในใจออก

" เฮ้ยเดี๋ยวก่อน เคยถามชั้นรึยังว่าชั้นอยากเป็นรึเปล่า ยัยบ้า "

คาฉะ : อะไรกัน? นั่นเป็นคำพูดที่ใช้พูดกับชั้นคนนี้อย่างนั้นหรอ? ฮึ~? - หญิงสาวยิ้มเป็นนัยๆ พลางเดินมาหาไอยะ ก่อนจะยื่นริบบิ้นสีดำสนิทให้กับไอยะ

คาฉะ : รับไปสิ สัญลักษณ์ข้ารับใช้ของชั้นคนนี้~

" เดี๋ยวก่อนสิ ชั้นไม่ได้อยากเป็นพ่อบ้านอะไรนั้นซักหน่อย มันน่ารําคาญจะตาย !!! "

ผมลุกออกจากเก้าอี้อย่างรวดเร็วพร้อมตะโกนใส่เด็กผู้หญิงคนนั้น ด้วยท่าทีแข็งกระด้าน

คาฉะ : อะไรกันน่ะท่าทีของแกในตอนนี้ ไม่เห็นจะเหมือนกับเมื่อวานเลย!? - คาฉะเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมาบ้างหญิงสาวยืนประจันหน้ากับไอยะอย่างไม่กลัวเกรงและแสดงท่าทีไม่พอใจในกริยาของไอยะด้วย และสุดท้ายไอริก็ต้องเป็นคนมาหยุดสนามรบนี้โดยเร็ว

ไอริ : เอาล่ะๆ ทั้งสองคนใจเย็นๆก่อนนะ ก่อนอื่นเลยคุณหนูคาฉะ จริงอยู่ที่ตอนนี้ไอยะต้องย้ายไปเรียนระบบ พ่อบ้าน ก็จริง แต่เขายังมีสิทธิ์เลือกคุณหนูที่จะปรนณิบัติ อยู่ซึ่งเป็นธรรมเนียมของโรงเรียนนี้ คุณหนูต้องเข้าใจและยอมรับสิทธิ์ของไอยะในตอนนี้ด้วยนะ - ไอริอธิบาย

ไอริ : แล้วก็การที่นำชื่อของไอยะไปกรอกลงระบบโดยผ่านผู้ชายคนนั้นโดยที่ไอยะไม่รู้ตัวเลยแบบนี้ ดิชั้นเองก็คิดว่าคุณหนูทำไม่ถูกนะคะอย่างน้อยๆน่าจะลองปรึกษากับไอยะซะก่อนจะทำแบบนี้

คาฉะ : ฮึๆ ไม่เห็นจะต้องปรึกษาเลยนี่ ทั้งๆที่เจ้าหมอนี่ก็ออกจะจงรักภักดีกับชั้นคนนี้ซะขนาดนั้น

ไอริหันมามองไอยะด้วยสายตาเนือยๆ ปนไม่ไว้ใจแบบสุดกู่

ไอริ : ถ้างั้นก็คงไม่มีปัญหาอะไรแล้วล่ะมั้ง? - เธอถามกวนๆ ใส่ไอยะทั้งสีหน้าแบบนั้น

" มองแบบนั้นหมายความว่ายังไง "

ผมตอบด้วยท่าทีเหนื่อย ๆ ก่อนที่หันไปหาเด็กสาวอีกคน

" เมื่อคืนนั้นน่ะ เห็นว่าเธออยากกินแดงกะหรี่ก็เลยทําให้กินเท่านั้นเอง ไม่เห็นมีอะไรมากกว่านั้น "

ผมเปลี่ยนท่าทีตอนคุยกับเธอสาวตรงหน้าเป็นท่าทีแข็ง ๆ เช่นเดิม

" อีกอย่างเมื่อคืนน่ะ ชั้น " ตัดสินใจ " ที่จะทําเองนั้นก็คือชั้น " อยาก " ทํา แต่ในกรณีนี้ถ้าใช้ไปเป็นพ่อบ้านให้เธอ

ชั้นจะ " ไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ " ต้องทําตามที่สั่งเสมอ แม้ชั้นจะ " ไม่อยาก " ทําก็ตาม นั้นแหละที่ชั้นไม่ชอบ "

ผมตอบอย่างมีเหตุผล

คาฉะ : อะไรกัน นี่จะบอกว่าชั้นคนนี้คิดเองเอออย่างนั้นหรอ เป็นแค่เชฟทำอาหารแท้ๆ กลับคิดแบบนั้นกับชั้นคนนี้เชียวหรอ!?

