[Play] Role play : The world ~ Celestia ~ *Revive*

tesstrossa

prologue

อาณาจักรที่อยู่อีกด้านนึงของท้องฟ้าโลกอินเฟอเรีย , "เซเลสเทีย" อาณาจักรที่เหล่าผู้กล้า , นักผจญภัยทั้งหลายได้เดินทางมาเพื่อหาทางหยุดยั้งเหตุการณ์แกรนด์ฟอล์ซึ่งก็คือการที่โลกทั้งสองฝั่งนั้นตกลงสู่กันและกันจนสลายหายไปทั้งสองฝั่งในที่สุด
...ทว่า ก้าวแรกเมื่อผู้กล้าได้ลงเท้ามายังโลกด้านนี้กลับไม่ง่ายดายอย่างที่พวกเขาคิดเท่าไรนัก เมื่อพวกเขาได้พบว่ารอบๆบริเวณนั้นถูกคุ้มกันด้วยพลังบางอย่างทำให้ขีดจำกัดในการหาทางกลับไปยังโลกอีกฝั่งของพวกเขานั้นแคบลงไปอีก แต่ก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัวก็ได้พบว่าตัวเองดันถูกจับไปเข้าเป็นนักเรียนของโรงเรียนแปลกๆที่โลกฝั่งนี้ไปเสียแล้ว ...?

...การใช้ชีวิตของเหล่าผู้กล้านั้นค่อนข้างสับสนเมื่อพวกเขาได้พบว่าที่โลกฝั่งเซเลสเทียนี้ไม่ใช่โลกธรรมดาๆหากแต่ยังมีพลังแห่งความมืดลึกลับบางอย่างที่ยังคอยกลืนกินพวกเขาอยู่ทุกช่วงคืนอย่างน่าหวาดกลัว ผู้กล้าบางคนนั้นก็ได้เริ่มตื่นตัวและเริ่มหาทางที่จะทำให้พวกเขากลับไปยังโลกอีกฝั่งให้ได้ก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้นกับชีวิตของพวกเขา...

...แต่ว่าเหตุการณ์กลับผิดเบือนไปอีกครั้งในวันเริ่มสำรวจโรงเรียนของพวกเขาวันแรก เมื่อพวกเขาได้พบว่ามันคือกับดัก!! มิหนำซ้ำกำแพงที่คอยป้องกันบริเวณรอบๆนั้นยังถูกทำลายลงไปอย่างรวดเร็วจนพวกเขาไม่ได้ทันตั้งตัว ผู้กล้าหลายคนได้หายสาบสูญไปกับเหตุการณ์ครั้งนี้ ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้พวกเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่...?!

Celestia Revive

เหตุการณ์ครั้งที่ความมืดมิดได้กลืนกินเข้ามายังตัวเมืองหลวงของโลกเซเลสเทีย "เซนเตอร์" ทำให้โลกฝั่งนี้เต็มไปด้วยอันตราย ทั้งยังมีมิติประหลาดที่หลุดจากการควบคุมเข้าคุกคามพื้นที่ของโลกฝั่งนี้ด้วยเช่นกัน กลุ่มคนที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นก็ยังต้องดิ้นรนโดยที่ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะยังมีให้เห็นอีกหรือไม่
...แต่ก็ยังมีกลุ่มคนที่มีความสามารถที่จะเปลี่ยนอนาคตของโลกใบนี้อยู่กลุ่มนึง หรือว่าพวกเขาจะเป็นกลุ่มผู้กล้ากลุ่มใหม่กันแน่นะ...

yuzuriha1230

ฟ้าววว !! เสียงกระสุนยิงเฉียดปลายจมูกของชายหนุ่มไปจนชิโรโกะนั้นต้องรีบดึงแขนของชิระไว้อย่างทันทีและรีบหลบลงที่จุดเดิม

เนื่องจากฝ่ายตรงข้ามที่ยังไม่ยอมไปไหนและดักโจมตีชายหนุ่มไม่ให้ไปยังชั้นต่อไปอยู่นั้นยังคงระแวดระวังอยู่อย่างไม่ลดละทำให้ชิระเองเดินหน้าต่อไม่ได้เช่นกันนอกเสียจากจะย้อนกลับไปทางเดิมและลงชั้นล่างแทน

"เจ้าพวกนนี้นิ "

ชิระเอามือปาดจมูกแล้วหันมาหาชิโรโกะ

"ขอบใจนะ ถ้าไม่ได้เธอช่วยไว้นี่ คงแย่แน่เลยละ"

ชิระยิ้มพร้อมกับเอามือลูบหัว ชิโรโกะ เมื่อละเลงหัวให้ยุ่งจนพอใจแล้ว ชิระก็พึมพำออกมาว่า

"อื้ม~พวกมันต้องการจะบีบให้เราลงไปข้างล่างงั้นหรอ เอาไงดีละน้าาาาาา"

ชิระเคร่งเครียดว่าจะทำยังไงดี เราลงไปข้างล่าง ก็ต้องเจออะไรที่มันแย่ๆแน่เลย แต่ก็ดีกว่าต้องไปเจอกับไอ้พวกทหารปอดแหกเอาแต่วิ่งหนีเหมือนยุงมีปืนก็เป็นได้

ชิระเลยตัดสินใจมุ่งหน้าไปทางเดิม เพื่อหาทางออกอื่น แล้วเพื่อจะเจออะไรที่น่าจะเป็นข้อมูลสำคัญๆ ก็เป็นได้

ชิระและชิโรโกะได้ตัดสินใจย้อนกลับมาตามทางเดิมจนกระทั่งมาถึงทางแยกที่ได้เปิดฉากต่อสู้เมื่อครู่นี้ชิระก็ได้สังเกตุถึงห้องมุมกำแพงห้องนึงที่เขาได้ผ่านไป

1) ย้อนกลับทางเดิม
2) เข้าสำรวจ
3) อื่นๆโปรดระบุ

3 แอบมองดู

"เจ้าปิศาจนั้นจะยังอยุ่รึเปล่านะ"

ชิระชะเง้อหน้าเข้าไปแอบมองดูแบบระวัง ถ้ามันไม่อยู่แล้วก็คงจะดีสิเนอะ จะได้เข้าไปสำรวจในห้องนี้ด้วย

ชิระหันมามองหน้าชิโรโกะแล้วบอกว่า

"ถ้าเจ้านั่นยังอยู่นี่ วิ่งโลดนะท่าน"

ชิระหันมาพูดแล้วหันกลับไปเปิดประตูแอบมองดูด้านใน

เด็กสาวได้ยิ้มแหยๆพลางตามชิระเข้ามาด้านใน ประตูด้านหน้าที่ไม่ได้ลอคนั้นทำให้ชายหนุ่มสามารถเข้ามายังด้านในได้อย่างง่ายดาย

ภายด้านในนั้นเหมือนว่าจะเป็นห้องซัก อบ รีด ทั่วๆไปที่น่าจะถูกใช้งานโดยกลุ่มกะลาสีที่เรือแห่งนี้เมื่อก่อน ที่โต๊ะบนห้องนั้นยังมีกุญแจแปลกๆวางอยู่ด้วยเช่นกัน. . .

-:- ได้รับไอเท็ม
     - Yellow Keycard *1

"งั้นพวกเราไปห้องต่อไปกันเถอะ "

ชิระเดินนำหน้าออกไปอย่างยิ้มแย้ม

"เห้อออ ชิโรโกะจังรู้สึกอีดอัดบ้างไหมเนี่ย เหมือนเสื้อผ้ามนันจะคันๆ"

ชิระเกาตัวแล้วเดินออกมาจากห้องเพื่อจะมุ่งหน้าไปยังห้องถัดไป

ชิโรโกะ : ก็พี่ชายไม่ได้อาบน้ำมาตั้งนานแล่วนี่นา

เด็กสาวได้ตอบขึ้นพลางเดินตามชิระมาติดๆ

ระหว่างที่ชิระได้เดินเลี่ยงทางกับพวกทหารรับจ้างพวกนั้นจนกลับมายังเส้นทางเดิมแล้วเขาก็พบว่าซากของสัตว์แปลกๆทั้งแมลงและตัวที่มีสภาพคล้ายกึ่งมนุษย์นั้นได้หายไปโดยที่ไม่ทิ้งร่องรอยหรือซากร่างไว้ตามทางเลย !!

"หะ!! มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย หรือว่ามันมีอะมากินไปหว่าาา"

ชิระเอามือเกาหัวทำท่างุน งง อ่า~ช่างมันเถอะ ไปห้องต่อไปดีกว่า

ชิระคิดแบบนั้นแล้วเดินไปห้องต่อไป

ชิโรโกะ : อะมากิน. . . ?

เด็กสาวได้ทำหน้าสงสัยขึ้นก่อนที่จะได้เดินตามชิระออกมา



ไม่นานนักทั้งสองก็ได้เดินทางย้อนกันกลับมาจนถึงระเบียงชั้นบนที่เขาเดินผ่านเมื่อครู่นี้. . .

1) กระโดดลงไปเลย !!
2) ย้อนกลับทางเดิม
3) อื่นๆโปรดระบุ

"โทดที ลิ้นพัดกันน่ะ"

ชิระมองดูลาดลาว แล้วอุ้มชิโรโกะแล้วกระโดดลงมาจากจุดที่ยืนอยู่ โดยไม่บอกไม่กล่าว

"หิหิ"

ชิระยิ้มให้ชิโรโกะแล้วปล่อยชิโรโกะลงแล้วมองดูรอบๆอย่างระแวดระวัง

ชิโรโกะ : เอ๊ !!

เด็กสาวได้ตกใจร้องเสียงหลงออกมาก่อนที่ทั้งสองจะได้ปรากฏออกมายังชั้นล่างของเรือ



ที่ชั้นล่างนั้นมีสภาพทรุดโทรม แถมสิ่งของโดยรอบยังกระจัดกระจายไปทั่วอีกด้วย. . . แต่ยังโชคดีที่ชิระนั้นยังไม่ได้ยินเสียงของการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตอื่นๆใกล้ๆตัวเขาเลยแม้แต่น้อย

ชิระเดินสำรวจชั้นล่างอย่างละเอียดเพื่อจะดูของที่เพื่อจะใช้ได้

"ชิโรโกะนี่ใจกล้าจังเลยนะเนี่ย ถ้าเป็นเด็กคนอื่นคงฉี่แตกไปแล้วนะเนี่ย อิอิ"

ชิระพูดหยอกชิโรโกะ แล้วหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนานเหมือน กับพวกผู้ใหญ่แกล้งเด็กไม่มีผิด

ชิโรโกะ : นะ- หนูไม่ใช่เด็กน้าๅ !!

เด็กสาวได้แอบเถียงชิระเล็กน้อยพร้อมกับเริ่มมองสถานที่ด้านล่างนี้ด้วยกัน

ในขณะที่ทั้งสองกำลังเริ่มสำรวจนั้นชิระก็ได้ได้ยินเสียงฝีเท้าเหมือนกับสัตว์ 4 เท้าดังขึ้นและดูเหมือนว่าพวกมันยังเคลื่อนที่เข้ามาอย่างรวดเร็วด้วยเช่นกัน !!

1) หาที่หลบ
2) ย้อนกลับไปจุดที่กระโดดลงมา
3) เตรียมพร้อมหน้าประตูทางเข้า-ออก
4) อื่นๆโปรดระบุ

1

ชิระตื่นตกใจพร้อมมองหารอบๆแล้วพาชิโรโกะเข้าไปหลบด้วย

"ชู่..."

ชิระเอาชี้ขึ้นมาจุ๊ปากบอกชิโรโกะให้เงียบๆ

"ตัวอะไรกันน้าาาา มันต้องเป็นหมาปิศาจได้เลยยย"

ชิระพูดทิ้งท้ายเอาไว้แล้วก็เงียบสนิทท....

ชิโรโกะที่แอบอยู่ใกล้ๆกับชิระนั้นได้สะดุ้งตกใจเล็กน้อยก่อนที่เธอจะได้ค่อยๆดึงเสื้อของชายหนุ่มเบาๆพลางชี้ขึ้นไปบนเพดานของห้องด้านบนที่มีตัวประหลาด 2 ตัวกำลังคลานอยู่เนือยๆนั่น

จากรูปการภายนอกแล้วพวกมันไม่มีตาอาจจะทำให้พวกมันไม่มีความสามารถในการมองเห็นก็เป็นได้. . . แต่จากขนาดตัวแล้วนั้นพวกมันก็ใหญ่เอาเรื่องเหมือนกัน พวกมันน่าจะมีตัวขาดเท่ากับพวกเสือหรือสิงโตเลยก็เป็นได้

เป้าหมายจำนวน 2 ตัว

ชิระกอดชิโรโกะไว้เพื่อไม่ให้ชิโรโกะส่งเสียงแล้วทำตัวให้เงียบที่สุด....

"......"

เมื่อรอให้พวกนั้นจากไปจากตรงนี้ ชิระเริ่มรู้สึกเหนื่อยหรือยังไงก็ไม่รู้ชิระก็เผลอ หลับตาลงแล้วชิระก็เริ่มฝันถึงเรื่องเดิมๆของความทรงจำในอดีต

ในความฝันนั้นเขาเห็นนักรบคนนึง ผู้ที่ถือค้อน อยุ่ในกลางดงศัตรูได้สู้กับศัตรูแค่ด้วยการเหวี่ยงค้อนใส่พร้อมกับสายฟ้าฝาดที่ทำให้ศัตรูคนไหน

วิ่งเข้าไปก็โดนผ่าจนกลายเป็นผง

'นั่นมันใครน่ะ...'

ชิระมองเห็นฉากคนนั้นเดินเข้ามาหาพร้อมกับยื่นบางอย่างให้แล้วทุกอย่างก็กลายเป็นสีดำ...

ชิระได้ค่อยๆตื่นขึ้นมาอีกครั้งภายในห้องเงียบๆห้องเดิมพวกสัตว์ทดลองประหลาดนั่นน่าจะแยกย้ายออกไปกันหมดแล้วในตอนนี้. . . ทำให้ภายในห้องมืดๆนี้มีเหลือแต่ชายหนุ่มและชิโรโกะที่ยังแอบกันอย่างเงียบเชียบ. . .

ชิระสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาแล้วมองไปยังตรงหน้าของตัวเองแล้วพุดขึ้น

"ชิโรโกะ..."

ชิระมองหน้าที่แสนน่ารักแล้วพูดต่อ

"โทดทีนะเผลอหลับไปเฉยเลย "

ชิระขยี้ตาแล้วลุกขึ้นมาปัดเสื้อผ้า แล้วมองสำรวจดูรอบๆห้องแล้วก็พูดขึ้น

"เจ้าพวกนั้นชิโรโกะเคยเห็นไหม แล้วพวกมันเก่งไหม ดูท่าทางน่าจะไวไม่ใช่น้อยสู้ด้วยคงลำบากละเนอะ"

ชิระยืดเส้นยืดสายเรียบร้อยแล้วตั้งใจจะเดินออกมาแล้วเลี้ยวขวาเดินต่อไปอย่างระมัดระวัง

เมื่อทั้งสองได้ออกวนทางขวานั้นพวกเขาก็พบว่ามันเป็นทางตันที่วนอยู่ในห้องเดิม แต่ว่าที่ช่องเล็กๆที่แสดงให้เห็นถึงทางเดินด้านบนข้างๆนั้นก็ได้แสดงให้เห็นว่าพวกเขาน่าจะสามารถกลับไปอีกทางเพื่อหาทางขึ้นไปยังทางเดินปกติได้

ชิโรโกะ : พวกนั้นถูกเรียกว่า Licker น่ะค่ะ ค่อนข้างอันตรายอยู่เหมือนกัน. . . แต่ถ้าไม่ทำเสียงล่ะก็พวกมันก็ไม่เป็นอันตรายหรอกค่ะ

เด็กสาวได้ตอบขึ้นกับคำถามของชิระ ตอนนี้ในห้องมืดๆด้านล่างนี้น่าจะเป็นจุดปลอดภัยชั่วคราวของพวกเขานะ

"เราพักกันมาพอแล้วสินะ งั้นก็มาหาทางออกจากเรือนี้กันเถอะ"

อยู่ไปก็คงไม่มีอะไรด้วยสิ ฉะนั้นน่าจะหาทางออกดีกว่าชิระคิดพลางเดินไปข้างบน

ชิระและชิโรโกะได้ค่อยๆเดินขึ้นมาจากห้องมืดๆด้านล่างสู่ทางเดินแคบๆที่สว่างขึ้นมาแล้วด้านบน สิ่งแรกที่เขาเห็นนั้นก็คือบรรไดที่อยู่ใกล้กับทางที่เดินออกมากับลิฟท์อีกหนึ่งตัวไม่ไกลนักที่ดูเหมือนว่าจะยังคงทำงานอยู่

1) สำรวจทางเดิน
2) ขึ้นบรรได
3) ใช้ลิฟท์
4) ออกไปทาง... (ทิศตะวันออก , ทิศตะวันตก)
5) อื่นๆโปรดระบุ

1

ชิระมองดูรอบๆทางเดินว่ามีสิ่งอะไรผิดปกติ หรือมีสิ่งของอะไรตกอยู่แถวนั้นไหม

"เห้ออ"

ชิระถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเดินเหมือนคนกำลังจะหมดลมหายใจระหว่างมองดูไปรอบๆทางเดินนั้น

"อ้าาาหิวข้าวจางเลยยยยยยยย"

ระหว่างที่ชิระเดินสำรวจนั้นเขาก็พบกับรอยเท้าที่ยังใหม่อยู่บนรอยพรมหแดงของทางเดินนั่น. . . แต่จำนวนคนนั้นมีแค่คนเดียวเท่านั้น ชายหนุ่มอาจจะคาดการได้ว่ามันอาจจะไม่ใช่กลุ่มคนที่เขาเจอในตอนแรกก็เป็นได้

ชิโรโกะ : อะ. . . หนูไม่มีอะไรติดตัวด้วยสิ. . .

เด็กสาวได้ตอบขึ้นพลางเกาหัวเบาๆ เพราะอย่างที่เธออธิบายในตอนแรกว่าเธอเองก็ต้องลงไปจับปลาชั้นล่างกินเหมือนกัน. . .

1) ตามรอยเท่าไป
2) ขึ้นบรรได
3) ใช้ลิฟท์
4) ออกไปทาง... (ทิศตะวันออก , ทิศตะวันตก)
5) อื่นๆโปรดระบุ

เสร็จสิ้น

tesstrossa

Main EVENT : ตลอดการเล่น
- หาทางไปยังโลกอีกด้านให้จงได้ *
     - หาข้อมูลเกี่ยวกับแกรนด์ฟอล์ให้ได้มากที่สุด
     - เนื้อเรื่องหลักของตัวละครของตัวเองให้ดำเนินไปด้วยตามที่วางแผนไว้

Sub EVENT : ( เก่า )
- ยังไม่มี

Sub EVENT : ( ปัจจุบัน )
- ยังไม่มี

tesstrossa

Players prologue

---

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----X )

-:- ช่วง Dark Hour

. . .ใกล้ๆระแวกของเมือง Hilocuxt

ณ ลานที่ราบสูงกว้างขวางที่มืดครึ้มแห่งหนึ่งเมเมะได้หลบอยู่หลังโขดหินใหญ่มุมหนึ่ง รอบๆบริเวณที่เธอได้กวาดสายตามองไปนั้นไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย

แอ้ดๆ เสียงเครื่องจักรได้ค่อยๆเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ๆกับจุดที่เมเมะได้หลบอยู่ ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่เห็นเด็กสาวที่กำลังหลบอยู่แถวๆนั้นในตอนนี้



Machine A : ไม่พบสิ่งมีชีวิตใดๆในบริเวณ เริ่มทำการค้นหาพื้นที่ต่อทันที

เสียงรายงานจากเครื่องยนต์ด้านหน้าได้ดังขึ้นเป็นภาษาที่เมเมะเข้าใจได้ ไม่นานนักหุ่นยนต์นั่นก็ได้ค่อยๆเคลื่อนที่ไปอีกทางด้านตรงข้ามที่เมเมะได้แอบอยู่อย่างช้าๆ

1) เข้าโจมตีหุ่นยนต์นั่นจากด้านหลัง
2) รอให้หุ่นยนต์นั่นไปเสียก่อนแล้วจึงออกมา
3) อื่นๆโปรดระบุ

---

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----X )

-:- ช่วงเวลาเย็น

. . .ภายใน Abandon

เอเซียได้ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาภายใต้ซากโบราณสถานแห่งนึง เขาจำไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้แต่ตอนนี้เขาได้เข้ามาอยู่ในที่แห่งนี้แล้ว

เมื่อเอเซียได้ตรวจดูทรัพย์สินมีค่าของเขานั่นก็พบว่าของต่างๆแม้แต่กุญแจพักที่หอพักนักศึกษาของเขาก็ได้หายไปจะเจอก็แต่ใบทวงหนี้ที่มีชื่อของเขาจ่าไว้เป็นจำนวนเงินหลายพันล้านบาท ซึ่งเขาก็ไม่รู้หรอกว่ามันเพิ่มมาได้ยังไง แต่มันเป็นของสิ่งเดียวที่เขามีติดตัวอยู่ตอนนี้

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ทันตั้งตัวนั้น ก็ได้มีหุ่นยนต์แปลกๆมาหยุดอยู่ตรงที่ด้านหน้าของเขาเสียแล้ว



Machine Z : พบผู้รอดชีวิต !! ยืนยันสถานะ นักเรียนธรรมดา เริ่มทำการกำจัดเป้าหมาย

เมื่อเสียงแปลกๆจบลงปืนกลมือขนาดฆ่าช้างก็ได้ตระหงาดขึ้นมาที่หน้าของเอเซียอย่างไม่มีคำอธิบายใดๆให้ชายหนุ่มได้สงสัยเลยแม้แต่น้อยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป !!

