เป็นเด็กลูกครึ่งแคนาดากับญี่ปุ่น...ไม่ได้มีชื่อสายไทยเลยสักนิด

     แล้วทำไมชื่อกับชื่อเล่นถึงไทยจ๋าแบบนั้นน่ะเหรอ...อือ นั่นก็เพราะว่าฉันเกิดที่ไทยนี่นา...สัญชาติก็ไทย

     เนื่องจากสภาพร่างกายแบบชาวต่างชาติที่โตเอาโตเอา ตั้งแต่เด็กๆแล้ว ตัวฉันมักจะถูกล้อเลียนเสมอๆ

     ยังไงก็ตาม ทั้งหมดนั่นเป็นเรื่องเล็กจิ๋วมากในชีวิตของฉัน

     เพราะอะไรน่ะเหรอ? .....ฮะฮะ

.

.

.

.

     " ลั้ลลัลลา~♪ "

     ยามโพล้เพล้ ขณะที่กำลังเดินกลับมาจากห้างใกล้ๆกับโรงเรียน

     ดีจริงที่มีชิ้นส่วนที่ต้องการในอีเกี* ราคาก็ไม่แพงด้วย

     เนี่ย คิดอะไรเรื่อยเปือยราวๆนั้น พร้อมกับเดินผ่านถนนด้วยความรู้สึกเบิกบานนิดหน่อย

     เบิกบาน.......จนกระทั่งเดินมาถึงหัวมุมนึง

     " ........ "

     หุบปากเงียบ

     แม้จะหุบปาก แต่ขาก็ยังเดินต่อไป

     

     " ........ "

     บริเวณเสาไฟ....มีบางอย่างห้อยลงมา

     บางอย่างนั้น....กำลังจ้องลงมา

     แน่นอน แม้จะไม่ได้เงยหน้าไปมอง แต่ก็คงจะจ้องลงมาอยู่

     ก้าวขาต่อไป โดยพยายามไม่ให้มีอะไรที่ดูพิรุธ

     แว่บนึงก็คิดว่าอาจจะเป็นคนแถวนี้เล่นพิเรนทร์อะไร แต่ว่า......

     แล้วก็ถ้ารู้สึกไม่ผิด ส่วนที่ห้อยมานั่นเหมือนจะไม่มีแขนด้วย...

     หัวใจของฉันเต้นแรงจนแทบทะลุออกมา

     ไอ้เรื่องแบบนี้ ไม่ว่าจะสักกี่ครั้งก็ไม่เคยที่จะทำใจให้ชินกับมันได้เลย

     " เอ่อ...คือว่า "

     " ...... "

     " คือช่วยทีเถอะครับ ผมขึ้นมาแก้ไฟแล้วมันลื่นอะ จ..จะร่วงอยู่แล้ว..เหวอ! "

     " ...... "

     " เอ่อ คือ น้องครับ? "

     " ...... "

     ฉันเดินฉับๆ เลี้ยวผ่านหัวมุมแล้วก็ผ่านไป

     ถึงจะฟังดูเย็นชาก็เถอะ---------แต่ฉันรู้ดี

     ว่า นั่น น่ะ------------มันไม่ใช่อะไรที่ควรทักไป

     ฉันยังคงเดินสับเท้าต่อไปเรื่อยๆ

     ยังไก็เถอะ...แม้ว่าจะหากจากแยกมาถึงขนาดนี้แล้ว แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมาจากข้างหลังได้อยู่เลย

     ยิ่งไปกว่านั้นยังได้ยินเสียงฝีเท้าด้วย

     

     ฉันเร่งความเร็วเท้านิดหน่อย

     และในที่สุด ก็เดินมาถึงหอจนโดยสวัสดิภาพ

     

     " สวัสดีตอนเย็นจ้ะ "

     " ก..กลับมาแล้วค่ะ มิส.สา "

     ที่หน้าประตูของหอพัก คุณครูประจำหอกำลังยืนเช็คชื่อเด็กนักเรียนที่เข้าออกอยู่

     ในตอนนั้นเอง สายตาที่รู้สึกได้จากข้างหลังก็หายไป

     

     ฉันโล่งอกกับตัวเอง ก่อนที่จะเดินไปเขียนลงในสมุดเช็คชื่อขาเข้า

     " วันนี้กลับเร็วจังเลยนะจ้ะ "

     " ...เอ๊ะ? หนูเองก็กลับเวลานี้ตลอดนะคะ? "

     ถ้ามืดกว่านี้ก็ไม่กล้าออกไปไหนนี่นา

     " อืม..กฏของหอไม่ได้เคร่งครัดขนาดนั้น จริงๆจะกลับดึกกว่านี้ก็ได้นะจ้ะ "

     " ไม่ดีกว่าค่ะ "

     ฉันส่ายหน้าไปพร้อมกับยิ้มแห้งๆให้มิส.สา

     สำหรับฉัน ช่วงใกล้ๆ 5 โมงเย็นคือ alert ช่วงหลัง 6 โมงเย็นคือ danger แล้วล่ะ

     " งั้น...หรือจ้ะ....กอบัวเป็นเด็กดีนี่นะจ้ะ "

     " อ่า..แฮะๆ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ "

     เด็กกลับไม่ดึกคือเด็กดีจริงๆหรือเปล่าไม่รู้ แต่ฉันคิดว่าคงไม่เกี่ยวหรอก

  

     " อะ ถ้างั้น หนูไปก่อนนะคะ "

     " อะ เดี๋ยวก่อนจ้ะ กอบัว "

     " คะ? "

     " ไหนๆก็ไหนๆแล้ว รับนี้ไปสิจ้ะ "

     " ...? มันคืออะไรหรือคะ? "

     " ของขวัญจ้ะ "

     " ของขวัญ? "

     ฉันมองไปที่มือของมิส.สาที่ยื่นมาให้

     ในมือของเธอมีของที่เหมือนกับ.....