ท่าทางคาฉะจะไม่ยอมง่ายเสียนี่กระไร แต่ดูจากเหตุผลตะกี้แล้วเธอเองก็กระอึกระอักไม่น้อยเลยทีเดียว

ไอริ : เอาแบบนี้ดีกว่าไหมคะ? คุณหนูคาฉะ - ไอริพูดแทรกขึ้น

ไอริ : ให้เวลาไอยะเขาไปคิดทบทวนซักวันได้รึเปล่า? แล้วเอาไว้เขาได้คำตอบยังไงแล้วดิชั้นจะเรียนให้ทราบทันทีเลย ตกลงไหม?

คาฉะ : ..... แปลกนะที่เธอดูเข้าข้างเจ้าคนนี้ ....

ไอริ : ดิชั้นก็แค่ทำให้เรื่องวุ่นวายนี่จบลงแบบสันติวิธีเท่านั้นเองค่ะ ...  (ชัดถ้อยชัดคำ)

คาฉะ : ... ฮึ งั้นก็ได้ ชั้นคนนี้จะรอซักวันก็ได้ แต่ถ้าแกให้คำตอบไม่น่าพอใจสำหรับชั้นล่ะก็ ชั้นคนนี้จะจับนายมาปรณิบัติให้ชั้นตลอดเช้าเย็นเลยคอยดู! - คาฉะพูดเอาแต่ใจตัวเอง พลางค้อนใส่ไอยะแล้วหันหลังเดินออกไปจากห้อง

" ไม่ต้องถึงวันพรุ่งนี้หรอก ชั้นจะตอบตอนนี้เลยคําตอบของชั้นก็คือ ไม่ !!!! "

ผมพูดคําถามออกมาดังพอที่คนทั้งห้องจะได้ยินเลยทีเดียว

จากนั้นผมก็เดินเข้าไปใกล้ผู้หญิงตัวเล็กคนนั้น

" ชั้นจะไม่ปรณิบัติตามคําสั่งเธอ เพราะว่าชั้นไม่ชอบทําในสิ่งที่ชั้นไม่อยากทํา "

ผมพูดกับเธอดด้วยท่าทีเคร่งเครียด ก่อนที่ย่อตัวเองให้ใบหน้าของผมอยู่ระดับเดียวกับเธอ

" แต่ถ้าหากมีอะไรให้ชั้นช่วยล่ะก็ บอกได้ตลอด ถ้าเป็นเรื่องที่ชั้นทําให้ได้ล่ะก็ ชั้นจะทําให้ "

เธอช่างเหมือนเหมื่อนน้องสาวจริง ใช่ความรู้สึกเหมือนผมมีน้องสาวขี้โวยวายไม่มีผิด

เป็นความฝันของผมตอนเด็ก ๆ ที่อยากมีน้องชายรึไม่ก็น้องสาว แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

ไม่รู้ว่าผมจะเผลอยิ้มออกไปรึเปล่า ผมว่าอาจจะยิ้มตอนพูดกับเธอไปบ้างแน่ ๆ

ไอริ : ตาบ็อง เจ้าตัวเขาออกไปตั้งนานแล้วนะ - ... ไอริพูดขัดขึ้นมาเมื่อเห็นไอยะเพ้อฝันอะไรของเขาอยู่คนเดียวก็ไม่รู้

ไอริ : แล้วก็ขอบใจนะที่ให้ได้ยินเรื่องสนุกๆ เมื่อกี้นี้ - เธอพูดพร้อมกับเครื่องอัดเสียงใบมือบางของเธอและสีหน้าที่ดูนิ่งๆปนกลั้นหัวเราะเอาไว้อยู่

