เจ้าหญิงลีน่า V.3
เจ้าชาย~!
|
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Melonpang เมื่อ 17-2-2014 17:51
- [ ZADORI SHIROYUKI STORY ] -
ซะโดริตัดสินใจที่จะวิ่งตามนัตซึไปในทันที และด้วยฝีเท้าที่มีพลังกำลังมากกว่าอย่างแปลกประหลาด จึงทำให้ไม่คลาดสายตา
-:- อาคารเรียนหลักชั้น 2
แต่พอทั้งสองวิ่งมาถึงก็พบว่าด้านบนบันไดนั้นไม่มีอะไรอยู่เลย มีแค่ทางพุๆเก่าๆกับห้องเรียนที่เรียงรายอยู่เท่านั้น
ชิโนโนเมะ นัตซึ : ..เอ๊ะ อา คุณซะโดริ
นัตซึยืนทำหน้างงอยู่เช่นกัน เมื่อกี้พวกเค้าทั้งสองคนได้ยินเสียงกรีดร้องแน่ๆ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย..
ซะโดริยืนจ้องเข้าไปนัยต์ตานัตซึหลังจากนั้นไม่ลังเลก็ดึกปกคอเสื้อด้านหลังของนัตซึและพากลับไปหลบในที่เดิม
ระหว่างทาง
"คุณนัตซึ..มีอะไรจะแก้ตัวอีกรึเปล่าคะ?"ซะโดริพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาตามปกติ
ชิโนโนเมะ นัตซึ : อ..อ๊อกก!?
นัตซึถูกถูลู่ถูกัง แต่ว่าครั้งนี้เค้าหยุดไว้และสะบัดมือของซะโดริออกได้ทัน!
ชิโนโนเมะ นัตซึ : อ..อะไรที่ต้องแก้ตัวนี่มันอะไร..? แล้วทำไมคุณต้องตั้งแง่กับผมด้วยเนี่ย? คุณเองก็ได้ยินเสียงร้องเมื่อกี้ไม่ใช่เรอะ!?
นัตซึถอยออกไปอีกก้าว เพื่อหายใจหายคอเพราะเพิ่งวิ่งมา
ชิโนโนเมะ นัตซึ : เฮ้อ .. อย่าว่างั้นงี้เลยนะ ..จะว่าไปเมื่อกี้คุณบอกว่า[สิ่งที่เหนือธรรมชาติที่จ้องจะทำร้ายมนุษย์]ใช่มั้ย.. หรือว่าคุณรู้อะไรเกี่ยวกับที่บ้าๆแห่งนี้อย่างนั้นเหรอ?
นัตซึได้ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง.. พลางมองตอบกลับซะโดริด้วยสายตาแน่วแน่ ไม่มีความขี้ขลาดปนออกมาจากนัยต์ตานั้นอีก
"อึ้ก!..."ซะโดริทรุดลงกับพื้นพร้อมกับเอามือกุมหัว
"ปวด...ปวดหัว.."
จู่ๆอาการปวดหัวของซะโดริก็กำเริบโดยไม่ทราบสาเหตุ
"ชะ...ช่วย..ด้วย.."ซะโดริพยายามมองไปที่นัตซึหวังจะพยายามให้ช่วยทำอะไรสักอย่าง
อยู่ๆซะโดริก็คู้ตัวลงไป ทำเอานัตซึตกใจลนลานขึ้นมา
ชิโนโนเมะ นัตซึ : ว.. เหวอ! คุณซะโดริ
- ซะดายะ vision -

ซะดายะ : ...ไม่เป็นไรจ้ะ!