---

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----X )

-:- ช่วงเวลาเช้า

. . .ภายในเมือง Center

บรรยากาศเมืองโดยรอบนั้นช่างหดหู่และเงียบเชียบ ไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิตโดยรอบเลยแม้แต่น้อย โทคิที่ได้อยู่ภายในตัวเมืองและไม่มีเป้าหมายที่แน่นอนนั้นคงจะไม่มีอะไรทำที่นี่เป็นแน่ เพราะซากเมืองร้างแห่งนี้เหมือนกับจะถูกปล่อยไว้นานมากแล้ว

วูมมม ~ สายลมได้พัดผ่านหญิงสาวไปอย่างกรรโชก รวมทั้งร่างของตัวประหลาดตัวนึงที่ได้ปรากฏขึ้นมาไม่ไกลไปจากเธอเท่าไรนัก



? ? ? : ยังมีคนหลงเหลืออยู่อีกเหรอ ? นึกว่าเก็บไปหมดแล้วซะอีกนะ

จิตที่มุ่งร้ายได้แผ่ออกมาในขณะเดียวกันที่เป้าหมายด้านหน้าของโทคินั้นกำลังจะเคลื่อนที่ออกไปจากจุดเดิม จิตสังหารที่ได้แผ่ออกมานั้นก็ได้หายไปทันทีเช่นกัน !! แต่ว่ามันคงยังไม่ได้ออกไปจากบริเวณนี้เป็นแน่ !!

---

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----X )

-:- เวลาช่วง Dark Hour

. . .ภายในหอพักนักเรียน(Dorm)



แอนนาได้ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาภายในห้องของเธอเองภายใต้บรรยากาศที่แปลกไปจากอาทิตย์ก่อนอย่างสิ้นเชิง ด้วยสัญชาตญานนักฆ่าแล้วเธอจับสัมผัสของสิ่งมีชีวิตที่นี่ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่โดมแห่งนี้เป็นที่พักแห่งเดียวของเหล่านักเรียนแท้ๆ

ในขณะที่เธอได้กวาดสายตามองไปรอบๆห้องของเธอก็พบว่าไม่มีวี่แววของโทโดหรือยาราไนก้าแมนแถวๆนี้เลยแม้แต่น้อย มันเกิดอะไรขึ้นในช่วงเวลาที่เธอได้หลับไปกันแน่นะ ?

---

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----X )

ในระหว่างระยะเวลาที่ออสตราวาได้ออกเดินทางท่องโลกกว้างอนุรักษ์ธรรมชาติและขจัดเหล่าเทคโนโลยีที่จะทำให้โลกและธรรมชาติทั้งปวงต้องสาบสูญนั้นเขาก็ได้รับจดหมายจาก Reah Thorolund ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้นำนักบุญจากกิลด์ Miracles ของเขา โดยมีภารกิจใหม่ให้กับออสตราวานั่นก็คือการไปยังโลกเซเลสเทียและกำจัดเหล่าหุ่นยนต์เครื่องจักรที่กำลังทำลายธรรมชาติต่างๆของโลกนั้นและผู้คนจำนวนมากในขณะนี้

. . . .ใกล้ๆกับระแวกเมือง Center

ออสตราวาที่ได้มาถึงสถานที่ครั้งแรกนั้นก็ได้พบกับซากเมืองที่พังทลายไปด้วยน้ำมือของพวกหุ่นยนต์ทีเกิดจากเทคโนโลยีที่นำสมัยที่ถูกสร้างขึ้น ตอนนี้ไม่มีสิ่งใดที่ชายหนุ่มจะสามารถทำเพื่อช่วยเหลือเมืองแห่งนี้ได้อีกแล้ว

ในขณะเดียวกันเองนั้นชายหนุ่มก็ได้พบกับหุ่นยนต์ตัวนึงที่ได้ปรากฏตัวขึ้นมาตรงหน้าของเขาอย่างกระทันหัน !!



Machine D : พบผู้รอดชีวิต !! ลงมือกำจัดทิ้ง !!

สิ้นเสียงรายงานเครื่องจักรนั้นมันก็ได้แสดงลำกล้องปืนกลขนาดใหญ่ออกมาก่อนที่จะระดมยิงมาที่ออสตราวาทันที !!

---

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----X )

. . . ใกล้ๆระแวก Capialaros

ทันทีที่ดีซีเมียได้มาถึงที่โลกนี้นั้นเขาก็พบว่าตัวเองได้อยู่ใกล้ๆกับเมืองแห่งนึงที่เหมือนจะอยู่ในภูมิศาสตร์ที่ราบลุ่ม จากในระยะสายตาของเขานั้นเมืองในระแวกที่ว่านั้นก็มีจำนวนคนเหลือน้อยมากๆเช่นกัน ยังไม่ทันที่ดีซีเมียจะได้ตั้งสติเรียบเรียงสถานการณ์ก็ได้มีเด็กหนุ่มคนนึงปรากฏออกมาตรงหน้าของเขา



? ? ? : นี่พี่ชาย. . . ถ้ามีแค่คนส่วนน้อยที่เป็นมนุษย์เหลือรอดอยู่ ส่วนมากเป็นเครื่องจักรสังหารที่ตามล่ามนุษย์ พี่ชายจะเลือกช่วยฝั่งไหนล่ะ

เสียงยียวนที่ฟังดูแปลกๆได้ถามดีซีเมียขึ้น

---

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----X )

. . . ใกล้ๆระแวก Lost Ruin

หลังจากที่ถูกส่งข้ามมิติมาแล้วเอกิสก็ได้ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นกลางทะเลทรายแห่งหนึ่งที่ไม่คุ้นตา ด้านหลังของเขาเป็นซากปรักพักพังของโบราณสถานที่แปลกตารวมทั้งรอบๆตัวของเขายังไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย

. . .ว่างเปล่า. . . เหมือนกับเป้าหมายของชายหนุ่มในตอนนี้. . .

ทันใดนั้นเองยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งตัวก็ได้มีหุ่นประหลาดออกมาจากซากสิ่งปรักหักพังด้านหลังของเอกิสก่อนที่มันจะได้ยิงกระสุนจำนวนมากมายังเอกิสโดยที่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

---

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----X )

. . .บนเรือ Sunken ship



ชิระได้ถูกย้ายมิติมาจากความปั่นป่วนของการตื่นขึ้นของความทรงจำของเขาเอง หลังจากที่มิตินั้นได้สงบลงแล้วชิระก็พบว่าเขากำลังอยู่บนซากเรือสำราญรำนึงที่ไม่ทรุดโทรมเท่าไรนักแต่เขาก็ไม่สามารถสัมผัสถึงสิ่งมีชีวิตได้เลยแม้แต่น้อย

หลังจากที่ชายหนุ่มได้เดินออกมาซักพักใกล้ๆกับทางเข้าไปภายในตัวเรือเขาก็พบว่าตอนนี้ตัวเขาเองกำลังอยู่ที่ส่วนหัวเรือที่ได้ต่อโดยตรงเข้าไปยังห้องรับรองด้านในและทางเดินยาวข้างๆตัวเรือ ในขณะเดียวกันนั่นเองเขาก็ได้สังเกตุเห็นลิสรายชื่อของลูกเรือและผู้โดยสารบนเรือนี้ซึ่งมีจำนวนกะลาสีและพนักงงานรวมแล้วทั้งสิ้น 1094 คนและผู้โดยสารถึง 3000 คนด้วยกันแต่ตอนนี้ชายหนุ่มกลับไม่พบกับใครเลยรวมทั้งบรรยากาศบนเรือก็ยังวังเวงและมืดมัวอีกด้วย

---

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----X )

. . . ใกล้ๆระแวก Lost Island



ยูกิฮิเมะได้ค่อยๆลืมตาตื่นอีกครั้งจากปราสาทลึกลับของเธอจากเสียงสะพานถล่มที่ไม่ไกลออกไปจากจุดที่เธออยู่เท่าไรนัก เมื่อหญิงสาวได้ลุกขึ้นมาดูนั้นเธอก็พบว่าสะพานที่เคยเชื่อมต่อเข้าไปยังสถานที่แปลกๆอีกด้านนึงของถ้ำ Lost Island นั้นได้พังทะลายไปเสียแล้ว

เพร้งงง !! ในขณะเดียวกันนั่นเอง !! บานหน้าต่างที่ระเบียงห้องนอนของเธอก็ได้แตกออกรวมทั้งยังมีหุ่นที่เธอไม่คุ้นเคยเท่าไรนักบุกเข้ามาด้านในห้องของเธอด้วย !!



จำนวน 2 ตัว

---

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----X )



ภายในเมือง Emptiness. . .

จากการเดินทางที่ผิดวิสัยของชายหนุ่ม รวมทั้งพลังในการหลงทางที่น่าเหลือเชื่อจนไม่มีใครสามารถเลียนแบบได้ทำให้ คาสโนว่า มาซากิ ได้หลุดโลกจากมิติที่เขาอยู่มาโผล่ในห้องน้ำของเด็กสาวคนนึงที่อาศัยอยู่ในเมืองแห่งนึงที่มาซากิไม่รู้จัก. . .



เสียงของสายน้ำที่ไหลออกจากฝักบัวกระทบลงที่พื้นนั้นได้ดังยาวๆอยู่คณู่ใหญ่ๆในระหว่างที่ทั้งสองได้สบตากันในห้วงแห่งความรักแรกพบ(?) ไม่มีใครสามารถอธิบายการพบกันของโชคชะตานี้ได้ว่ามันจะยิ่งใหญ่ซักเพียงไหน !!

? ? ? : กรี๊ดดดดดดดดดดด !!

เด็กสาวได้ร้องตกใจขึ้นเมื่อเธอได้เห็นชายหนุ่มผมเขียวท่าทางประหลาดบุก(?)เข้ามายังพื้นที่ส่วนตัวภายในบ้านของเธอพร้อมกับได้ฉีดน้ำร้อนพร้อมกับยาสระผมใส่ชายหนุ่มทันทีที่ตั้งสติได้ !!

---

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----X )

-:- เวลาช่วงกลางคืน



. . .ภายในห้องพักห้องนึงของโดมพักของนักศึกษาที่มืดสลัว

XI ได้ค่อยๆตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆในบรรยากาศที่มืดมัวและเงียบสงัด เธอไม่รู้เหมือนกันว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันแต่บรรยากาศที่เงียบสงัดนี้ก็คงจะพอบอกได้ว่าหญิงสาวได้พักอยู่คนเดียวอย่างปลอดภัยในตอนนี้. . .

1) ลงไปดูแผนที่ชั้นล่าง
2) ออกไปสำรวจที่ด้านหน้าโดม
3) สำรวจภายในโดม
4) อื่นๆโปรดระบุ

เสร็จสิ้น

Melonpang

-:- ช่วง Dark Hour

. . .ใกล้ๆระแวกของเมือง Hilocuxt

ณ ลานที่ราบสูงกว้างขวางที่มืดครึ้มแห่งหนึ่งเมเมะได้หลบอยู่หลังโขดหินใหญ่มุมหนึ่ง รอบๆบริเวณที่เธอ(?)ได้กวาดสายตามองไปนั้นไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย

แอ้ดๆ เสียงเครื่องจักรได้ค่อยๆเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ๆกับจุดที่เมเมะได้หลบอยู่ ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่เห็นเด็กสาว(?)ที่กำลังหลบอยู่แถวๆนั้นในตอนนี้



Machine A : ไม่พบสิ่งมีชีวิตใดๆในบริเวณ เริ่มทำการค้นหาพื้นที่ต่อทันที

เสียงรายงานจากเครื่องยนต์ด้านหน้าได้ดังขึ้นเป็นภาษาที่เมเมะเข้าใจได้ ไม่นานนักหุ่นยนต์นั่นก็ได้ค่อยๆเคลื่อนที่ไปอีกทางด้านตรงข้ามที่เมเมะได้แอบอยู่อย่างช้าๆ

1) เข้าโจมตีหุ่นยนต์นั่นจากด้านหลัง
2) รอให้หุ่นยนต์นั่นไปเสียก่อนแล้วจึงออกมา
3) อื่นๆโปรดระบุ

[ 2 ]

            " ........อืม "

            เธอโผล่หัวออกมาดู พร้อมกับกะจังหวะเคลื่อนร่างออกจากจุดเดิมอย่างรวดเร็ว
โดยไร้ซึ่งเสียงฝีเท้า

            ' ไม่มีสัมผัสของชีพจรเลยค่ะ เครื่องจักร? '

-:- ช่วงเช้า

-:- ที่ราบ Hilocuxt


ไม่นานจากที่หุ่นได้ห่างออกไปแล้วมิติแปลกๆที่เมเมะได้ยืนอยู่นั้นก็ได้ค่อยๆเปลี่ยนเป็นที่ราบสูงที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับของเดิมเพียงแต่มีบรรยากาศที่ต่างไปเท่านั้น

เสาไฟฟ้าแรงสูงขนาดใหญ่ที่มีสายยาวระยางได้ปรากฏเด่นชัดขึ้นต่อหน้าของเมเมะ เมื่อเธอได้มองตามทางไปแล้วก็พบว่าที่ปลายทางมีสถานที่ที่เหมือนกับว่าจะเป็นที่อยู่ของสิ่งมีชีวิตอยู่ไม่ไกลนัก

1) ไปสำรวจที่เมืองที่ใกล้ที่สุดก่อน
2) ตามหุ่นยนต์ไป
3) กำหนดเส้นทางเดินเอง
4) อื่นๆโปรดระบุ

[ 4 ] - [ อยู่ที่เดิม ]

            เธอยังคงหยุดอยู่ริมทางแล้วก็ทรุดตัวลงนั่ง

            ' บรรยากาศหายไปแล้ว.. เขตแดนหรืออะไรกันนะ เมื่อกี้? '

            เธอปรับลมหายใจแล้วก็มองท้องฟ้าที่บ่งบอกว่ากำลังจะสว่างแล้ว พร้อมกับสำรวจร่างกาย
ของตัวเอง และพบว่าตอนนี้ตนเองมีแค่แคลอรี่เมทในเสื้อกันหนาวเท่านั้น ไม่มีมือถือหรืออะไรที่ใช้
ติดต่อคนรู้จักได้เลย

            " หลุดเข้ามาที่แปลกๆซะแล้ว.. "

ระหว่างที่เมเมะกำลังนั่งพิจารณาสถานการณ์ของตัวเองอยู่นั้น ก็ได้มีเงาลักษณะของคนเข้ามาทับกับเงาของเธอ(?)เข้าขึ้นมาจากด้านหลัง



? ? ? : เธอเป็นสิ่งมีชีวิตของกลุ่มไหนงั้นเหรอ ?

เสียงที่อ่อนโยนแต่เรียบเฉยได้เอ่ยถามเด็กสาว(?)ที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเขา โดยที่เว้นระยะห่างระหว่างทั้งสองไว้ก้าวคืบ

            " ..เอ๊ะ "
            
            เพราะกำลังทบทวนเรื่องราวอยู่เลยไม่ทันจับสัมผัสของชายผุ้นี้เลย แต่เมเมะก็ไม่ได้ตกใจ
อะไรมากนัก

            ' ท่าทางจะไม่ได้มาร้ายนะ.. '
            " เอ่อ.. กลุ่มไหนงั้นเหรอ? ถ้าจะให้นิยามของตัวชั้น ก็คงเป็นมนุษย์ธรรมดาๆนั้นแหละค่ะ.. "

            เธอตอบกลับไปด้วยท่าทีเรียบๆ

? ? ? : อย่างนั้นเหรอ ? เธอคงจะรอดจาก Center มาถึงที่นี่ได้สินะ

ชายหนุ่มได้ยิ้มขึ้นมาบางๆก่อนที่จะได้ยื่นมือมาที่ด้านหน้าเมเมะอย่างช้าๆเหมือนกับการทักทาย

ฮาเซโอะ : ผมชื่อ ฮาเซโอะ หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นคงจะลำบากหน้าดูสินะ มีเพียงไม่กี่คนที่รอดมาได้เหมือนกันเพราะอย่างนั้นคงไม่น่าแปลกใจเท่าไรหรอกนะ

ชายหนุ่มได้เหมารวมเมเมะว่าเป็นผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์อะไรก็ไม่รู้ที่เมเมะเองก็ไม่รู้ด้วยกับชายหนุ่มด้านหน้านี่เหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเอะอะเหมารวมเมเมะว่าเป็นผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์โลกแตกไปเสียแล้ว

ฮาเซโอะ : ผู้รอดชีวิตส่วนนึงอยู่ที่เมืองใกล้ๆนี่น่ะ จะไปด้วยกันเลยไม๊ล่ะ ?

            " .................อ่า ค่ะ ขอบคุณ "
            
            เธอยิ้มแหย่ๆ พลางยืนมือให้ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างว่า่ง่าย ...ถึงจะอยากตบมุข(?)ใจจะขาด
ว่าเธอเพิ่งจะได้เรื่องแฟนตาซีแบบนั้นเป็นครั้งแรกก็เถอะ แต่ถ้าเกิดพูดออกไปว่า"อา.. ชั้นไม่ใช่ผู้รอด
ชีวิตจากเหตุการณ์อะไรนั่นนะคะ" คงจะเกิดสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเป็นแน่แท้ เธอเลือก
ที่จะตามน้ำไปเงียบๆจะดีกว่า
            เมเมะลุกขึ้นมาปัดฝุ่นตามกระโปรง จากนั้นก็มองไปยังทางยาวนัั้้นอีกครั้งพลางหันไปพูดกับ
ชายหนุ่มว่า
            
            " มุซารากิ เมเมะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก "
            " รบกวนหน่อยนะคะ "

ฮาเซโอะ : มุราซากิซัง สินะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ

เขาได้ค่อยๆดึงเมเมะขึ้นมาก่อนที่จะได้นำทางเมเมะไปยังเมืองใกล้ๆที่ว่านั่น

-:- ณ Hilocuxt



ไม่นานนักทั้งสองก็ได้เดินทางมาถึงเมืองในป่าที่ตั้งอยู่ในภูมิศาสตร์หุบเขาทึบ น่าจะเป็นเพราะสภาพตัวเมืองทำให้แถวๆนี้นั้นไม่เป็นที่สดุดตาจากโลกภายนอกนัก

ฮาเซโอะ : ก่อนอื่นคงต้องหาที่พักให้มุราซากิซังก่อนสินะ เธอเป็นเด็กผู้หญิงแบบนี้คงจะอยู่ร่วมห้องเดียวกับผมไม่ได้กระมัง

ชายหนุ่มได้ค่อยๆหยิบกุญแจห้องที่ทำเหล็กเป็นรูปไม้สลักขึ้นมาก่อนที่จะค่อยๆส่งให้กับเด็กสาว(?)อย่างช้าๆ โดยหารู้ไม่ว่าโดนรูปลักษณ์ของเมเมะหลอกเข้าให้เสียแล้ว

-:- ได้รับ My room 1 & กุญแจห้องพัก 1

หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองก็ได้มาหยุดลงที่ด้านหน้าประตูกลมๆบานเล็กๆที่เชื่อมต่อกับต้นไม้ของตัวเมืองแห่งนี้



ฮาเซโอะ : ต่อจากนี้ให้ห้องแห่งนี้เป็นที่พักของมุราซากิซังก็แล้วกันนะ เดี๋ยวผมจะไปทำอาหารมาให้นะ

เมื่อกล่าวจบแล้วชายหนุ่มก็ได้ค่อยๆเดินออกไปโดยให้เมเมะนั่งมึนกับสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นราวกับว่าเธอเป็นผู้ยากไร้จากดาวโลกที่ถูกย้ายขึ้นมาบนดวงจันทร์แล้วซะแบบนั้น...

