[ Play ] School Fever : Frist SS >> R.I.P Mode <<

Melonpang

" . . . อุก "

โดนจี้ตรงจุดเต็มๆเลย.. เพราะว่าเค้านั้นอ่านหนังสือมาเยอะเลยทำให้รู้เรื่องๆหลายอย่าง ที่น่าสนใจที่สุดก็คงเป็น [ทำขนม]
จริงอยู่ที่ชินไม่่ค่อยชอบขนมหวาน แต่เค้าชอบทำอาหารหรือเย็บปักมากกว่า (เพราะอยู่คนเดียวมานานพอสมควร)
จะเรียกว่าเป็นงานอดิเรกของชินอีกอย่างรองลงจาก หนังสือ ที่อ่านในยามว่างก็ได้ เพราะฉะนั้นตอนที่ชินกำลังดูรายชื่อชมรมต่างๆ
คำว่า คหกรรม เลยเข้าตาเค้าก็เท่านั้น..

' ว่าแต่ บรรยากาศ อบอุ่นขนาดยืนตรงนี้ยังรู้สึกได้เลยแฮะ '

เค้าคิดพลางมองผ่านหน้าต่างห้องชมรม รู้สึกว่าภายในจะมีสมาชิกผู้หญิงทั้งนั้นเลยอีกด้วย

คิริโนะ : เห เห็นเด็กผู้หญิงเยอะๆ แล้วทำหน้ายิ้มแฉะเลยนะ น่ารักเกียจจริงๆนะนายเนี่ย? - คิริโนะว่าชินที่ยืนอยู่ข้างๆ

คิริโนะ : จะเข้าไปมั้ยล่ะ? แต่ชั้นขอรออยู่ข้างนอกนะ . . .

" ผมเปล่ายิ้มสักหน่อย .. แค่มาดูเฉยๆน่ะ คิริโนะซังมีชมรมอะไรที่น่าสนใจไหมละ? "

ชินรีบปฏิเสธคิริโนะทันที ก่อนที่จะถามเธอถึงชมรมอื่นๆ

" ถ้าเป็นชมรมที่คิริโนะซังบอกละก็ มันก็น่าจะ น่าสนใจแหละ "

คิริโนะ : หา? ก็นายเป็นคนบอกให้ชั้นพามานี่ไม่ใช่หรอไง? - คิริโนะ ถามเสียงเนือยๆ พลางมองชินด้วยสายตาเบื่อหน่าย

คิริโนะ : เฮ้อ จะชมรมไหนก็ช่างมันเถอะ ชั้นอยากจะกลับไปเล่นเกมส์ที่บ้านจะตายอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดที่ต้องมานั่งเรียนล่ะก็ ป่านนี้ชั้นเป็นนีทไปแล้วล่ะ แต่เพราะยัยพี่สาวแท้ๆ . . .

" ฮะๆ.. ถึงขั้นเป็นนีทเลยงั้นเหรอ เกมที่ว่ามันเป็นเกมแบบไหนกันละ ? "

ชินถามออกไป พร้อมกับยังมองไปเข้าไปในห้องคหกรรมอีกครั้ง

คิริโนะ : อึ่ก ทำไมชั้นต้องบอกนายด้วยล่ะ ตาบ้า!! - เธอหน้าแดงพลางตะวาดใส่ชินทั้งแบบนั้น ก่อนจะหันหลังให้เขา

คิริโนะ : ไปที่ต่อไปกันเหอะ ถ้าช้าจะไม่พาไปแล้วจริงๆด้วย!

" อะ? รอด้วยสิคิริโนะซัง ! "

หลังจากพูดจบ คิริโนะก็เดินนำไปทันทีโดยไม่รอชิน

- ระหว่างทาง -

" จะว่าไป ชมรมวิจัยมังงะของคิริโนะซังเนี่ยทำกิจกรรมชมรมอะไรงั้นหรือ? "

หลังจากที่เงียบมานาน ชินก็เอ่ยปากถามคิริโนะที่เดินนำอยู่

" ก็ขึ้นชื่อว่าวิจัยใช่ไหมละ มังงะเนี่ย.. "

ชินเงียบไปก่อนเพื่อรอให้คิริโนะตอบ

คิริโนะ : ฮึ ชมรมนั่นก็แค่วันๆเอาแต่นั่งเล่นเกมส์แลกเปลี่ยนข้อมูล อาวุธลับบ้าง อวยนู่นนี่นั่นบ้าง ไปวันๆเท่านั้นแหละ แต่เห็นว่า ผอ. เองก็เป็นพวกติดเกมส์เหมือนกันก็เลยให้มีมาตั้งแต่เปิดเรียนแรกๆแล้ว - คิริโนะเล่าเรื่องราวของตัวเอง ว่าจริงๆมันก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่ารวมกลุ่มกันเล่มเกมส์เดียวกันช่วยกันไขปริศนาก็เท่านั้นเอง

คิริโนะ : แล้วนายคิดได้รึยังฮึ ว่้าจะไปไหนต่อน่ะ?

" อ้อ.. อืม รอเดียวนะ.. "

' ชมรมการแสดง? ไม่ละ ประสานเสียง..หนวกหู เคนโด้..หนังสือพิมพ์.. '

" . . . . ชมรมยิงธนูน่ะ "

ชินบอกออกไป เค้าไม่มีความคิดจะเข้าชมรมไหนเป็นพิเศษจริงๆ

คิริโนะ :  . . .  - คิริโนะมองชินด้วยสายตาไม่อยากเชื่อเท่าไหร่ว่าเขาจะสนใจชมรมที่ใช้สมาธิสูงแบบนั้น

คิริโนะ : นี่นายตั้งใจเลือกรึเปล่าหน่ะ ไม่ใช่ว่าเลือกมาส่งๆแล้วไม่เข้าซักอันหรอกนะ?

" โฮ่... "

ชินทำหน้าเฉื่อยฉาแปปนึงก่อนที่จะเดินนำคิริโนะเล็กน้อยแล้วบอกว่า

" งั้นก็พาผมไปหน่อยสิ "

คิริโนะถอนหายใจพลางเชิดหน้าใส่ชินก่อนจะพาเขามายังชมรมยิงธนูที่ค่อนข้างกว้างกว่าชมรมคหกรรมก็แหงล่ะ พอมองด้านหน้าแล้วมันก็ดูใหญ่จริงๆแหละนะ

คิริโนะ : อุ ใหญ่กว่าที่เคยได้ยินอีกนะ ชักเกร็งๆแล้วสิ . . . -คิริโนะพูดพลางกลืนน้ำลายลงคอ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เคยเข้าไปยังด้านในมาก่อนเหมือนกัน

คิริโนะ : เอ้า แล้วคราวนี้จะเข้าไปดูข้างในมั้ย?

แต่ก่อนที่คิริโนะจะพูดจบ ชินก็เดินเข้าไปข้างในซะแล้ว

" ขอโทษครับ เอ่อ.. มาขอดูชมรม น่ะครับ "

เมื่อชินเปิดประตูเข้ามาดูเหมือนว่า ฟิลลิ่งความสงบในการยิงธนูที่เขามโนภาพไว้มะลายหายไปกับตา เมื่อเจอกับเหตุการณ์ตอนนี้



??? : ไม่ได้ๆ ยิงแบบนั้นจะไปโดนได้ยังไงล่ะ ต้องใช้จิตวิญญาณในการยิงสิ!! - เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังพยายามสอนสมาชิกในชมรมในการยิงธนูด้วยเสียง . .  หรือเปล่านะ แต่ดูท่าเธอจะสนุกกับการเข้าไปรบกวนรึเปล่าเนี่ย?

??? : ตรงนั้นน่ะข้อศอกตกแล้วเดี๋ยวก็ปักพื้นพอดีหรอก

??? : ยืนหลังตรงๆสิ ไม่งั้นเดี๋ยวศูนย์จะเสียเอาน้า!!

??? : โอะ? - หญิงสาวหันมาเจอกับชินเข้าให้จึงหันมาให้ความสนใจเป็นอันดับแรกพลางจ้องชินตั้งแต่หัวจรดเท้า

??? : นี่เธอเป็นเด็กผู้หญิงใช่รึเปล่า?

" ผู้ชายครับผู้ชาย... =_=lll "

ชินบอกกับหญิงสาวที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำ..ไม่สิ หัวหน้าชมรมยิงธนู เพราะเธอคนนี้แผ่ออร่าออกมาอย่างเห็นได้ชัด

" จะมาขอลองดูชมรมน่ะครับ "

ชินบอกออกไปพร้อมกับโค้งหัวให้นิดหน่อย . . เพราะไม่รู้ว่าคนข้างหน้าจะเป็นรุ่นพี่หรือเปล่า?

คิริโนะ : เป็นรุ่นพี่ที่วุ่นวายใช่เล่นเลยนะ . . . -คิริโนะคิดพลางบ่นเบาๆ แต่ชินได้ยินเพราะเขาอยู่ใกล้ๆ

??? : โอ้ งั้นหรอ ทำไมไม่สมัครเข้าเลยล่ะ มีผู้ชายหน้าตาน่ารักๆแบบนี้อยู่ในชมรม คงจะสดใสกว่านี้เป็นร้อยเท่าแน่ๆ - เธอพูดกลั้วหัวเราะ

ฮารุฮิ : อ้อ โทษทีนะ แนะนำตัวช้าไปหน่อย ชั้นชื่อ ซึซึมิยะ ฮารุฮิ ปีสามห้อง B น่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ!?

" ซากุระ ชินครับ ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วก็รุ่นพี่ครับ สมัครชมรมด้วยเหตุผลนั้นมันแปลกๆนะครับ.. "

ชินบอกกับรุ่นพี่ พร้อมกับยิ้มแหยๆ

" จะว่าไปรุ่นพี่ครับ จะว่าอะไรไหม ถ้าผมของลองยิงธนู.. "

ฮารุฮิ : ถ้าเกิดยิงแล้วยอมเข้าชมรมล่ะก็ จะให้ยิงจนกว่าจะพอใจเลยล่ะ- รุ่นพี่ยิ้มหวานเลี่ยนพลางบอกชินด้วยสีหน้ามีเล่นัยสุดๆ

" ไหงงั้นละ.. "

ชินตอบกลับไปสั้นๆ .. ทำไมเค้าถึงเจอแต่คนที่เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้กันนะ

ฮารุฮิ : ฮึ ฮู่ว มันเป็นขนบธรรมเนียมที่ชั้นเป็นคนคิดขึ้นมายังไงล่ะ

เหล่านักเรียนสาว : ดันเผลอหลงกลเรื่องนี้ก็เลยโดนจับให้มาเข้าชมรมต่างหากล่ะ . . .  

ฮารุฮิ : หือ?

เหล่านักเรียนสาว : มะไม่มีอะไรค่า ฮะๆๆ

" . . . . . ? "

ชินไม่ได้คิดอะไรมากนัก เค้าคิดว่ารุ่นพี่คงหยอกเล่นไปอย่างนั้น แต่ว่า..

' เอาไงดีนะ .. เดินออกไปเลยอีก คิริโนะซังก็ว่าเราอีกแน่ๆ ถ้าไม่ได้พักอยู่ที่เดียวกันก็ไม่สนหรอก.. แต่ถ้าแบบนี้ลำบากแหง.. '

' เราจะเข้าชมรมอะไรก็ได้นินะ ... ถึงจะยุ่งยากก็เถอะ '

' อีกอย่าง ... '

" ก็ได้ครับ.. "

ชินตัดสินใจพูดออกมาช้าๆ

" แต่ผมจะไม่เข้าเปล่าๆ ผมจะขอยิง 3 ครั้งติดกัน .. จากนั้น ก็แล้วแต่รุ่นพี่จะพิจารณาแล้วกัน "

ชินบอกออกไปให้ทั้งรุ่นพี่ ทั้งคิริโนะ และคนในห้องได้ยินจากนั้นเค้าจึงเดินไปขอยืม คันศร และ ธนูมาจากนักเรียน
คนนึงภายในชมรม แล้วก็เดินไปที่ลานที่สาม จากประตูเลื่อนจากนั้นก็ . . .

ชึบ !

หลังจากที่ง้างคันศร ชินก็ยิงลูกธนูออกไปอย่างงดงาม

ชึบ ! ชึบ !

ทั้งการวางท่าและการตั้งมุมล้วนตรงตามคู่มือเป๊ะๆ ไม่มีผิดเพี้ยน..
หลังจากยิงนัดแรกเสร็จ ก็ยิงนัดที่สองและสามทันที ซึ่งผลก็ก็คือธนูทุกลูก ปักคากลางเป้าโดยห่างกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

' หึ.. สำหรับคนที่อ่าน [SPAS-PA] ทั้งสามภาคครบอย่างเรา แค่ควบคุมธนูให้อยู่เหนือขีดจำกัดของลม(?)มันเรื่องง่ายๆ '

ชินเป็นประเภท ตัวละครนิยายชอบหรือเก่งอะไรก็จะทำหรือฝึกสิ่งๆนั้นตาม มาตั้งแต่เมื่อก่อน.. นานเข้าเลยทำให้เค้ามีความสามารถ
ในหลายๆด้าน.. นิสัยแบบนี้ประมาณอัจฉริยะที่มาเป็นโอตาคุเลยทีเดียว..

ความจริงเค้าเองก็ไม่ได้อยากทำเรื่องยุ่งยากแบบนี้ ... นอกเสียจากเรื่องเดียวคือ

สายตาของคิริโนะที่มองมาเหมือนกับว่าเค้า [ทำไม่ได้] หรือ [อย่างนายเนี่ยนะ]

เมื่อครู่มันไปกระตุ้นเค้าเล็กน้อย(?) อย่างน้อยสองสามวันมานี้ เค้ารู้สึกเหมือนอยู่ใต้คำสั่งของคนที่เพิ่งเจอกันไม่นาน
แถมยังเป็นผู้หญิงอีกแล้วก็โดนหาว่าเป็นผู้หญิงอีก (ก็เหมือนจริงๆ)

เค้าคิดว่า นักเรียนโรงเรียนนี้มีความสามารถทุกคนอยู่แล้ว การกระทำของเค้าอาจจะไม่น่าแปลกใจ ซ้ำยังดูเหมือน
การโอ้อวดอีกด้วย เพราะงั้น รุ่นพี่คนนี้ไม่มีทางรับเค้าอยู่แล้ว..

ฮารุฮิมองท่าทีการยิงธนูของชิน อย่างสนอกสนใจและเมื่อชินยิงเสร็จดูเหมือนว่าจะสร้างความประทับใจให้กับคนที่อยู่บริเวณนี้อย่างมากเสียด้วย

ฮารุฮิ : โอ้ สุดยอดเลยนายเนี่ย สมาธิดีสุดๆแบบนี้ ไม่สนใจจะเข้าจริงๆหรอ?

ดูเหมือนว่าฮารุฮิจะถูกใจชินเข้าให้แล้วเสียนี่กระไร หญิงสาวรุ่นพี่เดินมาแตะไหล่ของชินอย่างสนิทสนม

คิริโนะ : ฮึ ก็แค่ฟลุคเท่านั้นแหละ . . . - คิริโนะบ่นอุบอิบพลางเชิดหน้าไปทางอื่นไม่ยอมมองชินก่อนจะคิดอะไรออกแล้วทำใจเดินมาหาชิน

คิริโนะ : เอ้านี่ จะเลือกได้หรือยังว่าจะเข้าไม่เข้าน่ะ จะได้ไปที่อื่นต่อ . . . - คิริโนะจ้องหน้าชินด้วยสายตารำคาญหน่อยๆ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยถูกโรคกับชินมากขึ้นแล้วล่ะมั้งนะ

" ไหนๆก็เข้ามาแล้วนิ.. "

ชินหยุดคิดแปปนึงก่อนที่จะตัดสินใจเด็ดขาดว่า

" รุ่นพี่ครับ. . ผมขอสมัครเข้าชมรมยิงธนูด้วยนะครับ "

เค้าตอบรุ่นพี่ฮารุฮิออกไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

คะแนนความสัมพันธ์ ฮารุฮิ + 4

ฮารุฮิ : โฮ่ เยี่ยมเลย งั้นเซนนี่ซะนะ! - ฮารุฮิพูดด้วยรอยยิ้มแฉ่งและรีบเดินไปหยิบเอกสารมาให้ชินกรอก

ฮารุฮิ : ยินดีต้อนรับสู่ สมาคมยิงธนูนะ น้องใหม่! - เธอกล่าวต้อนรับพอเป็นพิธีก่อนจะยื่นชุดฝึกให้

ฮารุฮิ : ชุดนี่เป็นไซต์ของผู้หญิงนะ ท่าทางตัวนายจะเล็กอยู่ ไม่น่าจะใส่ยูนิฟอร์มของผู้ชายได้ด้วย แต่แบบนี้น่ารักกว่าเยอะเลย - เธอพูดไปยิ้มไปทั้งแบบนั้น ดูท่าเธอจะยินดีกับเรื่อนี้เอามากๆเลย

ชินพยายามไม่ได้ยินที่รุ่นพี่พูดจากนั้นจึงเดินไปหาคิริโนะแล้วบอกกับเธอว่า

" ขอโทษด้วยที่ทำให้เสียเวลา .. แล้วก็ขอบคุณที่พาเดินนะคิริโนะซัง "

ชินขอบคุณกับคิริโนะ ถึงเธอจะบ่นและปากร้ายยังไง เธอก็อุส่าห์พาชินเดินอยู่ดี ไม่ว่ายังไง ชินก็เกลียดเธอไม่ลงจริงๆ

" แล้วไว้จะตอบแทนให้แน่ๆ "

เค้าพูดปิดท้ายจากนั้นก็ยิ้มให้คิริโนะ

คิริโนะ : ฮึ ก็แค่ทำตามหน้าที่เท่านั้นแหละน่า . . . ไม่เห็นจะต้องมาขอบคุณอะไรเลย - หญิงสาวเชิดหน้าหนีพลางบ่นพึมพำอยู่คนเดียว

คิริโนะ : ถ้าอย่างนั้นชั้นจะกลับห้องล่ะนะ - หญิงสาวพูดพลางหันหลังให้แล้วเดินจากไป

[ Action Coin ต้องการ 5 ]
[ ตัวเลือก [ 1 ] เดินตามคิริโนะ กลับห้องไป [ 2 ] อยู่ที่ชมรมต่อ [ 3 ] อื่นๆ ]

[ 1 ]

" ผมเองก็กลับห้องดีกว่า "

ชินพูดจากนั้นก็หันกลับไปหารุ่นพี่ฮารุฮิ

" รุ่นพี่ครับ หลังเลิกเรียนค่อยมาที่นี้อีกทีสินะครับ? "

ฮารุฮิ : โอ้ ไว้จะรอแล้วกัน นะ! - รุ่นพี่ตอบอย่างขึ้นขังพลางยิ้มให้ชิน

ระหว่างทาง

คิริโนะ :  . . . ไม่คิดว่านายจะยิงธนูเป็นกับเขาเหมือนกันนะ? เคยยิงมาก่อนรึ? - จู่ๆ คิริโนะก็เอ่ยถามขึ้น

คิริโนะ : ไม่ใช่ว่าอยากจะรู้หรอกนะ จะไม่ตอบก็ได้ แค่คิดขึ้นก็เลยถามไปงั้นๆแหละ

" . . . . ก็เคยหัดมาบ้างตอน ม.ต้น น่ะ "

ชินเว้นเล็กน้อยแล้วพูดต่อว่า

" ก็ผมอยู่คนเดียวมาตั้งนานแล้วน่ะ ก็เลยได้ทำอะไรๆหลายๆอย่าง.. "

" ถึงยิงธนูจะไม่เกี่ยวกับชีวิตประจำวันก็เถอะ ฮะ ฮะ "

เค้าพูดจริงๆ ชินทำอะไรมาแล้วหลายอย่าง เพราะครอบครัวเค้าไม่ว่างอยู่ดูแล บางเรื่องก็ทำเพราะตัวละครที่ชอบทำ
แต่บางอย่างก็ทำ เพราะไม่มีใครทำให้..

คิริโนะ : โกหก ยิงแม่นแบบนั้น ในเวลาไม่กี่ปีเนี่ยนะ เขาเรียกอัจฉริยะแล้วรู้มั้ย?

คิริโนะ : ฮึ คุยกับนายแล้วรู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์ทุกทีเลยสิน่า - ใช่ คิริโนะรู้สึกไม่ค่อยชอบหน้าชินเท่าไหร่ถ้าหากคุยกัน (นอกเหนือเรื่องอนิเมะล่ะก็นะ )

ไม่ช้าทั้งคู่ก็กลับมายังห้องเรียนคิริโนะ เดินมาหยิบกระเป๋าเงินของตัวเองในกระเป๋านักเรียนพลางเปิดดูบางอย่างก่อนจะเผลอยิ้มออกมาแบบไม่รู้สาเหตุ สักพักเสียงออดพักกลางวันก็ดังขึ้น

คิริโนะ : พักแล้วสิ - ไม่ทันที่คิริโนะจะพูดจบประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างบางสูงของรุ่นพี่เซนะ

เซนะ : ชินคุงงง คิริโนะ ไปกินข้าวกันเถอะ! - รุ่นพี่เซนะโบกมือมาทางคิริโนะและชิน มันน่าอายซะจนคิริโนะไม่อยากจะมองหน้าพี่สาวของตัวเองเลยด้วยซ้ำ

คิริโนะ : ทำเป็นไม่รู้จักดีมั้ยเนี่ย . . . - เธอบ่นอุบอิบพลางเบือนหน้าหนี

" อย่าทำเรื่องโหดร้ายแบบนั้นกับพี่สาวสิ.. "

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ชินก็เบื้อนหน้าหนีเช่นกัน

เซนะ : เอ๋!!? ใจร้าย!! - เซนะโวยวายก่อนจะเดินมาหาทั้งสองคน

เซนะ : ใจร้ายอ่ะ ทำไมถึงทำเหมือนไม่รู้จักพี่สาวสุดเพอร์เฟ็คคนนี้ได้ล่ะ T w T

คิริโนะ : ฮึ ถ้าสัดส่วนล่ะก็หนูไม่เถียงหรอก . . .  

