[ Play ] School Fever : Frist SS >> R.I.P Mode <<

tesstrossa

---

ฮินะงิกุ : เอ๋!? ไม่จริงน่า ? - ฮินะงิกุชะงักไปครู่หนึ่งด้วยความตกใจทำให้เธอเกิดกิริยาตอบสนองนี้ขึ้น

ฮินะงิกุ : ละแล้วทำไมถึงใส่ชุดสูทที่คล้ายๆกับ พ่อบ้านแบบนี้ล่ะ? - ฮินะงิกุพยายามนึกให้สมเหตุสมผลที่สุด

ฮินะงิกุ : ถะแถมยังใช้คำว่า ผม อีก ?? - หญิงสาวเริ่มพูดลิ้นพันกัน ด้วยความสับสนก่อนที่จะเธอจะจับสัมผัสของดาบไม้ที่ฟาดลงมาตรงศรีษระของเธอได้อย่างกระทันหัน

เผี๊ยะ!! เสียงดาบไม้ทั้งสองอันกระทบกัน ดูท่าฮินะงิกุจะจับสัมผัสการฟาดลงมาได้อย่างเด่นชัด ซึ่งเซเบอร์เองก็จับได้เหมือนกัน แต่ว่าการตีของชายหนุ่มครั้งนี้เหมือนตั้งใจให้ฮินะงิกุรู้ตัวมากกว่าลอบตีเซเบอร์ในตอนพบกันครั้งแรกๆ

??? : สงบใจได้ยัง? - ชายหนุ่มถามสั้นพลางยกดาบไม้กลับมาพาดไหล่ไว้เหมือนเดิม

??? : ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยสินะ ชั้นชื่อ เร็น บลาโด้ ยินดีที่ได้รู้จักนะ เซเบอร์? - ชายหนุ่มหันมาแนะนำตัว

??? : มาที่ชมรมแบบนี้ อยากเอาคืนสองดาบที่ฟาดใส่เธอเมื่อเช้าสินะ? ~

" ไม่ใช่หรอก เรามาหาที่ทำสมาธิต่างหากล่ะ "

เราได้ตอบเร็นไปสั้นๆพร้อมกับบอกเหตุผลที่มา

เร็น : โอะ ท่าทางมุ่งมั่นน่าดูเลยนะ แล้วสนใจจะเข้าชมรมนี้บ้างมั้ยล่ะ ท่าทางนายจะมีฝีมือหน้าดูเลย น่าจะเป็นคู่ซ้อมให้กันได้พอฟัดพอเหวี่ยงแน่ๆ - รุ่นพี่เร็นอธิบายก่อนจะมองสำรวจเซเบอร์อย่างสนใจ

ฮินะงิกุ : อย่ามัดมือชกกันแบบนั้นสิคะรุ่นพี่ อีกอย่างเซเบอร์กับชั้นแค่จะมาหาที่เงียบๆคุยกันเฉยๆต่างหากล่ะ - ฮินะงิกุเดินออกมาขวางเร็นเอาไว้ก่อนจะทำสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย

เร็น : . . . อื้ม ถ้าเธอพูดแบบนั้นจะยอมถอยไว้ก่อนก็ได้ แต่ว่านะ ถ้าพี่เล็งใครไว้จะไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือแน่ๆล่ะ - เขาพูดพลางขยิบตาเบาๆก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่กลุ่มสมาชิกชมรมต่อไป

ฮินะงิกุ : เฮ้อ แล้ว เป็นยังไงบ้างล่ะ เซเบอร์. . . จัง  แถวๆนี้พอจะเป็นที่สงบจิตใจให้เธอได้มั้ย?

ดูจากรอบๆแล้ว ในช่วงเช้าๆ น่าจะเป็นที่สงบจิตได้ดีทีเดียวกับความเงียบและบรรยากาศที่คนเยอะแต่กลับไม่รู้สึกถึงกลิ่นอับเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังมีกลิ่นแมกไม้อ่อนๆ พัดเข้ามาตามช่องระบายอากาศเสียด้วยซ้ำ

" ผมคิดว่าเป็นสถานที่แห่งนี้เหมาะมากเลยล่ะครับ ฮินะ-โดโนะ "

เราได้ตอบคำถามฮินะโดโนะพร้อมกับกลับได้ตะโกนบอกเร็นขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังชัดเจน

" จริงๆแล้วผมเองก็สนใจชมรมนี้อยู่เหมือนกันครับ !! แต่ว่าผมคงต้องขอเวลาซักระยะหนึ่งเสียก่อน ถ้ามีวาศนาล่ะก็เราต้องได้เจอกันอีกครั้งแน่ครับ !! "

เราได้ตอบเร็นขึ้นก่อนที่จะได้ตามฮินะงิกุไปยังมุมสงบ

วืด! จิตสังหารอันรุนแรงแว่บมาจากด้านหลังของเซเบอร์และฮินะงิกุจนต้องหันมาตามต้นทางทั้งคู่

ปั้บ! - เซอเบอร์เผลอเอามือจับ สิ่งที่ลอยมาตรงหน้าของเธอได้ไม่ยาก แต่พอมามองดูมันเป็นดาบไม้ นั่นเอง แต่มันถูกเขวี้ยงเข้ามาเร็วน่าดูถ้าหันมาไม่ทันคงจะได้รับบาดเจ็บแน่ๆ

เร็น : ขอฝากเจ้านั่นไว้ก่อนละกัน ถ้าคิดจะเข้าชมรมเมื่อไหร่ก็ค่อยเอามาคืน - ชายหนุ่มพูดพลางยิ้มอย่างพอใจตอบเซเบอร์

เราได้รับดาบไม้นั้นไว้พลางบอกด้วยสายตาอย่างเข้าใจก่อนที่จะหันกลับไปหาฮินะงิกุอีกครั้ง

ฮินะงิกุ : มันอันตรายไม่ใช่หรอคะรุ่นพี่!!!? - ฮินะงิกุ โวยวายใส่เร็นที่รีบชิ่งเดินหนีไป ก่อนจะหอบเบาๆด้วยความโกรธ

ฮินะงิกุ : ให้ตายสิ ชอบทำอะไรตามใจตัวเองอยู่เรื่อย ขอโทษนะ เซเบอร์จัง ที่ประธานชมรมทำอะไรอึกกระทึกแบบนี้น่ะ - ฮินะงิกุกล่าวขอโทษแทนเร็นพลางโน้มศรีษะเล็กน้อย

" ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ฮินะ-โดโนะ "

เราได้รีบบอกกับเธอพร้อมกับได้เดินตามไปยังห้องด้านใน

ทั้งสองคนเดินทะลุผ่านโรงยิมหลังเข้ามายังเรือนแยกที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ดูเหมือนจะถูกสร้างขึ้นมาเฉพาะที่ไว้เลยก็ว่าได้

ฮินะงิกุ : ที่ห้องนี้เป็นที่ทำสมาธิน่ะ ส่วนใหญ่ชั้นกับรุ่นพี่แล้วก็พวกตัวแทนแข่งจะมาฝึกซ้อมกันที่นี่ - ฮินะงิกุอธิบายพลางเปิดประตูตรงหน้าเธอเข้ามายังด้านใน

ฮินะงิกุ : อ๊ะ รู้สึกพวกเขาจะไม่ได้ใช้นะ เป็นยังไงบ้าง กว้างดีใช่ม้า? - ฮินะงิกุเดินเข้ามายังด้านในแล้วหลีกทางให้เซเบอร์เห็นโรงฝึกแบบโบราณที่มีทั้งดาบไม้ถูกตั้งวางเรียงกันเป็นระเบียบและพื้นไม้ที่มันวาวเหมือนได้รับการดูแลอย่างดีจนคิดว่ายังใหม่ๆอยู่

" ดูมันหรูหรามากกว่าสำหรับการรับแขกธรรมดาๆเลยนะครับ แต่ผมว่าแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบเหมือนกันนะครับ "

เราได้เอ่ยบอกกับฮินะงิกุก่อนที่จะได้หาที่นั่งสงบๆและนั่งทำสมาชิกให้ใจเย็นลง

ฮินะงิกุ : ใช่มั้ยล่ะ ที่นี่รุ่นพี่เป็นคนสร้างขึ้นมาได้น้ำพักน้ำแรงของตัวเองเชียวนะ เห็นว่าประกาศกับสภานักเรียนที่เคยมีปากเสียงกันเลยนะว่า ถ้าเกิดได้แชมป์ระดับเขตมาต้องสร้างที่นี่ขึ้น - ฮินะงิกุอธิบายความเป็นมาของห้องนี้ก่อนจะเดินมานั่งลงตรงข้ามกับเซเบอร์

ฮินะงิกุ : แถมดันคว้าแชมป์ระดับเขตมาได้จริงๆด้วย จะเรียกว่าพยายามจนได้มาสินะ ฮะๆ

" สถานที่แห่งนี้คงเหมือนกับบัลลังก์แห่งชัยชนะเลยสินะครับ "

เราได้นั่งคุยกับฮินะงิกุขณะที่ยังหลับตาทำสมาธิอยู่ชั่วขณะนั้น

เมื่อเวลาได้ผ่านไปครู่นึงเราก็ได้ค่อยๆลืมตาขึ้นมาพร้อมกับได้หยิบดาบไม้ขึ้นมาไว้บนตัก

" ฮินะ-โดโนะครับ ผมคงจะต้องไปหาที่พักและเสบียงยังชีพไว้ก่อนจนกว่ามาสเตอร์จะมารับตัวผมกลับไป วันนี้ผมคงต้องขอตัวไปทำธระก่อนล่ะนะครับ "

ฮินะงิกุ : อย่างงั้นหรอ แต่ว่าพวกเราเพิ่งทานกันมาเองนะ แล้วก็ พูดแบบนั้นอย่าบอกนะว่าเธอไม่มีที่พักน่ะ? - ฮินะถามพร้อมกับสีหน้าที่ไม่อยากเชื่อซักเท่าไหร่?

" ใช่ครับ . . . "

เราได้ตอบฮินะงิกุอย่างสั้นๆได้ใจความ . . .

ฮินะงิกุ : เห!!? - ฮินะงิกุอุทานเสียงหลง

ฮินะงิกุ : นี่มาสเตอร์อะไรนั่นดูแลเธอยังไงเนี่ยเซเบอร์? - ว่าก็ว่าเถอะ ฮินะงิกุเริ่มจะไม่เข้าใจความหมายของมาสเตอร์ที่เซเบอร์พูดถึงแล้วกับสภาพความเป็นอยู่ของเซเบอร์ตอนนี้

ฮินะงิกุ : แล้วลองหาที่พักหรือติดต่อโรงแรมอะไรทำนองนี้รึยัง?

" เอ่อ . . . เรื่องนั้น . . . ผมก็คิดว่ากำลังจะทำอยู่น่ะครับ . . . "

เราได้ตอบตรงๆไปอีกครั้งนึงในขณะที่ได้เดินแบกสัมภาระของตัวเองและเดินออกมาด้านนอกพร้อมๆกับฮินะงิกุ

" แต่ว่าไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ เพราะว่ามาสเตอร์ก็ได้ให้บัตรแปลกๆผมมาด้วย ผมคิดว่าคงจะสามารถใช้มันเช่าที่พักอยู่ได้ล่ะนะครับ "

เราได้บอกกับฮินะงิกุพร้อมกับโชว์บัตรแพลตินั่มสุดหรูให้เธอได้เห็น ( แต่จริงๆแล้วไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร )

ฮินะงิกุมองบัตรนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมองเซเบอร์สลับกันไป

หญิงสาวทำท่าคิดอยู่ 2-3 วินาทีก่อนจะส่ายหัวเบาๆ

ฮินะงิกุ : ถ้าลำบากแบบนั้นจะมาค้างบ้านของชั้นก่อนมั้ย คุณแม่ท่านคงไม่ว่าหรอก ถ้าเธอลำบากจริงๆน่ะ

" แบบนั้นก็เป็นการรบกวนฮินะ-โดโนะสิครับ . . . "

เราได้เผลอเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจก่อนที่จะได้ก้มหน้าจนผมด้านหน้ากกปิดใบหน้าของเรา

" แต่ว่าผมเองก็ไม่อยากปฏิเสธสหายเท่าไรนัก ถ้าไม่รบกวนจริงๆล่ะก็ผมคงต้องขอรบกวนล่ะนะครับ "

ฮินะงิกุ : อื้ม ไม่เป็นไร แค่นี้เอง แต่ว่า . ..  - ฮินะงิกุจ้องมองเซเบอร์จากหัวจรดเท้าครู่หนึ่ง

ฮินะงิกุ : ถ้าเซเบอร์ยังคงวิธีพูดครับ กับการแต่งตัวแบบนี้ แม่ของชั้นต้องเข้าใจผิดคิดว่าพาผู้ชายมาบ้านแน่ๆ . . . - เธอเกริ่นออกมาซึ่งฟังดูแล้วครอบครัวของเธอคงจะหัวโบราณพอสมควร

ฮินะงิกุ : ก่อนอื่น เธอมีชุดอื่นที่พอดูเป็นผู้หญิงมากกว่าสูทนี่รึเปล่า?

เมื่อได้ยินฮินะงิกุถามดังนั้นเราก็ได้เปลี่ยนชุดของเราด้วยเวทย์มนต์ของเซอร์แวนท์กลับไปเป็นชุดของราชาที่ใส่แบบไม่รวมเกราะในช่วงที่ครองกรุงบริเทน



" แบบนี้พอใช้ได้รึเปล่าครับ ? "

ฮินะงิกุอึ้งไปแป๊บหนึ่งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อซักครู่

ฮินะงิกุ : อ่ะฮ้าๆๆ ตาชั้นคงฝาดไปเองสินะ แต่ก็อื้ม โอเคแล้วล่ะจ๊ะ - เธอหัวเราะแห้งๆ พลางตั้งสติคุยกับเซเบอร์ใหม่อีกครั้ง

ฮินะงิกุ : เป็นชุดที่แปลกดีนะ คลอสเพลย์หรอ? ถ้างั้นชุดคล้ายๆมาเฟียเมื่อกี้นี้ก็คลอสเพลย์สินะจ๊ะ? - เธอพยายามหาเหตุผลที่จะหลบเลี่ยงการเปลี่ยนชุดด้วยอะไรบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจมาทนแทนให้ได้

" เอ . . . คอสเพล์เนี่ย มันคืออะไรเหรอครับ ? "

เราได้เอ่ยถามฮินะงิกุขึ้นระหว่างการเดินทางไปยังบ้านของเธอด้วยกัน

ฮินะงิกุได้ยินอย่างนั้นเลยถอนหายใจเบาๆด้วยความเข้าใจว่าเซเบอร์คงจะไม่รู้จริงๆ

ฮินะงิกุ : เอาจะอธิบายให้ฟังพร้อมกับตัวอย่างก็แล้วกันนะจ๊ะ - เธอตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ ก่อนจะเงยหน้ามามองเซเบอร์

ฮินะงิกุ : แปลกจังเลยเนอะ รู้สึกเหมือนกับว่าเซเบอร์เป็นคนหลงยุคยังไงอย่างนั้นแน่ะ ก็แบบว่าจาก เสื้อผ้าที่แต่งตัวเหมือนพวกมาเฟียแต่เธอกลับไม่ค่อยรู้จักเครื่องอุปกรร์อิเล็คโทรนิกส์ หรืออย่างเรื่องคลอสเพลย์ที่กำลังเป็นที่นิยมของกลุ่มวัยรุ่นเธอเองก็ไม่รู้จักเหมือนกันทั้งๆที่ชุดของเซเบอร์คล้ายๆกับแนวๆนั้นเลย ชั้นคงคิดไปเองล่ะมั้ง ฮะๆๆ - เธอหัวเราะแห้งๆประกอบ

" อืม . . . จะว่าแบบนั้นก็ได้นะครับ "

เราได้ตอบแบบอ้ำอึ้งไป ในขณะที่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจเท่าไรนัก

ฮินะงิกุ : หรอ? - ฮินะงิกุุตอบเบาๆก่อนจะยิ้มบางๆ

หลังจากคุยกันได้ซักครู่เสียงระฆังได้ดังขึ้น

ฮินะงิกุ : อ๊ะ ได้เวลาแล้วสินะ กลับห้องเรียนกันเถอะจ๊ะ - ฮินะงิกุเอ่ยบอกเซเบอร์ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินนำเซเบอร์ออกมายังตัวโรงฝึกอีกครั้ง

เร็น : ฮ่าส์!!! - เพี๊ยะะ!! เสียงดาบไม้ฟาดลงกระทบกับหมวกกันกระแทกของชุดเคนโด้เข้าอย่างจังจนดังสนั่นไปทั่วโรงฝึก ดูเหมือนว่ารุ่นพี่เร็นจะเริ่มฝึกซ้อมกับลูกทีมในชมรมอยู่

เร็น : อืม สงสัยจะยังฝืดๆไปแฮะ งั้นพอแค่นี้ก่อนละกัน เลิกได้!  - เขาตะโกนบอกก่อนจะให้แต่ละคนสลายตัวกันไปจัดการธุระของตัวเองและกลับเข้าห้องเรียน

ส่วนเจ้าตัวได้หันมาเห็นฮินะงิกุกับเซเบอร์เดินออกมาพอดี

เร็น : เอาไว้มาอีกนะ '' เซเบอร์คุง '' - เขาเหล่ตาให้เซเบอร์พลางยิ้ม

" ครับ !! "

เราได้ตอบกับเร็นสั้นๆก่อนที่จะได้ตามฮินะงิกุกลับไปยังห้องเรียน . . .

เสร็จสิ้น

Eureka_GL_World

คาฉะ : ปล่อย ฮ่า! - ในที่สุดคาฉะก็ลอดพ้นจากอ้อมแขนของพี่สาวเธอได้เสียที หญิงสาวแทบจะเอาคางเกยโต๊ะเพราะขาดอากาศหายใจแต่เพราะไอยะอยู่ข้างๆเธอเลยไม่อยากเสียฟอร์มรึเปล่านะ

เซนะ : ว้าว? เมนูวันนี้เป็นข้าวแกงกระหรี่หรอ? - พี่สาวโพล่งขึ้นอย่างสนอกสนใจ พลางนั่งลงอย่างเรียบร้อยและลองตักขึ้นมาชิมหนึ่งคำ

เซนะ : หืม? ปลางั้นหรอ? ใช้ได้เลยนี่นา? - ดูเหมือนว่าเธอจะชอบมันนะ กับรีแอ็คชั่นที่ได้รับ

??? : . . .  - หญิงสาวผู้เย็นชา จ้องจานข้าวตรงหน้าก่อนจะตักทานไปเงียบๆ ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ส่วนอีกสองคนที่เหมือนจะเป็นน้องสาว?

เองก็เริ่มทานข้าวแกงกระหรี่ไปพร้อมๆกันด้วยเช่นกัน

??? : อ๊ะ จะว่าไป พี่ชายคนนั้นเป็นใครหรอคะ พี่คาฉะ หนูเห็นยืนอยู่ตรงนั้นนานแล้วนะ ไม่แนะนำหน่อยหรอ? - แล้วสุดท้ายน้องสาวที่สวมที่คาดผมได้เอ่ยถามขึ้นพลางยิ้มหวานให้ไอยะเหมือนเป็นเรื่องปรกติของเธอ

" ให้พี่เธอแนะนําเถอะ... "

ผมตอบหญิงสาวคนอื่นนั้นไป พลางมองไปที่คาฉะ

คาฉะ : อืม คนๆเป็นพ่อบ้านส่วนตัวของชั้นคนนี้เองแหละ - คาฉะบอกก่อนจะพูดต่อ

คาฉะ : เจ้านี่ชื่อไอยะน่ะ ความสามารถพิเศษเด่นๆก็คือทำแกงกระหรี่เก่งสุดๆเลย ว่างั้นมั้ย - คาฉะพูดอย่างภาคภูมิใจในตัวลูกน้องของตัวเอง

เซนะ : เห? เลือกมาเพราะแบบนั้นเดี๋ยวไม่ใช่ว่าอยู่ด้วยกันแค่ไม่ถึงเดือนแล้วจะได้เปลี่ยนพ่อบ้านคนใหม่อีกหรอกนะคาฉะ?

คาฉะ : หนะหนวกหูน่ะ ท่านพี่เซนะ เจ้าบ้านี่ไม่หนีไปเหมือนเจ้าพวกบ้าคนก่อนๆหรอกน่า

เซนะ : หรอจ๊ะ แต่ว่าทำแกงกระหรี่อร่อยก็ดีอยู่หรอกนะ แล้วทำอะไรอย่างอื่นเป็นบ้างล่ะ?

คาฉะ : เอ . . . - คาฉะชะงักครู่หนึ่งก่อนจะนึกอะไรออก

คาฉะ : เล่นเปียโนเพราะดี . . .

??? : อ๊ะ แฮะๆ . . .

??? : . . .

??? : . . .  งั่ม . . .

เซนะ : ถ้าอย่างนั้นก็แนะนำตัวกันซักหน่อยดีกว่า พี่ชื่อ คาชิวาซากิ เซนะ เป็นรุ่นพี่เธอเองล่ะ อยู่ปีสามห้องซีจ๊ะ

ซานะ : อ๊ะ หนูชื่อ ซานะค่ะ เป็นน้องคนสุดท้อง อยู่แผนก ม.ต้น ยินดีที่ได้รู้จักน้า ไอยะซัง

คิริโนะ : คิริโนะ . . . ฮึ . . .

ยามิ : ยามิค่ะ ชอบอ่านหนังสือ . . .

ซานะ : อ่ะ พี่ยามิ อย่าทานไปพูดไปสิค้า มันเสียมารยาทออก

แต่ดูจากบรรยากาศแล้วท่าทางจะไม่ค่อยน่าประทับใจซักเท่าไหร่ สำหรับ สี่สาวที่เหลือที่เพิ่งรู้จักไอยะ

ใครสนเล่า หน้าที่ของชั้นคือการดูแลคาฉะเท่านั้น...

และเหตุผลที่ทําก็เพราะ มันจะช่วยให้เราไม่ถูกเขี่ยออกจากโรงเรียนก็เท่านั้น

" ยินดีที่ได้รู้จัก "

ผมน้อมตัวลงเล็กน้อย ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมายืนเฉย ๆ โดยไม่มีกริยาตอบสนองต่อเหตุการ์ณตรงหน้าสักนิด

ใช่แล้ว ตอนนี้ผมน่ะทําได้แค่สิ่งที่ต้องทําเท่านั้น... ถ้ามากกว่านี้อาจจะไม่ไหวก็ได้

คาฉะดึงแขนเสื้อของไอยะพลางเงยหน้าไปหาชายหนุ่ม

คาฉะ : แกมีธุระอย่างอื่นอีกไม่ใช่หรอ? ไปทำก่อนก็ได้ เดี๋ยวเรื่องชุดกับเรื่องอื่นของเราค่อยว่ากันพรุ่งนี้แล้วกัน - คาฉะ บอกไอยะ ก่อนจะหันมาทานข้าวต่อ

คาฉะ : มัวทำอะไรอยู่ล่ะ เดี๋ยวชั้นก็ให้อยู่ด้วยตลอดหรอกนะ

ผมยื่นมือออกไปลูปหัวคาฉะเบา ๆ พลางยิ้มให้เธอ

" ขอบใจนะ "

ผมเดินไปยังทางประตูที่ผมเข้ามาตอนแรก แต่ก่อนที่ผมจะออกจากบ้านผมหันมาบอกกับคาฉะ

" ถึงเธอจะสั่งชั้นแบบนั้นจริง ชั้นก็ไม่ทําตามหรอก "

แล้วจากนั้น ผมก็รีบมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนทันที

กลับมายังโรงเรียน

- ตัดมาช่วงเย็น -

ดูเหมือนว่าไอยะจะกลับมาตอนโรงเรียนเลิกแล้วพอดี เนื่องจากมีนักเรียนจำนวนหนึ่งพากันทะยอยออกมาจากประตูโรงเรียนแล้ว และมาโดกะเองก็ยังคงกลับบ้านเร็วเหมือนเดิม ( เดินผ่านมาเห็น )

[ ได้รับเบอร์โทรศัพท์ของ ริน จิฮายะ และ ฮารุกะ จากโคโทริแล้ว

โอเค ได้รับเบอร์ของทั้งสามคนแล้ว ถ้างั้นต้องลองไปหาพวกนั้นที่ชมรมประสานเสียงก่อนล่ะ

ผมตัดสินใจมุ่งตรงไปที่ชมรมประสานเสียงทันทีเพื่อตามหาทั้งสามคน

เมื่อไอยะเดินมายังชมรมประสานเสียงดูเหมือนว่าเขาจะเดินสวนทางกับฮิบิกิและเด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่งไป

- ย้ายมายังชมรมประสานเสียง -

[ พบ จิฮายะ ฮารุกะ ริน โครเซ่ ฮารุ มาโคโตะ โจโนะอุจิ และ ลูกะ ]

เมื่อไอยะมาถึงที่หมายเข้าเปิดประตูเข้ามายังคงเห็นภาพบรรยากาศที่ดูยุ่งเหยิงทั้งการฝึกร้องเพลงทั้งอ่านโน๊ตและพูดคุยของเหล่าสมาชิกชมรม

จะมีก็แต่ ริน จิฮายะและฮารุกะที่นั่งจับกลุ่มคุยอะไรบางอย่างกันอยู่

ผมเดินเข้าไปหาทั้งสามคนนั้นทันที

" คุยอะไรกันอยู่... "

ผมเอ๋ยถามทั้งสามด้วยใบหน้านิ่ง ๆ ของตัวเองตามปกติ

ฮารุกะ หันมาหาตามเสียงเป็นคนแรกอย่างทีเขาคิดเอาไว้ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างร่าเริงและกล่าวทักทายไอยะ

ฮารุกะ : อ๊ะ ไอยะซัง มาได้จังหวะพอดีเลยน่ะค่ะ พวกเรากำลังนั่งคุยกันเรื่องแผนการฝึกที่โคโทริซังเขียนมาให้น่ะ

ริน : ทำไมเพิ่งจะมาเอาป่านนี้ล่ะนายน่ะ หายไปไหนมา? - รินเอ่ยถามไอยะด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจซักเท่าไหร่

ริน : ก็เข้าใจอยู่ว่าจะฝากชั้นดูแลทั้งสองคนแต่ว่าแบบนี้ไม่ใช่ว่าชั้นจะเป็นโปรดิวเซอร์ซะเองหรอ?