ไหงมันแป๊กซะได้ละฟร้าาาาา

" ขอบคุณมากครับคุณประธานนักเรียนที่มีหน้าที่คอยช่วยเรียนเด็กนักเรียนทั้งปวง "

ผมตอบประชดประธานอย่างไม่ลังเลด้วยท่าทีหน่าย ๆ

" ถ้าอัดเสียงไว้แล้ว ก็เอาไปเปิดให้เจ้าตัวฟังด้วยล่ะกันครับ ผมรู้สึกเหนื่อยที่จะต้องพูดมันอีก "

เล่นเอาหมดอารมณ์เลยทีเดียว ผมเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้รับแขกตัวเดิมอย่างท่าทีกลุ้ม ๆ

ไอริ : ชั้นล้อเล่นหรอกย่ะ - เธอถอนหายใจเบาๆ

ไอริ : นายเนี่ยเป็นคนซีเรียสซะจริงเลยนะ กับแค่แก็งนิดๆหน่อยๆก็เอาจริงเอาจังไปได้ ... - เธอพูดก่อนจะยื่นซองในมือเธอให้ไอยะ

ไอริ : มาเอาไปสิ นี่ของนาย ...

" อะไรน่ะ ? "

ผมเดินเข้าไปรับซองที่ประธานยื่นมาให้

" มันคืออะไรน่ะครับ ? "

ไอริ : ... ใบสมัครเข้าเป็นกรรมการนักเรียน... ในโรงเรียนนี้การที่จะถูกดึงออกจากข้อผูกมัดของฝั่งทางนั้นได้ ก็ต้องเป็นคณะกรรมการนักเรียนที่จะไม่ถูกยึดติดกับแผนกการเรียนหรืออะไรก็ตาม เหมือนกับเป็นนักเรียน VIP ที่จะทำอะไรก็ได้ อยากจะเข้าเรียนหรืออยากจะช่วยงานก็ตามแต่เจ้าตัวต้องการ แต่ว่าด้วยความสบายนั้นก็ตามมาด้วยกับงานของโรงเรียนที่หนักหนาสาหัสอยู่พอสมควร

ไอริ : ชั้นไม่ได้จะให้นายมาเป็นหรอกนะอันนั้นก็แค่อันก็อปปี้เฉยๆ รีบๆกรอกซะแล้วชั้นจะใช้เจ้านั่นช่วยดึงนายออกมาเอง ...

ผมหยิบเอกสารออกมาจากซองแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะเพื่อกรอกข้อมูล เมื่อเสร็จก็เดินกลับมาให้ประธาน

" พูดถึงผมก็อยากเป็นนะกรรมการนักเรียนน่ะ... "

ก็ใช่น่ะสิ ถ้าเป็นแล้วจะโดดเรียนไปไหนมาไหนอะไรยังไงก็ได้หมดเลยนินะ ฮะฮะ

ถ้าได้เป็นขึ้นมาคงสนุกไม่น้อย

ไอริ : ฮึ ไม่จำเป็นจะต้องมีเพิ่มหรอกน่า แค่นี้ก็แบ่งงานกันทำไม่หวาดไม่ไหวแล้ว ... - ไอริพูดก่อนจะรีบเร่งให้ไอยะรีบๆเขียนแผ่นกระดาษนั้น

ไอริ : ว่าไงล่ะ รีบๆเขียนแล้วรีบๆไปเข้าเรียนได้แล้วมั้ง?

" ถ้าเป็นแ้ล้วไม่ต้องทํางานไง สนุกดีออก ฮะฮะ "

ผมยื่นเอกสารให้ประธานทันทีที่เขียนเสร็จแล้ว

" เท่านี้เท่ากับผมรอดแล้ว ? "

ไอริ: อืมแค่นี้ก็เสร็จแล้วล่ะ ที่เหลือเดี๋ยวชั้นจัดการเอง ส่วนเธอก็กลับห้องเรียนไปได้แล้ว ชิ่วๆ - เธอปัดมือไล่ไอยะ ก่อนจะรับเอกสารมาเรียบร้อย

" ถึงจะไม่ค่อยอยากขึ้นไปเรียนสักเท่าไหร่ แต่ก็คงต้องเป็นแบบนั้นแหละ แล้วผมจะรอที่จะได้พบประธานอีกนะครับ "