            " ..โดนเข้าใจผิดจนได้สิ "
            
            ชายหนุ่มเดินหายไปซะแล้ว แบบนี้เหมือนกับเธอไปหลอกเขาเลย

            ' เอาเถอะ เราก็.... ไม่เคยนอนร่วมห้องกับผู้ชายด้วย แบบนี้อาจจะดีก็ได้ '
            ' ทั้งๆที่เราเป็นคนไม่รู้หัวนอนปลายเท้าแท้ๆ ต้องหาโอกาศตอบแทนทีหลังแล้วสิ '

            เธอคิดพลางทิ้งตัวลงบนเตียงนอน มันนุ่มกว่าที่เห็นเยอะเลย เธอเคยนอนแต่ฟูก
ไม่เคยนอนเตียงสไตล์นี้มาก่อน เลยรู้สึกผ่อนคลายกับสถานการณ์ตอนนี้พอสมควร

            " นุ่มจัง.. "
            
            หลังจากทิ้งตัวลงนอนได้ไม่นานก็ผล่อยหลับไป

-:- ช่วงกลางวัน

หลังจากที่เมเมะได้งีบไปพักใหญ่ๆ กลิ่นอาหารก็ได้โชนอ่อนๆมาแตะที่ปลายจมูกของเธอจนทำให้เธอได้ตื่นขึ้นมา

ฮาเซโอะ : ตื่นแล้วเหรอ ? คงจะเหนื่อยมากสินะ



ฮาเซโอะได้นั่งรอเด็กสาว(?)อยู่ที่โต๊ะภายในห้องในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่มีผ้าคลุมแม่บ้านทับไว้อีกชั้นนึง

ฮาเซโอะ : อาหารอาจจะไม่ค่อยถูกปากเท่าไร แต่ตอนนี้คงทำได้แค่แหละนะ

ชายหนุ่มได้เอ่ยบอกพลางเกาหัวตัวเองเบาๆอย่างละอาย จากที่เมเมะได้เห็นแล้วอาหารที่ทำมานั้นคงจะมาจากวัตถุดิบธรรมชาติที่สามารถหาได้จากบริเวณเมืองนี้แน่ๆ

ฮาเซโอะ : ถ้ายังเหนื่อยอยู่ล่ะก็จะพักก่อนก็ได้นะ แต่ว่าถ้ากำลังหาคนอยู่ล่ะก็ที่เมืองนี้ก็มีกลุ่มที่อพยพมาเหมือนกัน

เขาได้ค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับทิ้งแผนที่กระดาษวาดไว้ให้กับเมเมะก่อนที่จะค่อยๆก้มลาเด็กสาว(?)ออกไป

          " ..ไม่หรอกค่ะ แค่นี้ก็รบกวนมากมายแล้ว "

          เมเมะบอกกับชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะรับกระดาษนั่นมาดู ไม่นานนักชายคนนั้นก็เดินออกไป

          ' เราต้องทราบสถานการณ์ทั้งหมดก่อน '

          เธอลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้ พลางหยิบน้ำส้ม(มั้ง)ขึ้นมาดื่มก่อน รสชาติของมันก็พอทำให้เธอตาสว่าง
ได้ดี ส่วนอาหารอย่างอื่นก็อร่อยเกินคาดจนเผลอคิดว่าต้องเป็นภรรยาที่ดี(?)ได้แน่
          เมเมะกวาดสายตามองกระดาษอย่างพิจารณา...

          ' ที่นี่... ไม่ใช่ญี่ปุ่นแน่ๆละ เราจำได้ว่าเดินเล่นอยู่ที่สวนต้นท้อนี่.. แล้วจากนั้น.. '
          ' ...มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ '

          จำไม่ได้เลย..
          เธอวางแผนที่แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง เมเมะนั่งเหม่ออยู่สักพัก ก็หยิบกระดาษขึ้นมาอีกครั้ง
แล้วก็เดินออกจากห้องไป (*ล็อกประตูเรียบร้อยพร้อมทานอาหารเกลี้ยง)

-:- ตัวเมือง Hilocuxt

รอบๆตัวเมืองนั้นอยู่ใต้ร่มเงาต้นไม้ใหญ่หลายต้น ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้มันจะกลายมาเป็นที่อยู่ของมนุษย์ด้วยเช่นกัน

ผู้คนภายในเมืองนั้นมีไม่มากนักจนแทบจะนับหัวคนได้เลยด้วยซ้ำไป นับว่าเป็นสถานที่ที่เงียบสงบแห่งนึงจริงๆ แต่ว่ามันจะเงียบเกินไปรึเปล่านะ ? คงจะเป็นเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมานั้นส่งผลอะไรบางอย่างกับโลกแห่งนี้เป็นแน่ . . .

ขณะที่เมเมะกำลังเดินสำรวจเมืองอยู่นั้นเธอก็ได้พบกับเด็กผู้หญิงคนนึงที่กำลังยืนมองอะไรซักอย่างอยู่บนกิ้งไม้ใหญ่ที่สูงขึ้นไปจนเกือบลัดฟ้า เมื่อสายตาของทั้งคู่ได้ชนกันนั่นเองเด็กสาวปริศนาคนนั้นได้ค่อยๆลอยตัวลงมาหาเมเมะอย่างช้าๆด้วยความช่วยเหลือของไอพ่น(?)ที่ด้านหลังของเธอ



? ? ? : ได้โปรดข้อมูลประชาชนของที่นี่ด้วยค่ะ *รูริ เอ่ยขึ้นด้วยท่าทางไม่ไว้วางใจเด็กผู้ชายตรงหน้า*

เสียงของเด็กสาวดังขึ้นในท่าทีนิ่งๆ ได้เอ่ยถามเมเมะขึ้นพร้อมกับจดๆจ้องๆเมเมะอย่างสงสัย

            " เอ๊... เอ่อ... "
            ' ค..คนลอยได้ ..ไม่สิ ไอพ่น? '

            เมเมะยังตะลึงอยู่เลยไม่ได้ตอบอะไรกลับทันที ก่อนที่จะตั้งสติได้แล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียง
ปกติว่า

            " เอ่อ.. คือ ชั้นไม่ใช่คนของที่นี่หรอกค่ะ เพิ่งเข้าเมืองมาเมื่อไม่กี่ ช.ม. ก่อนนี้เอง "

? ? ? : รูริรับทราบข้อมูล เริ่มทำการลงทะเบียน *รูริ ยืนยันการกระทำของตัวเอง*

เด็กสาวที่น่าจะชื่อรูริ(?)ได้ค่อยๆถอยกลับมายืนจ้องเมเมะอยู่ชั่วขณะ ไม่นานนักเธอก็ได้ก้มๆเงยๆทำอะไรซักอย่างและหยิบบัตรแปลกๆออกมาซึ่งน่าจะเป็นบัตรประชาชนของคนที่นี่ แต่เธอเอาออกมาจากไหนกันนะ ?

เมื่อเมเมะได้มองลงที่บัตรนั้นก็พบว่ารูปที่แปะไว้หน้าบัตรเหมือนกับเมเมะที่ยืนในตอนนี้เลยทีเดียว แถมฉากหลังยังเหมือนกันอีกต่างหาก... ภายในบัตรนั้นยังมีช่องว่างที่เว้นไว้สำหรับชื่อและที่อยู่อีกด้วย นอกจากนั้นดูเหมือนว่าจะเป็นเลขที่ของประชาชนที่มีอยู่ไม่เกิน 3 หลักเท่านั้นเอง

? ? ? : รูริขอทราบชื่อที่ใช้เรียกด้วยค่ะ *รูริ สอบถามชื่อของเด็กหนุ่มแปลกหน้าตรงหน้าของตัวเอง*

ยังไม่ทันที่เมเมะจะได้ถามอะไรเด็กสาวตรงหน้าก็ได้ยิงคำถามต่อไปมาเสียแล้ว

            " ม..มุซารากิ .. เมเมะค่ะ "

            เธอตอบกลับไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ เหมือนเธอกำลังคุยกับเครื่องจักร
อะไรอย่างนั้น

ไม่นานนักชื่อของเมเมะก็ได้ถูกปั้มประทับไว้แน่นคาบัตรประชาชนก่อนที่จะได้ถูกส่งมาให้กับเธอ

? ? ? : ลงทะเบียนเรียบร้อย *รูริ ยืนยันอีกครั้งก่อนที่จะยืนมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอยู่อีกซักพัก*

เด็กสาวได้จดๆจ้องๆเมเมะอยู่ครู่นึงก่อนที่จะค่อยๆหันหลังเดินจากไปโดยทิ้งให้เมเมะยืนงงอยู่คนเดียวกับบัตรรูปร่างประหลาดนี้ . . .

-:- ได้รับบัตรประชาชน *1

เสร็จสิ้น

Eureka_GL_World

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----X )

       เดี๋ยว ๆ นะครับ ผมรู้สึกเหมือนได้พักผ่อนมาได้หลายปี แต่ไหงอยู่ ๆ รู้สึกตัวมาถึงก็มารับบทบู๊เลยล่ะ

"เดี๋ยว ๆ ๆ ๆ !!! "

       ผมไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าหุ่นนี้มันเป็นอะไรยังไง แต่ที่รู้คือตอนนี้ขอหนีก่อนดีกว่า ก่อนที่จะเละไปชิ้น ๆ

ด้วยความเร็วที่ไม่มากนักของชายหนุ่มทำให้กระสุนเฉี่ยวเขาไปถากๆ แต่กระสุนนั่นก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอะไรซักเท่าไรนัก

Machine Z : ไม่พบตัวของผู้รอดชีวิต เริ่มทำการค้นหา ผู้รอดชีวิต เอเซีย นักเรียนธรรมดาๆ อีกครั้ง

เมื่อเสียงรายงานในแบบเครื่องจักรจบลงอีกครั้ง มันก็ได้เริ่มเคลื่อนที่อีกครั้งตามมายังจุดที่เอเซียได้วิ่งมาหลบในตอนนี้ !!

      เจ้าหุ่นนั้นเร็วเป็นบ้าเลย ด้วยความเร็วของเราตอนนี้คงจะหนีเจ้านั้นได้ไม่นาน... แต่ยังไงก็ไม่อยากต่อสู้โดยไม่จําเป็นซะด้วย..

" ต้ อ ง ก า ร ค ว า ม เ ร็ ว งั้ น สิ น ะ "

     อ๊ะ... ถึงจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ถ้าเป็น Xsia ล่ะก็ความเร็วของหมอนี้น่าจะใช้หลบหนีเจ้าหุ่นนั้นได้สบายเลย

" ส ลั บ ตั ว กั น ชั้ น สิ . . . แ ล้ ว ชั้ น จ ะ พ า น า ย ห นี เ อ ง "

    ผมตอบรับคําแนะนําของ Xsia แล้วพวกเราก็สลับร่างกายกัน .. และ Xsia ก็เริ่มเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วทันที.... แต่ทว่า
ทําไมดันวิ่งมาเจอเจ้าหุ่นยนต์นี้ซะงั้นล่ะ !!!

" อิ ส ร ะ ที่ แ ท้ จ ริ ง ไ ม่ ไ ด้ ม า จ า ก ก า ร ห นี แ ต่ มั น ต้ อ ง เ อ า ช น ะ มั น ต่ า ง ห า ก สู้ เ ข า ล่ ะ Asia "

    Xsia คืนร่างให้กับผมทันที เมื่อเจอกับหุ่นยนต์นั้น สรุปคือผมต้องสู้สินะ โดนแกล้งอีกแล้วสินะ เฮ่อออ

ปืนกลหลายร้อยลูกได้ยิงอัดร่างของเอเซียจนกระเด็นกลับมาเล็กน้อยทันทีที่เขาได้ถูกสลับร่างกลับมา

Machine Z : พบผู้รอดชีวิต เอเซีย นักเรียนธรรมดา เริ่มทำการกำจัด

ปืนในมือของหุ่นยนต์นั้นได้ถูกโยนไว้ที่ข้างหลังของมันก่อนที่เลื่อยไฟฟ้าจะได้พุ่งพรวดออกมาจากแขนทั้งสองข้างของมันและค่อยๆเคลื่อนลงคมมาที่ชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว !!

"เลื่อยไฟฟ้างั้นเหรอ !!!"

  นี้กะจะฆ่ากันเลยนิหว่า ( ที่จริงมันควรจะคิดแบบนี้ทั้งแต่มันยิงปืนให้แล้วล่ะ )

ผมพยายามหลบการโจมตีของหุ่นยนต์ตัวนั้น แล้วรอจังหวะต่อยกลับแบบจัง ๆ สักที เพราะถึงไงพละกําลังของผมน่าจะพอทําให้ล้มได้อยู่

" ถ้ า งั้ น เ ดี๋ ย ว ชั้ น จ ะ ช่ ว ย ดู จั ง ห ว ะ ใ ห้ ก็ แ ล้ ว กั น ลุ ย เ ล ย "
" โอ้วว !! "

ตูมมมมม !! กำปั้นที่แรงเกินมนุษย์ของยูเรก้านั้นได้ซัดใจกลางตัวหุ่นจนกระจายออกไปเป็นเศษเหล็กพร้อมๆกับร่างเศษเหล็กของมันที่ค่อยๆร่วงลงไปกองกับพื้น

? ? ? : โฮ่ ? นึกว่าเป็นแค่นักเรียนธรรมดาๆเท่านั้นนะเนี่ย

เสียงแปลกๆที่เหมือนวิทยุได้ดังออกมาจากซากหุ่นนั่น คาดว่าจะมีคนที่ควบคุมมันอยู่เบื้องหลังเป็นแน่

1) ถามเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันกลับ
2) ด่ากลับ ปล่อยหุ่นมาไล่ฆ่าคนได้ยังไง
3) ไม่สนใจ ไปดีกว่า
4) อื่นๆโปรดระบุ

1) ถามเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันกลับ

" เกิดอะไรขึ้นน่ะ ทั้ง ๆ ที่ผมเพิ่งตื่นมาไล่ฆ่ากันทําไม "

   ผมถามไปตามที่ผมสงสัยปกติ

" ชั้ น ว่ า มั น มี อ ะ ไ ร ม า ก ก ว่ า นั้ น น ะ . . เ พ ร า ะ เ จ้ า หุ่ น นั้ น มั น พู ด ว่ า " นั ก เ รี ย น ธ ร ร ม ด า " "

  นักเรียนธรรมดา คืออะไร แล้วมันทําไมอย่างั้นเหรอ... ???

" แ ส ด ง ว่ า เ จ้ า หุ่ น นั้ น ไ ล่ ฆ่ า นั ก เ รี ย น ทุ ก ค น ที่ มั น พ บ เ ห็ น สิ น ะ "
" !!!!! "

? ? ? : ฮ่าๆ ๆ ๆ เดาเกือบถูก แต่ก็ไม่ผิดเท่าไร แต่คิดเหรอว่าชั้นจะบอกอะไรพวกนายถึงจะถามคำถามแบบนั้นออกมาน่ะ !!

เสียงหัวเราะซ่าๆจากวิทยุได้สื่อสารกับชายหนุ่ม พร้อมกับได้เยาะเย้ยเขาที่หลุดมาไกลแบบนี้คนเดียว

? ? ? : งั้นชั้นจะช่วยรื้อความทรงจำให้ นายคงยังจำครั้งที่บาเรียรอบๆเมืองนั้นแตกออกไปได้สินะ . . .

เสียงประหลาดนั่นหยุดลงชั่วครู่เพื่อให้เอเซียนึกทบทวนกลับไปอีกครั้งถึงตอนที่เขากำลังถางป่าเพื่อหาทางมาโรงเรียนในวันแรกอยู่

? ? ? : "พวกเรา" เป็นคนทำลายบาเรียนั่นลงและตามกวาดล้างผู้รอดชีวิตทุกคนนั่นเอง !! แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นนักเรียนแหละนะ หุ่นที่นายเพิ่งทำลายไปเมื่อกี้ก็เป็นหุ่นที่ใช้ในการไล่ลารุ่นทดลองซึ่งมีอยู่ทั้งหมด 24 ตัว นายดันมาทำพังไปซะตัวได้นี่ เซงเลยอะ

เสียงนั่นยังเหน็บแนมกวนเอเซียพลางตอบคำถามวกไปวนมาอยู่

? ? ? : แต่ก็ขอให้รู้ไว้ว่าพวกมนุษย์ทั้งหมดจะต้องถูกกำจัดทิ้ง !! กำแพงที่คอยป้องกันเมือง Center น่ะแตกออกไปแล้ว !! จงมีชีวิตอยู่อย่างหวาดกลัวต่อไปซะเถอะ !!

เสียงนั่นค่อยๆซ่าลงเรื่อยๆเหมือนกับสัญญาที่จะถูกตัดออกไป . . .

? ? ? : แล้วก็คนอื่นๆน่ะไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ "พวกชั้น" จะดูแลให้เอง

สิ้นเสียงสื่อสารนั้นการติดต่อก็ได้ขาดหายไปอย่างถาวรเลยทันที ตอนนี้เอเซียเองคงจะถูกแยกออกมาจากเมืองแห่งการศึกษา Center นั่น รวมทั้งคนอื่นๆที่เขาเคยรู้จักที่นั่นก็คงไม่พ้นสภาพเดียวกับเขาแน่ๆ

   หมายความว่าไงกัน... คนอื่น ๆ ดูแล... หรือว่า !!

" แย่แล้วทุกคนกําลังตกอยู่ในอัตราย พวกเราต้องรีบแล้ว "

" รี บ งั้ น เ ห ร อ แ ต่ น า ย ยั ง ไ ม่ รู้ ด้ ว ย ซํ้ า ว่ า ต้ อ ง ไ ป ไ ห น ต่ อ "

   ก็จริง... ตอนนี้ผมไม่รู้แม้กระทั่งว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน แต่เอาจริง ๆ ผมก็ไม่รู้ด้วยซํ้าว่าตัวผมเป็นใคร

" ส ลั บ ร่ า ง สิ เ ดี๋ ย ว ชั้ น จ ะ ล อ ง สั ม ผั ส กั บ ล ม ดู "

ทันทีที่ Xsia ได้เปลี่ยนที่กับ Asia นั้น เด็กหนุ่มก็สัมผัสได้ว่าโลกแห่งนี้เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนจากที่เขาได้มาในครั้งแรกอย่างสิ้นเชิง กระแสลมที่แปรปรวนไปด้วยความหวาดกลัวและลมร้อนที่ถาโถมเขาใส่ตัวของเขานั้นทำให้เขาไม่สามารถจับสัมผัสถึงสิ่งมีชีวิตจำพวก"มนุษย์"ได้เลยแม้แต่น้อย

ด้วยสัมผัสที่เจือจางจากสายลมแล้วนั้น Xsia สามารถพอที่จะคลำเส้นทางได้บางเส้น ถึงมันจะเจือจางมากก็ตามแต่เขาก็ยังสัมผัสได้ว่าที่ทางทิศตะวันตกนั้นมีสัมผัสของสิ่งมีชีวิตอยู่จำนวนนึง รวมทั้งทางตะวันออกเฉียงเหนือและตะวันออกเฉียงใต้ด้วยเช่นกัน กลับกันทางด้านตะวันออกที่ใกล้ตัวเขาที่สุดในตอนนี้นั้นกลับมีสัมผัสของสิ่งมีชีวิตที่เจือจางมากกว่าที่อื่นๆเหลือเกินแม้ว่ามันจะอยู่ใกล้เขามากที่สุดในตอนนี้ก็ตาม

1) ไปทางตะวันตก
2) ไปทางตะวันออก
3) ไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ
4) ไปทางตะวันออกเฉียงใต้
5) เข้าสำรวจสถานที่ที่ตัวเองอยู่ตอนนี้
6) อื่นๆโปรดระบุ

2) ไปทางตะวันออก

" แปลกนะครับ... ทั้ง ๆ ที่อยู่ใกล้แท้ ๆ แต่สัมผัสมัน... "

ผมสงสัยเล็กน้อย เพราะเป็นเรื่องปกติถ้ายิ่งใกล้สัมผัสมันต้องยิ่งรุนแรงขึ้นแน่นอนอยู่แล้ว

" ไ ม่ แ ป ล ก ห ร อ ก . . . ถ้ า ห า ก สิ่ ง มี ชี วิ ต ที่ ว่ า นั้ น กํ า ลั ง ก ล า ย เ ป็ น สิ่ ง ไ ม่ มี ชี วิ ต อ่ ะ น ะ"

!!!!

" หมายความว่า !!! "

ตายงั้นเหรอ ??? ถ้างั้นผมคงรอช้าไม่ได้แล้วล่ะ ต้องรีบไปที่นั้น

" Xsia ฝากด้วย นายเร็วกว่าผมอยู่แล้วนิ "

จากนั้น Xsia ก็ได้พุ่งไปยังจุดหมายทันที

Stamina -2

-:- เวลาช่วงเย็น

ตัวเมืองที่อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อม แต่ร่างกายของชายหนุ่มกลับเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าเสียแล้วในตอนนี้

1) หยุดพักหน้าตัวเมืองก่อน
2) ไม่ !! จะต้องเข้าไปวันนี้ !!
3) อื่นๆโปรดระบุ

2) ไม่ !! จะต้องเข้าไปวันนี้ !!

เหนื่อยแค่นี้น่ะไม่เป็นไรหรอกน่า !!!

ถ้าเทียบว่า ถ้ามีใครกําลังจะตายล่ะก็เรื่องแค่นี้น่ะ มันยังน้อยไปด้วยซํ้า

" ใ จ ดี จ ริ ง ๆ น ะ น า ย น่ ะ "

ผมไม่ได้ใจดีหรอก แต่ชีวิตน่ะเป็นเรื่องใหญ่นะ !

" หื อ "

Stamina -2

-:- เวลาช่วงกลางคืน

เมื่อเอเซียได้เข้ามายังตัวเมืองแล้วนั้น สภาพที่เขาพบก็คือซากของสิ่งก่อสร้างที่ปรักพังและข้าวของที่กระจัดกระจายไปทั่ว



? ? ? : เจ้าพวกมนุษย์ชั้นสวะ !!

เสียงที่ตะโกนออกมาอย่างอมหิตเบื้องหน้าของอาเซียนั้นกำลังจะเงื้อมมือเข้าทำร้ายเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึง แต่มันก็ได้หยุดลงเสียก่อนพร้อมๆกับหันมาทาง Xsia ที่เพิ่งได้เข้ามาเมื่อในตัวเมืองเมื่อกี้นี้หมาดๆ

? ? ? : เจ้าพวกสวะโผล่มาอีกตัวแล้ว !!

มันได้ค่อยๆเปลี่ยนเป้าหมายมาทาง Xsia แทนก่อนที่จะได้โจมตีจากระยะไกลด้วยลำแสงเล็กๆออกมา ทำให้เด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ามันเมื่อครู่รอดจากการตกเป็นเป้าแทนแล้ว

ครืดดดดดดดดด เสียงลำแสงที่ผ่าพื้นที่ตรงหน้าจนขาดออกเป็นสองท่อนได้ผ่านตัวของ Xsia ไปอย่างหวุดหวิด ด้วยความเร็วของ Xsia แล้วทำให้เขาหลบการโจมตีพื้นฐานแบบนี้ได้ไม่ยากนัก

" เ ป็ น ก า ร ทั ก ท า ย ที่ รุ น แ ร ง ดี น ะ "

ต ร ง นี้ บ่ อ ย เ ป็ น ห น้ า ที่ ข อ ง ชั้ น เ อ ง ดี ก ว่ า

จะดีเหรอ ??

