บล็อก
watashi wa ZOMBIE .....desu ne? -:- [20] คุณแม่ที่สติแตกน่ากลัวพอๆกับซอมบี้ที่วิ่งได้
|
พอลองสังเกตดูดีๆ ด้านหน้านั้นมีคนในชุดเกราะอยู่เป็นจำนวนมาก
เพราะว่าตอนแรกโดนจ่อล้อมด้วยปลายหอก แล้วก็กลัวด้วยเลยไม่ได้สบตาหรือมองไปรอบๆให้ดี
เลยไม่รู้ แต่ดูเหมือนตอนนี้พวกเราจะกำลังปะทะกับกลุ่มอัศวินจำนวนมากอยู่
เอาจริงๆก็เกือบสามสิบคนแน่ะ นี่ยกกันมาทั้งกองร้อยหรือหรอ? จะไปทำสงครามกับอะไร?
ม่า-- ช่างมันเถอะ
จะมีเป้าหมายอะไร เป็นความเข้าใจผิดหรือเปล่า หรือเป็นกองพันจากประเทศไหน เมืองอะไรก็ไม่
สนใจแล้วละ
ฆ่าให้หมดซะก็สิ้นเรื่อง
สะดวกสบาย ไร้สิ้นซึ่งพยานหลักฐานไว้สาวหาความผิด ปิ้ง✰
" ----ทั้งหมดทุกนาย! รีบฆ่าเด็กผู้หญิงผมขาวนั้นเดียวนี้!! "
โอย้า? คุณหัวหน้าอัศวินที่เงียบขรึมคนนั้น จู่ๆก็ถอยหลังไปก้าวนึงแล้วก็ตะโกนออกมาเสียงดัง
ลั่นเลย
คุณไม่ควรเสียคาแรกเตอร์ของตัวเพราะเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างชั้นนะคะ
เหล่าอัศวินด้านหลังนั้นตื่นตัวกับคำสั่งของหัวหน้าอัศวินในทันที แล้วทันใดนั้นก็มีอัศวินพุ่งตรง
มาทางฉันสี่คน
....มีหอกพุ่งมาพร้อมกับประกายแสงแปลกๆ ...เพราะว่ารับรู้ทิศทางของหอกได้ ก็เลยหลบไป
แบบไม่ได้มอง
หลบหอกที่นึง เอี้ยวตัวหลบหอกที่สอง จากนั้นก็หมุนตัวหลบหอกที่สาม หอกที่สี่หลบไม่พ้นเลย
ยกมือขึ้นปัด
เคร้ง!!
หลับจากที่ฝ่ามือกระทบเข้ากับปลายหอกก็มีเสียงเหมือนกับโลหะกระทบกันออกมา พร้อมกับ
หอกและเจ้าของที่กระเด็นออกไปตามแรงฟาดของฉัน
เอ๋ แรงฉันเยอะขนาดนั้นเชียว?
""" ข้าแต่เทพแห่งไฟ อิคนีล ผู้มอบไฟให้แก่มวลมนุษย์ ขอจงประทานเพลิงกาฬมาสู่ตัวข้า เพื่อ
เผาผลาญมารร้ายให้สิ้นไป.... """
บริเวณอัศวินตรงนู้น มีคนกลุ่มนึงกำลังร่ายบทสวดอะไรก็ไม่รู้อยู่พร้อมๆกัน
เอาจริงๆ ฟังดูก็รู้แล้วละว่าจะร่ายเวทย์
พวกคุณจะประสานเสียงให้เป้าหมายรู้ตัวแบบนี้ไม่ได้นะ
""" [เพลิงกาฬเผาผลาญ!!(คาน โคเบริส อิคนีส)] """
" หม่าม้าาาาาา!!!!! "
" คุณแม่!!!!! "
สิ้นเสียงของคนกลุ่มนั้น เสาเพลิงขนาดใหญ่ก็ห่อหุ้มร่างกายของฉันไว้ พร้อมกับได้ยินเสียงกรีด
ร้องของยูกินะแล้วก็ซอนนี่
ความร้อนระดับที่ละลายก้อนหินได้เลยนี่กำลังทำให้ร่างกายของฉันเปลี่ยนสภาพเป็นของเหลว
อย่างช้าๆ
" เป็นไงละ! ---อั่ก!? "
" อ๊อก--!? "
พอเห็นเป้าหมายโดนเวทย์ชุดใหญ่เข้าไป เหล่าอัศวินที่พุ่งเข้ามาเมื่อครู่จึงลดการป้องกันลงไป
ชั่วขณะ ซึ่งพอพวกเขาหันหน้าลงมาก็พบว่าบริเวณหน้าท้องของพวกเขาโดนอะไรบางอย่างใสๆพุ่ง
เสียบทะลุชุดเกราะไปถึงด้านหลัง
เหล่าอัศวินที่เห็นเพื่อนของตนเองโดน 'ระยางค์' แปลกๆที่พุ่งออกมาจากเสาเพลิง เสียบทะลุก็
รีบพุ่งเข้ามาฟันระยางค์เหล่านั้นจนขาดสะบั้น
" เฮ้ย! หน่วยรักษา รีบพาสองคนนี้ไปเร็-- "
" ถอยออกมาเดี๋ยวนี้!! "
ขณะที่พวกอัศวินเข้ามาเพื่อเตรียมช่วยเหลือสองคนที่โดนแทงจนทะลุ หัวหน้าอัศวินก็ตะโกน
ออกมา
ขอโทษน้า ไม่ทันแล้วจ้า✰
โพล๊ะ!!