เซนะ : ได้ยินนะคิริโนะจัง

นักเรียนชาย : โห วันนี้ได้เห็นราชินีอยู่ด้วยกันทั้งคู่เลยแฮะ โชคดีฟ่ะ

นักเรียนชาย : รุ่นพี่เซนะก็หุ่นสะบึ้มชวนฝันส่วนคิริโนะความซึนกับความน่ารักก็มาคู่กัน แหล่มจริงๆเลยน้าพี่น้องสองคนนี้

นักเรียนชาย : ว่าแต่ ทำไมมีแต่ไอ้หอกนั่นที่อยู่ใกล้ๆ กับดอกไม้งามแบบนี้ฟร้า!!

สายตาเลือดแห่งความอิจฉาริษยาต่างๆนาๆจับจ้องมายังชิน เสียจนทำเอาเขากดดันนิดๆเลยก็ว่าได้

Eureka_GL_World

เมื่อผมเดินทางมาถึง 765 Pro ผมไม่รีรอ เดินเข้าไปในตึกทันที

แต่ระหว่างผมก็หยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาดู

" อะไรกัน... วันนี้มีงานหรอกเหรอ... ถ้างั้นต้องกลับไปให้ทัน "

เมื่อมาถึงประตูสีเขียว ใช่เลยที่นี้แหละประตูไปสู่ห้องสํานักงานของ 765 Pro

คิดถึงเหมือนกันนะ

ผมเปิดประตูบานนั้นออก แล้วเดินเข้าไปด้านในทันที

" สวัสดีครับ "

ผมเอ๋ยทักทายเล็กน้อย

เมื่อไอยะกล่าวทักทายด้านในห้องนั้นดูเหมือนว่าจะมีชายอายุประมาณกลางๆคน ยื่นดูเอกสารบางอย่างอยู่

??? : หือ? นักเรีนย ม.ปลาย? เธอมีธุระอะไรอย่างนั้นหรอ? - เขาถามอย่างเป็นมิตรกับไอยะ

" ผมจะมาสมัครเป็นโปรดิวเซอร์ "

ผมพูดไปออกไปโดยไม่อ้อมค้อมใด ๆ ทั้งสิ้น

พลางมองหน้าผู้หญิงคนนึงที่น่าจะอยู่ที่นี้

??? : โอ้ หายากนะที่มีเด็กหนุ่มไฟแรงอย่างเธอนี่ ฮะๆๆ ชั้นชอบนะแบบนี้น่ะ - ชายหนุ่มหัวเราะรับมุขก่อนะจะยิ้มให้ไอยะ

??? : ท่าทางเธอจะร้องเพลงเป็นด้วยนี่นะ? อยากลองเป็นโปรดิวเซอร์ฝึกหัดอย่างนั้นหรอ แล้วเรื่องเรียนล่ะ?

" เรื่องเรียนผมไม่ทิ้งหรอกครับ... ถึงจะแค่แปปเดียว... แต่ผมมีคน ๆ นึงที่ผมอยากให้สอนให้เขารู้ถึงรอยยิ้มตอนที่ร้องเพลงน่ะครับ "

ใช่การร้องเพลงน่ะ ไม่ใช่การปบกรับซะหน่อย แต่เราต้องสนุกไปกับมัน

" เพราะฉะนั้น ผมต้องเป็นโปรดิวเซอร์ให้ได้ "

??? : ... - ชายหนุ่มเอามือกุมคางของตัวเอง พลาง พยักหน้าเบาๆ

??? : ถ้าพูดถึงขนาดนั้นจะลองรับเธอมาเป็นโปรดิวเซอร์ฝึกหัดก็ได้ - ชายหนุ่มพูดหัวเราะใหญ่โต พลางเดินมาเกียวคอด้วยแขนของเขา

??? : พอดี โปรดิวเซอร์ของบริษัทเราก็ยังขาดๆอยู่เหมือนกัน เธออยากลองรับใครมาอยู่ในความดูแลของเธอล่ะ?

เขาบอกไอยะพลางยื่นเอกสารให้ไอไยะได้ดูว่ามีใครสมัครเข้าร่วมบ้าง

[ ตัวเลือก [ 1 ] อามามิ ฮารุกะ [ 2 ] กานาฮะ ฮิบิกิ [ 3 ] คิซารากิ จิฮายะ [ 4 ] ชิบูยะ ริน [ 5 ] คิคุจิ มาโคโตะ ]

อามามิ ฮารุกะ... ถ้าเป็นเธอล่ะก็ คงต้องพยายามทําความฝันของเธอสําเร็จได้แน่ ๆ ไม่ว่ามันจะยากลําบากขนาดไหน

รอยยิ้มของเธอก็จะไม่มีวันหมดไปจากใบหน้าของเธอ...

กานาฮะ ฮิบิกิ... คนจากชมรมประสาทเสียงนิ

ชิบูยะ ริน เธอก็มาด้วยอย่างงั้นเหรอ... ถ้าเป็นเธอล่ะก็... แต่คงต้องปรับเปลี่ยนนิสัยสักนิด

คิคุจิ มาโคโตะ ผู้ชายงั้นเหรอ... ?

คิซาราิกิ จิฮายะ... เธอนั้นแหละ ถึงจะเป็นอัฉริยะก็ตามที

" ผมมีไว้ในใจอยู่แล้วครับ คิซาริกิ จิฮายะ ผู้หญิงคนนี้แหละ "

ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งใจ

??? : เฮ้อ อย่างนั้นสินะ นึกว่าเด็กคนนี้จะไม่มีโปรดิวเซอร์มาคอยดูแลแล้วซะอีก ก็นะ เด็กคนนี้ร้องเพลงผ่านฉลุยก็จริง แต่เธอไม่ค่อยยิ้มเลย ไม่สิ แทบจะไม่เห็นเธอยิ้มเลยด้วยซ้ำ ขนาดมีเพื่อนๆ มาด้วยกัน ตั้งสี่คนแท้ๆนะ แต่คนอื่นๆ ยิ้มสดใสกันหมด ถึงจะมี ชิบูยะซังที่ยิ้มแล้วเหมือนจะมีเล่นัยแฝงออกมาก็เถอะ

" กะแล้วเชียว "

มันเป็นอย่างที่ผมคิดไว้เป๊ะซะจนผมเผลออุทานออกมา

" ชิบูยะ น่ะไม่เป็นไรหรอกครับ ถึงจะเป็นอย่างงั้นแต่เธอน่ะ ดูแลเอาใจใส่ทุกอย่างได้ดีมากเลยล่ะ "

แต่ตอนนี้ผมน่ะไม่ใช่ผมคนเดิมแล้ว การจะอยู่เฉย ๆ ปล่อยให้อะไร ๆ ผ่านไปน่ะ ไม่ใช่อีกแล้ว

" แต่ผู้หญิงคนนี้น่ะ... หากเธอรู้สึกสนุกกับเพลงได้มากกว่านี้ล่ะก็... เธอจะต้องเป็นประกายแน่ ๆ "

??? : โฮ่ อย่างนั้นหรอ ถ้าเธอมั่นใจแบบนั้นแล้วก็มีจุดมุ่งหมายขนาดนี้ล่ะก็ น่าจะพอไว้เนื้อเชื่อใจด้วยนะ เอ้อ ว่าแต่ยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย ชั้น ประธานบริษัท 765 ชื่อ ประธาน นาโอยะ ยินดีที่ได้รู้จักนะพ่อโปรดิวเซอร์หน้าใหม่

" หึ ก็ไม่แปลกหรอกที่จะจําผมไม่ได้น่ะ ผมมาที่นี้ครั้งสุดท้ายก็คง 10 ปีที่แล้วล่ะมั้ง "

ผมวางเอกสารลงบนโต๊ะสํานักงานแล้วหันไปหาประธานนาโอยะ

" ผม ไอยะ... เด็กคนที่ปากีต้าร์ทิ้งกลางเวทีตอนนั้นครับ "

ไม่ค่อยอยากนึกถึงมันเท่าไหร่เลยแฮะ เรียนเมื่อสิบปีก่อนนั้น

??? : อืมมม เป็นเธอนี่เองรึ ม๊ะ ใครจะไปสนกับอดีตล่ะ ที่นี่ถือคติว่าต้องทำวันนี้ให้สดใสที่สุด ยังไงล่ะ - ชายหนุ่มยกนิ้วโป้งพลางยิ้มอย่างใสซื่อไม่สมอายุ หรือว่าคนๆนี้จะร่าเริงเกินไปรึเปล่าหว่า



??? : ประธานค้า ออดิชั่นเสร็จแล้วค่า - เสียงของผู้หญิงและร่างสูงกว่าไอยะเดินออกมาจากห้องสตูดิโอ ดูท่าทางเธอจะเป็นสาวเจ้าวัยทำงานแล้วจากรูปร่างภายนอก

??? : มีแขกหรอคะ ประธานนาโอยะ?

" อ๊ะ โอโตนาชิซัง เหนื่อยหน่อยนะครับ "

ผมหันไปทักทายคุณโอโตนาชิ โคโทริ ผู้ดูแลสํานักงานแห่งนี้

แต่สําหรับผมคุณโอโตนาชิ น่าจะเป็นไอดอลซะเองเลย เพราะทั้งรูปร่างหน้าตา

และเสียงอันไพเราะของเธอ ผมจํามันได้ดี

ผมเปิดมือถือของตัวเองขึ้นมาเพื่อดูนาฬิกา

อ๊ะ ปานนี้แล้วเหรอ ถ้ารีบออกตอนนี้ก็น่าจะทันล่ะนะ

" ประธาน โอโตนาชิซัง วันนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ มีธุระเล็กน้อย "

โอโตนาชิ : เอะ? ไอยะคุงหรอ? แหม โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย  - หญิงสาวยิ้มบางๆให้พลางเดินมาหาไอยะ

โอโตนาชิ : อ่ะ ประธานคะ เรื่องโปรดิวเซอร์น่ะค่ะ คือตอนนี้ริสซึโกะซัง กับ โปรดิวเซอร์ซัง รับไปดูแลไปบางส่วนแล้วจะเหลือก็แต่ 5 คนที่เหลือนี่ จะทำยังไงดีคะ

นาโอยะ : เอ้อ พอดีเลย พาไอยะคุงไปหาคิซารากิคุงหน่อยสิ เขาจะรับหน้าที่เป็นโปรดิวเซอร์ของเด็กคนนั้นน่ะ

โอโตนาชิ : เอะ? ไอยะคุงน่ะหรอ?

" เหลืออีกตั้ง 5 คนเลยเหรอครับ... ? "

2 คนเองงั้นเหรอ... ถ้างั้น...

" ถ้างั้นจัดเป็นยูนิต 3 คนมาให้ผมก็ได้มั้งครับ ผมคิดว่าน่าจะช่วยแบ่งเบาภาระได้บ้าง "

นาโอยะ : เอ่ ? จะไหวหรอไอยะคุง ชั้นก็เข้าใจนะว่าเธอยากทำงานนี้น่ะ แต่ว่าเล่นดูแลเป็นยูนิตเลยจะดีหรอ?

โอโตนาชิ : นั่นสิ ค่อยๆเป็นค่อยๆไปก่อนก็ได้มั้ง? - โอโตนาชิซังทำท่าทางครุ่นคิด

โอโตนาชิ : เดี๋ยวเรื่องงานเรื่องอะไรจะกระทบกับการเรียนของเธอเข้าเอานะ

" เรื่องเรียนน่ะ ไม่ใช่ปัญหาสําหรับผมหรอก ยังไงซะ พอจบไปผมก็ไม่ได้ใช้อยู่ดี ผมอยากเล่นดนตรีอีกครั้ง "

ผมใช้เราตัดสินใจแล้ว

" ชีวิตของผมขอมอบให้กับดนตรี !!! ผมจะไม่ทําพลาดเหมือนตอนนั้นอีกแล้ว !!! "

โอโตนาชิ : อืมมม เอายังไงดีล่ะคะ ประธาน? - โอโตนาชิไม่รู้จะพูดยังไงให้ไอยะยอมฟังดี เลยหันมาขอความช่วยเหลือ

นาโอยะ : อืมม นั่นสินะ ม๊ะ ถึงบอกอะไรไปก็ใช่ว่าไอยะคุงจะฟังให้ลองพิสูจน์จากงานเองก็แล้วกัน - ประธานนาโอยะพูดพลางยกนิ้วขึ้นประกอบ ก่อนจะเดินมาออกไปนอกหน้าต่าง

นาโอยะ : แต่ว่านะไอยะคุง วงการนี้น่ะมันไม่ง่ายอย่างที่เด็ก ม.ปลายอย่างเธอเป็นอยู่หรอกนะ เข้าใจมั้ย?

นาโอยะ : ถ้าอย่างนั้น ให้เขาเลือกยูนิตตามใจชอบก็แล้วกัน โอโตนาชิคุง ฝากสนับสนุน ไอยะคุงด้วยนะ

โอโตนาชิ : เอ!? นี่ประธานจะทิ้งให้เป็นหน้าที่ของชั้นอีกแล้วหรอ? ..

นาโอยะ : ฝากด้วยนะ  

โอโตนาชิ : โม่ ...... ประธานล่ะก็ . . . - เธอคอตกเล็กน้อยก่อนจะหันมาหาไอยะ

นาโอยะ : ฮะๆๆ

โอโตนาชิ : ไม่ต้องมาหัวเราะเลยค่ะ ถ้างั้นไอยะคุง เดี๋ยวชั้นจะพาไปพบกับไอดอลที่อยู่ในสังกัดเรานะจ๊ะ - เธอพูดก่อนจะพาไอยะมายังห้องสตูดิโอ้

" ผมน่ะ... จะพยายามอย่างเต็มที่ เพราะผมบอกแล้วชีวิตของผมน่ะจะลงให้กับดนตรี "

ผมพูดซํ้าขึ้นมาอีกครั้ง

" เอาล่ะครับ ผมพร้อมแล้ว พาผมไปได้เลยโอโตนาชิซัง "

เมื่อทั้งคู่เปิดประตูออกมา ไอยะก็เห็นสาวๆ ทั้งห้าคนกำลังนั่งคุยกันอยู่จะมีก็แต่จิฮายะที่นั่งอยู่ตรงกลางวงนั้นแต่ก็ไม่ค่อยได้ยิ้มอย่างที่เขาคิดไว้ หรือเธออาจไม่ได้คุยกับทั้งสี่คนเลยด้วยซ้ำ

ฮารุกะ : อ๊ะ โอโตนาชิซัง เป็นยังไงบ้างคะ? - ฮารุกะเป็นฝ่ายทักโอโตนาชิซังก่อนจะทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นไอยะที่อยู่ด้านหลังของเธอ
ฮารุกะ : เอ๋? ไอยะซัง?

โคโตนาชิ : เอาล่ะจ๊ะทุกคน เดี๋ยววันนี้ชั้นมีโปรดิวเซอร์คนใหม่มาแนะนำให้รู้จักนะ - โคโตนาชิซังพูดก่อนจะเขยิบให้ทั้งห้าคนเห็นไอยะอย่างเต็มตา

และแน่นอนว่า สายตาของรินและจิฮายะเองก็ดูแปลกใจไม่น้อยที่เขาโผล่มาที่นี่

ริน : มาทำอะไรที่นี่เนี่ย? โปรดิวเซอร์อย่างนั้นรึ . . . - เธอพูดเบาๆกับตัวเองก่อนจะหันหน้าหนีไอยะ

จิฮายะ : . . . - ทางด้านจิฮายะเองก็ได้แต่มองไอยะนิ่งๆแบบนั้น

ฮารุกะ : เอ๋? ไอยะซังจะมาเป็นโปรดิวเซอร์อย่างนั้นหรอคะ?

ฮิบิกิ : หือ? ใช่คนของชมรมดนตรีรึเปล่านะ?

มาโคโตะ : นี่เธอความจำสั้นไปไหนน่ะฮิบิกิ . . . เขาที่มานั่งฟังจิฮายะจังร้องเพลงวันนั้นไง

ฮิบิกิ : งือออ เค้าจำไม่ได้อ่ะแต่อยากกลับไปหาฮาเนี๊ยวแล้วด้วย . . .

" โอโตนาชิซัง ไม่จําเป็นต้องแนะนําตัวหรอก พวกเขาน่าจะรู้จักผมแล้ว "

ผมพูดขึ้ันพลางเดินไปยืนคู่ขนานกับโอโตนาชิซัง

" เพื่อที่จะแบ่งเบาภาระด้านบุคลกรของบริษัท ชั้นจึงตัดสินใจจะตั้งยูนิต 3 คนขึ้นมา ซึ่งก็คือ 3 ใน 5 คนจากพวกเธอ "

ผมพูดพลางเดินเข้าไปใกล้ ๆ เธอทีล่ะนิดและพออยู่ในจุดที่เหมาะสมผมก็หยุดเดิน

" ผมมี 3 คนไว้ในใจอยู่แล้ว "

คิซาราิกิ... แน่นอนต้องมีเธออยู่ด้วย

อามามิ... เธอนั้นแหละเธอจะมีส่วนที่จะสามารถช่วยคิซาราิกิได้ไม่สิ... เธอสามารถช่วยได้ทั้งยูนิตเลยต่างหาก

ชิบูยะ... ถึงเธอจะไม่ค่อยแสดงความรู้ัสึกอะไรออกมา แต่เธอนั้นแหละที่จะเป็นเสาคอยดูแลคนในยูนิต

" ผมจะประกาศชื่อทั้งสามคนนั้น ลีดเดอร์ อามามิ ฮารุกะ ... คิซาราิกิ จิฮายะ... ชิบูยะ ริน "

คะแนนความสัมพันธ์ ริน + 1
คะแนนความสัมพันธ์ ฮารุกะ +1
คะแนนความสัมพันธ์ จิฮายะ + 1

ริน : จิฮายะ? . . . ด้วยงั้นหรอ . . . - รินกดคิ้วลงเล็กน้อยพลางมองจิหายะด้วยสายตาไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่
ฮารุกะ : ว้าว ถ้าอย่างนั้นต้องเต็มที่กันหน่อยแล้ว เนอะ รินจัง จิฮายะจัง
จิฮายะ : . . . อืม . ..  - จิฮายะหันมาตอบฮารุกะเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งช้าๆ

ฮารุกะ : จิฮายะจัง?
จิฮายะ : ขอออกไปสูดอากาศซักเดี๋ยว . . . เดี๋ยวชั้นกลับมา . . . - เมื่อเธอบอกแบบนั้นเธอได้เดินผ่านไอยะและโอโตนาชิไปโดยที่ไม่ได้มองหน้าทั้งสองคนเลย

ริน : ให้ตายสิ . .. ไม่เข้าใจนายเลยจริงๆ ถ้าจะให้ยูนิตเราสดใสล่ะก็ ทำไมต้องมีเลือกจิฮายะมาด้วยล่ะ . . . - รินถามด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยกับการตัดสินใจของไอยะ

" เรื่องนี้น่ะ ยังไงพวกเธอต้องจัดการกันเอง และชั้นเชื่อว่าพวกเธอทําได้แน่ "

เมื่อผมพูดจบ ผมก็หันกลับไปหาโอโตนาชิซัง

" งั้นวันนี้ผมขอกลับก่อนล่ะกัน... แล้วก็... ผมขอเรียก "คุณโคโทริ" เหมือนเมื่อก่อนได้ไหมครับ ? "

ผมยิ้มขึ้นเล็กน้อยให้กับคุณโคโทริ ถึงตอนเด็ก ๆ จะเรียกพี่ก็เถอะ แต่ถ้ามาพูดตอนนี้มันดูน่าอายชอบกล

ริน : นี่นายวางแผนจะทำอะไรอยู่กันแน่เนี่ย ชั้นล่ะไม่เข้าใจเลย ... -  รินถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะนั่งหยิบแก้วน้ำส้มมาดื่มอย่างไม่สบอารมณ์ ดูจากท่าทางแล้วเธอจะไม่ถูกกับจิฮายะอยู่พอสมควร ก็นะ นิสัยของทั้งคู่ มันขัดแย้งกันนี่นา คนนึงมีความสุขุมแล้วเป็นพวกคิดเยอะ ส่วนอีกคนก็พอๆกันแต่เล่นนิ่งเงียบแล้วพูดจาขวานผ่าซากใส่ตรงๆ . . . คงไปกันได้ยากอยู่พอสมควร

โคโทริ : ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ รู้จักกันมานานแล้วไม่ใช่หรอ? - คุณพี่สาวหัวเราะเบาๆ พลางยื่นมือมาลูบหัวไอยะอย่างเมื่อวันวาน

โคโทริ : ว่าแต่จะรีบกลับไปเลยหรอ ไม่คุยเรื่องแผนงานกันให้เรียบร้อยก่อนหรือจ๊ะ พี่มีแฟนงานออดิชั่นย่อยๆ ให้ยูนิตพวกเธอได้ตัดสินใจกันด้วยนะ

" งั้นผมขอดูหน่อยก็ครับ "

ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่ยังว่างอยู่

" ผมรู้สึกว่าช่วงบ่ายผมจะมีงานที่โรงเรียนต้องจัดการน่ะ... เพราะฉะนั้น "

โคโทริ : นี่จ๊ะ เป็นพวกออดิชั่น สำหรับงานแสดงทั่วๆไปน่ะ จะมีของช่วง DAY 7 กับ DAY 8 ซึ่งเป็นวันหยุดของพวกเธอทั้งหมดพอดี เพราะงั้นน่าจะสะดวกนะ แต่ว่ายูนิตของเธอจำเป็นต้องฝึกซ้อมกันด้วย ซึ่งงานมันค่อนข้างกระชั้นชิดไปหน่อย แต่ว่าเขาจะเริ่มให้ขึ้นแสดงจริงๆคือช่วง DAY 10 น่ะจ๊ะ - โคโทริอธิบายพร้อมกับยื่นเอกสารรายละเอียดคร่าวๆให้ไอยะ

[ รับสมัครไอดอลหน้าใหม่ ]
[ DAY 7 : งานแสดงโชว์ Event ของบริษัทขายเครื่องสำอางของบริษัท K ]
[ DAY 8 : งาน Event เปิดตัวสินค้าครบรอบ 20 ปีของบริษัทผลิตเครื่องเสียงพกพา ]

[ DAY 8 : งาน Event เปิดตัวสินค้าครบรอบ 20 ปีของบริษัทผลิตเครื่องเสียงพกพา ]

" งั้นเอาเป็นงานวันที่ 8 ล่ะกัน แล้วก็วันที่ 7 ทั้งเธอทั้งสามต้องไปงานกับชั้น "

ผมพูดออกไปพร้อมเดินเข้าไปหาชิบูยะ

" ชิบูยะ ฝากบอก คิซาราิกิ ด้วย "

ผมยื่นเอกสารให้กับชิบูยะพร้อมเดินไปเปิดประตูห้องเพื่อที่จะกลับไปโรงเรียน

" โคโทริซังไม่ต้องเป็นห่วง พวกนี้น่ะอยู่โรงเรียนเดียวกับผม เพราะงั้นมันง่ายต่อการติดต่อแน่นอน "

เสร็จสิ้น

g-zero

คะแนนความสัมพันธ์ ยุย + 1

ยุย : เหะ? . . . เอ่อ อ้อ กีต้าที่ให้ยุยยืมเมื่อวานนี้สินะ . . .อ่ะแฮะๆๆๆ คือว่า . . . ยุยเผลอทำมันตกอีกแล้วอ๊ะ . . . - ยุยค่อยๆพูดอ้ำๆอึ้งก่อนจะค่อยๆเงยหน้ามามองนาอูพลางยิ้มแห้งๆพร้อมกับแลบลิ้นนะ

ยุย : ขอโทษค่า . . . - แล้วเธอก็ย่นกีต้าที่หักครึ่งท่อนให้กับ นาอู . . . - คือ เมื่อวานยุยยุ่งๆเมื่อวานเลยเผลอไปสะดุดแล้วเหยียบมันทั้งรองเท้าผ้า เท้ายุยก็เลยพันแผลไว้แบบนี้อ่ะ . . .