ใช่สิ ตอนที่เธอประธานก็เหมือนกับเราว่างงาน ผมโบกมือลาประธานแล้วเดินมาที่ห้องเรียนของผมทันที

รู้สึกผมจะมาสายมากแล้ว อาจาร์ยสอนประจําคาบก็กําลังเขียนเนื้อหาอยู่บนกระดาน

ผมเดินเข้าไปในห้องส่วนไม่สนใจคําว่า รึสายตาใคร ใด ๆ ทั้งสิ้น แล้วก็นั่งเหม่อลอยตามประภาษาของผมต่อไป

เมื่อไอยะกลับมานั่งที่ของตัวเองดูเหมือนว่ามาโดกะจะไม่ได้พูดอะไรและทำท่าลุกลี้ลุกลนเหมือนอยากจะบอกอะไรเขา

แต่ไม่นานนักเธอก็ได้ยื่นกระดาษมาหาไอยะ

'' พักกลางวันนี้ว่างมั้ย อยากคุยด้วย...''

ผมพลิกกระดาษแผ่นเดียวกันนั้น แล้วเขียนไปสั้น ๆ ว่า " ว่าง "

แล้วก็ส่งมันคืนให้กับเธอ

ใช่แล้วชั้นต้องปรับความเข้าใจกับเธอให้ได้ก่อนสินะ

เมื่อมาโดกะเห็นกระดาษคำตอบกลับมาเธอยิ้มบางๆให้ก่อนจะเริ่มตั้งใจเรียนต่อ แต่สายตาของชุนก็ยังคงมองมายังไอยะจากด้านข้างตลอดเวลา พร้อมกับรอยยิ้มเช่นเดียวกัน (แต่ไอยะไม่เห็นหรอกนะ)

เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน ดูเหมือนว่า ตอนนี้จะไม่มีอะไรมากนอกจากนักเรียนบางส่วนที่พากันไปซื้อข้างกลางวันและที่เหลือก็นั่งทานข้าวกล่องกันเรื่อยไป

มาโดกะ : เอ่อ ไอยะคุง ... - มาโดกะหันมาหาไอยะที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะกุมมือตัวเองไว้แน่น

มาโดกะ : คือว่า เรื่องที่จะคุย ...

ชุน : มาโดกะ~ ไปทานข้าวกันเถอะ~ - ไม่ทันที่มาโดกะจะพูดจบเสียงชุดก็ดังขึ้นจากด้านหลังไอยะ พร้อมกับสีหน้าถอดสีของมาโดกะเมื่อได้ยินเสียงของชุน

เสียงของไอบ้านิอีกแล้ว แค่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเจ้านี้ ก็รู้สึกหงุดหงิดไปถึงขั้วแล้ว

" ไปกินข้าวก่อนไป.. "

เมื่อพูดจบผมหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นบ่าแล้วเดินออกจากห้องไปทันที

โดยตอนนี้จุดมุ่งหมายของผมก็คือห้องชมรมดนตรี เราต้องไปขอโทษเรื่องที่ไม่ได้ไปกินข้าวเที่ยงกับรุ่นพี่ริสะเมื่อวานเสียก่อน

ชุน : หนีอีกแล้วสินะ~ ... - ชุนพูดไล่หลังไปซึ่งเสียงดังพอที่ไอยะจะได้ยินตอนที่เขาหยิบกระเป๋าสะพายบ่าแล้วเดินออกไปจากห้อง

ครืด เสียงประตูที่เปิดออกของชมรมสวนกับไอยะที่กำลังจะเปิดพอดี รุ่นพี่ริสะที่กำลังหน้าแดงนิดๆ ก็ได้มาเจอกับไอยะอย่างกระทันหัน

ริสะ : ว๊าย!? - เธอสะดุ้งและถอยหลังด้วยความตกใจ ก่อนจะค่อยๆตั้งสติและหายใจช้าๆ

จิฮายะ : มีอะไรหรอ รุ่นพี่ริสะ? - เสียงของจิฮายะดังมาจากด้านหลังของรุ่นพี่ริสะและร่างบางก็ได้เดินตามมาพยุงรุ่นพี่ที่เกือบจะล้มลง

จิฮายะ : ? นาย?

