บล็อก

One Shot ที่อาจจะเป็นเรื่องยาว Vol.1

เข้าชม/อ่าน 288 ครั้ง26-1-2017 10:42

หลังจากที่สร้างที่พักอย่างง่ายด้วยเวทย์ปฐพี หญิงสาวก็หยิบอุปกรณ์ทำอาหารขึ้นมา

พร้อมกับจุดไฟ

มาเรีย วอร์มิลเลียนนั้นคืออดีต 1 ใน 7 เสาหลักขุนพลของจอมมาร

เธอนั้นมีใบหน้าที่งดงาม รวมด้วยรูปลักษณ์ของเธอ ผิวสีขาวราวกับหิมะและเรือนผมสี

ทองยาวถึงกลางหลังกับใบหน้าที่งดงาม เธอคือแวมไพร์ที่แท้จริงคนสุดท้ายของเผ่าพันธุ์

ที่รอดจากการกวาดล้างของ'ผู้กล้า'

และแม้ว่าตอนนี้เธอจะอยู่ในสภาพชุดรุ่มร่ามเหมือนพ่อครัวทำอาหาร หรือจะอยู่ป่ามืด

ทืบที่เต็มไปด้วยต้นไม้รอบด้านเช่นตอนนี้นั้น ก็ไม่ได้ลดความงดงามของเธอลงไปเลย

' คืนนี้คงทำได้แค่สตูว์ละนะ '

มาเรียคิดพลางหยิบผักและเนื้อออกมาจากแหวนมิติของเธอ จากนั้นก็จัดการล้างทำ

ความสะอาดอีกครั้งก่อนที่จะหั่นแล้วเททั้งหมดลงไปในหม้อที่ต้มน้ำเดือด

ในขณะนั้น เธอก็ละสายตาจากหม้อที่ตั้งไฟตรงหน้าไปยังร่างเล็กๆที่อยู่ใกล้ๆ

ตรงนั้น....มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอายุราวๆ 10 ขวบปี เรือนผมสีดำยาวประบ่า หน้าตาน่ารัก

ไร้เดียงสาในชุดเสื้อคลุมหลวมๆสีขาวที่ทำจากขนโคโบลด์

" ไม่ต้องให้หนูช่วยจริงๆหรอคะ? มาเรียซัง? "
" เหะ? อะ ค่ะ ไว้ใจดิชั้นเถอะค่ะฝ่าบาท มาเรีย วอร์มิลเลียน ผู้นี้จะทำสตูว์ที่ยอดเยียมที่

สุดและถูกปากฝ่าบาทอย่างแน่นอนเช่นเคยค่ะ "
" ง่า...ก็บอกว่าอย่าเรียกหนูว่าฝ่าบาทไงคะ? "

มาเรียที่ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงที่สื่อได้ถึงความเคารพนับถือ ได้ถูกสาวน้อย

ตรงหน้าที่เธอเรียกว่า'ฝ่าบาท'ค้านออกมาด้วยท่าทีแง่งอน

แม้จะถูกค้านเล็กๆด้วยน้ำเสียงน่ารักนั้น แต่มาเรียก็ไม่คิดจะเปลี่ยนสรรพนามในการเรียก

หนูน้อยข้างๆเธอแต่อย่างใด

ในความเป็นจริงนั้น คงจะเป็นการยากที่เผ่าพันธุ์ปิศาจนั้นจะรับใช้เผ่าพันธุ์ที่อ่อนแอกว่าตน

โดยเฉพาะพวก'มนุษย์'

แน่นอนว่าระดับ 7 เสาหลักที่มีพลัง 'เป็นรองเพียงแค่จอมมาร' อย่างเธอเองก็ไม่เคยคิดว่าตน

เองจะได้มีโอกาสมารับใช้เด็กสาวชาวมนุษย์ที่มีอายุอ่อนกว่าตัวเธอเองถึง 300 กว่าปีเหมือนกัน

ทว่า ...เป็นเวลากว่าครึ่งปีแล้วที่เธอได้พบกับเด็กสาว และเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นมากมาย

ในช่วงเวลานั้น สำหรับมาเรียแล้ว เด็กสาวตัวเล็กๆตรงหน้าของเธอคือคนสำคัญที่สุด

เป็นทั้งผู้มีพระคุณช่วยชีวิต ทั้งอาจารย์ผู้ประสิทธิ์วิชา เป็นองค์เหนือหัวที่น่านับถือยิ่ง ....และ