ริสะ : . . . เอ่อ ส่วนเรื่อง เข้าชมรมล่ะก็ไม่มีปัญหาจ๊ะ เดี๋ยวกรอกเอกสารให้พี่ซักหน่อยก็เสร็จแล้วล่ะ

"อึ้ก....... มะ ไม่เป็นไร" คินเคดูเหงื่อแตกออกมาแต่ไม่ได้โกรธอะไร

"ไม่เป็นไรจริงๆ อย่างน้อยชั้นคงได้อัพระดับเครื่องใหม่หมดเลยแล้วกัน" คินเคดูพยายามพูดในแง่ดีเอาไว้

'ดีน่ะที่เจ๊งไปคือ X-2 ขืนเป็น X-1 นี่มีหวังงานงอกแน่ๆ' คินเคดูนึกถึงความโชคดีในความโชคร้ายอยู่บ้าง

"อ่าครับ คุณริสะ แต่ขออย่างได้ไหมครับ เรียกผมว่าคินเคดูเถอะครับ" ท่าทางคินเคดูจะชินกับการโดนเรียกว่าคินเคดูมากกว่า

ริสะ : เอ ให้เรียกชื่อต้นเลยอย่างนั้นหรอ? อืม ถ้างั้นฝากตัวด้วยนะ คินเคดูคุง - หญิงสาวยิ้มรับก่อนจะรับเอกสารของนาอูมาไว้

ยุย  :งืออ ขอโทษนะ คินเคดูซัง คราวหน้าจะรังให้มากกว่านี้ . ..  - ยุยพูดอย่างสำนึกผิดก่อนจะหยิบกีต้าของตัวเองขึ้นเซ็ตเสียง

ริสะ : ถ้าอย่างนั้น พี่ขอตัวไปซ้อมเพลงลองฝึกมาดูก่อนนะ ทั้งสองคนก็นั่งคุยนั่งเล่นกันไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่มานะ - รุ่นพี่ริสะยิ้มให้ก่อนจะหยิบกระเป๋าไวโอรินของตัวเองและเข้าห้องสตูดิโอไป

"ขอบคุณครับ" คินเคดูขอบคุณที่ริสะยอมเรียกชื่อต้น

"กีตาร์โอเคไหมยุย ถ้ามีตรงไหนขัดข้องเดี๋ยวชั้นแก้ให้ก่อนเลย" คินเคดูถามยุยที่กำลังเช็คสภาพอยู่ ตอนนี้คินเคดูหยิบ X-2 เข้ากระเป๋าไปก่อนแล้วหยิบกีตาร์อีกตัวหนึ่งซึ่งดูแล้วยังไม่สมบูรณ์ออกมา ทรงของมันเหมือนๆกับสองอันแรกแต่สีเครื่องนี้จะมีสีขาวกับฟ้ามีแถบแดง แล้วคินเคดูก็หยิบอุปกรณ์ออกมานั่งดัดแปลงรอยุยเช็คกีตาร์เลย

ยุยลองเสียบสายต่อกับแอมแล้วลองดีดเบาๆ

ยุย : อื้ม ตอนนี้ก็หายห่วงแล้วล่ะ เสียงกลับมาดีเหมือนเดิมแล้ว แต่ว่ารู้สึกจะเสียงแน่นกว่าเดิมกว่าแต่ก่อนอีกนะ - ยุยเผลออึ้งไปกับเสียงเมื่อครู่นี้ก่อนจะวิจารณ์อย่างตรงไปตรงมา

ยุย : ว่าแล้วเชียว มันต้องเป็นของแพงมากเลยใช้มั้ยอ๊ะ?

"ไม่หรอก ทั้งหมดที่ชั้นดัดแปลงไปเป็นวงจรกับระบบที่ชั้นใช้เวลานานเอาเรื่องกลายจะคิดขึ้นมาได้น่ะ ความจริงกว่าจะได้ขนาดนี้ชั้นเคยทำกีตาร์เจ๊งไปหลายสิบรอบเลยน่ะ" คินเคดูเล่าความเป็นมาให้ฟัง

"แต่ตอนนี้ชั้นวางระบบกับวงจรได้อยู่ตัวแล้วล่ะ แต่ตอนนี้กำลังพัฒนาไปอีกขั้นกับเครื่องนี้อยู่" คินเคดูอธิบายในระหว่างที่ดัดแปลงต่อไป

"อย่าง Sound Booster ที่ติดให้เธอจะเป็นระบบเดียวกับ X-2 เพิ่งพลังเสียงที่ออกมา ส่วน X-1 จะเป็นอีกระบบที่เพิ่มความหลากหลายของเสียงได้เยอะ แต่สองระบบนี้ติดด้วยกันในกีตาร์แล้วพื้นที่ไม่พอน่ะ ตอนนี้ชั้นเลยกำลังหาวิธีรวมทั้งสองระบบเข้าไปในเจ้านี่อยู่น่ะไม่รู้ว่าจะรุ่งหรือร่วงเลยเนี่ย" ท่าทางคินเคดูเป็นสุดยอดด้านกีตาร์จริงๆ

ยุยนั่งฟังอยู่เงียบๆไปพักหนึ่งแต่ดูจากสีหน้าแล้ว เธอจะไม่ค่อยเข้าใจซักเท่าไหร่เลย

ยุย : อ้อ อื้อ . . . ฟังดูยุ่งยากจังเลยน้า . . .O w O . . . - ท่าทางเธอจะไม่เข้าใจจริงๆนั่นแหละก่อนที่จะฮึดพลังแล้วดีดคีย์เสียงออกมา

ยุย : ถ้างั้น ลองเล่นเลยดีกว่า!

เธอพูดพลางนั่งบนเก้าอี้แล้วตบเท้าตัวเองเบาๆ ก่อนจะ ค่อยๆ ดีดกีต้าของตัวเองอย่างมีพลังพร้อมกับร้องออกมาเป็นเพลง

"เก่งเหมือนกันนี่" คินเคดูฟังยุยเล่นจนจบ

"งั้นชั้นขอแจมบ้างดีกว่า" คินเคดูเห็นยุยเล่นเพลงบ้างแล้วเลยแจมด้วยคน

"เอาล่ะน่ะ Totsugeki Love Heart!!!!!!!!!!" คินเคดูออกอาการอินมาก

Totsugeki love heart

คะแนนความสัมพันธ์ ยุย +1

ยุย : โหหหห เล่นเก่งจริงๆด้วย งั้นยุยไม่ยอมแพ้หรอกนะ~! ประชันเพลงต่อไปเลยก็แล้วกัน!

ยุยพูดด้วยสายตาเป็นประกาย ก่อนจะยิ้มด้วยความมั่นใจ ดีดเพลงต่อไป

เพื่อให้คินเคดูชมเธอมากกว่านี้รึเปล่านะ

"เอ่อ ยุย....เดี๋ยวเราต้องเข้าเรียนแล้วรึปล่าว" คินเคดูลืมไปว่านี่ใกล้เวลาเข้าเรียนพอตัวเหมือนกัน

"ไว้ค่อยต่อตอนอื่นก็ได้น่ะ"

ยุย ชะงักทันทีที่นาอูโผล่ขัดขึ้นมา

ยุย : เอ๋? ทำไมล่ะ นานๆจะหาคนเล่นกีต้าด้วยได้ทั้งที? - ยุยพูดด้วยสีหน้าเสียดายเป็นอย่างมาก แต่มือก็ยังจับคอร์ดไม่ปล่อยอยู่อย่างนั้น

"ไม่เป็นไรน่า เดี๋ยวมาต่อแมทช์กันตอนเที่ยงก็ได้ แถมยังมีหลังเลิกเรียนอีกถ้าตอนนั้นละก็เล่นด้วยกันยันค่ำชั้นยังไหวเลยนา" คินเคดูพยายามบอกให้ยุยรู้ว่ายังมีเวลาอีกเยอะ

"เดี๋ยวมาเจอกันตอนเที่ยงก็ได้เดี๋ยวชั้นเอาข้าวเที่ยงมากินที่นี่เลยได้น่ะ" คินเคดูเสนอให้ยุยมาเจอตอนพักเที่ยง

"เอาไง..."

Create Root Yui Update

ยุย : อื้ม สัญญานะว่าจะมาเล่นกีต้าด้วยกันต่อน่ะ ถ้าโกหกล่ะก็ ต้องกลืนเข็มพันเล่มจริงๆด้วย - ยุยทำสีหน้าจริงจังก่อนจะปล่อยมือจากกีต้ามาพักไว้บนตักของตัวเอง

"ได้แต่ที่สัญญาแค่ของเที่ยงวันนี้น่ะ บางทีชั้นอาจจะมาไม่ได้ตลอดหรอกน่ะ" คินเคดูชิงพูดไว้ก่อนล่วงหน้าเลย

"งั้นเจอกันตอนเที่ยงน่ะ" คินเคดูสะพายกระเป๋าของตัวเองแล้วเดินตรงไปยังห้องเรียนทันที

"อรุณสวัสดิ์ทุกคน!!!" คินเคดูเข้ามาพร้อมกล่าวทักทายแบบกว้างๆไปที

นักเรียน : อรุณสวัสดิ์ - เพื่อนร่วมชั้นต่างเงยหน้าขึ้นมารับคำทักทายของนาอูอย่างเป็นมิตรก่อนจะกลับสู่ภาวะปรกติดั่งเดิม

ทางด้านคานาเดะเองที่นั่งอยู่กับที่ดั่งที่เขาคาดไว้

คานาเดะ : อรุณสวัสดิ์ .. .. - คานาเดะเอ่ยทัก นาอูเมื่อเดินมานั่งที่ของตัวเอง

"อ่า อรุณสวัสดิ์ คานาเดะ เป็นยังไงบ้าง" คินเคดูทักทายตามธรรมชาติ

"ชั้นแวะไปที่ชมรมดนตรีมา สนุกดีเหมือนกัน" คินเคดูพูดพร้อมหยิบกีตาร์ที่ดัดแปลงค้างอยู่มาทำต่อ

คานาเดะ : ชั้นก็เพิ่งกลับมาได้ไม่นานักหรอก แสดงว่าเราคาดกันสินะ . . . - หญิงสาวพูดเรียบๆพลางจ้องมองกีต้าของนาอู

คานาเดะ : แสดงว่าได้เจอ ยุยแล้วสินะ? - เธอถามขึ้นมาเบาๆ

"อ่อ เจอตั้งแต่เมื่อวานที่ร้านซีดีแล้วล่ะ........ยากจังเลยแหะ......" คินเคดูตอบพลางดัดแปลงกีตาร์ต่อไป

"ก็เป็นคนที่ร่างเริงดีแต่ว่าก็.......ติดซุ่มซ่ามไปหน่อยน่ะ ว่าแต่เธออยู่ชมรมดนตรีงั้นหรือ เห็นรู้จักกับยุยด้วย"

คานาเดะ : อืม ตอน ม.ต้นนะ . . . ชั้นกับยุยเคยเรียนที่เดียวกันน่ะ . . . - เธอบอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่สายตายังคงมองนาอูปรับแต่งกีต้าอยู่อย่างนั้น

คานาเดะ : ไปโดนอะไรมาหรอ? ถึงได้เป็นแบบนั้น . . .

"ไม่ได้โดนอะไรมาหรอก อันนี้เป็นเครื่องใหม่ที่อยู่ระหว่างการดัดแปลงอยู่น่ะ ชั้นกำลังลองระบบใหม่ใส่เข้าไปในกีตาร์ตัวนี้ดู แต่ก็ยากเอาเรื่องล่ะน่ะ" คินเคดูแก้ความเข้าใจผิดของคานาเดะทันที

"ตอนนี้ชั้นมีกีตาร์ที่ใช้งานได้ 2 เครื่องน่ะ แต่ล่ะอันมีการดัดแปลงต่างกัน ชั้นจะลองเอาระบบจากทั้งสองมาใส่ไว้ในเครื่องเดียวดู" คินเคดูแจกแจงให้คานาเดะฟังเล็กน้อย ก่อนจะนั่งกุมขมับกับการดัดแปลงต่อไป

"สงสัยต้องเริ่มวางโครงใหม่อีกแล้วแฮะ" ท่าทางการลองระบบรอบนี้จะล้มเหลวซะแล้ว คินเคดูดึงวงจรทั้งหมดออกจากตัวกีตาร์แล้วหยิบพวกอุปกรณ์หลายๆอย่างมานั่งแก้ที่ตัววงจรใหม่หมด

คานาเดะ : . . . - หญิงสาวจ้องมองนาอูอยู๋ครู่หนึ่งก่อนจะ สะกิดเขาเบาๆ

คานาเดะ : เก็บก่อนเถอะ . . . เดี๋ยวอาจารย์จะเข้าสอนแล้วนะ . . .

"อ๊ะ อ่า ขอบใจ" คินเคดูรีบเก็บกีตาร์เข้ากระเป๋าทันทีแล้วหยิบหนังสือเรียนออกมาพร้อม

'อืม....' ตอนนี้คินเคดูหยิบสมุดเล่มเล็กๆมาอีกเล่มแล้วเขียนร่างแผนเกี่ยวกับวงจรและระบบที่จะติดตั้งลงกีตาร์ไปพร้อมกับตอนเรียนแบบเนียนๆ

ตัดมาช่วงกลางวัน

เมื่อเวลาผ่านไปดูเหมือนว่าตอนระหว่างเปลี่ยนคาบในห้องเรียนจะมีเรื่องกันนิดหน่อยเสียด้วย

??? : ลำคาญ!! - เสียงของนักเรียนแลกเปลี่ยนอีกคนหนึ่งเช่นเดียวกับนาอูดังขึ้น ก่อนจะเดินพรวดพราดออกไปจากห้องเรียนทั้งแบบนั้น

??? : ดะเดี๋ยวก่อนสิคะ ทากะซัง? . . . - ดูจากสถานการณ์แล้วจะไม่ค่อยสู้ดีที่ไหร่และกลายเป็นว่าหญิงสาวที่ถูกทิ้งไว้ในห้องคนเดียวเริ่มตกเป็นเป้าหัวข้อซุบซิบภายในห้อง แต่เธอก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ แล้วก็บอกว่าไม่มีอะไร เท่านั้น

คานาเดะ : ? เนียรุโกะซัง กับ ชิโนมิยะซัง ทะเลาะกันหรอ? . . . - คานาเดะพูดพลางหันไปหาต้นเสียง เธอเอียงคอเล็กน้อยเพื่อมองเนียรุโกะซังที่นั่งนิ่งๆอยู่พักหนึ่งแล้ว

ไม่นานนัก นักเรียนสาวอีกคนได้เดินกลับมายังชั้นเรียน

คานาเดะ : กลับมาจากเรียนด้วยตัวเองแล้วหรอ คานาเดะจัง?  - คานาเดะกล่าวทักเธอ แต่เดี๋ยวก่อน เธอคนนี้ก็ชื่อคานาเดะเหมือนกันหรอ?

ซึสึซึกิ : อื้ม ก็พักแล้วนี่นะ อ้อ ว่าแต่ เมื่อกี้ชั้นเห็น ทากะคุง ไปนั่งหลบอยู่ตรงดาดฟ้าด้วยล่ะ

คานาเดะ : อืม . . . เขาไปทำอะไรกันนะ?

ซึสึซึกิ : นั่นสินะ ชั้นเองก็มองดูเขานั่งเขียนอะไรซักอย่างอยู่รึเปล่า เธอเป็นหัวหน้าห้องนี่ ฝากตามเขากลับมาเรียนด้วยนะ - หญิงสาวยิ้มหวานให้ก่อนจะหันมายิ้มให้นาอูเล็กน้อยแล้วกลับมาไปนั่งตรงแถวหน้าสุดของตัวเอง

"ท่าทางจะมีเรื่องคึกคักกันหน่อยแหะ" คินเคดูยิ้มตอบให้กับหญิงสาวแล้วดันคิดไปเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องขำๆซะงั้น

"เอาล่ะร่างระบบแบบใหม่เสร็จเรียบร้อย" ท่าทางคินเคดูจะมีสมาธิส่วนใหญ่กับการออกแบบวงจรมากกว่าเรียนแต่เค้าก็จดเรื่องที่เรียนไว้ครบ

"คานาเดะชั้นขอไปชมรมดนตรีก่อนน่ะ" คินเคดูแบกกระเป๋าของตัวเองตรงไปยังห้องชมรมดนตรีทันที

"รบกวนด้วยครับ" คินเคดูเปิดประตูขออนุญาติแล้วเข้ามาข้างในทันที

คานาเดะ : อื้อ . . . แล้วเจอกันนะ ..  . -คานาเดะพูดส่งหลังนาอูไป

ย้ายมายังห้องชมรมดนตรี

เมื่อนาอูเปิดประตูออก ดูเหมือนว่าด้านในห้องจะยังคงมีแค่ รุ่นพี่ริสะและยุยเหมือนเดิม

ริสะ : อ้าว ยินดีต้อนรับจ๊ะ คินเคดูคุง

ยุย : อ๊ะ คินเคดู! - ยุยรีบหันมาหาทางนาอูแทบจะทันที

ยุย : นี่ รีบมาเล่นกีต้าต่อจากเมื่อเช้าเถอะ รุ่นพี่ริสะเองก็บอกว่าอากลองฟังดูเหมือนกันนะ!

"งั้นเริ่มเลยน่ะ" คินเคดูไม่รอช้าหยิบกีตาร์ออกมาเริ่มเล่นทันที

Hurricane Thunderclap

The Sword That Cleaves Evil

"ฟู่ ขอพักทานข้าวแปปนึงน่ะ" คินเคดูเล่นเสร็จแล้วขอนั่งทานข้าวเที่ยงก่อนแล้วรอยุยเล่น

ยุย : อื้มมม งั้นตาชั้นล่ะน้า - ยุยหลังจากนั่งฟังเพลงของนาอู เธอได้ทีถือกีต้าของตัวเองมาก่อนจะนั่งในท่าที่ถนัดแล้วค่อยๆ ดีดเพลงๆหนึ่งขึ้น ซึ่งเป็นเพลงที่ฟังแล้วรู้สึกโหยหาแปลกๆผิดกับจังหวะการโซโล่ของเธอแล้ว

R.I.P

ริสะ : เห? ทั้งสองคนเล่นกีต้าเก่งจริงๆเลยนะ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าปีนี้มีเด็กที่มีความสามารถขนาดนี้อยู่ด้วยล่ะ

"ไม่หรอกครับ ผมเล่นได้แค่กีตาร์เท่านั้นแหละ ดนตรีอย่างอื่นเล่นไม่เป็นเลยน่ะครับ" คินเคดูยิ้มแห้งๆให้ริสะ

"งั้นชั้นขอโชว์อีกแนวบ้างล่ะน่ะ" คราวนี้รูปแบบการเล่นของคินเคดูกลายเป็นแบบช้าๆบ้างแล้ว

Zero

ริสะ : พี่เองก็เล่นเป็นแค่ไวโอลินกับฟรุ๊ตน่ะ แล้วยุยล่ะ

ยุย : กีต้าอย่างเดียวเหมือนกันค่า แฮะ

ริสะ : เห . . . - ริสะพูดเนือยๆ พลางเท้าคางเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง

ริสะ : แล้วเรื่องวงดนตรีเธอจะเอายังไงต่อไปล่ะ? คินเคดูคุง?