" เธอ ? มาทําอะไรที่นี้น่ะ... ?? "

ผมจ้องไปยังจิฮายะแล้วถามเธอออกไปแบบนั้นโดยไม่ได้ทันนึกอะไร

ก่อนที่จะเดินไปหารุ่นพี่ริสะ

" เป็นอะไรไปน่ะครับ ?? "

ริสะ : อะเอ้อ มะไม่เป็นไรจ๊ะ แค่เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยเท่านั้นเอง แฮะๆ ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง - ริสะแลบลิ้นพลางตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะพยายามยืนด้วยตัวเอง

จิฮายะ : พอดีชั้นมาคุยเรื่องขอยืมอุปกรณ์จากชมรมดนตรีไปใช้แสดงในงานของพวกเราน่ะ รุ่นพี่ฮารุเขาฝากให้ชั้นมาเดินเรื่องให้ แล้วรุ่นพี่ริสะก็ดูหน้าแดงๆแล้วก็เหม่อ ชั้นก็เลยแนะนำให้เขาไปห้องพยาบาลเฉยๆ แต่ดูเหมือนรุ่นพี่จะป่วยจริงๆนะคะ?

ริสะ : แฮะๆ นิดหน่อยเองน่า สะบายมากๆ

" .... "

หงุดหงิดจริง ๆ สงสัยเพราะเมื่อกี้แน่ ๆ ทําให้ทําอะไรโดยไม่คิดหน้าคิดหลังแบบสุด

ผมพุ่งเข้าอุ้มตัวรุ่นพี่ริสะอย่างรวดเร็วแล้วเดินออกจากห้องชมรมไปทันที เป้าหมายก็คงเป็นห้่องพยาบาล

ถ้าหากไม่ไหวก็อย่าฝืนยิ้มสิ โธ่เว้ย หงุดหงิดชะมัด

เสร็จสิ้น

g-zero

[จากเท่าที่ตรวจสอบมานั่นน่าจะเป็น Infinite Stratos เกราะเสริมความแข็งแกร่งที่ใช้ได้เฉพาะผู้หญิงน่ะครับ] อัลตรวจสอบข้อมูลเสร็จสิ้นพอดี

"ในเมื่อท้ากันอย่างนี้ก็คงไม่ปรานีแล้วล่ะน่ะ" โซสุเกะง้างหมัดของอาบาเลสแล้วเข้าต่อยที่เป้าหมายทันที แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นตรงจุดที่หมัดกระแทกเข้าไป แต่เกิดแรงอัดมหาศาลขึ้นผ่านเกราะเข้าไปภายในตัวของหญิงสาวแทน แต่ไม่ใช่แค่นั้นมวลอากาศรอบก็เกิดความปั่นป่วนอย่างรุนแรงจากการปล่อยหมัด

??? : ฮ่าส์ ... ฮึบ!! - เด็กสาววาดดาบลงตรงหน้าช้าๆ ก่อนจะเริ่มเคลือบดาบด้วยเลเซอร์บีมและฟาดลงไปอย่างแรงกับกำแพงมวลสารที่แรมดร้าไดฟ์เวอร์ของอัลทำงาน พลังทำลายอันรุนแรงของแรมด้าไดฟ์นั้นสูงมากกว่าดาบของเธอจะต้านทานเอาไว้ได้จนเกิดแรงระเบิดขึ้น หมอกควันพวยพุ่งฟุ้งไปหมดและเมื่อหมอกควันหายไป แต่ร่างที่ถูกหุ้มเกราะสีดำสนิทของหญิงสาวก็ปรากฏ ถึงแม้จะทำให้ขนาดตัวของเธอนั้นสูงขึ้นมาบ้างแต่ก็ยังไม่เทีียบเท่าอัลอยู่ดี

??? : โฮ ถึงขนาดทำให้บาเรียของข้าหายไปได้ตั้ง 55% เชียว? พลังทำลายสูงจริงๆเลยนะ - เด็กสาวพูดก่อนจะปัดฝุ่นบนไหล่ของตัวเองช้าๆ

