-------สภาพอากาศวันนี้มีฝนตกปรอยๆ
ท้องฟ้ามืดมิด เสียงร้องของกบ...หรือไม่ก็แมลงที่ฉันไม่รู้จัก........พอฟังแล้วก็ทำเอารู้สึกหดหู่แปลกๆ
ยังไงก็เถอะ
" ------สำเร็จแล้ว! "
ฉันปิดสวิทช์เครื่องปริ้น 3D จากนั้นก็เอา 'แบบจำลอง' ออกมา แล้วก็ทำการเชื่อมแผงไฟ ติดตั้งวงจร จากนั้นก็ป้อนข้อมูลอุปกรณ์ลงไปในไมโครชิพ
" อุฮิฮิฮิ! นี่แหละ! ด้วยสิ่งนี้! ชีวิตของฉันก็จะหมดปัญหาเรื่องการมองเห็นไอ้พวกพลังงานแปลกๆพวกนั้นได้สักที! "
" แฮ่ "
" กรี้ดดดดด!? "
จู่ๆก็มีเสียงทักขึ้นข้างหลังในระยะประชิด ทำเอาตกใจจนเกือบเผลอปาสิ่งประดิษฐ์ในมือทิ้ง
แน่นอนอยู่แล้วว่าไม่ต้องเดาตัวการให้เมื่อยตุ้ม
" เนตร! อย่าอยู่ดีๆก็ทักมาเงียบๆแบบนี้ซี้! "
" ก็เคาะห้องตั้งนานแล้วไม่ตอบเองนี่ "
พอฉันแห้วใส่เจ้าตัว อีกฝ่ายก็ดันตอบกลับมาหน้าตายว่างั้น
อ่า...ดูเหมือนว่าฉันจะไม่ได้ยินจริงๆ
เวลาที่กำลังทำงานฝีมือ(?)ทีไร สรรพเสียงรอบข้างมันก็จะหายไปจากโสตประสาทของฉันทุกที
' แต่ว่าก็ไม่เห็นต้องทำให้ตกใจเลยนี่นา '
ฉันลอบคิดแบบนั้นในใจ ก่อนจะปลงมันไปในเวลาเดียวกัน
คิดมากกับเนตรไปก็เปล่าประโยชน์-----เพราะว่านี่คือเนตรนั่นแหละนะ
" แล้ว..มีอะไรให้ช่วยเหรอ? "
" เปล่านิ ไม่มีธุระมาไม่ได้เหรอ? "
" เอ๊ะ? อะ อ้อ ไม่ๆ ได้สิ ได้อยู่แล้ว "
ฉันลนลานตอบกลับไป
ว..วันนี้มาแปลกแฮะ?
เนตรเนี่ยปกติแล้วจะไม่มาทักหาฉันหรอกถ้าไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องให้ฉันช่วย
ความน่าจะเป็นที่เนตรจะเคาะประตูห้องฉัน อันดับความน่าจะเป็นเลยคือ 1.ช่วยซ่อมอะไรสักอย่าง 2.หิวข้าว ทำไรให้กินหน่อย
......ใช่ แค่สองข้อนั่นแหละ
เพราะงั้นวันนี้จึงมาแปลก
........แปลก
" อ..เอ่อ เนตร เค้านึกขึ้นได้ว่าหม่ามี้จะส่งของมาให้ ดะ..เดี๋ยวของตัวออกไปเอาก่อนนะ "
" เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนล่ะ นั่งก่อนๆ "
เนตรลุกขึ้นมาบังประตูทางออกห้องของฉัน พร้อมกับยิ้มหวานมา
วินาทีนั้น ความสงสัยก็เปลี่ยนเป็นมั่นใจ
เนตร--------ไม่มีวันยิ้มแบบนี้
" ....นี่กอบัว "
" อ..อ...อื้อ? อะ ไรเหรอ..เนตร? "
หัวใจของฉันเต้นรัว
ฉันพยายามควบคุมเสียงของตัวเองไม่ให้สั่นสุดชีวิต พร้อมกับยิ้มตอบไป
" แว่นตานั่นมันอะไรเหรอ "
" อ..อ้อ....นี่ "
ที่ๆ 'เนตร' ชี้มาก็คืออุปกรณ์ในมือของฉันที่เพิ่งจะทำเสร็จเมื่อกี้
มันเป็นอุปกรณ์รูปทรงแว่นตา
" ลองใส่ให้ดูหน่อยสิ "
" อ่า....อืม.... "
เพราะว่าไม่รู้ว่าจะทำอะไรยังไงดี ร่างกายของฉันก็เลยตอบรับคำของฝ่ายตรงข้ามอย่างว่าง่าย แล้วก็ยกขึ้นมาใส่แต่โดยดีซะงั้น
" โฮ่ เหมาะดีนี่นา "
" ....... "
ครั้งนี้ฉันไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป
เพราะเรื่องของเรื่อง....ไอ้อุปกรณ์ที่ฉันสวมใส่อยู่เนี่ย-----มันคือ....