จิฮายะ : . . .

" โทษทีพอดีติดธรุนิดหน่อยน่ะนะ... "

ผมตอบกลับรินด้วยสีหน้าหน่าย ๆ

" ไปคุยกันที่อื่นเถอะ ตรงนี้มันเสียงดังน่ะ.. "

ผมเดินนําพวกเธอไปยังที่ ๆ ผมชอบนั้นก็คือหลังเวที ที่ผมเคยไปดีดกีต้าร์นั้นเอง

" โคโทริซังบอกอะไรเธอมาบ้าง.. "

ริน : หลักๆแล้วก็เป็นพวก ตารางซ้อมทั่วๆไปนั่นแหละ แล้วก็เรื่องเพลงที่จะใช้ในการเต้น พวกเราได้เนื้อเพลงจากโคโทริซังมาแล้ว ส่วนที่เหลือก็เมื่อกี้ลองถามๆ ฮารุกะกับ . . . จิฮายะแล้วล่ะว่าแต่ละคนไม่ถนัดตรงไหนบ้าง

ฮารุกะ : แฮะๆ ชั้นค่อนข้างจะซุ่มซ่ามน่ะค่ะ . . .

ริน : ก็เคยได้ยินมาอยู่หรอกนะ แต่ไม่คิดว่าเธอจะเป็นถึงขนาดนั้นนี่สิ . . . - รินถอนหายใจเฮือกใหญ่ดูเหมือนว่าก่อนหน้าที่ไอยะจะมาถึงคงเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ

จิฮายะ : แต่ถึงยังไง พวกเราก็ต้องรีบฝึกซ้อมกันอย่างเต็มที่ได้แล้วค่ะ ไม่อย่างนั้นคงเกิดความผิดพลาดขึ้นตอนขึ้นแสดงแน่ๆ . . . - จิฮายะพูดแทรกขึ้นมาด้วยสายตาคมและแผ่แรงกดดันออกมาโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

" เอาล่ะ... ถ้างั้นพวกเธอ... "

ผมเอ๋ยขึ้น ก่อนที่พวกเธอจะลืมผมที่อยู่ตรงนี้

" ชั้นขอดูหน่อยได้รึเปล่า ว่าพวกเธอทําอะไรกันแล้วไปบ้าง "

ผมเดินไปนั่งใต้ต้นไม้ตัวเดิม แล้วเท้าคางจ้องมองพวกเธอ

" หวังว่าจะดีกว่าที่คาดไว้นะ "

ริน : หา? จะให้เต้นให้ร้องกันตรงนี้เลยหรอ? - รินแย้งขึ้นมาในทันที

ริน : ฮารุกะยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ด้วย ตอนเต้นแล้วเกิดล้มขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ นายไม่คำนึงถึงตัวไอดอลก่อนแล้วตัดสินใจออกมาเลยเนี่ยนะ?

ฮารุกะ : หวะหวาๆ รินซังใจเย็นๆค่ะ

จิฮายะ : ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับไปที่ชมรมประสานเสียงแล้วขอรุ่นพี่ฮารุใช้สตูดิโอที่ว่างอยู่กันเถอะ . . .

รินเงียบลงก่อนจะหันมาหาจิฮายะ

ริน : นึกว่าจะเอาแต่พูดจาขวานผ่าซากอย่างเดียวซะอีกนะเธอน่ะ?

จิฮายะ : เรื่องนั้นเพราะชั้นพูดแบบนี้อยู่แล้วมากกว่าค่ะ คุณจะคิดแบบนั้นก็ได้

ริน : อืม นั่นสินะ ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ นายก็ด้วย . . .

อืม... แก้ปัญหากันได้เอง... ไม่ได้ทําตามที่สั่งอย่างเดียว ตรงนี้ถือว่าโอเคล่ะนะ

ก็คงจะเหลือแค่ปรับความเข้าใจ... และรู้จักกันให้มากขึ้นเท่านั้นล่ะนะ

ผมเดินตามพวกเธอทั้งสามไปโดยไม่พูดอะไรทั้งนั้น จนมาถึงสตูดิโอที่ว่างอยู่

ผมก็เดินไปหาที่นั่ง เพื่อที่จะรอรับชมอย่างเงียบ ๆ

ย้ายมายังห้องชมรมประสานเสียง

จิฮายะ : รุ่นพี่ฮารุคะ - จิฮายะเอ่ยเรียกฮารุที่กำลังยืนคุยกับโครเซ่และลูก้าอยู่

ฮารุ : หือ? มีอะไรหรอ จิฮายะ - ชายหนุ่มหันมาด้วยใบหน้าสงสัย

จิฮายะ : สตูดิโอ้ 2 ว่างอยู่สินะคะ ขอพวกเรายืมใช้ก่อนได้รึเปล่าคะ?

ฮารุ : เอะ? อื้อ ก็ว่างอยู่เหมือนกันนะ แต่สตูดิโอ้ 2 มันเป็นห้องสำหรับเต้นนี่นา?

ริน : พอดีพวกเราไปสมัครเป็นไอดอลแล้วก็ได้รับงานมาแล้วน่ะค่ะ

ฮารุ : โอ๋? เยี่ยมเลยไม่ใช่หรอ? ทำได้ดีมากเลยนะพวกเธอ

ฮารุกะ : แฮะๆ ว่าแต่รุ่นพี่ฮารุเองไม่ลองฝึกเต้นดูบ้างหรอคะ? มันน่าสนุกมากเลยนะคะ

ฮารุ : นี่ๆ ไม่เอาน่ะ พี่เองเต้นไม่ค่อยเก่งหรอก ขอเอาดีเรื่องร้องเพลงดีกว่า ฮะๆ

จิฮายะ : ถ้าอย่างนั้นเป็นอันตกลงสินะคะ? ถ้างั้นขอความกรุณาด้วยค่ะ

ฮารุ : อืม ระมัดระวังกันด้วยล่ะ เวลาเต้นน่ะ - ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจเบาๆพลางเดินไปหยิบกุญแจห้องมาให้จิฮายะ

และหญิงสาวทั้งสามคนต่างพากันเข้ามายังด้านในห้อง และในขณะนนั้นเองฮารุก็เห็นไอยะเดินสวนเขาไปเช่นเดียวกัน

ริน : เอาล่ะคุณโปรดิวเซอร์จะให้พวกเราทำอะไรก่อนดีล่ะ?

[ ตัวเลือก [ 1 ] ร้องเพลง [ 2 ] เต้น [ 3 ] อื่นๆ โปรดระบุ ]

ผมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะ กลับมาทําหน้านิ่ง ๆ ตามแบบฉบับของตัวผมเอง

" ทั้งหมด... "

ผมจ้องไปยังตาของริน

" ทั้งหมดที่พวกเธอทําได้ แสดงให้ชั้นดูหน่อยสิ "

ฮารุกะและรินมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะทำตามที่ไอยะได้บอก

- เวลาผ่านไป 30 นาที -

การเต้นนั้นดำเนินไปอย่างล่าช้า มาลองดูๆแล้ว ฮารุกะจะค่อนข้างเป็นปัญหาใหญ่ในหัวข้อนี้ เพราะเธอค่อนข้างซุ่มซ่าม ถึงแม้ความร่าเริงของเธอจะเป็นตัวดึงดูดสายตาคนดูก็ตาม แต่เธอมักจะก้าวสเต็ปพลาดได้ง่ายๆอยู่หลายจุด

ทางด้านจิฮายะเอง เรื่องเต้นยังดูออกเป็นแข็งๆอยู่บ้าง ปัญหาใหญ่สุดคือเธอไม่ค่อยยิ้มเลยเวลาเต้น ถึงแม้จะมีเสียงเพลงร้องประกอบได้สมบูรณ์แบบก็ตาม

ส่วนริน เธอเหมาะจะเป็นลีดเดอร์ของทีมนี้จริงๆ ถึงแม้การเต้นของเธอจะไม่เด่นมากแต่ก็แทบจะไม่มีจุดที่ผิดพลาดอีกทั้งยังเต้นเพื่อเกื้อหนุนให้ทั้งสองคนตามเธอให้ทันง่ายด้วย

เป็นไปตามที่คาดไม่ผิดเพี๊ยน พวกเธอไม่คิดจะทําอะไรให้ผมอึ้งบ้างเลยรึยังไง

แต่ก็นะ... เพราะพวกเธอเป็นแบบนี้นั้นแหละ จึงลากมายังไงล่ะ

" โอเค พักกันซักหน่อยก็แล้วกันนะ "

ผมตบมือเพื่อให้พวกเธอหยุดพักกันก่อน

" เป็นไงมั้ง รู้สึกยังไงกันบ้าง บอกมาทีล่ะคนนะ เริ่มจาก ริน ตามด้วย จิฮายะ และก็ ฮารุกะ "

ริน : . . . ยังไม่ค่อยรู้สึกสนุกเวลาเต้นซักเท่าไหร่ . . . - รินพูดพลางทำท่าครุ่นคิดก่อนจะเหลือบไปมองจิฮายะ

จิฮายะ : ยังไม่รู้สึกอะไรเป็นพิเศษค่ะ อาจจะเพราะตอนนี้พวกเราพิ่งจะรวมตัวกันซ้อมอย่างจริงๆจังๆด้วยก้ได้

ฮารุกะ : แฮะๆ ชั้นพลาดหลายจุดเลยแหละค่ะ แต่ก็สนุกมากเลยล่ะ รินจังเต้นเก่งช่วยชั้นจัดตำแหน่งที่พลาดให้ด้วย จิฮายะจังก็ตามรินทันด้วย

" ฮารุกะ เธอสอบผ่าน "

ผมลุกขึ้นมาตบมือให้ฮารุกะ ก่อนที่หันไปคุยกับทั้งสองคน

" พวกเธอ 2 คนน่ะ อาจจะจริงจังก็จริง ชั้นก็ชอบที่จะให้พวกเธอเป็นแบบนั้ัน แต่ว่าพวกเธอน่ะลืมสิ่งสําคัญไปนะ "

ผมเดินเข้าไปลูบหัวฮารุกะโดยไม่ทันตั้งตัว สงสัยติดนิสัยตอนลูบหัวคาฉะแน่ ๆ ถึงฮารุกะจะเตี้ยกว่าผมเพียงไม่กี่เซ้นก็ตามที

ผมหันไปมอง ริน และ จิฮายะ แล้วก็ยิ้มให้พวกเขา

" ลองหาสิ่งที่พวกเธอลืมไปให้เจอสิ ทั้งสองคน... "

ผมดึงตัวฮารุกะออกจากห้องไปนั่งอยู่หน้าประตู... ผมตั้งใจจะปล่อยให้สองคนนั้นทําึความรู้จักกันให้มากขึ้นน่ะนะ

" ฮารุกะ เธอน่ะ... เรื่องฝีมือในการเต้นรึฝีมือในการร้องน่ะ มันต้องใช้ความพยายามในการฝึก ถ้าเธอพยายามเธอต้องทําได้แน่ "

ใช่แล้ว ผมพาฮารุกะออกมาพูดนอกห้องเพราะเดี๋ยวอาจจะเป็นการเฉลยทั้งคู่

" และความพยายามน่ะมันมาจากความรู้สึก ถ้าเธอรู้สึกสนุกและชอบมันล่ะก็ ความพยายามมันจะมาเองนั้นแหละ เหมือนที่เธอเป็นตอนนี้ ยังไงล่ะ "

รินเท้าเอวพลางมองไอยะด้วยสายตาหน่ายๆ

ริน : ทั้งที่เป็นคนบอกให้ตามหาแต่เล่นเฉลยมาก่อนเลยเนี่ยนะ . . .

จิฮายะ : ความรู้สึกแบบนั้นไม่เห็นจำเป็นเลยนี่คะ โปรดิวเซอร์?

" แล้วพวกเธอตามชั้นออกมาทําไมเล่า "

ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกนะว่า สีหน้าของผมเป็นยังไง แต่บอกตรง ๆ นะ อายโคตร ๆ

ยิ่งกับผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกันด้วยแล้วยิ่งน่าอายเข้าไปใหญ่

ผมรีบหลบหน้าทั้งสองคนทันทีพลางพูดต่อ ทั้ง ๆ ที่ยังหันหลังให้พวกเธออยู่อย่างงั้น

" จิฮายะ ทําไมเธอถึงร้องเพลง ? "

จิฮายะ : ?  เสียงเพลงคือชีวิตคือทุกอย่างของชั้นค่ะ ชั้นแค่อยากร้องออกมาให้ผู้คนได้รับฟังก็เท่านั้นเอง - จิฮายะตอบด้วยสายตานิ่งเฉยเปี่ยมไปด้วยพลังและแรงกดดันสู่ไอยะ

ฮารุกะ : หวา ท่าทางซีเรียสมากเลยนะคะเนี่ย - ฮารุกะหัวเราะแห้งๆ พลางหันมาหาริน

รินเอียงคอเบาๆ ให้ฮารุกะ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะเกรงว่าจะไปขัดสองคนนั้นคุยกัน

" ถ้างั้น... ลองร้องเพลงให้ชั้นฟังทีสิ "

ผมหันไปหาจิฮายะ และเดินกลับเข้าห้องไปทันที

" หวังว่าเธอจะทําได้ดีนะ "

เสร็จสิ้น

Eureka_GL_World

จิฮายะ : เข้าใจแล้วค่ะ . . . - จิฮายะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ก่อนจะเดินออกมายืนอยู่ตรงกลางห้อง

จิฮายะ : ขอความกรุณาด้วยค่ะ

เธอสูดหายาใจเข้าออกเบาๆ ก่อนจะค่อยๆดีดนิ้วขึ้นมาเบาๆ

นี่ รู้ไหม ตั้งแต่วันที่เรานั้นห่างไกล ชั้นไม่เคยจะลืมเลือน วัน ที่สองเรา . . . ยังโอบกอดรักที่มีให้กัน เฝ้าฝันหาความสุขที่มี

แต่แล้ววันนั้นที่เธอนั้นหายไปอยู่ที่ไหนกับใคร ปล่อยให้ชั้นนั้นคงเฝ้าเรียกหาแต่เธอเพียงผู้เดียว

เคยรู้บ้างไหมว่าใจของชั้นนั้นมันทรมาน อยากพบเธอ รู้รึเปล่า . . . .


จากหัวใจ ที่มันมีเพียงเธอ ยังเฝ้าคอย ให้เธอนั้นกลับคืนมา ขอให้ไปถึง ส่งไปให้ถึงเธอ ให้เธอรู้ว่ายังคงคอย แม้ว่าเธอนั้นไม่กลับมา ก็เฝ้าคอย .. . .

ผมยังนั่งเงียบอย่างทุกที

" เป็นไงบ้าง ริน ฮารุกะ "

ผมพูดขึ้นมาโดยไม่ได้หันไปมองจิฮายะเลย

ฮารุกะ : อื้อ . . .  น้ำตาไหลเลยค่า . . . - ฮารุกะตอบพลางร้องไห้ออกมาซะอย่างนั้น ผิดจากรินที่ยืนฟังอยู่เงียบไม่ได้ตอบอะไรกลับมาจากไอยะเลย ดูท่าเธอจะสังเกตุและสนใจเสียงเพลงของจิฮายะมากกว่าคำถามของไอยะตอนนี้

" นั้นสินะ แต่สําหรับชั้นน่ะ... มันก็แค่... ลม... "

ผมลุกขึ้นแล้ว ทําท่าจะเดินออกจากห้องไป แต่ก่อนที่จะออกผมก็หันมามองจิฮายะด้วยหางตา

" ทุกคนน่ะ... ต้องการไอดอล... ไม่ใ่ช่หุ่นยนต์หรอกนะ... รินตามชั้นมา ! "

ผมเดินออกจากห้องแล้วเดินไปยังที่ประจํา คือต้นไม้หลังเวทีนั้นเอง

ริน : เอะ? - รินหันมาหาไอยะเมื่อเขาเรียกเธอเสียงดังจนเธอดึงสติกลับมาได้ และเดินตามไอยะมาทั้งอย่างนั้น

ริน : มีอะไรหรอ? เดินออกมาซะไกลขนาดนี้เชียว?

" เห็นเธอเหม่อ ๆ น่ะ เลยเรียกออกมาสูบอากาศด้านนอก... เป็นไงมั้งล่ะ "

ผมนั่งลงใต้ต้นไม้ประจําที่เดิมของผม

" จิฮายะร้องเพลงเพราะจนทําให้อึ้งไปเลยล่ะ "

ผมอึ้งพลางมองขึ้นไปบนฟ้าผ่านกิ่งไม้นับไม่ถ้วนด้านบนผม

รินเท้าเอวพลางผ่อนลมหายใจเบาๆก่อนจะจับผมของเธอไม่ให้ปลิวไปตามลมที่พัดมา

ริน : ก็เพราะอยู่หรอกนะ แต่ชั้นรู้สึกว่าเสียงของจิฮายะมันแปลกๆ มาตั้งนานแล้ว ไม่ใช่ว่าแปลกๆในเรื่องการเปล่งเสียง แต่เป็นความรู้สึกของเด็กคนนั้นผ่านเสียงเพลงของเธอน่ะ นายคิดแบบเดียวกับชั้นหรือเปล่าเลยถามออกมาแบบนี้น่ะ?

" ก็อย่างที่บอกนั้นแหละ นั้นน่ะก็แค่ลม... "

ผมก้มหน้าลงยิ้มออกมา

" ตอนนี้น่ะ... ผู้หญิงคนนั้นไม่ต่างจากหุ่นยนต์เลยล่ะ มีหน้าที่เพื่อร้องเพลงงั้นเหรอ... ต้องมีอะไรสักอย่างแน่ ๆ "

ผมเริ่มพูดบ่น ๆ ไปตามความเข้าใจของผม

" ส่วนเธอ..ริน... เธอนน่ะดีอยู่แล้ว แต่หน้าที่ ที่ชั้นให้เธอไปน่ะ... ต้องเปิดใจบ้างนะ "

ผมลุกขึ้นแล้วยิ้มให้ริน

" เหมือนกับที่เธอใส่ใจคนดูและรายละเอียดรอบ ๆ ตัวยังไงล่ะ "

เ้สร็จสิ้น

รินชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะทำท่าทางดุๆใส่ไอยะอย่างช่วยไม่ได้

ริน : อึ่ก หนวกหูน่ะ ชั้นก็แค่ไม่คุ้นกับท่าทางแล้วก็วิธีพูดแบบนั้นของจิฮายะซักเท่าไหร่ต่างหาก

รินพูดเร็วและรัวจนสำเนียงของเธอดูเพี้ยนไปบ้างจนเธอรู้สึกตัวก่อนจะกระแอมเบาๆ

ริน : แต่นายคิดว่าพวกเราจะไปกันรอดหรอ? ปัญหาหลักๆใหญ่ๆ มีตั้งขนาดนี้?

" ปัญหาน่ะมันมีอยู่ตลอดอยู่แล้วล่ะ... แต่ถ้าพวกเธอยังมีความฝันเดียวกันอยู่ล่ะก็ ต้องผ่านมันไปได้แน่นอน "

ผมค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้รินมากยิ่งขึ้น

" ยูนิตนี้น่ะ... มีเธออยู่ด้วยยังไงล่ะ... เธอจะยอมให้ทุกอย่างมันพังเพราะเรื่องแค่นี้รึ ? "

ผมตบบ่าของรินหนึ่งทีก่อนที่ หันหลังขึ้นไปมองท้องฟ้า

ริน : . . .  - รินนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มบางและผ่อนลมหายใจเบาๆพลางยื่นมือมาเลื่อนมือของไอยะออกจากบ่าของตัวเอง

ริน : แหงล่ะ ไหนๆก็มีโอกาสทั้งที จะยอมให้มันหลุดลอยไปก็ได้ยังไงล่ะ  - รินพูดทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในตัวตึก

ไอริ : แหมๆ คำพูดหว่านล้อมเลี่ยนชวนมดตอมดีจังเลยนะจ๊ะ คุณโปรดิวเซอร์~ - เสียงไอระดังมาจากด้านหลังต้นไม้ที่เขาอยู่พลางปรากฏตัวออกมาอย่างกระทันหันด้วยรอยยิ้มเหมือนล่วงรู้อะไรเข้าให้ซะแล้ว

" มันเป็นหน้าที่นินะ... อีกอย่างผมไม่ได้พูดให้มันเลี่ยนขนาดนั้นซะหน่อย "

ผมตอบกลับโดยที่มองแผ่นหลังของรินค่อย ๆ จากไป

" แล้วรู้ได้ไงว่าผมอยู่ที่นี้ครับ "

ไอริยิ้มจนเห็นเขี้ยวเล็กๆของเธออย่างอารมดี

ไอริ : ก็พี่อยู่นั่งทำงานอยู่หลังต้นไม้ต้นนี้อยู่นี่นา แล้วได้ยินเสียงไอยะกำลังคุยกับ ชิบุยะ รินอยู่ พี่ก็แค่ลองนั่งฟังพวกเธอคุยกันเฉยๆ ไม่ได้แอบฟังนะจ๊ะ~ - สาวรุ่นพี่ขยับนิ้วชี้ไปมาประกอบคำพูด

ไอริ : แต่ดูท่าคงไม่ต้องห่วงเรื่องโปรดิวเซอร์แล้วสินะ? เฮ้ออ นึกว่าจะได้ใช้ข้อมูลที่ลองๆหามาให้ซักหน่อยน้า~ - รุ่นพี่หันหลังให้พลังยืนแขนขึ้นสูงอย่างเหนื่อยอ่อน

" นิสัยไ่ม่ดีเลยนะครับประธาน... แต่ก็นะ "

ผมเดินขึ้นไปเดินเทียบอยู่เธอ

" ขอบคุณที่เป็นห่วงอยู่เสมอนะครับ... ผมชักชอบประธานแล้วสิ "

ผมยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

" ผมยังไม่ลืมสัญญาเรื่องไอศครีมหรอกนะครับ "

ไอริยกแขนลงพลางยิ้มบางๆ

ไอริ : จ้าๆ  ที่เป็นห่วงก็เพราะเกิดรุ่นน้องที่ชั้นเป็นที่ปรึกษาให้อยู่เกิดไม่สะบายใจลากออกจากการเป็นโปรดิวเซอร์ขึ้นมามันจะกระทบกับเครดิตของชั้นน่ะสิใช่ม้า~ - เธอเกริ่นคร่าวก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

ไอริ : คิกๆ ล้อเล่นน่ะ ว่าแต่ ไม่ตามเด็กคนนั้นไปหรอ?

" ผมคิดว่าเธอคนนั้นคงรู้แล้วล่ะว่าตัวเธอควรทําอะไรยังต่อไป "

ผมหลับตาลงพลางจิตนาการถึงอะไรหลาย ๆ อย่าง

" แต่ถ้าประธานไม่อยากอยู่กับผม ผมไปก็ได้นะ "

ไอริ : พูดอะไรล่ะนั่น ทำอย่างกับว่าชั้นจำเป็นต้องให้เธออยู่กับชั้นตลอดแบบนั้นแหละ - ไอริเท้าสะเอวพลางทำหน้าดุๆ ใส่ไอยะกับประโยคคำถามนั้น

ไอริ : โม่ เข้าข้างตัวเองมากเกินไปแล้วนะเธอน่ะ ชั้นหมายถึงว่า เธอไม่ดูแลเด็กๆ พวกนั้นต่อไปจะดีหรอ ปรกติโปรดิวเซอร์เขาก็คอยอยู่กับไอดอลแทบจะ 24 ชั่วโมงนี่?