หัวของอัศวินทั้งสองระเบิดออกจนชิ้นเนื้อและก้อนสมองแตกกระจายลอยออกมาภายในอากาศ
พร้อมๆกับเสียง กีชชช ดังออกมา
" ว-เหวอออ!!? "
" ตัวบ้าอะไรวะเนี่ย!! "
" ช-ช่วยด้ว--...! "
สิ่งมีชีวิตที่คล้างคลึงกับหนอน คลานออกมาจากร่างไร้วิญญาณของอัศวินทั้งสองคนไม่หยุด
ราวกับเขือนแตก
พวกมันมีร่างกายเป็นปล้องๆ ฟันที่เรียงกันแหลมคมจำนวนมากภายในปากที่เหมือนหนอนทราย
และดวงตาจำนวนมากที่ให้ความรู้สึกขยะแขยง
หลังจากที่พวกมันออกมาแล้วก็พุ่งตรงไปยังกลุ่มอัศวินอย่างบ้าคลั่งในทันที
เสาเพลิงที่ค่อยๆม้อดลงไปนั้นค่อยๆเผยให้เห็นร่างกายของฉันที่มีก้อนเยลลี่สีเงินใสๆห่อหุ้มไป
ยังทุกส่วนของร่างกาย
' Transform(แปรสภาพ) ' ---ความสามารถที่ได้รับมาจากการดูดกลืนเมทัลสไลม์ตัวจิ๋ว
ความสามารถในการแปรสภาพร่างกายของตัวเองอย่างอิสระ และ 'ลอกเลียนแบบสมบูรณ์'
เป็นความสามารถที่ขีดจำกัดความโกงนั้นทะลุปรอทไปแล้วราวกับเอาทรา*มารวมกับ MC ไวรัส
เลยทีเดียว
ขอขอบคุณหนังสือ {กายวิภาคสไลม์น่ารู้ฉบับ //อันตราย! สิ่งที่คุณอาจจะพลาดไปเมื่อพบกับ
สไลม์ที่คุณไม่รู้จัก!//} มา ณ.ที่นี้ด้วยนะคะ
เพราะข้อมูลของหนังสือเล่มนั่น ฉันจึงรู้ว่าสไลม์ส่วนใหญ่นั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความต้านทานไฟ
สูงมากๆ
แม้พวกมันจะอ่อนแอและไม่มีสมอง แต่ดูเหมือนจะเป็นวัตถุดิบที่ดีในการทำโล่หรือชุดเกราะที่
สามารถป้องกันอันตรายจากไฟได้ แน่นอนว่าวัตถุดิบของสไลม์นั้นหายากถึงที่สุด เพราะเมื่อพวก
มันโดนทำลายคอร์ทิ้ง พวกมันจะสลายหายไปไม่เหลือเลยสักส่วนเดียวรวมทั้งคอร์ด้วย ไม่ต่างอะ
ไรกับพวกมอนสเตอร์ธรรมดาๆ
......ตอนฉันโดนสไลม์เมทัลกินก็น่าจะหาคอร์มันนะ...
...........