Eureka_GL_World

โคโทริ : แหม อย่างนั้นหรอจ๊ะ ถ้างั้นก็ไม่ต้องห่วงเรื่องการติดต่อแล้วสินะ เข้าใจแล้วจ๊ะเดี๋ยวชั้นจะติดต่อกับเจ้าของงานให้ก็แล้วกันนะ - โคโทริยิ้มรับก่อนจะเดินออกจากห้องไปจัดการอย่างที่บอก

ส่วนทางด้านรินที่ได้ยินดังนั้นจึงค้านขึ้นมาในทันที

ริน : ปรกตินายต้องไปบอกเธอด้วยตัวเองไม่ใช่หรือไง? ไหงมาบอกชั้นให้ไปบอกจิฮายะแทนล่ะ? . . . - รินพูดด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก อย่างกับว่าเธอเริ่มจะไม่ค่อยเข้าใจความคิดของไอยะซักเท่าไหร่แล้ว

ฮารุกะ : เอ่อ คือว่า แล้วมีอะไรที่ชั้นพอจะช่วยได้บ้างคะ ไอยะ

" อามามิ.. งั้นช่วยเอาเรื่องนี้ไปบอกจิฮายะทีล่ะกัน รู้สึกว่าชิบูยะจะใช้ไม่ค่อยได้สักเท่าไหร่น่ะนะ "

ผมหันมาหาฮารุกะพร้อมยื่นเอกสารให้กับเธอแทน

" ถ้างั้นวันนี้พวกเธอคุยกันก่อนล่ะกันว่าจะฝึกซ้อมอะไรยังไง แล้วมาหาชั้นที่โรงเรียน "

ผมพูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที

" โคโทริซัง ... ผมน่ะจะทําให้ยูนิตนี้ เป็นท็อปไอดอลให้ได้เลย "

ผมเดินออกจากบริษัททันทีที่พูดจบ ตอนนี้ผมกําลังจะมุ่งหน้าไปโรงเรียนอย่างเร่งด่วน

กลับมายังโรงเรียน ช่องกลางวัน

ดูเหมือนว่าไอยะจะกลับมาช่วงกลางวันพอดี เขายังพอมีเวลาที่จะแวะทานอาหารกลางวันและไปยังห้องชมรมดนตรีอยู่บ้างนะ

ประธานบอกมาว่าวันนี้มีงานสินะ ถ้างั้นไม่แน่รุ่นพี่ริสะอาจจะอยู่ที่ชมรมดนตรีก็เป็นได้

ผมเดินไปยังชมรมดนตรีอย่างรวดเร็วเพราะไม่รู้ว่ามีงานอะไรรออยู่ รีบไว้ก่อนถ้าจะดีกว่า

เมื่อมาถึงห้องชมรมผมก็เข้าไปด้านในทันที

" รุ่นพี่ริสะ ... "

ย้ายมายังห้องชมรมดนตรี

เมื่อไอยะเปิดประตูเข้าไปยังด้านในดูเหมือนว่าจะมีแค่รุ่นพี่ริสะที่อยู๋ในห้องคนเดียวและยัง เล่นไวโอลินอยู่

ไม่นานนักรุ่นพี่ริสกะก็ได้ค่อยๆวางไม้ลงช้าๆแล้วหันมาหาเจอไอยะพอดี

ริสะ : อ้าว? ไอยะคุง หายไปไหนมาน่ะ? - รุ่นพี่ถามเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย นี่ประธานแอบอำเขาหรือเปล่าหว่า?

" แล้วมีงานอะไรรึเปล่าครับ เห็นประธานบอกว่าวันนี้จะมีงาน.. "

ผมรีบซักไซร์อย่างไม่รีรอใด ๆ ทั้งสิ้น

" มีอะไรให้ผมช่วยบ้างครับ "

ริสะ : อืมมม . . . - ริสะทำท่านึกก่อนจะก้มหน้ามาบอกไอยะ

ริสะ : เห็นว่าไอริฝากเรียกให้ไปหาถ้าไอยะคุงกลับมาแล้วน่ะ

ริสะ : ส่วนเรื่องงานล่ะก็ ไม่มีอะไรมากนะ ก็แค่งานเอกสารเล็กๆน้อยๆเอง เป็นอะไรหรอไอยะคุงดูท่าเป็นกังวลมากเลยนะ

กังวลสีครับก็เจ้าตัวเล่นพูดซะน่ากลัวเลย

ไอศครีมเย็นคงต้องกําจัดงบซะแล้ว !!!

" งั้นเหรอครับ ถ้าอย่างงั้นไม่เป็นไรครับ งั้นเดี๋ยวผมไปหาประธานก่อนนะ "

ผมออกจากห้องชมรมมุ่งตรงสู่ห้องประธานนักเรียนทันที

" ประธาน !! หลอกกันได้นะ ตอนนี้เวลาของผมเป็นเงินเป็นทองแล้วนะครับ !!! "

ไอริ : โอ้กลับมาไวดีนี่นา? - รุ่นพี่ไอริหันมาหาไอยะทั้งที่มือยังทานโดนัทกับกาแฟอยู่

ไอริ : ก็เยอะไม่ใช่หรอ? ถึงขนาดชั้นคนต้องไปช่วยด้วยอีกแรงเลยนะ~ ไม่ได้บอกซะหน่อยว่างานเยอะแล้วนายต้องรีบกลับน่ะ จริงมั้ย?

ความรู้สึกเหมือนโดนป้อนหญ้าให้เลยแฮะ

" เฮ่อ... ไม่มีอะไรก็ดีแล้วล่ะ แล้วก็มีอะไรเหรอครับ ถึงได้เรียกผมมาที่นี้ "

ผมเดินไปที่โต๊ะของประธานอย่างช้า ๆ

" หวังว่าคงไม่ได้หลอกกันอีกหรอกนะ "

ไอริ : ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอก แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ ข้อความที่ส่งไปให้เป็นประโยชน์รึเปล่า? - หญิงสาวถามพลางยิ้ม

ไอริ : จิฮายะ น่าจะออดิชั่นผ่านนะ? ใช่มั้ย?

" ก็ผ่านกันหมดนั้นแหละ ตอนนี้ยัยพวกนั้นต้องฟังคําสั่งผมแล้วล่ะ "

ผมเดินหลับมานั่งที่โซฟาตัวเดิม

" นับแต่วันนี้ผมอาจจะมาเรียนน้อยลงก็ได้... ผมจะโดนไล่ออกไหมนะ... แต่ถึงโดนล่ะก็... คงไม่เป็นไรแล้วล่ะ "

ไอริ : ?? ไล่ออก พูดเรื่องอะไรของนายน่ะ? ปรกติก็มาโรงเรียนเป็นประจำอยู่แล้วไม่ใช่หรอ? - ไอริถามด้วยสีหน้างุนงง ก่อนจะทำหน้าเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง

ไอริ : หรือว่านายไปก่อเรื่องอะไรเอาไว้อีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย?

" ผมไปสมัครเป็นโปรดิวเซอร์ของพวกเธอเข้าให้น่ะ เพราะงั้นงานอาจจะรัดตัวจนไม่สามารถมาโรงเรียนได้ก็เป็นได้ "

ผมพูดขึ้นพลางมองขึ้นไปบนเพดานของห้อง

" ผมน่ะ... จะทุ่มสุดตัวให้กับดนตรีแล้วล่ะ... "

ไอรินิ่งไปในทันที พร้อมกับสีหน้าตะลึงอย่างเห็นได้ชัด

ไอริ : เดี๋ยวก่อนนะไอยะคุง ใช้จำได้ว่าแค่จะบอกเธอว่าจิฮายะไปทำอะไรที่ไหน . . . - หญิงสาวพูดน้ำเสียงเรียบก่อนจะก้มหน้าเล็กน้อย

ไอริ : แต่ไหง นาย ถึงไปสมัครเป็นโปรดิวเซอร์ได้ล่ะหา!?

" ก็แค่รู้จักตัวบริษัท แล้วไปสมัครเป็นโปรดิวเซอร์ไงครับ ง่ายนิดเดียว "

ผมอธิบายเหมือนเป็นเรื่องง่าย ๆ เหมือนเป็นการทอดไข่ดาวอะไรทํานองนั้นเลย

" ผมคิดว่าแบบนี้ล่ะ จะเข้าถึงตัวพวกเธอได้มากที่สุด แล้วสามารถให้คําแนะนําพวกเธอได้... "

ไอริ : . . . - ไอรินิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ขึ้นมากดๆ แล้วแง่หูฟัง

ไอริ : อ้อ คุณหนูคาฉะหรอ ? ไอยะคุงตอบตกลงจะเป็นพ่อบ้านให้เธอแล้วน่ะ . . . อื้อ เรื่องจริงสิ มารับตัวเขาที่ห้องกรรมการนักเรียนได้เลยนะ . . . จ้าๆ เขายินดีมากเลยล่ะ ตัดสินใจแบบลูกผู้ชายมากๆด้วย - ปี๊บไม่นานเธอก็ปิดโทรศัพท์ของตัวเองลง พร้อมกับ เสียงประตูที่เปิดออก

คาฉะ : ชั้นคนนี้มารับตัวเจ้าแล้ว เจ้าบ่าว(ไพร่)ของชั้น! - เสียงคุณหนูคาฉะเปิดประตูออกมาดังพอที่จะทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งได้ พร้อมกับสภาพที่เหมือนคนวิ่งมาจากปากซอยมายันท้ายซอยด้วยเหงื่อที่ชุ่มบนเสื้อและใบหน้าบางๆนั้น

" ให้ตายเถอะ ชั้นก็บอกแล้วใช่ไหมว่า ชั้นไม่ชอบที่จะเป็นคนคอยทําตามคําสั่งใครน่ะ "

ผมลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปหาคุณหนูคนนั้นอย่างช้า ๆ

พลางหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อของเธอ

" แล้วก็นะเป็นเด็กผู้หญิงน่ะ หัดทําตัวดี ๆ หน่อยเถอะ... ไม่ใช่เด็กแล้วนะ "

ผมซับเหงื่อของเด็กคนนี้ไปพลาง หันไปหาประธาน

" ประธานคิดจะทําอะไรครับเนี้ย ถึงได้ทําแบบนี้ "

คาฉะ  :นะนะนะ หนวกหูน่ะ ชั้นคนนี้แก่กว่านายตั้งปีนึงนะ ไม่ใช่เด็กแล้วด้วย อย่ามาพูดพล่อยๆนะ - ถึงเธอจะตะวาดไอยะแต่ก็ยังยอมและหลับตาข้างที่ไอยะเช็ดเหงื่อให้เธอ

ไอริ : หือ? เปล่านี่ ชั้นช่วยเธอต่างหากล่ะไอยะคุง - หญิงสาวยิ้มระรื่นอย่างไม่ใช่มารร้ายแต่เป็นนางฟ้า

" ช่วยอะไรครับ ? "

ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กับฉาคะ แล้วลูกหัวเธอก่อนที่จะลุกขึ้นมาแล้วเดินไปหาประธาน

" ทําแบบนี้ คิดจะช่วยอะไรผมได้งั้นเหรอครับ ? "

ไอริ : จ้า ช่วยได้สิ อย่างน้อยๆก็ไม่ทำให้เธอ ติด ขร. ได้ล่ะนะ - หญิงสาวพูดพลางนั่งไขว่ห้าง ส่วนคาฉะที่เป็นคนถูกเรียกมาดูเหมอืนจะถูกเมินเข้าให้แล้ว


ไอริ : ถ้าหากเธอเรียนระบบพ่อบ้านเธอไม่จำเป็นจะต้องเข้าเรียนก็ได้ เพียงแค่ดูแลคุณหนูของเธอให้มีเกรดเฉลี่ยที่ดี และสามารถตัวไอยะเองสามารถทำข้อสอบผ่านตามเกณฑ์กำหนดก็เรียบร้อย แต่มีอยู่ว่านายจะต้อง เป็นพ่อบ้านของคุณหนูคาฉะ เป็นไงล่ะ ต่างฝ่ายต่าง Happy end นี่เนอะ ว่างั้นมั้ย ฮึๆ - ไอริหัวเราะในลำคอพลางอธิบายด้วยสีหน้าพึงพอใจกับผลงานและข้อเสนอของตัวเอง

" ผมขอปฏิเสธ "

ผมหันหลังเดินกลับไปหาฉาคะพลางก้มตัวลงจัดเครื่องแต่งการของเธอ

" ผมไม่ชอบอยู่ภายใต้คําสั่งใคร แล้วอีกอย่างหากผมต้องทําตามคําั่สั่งของเด็กคนนี้ละก็ มันอาจจะทําให้ผมทํางานได้ไม่คล่องตัว "

ผมยืนถึงแล้วมองไปหาประธาน

" ผมไม่ชอบทําอะไรครึ่ง ๆ กลาง ๆ แล้วอีกอย่าง การจะพ่อบ้านให้เธอเพื่อที่ผมจะได้ไปดูแลไอดอลนอกโรงเรียนน่ะ... มันเห็นแก่ตัวเกินไป "

ผมจ้องไปที่นัยต์ตาของประธานก่อนที่หันกลับมามองฉาคะ

" ใช่ไหมล่ะ.. เป็นเธอ เธอจะยอมให้ใครสักคนใช้ตัวเธอเป็นเบื้อเพื่อความเห็นแก่ตัวของเขาเหรอ ? "

คาฉะ : เอ? ความรู้สึกแบบนั้นชั้นไม่เข้าใจหรอกนะ เพราะชั้นไม่เคยตกอยู่เบี้ยล่างให้ใครมั้งนะ?

คาฉะ : ห๊ะ ว่าแต่ นายไม่อยากเป็นพ่อบ้านของชั้นคนนี้ขนาดนั้นเลยหรอ!!? - เธอพูดพลางอมแก้มงอลบูดบึ้งใส่ไอยะ

ไอริ : เรื่องนั้นไม่เห็นยากเลยนี่ ก็ตกลงกันเอาสิ ระหว่างเรื่องงานกับพ่อบ้าน แค่บริหารเวลากับข้อตกลงกันให้ลงตัวก็พอแล้วไม่ใช่หรอ? - ไอริเสนอทางออก พลางสายตานั่งจ้องคอมพิวพ์เตอร์แทน

ไอริ : หรือถ้าเกิดคิดคำนวนไม่ได้เดี๋ยวชั้นจัดตารางงานของนายให้มีเวลามากพอดูแลคุณหนูคาฉะด้วยอย่างนั้นดีกว่าไหม?

คาฉะ : โฮ่ สมแล้วที่เป็นประธานักเรียน พึ่งพาได้จริงๆเลยนะ ! - ดูท่าคาฉะจะโดนไอริล้างสมองด้วยเรื่องที่จะจับไอยะมาเป็นพ่อบ้านไปเสียแล้ว ,,,

" ถ้างั้น... คาฉะ... มีข้อตกลงอยู่เพียงข้อเดียวเท่านั้น... ถ้าเธอยอมรับมันได้ชั้นจะเป็นพ่อบ้านให้เธอเอง "

ผมชูนิ้วชี้ของตัวเองขึ้นมาเบื้องหน้าคาฉะ

" ชั้นจะไม่ทําตามคําสั่งของเธอทั้งหมด นี้คือกฏเพียงข้อเดียวเท่านั้น เธอรับได้ไหม "

คาฉะ : อะไรล่ะนั่น มันใช่คำพูดของข้ารับใช้ที่ไหนกัน ต้องสุภาพๆ กว่านี้สิ ฮึ - คาฉะงอลแก้มป่องเมื่อไอยะบอกว่าจะไม่ทำตามที่เธอขอเกือบทุกอย่าง

ไอริ : ไม่เอาน่าไอยะคุง ถึงงานโปรดิวเซอร์จะสำคัญแต่เธอก็ต้องให้ความสำคัญกับคุณหนูของเธอเหมือนๆกันนะ ว่าแต่ เธอเป็นโปรดิวเซอร์ทั้งที ถือซะว่าเป็นการฝึกซ้อมก่อนลงสนามจริงซะเลยเป็นไงล่ะ?

" แต่ไอดอลต้องทําตามโปรดิวเซอร์นะครับ "

ผมพูดตอบกลับประธาน

" คาฉะ... ชั้นน่ะอาจจะไม่ว่างทําตามที่เธอต้องการตลอดเวลา เธอรับได้ไหมล่ะ "

ไอริ : ไอดอลไม่ใช่คนใช้นะ ถึงสั่งอะไรต้องทำตามน่ะ ต้องบอกว่าให้คำแนะนำและชี้แนะสิจ๊ะ - หญิงสาวยิ้ม พลางพิมพ์บนโน๊ตบุ๊คนั้น

คาฉะ : ฮึ แค่เจ้าทำอาหารให้ชั้นคนนี้ทานครบทุกมื้อ ก็น่าจะพอแล้ว ตกลงมั้ยล่ะ? - คาฉะเสนอและท่าทางเธอจะจริงจังเอามากๆด้วย

" ถ้างั้นเป็นอันตกลง ชั้นจะเป็นพ่อบ้านให้เธอก็ได้ "

ผมตอบคาฉะอย่างขิงขัง

" จริงสิถ้างั้น เธอจะไปกลับชั้นไหมล่ะ... ตอนฉันออกไปทํางานน่ะ "

ไอริ : โฮ่ นายจะพาคุรหนูของนายไปนั่งเฝ้าอย่างนั้นหรอไอยะ? - หญิงสาวเอ่ยแซวไอยะขึ้นมาทันทีที่เธอพิมพ์อะไรบางอย่างบนคอมฯเรียบร้อยแล้ว

ไอริ : ก็ไม่ใช่ว่าชั้นจะห้ามหรือทำไม่ได้หรอกนะ ถึงคุณหนูคาฉะ จะเป็นลูกหลานของตละกูลใหญ่ๆ แต่ว่าเธอเองก็จำเป็นจะต้องเรียนในชั่วโมงเรียนเหมือนกัน - เธอพูดพลางเหลื่อหน้าจอโน๊ตบุ๊คมาให้ไอยะและคาฉะดู คะแนนผลสอบตอนปีหนึ่งของคาฉะ

ไอริ : ก็อย่างที่เห็นน่ะนะ คุณหนูคาฉะน่ะ อ่อนวิชาภาษาอังกฤษ กับ คณิตศาสตาร์ อยู่พอสมควร แต่ถ้านายพาเธอไปแล้วดูแลเรื่องการเรียนของเธอ อย่างที่พ่อบ้านคนอื่นเขาทำได้ล่ะก็ อีกเรื่องนึงนะ

คาฉะ : หวา!!! เดี๋ยวสิ อย่าเอาเกรดของคนอื่นดูง่ายๆ สิ !! แกก็อย่ามองนะ!! - คาฉะโวยวายขึ้นมาทันทีพลางรีบผละไอยะให้ออกห่างจากรัศมีการมองเห็นจอนั้น

" ถ้างั้นให้คาฉะนั่งเรียนไปก็ได้ ถ้าผมเลิกงานแล้วเดี่ยวจะเข้ามาดูแล แบบคงโอเคกว่า "

ผมพูดกับประธานพลางลูบหัวคาฉะไปพลาง ๆ

" ผมไม่จําเป็นต้องให้เธอมาติดตัวผมตลอดเวลาหรอก มันจะเหนื่อยซะเปล่า ๆ "

ไอริยิ้มอย่างผู้ชนะพลางผ่อนลมหายใจเบาๆพร้อมกับส่ายหน้า

ไอริ : ก็ถึงบอกยังไงล่ะว่าเธอไม่เข้าใจระบบหลักสูตรพ่อบ้านเลยซักนิดเดียว เอาเถอะ ระมัดระวังเรื่องสังคัมที่ต้องเปลี่ยนแปลงด้วยล่ะ แล้วก็ ชั้นเปลี่ยนหลักสูตรให้เธอเรียบร้อยแล้ว ส่วนเรื่องเครื่องแบบพ่อบ้าน ให้คุณหนูคาฉะเป็นคนเลือกให้คงจะดีกว่านะ?

คาฉะ : อื้ม ไม่ต้องห่วง ข้ากะแล้วว่ายังไงเดี๋ยวเจ้านี่ก็จะมาเป็นข้ารับใช้ เลยเลือกไว้ให้เรียบร้อยแล้วล่ะ!

