-------สภาพอากาศวันนี้มีฝนตกปรอยๆ

     ท้องฟ้ามืดมิด เสียงร้องของกบ...หรือไม่ก็แมลงที่ฉันไม่รู้จัก........พอฟังแล้วก็ทำเอารู้สึกหดหู่แปลกๆ

     ยังไงก็เถอะ

     " ------สำเร็จแล้ว! "

     ฉันปิดสวิทช์เครื่องปริ้น 3D จากนั้นก็เอา 'แบบจำลอง' ออกมา แล้วก็ทำการเชื่อมแผงไฟ ติดตั้งวงจร จากนั้นก็ป้อนข้อมูลอุปกรณ์ลงไปในไมโครชิพ

     " อุฮิฮิฮิ! นี่แหละ! ด้วยสิ่งนี้! ชีวิตของฉันก็จะหมดปัญหาเรื่องการมองเห็นไอ้พวกพลังงานแปลกๆพวกนั้นได้สักที! "

     " แฮ่ " 

     " กรี้ดดดดด!? "

     จู่ๆก็มีเสียงทักขึ้นข้างหลังในระยะประชิด ทำเอาตกใจจนเกือบเผลอปาสิ่งประดิษฐ์ในมือทิ้ง

     แน่นอนอยู่แล้วว่าไม่ต้องเดาตัวการให้เมื่อยตุ้ม

     " เนตร! อย่าอยู่ดีๆก็ทักมาเงียบๆแบบนี้ซี้! "

     " ก็เคาะห้องตั้งนานแล้วไม่ตอบเองนี่ " 

     พอฉันแห้วใส่เจ้าตัว อีกฝ่ายก็ดันตอบกลับมาหน้าตายว่างั้น

     อ่า...ดูเหมือนว่าฉันจะไม่ได้ยินจริงๆ

     เวลาที่กำลังทำงานฝีมือ(?)ทีไร สรรพเสียงรอบข้างมันก็จะหายไปจากโสตประสาทของฉันทุกที

     ฉันลอบคิดแบบนั้นในใจ ก่อนจะปลงมันไปในเวลาเดียวกัน

     คิดมากกับเนตรไปก็เปล่าประโยชน์-----เพราะว่านี่คือเนตรนั่นแหละนะ

     " แล้ว..มีอะไรให้ช่วยเหรอ? "

     " เปล่านิ ไม่มีธุระมาไม่ได้เหรอ? "

     " เอ๊ะ? อะ อ้อ ไม่ๆ ได้สิ ได้อยู่แล้ว "

     ฉันลนลานตอบกลับไป

     ว..วันนี้มาแปลกแฮะ?

     เนตรเนี่ยปกติแล้วจะไม่มาทักหาฉันหรอกถ้าไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องให้ฉันช่วย

     ความน่าจะเป็นที่เนตรจะเคาะประตูห้องฉัน อันดับความน่าจะเป็นเลยคือ 1.ช่วยซ่อมอะไรสักอย่าง 2.หิวข้าว ทำไรให้กินหน่อย

     ......ใช่ แค่สองข้อนั่นแหละ

     เพราะงั้นวันนี้จึงมาแปลก

     ........แปลก

     " อ..เอ่อ เนตร เค้านึกขึ้นได้ว่าหม่ามี้จะส่งของมาให้ ดะ..เดี๋ยวของตัวออกไปเอาก่อนนะ "

     " เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนล่ะ นั่งก่อนๆ "

     เนตรลุกขึ้นมาบังประตูทางออกห้องของฉัน พร้อมกับยิ้มหวานมา

     วินาทีนั้น ความสงสัยก็เปลี่ยนเป็นมั่นใจ

     เนตร--------ไม่มีวันยิ้มแบบนี้

     " ....นี่กอบัว "

     " อ..อ...อื้อ? อะ ไรเหรอ..เนตร? "

     หัวใจของฉันเต้นรัว

     ฉันพยายามควบคุมเสียงของตัวเองไม่ให้สั่นสุดชีวิต พร้อมกับยิ้มตอบไป

     " แว่นตานั่นมันอะไรเหรอ "

     " อ..อ้อ....นี่ "

 

     ที่ๆ 'เนตร' ชี้มาก็คืออุปกรณ์ในมือของฉันที่เพิ่งจะทำเสร็จเมื่อกี้

     มันเป็นอุปกรณ์รูปทรงแว่นตา

     " ลองใส่ให้ดูหน่อยสิ "

     " อ่า....อืม.... "

     เพราะว่าไม่รู้ว่าจะทำอะไรยังไงดี ร่างกายของฉันก็เลยตอบรับคำของฝ่ายตรงข้ามอย่างว่าง่าย แล้วก็ยกขึ้นมาใส่แต่โดยดีซะงั้น

     " โฮ่ เหมาะดีนี่นา "

     " ....... "

     ครั้งนี้ฉันไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป

     เพราะเรื่องของเรื่อง....ไอ้อุปกรณ์ที่ฉันสวมใส่อยู่เนี่ย-----มันคือ....