......เอาละ ลืมนี่นา ช่างมันเถอะเนอะ
ฉันก้มมองปอยผมของตนเองที่ตอนนี้มีสภาพเหมือนกับระยางค์สีใสจำนวน 4 เส้นใหญ่ๆ
พอลองใช้ความคิดเล็กน้อยก็สามารถขยับพวกมันได้อย่างอิสระ
" แก!! ไอ้ปิศาจ!! "
อัศวินคนนึงที่หลุดออกมาจากเขตชุลมุน พุ่งเข้ามาพร้อมหอกในมือของเขาที่เปล่งแสงสว่าง
ออกมา
หนุบ
" .....หา "
เขาส่งเสียงท่าทางงี่เง่าออกมาเมื่อพบว่าหอกของเขาถูกหยุดเอาไว้ง่ายๆโดยปอยผมระยางค์
ของฉัน
แน่นอนว่าไม่ให้เขาตั้งตัวได้หรอก วินาทีเดียวกับที่หอกถูกหยุด ปอยผมส่วนที่เหลือของฉันก็
แปรสภาพกลายเป็นปากกว้างๆที่มีฟันแหลมคมคล้ายกับของสัตว์เลื่อยคลาน ก่อนจะพุ่งตรงไปกัด
ร่างกายของเขาแล้วกระชากออกมาเป็นชิ้นๆ
" ...งุม? "
ปอยผมของฉันกลืนร่างของอัศวินคนนั้นเข้ามาพร้อมๆกับเศษเสื้อเกราะ ---อร่อยจังอ้ะ!?
ไม่ได้กินผ่านปาก แต่ก็รับรู้ถึงรสชาติได้
ในอดีต ฉันมักจะได้ข้าวกล่องจากชี่จังแล้วก็ชุนคุงเสมอๆเลย แล้วในข้าวกล่องของสองคนนั้น
ก็มีเนื้อกับปลาดิบท่าทางราคาแพงอยู่ด้วย
จำได้ว่าเป็นเนื้อวัวกับโทโรรึเปล่านะ? ยังไงก็เถอะ ---เนื้อมนุษย์นี่อร่อยจังเลย
พอฉันมองตรงไปยังกลุ่มอัศวินที่กำลังวุ่นวายกับพวกปรสิต ....น้ำลายมันก็ไหลออกมา
แย่แล้ว ----มองไม่เห็นเป็นมนุษย์แล้ว
ทั้งๆที่เพิ่งเคยฆ่าคนกับมือเป็นครั้งแรกแท้ๆ นอกจากจะไม่รู้สึกผิดสักนิดแล้วยังอยากฆ่าเพิ่มด้วย
ตรงหน้าของฉันนั่นใช่มนุษย์แน่หรอ? พวกคุณแน่ใจนะว่าพวกคุณไม่ใช่อาหารน่ะ?
ฉับ!!
" อ๊า--? "
ขณะที่กำลังคิดเรื่องแบบนั้นอยู่ ทัศนวิสัยก็กลับหัวกลับหางก่อนที่ฉันจะสัมผัสได้ถึงรสชาติของ
พื้นหญ้า
ร่างกายของฉัน ---กล่าวให้ถูกต้องก็คือ ร่างกายส่วนบนนั้น ในตอนนี้กำลังนอนแหมะอยู่ที่พื้น
ในสภาพโดนหันขาดครึ่ง แล้วก็มีอวัยวะภายในไหลออกมาด้วย
ฉึก!!
" อ๊อก "
ในเวลาเดียวกันกับที่ฉันยังคงสับสนอยู่ ก็มีดาบใหญ่แทงลงมายึดร่างกายส่วนบนของฉันติดไว้
กับพื้นดิน
" ดูท่าว่าตัวการทำลายหมู่บ้านและสั่งให้มอบเครื่องสังเวยจะเป็นแกจริงๆสินะ ---เป็นคนของ
ฝ่ายไหนกัน? มนุษย์ดัดแปลงของพวกจักรวรรดิ์? หรือว่าพวกปิศาจกันแน่? "
ไม่รู้ว่าเข้ามาประชิดได้เมื่อไหร่ หัวหน้าอัศวินนั้นยืนมองลงมาที่ฉันแล้วก็ถามมาว่าแบบนั้นด้วย
น้ำเสียงเรียบเฉย
ทำลายหมู่บ้าน? เครื่องสังเวย? มนุษย์ดัดแปลง?