" ก็รู้นิสัยผมนิ ว่าผมน่ะพูดหยอกเล่นเท่านั้นแหละ "

ผมยิ้มให้ประธานด้วยใบหน้ากวนอารมณ์เล็กน้อย

" 24 ชั่วโมงเหรอ... แหม ~ แบบนี้ผมคงต้องเข้าไปอาบนํ้ากับพวกเธอด้วยซะแล้วสิ "

ไอริ : เอาไว้เธอทำแบบนั้นเดี๋ยวชั้นจะเรียก รปภ. ของหอพักมาลากเธอออกไปจากห้องของเด็กพวกนั้นเองแล้วกันนะ~ - ไอริคิ้วกระดิกเล็กน้อยพลางตอบรับมุขไอยะเสียงเรียบ

" ถ้างั้นเอาเป็นนอนด้วยกันแทนล่ะกันนะครับ "

ผมยังไม่เลิกกัดประธานกลับ

" สนใจมานอนด้วยไหมครับ "

ผมยิ้มด้วยใบหน้ากวนประสาทสุดขีด

ไอริกำมือหลวมๆ ก่อนที่รอยยิ้มของเธอจะเริ่มมีออร่าโกรธออกมาจางๆ

ไอริ : แหม ~ พี่ก็เข้าใจนะว่าอยากจะนอนกับเด็กคนนั้นน่ะ แต่ว่าแบบนั้นมันไม่เร็วไปหน่อยหรอ ระวังเด็กคนนั้นจะเกลียดเอานะ~ - ไอริตอบสวนไอยะไปทั้งๆแบบนั้น

ไอริ : แล้วก็ไม่เห็นจะต้องให้พี่ไปนอนด้วยเลยนี่นา แค่ สามคนนั้นก็ 4 คน แล้ว พี่ไม่อยากไปเป็นก้างพวกเธอหรอกนะ ฮึๆ~

ไอริ : ไอยะเนี่ย ไวไฟจังเลยนะจ๊ะ~

" อย่าปล่อยออร่าหึงห่วงแบบนั้นออกมาสิครับ ผมเขิลนะครับเนี้ย "

ผมยังกวนประสาทประธานไม่เลิกลา รู้สึกตัวผมจะติดลมเข้าให้แล้ว

" ถ้าเหงาก็โทรมาหาผมได้นะครับ ผมจะช่วยคลายเหงาให้เอง ฮะฮะฮะ "

ผมกะว่าจะไปดู 3 คนนั้นสักหน่อยจึงหันหลังไปทางที่รินเดินไปเมื่อสักครู่นี้ เพื่อไปหาพวกเธอ

ไอริ : . . . ไม่มีทางหรอกย่ะ . . . - ไอริพูดขึ้นพลางกอดอก

ไอริ : เล่นบอกว่าชั้นหึงนายแบบนี้ทางนี้ก็แย่น่ะสิ หลงตัวเองเกินไปแล้วนะ . . . - เธอพูดต่อด้วยน้ำเสียงไม่เหมือนเมื่อครู่เท่าไหร่นัก

ไอริ : เฮ้อ ไม่ไหวแฮะ พอนายกวนประสาทอะไรทำนองนี้ทีไรแล้ว ชั้นโกรธไม่ค่อยลงเลย . . . - เธอส่ายหน้าเบาๆ ถลางถอนหายใจ

ไอริ : ไปได้แล้วล่ะ เด็กๆ พวกนั้นรอนายอยู่ไม่ใช่รึ?

" ครับ... ขอให้โชดดีนะครับประธาน... แล้วผมจะรอเลี้ยงไอศครีมนะครับ "

ผมหันกลับมาโบกมือเล็กน้อยก่อนที่จะเดิน ไปที่ชมรมประสานเสียงเพื่อหา 3 คนนั้น

" ประธาน... คงจะเหงาจริง ๆ ล่ะมั้ง "

คะแนนความสัมพันธ์ ไอริ + 2

ย้ายมายังห้องชมรมประสานเสียง สตูดิโอ้ 1

ริน : ช้า!? - รินบ่นออกมาทันทีที่ไอยะเดินเข้ามาในห้อง

ริน : หายไปไหนของนายน่ะ?

ฮารุกะ : น่าๆ รินจังใจเย็นๆสิ เอ่อ ขอโทษนะคะ ไอยะซัง คือว่า ตอนนี้ใกล้ได้เวลาห้องชมรมจะปิดแล้ว แล้วรินจังเองก็มีธุระด้วย พวกเราพอแค่นี้ก่อนดีกว่าไหมคะ?

จิฮายะ : ก็ดีเหมือนกันนะคะ รู้สึกว่าซ้อมกันตรงนี้ไม่ค่อยจะได้อะไรขึ้นมาเลย . . . - จิฮายะโพล่งขึ้นมาตามความเป็นจริงที่ตัวเองกำลังประสบอยู่ ซึ่งดูท่าจะทำให้รินรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเล็กๆ เลยก็ว่าได้

" เอาน่า ๆ ถ้างั้นก็แยกย้ายกันไปก่อนก็ได้ ชั้นก็มีนัดเดทซะด้วยสิ "

ผมพูดไปลอย ๆ ตามอารมณ์เรื่อย ๆ ของผมตอนนี้

" ไว้พรุ่งนี้มาเจอกันใหม่ล่ะกันนะ พวกเธอมีเบอร์ติดต่อชั้นแล้วใช่ไหม "

จิฮายะ : อื้อ โคโทริซังส่งเมลมาให้แล้วน่ะค่ะ . . . -จิฮายะตอบไอยะเสียงเรียบๆ

ริน : ถ้าอย่างนั้นล่ะก็แยกย้ายกันเท่านี้ก็แล้วกัน หลังเลิกเรียนค่อยมาเจอกันที่นี่อีกนะ นายไม่ใช่นักเรียนคลาส C นี่นะ คงต้องเจอกันเวลานั้นแหละ?

" ตอนนี้ชั้นไม่ต้องเข้าเรียนก็ได้... แต่เอาตามนั้นล่ะกัน "

ผมโบกมือลาทั้งสามคน พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา

โทรไปหาประธาน วันนี้ง่ายกว่าที่คิดแฮะ... คงต้องพาประธานไปเลี้ยงขอบคุณซะแล้ว

ไอริ : นี่เรายังไม่ทันห่างกันเกิน 10 นาทีเลยนะ คิดถึงหรอถึงได้รีบโทรหาแบบนี้น่ะ? ไอยะคุง? - เสียงลอดสายมาชิงบทนำไปก่อน

ไอริ : แล้ว มีอะไรอีกล่ะ? โทรมาไวเกินไปแล้วนะนายน่ะ?

" ผมจัดการธุระของทั้งสามคนนั้นเรียบร้อยแล้ว เพราะงั้นผมเลยกะจะพาประธานไปเลี้ยงไอศครีมน่ะ "

ผมบอกเธอพลางเดินวนไปรอบ ๆ แถวนั้น

เพราะมาถึงพวกเธอก็เล่นกลับกันเลยแบบนั้น มันเลยดูเหมือนเราคิดถึงประธานเลยแฮะ

ไอริ : . . .  - ไอริเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง

ไอริ : เอาแบบนั้นก็ได้ ตอนนี้อยู่ไหนแล้วล่ะ เดี๋ยวชั้นจะลงไปข้างล่างแล้ว - ไอริบอกแบบนั้น

" เจอกันหน้าโรงเรียนก็ได้ครับ "

ผมตอบกลับ จากนั้นก็วางมือถือเก็บใส่กระเป๋า แล้วเดินไปที่หน้าประตูโรงเรียนทันที

" พูดถึง... ร้านไอศครีม... เอาเป็นร้านที่ชิรายูกิเคยพาไปดีกว่ามั้ง "

ย้ายมายังหน้าประตูโรงเรียน

หลังจากไอยะยืนอยู่ไม่นานนัก หญิงสาวได้เดินตรงมาหาเขาพร้อมกับริสะเหมือนทุกที


ไอริ : ขอโทษทีที่ทำให้คอยนานไปหน่อย - ไอริเรียกไอยะพลางเดินมาหา

ริสะ : เหนื่อยนะไอยะคุง เป็นยังไงบ้างเรื่องงานโปรดิวเซอร์น่ะ?

ไอริ : ชั้นเล่าให้ฟังแล้วน่ะ

" ขอโทษนะครับรุ่นพี่ริสะ... ผมคงเข้าไปช่วยงานได้น้อยลง "

ผมยิ้มแหยะ ๆ ให้รุ่นพี่ริสะเล็กน้อย

" จะไปทานไอศครีมด้วยกันไหมครับ "

ไอริ : อื้ม เอาสิ

ริสะ : ไอศครีมหรอ? แต่ไอจัง? - ริสะเหมือนจะแย้งอะไรอยู่ก่อนที่ไอริจะเปลี่ยนเรื่อง

ไอริ : ถ้าอย่างนั้นนำทางเลยสิ ไอยะ? - รุ่นพี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินนำทั้งสองคนไปก่อนไม่เหมือนอย่างที่ตัวเองบอกไว้เมื่อกี้เลย

" เดี๋ยวนะ ไหนบอกให้ผมนําไง "

ผมดึงมือรุ่นพี่ริสะ รีบวิ่งตามประธานไป

" มีร้านที่อยากไปอยู่เหรอครับ ประธาน "

ไอริ : อืม . . .  ไม่มีหรอก - ไอริ ลากเสียงอยู่แว่บเดียวก่อนจะส่ายหน้าตอบไอยะ

ไอริ : ก็ถึงได้บอกให้เธอนำยังไงล่ะ - ถึงแม้เธอจะบอกแบบนั้นแต่ฝีเท้าของเธอก็ยังไม่หยุดเลยก็ว่าได้

ริสะ : เอ่อ ไอยะคุง พี่เดินตามไอริทันน่ะแฮะๆ ไม่ต้องจูงมือก็ได้นะ - ริสะพูดขึ้นเบาๆ พลางยิ้มแห้งๆให้ไอยะจากด้านหลังนั้น

" อ๊ะ ขอโทษครับ "

ผมรีบปล่อยมือทันที ที่รุ่นพี่ริสะทัก

ผมรีบวิ่งขึ้นไปเดินข้าง ๆ ประธานทันทีที่ปล่อยมือรุ่นพี่ริสะ

" เป็นอะไรไม่ครับ ? รู้สึกไม่เหมือนกับทุกที ? "

ไอริ : หือ? เปล่านี่ ชั้นก็แค่เดินไวๆ จะได้ถึงร้านไอศครีมเร็วๆไงล่ะ ไม่ดีหรอ? ว่าแต่นายเถอะเป็นคนเดินนำทางแท้ๆ อย่าเดินช้ากว่าคนเดินตามสิจ๊ะ โปรดิวเซอร์คุง - ไอริแซวไอยะระยะเผาขน ก่อนจะทำหน้าตาและเอามือปิดปากตัวเองไปพูดไปประกอบบทพูดของตัวเอง

ริสะ : ว่าแต่ไอยะคุงจะพาไปร้านไหนหรอ? - ริสะเดินตามมาทันทั้งสองคนเสียที ถึงตอนนี้ไอยะรู้สึกได้เลยว่ารุ่นพี่ริสะและรุ่นพี่ไอริได้เดินช้าลงกว่าเดิมแล้ว

" เป็นร้านที่ผมกับรุ่นพี่ชิรายูกิเคยไปน่ะครับ ผมว่าก็อร่อยดีนะครับ ตามผมมาเลย "

ผมเร่งฝีเท้าของตัวเองเพื่อให้เดินนําทั้งคู่เล็กน้อย

พร้อมกับมุ่งหน้าไปที่ร้าน

ย้ายมายังร้านพาเฟ่

กริ๊งๆ เสียงกระดิ่งตรงประตูดังขึ้นพร้อมกับพนักงานต้อนรับได้เดินมาหาพวกเขาทั้งสามคน

พนักงาน : สวัสดีค่ะ ต้องการโต๊ะแบบส่วนตัวหรือว่าแบบปรกติคะ?

ไอริ : ขอเป็น ส่วนตัวก็แล้วกันนะ แล้วก็ รบกวนจัดการเรื่องออเดอร์หลังจากพวกเราไปนั่งกันแล้วด้วยได้รึเปล่า

พนักงาน : เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นเชิญด้านนี้เลยค่ะ - พนักงานโค้งรับไอริก่อนจะพาทั้งสามคนมายังโต๊ะด้านในที่ว่างอยู่

ริสะ : เห ที่ร้านนี้บริการดีจังเลยนะ~ - ริสะกล่าวชมพลางนั่งลง

ไอริ : ชั้นเองก็ได้ยินมาบ้างเหมือนกันนะ แต่พอมาจริงๆแล้วก็ ดีกว่าที่คิดไว้เหมือนกัน

Melonpang

ชินมองชายคนนั้นด้วยสายตาปนชื่นชม

" โอ้ .. สุดยอดไปเลย สมเป็นนักเรียนของ ม.เฮย์เซย์ จริงๆ "

เค้าพยักหน้าขึ้นลงเบาๆอยู่อย่างนั้น .. และดูเหมือนต่อไปจะเป็นตาของดูโน่คุง .. ชาร์ล็อตเดินไปที่แท่นยิงด้วยทีท่าสงบนิ่ง

ชินหันกลับมาทางฮิรากิ ดูเหมือนเธอจะเสียขวัญเล็กๆ.. คนๆนี้โดนเพื่อนยัดเข้ามาชมรมจริงๆแฮะ

" ไม่ต้องห่วงหรอก อาซาโนะซัง เราพยายามให้เต็มที่ก็พอแล้ว..... เฮือก "

เค้าพยายามจะให้กำลังใจ แต่บังเอิญไปเห็น กลุ่มแรกๆที่แพ้พอดี...

' ชะ.. ชุดบ้าอะไรนี่ น่าอายโคตร ! '

" อืม.. มะ.. ไม่เป็นไรหรอก อื้อ ! "

เค้าบอกกับฮิรากิกลับด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย .. อีแบบนี้จะให้กำลังใจได้ไหมเนี่ย?

ฮิรากิ : ฮือออ ทะทำให้ดีที่สุด ตะแต่ชั้นเพิ่งเคยยิงธนูมาแค่ 4 วันเองนะ . . . - ฮิรากิตัวสั่นเล็กๆ พลางหลบหน้าชินก่อนจะพูดความจริงอันแสนน่าเศร้าออกมา

ฮิรากิ : ถะแถมกลุ่มนั้นก็ดันเป็นกลุ่มของตัวจริงแข่งระดับภาคด้วย . . .  สะสิ้นหวังแล้ว

ในขณะที่เธอกำลังพูดอยู่ดูเหมือนว่าดูโน่จะเริ่มยิงธนูแล้ว

[ เลือกเลขนำโชค 50% ]
[ ตัวเลือก [ 1 ] - [ 1 0 ] ]

[ 1 ]

" . . . . . . . . "

' ระดับภาคงั้นเหรอ งี้นี้เอง.. '

ชินคิดพลางหันไปหาชายหนุ่มสามคนนั้น ... เค้าหยุดสั่นแล้ว บางทีอาจจะลืมไปแล้วด้วยว่าแพ้ต้องแต่งชุดน่าอายแต่ว่าเค้าตอนนี้

" ชักจะน่าสนุกแล้วสินะ.. "

อยากลองท้าทายผู้เล่น ตัวจริง เหล่านี้ดู

Bad Number !!

ปั้ก!!! ธนูของดูโน่ พลาดเป้าตรงกลางไปเป็นคะแนนรอง [ 8 ]

ดูโน่ : หวา  . . . - ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะผิดหวังไม่น้อยที่ตัวเองยิงไม่ตรงกลาง

ฮารุฮิ : แหม น่าเสียดายน่อ ส่วนทางนั้นก็ . . . - รุ่นพี่พูดพลางทำมือแตะที่คางตัวเอง L ก่อนจะหันมาหาทางกลุ่มตัวแทนอีกคนที่กำลังยิงอยู่

ปึก!! กลางเป้าอีกแล้ว ท่วงท่าของคนๆนี้มั่นคงและมีสเน่เอามากเสียจนสาวๆที่ยืนลุ้นอยู่แอบกรี๊ดเลยก็ว่าได้

นักเรียนหญิง : กรี๊ด อัสรันซังงงงงงง เท่ที่สุดเลยค่าาาาา

อัสรัน : มะแหม อย่ายอกันสิ แต่ก็ขอบคุณนะ - ชายหนุ่มเกาแก้มตัวเองแก้เก้อ พลางยิ้มขอบคุณคว้าใจสาวๆไปอย่างไม่รู้ตัว

ฮิรากิ : งะ ง่าาา สะเสียไปแล้ว 1 อึ่ก  .. .   

" ไม่เป็นไรหรอกดูโน่ซัง เหนื่อยหน่อยนะ "

ชินพูดพลางยิ้มให้แล้วก็ตบไหล่เด็กหนุ่มผมทอง จากนั้นก็หันหน้าไปหาฮิรากิอีกครั้ง..

" ... เอาไงดีละ "

เค้าหยุดคิดสักพัก...แล้วก็ถอนหายใจออกมายาวราวกับตัดสินใจบางอย่างได้ถ้าเกิดเราแพ้ขึ้นมา..
ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาฮิรากิเพื่อบอกบางอย่างกับเธอ

" ฮิรากิซัง ไม่ต้องกังวลหรอก ผลจะเป็นยังไงก็ช่างพวกเราจะให้กำลังใจอยู่ตรงนี้ พยายามเข้านะ "

ฮิรากิ : งือออ ชั้นจะพยายาม . . . - ฮิรากิตอบเสียงเศร้าๆ ก่อนจะเดินมายังลานยิงธนูพร้อมกับหยิบธนูขึ้นมาช้าๆ

ฮิรากิ :!! - ฮิรากิสะดุ้งเล็กน้อยเหมือนเห็นคู่แข่งอีกคนเดินเข้ามา เขาจ้องมองฮิรากิด้วยสายตาดุใส่ จนเธอตัวเริ่มสั่นเล็กๆ

ฮิรากิ : งืออ - เธอหลบหน้าก่อนจะค่อยๆ ทำตามวิธีการก่อนยิงธนูก่อนจะง้างมันช้าๆ

??? : ไหล่ตกแล้ว!! - เสียงของคนข้างๆเธอทำเอาฮิรากิสะดุ้งอีกรอบ

ฮิรากิ : เอะ เอ๋!? - ฮิรากิงุนงงและตกใจพลางรีบหุบธนูกลับมาทำท่าเลี่ยงๆหวาดๆกับเขา

ฮารุฮิ : โฮ่ๆ เลือดครูฝึกสินะ ชินคุง

ชิน อาสึกะ : นี่เธอน่ะตั้งใจหน่อยสิ! เวลาง้างก็อย่าทำให้ไล่ตัวเองสั่นด้วย แบบนั้นลูกศรมันจะเข้าเป้ามั้ย!?

[ เลือกเลขนำโชค ]
[ ตัวเลือก [ 1 ] - [ 999 ]

[ 31 ]

' หนวกหูจริง.. แต่เวลาสอนคนมันก็แบบนี้นี่นะ '

เราเองก็ทำได้แค่..

" คุณฮิรากิ สู้เค้า !! "

ส่งเสียงเชียร์เธอจากตรงนี้เท่านั้น..

BAD NUMBER

ปัก . . .  แน่นอนว่าด้วยความลนของฮิรากิกลายเป็นทำให้ลูกธนูของเธอพุ่งโดน [ 2 ] แต้ม . . .

ชิน : . . .  ให้ตายสิ  . . . - ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างหงุดหงิดก่อนจะแผลงศรตรงกลางเป้าพอดีและคำนับให้ฮิรากิตามมารยาทแล้วเดินจากไป . . .

ฮิรากิ : ฮือออ ขอโทษ

ดูโน่ : อ่ะฮะๆๆๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า อย่าคิดมากเลยฮะ

" อืม ไม่ต้องคิดมากหรอก พยายามดีที่สุดแล้วละ "

เค้าพูดให้ฮิรากิ จากนั้นก็ยิ้มเล็กน้อย

แต่ไม่ทันที่ทั้งสามคนจะปลอบกันเสร็จ รังสีออร่าแปลกๆ ได้โหมเข้ามาครอบคลุมบริเวณทั้งสามคนอยู่รอบๆไปโดยสิ้นเชิง

ฮารุฮิ : หึๆๆๆ เอาล่ะสำหรับผู้แพ้ ได้เวลาใส่ชุดพวกนี้แล้ว~ - ฮารุฮิพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ พลางหยิบชุดคอสเพลย์สัตว์ออกมา

??? : ชมรมยิงธนูยังไม่กลับบ้านกันอีกหรอ? - เสียงผู้หญิงดังลอดออกมาจากประตูด้านหน้า



หญิงสาวรุ่นพี่ ผู้ให้ความรู้สึกถึงออร่าผู้นำอย่างเต็มเปลี่ยมเดินเข้ามายังด้านในของชมรม

ฮารุฮิ : ห๊ะ? ปะ ประธานนักเรียน!? - ฮารุฮิอึ้งและแสดงอาการตกใจอย่างเห็นได้ชัด

??? : นั่นชุดอะไรหรอ? จำไม่เห็นได้นี่นาว่าชมรมยิงธนูเคยซื้อของแบบนั้นมาไว้ด้วย หรือว่าเธอแอบเอางบไปซื้อของพวกนี้อีกแล้วหรอ ฮารุฮิซัง? - เธอยิ้มเล้กน้อยแต่ในรอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยแรงกดดันมหาศาล ดั่งเช่นพยัคกำลังข่มขู่หนูแฮมเตอร์เลยก็ว่าได้

ฮารุฮิ : อะอะไรเล่า!! นี่น่ะชั้นซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงตัวเองต่างหาก

??? : อย่างนั้นก็ดี แต่ว่าตอนนี้มันได้เวลากลับบ้านกันแล้วไม่ใช่หรอ?

ฮารุฮิ : ละแล้วยังไงล่ะ ละลูกทีมเขายังอยากจะซ้อมกันอีกซักหน่อย ชะใช่มั้ย?

" เสียงสั่นแล้วนะครับ ประธาน.. "

ไม่รู้หรอกว่าประธานนักเรียนคนนี้จะกุมจุดอ่อนอะไรไว้ แต่ต่อให้ผลัดวันไป พรุ่งนี้ก็น่าจะโดนอยู่ดี..

ต..ต้องทำสินะ

นั่นสิ มันแค่เกมลงทัณฑ์

ไม่มีอะไรต้องคิดมาก

" . . . . . . . . "

ไม่นานนักชินก็เดินไปหาประธานนักเรียนแบบซึ่งๆหน้า

" อีกสักพัก คงจะสลายตัวกันแล้วละครับ แต่ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงของ [กิจกรรมชมรม] เพราะงั้นขอเวลาอีกสักแปปนะครับ "

จากนั้นเค้าก็ก้มหัวให้กับประธานนักเรียน

ประธานนักเรียนหันมาหาชินพลางยิ้มบางๆให้กับการอธิบายของเขา

??? : เป็นเด็กที่แปลกดีนะ ทั้งๆที่เพื่อนคนอื่นๆ ทำหน้าตาบอกว่าอยากกลับบ้านเต็มแก่แล้วแน่ะ - แน่นอนว่าตอนนี้เธอเองก็รู้ตัวอยู่ว่าว่ากำลังเป็นนางฟ้ามาโปรดพวกสมาชิกคนอื่นๆอยู่

??? : ม๊ะ ถ้าเธอบอกแบบนั้นก็คงต้องปล่อยไปก่อนล่ะนะ แล้วก็ พวกเธอที่ใส่ชุดคอสเพลย์พวกนั้นน่ะไปเปลี่ยนกลับมาได้แล้วนะ เกิดอาจารย์มาเห็นเข้าจะยุ่งกัน

ฮารุฮิ : ชิ . . .

??? : ว่าแต่แปลกจังเลยนะ เป็นประธานทั้งทีแต่ไม่เห็นจะใส่อะไรเทือกๆนี้บ้างเลย อ๊ะ หรือว่าแค่อยากเล่นสนุกเฉยๆน่ะ?

ฮารุฮิ : ห๊ะ อะไรล่ะ ไม่เห็นจำเป็นจะต้องทำแบบนั้นเลยนี่นา?

ดูโน่ : เอ้อ จริงด้วยนะฮะ จะว่าไป มีแค่ประธานคนเดียวที่ยังไม่ได้ยิงธนูเลยนี่นา? . . . - เสียงของดูโน่ทำเอาบริเวณรอบๆเงียบไปแล้วทุกสายตาได้จับจ้องที่ฮารุฮิแทน

. . . . . . .

รู้สึกเหมือนมีความคิดชั่วร้ายแว่บเข้ามา

สิ่งที่ทำลายเป้าหมายเมื่อกี้ไปหมดสิ้น

" นั่นสินะครับ จะว่าไป ทำไมประธานถึงไม่ต้องมายิงธนูด้วยละครับ? "

ฮารุฮิ : เอ่อ คือ . . . - ฮารุฮิอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่เล็กน้อย ก่อนจะหันหลังหนีให้เหล่าสมาชิก

ฮารุฮิ : อ่ะฮ้าๆๆ นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ต้องไปซื้อของนี่นา~!! ถ้างั้นเลิกกันแค่นี้ล่ะ!!! - แว่บ ไม่ถึงห้าวินาที รุ่นพี่ฮารุฮิได้วิ่งหายไปจากหน้าจอของเหล่าสมาชิกอย่างรวดเร็ว

คิระ : โม่ ประธานล่ะก็ ฮะๆๆ

อัสรัน : อย่าไปแกล้งฮารุฮิซังมากนักสิครับ แบบนั้นน่าสงสารออก

??? : แหม นิดหน่อยเองน่ะจ๊ะ

ชิน : ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันเถอะ เย็นมากแล้ว

' อยากกับที่เราเครียดไปเองคนเดียวเมื่อกี้เป็นเรื่องไร้สาระไปเลยแฮะ.. '

ชินคิดพลางหันหน้าไปหาเพื่อนใหม่ทั้งสอง ...