น า ย บู๊ แ ห ล ก ม า ห ล า ย ต อ น แ ล้ ว ข อ ชั้ น บ า ง ล่ ะ กั น

" เ ข า ว่ า กั น ว่ า ค น ที่ ม อ ง ค น อื่ น เ ป็ น ส ว ะ น่ ะ จ ริ ง ๆ แ ล้ ว มั น ผู้ นั้ น เ ป็ น โ ค ต ร ส ว ะ เ ล ย น ะ น า ย "

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----X )

Good Luck : Xsia ส่งผลให้เป้าหมายด้านหน้าเกิดอาการ Rage

? ? ? : แก !! เป็นแค่มนุษย์อย่ามาปากดีกับข้าให้มากนัก !!!!

น้ำเสียงที่กริ้วโกรธได้โจมตี Xsia อย่างรวดเร็วแทบจะทันทีหลังจากทีเด็กหนุ่มได้เอ่ยออกมา แต่การโจมตีของมันนั้นช่างสะเปะสะปะไปหมดจนบางครั้ง Xsia ยังไม่ต้องหลบเลยด้วยซ้ำ

" พ อ ดี ชั้ น ไ ม่ ใ ช่ ม นุ ษ ย์ ธ ร ร ม ด า ซ ะ ด้ ว ย สิ "

เขายิ้มมุมปากด้วยท่าทีสะใจ ก่อนที่เดินเข้าศัตรูอย่างช้า ๆ

" น า ย รู้ ไ ห ม ที่ น า ย โ จ ม ตี มั่ ว ๆ ด้ ว ย ลํ า แ ส ง ข อ ง น า ย อ ย่ า ง งี้ มั น ก็ ก่ อ ใ ห้ เ กิ ด ล ม น ะ "

เขาชี้นิ้วไปที่ศัตรูที่ตรงหน้า พร้อมนํากระแสลมที่เกิดจากการโจมตีของเขามารวบรวมไว้ที่นิ้ว

" แ ล้ ว มั น จ ะ ทํ า ใ ห้ น า ย เ ดื อ ด ร้ อ น ซ ะ เ อ ง "

แล้วกระแสลมเหล่านั้นก็พุ่งเข้าหาเป้าหมายทันทีที่ Xsia พูดจบ

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l---ooX )

เปรี้ยงงงง กระแสลมของ Xsia ได้ซัดเป้าหมายเข้าอย่างจังจนมันได้หยุดชะงักลงชั่วขณะ ใบหน้าหวอของมันได้ปรากฏขึ้นอย่างตกใจที่มนุษย์(?)อย่าง Xsia จะโจมตีมันจนเสียหลักไปแบบนี้

? ? ? : ขนาดผู้ใหญ่ของข้ายังไม่เคยตบหน้าข้าเลยนะ !!!

เสียงตะโกนของมันได้แหกปากดังขึ้นก่อนที่จะโจมตีมาที่ Xsia ตรงๆด้วยลำแสงเดิมแทนเป็นเป้าเดียว !!

ลําแสงนั่นพุ่งโดน Xsia จัง ๆ คนส่วนใหญ่ที่เห็นคงคิดแบบนั้น แต่จริง ๆ แล้วมันก็เป็นแค่ภาพตกค้างที่เกิดจากลมเท่านั้น

" น า ย นิ เ ป็ น เ ด็ ก รึ ไ ง ค น แ บ บ น า ย นิ ไ ม่ มี สิ ท ธิ์ ไ ป ว่ า ใ ค ร เ ค้ า ห ร อ ก น ะ "

ด้วยความเร็วของ Xsia ทําให้เขาไปอยู่ข้างหลังของศัตรูได้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะรวบรวมกระแลลมไว้ที่มือขวา

จนกลายเป็นใบมีดแห่งสายลม แล้วฟาดฟันใส่เป้าหมาย

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-ooooX )

คลื่นดาบสายลมของ Xsia ได้ตัดปีกที่ด้านหลังของปีศาจเบื้องหน้าจนมันได้ซุดเซไปอีกครั้งนึงก่อนที่มันจะได้พยายามคว้าตัว Xsia อย่างบ้าคลั่ง แต่เหมือนจะทำไม่ได้เพราะขนาดตัวของ Xsia ที่เล็กและว่องไวนั่นเอง

? ? ? : แก !!! เจ้าสวะมนุษย์มาให้ข้าฆ่าซะ !!

" โ อ เ ค จ ะ ใ ห้ ฆ่ า ก็ ไ ด้ น ะ แ ต่ มี ข้ อ แ ม้ "

   ห๊ะ ??? Xsia ยังไงเนี้ยย

   อ ยู่ เ งี ย บ ๆ ไ ป ก่ อ น

" ต อ บ คํ า ถ า ม ชั้ น ม า 2 ข้ อ แ ล้ ว ชั้ น จ ะ ยื น เ ฉ ย ๆ ใ ห้ น า ย ฆ่ า เ ล ย

ข้ อ 1 ทํ า ไ ม น า ย ถึ ง ม า ไ ล่ ฆ่ า ม นุ ษ ย์ แ บ บ นี้

ข้ อ 2 ส ถ า น ก า ร์ ณ ข อ ง โ ล ก ต อ น นี้ เ ป็ น ยั ง ไ ง กั น แ น่ "

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-ooooX )

หมับ !! มันได้คว้าคอของ Xsia ไว้ก่อนที่จะค่อยๆยกขึ้นมาด้วยท่าทางเหนื่อยหอมและโรคจิต

? ? ? : เพราะโลกของพวกมนุษย์มันสกปรกไงล่ะ !!

มันได้ตอบขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนเหมือนกับเป็นบ้า

? ? ? : เพราะอย่างนั้นถ้ากำจัดพวกมนุษย์จนหมด พวกเราก็จะกลับไปโลกฝั่งเดิมได้ เพราะงั้นต้องกำจัดพวกขยะและโลกที่เหม็นเน่าของพวกมันซะ !!

หมายความว่ายังไงกันไม่เข้าใจเลยสักนิด แต่โลกฝั่งเดิมที่ว่า... ใช่โลกเราจากมารึเปล่านะ ?

" ใ จ เ ย็ น ๆ น่ า น า ย อ ธิ บ า ย ห น่ อ ย สิ ถ้ า ส ม อ ง ข อ ง น า ย เ รี ย บ เ รี ย ง ไ ม่ ไ ด้ ก็ บ อ ก แ ค่

ค น ที่ บ อ ก น า ย เ กี่ ย ว กั บ เ รื่ อ ง นี้ ก็ พ อ "

Xsia ยังคงยิ้มเหมือนถือไพ่เหนือกว่าอยู่ แต่ดูยังไงก็เหมือนเขาจะยอมให้ฆ่าจริง ๆ ซะด้วย

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-ooooX )

มันได้ค่อยๆบีบแรงขึ้นเรื่อยๆด้วยท่าทีเหมือนกับคนที่เสียสติไปแล้วและในหัวมีแต่การทำลายล้างเท่านั้น

? ? ? : เจ้าชุดดำนั่น . . .

เสียงตอบสั้นได้เล็ดรอดออกมาก่อนที่มันจะได้ลงแรงกดร่างของ Xsia ที่มันได้คว้าขึ้นมาในทีแรกลงทันที !!

ถ้ า ยั ง ฝื น อ ยู่ ค ง จ ะ ไ ม่ ร อ ด แ น่ เ ร า เ พ ร า ะ งั้ น ค ง ต้ อ ง ...

" โ อ เ ค ชั้ น ย อ ม แ ล้ ว ต า ม ข้ อ ต ก ล ง ชั้ น ย อ ม ใ ห้ น า ย ฆ่ า ชั้ น ก็  ไ ด้...

แ ต่ ไ ป ข อ อ นุ มั ติ จ า ก ค น ๆ นี้ ด้ ว ย ล่ ะ กั น น ะ .."

Xsia สลับกลับมาเป็นตัวของผมทันทีที่พูดจบ ด้วยพละกําลังและความถึกของผมทําให้ยังไม่รู้สึกเจ็บอะไรมากนัก

แต่คงปล่อยไว้นานไม่ได้ ผมรีบรวมพลังลมไว้ที่หมัดแล้วต่อยเขาให้ออกไปไกล ๆ ตัวของผม

" ขอโทษด้วยนะ แต่ผมน่ะยังตายไม่ได้หรอก !! "

เสร็จสิ้น

Melonpang

---

            หลังจากยืนงงอยู่ชั่วครู่ เธอก็ตั้งสติได้ พลางคิดว่ามันคงจะเป็นระบบอะไรสักอย่าง
ของเมืองนี้เท่านั้น และการที่เธอมีบัตรอย่างถูกต้อง อาจจะทำให้เธอทำอะไรในเมืองนี้ได้
สะดวกมากขึ้นก็ได้

            " อ..ลืมถามเรื่องสำคัญไปเลย "
            " จริงสิ แผนที่ๆ "

            เมเมะหยิบแผนที่ที่ชายหนุ่มได้ให้ไว้ เพื่อจำจดทางทันที

ภายในรูปแผนที่แล้วนั้น ภายในเมืองไม่ได้แสดงสถานที่ต่างๆมากมายนัก คงจะเป็นเพราะตัวเมืองเองที่เล็กๆแบบนี้ด้วย รวมทั้งภายในแผนที่นั้นก็ยังมีบอกสถานที่บ้านพักของชาวเมืองคนอื่นๆที่มีไม่มากอยู่ด้วยเช่นกัน แต่ชื่อที่เตะตาเมเมะขึ้นมาก่อนนั้นคือ . . .

- Athena Tennos
- Minato Arisato
- Kirin Tesstrossa
- Momono Shiori
- Haseo
- Ruri Matsuri & Tenshi
- Karasuma Yoichi
- Farah Oersted & Reid Hershel

1) เลือกที่จะไปหา ...
2) เลือกดูชื่อปริศนาที่ไม่ได้อยู่ในลิส
3) ไม่ไปหาใครทั้งนั้น และ สำรวจเมืองต่อ
4) ลองออกไปนอกเขตุเมือง
5) อื่นๆโปรดระบุ

[ 1 ] - Haseo

            เมเมะเทียบรายละเอียดพอสังเขบ จากนั้นเธอก็เดินสำรวจเมืองต่อ
เพราะพอรู้ลู่ทางแล้ว

            " แต่ก่อนอื่น ไปขอบคุณเค้าก่อนดีกว่า "
            ' จะได้ถามเหตุการณ์นั้นไปด้วยเลย '

            พอคิดได้ดังนั้นก็เดินไปหาผู้มีพระคุณก่อน เพราะคนที่เธอน่าจะคุย
ด้วยได้ตอนนี้ก็มีเพียงชายหนุ่มคนนั้นเท่านั้น

-:- ย้ายมายังที่พักของฮาเซโอะ

ไม่นานนักเมเมะก็ได้ยายมายังที่หน้าบริเวณบ้านพักของฮาเซโอะ

ฮาเซโอะ : เอ๋ ? สวัสดีจ๊ะ มุราซากิซัง

ชายหนุ่มได้เอ่ยทักเมเมะมาจากด้านหลัง ดูเหมือนว่าเจาจะเพิ่งกลับมาจากการหาเสบียงป่าพอดีเลย

ฮาเซโอะ : ถ้ามีอะไรล่ะก็เข้าไปคุยกันด้านในก็ได้นะ

เขาได้เอ่ยเชื้อเชิญเมเมะขึ้นก่อนที่จะได้เปิดประตูที่พักของเขาออก

            " อะ สวัสดีค่ะ คุณฮาเซโอะ "

            เมเมะโค้งตัวให้ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างสุภาพ

            " ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คือว่า ชั้นมาขอบคุณที่ให้ความช่วยเหลือ ถ้ามีอะไรที่
ชั้นตอบแทนให้ได้ก็บอกมาได้เลยนะคะ "

            เธอพูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อม แฝงความรู้สึกขอบคุณชายตรงหน้า จากนั้น
ก็บอกต่อไปว่า

            " เดี๋ยวชั้นจะขออนุญาติสำรวจเมืองอีกสักครู่ อาจจะไม่ได้อยู่ในที่พักเลยมา
บอกคุณฮาเซโอะไว้ก่อนน่ะค่ะ "
            " เรื่องที่จะบอกมีแค่นี้แหละค่ะ ถ้ายังไงขอตัวก่อนนะคะ "

            เมเมะก้มหัวให้ชายหนุ่มอีกครั้งเป็นเชิงขอบคุณ

ฮาเซโอะ : ไม่เป็นไรหรอก พวกเราเป็นกลุ่มมนุษย์ที่ยังเหลือรอดอยู่ ยังไงก็ต้องช่วยๆกันล่ะนะ

ชายหนุ่มได้ยิ้มรับเมเมะเล็กน้อยพร้อมกับอธิบายสถานการณ์ตอนนี้ขึ้นนิดหน่อยด้วย

ฮาเซโอะ : ยังไงก็อย่าออกไปไกลจากตัวเมืองนักล่ะ

เมื่อกล่าวจบแล้วชายหนุ่มก็ได้เข้าไปในห้องพักของเขาเพื่อจัดการสัมภาระต่อ

            ไม่นาน หลังจากที่แยกออกมาแล้ว เธอก็ตัดสินใจเดินหาของที่เธอต้องการต่อ ซึ่ง
สิ่งนั้นก็คือดาบนั่นเอง

            " ทางนั้นก็สีเขียว ทางนี้ก็สีเขียว ฮิฮิ หรือเราจะได้ต้นไม้กลับไปปลูกแทนกันน้า "

            เมเมะคิดเล่นๆพลางหัวเราะออกมา เพราะเมืองแบบนี้จะมีดาบหรือเปล่าก็ไม่รู้

ไม่ว่าจะมองไปทางไหนนั้นภายในเมืองก็มีแต่ต้นไม้ ใบไม้ และ สีเขียวขจีอย่างเป็นธรรมชาติไปหมด มันคงจะไม่มีอาวุธตกอยู่กลางทางให้เธอแน่ๆ

1) ออกไปหานอกเมือง
2) ดูรายชื่ออีกรอบและไปถาม...
3) ยังไม่ย่อท้อ เดินหน้าหาดาบต่อไป !!
4) อื่นๆโปรดระบุ

[ 3 ]

            เมเมะยังคงไม่ย้อท้อ พลางเดินหาพร้อมชมธรรมชาติไปเรื่อยๆด้วยท่าทีสบายๆ
เพราะหลังจากดูสถานที่แล้ว ยังไงที่นี้ก็คงไม่มีดาบหรอก แค่เดินเล่นเท่านั้น

            " ความจริง ถ้าไม่ต้องใช้ก็ดี "

-:- ช่วงเวลาเย็น

ไม่นานนักระหว่างที่เดินอยู่นั่นเมเมะก็ได้พบกับชายหนุ่มคนนึงที่ได้เดินสวนกลับเข้ามาภายในเมือง ที่บ่าของเขานั้นได้พาดร่างหมูป่าจำนวนนึงกลับเข้ามาด้วยเช่นกัน คาดว่าเขาคงเพิ่งจะกลับมาจากการล่าเสบียงแน่ๆ



ชายหนุ่มได้เดินฮำเพลงอย่างผ่อนคลายผ่านเมเมะไปได้เสี้ยววินาทีนึงก่อนที่เขาจะหยุดลงและค่อยๆเดินถอยหลังมาในท่าเดิมด้วยความแปลกใจ

? ? ? : เห๊ ?! มีคนรอดชีวิตมาด้วยเหรอเนี่ย ?!

ชายหนุ่มผมแดงได้ร้องออกมาอย่างตกใจ(แม้จะช้าไปหน่อย)พร้อมกับได้แตะนิ้วมือลงเบาๆที่หน้าผากของเมเมะเหมือนกับการตรวจไข้(?) เมื่อเขาแน่ใจแล้ววะเมเมะยังมีสภาพปกติดีอยู่นั้นเขาก็ได้ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะกอดเด็กสาว(?)ไว้อย่างดีใจ(ซึ่งมันอาจจะรัดแน่นไปหน่อยกับขนาดตัวของทั้งสอง)

? ? ? : ดีจังเลยนะ . . . ดีจริงๆ . . .

เขาได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยพลางเผลอตัวเข้าไปกอดเมเมะอย่างลืมตัวแล้วซะงั้น โดยทิ้งให้เมเมะมึนอีกรอบกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอวันนี้ . . .

            " ................. "
            " ....................เอ๊ ... เอ๊? เอ๊!? อะไรกัน?? อะไรกันคะ??! "

            เมเมะหน้าขึ้นสี ถึงจะไม่ได้รังเกียจแต่ตั้งแต่เกิดมา มีแค่ท่านแม่เท่านั้นที่
สามารถกอดเธอได้

            ' คนที่นี้มันอะไรกันคะ? อะไรกันอะ? '

            เพราะถูกเลี้ยงมาอย่างบริสุทธิ์ เลยไม่มีภูมิต้านทานเรื่องพวกนี้แม้แต่น้อย

            " ปละ... ปล่อยนะ!! "

ตูม!!

            เธอม้วนข้อมือทั้งสองเข้าด้วยกันแล้วผลักออกไปสุดแรง

? ? ? : แว้กกก !!

ชายหนุ่มตรงหน้าได้ร้องเสียหลงก่อนที่จะตกทางเดินม้วนลงไปจนเมเมะมองไม่เห็นร่างของเขาเสียแล้ว . . .

- 15 นาทีผ่านไป -

ชายหนุ่มผมแดงคนเมื่อครู่นี้ได้ค่อยๆเดินขึ้นมาใหม่อีกครั้งด้วยท่าทางอารมณ์ดีเหมือนเคย แต่ในสภาพที่มอมแมมกว่าเดิมเล็กน้อย เขาเดินผ่านเมเมะที่อุส่าห์เสียเวลานั่งรอเหมือนเช่นคราวก่อน ก่อนที่เขาจะหยุดลงและถอยกลับมาหาเด็กสาวอีกครั้ง

? ? ? : อ๊ะ !! เธอเมื่อกี้นี่นา !!

เขาได้ทักเมเมะขึ้นอีกครั้งราวกับว่าเพิ่งเจอกันไปไม่นานมานี้ แต่มันก็เพิ่งเจอกันไม่นานนักจริงๆนั่นแหละ . . .

? ? ? : เมื่อกี้ขอโทษด้วยนะ พอดีชั้นลืมตัวไปหน่อยน่ะ

ชายหนุ่มได้เกาหัวเบาๆพร้อมกับยกมือข้างที่เขาไม่ได้แบกซากหมูป่าไว้ขึ้นมาแสดงท่าขอโทษขึ้นกับเด็กสาวเนือยๆ

            " ...เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นเองก็ต้องขอโทษด้วย.. ว่าแต่ไม่ตายเหรอคะเนี่ย.. "

            บรรทัดสุดท้ายเธอพึมพำเบาๆ..
            เนื่องจากนั่งรอ 15 นาที ทำให้ใจเย็นขึ้นเยอะ เธอเลยไม่ได้ถือสาอะไรมากนัก

            " เอ่อ ..แล้วคุณคือ "

รีด ฮาร์เชล : จริงด้วยสินะ !! ลืมไปเลย ชั้นชื่อ รีด ฮาร์เชลน่ะ

ชายหนุ่มได้เอ่ยทักทายขึ้นก่อนที่จะยกมือด้านที่แบกสัมภาระของเขาออกมาเป็นท่าทักทายกับเมเมะ แต่ก่อนที่เมเมะจะได้ยื่นมือออกมานั้นเนื้อหมูป่าที่เขาอุส่าห์แบกมานั้นก็ได้หลุดมือกลิ้งตกเนินไปแทนเสียแล้ว . . .

รีด ฮาร์เชล : ม- ไม่นะะะะะะ !!

เขาได้รีบหดมือลงก่อนที่จะหวนวิ่งกลับไปอย่างสุดชีวิตเพื่อลงไปเอาเนื้อหมูป่าเมื่อครู่กลับขึ้นมา . . .

- เวลาผ่านไปอีก 15 นาที -

ระหว่างที่เมเมะกำลังคิดว่าจะนั่งรอต่อดีหรือไม่นั้นรีดก็ได้ค่อยๆเดินขึ้นมาด้วยท่าทีสบายอารมณ์พร้อมกับแบกเนื้อหมูป่าท่าเดิม เขาได้ค่อยๆเดินผ่านเมเมะไปอย่างช้าๆ(อีกแล้ว) ก่อนที่จะได้สดุดขึ้นและรีบถอยหลังกลับมาหาเธอ . . .