     " ----เฮ้ "

     " ว้าย!? "

     มีสัมผัสเล็กๆตีเข้าที่บั้นท้ายของฉัน

     พอหันกลับไป ก็พบกับใบหน้าคุ้นเคย

     " อะ..! "

     ที่อยู่ตรงนั้น---------คือเด็กสาวตัวเล็ก ที่สูงเพียงแค่ราวๆใต้หน้าอกของฉัน 

     เธอเป็นเด็กสาวที่มีเส้นผมสีดำสนิทที่ให้ความรู้สึกหวาดหวั่นเมื่อจ้องมอง ผิวสีซืดๆและดวงตาที่ดูเลือนลอยราวกับคนที่อดนอนมาหลายคืนนั่นทำให้แม้ว่าเธอจะมีใบหน้าที่ค่อนข้างน่ารัก แต่คนส่วนใหญ่จะยังรู้สึกไม่อยากจะจ้องมองสักเท่าไหร่เพราะมันหลอนแปลกๆ

     อย่างไรก็ตาม สำหรับฉันแล้วทุกครั้งที่เห็นใบหน้าของเธอ จิตใจของฉันกลับเต็มไปด้วยความปลอดภัยเสมอๆ

     " น-..เนตร! ออกมารับเค้าเหรอ♥ "

     " ทีวีมันเสีย ไปซ่อมให้หน่อย "

     ----อ้าว นี่ไม่ได้ออกมารับเค้าหรอกเหรอก้ะ? (  TT  v TT)

     ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านมาเมื่อกี้แตกกระจายไปในบัลดล

     อือ ก็เนตรเป็นคนแบบนี้นี่นะ

     

     " เฮ้อ..เข้าใจแล้ว----อะ มิส.สาคะ หนูไปก่อน-....อะ-อ้าว? มิสคะ? "

     เนตรมารับแล้ว และฉันก็เข้าใจดีว่าการปล่อยให้เด็กคนนี้รอมันไม่ดี

     แต่พอหันกลับไปเพื่อลามิส.สา ฉันก็พบว่าที่ตรงนั้นมันไม่มีใครอยู่แล้ว

     .......

     ......เฮ้ย ไม่เอาน่า

     " กอบัว "

     " ฮี้-..!? อ..อะไรเหรอ? "

     " ทิ้งไอ้ที่ถืออยู่ในมือไปดีกว่านะ "

     " หะ? น..ในมือ..? กรี้ดดดด!!? "

     พอก้มลงมองมาที่มือตามที่เนตรบอก ฉันก็พบว่าตัวเองกำลัง---------------------------ถือซากตุ๊กแกเอาไว้อยู่

     " ---นี่ เดี๋ยวเถอะ ถึงจะตายแล้วแต่มันก็เคยมีชีวิตนะ โยนไปแบบนั้นเดี๋ยวมันก็กลายเป็นผีมาหลอกหลอนหรอก "

     " ให้ค่อยๆวางไม่ไหวหรอก! ฮึก..ฮือออ....หยะแหยงอ้ะะ..... "

     ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาถูๆมืออย่างรุนแรง

     ฮือ...คืนนี้ฝันร้ายอีกแน่ๆเลย...

     " เอาเถอะ รีบๆขึ้นมาซ่อมทีวีได้แล้ว คืนนี้มีแมนฮัตตั้นเชนซอว์ตอนใหม่ฉายนะ "

     " หยะ-..อย่างน้อยก็ช่วยปลอบเค้าหน่อยซี้...เค้าเพิ่งโดนผีหลอกมานะ... "

     " ยังไม่ชินอีกเหรอ? "

     

     ไม่อยากชินหรอก! ของแบบนั้นไม่อยากชินเลย!

     ฉันเดินตามเนตรกลับไปยังตึกเงียบๆโดยที่ยังคงเอาผ้าเช็ดหน้าถูมือด้วยความรู้สึกขยะแขยง

     ในตอนนั้นเอง เนตรก็หันหน้ากลับมาเล็กๆแล้วเอ่ยปากขึ้นมาว่า

     

     " อ้อ แล้วก็นะกอบัว "

     " อะไรเหรอ..? "

     " มิส.สาลี่แกขอลาตั้งแต่เช้าแล้ว ญาติที่ต่างจังหวัดเสียน่ะ "

     " -----เค้าอุตส่าห์ไม่พูดถึงแล้วแท้ๆอ่า!! ทำไมต้องทักขึ้นมาด้วยเล่า!? "

     " อ้อแล้วก็....อย่าหันหลังกลับไปเชียว "

     " นี่มีอะไรอยู่หลังเค้าใช่มั้ย!? มีอะไรอยู่ข้างหลังเค้าใช่มั้ยอ้ะ!! "

     

     ฉันกระเด้งตัวเข้าไปกอดเนตรในทันที

     พวกเราเดินกลับห้องไปในสภาพที่ฝ่ายนึงร้องไห้โฮ ส่วนอีกฝ่ายหัวเรอะ ฮาฮาฮา ด้วยน้ำเสียงโมโนโทน