' อะนะ.. '

เค้าถอนหายใจออกมารอบนึงก่อนที่จะไม่สนใจ แล้วก็เดินไปหยิบกระเป๋า..จากนั้นก็เตรียมจะเดินออกจากห้องไป

เมื่อชินเดินออกมาจากห้องชมรมดูเหมือนว่า รุ่นพี่เซนะจะยืนรอและในมือยังคงถือถุงจากร้านสะดวกซื้อเอาไว้ด้วย

เซนะ : อ้าว? เสร็จแล้วหรอ? - รุ่นพี่เอ่ยทักชินพลางเดินมาหา

เซนะ : เหนื่อยหน่อยนะ เอ้านี่ เครื่องดื่มเกลือแร่ พี่ไปซื้อ . . . - เซนะพูดอยู่จู่ๆเธอก็สังเกตุเห็นอะไรบางอย่าง และทำให้หน้าตาของเธอเริ่มแปลกไปเล็กน้อยและเริ่มมีเสียงหอบ(หื่น)เบาๆ ให้ชินได้ยิน

เซนะ : ชะชินคุง ขะขนาดตัวเปียกเหงื่อแบบนี้ยะยังน่ารักมว๊ากเลยนะ กะ กลับบ้านไปเราอาบน้ำด้วยกันนะจ๊ะ~

" อ..อี๋ "

ชินทำหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก .. ก่อนที่จะถอนหายใจทีนึงแล้วเอือมมือไปหยิบน้ำที่รุ่นพี่ยื่นให้

" อ่า.. ขอบคุณครับ "

เค้าพูดสั้นๆจากนั้นก็เดินนำไปทั้งอย่างนั้นโดยทำเป็นไม่สนใจคำพูดของรุ่นพี่ ..

" ว่าแต่ว่า รุ่นพี่ยังไม่กลับบ้านหรือครับ ? ผมนึกว่ากลับไปกับคิริโนะ..ซังแล้วซะอีก "

เซนะ : เหะๆๆๆ ก็รอที่จะกลับพร้อมกับชินคุงผู้น่ารักอยู่นี่ไงล่า~ มาให้กอดหน่อยสิ~ - ไม่วายที่เซนะจะยังคงดำเนินกิริยานั้นต่อไป ถึงแม้ชินจะทำเป็นไม่สนใจก็ตาม แต่คงอันตรายแน่ถ้าเธอยังเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆแบบนี้

" ผมเป็นผู้ชายนะครับ.. "

...ปฏิเสธคนๆนี้อันตรายจริงๆ

" . . . . . . . . . "

แต่ว่า..

" ย..ยังไง ผมก็ดีใจนิดๆ .. ละมั้ง ที่รุ่นพี่รอผมอยู่เนี่ย "

ใช่.. เราดีใจจริงๆ

เราเดินกันมาจนถึงทางออก รู้สึกอาทิตย์จะตกซะแล้ว ดวงจันทร์เริ่มเข้ามาแทน

เซนะ : อ๋าา เดี๋ยวซี่ชินคุง~ - เซนะไล่ตามชินไปยันหน้าประตูโรงเรียน พลางคล้องแขนของรุ่นน้องเอาไว้

เซนะ : รถอยู่ทางนี้จ๊ะ~ - เธอพูดพลางหัวเราะเบาๆ ในลำคอและสายตาที่จ้องดูมีเล่นัยนั้น พาชินเข้ามายังตัวรถที่เขาได้นั่งมาเมื่อเช้า

ก่อนที่รถจะออกจากโรงเรียนไป

เซนะ : นี่ชินคุง~ มื้อเย็นอยากทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า~

" หือ..? อ้อ อะไรก็ได้ครับ "

ชินบอกกับรุ่นพี่ก่อนที่จะหันไปทางนอกหน้าต่างรถ

" ผมเป็นแค่ผู้อยู่อาศัยนี่ "

เซนะ : งั้นกินพี่สาวคนนี้มั้ย~

" โฮ้ย !! "

ชินสะบัดข้อมือดังเพี๊ยะ ก่อนที่จะหันกลับไปหน้ากระจกรถอีกครั้ง

ไม่ช้าทั้งคู่ก็ได้กลับมายังบ้านพัก

เซนะเดินออกมาจากรถตัวปลิวพลางเดินเข้าไปด้านในก่อน

ส่วนชินที่เดินตามหลังมานั้นดูเหมือนว่าตอนนี้จะมีแต่พวกเมดที่ยืนรอต้อนรับเขาอยู่

เมด : เหนื่อยหน่อยนะคะ ชินซามะ จะกลับห้องเลยมั้ยคะ?

[ ตัวเลือก [ 1 ] ไปห้องตัวเอง [ 2 ] ไปห้องครัว [ 3 ] ไปห้องอาบน้ำ [ 4 ] อื่นๆ ]

[ 2 ]

" เอ่อ.. คือผมยังไม่ได้ทานอะไรมาเลยน่ะ "

อยู่ๆก็ถูกเรียกเหมือนตัวเองเป็นคุณหนู เลยทำให้เค้าผงะไปเล็กน้อย

" เอ่อ ถ้ายังไงขอผมไปทานข้าวก่อนละกันครับ "

ก่อนที่จะรักษามาดแล้วตอบคุณเมดเหล่านั้นกลับไป

เมด : เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นดิชั้นจะพาชินซามะไปที่ห้องครัวนะคะ - เธอโค้งให้เบาๆก่อนจะพาชินเดินผ่านห้องโถงใหญ่มายังห้องครัว

ซานะ : อ๊ะ โอนี่ซัง โอคาเอริ~ - เมื่อซานะเห็นจินกล่าวทักชินขึ้นมาทันทีในชุดผ้ากันเปื้อนสีเขียวอ่อนตัดกับสีผมของเธอพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆเหมือนอย่างเคย

" ก....กลับมาแล้ว "

" อ..อ่า ใช่ "

ชินทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จากนั้นก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบปินโตเปล่าๆขึ้นมา

" เมื่อกลางวันขอบใจมากนะ ซานะจัง อร่อยมากเลยละ "

จากนั้นก็ยื่นข้าวกล่องนั้นให้ซานะ

ซานะ : อื้อ ถ้ายินดีล่ะก็จะทำให้อีกนะคะ โอนี่ซัง~ - ซานะยิ้มพลางเปิดดูกล่องข้าวที่ไม่เหลือแม้แต่เม็ดข้าวเลยซักเมล็ด

ซานะ : โอ้? ท่าทางจะหิวมากจริงๆสินะคะ ~ หมดเกลี้ยงเชียว - เด็กสาวหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินมายังห้องครัวก่อนจะหยิบสปาเก็ตตี้ มายองเนสและแฮมมาให้ชิน

ซานะ : มื้อเย็นค่ะ ดูเหมือนจะเป็นมื้อหนักก็จริงแต่ว่ากินแค่พออยู่ท้องนะคะ

" หืม? พูดแบบนี้ แสดงว่าจะมีมื้อใหญ่หรือไง? ซานะจัง "

ชินรับจานมาพลางเดินไปนั่งที่เดิมของโต๊ะอาหาร หากแต่ตอนนี้มีแค่เค้ากับซานะเท่านั้น

' จะว่าไป ทำไมมันเงียบๆจังเลยนะ? '

เค้าคิดพลางตักอาหารเข้าปาก

ซานะ : พอดีพี่เซนะเค้าอยากทาน พาสต้าน่ะค่ะ หนูก็เลยทำแบบง่ายๆไว้น่ะ - ซานะอธิบายพลางตักของตัวเองยกมานั่งตรงฝั่งตรงข้ามกับชิน

ซานะ : พี่คิริโนะเองก็เพิ่งทานเสร็จได้ไม่นานนี้เองค่ะ คาดกันนิดเดียวเอง

" หืม ... "

ชินฟังสิ่งที่เด็กสาวพูดพลางตักอาหารเข้าปาก

ไม่นานนักเค้าก็ทานเสร็จ..

" ขอบคุณสำหรับอาหาร.. "

ชินยิ้มออกมาเล็กน้อยที่มุมปาก แล้วก็พนมมือ

" เอาละ.. ไปอาบน้ำแล้วนอนดีไหม "

ซานะหัวเราะออกมาเบาๆ ก่นอจะยิ้มหวานให้ชิน

ซานะ : ทำไมถามเหมือนจะชวนหนูไปอาบด้วยแบบนั้นล่ะคะ โอนี่ซัง? - เด็กสาวพูดพลางยิ้มอยู่ตรงซิ้งล้างจานตรงนั้น

" พรู่ดดดด !! "

กำลังดื่มน้ำอยู่ ยังไม่ทันลงคอก็พุ่งออกจากปากไปจนหมด

" ไม่ช่ายยยย ค..ค.. แค่พึมพำกับตัวเองเฉยๆ !! "

' อะ..? ทำไมเราต้องลนลานด้วยละ? '

" โอ๊ะ .. ข..ขอโทษ จะรีบเช็ดเดียวนี้แหละ "

ชินรีบเดินไปหาผ้าเช็ดโต๊ะ

Melonpang

ซานะ : อ่ะฮะๆ แหม โอนี่ซังล่ะก็ หนูแค่หยอกเล่นนิดๆหน่อยๆเองค่า - ซานะยิ้มหวานกับรีแอ็คชั่นของชินอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่เธอจะเดินมาหาชินที่กำลังลุกพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดโต๊ะค่อยๆเช็ดๆ น้ำออกช้าๆใกล้ๆเขา

ซานะ : แต่ว่าถ้าอยากอาบกับหนูจริงๆ คงต้องขอพี่คิริโนะกับพี่เซนะซะก่อนนะคะ ว่าไปนั่นแน่ะ - เธอแลบลิ้นออกมาพลางยิ้ม ก่อนจะเดินไปตรงหน้าประตูทางออก

ซานะ : เดี๋ยวหนูไปเตรียมน้ำอุ่นให้นะคะ ดูทีวีไปก่อนจนกว่าหนูจะเรียกแล้วกันนะ

แต่ว่าถ้าอยากอาบกับหนูจริงๆ คงต้องขอพี่คิริโนะกับพี่เซนะซะก่อนนะคะ
คงต้องขอพี่คิริโนะกับพี่เซนะซะก่อนนะคะ
คงต้องขอพี่คิริโนะกับพี่เซนะซะก่อนนะคะ


" อุ... นั่นก็ล้อเล่นสินะ .. "

หลังจากสตั้นไปราวๆ 5 วินาทีได้ เค้าก็เริ่มตั้งสติใหม่อีกรอบ

" ขอสองคนนั่นเหรอ... รุ่นพี่คงบอกว่าจะอาบด้วยแหงๆ... ส่วนคิริโนะ.... โดนตบแน่ๆ = = "

" ว่าแต่ซานะจังนี่.. ไม่อายเราบ้างเลยหรือไงนะ หรือว่าจริงๆแล้วเป็นคนลามกกว่าที่คิดกันนะ ? "

' สงสัยพี่สาวดีจัด... '

นั่งคิดอะไรไร้สาระไปเรื่อย..

' หะ..! แล้วเราจะมาคิดเรื่องแบบนี้ทำไม ? จะไปขออาบกับน้องเค้าจริงๆเรอะ ?? '

" อาบน้ำกับซานะงั้นเหรอ... "

ชินเริ่มนั่งเพ้อไปไกลแล้ว...

ซานะ : เอ . . . หนูไม่ได้ลามกอะไรหรอกนะคะ แค่โอนี่ซังดูไม่ค่อยมีพิษมีภัยอะไร หนูก็เลยอยากลองแหย่โอนี่ซังเหมือนกับพี่เซนะบ้างน่ะ แฮะๆ ถ้าคิดมากก็ขอโทษนะคะ

ไม่ช้าซานะได้เดินหายไปจากห้องครัวอยู่ครู่หนึ่ง พี่สาวอีกคนที่ท่าทางจะเป็นคนเงียบๆและมีสีหน้าที่นิ่งเฉยนั้นเดินเข้ามายังในห้องครัวแทน

ยามิ : . . . ซานะ ทำอะไรเป็นมื้อเย็นหรอคะ? - เสียงเอ่ยถามอันเบาบางและแทบจะเป็นบรรทัดเสียงเรียงเดียวกันถามมายังชินที่นั่งอยู่

' อืม.. สถานะของเราในบ้านหลังนี้มันเป็นยังไงกันนะ.. '

หลังจากที่นั่งรอซานะออกไปเตรียมน้ำให้ ก็มีเด็กสาวที่คุ้นหน้าเดินเข้ามา

" อะ.. ถ้าซานะจังละก็ เธอเพิ่งเดินออกไปเมื่อกี้น่ะ.. ถ้ายังไง.. "

" ...เอ๊ ? เธอ !? "

ชินลุกขึ้นพร้อมกับมองไปที่หน้าของผู้มาใหม่ .. เด็กสาวที่ไม่รู้แม้แต่ชื่อที่เค้าเจอในห้องสมุดนั่นเอง

ยามิ : ? เสียมารยาทจังเลยนะคะ ทำหน้าเหมือนเห็นผีแบบนั้นน่ะ . . . - เธอมองชินด้วยสายตานิ่งเฉยพร้อมกับคำเน็บแนม ก่อนจะหันไปเจอหม้อพาสต้าด้านในเชล

ยามิ : วันนี้เป็นพาสต้าสินะคะ แล้วซานะได้ทำไทยากิไว้ให้รึเปล่าคะ?

" ไทยากิเหรอ..ไม่รู้สิ แต่กลิ่นหอมๆนั่น น่าจะทำนะ ? "

' .................... '

" ฮึบ.. "

ชินลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งข้างๆกับเด็กสาว

" จะว่ายังไม่ได้แนะนำตัวเลย ... ผมชื่อ ชิน.. ซากุระ ชิน แล้วคุณละ ? "

ยามิ : คาชิวาซากิ ยามิค่ะ ชินซัง . . . - เธอกล่าวแนะนำตัวเองสั้นๆ ก่อนจะเดินไปที่ซิงล้างจากเพื่อหยิบจานและซ้อมและทำการจัดแจงเรื่องมื้อเย็น

ยามิ : . . . เรื่องหนังสือ สนุกมากเลยค่ะ ไม่เคยอ่านอะไรที่มันน่าอายแบบนั้นมาก่อนเลย . .. - จู่ๆ เธอก็กล่าวสั้นๆขึ้นเกี่ยวกับหนังสือที่เธออ่านเมื่อตอนเย็นตอนที่พวกเขาพบกันที่ห้องสมุด

' น.. น่าอายเหรอ? '

เพราะเป็นหนังสือที่หยิบแบบส่งๆเลยไม่กล้าถามต่อ แต่..

" สนุกงั้นเหรอ งั้นก็ดีแล้วละ "

" ยามิ...ซัง .. ชอบหนังสือหรือเปล่า? ผมน่ะชอบหนังสือมากๆเลยนะ ทั้งเรื่องราวที่ไม่เคยรู้มาก่อน หรือเรื่องราวที่ถูกแต่งขึ้นมา "

" เรื่องพวกนั้นน่ะ สนุกสุดๆ ไปเลยละ "

ชินพูดเสร็จก็ยิ้มให้กับยามิ เพราะว่าเค้าไม่เคยเจอคนที่ชอบอ่านหนังสือมาก่อน

" อ่า.. โทษที เผลอน่ะ "

แต่พอรู้สึกตัว ก็หยุดปากก่อน .. จะว่าไปเค้าเคยคุยเรื่องหนังสือกับใครที่ไหน

ยามิ : ก็พออ่านได้หลายๆอย่างค่ะ แต่ก็ไม่ได้มีรสนิยมชอบพวก '' โดจินชิ '' ของผู้ชายซักเท่าไหร่ ชั้นเลยเปิดข้ามตรงเนื้อหานั้นไป - เธอกล่าวก่อนจะตักพาสต้าขึ้นทานคำเล็กๆ

ยามิ : คุณนี่ช่างกล้ามากเลยนะคะที่เอาหนังสือแบบนั้นให้เด็กผู้หญิงที่เพิ่งเคยพบกันให้อ่านน่ะ?

" เอ? ... โดจินชิ ? "

' มันคืออะไรกัน? '

" เอ.. แต่เมื่อกี้ ยามิซังบอกว่าสนุกนิน่า ? "

ชินตอบกลับไปเสียงเรียบๆ จากนั้นก็หยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา

" หนังสือเรื่องนั่นไม่ใช่สาวน้อยเวทย์มนต์งั้นหรือ ? "

ยามิ : . . . เนื้อเรื่องคุณคงต้องลองไปอ่านเองแหละค่ะ . . . - ยามิตอบก่อนจะตกพาสต้าทานต่อไปช้าๆ

ยามิ : จะเรียกว่าทึ่มหรือเซ่อดีล่ะคะ คนอย่างคุณน่ะ?

" เอ่อ.. จะว่าไงก็ว่าเถอะนะ ก็ไม่รู้นี่นา "

ชินพูดกลับกับยามิ จากนั้นจึงลงมาดูเวลาต่อ

" .. ยามิซังเป็นน้องสาวของรุ่นพี่เซนะใช่ไหม ? "

" ทำไมผมถึงไม่เห็นมาตั้งแต่ เมื่อวานแล้วละ ? "

ยามิ : เมื่อวานคุณได้ออกไปไหนนอกจากห้องของคุณรึเปล่าล่ะคะ? . . . - ยามิตอบตรงประเด็นในทันที

ยามิ : ยังมีพี่คาฉะอีกคนที่คุณยังไม่ได้พบกับเธอ แต่ว่าเธอค่อนข้างจะแปลกๆมากถึงมากที่สุดด้วยเพราะงั้นอย่าพยายามขัดใจเธอจะดีกว่านะคะ

" ก็ไม่ได้ออกนั่นแหละ .. จะให้ผมเดินไปเดินมาในบ้านหลังนี้ได้ไงละ.. "

" ธรรมดาผมก็ไม่ชอบออกไปไหนอยู่แล้ว.. ชอบอ่านหนังสืออยู่ในห้องมากกว่า "

ถึงจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ในหัวกลับคิดอีกเรื่อง

' แปลกมากถึงมากที่สุดเลยเรอะ จะว่าไปบ้านนี้มีคนปกติหรือเปล่านะ นิสัยสุดโต่งกันทั้งนั้น '

" เอาเถอะ ผมว่าแค่รุ่นพี่เซนะก็แปลกพออยู่แล้วละ.. "

" ก็นะ ... ถึงจะมีส่วนที่ใจดีอยู่บ้างก็เถอะ "

ชินนึกไปถึงตอนที่รุ่นพี่อุส่าห์รอรับเค้าถึงช่วงเย็น

เซนะ : เห? พี่แปลกมากเลยหรอจ๊ะ ชินคุง~ - เสียงของพี่เซนะดังมาจากด้านหลังของชิน เธอยืนพิงอยู่ตรงหน้าประตูก่อนจะจ้องชินด้วยสายตาแปลกๆเหมือนเคย

ยามิ : กลับมาแล้วค่ะ . . .

เซนะ : อื้อ กลับมาแล้วหรอยามิจัง นี่ เห็นคิริโนะรึเปล่าน่ะ?

ยามิ : คงอยู่ในห้องเหมือนทุกทีแหละค่ะว่าแต่พี่คาฉะล่ะคะ?

เซนะ : คาฉะเห็นว่ากลับมาก่อนแล้วนี่นา? ตอนนี้คงอยู่ที่ห้องล่ะมั้ง?

ยามิ : หรอคะ เห็นว่าชินซังอยากพบกับเธอน่ะค่ะ

เซนะ : เหะ? ชินคุงอยากพบกับคาฉะจังหรอ? ไม่น่าเชื่อเลยแฮะ? - เซนะทำสีหน้าตกใจเล็กน้อยแต่ออกไปทางอึ้งมากกว่า

" เปล่าครับ.. ผมยังไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย "

ชินพูดพลางโบกมือ ..

" แต่จะว่าไป ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะทักทายไว้ก่อนน่ะครับ "

ชินหันไปพูดกับรุ่นพี่เซนะ พลางมองเวลาที่นาฬิกาอีกครั้ง

' ซานะจังช้าจังเลยแฮะ.. จะว่าไป เราก็ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่แล้วด้วยสิ.. '

' อีกสักพักทุกคนจะมาทานข้าวกันด้วยสินะ ไว้ค่อยขอซานะจังยกไปกินทีหลังดีกว่า '

....ให้นั่งกับครอบครัวเค้าน่ะ เราทำไม่ได้หรอก

' ..กลับห้องดีกว่า '

" อ่า .. ผมนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ ขอตัวก่อนนะครับ ยามิซัง รุ่นพี่เซนะ.. "

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นแล้วก็เดินไปที่ประตูครัว

เซนะ : อื้อ? - เซนะปล่อยให้ชินเดินผ่านเธอไปอย่างว่าง่าย แต่ไม่ทันที่ชินจะได้เดินออกมาจากประตูห้อง ซานะก็เปิดประตูสวนทางกับเขามาแล้ว ทำให้ประตูกระแทกที่หน้าของเขาเข้าให้อย่างจัง

ซานะ : เอะ? - ซานะตกใจทันทีที่มีแรงสั่นสะเทือนสะท้อนกลับมาหาเธอ

ซานะ : ปะเป็นอะไรรึเปล่าคะ? โอนี่ซัง!?  - ซานะตกใจเมื่อชะเง้อหน้ามามองคนที่ถูกประตูกระแทกเป็นชิน

เซนะ : อัชช่า . . . โดนเข้าไปเต็มๆเลยนะนั่น

ยามิ : ไม่ต้องห่วงค่ะ โดนแค่นั้นไม่ถึงกับตายหรอก . . .

" อุก.... "

ความรู้สึกเจ็บแปล๊บ แล่นผ่านโสตประสาททันที ก่อนที่เค้าจะพยุงตัวขึ้นมา

" ม..ไม่เป็นไร ขอตัวก่อนนะ.. "

ก่อนที่จะเดินออกไปทางประตูอีกครั้ง

ย้ายกลับมาที่ห้อง

ดูเหมือนว่าวันนี้จะจบลงไปได้ด้วยดี รึเปล่านะ ทั้งเรื่องวุ่นวายต่างๆนาๆ ก็ผ่านพ้นไป ช่างเป็นชีวิตวัยรุ่นที่แสนธรรมดาเกือบจะไม่ธรรมดาเลยก็ว่าได้

แต่ซานะกลับมาที่ห้องครัวแล้วป่านนี้เธอคงเตรียมอ่างอาบน้ำเรียบร้อยแล้วสินะ?

[ ตัวเลือก ]
[ [ 1 ] ใช้ห้องอาบน้ำ [ 2 ] อ่านหนังสืออยู่ในห้อง [ 3 ] อื่นๆ ]

[ 1 ]

" งั้นก็ไปอาบน้ำดีกว่า.. จะได้อ่านนิยายเรื่องนั้นให้จบซะที "

จากนั้นเค้าก็หยิบชุดที่จะเปลี่ยนแล้วก็เดินไปที่ห้องอาบน้ำ

" จะว่าไปก็ว่ามันใหญ่มากละนะ แต่พอมาดูอีกทีนี้มันใหญ่สุดๆไปเลยนิน่า.. "

ชินพึมพำเล็กน้อยจากนั้นก็เดินเข้าไป

แกร๊ก ทันทีที่ชินก้าวขาเข้าไปยังในเขตห้องน้ำ เสี้ยงประตูด้านในเองก็ได้ดังขึ้นเช่นกัน

Event



ร่างอันเปลือยเปล่าของสาวน้อยผมสีทองอร่าม สูงน้อยกว่าซานะอยู่พอสมควร แต่ด้วยสีตาที่ต่างออกไปและร่างกายอันแบนเรียบนั้นทำให้ไม่เหมือนกันเลยแม้แต่น้อย

??? : หือ? โอ้ แกคือ คนที่เซนะพามาเลี้ยงที่บ้านสินะ? - เธอหันมาหาชินด้วยใบหน้าสงสัยและไม่มีความเขินอายอะไรเลยแม้แต่น้อย

" . . . . . . . . . . "

' . . . . . . . . . . . '

ความคิดอยู่ไปชั่วขณะ หยุดหมดทั้งการกระทำและสมอง ... คำถามแรกที่ผุดขึ้นมา..

