-----------------------------------------------------------------------------------

คลุมร่างกาย

     ราชัญวิญญาณ อัลดาส ฟาทอส มนุษย์ที่ศึกษาเกี่ยวกับพลังของศาสตร์แห่งชีวิตและวิญญาณใน

ฐานะของเนโครแมนเซอร์ที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีปเฟอเซล เขานั้นคือจอมเวทย์ที่แข็งแกร่งและขึ้นชื่อ

ว่าโหดร้ายที่สุดในอาณาจักร เนื่องจากเขานั้นไม่มีความสงสารต่อศัตรูของเขาแม้แต่น้อย และการลง

มือในแต่ละครั้งของเขานั้นยังเหี้ยมโหดเสียจนเหล่านักฆ่ายังอาจจะต้องเบือนหน้าหนี

     อัลดาสนั้นได้ศึกษาศาสตร์เวทย์จำนวนมาก และด้วยความเข้าใจและอัจฉริยะภาพราวกับสัตว์ประ-

หลาดของเขา ทำให้เขาสำเร็จมนตราอาคมจำนวนมากในปริมาณที่แม้แต่เหล่าภูติเองก็ยังไม่แน่ใจว่า

จะเทียบกับเขาได้หรือไม่ 

     เขานั้นเป็นผู้รอบรู้อย่างแท้จริง

     เพื่อที่จะหลีกหนีความตาย เขาได้ทำการทดลองต่างๆนาๆกับร่างกายของสิ่งมีชีวิตจำนวนมาก ซึ่ง

ผลจากการกระทำนั้น ท้ายที่สุดก็ถูกทางอาณาจักรตัดสินว่าเป็นสิ่งนอกรีด และมีคำสั่งให้สั่งหารเขา

     แม้ว่าจะเป็นเขาที่ขึ้นชื่อจอมเวทย์ที่โหดร้ายที่สุดและแข็งแกร่งอย่างมากก็ตาม แต่นั้นก็ไม่อาจทำ

ให้เขาต่อกรกับผู้คนจำนวนมากที่มุ่งเป้ามาที่เขาได้ และท้ายที่สุดเขาก็ได้ถูกสังหารลงโดย 5 ผู้กล้า

แห่งราชอาณาจักรเฟอเซล

     

     อัลดาสกวาดตาไปรอบๆห้อง ความคิดแรกที่เข้ามาในหัวของเขาก็คือ 'ที่นี้แม่งคุกชัดๆ'

     ถึงจะไม่มีลูกกรงเหล็ก แต่ผนังโดยรอบนั้นทำจากหิน และสิ่งที่มีอยู่ภายในห้องก็คือหน้าต่างเล็กๆ

ที่ควรเรียกว่ารูระบายอากาศซะมากกว่า กับประตูหนึ่งบานที่อยู่ด้านหน้าของเขาและเศษผ้าที่คลุมตัว

เขาอยู่เท่านั้นเท่านั้น

     ทันใดนั้น อัลดาสก็ได้ยินเสียงดังขึ้นที่ด้านนอกของประตูห้อง

     " ลูกพี่ ทำแบบนี้จะดีจริงๆรึ ข้าได้ยินมาว่า 'เพลิงพิสุทธิ์' นั้น นางรักไคร่น้องสาวของตนมากเสีย

ด้วย ถ้าพวกเราถูกจับได้ขึ้นมาละก็พวกเราจบเห่แน่! "

     ภายนอกประตูนั้นมีชายฉกรรจ์ในร่างกำยำอยู่สองคน โดยคนนึงนั้นมีสีหน้าวิตกกังวล

     ที่นี้นั้นเป็นสถานที่รกร้างห่างไกลออกมาจากเมืองฮาเกน ปกติแล้วไม่มีใครมาที่แห่งนี้ในวันปกติ

ทั่วไป

     " ไม่ต้องกังวลไป จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้แน่นอน แม้แต่'เพลิงพิสุทธิ์'ก็ตาม ตอนนี้พวกเราแค่รอให้คน

ผู้นั้นมารับตัวยัยหนูนี่ จากนั้นเราก็รับเงินแล้วเราจะออกจากเมืองนี้ทันที! "