มีแต่คำศัพท์ใหม่ๆทั้งนั้นเลยแฮะ
" ไม่ค่อย....เข้าใจหรอก....ค่ะ แต่ลูกน้องของคุณ....จะแย่เอานะ "
" พวกนั้นไม่ได้ถูกฝึกมาให้ตายง่ายด้วยมอนสเตอร์จิ๊บจ้อยพรรคนั้นหรอก "
ปึด --รู้สึกยัวะขึ้นมาอีกแล้วสิ
" ลูกน้องของคุณ...โดนมอสเตอร์ยิ้บย้อยนั่น...ฆ่าไปสอง...อ้ะ ...สาม....แล้วนะคะ.... "
" ประมาทเอง "
ฉันพองแก้มนิดๆพลางพูดกลับไปแบบนั้น ทว่าฝ่ายตรงข้ามดันตอบกลับมาแบบเฉยเมยพร้อม
กับยกวัตถุทรงกลมสีดำขึ้นมา
ทันใดนั้น โซ่แบบเดียวกันกับที่มัดร่างของซอนนี่แล้วก็ยูกินะก็พุ่งขึ้นมารัดตัวของฉันไว้แน่น
นี่--- ปักดาบใส่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆแล้วยังเอาโซ่มัดอีก คุณเป็นคนโรคจิตสินะ?
" ก่อนจะฆ่าแก ตอ-- "
ฉับ
ยังไม่ทันที่หัวหน้าอัศวินจะได้กล่าวอะไร เขาก็พบว่าแขนข้างที่ถืออุปกรณ์ทรงกลมสีดำแปลกๆ
นั้นได้ลอยคว้างหลุดออกจากตัวของเขาไปในอากาศ
" อั่ก....! "
หัวหน้าอัศวินนั้นหายไปจากครรลองสายตาในทันที พร้อมกับปรากฏอยู่อีกจุดนึงห่างจากตัวฉัน
ราวๆ 10 เมตรได้
" ก-..แก...ทำได้ยังไงกัน? "
อาร้า... จังหวะนี้คุณควรพูดว่า แกเป็นตัวอะไรกันแน่ มากกว่านะคะ
หัวหน้าอัศวินกล่าวเสียงสั่นเล็กๆ พร้อมกับมองตรงมายัง 'ฉัน' ที่ยืนอยู่ข้างๆ 'ร่างกายส่วนบน'
ที่ถูกรัดแน่นอยู่ที่พื้นหญ้า
ฟุฟุ ไม่ว่าจะเก่งยังไง การรับรู้ถึงบุคคลๆนึงก็ไม่ควรจะรับรู้ได้ถึงสองสถานที่หรอกเนอะ
เมื่อคุณเจอหน้าคุณแม่ของคุณที่บ้าน ก็ไม่มีทางที่คุณแม่ของคุณจะอยู่ที่ไหนอีกในโลก ณ.ช่วง
เวลานั้น
เพราะแบบนั้นแหละ คุณจึงไม่มีทางจับสัมผัสของ 'ฉัน' ได้ยังไงล่า
แน่นอนว่าฉันไม่ใสใจจะตอบคำถามที่ส่งมาจากหัวหน้าอัศวิน ก่อนจะตวัดปอยผมรับแขนที่ลอย
คว้างกับอุปกรณ์ทรงกลมในอากาศเข้าปากกว้างๆในปอยผมแล้วก็เคี้ยวหงุบหงับ
// สกิล Swap(สับเปลี่ยน) เรียนรู้แล้ว //
// สกิล Acceleration(เร่งความเร็ว) เรียนรู้แล้ว //
// Light magic(เวทย์มนต์แสง) เรียนรู้แล้ว //
" ......ไม่บอก....คนประมาท....ค่ะ "
ตั้งแต่ต้นแขนจนถึงมือทั้งสองข้างของฉันค่อยๆแปรสภาพกลายเป็นโลหะแบบเดียวกับชุดเกราะ
ของพวกอัศวิน และที่มือก็กลายเป็นกรงเล็บสีเงิน ส่วน 'ร่างกายส่วนบน' นั้นค่อยๆละลายกลายเป็น
ของเหลว ก่อนที่จะมารวมตัวกันจนกลายเป็นปรสิตตัวใหญ่ยาวขนาดประมาณงูเหลือม
" ....ไปเลย "
พอสั่งสั้นๆไปแบบนั้น ปรสิตขนาดใหญ่นั้นก็พุ่งเข้าไปในกลุ่มอัศวินเบื้องหลัง ตามด้วยเสียงกรีด