' ใคร . . . ? '

' เอ๊ะ ? ที่นี้ไม่แยกชายหญิงหรือ ? '

' ไม่สิ เดิมทีที่นี้มีผู้หญิงอยู่ 5 คนสินะ . . '

' ตั้งแต่เข้ามาที่บ้านหลังนี้เจอกับเรื่องแบบนี้มาเยอะจนชินแล้วแฮะ '

' รู้สึกว่าเมื่อกี้บอกว่ามีพี่สาวอยู่อีกคนนี่นะ '

' หรือว่าเธอคนนี้คือ ท่านพี่ [คาฉะ] ที่ว่านั้น ? '

' แต่ตัวเล็กกว่าซานะจังอีกแฮะ '

' จะว่าไป บ้านนี้มีคนอาศัยกี่คนกันแน่ . . '

หลายคำถามผุดขึ้นมาในสมอง แต่ยังไม่ทันจะคิดอะไรต่อ ปากก็ตอบออกไปว่า

" ขอโทษครับ ผมคงจะเข้าห้องผิด "

..ด้วยสีหน้าเรียบเฉย และหันหลังกลับไปที่ประตูทันที

??? : เดี๋ยวก่อนสิ - เสียงเรียบเชียบชวนกดดันดังผ่านหลังของชินมารั้งเขาไว้ทำให้เขาต้องหันไปหา คนๆนั้นอัตโนมัติ

??? : ไม่เห็นจะต้องทำท่าเสียมารยาทต่อชั้นคนนี้แบบนั้นเลยนี่ ไหนๆมาก็ดีแล้ว - เธอพูดพลางชี้ไปที่ตระกล้าที่ไว้ใช้สำหรับวางเสื้อผ้า มีอยู่ห้าช่องพอดี

??? : มาใส่เสื้อผ้าให้ชั้นหน่อยซิ

[ ตัวเลือก ] *มีผลกับเนื้อเรื่องในบ้านหลังนี้เป็นอย่างมาก
[ 1 ] ทำตามที่เธอบอก [ 2 ] ปฏิเสธทันควัน [ 3 ] อื่นๆ

[ 3 ]

แม้จะสังหรณ์ใจว่าคนด้านหน้าตอนนี้จะเป็น [คาฉะ] รีเปล่า แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เค้าต้องรีบทำอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่ความเงียบ

เค้าเดินไปยังตะกร้า แล้วก็หยิบผ้าขนหนู จากนั้นก็เดินมาคลุมทั้งตัวของเด็กสาว(?)

" นี่.. "

ในที่สุดเค้าก็เอ่ยปากขึ้น

" ก่อนที่จะบอกให้ทำอะไรแบบนั้น ... ช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่า เธอเป็นใคร ? "

ไม่ว่าจะดูยังไง คนตรงหน้าก็เด็กชัดๆ

??? : โห ? เป็นสัตว์เลี้ยงที่เซนะเก็บมาแท้ๆ กลับไม่รู้จักชื่อของนายในบ้านหลังนี้หรอ?

คาฉะ : ก็ได้ ยินดีไว้ซะด้วยล่ะ ชั้นชื่อ คาฉะ ลูกสาวคนที่สามของบ้านหลังนี้ - เธอยื่นมือมาแตะที่หน้าอกของตัวเองพลางแนะนำตัวด้วยท่าทีน่าเกรงขาม ดูท่าคุณหนูคาฉะคนนี้จะเป็นคนที่มั่นในในตัวเองสูงอยู่พอสมควร

คาฉะ : เอาล่ะพอใจแล้วสินะ ทีนี้ก็ทำหน้าที่ของแกได้แล้ว

ปึด ..

เหมือนเสียงอะไรแตกออกในหัว คำพูดแนะนำตัวเมื่อกี้ทะลุหูซ้ายไปเรียบร้อยแล้ว..

ก่อนที่เค้าจะลุกขึ้นแล้วก็เดินไปหยิบเสื้อผ้ามาให้กับเด็กสาว

" ถ้าเช่นนั้น คณหนู ช่วยหลับตาลงด้วยนะครับ "

ชินพูดด้วยใบหน้ายิ้ม แล้วก็โค้งแบบเดียวกับพ่อบ้านในอนิเมะที่เค้าเคยดูไม่ผิดเพี้ยนอย่างสง่างาม

คาฉะ : ? ทำไมชั้นต้องหลับตาด้วย? - คาฉะย้อนถามด้วยความสงสัยของตัวเอง

คาฉะ : อย่ามากความน่ะ รีบเข้าหน่อย ชั้นจะรีบกลับไปเลือกชุดต่อ

" . . . . . . . . "

" การรับฟังเป็น 1 ในสิ่งสำคัญที่ [ผู้นำ] ควรจะมีนะครับคุณหนู "

" การที่ตอบกลับมาแทบจะทันทีแบบนี้ ... หรือว่าคุณหนูจะไม่ใช่ผู้นำของบ้านนี้กันแน่ครับ ? "

ชินถามกลับไปด้วยเสียงเรียบ

คาฉะ : โห? ถ้าถามมาแบบนั้น ชั้นก็จะถามแกเพราะอยากรู้เหตุผลไม่ใช่หรอ

คาฉะ : ชั้นว่าชั้นคนนี้ถามแกชัดถ้อยชัดคำถึงเหตุผลที่ชั้นต้อง '' หลับตา '' ตอนที่แกใส่เสื้อผ้าให้ก็เท่านั้นเอง

คาฉะ : ถึงชั้นจะยอมรับให้แกเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับชั้นคนนี้ก็จริงแต่ใช่ว่าชั้นต้องทำตามที่แกบอกทุกอย่างนี่ ว่าอย่างนั้นไหม

คาฉะ : แล้วก็แน่นอนว่าวิธีพูดของแกน่ะสามหาวมากเลยนะรู้มั้ย แต่ก็เอาเถอะถือซะว่าเป็นของเล่นของเซนะ เพราะอย่างนั้นชั้นคนนี้จะไม่ทำเป็นไม่ได้ยินประโยคที่แกพูดเมื่อกี้แล้วกัน

Eureka_GL_World

" ถ้างั้นเชิญเลยครับมื้อนี้ผมเลี้ยงเอง "

ผมเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะพลางมองไปที่ประธาน

เพราะผมรู้สึกว่าเธอทําตัวผิดปกติมาตั้งแต่หน้าโรงเรียนแล้ว

เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?

ไอริยิ้มบางๆ ก่อนจะหันมาหาพนักงานที่กำลังยืนจดเมนูโดยที่ไม่ต้องดูเมนูที่เธอเพิ่งให้มาเลย

ไอริ : ขอเป็น ดีฟท็อปปิ้ง กับ คาปูชิโน่ร้อน หนึ่งแก้วแล้วค่ะ - ไอริสั่งพลางยิ้ม

พนักงาน : ดีฟท็อปปิ้งกับคาปูชิโน่สินะคะ รับทราบค่ะ

ริสะ : เอ่อ ทางนี้ขอเป็นชีสเค้กกับบูลเบอร์รี่ซันเดย์แล้วก็พันช์ค่ะ

พนักงาน : รับทราบค่ะ แล้วหนุ่มน้อยคนนี้ล่ะคะ จะรับอะไรดี?

" ผมขอเป็นชีสเค้กกับกาแฟแก้วล่ะกันครับ "

ผมตอบกลับพนักงาน หนุ่มน้อย ??? เห็นชั้นเป็นเด็กรึไงกันนะ

" เฮ่อ ~ วันนี้เหนื่อยชะมัด ... กับหลาย ๆ อย่าง "

พนักงาน : รับทราบค่ะ ถ้าอย่างนั้นรอซักครู่นะคะ ไม่เกิน 15 นาทีออเดอร์ที่สั่งจะได้รับ หากมีอะไรให้เรียกดิชั้นได้เลยนะคะ - เธอโค้งให้ทั้งสามคนก่อนจะเดินไปที่หน้าเคาท์เตอร์

ไอริ : แหมเพิ่งจะแค่วันแรกเองไม่ใช่หรอ แค่นี้ก็บอกเหนื่อยซะแล้ว - ไอริแอบแซวไอยะเบาๆ พลางหยิบสมุดพกของเธอมาอ่าน

ริสะ : ว่าแต่ตกใจเหมือนกันนะจ๊ะ ที่ไอยะไปสมัครเป็นโปรดิวเซอร์น่ะ แบบนี้ก็คงไม่ค่อยว่างมาที่ชมรมเลยสินะ?

" น่าจะเป็นแบบนั้นแหละครับ รุ่นพี่ริสะ... แต่ผมจะหาเวลาเข้าไปให้ได้มากที่สุดครับ "

หมายความว่าตอนนี้รุ่นพี่ต้องอยู่คนเดียวเหรอ ... ?

" ขอโทษด้วยนะครับ ทั้ง ๆ ที่ชมรมมีผมกับรุ่นพี่ 2คนแท้ ๆ "

ริสะ : อื้อๆ ไม่เป็นไรๆ จริงๆ ก็มีคนมาสมัครเพิ่มเหมือนกันน่ะแล้วก็ มียุยจังกับไอริคอยแวะมาช่วยงานบ่อยๆด้วย เพราะงั้นไม่ต้องห่วงทางนี้มากก็แล้วกันนะ

ไอริ : นั่นสิน้า นายต้องไปเป็นพ่อบ้านให้คุณหนูคาฉะอีกด้วยนิ

ริสะ : เอะ? เห!? ยะย้ายสาขาเรียนเลยอย่างนั้นหรอ?

ไอริ : ถามเจ้าตัวเค้าสิจ๊ะ

" ก็ตามนั้นแหละครับ ผมจะได้มีเวลาทํางานขึ้นด้วยแหละ... ต้องขอบคุณประธานมากสําหรับเรื่องนี้ "

ผมตอบรุ่นพี่ริสะ ไปตามเหตุการ์ณที่เกิดขึ้น

" นี้ขนาดเพิ่งเข้ามาเป็นนักเรียนนะเนี้ย... ยังเกิดเรื่องได้ขนาดนี้ ผมจะรอดไปถึงปี 3 ไหมนะ "

ผมพูดลอย ๆ ขึ้นมา

" แล้วถ้าจบปีนี้ไป ผมจะได้เจอรุ่นพี่ริสะและประธานอีกไหมนะ "

ผมยังคงพูดไปตามใจที่ลอยออกไปนอกตัว

ไอริ : โฮ่ ไม่คิดว่าจะเป็นพวกรุ่นน้องติดรุ่นพี่ไปได้นะ ไม่น่าเชื่อเลย

ริสะ : ไม่เห็นยากเลยนี่นา เบอร์โทรศัพท์กับอีเมลก็มี เอาไว้ถึงตอนนั้น ว่างๆก็นัดมาเจอกันก็ได้นี่จ๊ะ

หลังจากที่ทั้งสามคนได้คุยกันอยู่ครู่หนึ่ง ออร์เดอร์ที่สั่งก็มาเสริฟถึงที่

[/img]http://upic.me/i/8a/risamenu.jpg[/img]

ชีสเค้กชิ้นบางสองรสวางตรงหน้ารุ่นพี่ริสะ ดูท่าเธอจะชอบพวกพาร์ตผลไม้ ส่วนทางด้านของรุ่นพี่ไอริ เป็นไอศครีมชุดใหญ่กับท็อปปิ้งช็อคโกแล็ต . . . แต่พอมามองดูดีๆ แล้วมันก็เยอะใช่เล่นนะ

พนักงาน : อันนี้สำหรับเธอจ๊ะ หนุ่มน้อย - พนักงานสาวยิ้มหวานก่อนจะเสริฟชีสเค้กให้กับไอยะ ดูเหมือนว่าออฟชั่นเสริฟจะมีมาด้วยนะ ( ช็อกโกแล็ต )

" ขอบคุณครับ ใจดีจังเลยนะครับเนี้ย "

ผมรับเค้ก พร้อมยิ้มให้กับพนักงานคนนั้น

" ประธานทานหมดเหรอครับ ? ระวังอ้วนนะครับ "

ผมหันมามองไอศครีมของประธาน พลางขําเล็ก ๆ

ไอริ : ใครบอกว่าพี่จะทานเองล่ะ พี่สั่งมาให้เธอทานให้หมดต่างหากล่ะไอยะคุง - ไอริยิ้มหวานก่อนจะหยิบส้อมขึ้นมาจิ้มไอศครีมรสมะแนวชุบลงท้อปปิ้งก่อนจะยกขึ้นมาาให้ช็อคโกแล็ตแข็งตัวและยื่นมาตรงหน้าไอยะ

ไอริ : เอ้า อ้ามสิ - ไอริพูดเสียงหวานแต่รอยยิ้มกับสีหน้าของเธอนี่มันกำลังสนุกกับการแกล้งคนชัดๆ

" เดี๋ยวก่อนสิ ... ! "

ผมพูดขึ้นมาอย่างตกใจ แต่ก็รับไอศครีมก้อนนั้นเข้าปากไปซะแล้ว

เปรี๊ยวว !!

" หมายความว่ายังไงให้ผมกินน่ะ... แล้วของประธานล่ะ !? เดี๋ยวสิ นิโกรธอะไรผมอยู่น่ะ !!? "

ไอริ : ปล๊าว พี่ก็แค่อยากเห็นไอยะคุงทานไอศครีมอร่อยๆของร้านนี้น่ะ แค่เห็นเธอทานมันก็ทำให้พี่พอใจแล้วล่ะ - น้ำเสียงสุดจะแม่พระของไอริหลุดออกมาจากริมฝีปากสวยนั่น แต่ว่าแค่รสชาติที่เธอเอาไปบรรจงจิ้มกับดีฟเปอร์นั้น มันไม่เข้ากับรสช็อคโกแล็ตเสียเลย

ไม่ช้าอีกครึ่งหนึ่งของลูกมะนาวได้ชุบลงบนดีปเปอร์แล้วส่งมาหาไอยะอีกรอบ

ไอริ : อ้าม

ผมรับไอศครีมของประธานเข้าปากเข้าไปอีก

" ถ้าหาก... มันจะช่วยให้ประธานมีความสุขล่ะก็ "

ผมพูดพลางกลืนไอศครีมเข้าไปพลาง

ใช่ ถ้าแค่นี้ทําไม่ได้ เราคงไม่มีหน้ามาเจอประธานที่คอยช่วยเหลือเราตลอดเป็นแน่แืท้

ไอริ : ใครบอกว่ามีความสุขกันล่ะ แค่อยากให้เธอกับริสะได้ลองเมนูแนะนำประจำร้านนี้ต่างหาก อย่าเข้าข้างตัวเองแบบนั้นสิจ๊ะ - ไอริขยับส้อมเบาๆก่อนจะตักลูกไอศครีมรสวานิลาชุปดีปเปอร์ยื่นมาหาริสะบ้าง

ไอริ : อ้ามจ๊ะ

ริสะ : เหะ? ตะแต่ว่าต่อหน้าไอยะคุงนะ - ริสะหน้าแดงนิดๆก่อนจะส่ายมือลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย

ไอริ : อ้ - า - ม จ๊ะ - จู่ๆ ไอริก็แผ่รังสีกดดันริสะซะอย่างนั้นทำเอาริสะตัวสั่นแทนการเขินอายไปเลย

ริสะ : ง่ะ อะ อ้าม . . .

" เดี๋ยวก่อน !!! "

ผมรีบกะโจนออกไปงับส้อมที่ประธานยื่นเพื่อจะป้อนให้รุ่นพี่ริสะทันที

" ผมไม่ยอมให้รุ่นพี่ริสะทานหรอกครับ !!! "

ใช่สิ ถ้ารุ่นพี่ริสะทานเข้าไปล่ะก็ นิมันก็เป็นจูบทางอ้อมชัด ๆ เลยนิฟ่า !!

แย่ล่ะ ต้องระวังซะแล้ว

ไอริ : ชิ . . . - ไอริแอบแสดงอากาศเล็กน้อยก่อนหันหน้าหลบทั้งสองคน

ริสะ : ไอยะคุง? - ริสะตกใจเล็กน้อยเมื่อไอยะชิงตัดหน้าเธอไปเสียก่อนแต่เหมือนกับช่วยเธอเอาไว้จริงๆแหละนะ( ทั้งตัวเขาเองด้วย )

ไอริ : ฮึ . . . - ไอริมองตาขวางมาทางไอยะแทบจะในทันทีดูเหมือนว่าช็อตตะกี้จะทำเอาเธอเสียอารมณ์ขึ้นมาเล็กๆเลยก็ว่าได้

" ประธานเรื่องแบบนี้มันไม่ควรเล่นนะครับ !! "

ผมพูดกับเธอที่หน้าดูเซ็ง ๆ เอาจริง ๆ อยู่ ๆ จะให้ผมจูบทางอ้อมกับรุ่นพี่ริสะน่ะ มันบ้าชัด ๆ

ประธานกําลังคิดอะไรอยู่กันแน่

" ผมจะกินให้หมดเอง... คนเดียวเลย "

ไอริ : ฮึ . ..  - ไอริส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะหยิบซ่อมอันใหม่และจิ้มไอศครีมก้อนอื่นแทนส้อมอันเมื่อกี้นี้

ไอริ : ไม่น่ารักเอาซะเลยนะเธอเนี่ย . . . - เธอบ่นพึมพำก่อนจะจุ่มไอศครีมลงบนดีปเปอร์และป้อนริสะเหมือนเมื่อซักครู่นี้

ริสะ : อ้า .  . - ริสะทำหน้าลงนิดหน่อยก่อนจะงับพอดีคำ

ริสะ : อร่อย!? - ริสะโผล่งขึ้นมาก่อนจะจับแก้มของตัวเองพร้อมกับรอยยิ้ม

ไอริ : ใช่มั้ยล่ะ - หญิงสาวผ่อนลมหายใจกับรอยยิ้มนั้นก่อนจะยื่นกลับมางับส่วนที่เหลือไปหน้าตาเฉย

ไอริ : ! . . . - เธอหลี่ตาตัวเองเหมือนรู้สึกถึงอะไรซักอย่างก่อนจะ ค่อยๆ วางส้มลงเบาๆ และหันมาจิบคาปูชิโน่ของเธอช้าๆ

" เป็นอะไรไปน่ะ ประธาน "

ผมตอบไปตามตรง พลางตักชีสเค้กของตัวขึ้นมาทาน แล้วดืมกาแฟ

" ไม่ถูกปากเหรอ ? "

ไอริ : อื้ม เปล่า ไม่มีอะไรหรอก . . .- เธอจิบคาปูชิโน่อีกหนึ่งจิบก่อนจะหันมาตอบไอยะ

ไอริ : แบ่งกับริสะทานก็แล้วกันนะ - เธอยิ้มบางๆให้ก่อนจะหันมาสนใจสมุดพกของตัวเอง

ริสะ : ถ้างั้นเอาสตอเบอรี่ชีสเค้กของชั้นไปทานด้วยสิ

ไอริ : ขอบใจจ๊ะ - ไอริยิ้มรับก่อนจะรับจานชีสเค้กมาอย่างว่าง่าย

เกิดอะไรขึ้น... ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้ยัง..

" ประธาน บอกมาเถอะ... อย่าปิดบังอะไรเลยสิครับ "

ผมวางส้อมของตัวเองลงบนจานเค้กของตัวเอง

" ไหนอยู่ ๆ ถึงทําท่าตกใจ แล้วไม่ทานต่อ แล้วไปอ่านสมุดพกแบบนั้นล่ะครับ "

ไอริ : อิ่มแล้ว . . . - ไอริตอบเฉไฉสั้นๆไปซะอย่างนั้น

" ไม่จริง "

ผมเอื้อมตัวไปมองหน้าประธานใกล้ ๆ เพื่อที่จะตรวจจับว่าเธอโกหกรึเปล่า

" ประธานเพิ่งทานไปได้แค่คําเดียวเองไม่ใช่รึไง แล้วก็ไม่ทานต่อ แบบนี้แสดงว่ามันไม่ถูกปากชัด ๆ "

ผมจ้องไปที่นัยตาของประธานพลางพูดไปด้วย

ไอริ : . . . - ไอริหลบตาไอยะหันไปทางอื่นก่อนจะเลื่อนสมุดตามสายตาของเธอไปช้าๆ

ไอริ : มีชีสเค้กของริสะอยู่แล้ว เธอทานไปเถอะน่า . . .

ผมลุกออกจากโต๊ะเพื่อไปมองตาของประธาน

" บอกมาเถอะ... ประธานทําให้เป็นห่วงนะ ! "

ไอริ : ... โม่! . . . - ไอริสโผล่งขึ้นก่อนจะปิดสมุดของตัวเองอย่างรู้สึกรำคาญกับการเซ้าซี้ของไอยะ

ไอริ : ชั้นก็แค่ไม่ชอบพวกของหวานๆเย็นๆ อย่างไอศครีมก็เท่านั้นเอง พอใจแล้วรึยังน่ะ?

แทนที่ผมจะ เสียใจ รึ โกรธ แต่ตอนนั้นผมดันยิ้มออกมา

" ขอบคุณมากครับที่บอก "

ผมยิ้มให้กับประธานไอริ ก่อนที่จะโค้งตัวขอโทษ

" ขอโทษครับ... ผมไม่รู้เลยว่าประธานไม่ชอบไอศครีม "

ผมเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของผมยังคงยิ้มอยู่ ทําให้ความรู้สึกที่ขอโทษไปเมื่อตะกี้ ดูไม่เหมือนขอโทษเอาซะเลย

ไอริ : ให้ตายสิ - ไอริบ่นเบาๆ ก่อนจะตัดชีสเค้กทานตามด้วยการจิบคาปูชิโน่ของตัวเอง ส่วนทางด้านริสะเองยังคงทานดิปเปอร์ไปอย่างอเร็ดอร่อย

ริสะ : ไอยะคุง มาช่วยพี่ทานบ้างสิ - ริสะเรียกไอยะที่ยืนอยู่ให้นั่งลงพร้อมกับชวนทานเมนูของไอริอย่างร่าเริง

" อ่ะ ครับ "

ผมนั่งลงกับที่ พร้อมจิบกาแฟของตัวเองเล็กน้อย ก่อนที่จะไปทานไอศครีมที่รุ่นพี่ริสะชวน

ไม่ไ้ด้สนุกแบบนี้มานานแล้วแฮะ... แบบนี้รึเปล่าที่เขาเรียกว่าเพื่อน ?

ไม่ใช่หรอกทั้งสองคนเป็นรุ่นพี่นิ... คงจะหมายถึงพี่สาวล่ะมั้ง

เอาเถอะ

ผมรับประทานทั้งเค้กและไอศครีมต่อไปโดยไม่รู้สึกเหน็ดเ้หนื่อยเลยสักนิด

กริกๆ กริกๆ เสียงบางอย่างดังขึ้นไม่ไกลจากทั้งสามคนเท่าไหร่นัก

ไอริ : ของชั้นเองล่ะ - ไอริได้ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อก่อนจะหยิบโทรศัพท์อันบางขึ้นมาเปิดดูหน้าจอและลุกขึ้นยกหูฟัง

ไอริ : ค่ะ? ไอริพูด . . . . ค่ะ . . . - หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นั่งก่อนจะเดินออกไปจากโต๊ะของตัวเองออกมายังด้านนอกของร้าน

ริสะที่มองตามแผ่นหลังนั้นไปช้าๆ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

ริสะ : คุณพ่อของเธอคงโทรมาอีกแล้วสินะ?

" พ่อของประธานงั้นเหรอ ... ? ประธานไม่ได้อาศัยอยู่กับครอบครัวเหรอ ? "

ผมสงสัยขึ้นมานิดหน่อย เพราะอาศัยอยู่ด้วยกันละก็ เวลาแบบนี้ยังไม่น่าโทรมาตาม

ไม่ก็เป็นคนที่ห่วงลูกสาวตัวเองมาก รึเรียกว่าเป็นพ่อที่เข้มงวดสินะ

" คงเข้มงวดมากเลยสินะครับ "

เสร็จสิ้น

Eureka_GL_World

ริสะ : อืมม จะเรียกว่าห่วงมากเกินไปรึเปล่านะ . . . - ริสะหลบหน้าไอยะก่อนจะพูดออกมาบางเบา

ริสะ : แต่เอาเถอะ ทานกันต่อดีกว่าจ๊ะ - ริสะเปลี่ยนเรื่องก่อนจะเริ่มทานไอศครีมต่อ

" ครับ.. "

ยังไงนี้ก็เป็นเรื่องของครอบครัว ผมคงเข้าไปยุ่งอะไรด้วยไม่ได้

ผมเริ่มบรรเลงทานของหวานที่สั่งมาเรื่อย ๆ

" อ่ะ จริงสิครับ ก่อนที่ทั้งสองคนจะมาหาผมที่หน้าโรงเรียน ทั้งสองทําอะไรกันอยู่รึเปล่าครับ ? "

ผมถามรุ่นพี่ริสะ พร้อมจิบกาแฟไปพลาง

ริสะ : เอะ!? . . . - ริสะชะงักขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำถามของไอยะ

ริสะ : มะๆไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ ตะตอนนั้นพวกเรากำลังคุยอะไรกันนิดๆหน่อยๆเฉยๆ แบบว่า มะไม่มีอะไรหรอกนะ อย่าไปถามถึงมันเลย - รุ่นพี่กล่าวพัลวันก่อนจะ รีบหันมาทานชีสเค้กที่เหลือแก้เก้อ

ไอริ : คุยอะไรกันอยู่หรอ? ท่าทางแปลกๆ?