" หึ... ให้ตายเหอะ... พวกเธอนิ... "

ผมยิ้มพร้อมกับลูบหัวคาฉะเบา ๆ อีกครั้ง

" ประธาน... เย็นนี้อย่าลืมเดทของพวกเรานะครับ "

ผมยิ้มให้กับประธานพร้อมพูดถึงสัญญาเรื่องไอศรีม

ถึงประธานนะนิสัยแบบนี้ แต่เป็นคนที่ใจดีมากเลย... ต้องขอบคุณอยู่แล้วล่ะ

ดูท่าคาฉะจะเริ่มชอบเวลาไอยะ ลูบผมของเธอเข้าให้แล้ว เพราะเธอเริ่มต่อต้านน้อยลงไปอย่างเห็นได้ชัดจนไม่รู้แล้วว่าใครเป็นรุ่นพี่หรือรุ่นน้องกันแน่

ไอริ : ไม่เป็นไรๆ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ นายน่ะ เป็นโปรดิวเซอร์กับพ่อบ้านภายในตัวคงยุ่งสายตัวแทบขาดเลยล่ะสิ อย่างน้อยๆ ก็ต้องให้เวลากับไอดอลแล้วก็คุณของนายก่อนที่จะมาห่วงชั้นนะ เข้าใจมั้ย พ่อหนุ่มไฟแรง - เธอพูดพลางขยิบตาให้ไอยะ

ไอริ : เอาล่ะ คงได้เวลาเรียนแล้วล่ะมั้ง เชิญพวกเธอสองคนดูแลกันดีๆล่ะ - เธอพูดส่งไอยะกับคาฉะเมื่อหันมามองดูเวลาแล้ว

[ Action Coin ต้องการ 5 ]
[ ตัวเลือก [ 1 ] ไอริ [ 2 ] คาฉะ [ 3 ] ริสะ [ 4 ] จิฮายะ [ 5 ] ริน [ 6 ] ฮารุกะ ]

[ 2 ] คาฉะ

" อยู่แล้ว นี้มันก็เป็นหน้าที่ของผมเหมือนกัน... "

ก่อนที่ผมจะเดินออกจากห้อง ผมได้หันมาบอกกับประธานถึงบางสิ่งบางอย่าง

" ถึงงานผมจะยุ่งขนาดไหน แต่ถ้าผมต้องผิดสัญญาล่ะก็ ผมคงโกรธตัวเองเอามาก ๆ แน่ "

เมื่อพูดจบผมก็เดินออกจากห้องพร้อมกับคาฉะทันที

เสร็จสิ้น

Blue_Moon

คานาเดะ : ถ้า ถามชั้นแบบนั้น . . . - คานาเดะหันมาหาทากะและมองเขาด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะกลับมามองประตู ดูท่าเธอจะอยากกินของที่เธอชอบนะ

วืด มือของหญิงสาวเปิดประตูเข้าไปยังด้านในห้องชมรมนั้น เสียงกระดึ่งตรงประตูดังขึ้นทำให้คนที่มือว่างจากการทำครัวหันมามองพลางยิ้มให้

นักเรียนหญิง : ยินดีต้อนรับจ๊ะ ปีหนึ่งหรอ? มาดูชมรมหรอจ๊ะ?

คานาเดะ : พวกเราจะมาขอ ยืมใช้ควรหน่อย . . .

นักเรียนหญิง : เอ พูดเบาจังเลย . . .  อ้อ จะมาขอยืมใช้ครัวหรอ? - เธอคุยกับคานาเดะใกล้ๆก่อนจะมองดูรอบๆ

นักเรียนหญิง : อื้อ มีเชลตรงนั้นว่างอยู่น่ะ ว่าแต่จะใช้วัตถุดิบของที่นี่ด้วยหรือเปล่า?

คานาเดะ : แค่เต้าหู้ อย่างเดียว . . .

นักเรียนหญิง : อืม ถ้าแค่อย่างเดียวล่ะก็ไม่น่ามีปัญหาหรอกนะ

คานาเดะ : เขาบอกไม่มีปัญหาล่ะ . . . - คานาเดะพูดพลางหันมาหาทากะด้วยมือรูปตัว V

" ถ้าทำออกมาแล้วกินไม่ได้ก็อย่าว่ากันนะ . . . " ทากะพูดกับคานาเดะโดยไม่คิดอะไร
อยากกินขนาดนั้นเลยหรอ . . . ทำก็ทำ . . . ถึงจะไม่ชอบบรรยากาศก็เถอะ ทากะคิดอยู่ในใจขณะค่อยๆเดินไปยังเชล
ทากะเริ่มจัดแจงอุปกรณ์ทำอาหาร สักพักก่อนจะหันกลับไปถาม " นี้คานาเดะ! เธอยังไม่ได้บอกเมนูเลยแล้วฉันจะทำถูกได้ยังไงละ !"

คานาเดะ : เต้าหู้ผัด . . . - คานาเดะตอบไอยะพลางเอียงคอเล็กน้อย

จัดแจงส่วนผสมได้ตามต้องการ

ทากะพยักหน้าตอบรับ แล้วหันกลับไปหน้าเตาอีกครั้ง
"สั่งมาแบบนี้คงชอบแบบเผ็ดๆสินะ . . ." ทากะคิดในใจ

วัตถุดิบ

ส่วนประกอบซอส
1. น้ำ 1/2 ถ้วย
2. ซอสถั่วเหลืองชนิดเจือจาง 1/2 ถ้วย
3. พริกและกระเทียมสับรวมกัน 4 ช้อนโต๊ะ

4. เนื้อหมู 1/2 ถ้วย แช่ในน้ำเดือด 7 หรือ 8 ถ้วย ประมาณ 5 นาที
5. Dry Sherry 1 ช้อนชา
6. ซอสถั่วเหลือง 1 ช้อนชา
7.  hoisin sauce  1 ช้อนชา
8. น้ำมัน 1/4 ช้อนโต๊ะ
9. กระเทียมสับละเอียด 1 ช้อนชา
10. ขิงสดสับละเอียด 2 ช้อนชา
11. เต้าหูชนิดแข็งปานกลางขนาด 1/2 ปอนด์ ตัดเป็นสี่เหลี่ยมลูกบาศก์ขนาด 1/4 นิ้ว หันเป็นชิ้นขนาดพอดีคำ
12. ต้นหอม 2 ต้น ซอยบางๆ
13. แป้งข้าวโพด 2 ช้อนโต๊ะ ผสมกับน้ำเย็นในอัตราส่วน 1:1

วิธีทำ
- นำส่วนผสมของซอสผสมกันในชาม พักไว้
- ผสมเนื้อหมูที่แช่น้ำแล้วกับเหล้าเชอรี และซอสถั่วเหลือง 1 ช้อนชา และซอส Hoysin พักไว้
- ตั้งกระทะก้นลึกบนไฟแรงจัด เมื่อกระทะร้อนแล้วเติมน้ำมัน รอให้น้ำมันร้อน ใส่กระเทียมและขิงผัดพอทั่ว ใส่โปรตีนเกษตรที่หมักส่วนผสมแล้วลงไป ผัดให้ทั่วประมาณ 2 นาที ใส่เต้าหู้และซอสปรุงรสที่ผสมไว้แล้ว ปล่อยให้เดือดประมาร 3 นาที
- โรยต้นหอมและแป้งข้าวโพดผสมน้ำ คนให้เข้ากันด้วยไฟแรงจนกระทั่งส่วนผสมข้นและเดือดปุดๆ

ทากะทำอาหารรสเผ็ดต่อไปสักพัก แล้วจึงนำมาเสริฟให้คานาเดะ

คะแนนความสัมพันธ์คานาเดะ + 3

คานาเดะยืนดูทากะทำอาหารอย่างตั้งใจ? เสียจนตาของเธอแทบไม่กระพริบจนกระทั่งทากะทำเสร็จและยกมาให้เธอ

คานาเดะ : ขอบคุณนะ . . . แต่ คงต้องเอากลับไปทานที่โรงอาหาร ที่นี่ไม่มีโต๊ะว่างเลย . . . - เธอบอกทากะ พลางชี้ไปที่โต๊ะสำหรับรับประทานอาหารสองตัวที่มีคนใช้อยู่

คานาเดะ : ทากะชอบกินของเผ็ดหรอ? . . .

"เปล่าเลย . . . ผมชอบรสหวาน . . .แต่คิดว่าคานาเดะชอบก็เลยทำแบบเผ็ดเพราะยังไงอาหารมื้อนี้ก็ตั้งใจทำมาเพื่อคานาเดะเป็นหลักอยู่แล้วนิน้านะ~" ทากะตอบหญิงสาวแล้วยิ้มให้เธอเล็กน้อย
ขณะที่ทากะยิ้มให้ก็เผลอไปสบตาหญิงสาวคนนั้นจึงได้หน้าแดงแล้วหันหน้าหลบทันที่

"'งั้นย้ายไปที่โรงอาหารกันก่อนเถอะจะได้กินกันซะที~"ทากะพูดแก้เขินพร้อมเดินไปโรงอาหาร

คานาเดะ : ปรกติ ชั้นไม่ค่อยทานของเผ็ดเท่าไหร่หรอก . . . - คานาเดะพูดพลางวางจานก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะ แล้วหยิบพริกที่อยู่ใกล้ๆ มาถือไว้

คานาเดะ : ปรกติชั้นจะสั่งแบบธรรมดามา แต่ว่าคุณป้าบอกว่าถ้าโรยเจ้านี่ลงไป . . . - เธอพูดพลางค่อยๆ เคาะๆ ขวดพริกเบาๆ

ป็อก! ฝาขวดพริกได้หลุดออกมาพร้อมกับกองภูเขาพริกบนจานของเธอ

คานาเดะ : . .   - เธอนิ่งไปพลางมองดูจานตัวเองทั้งแบบนั้น แต่รอบๆทากะรู้สึกว่าจะมีแต่คนเหงื่อแตกพลั่ก เพราะสภาพอาหารของคานาเดะนะ ( มีอิธพลต่อคนรอบข้างจริงๆ )

ทากะ : . . . . .
ดูเหมือนทากะจะไม่ได้ใส่ใจอะไรมากเค้าไม่มีอาหารเหงื่อแตกแต่อย่างใดเพราะปกติแล้วเค้าพยายามไม่แสดงอารมณ์มากในที่สาธารณะ เพราะมันอาจจะทำให้เกิดเสียงหนวกหูได้
ทากะค่อยๆว่างช้อนลงดูเหมือนเค้ายังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลยด้วยซํ้า
ทากะ : พริกขนาดนั้นกินได้มั้ยเนี่ยครับ . . . . ถ้าไม่ได้ละก็เอาของผมไปก็ได้นะครับ. . . เพราะยังไงเมนูนี้ก็เป็นเมนูที่ทำมาเพื่อคุณคานาเดะอยู่แล้ว ไม่ว่ายังไงผมก็อยากให้คุณได้ชิมรสชาติของมัน

คานาเดะ : ไม่เป็นไร . . . - หญิงสาวค่อยๆยกช้อนของตัวเองกอดกองภูเขานั้นลงไปคลุกเคล้ากับเต้าหู้ผัดนั้น จนสีของมันเปลี่ยไปเป็นสีแดงสดบ่งบอกความเผ้็ดร้อนเลยทีเดียว แต่หญิงสาวค่อยๆช้อนเต้าหู้ขึ้นมา ทานช้าๆและไม่แสดงท่าทีอะไรหลังจากทานไปเลยแม้แต่น้อย

คานาเดะ : ไม่ทานหรอ?

"............ช่างเป็นผู้หญิงที่(กินอาหาร)เผ็ดร้อนเสียจริงนะ"ทากะแอบคิดในใจโดยไม่แสดงอาการอะไรออกไป
"อ๊ะ! เปล่า เดี่ยวทาน . . ."ทากะค่อยๆตักขึ้นมาทานอย่างไม่เร่งรีบ
"แล้วรสชาติเป็นยังไงบ้างครับ?? . . ."ทากะถามหญิงสาวเมื่อหญิงสาวกินไปได้ซักพัก . . .

คานาเดะ : เผ็ด มากเลยล่ะ . . . - คานาเดะตอบเบาๆ แต่ก็ยังคงทานเต้าหู้ผัดเผ็ดนรกนั้นต่อไปเรื่อยๆ

แต่พอยิ่มเธอทานมากเข้า ทากะเริ่มสังเกตุว่า ตรงจมูกของเธอเริ่มแดงระเรื่อเล็กๆ และค่อยๆชัดขึ้น ถึงแม้จะไม่มีเหงื่อออกมาก็ตามแต่อการแบบนี้มันอาการเผ็ดร้อนชัดๆ  เก่งแฮะที่กินเผ็ดขนาดนี้ยังไม่แสดงอาการอะไรออกมาเลย

"ถ้ามันเผ็ดขนาดนั้น ก็ไม่ต้องฝืนกินต่อก็ได้นะครับ . . . ถ้าอยากกินต่อกินของผมแทนก็ได้นะ ผมเพิ่งกินไปนิดเดี่ยวเอง เดี่ยวผมไปหาอย่างอื่นกินแทนก็ได้ครับ เพราะงั้นถ้าไม่ไหวก็เปลี่ยนมากินของผมแทนก็ได้ครับ . . ."ทากะพูดกับหญิงสาวเนื่องจากอดเป็นห่วงไม่ได้

คานาเดะ : ไม่เป็นไร . . . เดี๋ยวเธอก็จะไม่ได้กินอะไรน่ะสิ . . . - หญิงสาวตอบปฏิเสธด้วยสายตานิ่งๆนั้น ก่อนจะเร่มทานต่อ

คานาเดะ : ทานบ้างเถอะ . . . เดี๋ยวจะเย็นซะก่อนนะ . . .

"ครับ . . . ." ทากะเทน้ำตาลลงในจานเหมือนที่คานาเดะทำตะกี้แต่เปลี่ยนจากพริกเป็นน้ำตาลแล้วลงมือทานอย่างว่าง่าย แต่ก็อดเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ แต่ถ้าเปลี่ยนจานตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วเพราะจานของทากะก็หวานสุดๆ ส่วนจานของคานาเดะก็เผ็ดสุดๆ

ทากะมองคานาเดะอยู่ตลอดเพราะกลัวว่าจะเป็นอะไรไปเพราะอาหารของตัวเอง

คานาเดะยังคงพยายามทานเต้าหู้นั้นไปจนกระทั่งหมดลง หญิงสาว ยื่นมือไปหยิบแก้วน้ำแล้วดื่มมันช้าๆ พลางหายใจแรงเล็กน้อย คงเพราะความเผ็ดของมันแน่ๆ

คานาเดะ : ขอบคุณสำหรับอาหารนะ . . . - หญิงสาวกล่าวขอบคุณตามมารยาท พลางวางแก้วน้ำลง

คานาเดะ : มีอะไรที่ไม่เข้าใจหรือเปล่า? . . .  - เธอถามทากะขึ้นมาลอยๆ พลางเอียงคอเล็กน้อยประกอบคำพูด แต่ดูท่าตัวเธอเองน่าจะยุ่งๆ อยู่พอสมควรกับหน้าที่ของหัวหน้าห้องรึเปล่า เธอจึงถามมาแบบนั้น

"อนุญาติหน่อยแล้วกัน . . ." ทากะพูดขณะทักซอสสีแดงสดที่ยังเหลืออยู่ในจานของคานาเดะมาชิมเล็กน้อย
"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"ทากะถึงกันพูดไม่ออกเค้าทำได้แค่ดื่มนํ้าตามเผื่อบรรเทาความเผ็ดนั้น

"ถ้าไม่เข้าใจเรื่องก็คงจะมีเรื่องเดี่ยวคือเรื่องที่เธอทนความเผ็ดระดับนี้เข้าไปได้ไง . . . " ทากะพูดแล้วเอาช้อนชี้ไปทางจานของคานาเดะ

คานาเดะ : . .  . - หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะก้มหน้าเล็กน้อยพลางบ่น

คานาเดะ : มันเผ็ดมากจนชั้นไม่รู้จะ . . . แสดงออกยังไงต่างหาก . . . - คานาเดะพูดเบาๆ

คานาเดะ : แต่ถ้าไม่มีอะไรให้ชั้นช่วยแล้ว เดี๋ยวชั้นจะแวะไปห้องสมุดซักหน่อย . . .

"อืม . . . ถ้างั้นผมขอตัวไปแวะไปห้องดนตรีซักพักแล้วกันนะครับ ถึงจะไม่รู้ว่าเหลือเวลาพอให้ซ้อมบางหรือเปล่าก็เถอะ . . ." ทากะพูดก่อนที่จะโบกมือลาแก่หญิงสาวแล้วเดินจากไป

ย้ายมายังห้องดนตรี

เมื่อทากะเดินมายังห้องดนตรี ดูเหมือนว่า ด้านในห้องจะมีเสียงกีต้าดังออกมาจากห้องนั้น มีช่วงหนึ่งที่ทากะพอจำทำนองได้ ว่าเคยฟังมาก่อน ส่วนอีกทำนองที่เล่นตอบกลับมาเป็นของใครก็ไม่รู้ อาจจะแบทเทิ้ลกันอยู่ก็เป็นไปได้

"........ดูเหมือนว่าจะครื้นเครงกันเกินไปแล้ว ..... เห้อ~ ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็เสียงดังชะมัด . . . " ทากะแอบบ่นเล็กน้อย
แล้วเดินไปหลับบนโต๊ะในห้องเรียน

กลับมายังห้องเรียน

เนียรุโกะ : อ๊ะ ทากะซัง! - เนียรุโกะกล่าวทักถึงทากะทันที

เนียรุโกะ : หายไปไหนมาหรอคะ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า? - เธอถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง รอบนี้มาแบบลูกอ้อนหรืออย่างไร แต่ดูเธอจริงจังอยู่พอสมควรนะ

ทากะ : zzzzzZZZZZZZ
ทากะฟุบหลับลงกับโต๊ะไปโดยไม่ได้สนใจหญิงสาวที่ถามเลยแม้แต่นิดเดี่ยว เค้ายังไม่รู้เลยด้วยซํ้าว่าเธอคนที่อยู่ข้างๆเค้านั้นพูดว่าอะไร

เนียรุโกะ : เดี่ยวสิค้าาา เล่นไม่สนใจกันแล้วฟุบหลับไปดื้อๆเลยหรอ!? - เนียรุโกะแสดงรีแอ็คชั่นสุดช็อคก่อนจะเขย่าตัวทากะให้ตื่น

เนียรุโกะ : เน่ๆ ทากะซัง เล่นเมินคู่หมั้นของคุณแบบนี้ จะใจร้ายกันเกินไปแล้วนะค้าา อืออ

"ปึ๊ด !" เครื่องหมายแสดงความโมโหได้จึ้นบนใบหน้าทากะ เพิ่มมากขึ้นทุกครั้งที่เนียรุโกะเขย่า
"ปึ๊ด ปึ๊ด ปึ๊ด ปึ๊ด ปึ๊ด !"
เมื่อเขย่าไปได้สักพักทากะก็จับตัวของเนียรุโกะแน่น " ช่วย . . . . . . . . ไปไกลๆ ตี* ไป! "
ทากะโยนเนียรุโกะออกนอกหน้าต่างก่อนจะนอนต่อโดยทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เนียรุโกะ : กรี๊ดดดดด!!! ทากะซังทำอะไรค้า!!!!! - เนียรุโกะร้องลั่นทั้งน้ำตาพลางรั่วหายไปจากสกีนตาของคนในห้อง ที่มองตามด้วยท่าทีอึ้งๆนิดๆ

นักเรียนหญิง : แหม สนิทกันจังเลยนะสองคนนี้เนี่ย

นักเรียนหญิง : ท่าทางที่บอกว่าจะคบหากันจะเป็นเรื่องจริงนะ แบบนี้บรรยากาศในห้องเรียนค่อยดีขึ้นมาหน่อยเนอะ

นักเรียนชาย : อ้า คิดแบบนั้นเหมือนกันแหละ - แต่ดูท่าพวกคนในห้องจะเข้าใจผิดว่าการกกระทำแบบนี้กลายเป็นเรื่องปรกติไปเสียแล้ว

ทากะยืนขึ้น
ทากะ : ผมไม่มีวันคบกับคนแบบนี้หรอกครับ !
เขาประกาศอย่างหนักแน่นท่าทางดูจริงจังมาก

ทั้งห้องเงียบไปเลยทีเดียว ดูท่าว่าจะเป็นเรื่องจริงนะ

นักเรียนหญิง : มะ น่าๆ ไม่เห็นจะต้องพูดดังขนาดเลยนี่นา อีกอย่างแบบนั้นเนียรุโกะจังก็น่าสงสารออกนะ ดูท่าจะติดเธอน่าดูเลยนะคะ

"อย่างน้อย ก็เพื่อข่าวลือแปลกๆนี้ก็จะได้จบลงเสียที . . ." ทากะพูดด้วยนํ้าเสียงปกติเนื่องจากห้องเงียบไปแล้ว
" แล้วก็ถ้าไม่พูดความสัมพันธ์ของผมกับเนียรุโกะในสายตาของคนอื่นก็จะผิดไปหมดสิครับ . . . ถึงมันจะดูโหดร้ายก็เถอะ " ทากะพูดเสริมหลังจากเว้นช่วงไปสักพักด้วยนํ้าเสียงที่ฟังดูเศร้าเหมือนสำนึกผิด แต่มันเป็นเพียงการแสดงละครซึ่งความจริงแล้วในใจเขาจะไม่คิดแบบนั้นเลยก็ตาม

นักเรียนหญิง : อื้ม แต่ว่าก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่นา เนียรุโกะซังเองก็ น่ารักดีออก ไม่ลองคบหากันดูก่อนล่ะ?