ร้องดังลั่นไปทั่วป่า
" ข้อหา....ทำร้ายลูกสาวของชั้น....ค่ะ ....จะฆ่าพวกคุณ...ทั้งหมดเลย "
" ............ "
หัวหน้าอัศวินนั้นไม่ตอบอะไรกลับมา ทว่าร่างกายของเขาค่อยๆล้มลงไปที่พื้น พร้อมกับมีชั้นน้ำ
แข็งค่อยๆปกคลุมไปทั่ว
" กรรรรรรร!!! "
เสียงคำรามดังขึ้นพร้อมกับมีร่างเล็กๆผ่านตัวของฉันไปยังร่างของหัวหน้าอัศวินที่มีน้ำแข็งปกคลุม
อยู่ จากนั้นร่างเล็กนั่นก็ยกแขนทุบ ทำลายร่างของหัวหน้าอัศวินจนแตกเป็นชิ้นๆ
ดูเหมือนร่างเล็กนั้นจะไม่สาแก่ใจ มีลูกไฟที่มีกระแสไฟฟ้าพันรอบจำนวนมากปรากฏขึ้นพร้อมกับ
ซ้ำไปยังเศษซากของหัวหน้าอัศวินจนพื้นดินแตกกระจายจนเป็นหลุมอุกกาบาต
อ้าว ..เอ๋.. เกิดอะไรขึ้น
" หม่าม้า! "
เสียงเล็กๆดังขึ้นพร้อมกับแรงกระแทกที่หลัง
อื๋อ..? อ้าว ยูกินะนี่นา..
" คุณแม่! "
" แอ๊ก!? "
พอจะหันไปหายูกินะ ก็มีแรงกระแทกเข้ามาที่หน้าอกต่อจนฉันเสียศูนย์ไปนิดๆ
ลูกสาวทั้งสองของฉันนั้นได้กลายสภาพเป็นโคอาล่ากันโดยสมบูรณ์
พอลองสังเกตดู นอกจากชุดเมดที่ขาดวินไปจนเผยให้เห็นผิวขาวเนียนของทั้งสองคนแล้วก็
ไม่มีบาดแผลภายนอกอะไร ---จะว่าไป ทั้งสองคนไม่มีบาดแผลอะไรเลยสักนิดเดียว
" อ..เอ่อ... "
"" อุแง้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!! ""
พอกำลังจะถามอาการ ทั้งสองคนก็น้ำตาหยดแหมะๆแล้วร้องไห้โฮออกมาเสียงดังลั่นเหมือน
กับเด็กเล็กๆ...
ฉันที่เห็นแบบนั้นก็สะดุ้งเฮือก แล้วก็ลนลาน
หวะ--หวาๆ อะไรเนี่ย เจ็บตรงไหนกันหรอ? ทำยังไงดี?
แม้ว่าฉันจะมีสกิล 'สมาธิ' แต่ตอนนี้ก็สงบใจให้มีสมาธิไม่ได้เลย
ฉันที่ไม่รู้ว่าควรทำอะไรดี ก็ยกแขนทั้งสองข้างที่กลับเป็นปกติแล้วโอบทั้งสองคนเข้ามาแล้ว
ก็ลูบหลังให้พวกเธอ
ระหว่างที่กำลังลูบหลังให้กับซอนนี่แล้วก็ยูกินะ ฉันก็หันไปดูสถานการณ์ของพวกอัศวินที่เหลือ
ที่เงียบไปได้สักครู่นึงแล้ว
อะ....ตายเกลี้ยงเลย
พวกปรสิตตัวเล็กๆกำลังชอนไชศพอย่างเมามันส์ ส่วนตัวใหญ่นั้นกำลังเคี้ยวศพอัศวินหญิงคน
นึงดัง กรุบๆ มาถึงนี้เลย
ถึงจะเป็นคนทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นก็เถอะ แต่ฉากนี้น่ากลัวเป็นบ้าเลยอะ
ฉันลูบหลังให้กับซอนนี่และยูกินะที่ยังคงร้องไห้โฮอยู่ พลางมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ถูกปกคลุม
ไปด้วยต้นไม้ใหญ่
มาเที่ยวป่าไม่เห็นมีอะไรดีเลย