ริสะ : !!!? - ริสะสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงไอริมาจากด้านหลังของตัวเองหน้าของเธอแดงระรื่นขึ้นมาเหมือนคิดอะไรได้ก่อนจะ ก้มหน้าหลบไอริเช่นกัน

ผมไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียว เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ... แต่ก็คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง

" ฮะฮะ ไม่มีอะไรก็ดีแล้วล่ะครับ ผมนึกว่าผมไปขัดจังหวะเลิฟซีนอะไรแบบนี้อยู่ซะอีก "

ผมกล่าวหยอกรุ่นพี่ริสะ พลางทานชีสเค้กของตัวเอง จนกระทั่งหมด

" อิ่มชะมัด... "

ไอริ : ?? อะไรล่ะนั่น แค่นี้เองอิ่มแล้วหรอ? - ไอริเอ่ยแซวไอยะที่โผล่งออกมาแบบนั้นพลางยิ้มกวนประสาท

ริสะ : โม่ ไอจังอ่ะ เล่นเอาของตัวเองมาให้คนอื่นช่วยกินแบบนี้ยังจะมาว่าพวกเราอีกน้า - ริสะที่นอนทาบกับโต๊ะด้วยความแน่นท้องโอดครวญออกมาเบาๆ

ไอริ : อาร่ะ แต่ก็อร่อยใช่ม้า?~

ริสะ : ฮืออ อร่อยก็จริงแต่แบบนี้ชั้นต้องอ้วนขึ้นแน่เลย . . .

ไอริ : ~ - หญิงสาวยิ้มอย่างพอใจกับท่าทีของริสะพลางยกแก้วน้ำดื่มขึ้นมาดื่มช้าๆ

" จะอ้วนขึ้นสัก กรัม 2 กรัม รุ่นพี่ริสะก็ยังน่ารักเหมือนเดิมล่ะครับ แต่อย่ามากกว่านั้นนะ "

ผมหัวเราะในลําคอเบา ๆ พลางจิบกาแฟของตัวเองจนหมดแก้ว

" แล้วจะไปไหนกันต่อไหมครับทั้งคู่ รึจะกลับกันเลย ? "

ริสิ : ฮืออออ แบบนั้นไม่เอาน้าาาา - ริสะงอแงเบาๆ

ไอริ : หลังจากนี้พี่ว่าจะกลับเลยน่ะ พอดีมีธุระกับทางบ้านนิดหน่อย . . . - หญิงสาวลุกขึ้นจากโต๊ะ

ไอริ : ฝากพาริสะไปส่งหน่อยก็แล้วกันนะ - เธอบอกไอยะก่อนจะแตะไหล่ของริสะเบาๆ พลางเดินมายังเคาท์เตอร์ ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนออกเงินเองด้วยบัตรเครดิตของเธอไม่นานนักเธอก็เดินออกไปจากร้าน

เดี๋ยวก่อนสิ !!!

ผมรีบวิ่งตามประธานออกไปนอกร้านทันที

" เดี๋ยวก่อนสิประธาน ผมสัญญาว่าจะเป็นคนเลี้ยงแท้ ๆ ไหงมาจ่ายเงินแบบนี้ล่ะ !!! "

เธอเห็นสัญญาของเราเป็นเรื่องเล่น ๆ รึยังไงกัน

เมื่อไอยะเดินออกมาจากร้านเขาเห็นรถเก๋งสีขาวได้จอดอยู่ไม่ไกลและไอริกำลังจะขึ้นรถ เธอหันมาหาตามเสียงก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

ไอริ : ไม่เอาน่ะ ถือซะว่าเป็นรางวัลที่ทานของพี่หมดไงล่ะ อีกอย่างพูดเสียงดังแบบนั้นอายคนอื่นเขาแย่เลยนะ - ไอริพูดก่อนจะทิ้งท้าย

ไอริ : เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้แล้วกันนะ พี่ไปก่อนล่ะ - เธอก้มศรีษะเข้าไปยังด้านในและประตูได้ถูกปิด เธอหันมามองกระจกหลังและโบกมือให้ไอยะเบาๆก่อนรถจะออกไป

" ให้ตายเถอะ "

ผมบ่นเบา ๆ กับตัวเอง แล้วกลับไปหารุ่นพี่ริสะในร้าน

" กลับกันเถอะครับ รุ่นพี่... วันนี้ผมจะไปส่งรุ่นพี่เหมือนอย่างเคยนะครับ "

ผมพูดกับรุ่นพี่ริสะ

ริสะ : ... อื้อ - ดูเหมือนว่ารุ่นพี่ริสะจะฟื้นตัวจากอาการแน่นท้องก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมาและสะพายกระเป๋าของตัวเอง

ริสะ : ถ้างั้นไปกันเถอะ - เธอบอกพลางเดินนำไอยะไปก่อนสองสามก้าว

ริสะ : ไอริจ่ายค่าพาเฟ่ให้แล้วใช่ม้า?

" ตามนั้นแหละครับ... ผมล่ะเซ็งจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่ผมบอกจะเลี้ยงเองแท้ ๆ ... ไปกันเถอะครับ "

ผมเดินออกจากร้านไปตามทางตามปกติเหมือนทุกที ...

เราจะได้เดินกลับพร้อมรุ่นพี่ริสะอีกไหมนะ...

นับจากนี้เราคงยุ่งทุกวันแน่ ๆ

ริสะ : อย่าโกรธไอจังเลยนะ เค้าก็ชอบเป็นแบบนี้แหละ ถึงจะชอบแกล้งแต่ก็ใจดีแบบนี้เสมอแหละนะ - รุ่นพี่ริสะพูดขณะเดินกลับกับไอยะ

ริสะ : แต่ก็ไม่แปลกหรอกนะที่ไอยะคุงจะโกรธน่ะ ฮะๆๆ  - เธอหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้

ริสะ : แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะกับงานโปรดิวเซอร์น่ะ ? แล้วเห็นว่าต้องไปเรียนสาขาพ่อบ้านด้วย ไอยะคุงเลือกคุณหนูที่จะปรณิบัติแล้วหรอ?

" ตรงกันข้ามเลยครับ คุณหนูเขามาเจาะจงเลือกผมต่างหาก "

ผมพูดขึ้นลอย ๆ

" ถึงจะเอาแต่ใจไปหน่อย แต่เธอคนนั้นก็น่ารักดี... เป็นเหมืื่อนน้องสาวไปเลย "

ริสะ : เห อย่างนั้นหรอจ๊ะ?

ริสะ : อ๊ะ ถึงสถานีรถไฟแล้วล่ะ - ริสะหยุดเดินก่อนจะมองป้ายทางแยกที่เคยแยกกันประจำ

ริสะ : ขอบคุณที่มาส่งพี่นะ พรุ่งนี้เจอกันนะไอยะคุง

" ขอให้โชดดีนะครับ "

ผมโบกมือลารุ่นพี่ริสะสักพักนึง ก่อนที่ติ่งตรงกลับห้องทันที

" พรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ... ไม่อยากคิดเลย "

เมื่อไอยะกลับมาถึงบ้านของตัวเอง โทรศัพท์ของเขาได้ดังขึ้น

คาฉะ : โอ้ ตอนนี้อยู่ไหนน่ะ ? - เสียงคาฉะดังลอดสายมาทักทายไอยะ อย่างกับเธอรู้เลยแฮะว่าตอนนี้เขาว่างแล้ว

" บ้าน "

ผมตอบไปสั้น ๆ ง่าย ๆ

" คิดถึงเหรอ ? "

ผมใช้ความคิดหลาย ๆ อย่างอยู่ จึงเผลอพูดจากวน ๆ ตามนิสัยเดิม ๆ

คาฉะ : หา? คำนั้นชั้นคนนี้ต้องถามข้ารับใช้ไม่ใช่หรอ? แกต่างหากล่ะห่างจากเจ้านายแบบนี้คงเหงาแย่เลยล่ะสิ ?

คาฉะ : อ้อ จริงสิ ชั้นคนนี้จะถามอะไรนะ ลืมเลยแฮะ . . . - คาฉะเงียบไปครู่หนึ่ง

คาฉะ : อ้อจริงด้วย ตกลงจะให้ชั้นคนนี้จัดการเรื่องห้องพักที่บ้านพักของชั้นรึเปล่า? ชั้นจะได้ให้หัวหน้าพ่อบ้านจัดการให้

" จะให้ชั้นย้ายไปอยู่กับเธองั้นเหรอ ? "

ผมตั้งระบบโทรศัพท์เป็นระบบลําโพงแล้ววางไว้บนโต๊ะ

ผมคุยไปพลางถอนเสื้อผ้าของตัวเอง เปลี่ยนเป็นชุดนอน

" ถ้าชั้นไม่อยากไปล่ะ "

คาฉะ : โม่ อย่ามาทำเสียงเหมือนกับว่าแกเป็นฝ่ายเลือกได้แบบนั้นนะ . . . - คาฉะเอ็ดไอยะไอยะก่อนจะพูดต่อ

คาฉะ : เกิดลำบากเรื่องมารับใช้ชั้นไปๆกลับๆขึ้นมาอย่ามาร้องหาความเห็นใจจากชั้นคนนี้ซะล่ะย่ะ - ปี๊บ

ผมหัวเราะเล็กน้อย.. ก่อนที่ส่งข้อความไปหาฉาคะ

" เอาเป็นแบบนั้นก็ได้... แต่ชั้นจะกลับมาบ้านหลังนี้บ้างเป็นครั้งคราวล่ะกัน "

ุทุกอย่างเริ่มลงตัวแล้วล่ะมั้ง...

เมื่อผมขึ้นถึงเตียงผมก็หลับลงไปทันที

DAY 6

System เนื่องจากลืมบวกคะแนนความสัมพันธ์ให้ต้องขออภัยในความผิดพลาดด้วย (ลืมกรอก)

คะแนนความสัมพันธ์ ไอริ + 4
คะแนนความสัมพันธ์ จิฮายะ +4
คะแนนความสัมพันธ์ ริน +4
คะแนนความสัมพันธ์ ฮารุกะ +3
คะแนนความสัมพันธ์ คาฉะ + 3
คะแนนความสัมพันธ์ ริสะ + 1

ตริกๆ ตริกๆ เสียงนาฬิกาปลุกยามเช้าดังขึ้น ไอยะลุกขึ้นมาจากเตรียงพร้อมกับสภาพที่หัวยุ่งฟูจากความล้าจากเมื่อวาน แต่พอเขาเหลือมาเห็นนาฬิกาแล้ว ทำให้เขาต้องอึ้งไปแว่บหนึ่งเพราะตอนนี้มัน . . .

7.45 แล้ว!!

พอชายหนุ่มเปิดหน้าจอดูดีๆ ก็เจอความสยดสยองบนหน้าจอ

มีข้อความที่ยังไม่ได้รับ 33 ฉบับ ซึ่งไม่ต้องเดาเลยว่าใครส่งมา . . .

[ ตัวเลือก ]
[ [ 1 ] เปิดอ่าน [ 2 ] คาดเดาว่าเป็นใครแล้วรีบแต่งตัวไปโรงเรียน [ 3 ] อื่นๆ ]

[ 2 ] คาดเดาว่าเป็นใครแล้วรีบแต่งตัวไปโรงเรียน

สงสัยมาจาก " คาฉะ " เป็นแน่แท้

เอาเถอะไว้ค่อยเปิดอ่านล่ะกัน ตอนนี้ขอรีบแต่งตัวไปโรงเรียนก่อนที่ดีกว่า

ผมรีบแต่งตัวพลางเอาขนมปังทาเนยโรยนํ้าตาล 1 แผ่นคาบออกจากบ้าน

ผมรีบวิ่งไปตามทางไปโรงเรียน

ถ้าหากวิ่งด้วยความเร็วแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ล่ะก็ยังทันอยู่ล่ะนะ !!

ย้ายมายังโรงเรียน

ไอยะรีบเร่งมายังโรงเรียนด้วยความเร็ว เสียจนคนอื่นๆมองว่าเขาจะรีบอะไรกันหนักหนา ไม่วายที่เสียงโทรศัพท์ของเขายังคงดังมาตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้ว

ดูท่าว่าหากเป็นคาฉะจริงๆตอนนี้คงจะเดาสีหน้าของคุณหนูคนนั้นออกได้ไม่ยากเลย

โทโมโยะ : หือ? - เสียงของรองประธานนักเรียนดังมาจากตรงหนาเขาที่มาเบรกอยู่หน้าประตูโรงเรียน

โทโมโยะ : โหเล่นวิ่งมาขนาดนี้เลยหรอ? ไหวมั้ย? - รุ่นพี่โทโมโยะถามพลางเดินมาหาเขา

" มะ...ไม่เป็นไร... แฮ่ก แฮ่ก..."

ใครกันมาทักเอาตอนนี้...

" ใึครน่ะ... "

โทโมโยะ : ชั้นชื่อ คุโรซากิ โทโมโยะ เป็นรองประธานนักเรียนน่ะ เธอเองก็เคยเห็นชั้นนั่งอยู่ที่ห้องนั้นแล้วครั้งนึงนี่นา? - โทโมโยะเอ่ยนำพลางชี้นิ้วขึ้นฟ้าประกอบคำพูด

โทโมโยะ : แล้ววิ่งมาซะเหงื่อออกขนาดนี้ หนีอะไรมาหรอ?

" อ๊ะ จําได้ล่ะ... "

ผมทําท่านึกออกทั้ง ๆ ที่ยังหอบกินอยู่

" ตื่นสายน่ะ... เลยรีบวิ่งมาเดี๋ยวไม่ทัน... "

โทโมโยะ : อืม นี่ก็อีกแค่ห้านาทีก็จะเริ่มออดเข้าเรียนแล้วคงตื่นสายสุดๆไปเลยจริงๆสินะ? - เธอหยับแว่นตาด้วยความสมเหตุสมผลที่ได้รับ ก่อนจะเดินมายังหน้าประตูโรงเรียนเหมือนเดิม

โทโมโยะ : ถ้ายังไงก็รีบหน่อยแล้วกันนะ พ่อคนโปรดของประธานนักเรียน - เธอโบกมือให้ไอยะเบาๆก่อนจะมาสนใจตรวจเครื่องแบบนักเรียนต่อ แต่เธอไม่ได้ตรวจไอยะคงไม่ต้องสงสัยกับประโยคที่เธอบอกมาแล้ว แต่ดูเพินๆ ไอยะก็ไม่ได้แต่งกายผิดระเบียบอยู่แล้วด้วย

กริ๊กๆ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าของไอยะเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง ดูท่าข้อความจะยังคงถูกส่งมาไม่หยุดเลยทีเดียว

[ ตัวเลือก ]
[ [ 1 ] เปิดดู [ 2 ] เอาไว้ก่อน [ 3 ] อื่นๆ( ระบุสถานที่จะไป ) ]

[ 1 ] เปิดดู

" จะส่งอะไรมานักหนา... "

ยังเหลือเวลาอีกสักหน่อยขอดูหน่อยล่ะกัน

ผมหยิบมือถือของผมมาเปิดดูข้อความทั้งหลาย

Sub-Event

*เลือกเพื่อดำเนินเนื้อเรื่อง

[ ตัวเลือก ]
[ [ 1 ] คาฉะ ( 12 ข้อความ ) [ 2 ] ริน ( 3 ข้อความ ) [ 3 ] ไอริ ( 1 ข้อความ ) ]

[ 2 ]

คาฉะ 12 ข้อความไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ แต่ประธานนิสิ...

แต่จากรินก็คงเป็นงานล่ะนะ.. ขอดูก่อนล่ะกัน

- ชิบูยะ ริน - 06.45 -

พวกเรามาถึงที่โรงเรียนกันแล้วนะ ถ้าเกิดจะมาดูพวกเราซ้อมล่ะก็ พวกเราซ้อมกันที่ห้องเดิม

- ชิบูยะ ริน -  7.25

นายจะไม่มาดูพวกเราซ้อมเต้นกับร้องกันหน่อยหรอ? มัวทำอะไรอยู่?

- ชิบูยะ ริน - ปัจจุบัน

ที่แท้ก็ตื่นสายนี่เอง . . .

เมื่อไอยะเลื่อนมาถึงข้อความสุดท้ายก็มีเสียงของรินดังมาจากด้านหลังเขาตามข้อความที่เขาเปิดอ่านพอดี

ริน : น่าผิดหวังนะคะ ทั้งๆที่ ฮารุกะมั่นใจว่านายจะมาดูพวกเราซ้อมตอนเช้ากันแท้ๆ?

" นั้นสินะ... ชั้นคงต้องพยายามให้ได้มากกว่านี้ล่ะนะ "

ผมตอบกลับด้วยท่าทางหน่าย ๆ

" เป็นยังไงบ้างล่ะ "

ริน : ก็ต้องบอกว่าเหมือนเมื่อวานแหละนะ ปัญหาก็ยังคงเหมือนเดิมอยู่ คงต้องใช้เวลาอีกซักหน่อย กว่าจะจูนเข้าหากันได้ - รินอธิบายพลางโยนขวดน้ำเกลือแร่ให้ไอยะรับไว้

ริน : ไม่ต้องห่วง ถึงจะเหลือครึ่งขวดแต่ชั้นดื่มมันผ่านหลอด - รินพูดพลางผ่อนลมหายใจเบาๆ

ริน : เราจะซ้อมกันอีกทีตอนพักเที่ยง อย่าลืมมาดูพวกเราด้วยล่ะ เข้าใจมั้ย?

ผมเปิดขวดนํ้าที่รินโยนมาให้ออกก่อนที่จะซดมัน

" แล้ว .. "

นั้นสิ... ไว้ค่อยว่ากันดีกว่า

" แล้วชั้นจะไปดูละกันนะ ถ้าได้เห็นอะไรดี ๆ ชั้นอาจจะหายเหนื่อยเลยก็ได้ "

ผมตอบรินพลางเปิดดูข้อความของคาฉะต่อ

ริน : ได้ยินแบบนั้นฮารุกะก็คงจะมีไฟกว่าตอนนี้ล่ะนะ ถ้างั้นไว้เจอกันตอนเที่ยงก็แล้วกันนะ - รินบอกพลางหันหลังเดินจากไอยะไป

ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาเองคงต้องรีบไปหาคาฉะเสียหน่อยแล้ว เริ่มหลักสูตรการดูแลคุณหนูวันแรกก็มาเกือบสายซะแล้ว ป่านนี้คาคงจะเริ่มรู้สึกเคืองไม่มากก็น้อยเลยก็ว่าได้ ไอยะคิดแบบนั้น

เดี่ยวนะ.. แล้วคาฉะอยู่ไหนหว่า

เอาจริง ๆ เราก็ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเด็กคนนั้นเลยสักนิด

พูดถึงยัยนั้นเป็นรุ่นพี่แล้วสินะ... ไม่ล่ะ... อย่าคิดแบบนั้นจะดีกว่า

เอาล่ะ ลองเมล์ถามดูดีกว่า


  " อยู่ไหนน่ะ.. "

- คาฉะ - ปัจจุบัน -

ตอบช้าเกินไปแล้วย่ะ!!!

..
...
....
.....
......
.......
........
.........

ชั้นอยู่ที่ดาดฟ้าของตึกเรียน C ให้เวลาแค่ 5 นาที ขืนมาช้ากว่านั้น แกได้โดนดีแน่ เข้าใจมั้ย!?

" เฮ่อ... "

ผมถอนหายใจเล็ก ๆ ก่อนที่จะเดินไปยังที่หมายนั้นคือ ดาดฟ้าตีก C

ผมค่อย ๆ เดินไปอย่างช้า ๆ พลางคิดในหัวว่า ดาดฟ้ามันไม่ลอยไปไหนหรอก

วันนี้เราวิ่งมาเหนื่อยแล้ว เพราะงั้นค่อย ๆ เดินประัหยัดแรงไว้ดีกว่า

จนกระทั่งมาถึงบนดาดฟ้า

" อรุณสวัสดิ์ "

ผมเปิดประตูดาดฟ้าพลางพูดทักทายออกไป ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้เหลียวมองหาคาฉะเลย

คาฉะ : ช้ามาก! - คาฉะบ่นอุบอิบพลางจ้องไอยะด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าขนาดเธอเร่งเขาแล้วยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่อีก

คาฉะ : ข้อความส่งไปก็ไม่ตอบ กว่าจะตอบก็สายเอาป่านนี้แล้ว แกมัวทำอะไรอยู่เนี่ย?

" นอน "

ผมตอบสั้น ๆ ง่าย ๆ ได้ใจความ

" แล้ว... มีธุระอะไรกับชั้นงั้นเหรอ ? "

ผมก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าที่เธอเรียก เพราะผมเป็นพ่อบ้าน

แต่ผมก็ไม่วายลองถามกวน ๆ เธอดู

เสร็จสิ้น

Melonpang

ชินรู้สึกว่าเถียงไปคงไม่ได้อะไรขึ้นมานอกเสียจากจะทำให้คนตรงหน้าโกรธเท่านั้น

ยังมีพี่คาฉะอีกคนที่คุณยังไม่ได้พบกับเธอ แต่ว่าเธอค่อนข้างจะแปลกๆมากถึงมากที่สุดด้วยเพราะงั้นอย่าพยายามขัดใจเธอจะดีกว่านะคะ

' . . . . . อืม พิลึกจริงๆน่ะแหละ '

" เหรอ..... ครับ งั้นต้องขอโทษด้วย "

ชินตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบเช่นเดิม ก่อนที่จะทำการสวมเสื้อผ้าให้เธอ

พอนึกถึงคำที่ยามิพูดเอาไว้ก็ทำให้เค้าใจเย็นขึ้นมาได้นิดหน่อย ดีที่คนตรงหน้าตัวเล็กเลยไม่ยากที่จะสวมเสื้อให้

แต่ดูเหมือนว่าเสื้อในตระกร้าจะคล้ายๆเสื้อเชิตที่คล้ายเสื้อใน . . . แต่ชินก็

ชึบ

ใส่มันลงไปทั้งอย่างนั้นโดยไม่สนว่าเด็กสาวที่ยืนวางก้ามหน้าเค้าตอนนี้จะใหญ่มาจากไหน ทั้งๆที่บอกให้หลับตาก่อนแท้ๆ

ชินใส่เสื้อผ้าที่ดูคล้ายชุดนอนที่มีคริ้วอย่างทุลักทุเลแล้วท้ายสุดก็หยิบโบว์ประดับ(?)มาพันด้านหลังแบบแน่นสุดๆ

" เสร็จแล้วครับคุณหนู "

จากนั้นเค้าก็เดินไปทางประตู แล้วหันกลับมาพูดกับเด็กสาว

" ผมชื่อ ซากุระ ชิน ขอบอกไว้ ณ.ตรงนี้เลยว่า ผมไม่ใช่ของเล่นของใครทั้งนั้น.. "

" ผมไม่เคยอยู่เหนือใครและไม่คิดที่จะอยู่ใต้ใครด้วย ถ้าเป็นงานพิเศษก็ว่าไปอย่าง "

เค้าไม่ใช่คนที่เคยอยู่ใต้ใครมาก่อน แน่นอนว่าเค้ารับไม่ได้ที่คาฉะจะมาสั่งอะไรเค้าหลายๆอย่าง

" เพราะชะนั้นผมไม่มความจำเป็นอะไรต้องรับคำสั่งจากคุณ ถ้าไม่พอใจผมจะออกจากบ้านนี้ตอนนี้เลยก็ได้ "

ชินตัดสินใจแน่วแน่และพูดออกไป เพราะยังไงเค้าก็ไม่ได้คิดจะมาอยู่ที่นี้อยู่แล้ว

" ถ้าแน่จริงละก็ลองทำให้ผมทำตามที่คุณสั่งให้ได้สิ.. "

คาฉะ : ฮึ ทะนงตัวสูงจริงๆเลยนะ แกเนี่ย - คาฉะสยายผมของตัวเองเบาๆ ให้รู้สึกสะบายตัวมากขึ้นก่อนจะเดินผ่านชินไป

คาฉะ : ก็อย่างที่ชั้นบอกล่ะนะ ว่าวันนี้ชั้นจะทำเป็นไม่ได้ยินอะไรที่แกพูด แต่คราวหน้า จงรู้จักที่ต่ำสูงบ้างก็ดีไม่น้อย ถือซะว่าเป็นทางที่ฉลาดกว่าการกระทำของแกตอนนี้นะ - เธอเดินออกจากประตูห้องน้ำไป ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ใส่ใจในการกระทำใดๆของชินเลยแม้แต่น้อย

[ ตัวเลือก ]
[ 1 ] ใช้ห้องน้ำต่อ [ 2 ] อื่นๆ

[ 2 ]

หลังจากที่เธอคนนั้นเดินออกไป ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ..

" อะไรของเธอคนนั้นละเนี่ย.. = = "

พออารมณ์เย็นลงหน่อยแล้วก็เริ่มคิดได้ว่า เธอคนนั้นคือเจ้าบ้านหลังนี้สินะ..

ถ้าให้เรียงลำดับพี่น้องก็คงประมาณนี้

ซานะ => ยามิ => คิริโนะ => เซนะ => คาฉะ

' . . . . . . . . . . '

ช่างมันแล้วกัน

เมื่อคิดดังนั้นจึงเดินออกจากห้องน้ำไปบ้าง เพราะจะให้อาบต่อจากสถานการณ์เมื่อกี้มันก็ยังไงๆอยู่

' ไว้เดียวค่อยไปอาบที่โรงอาบน้ำแทนก็ได้ '

" เฮ้อ... ว่าแต่ชีวิตเรามันมาเจอเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกันนะ ? ถ้าเป็นในการ์ตูนหรือนิยายละก็ สภาพแวดล้อมที่นี้ก็เหมือนสวรรค์แท้ๆ "

' แต่นี้มันชีวิตจริงนินะ.. '

" . . . . . . . . . . "

' อยากอ่านนิยายจัง.. '

เมื่อคิดได้ดังนั้นเค้าจึงกลับไปที่ห้อง ..