" เป็นอะไรไปเหรอกอบัว? "
----------แว่นสำหรับกักกันพลังงานลึกลับ เวอร์ชั่น 1.8
ความสามารถของมันคือทำให้ผู้สวมใส่ที่มี 'สายตาดีเกินไป' ไม่สามารถมองเห็น 'สิ่งนั้น' ได้
และแน่นอนว่าตอนนี้...ตรงหน้าของฉัน
" กอบัว...? "
มัน......ไม่มีใครอยู่เลย
..............
..........
ซ่า..ซ่า...
เสียงทั้งหมดภายในห้องเงียบลง
เสียงที่เหลืออยู่คือเสียงฝนจากข้างนอกที่กำลังกระทบเข้ากับหน้าต่างจนดัง กึก..กึก..
ดูท่าว่า...พายุกำลังจะเข้า
" ....... "
ฉันนั่งนิ่งๆเงียบๆ
จริงๆก็ไม่ได้กะจะนั่งนิ่งๆเงียบๆแบบนี้....แต่มันพลาดจังหวะที่จะส่งเสียงออกไปซะแล้ว
คือแบบ...ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงดี
เพราะงั้นจึงได้แต่นั่งนิงๆเงียบๆไว้แบบนี้
' ย..อย่างน้อย...ก็มองไม่เห็นแหละ... '
ฉันคิดเข้าข้างตัวเองในใจ
" เฮ้.... "
--------ฮี้...!!?
รู้สึกเหมือนกับมีอะไรบางอย่างกำลังสัมผัสปลายเท้า
วินาทีนั่น กลิ่นเหม็นคลืนเหี้ยนที่ราวกับซากหนูตายก็อบอวลเต็มห้องไปหมด
' ม...ไม่เห็น...แต่ว่ายังอยู่แน่! มันยังอยู่อ้ะะะ...!! '
สัมผัสเหม็นเน่าที่เท้า----ค่อยๆเลื่อนมาจนถึงขา
มีอะไรบางอย่างที่เหมือนกับนิ้วมือ....แต่ก็ดูจะเยอะเกินกว่าจะเป็นมือคน กำลังขยับไปมาผ่านผิวหนังของฉัน
ฉันกลั้นหายใจ
เนตรเคยบอกว่า 'พวกมัน' ไม่สามารถทำอะไรกับคนเป็นได้-----------เว้นเสียแต่ว่าจะเป็นตัวตนที่มี 'เรื่องราว' หนาแน่นเกินกว่าจะเป็นสัมภเวสีทั่วๆไป-------ถ้าเป็นพวกนั้นล่ะก็ ทำได้แม้กระทั่ง 'สัมผัส' กับคนเป็น
ใช่ และฉันก็กำลังได้รับประสบการณ์โดยตรง....
' จ..จะอ้วก...แสบตา '
กลิ่นเน่ามันรุนแรงขึ้น
จริงๆแล้วเนตรเคยเห็นพวกของไล่ผีมาหรอก แต่ว่าเมื่อครู่ไปอาบน้ำมา ฉันเลยน่าจะลืมเอาไว้ที่ห้องน้ำ...ฉันนี่มันบ้าที่สุด
" นี่.... "
สัมผัสของ 'มือ' นั่น มันค่อยๆเลื่อนขึ้นมาสูงขึ้นๆ...จนถึงท้องน้อยของฉันแล้ว
ในหัวของฉันตอนนี้คิดอะไรไม่ออก
สิ่งเดียวที่พอจะนึกได้ตอนนี้คือต้องเรียกเนตร.....แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะขยับตัว
ตามปกติแล้วเนตรจะนั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องกลาง ที่จริงแล้วถ้าส่งเสียงดังๆออกไปตอนนี้เธอจะต้องมาหาแน่ๆ....แต่
กริ๊ก
" เอ๊ะ...? "
ฉันหลุดเสียงร้องออกมาเบาๆ
ปลายสายตาของฉัน มีอะไรบางอย่างที่เหมือนนิ้วมือ------ 'คืบ' เอาแว่นของฉันออก
" ม̴̧̬̼͇͎̪̘͍͔̟͓̲̭̙̪̑͒̂̀̽̈̈́̈́̕͝อ̴̧̲̲̣͖͈̳̩͈̒̉̓̔̓̈́͜͝͠ง̸̺͉̍̍ม̶̫̣̫̯̦̪̑̓า̷̢̭̟͔̏͑̿̐̂̉͐̈́̿͒̆̂͘͝͝ท̵̨͇̪̝̯̼̗̙͋̊͜ี̸̴่̢͇͚̺̠̻̖̝͎̠͎̅̈́͋͒͐͆̄̒͊̀͜͝ก̴̴ู̢̝̲͇̥͓̳̼̟̦̘̪͍̟̠͊̇̍͊̒̾̎͐͌̂̇͘̕͘͝͝ "
