บล็อก
ทุกคำถามมีคำตอบโดยท่านน้องสาวพระเจ้า :: 00 [บทนำ]
|
" พี่จ๋า! คิดถึงจังเลย! "
เสียงเจือยแจ้วที่น่าคิดถึงดังขึ้นพร้อมๆกับแรงกระแทกที่กลางลำตัว
น้องสาว --รินะในชุดวันพีชสีขาวนั้นกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงถูไถหน้าไปมาที่ลำตัวของผม
" โอ้ยย!! ในที่สุดก็มีโอกาศสักที! ถึงจะน่าโมโหก็เถอะ แต่ในที่สุดก็มีโอกาศสักที ถึงจะ
น่าโมโหก็เถอะ! "
น้องสาวนั้นตะโกนอะไรออกมาก็ไม่รู้ ก่อนที่เธอจะผละตัวออกไป
" มีเวลาน้อยโคตรๆเลย ถึงจะอยากใช้กำลังกักขังพี่ไว้ที่นี้แค่ไหนแต่ก็ฝ่าฝืนกฏไม่ได้
เพราะงั้นหนูจะให้พรแทนนะ! "
รินะว่ามางั้น
พูดอะไรของเธอเนี่ย น่ากลัวนะเฮ้ย
" เอาละ เอาอะไรดีๆๆๆ อะไรที่จะทำให้พี่ขึ้นมาอยู่จุดที่ใกล้เคียงกับหนูได้ "
น้องสาวพูดพลางเดินวนไปวนมา
ในความทรงจำ รินะเป็นเด็กเงียบๆที่ถามคำตอบคำไม่ได้แอคทีฟขนาดนี้ เพราะงั้นพอ
ได้เห็นภาพตรงหน้าแล้วเลยรู้สึกแปลกใหม่หน่อยๆ
" เอ่อ...รินะ....ใช่ไหม? "
" ----อื๋อ? อื้ม! รินะเอง น้องสาวสุดที่รักหนึ่งเดียวของพี่ไง! ---ไม่จริ้ง! หรือว่าลืมกันไป
แล้วงั้นหรอ!? "
" เปล่าๆ ไม่ใช่ๆ ใครจะไปลืมน้องสาวของตัวเองได้ลงละฟะ "
ในที่สุดก็เอ่ยปากคุยออกไปได้สักที
รินะดูช๊อกมากเมื่อเธอคิดว่าผมนั้นลืมเกี่ยวกับตัวเธอ เพราะงั้นเลยรีบโบกมือตอบปฏิเสธ
พอปรับความเข้าใจกันได้แล้ว น้องสาวก็เผยให้เห็นสีหน้าโล่งออกก่อนที่จะหันกลับไป
ทำหน้าครุ่นคิดอีกครั้งนึง
" คือที่สำคัญกว่านั้นน่ะ รินะ "
เพราะเห็นว่าถ้าไม่ถาม รินะก็คงจะยังไม่บอกอะไร ผมเลยตัดสินใจเอ่ยปากขึ้นอีกรอบ
เว้นช่วงเล็กน้อยแล้วก็สูดลมหายใจเข้าไปในปอดลึกๆ ก่อนจะพูดต่อไปว่า
" ที่นี้มันที่ไหนฟะ? โลกหลังความตายเรอะ? "
นอกจากตัวเองและน้องสาวที่ 'ลอยอยู่' แล้ว บริเวณโดยรอบนั้นเป็นพื้นที่สีดำที่เต็มไป
ด้วยดวงดาวน้อยใหญ่ที่แข่งกันทอแสงสว่างออกมา
" อ่า--- จริงสิ หนูลืมบอกสถานการณ์คร่าวๆให้ฟังเลย "
รินะพูดมางั้นพร้อมกับเอามือเคาะหัวตัวเองด้วยสีหน้าทะเล้น
" ความจริงแล้วน่ะ---- "
--------------------------------------------------------------------
" สรุปทั้งหมดก็คือ ---หลังจากที่เธอตายแล้วก็กลายเป็นพระเจ้าที่มีอำนาจควบคุมจักวาล
และมิติจำนวนมหาศาล จากนั้น 1 ในจักวาลที่อยู่ใต้อานัติของเธอก็มีการอัญเชิญมนุษย์จาก
โลกของเราไปเป็นผู้กล้าจำนวนนึง และชั้นก็เป็นหนึ่งในนั้น? เพราะงั้นเธอเลยใช้พลังบังคับ