รีด ฮาร์เชล : อะ- ฮะๆ ๆ ๆ ขอโทษทีนะเมื่อกี้นี้เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ(?) ชั้นชื่อ รีด ฮาร์เชลนะ ยินดีที่ได้รู้จัก

ชายหนุ่มได้ทักทายเมเมะขึ้นอีกรอบโดยคราวนี้เขาได้ทักทายขึ้นอย่างปกติแล้ว

            " ....... มุซารากิ เมเมะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก "

            เธอตอบกลับด้วยเสียงเรียบ เพราะฝึกมารยาทมาดี แต่ก็ยังอึ้งกับความพิลึกของคนตรงหน้า
อยู่ดี ก่อนจะเริ่มสงสัยกับสิ่งที่อยู่บนไหล่ชายตรงหน้า

            " เอ่อ ที่แบกอยู่บนไหล่นั้นมัน.. "

            เธอพูดพร้อมชี้มือไปที่สิ่งนั้นด้วย

รีด ฮาร์เชล : นี่เหรอ ? เนื้อหมูป่าไงล่ะ ชั้นออกไปล่ามาเมื่อช่วงกลางวันน่ะ แต่ช่วงนี้เสบียงก็เริ่มหายากขึ้นเรื่อยๆด้วยคงต้องประชุมกับคนอื่นๆเรื่องพื้นที่อีกทีล่ะน้า

ชายหนุ่มได้อธิบายขึ้นพลางบ่นออกมาเบาๆ ซึ่งมันน่าจะทำให้เมเมะเดาได้ว่าเสบียงของหมู่บ้านนี้นั้นถูกล่ามาจากธรรมชาติในป่าภายรอบนอกด้านหน้าเมืองแน่ๆ แต่จากที่เมเมะได้เดินสำรวจเมืองนี้แล้วนั้นก็ไม่มีสิ่งก่อสร้างที่คล้ายคลึงกับเส้นทางการติดต่อค้าขาย/แลกเปลี่ยนสินค้าจากภายนอกให้เธอเห็นเลย

            " อ้อ.. "
            ' งี้นี้เองสินะ.. '

            เธอพอที่จะคาดการณ์ภาพรวมขึ้นมาได้บ้างแล้ว ทั้งเรื่องผู้รอดชีวิต บรรยากาศแปลกๆ
และการกระทำที่ใจดีเกินเหตุของคนแต่ละคน

            ' ถ้าอย่างนั้น.. การที่เราเองก็เข้ามาอยู่ที่นี้ด้วย คงเป็นการริดรอนทรัพยากรของพวก
เค้าด้วยเช่นกัน.. '
            
            และแน่นอนว่าเธอไม่ยอมเป็นตัวถ่วงเด็ดขาด
            เมเมะตัดสินใจที่จะออกหาอาหารมาบ้าง โดยทิ้งเป้าหมายของตัวเองไว้ก่อน แม้มันจะ
ใกล้มืดแล้วก็ตาม แต่ด้วยความมั่นใจในความสามารถอันเหลือล้น ทำให้เธอไม่รู้สึกกังวลสักนิด

            " เข้าใจแล้วค่ะ! ชั้นเองก็คงจะมาเป็นแขกดอย(?)แบบนี้ไม่ได้เช่นกัน เพราะงั้นชั้นจะ
ออกไปหาอาหารมาบ้างละนะคะ! "

            เธอเท้าสะเอวแล้วทุบหน้าอกตัวเองเบาๆเป็นเชิงว่า"เชื่อมือชั้นเถอะค่ะ"ก่อนจะเข้าไปกอด
ตัวชายหนุ่มไว้หลวมๆ

            " นี่เป็นการทักทายแบบตะวันตกสินะคะ จากนี้ไปก็ฝากตัวด้วยนะคะ คุณรี้ด "

            หลังจากพูดจบก็คลายอ้อมกอดแล้ววิ่งออกจากหมู่บ้านไป

รีด ฮาร์เชล : เดี๋ยวสิ?! นี่มันเย็นมากแล้วนะ !!

ยังไม่ทันที่รีดจะได้ห้ามไว้เมเมะก็ได้วิ่งออกจากเมืองไปเสียแล้ว ทำให้ชายหนุ่มเกือบจะวิ่งตามออกไปแต่ลืมว่าตัวเองต้องเอาเสบียงไปส่งกองคลังเสียก่อน

-:- ที่ราบสูงหน้าเมือง Hilocuxt



ไม่นานนักเมเมะก็ได้วิ่งลงจากทางลาดบนรากต้นไม้ของตัวเมืองลงมาถึงที่ราบสูงด้านหน้า เมื่อเด็กสาว(?)ได้มองกวาดสายตาไปในระยะไกลแล้วก็พบว่ามีชานป่าเล็กๆที่ติดเข้าไปกับตัวป่าใหญ่ๆที่ไกลออกไประดับนึงเลยทีเดียว ถ้าเธอเดินเท้าจากจุดนี้มันคงจะกินเวลาไปจนถึงรุ่งเช้าแน่ๆ

1) บุกป่า
2) หาเสบียงแถวๆนี้
3) อื่นๆโปรดระบุ

[ 2 ] - [ ชานป่าเล็กๆ ]

            " ฟู่.. ไม่ค่อยเหนื่อยเลย รู้สึกร่างกายเบาสบายดีจัง "
            " อาว~ละ หาผลไม้ป่ากลับไปน่าจะดีนะ "

            เมื่อตัดสินใจได้แล้วเธอจึงพุ่งเข้าป่าไป

-:- เวลากลางคืน
Stamina : - 2

ดูเหมือนว่าเมเมะจะมาไม่เสียเที่ยวเพราะว่าเธอพบกับต้นผลไม้นานาชนิดที่มาขึ้นไว้แถวๆนั้นพอดี รวมทั้งยังเจอผักบางชนิดในระแวกอีกด้วย คาดว่าแถวๆนี้จะยังไม่มีคนในตัวเมืองคุ้นเคยซักเท่าไรนักทำให้พอจะมีอาหารตามธรรมชาติอยู่มากระดับนึง

ได้รับ

ได้รับ

ระหว่างที่เมเมะกำลังเก็บเสบียงอยู่นั่นเองเธอก็ได้ยินเสียงแปลกๆดังมาจากที่ราบด้านนอกที่อยู่ระหว่างเมืองและชานป่านี้ เมื่อเด็กสาวได้มองออกไปเธอก็พบว่ามีสัตว์ประหลาดหน้าตาแปลกๆกำลังวิ่งเข้ามาทางป่าที่เธออยู่ตอนนี้ !!


-:- จำนวน 3 ตัว

ดูจากหน้าตาแล้วมันคงจะกินไม่ได้แน่ๆ . . . แต่ที่สำคัญกว่านั้นมันคงไม่ได้มาให้เธอลูบหัวเล่นแน่ๆเช่นกัน

จะเต็มแล้วขึ้นใหม่เลยจ้า

melontaro

-:- ช่วงเวลาเช้า

. . .ภายในเมือง Center

บรรยากาศเมืองโดยรอบนั้นช่างหดหู่และเงียบเชียบ ไม่มีวี่แววของสิ่งมีชีวิตโดยรอบเลยแม้แต่น้อย โทคิที่ได้อยู่ภายในตัวเมืองและไม่มีเป้าหมายที่แน่นอนนั้นคงจะไม่มีอะไรทำที่นี่เป็นแน่ เพราะซากเมืองร้างแห่งนี้เหมือนกับจะถูกปล่อยไว้นานมากแล้ว

วูมมม ~ สายลมได้พัดผ่านหญิงสาวไปอย่างกรรโชก รวมทั้งร่างของตัวประหลาดตัวนึงที่ได้ปรากฏขึ้นมาไม่ไกลไปจากเธอเท่าไรนัก



? ? ? : ยังมีคนหลงเหลืออยู่อีกเหรอ ? นึกว่าเก็บไปหมดแล้วซะอีกนะ

จิตที่มุ่งร้ายได้แผ่ออกมาในขณะเดียวกันที่เป้าหมายด้านหน้าของโทคินั้นกำลังจะเคลื่อนที่ออกไปจากจุดเดิม จิตสังหารที่ได้แผ่ออกมานั้นก็ได้หายไปทันทีเช่นกัน !! แต่ว่ามันคงยังไม่ได้ออกไปจากบริเวณนี้เป็นแน่ !!

เดินเเรื่อยเปื่อยไปบนถนน นั่งเล่นก้อนกรวดตามทาง

ปีศาจตนนั้นได้ค่อยๆเดินออกมาอย่างช้าๆอย่างไม่มีทีท่าจะป้องกันใดๆพลางนั่งข้างๆกับโทคิที่เล่นก้อนกรวดอยู่

? ? ? : จะตกใจหน่อยไม่ได้เลยรึไง . . .

มันค่อยๆถอนหายใจออกมาเบาๆพลางต่อก้อนกรวดก้อนหินแถวๆนั่นเล่นด้วยซะงั้น แต่ดูเหมือนว่าเพราะเวลารอบๆของโทคิทำให้ปีศาจนั่นไม่สามารถต่อหินได้ทันโทคิเลย . . .

หลังจากเวลาล่วงเลยไปได้ซักเวลาที่คลาดเคลื่อนได้ลงตัว โทคิสังเกคเห็น

ปีศาจที่กำลังต่อก้อนกรวดกับตนอยู่จึง เอื้อมมือไปลูบหัวปีศาจ

โทคิ : ปีศาจก้อนกรวด ?

ซาอุ กอนแกน : ไม่ใช่เว้ยยยย !! ข้าคือ อาคาร์น่าแห่งพลัง ซาอุ กอนแกน ต่างหาก !!

มันได้โหวกเหวกขึ้นมาก่อนที่จะได้พยายามนั่งต่อก้อนหินเป็นเพื่อน(?)โทคิต่อ

ซาอุ กอนแกน : เป็นคนที่แปลกจริงๆ . . . ไม่ใช่คนแถวนี้รึยังไง ? คนอื่นๆน่ะเขาอพยพหนีกันไปหมดแล้วนะ

มันยังคงเอ่ยชวนโทคิคุยขึ้นด้วยท่าทีงงๆนิดหน่อย แต่ถึงแบบนั้นมันก็ยังไม่สามารถที่จะช่วยโทคิเรียงหินขึ้นไปต่อได้ทันเลยเหมือนเดิม

โทคิมองหน้า ซาอุ กอนแกน ด้วยหน้าตาที่ไม่มีพิษภียและยิ้มขึ้น

โทคิ : แล้วเจ้าก้อนกร.. ซาอุ กอนแกน ละไม่ใช่คนแถวนี้เหรอ ดูไม่เหมือนกับคนที่จะอพยพซะด้วยสิ

ซาอุ กอนแกน : จะไปใช่คนได้ยังไงเล่า !! ชั้นเป็นอาคาร์น่านะ อาคาร์น่า

มันได้อธิบายขึ้นพลางนั่งรินชาให้กับโทคิแทนเพราะว่าต่อหินเล่นด้วยไม่ได้เลยเปลี่ยนหน้าที่(?)พลางกับวางจัดขนมเขี้ยวเล่นไว้ข้างๆด้วยเช่นกัน

ซาอุ กอนแกน : จริงๆแล้วพวกเราอาคาร์น่าน่ะนะอยู่ในห้วงมิติคนละมิติกับโลกที่มนุษย์อยู่มันจึงไม่เบียดเบียนกันในตอนแรกน่ะนะ

มันได้เริ่มอธิบายขึ้นเหมือนกับชวนโทคิคุยไปด้วยในตัว พร้อมกับนั่งจิบชานั่งคุยกับหญิงสาว

ซาอุ กอนแกน : แต่ว่าตอนนี้มิติมันดันมารวมกันเสียแล้ว ทำให้โลกมิติที่พวกเราอยู่กำลังค่อยๆถูกทำลายไป แล้วก็"พวกนั้น"ก็ได้มาบอกพวกเราว่าเพราะพวกมนุษย์เป็นคนทำให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น ทำให้พวกเราเหล่าอาคาร์น่าต้องออกมาไล่ล่าพวกมนุษย์ให้หมดจะได้กลับมิติเดิมซักที

ปีศาจซาอุ กอนแกนได้อธิบายเรื่องราวที่มันได้รับฟังมา ซึ่งเหมือนว่าจะเป็นแค่บทย่อๆที่มันได้พยายามสรุปออกมาให้เข้าใจง่ายที่สุดในตอนนี้

โทคิหยิบชาที่ ซาอุ กอนแกน รินให้ขึ้นมาจิบ และหันมาพูดกลับด้วย

โทคิ : เล่าต่ออีกสิ ซาอุ กอนแกน เรื่องราวของเธอน่ะ

ซาอุ กอนแกน : เอ . . . นั่นสินะ " Hades " มันก็ชอบพูดอยู่บ่อยๆว่า " ถ้าไม่หันหน้าเข้าคุยกันซักครั้งนึง มันคงจะไม่มีวันเข้าใจกันแน่ๆ " ถึงชั้นจะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ แต่มันคงหมายความว่าแบบนี้สินะ

ปีศาจตนนั้นได้เอ่ยชื่อถึงปีศาจตนนึงที่มันรู้จักก่อนที่จะทำท่าทางแบบว่าเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ทั้งๆที่ไม่น่าจะเข้าใจเท่าไรนะ . . .

ซาอุ กอนแกน : อย่างที่บอกว่าโลกใบนึงน่ะมันก็มีมิติต่างเวลาที่อยู่บนโลกใบเดียวกันแต่ก็เหมือนไม่ได้อยู่บนโลกใบเดียวกันใช่ไม๊ล่ะ ? มนุษย์ก็อยู่ช่วงเวลานึง ชาโดว์และอาคาร์น่าก็อยู่อีกช่วงเวลานึง พวกเราก็จะไม่เจอกันอยู่แล้วล่ะ

มันได้เริ่มเล่าถึงมิติที่มีอยู่ระหว่างโลกฝั่งนี้พร้อมกับอธิบายถึงความเป็นอยู่ของแต่ละฝั่งในตอนต้นๆ แต่จากที่โทคิได้สัมผัสเองแล้วโลกแห่งนี้คงไม่ได้มีแค่ 2 มิติเป็นแน่

ซาอุ กอนแกน : แล้ววันนึง น่าจะเป็นเมื่อหลายวันก่อนแต่ไม่นานถึงเดือน จู่ๆมิติแห่งนี้ก็ดันถูกรวมไว้กับมิติของพวกเราเสียอย่างนั้นน่ะ รวมทั้งขณะเดียวกัน"สถานที่"ที่พวกเราอยู่ก็ค่อยๆหายไปเรื่อยๆด้วยเช่นกัน อาคาร์น่าบางส่วนที่หลับไหลใน "Dimension Den" ก็ตื่นขึ้นมาด้วยอย่างน่าแปลกใจ"ทางโลกอีกฝั่ง"ก็คงจะเป็นเหมือนกันล่ะมั้งเรื่องนี้ แต่ว่าไม่ใช่แค่ที่อยู่ของพวกเราค่อยๆหายไป แต่ว่าก่อนหน้านี้เคยมีกลุ่มคนที่เคยเข้าไปยังที่อยู่ของพวกเราด้วยเช่นกันนะ แต่มันไม่ได้หมายความว่าพวกเขาทำให้มิติทั้งสองเชื่อมกันหรอก ชั้นเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะอธิบายยังไง

ปีศาจตนนั้นได้นั่งกอดอกพลางทำท่าครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะอย่างปวดหัว

ซาอุ กอนแกน : แล้วหลังจากที่พวกเราออกมานั้นก็ถูกกลุ่มคนแปลกๆโจมตีด้วยน่ะ มันต้องเป็นพวกมนุษย์แน่ๆ ชั้นคิดแบบนั้นนะ . . . ด้วยความสับสนในตอนแรกนั้นทำให้ชั้นได้มาเจอกับ กลุ่มคนอีกลุ่มนึงที่บอกว่าบาเรียอะไรซักอย่างที่ขวางระหว่างโลกมนุษย์และโลกของพวกเราได้แตกออกแล้ว พวกเราจะต้องอยู่ที่โลกมนุษย์นี้แทน ถ้าอยากกลับไปล่ะก็ต้องกำจัดพวกมนุษย์ให้หมดก่อน ไม่อย่างนั้น . . .

มันได้หยุดพูดลงชั่วคราวก่อนที่จะค่อยๆมองมือของตัวเองอยู่ชั่วครู่

ซาอุ กอนแกน : พวกเราชาโดว์และอาคาร์น่าอาจจะต้องหายไปเสียแทนเพราะพวกเราอยู่บนโลกฝั่งนี้ตลอดไปไม่ได้น่ะ

โทคิจ้องมอง ซาอุ กอนแกน ที่กําลังทําท่าครุ่นคิด และคิดจะพยายามปลอบ

โทคิ : มันต้องมีซักทางนั่นล่ะที่จะสามารถอยู่รอดได้ จงทําตามความเชื่อของเธอเถอะ

โทคิพูดพลางพร้อมกับจิบชา

ซาอุ กอนแกน : อืม . . . จริงๆแล้วที่ว่าฆ่ามนุษย์ให้หมดแล้วมันจะกลับไปได้ชั้นก็ไม่ค่อยแน่ใจนักหรอกนะ แต่มันเป็นความคิดของ"อีกพวกนึง"ทำให้ชั้นไม่มีทางเลือกที่จะต้องทำตามและรอดูผล

ปีศาจตนนี้ได้นั่งทำท่าครุ่นคิดอยู่อีกครั้งนึง ดูเหมือนว่าถ้าให้เวลามันได้หยุดพักนึงแล้วมันก็มีความคิดเป็นของตัวเองเหมือนกันนะ(?)

ซาอุ กอนแกน : ถ้ามีทางที่จะทำให้กลับไปที่ Dimension Den ได้ก็ดีสินะ . . .

1) อาสาช่วยเหลือเอง
2) อวยพรขอให้โชคดี
3) อื่นๆโปรดระบุ

โทคิ : ยังฉันก็มีเวลาอยู่บนช่วงเวลาได้เหลือนานนับปกาลอยู๋แล้ว จะหาทางช่วยเหลือด้วยละกัน...

โทคิพูดอาสาช่วยเหลือ ซาอุ กอนแกน

ซาอุ กอนแกน : อืม . . . แต่ชั้นฆ่าคนไปจำนวนนึงแล้วเหมือนกัน ถ้าให้ชั้นได้ไถ่บาปก็คงต้องช่วยเหลือมนุษย์คลี่คลายปัญหานี้สินะ

ปีศาจตนนั้นได้ค่อยๆลุกขึ้นมายืนข้างๆกับโทคิก่อนที่จะได้มองก้มลงมายังหญิงสาว

ซาอุ กอนแกน : ถ้างั้นให้ชั้นร่วมเดินทางไปกับเธอแล้วกัน !!

1) ไม่เอา
2) ตกลง และ เลือกจุดหมายต่อไป
3) อื่นๆโปรดระบุ

โทคิ : สําหรับฉันจะยังไงก็ได้

โทคิพูดด้วยหน้าตาที่ปกติก่อนที่จะพยักหน้าและลุกขึ้นมา

โทคิ : ไปกันเถอะ ตราบใดที่พวกเราไม่ได้คลาดเคลื่อนกันละก็นะ ...

โทคิหันไปพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มและจ้องมองไปยัง ซาอุ กอนแกน

ซาอุ กอนแกน : ไม่ต้องห่วงหรอก !! ต่อให้ห่างกันร้อยลี้ชั้นก็ตามไปถูก

ปีศาจตนนั้นได้พูดออกมาอย่างมั่นใจก่อนที่จะหยุดลงก่อนที่จะก้าวเดินแรกและหันมาหาโทคิ . . .

ซาอุ กอนแกน : ว่าแต่จะเริ่มกันยังไงก่อนดีล่ะ . . .

โทคิแสดงอาการดีใจนิดหน่อยก่อนจะกลับมาในสภาวะเดิม

โทคิ : อืม... จะเริ่มจากไหนก่อนดีละนะเดินไปตามทางเรื่อยๆละกัน

โทคิชี้ไปทางเดินข้างหน้าที่เห็น และหันไปมองที่ ซาอุ กอนแกน

Stamina -2

ซาอุ กอนแกน : ห๊า !!

ปีศาจตนนั้นถึงกับอ้าปากค้างพลางมองโทคิเดินนำไปอย่างลังเล แต่มันก็ได้ตัดสินใจเดินตามไปอย่างว่าง่าย ถึงจะหลงบ่อยๆก็เถอะ

-:- ช่วงเวลากลางวัน

โทคิและกอนแกนได้เดินออกมาพักนึงจนได้ออกมาถึงป่าที่อยู่ทางตะวันออกของเมือง Center แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่เจอสิ่งมีชีวิตในบริเวณนี้เลยแม้แต่น้อย

โทคิเดินมองตามทางอย่างไม่คิดอะไร ไปในที่รกร้างซากเมือง

โทคิ : ที่นี่เป็นอดีตเมืองสินะ ซาอุ กอนแกน

โทคิถามพร้อมกับเดินมองหาของที่ตกในเมือง ..

-:- ภายใน Center



ซาอุ กอนแกน : อือ เป็นเมืองที่เต็มไปด้วยหนังสือและผู้คนน่ะตอนแรกๆ

มันได้อธิบายขึ้นมาพลางมองมาที่โทคิที่กำลังรื้อซากเมืองหาของอยู่ด้วยความงุงงสงสัย . . .

ซาอุ กอนแกน : แต่ว่าชั้นไม่ได้เป็นคนทำลายเมืองนี้นะ . . . ว่าแต่เธอทำอะไรอยู่นั่น . . .

ปีศาจตนนั้นได้ค่อยๆเดินตามโทคิมาก่อนที่จะหยิบเศษหินขึ้นมาด้วยท่าทางเข้าใจผิด

ซาอุ กอนแกน : ยังจะหาหินเล่นอีกเหรอ !!