เป็นแม้กระทั่งครอบครัวที่แสนสำคัญ

" มาเรียซัง "
" ค่ะ ฝ่าบาท "

เสียงเล็กๆน่ารักดังขึ้น มาเรียนั้นตอบกลับโดยไม่ได้หันหน้าไปหาเด็กสาว

" -------เคย เห็นปราสาทที่สร้างจากทรายไหมคะ? "

มาเรียชะงักไปเล็กน้อย เธอเอียงคอครุ่นคิดครู่นึงก่อนจะยิ้มบางๆแล้วตอบกลับไปว่า

" ดิชั้นจำไม่ค่อยได้ แต่ว่าเมื่อสมัยก่อน รู้สึกจะเคยมีการแข่งกันสร้างปราสาททรายในบริเวณ

หาดทรายริมชายฝั่งของปราสาทจอมมารอยู่นะคะ... "

แม้จะเป็นคำถามแปลกๆ แต่มาเรียก็ตอบกลับไปด้วยท่าทีจริงจัง

" เอ๋!? มีการแข่งแบบนั้นด้วยเหรอคะ? "

ทว่าผู้ที่ถามกลับทำท่าทีตกใจกลับมาซะงั้น

" ค่ะ...รู้สึกว่ารางวัลในครั้งนั้นจะเป็นบัตรท่องเที่ยวแล้วก็ส่วนลดร้านค้าในครือของคาโลวาล

.......ว่าแต่ถามทำไมหรือคะ? "

" อืมมม....ก้อ--- "

เด็กสาวเงียบไป ก่อนที่เธอจะทำท่าครุ่นคิดด้วยสีหน้าจริงจังไม่เหมือนกับเด็กสิบขวบ

" ---เมื่อก่อน สมัยที่หนูยังอยู่กับคุณแม่ ท่านมักจะพาไปเล่นกับเด็กคนอื่นๆในอาณาจักรน่ะค่ะ

แล้วที่สวนสาธารณะมันก็มีหาดทรายใหญ่ๆอยู่นอกจากเครื่องเล่นด้วย "

เด็กสาวพูดพลางหลับตาพริ้มราวกับกำลังรำลึกความหลัง เธอเว้นช่องเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

ไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า

" ......เวลาที่เห็นคนอื่นๆพยายามสร้างปราสาททรายขึ้นมาอย่างเอาเป็นเอาตายถึงขนาดนั้น

หนูมักจะคิดเสมอๆเลยละค่ะว่า -----อยากจะวิ่งไปเตะมันให้กระจุยไปซะจังเลยน้า---น่ะค่ะ "

เด็กสาวกำมือแล้วพูดออกมาด้วยสายตาเป็นประกาย

------มาเรียพลั้นนึกย้อนกลับไปวันแรกที่เธอได้พบกับเด็กสาว
------ย้อนกลับไปยังวันนั้น วันที่เธอตัดสินใจออกจากตำแหน่งขุนพลของจอมมาร แล้วหันมา

ตามรับใช้เด็กสาวชาวมนุษย์ตรงหน้าเธอ

' เป็นการกระทำที่ไม่น่าจะได้รับคำชมเชยหรือคำขอบคุณจากใครที่ไหนเลยละนะ... '

มาเรียคิดว่าสิ่งที่ได้คงจะมีแต่เสียงด่าทอมากกว่า

ทั้งการกระทำของเธอ และเรื่องที่เด็กสาวพูดด้วย

ทว่า....

" งี้นี้เอง.......'น่าสนุก' จังเลยนะคะนั่น "
" ฮี่ฮี่ ใช่ไหมคะ "

พอมาเรียตอบกลับไปแบบนั้น เด็กสาวก็ยิ้มสดใสกลับมาให้เธอ

ด้วยรอยยิ้มที่เหมือนเด็กขี้แกล้ง แผนการร้ายที่ไร้สาระและน่าหวาดกลัวที่สุดนั้น ได้เริ่ม

ดำเนินการขึ้นอย่างเงียบๆโดยคนสองคน

หนึ่งคืออดีตขุนพลของจอมมาร 'แวมไพร์ที่แท้จริง' คนสุดท้ายของเผ่าพันธุ์

และอีกหนึ่ง ...คือเด็กสาวไร้เดียงสา -----ที่แข็งแกร่งเสียยิ่งกว่า 'ผู้กล้า'