การอัญเชิญให้ชั้นมาเจอเธอแทน แต่เพราะกฏของจักวาลอะไรนั้น ทำให้มีเวลาเพียงแค่แปป
นึงก่อนที่ชั้นจะโดนลากไปที่โลกนั้นอยู่ดีสินะ? "
" พี่จ๋าสรุปได้เข้าใจง่ายดีนะ? คิดว่าจะตกใจกว่านี้อีกหน่อยนะเนี่ย "
" หึ พี่ค่อนข้างมั่นใจในการปรับตัวของตัวเองนะเออ "
พอตอบกลับไปแบบนั้น รินะก็ยกนิ้วโป้งขึ้นมา
" เพราะกฏของจักวาล หนูเลยติดต่อพี่ที่ญี่ปุ่นไม่ได้ แต่ช่วงที่พี่ข้ามมิติเนี่ยมันเป็นจุดบอด
ของกฏ หนูเลยใช้พลังชิงตัวพี่มาเนี่ยแหละ "
อย่างงี้นี่เอง
แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น
" สรุปแล้ว...พวกเราก็ต้องแยกจากกันอยู่ดีงั้นเรอะ "
" .........อืม "
พอผมพูดแบบนั้นออกไป รินะก็ตอบกลับมาด้วยสีหน้าเศร้าๆ
เอาจริงๆนะ สำหรับผม การได้มาเจอรินะที่นี้นับว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุดในชีวิต
ตั้งแต่เกิดมาและพ่อแม่ของพวกเราประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไป รินะก็กลายเป็นสิ่งสำคัญ
อย่างสุดท้ายในโลกของผม
พวกเราสองพี่น้องนั้นคอยช่วยเหลือซึ่งกันมาตลอดตั้งแต่ยังเล็ก
ทว่าอยู่มาวันนึง รินะก็ป่วยหนักแล้วก็จากผมไปอีกคน
ชีวิตหลังจากนั้น แม้จะไม่ได้กลายเป็นคนเหลวแหลก แต่ก็เหมือนกับมีชีวิตไปวันๆ
เพราะงั้น หากว่าตนเองจะโดนอัญเชิญไปเป็นผู้กล้าไรนั่นก็คงจะไม่รู้สึกทุกข์สุขอะไรหรอก
" เอาเถอะ แค่ได้รู้ว่าเธอยังสบายดีก็พอแล้วละนะ "
" ...พี่จ๋า "
ผมยื่นมือขึ้นไปลูบหัวของน้องสาว
จะเป็นพระเจ้าหรืออะไรไปแล้วก็ช่างมันเถอะ ยังไงสำหรับผม การได้เห็นรินะมีความสุขดี
และสุขภาพแข็งแรงแบบนี้ก็พอใจแล้ว
" ....ตัดสินใจได้ละ "
" หะ? อะไรหรอ "
" พรที่จะให้พี่น่ะ "
รินะพูดขึ้น จากนั้นเธอก็ยกมือทั้งสองข้างจับคอเสื้อของผมกระชากลงมาหาเธอ
จุ๊บ
ริมฝีปากนุ่มนวลของน้องสาวประกบเข้ามาเบาๆอยู่ครู่นึง ก่อนที่จะค่อยๆผละตัวออกช้าๆ
" .....ทำอะไรของเธอฟะ "
" ไหงพี่นิ่งโคตรๆเลยอะ ครั้งแรกของหนูแท้ๆนะ "
" ตูก็เหมือนกันนะเฮ้ย "
อยู่ๆก็โดนชิงจูบแรกไปโดยน้องสาวตัวเองซะชิบ
อืม... ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรนะ แต่ก็ไม่รู้สึกยินดียินร้ายเลยสักติ้ด
ก็เป็นน้องสาวนี่นะ เกิดรู้สึกอะไรแปลกๆขึ้นมาคงต้องเช็คสุขภาพจิตตัวเองแล้วละ
" อาอู๋วว--.... "
" ฮ-เฮ้ย รินะ! "
รินะนั้นจู่ๆก็หมดแรงแล้วก็ทำท่าจะร่วงลงไปที่พื้น(?) พอสังเกตดีๆก็พบว่าสีหน้าของเธอ
ขาวซีดไปเล็กๆราวกับตอนที่เธอเคยนอนป่วยอยู่ที่ รพ.