พอมาถึงที่ห้องแล้วก็ก้มลงแล้วหยิบนิยายมาอ่าน เฮ้อ.. อย่างน้อยก็ทำให้ละจากเรื่องวุ่นวายต่างๆในสองวันนี้ได้ละนะ..

เค้าพบหนังสือเล่มนึงในชั้นวาง .. เป็นหนังสือหน้าปกประหลาด .. ดูเหมือนว่าจะอยู่ในห้องนี้มาก่อนแล้ว

" . . . . . . นิทาน ? "

ชินเริ่มต้นอ่าน ในเนื้อหานั้นมีอยู่ว่า..

นานมาแล้วมีชายคนหนึ่งชื่อว่า ทิฐิ เขาเป็นคนที่มีนิสัยอวดดื้อถือดี ไม่ต่างจากชื่อ เพราะเมื่อได้ลองเชื่อมั่นในสิ่งใดแล้ว ทิฐิคนนี้ก็จะยึดมั่นถือมั่นในสิ่งนั้นไม่เปลี่ยน และจะไม่ยอมรับฟังข้อคิดเห็นที่ผิดไปจากความเชื่อเดิมโดยเด็ดขาด แม้ว่านี่จะแสดงให้เห็นถึงความเป็นคนเอาจริงเอาจัง และเคร่งครัดกับชีวิต แต่บางครั้งเขาก็ดื้อรั้นมากเกินไปจนขาดเหตุผล และทำให้สูญเสียสิ่งดี ๆ ในชีวิตไปมากมาย โดยที่เขาเองก็ไม่เคยรู้มาก่อน
      
       กล่าวสำหรับทิฐิ เขาไม่ใช่คนร่ำรวย ดังนั้นจึงต้องทำงานหนักเพื่อหาเงินมาใช้จ่าย กระทั่งมีฐานะขึ้นมาในระดับหนึ่ง ทิฐิจึงคิดที่จะหยุดพักตัวเองจากการงาน แล้วเดินทางไปเรื่อย ๆ เพื่อเที่ยวชมโลกกว้าง เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้น ทิฐิจึงจัดการฝากบ้านไว้กับญาติพี่น้อง แล้วเก็บสัมภาระออกเดินทางทันที
      
       ทิฐิเดินทางไปยังที่ต่าง ๆ ชมนั่นแลนี่ และพูดคุยกับผู้คนที่อยู่ในที่เหล่านั้นมากมาย การท่องโลกกว้างของทิฐิน่าจะทำให้เขามีความรู้ดี ๆ หรือเกิดทัศนคติใหม่ ๆ ขึ้นมาบ้าง แต่เมื่อไรก็ตามที่มีคนกล่าวคำซึ่งผิดไปจากความรู้หรือความเชื่อมั่นเดิมของเขา ทิฐิก็จะรีบกล่าวแก่คน ๆ นั้นทันทีว่า
      
       "นั่นไม่ถูกเลยนะ ที่จริงแล้วมันต้องเป็นดังที่ข้ารู้มาต่างหาก"
      
       สิ่งนี้เองทำให้การเดินทางไปทั่วโลกของเขา แทบจะไม่ก่อให้เกิดประโยชน์อันใดขึ้นในชีวิตของเขาเลย
      
       กระทั่งวันหนึ่งทิฐิได้พลัดหลงเข้าไปในดินแดนแห่งทะเลทรายอันแสนแห้งแล้ง และไร้ผู้คนสัญจร เขาหลงทางอยู่ในดินแดนแห่งนั้นสามวันสามคืน จนกระทั่งอาหาร และน้ำดื่มร่อยหรอและหมดลงในที่สุด ทิฐิจึงเดินต่อไปไม่ไหว เขาล้มลงนอนบนผืนทรายอย่างคนสิ้นเรี่ยวแรง
      
       แต่ทิฐิยังไม่อยากตายตอนนี้ ดังนั้นแม้ร่างกายจะอ่อนระโหยโรยแรงขนาดไหน แต่เขาก็รวบรวมพลังใจของตนเฝ้ากล่าวคำภาวนาขอความเมตตาจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยเหลือเขาด้วย
      
       "ข้าแต่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ได้โปรดเมตตาข้า ผู้ซึ่งไม่เคยเบียดเบียนใคร ขอทรงประทานน้ำมาให้ข้าได้รักษาชีวิตของตนเองไว้ แม้เพียงหนึ่งหยดก็ยังดี" แล้วในตอนนั้นเอง ทิฐิก็เห็นชายแปลกหน้าชาวเยอรมันคนหนึ่งเดินตรงมาหาเขา ทิฐิดีใจสุดจะกล่าว แล้วรีบพูดขึ้นทันทีว่า
      
       "โอ...ท่านผู้เป็นความหวังของข้า โปรดแบ่งน้ำของท่านให้ข้าดื่มด้วยเถิด"
      
       ชายคนนั้นยื่นถุงหนังสีน้ำตาลในมือให้แก่ทิฐิ แล้วกล่าวว่า
      
       "นี่คือ วาสซ่าร์ จงดื่มเสียสิ"
      
       แต่ทิฐิไม่อยากได้วาสซ่าร์ เขาอยากได้น้ำ ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธที่จะรับถุงหนังสีน้ำตาลจากชายแปลกหน้าคนนั้น ชายคนนั้นจึงเดินจากไป
      
       ทิฐิภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง คราวนี้มีชายชาวจีนคนหนึ่งเดินถือถุงหนังสีแดงเข้ามายื่นให้แก่ทิฐิ
      
       "นี่คือ น้ำ ใช่หรือไม่" ทิฐิถามชายชาวจีน
      
       "นี่คือ ซือจุ้ย จงดื่มเสียสิ" ชายชาวจีนตอบ
      
       ทิฐิรู้สึกไม่พอใจ ตอนนี้เขากระหายน้ำมากเหลือเกินแล้ว แต่ทำไมชายผู้นี้จึงนำซือจุ้ย มามอบให้แก่เขาเล่า ทิฐิจึงปฏิเสธถุงหนังสีแดงของชายชาวจีน ชายชาวจีนจึงเดินจากไป
      
       ทิฐิเริ่มภาวนาถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์อีก และครั้งนี้มีผู้หญิงชาวอินเดียคนหนึ่งมาปรากฏกายตรงหน้าของเขาในแทบจะทันที
      
       "เธอผู้มีใจเมตตา ขอน้ำให้ข้าดื่มหน่อยเถิด" ทิฐิพึมพำคำอ้อนวอนออกจากริมฝีปากที่แห้งผาก
      
       "นี่คือ ปานี จงดื่มเสียสิ" หญิงชาวอินเดียกล่าวพร้อมกับยื่นถุงหนังสีเขียวให้กับทิฐิ แต่นั่นทำให้ทิฐิโกรธมาก เขารวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ยกแขนปัดถุงหนังสีเขียวให้พ้นหน้า แล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า
      
       "ข้าไม่เอาของ ๆ เจ้า ข้าจะตายเพราะขาดน้ำอยู่แล้ว ข้าต้องการน้ำเท่านั้น!"
      
       หญิงอินเดียเมื่อได้ฟังดังนั้นก็เดินจากไปอีกคน ทิฐิเฝ้าอ้อนวอนขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่มีใครนำอะไรมายื่นให้เขาอีกแล้ว
      
       จิตของทิฐิกำลังหลุดลอยออกจากร่างที่ใกล้แตกดับ แล้วในตอนนั้นเอง เสียง ๆ หนนึ่งก็ดังแว่ว ๆ ให้ได้ยินว่า
      
       "ทิฐิคนถือดีเอ๋ย เราช่วยเจ้าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่เคยให้โอกาสตนเองเลย หากเจ้าเปิดใจให้กว้าง และยอมรับในข้อดีของสิ่งที่ไม่คุ้นเคยเสียบ้าง เจ้าก็คงรู้ว่าสิ่งที่อยู่ในถุงหนังทั้งสามนั้น ต่างก็เป็นน้ำดื่มบริสุทธิ์ทั้งสิ้น"
      
       เมื่อสิ้นเสียงแว่วนั้น ทิฐิคนถือดีก็สิ้นลมหายใจทันที

" . . . . . . . . . . . "

หลังจากที่อ่านจนจบ เค้าก็คิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้และเมื่อวานอีกครั้ง..

นายน่ะ ... เป็นโอตาคุรึเปล่า? ตอบมาสิ ถ้าไม่ใช่ล่ะก็ อย่ามาคุยกับชั้นนะ ชั้นไม่ชอบคุยกับคนธรรมดาๆอย่างเจ้าพวกนั้น

โอนี่ซังเป็นคนไม่ดีรึเปล่าล่ะคะ? ถ้าไม่ใช่หนูก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องห่วงอะไรนี่นา?

เหะๆๆๆ ก็รอที่จะกลับพร้อมกับชินคุงผู้น่ารักอยู่นี่ไงล่า~ มาให้กอดหน่อยสิ~

จะเรียกว่าทึ่มหรือเซ่อดีล่ะคะ คนอย่างคุณน่ะ?

ก็อย่างที่ชั้นบอกล่ะนะ ว่าวันนี้ชั้นจะทำเป็นไม่ได้ยินอะไรที่แกพูด แต่คราวหน้า จงรู้จักที่ต่ำสูงบ้างก็ดีไม่น้อย ถือซะว่าเป็นทางที่ฉลาดกว่าการกระทำของแกตอนนี้นะ

. . . . . . . . . . . . . . . .

หลังจากที่ลองครุ่นคิดเรื่องราวต่างๆ เค้าก็รู้สึกว่าอารมณ์เบื่อหน่ายเมื่อครู่ได้หายไปจากใจหมดสิ้นแล้ว..

" เปลี่ยนตัวเองงั้นเหรอ.. เรื่องแบบนั้นน่ะ.. มันง่ายซะที่ไหนกันละ "

ชินหลับตาลงแล้วก็ครุ่นคิดอยู่อีกพักนึง..

แต่.. มันก็ไม่ยากที่จะทำ

" . . . . ดีละ "

เมื่อตัดสินใจได้แล้วเค้าจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

" . . . . . . "

เค้าเขียนข้อความส่งออกเนื้อหาว่า [ มาที่ห้องหน่อยครับ มีเรื่องอยากจะคุยด้วย ... แล้วก็กรุณาอย่าบอกใคร ]

แม้จะลังเลเล็กน้อยแต่ก็กดส่งออกไป..

ส่งไปยังหมายเลขของชื่อคนที่เค้าไม่เคยเม็ม แต่กลับมีอยู่ในเครื่องเค้า [ เซนะ ]

เซนะ : จ๋าจ้า!!! - ปังเสียงประตูเปิดออกแทบจะในหนึ่งวินาทีที่ข้อความส่งไป

เซนะ : แหม กำลังลังเลอยู่เลยว่าจะบุกเข้ามาหรือจะรอชินคุงเปิดประตูมาทำเป็นบังเอิญพอดีซะอีก เล่นอนุญาติกันแบบนี้แสดงว่ายอมอ่อนข้อให้พี่สาวคนนี้แล้วสินะจ๊ะ - รูปประโยคที่ชวนเข้าใจผิดทั้งน้ำเสียงและท่าทีที่ออกอาการหื่นติดมาด้วยนั้น แทบจะไม่แปลกใจเลยที่จะทำให้ชินรู้สึกไม่ค่อยดีแต่ก็เกือบจะชินแล้วผิดกับตอนอยู่โรงเรียนลิบลับเลยทีเดียว . . .

' ป..เปิดประตูมาหลังจากที่เรากดส่งไปเนี่ยนะ คนๆนี้ ? '

เอาเถอะ..

" รุ่นพี่เซนะครับ ผมมีเรื่องอยากจะรบกวน และเป็นเรื่องที่มีแค่รุ่นพี่เท่านั้นที่ช่วยได้ด้วยครับ "

เซนะ : อื้อ ว่าไงล่ะๆ มีอะไรที่พี่สาวคนนี้เท่านั้นที่ช่วยได้อย่างนั้นหรอชินคุง? - จากน้ำเสียงและท่าทางของเธอคงบอกได้ว่าอยากรู้ใจจะขาดแล้วแหงๆ

ถึงแม้จะลังเลว่านี้เป็นทางเลือกที่ถูกหรือเปล่า แต่เค้าก็ตัดสินใจที่จะพูดออกไป

" รุ่นพี่เซนะ.. "

" ช่วยบอกสิ่งที่ทุกคนในบ้านหลังนี้ชอบ หรือคลั่งไคล้ ... วันเกิด อาหารที่ชอบ อาหารที่เกลียด งานอดิเรก.. ให้ผมหน่อยได้ไหมครับ "

แล้วก็พูดออกไปด้วยสีหน้าจริงจัง

รุ่นพี่เซนะรีบยื่นนิ้วมาแตะริมฝีปากของชินก่อนจะยิ้มหวานแล้วขยิบตาให้ชายหนุ่มเบาๆ

เซนะ : ของแบบนั้นต้องค่อยๆศึกษาไปทีละน้อยๆ สิจ๊ะ บอกกันหมดแบบนั้นมันก็ไม่สนุกน่ะสิจริงมั้ย?

เซนะเลื่อนนิ้วมืออกก่อนจะเท้าเอวเบาๆ

เซนะ : ว่าแต่ไหงจู่ๆถึงถามแบบนี้ออกมาล่ะจ๊ะ ? ไปเจอใครทำให้ต้องคิดถึงเรื่องนี้ล่ะ?

" ทิฐิน่ะครับ "

ชินพูดพร้อมกับทำตาเหมือนกับแม่บ้านที่รับข้อมูลข่าวสารจากสื่อมาง่ายๆ..

" แต่มันก็แน่นอนอยู่แล้วสินะครับ ดูเหมือนผมจะรีบร้อนไปหน่อย ขอโทษด้วยครับที่จู่ๆก็ถามมาแบบนี้ "

ชินพูดพร้อมกับเอามือมาทาบหน้าผาก

" แต่ว่า.. "

" เรื่องที่ผมอยากจะขอร้องน่ะ ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกนะครับ.. "

" เรื่องนี้ผมคิดว่า รุ่นพี่เป็นคนเดียวที่สามารถช่วยผมได้เท่านั้นด้วย "

เซนะ : โม่ เล่นพูดจริงจังแบบนี้ก็กลายเป็นเท่แทนน่ารักสิ แบบนั้นไม่เอาน้าาา - เซนะบิดตัวไปมาด้วยความเสียดายก่อนจะจ้องชินด้วยสายตาอ้อนให้ผ่อนคลายเรือ่งซีเรียสลงบ้าง

เซนะ : แล้วเรื่องที่จะขอร้องคืออะไรหรอ?

" เรื่องที่จะขอร้องก็คือ.. "

ชินเงียบไป.. แต่ก็พูดขึ้นมาแทบจะทันที

" ช่วยรับผม... ทำงานในบ้านหลังนี้จะได้ไหมครับ "

เซนะ : เหะ? - เซนะอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะทำสีหน้าตกใจและไม่เข้าใจกับเรื่องที่ชินพูด

เซนะ : เดี๋ยวสิๆ ทำงานที่บ้านหลังนี้หรอ? เธอเป็นแขก(จำเป็น)ของพี่นะ จะไปทำงานทำไมล่ะ? มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า ปรึกษาชั้นได้นะ?

เมื่อได้ยินดังนั้น ชินก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

" ไม่หรอกครับรุ่นพี่ การทำงานน่ะ ก็เหมือนเป็นการเรียนรู้อย่างนึงไม่ใช่เหรอครับ ? "

" จริงอยู่บนโลกนี้ มีคนที่ทำงานเพราะต้องแลกกับเงิน.. แต่ในบางส่วน เค้าก็ทำงานเพื่อสังสมประสบการณ์ด้วยยังไงละครับ "

ชินยังคงบอกต่อไปเรื่อยๆ เพราะนั่นเป็นสิ่งที่ตัดสินใจแล้ว

" กรณีของผมน่ะ อยากจะลองใช้ชีวิตด้วยความสามารถที่ตัวเองมีก็เท่านั้นแหละครับ "

" ถึงผมจะเคยคิดว่าผมเป็นคนที่มีความสามารถ แต่ในวันสั้นๆสองวันนี้ทำให้ผมรู้ว่าตัวเองยังขาดอะไรอีกมาก "

หลังจากพูดจบชินก็ยิ้มให้กับเซนะ แล้วก็โค้งให้อย่างสุภาพ

" ถ้าเป็นเรื่องที่ไม่เหลือบ่ากว่าแรงละก็ กรุณาด้วยครับ "

Melonpang

เซนะ : อืม . . . - เซนะทำหน้าคิดหนักก่อนจะใช้มือเรียวบางของตัวเองกดโทรศัพท์มือถือก่อนจะกดส่งข้อความออกไป

เซนะ : ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องคุยกับ คาฉะล่ะนะ เพราะเด็กคนนั้นเป็นเจ้าบ้านด้วย - เซนะถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ภายในห้อง

เซนะ : ไม่เข้าใจเลยนะทำไมจู่ๆถึงถามอะไรแบบนั้นออกมาได้นะ แถมแข็งขันกันแบบนี้จะแย้งได้ยังไงกัน .. .  -เธอบ่นพึมพำเบาๆ ไม่นานนักเสียงประตูก็ได้ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างบางในชุดนอนสุดวาบหวิว

คาฉะ : มีธุระอะไรหรอ ท่านพี่เซนะ - เธอกล่าวทักทายเซนะด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม

เซนะ : บอกว่าไม่ต้องเรียกว่าท่านพี่ยังไงล่ะ เรียก พี่เฉยๆก็พอแล้ว

คาฉะ : ไม่ได้หรอกแบบนั้นมันเสียมารยาทนี่ - เธอหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะหันมาหา ชิน

คาฉะ : แล้ว เรื่องที่เรียกชั้นคนนี้มา มีอะไรงั้นรึ?

" . . . . "

ชินเดินเข้าไปใกล้ๆกับคุณหนูตรงหน้า จากนั้นก็ก้มหัวเล็กน้อย

" เรื่องในห้องน้ำเมื่อกี้ต้องขอโทษด้วยครับ "

คาฉะยิ้มก่อนจะเชิดหน้าเล็กน้อย

คาฉะ : หึ ชั้นบอกแล้วนี่ว่าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น แต่อย่างน้อยแกก็ยังเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ชั้นล่ะนะ

เซนะ : เห้!!!? วะวะวะว่าไงนะ ชินคุง เปลี่ยนเสื้อผ้าให้คาฉะจังแทนเมดหรอ!? - เซนะโผล่งขึ้นมาด้วยความตกใจ

คาฉะ : อ้าว? แล้วจะตกใจอะไร? เจ้านี่ก็เป็นพ่อบ้านที่ท่านพี่จ้างมาไม่ใช่รึ? - คาฉะทำหน้าสงสัยพลางชี้มาที่ชิน

ได้ยินดังนั้น ชินก็ยิ้มน่ากลัวออกมาแว่บนึงก่อนที่จะตอบกับคาฉะว่าหันหน้าไปหารุ่นพี่เซนะ

" ใช่ครับ .. ผมเป็นพ่อบ้านที่ [คุณหนูเซนะ] จะจ้างไว้ยังไงละครับ "

ชินละคำพูดนิดนึงก่อนที่จะพูดต่อออกไปว่า

" ความจริงสถานะก็อย่างที่คุณหนูคาฉะบอกนั่นแหละครับ ผมเป็น [ของเล่น] ของ [คุณหนูเซนะ] ยังไงละครับ "

คาฉะ : โอ้ อย่างนั้นหรอ ถ้าอย่างนั้นเรื่องที่จะคุยก็คือเรื่องรับมาเป็นพ่อบ้านของบ้านหลังนี้สินะ? - คาฉะย้อนประเด็นขึ้นมาก่อนจะทำท่าคิดเล็กน้อย

คาฉะ : ก็นะ จะให้ทดลองงานดูก่อนก็ได้ พอดีชั้นเองก็พึ่งรับนักเรียนหลักสูตรพ่อบ้านมาไว้เหมือนกัน จะเพิ่มพ่อบ้านมาอีกซักคนสตีฟก็คงจะทำงานได้คล่องตัวขึ้นเยอะ ถือซะว่าเป็นเรื่องดีไปก็แล้วกัน - คาฉะเกริ่นขึ้นมาเหมือนกับว่าที่เธอถูกชินเห็นตัวเองเปลือยไม่ได้ทำลายความทะนงตัวของตัวเองไปเลยแม้แต่น้อย

เซนะ : เดี๋ยวๆ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน นี่เธอไม่อายบ้างเลยหรอ ที่ถูกหมอนี่เห็นตอนโป๊น่ะ?

คาฉะ : ? อายทำไมล่ะคะท่านพี่ กับบ่าวกับไพร่ถือซะว่าเป็นบุญของพวกมันซะอีกที่ได้เห็นเรือนร่างอันเปลือยเปล่าของชนชั้นสูงอย่างเราน่ะ

เซนะ : อย่างน้อยก็มีจิตสำนึกในทางโลกปรกติหน่อยเถอะย่ะ!

" เอ่อ... "

' ถึงจะว่ายังไงก็เถอะ เราก็ไม่ได้มองสักหน่อย.. '

" ถ้าอย่างนั้น จะรับผมไว้ทำงานสินะครับ "

คาฉะ : อื้ม จะรับไว้ทำงานก็ได้นะ แต่มีข้อแม้แค่สองอย่าง - คาฉะพูดพลางยกนิ้วเรียวบางของตัวเองขึ้นมาสองนิ้ว

คาฉะ : 1. แกจะเลือกปรณิบัติกับน้องสาวของพวกชั้นก็ได้ แต่ห้ามขัดใจพวกเธอเป็นอันขาด

คาฉะ : 2.ถ้าหากหมารับใช้อย่างแกคิดจะคาบดอกฟ้าอย่างพวกชั้นล่ะก็ เรื่องจะไม่จบแค่โดนไล่ออกจากบ้านหลังนี้หรอกนะ จำใส่ใจ จำใส่ใจเอาไว้ให้ดีล่ะ

Break Out!!

จะไม่ได้รับคะแนนความสัมพันธ์ใดๆจากบ้าน เซนะ ซานะ ยามิ คาฉะ คิริโนะ จนกว่าสถานะพ่อบ้านของชินจะหลุดออกไป

" รับทราบครับ คุณหนูคาฉะ "

ชินก้มให้กับเจ้าบ้าน และก็หันไปทางรุ่นพี่เซนะ

" ขอโทษที่เอาแต่ใจนะครับ รุ่นพี่.. "

เซนะได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความเอาแต่ใจนั้น

เซนะ : อยู่เฉยๆก็ดีอยู่แล้วแท้ๆน้า ชินคุง . . .

คาฉะ : เอาเถอะ อย่างน้อยถ้าเป็นพ่อบ้านก็จะได้ไม่โดนไล่ตะเพิดที่เห็นเรือนร่างของหนูยังไงล่ะคะท่านพี่

เซนะ : อันนั้นเธอเข้าใจผิดคิดว่าชินคุงเป็นพ่อบ้านไปเองไม่ใช่หรอ? แล้วก็นะคาฉะ พี่ว่าน้องเลิกใช้คำพูดยากๆอะไรแบบนั้นไม่ได้หรอ?

คาฉะ : อ่อนหัดค่ะท่านพี่ อย่าลืมสิว่าหนูต้องมารับหน้าที่นี้แทนท่านพี่ที่จะไปเรียนต่อเมืองนอกน่ะ? ลืมไปแล้วหรอ ?

เซนะ : . .  .

คาฉะ : ถ้าอย่างนั้น ก็ขอตัวพักผ่อนก่อนนะคะ พรุ่งนี้หนูต้องไปเทรนพ่อบ้านคนใหม่ด้วย ราตรีสวัสดิ์ค่ะท่านพี่ - เมื่ออยู่ในสถานะของพ่อบ้านแล้วกลายเป็นว่าคุณหนูคาฉะแทบจะไม่สนใจชินในตอนนี้เลยก็ว่าได้ เธอหันหลังให้ทั้งสองก่อนจะเดินออกจากห้องไป

เซนะ : ขอโทษนะ ที่เด็กคนนั้นชอบพูดอะไรชวนเข้าใจยาก แต่ก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไรหรอก ถ้าไม่นับที่เป็นพวกไม่ค่อยแคร์ชาวบ้านเขาน่ะนะ - รุ่นพี่เซนะกล่าวขอโทษแทนน้องสาวของตัวเอง

ชินก้มรับคำของพี่เซนะ แต่ดูเหมือนต้องเรียกคุณหนูเซนะแทนซะแล้ว

" .... "

เนื่องจากมันก็ค่ำพอสมควรแล้ว แถมสถานะตอนนี้ก็ไม่ใช่แขกของบ้านนี้แล้ว ชินจึงยืนรอว่าคุณหนูเซนะจะให้ทำอย่างไรต่อ

เซนะ : นี่ๆ ไม่เอาน่า อย่าเงียบแบบนั้นสิ พูดอะไรบ้างก็ได้

เซนะปรับตัวกับบรรยากาศที่เปลี่ยนไปแบบกระทันหันนี้ไม่ทันจึงหาเรื่องชวนคุยเพื่อให้ชินทำตัวสบายๆอย่างแต่ก่อน

" หาเรื่องคุย..เหรอครับ? "

ได้ยินดังนั้น ชินก็ครุ่นคิดอยู่พักนึง ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

" พี่.. เอ่อ คุณหนูเซนะ.. "

" ไอ้งานพ่อบ้านเนี่ย มันต้องทำอะไรบ้างเหรอครับ "

หันกลับไปพูดด้วยสีหน้าจริงจัง(?)