     ชายที่ถูกเรียกว่ารุ่นพี่พูดด้วยน้ำเสียงไม่ยี่หระ

     อัลดาสที่ได้ยินการสนทนาของชายทั้งสองข้างนอกนั้นก็ขมวดคิ้ว

     เห็นได้ชัดว่านี้เป็นการลักพาตัว แต่สิ่งนึงที่เขาสงสัยก็คือ'ยัยหนู'ที่ทั้งสองพูดถึงนั้นคือใคร

    

     ทันใดนั้นอัลดาสก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ

     พลังเวทย์น้อยนิดจนเรียกได้ว่าแทบจะเหือดแห้ง ร่างกายเล็กๆที่สกปรกมอมแม่มและให้ความรู้สึก

บอบบางราวกับจะแตกหักได้ทุกเมื่อ

     ไม่ใช่ร่างกายของผู้ชายหยาบกร้านปกติของเขา แต่เป็นร่างกายของเด็กสาวที่ยังไม่ผ่านช่วงวัย

แรกรุ่นเลยด้วยซ้ำ!

     อัลดาสถามกับตัวเอง ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีคำตอบกลับมา

     แต่ไหนแต่ไร ศาสตร์การถอดร่างหรือการเข้าสิงก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรสำหรับผู้ศึกษาในชีวิตและ

วิญญาณอย่างอัลดาส เขานั้นทำได้กระทั่งเรียกวิญญาณหลังความตายให้มาเป็นข้ารับใช้ได้ด้วยซ้ำ

     เพียงแต่การถอดร่าง การเข้าสิงหรือศาสตร์การฟื้นชีวิตนั้น มันก็เป็นแค่การ'แย่งชิงชั่วคราว'ที่ต้อง

แลกด้วยการจ่ายพลังเวทย์มหาศาลตลอดเวลาที่ใช้งาน

     การย้ายร่างสมบูรณ์แบบโดยไม่เสียพลังเวทย์นั้น ไม่ได้ต่างอะไรจากการเป็นอมตะ และนั้นเป็นสิ่ง

ที่เขาศึกษาอยู่

     อัลดาสส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนที่จะค่อยๆพยุงตัวขึ้นมานั่ง

     เขานึกไปถึงความทรงจำที่โดนเหล่าผู้กล้ารุมทำร้าย ทั้งคำสาป ทั้งดาบ หอก เวทย์มนต์เต็มไปหมด

จนเขายังนึกขำเลยว่า 'เห็นตูเป็นจอมมารรึไง'

     แต่ทันใดนั้นเอง เขาก็รู้สึกตัวว่าในสมองของตนเองยังมีความทรงจำอื่นอยู่ด้วย

     ภาพของครอบครัว ภาพของห้องนอน อาหารที่เกลียด การเรียนในยามบ่าย คุ๊กกี้สีแดง สวนดอกไม้

สีขาว โถงทางเดินมืดๆที่น่ากลัว ตุ๊กตาที่สะสมไว้

     ' นี้...เป็นความทรงจำของเจ้าของร่างนี้รึ? '

     ถึงจะคิดแบบนั้น แต่อัลดาสกลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความทรงจำของ 'ร่างนี้' แต่เป็นความทรงจำ 'จริงๆ'

ของตัวเขาเอง

     ทั้งความรู้สึกและบุคลิคภาพ ความชอบในตอนนี้และสิ่งที่ไม่ชอบ ....เขาไม่รู้สึกว่านั้นเป็นคนอื่นเลย

     เขานั้นได้ใช้ชีวิตในฐานะของลูกสาวขุนนาง.... ในฐานะของ เอมิลี่ ฮาเมล มาได้ 11 ปีแล้ว

     " เกิดอะไรขึ้นกับเราเนี่ย... "

     เอมิลี่สะบัดหัวเพื่อไล่ความทรงจำพิลึกๆที่ไม่แน่ใจแล้วว่าอันไหนกันแน่ที่พิลึกอยู่ครู่นึง

     เธอนั้นหนีการเรียนออกมาจากคฤหาสน์ แล้วระหว่างที่เดินเล่นอยู่ในเมืองนั้นจู่ๆก็โดนลักพาตัวมาที่นี้