นักเรียนหญิง : เอ . .  ขนาดเนียรุโกะท่าทางติดเธอขนาดนั้นยังไม่ชอบ แล้วสเป็คนายเป็นแบบไหนล่ะ?

นักเรียนชาย : โอ้ ยิงคำถามได้แจ๋วนี่ ว่าไงล่ะ พ่อหนุ่มนักรัก?

" การที่ผมจะเลือกคบใคร คงเป็นเพราะนิสัยทั้งหมด โดยที่หน้าตาไม่เกี่ยวเลยดังนั้นการที่เนียรุโกะหน้าตาน่ารักนั้นไม่อยู่ในประเด็นการตัดสินใจของผมเลยครับ . . . สำหรับสเป็คของผมนั้นคงไม่สามารถบอกได้หรอกครับเพราะว่าอย่างที่บอกผมไม่ชอบการตัดสินคนจากภายนอก และคำว่าการคบกันของผมนั้นคงจะใช้เฉพาะเมื่อผมคิดจะรักในนิสัยผู้หญิงคนนั้น และพร้อมที่จะอยู่กับเธอคนนั้นได้เสมอ ในความคิดของผมนั้น คำว่า คบกันมันมีความหมายเกินกว่าที่จะใช้คู่กับคำว่า ' ลอง ' ครับ. . . . " ทากะพูดออกไปตามที่เขาคิดจริงๆ

นักเรียนชาย & หญิง : เป็นพวกโลกส่วนตัวสูงสินะ เจ้าหมอนี่ . . . - ในหัวคนทั้งห้องคิดไปในทางเดียวกัน

นักเรียนชาย : เอ้อ เฮ้อ น่าเบื่อแฮะ - คนที่ถามล่าสุดทำท่าเซ็งๆ พลางหันกลับมาดูหนังสือของตัวเอง

นักเรียนหญิง : อ่า ฮะๆ ถ้านายคิดแบบนั้นก็ตามใจล่ะนะ แอบเห็นใจเนียรุโกะซังนิดๆแฮะ

คานาเดะ : ทุกคนอาจารย์มาแล้ว . . . - คานาเดะพูดขึ้นเมื่อเธอเห็นเงาของผู้ใหญ่อยู่นอกหน้าประตู และเมื่อได้ยินสัญญาณนั้น นักเรียนคนอื่นๆ ต่างพากันเงียบและกลับมาเข้าสู่โหมดสงบเหมือนปรกติ

อาจารย์ : สวัสดีทุกคน หือ? วันนี้เนียรุโกะซังขาดเรียนอย่างนั้นหรอ? - อาจารย์กล่าวทักทายพลางสังเกตุเห็นเก้าอี้ว่างอยู่

นักเรียนชาย : เดี๋ยวก็มาครับ เมื่อกี้เห็นลงทางด่วนไปห้องพยาบาลน่ะครับ

อาจารย์ : หา? อืม ช่างเถอะ ถ้างั้นเริ่มเรียนกันเลยก็แล้วกันนะ - อาจารย์งงกับคำตอบนั้นพลางเปลี่ยนเรื่องหันมาเริ่มเชียนไวท์บอร์ดบนกระดานตามปรกติ

g-zero

"ก็คงชวนคนไปเรื่อยๆนันแหละครับ ไม่ได้จริงๆก็ลุยเดี่ยวนั่นแหละ" คินเคดูพูดแบบไม่คิดมากเลยแม้แต่น้อย

"ว่าแต่ยุยสนใจมาเข้าร่วมวงกับชั้นไหม" คินเคดูลืมชวนยุยไปเลยเพราะก่อนหน้านี้เขาห่วงเรื่องซ่อมกีตาร์มากกว่า

"ส่วนชื่อวงผมคิดไว้ตั้งนานแล้วล่ะ นั่นคือ Crossbone" คินเคดูประกาศกร้าวเรียบร้อยทั้งๆที่ยังไม่ได้ตั้งวงด้วยซ้ำ

ริสะ ใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง

ริสะ : ตอนนี้มีมือกีต้าอยู่สองคนแล้วสินะ? ถ้างั้นหลักก็คือ กลอง กับ เบส กับนักร้องนำ

ยุย : อืม แต่ว่าสมาชิกในชมรมของเราก็มีวงกันหมดแล้วนี่คะ เหลือแต่ ไอยะซังน่ะ ที่ยังไม่ได้สังกัตวงไหน

ริสะ : อ่า ถ้าเป็นเขา รู้สึกว่าจะทำงานเป็นโปรดิวเซอร์แล้วน่ะ คงไม่มีเวลามาที่น่ะ

ยุย : อ่าน้า งั้นเราจะไปหาที่ไหนล่ะคะ?

ริสะ : ถ้าเป็นนักร้องนำล่ะก็หาไม่ค่อยยากหรอกจ๊ะ แต่ว่า ปัญหาคือมือเบสกับมือกลองนี่สิ . . .

"ไม่คิดมากหรอกครับ ถ้าไม่ได้จริงๆเดี๋ยวผมจัดการใช้โปรแกรมเสียงดัดแปลงขึ้นมาเองก็ได้ ฮ่ะๆ" ท่าทางคินเคดูจะสบายใจมาก

"ส่วนเรื่องร้องนำไม่ต้องเน้นเพราะมากหรอกครับ ผมอยากเน้นแบบมีพลังมากกว่า แล้วก็ร้องเพลงด้วยกันหลายๆคนเลย"

ยุย : แบบนั้นมันจะเรียกว่าวงดนตรีได้หรอ นี่ความหมายของคำว่าวงดนตรีของนายคืออะไรแน่น่ะ? - ยุยถามอย่างช็อคนิดๆกับคำตอบที่ชายหนุ่มบอกรุ่นพี่

ริสะ : ขึ้นแสดงกันแค่ไม่กี่คนแต่มีเสียงออกมาครบพี่ว่าพวกเขาคงไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่หรอกนะ. . . - รุ่นพี่ริสะครุ่นคิดไปตามคำบอกเล่าของคินเคดูก่อนจะหันมาหายุย

ริสะ : ว่าแต่ยุยจัง มีเพื่อนที่เล่นพวกเครื่องดนตรีจำพวกที่พี่บอกมารึเปล่า?

ยุย : อื้อ ถ้าเป็นมือเบสล่ะก็มีอยู่ค่ะ แต่นั่นก็เป็นกลุ่มเลยอ่า ถึงจะรั่วๆกันซักหน่อย แต่เดี๋ยวจะลองถามให้แล้วกันนะคะ

ริสะ : เอาเป็นว่าผลค่อยคุยกันอีกทีหลัง ตอนนี้ทำอะไรกันต่อดีล่ะ?

ยุย : เห? ไหงหัวหน้าชมรมมาถามพวกเราล่ะค้า?

ริสะ : ก็ แหม พี่ ทำแต่พวกงานเอกสารจนเสร็จแล้วนี่นา ที่เหลือก็ว่างแล้วล่ะ คินเคดูล่ะ มีความคิดเห็นไหม?

Eureka_GL_World

Unlock Event Kacha

ไอริ : จ้าๆ พยายามเรื่องงานของตัวเองให้รอดก่อนค่อยมาหาทางนี้ก็แล้วกันนะ - เธอโบกมือส่งทั้งคู่

หน้าห้องกรรมการนักเรีนย

คาฉะ : เอาล่ะ ทีนี้ก็กลับบ้านกันก่อนแล้วกันนะ - คาฉะพูดด้วยใบหน้ายิ้มๆอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหยิบมือถือของเธอมากดแล้วรอสาย

คาฉะ : อ้อ ชั้นเองนะ ช่วยส่งรถมารับหน่อยสิ อื้อ ชั้นได้พ่อบ้านคนใหม่มาแล้วล่ะ - เธอคุยด้วยน้ำเสียงสดใสกว่าปรกติมาก แล้วก็วางสาายไป

คาฉะ : อีกซักแป๊บนึง คนขับรถจะมาส่งที่นี่ เพราะงั้นมานั่งคุยกันก่อนที่สวนตรงหน้าลานน้ำพุกันมั้ย?

เสร็จสิ้น

" ก็ได้นะ... เพราะยังไงซะ ไอดอลของชั้นก็ยังไม่มีใครมาหาชั้นสักคน "

ไม่แน่พวกนั้นอาจจะอยู่แถว ๆ นั้นก็ได้

ย้ายมายังสวนข้างๆลานน้ำพุ

คาฉะและไอยะได้เดินมานั่งที่ม้านั่งใกล้ๆต้นไม้ใหญ่ของโรงเรียนบรรยากาศรอบๆ ถูกปกคลุมไปด้วยแมกไม้สีเขียว ทำให้อากาศแถวๆนี้ค่อนข้างเย็นถึงแม้ว่าจะมีแดดอ่อนๆส่องลงมาบ้างก็ตาม

คาฉะ : เอ . . .จะเริ่มจากเรื่องอะไรก่อนดีนะ?

" งั้นเอาเ็ป็นสิ่งที่เธอชอบอะไรแบบนี้ โอเคไหม "

ผมบอกกับเธอ

" แล้วเราค่อยมาผลัดกันถามไปเรื่อย ๆ ใึีครจะเริ่มก่อนล่ะ ? "

คาฉะ : นายถามว่าใครเริ่มก่อนทั้งๆที่ตัวเอง ถามแล้วเนี่ยนะ . . . - คาฉะมองไอยะด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะนึกคิดครู่หนึ่ง

คาฉะ : สิ่งที่ชั้นชอบหรอ แน่นอน ข้าวแกงกระหรี่ยังไงล่ะ!

" งั้นเหรอ... "

ผมตอบกลับสั้น ๆ

" เอาล่ะถึงตาเธอถามบ้างแล้ว "

คาฉะ : อืมมม นั่นสิน่อ จะถามอะไรแกดีล่ะนี่ . . . - คาฉะทำท่าคิดหนักอยู่พลางๆ ก่อนจะโคมไฟสุดหรูผุดขึ้นมา

คาฉะ : นอกจากแกงกระหรี่แล้ว ยังมีอะไรที่น่าอร่อยกว่านี้อีกมั้ย? - เธอถามด้วยสายตาเป็นประกาย นะเนี่ยหรอ มือไวโอลิน ของชมรมดนตรี . . .ไหงถามมาแต่เรื่องของกินล่ะนี่

" เธอเนี้ยกินเก่งจังนะ... ระวังอ้วนแล้วจะไม่น่ารักเอาซะล่ะ "

ผมตอบเธอไม่ตรงคําถาม

" คําถามต่อไป ทําไมเธอถึงเลือกให้ชั้นมาเป็นพ่อบ้านของเธอล่ะ "

คาฉะ :  เพราะเซนท์ของชั้นคนนี้บอกว่า นายไว้ใจได้ แล้วก็เวลาอยู่กับนายจะได้กินของอร่อยๆ แปลกใหม่ทุกวันยังไงล่ะ! - เธอตอบพลางเริ่มถามต่อ

คาฉะ : ตาชั้นคนนี้ถามบ้างล่ะนะ แล้วนายจะเลิกเป็นโปรดิวเซอร์เมื่อไหร่ล่ะ มาอยู่ วงเดียวกับชั้นคนนี้เถอะนะ ปีหน้า พวกท่านพี่ฮารุแล้วก็ ท่านพี่แรน ท่านพี่เร็น ก็จะจบการศึกษากันแล้ว ฝีมือเปียโนของแก ชั้นคนนี้มั่นใจได้เลยว่า พวกเราต้องไปได้ไกลกว่านี้แน่ๆ เนอะ?

" เรื่องนั้นจะเก็บไว้พิจารณาล่ะกัน... แต่คงยากหน่อยล่ะนะที่ชั้นจะเลิกน่ะ... "

ผมตอบเธอพลางมองดูมือของตัวเองที่ช่างเล็กเหลือเกิน

อารมณ์ตอนนั้นผมคิดอะไรอยู่หลาย ๆ ทั้งเรื่องตอนนี้และอนาคต

" แล้วเธอล่ะ... เธอสนใจจะมาเป็นไอดอลไหมล่ะ "

คาฉะ : เอ๋ ทำไมล่ะ? - คาฉะถามกลับไอยะ พลางเอียงคอด้วยความสงสัย แต่ไม่นานนักรถที่มารับก็มาจออยู่ด้านหน้าประตูโรงเรียนให้คาฉะได้เห็น

คาฉะ : อ่ะ รถมาแล้ว ไปกันเถอะ - ดูเหมือนว่าเธอจะลืมเรื่องที่ถามไปแว่บหนึ่งก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินนำไอยะไปก่อนพลางหันหลังมาหา

คาฉะ : ชั้นคนนี้น่ะ ไม่เหมาะจะเป็นไอดอลหรอกนะ จะบอกให้ ~

" งั้นเหรอ... แย่จังนะ... "

ผมลุกขึ้นเดินตามเธอไปที่รถ... เอะ เดี๋ยวก่อนสิ... เมื่อกี้เธอพูดว่า " ไปกันเถอะ " งั้นเหรอ...

เดี๋ยวสิ...

" นิเธอ... ชั้นต้องไปกับเธอด้วยงั้นเหรอ ??? ''

คาฉะ : ถามอะไรแปลกๆ ก็ต้องไปด้วยกันอยู่แล้วสิ มีหลายๆอย่างต้องเตรียมตัวให้แกยังไงล่ะ อย่ามัวแต่ชักช้าสิ ขึ้นมาเร็วเข้า! นี่เป็นคำสั่งแรกเลยนะ . . .- คาฉะพูดพลางจ้องไอยะด้วยสายตาดุ . . . ดุหรอนั่น . . . เหมือนกำลังจะบอกว่าถ้าขัดใจล่ะก็ เค้าจะโกรธซะมากกว่ามั้ง . . . นะ

เฮ่อ... เอาเถอะ... ไว้ค่อยว่ากันเรื่องยัยพวกนั้นแล้วกัน

" ก็ได้ ๆ ... แค่ไปก็พอใช่ไหม "

ผมยอมขึ้นรถไปอย่างง่าย ๆ พลางกดโทรศัำพย์หาโคโทริซัง

คะแนนความสัมพันธ์ คาฉะ + 3

คาฉะ : อื้ม ! ดีมาก ถ้าว่าง่ายแบบนี้ค่อยสบายใจนหน่อย - คาฉะกอดอกแน่นพลางพูดอย่างภูมิใจ ที่ไอยะเชื่อฟังเธอ

คาฉะ : โทรหาใครหรอ?

" คนที่สํานักงานน่ะ... กะจะว่าจะฝากให้เขาให้เบอร์ติดต่อผมกับพวกสาว ๆ น่ะ "

พรุ่งนี้คงได้เริ่มคุยอะไรกันอย่างจริงจัง แต่หากวันนี้กลับเร็วล่ะก็ คงต้องไปหาพวกเธอหน่อยล่ะนะ

" แล้วคาฉะ... ชั้นต้องไปบ้านเธอนานไหม ? "

คาฉะ : เอ ถามว่านานไหม ก็หรอ? ก็จนกว่ามื้อเย็นจะเสร็จล่ะมั้ง? ชั้นอยากแนะนำแกให้ท่านพ่อกัีบท่านแม่ได้รู้จักน่ะ

คาฉะบอกไอยะพลางทำท่าคิดไปพลาง

ก่อนที่โทรศัพท์จะต่อสายติดเสียที

โคโทริ : สวัสดีค่ะ โคโทริพูด มีธุระอะไรรึเปล่าคะ? - เสียงของโคโทริซังดังลอดสายมา ฟังจากบรรยากาศแล้วดูท่าเธอจะอยู่ที่ออฟฟิตคนเดียวนะ ( หากฟังจากความเงียบ )

" อ๊ะ โคโทริซัง ผมเองนะ... ผมขอฝากเบอร์ติดต่อของผมให้พวกสาว ๆ ด้วยนะ... ถ้าจะให้ดีผมขอเบอร์สาว ๆ ด้วยเลยก็ได้ "

ผมพูดขอโคโทริ

" จริงสิ... หลังจากที่ผมกลับไปสาว ๆ เป็นยังไงกันบ้างครับ ? "

โคโทริ : เอ ก็นะ พวกเธอก็มาคุยกับชั้นเรื่อง งานแล้วก็ตารางฝึกคร่าวๆน่ะจ๊ะ หลังจากนั้นก็กลับไปที่โรงเรียนกันหมดแล้วล่ะ ยังไม่เจอกันหรอ? - โคโทริพูดด้วยน้ำเสียงสงสัยเล็กน้อย

โคโทริ : ส่วนเรื่ิองเบอร์โทรศัทพ์ล่ะก็ เดี๋ยวจะส่งไปให้แล้วกันนะ

พวกนั้นไม่มีใครมาหาชั้นสักคน... ถึงจะคาคไว้แล้วบ้างก็เถอะ แต่ฮารุกะ ก็แอบหวังไไว้นิดหน่อยน่ะนะ

" งั้นรบกวนด้วยนะครับ ผมอยากโทรไปคุยกับพวกเธอน่ะ "

ผมวางสายทันทีพี่ขอบคุณเธอเสร้จ

" เรียบร้อยเท่านี้ชั้นน่าจะอยู่กับเธอได้ถึงอาหารมื้อเย็นล่ะนะ "

คาฉะ : อื้อ ว่าแต่เป็นโปรดิวเซอร์ ให้กับใครบ้างหรอ? ท่าทางนายเหนื่อยๆนะ? - คาฉะเอ่ยถามพลางชะโชงหน้ามาดูไอยะใกล้ๆ

คาฉะ : ชั้นคนนี้ก็บอกแล้วไงว่ามาเป็นพ่อบ้านส่วนตัวของชั้นคนนี้ดีกว่า เงินเดือนก็ดี แถมไม่ลำบากอะไรมากด้วยนะ ฮ่าๆๆ

" ชั้นน่ะ เอาชีวิตลงบนเส้นทางนี้แล้ว ไม่คิดจะเปลี่ยนเส้นทางหรอก "

ผมตอบเธอพลางหันไปลูบหัวเธอ

" ส่วนคนที่ชั้นเป็นโปรดิวเซอร์ให้ก็มี ฮารุกะ จิฮายะ และ ริน ที่ชมรมประสาทเสียงนั้นแหละ "

คาฉะ : ว่ายังไง นี่แกต้องไปปรณิบัติยัยพวกนั้นด้วยอย่างนั้นหรอ!? - คาฉะพูดด้วยสีหน้าช้อคเล็กน้อย

คาฉะ : นี่แกเห็นพวกนั้นมีสัดส่วนที่ดีกว่าชั้นคนนี้เลยอยากจะไปรับใช้นังพวกนั้นมากกว่าใช่มั้ย งือออ .!!

" เรื่องนั้นไม่เกี่ยวสักนิด... มันก็เป็นแค่งาน... "

ผมหยุดลูบหัวคาฉะก่อนที่จะเปิดโทรศัพท์ดูว่าได้รับเบอร์ 3 สาวจากโคโทริซังรึยัง

" แต่ก็นะ... ชั้นเป็นห่วงจิฮายะอยู่สักหน่อยน่ะ... "

คาฉะ : จิฮายะ . . . อ้อ ยัยผู้หญิงที่เข้าสังคมยากนั้นน่ะหรอ? ฮึ ถึงชั้นคนนี้จะเคยเล่นเปียโนกับเป่าฟรุ๊ตให้ยัยนั่นได้ร้องเพลงแต่เป็นพวกรับมือยากชะมัด . . . - คาฉะทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยพลางหลบหน้าไอยะมองออกไปนอกหน้าต่างรถยนต์

คาฉะ : ผู้หญิงอะไร ไม่เห็นจะน่าสนุกซักนิด ทำแต่หน้าบึ้งๆ อยู่ได้ ท่านพี่ฮารุก็ ดันเอาใจใส่ยัยนั่นคนเดียวด้วย โอ๊ยยย คิดแล้วโมโห! ว่าแต่ ยัยนั่นมีอะไรกันเนี่ย ทำไมทั้งแกทั้งท่านพี่ฮารุถึงได้ชอบดูแลยัยนั่นกันนัก?