เซนะ : เอะ? อ้อ คือ เรื่องงานบ้านกับพวกงานจิปาถะทั่วๆไป เมดจะเป็นฝ่ายดูแลน่ะนะ ส่วนพ่อบ้านก็ทำงานคล้ายๆกัน แต่จะเพิ่มตรงเป็นคนขับรถให้บ้าง เป็นคนคอยปรณิบัติเวลาออกไปข้างนอกบ้างแล้วแต่ว่าจะถูกเรียกไปรึเปล่า

เซนะ : ตะแต่บอกไว้ก่อนนะว่า ไม่มีพ่อบ้านคนไหนต้องดูแลคุณหนูตอนที่กำลังอาบน้ำนอกจากเมดนะ อ่ะ

ดูเหมือนว่าเซนะจะนึกอะไรออกย้อนความกลับมาได้

เซนะ : แย่ล่ะ พี่เพิ่งรู้สึกตัวตะกี้นี้เอง . . .  เมื่อกี้นี้คาฉะกำลังโกรธอยู่สินะ. . .

" คงอย่างงั้น .. ละมั้งครับ "

ชินมองไปทางอื่นพลางยิ้มเจื่อนๆ

เซนะ : เฮ้อ แต่เธอไม่น่าทำแบบนั้นเลยน้าาา - เซนะบ่นด้วยความปวดหัว ก่อนจะเดินมาหาชิน

เซนะ : ก่อนอื่นก็เก็บเจ้านี่ไว้ก่อนก็แล้วกันนะ

เซนะยื่นกระดิ่งมาสายห้อยทั้งหมด 5 สียื่นให้กับชิน

" เอ่อ.. นี่คือ "

ชินรับกระดิ่งมาพร้อมกับถามกลับ

เซนะ : มันเป็นกระดิ่งเอาไว้บอกว่านายกำลังดูแลคุณหนูคนไหนอยู่น่ะ

เซนะ : ผูกเอาไว้นะ ตัวกระดิ่งจะมีที่ล็อคอยู่ถ้าเกิดน้องสาวคนไหนต้องการให้เธอไปดูแล เขาก็จะมาเลื่อนกระดิ่งตรงข้อมือของเธอเองแหละ

เซนะพูดพลางลองขยับตัวกระดิ่งไปยังสีของตัวเอง ( สีเขียวเข้ม )

' อย่างนี้นี่เอง.. '

ชินคิดพลางมองไปที่กระดิ่งของตัวเองอีกครั้ง

[ สีเขียว ]

' อะ.. หมายความว่า '

" .. เอ่อ มีอะไรให้รับใช้เหรอครับ "

เค้ารีบตอบกลับไปทันที

เซนะเผลอหน้าแดงนิดๆกับรีแอ็คชั่นนั้นของชินก่อนจะเอามือแตะแก้มของตัวเองพลางบิดตัวเล็กๆ

เซนะ : ว๊าย แหม ชั้นเป็นคนแรกของเธอสินะชินคุง น่าร๊ากกก

' ..? คนแรก .. อ้อ หมายความว่าเราต้องรับใช้พี่เค้าเป็นคนแรกสินะ '

" ครับ พี่..เอ๊ย คุณหนูเซนะเป็นคนแรกของผมครับ "

ชินยิ้มเจือนๆ ก่อนที่จะถามต่อไปว่า

" ถ้างั้นจะให้ผมทำอะไรดีครับ? "

ชินพูดพลางเอียงคอเล็กๆ ก่อนที่จะรู้สึกตัวแล้วรีบเปลี่ยนเป็นก้มแทน

เซนะ : อืมมมม ขอคิดดูก่อนนะ เอโตะ จะให้ใส่ชุดเมดสั้นๆหรือว่าจะเป็นชุดสาวน้อยจอมเวทย์ดีน้า . . .

รุ่นพี่เซนะบ่นพึมพำซะจนมีเสียงออกมาให้ชินได้ยินแถมยังมีท่าทีแปลกๆเผยออกมาอีกแล้ว

[นั่นไม่ใช่งานพ่อบ้านแล้ว นั่นมันหนูลองชุดชัดๆ !]

แต่ชินก็ทำได้แค่คิดในใจเท่านั้น ดูเหมือนจะวิกฤตแล้วสิ หรือนี่เป็นบททดสอบแรกกันหวา

" . . . . . "

' เหงือไหล .. ไม่สิ เราต้องไม่หนีปัญหานี่นา '

ในขณะที่คิดแบบนั้น ท่าทางของรุ่นพี่ก็ดูจะแปลกขึ้นจนน่าขนลุกทุกทีๆ

' .....แต่ใครก็ได้มาช่วยทีเถอะ '

เค้าทำได้แค่ยืนอยู่อย่างนั้น

เซนะ : ดีล่ะ! ตัดสินใจได้แล้ว! - จู่ๆรุ่นพี่เซนะก็โผล่งขึ้นมาเกือบทำให้ชินสะดุ้งโหยงด้วยความวิตกกังวลของตัวเองเลยก็ว่าได้

เซนะ : เอาเป็นคุณเมดกระโปรงสั้นๆดีกว่าน้า ท่าทางจะเหมือนท่านประธานเมดแน่ๆเลย ขอเสพหน่อยนะจ๊ะชินคูงงงง

- เสียงที่ลากยาวมาพร้อมกับมือที่ทำท่าจะเอื้อมไปจับไหล่ทั้งสองของชินค่อยๆย่างกลายเข้ามาทุกที

[ ตัวเลือก ]
[ [ 1 ] ยอมๆไปเถอะ แค่วันเดียวเห็นแก่คุณหนูเซนะ [ 2 ] ตะโกนขอความช่วยเหลือจากห้องข้างๆ. . . ]

[ 1 ]

เสร็จแน่...

นั่นเป็นความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในหัว

' พรุ่งนี้เราต้องเช็คดวงประจำปีซะแล้วสิ.. '

ชินคิดแบบนั้นก่อนที่เค้าจะยกธงขาวยอมแพ้ครั้งแรกในชีวิต

ซานะ : พี่เซนะค้า - เสียงใสๆแต่ลากยาวเล็กน้อยชวนให้รู้สึกหวาดกลัวนิดๆดังมาจากด้านหลังทั้งสองคน ทำเอาเซนะที่กำลังจะระรื่นคลื้นเครงกับความสุขเล็กๆน้อยเปลี่ยนสีหน้าเป็นหน้าซีดขึ้นมาแถมยังหันกลับมามองต้นเสียงด้วยท่าทางลำบากเอาเรื่อง

ซานะ  : เห็นบอกว่าชินคุงเรียกมาปรึกษาแต่บทสนาตะกี้มันรบกวนพี่เค้าชัดๆเลยไม่ใช่หรอคะ?

เซนะ : มะ ไม่ใช่นะ ซานะจัง คะคือพี่สาวกำลังคุยว่าชินคุงเหมาะกับชุดพ่อบ้านรึเปล่าน้าเท่านั้น

ซานะ : ' ชินคุงต้องเหมาะกับชุดประธานเมดแน่ๆเลย ' - ซานะทวนคำพูดเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนขึ้น ก่อนจะยิ้มบางๆให้พร้อมกับหยิบสมุดที่น่าจะเป็นหัวเรื่องที่เธอเพิ่งพูดไปเมื่อกี้นี้แน่ๆ

ซานะ : จะจับผู้ชายคอสเดรสเป็นเมด มันคงไม่ใช่ชุดพ่อบ้านแล้วล่ะมั้งเนอะ?

ไม่นานนัก ซานะได้เดินมาหิ้วพี่สาวไปเสียจนไม่รู้ว่าใครเป็นพี่ใครเป็นน้องแล้วตอนนี้

ซานะ : อ๊ะ ขอโทษที่พี่เซนะมารบกวนเวลาพักผ่อนนะคะ ถ้างั้น พวกหนูขอตัวก่อน - เซนะยิ้มให้ชินพลางเอียงคอพอเป็นมารยาท

เซนะ : ไม่นะ ซานะจัง พี่สาวยังไม่ได้. . .

ซานะ : อะไรหรอคะ พี่สาว?

เซนะ : ฮิค ปะเปล่าจ๊ะ

" .......ซานะจัง "

ชินมองภาพนั้นอย่างทึ้งๆ ยังไงก็ตามดูเหมือนจะรอดแล้ว

" อะ.... ฮ เฮ้อ.. "

' กลับห้องก่อนดีกว่า.. '

เค้าถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเดินกลับห้องไป

ดูเหมือนว่าเรื่องวุ่นวายจะผ่านพ้นไปแล้ว เวลานี้ชินมีอิสระที่จะทำในสิ่งที่ตัวเองชอบหรือจะพักผ่อนเพื่อรอรับเช้าวันใหม่

[ ตัวเลือก ]
[ [ 1 ] เข้านอน [ 2 ] ลงไปอาบน้ำที่ห้องอาบน้ำ [ 3 ] อื่นๆ ]

[ 2 ]

" จะว่าไปยังไม่ได้อาบน้ำเลย.. "

ชินนึกขึ้นมาได้ จะว่าไปเสื้อผ้าก็ลืมไว้ในห้องอาบน้ำนี่นา..

" .... "

นึกถึงยาฉะขึ้นมา..

' จะว่าไป..เรานี่ก็โกรธเหมือนกับเด็กๆเลยแฮะ.. '

' แต่กลุ้มไปตอนนี้คงไม่มีอะไรดีหรอก ไปแช่น้ำให้หัวโล่งๆดีกว่า.. '

ชินคิดในแง่บวก แล้วเดินย้อนลงไปข้างล่าง

Ex : Route Unlock [ Day 9 ]

หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว คงได้เวลาที่ชินจะต้องพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวตื่นแต่เช้าเพื่อเริ่มงานของพ่อบ้านวันแรกเสียที

ไม่ได้รับคะแนนความสัมพันธ์ใดๆจากอีเว้นท์ในวันนี้

DAY 7

เช้าวันหยุดวันแรกได้เริ่มขึ้น ดูท่าการย้ายเข้ามาของชินจะย้ายมาช่วงสุดสัปดาห์พอดีจึงทำให้วันต่อมาเป็นวันหยุดของเขาเอง

ก็อกๆ เสียงประตูดังขึ้น

เซบัสเตียน : ชินซามะ ได้เวลาตื่นเริ่มงานแล้วครับ - เสียงหัวหน้าพ่อบ้านเคาะประตูเพื่อปลุกชินให้ตื่นจากการหลับไหล

จะเต็มแล้วขึ้นใหม่ได้เลย

Eureka_GL_World

คาฉะ : ห่ะ!? วะว่าไงนะ นี่แกยังมาถามชั้นอีกหรอว่ามีธุระอะไรน่ะ!?  - คาฉะเดือดปุดๆกับคำถามนั้น

คาฉะ : นายเป็นพ่อบ้านของชั้นคนนี้ไม่ใช่หรอ อย่างน้อยก็ต้องมารับชั้นที่หน้าบ้านทุกเช้า แล้วก็คอยดูแลชั้นในช่วงเช้าแบบนี้ไม่ใช่หรือไงกันห๊ะ? ประธานนักเรียนไม่ได้อบรมแกเลยหรือยังไงกัน?

คาฉะ : แฮกๆ . . . - คาฉะเผลอตะวาดเยอะไปหน่อยทำเอาเธอเหนื่อยเลยทีเดียว แต่ดูท่าเธอที่เธอโกรธคงไม่ใช่เพราะเรื่องแค่นั้นหรอกมั้ง? มานึกดูดีๆ เด็กคนนี้มักจะกดโทรศัพทย์อยู่เสมอ ที่โกรธคงเพราะรอไอยะตอบกลับมาไม่ไหวซะมากกว่า?

ผมเดินเข้าไปหาคาฉะใกล้ ๆ พร้อมกับลูบหัวของเธอเบา ๆ

" ก็มาแล้วนิไง "

ผมพูดสั้น ๆ คงจะทําให้เธอใจเย็นได้มากขึ้นล่ะนะ

" แล้วเตรียมห้องให้ชั้นไว้รึยังล่ะ "

คาฉะ : เรื่องนั้นให้คริสตินจัดให้แจงไว้ให้แล้ว . ..  - คาฉะตอบเสียงขุ่นๆก่อนจะเงยหน้ามองไอยะ

คาฉะ : ยังไงซะแกจะพยายามให้ชั้นเรียนยากๆ ยังไงก็ไม่ยอมหรอกนะ

" คร้าบ ครับ เดี๋ยวมืด ๆ ชั้นจะไปขนของที่นําเป็นไปที่ห้องพักนั้นล่ะกัน.. "

ผมตอบกลับคาฉะ โดยไม่สนใจคําพูดประโยดที่สองของเธอสักเท่าไหร่

" แล้วทีนี้ชั้นต้องทําอะไรต่อ ถ้าไม่มีอะไรชั้นไปล่ะนะ "

คาฉะ : ว่าไงนะ !? นี่แกไม่รู้จักพื้นฐานของพ่อบ้านเลยงั้นหรอ? ยัยไอรินั่นไม่ได้ให้ระเบียบการของหลักสูตรนี้ไปเลยหรือไงน่ะ? - คาฉะถามด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อกับการกระทำที่ออกลู่ทางของพ่อบ้านของไอยะ

คาฉะ : อย่างน้อยๆ ก็ต้องคอยเอาใจชั้นคนนี้ซึ่งเป็นนายของแกก่อนไม่ใช่หรอ!?

" ชั้นบอกเธอแล้ว ชั้นจะทําต่อเมื่อชั้นอยากทํา "

ผมตอบพร้อมลูบหัวคาฉะอีกครั้ง

" แต่ก็ใช่ว่าชั้นจะไม่ดูแลเธอเลยนะ "

คาฉะ : ฮึ่มมม . . .- คาฉะได้แต่ก้มหน้าก้มตาอยู่แบบนั้นก่อนจะส่ายหัวเบาๆให้มือของไอยะหลุดออกจากศรีษะของตัวเอง

คาฉะ : ฮึ สงสัยแกจะมีธุระอยู่สินะ ถ้างั้นเชิญไปทำให้เสร็จก่อนก็ได้ คืนนี้จะย้ายมาใช่มั้น ชั้นจะได้ให้จัสตินขับรถไปรับ?

" ตอนนี้ยังไม่มีหรอก ชั้นแค่แกล้งเธอเล่นเฉย ๆ "

ผมพยายามเอามือไปลูบหัวเธอต่อ

" ตอนนี้ชั้นจะทําตามคําสั่งเธอสักข้อล่ะกัน ว่าง ๆ อยู่ ลองสั่งมาสิ "

คาฉะยิ้มกริ่ม ก่อนจะถามไอยะออกมาด้วยเสียงอันปิติ

คาฉะ : โอ้ ให้ชั้นคนนี้เป็นคนสั่งเองเลยอย่างนั้นหรอ? สั่งอะไรก็จะทำตามที่บอกสินะ?

" ใช่แต่อย่างเดียวนะ ถือเป็นการขอโทษที่มาสายล่ะกัน "

ผมตอบเธอทั้ง ๆ ที่ลูบหัวของเธอต่อไป

มารู้สึกตัวอีกทีผมก็ชอบลูบหัวคาฉะไปแล้ว

คาฉะ : อืมมม พอดีชั้นเพิ่งรับพ่อบ้านมาใหม่อีกคนนึงน่ะ  - คาฉะหลับตาลงเบาๆขณะที่ไอยะกำลังลูบหัวเธอไปพลางก่อนจะเงยหน้าช้าๆให้มือของไอยะหลุดออกจากศรีษะเธอ

คาฉะ : แล้วท่าทางพี่สาวชั้นจะยกยอมันซะด้วย . . .

คาฉะ : แล้วชั้นเผลอตั้งข้อกำหนดไปตามอารมณ์ซะด้วยสิ เลยรู้สึกว่าทำเกินไปรึเปล่า . . .

คาฉะ : แล้ว แกว่าไงล่ะ ?

" ถ้าเป็นความตั้งใจของเธอ ก็ไม่มีอะไรที่ชั้นต้องขัดนิ "

ชั้นยังไม่รู้เลยว่าข้อกําหนดนั้นคืออะไร แถมเจ้านั้นเป็นใครก็ไม่รู้เหมือนกัน

จะไปรู้สึกโกรธนิขุ่นเคืองก็ไม่ได้ แต่ถ้าหากมันคือไอเจ้าชุนล่ะก็...

จัดหนักอย่าให้เหลือเลย

" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับสิ่งที่เธออยากให้ชั้นทําล่ะ "

คาฉะ : แกแกล้งโง่รึเปล่าน่ะ ตอนนี้ชั้นอยากได้คำปรึกษาจากแกยังไงล่ะ . . . - คาฉะมองไอยะด้วยสายตาไม่อยากเชื่อว่าไอยะยังไม่รู้ตัวอีกว่าเธอต้องการอะไรตอนนี้

คาฉะ : เฮ้อ ช่างเถอะ ชั้นเผลอคิดว่าน่าจะได้คำแนะนำดีๆจากแกล่ะนะ เล่นเอาหมดอารมณ์จะปรึกษาเลยให้ตายสิ . . .

ก็นะ... ปกติผมก็เป็นคนไม่ชอบสุงสิงอะไรกับใครมากเท่าไหร่อยู่แล้ว

คงจะเป็นอย่างที่เธอว่าจริง ๆ นั้นแหละ ผมไม่รู้ด้วยซํ้าว่าเธอกําลังต้องการคําปรึกษา...

เอาเถอะ...

ผมเดินเข้าไปสูบหัวคาฉะอีกครั้ง มันเหมือนเป็นสิ่งเสพติดของผมไปซะแล้ว สนุกดีจริง ๆ

" ถ้าเธอคิดว่าสิ่งที่เธอทํามันถูกต้องล่ะก็.. ไม่เห็นจําเป็นต้องกระวนกระวายเลย.. ถ้าเธอคิดว่าควรทําก็ทําต่อไปเถอะ... "

ผมยังคงลูบหัวของเธอต่อไปพลางมองไปบนท้องฟ้า

" แต่ถ้าเธออึดอัดใจที่จะทําในบางสิ่ง ก็เลิกทําซะ ก็หมดเรื่องแล้ว "

มันคงเป็นคําปรึกษาที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่นี้ก็เป็นหลักการใช้ชีวิตของผมมาตลอด

ทําในสิ่งที่อยากทําแล้วมีความสุข แต่ถ้าทําแล้วไม่มีความสุขก็เลิกทํา

คาฉะ : ให้ตายสิ นี่แกชอบลูบผมของชั้นมากขนาดนั้นเลยหรือไงนะ - คาฉะทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยใส่ไอยะแต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร

คาฉะ : แถมยังให้คำแนะนำอะไรทำนองนั้นออกมาได้เนี่ย เชื่อเขาเลย - เธอพูดก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระดิ่งผูกสาย ห้าสีก่อนจะยื่นให้กับไอยะ

คาฉะ : รับเจ้านี่ไว้สิ แกคงจะเคยเห็นสินะ?

เมื่อมานึกย้อนดูเหมือนไอยะจะเห็นพ่อบ้านที่ขับรถมาส่งชื่อ คริสเตียนอะไรนี่แหละ ผูกเอาไว้ที่ข้อมือของเขาอยู่จริงๆ

" ... ก็คงงั้นแหละ ... "

ผมรับเจ้านั้นขึ้นมาดู แล้วส่ายไปส่ายมา

" ให้ชั้นทําไม ? รึชั้นต้องผูกเจ้านี้ไว้ที่ข้อมือ ? "

ที่จริงผมก็รู้คําตอบอยู่แล้วล่ะนะ ว่าคงจะเป็นอะไรสักอย่างเพื่อยืนยันความเป็นพ่อบ้านของบ้านของหล่อน

แต่ก็ถามไปงั้น เผื่อมีสิทธิ์พิเศษอะไรแปลก ๆ

คาฉะ : ผูกเจ้านี่ไว้ที่ข้อมือของแกซะ แล้วก็เจ้านี่เอาไว้บอกว่าตอนนี้นายกำลังรับใช้ใครอยู่

คาฉะ : สีแต่ละสีจะบอกว่าน้องสาวของชั้นหรือชั้นคนนี้กำลังต้องการให้แกมาคอยปรณิบัติอยู่ มันก็เหมือนสิทธิพิเศาเฉพาะบุคคลล่ะนะ อย่างน้อยแกก็ไม่ต้องไปทำงานจิปาถะแต่มาดูแลตัวลูกสาวของตระกูลแทน

" ลูกสาวของตระกูล... เธอมีลูกแล้วเหรอ ? "

ผมถามคําถามว้อนโดนด่าออกไปเล่น ๆ ก็นะคาฉะสําหรับผมช่างน่าแกล้งเสียนี้กระไร

" เธอเป็นเจ้าบ้านนิ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ "

ผมยังคงพูดกวนโอ๊ยเธอต่อ พลางผูกสายที่เธอให้มากับข้อมือด้านซ้ายของผม

คาฉะ : ไม่ใช่ย่ะ ชั้นหมายถึงน้องสาวกับพี่สาวในตระกูลของชั้นต่างหาก - คาฉะเมินหน้าหนีไม่รับมุขไอยะพลางอธิบาย ดูท่าเธอจะอารมขุ่นมัวนิดๆจริงๆ

คาฉะ : ก็นะถึงชั้นจะเป็นเจ้าบ้านก็เถอะ แต่ชั้นก็ยังมีพี่สาวอยู่เหมือนกัน แต่เดี๋ยวก็คงได้พบกันเร็วๆนี้ล่ะมั้ง?

" ถ้างั้นที่เรียกชั้นมาที่นี้ เผื่อจะให้สิ่งนี้กับชั้นสินะ... แปลว่าหมดธุระแล้วใช่ไหม "

ผมทําท่าทางเซ็งเล็กน้อย ที่คาฉะไม่โวยวายรับมุข

" ถ้างั้น ไปล่ะ... มีอะไรก็โทรเรียกล่ะกัน "

ผมหันหลังให้เธอ เหมือนไม่ได้สนใจฟังอะไรเลย ที่นี้ผมคาคหวังอาจจะเป็นการปั่นหัวคาฉะเฉย ๆ ก็ได้

ผมจึงยังไม่ได้เดินลงไปจากด่านฟ้าทันที

คาฉะ : อืม ก็ไม่ได้มีอะไรสำคัญไปกว่านี้แล้วล่ะ แกไปจัดการงานของตัวเองเถอะ เอาไว้เย็นนี้กลับบ้านพร้อมชั้นก็แล้วกัน - คาฉะผ่อนหายใจเบาๆก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้นั้นอีกครั้ง เป็นสัญญาณว่าไอยะสามารถออกไปจากบริเวณนี้ได้แล้ว

" ถ้างั้น ชั้นไปล่ะ... "

ผมเดินลงมาจากด่านฟ้าทันที โดยไม่สนใจ

ว่าแต่...หลักสูตรนี้ถ้าไม่คอยตามพวกเจ้านาย มันจะมีอะไรให้ทําอีกนะ...

ถ้าไม่มีก็ดีล่ะนะ... เดินไปส่องดูสมาชิกในยูนิตก่อนดีกว่า

คาฉะ : . . . -คาฉะมองตามแผ่นหลังนั้นไปก่อนจะหันมารินชาของตัวเองพลางยกแก้วขึ้นมาจิบเบาๆ


( ย้ายมายังชั้น 3 อาคาร C )

เมื่อไอยะเดินกลับมายังห้องชมรมประสานเสียงและเปิดประตูเข้าไป ท่าทางพวกจิฮายะจะไม่ได้อยู่บริเวณห้องนั่งเล่นของชมรม

( พบ มาโคโตะ ฮิบิกิ โคฮาคุ คุโรอิจิ โซระ โครเซ่ ฮารุ )

ฮารุ : หืม? อา ยินดีต้อนรับนะ ไอยะ - รุ่นพี่ฮารุหันมาตามเสียงประตูที่เปิดออกพลางกล่าวทักทายไอยะตามมารยาท ก่อนที่เขาจะถอดแว่นตาออกและเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ

ฮารุ : มาหา พวกฮารุกะซังสินะ? ตอนนี้พวกเค้าอยู่ที่ห้องสตูดิโอ 1 น่ะ

" ขอบคุณ "

ผมตอบขอบคุณไปสั้น ๆ รู้สึกนิสัยของผมจะดีขึ้นมากเลยนะเนี้ย ถ้าเป็นปกติ คงทําเ้ป็นไม่ใส่ใจแล้วเดินจากไปแล้วล่ะนะ

สตูดิโอ 1 งั้นเหรอ... ซ้อมกันอยู่รึเปล่านะ... ขอไปแอบดูก่อนล่ะกันนะ

เสร็จสิ้น