- โทคิได้รับ ปลากระป๋อง *1 , ทูน่ากระป๋อง *1 , น้ำเปล่า *1

โทคิหันกลับไปมองหน้า ซาอุ กอนแกน

โทคิ : ฉันแค่หาพวกของที่น่าจะเหลืออยู่ตามพื้นนั่นล่ะ พวกหนังสือ ข่าวสาร อาหาร

โทคิยิ้มให้กับ ซาอุ กอนแกน หลังจากที่พูดจบ

โทคิ : ดูเธอรู้เรื่องของโลกฝั่งนี้ดีเหมือนกันนะมีที่ไหนที่เธออยากไปมั้ยล่ะ?

โทคิถาม ซาอุ กอนแกน เพื่อที่จะให้นําทางไปยังที่ๆ ซาอุ ต้องการจะไป

ซาอุ กอนแกน : แน่นอนล่ะชั้นพอจะรู้ภูมิศาสตร์ของโลกทางนี้อยู่บ้างเพราะยังไงมันก็ไม่ต่างจากมิติที่พวกชั้นอยู่เท่าไรน่ะ

กอนแกนได้อธิบายขึ้นพร้อมกับได้ย้อนคิดถึงคำถามของโทคิ

ซาอุ กอนแกน : เรื่องข่าวสารคงจะไม่มีหรอกเพราะว่าเหตุการณ์มันเกิดขึ้นกระทันหันน่ะ ส่วนเรื่องสถานที่ที่อยากจะไปตอนนี้คงเป็นที่ Hidden ล่ะนะ เพราะชั้นเคยได้ยินว่ามีคนลงไปสำรวจที่นั่นและไม่กลับขึ้นมาอีกเลย ข้อมูลที่พอรู้ก็มีแค่สถานที่นั่นยิ่งลงลึกยิ่งเหมือนแลปทดลองน่ะ คงจะเป็นแลปใต้ดินล่ะมั้ง ?

มันได้อธิบายเพิ่มเติมพลางชี้นิ้วย้อนไปทางที่ดันเจี้ยน Hidden ตั้งอยู่

โทคิยืนฟังเรื่องราวของ ภูมิศาสตร์และคิดอะไรบางอย่างขึ้นได้

โทคิ : โลกของพวกนายกับโลกของมนุษย์ก็คงจะเป็นเครือๆโลกคู่ขนานกันละมั้ง

โทคิ : งั้นก็ไปสถานที่ๆนายอยากไปกันเถอะ

โทคิพูดเพื่อให้เริ่มเดินทางไปกันยังจุดหมายใหม่

-:- เวลาช่วงเย็น

Stamina - 2



ปีศาจอาคาร์น่าได้พยักหน้าตอบก่อนที่จะได้เดินนำโทคิไปยังสถานที่ที่ตั้งเป้าหมายไว้ แม้ว่าบางครั้งโทคิจะเผลอเดินนำไปก็ตาม

ซาอุ กอนแกน : ตอนนี้ก็ใกล้จะค่ำแล้วถ้าพักอยู่แถวๆนี้ก่อนคงไม่มีอันตรายอะไรมาก ชั้นว่าพรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อจะดีกว่านะ

กอนแกนได้เสนอขึ้นกับโทคิพลางหยุดหันมาบอกกับหญิงสาว

1) เดินทางต่อ
2) หยุดพัก ณ จุดนี้
3) อื่นๆโปรดระบุ

จะเต็มแล้วขึ้นใหม่เลยจ้า

tourt0ur

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----X )

-:- เวลาช่วง Dark Hour

. . .ภายในหอพักนักเรียน(Dorm)



แอนนาได้ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาภายในห้องของเธอเองภายใต้บรรยากาศที่แปลกไปจากอาทิตย์ก่อนอย่างสิ้นเชิง ด้วยสัญชาตญานนักฆ่าแล้วเธอจับสัมผัสของสิ่งมีชีวิตที่นี่ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่โดมแห่งนี้เป็นที่พักแห่งเดียวของเหล่านักเรียนแท้ๆ

ในขณะที่เธอได้กวาดสายตามองไปรอบๆห้องของเธอก็พบว่าไม่มีวี่แววของโทโดหรือยาราไนก้าแมนแถวๆนี้เลยแม้แต่น้อย มันเกิดอะไรขึ้นในช่วงเวลาที่เธอได้หลับไปกันแน่นะ ?

แอนนา : โทโด นายหายไปไหนกันนะ

เธอพูดพลางก้มลงมองแหวนที่โทโดได้ให้เธอไว้ แล้วก็หยิบอาวุธแล้วออกไปตามหาโทโดทันที  เธอได้ออกมาอยู่ที่หน้าหอพัก

-:- ที่ด้านหน้า Dorm

เมื่อเธอได้ออกมาสู่ด้านนอกที่ที่เคยเป็นที่พักแล้วก็พบว่าบรรยากาศภายนอกเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แม้กระทั่งสวนที่เคยตั้งอยู่ข้างๆกับหอพักนั้นก็กลับกลายเป็นพื้นที่ว่างเปล่าที่แห้งแล้ง

ไม่ไกลจากจุดที่เธอยืนอยู่นั่นเองก็ได้เกิดการต่อสู้ขึ้นระหว่างคนสองคนในบริเวรหอพักนั่น . . .





? ? ? (Yaex) : เป็นแค่นักเรียนแท้ๆ !! ถ้ายอมตายซะง่ายๆจะได้ไม่ต้องเสียแรงเหนื่อยนะ

เสียงของชายหนุ่มผิวแทนเข้มได้พูดขึ้นอย่างร่าเริงในขณะที่เหวี่ยงดาบเลื่อยขนาดยาวของเขาที่เชื่อมไว้กับโซ่เหล็กในกำมือไปยังเด็กหนุ่มผมสีเขียว แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่โดนเป้าหมายตรงๆเท่าใดนักได้แต่เฉี่ยวเสื้อคลุมที่รุ่มร่ามของเด็กหนุ่มด้านหน้าของเขา

? ? ? (Fortina) : สิ่งมีชีวิตทุกสรรพสิ่งนั้นมีสิทธิที่จะต่อสู้เพื่อเหตุผลของตัวเอง !! ไม่ว่าจะมืดมนแค่ไหนก็ตามมันก็จะยิ่งทำให้มองเห็นแสงสว่างง่ายขึ้นเท่านั้น !!

เด็กหนุ่มได้เอ่ยตอบโต้กลับก่อนที่จะได้โยนไพ่ของเขากลับไปที่กลางอากาศและใช้เวทย์มนต์ที่คล้ายคลึงกับกระแสไฟฟ้าออกมาไล่ระยะของชายหนุ่มผิวแทนออกไปให้ห่างจากตัวโรงเรียนและตัวเขา

ดูเหมือนว่าทั้งสองจะยังไม่รู้ว่าหลงฟาที่เพิ่งออกมาเมื่อครู่นี้กำลังดูเหตุการณ์อยู่ไม่ไกลจากจุดการต่อสู้นัก

1) เข้าช่วยเหลือ... (ระบุ)
2) จังหวะนี้รีบเผ่นออกจากแถวนี้ก่อน
3) อื่นๆโปรดระบุ

3 รอดูสถาณะการณ์
แอนนาได้ใช้ความเร็วอันเป็นจุดเด่นของเธอเคลื่อนที่เข้าไปแอบใกล้ๆ ทั้งคู่เพื่อดูลาดเลา
แอนนา : เกิดอะไรขึ้นเนี้ย
เธอพึมพำเล็กน้อยแล้วก็ดูการณ์ต่อสู้ตรงหน้าเงียบๆ

เปรี้ยงงง !! โซ่ปลายดาบยาวของชายหนุ่มผิวแทนได้เหวี่ยงทำลายพื้นที่โดยรอบอีกครั้งอย่างต่อเนื่อง ดูเหมือนว่าเขาจะกำลังสนุกกับการไล่ต้อนเด็กหนุ่มอีกคนนึงอยู่ราวกับพรานที่กำลังล่าเหยื่อ ในอีกด้านนึงเด็กหนุ่มนั้นก็ได้ออกอาการเหนื่อยหอบอย่างเห็นได้ชัดรวมทั้งดูเหมือนว่าเวทย์มนต์ของเขาจะไม่สามารถทำอะไรชายผิวแทนได้ซักเท่าไรด้วยเช่นกัน

? ? ? (Fortina) : มาได้แค่นี้เองเหรอเนี่ย . . . ถ้ารอดไปได้ล่ะก็ผมจะกลับไปตั้งใจกับวิชาพละให้มากกว่านี้ . . . แต่ชาติหน้าขอให้ตัวเองแข็งแรงเลยคงจะง่ายกว่าล่ะมั้งเนี่ย

เด็กหนุ่มพูดทีเล่นทีจริงออกมาในขณะที่ประจุไฟฟ้ารอบๆตัวเขาได้ค่อยลดลงไปเรื่อยๆที่ละน้อย

? ? ? (Yaex) : หึ !! ข้าเตือนเจ้าแล้ว ถ้ายอมรอให้เชือดเหมือนคนอื่นๆง่ายๆก็ไม่ต้องมาทนเหนื่อยทนเจ็บแบบนี้หรอก !!

เมื่อกลาวจบชายหนุ่มผิวแทนก็ได้ลากโซ่ดาบของเขาลงไปทางเด็กหนุ่มคนนั้นอย่างรวดเร็วทันที

1) เข้าช่วยเหลือ
2) แอบดูต่อ
3) อื่นๆโปรดระบุ

1 เข้าช่วยเหลือ
ใช้ สกิลพิเศษ เพิ่มความเร็วการเคลื่อนที่

แอนนาได้พุ่วตัวมารับการโจมตีของชายหนุ่มผิวแทนด้วยดาบคู่ของเธอ

แอนนา : ...

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l----oX )

Agi : S + (Shotai Fumei Lv3) ( = Ex ) ( 5 เทิร์น )

ด้วยความเร็วและพละกำลังของแอนนาทำให้เธอสามารถรับและกดตัวโซ่นั่นลงได้อย่างไม่ยากนักจนทำให้ทั้งสองคนตกใจในความเร็วที่หญิงสาวได้ปรากฏตัวออกมามาก

? ? ? (Fortina) : น- นางฟ้า . . .

เด็กหนุ่มได้อุทานออกมาเบาๆในขณะที่นั่งล้มลงไปด้านหลังด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน

? ? ? (Yaex) :  หืม ?! ไม่น่าจะเป็นไปได้ ?! ทำไมยังมีคนอยู่อีก แต่ช่างมันเถอะแค่ฆ่าให้หมดก็พอแล้ว !!

ชายหนุ่มผิวแทนได้เหวี่ยงดาบโซ่ของเขายาวออกมาจากมืออีกด้านนึงทันทีเพื่อไม่ให้แอนนาตั้งตัวได้ทัน !!

แอนนา : ชั้นอาจจะเป็นนางมารก็ได้นะ    หว๋าาา

เธอรีบหลบด้วยความไวสูงแล้วโจมตีกลับ

ใช้ Hurricane Attack

แอนนารีบโจมตีกลับทันที

แอนนา : แหม ใจร้อนจังนะคะ

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----loooooX )

Agi : S + (Shotai Fumei Lv3) ( = Ex ) ( 4 เทิร์น )

? ? ? (Fortina) : เอ๋ !!

เด็กหนุ่มหน้าซีดลงเล็กน้อยก่อนที่จะทำท่าคลานหนีอย่างช้าๆ แต่ก็ต้องรีบกลิ้งหลบไปกับพื้นเสียก่อนเมื่อการต่อสู้นั้นเริ่มต้นอีกครั้งโดนที่เขาไม่ทันตั้งตัวเลย

ร่างของแอนนาได้หายไปจากสายตาของทั้งสองอย่างรวดเร็วก่อนที่คมดาบนับสิบจะได้กระหน่ำลงที่ชายหนุ่มผิวแทนคนนั้น !! แต่ดูเหมือนว่าการโจมตีของแอนนาจะไม่โดนเป้าหมายทั้งหมด แต่กระนั้นมันก็ทำให้ชายคนนั้นเซทรุดหงายหลังไปได้ไม่ยาก

ครืดดดด !! ร่างของชายหนุ่มผิวแทนได้กระเด็นไถลพื้นออกไปอย่างรุนแรง ถ้าไม่มีโซ่ที่เขาได้ใช้ขึ้นมาป้องกันจุดบนร่างกายของเขาเมื่อครู่นี้เขาอาจจะตายไปแล้วก็ได้

? ? ? (Yaex) : อึก !! นังนี่มันเป็นใครกัน !! ในข้อมูลบอกว่าที่นี่จะมีแต่นักเรียนนิ . . .

ชายหนุ่มผิวแทนได้สบถเลือดของเขาออกมากระอักใหญ่ก่อนที่จะค่อยๆยันตัวขึ้นมาพร้อมกับมองมาที่แอนนาอย่างเจ็บใจในความต่างกันของระดับความสามารถ

? ? ? (Yaex) : ถ้าอย่างนั้น !!

เขาได้ถอดเสื้อแจ้คเก็ตรอบตัวออกเผยให้เห็นระเบิดไดนาไมต์ที่ถูกติดไว้รอบตัวของเขาก่อนที่เขาจะได้จุดมันขึ้นอย่างบ้าคลั่ง !!

? ? ? (Yaex) : คงจะปล่อยให้หล่อนลอยหน้าลอยตาไปไม่ได้หรอกนะ !!

เมื่อเอ่ยจบชายคนนั้นก็ได้วิ่งเข้ามาหาแอนนาด้วยความเร็วทั้งหมดที่เขามีอยู่ตอนนี้เพื่อที่จะระเบิดพลีชีพ !!

แอนนา : ห๋าาาาา เล่นของอันตรายแบบนั้นไม่ดีนะค่ะ

เธอตกใจ(?)เล็กน้อย พลางเก็บดาบคู่ของเธอแล้วรีบหยิบ Silver Wave ขึ้นมา

แอนนา : ถ้าดับชนวนก็จบสินะ

ใช้ Aqua Wave

เธอให้ใช้คลื่นน้ำโจมตีสวนออกไปเพื่อที่หวังจะให้น้ำดับไฟที่ถูกจุด

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l---ooloooooX )

Agi : S + (Shotai Fumei Lv3) ( = Ex ) ( 3 เทิร์น )

ซูมมมม !!! คลื่นวารีได้ท่วมออกมาจากปลายดาบและรัศมีที่แอนนาได้เหวี่ยงออกไปจนทำให้ชายผิวแทนตรงหน้ากระเด็นถอยหลังกลับไปพร้อมๆกับไดนาไมท์ที่เปียกแฉะของเขา มันคงจะไม่สามารถจุดติดได้อีกแล้ว เว้นแต่เสียว่าเขาจะมีวิชาเล่นแร่แปรธาตุติดตัวมาด้วย

? ? ? (Yaex) : กรอดด ยัยนี่มันไม่ใช่นักเรียนแน่ๆ แกเป็นใครกัน !!

ชายหนุ่มผิวแทนได้นอนหอบอยู่กลางพื้นนั่นโดยที่ไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้เลยแม้แต่น้อย

ทางด้านเด็กหนุ่มนั้นดูเหมือนว่าเขาจะกำลังหลบอยู่ด้านหลังเสากระโดงของโดมที่ด้านหลังแอนนาพร้อมกับกำลังสวดมนต์อยู่จนเสียงสวดภาวนานั่นดังออกมารบกวนแอนนาเบาๆด้วยเช่นกัน

แอนนา : ล้าลา ลั๊นลาๆๆๆๆ

เธอฮัมเพลงไปพลางเอาโซ่ของชายที่เธอสู้ด้วยมาพันธนาการตัวเค้าไว้

แอนนา : ก็เป็นนักเรียนนี่แหละค่ะก็ยังงงๆอยู่ว่ามาที่นี่ได้งัย แล้วคุณล่ะเป็นใคร ทำไมถึงโจมตี พ่อหนุ่มผมทองคนนั้นล่ะ

เธอพูดพลางวิ่งไปหิ้วหนุ่มผมทองมาพลางกระซิบข้างหูว่า

แอนนา : ถ้ายังไม่หยุดบ่นไรแปลกๆระวังจะไม่มีโอกาสได้บ่นอีกนะคะ แล้วช่วยเล่าเรื่องที่แห่งนี้เท่าทีรู้มาด้วยนะคะ

เธอยิ้มหวานหยดย้อย แต่ดูน่ากลัวมากกว่า

? ? ? (Yaex) : อย่ามาโกหกชั้นซะให้ยากเลย !! เป็นคนขององค์กรณ์ไหนกันแน่ห๊ะ !! ชั้นไม่เชื่อหรอกว่าแกจะเป็นนักเรียน !!

แทนที่จะตอบคำถามแอนนานายผิวแทนกลับยิงคำถามใส่แอนนาซะแทนซะงั้น . . .

? ? ? (Fortina) : แว้กกกก !!

ทางดานเด็กหนุ่มผมเขียวถึงกับสะดุ้งเมื่อแอนนาพุ่งพรวดมาโผล่ตรงเขา แต่เขาก็ค่อยๆรวบรวมสติไว้ก่อนที่จะค่อยๆรวบรวมเหตุการณ์และคำถามของแอนนาขึ้น

? ? ? (Fortina) : ที่นี่เคยเป็นโดมที่พักของนักศึกษาน่ะครับ ใช้พักผ่อนช่วงหลังเลิกเรียน ส่วนโรงเรียนก็อยู่ที่ Center ปกติแล้วเราจะต้องนั่งรถไฟฟ้าไปแต่ตอนนี้เส้นทางรถไฟฟ้าได้ถูกทำลายไปแล้วทำให้คนอื่นๆที่รอดชีวิตไม่มีทางเลือกที่จะต้องหาทางเลือกอื่นหนีเอง เช่น เข้าป่า , ลงผา , ฯลฯ

เด็กหนุ่มได้อธิบายขึ้นมาคร่าวๆ ทำให้แอนนาเริ่มนึกออกว่าเธอก็เคยนั่งรถไฟฟ้าจากโดมเข้าไปในตัวเมืองเหมือนกัน แต่ว่าเมื่อก่อนมันไม่ได้มีสภาพเป็นแบบนั้นเท่านั้น

? ? ? (Fortina) : เรื่องราวที่เกิดขึ้นตอนนี้ที่ผมรู้ก็คงจะเป็นเพราะบาเรียที่เคยล้อมรอบตัวเมืองแห่งการศึกษา "Center" ไว้นั้นแตกออก รวมทั้งคนที่คุณนางฟ้า . . .

เขาได้อธิบายมาซักพักก่อนที่จะได้หยุดลงก่อนที่จะโดนแอนนาเขกเข้าไปอีกรอบ

? ? ? (Fortina) : อ่า . . . ที่คุณได้โจมตีไปเมื่อครู่นี้เป็นกลุ่มคนที่ได้ทำลายบาเรียนั่นลงน่ะครับ หลังจากบาเรียที่คอยป้องกันแตกลงไปแล้วก็ได้มีปีศาจแปลกๆโผล่มาเต็มไปหมดและดูเหมือนว่าจะเป็นศัตรูกับพวกเราด้วย

เด็กหนุ่มได้ค่อยๆอธิบายเรื่องราวขึ้นเท่าที่เขาพอจะรู้กับแอนนาก่อนที่จะได้ค่อยๆมองไปทางชายผิวแทนที่ถูกแอนนาจับมัดไว้อย่างอยู่หมัดอย่างโล่งใจ

? ? ? (Fortina) : แล้วคุณล่ะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเหรอ ?

แอนนา : นั่นสินะ ชั้นก็แปลกใจมากเลยที่จำอะไรไม่ค่อยได้ เมื่อประมาณอาทิตย์ก่อนชั้นเดินทางมาโลกแห่งนี้และได้เข้าเรียนแล้วรู้ตัวอีกทีก็ตื่นขึ้นมาในห้องพักแต่สภาพมันต่างออกไปนะ

เธออธิบายพลางหันไปทางคนที่ถูกมัด แล้วเดินไปนั่งยองๆใกล้ๆ

แอนนา : หมอนี่อะไรเป็นคนทำลายบาเรียอะไรนั่น อืมมมม ก่อนจะถามช่วยตอบคำถามก่อนดีมั๊ยคะ เอ. หรือว่าต้องหักแขนซักข้างก่อนดีเอ่ย

เธอพูดไปยิ้มไป เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา(?)

เด็กหนุ่มได้แต่กลืนน้ำลายเฮือกพลางเกาะหลังเสาไม่ปล่อยเลยทีเดียวเมื่อเห็นแอนนาโหมดปกติ(?) กลับกันกับทางด้านนายผิวแทนนั่นกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเท่าไรนัก

? ? ? (Yaex) : หึ !! จะฆ่าก็ฆ่าซะเถอะ แกไม่มีทางได้อะไรจากชั้นไปนอกจากร่างเน่าๆของชั้นเท่านั้นล่ะ !!

เขาได้พูดออกมาอย่างอาจหาญปนกวนส่วนล่างพร้อมกับปิดปากเงียบไม่บอกอะไรกับแอนนา

แอนนา : เฮ้อก็ว่าไว้แล้วล่ะ ระดับของนายคงเป็นได้แค่ลูกกระจ๊อก ถามไปคงไม่ได้อะไร

เธอเลยลุกขึ้นเดินไปหาหนุ่มผมทอง

แอนนา : เอาเป็นว่า ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ชั้น แอนนา กำลังตามหาคนๆหนึ่งอยู่ นายชื่ออะไร แล้วจะไปด้วยกันมั๊ย

? ? ? (Yaex) : เห้ย !! รู้ได้ยังไงฟะ !! แกต้องเป็นคนขององค์กรณ์ลับแน่ๆ !!