" ชั้นไม่รู้หรอกนะว่า เจ้าฮารุอะไรนั้น คิดยังไง... แต่สําหรับชั้นน่ะ... จิฮายะน่ะ... ปล่อยไว้ไม่ได้หรอก ชั้นรู้ดี "

ผมลูบหัวคาฉะอีกครั้งนึง

" เพราะเธอคนนั้นไม่ยอมเข้าสังคม ไม่ยอมยิ้ม เพราะงั้น... ชั้นจะสร้างรอยยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้นเอง "

คาฉะ : ฮึ ทั้งๆที่เจ้านายตัวเองอยู่ตรงหน้าแท้ๆ ยังกล้าพูดอะไรแบบนั้นต่อหน้าชั้นคนนี้อีกนะ . . . - คาฉะตัวสั่นนิดๆพลางทำสายตางอนๆใส่ไอยะ

ไม่ช้าทั้งคู่ก็กลับมายังบ้านหลังใหญ่ที่มีแมกไม้ (ต้นสน) จำนวนมากลายล้อม และทางที่แสนยาวเหยียดกว่าจะมาถึงหน้าบ้านก็ยังมีลานบ่อน้ำพุอีกด้วย โอ่ว ท่าทางคาฉะจะเป็นคุณหนูจริงๆล่ะนะ

คนขับรถ : ถึงแล้วครับคุณหนู - เสียงประตูถูกเปิดออกด้วยท่าทางนอบน้อมของคนขับรถพลางยื่นมือมาหาคาฉะ

คาฉะ : อื้อ ขอบใจมากนะ - เธอยื่นมือรับตามปรกติ

คาฉะ : เอ้า เข้ามาก่อนสิ - คาฉะเร่งให้ไอยะออกมาจากรถ

" ถ้างั้นไม่เกรงใจล่ะนะ "

ผมเดินออกจากรถพร้อมมองไปที่บ้านของคาฉะ

" ใหญ่ดีนิ อยู่กันกี่คนละเนี้ย ? "

ด้านในนั้นดูต่างจากด้านนอกโดยสิ้นเชิง เป็นบ้านที่มีห้องโถงกว้างมากๆ อีกทั้งยังมีคนใช้ที่กำลังทำความสะอาดส่วนต่างๆกระจายกันไปอยู่เยอะพอสมควรอีกด้วย

คาฉะ : 8 คนน่ะ ชั้นมีพี่สาวกับน้องสาวอีก 5 คนน่ะ - เธอพูดพลางยื่นกระเป๋าให้พ่อบ้านที่เดินมารับเธอก่อนจะพาไอยะเดินมายังด้านใน

คาฉะ : ก่อนอื่นจะพาแกไปที่ห้องครัวก่อนก็แล้วกัน เห็นรีบๆนินะ ทำอาหารไว้เผื่อ พวกพี่ๆของชั้นด้วยละกัน

ไม่ช้าไอยะก็ได้มายังห้องอาหารที่ค่อนข้างเล็กกว่าตัวห้องโถงอยู่ไม่มากแต่ก็กว้างสำหรับเขาอยู่ดี

คาฉะ : วัตถุดิบอยู่ในตู้เช่ตรงนั้นล่ะมั้ง ใช่มั้ย? - เธอหันมาถามพ่อบ้านที่เดินมาส่งพวกเธอ

คนรับใช้ : ใช่แล้วครับ ในนั้นมีทั้งเนื้อและผัก ตามที่คุณหนูได้สั่งการไว้แล้ว พร้อมสำหรับทำแกงกระหรี่สำหรับทานได้ทั้งอาทิตย์เลยล่ะครับ

" ให้ตายเถอะ.... บอกไว้ก่อนนะชั้นไม่คิดทําแกงกระหรี่ให้เธอกินทั้งอาทิตย์หรอกนะ "

ผมเดินไปเปิดตู้เก็บวัถุดิบดู ก็จะสังเกตุได้ว่ามีอะไรหลาย ๆ อย่างที่สามารถทําได้ทุกอย่างที่ผมทําเป็นเลยล่ะ

" แล้วมีที่ไหนจะแนะนําอีกไหมล่ะ และก็เสื้อผ้าด้วย เสร็จแล้วชั้นจะได้ลงมาทําอาหารเผื่อไว้ให้ "

คาฉะ : อืมม เรื่องนั้นเอาไว้พรุ่งนี้ก้ได้ นิ วันนี้ชั้นแค่อยากให้นายมาทำอาหารให้เฉยๆ ~ - และแล้วจุดปรกสงก็โผล่มาพร้อมกับหูกับหางแมวของเธอ (อิเมจจิ้น)

คาฉะ : เดี๋ยวชั้นนั่งรอตรงนั้นก่อนนะ เสร็จแล้วเรียกด้วยล่ะ~ - คาฉะรีบตัดบทพลางรีบวิ่งมานั่งตรงเก้าอี้พร้อมกับหยิบโทรศัพทืมากดเล่นต่อปล่อยให้ไอยะทำอาหารอยู่ตรงนั้น

" ให้ตายเถอะ... ถ้างั้นเอาเป็นเจ้านี้ล่ะกัน "

ผมได้ลงมือทําแกงกระหรี่ตามที่คาฉะหวัง โดยใช้วิธีเดิม

แต่คราวนี้ผมลองหั่นหมู่เป็นชิ้นพอดีปลาผสมเข้าไปด้วย

เวลาผ่านๆไปได้สักพักจนผมทําเสร็จล่ะนะ

" เอ้า... เสร็จแล้ว "

คาฉะ : โอ้ เสร็จแล้วงั้นหรอ? - คาฉะหันมาหา พลางเดินมาดูผลงานของไอยะ

คาฉะ : หือ? เนื้อขาวๆนี่อะไรน่ะ? - คาฉะถามด้วยความสงสัยกับสีขาวๆของเนื้อที่เธอไม่คุ้นตามาก่อน

" ปลาน่ะ... กิน ๆ ไปเถอะ เด็กอย่างเธอกินปลาเยอะเข้าไว้น่าจะดีกว่า "

รู้สึกเหมือนผมจะลืมไปแล้วจริง ๆ ว่า คาฉะเป็นรุ่นพี่

แต่ก็เอาเถอะ ...

ผมเลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามคาฉะ แล้วก็นั่งมองเธอที่กําลังจะทานแกงกระหรี่ที่ผมทําให้

แกร๊ก เสียงประตูดังขึ้น ร่างของหญิงสาวสี่ได้เข้ามายังในห้องอาหาร ซึ่งดูๆแล้ว ทั้งบ้านนี้มีแต่ผมบลอนทองกันหมดเลยก็ว่าได้?









??? : กลับมาแล้วจ้า คาฉะ~~ - เสียงใสของสาวทรงโตพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มหวานให้กับคาฉะที่นั่งอยู่ไกลออกไปซะจน คาฉะเกิดรีแอ็คชั่นขยาดออกมา

คาฉะ : อึ๋ย ทะท่านพี่เซนะ!? - คาฉะถอยออกมาก้าวหนึ่งด้วยสีหน้ามไ่ม่สู้ดีนัก ก่อนที่จะโดนเซนะ? สวมกอดเข้าไปเต็มรัก

เซนะ : โม่คิดถึงจังเลย~!! รีบกลับบ้านก่อนทำไมล่ะเนี่ย ฮ่าๆๆ~

คาฉะ : ปะปล่อยนะ นี่ อึดอัด!! - คาฉะพยายามสู้แรงแต่ดูท่าเธอจะสู้ไม่ไหวได้แต่เคาะแขนของผู้เป็นพี่เบาๆ

??? : ฮ่ะๆๆ พี่เซนะค้า จะแกล้งพี่คาฉะแบบนั้นไม่ได้น้า~ - เด็กสาวเสียงหวานอีกคนยิ้มให้กับอิริยาบทของพี่สาวทั้งสองอย่างช่วยไม่ได้ พลางกล่าวห้ามพี่เซนะ ส่วนอีกสองคน คนหนึ่งได้เชิดหน้าหนีก่อนจะหันมาสังเกตุเห็นไอยะ

??? : อ้าว? แล้วนายเป็นใครล่ะเนี่ย? - เธอถามด้วยสีหน้าไม่ไว้วางใจไอยะอย่างเห็นได้ชัดแถมน้ำเสียงยังไม่ค่อยสุภาพซักเท่าไหร่ด้วย

??? : . . . - ส่วนอีกคนได้เดินถลามาจอดอยู่ตรงหน้าจานข้าวแกงกระหรี่ พลางจ้องมันอยู่ครู่หนึ่ง

??? : น่าอร่อยจังเลยนะคะ. . . - เธอพูดขึ้นเบาๆ พลางมองหน้าไอยะ

??? : คุณเป็นคนทำหรอ?

" ... "

ผมไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป ผมลุกขึ้นไปหยิบจานทักข้าวและราดแกงที่ผมทําไว้เผื่อตามที่คาฉะบอก

แล้วนํามาวางไปบนโต๊ะ ก่อนที่จะเดินเข้าไปในครัวอีกรอบอย่างเงียบ ๆ

" คนเยอะจริง ๆ แฮะ.. "

ดูท่าแต่ละคนจะเริ่มสนใจกับสิ่งที่ตัวเองทำเสียมากกว่าการสนใจไอยะเสียแล้ว เมื่อชายหนุ่มจัดแจงแจกจ่ายข้าวหน้าแกงกระหรี่ที่เขาทำจนเสร็จ

??? : ฮึ ทำเป็นเมินกันสินะนายน่ะ? . . . - หญิงสาวที่ทำหน้าบูดใส่ไอยะเมื่อครู่เอ่ยขึ้นเมื่อไอยะเสริฟจานข้าวให้เธอ

" มันก็... ไม่ใช่งานของชั้นนิ "

ผมตอบผู้หญิงคนนั้นแบบขอไปที

ก่อนที่เดินออกมายืนห่าง ๆ โต๊ะอาหารเพื่อดูบรรยากาศ

เสร็จสิ้น

Melonpang

' อุก.. '

" อะ อ้า ~ "

ชินทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ จากนั้นก็พูดต่อ

" ผมมีธุระที่ห้องสมุดนี่นา ใช่ๆ(เสียงทื่อ) "

" ขออภัย ขอตัวก่อนนะครับ !! "

จากนั้น ชินก็เนียนวิ่งออกจากห้องไปทั้งแบบนั้นเลย

ชินเดินออกมาเรื่อยๆตามทางเดิน เริ่มมีเสียงเซงแซ่ออกมาจากนักเรียนหลายๆคนแล้ว เพราะเป็นเวลาพัก

" .. เผลอวิ่งออกมาแล้วสิ .. ช่างเถอะ กินข้าวกับสองคนนั้น เราเป็นโรคกระเพาะแน่ๆ "

เค้าพึมพำเบาๆระหว่างทางจากนั้นก็สังเกตเห็นว่า เดินมาถึงห้องสมุดแล้วจริงๆ

" อ้าว.. ที่นี้ "

ดูเหมือนว่าที่นี่จะค่อนข้างเงียบอยู่พอสมควร แล้วยังมีนักเรียนบางส่วนอยู่ในนี้ด้วย แต่ก็นะห้องสมุดก็อารมณ์ประมาณนี้อยู่แล้ว

[ ตัวเลือก [ 1 ] แวะอ่านหนังสือที่นี่ [ 2 ] กลับมายังโรงอาหาร [ 3 ] อื่นๆ ]

[ 1 ]

ถึงจะหิวก็ตาม แต่ข้างหน้านี่คือ [หนังสือ] !

" นะ.. แวะแค่แปปเดียว ไม่เป็นไรมั้ง "

ในที่สุดชินก็เดินเข้าไปข้างในจนได้.. เค้าเป็นคนแพ้ทางหนังสือจริงๆ ยิ่งกับโรงเรียนชั้นนำแบบนี้ ห้องสมุดสำหรับเค้ายิ่งน่าสนใจ

ท่าทางชินจะเพลินกับการมองดูหนังสือมากมายในห้องๆ นี้ แต่ว่าเขายังไม่ได้เลือกอะไรมาซักเล่มเลย เพราะงั้นคงต้องเลือกมานั่งอ่านแล้วล่ะ เวลามีไม่มากแล้ว

" อืม . . . . "

ชินเดินมองชั้นหนังสือไปเรื่อยๆ ดูเหมือนที่นี่จะมีแต่หนังสือยากๆเท่านั้นสินะ

" มองแล้วไม่ค่อยเข้าใจเลยแฮะ..เอ๊ะ "

จนกระทั่งไปเห็นชั้นวางหลากสีสันเตะตา ในมุมๆนึง ชินนึกสนใจ จากนั้นก็เดินเข้าไปหยิบมาดู

" อินโนเซนท์ สไมล์ ? นี่มันนิตยสาร นี่นา.. "

ชินหยิบนิตยสารเล่มนั้นขึ้นมายืนอ่านอยู่สักพัก

ในขณะที่ชินกำลังยืนเลือกอย่างลังเลใจอยู่พักหนึ่งพอเขาสังเกตุดีๆ รู้สึกว่าจะมีคนกำลังยืนรอและจ้องเขาอยู่นานพอสมควรแล้ว



??? : . . . - เธอยังคงจ้องชินอยู่แบบนั้นแต่ก็ยังไม่ได้เอ่ยอะไรทักชายหนุ่มที่กำลังเลือกหนังสืออยู่

" . . . . ?? "

หลังจากที่อ่านนิตยสารเล่มนั้นอยู่สักแปป เค้าก็รู้สึกว่ากำลังโดนจ้องอยู่.. ชินเหล่มองเด็กสาวจากนั้นก็อ่านต่อ..

" . . . . . . . . . . "

ดูเหมือนเด็กสาวคนนั้นจะยังจ้องเค้าอยู่ ชินเลยเลยตัดสินใจถามไปว่า

" เอ่อ.. อยากได้เล่มนี้เหรอ? "

ชินยิ้มแหย่ๆเล็กน้อยพลางถือหน้าปก ให้เด็กสาวดู

หญิงสาวทำหน้านิ่งๆนั้นแต่ก็ยังคงจ้องชินอยู่ไม่ได้พูดอะไรออกมา หรือว่าเธอเป็นพวกพูดไม่เก่งกันนะ?

แต่เมือชินขยับหนังสือหนีไปทางไหนเธอก็มองตามหนังสือเล่มนั้นอยู่ตลอดเวลาเลยทีเดียว

" อ..เอ่อ "

" ถ้างั้น .. จะเอาไปอ่านไหม? "

ชินพูดกับเด็กสาวที่ยืนจ้องเค้า พลางยื่นหนังสือที่เค้าอ่านให้กับเธอ

??? : .  . . - หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ พลางยื่นมือไปรับหนังสือจากชิน ก่อนจะเดินไปนั่งตรงโต๊ะใกล้ๆ แถวๆนั้นเงียบๆ

แต่พอชินหันกลับมาก็เห็นว่าหนังสือนิตยสารที่เขาให้ไปไม่ได้มีแค่เล่มเดียวนี่นะ?

" . . . . . . "

' เอาไงดีละเนี่ย '

ชินคิดสักพัก จากนั้นเค้าก็ตัดสินใจ หยิบนิตยสารทุกเล่มออกมา แล้วยกเดินไปหาเด็กสาวคนนั้น

" เอ่อ.. "

" ดูเหมือน..ทางนี้จะเป็นเล่มต่อ.. ถ้ายังไง ลองอ่านพวกนี้ต่อด้วยสิ "

ชินหยิบนิตยสารพวกนั้นมาตั้งข้างๆเด็กสาวจากนั้นเค้าก็นั่งลงตรงข้ามกัน..

" . . . . . . . "

' ร..เราทำถูกแล้วเปล่าหว่า '

เนื่องจากยังไม่มีการตอบรับจากเด็กสาว ทำให้เค้ารู้สึกตึงเครียดกับสถานการณ์เล็กน้อย...

??? : . . . ? - หญิงสาวมองชินอยู่แว่บหนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงอ่านหนังสือไปเงียบๆอยู่แบบนั้น

ไม่เกิดบทสนทนาใดๆ จากเธอคนนี้เลยแม้แต่น้อย

จนกระทั่ง

กิ๊งก่อง

เสียงออดหมดคาบพักได้ดังขึ้น

แต่ดูๆแล้วเธอไม่มีท่าทีว่าจะลุกไปไหนเลยนอกจากจะหยิบนิตยสารเล่มใหม่ที่ชินหยิบมาวางไ้ว้แล้วอ่านต่อทั้งแบบนั้น

" อะ . . . "

กินข้าวไม่ทันจนได้..

" ..ช่างถอะ กลับห้องก่อนดีกว่า "

ชินลุกขึ้น แล้วเดินต่อไปได้ไม่กี่ก้าว เค้่กหันกลับอีก

" นี่.. เธอไม่เข้าชั้นเรียน งั้นหรือ? "

และบทสนาแรกก็เริ่มต้นเสียที

??? : ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นได้รับอภิสิทธิ์ในการเรียนด้วยตัวเองได้ ไม่ต้องเข้าชั้นเรียน . . . - หญิงสาวพูดน้ำเสียงเรียบๆ พลางอ่านพลิกหนักสือหน้าต่อไป

??? : คุณกลับห้องไปก่อนเลยก็ได้ค่ะ ชั้นจะอ่านหนังสือที่คุณเอามาวางไว้ทั้งหมดก่อนแล้วจะเอาไปเก็บที่เดิมให้ . . .

" อ้า.. งั้นเหรอ "

ได้ยินดังนั้น ชินก็เดินออกมาจากห้องสมุด

" อูย.. หิวชะมัดเลยแฮะ "

' ว่าแต่ .. เธอคนนั้นชื่ออะไรน่ะ ลืมถามไปเลย '

เค้าคิดจากนั้นก็เดินกลับห้องไป

ย้ายมายังห้องเรียน

ดูเหมือนว่าชินจะเดินโซเซกลับมายังห้องเรียนได้สำเร็จและเมื่อเขานั่งลงข้างๆคิริโนะ เองก็สังเกตุได้ว่า ชายหนุ่มมีอาการแปลกไปจากที่ก่อนจะแยกกัน

คิริโนะ : เป็นอะไรของนายน่ะ ทำหน้าเหมือนคนกำลังอดตายมาอย่างนั้น?

" อ่า..นั่นสินะ .. ผมอาจจะกำลังใกล้จะอดตายจริงๆก็ได้ "

ชินหันไปพูดกับคิริโนะ ก่อนจะยิ้มแห้งๆเล็กน้อย

" ระ.. เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ว่าแต่ต่อไปนี้ เรียนอะไรกันเหรอ? "

ชินพยายามคุยเรื่องอื่น อย่างน้อยเค้าก็พอทนหิวได้จนกว่าจะเลิก

คิริโนะ : หา? นี่นายจำไม่ได้แม้กระทั่งตารางสอนเลยหรอ? สังคมและมารยาท ยังไงล่ะ - เธอบอกชิน พลางทำสายตาไม่อยากเชื่อใส่เขา

คิริโนะ : เฮ้อ มัวแต่เอาเวลาไปลอยชายกับหนังสือพวกนั้นอยู่ล่ะสิ

นักเรียนหญิง : คิริโนะซางง มีแขกมาหาจ้า - จู่ๆ เสียงของเพื่อนร่วมชั้นก็ได้เรียกคิริโนะให้หันไปหาอย่างงุนงง

คิริโนะ : เอะ? แขกหรอ? พี่อีกแล้วสินะ? - เธอพูดพลางจะลุกขึ้นเสียงเจ้าตัวก็ได้โผล่งมาก่อน

ซานะ : พี่ค้า ซานะเอาข้าวกล่องที่ลืมไว้มาให้ค่ีา~ - เสีัยงของซานะนั่นเอง เธอแหงนหน้ามนออกมาจากเขตประตูเข้ามายังในห้อง

ชินลืมกระทั่งคาบเรียน สงสัยเค้าจะหิวจนหน้ามืดจริงๆ ถึงคาบเรียนจะยังไม่เริ่มแต่ไปกินตอนนี้คงไม่ทันแล้ว

ขณะที่เค้ากำลังจะหมดสติคาโต๊ะ เค้าก็ได้ยินเสียงสวรรค์

" ..ข้าวกล่อง ? "

เด้งตัวทันที..

" อ้าว..ซานะจังนี่นา คิริโนะซังไม่ได้กินข้าวกลางวันกับรุ่นพี่ ไปเมื่อกี้แล้วเหรอ? "

เค้าพูดพลางหันหน้าไปหาคิริโนะที่กำลังจะลุกไปหาซานะ

คิริโนะ : อืม เห็นพี่บอกว่าลืมหยิบข้าวกล่องมาด้วย  . . . ตอนนั้นชั้นก็ไม่ได้ไปกินกับพี่เซนะหรอกนะ แต่ป่านนี้คงมีพวกบริวารของคุณเธอจัดแจงเรื่องกินเรื่องใช้ให้เรียบร้อยแล้วล่ะมั้ง? - คิริโนะ พูดพลางเดินมาหาซานะ

คิริโนะ : ขอบคุณนะซานะ อุส่าเอามาให้ถึงนี่เชียว ที่แผนกม.ต้นพึ่งพักสินะ?

ซานะ : แฮะๆ

คิริโนะ : แต่ก็มาได้จังหวะพอดีเลยนะ มีซอบบี้อยู่ตรงนั้นอยู่ตัวนึง ระวังด้วยล่ะ

ชินไม่สนใจคำล้อของคิริโนะ แต่วิ่งตรงไปจับมือซานะทันที

" ข้าวกล่องนี้ขอชั้นเถอะ !! "

ทั้งน้ำตา.. ดูเหมือนจะหิวจริงๆ

ซานะ : อ่าค่ะ โอนี่ซังท่าทางจะหิวมากเลยนะคะ? . . . - หญิงสาวเอียงคอเล็กน้อยพลางยื่นข้าวกล่องห่อหนึ่งให้ชิน

ซานะ : ไม่รู้จะถูกปากรึเปล่า แต่ลองทานดูนะคะ~ เมื่อเช้าซานะทำเอาไว้ให้หน่ะ แต่พี่ทั้งสามคนกลับลืมหยิบมาซะได้ แอบน้อยใจเหมือนกันนะคะ

" เอ๊ะ..งั้นหรอกเหรอ ขอโทษนะ "

ชินพูดพลางลูบหัวซานะเบาๆ ก่อนที่จะรุ้สึกตัว

" เอ๊ะ ขอโทษนะ ขอบใจสำหรับข้าวกล่อง(จริงๆ)นะซานะจัง "

จากนั้นเค้าก็เดินกลับไปนั่งที่แล้วจัดการทันที

" อร่อย TT TT "

ซานะ : . . . - เด็กสาวนิ่งไปครู่หนึ่งเมื่อถูกชินลูบผม ก่อนจะหน้าแดงออกมาเล็กน้อย

คิริโนะ : อย่าเอามือมาแตะตัวน้องสาวชั้นง่ายๆนะ . . . - คิริโนะทำตาเขียวใส่พลางดุชิน

ซานะ : แฮะๆ ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่คะ แต่ถ้าโอนี่ซังชอบข้าวกล่องนั่นซานะก็ดีใจค่ะ ~

" อื้อ อร่อยมาก ขอบใจนะซานะจัง "

ชินบอกกับซานะ พลางยกยกนิ้วให้ อาจจะเป็นเพราะเค้าหิวอยู่ก็ได้ .. แต่ข้าวกล่องนี้ก็อร่อยจริงๆนะ

หลังจากที่ทานเสร็จ (อย่างรวดเร็ว) เค้าก็หยิบหนังสือขึ้นมาเตรียมพร้อมสำหรับคาบต่อไป

คะแนนความสัมพันธ์ ซานะ + 2

ช่วงเย็น

และแล้วคาบเรียนของวันนี้ก็จบลง คิริโนะเก็บสมุดของตัวเองพลางถอนหายใจเบาๆ

คิริโนะ : ชั้นจะกลับล่ะนะ แล้วนายจะทำอะไรต่อล่ะ?