เด็กสาวยิ้มหวานให้นัตซึจากนั้นก็โบกมือขึ้นเป็นเชิงบอกเด็กหนุ่มว่าไม่เป็นไร จากนั้นก็พูดต่อว่า
ซะดายะ : คือ ขอโทษที่ทำตัวแปลกๆนะนัตซึคุง แต่ปรากฏการณ์อะไรนั้น ชั้นเองก็ไม่เข้าใจนักหรอก ที่นี้มันก็เหมือนบ้านผีสิงด้วยสิ หรือคิดว่าไม่จริงละ
ซะดายะพูดอย่างฉะฉานราวกับท่องบท เมื่อนัตซึได้ยินดังนั้นจึงทำหน้างงๆแล้วถามต่อไปว่า
ชิโนโนเมะ นัตซึ : คุณซะโดริ.. อย่าบอกนะว่า ที่นี้ ม.. มีผีด้วยน่ะ
ซะดายะ : อืม.. ก็ไม่ค่อยแน่ใจนักหรอกนะ แต่ก็คิดว่าคงจะเป็นแบบนั้นละ เธอเองก็หนีอะไรบางอย่างมาไม่ใช่หรือ
ซะดายะพูดจากนั้นก็เดินนำหน้านัตซึไปหน่อยแล้วหันหน้ากลับมาพูดต่อว่า
ซะดายะ : นัตซึคุงกำลังหาเพื่อนๆอยู่ใช่มั้ย ชั้นก็เหมือนกัน ถ้าแบบนั้นเรามาสำรวจโรงเรียนนี้ด้วยกันดีกว่านะ
เด็กสาวผมสีเขียวอ่อน... เพราะอาคารมันมืด นัตซึเลยไม่เอะใจแล้วก็เดินตามคนที่อยู่ๆก็เปลี่ยนท่าทีตรงหน้าไปแบบงงๆ แต่เพราะพอเค้านึกถึงชายถือค้อนนั้นแล้วมันก็รู้สึกกลัวขึ้นมา เป็นสิ่งตอกย้ำว่าซะโดริพูดนั้นมีมูลความจริงมากขึ้น
ระหว่างที่ทั้งสองเดินมาสักพัก ซะดายะก็พูดพึมพำออกมาเบาๆ
ซะดายะ : ....ยัยโง่เอ๊ย
ในเวลานั้นซะโดริก็รู้สึกตัวทั้งภาพทั้งสัมผัสของร่างกายเธอยังอยู่ครบ เพียงแต่เธอไม่สามารถขยับมันได้! ในขณะที่ปากของเธอขยับพูดเสียงกระซิบเบาๆที่มีแค่เธอที่ได้ยิน!
ซะดายะ : เธอไม่จำเป็นต้องหลับอีกแล้ว ... ต่อไปนี้ก็ดูเรื่องราวนั้นทั้งหมดด้วยตนเองซะไป
1) เธอเป็นใคร?
2) ปล่อยตัวเงียบๆ
3) ขัดขืนเอาร่างคืน
4) อื่นๆ(โปรดระบุ)
เลือกข้อ 4) สนทนา
-----------------------
"ยะ..อย่าทำร้ายนัตซึนะ!"ซะโดริพูดด้วยท่าทีลนลาน
ซะดายะ : โฮ่... ดูเหมือนจะรู้จักชั้นด้วย? ร่างต้นเองก็ใช่ย่อยนี่.. นึกว่าจะตกใจมากกว่านี้เสียหน่อยน้า~
ซะดายะยักไหล่เบาๆ ไม่เป็นที่สังเกตกับนัตซึ พลางเดินตรงไปตามเส้นทางด้านหน้าเรื่อยๆ
ซะดายะ : ชั้นไม่ทำอะไรหรอก ... ถ้าไม่จำเป็นน่ะ ไอ้สถานที่นี้มันยุ่งยากสุดๆในชีวิตชั้นเลยมั้งเนี่ย ยัยเด็กผีนั้น ..หลอกกันซะได้
ซะดายะพูดเรื่องที่ซะโดริไม่รู้ออกมา ดูเหมือนซะโดริจะถามเรื่องราวต่างๆที่เสียความทรงจำไปได้จากซะดายะตรงๆแล้วนะ?
1) ถามเรื่องตั้งแต่ต้น
2) เอาร่างชั้นคืนมานะ!