---------เสียงที่น่าขยะแขยง กลิ่นเหม็นเน่าแสบแตกจมูก
ผิวหนังสีซืดบวมอืดเหมือนกับศพที่โดนปล่อยทิ้งเอาไว้เป็นสัปดาห์ เบ้าตาลึกโบ๋ที่มีหนอนสีเหลืองกัดแทนชอนไชอยู่ภายใน
ทั้งหมดนั้น------------กำลังจ้องมองมาที่ฉัน
ในระยะใกล้ จนใบหน้าแทบจะแตะกัน
" ------เหม็นว้อย "
สวบ
ในตอนนั้นเอง บริเวณหน้าอกของสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของฉันก็ได้มี 'มือ' โผล่ทะลุออกมา
มันเป็นมีอสีดำสนิทขนาดใหญ่ที่มีกงเล็บยาวแหลมดูน่าขนลุก-------------ทว่ากลับทำให้บางส่วนในจิตใจของฉันรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาในทันที
" ช่วงนี้ยอมอ่อนข้อให้เลยขยันโผล่มากันรึไง? "
" คิ...คิคิคิคิ๊....!!? "
'สิ่งนั้น' มีสีหน้าบิดเบี้ยวไป
แม้แต่ฉันเองก็ยังรู้สึกได้เลยว่านั่น-----------คือความหวาดกลัว
กร้วม
---------ในพริบตาเดียว ด้วยเสียงที่เหมือนกับอะไรบางอย่างโดนฉีกกระชาก--------กลิ่นเหม็นก็ค่อยๆจางหายไปจากห้องของฉัน
และที่เหลืออยู่ตรงหน้าในตอนนี้-----------ก็คือเด็กสาวตัวเล็กที่กำลังสวมหน้ากากขนาดใหญ่ที่ดูน่าขนลุก
" เป็นไรป่าว? "
'ดวงตา' ของหน้ากากกำลังจ้องมาทางฉัน อย่างไรก็ตาม หัวใจของฉันที่เต้นอย่างบ้าคลั่งกำลังค่อยๆสงบลงอย่างช้าๆ
" .........สงสัยมานานแล้ว...ล่ะ.....ท้องจะไม่เสียเอาเหรอ.....เนตร? "
" รูป รส กลิ่น เสียงของเจ้าพวกนีมันก็ของปลอมทั้งนั้นแหละ ถ้าเอารสชาติวิญญาณมันจริงๆล่ะก็........อืม รอบนี้รสเหมือนเลม่อนโซดานะ "
เนตรพูดตอบกลับมาว่างั้น ก่อนที่เธอจะค่อยๆถอดหน้ากากออก
และในชั่วพริบตา สภาพของเธอก็กลับมาเป็นเนตร....เพื่อนสาวตัวเล็กของฉันเหมือนเช่นเดิมกับที่เคยเห็นอยู่ทุกวัน
อย่างไรก็ตาม เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่-------แม้ว่ามือของฉันจะยังสั่นๆอยู่ แต่ฉันก็รีบหยิบแว่นขึ้นมาใส่อีกครั้ง
' ....มองเห็น '
ฉันคิด พร้อมๆกับน้ำตาค่อยๆไหลออกมา
แม้จะมีเหตุการณ์คล้ายๆกันนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ แต่ไม่ว่าอย่างไรฉันก็ไม่เคยชินเลยแม้แต่ครั้งเดียว
อย่างไรก็ตาม ช่วงเวลานี้ ในที่สุดฉันก็สามารถหายใจได้สะดวกท้องขึ้นแล้ว
" ...กอบัว "
" ฮึก..อ...อะไรเหรอ? เนตร? "
เพราะว่าไม่อยากทำให้เนตรเป็นห่วง ครั้งนี้ฉันตัดสินใจที่จะกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้สุดชีวิต....ทว่า
" แว่นนั่นมันอะไรน่ะ? เห่ยชะมัด "
-------------นี่สิ เพื่อนรักของฉัน