ได้เกือบสองวันแล้ว

     หลังจากที่ร้องไห้เพราะความกลัวแล้วก็ความมืดเธอก็ถูกผู้ชายสองคนนอกห้องตวาดใส่จนเธอล้มลง

ไปหัวฟาดเข้ากับพื้น

     ' หรือว่า...เราจะได้รับความทรงจำของชาติก่อน? '

     ไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอตัดสินว่าแบบนั้น

     เอมิลี่ตรวจสอบพลังเวทย์ในร่างกายของเธออีกครั้งก่อนที่เธอจะถอนหายใจออกมา

     ร่างกายนี้อ่อนแอเกินไป

     ถึงจะเป็นร่างกายของเด็กผู้หญิงอายุแค่ 11 ปี แต่ก็นับว่าอ่อนแอกว่ามาตรฐานไปมาก

     สาเหตุส่วนนึงมาจากการที่อดอาหารและน้ำ แต่หลักๆก็เพราะตัวเธอนั้นไม่เคยตั้งใจออกกำลังกาย

อย่างจริงจังเลยแม้แต่ครั้งเดียว อีกทั้งยังไม่เคยฝึกฝนเวทย์มนต์อย่างตั้งใจมาก่อน

     

     เอมิลี่ค่อยๆพยุงร่างที่เหนื่อยล้าให้ยืนขึ้นแล้วเดินไปทางประตู ก่อนที่เธอจะเพ่งไปยังตำแหน่งของ

พลังเวทย์ที่เธอสัมผัสได้หลังบานประตูซึ่งเป็นตำแหน่งของชายที่มีท่าทีกังวลเมื่อครู่

     

     " ด้วยพลังเวทย์ของเราตอนนี้ ต้องให้ทัน 6 วินาที .......ไม่งั้นละก็ได้ตายอีกรอบแน่ๆเลย "

 

     เอมิลี่สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะรวบรวมพลังเวทย์น้อยนิดไปยัง[วิญญาณ]ของเธอ

     ฉับพลัน บรรยากาศรอบด้านได้เปลี่ยนกลายเป็นเย็นเหยียบ 

 

     " เฮ้ย.. ทำไมอยู่ดีๆมันหนาวงี้ฟะ-- "

     เสียงดาบปักเข้าไปที่คอของชายที่ถูกเรียกว่าลูกพี่ ก่อนที่ร่างไร้วิญญาณของเขาจะร่วงลงไปที่

พื้นโดยที่มีดาบเสียบคาอยู่อย่างนั้น

     ชายที่ถูกเอมิลี่ควบคุมนั้น ทันทีที่ฆ่าลูกพี่ของตนแล้ว เขาก็หยิบกุญแจมาเปิดประตูออกด้วยความ

รวดเร็ว

     พร้อมกันนั้น ก็มีมือเรียวบางยืนออกมาจับที่ตัวของชายฉกรรจ์ที่ถูกควบคุมในเวลาเดียวกันกับที่

ประตูเปิดออก พร้อมกับเสียงหวานที่แหบแห้งเต็มทนดังออกมาจากภายในห้องขังว่า

     " [กลืนวิญญาณ(สปิริทัส อโซเบริส)] "

     " อุ....อ-...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!! "

     เสียงกรีดร้องดังออกมาจากชายผู้นั้น ก่อนที่ร่างกายของเขาจะค่อยๆซูบแห้งลงไปเรื่อยๆ

     สุดท้ายชายผู้นั้นก็กลายเป็นซากศพมัมมี่แห้งๆไปในสภาพตาเหลือก เอมิลี่ปล่อยมือออกจากตัว

ของชายผู้นั้นแล้วถีบร่างของเขาออกไปเบาๆจนซากมัมมี่นั้นล้มลงไปกระแทกเข้ากับพื้นแข็งๆส่งผล

ให้ลูกตาซีดๆนั้นปลิ้นออกมาจากเบ้าตาก่อนจะกลิ้งกลุกๆไปตามพื้น

     เอมิลี่มองซากมัมมี่ด้วยสายตาเย็นชา ก่อนที่จะละความสนใจแล้วหันไปยังศพของชายฉกรรจ์อีก

คนที่อยู่ในสภาพดาบปักคอตายอย่างน่าอนาถ

     " [ปลุกชีพ(รีซาเรก)] "

--------------------------------------------------------------