3) ปล่อยตัว
4) อื่นๆ(โปรดระบุ)
เลือกข้อ 1) ถามเรื่องตั้งแต่ต้น
-----------------------
"เธออยู่เบื้องหลังของเรื่องนี้ทั้งหมดเลยใช่มั้ย!?"ซะโดริถามด้วยท่าทีที่รู้ว่าซะดายะคือต้นเหตุที่ทำให้ความทรงจำบางส่วนหายไป
ซะดายะได้ยินดังนั้นก็พ่นลมออกมาเบาๆด้วยจากนั้นก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่น่ารังเกียจไม่เข้ากับใบหน้าน่ารักๆนั้น
ซะดายะ : แหม.. จะบ้าหรือคะ? ฉายาหนูซื่อบื้อนี่เธอเอาไปเลยมั้ย ... อะ เธอก็ชั้นนี่หวา แย่ชะมัดเลยร่างต้นแบบนี้ ฮิฮิ ฮ่าฮ่าฮา~
เธอพูดอะไรไม่รู้เรื่องแต่รู้สึกจะมีแค่ซะโดริคนเดียวที่รับรู้ผ่านทางสมองและร่างกายเดียวกัน ซะดายะหยุดหัวเราแล้วพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงไม่แยแสว่า
ซะดายะ : ก็ใช่ .. ความทรงจำเธอหายเป็นเพราะชั้น แต่ไอ้ตัวการบัดซบที่ทำให้เรามาอยู่ที่นี้ไม่ใช่ชั้นหรอกนะ ซะโดริ
เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความโกรธและความแค้น แต่ดูเหมือนไม่มีเวลาให้ซะโดริถามอะไรต่อ เสียงของนัตซึก็ลอยเข้ามาขัดก่อนว่า
ชิโนโนเมะ นัตซึ : ดูเหมือน.. ทางจะขาดนะ
ที่ๆทั้งสองคนอยู่ตอนนี้เป็นทางเดินยาวของชั้น 2 หากแต่ทางข้างหน้านั้นขาดหายไปจนไม่สามารถเดินหรือกระโดดผ่านไปได้แน่ๆ
ซะดายะ : นัตซึคุง ตรงนั้นมีห้องด้วย มันอาจจะเชือมกับห้องอีกฝากทางด้านนั้นก็ได้นะ?
ซะดายะชี้ไปที่ห้องด้านหลัง จากนั้นก็บอกนัตซึด้วยสีหน้าเป็นกังวลว่าพร้อมกับทำท่าทางน่ารักว่า
ซะดายะ : ต..แต่ว่า ในห้องนั้นอาจจะมีอันตรายก็ได้ นัตซึคุงรออยู่ที่นี้นะ ช..ชั้นจะไปดูเอง
พอได้ยินดังนั้น นัตซึก็ขัดขึ้นมาทันทีด้วยสายตาเตรียมโชว์แมนเต็มที่ว่า
ชิโนโนเมะ นัตซึ : พ..พูดอะไรน่ะ! ซะโดริซัง! ให้เลดี้ไปดูต้นทางแบบนี้ มันไม่ใช่ผม! เดี๋ยวผมไปดูให้เอง!!
พูดจบก็วิ่งแจ้นไป ซะดายะมองท่าทางนั้นแล้วเค้นเสียงออกมาว่า
ซะดายะ : หัวอ่อนชะมัด ว่างั้นมั้ย? ซะโดริ?
"คิดจะทำอะไรกันแน่ยัยปีศาจ"ซะโดริพูดกับซะดายะ
"สาบานได้ ถ้าแกทำอะไรนัตซึละก็..เห็นดีแน่"
ซะดายะ : ต๊าย.. พูดแบบนี้ ใจร้ายจัง
ซะดายะจิ้มนิ้วชี้ขึ้นที่คางของตนเอง แล้วก็พูดยิ้มๆออกไปด้วยน้ำเสียงน่ารังเกียจว่า
ซะดายะ : สารรูปแบบนั้นจะทำอะไรได้.. ฮึฮึฮึ
ซะดายะ : แต่ก็นะ.. บอกแล้วไงว่าไม่ทำหรอก ชั้นก็คือเธอ .. ความต้องการของเธอก็คือความต้องของชั้น ฮิ.. ฮี่ฮี่ฮี่
พูดจบเธอก็หัวเราะขึ้นมาอย่างดัดจริต จากนั้นก็เดินไปทางที่นัตซึวิ่งไปอย่างช้าๆ
ซะดายะ : เพราะแบบนั้นแหละ ถ้าชั้นทำอะไรนาต~ซึคุงไป .....