     " เป็นอะไรไปเหรอกอบัว? "

     ----------แว่นสำหรับกักกันพลังงานลึกลับ เวอร์ชั่น 1.8

     ความสามารถของมันคือทำให้ผู้สวมใส่ที่มี 'สายตาดีเกินไป' ไม่สามารถมองเห็น 'สิ่งนั้น' ได้

     

     และแน่นอนว่าตอนนี้...ตรงหน้าของฉัน

     " กอบัว...? "

     มัน......ไม่มีใครอยู่เลย

     ..............

     ..........

     เสียงทั้งหมดภายในห้องเงียบลง

     เสียงที่เหลืออยู่คือเสียงฝนจากข้างนอกที่กำลังกระทบเข้ากับหน้าต่างจนดัง กึก..กึก.. 

     ดูท่าว่า...พายุกำลังจะเข้า

     " ....... "

     ฉันนั่งนิ่งๆเงียบๆ

     จริงๆก็ไม่ได้กะจะนั่งนิ่งๆเงียบๆแบบนี้....แต่มันพลาดจังหวะที่จะส่งเสียงออกไปซะแล้ว

     คือแบบ...ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงดี

     เพราะงั้นจึงได้แต่นั่งนิงๆเงียบๆไว้แบบนี้

     ฉันคิดเข้าข้างตัวเองในใจ

     " เฮ้.... "

     --------ฮี้...!!?

     รู้สึกเหมือนกับมีอะไรบางอย่างกำลังสัมผัสปลายเท้า

     วินาทีนั่น กลิ่นเหม็นคลืนเหี้ยนที่ราวกับซากหนูตายก็อบอวลเต็มห้องไปหมด

     สัมผัสเหม็นเน่าที่เท้า----ค่อยๆเลื่อนมาจนถึงขา

     มีอะไรบางอย่างที่เหมือนกับนิ้วมือ....แต่ก็ดูจะเยอะเกินกว่าจะเป็นมือคน กำลังขยับไปมาผ่านผิวหนังของฉัน

     ฉันกลั้นหายใจ

     เนตรเคยบอกว่า 'พวกมัน' ไม่สามารถทำอะไรกับคนเป็นได้-----------เว้นเสียแต่ว่าจะเป็นตัวตนที่มี 'เรื่องราว' หนาแน่นเกินกว่าจะเป็นสัมภเวสีทั่วๆไป-------ถ้าเป็นพวกนั้นล่ะก็ ทำได้แม้กระทั่ง 'สัมผัส' กับคนเป็น

     ใช่ และฉันก็กำลังได้รับประสบการณ์โดยตรง....

     กลิ่นเน่ามันรุนแรงขึ้น

     จริงๆแล้วเนตรเคยเห็นพวกของไล่ผีมาหรอก แต่ว่าเมื่อครู่ไปอาบน้ำมา ฉันเลยน่าจะลืมเอาไว้ที่ห้องน้ำ...ฉันนี่มันบ้าที่สุด

     " นี่.... "

     สัมผัสของ 'มือ' นั่น มันค่อยๆเลื่อนขึ้นมาสูงขึ้นๆ...จนถึงท้องน้อยของฉันแล้ว

     ในหัวของฉันตอนนี้คิดอะไรไม่ออก

     สิ่งเดียวที่พอจะนึกได้ตอนนี้คือต้องเรียกเนตร.....แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะขยับตัว

     ตามปกติแล้วเนตรจะนั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องกลาง ที่จริงแล้วถ้าส่งเสียงดังๆออกไปตอนนี้เธอจะต้องมาหาแน่ๆ....แต่

     " เอ๊ะ...? "