[ Action Coin ต้องการ 5 ]
[ ตัวเลือก [ 1 ] กลับพร้อมคิริโนะ [ 2 ] กลับพร้อมรุ่นพี่เซนะ [ 3 ] แวะไปที่ชมรมยิงธนูก่อน [ 4 ] แวะไปที่ห้องสมุดก่อน [ 5 ] อื่นๆ ]

[ 4 ]

" ก็ว่าจะไปชมรมน่ะ . . "

ชินบอกกับคิริโนะ พลางเก็บของเข้าไปไว้ใต้เก๊ะ.. จากนั้นก็ถือกระเป๋าสะพายหลังไว้

" ถ้างั้น แล้วเจอกันนะ "

เค้าพูดพลางโบกมือให้ จากนั้นก็ขอตัว เดินออกไป

ระหว่างทาง(โถงทางเดิน)

" จะว่าไป.. แวะไปห้องสมุด อีกซักแปปดีกว่า "

เมื่อตัดสินใจได้จึงเดินตรงไปยังห้องสมุดทันที หวังว่าคราวนี้เค้าจะไม่ไปชมรมสายนะ

ย้ายมายังห้องสมุด

เมื่อชินกลับมายังห้องสมุด แสงแดดยามเย็นได้สาดส่องลงมายังด้านในทำให้ภายในห้องดูมืดลงเล็กน้อย และแน่นอนว่าที่เก้าอี้ตัวเดิมและโต๊ะตัวเดิมยังมีเด็กผู้หญิงผมสีทองที่พบกันก่อนหน้านี้ยังคงอ่านนิตยสารที่ชินหอบมาอยู่เงียบๆอย่างนั้น

" . . . . . . . . . . "

' ยังอยู่อีกหรือเนี่ย.. คิดจะอ่านทั้งหมดนั้นจริงๆอะ คนๆนี้ '

ชินรู้สึกแปลกๆเล็กน้อย.. ก็ภาพตอนที่เค้าออกไปกับตอนที่เค้าเข้ามามันเหมือนเดิมเป๊ะเลยนี่นา

เค้าคิดเล่นๆ จากนั้นจึงเดินเบาๆอ้อมหลังเธอ แล้วไปที่โซน C - B เพื่อหาหนังสือทำขนมและวิธีการยิงธนู

ชินเดินผ่านมาได้ครู่หนึ่งเขาจึงได้หนังสือที่ตัวเองต้องการ

ดูท่าว่าชายหนุ่มตั้งใจว่าเย็นนี้จะทำขนมให้สาวๆที่บ้านทานกันรึเปล่านะ

เมื่อได้หนังสือและกลับมายังที่ตรงกลางห้อง ดูเหมือนว่าหนังสือที่หญิงสาวผมทองอ่านจะเป็นเล่มสุดท้ายแล้ว และยังมีท่าทางจริงจังกับการอ่านอยู่อย่างนั้นด้วย

ชินเดินมาหยุดตรงหน้าของหญิงสาว จากนั้นก็ยื่นชั่งใจอยู่แปปนึง..

.... .... ....

" เอ่อ..... "

' ช่างเถอะ '

คิดอีกที ชินไม่อยากรบกวนเวลาอ่านหนังสือของใครด้วย แถมเธอยังอ่านหนังสือที่เค้าหยิบให้ด้วยสิ(ถึงจะเป็นแค่นิตยสารก็เถอะ)

" อ่านเพลินเลยแฮะ "

เค้าคิดพลางเดินไปปั๊มตราเพื่อขอยืมหนังสือ จากนั้นก็ใส่ลงในกระเป๋า แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะของเด็กสาวผมทองคนนั้น

.... ชินหยิบนิตยสาร(ที่คาดว่าจะอ่านจบแล้ว)ไปเก็บไว้ที่เดิม จากนั้นจึงหยิบ " สาม... " ที่บังเอิญเหลือบไปเห็นพอดี

มาวางไว้ตรงหน้าหญิงสาว .. ขนาดหนังสือมันทั้งหนา และใหญ่มาก แน่นอนว่ากว่าจะอ่านจบคงใช้เวลาพอควร

' กลับมาอีกที คงไม่ใช่ว่าเธอนั่งอ่านต่อหรอกนะ '

เค้าคิดเล่นๆจากนั้นก็เดินออกจากห้องสมุด แล้วตรงไปยังชมรมทันที

ย้ายมายังชมรมยิงธนู

ฮารุฮิ : โฮ่ มาแล้วหรอ พ่อหนุ่มน้อย! - ฮารุฮิกันมาพลางเดินมาคว้าคอชินมาคล้องไว้ที่แขนของตัวเอง

ฮารุฮิ : วันนี้มาิยิงธนูกันให้มันส์สุดเหวี่ยงไปเลยนะ! - เธอบอกชินพลางลากชินมายังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

ฮารุฮิ : เอ้า รีบเปลี่ยนชุดได้แล้ว ไม่ต้องห่วงไม่มีใครแอบมองหรอกนะ

ถึงรุ่นพี่จะบอกแบบนั้นแต่ชินรู้สึกถึงออร่าหื่นๆ ที่คล้ายๆกับของรุ่นพี่เซนะ นะนี่ชินปล่อยฟีโรโมนแปลกๆออกมาอีกแล้วหรอ?

' ไม่เป็นไรๆ คิดไปเองน่าๆ '

เค้ารู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมาอย่าง.....อืม เร่าร้อน(?)

ไม่กี่นาทีต่อมา เค้าก็เปลี่ยนชุดเสร็จ... เครื่องแบบชมรมแบบหลวมๆ ไม่รู้ทำไม แต่มันดูคล้ายๆกับชุดเทควอนโด้เสียมากกว่า

ชุดที่แทบจะเปิดอกนั้นทำให้ชินสงสัยเล็กน้อย ...

" เสร็จแล้วครับรุ่นพี่ "

" กิจกรรมของชมรมนี้มีแบบแผนยังไงบ้างหรือครับ "

ชินถามรุ่นพี่พลาง สั่นไปกับสายตาแปลกๆของคนในชมรมคนอื่นๆเล็กน้อย และพยายามไม่นึกถึงมัน..

เมื่อชินออกมาสาวๆที่รอคอยการปรากฏตัวของเขาก้ได้รีบวิ่งมาห้อมล้อมชินเลยทีเดียว

ฮารุฮิ : อ้อ นั่นสิน่อ วันนี้ทำอะไรดีนะ - เธอทำท่านึกคิดก่อนที่สาวๆที่กำลังร่าเริงเกิดอาการตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

ฮารุฮิ : เน่ ขอไอ้นั่นหน่อยสิ - ฮาุรุฮิพูดพลางขยิบตาให้สมาชิกคนหนึ่งก่อนที่เธอจะพยักหน้ารับอย่างไม่ค่อยเต็มใจแล้วเดินไปหยิบกล่องบรรจุไม้ยาว 10 อันเอาไว้

ฮารุฮิ : งั้นนายเลือกสิ ว่าวันนี้พวกเราจะทำอะไรดี

[ เลือก ตัวเลขใดตัวเลขหนึ่ง 1 - 1 0]

[ 5 ]

ชินเหงื่อตกเล็กน้อย... ว่าแต่ว่าไม่ฝึกยิงธนูกันเหรอ ?

" เอ่อ.. อ..อันนี้ละกันครับ "

ชินหยิบออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆเล็กน้อย

ปลดล็อค Rule Numer 5 ของชมรมยิงธนู

เมื่อทากะลองอ่านข้อความที่อยู่ตรงปลายไม้ก้มีตัวอักศรเขียนด้วยหมึกจีนระบุว่า

[ แข่งประเภททีม 3-3 สเปเชี่ยล ]

ฮารุฮิ : ไหนๆ ดูสิได้อะไรเอ่ย? - รุ่นพี่รีบหยิบไม้ออกจากมือของชิน พลางแสยะยิ้มออกมา

ฮารุฮิ : โอ้ งี้นี่เองงี้นี่เอง ฮึๆๆๆ -

นักเรียนหญิง : หวะหวาา!! อย่าทำเสียงแปลกๆงั้นสิคะประธาน!

" . . . . . หืม ? "

ชินเอียงคอสงสัย จากนั้นจึงถามกับคนในชมรมข้างๆเบาๆระหว่างที่รุ่นพี่ฮารุฮิ หัวเราะแบบ....อยู่

" 3-3 แข่งกันแบบ สามต่อสามเหรอครับ ? "

' แล้วสเปชี่ยลนี่มันอะไรกัน '

ชินกำลังหวังให้เค้าคิดมากไปเอง เพราะรุ่นพี่คนนี้ แผ่รังสีคล้ายๆรุ่นพี่เซนะ..แต่อามหิตกว่ามาก(แค่รู้สึก)


เต้มแล้ว

g-zero

Sosuke's Route Return

หลังจากอาบาเลสท์และโซสุเกะได้เข้าร่วมศึกใหญ่ไปแล้วตอนนี้เขาได้ับอนุญาติให้กลับมาพักร้อนที่โรงเรียนอีกครั้ง ท่าทางอบาเลสท์ก็ได้รับการอัพระดับตัวหุ่นขึ้นมามากพอสมควร และตอนนี้โซสุเกะกำลังขับอาบาเลสท์กลับมาใกล้ๆบริเวณโรงเรียนในยามเช้าโดยอยู่ในโหมด ECS

"เป็นศึกที่หนักหน่วงเหมือนกันน่ะ" โซสุเกะกำลังพูดกับอัล

[นั่นสิครับ แถมครั้งนี้คงไม่มีใครรู้ถึงเหตุการณ์นี้แน่ๆครับ]

"ก็น่ะก็พวกเรารบอยู่ในมิติอื่นที่การเดินของเวลาไม่เท่ากันนี่ ว่าแต่อัลเวลาผ่านไปเยอะจากที่เราเริ่มไปรบรึเปล่า"

[รู้สึกว่าจะแค่สองสามวันเองครับ]

"ยังงั้นหรือ งั้นชั้นกลับเข้าโรงเรียนก่อนน่ะ ส่วนนายไปหาที่ประจำการไว้น่ะ"

[รับทราบครับ ท่านสิบโท] จากนั้นโซสุเกะก็ออกมาจากอาบาเลสท์ในชุดนักเรียนแล้วมุ่งตรงไปยังโรงเรียนทันที จากนั้นเขาก็ตรงขึ้นไปยังห้องเรียนเก่า

"ขออนุญาติครับ" โซสุเกะเปิดประตูและกล่าวขึ้นทันที

Melonpang

ฮารุฮิ : ฮึๆๆ ถามว่าทำไมน่ะหรอ!? - รุ่นพี่ฮารุฮิหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเรียกสมาชิกทุกคนมารวมกันอยู่ตรงลานยิงธนู

ฮารุฮิ : เอาล่ะ! หัวข้อของกิจกรรมวันนี้ก็คือ แข่งยิงธนู 3vs3 สเปเชี่ยล (เน้นคำหลังเหลือเกิน)

นักเรียนชาย : หวา ไอสเปเชี่ยลนี่ คงไม่มีอะไรแผลงๆมาให้ทำอีกหรอกนะ

ฮารุฮิ : กติกาก็ง่ายๆ แค่ยิงธนูเก็บคะแนนแข่งกัน และแน่นอนว่าไม่ได้แค่แข่งกันธรรมดาๆ สำหรับทีมแพ้ได้แต้มน้อยสุด - รุ่นพี่เว้นช่วงพลางเชิดหน้าขึ้นมาก่อนจะหยิบ ชุดครอสเพลย์สัตว์อ

จะบ้าเร้ออออออออออออออออออออออ !!!!

เค้าทำได้เพียงตะโกนในใจลึกๆ.. ดูเหมือนสิ่งที่เค้าสังหรณ์ไว้จะเป็นจริงเสียแล้ว

' ความร่าเริงไร้ขีดจำกัดไม่เว้นช่วงเวลา ความเอาแต่ใจที่ถ้าต้องการก็จะเอาให้ได้ ความซื่อจนพาคนอื่นเดือดร้อนถึงว่าเหมือนใคร.. '

' คนๆนี้เหมือน รุ่นพี่เซนะ เปี๊ยบเลยนี่หวา !! '

ชินคิดจากนั้นเค้าทำได้เพียงเผชิญหน้ากับการแข่งที่ [ ห้ามแพ้เด็ดขาด ! ]

ฮารุฮิ : เอาล่ะได้เวลาจับคู่กันแล้วล่ะเน้อ - รุ่นพี่พูดพลางหยิบสลากมาให้จับกัน ซึ่งทีมของชิน ที่ได้มือ คือเด็กผู้ชายสูงประมาณเขาและมีหน้าตาสระสวย คล้ายกับตัวเขาเพียงแต่ผมสีทองแล้วก็ดวงตาหวานนั้นที่แตกต่างกว่านี่เอง





??? : สวัสดีครับ เราคงได้อยู่ทีมเดียวกันแล้วสินะ ฝากตัวด้วยนะฮะ - ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างนอบน้อมก่อนจะเดินมารวมกลุ่มกับชิน

??? : หะให้ตายสิ ชะชั้นไม่อยากใส่ชุดบ้าๆแบบนั้นเลยอ่ะ . . . - หญิงสาวเอ่ยพร้อมน้ำตาและแรงถอนหายใจอันบางเบา

" สมาชิกใหม่ .. ซากุระ ชินครับ ฝากตัวด้วย.. "

ชินทักทายกับชายหนุ่มผมทอง แต่ดูเหมือนคนในทีมของเค้าตอนนี้กำลังมีคนที่ดูไม่มั่นใจอยู่ 1 คนนะ

" ไม่ต้องห่วงหรอกครับ "

เค้าหันไปพูดกับเด็กสาวผมสีม่วง

" เพราะครั้งนี้ ผมไม่ยอมแพ้เด็ดขาด "

ราวกับมีไฟลุกโชติอยู่ในดวงตาของชิน เค้าหันหน้าไปบอกกับเด็กสาวคนนั้นด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

เมื่อทั้งคู่ได้ยินชินพูดเช่นนั้นก็ต่างมองหน้ากันแล้วยิ้มให้

ดูโน่ : อ่า ผมเองก็เป็นสมาชิกใหม่เหมือนกันครับ ดูโน่ ชาล็อตเต้ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับชิน

ฮิรากิ : ส่วนชั้นชื่อ อาซาโนะ ฮิรากิ ยินดีที่ได้รู้จักนะ - ทั้งคู่ต่างแนะนำตัวและเมื่อเวลานั้นมาถึงรุ่นพี่ฮารุฮิก็ได้เดินมาหาทั้งสามคน

ฮารุฮิ : โอ้ ทีมนี้ไฟแรงดีเหมือนกันนี่ เอาล่ะได้เวลาแล้วนะ

เมื่อใกล้ได้เวลา พวกเราก็พร้อมที่จะเริ่มต้นการแข่งขันที่มีบทลงโทษน่ากลัวกว่าการพนัน(สำหรับชิน)เสียอีก

" คุณดูโน่ คุณอาซาโนะ อาจจะแปลกที่อยู่ๆก็ถามแบบนี้ตอนนี้.. "

ชินเอ่ยปากถามก่อนเวลาการแข่งจะเริ่มเล็กน้อย

" ทำไมทั้งสองคนถึงมายิงธนูงั้นเหรอ ? "

ดูโน่หันมาหาชินในขณะที่รอสำหรับรอบยิงของกลุ่มของตัวเองอยู่

ดูโน่ : ตอนแรกก็ไม่รู้ว่าจะเข้าชมรมอะไรดีน่ะ แล้วพอดีชมรมยิงธนูมันน่าสนใจด้วย แล้วรุ่นพี่เองก็ท่าทางไม่ใฃ่คนไม่ดีอะไรแถมยังร่าเริงแบบนี้อีก ก็เลยคิดว่ามันคงน่าสนุกน่าดูเลยน่ะ ฮะๆๆๆ

อาซาโนะ : ชั้นโดนเพื่อนหลอกให้มาเข้าชมรมนี้น่ะ ยัยนั่นยอมเอาชั้นแลกกับอนิเมะบูลเรย์ที่ประธานยื่นข้อเสนอให้เลยทีเดียวอ่ะ โหดร้ายชะมัด

ชินฟังไปพลาง .... ดูเหมือนหลายคนที่นี้ก็ไม่ได้เข้าชมรมมาเพราะอยากซะหมดสินะ

เค้าไม่ได้พูดอะไร ก่อนที่จะนึกเรื่องนึงขึ้นมาได้

' จริงด้วย.. เราเข้าชมรมแล้วนินะ กลับช้าแบบนี้ส่งเมล์ไปบอกรุ่นพี่หน่อยดีกว่า '

ว่าแล้ว ชินก็หยิบมือถือขึ้นมากดเมล์หารุ่นพี่เซนะทันที

รุ่นพี่ครับ ผมเข้าชมรมยิงธนูแล้ว ถ้ายังไงอาจจะกลับช้า ทุกคนจะทานข้าวกันไปก่อนก็ได้นะ ครับ... แล้วก็ส่ง

" แค่นี้ก็.. "

เค้าชะงักไป เพราะลืมไปว่าคิริโนะก็รู้ว่าเค้าเข้าชมรมนี่ แล้วจะส่งไปบอกรุ่นพี่ทำไม

.............

ดูโน่ : ส่งข้อความหาใครอยู่หรอฮะ ? - ดูโน่ยื่นหน้ามาถามชิน พลางยิ้มให้

ดูโน่ : วอกแว่กก่อนจะเริ่มแบบนี้เดี๋ยวทีมเราจะแพ้เอานะ

ฮิรากิ : อย่าพูดว่าแพ้จะได้มั้ย ฟังแล้วชั้นรู้สึกท้อแปลก . . .

เด็กชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงฟังดูร่าเริง ชินเลยไม่ได้ว่าอะไรแค่บอกกลับไปสั้นๆว่า

" อืม.. ส่งหาคนที่บ้านน่ะ "

เค้ายืมเบาๆพลางเก็บมือถือ ก่อนจะหันไปหาฮิรากิ

" ไม่ต้องห่วงหรอก อาซาโนะซัง เราไม่มีทางแพ้หรอก ! "

ดูเหมือนเค้าจะมั่นใจในฝีมือยิงธนูมาก

และแล้วก็มาถึงรอบของกลุ่มของชินทั้งสามคนได้เดินออกมายังลานยิงธนูซึ่งก็มีชายหนุ่มอีกสามคนเดินมายังจุดใกล้ๆกัน (เป้าหนึ่ง เป้าสอง )





[ สุ่มตัวเลขนำโชค อยู่ที่ 50% ในการยิงเป้า ]
[ จงเลือกตัวเลขนำโชค [ 1 ] - [ 6 ] ]

[ 1 ]

เนื่องจากเป็นการแข่งแบบ 3 ต่อ 3 หากแพ้สอง แน่นอนว่าเราคงได้ล่มกันหมด แต่ว่า..

" เอาละนะ "

ในกีฬายิงธนูนั้น.. สิ่งที่สำคัญที่สุดไม่พ้น  " สมาธิ " ในการจับคันศร การเล็ง ก็ยังไม่สำคัญเท่าสมาธิ

" . . . . . . . " - ชินเล็งไปยังเป้าหมาย อย่างนิ่งที่สุด..ราวกับโลกนี้มีแค่เค้าและเป้าตรงหน้าเท่านั้น

แน่นอน ระหว่างการแข่ง ผู้ที่มีฝีมือกับไม่มีฝีมือก็เป็น 1 ในตัวตัดสิน.. แต่อันดับต้นนั้นไม่พ้นสมาธิแน่นอน

ชึบ ! เค้าปล่อยคันศรออกไปด้วยท่าทางที่แทบไม่ต่างกับเมื่อ 3 ช.ม. ที่แล้วแม้แต่น้อย

[ 1 ] Lucky Numer!

ฉึก ธนูของชินพุ่งตรงไปกลางเป้าในทันที

ฮารุฮิ : โอ้ สมแล้วสิน่อ? เก่งอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วยนะชิน

ฮารุฮิ : เอ้า ต่อไป ตาคิระแล้วนะ - ฮารุฮิหันมาหาอีกทีมหนึ่งพลางพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง

คิระ : ครับผม - ชายหนุ่มยิ้มตอบเบาๆ ก่อนจะหันมาง้างธนูและยิงออกไปอย่างรวดเร็วกว่าชิน และยังตรงกลางเป้าอีกเช่นเดียวกัน

ฮิรากิ : หวะ หวาาาา เก่งชะมัดเลย ถะแถมยิงเร็วอีก . . .  - ฮิรากิเริ่มขวัญเสียเล็กๆ เลยทีเดียว