ชายหนุ่มผิวแทนยังปักใจไม่เชื่อว่าแอนนาเป็นนักเรียนของโรงเรียนที่โลกแห่งนี้จริงๆ แต่เขาก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้นอกจากกลิ้งไปมากับโซ่ที่แอนนาได้มัดเข้าไว้

หลังจากที่แอนนาได้ปล่อยให้นายผิวแทนอยู่ที่เดิมชั่วคราว ทางด้านเด็กหนุ่มผมเหลืองก็ได้เริ่มแนะนำตัวเองก่อนพร้อมกับตกลงที่ไปกับแอนนาทันที

ฟอร์ติน่า เฮอร์มิท : ถ้างั้นรบกวนด้วยแล้วกันนะครับ เพราะผมคงไม่กล้าที่จะออกไปจากโดมพักนักเรียนนี้แน่ๆ ผมชื่อฟอร์ติน่า เฮอร์มิทครับ

เด็กหนุ่มได้แนะนำตัวเองขึ้นก่อนที่เขาจะได้ค่อยๆหยิบหนังสือเล่มนึงออกมาจากผ้าคลุมของเขา

ฟอร์ติน่า เฮอร์มิท : ตอนนี้เมืองที่น่าจะยังมีคนอยู่คงเหลือแค่ Capialaros , Hilocuxt , Emptiness นะครับ ถ้าตามหาคนล่ะก็ไปที่เมืองใดเมืองนึงอาจจะได้ข่าวคราวของคนที่คุณตามหาอยู่ก็เป็นได้นะ

ฟอร์ติน่าได้อธิบายขึ้นพร้อมกับได้แสดงแผนที่ออกมาจากไพ่ในมือของเขา

จะเต็มแล้วขึ้นใหม่เลยจ้า

Melonpang

---

            " อะไรน่ะ "

            เห็นกลุ่มควันอยู่ลิบๆ ดูไม่รู้ว่าเป็นตัวอะไรกันแน่

            ' กวาง?.. ไม่สิ ปิศาจ? '
            
            เมเมะไม่ได้ถอยหนีไปไหน เธอเดินชิวๆไปที่ต้นไม้ใกล้ๆแล้วก็ผนึกจิตลงไปที่ปลายขา

วูบ

            " ..ฮึบ "

            แล้วหมุนตัวเหวี่ยงเป็นลูกเตะว่านหางจระเข้ใส่ต้นไม้จนมันหักครึ่ง

            " เอาละ หยุดสิ แล้วก็.. "

ตูม!

            " ขอดูหน้าตาของพวกเธอให้ชัดๆหน่อย~ "

            เมเมะปิดด้วยการเตะต้นไม้ให้กระเด็นไปทางพวกมันอย่างแรง

AS : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-ooooX )

อิไอ -4 As

จำนวนเป้าหมายเหลือ 2 ตัว

พลั้กกกก !! เสียงท่อนไม้ซัดเข้ากับร่างกระดูกเล็กๆนั่นจนดังเป็นเสียงที่ชัดเจนทำให้พวกมันอีกสองตัวที่ตามมาด้านหลังนั้นหยุดชะงักลง ทันทีที่มันได้เห็นร่างเล็กๆของเมเมะแล้วนั้นพวกมันก็ได้เปลี่ยนรูปแบบการโจมตีโดยได้แยกกันไปทั้งสองทางทันที !!

            " คิดดี แต่ปฏิบัติให้ได้นะ คุณปิศาจ~ "

            พอได้เห็นหน้าชัดๆบวกกับการเคลื่อนไหวของพวกมันแล้ว เมเมะก็ทำการตอบ
โต้ทันที

ฉึบ

            เธอผนึกจิตอีกครั้งที่ข้อมือจนถึงปลายนิ้วทั้งสิบแล้วหมุนตัวเป็นพายุด้วยความเร็วสูง

[ - คาไมทาจิ x8 รูปแบบวงกลม - ]

ฉวัะๆๆ!!

AS : ( X-----l-----l-----l-----l---ooloooooloooooloooooX )

ใช้ As เพิ่ม 5 เนื่องจากไม่มีอาวุธ

จำนวนเป้าหมายเหลือ 0 ตัว

คมดาบของเมเมะได้พุ่งออกรอบๆตัวของเธอจนกระจายออกไปรอบทิศทางเป็นวงกลมทำให้เป้าหมายรอบๆตัวเธอนั้นไม่สามารถหลบการโจมตีกระทันหันนี่ได้ทัน !!

ฉัวะ !! ด้วยความเร็วและความแม่นยำของเมเมะทำให้การโจมตีของเธอไม่คลาดเคลื่อนออกไปจากเป้าหมายในระดับนี้เลยแม้แต่น้อย ร่างของพวกมันได้วิ่งตรงเข้ามาหาเธออย่างไร้ความรู้สึกพร้อมตั้งท่าจะกระโดดเข้ากัด แต่ร่างของพวกมันก็ได้ขาดสลายออกจากกันไปเสียก่อนทันทีจนกลายเป็นแค่เศษซากที่ร่วงกราวลงมาข้างๆเด็กสาวเท่านั้น

1) กลับเข้าเมือง
2) หาของป่าต่อ
3) อื่นๆโปรดระบุ

            เมเมะย่อขาลงเพื่อหยุดแรงหมุนตัวแล้วจบด้วยแขนขวาชี้ลงแขนซ้ายชี้ขึ้นเล็กน้อย

            " ฟู่... "
            " ........กลายเป็นลานโล่งไปซะแล้ว "

            พื้นที่รอบๆตัวกลายเป็นพื้นที่ว่าง ต้นไม้โดนตัดแบบเรียบเนียนจนทำให้ป่าเล็กๆแทบ
จะเหี้ยนไปส่วนนึงเลยทีเดียว

            " ทำเกินไปหรือเปล่านะ.. อื้อ? "

            เมเมะได้สังเกต ซากของปิศาจ(?)กวางหรือสุนัขหรืออะไรก็ช่างมันเถอะ ที่เละเทะเป็น
ชิ้นๆอยู่ใต้เศษซากไม้ พลางเดินเข้าไปใกล้ๆ

            " กินได้ไหมน้า "

            ไม่พูดเปล่า เธอถอดเสื้อโค้ทออกเผยให้เห็นท่อนแขนเรียวยาวและซอกคอสีขาวนวล
ยิ่งต้องแสงตะวันช่วงผลบค่ำยิ่งดูมีสเน่ห์อย่างลึกลับ
            เมเมะตอนนี้นอกจากกระโปรงแล้ว ท่อนบนของเธอมีแต่เสื้อเชิ้ตสีดำและสายของซับใน
ที่พันอยู่ที่ไหลขาวนวลเท่านั้น เธอเดินมาใกล้ๆซากปิศาจแล้วนำมาใส่ในเสื้อโค้ทที่พันไว้ต่างถุง

            " โซ่นี่เกะกะจัง แต่เอาไปให้หมดเลยละกัน "

            เมื่อเสร็จธุระแล้ว เธอก็ตรงกลับไปยังหมู่บ้านด้วยความเร็วเหลือเชื่อกว่าขามา และไม่สร้าง
ความสะเทือนให้กับสัมภาระสักนิด

-:- ช่วง Dark Hour

-:- เมือง Hilocuxt

หลังจากที่เมเมะได้เดินทางเข้ามาภายในเมืองนั้นเธอก็พบว่าบรรยากาศโดยรอบได้เปลี่ยนไปคล้ายคลึงกับครั้งที่เธอได้มาที่นี่ครั้งแรกเลยทีเดียว รวมทั้งสภาพรอบๆตัวของเธอก็แปลกตาออกไปอย่างมากด้วยเช่นกัน

- พบ ฮาเซโอะ

ที่หน้าทางเข้านั่นเองเมเมะก็ได้พบกับฮาเซโอะอีกครั้งนึงซึ่งดูท่าทางแล้วเหมือนกับว่าเขากำลังจะรีบออกไปนอกเมือง แต่แล้วชายหนุ่มได้หยุดลงเมื่อเห็นเมเมะกำลังเดินเข้ามาในตัวเมืองอยู่

ฮาเซโอะ : มุราซากิซัง !!

ชายหนุ่มได้รีบวิ่งเข้ามาที่เมเมะก่อนที่จะได้ใช้เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาคลุมตัวของเมเมะไว้ให้กับเธอ(?)

ฮาเซโอะ : เป็นอะไรรึเปล่า ? ทำไมออกไปยามวิกาลแบบนี้ล่ะ

            " ..อา สวัสดีตอนเย็นค่ะ คุณฮาเซโอะ เอ่อ..ขอบคุณค่ะ "

            เมเมะขอบคุณเรื่องเสื้อ ถึงเธอจะไม่ได้หนาวก็เถอะ เป็นอีกครั้งที่เธอคิดว่าชายตรงหน้านี้
ช่างเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ

            " คือ ขออภัยด้วยค่ะที่ออกไปโดยไม่ได้บอกกล่าว แต่ว่าชั้นได้นี่มานะคะ.. "
            " อะ.. "

            ขณะที่เมเมะพยายามจะหยิบผลไม้จำนวนนึงที่เยอะสมควร เธอก็ทำถุงเนื้อ(?)หล่นลงพื้น
ซึ่งผลไม้ที่รวมอยู่ในถุงหรือก็คือเสื้อโค้ทของเธอนั้นตกกระจัดกระจาย รวมทั้ง...

ตุบๆ.. เคร้งๆๆ

            เศษเนื้อเหล่านั้นด้วย...

ฮาเซโอะ : มาถึงนี่แล้วเหรอเนี่ย . . .

ชายหนุ่มได้มองเศษเนื้อสีม่วงที่ติดกระดูกนั่นอย่างตกใจในทีแรก แต่เขาก็ค่อยๆหยิบผลไม้ที่กระจายออกไปแทนและอุ้มพวกมันขึ้นมาแทนเสียก่อน

ฮาเซโอะ : มุราซากิซังออกไปหาผลไม้มาสินะ ^^ ? น่าจะช่วยพวกเราได้เยอะเลยล่ะ ขอบคุณมากนะ

ชายหนุ่มได้ค่อยๆแตะหัวเมเมะอย่างบางเบาทั้งๆที่ไม่รู้อายุของคนด้านหน้า. . . ก่อนที่เขาจะได้ถอนมือออกมาและให้เมเมะช่วยถือผลไม้ส่วนที่เหลือเข้ามากับเขาด้วย

ฮาเซโอะ : แต่เห็นแบบนี้มุราซากิซังน่าจะเป็นกำลังสำคัญให้กับหมู่บ้านได้ไม่มากก็น้อยแน่ๆเลยล่ะนะ

เขาได้ค่อยๆเดินนำเมเมะไปที่คลังสเบียงของหมู่บ้านก่อนที่จะได้ล้างผลไม้เหล่านั้นที่ติดเศษซากสัตวประหลาดก่อนหน้านี้ออก

ฮาเซโอะ : ออ. . . จริงสิเนื้อเมื่อกี้มันกินไม่ได้หรอกนะ แหะๆๆ

ฮาเซโอะได้อธิบายขึ้นในขณะที่กำลังทำความสะอาดผลไม้อยู่เพื่อไม่ให้เมเมะคิดว่าเขาทิ้งเนื้อ(?)ที่เมเมะหามานั่นไปเสียเปล่าในตอนแรก

ฮาเซโอะ : ถ้ามีเวลาล่ะก็พรุ่งนี้ตอนเช้าจะมีประชุมของหมู่บ้านน่ะ มุราซากิซังจะเข้ามาพบกับคนอื่นๆในหมู่บ้านพร้อมกับฟังข่าวคราวก็ได้นะ

            " ....? "

            ถึงจะสะกิดใจเล็กน้อยกับท่าทีของฮาเซโอะ แต่เธอก็ยังไม่ติดใจอะไรมากนัก
เธอคุยกับชายหนุ่มไปสักพัก พลางทำหน้าเสียดายที่เนื้อนั่นกินไม่ได้
            และในขณะที่กำลังพยายามทำความสะอาดเสื้อโค้ทอยู่เธอก็ตอบชายหนุ่ม
กลับไปว่า

            " ประชุมหมู่บ้านเหรอคะ? "

            เธอรวบผม ล้างเสื้อแบบง่ายๆ ขณะเดียวกันก็หันมามองชายหนุ่มไปด้วย

ฮาเซโอะ : เป็นการรวบรวมสถานการณ์ของหมู่บ้านในตอนนี้ รวมทั้งสถานการณ์ภายนอกหมู่บ้านด้วยน่ะ แล้วก็คงจะเป็นแผนการในการดำเนินการกับหมู่บ้านนี้ต่อๆไป ราวๆนี้ล่ะ

ชายหนุ่มได้อธิบายขึ้น ไม่นานนักทั้งสองก็ได้เดินออกมาจากโรงเก็บเสบียงของหมู่บ้านมาสู้ตัวเมือง

ฮาเซโอะ : ถ้ายังไงวันนี้อย่าออกไปไหนอีกล่ะ ตอนนี้มันจะเริ่มอันตรายแล้วด้วย

เขาได้บอกเตือนเมเมะขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะได้ค่อยๆเดินแยกกลับไปทางที่พักของตัวเอง

            เธอพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ สักพัก เมเมะก็กลับห้องไป

-:- My Room

ดูเหมือนว่าที่ห้องของเธอจะปกติและไม่มีร่องรอยคนเข้าออกใดๆ

1) เข้านอน
2) อื่นๆโปรดระบุ

[ 1 ]

            พอกลับมาถึงห้องแล้ว เธอก็จัดการกับธุระส่วนตัว พอเสร็จทั้งหมด
แล้วก็มานั่งอยูที่โต๊ะหนังสือ

            ' ..... '

            เมเมะนั่งคิดถึงเรื่องราวในวันนี้ เธอไม่ได้กังวลว่าจะกลับไปไม่ได้ แต่
เป็นเป้าหมายในการดำเนินชีวิตขณะอยู่ที่นี้

            " .... เฮ้อ คิดไปก็เท่านั้น "

            เธอลุกขึ้นไปปิดไฟ แล้วทิ้งตัวลงนอน

~ Day 1 ~

-:- เวลาช่วงเช้า

ท้องฟ้าได้สว่างขึ้นอีกครั้งเป็นสัญญาณบ่งบอกวันใหม่ เมเมะที่ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาก็ได้พบว่าบรรยากาศเมื่อคืนนั้นได้จางหายไปหมดแล้ว จะคงเหลือก็แต่สภาพอากาศที่แจ่มใสและยิ่งเป็นเมืองในต้นไม้แบบนี้ยิ่งทำให้อากาศตอนเช้าสดชื่นเป็นพิเศษเลยทีเดียว

และที่หน้าที่พักของเธอนั่นเองได้มีโน้ตเล็กๆพร้อมกับข้อความที่ได้ติดทิ้งไว้ให้กับเด็กสาว(?)

Note : เมื่อวานอาจจะไม่ทันได้แนะนำสถานที่เท่าไร แต่วันนี้หลังจากประชุมเสร็จแล้วผมจะพาเดินดูสถานที่ในเมืองอีกครั้งนะครับ ~ ฮาเซโอะ



เมื่อเมเมะได้เปิดประตูทีพ่ักออกมาก็พบว่ามีแพนเค้กเล็กๆและน้ำดื่มเหมือนกับอาหารเซ็ทรองท้องในตอนเช้าแขวนไว้อยู่ที่อีกด้านของประตูไว้ให้กับเธอแล้ว

ตัวเลือกหลังจากทำกิจกรรมยามเช้าของตัวเองเสร็จ
1) เข้าที่ประชุมเลย
2) เดินสำรวจในเมืองแบบสุ่ม
3) อื่นๆโปรดระบุ

[ 2 ]

            เธอยิ้มออกมาเล็กน้อยพออ่านข้อความนั้นจบ

            " ..อาบน้ำก่อนดีกว่า "

            เมเมะหยิบอาหารเข้ามาวางบนโต๊ะแล้วจัดการธุระของตนเองจนเสร็จ หลังจากทาน
อาหารเช้าที่มีคนเตรียมไว้ให้แล้ว เธอก็เดินออกจากที่พัก

            " ..ยังไม่ต้องไปเข้าประชุมตอนนี้ก็ได้มั้ง "

            เธอจึงตัดสินใจจะเดินทอดน่องในยามเช้าแทน

ระหว่างที่เมเมะกำลังเดินชมบรรยากาศของเมืองในช่วงเช้านั่นเองเธอก็ได้พบกับหญิงสาวคนนึงในชุดนุ่งห่มสั้นแต่ดูหนา(?) กำลังนั่งในท่าเดียวกับพวกสัตว์สี่เท้าและขูดเขียนกับต้นไม้แถวๆนั้นอยู่. . . เหมือนว่าเธอจะกำลังสลักอะไรบางอย่างลงไปอยู่นะ ?



1) ห้ามเขียนกำแพงโดยไม่ได้รับอนุญาตินะคะ !!
2) เข้าไปนั่งมองเงียบๆข้างๆ
3) ทักขึ้น . . .
4) อื่นๆโปรดระบุ

[ 4 ] - [ อยู่ในระหว่างการคิดว่าจะทักดีหรือไม่ ]

            " .... "

            ขณะกำลังเดินเล่นช่วงเช้าก็เจอเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะได้เห็นบ่อยๆเข้า สำหรับเมเมะ
การขีดเขียนกำแพงหรือต้นไม้ พื้นดิน etc. ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก เพราะตระกูลเธอเวลา
จะสร้างเขตแดนหรือใช้เวทย์ปราบมารยากๆก็ต้องเขียนวงเวทย์เหมือนกัน ..แต่
            
            ' ...อึก '

            เพราะชุดของหญิงตรงหน้ามันช่างดูล่อแหลมเกินไป เธอเลยยังคงไม่กล้าทัก(ไม่
กล้ามองด้วยซ้ำ)
            ถึงจะถูกเลี้ยงมาแบบเด็กผู้หญิง พูดจาแบบเด็กผู้หญิง แต่ข้างในของเธอเป็นชาย
100% การโตมาในตระกูลที่มีแต่ผู้หญิงแล้วภายนอกของเธอก็ยังน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิง
เลยทำให้พบประสบการณ์เลวร้าย(?)มาตั้งแต่จำความได้ และจะขอไม่กล่าวถึงว่าโดนอะไร
มาบ้าง(ฮา)

            สรุปสั้นๆ เมเมะมีภูมิต้านทานเพศหญิงต่ำมาก...

ระหว่างที่เมเมะกำลังยืนอึกอักสองจิตสองใจอยู่นั้น ผู้หญิงคนนั้นก็ได้ค่อยๆหันกลับมาทางด้านหลังอย่างช้าๆก่อนที่จะจ้องเมเมะกลับมาเหมือนกัน . . .

เธอได้ค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างช้าๆและตรงเข้ามาหาเมเมะก่อนที่จะจับมือเมเมะขึ้นมาและเอากิ่งไม้ที่เธอใช้เขียนสลักนั้นใส่มือเมเมะเช่นกัน

? ? ? : คิรินได้ผู้สมรู้ร่วมคิดแล้ว . . .

เสียงเล็กๆที่ค่อนข้างเบาได้เอ่ยออกมาใต้ความงุนงงของทั้งสอง . . .

            " เอ๋.......? "

            เมเมะหน้าขึ้นสี พลางมองมือที่ถูกกุมสลับกับกิ่งไม้อย่างงุนงง

            " พ..ผู้สมรู้ร่วมคิดเหรอคะ..? "

            เธอถามออกไปอย่างงงๆและมึนๆ

? ? ? : คนที่ขีดเขียนตัวเมืองร่วมกันกับคิรินไงล่ะ

หญิงสาวได้อธิบายขึ้นด้วยใบหน้านิ่งๆอย่างตรงไปตรงมาและไม่มีทีท่าจะปล่อยแพะของเธอให้หนีไปเลย

            " เอ๋~~... "

            เมเมะอุทานออกมาเบาๆ พลางพยายามขยับมือออกแต่..

            " .......เอ่อ คือ ปล่อยมือชั้นเถอะค่ะ "

? ? ? : คิรินไม่ปล่อย ถ้าปล่อยไปแล้วคิรินอาจจะโดนว่าคนเดียวก็เป็นได้ เพระาอย่างนั้นคิรินต้องหาเพื่อนร่วมรับโทษด้วย

เธอได้พูดออกมาด้วยสีหน้านิ่งเฉยๆเหมือนเคยรวมทั้งยังไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยตัวเมเมะไปเลย แต่แทนที่จะวิ่งหนีไหงกลับมายืนนิ่งกันที่ๆใกล้จุดที่ลงมือแบบนี้ซะอย่างนั้นล่ะ

ตึกๆ ๆ เสียงฝีเท้าเหมือนกับมีคนกำลังเดินเข้ามาใกล้จุดที่พวกเธอยืนอยู่ในตอนนี้ !!