ปี๊บๆ เสียงเรด้าของอัลตรวจจับ IS อีก สี่เครื่อง กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะมาเป็นขบวนการนะ

??? : โอะ โอ ดูท่า พวกเพื่อนๆของข้ากำลังจะมาทางนี้นะ~ สนใจจะลุยกันต่อมั้ยล่ะ แรมด้าไดฟ์? - เธอพูดด้วยท่าทีเหย่อหยิ่งและเต็มไปด้วยความมั่นใจถามกลับมา

[เอายังไงครับท่านสิบโทจากนี้น่าจะลำบากแน่ๆครับ ผมขอแนะนำให้ถอนกำลังจะดีกว่าครับ การต่อสู่นี้คงไม่มีประโยชน์อีกต่อไป]

"งั้นหรือ ชั้นเชื่อก็แล้วกัน" โซสุเกะยิ้มออกมาเล็กน้ยเพราะอัลทั้งๆที่เป็น AI แต่เขารู้สึกเหมือนคุยกับเพื่อนร่วมรบอยู่ยังงั้น และมีการติดต่อเข้ามา

{โซสุเกะได้ยินไหม} เสียงเหมาผ่านเครื่องติดต่อมา

"เหมามีอะไรรึ" โซสุเกะทำท่าแปลกใจมากที่มีการติดต่อมา

{AS จำนวนมหาศาลกำลังบุกเข้าที่เขตนั้นแล้ว}

"ว่าไงน่ะ" โซสุเกะตาค้างไปเลยเมื่อมีภาพและข้อมูลส่งมา

"เวน่อม เบฮีมอธ มาเยอะขนาดนี้พอจะทำลายเมืองได้ทั้งเขตเลยน่ะ รีบส่งกอนหนุนมาด่วนเลย" โซสุเกะทำหน้าตื่นตระหนกอย่างมากเพราะนอกจากหญิงสาวที่ขี่ IS ยังมี AS อีกมหาศาลอีกที่เริ่มเข้าประชิดมาแล้ว

{ฮ่ะๆเห็นหน้านายตอนนี้แล้วตลกดีแหะ}

"ไม่ใช่เวลาตลกน่ะ" โซสุเกะตวาดเข้าไปเต็มแรง

{กองหนุนน่ะส่งไปแล้วน่าจะพอเลยด้วยล่ะ}

"หมายความว่า..."

"เทอร์โบสแมชเชอร์ พั้นช์!!!!!!!!!!!!" หมัดขนาดใหญ่พุ่งทะยานผ่านอาบาเลสไปเข้าทำลายเบฮีมอธได้ในหมัดเดียว

"นี่มัน..." โซสุเกะหันไปก็พบสิ่งที่ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

"ดับเบิ้ลโอ ทำการจำกัดเป้าหมาย!!!!!" กันดั้มเครื่องหนึ่งพุ่งเข้าฟันเวน่อมาดสองท่อนในพริบตา

"เก็ตเตอร์ บีมมมมมมมมมมมมมมมมม" ลำแสงวาดผ่านแนวศัตรูระเบิดไปเป็นแถบ ที่อยู่่อหน้าโซสุเกะนั้นคือกองกำลังซุปเปอร์โรบอทจำนวนนึงเข้ามาสนับสนุนโซสุเกะนั่นเอง และในเวลาไม่นานศัตรูทั้งหมดก็โดนกำจัด

{พอไหมล่ะ} เหมาพูดแหย่โซสุเกะเล่น

"หึ ส่งมาแบบนี้เลยก็ไม่บอกน่ะ"

{อยากให้เซอร์ไพรส์ไง แล้วก็พวกนั้นตามมารับนายนั่นแหละ โทษทีน่ะพักร้อนของนายคงจบไวซะแล้ว}

"ไม่เป็นไรหรอก ไปกันเถอะ"

[ครับท่านสิบโท] และแล้วโซสุเกะก็ตามพวกพ้องขึ้นยานมาครอส ควอเตอร์ที่มารอรับแล้วออกเดินทางสู่การต่อสู้ครั้งใหม่ทันที

และแล้วพักร้อนเวลาสั้นๆของเขาก็จบลงแล้ว

-จบ-