     ฉันหลุดเสียงร้องออกมาเบาๆ

     ปลายสายตาของฉัน มีอะไรบางอย่างที่เหมือนนิ้วมือ------ 'คืบ' เอาแว่นของฉันออก

     "   ม̴̧̬̼͇͎̪̘͍͔̟͓̲̭̙̪̑͒̂̀̽̈̈́̈́̕͝อ̴̧̲̲̣͖͈̳̩͈̒̉̓̔̓̈́͜͝͠ง̸̺͉̍̍ม̶̫̣̫̯̦̪̑̓า̷̢̭̟͔̏͑̿̐̂̉͐̈́̿͒̆̂͘͝͝ท̵̨͇̪̝̯̼̗̙͋̊͜ี̸̴่̢͇͚̺̠̻̖̝͎̠͎̅̈́͋͒͐͆̄̒͊̀͜͝ก̴̴ู̢̝̲͇̥͓̳̼̟̦̘̪͍̟̠͊̇̍͊̒̾̎͐͌̂̇͘̕͘͝͝    "

     ---------เสียงที่น่าขยะแขยง กลิ่นเหม็นเน่าแสบแตกจมูก

     ผิวหนังสีซืดบวมอืดเหมือนกับศพที่โดนปล่อยทิ้งเอาไว้เป็นสัปดาห์ เบ้าตาลึกโบ๋ที่มีหนอนสีเหลืองกัดแทนชอนไชอยู่ภายใน

     ทั้งหมดนั้น------------กำลังจ้องมองมาที่ฉัน

     ในระยะใกล้ จนใบหน้าแทบจะแตะกัน

     " ------เหม็นว้อย "

     

     

     ในตอนนั้นเอง บริเวณหน้าอกของสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของฉันก็ได้มี 'มือ' โผล่ทะลุออกมา

     มันเป็นมีอสีดำสนิทขนาดใหญ่ที่มีกงเล็บยาวแหลมดูน่าขนลุก-------------ทว่ากลับทำให้บางส่วนในจิตใจของฉันรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาในทันที

     " ช่วงนี้ยอมอ่อนข้อให้เลยขยันโผล่มากันรึไง? "

     " คิ...คิคิคิคิ๊....!!? "

     

     'สิ่งนั้น' มีสีหน้าบิดเบี้ยวไป

     แม้แต่ฉันเองก็ยังรู้สึกได้เลยว่านั่น-----------คือความหวาดกลัว

     ---------ในพริบตาเดียว ด้วยเสียงที่เหมือนกับอะไรบางอย่างโดนฉีกกระชาก--------กลิ่นเหม็นก็ค่อยๆจางหายไปจากห้องของฉัน

     และที่เหลืออยู่ตรงหน้าในตอนนี้-----------ก็คือเด็กสาวตัวเล็กที่กำลังสวมหน้ากากขนาดใหญ่ที่ดูน่าขนลุก

     " เป็นไรป่าว? "

     'ดวงตา' ของหน้ากากกำลังจ้องมาทางฉัน อย่างไรก็ตาม หัวใจของฉันที่เต้นอย่างบ้าคลั่งกำลังค่อยๆสงบลงอย่างช้าๆ

     " .........สงสัยมานานแล้ว...ล่ะ.....ท้องจะไม่เสียเอาเหรอ.....เนตร? "

     " รูป รส กลิ่น เสียงของเจ้าพวกนีมันก็ของปลอมทั้งนั้นแหละ ถ้าเอารสชาติวิญญาณมันจริงๆล่ะก็........อืม รอบนี้รสเหมือนเลม่อนโซดานะ "

     

     เนตรพูดตอบกลับมาว่างั้น ก่อนที่เธอจะค่อยๆถอดหน้ากากออก 

     และในชั่วพริบตา สภาพของเธอก็กลับมาเป็นเนตร....เพื่อนสาวตัวเล็กของฉันเหมือนเช่นเดิมกับที่เคยเห็นอยู่ทุกวัน

     อย่างไรก็ตาม เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่-------แม้ว่ามือของฉันจะยังสั่นๆอยู่ แต่ฉันก็รีบหยิบแว่นขึ้นมาใส่อีกครั้ง

     ฉันคิด พร้อมๆกับน้ำตาค่อยๆไหลออกมา

     แม้จะมีเหตุการณ์คล้ายๆกันนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ แต่ไม่ว่าอย่างไรฉันก็ไม่เคยชินเลยแม้แต่ครั้งเดียว

     อย่างไรก็ตาม ช่วงเวลานี้ ในที่สุดฉันก็สามารถหายใจได้สะดวกท้องขึ้นแล้ว

     " ...กอบัว "

     " ฮึก..อ...อะไรเหรอ? เนตร? "

     เพราะว่าไม่อยากทำให้เนตรเป็นห่วง ครั้งนี้ฉันตัดสินใจที่จะกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้สุดชีวิต....ทว่า

     " แว่นนั่นมันอะไรน่ะ? เห่ยชะมัด "

     

     -------------นี่สิ เพื่อนรักของฉัน