1) รีบหนีไปหลบกับหญิงสาวตรงหน้านี้ก่อน
2) ร้องขอความช่วยเหลือ
3) พยายามสบัดหนีคนเดียว
4) อื่นๆโปรดระบุ

[ 4 ] - [ ยังคงอยู่ในที่เกิดเหตุ(?) ]

            " กรี้ดด!? ข..เข้าใจแล้วค่ะ! เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดก็ได้! ช่วยใส่เสื้อให้มิดชิดหน่อย
อย่าเอาหน้าเข้าใกล้ขนาดนี้สิคะ!! "

            เรื่องที่จะพูดกับเรื่องที่จะคิดปนกันมั่วไปเลย ระหว่างที่เธอเริ่มลนลานก็ได้ยิน
เสียงอะไรบ้างอย่างวิ่งตรงมาทางนี้

            ' อะ แย่ละสิ '

            ร่างกายไปก่อนความคิด เมเมะหิ้วผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาในท่าอุ้มเจ้าหญิง จากนั้นก็
กระโดดไปซ่อนแถวพุ่มไม้แถวนี้เพื่อรอดูผู้มาใหม่

หญิงสาวได้ปล่อยให้เมเมะอุ้มเธอขึ้นและพาไปหลบอย่างว่าง่าย โดยเธอได้แอบแนบชิดกับเมเมะที่หลังพุ่มไม้พลางมองกับไปยังสถานที่เกิดเหตุที่เธอและเมเมะ(?)ได้ไปก่อเหตุเอาไว้

ไม่นานนักร่างของหญิงสาวผมสีเหลืองในชุดโกธิคสีดำสนิทก็ได้ปรากฏให้ทั้งสองเห็น เธอได้หยุดลงตรงหน้าภาพสลักนั้นก่อนที่จะท้าวเอวขึ้นและบ่นอะไรบางอย่างอยู่ช่วงหนึ่งก่อนที่จะได้เดินหันหลังกลับไปทางเดิม



? ? ? : คิรินบอกแล้วใช่ไม๊ว่าอย่าไปเขียนกำแพงแบบนั้น

หญิงสาวได้พูดกับเมเมะหน้าตายราวกับว่าเมเมะเป็นคนทำเองซะงั้นแน่ะ !!

จะเต็มแล้วขึ้นใหม่เลยจ้า

tourt0ur

---

แอนนา : งืมๆ งั้นลองไปนี่ดูก่อนล่ะกัน

นิ้วเธอจิ้มลงไปที่ Hilocuxt

แอนนา : เอาล่ะออกเดินทางกันเถอะ

ดูเหมือนเธอจะลืมพ่อหนุ่มลูกกระจ๊อกไปเสียสนิท

ฟอร์ติน่า เฮอร์มิท : ด- เดี๋ยวสิคร้าบบบ !!

เด็กหนุ่มได้รีบวิ่งตามแอนนาไปทันทีเพื่อจะได้ไม่หลงกับคุณเธอเข้าเสียก่อน

-:- ข้ามมาช่วงเวลาเย็น

Stamina - 4

แอนนาและฟอร์ติน่าได้เดินเท้ากันออกมาจากโดมนักศึกษาผ่านป่าด้านข้างที่เธอเคยนั่งรถไฟฟ้าตอนเช้าผ่านไปจากด้านบน ตอนนี้เธอได้มาเดินเท้าเองในเขตุป่าที่เคยโดนกฏของโรงเรียนห้ามไว้แล้ว

เมื่อรู้ตัวอีกที่ทั้งสองก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้วพวกเขาคงจะเดินทางกันต่อได้อีกไม่เกิน 1 แผนที่แน่ๆ

1) พักที่จุดนี้ก่อน
2) เดินหน้าต่ออีก
3) อื่นๆโปรดระบุ

เลือกพักก่อน

แอนนา : วันนี้พักที่นี่ก่อนเถอะมืดแล้วจะเดินทางในป่าลำบาก

แอนนาได้จัดเตรียมก่อกองไฟ

แอนนา : ชั้นจะไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนนะ  ห้ามแอบดูนะคะ

เธอเน้นเสียงที่ประโยคหลัง

-:- ช่วงเวลากลางคืน

ฟอร์ติน่า เฮอร์มิท : ครับ !! ผมไม่แอบดูแน่นอน !!

ฟอร์ติน่ารีบพยักหน้าตอบอย่างว่าง่ายพร้อมๆกับได้เปลี่ยนมาจัดอาหารรอแอนนาแทน

ระหว่างที่นั่งทานอาหารกันอยู่

แอนนา : เออ เฮอร์มิทเธอมาทำอะไรแถวหอพักหรอ เห็นตาลูกกระจ๊อกนั่น บอกว่าเป็นนักเรียน?  แล้วคนอื่นๆล่ะหายไปไหนหมด

เธอถามด้วยความสงสัย

ฟอร์ติน่า เฮอร์มิท : ผมก็เป็นนักเรียนน่ะครับ แต่โรงเรียนวันแรกจบลงก็เกือบจะเอาตัวไม่รอดแล้ว

ชายหนุ่มได้อธิบายขึ้นพร้อมๆกับที่นั่งทานอาหารไปด้วยกับแอนนา

ฟอร์ติน่า เฮอร์มิท : เรื่องคนอื่นๆผมก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะครับ แต่มี"กลุ่มคนกลุ่มนึง"ที่ได้ช่วยต่อสู้และช่วยเหลือคนอื่นๆในช่วงที่บาเรียรอบๆเมืองได้แตกออกไป ตอนนี้พวกเขาได้กระจัดกระจายหายไปอย่างไร้ร่องรอยกันหมดเลยน่ะครับ

เขาได้อธิบายขึ้นพลางมองแอนนาอย่างสงสัยอยู่ครู่นึง

ฟอร์ติน่า เฮอร์มิท : ถ้าคุณแอนนากำลังตามหาคนเหล่านั้นอยู่ล่ะก็คงจะต้องเข้าเมืองในระแวกเพื่อหาข้อมูลอย่างเดียวแน่ๆล่ะครับ เพราะว่าไม่มีใครเคยเห็นร่องรอยของคนกลุ่มนั้นเท่าไรเลย

แอนนา : อย่าเรียกคุณเลยฟังแล้วจั๊กจี๊น่ะ "เหตุการณ์ครั้งนั้น" ที่พูดถึงกันคือการที่บาเรียไรนั่นแตกซินะ  เกือบลืมไปเลยเธอบอกว่าเมืองที่เมื่อก่อนเป็นโรงเรียนคือเซนเตอร์ใช่ม่ะ ไว้เราแวะที่นั่นก่อนก็ได้ค่อยไป Hilocuxt ฮ้าาาาาววว วันนี้ออกแรงซะเหนืยเลย นอนกันดีกว่า จะได้ออกเดินทางกันแต่เช้า

ฟอร์ติน่าได้พยักหน้าตอบลงเล็กน้อยก่อนที่จะได้นอนลงบ้างเช่นกันเพื่อพักเก็บแรงไว้วันรุ่งขึ้น

-:- Day 1 -:-

-:- เวลาช่วงเช้า

แอนนาได้ตื่นขึ้นแต่เช้า

แอนนา : ฮ้าวววว  เช้าแล้ว เตรียมตัวออกเดินทางกันเถอะ เฮอร์มิทคุง

เธอเก็บสัมภาระพลางปลุกเด็กหนุ่มผมทอง

Stamina - 2

เด็กหนุ่มได้ค่อยๆลุกขึ้นมาด้วยท่าทางซลึมซลือพร้อมกับเริ่มจัดเสื้อคลุมตัวเองเล็กน้อยและหยิบนาฬิกาขาตั้งขนาดกลางออกมาจากผ้าคลุมของเขา. . . บางทีแอนนาอาจจะสงสัยว่าเขาเอาของออกมาจากไหนกันแน่ แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ . . .

ฟอร์ติน่า เฮอร์มิท : เอ๊ะ !! สายแล้วววว !!

ฟอร์ติน่าได้รีลุกขึ้นด้วยท่าทีเร่งรีบก่อนที่เขาจะวิ่งวนรอบๆจุดพักในป่าเพื่อหาอะไรซักอย่าง แต่เขาก็หยุดลงก่อนที่จะค่อยๆเดินมาหาแอนนาอย่างช้าๆ

ฟอร์ติน่า เฮอร์มิท : ผมลืมไปน่ะครับแหะๆๆ . . .

เขาได้ค่อยๆเดินตามหลงฟามาอย่างช้าๆก่อนที่ทั้งคู่จะได้เข้าไปยัง Center

-:- เวลาช่วงเย็น

หลังจากที่ได้เดินทางกันทั้งวันแล้ว พวกแอนนาก็ได้เข้ามาถึงใจกลางเมือง Center ที่เคยเป็นเมืองแห่งการศึกษามาก่อน แต่สภาพเมืองในตอนนี้กลับต่างจากเดิมโดยสิ้นเชิง จนดูเหมือนว่าเป็นแค่ซากเมืองที่เพิ่งผ่านสงครามมาไม่นาเท่านั้น

ฟอร์ติน่า เฮอร์มิท : น่าเศร้าใจจริงๆนะครับ . . .

ฟอร์ติน่าได้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยพร้อมๆกับมองไปรอบๆเมืองที่พวกเขาเคยใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขเมื่อก่อนหน้านี้

แอนนา : นั่นสินะ  แต่สำหรับชั้นเรื่องทำนองนี้มันชินซะแล้วล่ะ  จริงสิ ถ้ามีคนอื่นนอกจากเราอยู่ด้วยเย็นขนาดนี้เค้าต้องอยู่ในตัวอาคารแน่ๆ ลองสำรวจดูเถอะ

แอนนามองไปรอบๆ จนเจอตึกจึงเดินเข้าไปสำรวจ

ภายในสิ่งก่อสร้างนั้นเหมือนจะร้างเกินกว่าจะมีคนจะอยู่รอดได้ แต่ก่อนที่แอนนาจะได้เข้าไปสำรวจลึกกว่านี้นั้นเธอก็ได้เหยียบเข้าที่ชายกระโปรงที่ดูฟูฟ่าหรูหราอันนึงเข้าเสียก่อน



ภาพของหญิงสาวคนนึงที่กำลังนอนสลบไสลอยู่นั้นทำให้แอนนาได้หยุดลงชั่วขณะ ไม่ใช่เพราะลักษณะรูปลักษณ์ของเธอ แต่ว่าออร่าที่เต็มไปด้วยความมืดมิดรอบๆตัวเธอนั้นต่างหากที่ทำให้อะไรบางอย่างในตัวของแอนนาชะงักลงชั่วขณะ

1) ลองปลุกดู . . .
2) ช่วยเหลือไปด้วย
3) ฆ่าทิ้ง !!
4) อื่นๆโปรดระบุ

ลองปลุกดู

แอนนา :  เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ ......

เธอเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วลองสะกิดดู

ไม่มีทีท่าว่าหญิงสาวตรงหน้าจะตื่นขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย แม้แต่ชีพจรของเธอคนนี้นั้นก็ไม่สามารถสัมผัสได้เลยเช่นกันแต่ด้วยลางสังหรบางอย่างทำให้แอนนาเชื่อว่าเธอคนนี้ยังมีชีวิตอยู่

ฟอร์ติน่า เฮอร์มิท : เอ . . . ผมไม่เคยเห็นนักเรียนที่มีลักษณะแบบนี้เลยนะครับ ? จะทำยังไงดีล่ะแอนนา-เซมไป

แอนนา : ปล่อยให้นอนตรงนี้ก็กระไรอยู่น่า พาไปด้วยล่ะกัน ช่วยถือนี่หน่อยนะ

เธอเอาสัมภาระให้เด็กหนุ่มถือแล้วก็จัดแจงแบกหญิงสาวขึ้นหลัง

แอนนา : ลองสำรวจให้ทั่วแล้วเราไปหาที่ปลอดภัยพักเถอะ ต้องดูอาการเด็กคนนี้ให้ละเอียดด้วย

ฟอร์ติน่าได้พยักหน้ารับเบาๆก่อนที่จะได้รับสัมภาระของแอนนามาถือไว้ให้แทนก่อน

ในระหว่างที่แอนนากำลังหาที่ปลอดภัยหลบอยู่นั้นภายในสิ่งก่อสร้างนี้ที่ชั้นบนแอนนาก็ได้พบกับห้องที่มีสภาพรกรุงรังแต่ยังไม่เสียหายมากนัก คงจะใช้พักแรมอยู่ได้ซักวันนึงในช่วงวันนี้



ฟอร์ติน่า เฮอร์มิท : ที่นี่น่าจะพอใช้งานได้ชั่วคราวนะครับเนี่ย

เด็กหนุ่มได้เอ่ยขึ้นก่อนที่จะเริ่มจัดพื้นที่และวางข้าวของลง แอนนาน่าจะพักร่างของหญิงสาวที่คุ้นหน้าคนนี้ไว้ที่ห้องนี้ก่อนในตอนนี้ได้นะ

1) ออกไปสำรวจเมืองนี้ตัวคนเดียว
2) ให้ฟอร์ติน่าออกไปสำรวจด้วยกับตน
3) อื่นๆโปรดระบุ

อื่น ๆ

แอนนา : เรารอให้เธอคนนี้ตื่นก่อนแล้วสอบถามข้อมูลดีกว่า  เฮอร์มิทคุง ช่วยลงไปรอข้างล่างก่อนได้มั๊ย ชั้นจะเช็ดตัวให้เธอคนนี้ แล้วก็ระวังตัวด้วยล่ะ

เธอพูดพลางหาผ้ามาเช็ดตัวให้หญิงสาว

-:- เวลาช่วงกลางคืน

ฟอร์ติน่าได้อึกๆอักๆเล็กน้อยแต่ก็ค่อยๆเดินลงไปอย่างช้าๆในท่าทีผวาเล็กน้อย จนในที่สุดก็ลงไปรอข้างล่างจนได้

ทางด้านแอนนานั้นหญิงสาวปริศนาก็ดูว่ายังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย เธอคงจะต้องรอดูอาการในวันรุ่งแทน

ครืนนน ในขณะเดียวกันนั่นเองแอนนาก็สัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างที่ต่างไปจากศัตรูก่อนหน้าที่เธอพบมาอย่างมาก

1) แอบอยู่ในห้อง
2) ออกไปดู
3) อื่นๆโปรดระบุ

ออกไปดู

แอนนา : !!!

เธอรีบวิ่งลงไปข้างล่างทันที เธอกลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับหนุ่มน้อยอีก

แอนนา : เฮอร์มิทคุง!!!!

ฟอร์ติน่า เฮอร์มิท : เอ๋ ? ครับ ?

เด็กหนุ่มที่นั่งรออยู่ข้างล่างนั้นกำลังเก็บหาของที่ใช้ได้ในบ้านอยู่โดยที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย

ฟ้าววววว เสียงการเคลื่อนที่ที่รวดเร็วจนตัดกับสายลมดังขึ้นทำให้แอนนามองหาทิศทางการมาของสิ่งนั้นได้ไม่ยากนัก



? ? ? : คราวที่แล้วเจ้า"โง่"มาขวางกิจกรรมเล็กของข้าไว้ แต่คราวนี้คงไม่มีใครมาช่วยพวกมนุษย์ได้อีกแล้ว

เมื่อกล่าวจบร่างหน้ากากเสือมหึมาก็ได้ปรากฏต่อหน้าของแอนนาพร้อมกับได้ซัดหมัดลงมาอย่างรวดเร็วทันที !! แต่ด้วยความเร็วของแอนนานั้นการโจมตีทั่วๆไปแบบนี้ใช้กับเธอไม่ได้หรอก !!

? ? ? : หลบการโจมตีของข้าได้ด้วยเหรอเนี่ย ? หึ !!

ปีศาจเบื้องหน้าได้ยิ้มกระหยิ่มขึ้นก่อนที่มันจะได้วิ่งติดตามแอนนามาต่อเหมือนกับมิซไซล์ที่ติดตามเป้าหมายตลอดเวลา

แอนนา : แหม สเน่ห์แรงไปไหนนะเรา   เฮอร์มิทขึ้นไปหลบกับคุณหนูขี้เซาก่อน

เธอพูดแล้วรีบล่อศัตรูไปยังที่โล่งๆ แล้วโจมตีสวนทันที

As : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----X )

เคร้งงงงง ราวกับเสียงเหล็กกระทบกัน !! ดาบที่แอนนาได้ฟันลงไปนั้นได้เสียดสีกับข้อแขนของปีศาจตรงหน้าจนเกิดเป็นประกายไฟขึ้นมา !!

? ? ? : ฮ่า ๆ ๆ ๆ อาวุธแบบนั้นทำอะไรข้าไม่ได้หรอก !!

ร่างกายที่แข็งยิ่งกว่าเหล็กกล้านั้นทำให้ดาบของแอนนาไม่สามารถฟันโจมตีทั่วๆไปสวนได้ คงจะต้องโจมตีที่จุดอ่อนของเจ้าปีศาจนั่นแทน

ฟุ้บบบบ เสียงโจมตีผ่านอากาศผ่านข้างๆแอนนาไปอย่างหวุดหวิด !! ดูเหมือนว่าเจ้าปีศาจตัวข้างหน้าจะเด่นที่พลังป้องกันมากกว่าความสามารถอื่นๆของมันเป็นแน่

แอนนา : ท่่าท่างจะเอาเรื่องเหมือนกันนะ
(รีบทำให้จบๆซะทีสิย่ะ)
แอนนา : หนวกหูน่า จุดอ่อนมันอยู่ไหนกัน.....

แอนนาลองใช้ความเร็วเคลื่อนที่ไปใกล้ตัวปิศาจให้มากที่สุดแล้วโจมตีระยะประชิดเพื่อเพิ่มแรง

ใช้ เฮอริเคน แอคแทค

As : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l-----l-ooooX )

ครืดดดดดดดดดด เสียงดังกระแทกกันเหมือนกับเหล็กที่กำลังเสียดสีกันอย่างรุนแรงจนเกิดเป็นประกายไฟออกมา ดูเหมือนว่าจากช่วงลำตัวของมันแล้วจะไม่ได้รับการกระทบกระเทือนจากคมดาบของแอนนาเท่าใดนักเลย !!

? ? ? : อยู่เฉยๆแล้วให้ข้าหักคอซักทีสิ !!

มันได้หัวเราะออกมาอย่างชั่วร้ายและพยายามจะจับตัวแอนนาให้ได้ แต่ด้วยความแม่นยำของมันนั้นทำให้มันไม่สามารถแตะต้องตัวแอนนาได้เลย

แอนนา : ชิร์ !!!  

เธอหลบฉากออกมาแล้วเปลี่ยนเอาดาบวารีออกมาแทน

แอนนา : เปลี่ยนแผนหน่อยดีกว่า เฮอร์มิสคุง ได้ยินมั๊ย ตอนที่ชั้นเจอนายครั้งแรกน่ะเห็นนายใช้สายฟ้าด้วยเด๋วชั้นให้สัญญาณแล้วยิงออกมาเลยนะ

เเอนนาได้ล่อปิศาลให้เข้าใกล้บ้านที่เด็กหนุ่มอยู่มากขึ้น แล้วได้เสกน้ำใส่เป้าหมาย

ใช้ อควาเวฟ

แอนนา : ตอนนี้ล่ะ!!!

As : ( X-----l-----l-----l-----l-----l-----l----oloooooX )

ทันทีที่แอนนาได้ให้สัญญาณ ไพ่ก็ได้ถูกโยนออกมาจากด้านบนของบ้านพักชั่วคราวของพวกเขาและระเบิดประจุสายฟ้าออกมาเป็นวงกว้างทันที !!

เปรี้ยงงงง เสียงดังสนั่นราวกับฟ้าผ่าสายล่อฟ้า !! ร่างที่ทรงพลังนั่นกลับถูกช้อตซะกระเด็นไปไกลราวกับเหล็กที่ถูกขั่วกระแสไฟฟ้ากระแทกออกไป

? ? ? : ห๊ะ !! เกิดอะไรขึ้น !!

ถึงแม้ร่างยักษ์นั่นจะถูกซัดซะกระเด็นหงายไปนั้นแต่เหมือนว่ามันจะไม่ได้รับความเสียหายใดๆเลย ก่อนที่มันจะได้ค่อยๆลุกขึ้นมาด้วยท่าชักกระตุกเล็กน้อยด้วยผลจากกระแสไฟฟ้าที่ยังคงวิ่งอยู่บนผิวเกราะของมันอย่างงุนงงสงสัย

แอนนา : เย้ย ไม่เป็นไรเลยหรอ มันเกินความคาดหมายไปแล้วนะ จริงซิ ข้อต่องัยข้อต่อ

เธอรอนยายามมองหาข้อต่อตามร่างกายของปิศาจนั่น

ร่างกายของปีศาจนั่นถูกเชื่อมเข้าหากันโดยที่ไม่มีรอบต่อใดๆเลย ความแข็งแรงของเกราะมันคงเกิดมาจากตัวของมันเองจากภายในเสียมากกว่าจะใช้อุปกรณ์เสริม

? ? ? : หึ !! ทำอะไรของจ-

ยังไม่ทันที่เจ้าปีศาจนั่นจะพูดจบร่างกายของมันก็ชักกระตุกไปกับกระแสไฟฟ้าที่ค้างอยู่บนตัวมันจนล้มลงไปชั่วขณะ ก่อนที่มันจะได้รีบถีบตัวขึ้นมาและทำท่าจะวิ่งออกตัวขึ้นอีกครั้ง แต่มันกลับต้องกลิ้งม้วนตรงมาหาทางแอนนาเสียแทน !!

? ? ? : เห้ยยยยย !! เกิดอะไรขึ้นกับตัวข้า !!

ดูเหมือนว่ากระแสไฟฟ้าที่ติดคาผิวภายนอกของมันจะไม่จางหายไปง่ายๆรวมทั้งยังติดหนึบเป็นไฟฟ้าสถิตไปแล้ว ถ้าแอนนาโจมตีลงไปสุ่มสี่ล่ะก็อาจจะโดนไฟฟ้าย้อนกลับมาที่ตัวเองก็ได้ แต่แค่ตอนนี้ก็ทำให้การเคลื่อนไหวของมันไม่สะดวกเท่าเดิมเท่าไรนัก

จะเต็มแล้วขึ้นใหม่เลยจ้า