เธอเว้นช่วงแล้วก็จิ้มนิ้วไปที่หัวสมองของตนเองแล้วบอกต่อว่า
ซาดายะ : คนที่ทำก็คือเธอนั้นแหละ... ฮึ ฮึ ฮ้า ฮ้า ฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!~~
วูบบบบบบ!!
เมื่อสัมผัสต่างๆชัดเจนมากขึ้น ซะโดริก็ได้รู้สึกตัวว่าตอนนี้เธอได้การควบคุมร่างกายของตนเองกลับมาแล้ว
1) รีบเดินไปหานัตซึ
2) เรียกซะดายะ
3) อื่นๆ(โปรดระบุ)
เลือกข้อ 1) รีบเดินไปหานัตซึ
-----------------------
"นัตซึเรารีบกลับไปแถวทางเชื่อมและออกไปจากที่นี้ดีกว่า"ซะโดริพูดพร้อมกับคว้ามือนัตซึ
ซะโดริรีบจับมือแล้วดึงนัตซึและหาทางกลับไปแถวทางเชื่อมอีกครั้ง
แผละ..
ซะโดริที่เร่งรีบเดินเข้ามาหานัตซึในห้องเรียนนั้น ได้จับมือของนัตซึ(?)ดึงออกมาแต่เธอก็ต้องแปลกใจเพราะมันไม่มีแรงต้านเลยแม้แต่น้อย..แถมมือที่เธอจับอยู่นั้นยังเละๆแข็งๆลื่นๆน่าขยะแขยงอีกด้วย
ชิโนโนเมะ นัตซึ : ค....ค ค ค ค ค ค ค ค ค.... คุณซะโดริ้.....
มีเสียงเรียกออกมาจากด้านข้าง จากนั้นซะโดริก็พบว่านัตซึกำลังนั่งหน้าซีดจนแถมจะเป็นสีขาวอยู่ที่พื้น พร้อมกับชี้นิ้วมาทางสิ่งที่ซะโดริจับอยู่..
1) หันกลับไปดู
2) อื่นๆ(โปรดระบุ)
เลือกข้อ 1) หันกลับไปดู
-----------------------
หลังจากซะโดริรู้สึกแปลกใจก็รีบหันกลับไปดูว่าสิ่งที่กำลังคว้าไว้อยู่นั้นมันคือ....
เมื่อเธอหันมาก็พบกับใบหน้า... จะเรียกแบบนั้นก็คงไม่ถูกนัก หากแต่มันคือใบหน้าของมนุษย์ที่เน่าเปือยติดคาขอบโต๊ะต่างหาก..
ซะโดริมองด้วยสายตาเย็นชาเหมือนไม่รู้สึกตกใจและกระชากแขนซากศพออกมาพร้อมกับคว้ากลับไปทางซากศพอย่างสุดแรงพร้อมกับรีบหันไปคว้ามือนัตซึและวิ่งกลับไปยังโถงทางออก
ชิโนโนเมะ นัตซึ : เหวอ!!
ขณะที่ซะโดริกำลังจะเอื้อมมือมาจับนัตซึ เค้าก็รีบชักมือกลับไปด้วยท่าทีร้อนลนจนทำให้บรรยากาศมาคุขึ้นเล็กน้อย
ชิโนโนเมะ นัตซึ : ...อ ..ผม
นัตซึเหล่ตามองที่ศพสลับกับซะโดริเล็กน้อยแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก |
|