พอคิดถึงภาพอดีตแบบนั้นก็ทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา แต่รินะก็โบกมือขัดซะก่อน
" ม่ายเป็นราย ม่ายเป็นราย หนูแค่ใช้ MP มากไปหน่อย "
" พอเป็นพระเจ้าแล้วมี MP ด้วยแฮะ "
" งืม...ก็ไม่เชิงอะไรแบบนั้นหรอก แต่บอกแบบนี้เข้าใจง่ายกว่าสำหรับพี่จ๋าใช่ไหมละ "
รินะนั้นค่อยๆยันตัวขึ้นมาลอยอยู่ข้างๆอีกครั้ง
ถึงสีหน้าจะขาวซีดไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกถึงความอ่อนแออะไร กลับกันยังคงดูจะแข็ง
แกร่งกว่าตัวเราในตอนนี้เสียอีก
" เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว...ดูเหมือนจะเพิ่มได้อีกนะ? หนูจะแถมให้อีกอย่างนึงละกัน "
" เดี๋ยวๆ ไม่ต้องแล้ว พอเลย อาการแบบนั้นใช้ MP ไปเยอะแล้วไม่ใช่หรอ? "
" ของแถมนี่ใช้ MP แค่ 1 ใน ล้านของหนูเอง ไม่เป็นไรหรอก "
" จริงดิ...แล้วไอ้ที่เราให้พี่มาเมื่อครู่นี่มันใช้ MP ไปขนาดไหนละเนี่ย "
" ราวๆ 98% ของทั้งหมด "
" ยัดพลังอะไรมาในร่างกายตูฟะเฮ้ย!? "
ผมกู่ร้องออกมาเสียงดัง แต่รินะกลับหัวเราะคิกคักพร้อมกับเมินคำพูดนั้นไป
" เอาละ เพิ่มให้ละ แล้วก็ของขวัญอีกอันนึง อันนี้กิน MP อีก 1% แฮะ "
" เฮ้ยๆ พอแล้วรินะ เดี๋ยวก็แย่จริงๆหรอก? นี่น่าจะสุดยอดในหลายๆความหมายแล้วนิ "
" ฮุฮุ พี่จ๋ามีเส้นเป็นพี่ชายของพระเจ้าสูงสุดเชียวนะ มีพลังอำนาจตำแหน่งสูงๆก็ต้องใช้
ให้คุ้มสิ ไม่งั้นจะมีไปทำไม "
น้องสาวพูดออกมาด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย ผมเลยได้แต่ส่ายหน้า ทว่าตอนนั้นเองที่ร่างกาย
ของผมจะเริ่มเปร่งแสงออกมา
" ....หมดเวลาแล้วหรอ "
" ....อืม "
พอคิดว่าต้องแยกจากกันอีกแล้วก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา สุดท้ายผมก็เผลอหลุดพูดสิ่งที่คิดไว้
อย่างนึงออกไปว่า
" ---พี่สามารถมาเจอเธออีกได้รึเปล่า? "
" โอ๋? "
รินะเบิกตาออกกว้างเล็กๆ ก่อนที่จะตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มว่า
" มีหนทางอยู่นะ แต่หนูบอกไม่ได้ มันเป็นกฏน่ารำคาญน่ะ "
หมายความว่าเป็นไปได้สินะ
ตอนนี้รู้แค่นั้นก็พอแล้ว
" เอาละ พี่จ๋า สุดท้ายนี่---- สำหรับพี่จ๋าที่รักที่คอยดูแลหนูมาตลอดจนต้องสูญเสียและ
พลาดสิ่งสำคัญอะไรหลายๆอย่างในชีวิตไป --หนูขอให้ช่วงเวลาอย่างน้อยหลังจากนี้ พี่จะ
พบแต่ความสุขความสงบ หาคนดีๆสักคนหรือจะหลายคนเป็นฮาเร็มแต่งงานอยู่กินด้วยกัน
ก็แล้วแต่พี่ หรือจะอยู่เป็นโสดให้ครบ 30 ปีแล้วกลายเป็นจอมเวทย์ไปก็ไม่ขัดข้อง ยังไงก็
ขอให้พี่ใช้ชีวิตให้สุดเหวี่ยงเต็มที่ไปเลยนะคะ หนูจะคอยแอบดูชีวิตของพี่อย่างห่างๆห่วงๆ
จากที่นี้ให้เอง "
" อย่าแอบดูสิฟะ "
ผมหัวเราะให้กับคำอวยพรกึ่งกวนประสาทจากน้องสาวคนสำคัญพร้อมกับยกมือขึ้นลูบ
หัวของเธอ
" ....ขอบคุณนะรินะ "
" อื้อ! "
รอยยิ้มของน้องสาวในตอนนี้นั้นเจิดจ้างดงามราวกับดวงอาทิตย์ก็ไม่มีผิด ถึงผมจะไม่ใช่
ซิสค่อนก็เถอะ แต่อยากถ่ายรูปไว้แล้วตั้งเป็นภาพหน้าจอชะมัดเลย
ภาพตรงหน้านั้นค่อยๆถูกแสงสีขาวย้อมเข้าไปทุกทีๆ ....เดี๋ยวนะ
ตกลงว่าได้พลังอะไรมากันแน่
ทว่าขณะที่คิดจะเอ่ยปากถามอีกครั้ง สติรับรู้ทั้งหมดก็หลุดลอยออกไปพร้อมกับแสงสีขาว
เสียแล้ว
-----------------------------------------------------------------------------
